Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΓΙΑ 15 ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΛΗΓΩΣΕΙ !!

Ο άντρας λάτρευε τη γυναίκα και της το έδειχνε με κάθε ευκαιρία…
Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη. Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο, όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ’ ολίγο να χάσει και την ζωή του.
Προσευχόταν καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.
Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά ξεκίνησε για το σπίτι του. Στο δρόμο όμως συνάντησε ένα οικογενειακό φίλο που τον συλλυπήθηκε για την συμφορά που τους βρήκε.
«Ποια συμφορά;» ρώτησε αυτός όλος ανησυχία.
«Δεν το έμαθες; Η γυναίκα σου έπαθε μία μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της».
Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά. Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του .
Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη.. Τον αγκάλιασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.
Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του ! ! !
Για 15 ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει … !! 

Θ. Παντούλας: Ο ολοκληρωτισμός της τηλεόρασης

Θεόδωρος Παντούλας
 
Η μεγάλη αγορά είναι εδώ. Οι «όλοι ίδιοι», «όλοι μόνοι» είναι επίσης εδώ. Πανέτοιμοι να καταναλώσουν την πλασματική τους εικόνα. Χαρούμενες νοικοκυρές, χορτάτοι συνταξιούχοι, τρισευτυχισμένοι εργαζόμενοι, ανέμελα παιδιά. Κι όλα αυτά τα θαυμαστά κατορθώνονται με μια σερβιέτα, λίγο ουίσκι κι ένα ακόμη δάνειο!
 
Σε μια εποχή, που υποτίθεται ότι απολαμβάνουμε απρόσκοπτα τα αγαθά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, είμαστε έρμαια του πιο σκληρού και, κυρίως, ανεπίγνωστου ολοκληρωτισμού. Του ύπουλου ολοκληρωτισμού της τηλεόρασης.
 
Οι τηλεοράσεις είναι πανταχού παρούσες. Σε όλους τους χώρους, δημόσιους και ιδιωτικούς. Όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Κι εμείς, την εποχή της αποθέωσης της επικοινωνίας, να συνομιλούμε όλο και λιγότερο. Να παρακολουθούμε τηλεοπτικά προγράμματα όλο και περισσότερο. Ακόμη και στα καφενεία –απομεινάρια ενός άλλου ήθους– οι άνθρωποι πλέον δεν επικοινωνούν παρακολουθούν τα προγράμματα. Κι όλα τους είναι «δωρεάν»!
 
Δωρεάν; Όχι δα. Υπάρχει αντίτιμο και μάλιστα ακριβό. Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης –με μισές αλήθειες κι ολόκληρα ψέματα– είναι μια ακριβοπληρωμένη δραστηριότητα. Την διεκπεραίωσή της αναλαμβάνουν ειδικοί επαγγελματίες. Είναι αυτοί που συστηματικά μας εθίζουν στην τιποτολογία. Η εξουσία τους επιβάλλει πρότυπα, συμπεριφορές κι αξίες. Η εκπόρνευση ως κοινωνική κατάκτηση. Εξουσία χωρίς κανέναν έλεγχο. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ποιοι είναι οι εργοδότες τους; Πώς μοιράζουν «δωρεάν» ένα ακριβοπληρωμένο προϊόν, όταν ακόμη και για το κατούρημα υπάρχει αντίτιμο;
 
Η τηλεόραση γεννά ερωτήσεις, που τις σκεπάζει όμως με την ακατάπαυστη φλυαρία της. Ακόμα κι όταν δεν έχει κάτι να πει, μιλά. Μισεί την σιωπή. Όπως μισεί εκτός από τις ερωτήσεις και την φαντασία. Το σκίρτημα του έρωτα το έχουμε παρακολουθήσει τόσες φορές από την τηλεοπτική κλειδαρότρυπα, που δεν χρειάζεται πλέον να το ζήσουμε. Το αντιγράφουμε. Οι αντιγραφές καθορίζουν τις ζωές μας. Αλλά οι αντιγραφές έχουν τόση σχέση με το πρωτότυπο, όσο ο έρωτας με το ξεφύλλισμα πορνοπεριοδικών.
 
Η τηλεόραση δεν είναι μια απλή οικιακή συσκευή. Το φως της «φωτίζει» τις ζωές μας όλο το 24ωρο. Υπάρχουν μάλιστα σπίτια με πολλές συσκευές. Ο καθείς και η τηλεόρασή του. Ο καθείς και η μοναξιά του. Υπάρχουν παιδιά που οι τηλεοπτικοί αστέρες τους είναι πιο οικείοι από τους γονείς τους, όπως υπάρχουν γονείς που γνωρίζουν λεπτομέρειες από την ζωή των τηλεοπτικών προσώπων αλλά αγνοούν πώς πάνε στο σχολείο τα παιδιά τους.
 
Η μεγάλη αγορά είναι εδώ. Οι «όλοι ίδιοι», «όλοι μόνοι» είναι επίσης εδώ. Πανέτοιμοι να καταναλώσουν την πλασματική τους εικόνα. Χαρούμενες νοικοκυρές, χορτάτοι συνταξιούχοι, τρισευτυχισμένοι εργαζόμενοι, ανέμελα παιδιά. Κι όλα αυτά τα θαυμαστά κατορθώνονται με μια σερβιέτα, λίγο ουίσκι κι ένα ακόμη δάνειο!
 
Η δυστυχία υπάρχει, αλλά υπάρχει ως θέαμα για την εκ του μακρόθεν ελεημοσύνη μας. Κανείς δεν φταίει! Στείλτε μήνυμα με χρέωση κι όλα θα διορθωθούν. Όμορφος κόσμος τηλεοπτικά πλασμένος.
 
Η εικόνα είναι παντοδύναμη, τόσο παντοδύναμη που πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπονται ανεπίγνωστα στον εκμαυλισμό της. Άνθρωποι που παρακολουθούν την ζωή ως θεατές. Ο τηλεοπτικός μπαχτσές έχει για τους πάντες τα πάντα. Κι ο τηλεθεατής –θέλει δεν θέλει- καταπίνει τα πάντα. Πλαστικά φαγητά, πλαστικές ιδέες, πλαστικές ζωές.
 
Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει καλύτερη τηλεόραση. Σβηστή όμως μπορεί.

Φτωχά παιδιά σε πλούσιες χώρες


Aκόμα και στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε συνθήκες φτώχειας. Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων δεν τα άφησε ανεπηρέαστα.  
«Τα παιδιά της ύφεσης» ονόμασε η UNICEF σε έκθεσή της η οποία αναφέρεται στην κατάσταση των παιδιών που ζουν σε πλούσιες χώρες. Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων είχε σαν αποτέλεσμα δραστικές περικοπές στα συστήματα κοινωνικής προστασίας και δεν άφησε ανεπηρέαστες τις ζωές των παιδιών. Σε 41 από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου ζουν 76,5 εκατομμύρια παιδιά σε σχετική φτώχεια.
Αυτό σημαίνει ότι οι οικογένειες τους διαθέτουν εισόδημα μικρότερο από το 60% του μέσου όρου του ευρωπαϊκού εισοδήματος. Στην Ελλάδα, τη Λιθουανία και την Ισπανία πάνω από το 36% των παιδιών ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ΗΠΑ είναι 32% και στην Ιταλία 30%.

Πέντε είναι οι κύριοι παράγοντες που συμβάλλουν στην παιδική φτώχεια:
1. Η ανεργία των γονιών
Η ανεργία αυξήθηκε κατά πολύ σε πολλές αναπτυγμένες χώρες, κυρίως στην νοτιανατολική Ευρώπη. Όταν οι γονείς χάνουν τη δουλειά τους τα παιδιά υποφέρουν σε πολλά επίπεδα. Τα παιδιά ανησυχούν για τους γονείς τους και αυτό έχει επιπτώσεις ακόμα και στις σχολικές τους επιδόσεις. Στην Ελλάδα τουλάχιστον το 21% των παιδιών δήλωσε πως ο ένας γονιός έχασε τη δουλειά του, ενώ το 27% δήλωσε ότι αυξήθηκε η ένταση στην οικογένεια.
 
2. Περιορισμένη κρατική στήριξη
Η ανεργία των γονιών είναι μεγάλο πλήγμα για τα παιδιαΚάποιες κυβερνήσεις κατάφεραν πάντως να περιορίσουν τη φτώχεια στη χώρα τους. Ανάμεσα στο 2008 και στο 2012 μειώθηκε ο αριθμός των παιδιών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας στην Χιλή, την Πολωνία, την Αυστραλία και την Σλοβακία. Στη Γερμανία η κατάσταση έμεινε αμετάβλητη. Αντίθετα, αυξήθηκε στην Ισλανδία, την Ελλάδα, τη Λιθουανία, την Κροατία και την Ιρλανδία.

3. Μονογονεϊκές οικογένειες
Εκτεθειμένα στη φτώχεια είναι κυρίως τα παιδιά που μεγαλώνουν με ένα γονιό. Ένας λόγος είναι ότι δεν υπάρχει μεγάλη προσφορά σε βρεφονηπιακούς σταθμούς σε πολλές χώρες. Πολλοί γονείς που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους δεν μπορούν να έχουν μια κανονική οχτάωρη εργασία με αποτέλεσμα να έχουν μειωμένα εισοδήματα. Εκτός αυτού λείπει από το οικογενειακό εισόδημα ο δεύτερος μισθός, ο οποίος υπάρχει κατά κανόνα όταν οι γονείς είναι μαζί.

4. Παιδιά με μεταναστευτικό υπόβαθρο
Τα παιδιά με μεταναστευτικό υπόβαθρο είναι πιο εκτεθειμένα στη φτώχεια από ότι τα άλλα παιδιά. Συχνά τα παιδιά με μεταναστευτικό υπόβαθρο έχουν προβλήματα με τη γλώσσα και την εκπαίδευση και δεν μπορούν να βρουν καλά δουλειές με καλή αμοιβή.
 
5. Πολλά αδέλφια
Τα αδέλφια κάνουν πιο πλούσια τη συναισθηματική ζωή των παιδιών, αλλά αυξάνουν τον κίνδυνο της φτώχειας. Η ανάγκη για περισσότερο χώρο, τροφή και σχολικά είδη αυξάνει με τη γέννηση κάθε παιδιού. Σύμφωνα με την έκθεση της UNICEF, οι γονείς με δυο παιδιά έχουν 40% περισσότερα έξοδα σε σχέση με τα ζευγάρια χωρίς παιδιά. Όπως υπογραμμίζεται, πάντως, στη μελέτη, η ευτυχία των παιδιών είναι τελικά το μέλλον κάθε κοινωνίας.

Marcus Lütticke / Μαρία Ρηγούτσου

ΗΜΕΡΙΔΑ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ 2014, 2 Νοεμβρίου

2 Νοέμβρη, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50 
Πρόγραμμα
10:30΄ ΠΡΩΙΝΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΦΟΡΕΩΝ & ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ

12:00 – 16:30       ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝH ΣΥΝΕΔΡΙΑ
ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ & ΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:
Γιάννης Σχίζας

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:    
- Χρήστος Λυντέρης (Συνταγματική Μεταρρύθμιση)
- Δημήτρης Τουσιάδης (Ιστοσελίδα – κοινοτικοί χώροι Λυκώρεια)
- Θανάσης Μιχαλόπουλος (Ιστοσελίδα Ελληνικός Κοινοτισμός)
- Παύλος Κλιματσάκης (Δρ Φιλοσοφίας)
- Αντώνης Μπρούμας (Ιντερνετικές κοινότητες – ψηφιακά δικαιώματα)  

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ: 
«ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΒΟΣΚΩΝ»
 Παραγωγή, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρτέρης,
Καταγραφή των κτισμάτων των βοσκών στα βουνά του Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας. Η ιστορία, η εξέλιξη και η προσαρμογή στο φυσικό περιβάλλον των πρόχειρων καταλυμάτων των βοσκών. 

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ – ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: 
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:
- Σωτήρης Μητραλέξης (Δρ Φιλοσοφίας, Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής)
- Γιώργος Σαγιάς (Δημ. Συμβ. Λαμίας)
- Γιάννης Κουριαννίδης (Περιοδικό Ενδοχώρα – Δεσμοί Ελλήνων)
- Κώστας Χατζής (Πολιτικός Επιστήμονας) 
- Αντώνης Ανδρουλιδάκης (Συγγραφέας)

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ: 
«ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΝΟ» 
 Παραγωγή: Αλέξανδρος Καραπέτσης, Σκηνοθεσία: Αυρήλιος Καρακώστας
Ιστορία, άνθρωποι, προβλήματα, ζωή και προοπτικές ανάπτυξης στα χωριά του Ζαγορίου


17:00 – 21:00      ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ 
ΜΟΡΦΕΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
 ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ, ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΩΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: 
Ευάγγελος Ασπρογέρακας

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:
- Νικόλας Ιωάννου (ΚΟΙΝΣΕΠ Μαστοράντζα) 
- Γιώργος Παπαγιαννόπουλος(Καταναλωτικός συνεταιρισμός)
- Γιώργος Πισσαλίδης (Ιστοσελίδα ελληνικός Διανεμισμός)
- Γιώργος Μπουκιστιάνος (ΚΟΙΝΣΕΠ Σπείρα γης)

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ:  
«ΤΟ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΤΩΝ ΑΟΡΙΩΝ»
Παραγωγή, Σκηνοθεσία : Βασίλης Παναγιωτακόπουλος 
H ιστορία της ανάπλασης ενός ορεινού χωριού στην Κρήτη. Οι κάτοικοι της Εθιάς, αυτοοργανώνονται και χωρίς καμία κρατική βοήθεια, κάνουν το ερειπωμένο χωριό τους, έναν πρότυπο παραδοσιακό οικισμό.

Η ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Θεόδωρος Παντούλας

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:
- Βασίλης Ξυδιάς
- Γιώργος Καραμπελιάς
- Μιχάλης Χαραλαμπίδης
- Θεόδωρος Ζιάκας
   
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ:
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΩΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ:

ΜΑΣ ΤΑ ΕΚΛΕΨΑΝ ΟΛΑ , ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ. ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ

Ένας πατέρας από το Καμισλί της Συρίας, διηγείται ζωντανά στον Γ. Μικαλεσίν πως απήγαγαν το γιό του, πως πέθανε η γυναίκα του, πως έχασε το σπίτι του… Συντετριμμένος και μόνος ελπίζει με την πίστη του χριστιανού ότι θα ξαναδεί το παιδί του….


Η πίστη , μόνη του ελπίδα. Μια καρδιά στερεμένη, ένα πρόσωπο φαγωμένο από τη θλίψη και ένα πνεύμα λυγισμένο από τη μνήμη.

Δ Πορφύρης/Π Σταφυλά

Η ιστορία του Ντάνυ Γκόρι, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ο πόλεμος του τα στέρησε όλα. Η ιστορία του είναι η ιστορία πολλών χριστιανών της Συρίας:
“Ήταν Ιούνιος, τον περασμένο χρόνο. Ο Γκάμπι (υποκοριστικό του Γαβριήλ) βρισκόταν σπίτι εκείνο το βράδυ  μαζί μας μέχρι τη στιγμή που τον ειδοποίησαν από την εταιρεία των λεωφορείων ότι πρέπει να αναπληρώσει έναν συνάδελφο. Να πάει το λεωφορείο στο   Deir El Ezzor, στο νοτιότερο τμήμα στα μέρη των ισλαμιστών. Ο Γκάμπι ποτέ δεν έλεγε “όχι”. Ακόμα το  θυμάμαι. Με αγκάλιασε, φίλησε τη μητέρα του και μας υποσχέθηκε ότι “αύριο το βράδυ, το αργότερο μεθαύριο, θα είμαι πίσω”.
“Το επόμενο βράδυ δεν επέστρεψε και την μεθεπόμενη ημέρα δεν τηλεφώνησε. Δυο μέρες μετά πήρα εγώ τηλέφωνο στην Εταιρεία. Ένας  κύριος μου είπε ότι τον απήγαγαν μέλη της  Αλ Νουσρα, ότι τον πήραν μαζί με το λεωφορείο . Μου είπε ότι αυτό συνέβη στα νότια του Ντέιρ ελ Ζορ, αλλά “να μην ανησυχώ γιατί ήδη πλήρωσαν κάποια λεφτά για να τον φέρουν πίσω”. Μου είπε να περιμένω ακόμα μερικές μέρες “για να δούμε τι θα γίνει”. Μετά από μια εβδομάδα ο Γκάμπι δεν είχε επιστρέψει. Ήξερα ακούγοντας το όνομα της Τζαμπχάτ Αλ Νούσρα ότι τα νέα δεν θα ήταν καλά. Την εποχή εκείνη συνεργάζονταν με την Αλ Κάιντα, τώρα έχουν όλοι περάσει στο Ισλαμικό Κράτος.
“Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να τους εμπιστευτώ. Πάντα επέλεγα την ελπίδα. Η γυναίκα μου η Σάρα δεν τους εμπιστευόταν:Ούρλιαζε και θρηνούσε όλο το βράδυ. Φώναζε σαν τρελλή ότι “ο Γκάμπι δεν θα γυρίσει ποτέ” ενώ εγώ την παρακαλούσα να ηρεμήσει. Της υποσχόμουν ότι “θα πληρώσω και θα τον φέρω πίσω”.
Ένα μήνα μετά, χτύπησε και πάλι το τηλέφωνο. Στη γραμμή άκουσα την ίδια φωνή του ανθρώπου που είχα μιλήσει από την εταιρεία. Η γυναίκα μου με κοιτούσε σιωπηλή όση ώρα άκουγα. Ο άντρας μου έλεγε: “ζητάνε πάρα πολλά λεφτά…δεν έχουμε να πληρώσουμε τόσα…” Η Σάρα με κοιτούσε και την κοιτούσα και εγώ. Δεν έλεγα τίποτα. Από την άλλη γραμμή ο άντρας φώναζε: “Με ακούτε; δεν μπορούμε να πληρώσουμε τόσα; καταλαβαίνετε;”
Αλλά εγώ σκεφτόμουνα μονάχα τη γυναίκα μου, τι να της έλεγα. Ο άντρας φώναζε δυνατά: “Ακούτε; Κάντε ό,τι νομίζετε”…προσπαθείστε και εσείς”. Και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Η Σάρα άρχισε πάλι να ουρλιάζει. Από τότε για 12 μήνες δεν σταμάτησε. Σηκωνόταν κάθε νύχτα, έκλαιγε , φώναζε…Το κρεβάτι γινόταν ένα λουτρό από δάκρυα, το δωμάτιο ο τάφος της ελπίδας μας. Κάθε πρωί ήμουνα όλο και πιο γερασμένος. Κάθε πρωί της έδινα την ίδια υπόσχεση: ότι ο Γκάμπι θα επιστρέψει στο σπίτι και ότι πρέπει να μου έχει εμπιστοσύνη.
Περνούσαν εβδομάδες, μήνες και οι διαμεσολαβητές μου επαναλάμβαναν την ίδια φράση: “είναι ζωντανός, όλα είναι θέμα χρημάτων, μπορούμε να τα καταφέρουμε”. Στο τέλος πήρα την απόφαση. Δεν είχα λεφτά, αλλά είχα το σπίτι. Οι διαμεσολαβητές μου είπαν ότι σε δυο εβδομάδες θα το πουλήσουν. Εγώ ήμουνα χαρούμενος. Ήταν η πρώτη μέρα μετά από τόσους μήνες που η Σάρα δεν ούρλιαξε. Η πρώτη μέρα που δεν έκλαψε. Με αγκάλιασε. Για πρώτη φορά αρχίζει να ελπίζει. Το σπίτι πουλήθηκε αλλά ο Γκάμπι πάλι δεν επέστρεψε.
Μετά από μια εβδομάδα, ο διαμεσολαβητής χτύπησε την πόρτα. Μπήκε μέσα, σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε:  “Δυο επέστρεψαν αλλά όχι το παιδί σας. Δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν. Χάσαμε τα ίχνη του”. Αυτό το πρωινό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν πριν 3 μήνες. Πηγαίνω στο δωμάτιο και η Σάρα ακόμα κοιμάται. Αμέσως ανοίγει τα μάτια. Της λέω μόνο: “Δεν επέστρεψε”. Μετά από λίγο, σηκώνεται όρθια. Με κοιτάει με ένα άδειο βλέμμα. Τα μάτια της κοιτάζουν το κενό και με τα χείλη  ουρλιάζει “ΓΚΑΜΠΙ- ΓΚΑΜΠΙ- ΓΚΑΜΠΙ”. Το επαναλαμβάνει 3 φορές και μετά πέφτει κάτω.
Πέθανε με το όνομα του γιού μας στα χείλη. Τα έχασα όλα και είμαι μόνος και ακόμα ελπίζω. Κάτι στην καρδιά μου , μου λέει ότι είναι ακόμα ζωντανός και να έχω ελπίδα. Μας τα έκλεψαν όλα. Δεν μπορούν να μας κλέψουν και την καρδιά. Είμαι χριστιανός και η τελευταία μου ελπίδα είναι η πίστη.

πηγή 

Αράχνη… επιδιορθώνει ένα φύλλο!

Είναι εκπληκτική υφάντρια η αράχνη και φτιάχνει μεγαλειώδεις ιστούς σε διάφορα σημεία, αυτό είναι σίγουρο! Το ίδιο λοιπόν έκανε και στο φύλλο που βλέπετε το οποίο είχε μια τρύπα στο κέντρο του, κατάλοιπο ενός σκουληκιού που πέρασε από εκεί και έφαγε ένα κομματάκι. Η αράχνη κλήθηκε από τη φύση να επιδιορθώσει την τρυπούλα με τον καλύτερο τρόπο, δημιουργώντας ένα φυσικό μπάλωμα με τον ιστό της. Ο Γάλλος φωτογράφος Bertrand Kulik βρέθηκε μπροστά στη σκηνή και έσπευσε να απαθανατίσει στο φακό του το εντυπωσιακό αποτέλεσμα!
perierga.gr - Αράχνη επιδιορθώνει ένα φύλλο!

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σύριζα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος


Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice 

Την προηγούμενη βδομάδα το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε άλλη μια μετωπική σύγκρουση με τη πραγματικότητα. Μέσα σε 5 μέρες, η ατμόσφαιρα γύρισε 5 χρόνια πίσω. Τα επιτόκια από τις αγορές έφτασαν στα επίπεδα του Καστελόριζου απαγορεύοντας στην πραγματικότητα το δανεισμό. Και το ελληνικό χρηματιστήριο κατέρρευσε χάνοντας μέσα σε λίγες μέρες 8 δις. Φυσικά, δεν θα λείψουν οι αναλφάβητοι δημοσιογράφοι που θα γράψουν και τι μας νοιάζει εμάς αυτό το όργανο του σατανά, αλλά οι μαζικές πωλήσεις σημαίνουν απόσυρση επενδύσεων από τις επιχειρήσεις, απόσυρση χρημάτων από την ελληνική οικονομία, δηλαδή ανεργία. Το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην ίδια του τη στρατηγική. Δεν έχει plan B. Μόνο του Λαφαζάνη. Γι’ αυτό αμέσως η κυβέρνηση έτρεχε πανικόβλητη στον Ντράγκι και η αξιωματική αντιπολίτευση στο ΔΝΤ. Γι’ αυτό ο Γ. Σταθάκης έλεγε, έχουμε πει 100 φορές ότι δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες. Θα άξιζε να δημοσιεύονταν οι 100 φορές που ο Σύριζα δήλωνε ότι θα σκίσει τα μνημόνια στα σκαλοπάτια της Βουλής, ότι θα τα καταργήσει με ένα νόμο, ένα άρθρο. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα, το κακό έχει ήδη γίνει. Κανείς δεν μας δανείζει, επενδύσεις δεν γίνονται, όχι γιατί βιάζεται ο Α. Σαμαράς να βγει από τα μνημόνια ούτε γιατί ο Α. Τσίπρας θα τα σκίσει. Αλλά γιατί σύσσωμη αυτή η χώρα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, αρνείται πεισματικά να αλλάξει το χρεοκοπημένο μοντέλο.

Μια μέρα, στην τηλεόραση, στέλεχος κυβερνητικού κόμματος κατήγγελλε σε όλους τους τόνους την τρόικα. Τη Μέρκελ, τους Ευρωπαίους, τον καταραμένο «νεοφιλελευθερισμό». Που μας ζητάνε θυσίες και η κυβέρνησή του διαπραγματεύεται σκληρά, τις αποκρούει, βάζει κόκκινες γραμμές. Εντέλει, λέει περήφανος για την ατάκα, αν δεν τους αρέσει, «ας πάνε να διαπραγματευτούν με τον Σύριζα. Τόσο απλά». Δηλαδή, εκείνη τη στιγμή, ο πολιτικός του ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι οι υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι λάθος, ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος ο οποίος αν δεν εφαρμόζεται είναι γιατί δεν πείθονται οι Ευρωπαίοι από τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησής του. Και ότι, τέλος, ο Σύριζα θα είναι σκληρότερος διαπραγματευτής από αυτούς. Με δυο λόγια έλεγε στο τηλεοπτικό κοινό, ψηφίστε Σύριζα. Δεν καταλάβαινε ότι εκείνη τη στιγμή επιχειρηματολογούσε υπέρ του υποτιθέμενου αντιπάλου του; Δεν το καταλάβαινε γιατί είναι ήδη Σύριζα. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σύριζα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ενός νομίσματος όμως που χάνεις στην κορόνα, χάνεις και στα γράμματα. Από τον Μάιο και τις ευρωεκλογές, έχουν σταματήσει ξανά τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα. Συζητάμε για τις επόμενες εκλογές. Κάθε 2 χρόνια εκλογές και στο ενδιάμεσο προεκλογικές περίοδοι. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να πάρει μπρος η οικονομία μένουν πάντα πίσω και τα λίγα που γίνονται ξεπερνιούνται από τις καταστάσεις. Όταν λένε γίνονται μεταρρυθμίσεις, εννοούν ψηφίζονται νόμοι. Οι οποίοι δεν εφαρμόζονται ποτέ. Όταν λένε γίνονται αποκρατικοποιήσεις, εννοούν ότι αποφασίζονται. Για να ξεκινήσουν μετά οι αμφισβητήσεις στα δικαστήρια οι οποίες θα κρατήσουν 10 χρόνια.
Το πολιτικό σύστημα έχει δυο γραμμές άμυνας για να διατηρήσει το χρεοκοπημένο καθεστώς της μεταπολίτευσης αλώβητο. Η ακραία επιθετική, με την ταμπέλα του αντιμνημονιακού μετώπου, υπερασπίζεται κάθε παθογένεια του συστήματος αποτελώντας άλλοθι για την υποτιθέμενη μετριοπαθέστερη. Ο πρώην αντιμνημονιακός πρωθυπουργός, μετά μνημονιακός και ξανά αντιμνημονιακός, «σκίζει τα μνημόνια κάθε μέρα» και κλείνει το μάτι σε όσο περισσότερες ομάδες πελατών μπορεί, σε δικαστικούς, ένστολους, αγρότες, πυροσβέστες, οφειλέτες δανείων. Μην ακούτε αυτούς τους πρωτόγονους της αντιπολίτευσης που θα μας βάλουν σε περιπέτειες, όλοι τα ίδια λέμε, εμείς έχουμε τον τρόπο να κοροϊδέψουμε τους Ευρωπαίους με τις καθυστερήσεις, να επαναφέρουμε τα μισθολόγια του δημοσίου στο πριν το 2012 καθεστώς, να ψηφίζουμε αφορολόγητα στο Άγιον Όρος, να μη μειώνουμε τα συνδικαλιστικά προνόμια. Γιατί να μπούμε σε περιπέτειες;
Κι έτσι αρχίζουν πάλι τα γνωστά προβλήματα από το παρελθόν. Τα πλεονάσματα δεν είναι πια τόσο πλεονάσματα αφού πρέπει να καλυφθούν οι αυξήσεις. Για να καλυφθούν τα εφάπαξ των πρόωρα συνταξιοδοτηθέντων αυξάνονται πάλι τα χρέη του δημοσίου, μειώνονται οι επενδύσεις. Κάθε φοροαπαλλαγή δημιουργεί μια νέα τρύπα, άγνωστο πώς θα καλυφθεί. Υποσχέσεις κι από τους δύο αντιπάλους που προϋποθέτουν πάντα δανεικά.
ΝΔ και Σύριζα ποντάρουν στο ίδιο σχέδιο. Δεδομένου ότι τα ελλείμματα μειώθηκαν, όπως μειώθηκαν, απαλλασσόμαστε από την επιτήρηση και καλύπτουμε τις ανάγκες μας δανειζόμενοι ξανά από τις αγορές. Γιατί αυτό είναι το μόνο πολιτικό σχέδιο που έχει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό: ο Δανεισμός. Να διατηρήσουν ένα καθεστώς που χρεοκόπησε με δανεικά από τους ξένους. Έστω κι αν δανείζονται με υψηλότερα επιτόκια, έστω κι αν μεταθέτουν ξανά το πρόβλημα στα παιδιά τους. Γι’ αυτό οι μεν υπόσχονται το τέλος της επιτήρησης όταν γίνουν κυβέρνηση και οι δε βιάζονται να το επιτύχουν πριν τις εκλογές. Διαπαιδαγωγώντας έτσι τον κόσμο στην ακινησία. Στις ψευδαισθήσεις. Ότι γίνεται σ’ αυτό το γεμάτο προβλήματα κόσμο, τον στριμωγμένο, να επιφυλαχθεί στην Ελλάδα ένας αδιανόητος ρόλος: Να ζει με δανεικά. Και πάνε τα spreads στις 9 μονάδες και οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν. Η εκδίκηση της πραγματικότητας.
Πρέπει να τελειώνουμε με τα μνημόνια; Φυσικά. Πριν από μας το θέλουν οι άλλοι. Το ΔΝΤ που το πιέζουν οι χώρες-μέλη του οι οποίες, φτωχότερες από μας, δεν θέλουν να μας δανείζουν άλλο. Το θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να ξεμπερδεύει και να ασχοληθεί με τα μεγάλα προβλήματά της. Τα δικά μας προβλήματα είναι προβλήματα καθυστέρησης, είναι προβλήματα που τα έχει λύσει από τη δεκαετία του 1970. Σκέψου, το 2015 εμείς συζητάμε αν πρέπει να ευθυγραμμίσουμε το παρωχημένο οικονομικό μοντέλο μας του προηγούμενου αιώνα με το παρόν, την ώρα που το «παρόν» είναι ήδη λίγο και η Ευρώπη οφείλει να το μεταρρυθμίσει για να προλάβει το μέλλον. Τα προβλήματά μας είναι προ-προηγούμενης γενιάς. Και γι’ αυτό οι πολιτικές προτάσεις που συγκρούονται στη χώρα μας μοιάζουν να βγαίνουν από την Κατοχή, τον Β΄ Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο. Σε λίγο θα πέσει το τείχος του Βερολίνου. Προς το παρόν κάνουμε εκδηλώσεις για την αποκατάσταση της μνήμης του συντρόφου Ζαχαριάδη και οι δίκες των ναζί αναβάλλονται γιατί δεν έγινε νόμιμη κλήτευση στον κατηγορούμενο. Ο οποίος ήταν στη φυλακή και δεν μπορούσαν να τον βρουν…
Το πολιτικό σύστημα από την αρχή αρνήθηκε να προχωρήσει στις αλλαγές που χρειάζονται, αρνήθηκε να θίξει το σύστημα εξουσίας. Δεν είναι περίεργο που με αυτή την πολιτική διαπαιδαγώγηση, η συντηρητική κοινωνία μετατοπίζεται από τα κόμματα που δεν μπορούν να εκπληρώσουν πια τις υποσχέσεις τους σε εκείνα που με άλλες ταμπέλες υπόσχονται εκ νέου την επιστροφή στο αδύνατο παρελθόν των δανεικών. Το αποτέλεσμα το πληρώνουμε όλοι. Η ύφεση συνεχίζεται, η οικονομία δεν παίρνει μπρος. Τα κόμματα παραπειστικά συζητάνε αν το χρέος είναι βιώσιμο. Ενώ το πρόβλημά μας είναι αν η οικονομία είναι βιώσιμη. Η οικονομία κάνει βιώσιμο ή όχι το χρέος. Εγκλωβισμένα στα πολιτικά τους παιχνίδια, κάνουν συνεχώς εκλογές και κάθε 2 χρόνια καίνε πρωθυπουργούς μέχρι να περάσουν όλοι από το δημόσιο ταμείο. Το τέλος των ψευδαισθήσεων δεν θα αργήσει, μόνο που όσο περνάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα για τη συνέχεια.


Διαβάστε το νέο φύλλο της εφημερίδας του Συλλόγου Κωνωπινιωτών Ξηρομέρου

Του βουνού...!