Γιαγιά να με περιμένεις!

Γιαγιά να με περιμένεις!

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» 

Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε:

«Πόρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…

Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.

ΑΠΟΛΛΩ ΜΟΝΑΧΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

πηγή 

"H αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής . Δηλαδή δεν σου κάνω το καλό για να σου το ζητήσω αύριο που θα σε χρειαστώ. Μια τέτοια αγάπη πηγάζει από τη Σταυρική θυσία του Χριστού ."

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού

Σήμερα συμπληρώνονται 25 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου που χτίστηκε το 1961. Στο συγκλονιστικό στιγμιότυπο, μια νεαρή γυναίκα μαζί το φίλο της σκύβει πάνω από τον τοίχο για να μιλήσει στη μητέρα της, στην Ανατολική πλευρά του Βερολίνου. Το τείχος της ντροπής παρέμεινε στη θέση του για περίπου 30 χρόνια ακόμη, διαχωρίζοντας πολλές οικογένειες.

Συγκομιδές του φθινοπώρου από όλον τον κόσμο!

Είναι η εποχή του χρόνου που οι αγρότες σε όλον τον κόσμο συλλέγουν τους καρπούς από διάφορες καλλιέργειες μετά από την καλοκαιρινή φύτευση αλλά και την κοπιαστική περιποίηση των χωραφιών τους. Πριν πέσει η θερμοκρασία και έρθει ο χειμώνα οι ελιές, οι κολοκύθες, το τσάι, το σιτάρι και άλλα προϊόντα πρέπει να συλλεχθούν και να προωθηθούν στην παραγωγή. Εικόνες από συγκομιδές σε όλον τον κόσμο έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

1. Σταφύλια στην Ισπανία

2. Λάχανα στη Βόρεια Κορέα

3. Γυναίκες στο Ιράν συλλέγουν ρόδια

4. Αγρότισσες στην Ινδία μαζεύουν φύλλα τσαγιού

5. Ένας Γερμανός αγρότης με τις κολοκύθες του

6. Πατάτες συλλέγονται στην Ινδονησία

7. Μάζεμα ελιάς στην Ελλάδα

8. Ινδή μαζεύει σιτάρι

9. Ινδοί γεωργοί μαζεύουν σιτάρι

10. Κινέζα αγρότισσα μαζεύει ρύζι

πηγή

Μίμος του Χίτλερ αναστατώνει ολόκληρη τη Γερμανία [εικόνες]

Έκπληκτοι παρακολουθούν τις τελευταίες ημέρες οι Γερμανοί έναν μίμο του Χίτλερ να περιφέρεται ανά τη χώρα χαιρετώντας τους μέσα από το αυτοκίνητο ή κάνοντας περιπάτους στην εξοχή.

Το θέμα ανακάλυψε πρώτο το Hollywood Reporter.

Φορώντας τη στρατιωτική του στολή και έχοντας το γνωστό μουστάκι που από τότε έχει... αχρηστευτεί εντελώς καθώς ξυπνάει δυσάρεστες ναζιστικές μνήμες, ο «φτυστός Χίτλερ» έχει προκαλέσει από έκπληξη και αμηχανία μέχρι αγανάκτηση σε πολλούς Γερμανούς, οι οποίοι τον βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους να βάζει βενζίνη, να αγοράζει καφέ από τον δρόμο ή να γνέφει σε περαστικούς μέσα από το αυτοκίνητό του.
Κάποιοι μάλιστα ανέφεραν ότι τον είδαν να κάνει μια εμφάνιση σε ένα συλλαλητήριο της δεξιάς, χλευάζοντας από το μπαλκόνι τους διαδηλωτές και αποκαλώντας τους «λαπάδες».

Το μυστήριο, ωστόσο, φαίνεται πως διαλεύκανε η εφημερίδα Bild.

Οπως εξηγεί, πρόκειται για την προωθητική καμπάνια της ταινίας «Look Who's Back» («Για δες ποιος επέστρεψε») που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα στη Γερμανία και βασίζεται σε σατιρικό μυθιστόρημα το οποίο φαντάζεται τον Χίτλερ να επανακάμπτει στο Βερολίνο 67 χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και ο άνθρωπος που υποδύεται τόσο επιτυχημένα τον Χίτλερ δεν είναι άλλος από τον 46χρονο ηθοποιό Όλιβερ Μασούκι.
Στο βιβλίο του Τιμούρ Φερμέρ, ο Χίλτερ δεν έχει καμία ανάμνηση μετά το 1945 και ερμηνεύει ό,τι βλέπει από τη σκοπιά των ναζιστών.

πηγή

Καύση των νεκρών και Εκκλησία

“Γιατί να σου μιλήσω για ουρανό, όταν εσύ κλείνεις τα μάτια σου με μανία για να μη τον δεις” ;;;;;

“Γιατί να προσευχηθώ για εσένα όταν εσύ δε θέλεις” ;;;;;

– Φασαρία μεγάλη τις τελευταίες ημέρες. Διαβάζω:

“Η Εκκλησία γυρίζει την πλάτη της στον κόσμο”. “Η Εκκλησία με αυτή τη κίνηση θα χάσει κόσμο”. Απαιτήσεις !!! λες και η Εκκλησία είναι ένα κλαμπάκι που φοβάται μήπως χάσει την πελατεία της. Όχι ! Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράξει κατά το δοκούν. Ο ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός δε προσπάθησε να αποπλανήσει, αλλά μίλησε καθαρά: “Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί” (Μαρκ.8.34).

– Γιατί λοιπόν η Εκκλησία ως σύναξη ανθρώπων εν Χριστώ, να προσευχηθεί στον Θεό για την ανάπαυση ενός ανθρώπου που ο ίδιος όχι μόνο δε πίστεψε στην αιώνια ζωή, μα έκαψε και το σώμα του, για να μην αφήσει τίποτα πάνω στη γη που να τον θυμίζει; Μηδενισμός! Ζητάς να καείς γιατί θεωρείς πως δεν υπάρχει τίποτα να σε σώσει. Ζητάς να καείς γιατί μέσα σου έχει ριζώσει το τίποτα. Η μαύρη τρύπα του θανάτου.

– Μα ο Χριστός φωνάζει “Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει” (Ιωάν.11.25). Απόδειξη; Η Ανάσταση Του. Οι παρουσίες των Αγίων μας μέσα από τα θαύματα τους, που φανερώνουν την μετά θάνατον ζωή. Τέλος; Τα άφθαρτα λείψανα πολλών Αγίων μας. Η πίστη λοιπόν στον Χριστό είναι η πεποίθηση της ένωσης κτιστού και ακτίστου. Η πεποίθηση της αιώνιας ζωής, ο εναγκαλισμός με τον Θεό. Αιώνια ζωή Όχι ως ζόμπι, ή ως μούμιες, αλλά ως ζωντανοί άνθρωποι που επειδή θα βιώνουμε την παρουσία του Θεού μέσα στην ολότητα της, θα είμαστε “μικροί θεοί”.

– Αν τα διαβάζεις και λες, “παραμύθια”. Αν δε πιστεύεις στον λόγο του Χριστού, τότε ποιος ο λόγος να ζητήσεις την ευχή της Εκκλησίας;

– Ορισμένοι Έλληνες διαμαρτύρονται πως η Εκκλησία γυρνάει την πλάτη. Όχι. Ο Έλληνας είναι μπερδεμένος μέσα του γιατί μέχρι τώρα γνώριζε ως μοναδικό τρόπο ταφής τον θρησκευτικό. Συγχέει αυτά τα 2 πράγματα. Μα υπάρχει ο θρησκευτικός για όσους πιστεύουν στη διδασκαλία του Χριστού και ο πολιτικός σε όσους όχι.

– Η ελευθερία που διδάσκει ο Απόστολος Παύλος είναι η απαλλαγή από τα δεσμά του ιουδαϊκού Νόμου, από την τυραννία της αμαρτίας και τέλος από τον θάνατο, και μάλιστα από τον φόβο του θανάτου που παραλύει τον άνθρωπο και τον κάνει δια παντός του ζην δούλο αυτού του φόβου (βλ. Εβρ. 2,15). Γράφει στους Ρωμαίους: «Τώρα είσθε ελεύθεροι πια από την αμαρτία και ανήκετε στον Θεό. Καρπός της καινούργιας ζωής σας είναι η αγιοσύνη και το τέλος της πορείας σας είναι η αιώνια ζωή”¹.

– “Ο χριστιανός στη ζωή του, παύει να κυριαρχεί το εγώ του εφόσον τώρα κυριαρχεί μέσα του ο Χριστός. Είναι πολύ σημαντική η φράση του Αποστόλου στο σημερινό ανάγνωσμα (2/11/2014). «Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός» (2,19-20), μια φράση που εκφράζει το Χριστοκεντρικό βίωμα του Παύλου αλλά και τον στόχο του συνειδητού χριστιανού”².

 Γρηγόρης Τζιβελέκης

 

Σημείωση:

---

1,2. Βλέπε: http://www.amen.gr/article19609

Καφενείον η Ελλάς: Το κομπολόι έγινε... tablet, αλλά ο καφενές παραμένει ριζωμένος στην ελληνική κουλτούρα

 

Η εικόνα του παραδοσιακού καφενείου με τους παππούδες με τα κομπολόγια και τις εφημερίδες που συναντιόντουσαν και αντάλλαζαν απόψεις και ιστορίες είναι χαραγμένη στην μνήμη του ελληνικού λαού. Ομως στο 2014, με την μόδα να έχει αλλάξει ριζικά, πόσο επιβιώνει ακόμα το καφενείο;

Οπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο η εφημερίδα Τα Νέα, σήμερα διασώζονται πολλά παραδοσιακά καφενεία, κρυμμένα σε γειτονιές, όπου δεν πάνε γυναίκες παρά μόνο γέροντες με τραγιάσκες.

Ωστόσο κάτι έχει αλλάξει. Αν σκεφτούμε παλιά αστικά καφενεία τύπου Ζαχαράτου, Βυζάντιον ή Νέον, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Νέον, το οποίο πέρασε μία βραχύβια περίοδο ανεπιτυχούς αναβίωσης και πλέον μετατράπηκε σε φούρνο-ζαχαροπλαστείο που όμως σερβίρει και καφέ, αλλά δε θυμίζει σε τίποτα το παλιό Νέον που ζωγράφισε κάποτε ο Τσαρούχης.

Σήμερα θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε τα καφενεία της Αττικής σε δύο κατηγορίες: Αυτά που διασώζονται απαράλλαχτα όπως η Ζίτσα στην οδό Βερανζέρου, οι Μουριές στο Μεταξουργείο, ο Παράδεισος στην πλατεία Αττικής, το Πανελλήνιον στη Μαυτομιχάλη, δίπλα στο παλιό Χημείο και δεκάδες άλλα μικρά καφενεία κρυμμένα στις στοές της Ομόνοιας.

Από την άλλη υπάρχουν οι λεγόμενοι νεοκαφενέδες που σερβίρουν μεζέ, ούζο και τσίπουρο, όπως τα Κανάρια στον Κεραμεικό και οι Θεσσαλοί στο Βοτανικό, όπου συχνά γίνονται λάιβ χωρίς μικρόφωνα και αποτελούν ένα υβρίδιο ταβέρνας και καφενείου.

Πώς ορίζεται όμως το καφενείο;
Την παλιά εποχή ήταν μεγάλοι καθρέφτες, κάπνα, μαρμάρινα τραπεζάκια, τούρκικος καφές, τάβλι και εφημερίδα.

Σήμερα το νέο καφενείο έχει τηλεόραση με συνδρομητικά κανάλια, μουσική και πολλά είδη καφέ, μεζέδες και οινοπνευματώδη, ενώ υπάρχει και γυναικείος πληθυσμός.

Στις γειτονιές του κέντρου και του Πειραιά αν ψάξει κάποιος, βρίσκει ακόμα παλιά καφενεία, ωστόσο τα υψηλά ενοίκια και η αλλαγή της ίδιας της ζωής που οδήγησε τους Αθηναίους στα προάστια οδήγησαν στον σταδιακό μαρασμό των καφενείων του κέντρου.

πηγή

Φιλώ σε Αη Νεκταράκη μου

Ανάμεσα στα λουλούδια του στολισμού και στα δάκρυα των ανθρώπων το χεράκι του Αγίου και δίπλα η εικόνα του (λες για να βλέπουν οι προσκυνούντες ότι τους βλέπει και να χώνουν στις τσέπες τα εφήμερα -πριν ασπασθούν το λειψανάκι- και να σκύβουν με μόνη την πίστη κι'από κοντά την ελπίδα....).

Έτσι που σε κοιτούσε, έτσι που το χέρι του ήταν έτοιμο να σε ευλογήσει και να υψωθεί για σένα σε ικεσία, άδειαζες, γινόσουν το παιδί της μήτρας με μοναδική διεκδίκηση το φώς και την αγκαλιά.

Ασπάστηκες το χέρι, κόλλησες το πρόσωπό σου στο τζάμι της θήκης και δεν ήθελες να φύγεις.

"Να μείνω εδώ, μαζί σου Νεκταράκη" έλεγες "να μείνω εδώ".

Πίσω περίμενε ουρά πιστών. 
Ξαναμπήκες στην ουρά, ξαναφίλησες το χέρι, μέσα σου έκλαιγε η συγκίνηση της απομάκρυνσης από πεφιλημένο Φίλο, είπες πως τα έξω δάκρυα ήταν από την αλλεργία που σε βασανίζει, κάθισες στην καρέκλα και έβλεπες τον κόσμο να χαιρετάει, μακαρίζοντας -κάθε φορά- εκείνον που απαζόταν το λείψανο.
Κάποτε έφυγες, μέσα στα πολλά σου "ευχαριστώ" και με το βλέμμα του Αγίου καρφωμένο στην πλάτη σου "Πορεύου εις οδόν ειρήνης". 
Το κλάμα σου απάντησε: " Βοήθησέ με νάρθω στο σπίτι σου, στην Αίγινα" και πήρες δώρο ένα μειδίαμα συγκατάβασης. 
"Βοήθησε με, βοήθησέ μας" ξαναείπες και γύρισες τον διακόπτη του αυτοκινήτου.
Κοίταξες τον ουρανό και ένα χαμόγελο απλώθηκε παντού. 
"Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής"..... η μέρα σου είχε ήδη μυρίσει ευλογία Αγίου.

πηγή 

Τα τελευταία λόγια του αγίου Νεκταρίου, στο κρεββάτι του νοσοκομείου, ήταν τα εξής: "Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...
Προφανώς , έλαβε εκείνη την στιγμή πρόσκληση από τον Κύριο στην αιώνια βασιλεία του και μέχρι εκείνη την έσχατη επιθανάτια στιγμή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο όχι μόνον να τον προσκαλεί ο Κύριος, αλλά και να του απευθύνει τον λόγο.
Τί βαθειά ταπείνωση! Ταπείνωση πού ζυμώθηκε χρόνο με τον χρόνο, διωγμό με διωγμό, συκοφαντία με συκοφαντία. Ταπείνωση πού καλλιεργούσε όσο προέκοπτε στην πνευματική και θύραθεν σοφία.

Αυτή η αντίδραση είναι αποκρυστάλλωση χρόνιου αγώνα. Οι ταπεινολογίες και οι ταπεινοσχημίες κάποτε καταρρέουν και δείχνουν γυμνό τον φέροντα. Η άσκηση στην ταπείνωση την αληθινή όχι! Όσο βαθύτερα ασκείται σε αυτήν κάποιος, τόσο αυξάνει και στερεώνεται μέσα του. Όσο πλησιάζει κανείς τον μεγάλο Θεό, τόσο σμικρός αισθάνεται .

Ο δέ άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω,μαθητής του αγίου Νεκταρίου, όταν παρέδιδε την ψυχή του στον Κύριο, ανέλαβε δυνάμεις , σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει χειροκροτώντας: Ο Κύριος! Ο Κύριος! Ο Κύριος!
Ω μακαρία χαρά και παιδικότητα των αγίων πού ξεπερνάς και αυτήν την αθωότερη χαρά και παιδικότητα!
Αυτής αξίωσον και ημάς Σωτήρ τους αναξίους!

 

πηγή 

"Αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει στον ουρανό"

ΕΔΩ