Οι καημένες οι τσιγαρίδες δεν μας έφταιξαν τίποτα!

Πριν λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο αφιέρωμα της «Γιορτής Τσιγαρίδας» από τον τηλεοπτικό σταθμό του ΑΝΤ1. Όσοι δεν το είδαν στην τηλεόραση είχαν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν στο διαδίκτυο (το link ΕΔΩ).

Παρακολουθώντας την ολιγόλεπτη εκπομπή καταβάλει κανείς ιδιαίτερη προσπάθεια, ώστε να καταλάβει που έγινε η συγκεκριμένη εκδήλωση. Μάλλον, θα διέφυγε στη δημοσιογράφο που έκανε την έρευνα, να αναφέρει το όνομα του χωριού στο οποίο έγιναν όλα αυτά τα «πατροπαράδοτα» γλέντια! Ίσως και να μην συμμερίζεται την αγωνία των συντελεστών της εκδήλωσης για την προβολή του τόπου τους, που καμιά φορά συμπίπτει με την προβολή του έργου τους, του αγώνα τους…του Εγώ τους! Μωραίνει Κύριος!

 Μια άλλη απορία που γεννιέται είναι, τί είδους παράδοση είναι αυτή που ευαγγελίζονται οι συμμετέχοντες στο δρώμενο.

     Βλέπουμε στο βίντεο δυο νεαρές κοπέλες να μας εξηγούν πως αισθάνονται ως συνεχιστές της παράδοσης, καθώς η μία κάνει μακιγιάζ στην άλλη, έναν πατριώτη μας να μιλάει για την «χαρτούρα» και τον σπουδαίο της ρόλο στα πανηγύρια, ότι δηλαδή τα καθιστούσε «ζωντανά» και πως  «τελείωσαν αυτά με την κρίση», τα μέλη του συλλόγου να κόβουν τις τσιγαρίδες και στο τέλος παραδοσιακούς χορούς, οι οποίοι είναι τρόπος έκφρασης του λαού μας και συμβολίζουν την ενότητα μας στις χαρές, αλλά και στις λύπες. Το ανωτέρω σκηνικό συμπληρώνουν τα φολκλόρ σχόλια της παρουσιάστριας, ότι οι άνθρωποι ψάχνουν τρόπους να επιστρέψουν στην παράδοση και στην επαρχία, ως τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης που μας μαστίζει σαν λαό και άλλα τέτοια ρομαντικά!

 

    

     Προφανώς, αυτό που επιδιώκουν να παρουσιάσουν, πέραν του εαυτού τους, «οι πάντες γαρ τα εαυτών ζητούσιν» (Φιλ. 2,21) είναι ο συνδυασμός νέου και παλιού, νεωτερικότητας και παράδοσης, μοντέρνου και ντεμοντέ, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η δεκαεξάχρονη κοπέλα. Και αυτό κατορθώνεται με την παραδοσιακή στολή και την απαραίτητη μάσκαρα, αλλά και το βαμμένο νύχι με τα αστεράκια. «Η ηλικία μας θέλει και τη μάσκαρα, θέλει και το κραγιόν» λέει χαρακτηριστικά το δεκαεξάχρονο κορίτσι την ώρα που βάφει την κοπέλα που θα χορέψουν μαζί. Στο σημείο αυτό βλέπουμε και την αρετή της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, ελλείψη καθρεπτών! Ελληνικό φιλότιμο! Στη συνέχεια αφού παίρνουμε μια ιδέα για την έννοια της παραδόσεως, μας παρέχονται και «ρήματα ζωής αιωνίου» (Ιωαν.5,68), όπως «Γενικά ο στολισμός είναι το παν…»!

Ίσως, η νεαρή κοπέλα, η οποία θέλει να τιμήσει τη στολή που φοράει και ολόκαρδα της το εύχομαι, ίσως να μην γνωρίζει, όπως και όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, ότι αυτού του είδους ο στολισμός που αποσκοπεί στην εξωτερική ομορφιά δεν είναι το παν. «Η ομορφιά του σώματος είναι ζωώδες στοιχείο, αν δεν στηρίζεται στο νου» λέει ο Δημόκριτος. Ίσως, να μην πρόλαβε ακόμα να μάθει γιατί δεν της το είπαν οι ζαλισμένοι γονείς, κηδεμόνες, δάσκαλοι και καθηγητές, πως η απελπισία μας το γνωρίζει καλά ότι η ομορφιά δεν προσφέρει καμία λύτρωση χωρίς τη χάρη του Θεού. Γιατί αν δεν στολιστεί η ψυχή με αρετές, τότε το σώμα αγριεύει και η όψη παραμορφώνεται. 

 Διοργανώνουν εκδηλώσεις δήθεν για την προβολή της παράδοσης και την αναβίωση των εθίμων. Δεν ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται και μιλάνε στους άλλους για παράδοση. Ποια παράδοση; Αυτή που μας έδειξαν στον ΑΝΤ1 με τα βαμμένα πουά νύχια και την «χαρτούρα»; Ποιο πρότυπο προβάλλεται με το να λες ότι αυτή ζωντάνευε το πανηγύρι; Οι άνθρωποι, οι οποίοι σκόρπιζαν τα λεφτά τους για επίδειξη, αφού οι καημένοι δεν είχαν κάτι άλλο να δείξουν, ήταν η «η ψυχή» του πανηγυριού; Αυτό το νόημα έχουν τα πανηγύρια; Ας κοιτάξουν στο λεξικό ποια είναι η ετοιμολογία της λέξης και τότε θα καταλάβουν ότι προβάλλουν τις στρεβλώσεις ως παράδοση.

Πήραν μια συνήθεια(παρασκευή τσιγαρίδας), η οποία προέκυψε από την ανάγκη για επιβίωση  και την έκαναν σημαία στον βωμό της αυτοπροβολής. Λυπάμαι, αλλά οι συνεχόμενες προβολές, φωτογραφίες, αναφορές της εκδήλωσης, σε σημείο αποκρουστικό, αυτό καταμαρτυρεί. Ένα ολόκληρο πρωινό «όργωναν» την πλατεία, πήραν τα μαγαζιά σβάρνα και φωτογραφίζονταν με όποιον-α βρισκόταν μπροστά τους και στη συνέχεια «ανέβαζαν» τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να αποδείξουν σε όσους τους ξέρουν και σε όσους δεν τους ξέρουν ότι είναι λαοφιλείς και μπορούν να συγκεντρώσουν κόσμο γύρω από το ψεύτικο είδωλό τους. Μετέτρεψαν τα καζάνια σε μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, αφού όλοι έπρεπε να ποζάρουν μπροστά σε αυτά. Προσπαθούν απεγνωσμένα να μας δείξουν ότι είναι πολλοί και περνούν ωραία ή ότι πασχίζουν να αναδείξουν τις παραδόσεις της περιοχής; Ο Σωκράτης έλεγε ότι «εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει πρώτα τον εαυτό του». Καλλιέργησε τον εαυτό σου, θωρακίσου, ταπεινώσου, άλλαξε και τότε βγες να πολεμήσεις πρώτα στην παλαίστρα της τοπικής σου κοινωνίας και αν αξίζεις θα προχωρήσεις και σε ευρύτερα πεδία δράσης. Αλίμονο στην Κατούνα που έχει πέσει σε πνευματική αφασία. Ανωμαλία, πορνεία και ναρκωτικά. Μήπως, είμαι υπερβολικός! Ο Κωστής Παλαμάς έλεγε «Πες μου τι σχολεία έχεις, να σου πω τι λαός είσαι». Ας ρωτήσουμε τους δασκάλους στα σχολεία μας, ποιο είναι το επίπεδο των παιδιών μας.

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν στην Κατούνα εξαιρέσεις, άνθρωποι οι οποίοι προβάλουν την Αλήθεια, άνθρωποι «φάροι» στο σκοτάδι μας, γι αυτό και δεν πιάσαμε εντελώς πάτο! Οι σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι με περιεχόμενο, παράγουν έργο σιωπηλά, χωρίς να επιδιώκουν την αυτοπροβολή. Δεν μιλούν αυτοί, αλλά τα έργα τους. Η προσφορά τους γίνεται αντιληπτή από το σύνολο και έτσι μένουν στην Ιστορία. Εδώ, τόση προβολή και διαφήμιση! Γιατί; Για την δόξα; «Τέτοιο πράγμα είναι η απόλαυση, τέτοιο η ανθρώπινη δόξα και η εξουσία, τέτοιο κάθε ευτυχία της παρούσης ζωής, χωρίς να έχει καμία βεβαιότητα, καμίαν σταθερότητα, καμίαν μονιμότητα, αλλά τρέχει περισσότερον από τον ρουν των ποταμών και εγκαταλείπει μόνους και γυμνούς εκείνους που καταγίνονται με αυτά» λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

 

Παρουσιαζόμαστε στα μάτια των άλλων ανώτεροι από αυτό που είμαστε, για την δημιουργία εντυπώσεων. Ο εντυπωσιασμός, άλλωστε είναι ο καλύτερος τρόπος υποταγής των άλλων, και μάλιστα όσων εξαρτώνται με οποιοδήποτε τρόπο από εμάς. Έτσι, μαθαίνουμε να κυκλοφορούμε με ένα προσωπείο, μια μάσκα στη ζωή μας. Φροντίζουμε να δείχνουμε τις αρετές μας, υπαρκτές και ανύπαρκτες, όσες έχουμε και όσες δεν έχουμε, για να μας «παραδέχονται» οι άλλοι και να μας «πιστεύουν». «Αυτοί εν εαυτοίς εαυτούς μετρούντες και συγκρίνοντες εαυτούς εαυτοίς ού συνιούσιν» (Β΄ Κορ.10,12).

 «Αλήθεια αναμφισβήτητη και χρέος μας εθνικό από τα πρώτα είναι να τονίζουμε στις γενεές που έρχονται ότι ποτέ δεν έπαψε αυτή η φυλή να υπάρχει και να εκδηλώνεται πνευματικά με πρόσωπα και έργα αξιόλογα». Ας έχουμε υπόψη μας τα λόγια του Ε. Παπανούτσου, όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη να ασχοληθούμε με την παράδοση και τον πολιτισμό. Ας μάθουμε την ιστορική μας συνέχεια, την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, ώστε να μην γυρίζουμε σαν το πρόβατο το «απολωλός» (Λουκ.15,6). Αυτή την παράδοση πρέπει κι εμείς να παραδώσουμε και μέσα από τον βίο και τα έργα μας να γίνουμε συνεχιστές της και να εμπνεύσουμε. Εμείς όμως σήμερα έχουμε να δώσουμε τίποτα; Μάλλον όχι, γιατί είμαστε κενοί, άδειοι, κούφιοι. Γι αυτό κάνουμε τόσο θόρυβο. Αν είχαμε περιεχόμενο πνευματικό θα γινόταν αντιληπτό από την κοινωνία και κυρίως από τους νέους μας. Τότε και μόνο τότε θα είχαμε κάτι να προσφέρουμε. Γιατί παράδοση δεν είναι μόνο αυτό που μας έχει παραδοθεί αλλά κι αυτό που εμείς θα παραδώσουμε.

Κατούνα Κου πε πε