Montesquieu, 1689-1755, Γάλλος στοχαστής
Δευτέρα 20 Απριλίου 2015
Η πλατεία των πεθαμένων
Αργά το απόγευμα
Οι πεθαμένοι μαζεύονται
Στην πλατεία για να τηλεφωνήσουν
Στους δικούς τους
Κρατάνε σφιχτά την κάρτα
Και στέκονται στη σειρά
Έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο
Οι περαστικοί που τους βλέπουν
Μονολογούν : «Από πού ήρθατε πάλι εσείς
γέμισε μετανάστες η πόλη»
Κι αυτοί μ’ ένα μουρμουρητό τούς απαντούν:
«Δεν είμαστε εμείς μετανάστες
μεταστάντες είμαστε».
Μεταστάντες.
από την ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Κακάρογλου, Μνήμη σχεδόν πλήρης (εκδ. Εστία)
Παγκόσμιο σοκ για τους εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες στη Μεσόγειο
Το ξεγύμνωμα της Βρετανικής υποκρισίας και απάτης.
Φανούλα Αργυρού
Η εκδίκηση 1,500,000 θυμάτων μετά από 100 χρόνια…
Ο διακεκριμένος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαστικός, ακαδημαϊκός και συγγραφέας Βρετανός (με αυστραλιανή καταγωγή) Geoffrey Robertson QC, στο βιβλίο του «Μια άβολη Γενοκτονία – Ποιος τώρα θυμάται τους Αρμένιους;» και στο Κεφάλαιο 7, αναφέρεται εκτεταμένα σε μια σειρά από επίσημα βρετανικά έγγραφα του Φόρειν ΄Οφις τα οποία ανάγκασε το τελευταίο να αποδεσμεύσει, μετά από μια δύσκολη και επίμονη αίτηση βάση του περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης Νόμου (Freedom of Information Act). Τα έγγραφα είναι πρόσφατα. Των χρόνων πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλέαρ και Γκόρτον Μπράουν και αποκαλύπτουν την υποκρισία και απάτες που χρησιμοποίησε το Φόρειν Όφις για να αποφεύγει να ενοχλεί την Τουρκία.
Το 1999 με πρωτοβουλία ορισμένων λόρδων είχε γίνει κατορθωτό το ξεκίνημα συζήτησης στη Βουλή των Λόρδων της Αρμενικής Γενοκτονίας (με 1,500,000 θύματα) οπόταν το Φόρειν ΄Οφις προέβη σε «συμβουλές» προς τους υπουργούς του πως να χειρίζονται το θέμα και πως να απαντούν αποφεύγοντας πάση θυσία να κατηγορήσουν την Τουρκία για Γενοκτονία.
Και ξεκινά ο συγγραφέας το κεφάλαιο 7:
«Με περισσότερη επιρροή από τους αρνητές της γενοκτονίας είναι εκείνοι που συγκαλύπτουν με διάφορους τρόπους την αλήθεια – εκείνοι οι αξιωματούχοι που χαράσσουν πολιτική στη Δύση, που δεν γνωρίζουν, και στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει κατά πόσο έγινε γενοκτονία, των οποίων οι πρώτιστες έννοιες είναι να αποφύγουν να ενοχλήσουν την Τουρκία. Για αυτό το λόγο, αξίζει σοβαρής μελέτης η στρατηγική που ετοίμασαν οι μανδαρίνοι του Υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου για να εξαπατήσουν τους πολιτικούς μάστορές τους, (και μέσω αυτών και τους Βρετανούς πολίτες) στο να νομίζουν πως το κατά πόσο υπήρξε Αρμενική Γενοκτονία είναι θέμα σοβαρής διαφωνίας. Το 2009 εξασφάλισα ένα Mνημόνιο, που ετοιμάστηκε από το Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας (Φόρειν ΄Οφις) κατά τη περίοδο των Εργατικών Κυβερνήσεων μεταξύ 1997-2009 πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλεαρ και Γκόρτον Μπράουν, παρόλο που η στρατηγική αυτή ξεκίνησε από τον καιρό του καθεστώτος Θάτσερ, όταν η Τουρκία έγινε σημαντική εμπορικά για την Βρετανία και την γεωστρατηγική της πολιτική…».
Έγραφε το εν λόγω Μνημόνιο προς τους υπουργούς :
: «…΄Ομως δεδομένων των σχέσεων μας (πολιτικών, στρατηγικών και εμπορικών) με την Τουρκία, και ότι αναγνωρίζοντας τη γενοκτονία δεν θα προσφέρει κανένα πρακτικό όφελος προς το Ηνωμένο Βασίλειο ή στους ελάχιστους διασωθέντες από τις δολοφονίες που είναι ακόμα σήμερα ζωντανοί, ούτε θα βοηθήσει την επαναπροσέγγιση μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας, η σημερινή γραμμή (πολιτικής) είναι η μόνη εφικτή εκλογή…Η Τουρκία είναι νευραλγική και αμύνεται σε κατηγορίες γενοκτονίας παρόλο που τα γεγονότα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις αντίθεση με την μοντέρνα Τουρκία…» (Σελίδες, 159, 160, 163, 173).
But given the importance of our relations (political, strategic and commercial) with Turkey, and that recognising the genocide would provide no practical benefit to the UΚ or the few survivors of the killing still alive today, nor would it help a rapprochement between Armenia and Turkey, the current line is the only feasible option… Turkey is neuralgic and defensive about the charge of genocide despite the fact that the events occurred at the time of the Ottoman Empire as opposed to modern day Turkey…”
Το Φόρειν ΄Οφις, στην απάτη του αυτή, της ενσυνείδητης και υποκριτικής συγκάλυψης των τουρκικών εγκλημάτων, δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί τις προπαγανδιστικές υπέρ των Τούρκων θέσεις τριών «ιστορικών» αρνητών της Γενοκτονίας παρά τα δικά του πλούσια αρχεία των χρόνων της Γενοκτονίας.
Ο Τούρκος πρέσβης στο Λονδίνο, με το ξεκίνημα της συζήτησης στη Βουλή των Λόρδων το 1999 ξεκίνησε και ο ίδιος μια έντονη αλληλογραφία προς το Φόρειν ΄Οφις η οποία συνεχίστηκε για τα επόμενα χρόνια μεταξύ των υφυπουργών Keith Vaz, Joyce Quin και Βαρόνης Scotland. Ο Keith Vaz μάλιστα υπερηφανεύτηκε στον Τούρκο πρέσβη ότι το Φ.Ο αρνήθηκε να περιλάβει τις σφαγές των Αρμενίων στην ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος.
Τελικά η στάση του Φόρειν ΄Οφις άρχισε να αλλάζει σύμφωνα με το πιο πρόσφατο έγγραφο του Φ.Ο με οδηγία William Hague και David Liddigton (της νέας Συντηρητικής κυβέρνησης) οι οποίοι έλαβαν πλέον υπόψη τη Νομική Γνώμη που εξέδωσε ο G. Robertson για το θέμα το 2009 καταρρίπτοντας πλήρως τόσο τη τουρκική άρνηση όσο και τη βρετανική στάση. (Σύνδεσμος εδώ http://groong.usc.edu/Geoffrey-Robertson-QC-Genocide.pdf ).
Οι William Hague και David Liddigton αποφάνθηκαν το Σεπτέμβριο του 2013 ότι «πρέπει να κάνουμε σίγουρο ότι η προσέγγιση μας δεν παρεξηγείται ως έλλειψη αναγνώρισης για τις άθλιες συνθήκες των γεγονότων 1915-1916. Θα είναι ορθό να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα 100χρονα των γεγονότων το 2015». (Η ημερομηνία Μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας είναι η 24η Απριλίου).
Και κλείνει το κεφάλαιο 7 ο συγγραφέας επισημαίνοντας ότι τώρα το Φ.Ο εγκατέλειψε την ψεύτικη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει αρκετή μαρτυρία και περιορίζεται στην αποφυγή της χρήσης της λέξης Γενοκτονία.
«Πρέπει να πάει πιο πέρα. Πρέπει να σταματήσει να μιλά για τραγωδία. Να χρησιμοποιεί τη σωστή λέξη, τα γεγονότα του 1915 δεν ήταν τραγωδία αλλά έγκλημα. Ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας – όπως είχε πει η Βρετανία το 1915 και πρέπει να το επαναλάβει το 2015».
Παραλληλισμός με ίδια πολιτική έναντι του Κυπριακού
΄Ομως, τα έγγραφα που εξασφάλισε ο συγγραφέας έχουν και μια άλλη διάσταση σε σχέση με το Κυπριακό. Οι άνθρωποι στο Φόρειν ΄Οφις την περίοδο εκείνη ήσαν: Geoff Hoon, Κeith Vaz, Joyce Quin, Baroness Scotland, Baroness Kinnock. Οι ίδιοι κατά την διάρκεια της απόφασης του Αγγλικού Εφετείου υπερ του Μ. Αποστολίδη εναντίον των ΄Οραμς.
Στις 20 Ιουλίου 2009, λοιπόν, η υφυπουργός Ευρώπης Βαρόνη Κλένις Κίννοκ έστειλε επιστολή στους δικαστές του Αγγλικού Εφετείου με σκοπό να τους επηρεάσει ως προς την απόφασή τους στην υπόθεση Μελέτη Αποστολίδη εναντίον του ζεύγους Οράμς και αυτό κατόπιν τουρκικών απαιτήσεων. Επιτροπή αποτελούμενοι από οργανώσεις των Τουρκοκυπρίων Λονδίνου σε συνεργασία με το λεγόμενο Τουρκοκυπριακό εμπορικό επιμελητήριο στα κατεχόμενα είχε καταθέσει στον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρτον Μπράουν υπόμνημα με 12,000 ζητώντας βρετανική επέμβαση στην δικαστική απόφαση!
Η επιστολή Κίννοκ εξόργισε τόσο πολύ τους Δικαστές για το θράσος να τολμήσουν να επηρεάζουν την απόφαση του Δικαστηρίου που αποκάλυψαν την απαράδεκτη προσπάθεια του Φόρειν ΄Οφις σε δύο παραγράφους της Απόφασης.
(Σχετικές δημοσιεύσεις της γράφουσας στην Ελευθερία Λονδίνου 25 Ιουνίου 2009 «Τ/κ ζητούν από τους Βρετανούς να ανατρέψουν την απόφαση εναντίον των ΄Οραμς!» και 29 Ιανουαρίου 2010 «Το Foreign office προσπάθησε να παρέμβει πολιτικά στο Εφετείο προς όφελος των Τούρκων» – αρχείο εφημερίδας www.eleftheria.co.uk ).
Η εκδίκηση 1,500,000 θυμάτων μετά από 100 χρόνια…
Ο διακεκριμένος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαστικός, ακαδημαϊκός και συγγραφέας Βρετανός (με αυστραλιανή καταγωγή) Geoffrey Robertson QC, στο βιβλίο του «Μια άβολη Γενοκτονία – Ποιος τώρα θυμάται τους Αρμένιους;» και στο Κεφάλαιο 7, αναφέρεται εκτεταμένα σε μια σειρά από επίσημα βρετανικά έγγραφα του Φόρειν ΄Οφις τα οποία ανάγκασε το τελευταίο να αποδεσμεύσει, μετά από μια δύσκολη και επίμονη αίτηση βάση του περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης Νόμου (Freedom of Information Act). Τα έγγραφα είναι πρόσφατα. Των χρόνων πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλέαρ και Γκόρτον Μπράουν και αποκαλύπτουν την υποκρισία και απάτες που χρησιμοποίησε το Φόρειν Όφις για να αποφεύγει να ενοχλεί την Τουρκία.
Το 1999 με πρωτοβουλία ορισμένων λόρδων είχε γίνει κατορθωτό το ξεκίνημα συζήτησης στη Βουλή των Λόρδων της Αρμενικής Γενοκτονίας (με 1,500,000 θύματα) οπόταν το Φόρειν ΄Οφις προέβη σε «συμβουλές» προς τους υπουργούς του πως να χειρίζονται το θέμα και πως να απαντούν αποφεύγοντας πάση θυσία να κατηγορήσουν την Τουρκία για Γενοκτονία.
Και ξεκινά ο συγγραφέας το κεφάλαιο 7:
«Με περισσότερη επιρροή από τους αρνητές της γενοκτονίας είναι εκείνοι που συγκαλύπτουν με διάφορους τρόπους την αλήθεια – εκείνοι οι αξιωματούχοι που χαράσσουν πολιτική στη Δύση, που δεν γνωρίζουν, και στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει κατά πόσο έγινε γενοκτονία, των οποίων οι πρώτιστες έννοιες είναι να αποφύγουν να ενοχλήσουν την Τουρκία. Για αυτό το λόγο, αξίζει σοβαρής μελέτης η στρατηγική που ετοίμασαν οι μανδαρίνοι του Υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου για να εξαπατήσουν τους πολιτικούς μάστορές τους, (και μέσω αυτών και τους Βρετανούς πολίτες) στο να νομίζουν πως το κατά πόσο υπήρξε Αρμενική Γενοκτονία είναι θέμα σοβαρής διαφωνίας. Το 2009 εξασφάλισα ένα Mνημόνιο, που ετοιμάστηκε από το Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας (Φόρειν ΄Οφις) κατά τη περίοδο των Εργατικών Κυβερνήσεων μεταξύ 1997-2009 πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλεαρ και Γκόρτον Μπράουν, παρόλο που η στρατηγική αυτή ξεκίνησε από τον καιρό του καθεστώτος Θάτσερ, όταν η Τουρκία έγινε σημαντική εμπορικά για την Βρετανία και την γεωστρατηγική της πολιτική…».
Έγραφε το εν λόγω Μνημόνιο προς τους υπουργούς :
: «…΄Ομως δεδομένων των σχέσεων μας (πολιτικών, στρατηγικών και εμπορικών) με την Τουρκία, και ότι αναγνωρίζοντας τη γενοκτονία δεν θα προσφέρει κανένα πρακτικό όφελος προς το Ηνωμένο Βασίλειο ή στους ελάχιστους διασωθέντες από τις δολοφονίες που είναι ακόμα σήμερα ζωντανοί, ούτε θα βοηθήσει την επαναπροσέγγιση μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας, η σημερινή γραμμή (πολιτικής) είναι η μόνη εφικτή εκλογή…Η Τουρκία είναι νευραλγική και αμύνεται σε κατηγορίες γενοκτονίας παρόλο που τα γεγονότα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις αντίθεση με την μοντέρνα Τουρκία…» (Σελίδες, 159, 160, 163, 173).
But given the importance of our relations (political, strategic and commercial) with Turkey, and that recognising the genocide would provide no practical benefit to the UΚ or the few survivors of the killing still alive today, nor would it help a rapprochement between Armenia and Turkey, the current line is the only feasible option… Turkey is neuralgic and defensive about the charge of genocide despite the fact that the events occurred at the time of the Ottoman Empire as opposed to modern day Turkey…”
Το Φόρειν ΄Οφις, στην απάτη του αυτή, της ενσυνείδητης και υποκριτικής συγκάλυψης των τουρκικών εγκλημάτων, δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί τις προπαγανδιστικές υπέρ των Τούρκων θέσεις τριών «ιστορικών» αρνητών της Γενοκτονίας παρά τα δικά του πλούσια αρχεία των χρόνων της Γενοκτονίας.
Ο Τούρκος πρέσβης στο Λονδίνο, με το ξεκίνημα της συζήτησης στη Βουλή των Λόρδων το 1999 ξεκίνησε και ο ίδιος μια έντονη αλληλογραφία προς το Φόρειν ΄Οφις η οποία συνεχίστηκε για τα επόμενα χρόνια μεταξύ των υφυπουργών Keith Vaz, Joyce Quin και Βαρόνης Scotland. Ο Keith Vaz μάλιστα υπερηφανεύτηκε στον Τούρκο πρέσβη ότι το Φ.Ο αρνήθηκε να περιλάβει τις σφαγές των Αρμενίων στην ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος.
Τελικά η στάση του Φόρειν ΄Οφις άρχισε να αλλάζει σύμφωνα με το πιο πρόσφατο έγγραφο του Φ.Ο με οδηγία William Hague και David Liddigton (της νέας Συντηρητικής κυβέρνησης) οι οποίοι έλαβαν πλέον υπόψη τη Νομική Γνώμη που εξέδωσε ο G. Robertson για το θέμα το 2009 καταρρίπτοντας πλήρως τόσο τη τουρκική άρνηση όσο και τη βρετανική στάση. (Σύνδεσμος εδώ http://groong.usc.edu/Geoffrey-Robertson-QC-Genocide.pdf ).
Οι William Hague και David Liddigton αποφάνθηκαν το Σεπτέμβριο του 2013 ότι «πρέπει να κάνουμε σίγουρο ότι η προσέγγιση μας δεν παρεξηγείται ως έλλειψη αναγνώρισης για τις άθλιες συνθήκες των γεγονότων 1915-1916. Θα είναι ορθό να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα 100χρονα των γεγονότων το 2015». (Η ημερομηνία Μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας είναι η 24η Απριλίου).
Και κλείνει το κεφάλαιο 7 ο συγγραφέας επισημαίνοντας ότι τώρα το Φ.Ο εγκατέλειψε την ψεύτικη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει αρκετή μαρτυρία και περιορίζεται στην αποφυγή της χρήσης της λέξης Γενοκτονία.
«Πρέπει να πάει πιο πέρα. Πρέπει να σταματήσει να μιλά για τραγωδία. Να χρησιμοποιεί τη σωστή λέξη, τα γεγονότα του 1915 δεν ήταν τραγωδία αλλά έγκλημα. Ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας – όπως είχε πει η Βρετανία το 1915 και πρέπει να το επαναλάβει το 2015».
Παραλληλισμός με ίδια πολιτική έναντι του Κυπριακού
΄Ομως, τα έγγραφα που εξασφάλισε ο συγγραφέας έχουν και μια άλλη διάσταση σε σχέση με το Κυπριακό. Οι άνθρωποι στο Φόρειν ΄Οφις την περίοδο εκείνη ήσαν: Geoff Hoon, Κeith Vaz, Joyce Quin, Baroness Scotland, Baroness Kinnock. Οι ίδιοι κατά την διάρκεια της απόφασης του Αγγλικού Εφετείου υπερ του Μ. Αποστολίδη εναντίον των ΄Οραμς.
Στις 20 Ιουλίου 2009, λοιπόν, η υφυπουργός Ευρώπης Βαρόνη Κλένις Κίννοκ έστειλε επιστολή στους δικαστές του Αγγλικού Εφετείου με σκοπό να τους επηρεάσει ως προς την απόφασή τους στην υπόθεση Μελέτη Αποστολίδη εναντίον του ζεύγους Οράμς και αυτό κατόπιν τουρκικών απαιτήσεων. Επιτροπή αποτελούμενοι από οργανώσεις των Τουρκοκυπρίων Λονδίνου σε συνεργασία με το λεγόμενο Τουρκοκυπριακό εμπορικό επιμελητήριο στα κατεχόμενα είχε καταθέσει στον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρτον Μπράουν υπόμνημα με 12,000 ζητώντας βρετανική επέμβαση στην δικαστική απόφαση!
Η επιστολή Κίννοκ εξόργισε τόσο πολύ τους Δικαστές για το θράσος να τολμήσουν να επηρεάζουν την απόφαση του Δικαστηρίου που αποκάλυψαν την απαράδεκτη προσπάθεια του Φόρειν ΄Οφις σε δύο παραγράφους της Απόφασης.
(Σχετικές δημοσιεύσεις της γράφουσας στην Ελευθερία Λονδίνου 25 Ιουνίου 2009 «Τ/κ ζητούν από τους Βρετανούς να ανατρέψουν την απόφαση εναντίον των ΄Οραμς!» και 29 Ιανουαρίου 2010 «Το Foreign office προσπάθησε να παρέμβει πολιτικά στο Εφετείο προς όφελος των Τούρκων» – αρχείο εφημερίδας www.eleftheria.co.uk ).
Φανούλα Αργυρού, Ερευνήτρια/συγγραφέας Λονδίνο 19.4.2015
Πες μου λοιπόν, τι σου ανήκει; Από που τα πήρες και τα έφερες στη ζωή σου; (…) Δεν ήρθες στον κόσμο γυμνός; Γυμνός δεν θα επιστρέψεις στη γη; Που τα βρήκες αυτά που έχεις τώρα;
ΠΟΙΟΝ ΑΔΙΚΩ, λέει [ο πλούσιος], προστατεύοντας αυτά που μου ανήκουν;
Πες μου λοιπόν, τι σου ανήκει; Από που
τα πήρες και τα έφερες στη ζωή σου; (…) Δεν ήρθες στον κόσμο γυμνός;
Γυμνός δεν θα επιστρέψεις στη γη; Που τα βρήκες αυτά που έχεις τώρα; Αν
πιστεύεις ότι στα χάρισε η τύχη είσαι άθεος, δεν αναγνωρίζεις τονΔ ημιουργό, δεν νοιώθεις ευγνωμοσύνη γι αυτόν που στα έδωσε· αν όμως
παραδέχεσαι ότι προέρχονται απ τον Θεό, πες μου για ποιο λόγο στα έδωσε;
Μήπως είναι άδικος ο Θεός και μοιράζει άνισα τα απαραίτητα για τη ζωή;
Γιατί εσύ είσαι πλούσιος κι εκείνος φτωχός; Όχι γι” άλλο λόγο παρά για
να ανταμοιφθείς εσύ για την καλοσύνη και τη σωστή διαχείριση της
περιουσίας, κι εκείνος για να κερδίσει τα μεγάλα έπαθλα της υπομονής.
Όμως εσύ τα έκρυψες όλα στους αχόρταγους
κόλπους της πλεονεξίας· νομίζεις λοιπόν ότι κανένα δεν αδικείς όταν
τόσους στερείς από τα αγαθά αυτά; Ποιος είναι πλεονέκτης; Όποιος δεν
περιορίζεται στα απαραίτητα. Ποιος άρπαγας; Εκείνος που αφαιρεί την
περιουσία των άλλων. Εσύ δεν είσαι πλεονέκτης; Δεν είσαι άρπαγας; Δεν
κρατάς για τον εαυτό σου όσα σου δόθηκαν για να τα διαχειρισθείς προς
όφελος όλων; Αυτός που γδύνει τον ντυμένο θα ονομαστεί λωποδύτης αλλά αυτός που δεν ντύνει τον γυμνό μήπως δεν αξίζει αυτή την ονομασία;
Το ψωμί που αποθηκεύεις είναι του
πεινασμένου, τα ρούχα που συσσωρεύεις είναι του γυμνού, τα παπούτσια που
τα ‘χεις και σαπίζουν είναι του ξυπόλυτου, τα λεφτά που θάβεις για να
μη στα κλέψουν είναι του φτωχού. Είναι τόσοι αυτοί που αδικείς όσοι
αυτοί που θα μπορούσες να βοηθήσεις.
Μέγας Βασίλειος,
Ομιλία εις το ρητόν του κατά Λουκάν ευαγγελίου
“καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω” και περί πλεονεξίας, 7
Ομιλία εις το ρητόν του κατά Λουκάν ευαγγελίου
“καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω” και περί πλεονεξίας, 7
τοπία στη χαράδρα του Ενιπέα στον Όλυμπο και στην τράπεζα της μονής Αγίου Διονυσίου με μοναστηριακά γιουβαρλάκια από ψάρι
«Όσες φορές κι αν κοιτάξω τον Όλυμπο,
ποτέ δεν τον χορταίνω» μου είπε μια φορά ο φίλος μου ο Γιώργος καθώς ανεβαίναμε
τον κεντρικό δρόμο του Λιτόχωρου που μοιάζει να συνεχίζει μέσα στη χαράδρα του
ποταμού Ενιπέα. Και όντως κάθε φορά που προσεγγίζω το θεϊκό βουνό,
αισθάνομαι ότι η ενέργειά του είναι ανεξάντλητη. Και το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, σύμβολο
της νέας θρησκείας στον καθεδρικό «ναό» της παλαιάς, είναι βασικό κοίτασμα αυτής της ενέργειας,
άρτυμα αγιοσύνης του τοπίου. Ειδικά η παλιά μονή, καθώς αναδύεται σαν
λιθόκτιστο νησί μέσα στην καταπράσινη θάλασσα, στο χρώμα των βράχων που
δημιουργούν την κορωνίδα της απέναντι κόψης. Κι όμως, αυτό το άνθος της πέτρας
είχε μετατραπεί στην Κατοχή σε ερείπια. Οι Γερμανοί το ανατίναξαν για να
εκδικηθούν τον ανυπότακτο χαρακτήρα του και δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα.
Όμως το μοναστήρι εξακολουθεί να ζει και να εξελίσσονται οι ιστορίες του.
Στο μουσείο της νέας μονής Αγίου
Διονυσίου, σχεδόν πάνω στον συναρπαστικό
δρόμο για τα Πριόνια, πριν τη διασταύρωση για το παλιό μοναστήρι, ο
πατέρας Πορφύριος μας μιλούσε για τα δώρα που έκρυβε στα ενθυμήματά του από την
Κατοχή στην Ελλάδα ένας Γερμανός στρατιώτης. Νεαρός, τότε, συμμετείχε στο τάγμα
που κάλυπτε την ομάδα που υπονόμευσε και ανατίναξε το μοναστήρι το 1943. Είχε
πάντα στη ψωμοθήκη του μια Leica και κρατούσε φωτογραφικές στιγμές. Αλλά
κρατούσε και ημερολόγιο με λέξεις από τις ημέρες του στην Ελλάδα. Φανταστείτε
την έκπληξη όλων όταν στο δημοτικό κατάστημα του Λιτοχώρου έφτασε ο φάκελος με
τις φωτογραφίες του μοναστηριού όταν ακόμη έστεκε υπερήφανο στην όχθη της
χαράδρας του Ενιπέα, πριν μετατραπεί σε σωρό ερειπίων. Ανάμεσά τους και ένα
συγκλονιστικό ντοκουμέντο, οι Γερμανοί στρατιώτες με τα εκρηκτικά στα χέρια
ποζάρουν στην αυλή του μοναστηριού. Οι φωτογραφίες ήρθαν την αποφασιστική
στιγμή, όταν το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης
εκπονούσε τις μελέτες για την αναπαλαίωση του μοναστηριού και πολλές
λεπτομέρειες των κτισμάτων πριν την καταστροφή ήσαν άγνωστες στους μελετητές. Μετά
την κουβέντα με τον πατέρα Πορφύριο για τον Γερμανό στρατιώτη και τις
φωτογραφίες του, πήγαμε στην τράπεζα της νέας μονής του Αγίου Διονυσίου του εν
Ολύμπω για το δείπνο. Είχαν γιουβαρλάκια με κιμά από ψάρι.
Πάντα η μονή του Αγίου Διονυσίου ήταν
σημείο αναφοράς μου, κάθε φορά που πλησίαζα το θεϊκό βουνό. Μάλιστα, είχα βρει
μια μικρή ιστορία που συνδέει τον Όλυμπο με την Σκιάθο και είχα γράψει:
«Κανών
ικετήριος εις τον όσιον Διονύσιον τον εν Ολύμπω, διά χειρός Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Πως μπήκε στα
εκκλησιαστικά χειρόγραφα του σκιαθίτη
κοσμοκαλόγερου ο όσιος του κατά τον Όμηρο «πολυδειρά», πολύκορφου,
βουνού των θεών; “Ωδήν προσάξω τήνδε Διονυσίω” λέει με την ακροστιχίδα των
τροπαρίων του σε ήχο πλάγιο β΄ ο “λαμπριάτικος ψάλτης”, ο οποίος μαζί με τον
άλλο Αλέξανδρο, τον Μωραϊτίδη, επέβαλαν
στους συμπατριώτες τους να εορτάζουν (27 Ιανουαρίου) τη μνήμη του Οσίου στο
νησί των κουκουναριών, επειδή αναφέρεται στο βίο του και ένα θαύμα που έκανε
στη Σκιάθο. Μάλιστα η εικόνα του Οσίου υπάρχει στο τέμπλο του καθεδρικού ναού
των Τριών Ιεραρχών, όπως και πάνω από την κύρια είσοδο του μοναστηριού στο
φαράγγι του Ενιπέα ψηλά πάνω από το Λιτόχωρο. Με άλλα λόγια αλλά με το ίδιο
πάθος ο περιηγητής Leon
Heuzey γεφυρώνει τη θαλασσινή αύρα της Σκιάθου με την
ομίχλη του βουνού: “Ο Άγιος Διονύσιος έχει μεγάλη φήμη σε όλη την ορθόδοξη
Εκκλησία. Η τοποθεσία του μοναστηριού είναι μοναδική στον κόσμο. Είναι χαμένη
στο βάθος ενός τεράστιου φαραγγιού, ανάμεσα σε δύο ορθοπλαγιές που ορθώνονται
ψηλά μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Πεύκα αιωρούνται παντού στις άκρες των
βράχων με μακριές σειρές, σε όλο το χείλος του γκρεμού. Μέσα σ’ αυτή την άγρια
φύση διακρίνουμε τον γκρίζο όγκο του μοναστηριού. Κτίρια σε διάταξη τετραγώνων
με εσωτερικές αψιδωτές στοές, σχηματίζουν το στεγασμένο περιστύλιο της αυλής. Η
εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο, είναι μια παλαιά βυζαντινή βασιλική με πέντε
τρούλους”».
Και
πάλι στην πιο πρόσφατη επίσκεψή μας στη μονή του Αγίου Διονυσίου με ομάδα
δημοσιογράφων, ο πατέρας Πορφύριος μας έδειχνε στο μουσείο του νέου μοναστηριού
τις φωτογραφίες και επαναλάμβανε την ιστορία του Γερμανού στρατιώτη. Μάλιστα,
μετά τη ξενάγηση, προθυμοποιήθηκε να με πάει στον ελαιώνα της μονής στους
πρόποδες του Ολύμπου – στην Καναπίτσα, κοντά στα Πλατανάκια – όπου οι πατέρες
μάζευαν ελιές και μου υπόσχονταν συναρπαστικές εικόνες. Οι μοναχοί είναι πολύ
δραστήριοι, με δική τους παραγωγή ιδιαιτέρως εξαιρετικών γαλακτοκομικών
προϊόντων. Στο δρόμο για το λιοστάσι θυμήθηκα το δείπνο με τα μοναστηριακά
γιουβαρλάκια και ρώτησα αν ήταν μπορετό να βρω τη συνταγή τους. Ο πατέρας
Πορφύριος μου απάντησε ότι βεβαίως αυτό είναι δυνατό, αφού εκείνος είναι ο
μάγειρας της μονής. Άνοιξα τότε το μαγνητόφωνό μου και κατέγραψα τη συνταγή
ακριβώς με τα δικά του λόγια:
«Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και πέρκα ή
φρέσκο μπακαλιάρο, κατά προτίμηση όμως πεσκανδρίτσα. Λέγεται κι αλλιώς φανάρι
αυτό το ψάρι. Το βράζουμε λιγάκι ώστε να μπορεί να ξεκοκαλίζεται και το
λιώνουμε ή στο μπλέντερ ή σε μηχανή του κιμά. Στη συνέχεια βάζουμε μουσκεμένο
ψωμί, λίγο ελαιόλαδο, ρύζι – κατά προτίμηση καρολίνα -, δυόσμο, λίγο μαϊδανό,
όχι άνηθο, κύμινο – πολύ λίγο – αλάτι, μαυροπίπερο τριμμένο, προαιρετικά
μπορούμε να βάλουμε ένα αβγό, και το ζυμώνουμε. Βάζουμε νερό σε μια κατσαρόλα
και το αφήνουμε το νερό να κοχλάσει. Α, ξέχασα, και λίγο αλεύρι άσπρο μέσα στα
γιουβαρλάκια. Λίγο αλευράκι είναι καλό. Επίσης μπορούμε να τα αλευρώσουμε και όταν
τα πλάθουμε. Και τα ρίχνουμε στο κοχλάζον νερό. Και μετά προσθέτουμε λίγο
ρυζάκι στο νερό. Προαιρετικά βάζουμε και ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο στο νερό από
πριν για να βράσει. Βάζουμε λαδάκι και αλάτι στο ζουμί κι όταν έχουν βράσει τα
γιουβαρλάκια – σε 20 λεπτά περίπου βράζουν,
τόσο περίπου θέλει και το ρύζι – μετά αβγοκόβουμε με αβγό και λεμόνι τη
σούπα και είναι έτοιμα. Το αβγόκομα το κάνουμε ως εξής: χωρίζουμε τα ασπράδια
από τους κρόκους (εδώ αν θέλουμε μπορούμε να χτυπήσουμε τους κρόκους και με το
λάδι αντί να το βάλουμε στη σούπα, βοηθάει γιατί δένει καλύτερα) και χτυπάμε τα
ασπράδια με ένα μαστίγιο, προσθέτοντας πολύ λίγο νεράκι. Βοηθάει πολύ, γίνεται
η μαρέγκα πιο άσπρη και πιο αφράτη. Ρίχνουμε το λεμόνι μέσα στο ασπράδι και
προσθέτουμε και τους κρόκους. Στη συνέχεια βάζουμε σιγά-σιγά το ζωμό και μετά
το ρίχνουμε απότομα και το ανακατεύουμε, ώστε να δέσει, να γίνει κρεμώδες. Όχι
πολλά αβγά, για τέσσερις μερίδες θα βάλουμε δύο ή τρία αβγά το πολύ».
Γιατί η Δύση εξισλαμίζει την Ελλάδα
«Αν
βουληθείς να μαρνηθείς και να μαλησμονήσεις, σε Τούρκικα σπαθιά σε δω,
σε Καταλάνου χέρια. Αράπηδες σε σέρνουσι και Τούρκοι να σε δέσουν, κι σ’
όχλο Σαρακίνικο τρεις μαχαιριές σε δώσουν», Ελληνικό μεσαιωνικό δημώδες
Στο χαοτικό κλίμα που προκλήθηκε από την άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων Ελλήνων προσφύγων τον Σεπτέμβριο του 1922 στην Αθήνα , το πρώτο μέτρο της επαναστατικής επιτροπής που ανέλαβε την εξουσία στις 15 Σεπτεμβρίου του 1922, ήταν η επίταξη δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων, για την προσωρινή εγκατάσταση των προσφύγων. Το μέτρο της επίταξης - όπως κωδικοποιήθηκε και επεκτάθηκε με τα νομοθετικά διατάγματα της 11ης Νοεμβρίου 1922 «Περί επιτάξεως ακινήτων δι’ εγκατάστασιν προσφύγων» και της 22ας Νοεμβρίου 1922 «Περί επιτάξεως κατοικουμένων ή οπωσδήποτε χρησιμοποιουμένων ακινήτων» ήταν η αρχή για τις πρώτες προστριβές ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους κατοίκους της πόλης. Η επίταξη και η αναγκαστική συγκατοίκηση γηγενών και προσφύγων στα ίδια σπίτια, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από την πλευρά των γηγενών. Εκατοντάδες Αθηναϊκά σπίτια, ιδιοκτησίας υποστηρικτών του Βασιλέως Κωνσταντίνου ως επί τω πλείστον, επιτάχτηκαν για να στεγαστούν οι πρόσφυγες. Σε κάθε δωμάτιο των μεγάλων Αθηναϊκών αρχοντικών τοποθετήθηκε και από μια οικογένεια προσφύγων, ενώ οι ιδιοκτήτες των περιορίστηκαν και αυτοί σε ένα δωμάτιο της οικίας των. Το ψυχολογικό σοκ στην αυτιστική Αθηναϊκή κοινωνία του μεσοπολέμου από το μέτρο της αναγκαστικής κατάσχεσης ήταν ισχυρότατο. Μέχρι εκείνη την στιγμή, οι θαμώνες του Ζαχαράτου πίστευαν αφελώς, ότι ο Σαγγάριος και το Εσκί Σεχίρ ευρίσκοντο πολύ μακριά από το Σύνταγμα, ώστε να δύνανται τα πολεμικά γεγονότα να επηρεάσουν την καθημερινότητα τους. Αδυνατούσαν να πιστέψουν αυτό που τους συνέβαινε. Εν μια νυκτί, βρήκαν εαυτούς να συγκατοικούν στο ίδιο τους το σπίτι με αλλά πενήντα άγνωστα σε αυτούς άτομα, ενώ οι τυχεροί που τα σπίτια τους δεν είχαν ακόμη επιταχθεί ζούσαν με την αγωνιά της εμφάνισης των στρατιωτών στην εξώπορτα που θα θυροκολλούσαν το χαρτί της επίταξης. Στα επόμενα είκοσι χρόνια οι Ελληνικοί προσφυγικοί πληθυσμοί, θα απωθηθούν στις παραγκουπόλεις της Κοκκινιάς και θα είναι η πληθυσμιακή ομάδα που θα βιώσει πλήρως την φρίκη και τις συνέπειες της κατοχής. Ενώ παρακολουθούν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα, ο μόνος δρόμος που τους απομένει είναι η κοινωνική ρήξη και ο πολίτικος ριζοσπαστισμός. Ο Δεκέμβρης του 1944 και ο εμφύλιος ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο της μικρασιατικής καταστροφής και της προσφυγιάς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1947 κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, ο στρατός άρχισε συστηματικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εκκενώσεως εκατοντάδων χωριών στην Μακεδονία και την Ήπειρο, με σκοπό να αποκόψει τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού από τον τοπικό εφοδιασμό και ταυτόχρονα να τους στερήσει την δυνατότητα στρατολόγησης νέων μαχητών. Οκτακόσιες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες από τα εκκενούμενα Ελληνικά χωριά, οι λεγόμενοι «ανταρτόπληκτοι», μεταφέρονται βιαίως στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα εκ νέου όπως και το 1922 μια αφάνταστη εσωτερική προσφυγική τραγωδία, ελάχιστα γνωστή σήμερα, με απελπισμένους ανθρώπους στερουμένων βασικών εφοδίων επιβίωσης να περιφέρονται ρακένδυτοι στις παρυφές των πόλεων και να πεθαίνουν από ασιτία . Μέσα σε 25 χρόνια ο κοινωνικός ιστός της χώρας θα διαρραγεί ανεπανόρθωτα δυο φόρες. Η μικρασιατική καταστροφή και ο εμφύλιος πόλεμος, θα είναι το αποτέλεσμα της ανικανότητας των πολιτικών ελίτ που αδυνατούν να κατανοούσουν τα γεωπολιτικά δεδομένα της εποχής τους λόγω της μικρόνοιας τους, των προσωπικών τους συμφερόντων, του ανύπαρκτου μορφωτικού τους επίπεδου και των ιδεοληπτικών εμμονών τους.
Η εισροή αλλοεθνών πληθυσμών σήμερα στην Ελλάδα ομοιάζει φυσικά με το 1922 μόνο ως προς την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να χειρισθεί τα «νέα δεδομένα» και να αντιληφθεί τις μελλοντικές συνέπειες και το βάρος των πράξεων του επειδή προσποιείται ότι δεν κατανοεί την καλοσχεδιασμένη εποίκιση της χώρας από τις ορδές των ανθρώπων με διαφορετικά εθνολογικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που μετασχηματίζουν σταδιακά την Ελλάδα σε χαλιφάτο μέσω ενός καλά γεωπολιτικού οργανωμένου σχεδίου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ και την Τουρκία. Τελικός στόχος: να εποικίσουν με μουσουλμάνους τα Βαλκάνια ώστε να εξουδετερωθούν οι φιλορωσικοί ορθόδοξοι πληθυσμοί στα πλαίσια των γεωπολιτικών σχεδιασμών της νέας τάξης πραγμάτων. Η Γερμανική προτεσταντική ηθική βασίζεται στην εκδίκηση και την τιμωρία των εχθρών. Το Γερμανικό «αίσθημα αποκατάστασης δικαιοσύνης» ικανοποιήθηκε μόνο στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ διατηρεί ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ρωσία που κάποια στιγμή θα πρέπει να κλείσουν με τον «θρίαμβο της Γερμανικής πολίτικης» στην Ευρώπη. Τα πολιτικό έργο της σφαγής των Αρμενίων και των Ελλήνων από τους Τούρκους, σχεδιάστηκε το 1915 από τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Κάιζερ με σκοπό να διακοπεί η ρωσική διείσδυση προς τον Καύκασο και τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Η ίδια η πολιτική ολοκληρώνεται σήμερα, μετά 100 χρόνια με την σφαγή 15 εκατομμυρίων ορθοδόξων στην Συρία και το Ιράκ, μέσα από την ανιαρή συμμαχία των σουνιτών ισλαμιστών με την Δύση.
Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι σε αυτές τις γενικές πολιτικές γραμμές σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς η πρωτοφανούς αγριότητας για τα δεδομένα της κατοχής σφαγή του Διστόμου, η οποία υλοποιήθηκε από τους μουσουλμάνους του Παλαιστινιακού τάγματος του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσεΐν, που στρατοπέδευε στο Λαύριο, οι στρατιώτες του οποίου εχρησιμοποιούντο από την Βέρμαχτ για τις «σκληρές» Γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αντιποίνων στην Στερεά Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσαν τους Γερμανοντυμένους και Ιταλοντυμένους μουσουλμάνους Τσάμηδες στην Θεσπρωτία. Ο σημερινός μουσουλμανικός εποικισμός της Ελλάδας άρχισε και εντατικοποιήθηκε από τα φιλογερμανικά πολιτικά συστήματα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, μέσω της συνειδητής επιλογής του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης «εισαγόμενης εργασίας και δανεισμού». Ταυτόχρονα, όλοι μαζί διαρρήγνυαν τα ιμάτια των υπέρ της ανάγκης δημιουργίας τεμένους στον ιερό χώρο του Βοτανικού, πράξη βέβαια που νομιμοποιεί πολιτικά την εισβολή των παρανόμως εισερχόμενων.
Η πολιτική επιρροή της Τουρκίας στους πληθυσμούς των μουσουλμάνων της Ελλάδος, οι πρόωρες διακηρύξεις της περί «προστασίας» ως αιτίας μελλοντικής εισβολής στην Ελλάδα, ίσως να ενεργοποιήσει θετικά τα πολιτικά αντανακλαστικά του Πρωθυπουργού που φαίνεται να διαθέτει επαρκώς παρά το νεαρό της ηλικίας του, εν αντιθέσει βεβαίως με τα ανύπαρκτα κάποιων μελών της κυβέρνησης του, τρίτης ηλικίας. Οι δηλώσεις περί «εκθέσεως εις τον Ελληνικόν ήλιον» και περί «εισαγωγής στην χώρα μελαψών νέων εξαίρετου κάλλους», είτε υποτιμούν την νοημοσύνη του λαού είτε άπτονται εξειδικευμένων αναλύσεων. Ταυτόχρονα, οι προηγούμενοι διαχειριστές της εξουσίας σείουν υποκριτικώς το μεσαίο δάκτυλο των στην κυβέρνηση «για ανικανότητα». Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στις πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την μετανάστευση, διότι αυτές έχουν απαξιωθεί λόγο της γνωστής πρακτικής διαχείρισης του χρήματος και της εξουσίας. Επίσης, είναι αδύνατο σε αυτές τις γραμμές να περιγράφει η πνευματική και ηθική εξαθλίωση που οδήγησε την χώρα η ΝΔ, ώστε σήμερα ούτε ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας να μην διαθέτει στοιχειωδώς τα ιδεολογικά όπλα αντιμετώπισης της εισβολής των επηλύδων. Χαρακτηριστικό των προθέσεων τους στο θέμα αυτό υπήρξαν οι δηλώσεις των πολιτικών τους ταγών όταν ευρίσκοντο εις την εξουσία, ένθα ευχαριστούσαν τους μετανάστες που επέλεξαν την Ελλάδα ως τόπο εγκατάστασης των, παραχωρούσαν το δικαίωμα σε γηγενείς και αλλοεθνείς να καίνε τα εθνικά σύμβολα ή ψήφιζαν στην βουλή το εθνοκτόνο Δουβλίνο ΙΙ. Δεν διανοήθηκαν ποτέ οι πολιτικές «ιδιοφυΐες» της ΝΔ για τα μηνύματα που εξέπεμπαν προς την απύθμενη πληθυσμιακή δεξαμενή των κολασμένων του κόσμου τούτου; Στην ανώριμη Ελληνική κοινωνία, η ρηχή και υπερφίαλη πολιτική τάξη των τηλεοπτικών παραθύρων είναι ανίκανη να αποκαταστήσει μελλοντικά τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες αναίμακτα.
Οι νεοεισερχόμενοι πληθυσμοί στην Ελλάδα θα διεκδικήσουν το μερίδιο τους στην διανομή της οικονομικής και πολιτισμικής «πίτας» στην χώρα μας που διαθέτει παραγωγική και πνευματική βάση «μηδενικού αθροίσματος». Τα αποτέλεσμα θα είναι μόνο αίμα, δάκρυα και ερείπια. Ο « Ήλιος του Αλλάχ και της Δύσης» στην Συρία, στο Ιράκ, στην Βοσνία, στον Λίβανο και στην Αφρική φωτίζουν στους Έλληνες πολιτικούς τον δρόμο.
Στο χαοτικό κλίμα που προκλήθηκε από την άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων Ελλήνων προσφύγων τον Σεπτέμβριο του 1922 στην Αθήνα , το πρώτο μέτρο της επαναστατικής επιτροπής που ανέλαβε την εξουσία στις 15 Σεπτεμβρίου του 1922, ήταν η επίταξη δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων, για την προσωρινή εγκατάσταση των προσφύγων. Το μέτρο της επίταξης - όπως κωδικοποιήθηκε και επεκτάθηκε με τα νομοθετικά διατάγματα της 11ης Νοεμβρίου 1922 «Περί επιτάξεως ακινήτων δι’ εγκατάστασιν προσφύγων» και της 22ας Νοεμβρίου 1922 «Περί επιτάξεως κατοικουμένων ή οπωσδήποτε χρησιμοποιουμένων ακινήτων» ήταν η αρχή για τις πρώτες προστριβές ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους κατοίκους της πόλης. Η επίταξη και η αναγκαστική συγκατοίκηση γηγενών και προσφύγων στα ίδια σπίτια, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από την πλευρά των γηγενών. Εκατοντάδες Αθηναϊκά σπίτια, ιδιοκτησίας υποστηρικτών του Βασιλέως Κωνσταντίνου ως επί τω πλείστον, επιτάχτηκαν για να στεγαστούν οι πρόσφυγες. Σε κάθε δωμάτιο των μεγάλων Αθηναϊκών αρχοντικών τοποθετήθηκε και από μια οικογένεια προσφύγων, ενώ οι ιδιοκτήτες των περιορίστηκαν και αυτοί σε ένα δωμάτιο της οικίας των. Το ψυχολογικό σοκ στην αυτιστική Αθηναϊκή κοινωνία του μεσοπολέμου από το μέτρο της αναγκαστικής κατάσχεσης ήταν ισχυρότατο. Μέχρι εκείνη την στιγμή, οι θαμώνες του Ζαχαράτου πίστευαν αφελώς, ότι ο Σαγγάριος και το Εσκί Σεχίρ ευρίσκοντο πολύ μακριά από το Σύνταγμα, ώστε να δύνανται τα πολεμικά γεγονότα να επηρεάσουν την καθημερινότητα τους. Αδυνατούσαν να πιστέψουν αυτό που τους συνέβαινε. Εν μια νυκτί, βρήκαν εαυτούς να συγκατοικούν στο ίδιο τους το σπίτι με αλλά πενήντα άγνωστα σε αυτούς άτομα, ενώ οι τυχεροί που τα σπίτια τους δεν είχαν ακόμη επιταχθεί ζούσαν με την αγωνιά της εμφάνισης των στρατιωτών στην εξώπορτα που θα θυροκολλούσαν το χαρτί της επίταξης. Στα επόμενα είκοσι χρόνια οι Ελληνικοί προσφυγικοί πληθυσμοί, θα απωθηθούν στις παραγκουπόλεις της Κοκκινιάς και θα είναι η πληθυσμιακή ομάδα που θα βιώσει πλήρως την φρίκη και τις συνέπειες της κατοχής. Ενώ παρακολουθούν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα, ο μόνος δρόμος που τους απομένει είναι η κοινωνική ρήξη και ο πολίτικος ριζοσπαστισμός. Ο Δεκέμβρης του 1944 και ο εμφύλιος ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο της μικρασιατικής καταστροφής και της προσφυγιάς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1947 κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, ο στρατός άρχισε συστηματικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εκκενώσεως εκατοντάδων χωριών στην Μακεδονία και την Ήπειρο, με σκοπό να αποκόψει τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού από τον τοπικό εφοδιασμό και ταυτόχρονα να τους στερήσει την δυνατότητα στρατολόγησης νέων μαχητών. Οκτακόσιες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες από τα εκκενούμενα Ελληνικά χωριά, οι λεγόμενοι «ανταρτόπληκτοι», μεταφέρονται βιαίως στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα εκ νέου όπως και το 1922 μια αφάνταστη εσωτερική προσφυγική τραγωδία, ελάχιστα γνωστή σήμερα, με απελπισμένους ανθρώπους στερουμένων βασικών εφοδίων επιβίωσης να περιφέρονται ρακένδυτοι στις παρυφές των πόλεων και να πεθαίνουν από ασιτία . Μέσα σε 25 χρόνια ο κοινωνικός ιστός της χώρας θα διαρραγεί ανεπανόρθωτα δυο φόρες. Η μικρασιατική καταστροφή και ο εμφύλιος πόλεμος, θα είναι το αποτέλεσμα της ανικανότητας των πολιτικών ελίτ που αδυνατούν να κατανοούσουν τα γεωπολιτικά δεδομένα της εποχής τους λόγω της μικρόνοιας τους, των προσωπικών τους συμφερόντων, του ανύπαρκτου μορφωτικού τους επίπεδου και των ιδεοληπτικών εμμονών τους.
Η εισροή αλλοεθνών πληθυσμών σήμερα στην Ελλάδα ομοιάζει φυσικά με το 1922 μόνο ως προς την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να χειρισθεί τα «νέα δεδομένα» και να αντιληφθεί τις μελλοντικές συνέπειες και το βάρος των πράξεων του επειδή προσποιείται ότι δεν κατανοεί την καλοσχεδιασμένη εποίκιση της χώρας από τις ορδές των ανθρώπων με διαφορετικά εθνολογικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που μετασχηματίζουν σταδιακά την Ελλάδα σε χαλιφάτο μέσω ενός καλά γεωπολιτικού οργανωμένου σχεδίου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ και την Τουρκία. Τελικός στόχος: να εποικίσουν με μουσουλμάνους τα Βαλκάνια ώστε να εξουδετερωθούν οι φιλορωσικοί ορθόδοξοι πληθυσμοί στα πλαίσια των γεωπολιτικών σχεδιασμών της νέας τάξης πραγμάτων. Η Γερμανική προτεσταντική ηθική βασίζεται στην εκδίκηση και την τιμωρία των εχθρών. Το Γερμανικό «αίσθημα αποκατάστασης δικαιοσύνης» ικανοποιήθηκε μόνο στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ διατηρεί ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ρωσία που κάποια στιγμή θα πρέπει να κλείσουν με τον «θρίαμβο της Γερμανικής πολίτικης» στην Ευρώπη. Τα πολιτικό έργο της σφαγής των Αρμενίων και των Ελλήνων από τους Τούρκους, σχεδιάστηκε το 1915 από τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Κάιζερ με σκοπό να διακοπεί η ρωσική διείσδυση προς τον Καύκασο και τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Η ίδια η πολιτική ολοκληρώνεται σήμερα, μετά 100 χρόνια με την σφαγή 15 εκατομμυρίων ορθοδόξων στην Συρία και το Ιράκ, μέσα από την ανιαρή συμμαχία των σουνιτών ισλαμιστών με την Δύση.
Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι σε αυτές τις γενικές πολιτικές γραμμές σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς η πρωτοφανούς αγριότητας για τα δεδομένα της κατοχής σφαγή του Διστόμου, η οποία υλοποιήθηκε από τους μουσουλμάνους του Παλαιστινιακού τάγματος του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσεΐν, που στρατοπέδευε στο Λαύριο, οι στρατιώτες του οποίου εχρησιμοποιούντο από την Βέρμαχτ για τις «σκληρές» Γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αντιποίνων στην Στερεά Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσαν τους Γερμανοντυμένους και Ιταλοντυμένους μουσουλμάνους Τσάμηδες στην Θεσπρωτία. Ο σημερινός μουσουλμανικός εποικισμός της Ελλάδας άρχισε και εντατικοποιήθηκε από τα φιλογερμανικά πολιτικά συστήματα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, μέσω της συνειδητής επιλογής του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης «εισαγόμενης εργασίας και δανεισμού». Ταυτόχρονα, όλοι μαζί διαρρήγνυαν τα ιμάτια των υπέρ της ανάγκης δημιουργίας τεμένους στον ιερό χώρο του Βοτανικού, πράξη βέβαια που νομιμοποιεί πολιτικά την εισβολή των παρανόμως εισερχόμενων.
Η πολιτική επιρροή της Τουρκίας στους πληθυσμούς των μουσουλμάνων της Ελλάδος, οι πρόωρες διακηρύξεις της περί «προστασίας» ως αιτίας μελλοντικής εισβολής στην Ελλάδα, ίσως να ενεργοποιήσει θετικά τα πολιτικά αντανακλαστικά του Πρωθυπουργού που φαίνεται να διαθέτει επαρκώς παρά το νεαρό της ηλικίας του, εν αντιθέσει βεβαίως με τα ανύπαρκτα κάποιων μελών της κυβέρνησης του, τρίτης ηλικίας. Οι δηλώσεις περί «εκθέσεως εις τον Ελληνικόν ήλιον» και περί «εισαγωγής στην χώρα μελαψών νέων εξαίρετου κάλλους», είτε υποτιμούν την νοημοσύνη του λαού είτε άπτονται εξειδικευμένων αναλύσεων. Ταυτόχρονα, οι προηγούμενοι διαχειριστές της εξουσίας σείουν υποκριτικώς το μεσαίο δάκτυλο των στην κυβέρνηση «για ανικανότητα». Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στις πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την μετανάστευση, διότι αυτές έχουν απαξιωθεί λόγο της γνωστής πρακτικής διαχείρισης του χρήματος και της εξουσίας. Επίσης, είναι αδύνατο σε αυτές τις γραμμές να περιγράφει η πνευματική και ηθική εξαθλίωση που οδήγησε την χώρα η ΝΔ, ώστε σήμερα ούτε ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας να μην διαθέτει στοιχειωδώς τα ιδεολογικά όπλα αντιμετώπισης της εισβολής των επηλύδων. Χαρακτηριστικό των προθέσεων τους στο θέμα αυτό υπήρξαν οι δηλώσεις των πολιτικών τους ταγών όταν ευρίσκοντο εις την εξουσία, ένθα ευχαριστούσαν τους μετανάστες που επέλεξαν την Ελλάδα ως τόπο εγκατάστασης των, παραχωρούσαν το δικαίωμα σε γηγενείς και αλλοεθνείς να καίνε τα εθνικά σύμβολα ή ψήφιζαν στην βουλή το εθνοκτόνο Δουβλίνο ΙΙ. Δεν διανοήθηκαν ποτέ οι πολιτικές «ιδιοφυΐες» της ΝΔ για τα μηνύματα που εξέπεμπαν προς την απύθμενη πληθυσμιακή δεξαμενή των κολασμένων του κόσμου τούτου; Στην ανώριμη Ελληνική κοινωνία, η ρηχή και υπερφίαλη πολιτική τάξη των τηλεοπτικών παραθύρων είναι ανίκανη να αποκαταστήσει μελλοντικά τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες αναίμακτα.
Οι νεοεισερχόμενοι πληθυσμοί στην Ελλάδα θα διεκδικήσουν το μερίδιο τους στην διανομή της οικονομικής και πολιτισμικής «πίτας» στην χώρα μας που διαθέτει παραγωγική και πνευματική βάση «μηδενικού αθροίσματος». Τα αποτέλεσμα θα είναι μόνο αίμα, δάκρυα και ερείπια. Ο « Ήλιος του Αλλάχ και της Δύσης» στην Συρία, στο Ιράκ, στην Βοσνία, στον Λίβανο και στην Αφρική φωτίζουν στους Έλληνες πολιτικούς τον δρόμο.
Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφαλάς είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.
.πηγή
Οι καλλιτεχνικώτεροι ξυλογλύπτες του κόσμου (Αρσένιος και Νικόδημος Καυσοκαλυβίτες)
 |
Αρσένιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης,
ο ξυλογλύπτης (1866-1956)
(Φωτογραφία: Σπύρος Μελετζής, 1950) |
Ξυλόγλυπτοι Τίμιοι Σταυροί∙
μεγάλοι ευλογίας, μικρότεροι (αγιασματάρια), και πολύ πιο μικροί, για κρέμασμα
απ’ το λαιμό, για χαρίτωσι του στολισμένου μ’ αυτόν μοναχού και κάθε
βαπτισμένου πιστού και για θωράκισί του απ’ τα «πεπυρωμένα βέλη του πονηρού»∙
εγκόλπια αρχιερατικά, εικόνες αγίων, παραστάσεις αγιογραφικές, κιβωτίδια
περίτεχνα κατασκευασμένα και με μεγάλη δεξιοτεχνία διακεκοσμημένα για εναπόθεσι
αγίων λειψάνων, να το θεματολόγιο των εργοχειράδων Καυσοκαλυβιτών, που η
μόνωσις και η ησυχία της καλύβας των μαζί με την ευλάβεια και την προσευχή, το
λεπτοργούμενο ιερό αντικείμενο με τα απ’ τον Θεό ευλογημένα χέρια τους, το
αναδείκνυαν σε καλλιτέχνημα εξαίσιο και ανεπανάληπτο, που η θέα του εξέπληττε,
«μιλούσε», «φώναζε», δίδασκε, ακτινβολούσε.
Εκείνοι όμως, που σημάδεψαν την
ιστορία της ξυλογλυπτικής ήταν οι ταπεινοί ασκηταί Νικόδημος (δεν βρήκα
στοιχεία του παρά τις στα μοναχολόγια προσπάθειές μου) και Αρσένιος (Κόντος
Απόστολος από τα Βρυσσά της Λέσβου, υπό έτος γεννήσεως 1866, προσελ. 1885,
κουράς 1887, κοιμήσεως 1956), που κατ’ αρχάς ασκήτευσαν στην καλύβα των Αγίων
Πάντων∙ αλλ’ επειδή, λόγω παλαιότητός της και οικονομικής αδυναμίας των να την
υποαναστυλώσουν, διέτρεχαν τον κίνδυνο να τους καταπλακώση, την εγκατέλειψαν
και εγκαταβίωσαν την της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής, αυτής στην οποία ασκητεύει
σήμερα ο παπαΘανάσης. Πράγματι η καλύβα των Αγίων Πάντων μετά την φυγή των κατέπεσε και σήμερα κάποια ερείπια
συμβολίζουν και υπενθυμίζουν τόπο ασκητικής διαγωγής και θυσιαστήριο θείας
μυσταγωγίας.
Και με άλλα έργα τους ασφαλώς,
απέδειξαν τα θεόσδοτα χαρίσματά τους. Με εκείνα όμως, που κυριολεκτικώς
πρωτοτύπησαν και κατέπληξαν σαν καλλιτέχνες και δημιουργοί είναι το της
Δευτέρας Παρουσίας του πρώτου, και ο Γολγοθάς του δευτέρου. Οποία έμπνευσις και
ικανότης! Έχασαν το νου τους οι καθηγηταί του Πολυτεχνείου των Αθηνών,
βλέποντας στην πράξι την ακριβέστατη τήρησι των αναλογικών κανόνων και την καταπλήσσουσα
επίτευξη της τελειοτάτης προοπτικής. Εκπρόσωποι άλλων ειδικοτήτων και επιστημών
επιζητούσαν προσδιορισμό καλλιτεχνικών σπουδών ή να εικάσουν επηρεασμό… Σχολών.
Άλλοι δε, στα επιμελέστατα γεγλυμμένα πρόσωπα διέβλεπαν ικανότητες
μικροανατόμων. Από ποιούς; Από τους αυτοδίδακτους, έγκλειστους στις καλύβες
τους εργοχειράδες, αλλά νηστευτάς και προσευχομένους μοναχούς, των οποίων τα
μοναδικά εφόδια ήσαν του νοός των η διαύγεια, η καθαρότης της καρδίας των και
φυσικά η αγαθή πρόθεσίς των να εξεικονίσουν ισχυρά σύμβολα, δυνατές ιδέες και
μεταφυσικά αναμενόμενα∙ γι’ αυτό δε ακριβώς και ασφαλώς ο φωτισμός και η
χαρίτωσίς τους απ’ το Πανάγιο Πνεύμα τους χορηγήθηκε γενναιοδώρως.
Το καλλιτεχνικώτερο έργο (έργο ζωής)
του Γέροντος Αρσενίου υπήρξε η λεπτούργησις της εξεικονίσεως της Δευτέρας του
Κυρίου Παρουσίας, το οποίο απεπεράτωσε το 1915. Αυτό το αριστούργημα, που με
επίμονη προτροπή φίλων του μεταφέρθηκε και «παρουσιάσθηκε» στο «Πριγκηπικό» των
Αθηνών το 1920, έσχε την συνέπεια να αφήση εκπλήκτους τους Αθηναίους και να
αναγκάση τον τύπο να ασχολήται επί ημέρες με το γεγονός. Αργότερα όμως, το
ανεπανάληπτο μεγαλούργημα, κατήντησε να περιοδεύη, τη πρωτοβουλία του
υποτακτικού των αειμνήστων και κληρονόμου των έργων των μοναχού Επιφανίου
(Λεμαντίνος Αρίστος εκ Σμύρνης, γεν. 1911, προς. 1923(!), κουρ. 1927(!), και
από του 1964 εις Μονήν Αττικής) ανά τας μεγαλουπόλεις της Αμερικής, στην οποία
και κατέλυσε οριστικώς. Κρίμα!...
 |
Επιφάνιος ιερομόναχος
Καυσοκαλυβίτης (1911-1988)
(Φωτογραφία: Σπύρος Μελετζής, 1950)
Ο ιερομόναχος Επιφάνιος, κατά
κόσμον Λεμαντίνος Αρίστος του Στυλιανού και της Φωτεινής, γεννήθηκε στη Σμύρνη
το έτος 1911, προσήλθε στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων το 1923, εκάρη μοναχός το
1927, χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος το 1930, ιερομόναχος το 1936 και ανεχώρησε το
1964.
Υπήρξε ξυλογλύπτης, μαθητής του
περίφημου ξυλογλύπτη Αρσενίου (1866-1956), και φωτογράφος. Φωτογράφιζε κυρίως
τα έργα μικροξυλογλυπτικής του εργαστηρίου του.
|
Σήμερα, όπως με πληροφόρησε
αδελφός αρχιερεύς της Αρχιεπισκοπής της Αμερικής, το έργο το κατέχει επιφανής
ομογενής επιχειρηματίας, ο οποίος κλείνει ειδικές συμφωνίες αντί αδρών αμοιβών,
προκειμένου για μερικές ημέρες να εκτίθεται σε διάφορα ονομαστά Μουσεία και
Γκαλερί μεγαλωνύμων πολυπληθών πόλεων. Και να σκεφθή κανείς ότι ο δημιουργός
του επί γερμανικής κατοχής της πατρίδος μας απέθνησκε της πείνης, μη έχων να πορισθή
και αυτό ακόμη το παξιμάδι του, όπως μας διεβεβαίωνε ο Γέροντάς μας…
Μοναχός πολύ αγαπητός μου, σε
σχετική συζήτησι με αφήκε άναυδο όταν είπε, ότι είναι κάτοχος πληροφορίας καθ’
ην το πολύτιμο και περίφημο έργο εθεάθη σε Μονύδριο του Καλάμου Αττικής! Άραγε;
Μακάρι!!!.
Το έργο των παραστάσεων των σκηνών
της Σταυρώσεως του Κυρίου, του Γέροντος Νικοδήμου ανώτερο του του Αρσενίου, εξ
όσων γνωρίζω, ευτυχώς μόνο μέχρι την Θεσσαλονίκη ταξίδεψε για να εκτεθή στην
Διεθνή Έκθεσί της το 1927. Πάλι καλά, που μερίνμη της Μεγίστης Λαύρας απετράπη
να πάη να,,, συντροφεύση το άλλο, το του Αρσενίου, στον Νέο Κόσμο. Έτς, σήνερα
βρίσκεται, προς μεγίστη χαρά και ψυχική απόλαυση όλων μας, στο Συνοδικό της
Μονής, για να διατρανή την αγία φαντασία, τα προσωπικά βιώματα και την
ξυλογλυπτική δεινότητα των Καυσοκαλυβιτών ασκητών. Λέγεται πάντως ότι
πανομοιότυπο περίπου έργο των σκηνών της Σταυρώσεως του Κυρίου βρίσκεται επίσης
στην Αμερική.
πηγή:Από το βιβλίο Ωδή στα αμάραντα,
στον Άθωνα του Επισκόπου Ροδοστόλου π.. Χρυσοστόμου
Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ
Στη φωτογραφία, που μας έστειλε αναγνώστης του ιστολογίου -τον ευχαριστούμε- και τραβήχτηκε στις 26 Μαρτίου κάπου στη λιγνιτική περιοχή μεταξύ Κοζάνης-Πτολεμαΐδας, βλέπουμε ανθισμένες αμυγδαλιές! Οι αμυγδαλιές είναι τα πρώτα δέντρα που ανθίζουν, προκειμένου για τη γονιμοποίησή τους να προσελκύσουν τα πρώτα έντομα, πριν ανθίσουν τα οπωροφόρα με το πιο ελκυστικό για τα έντομα άρωμα.
Υπό φυσιολογικές-συνήθεις συνθήκες οι αμυγδαλιές ... στη λιγνιτοπαραγωγό περιοχή ανθίζουν στα μέσα μέχρι τέλη Φεβρουαρίου, όχι στα τέλη Μαρτίου! Κάποιες ζεστές χρονιές μάλιστα ανθίζουν και στα τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Η τόσο καθυστερημένη φέτος ανθοφορία της αμυγδαλιάς είναι η καλύτερη απόδειξη πως το κλίμα σταδιακά κρυώνει, τα δέντρα το αντιλαμβάνονται και προσαρμόζονται κατάλληλα. Μάλιστα στη συγκεκριμένη περιοχή έχουμε πιο θερμό τοπικό μικροκλίμα, λόγω του ατμού που βγάζουν στην ατμόσφαιρα οι πύργοι ψύξης των λιγνιτικών ΑΗΣ. Κι έχουμε και πολύ αυξημένες εκπομπές CO2 απ' τις καμινάδες των ΑΗΣ, που κι αυτές κατά τους κλιματολάγνους δημιουργούν το "φαινόμενο του θερμοκηπίου".
Ε, ας τα πουν στις αμυγδαλιές, που, απ' ό,τι φαίνεται στη φωτογραφία, θα είναι ανθισμένες και στις αρχές Απριλίου!
Και τι να πουν στα ανατολικά των ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη, όπου ο ποταμός Hudson πάγωσε για τα καλά, ο πάγος έφτασε μέχρι τις 18 ίντσες ή 45 εκατοστά και οι ιδιοκτήτες των φέρυ μιλούν για τον πιο κρύο χειμώνα των τελευταίων 28 ετών. Θερμοκρασίες -15οC είχαν να δουν οι Νεοϋορκέζοι απ' τη δεκαετία του 1950.
Την τελευταία διετία είχαν στη Βοστόνη τις τρεις απ' τις επτά ιστορικά χειρότερες χιονοθύελλες. Και μάλλον όλοι τους πια θα είναι ευτυχείς αν υπερθερμανθεί λιγάκι ο πλανήτης, όπως μας λένε οι κλιματολάγνοι, καθώς η παρατεταμένη παγωνιά έχει και ανθρώπινες απώλειες. Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Πατήστε «Μου αρέσει» (Like) στη σελίδα μας, για να έχετε πιο άμεση ενημέρωση! Και ανοίγετε τις αναρτήσεις, καθώς το Facebook δεν θα σας τις εμφανίζει καθόλου στη ροή αν δει πως δεν τις ανοίγετε.
Σας έχουμε πει και παλαιότερα πως ένα απ' τα καλύτερα προγράμματα που έβγαλε το ΥΠΕΚΑ της "πράσινης ανάπτυξης" ήταν το "Εξοικονομώ κατ' οίκον", για τη μόνωση των σπιτιών. Καλό θα ήταν να δούμε να συνεχίζεται κι απ' τη νέα κυβέρνηση ένα τέτοιο πρόγραμμα ενεργειακής θωράκισης των σπιτιών, καθώς, αν το κλίμα συνεχίσει να κρυώνει, οι ανάγκες για ενέργεια θέρμανσης θα πολλαπλασιαστούν.
Και για τις νησιωτικές ή τις παραθαλάσσιες περιοχές, με την αυξημένη ηλιοφάνεια και τη μειωμένη περίοδο ανάγκης για θέρμανση σε σχέση με την ηπειρωτική χώρα, η θέρμανση με ηλιακά, που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, μπορεί να προσφέρει αξιόλογη οικονομία. Τέτοια προγράμματα δίνουν δουλειές στους Έλληνες, κινούν την οικονομία με σχεδόν αποκλειστικά εγχώρια προστιθέμενη αξία. Και μειώνουν τόσο τις ανάγκες για εισαγόμενα καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, pellets), όσο και την ανάγκη υλοτόμησης των δασών.
πηγή
Άγιος Νικήτας ο Νέος Ιερομάρτυρας & οι 1.241 Νεομάρτυρες του Χαλασμού της Νάουσας
Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Νικήτας γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1760 - 1770 μ.Χ. και καταγόταν από την Ήπειρο. Άλλοι συγγραφείς θεωρούν ότι ο Άγιος καταγόταν από την Τραπεζούντα του Πόντου και μάλιστα από την περιοχή των Λαζών. Την εκδοχή αυτή στηρίζουν κυρίως στην Ακολουθία των Αγιαννανιτών, που εγράφη το 1840 - 1850 μ.Χ. από τον μοναχό Ιάκωβο της Νέας Σκήτης και στην οποία αναφέρεται ότι ο Άγιος καταγόταν από την περιοχή των Λαζών του Πόντου, καθώς και στη λειψανοθήκη του Αγίου επί της οποίας αναγράφεται «Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ». Για τους γονείς και συγγενείς του Αγίου δεν γνωρίζουμε τίποτα το σπουδαίο. Ξέρουμε μόνο πως ήταν κρυπτοχριστιανοί.
Από το κείμενο του μαρτυρίου του δεν μας είναι γνωστό αν αρνήθηκε στην αρχή του βίου του τον Χριστό και έγινε Μωαμεθανός στις Σέρρες. Πάντως, γίνεται λόγος για την περιτομή την οποία υπέστη ο Άγιος.
Ο Άγιος έγινε μοναχός στη Σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιον Όρος. Εκεί άρχισε τους πνευματικούς αγώνες ζώντας με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος, την καλούμενη Ρωσική. Καταληφθείς από τον πόθο του μαρτυρίου περιερχόταν τα περίχωρα των Σερρών και της Δράμας και κήρυττε ενώπιον των Τούρκων τον Χριστό ως αληθινό Θεό. Η απόφασή του ήταν να χύσει το αίμα του για την αγάπη του γλυκύτατου Ιησού.
Ο Άγιος Νικήτας εξομολογήθηκε στον προηγούμενο ιερομόναχο Κωνσταντίνο του μετοχίου της Παναγίας της Ηλιόκαλλης και μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων. Αφού πέρασε από το ναό του Αγίου Γεωργίου, πήγε ύστερα στο τζαμί του Αχμέτ Πασά. Στο τζαμί αυτό έμενε ένας ιεροδιδάσκαλος των Τούρκων μαζί με τους ιεροσπουδαστές του. Ένας από τους μαθητές αυτούς ήταν χωλός και στα δύο πόδια. Ο Άγιος Νικήτας του είπε ότι θα θεραπευθεί, εάν πιστέψει στον Χριστό.
Ο νεαρός Τούρκος ανέφερε αμέσως στον διδάσκαλό του τον λόγο που του είπε ο Άγιος. Έτσι ο Άγιος συνελήφθη και οδηγήθηκε στο βοεβόδα των Σερρών, ο οποίος έδωσε εντολή να τον φλακίσουν. Κατά τον χρόνο της φυλακίσεώς του υπέστη πολλά και φρικώδη βασανιστήρια. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 1808 μ.Χ. ο Ισούχ μπέης διέταξε να εκτελεσθεί η απόφαση του θανάτου του Αγίου Νικήτα, τον οποίο κρέμασαν στην τοποθεσία Τζεριάχ - Παζάρ. Κοντά στον τόπο του μαρτυρίου του ήταν ο ναός του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ. Την ίδια νύχτα του μαρτυρίου ο διάκονος του ναού βγήκε από το κελλί του και είδε ένα μεγάλο φως να λάμπει σε όλη την γύρω περιοχή. Το λείψανο του Μάρτυρος έμεινε κρεμασμένο στην αγχόνη τρεις ημέρες. Την Τρίτη της Διακαινησίμου, το βράδυ, δόθηκε στους Χριστιανούς η άδεια να κατεβάσουν το ιερό λείψανο και να το ενταφιάσουν στο ναό του Αγίου Νικολάου των Σερρών.
Ο Άγιος στον τόπο του μαρτυρίου του, στις Σέρρες, τιμάται σαν πολιούχος. Γιορτάζεται δε πανηγυρικά την Κυριακή του Θωμά.
Οι άγιοι νεομάρτυρες της Νάουσας (1822)
Μετά την κατάλυση την επανάστασης των Ναουσαίων από τους Τούρκους (1822 μ.Χ.), ακολούθησαν πολλά φρικιαστικά μαρτύρια. Μεταξύ των άλλων, 1241 νεομάρτυρες αρνήθηκαν να εξομώσουν και δέχθηκαν τον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο. Οι Τούρκοι θα είχαν σφάξει και άλλους Ναουσαίους, αν ένα ακέφαλο σώμα κάποιου νεομάρτυρα δεν είχε σηκωθεί όρθιο και δεν κατευθυνόταν απειλητικά προς τη σκηνή του Διοικητή του τούρκικου στρατού, σκορπώντας τον τρόμο στο στράτευμα.
Η μνήμη τους εορτάζεται 7 ημέρες μετά το Πάσχα (την Κυριακή του Θωμά).
πηγή
«Δίδυμοι» άγνωστοι!
Λένε πως υπάρχουν επτά άνθρωποι στον κόσμο που θα μπορούσαν να είναι
οι σωσίες σου. Αυτό προσπάθησαν να αποδείξουν τρεις φίλοι από το Dublin
City University. Οι τρεις τους χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης έφτιαξαν την ιστοσελίδα «twinstrangers.com» θέτοντας σε
ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο το ερώτημα: «Γνωρίζεις κανέναν που να μας
μοιάζει;». Η πρώτη που βρήκε τη «σωσία» της ήταν η 26χρονη Niamh Geaney.
Η ομοιότητα ήταν απίστευτη. Το ίδιο ίσχυε και για τους υπόλοιπους της ομάδας καθώς και για άλλους που συμμετείχαν σε αυτό το πείραμα. Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του Jonny Sandgrove και του Michael Harris οι οποίοι γνωρίστηκαν μέσω της ιστοσελίδας twinstrangers.com και έγιναν καλοί φίλοι. Όπως επίσης και ο Neil Richardson με τον John Jemison που μέχρι χτες ήταν παντελώς άγνωστοι αν και τόσο ίδιοι!
πηγήΗ ομοιότητα ήταν απίστευτη. Το ίδιο ίσχυε και για τους υπόλοιπους της ομάδας καθώς και για άλλους που συμμετείχαν σε αυτό το πείραμα. Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του Jonny Sandgrove και του Michael Harris οι οποίοι γνωρίστηκαν μέσω της ιστοσελίδας twinstrangers.com και έγιναν καλοί φίλοι. Όπως επίσης και ο Neil Richardson με τον John Jemison που μέχρι χτες ήταν παντελώς άγνωστοι αν και τόσο ίδιοι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)