Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των.

Αλ.Παπαδιαμάντης «Εμπόροι των Εθνών»
Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ τῇ 4ῃ Μαρτίου 1851

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΤΗΣ ΙΜΒΡΟΥ ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μετά την γνωστή τουρκική ταινία, «Yüreğıne Sor» που εξιστορούσε το δράμα των κρυπτοχριστιανών του Πόντου και η οποία δυστυχώς στην Τουρκία, αλλά και στην Ελλάδα «θάφτηκε» από όλες τις οθόνες, έρχεται τώρα μια νέα τουρκική ταινία για να αναστατώσει για άλλη μια φορά τις συνειδήσεις στην άλλη πλευρά του Αιγαίου σε μια προσπάθεια να τις ανακουφίσει από τις ιστορικές τους τύψεις. Παράλληλα είναι και ένα μήνυμα για μας τους Νεοέλληνες που επί πολλές δεκαετίες αδιαφορήσαμε σε αυτό το μεγάλο δράμα των Ρωμιών της Ίμβρου. Και ενώ σήμερα τα τουρκικά σήριαλ μας έχουν ομαδικά αποβλακώσει, συνειδησιακές ταινίες σαν αυτή είναι απίθανο να τις δούμε σε κάποιο μεγάλο ελληνικό κανάλι.

Η νέα αυτή συγκλονιστική τουρκική ταινία έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Rüzgarlar», δηλαδή, «Άνεμοι» και εξιστορεί το μεγάλο δράμα των κατοίκων της νήσου Ίμβρου, Gökçeada στα τουρκικά, οι όποιοι ενώ με την συνθήκη της Λοζάνης τους δόθηκε το δικαίωμα να παραμείνουν στις πατρογονικές του εστίες η τουρκική καταπιεστική πολιτική τους εξώθησε σε αναγκαστική εξορία. Έτσι ενώ το 1923 οι Έλληνες της Ίμβρου ήταν περίπου ου 8.500, με αρχή τα γεγονότα του 1964 στην Κύπρο άρχισαν να φεύγουν ομαδικά και σήμερα δεν έχουν μείνει παρά μόνον περί τους 230 ηλικιωμένους .

Το δράμα αυτό της Ίμβρου συγκίνησε ένα Τούρκο σκηνοθέτη, τον Selim Evci. Ο Evci μετά από ένα ταξίδι του στο νησί παρατήρησε τα εγκαταλειμμένα σπίτια των Ρωμιών, τις ερειπωμένες εκκλησίες και τους χορταριασμένους δρόμους και αυτό τον παρακίνησε να ψάξει γιατί παρουσίαζαν αυτήν την εικόνα. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι οι Έλληνες της Ίμβρου ουσιαστικά εκδιώχτηκαν και μάλιστα οι πιο πολλοί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους αφήνοντας εκεί τα έπιπλα και τα οικιακά σκευή, μαρτυρία που έδειχνε το βίαιο της αναγκαστικής τους φυγής. Ο Selim Evci αποφάσισε τότε να γυρίσει μια κινηματογραφική ταινία όπου θα παρουσίαζε αυτό το δράμα των εγκαταλειμμένων σπιτιών και την απέραντη μοναξιά των ολίγων εναπομεινάντων Ελλήνων που με μια πικρή νοσταλγία αναπολούν τα παλιά χρόνια όταν το νησί έσφυζε από την ζωή των χριστιανών . Όπως ήταν επόμενο η ταινία αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας και μάλλον θα ακολουθήσει την τύχη της ταινίας Yüreğıne Sor καθώς, όπως ομολογεί χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης, είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κάποια κινηματογραφική αίθουσα ή κάποιο τουρκικό κανάλι για να τη προβάλει. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν οι φωτογραφίες της ταινίας που δείχνουν με ανάγλυφο και έντονο τρόπο το δράμα των έρημων δρόμων και των εγκαταλειμμένων σπιτιών των ελληνικών χωριών που σαν φαντάσματα αναπολούν την άλλοτε δόξα του παρελθόντος.

Τους κυριότερους ρόλους της ταινίας παίζουν : Mediha Didem, τον ρόλο της Ελένης, Yusuf Nelat Buluz, τον ρόλο του Μουράτ, Rüçhan Çalışkan, τον ρόλο της μαντάμ Στυλιανής, Zeynep Gülmez, τον ρόλο της Σελίν, Suat Usta τον ρόλο του μεσίτη, κάποιος Γιώργος τον ρόλο του Παναγή Καρανικόλα και ο İstelyano Okumuş, τον ρόλο του Στέλιου. Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Selim Evci.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΣΥΝΕΤΡΙΨΑΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΣΠΑΣΑΝ ΕΙΚΟΝΕΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΑΝ ΝΑΟ ΣΤΟ ΛΟΥΓΚΑΝΣΚ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΜΑΧΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων βομβαρδισμών οβίδα χτύπησε τη στέγη  της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στην περιοχή του Λουγκάνσκ και εκρήχθηκε στο εσωτερικό μεταφέρει σήμερα η υπηρεσία τύπου της επισκοπής Severodonetsk. Ο ναός καταστράφηκε μετά την συμφωνία του Minsk τον Φλεβάρη…πολλοί κάτοικοι της περιοχής παραμένουν άστεγοι.

Τα τοιχώματα του ναού αποδείχθηκαν ανθεκτικά αλλά τα θραύσματα της οβίδας κατεδάφισαν σχεδόν ολοσχερώς  τη στέγη,συνέτριψαν την Αγία Τράπεζα και έσπασαν πολυάριθμες εικόνες. H εκκλησία της Αγίας Τριάδας είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ναούς της περιοχής του Lugansk.Επιβίωσε από 2 πολέμους –εμφύλιο και Β΄Παγκόσμιο πόλεμο ακόμη κι από το σοβιετικό καθεστώς και σήμερα ανήκει στην επισκοπή Severodonetsk-Starobilsk.Οικοδομήθηκε το 1840 και είναι ένα από τα μνημεία που έχουν κριθεί διατηρητέα.

Κατά τον πόλεμο στο Ντονμπάς 12 εκκλησίες και παρεκκλήσια μόνο της επισκοπής Severodonetsk-Starobilsk καταστράφηκαν ή υπέστησαν υλικές ζημιές.Η υπηρεσία τύπου της επισκοπής παραθέτει καταλογοποιημένους τους ναούς που υπέστησαν ζημιές. (pravmir 5/3/15)

πηγή

Οι ιδέες είναι νεκρές σκιές των πραγμάτων. Δεν μπορεί μια ιδέα να σε κρατήσει, όσο ιδεολόγος και να είσαι. Ευτυχώς παρήλθε η εποχή αυτή και σήμερα βλέπουμε ότι ανακαλύψαμε, ξαναβρήκαμε τον εαυτό μας, τις ρίζες μας, την παράδοση μας. Και βλέπουμε νέους ανθρώπους εις την Εκκλησία, βλέπουμε νέους ανθρώπους να αγαπούν το Θεό, να μπαίνουν στην Εκκλησία με νέα δεδομένα, με νέες προϋποθέσεις. Μπορεί να έχουν τις δυσκολίες τους, τα προβλήματα τους, τις πτώσεις τους, τις αδυναμίες τους, όπως κι όλοι μας. Αλλά ακούν για την αγάπη του Θεού. Κι αυτό είναι που πρέπει, αδελφοί μου, να λέμε στα παιδιά μας. Να μάθουν να αγαπούν το Θεό. Όταν αγαπούν το Θεό, τότε ανακαλύπτουν μέσα τους τη μεγάλη εμπειρία της αγάπης Του. Τότε μαθαίνουν και αποκτούν ένα ισχυρό πνευματικό αντίσωμα μέσα τους, το οποίο είναι ένα αντίβαρο εις το βάρος της αμαρτίας. Και ότι, κι αν πληγωθεί από την αμαρτία, η παρουσία της αγάπης του Χριστού παρηγορεί την καρδιά του. Ξέρει ότι δε θα σωθεί απ’ τις δικές του δυνάμεις, δε θα σωθεί με τα δικά του δεδομένα. Αλλά με την αγάπη του Θεού, με την ευσπλαχνία του Θεού, με την ελεημοσύνη του Θεού, με τη θυσία του Χριστού πάνω στο Σταυρό για μας όλους. Αν μιλούμε για αγωγή σήμερα στην Εκκλησία, μιλούμε ακριβώς γι’ αυτή τη μύηση, γι’ αυτή την οδηγία. Να βοηθήσεις τον άνθρωπο να αγαπήσει το Θεό.

Επίσκοπος  Λεμεσού π.Αθανάσιος

Επική πτήση ή μάχη για την επιβίωση;

O ερασιτέχνης φωτογράφος Martin Le-May έκανε βόλτα με τη γυναίκα του σε ένα πάρκο του ανατολικού Λονδίνου όταν παρατήρησε κάτι παράξενο στον ουρανό. «Ένα πουλάκι χοροπηδούσε αφύσικα, σαν να πατούσε σε κάρβουνα. Πήρα τη μηχανή και τράβηξα μερικές εικόνες», ανέφερε στην Independent. «Μετά πήρα τα κυάλια και δεν πίστευα στα μάτια μου.

Ένας πράσινος τρυποκάρυδος κουβαλούσε στην πλάτη του μια νεαρή νυφίτσα! Σκέφτηκα μήπως επρόκειτο για μια επική πτήση και το πτηνό έκανε βόλτα το ζώο αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα από τις αντιδράσεις του πουλιού πως αυτό πάλευε για τη ζωή του. Η νυφίτσα είχε γαντζωθεί πάνω του και ήθελε να το σκοτώσει… Έκανε ελιγμούς στον αέρα μέχρι που έφτασε κοντά στο έδαφος και η νυφίτσα απογοητευμένη χάθηκε στις πρασινάδες. Και εκείνο γλίτωσε από τα δόντια της», συμπλήρωσε ο ίδιος.

πηγή

Xαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις

Διονύσιος Φιλόσοφος: Έτσι μαρτύρησε στα χέρια των Τούρκων…

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ

* Η Φιλοσοφία καταξιώνει κάθε σκέψη έχοντας το χάρισμα και τη δύναμη να υλοποιεί κάθε όνειρο του ανθρώπου.  Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος (Παραμυθιά 1540 - Ιωάννινα 1611), ήταν Μακεδονικής καταγωγής από την Αβδέλλα των Γρεβενών. Έγινε μοναχός στο Διχούνι από μικρή ηλικία. Σπούδασε Φιλοσοφία, Ιατρική, Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Padua τότε υπό ενετική εποπτεία και προστασία και στην Κωνσταντινούπολη, ποίηση, γραμματική αστρονομία, συνολικά ως τα 39 του. Το προσωνύμιο «Σκυλόσοφος» του το απέδωσαν οι τούρκοι και οι Έλληνες συνεργάτες τους τουρκόφιλοι και εχθροί του μεγάλου αυτού εθνεγέρτη. 

Επιστρέφοντας (1590) από τη Πόλη στην Ελλάδα, χειροτονείται (1591) αρχιδιάκονος από τον πατριάρχη Ιερεμία Β' τον Τρανό, μέγας αρχιδιάκονος (1592) και Επίσκοπος Λαρίσης (1593). Μιλούσε 7 ξένες γλώσσες. Η Λάρισα ως κέντρο Επισκοπής δεν αποτελούσε περιβάλλον για συνωμοτική δράση, έτσι μετακινήθηκε στα Τρίκαλα, όπου σήμερα τη πόλη αυτή κοσμεί άγαλμά του. 

Ως Μητροπολίτης Τρίκκης αποφασίζει να εξεγείρει τους Έλληνες κατά του οθωμανικού ζυγού. Κατά τη διαμονή του στη Padua μαθαίνει την αριστοτελική φιλοσοφία και την έννοια της ελευθερίας πού κυριαρχούσε τότε στους ακαδημαϊκούς κύκλους του Πανεπιστημίου της. Επεξεργάζεται τη σκέψη να ελευθερώσει την Ελλάδα είτε με τη διπλωματική μεσολάβηση ευρωπαίων ηγετών είτε με ένοπλη αντίσταση των γηγενών κατοίκων της Ελλάδος κατά των Οθωμανών κατακτητών. 

Πώς όμως; Με τί μέσα; Με ποιά κεφάλαια θα αγόραζε όπλα; Ποιούς θα όπλιζε; Τούς έλληνες χωρικούς παντελώς άσχετους και ανεκπαίδευτους στη τέχνη του πολέμου; Οι σκέψεις αυτές τον βασάνιζαν αφάνταστα. Στο περιβάλλον του πανεπιστημίου της Padua, γνώρισε σπουδαστές και καθηγητές με ισχυρές επαφές πού διατηρούσαν με ηγεμόνες της Ευρώπης.

Έτσι ταξίδεψε στην Δ. Ευρώπη (Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία) και ήλθε σε συνομιλίες και συνεντεύξεις με μεγάλο αριθμό ισχυρών ανθρώπων της εποχής του. Κανένας δεν είχε διάθεση να τον βοηθήσει και εύλογα! Ποιός θα τα έβαζε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για χάρη και λογαριασμό των ελλήνων πού δεν υπολογίζονταν τότε ούτε καν ως έθνος!
Μεγάλος γρίφος για τον αισιόδοξο Διονύσιο! Πρωτοστατεί (1601) σε μια γενναία απόπειρα «εκτίμησης της οθωμανικής δυνάμεως» με εξέγερση στη Θεσσαλία ενώ έρχεται (1603) σε επαφή με το Ιπποτικό Τάγμα της Μάλτας (φανατικός εχθρός Οθωμανών). Λόγω της απόπειρας αυτής-«πρώτη εξέγερση των ελλήνων» το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλως τον καθαίρεσε από Μητροπολίτη οπότε αναγκάζεται να καταφύγει στη Δ. Εκεί έρχεται σε άμεση επαφή με το γάλλο απόγονο των Παλαιολόγων, Δούκα Κάρολο τον Β' του Nevers, που ετοίμαζε εκστρατεία για την απελευθέρωση του ελλαδικού χώρου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Κάρολος κατείχε δικαιώματα επί του Βυζαντινού Θρόνου και ονειρευόταν διώχνοντας τους Τούρκους να γίνει αυτοκράτορας της Νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

Έλαβε υποσχέσεις από τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο τον Δ', όμως οι ελπίδες του Διονυσίου στέρεψαν μετά τη δολοφονία του Ερρίκου. Ο Κάρολος έμεινε στις υποσχέσεις και ο καιρός περνούσε.  Ο Διονύσιος αγοράζει μεταχειρισμένα παλαιά όπλα από ενετικό οπλουργείο της Βενετίας ξεπερασμένα και με αυτά σκέπτεται να οπλίσει τους αγρότες της Ηπειροθεσσαλίας πού θα προστρέξουν στο κίνημα πού έχει κατά νου να υλοποιήσει. (Οι Ενετοί παρόλο πού ήσαν και εξακολουθούν να είναι φιλοχρήματοι και τοκογλύφοι διεθνούς φήμης μισούσαν τους τούρκους περισσότερο από τους έλληνες και ήλθαν σε 7 πολεμικές συρράξεις με αυτούς.

Είχαν συνεπώς κάθε λόγο να πωλούν όπλα στους Έλληνες, Δαλματούς Σκλαβούνους, Αλβανούς, Βλάχους και Σέρβους, ώστε αυτοί με τα υποκινούμενα απελευθερωτικά τους κινήματα να προξενούν σοβαρές δολιοφθορές στους οθωμανούς. Ονομαστό ήταν το οπλουργείο της ενετικής οικογενείας Carlo et Figli απ' όπου οι τουρκοκρατούμενοι Έλληνες προμηθεύονταν όπλα πάσης φύσεως (από την επωνυμία της εταιρείας αυτής προέρχεται και η ονομασία του τουφεκιού «καριοφίλι» σε χρήση των προεπαναστατικών οπλαρχηγών της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας του 18ου αιώνα).

Έπειτα από συνεννοήσεις με τοπικούς παράγοντες ο Διονύσιος επιστρέφει στην Ήπειρο και οργανώνει το στρατηγείο του στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου στο Κεράσοβο. Εκεί πετυχαίνει εξέγερση των χωρικών Παραμυθιάς, Σουλίου και Μαλακασίου και οργανώνει επιδρομές κατά των τουρκικών φρουραρχείων των χωριών Ζαραβούτσι (σημ. Άγιος Νικόλαος) και Τουρκογρανίτσα τα οποία εκμηδενίζει. Άρα ο Τούρκος δεν ήταν αήττητος!
Οι επαναστάτες με αρχηγό τον Διονύσιο και άλλα ηγετικά στελέχη όπως ο Ζώτος Τσίριπος και ο Γεώργιος Ντελής, κατευθύνονται (νύχτα 10ης - 11η Σεπτεμβρίου 1611) με ένα εξεγερμένο σώμα 800-1000 χωρικών οπλισμένων με πρωτόγονα όπλα όπως ρόπαλα, δρεπάνια, σφενδόνες, μαχαίρια και γιαταγάνια (ο βενετικός παλαιός οπλισμός δεν επαρκούσε για όλους, καθώς μόνον 40 άντρες έφεραν αρκεβούζια παλαιού τύπου) προς τα Γιάννενα. Εισέρχονται στη συνοικία της Καλούτσιανης και επιτίθενται στο τουρκικό διοικητήριο, κατατροπώνουν την τουρκική φρουρά και ο Οσμάν Πασάς μόλις κατορθώνει να διαφύγει λαβωμένος. Οι Τούρκοι με τον Οσμάν καταφεύγουν και κλείνονται στο Κάστρο των Ιωαννίνων, το οποίο πολιορκείται από το Διονύσιο.

Το κίνημα ήταν καλά οργανωμένο, όμως προδόθηκε και οι Τούρκοι αντεπιτίθενται με ιππικό κατά των επαναστατών, οι οποίοι αφήνουν νεκρούς στο πεδίο της μάχης περίπου 200 Θεσπρωτούς. Οι υπόλοιποι καταφεύγουν στα βουνά για προστασία, εξ ού και η ανάβαση των Ελλήνων στο οροπέδιο του Σουλίου, με την μετέπειτα ηρωϊκή δράση.
Ο Διονύσιος κρύβεται σε μια σπηλιά, όπου οι Τούρκοι τον βρίσκουν μετά από προδοσία και μετά από βασανιστική ανάκριση πού τον υπέβαλε ο Οσμάν Πασάς, ο Διονύσιος απαντά στο ερώτημά του «γιατί προκάλεσε την εξέγερση» με τη φράση: «πολέμησα για να ελευθερώσω το λαό μου από τα βάσανα και τη τυραννία σας»! 

Έξαλλος ο Οσμάν διατάζει να τον γδάρουν ζωντανό (το γδάρσιμο ή scorticatio-όπως επικράτησε στην ενετική γλώσσα-αποτελούσε θηριώδη οθωμανική τιμωρία κυρίως σε επαναστάτες, στασιαστές, υπόπτους ανταρσίας, ή ανθιστεκόμενους στα τουρκικά συμφέροντα. Έτσι γδάρθηκε και ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος πού κατόπιν οι Τούρκοι, ονόμασαν χλευαστικά «Σκυλόσοφο». Στη συνέχεια η διαδικασία συνέχιζε με αποκεφαλισμό, αλάτισμα της αποκομμένης κεφαλής για συντήρηση και βάπτισμά της σε κερί μέλισσας ώστε να αποστέλλεται στον Σουλτάνο σαν απόδειξη καταστολής και τιμωρίας του εκάστοτε στασιαστού. Το γδαρμένο δέρμα ακέραιο γεμιζόταν με άχυρο και μαζί με τη κεφαλή απεστέλλετο στον Σουλτάνο. 

Την ίδια θηριώδη πρακτική υπέστησαν όλοι οι εχθροί των Οθωμανών (π.χ. ο ενετός βάϊλος Erizzo (διπλωματικός αντιπρόσωπος της γαληνοτάτης Δημοκρατίας) της Χαλκίδας όταν την εκπόρθισε (1470) ο Μεχμέτ ο Β' ο Καταστροφέας (κατά τους ιστορικούς «Μωάμεθ Β' Ο Πορθητής»), αφού του υποσχέθηκε ότι θα σεβαστεί το κεφάλι του στους ώμους του μόλις παραδοθεί και κρατώντας την υπόσχεσή του τον πριόνισε ζωντανό από τη μέση, την ίδια τύχη είχαν οι ουκρανοί αταμάνοι των Κοζάκων πού έπεφταν στα χέρια των Τούρκων, όπως και ο ήρωας μας Διονύσιος ο Φιλόσοφος.
Ο τελευταίος δεν αναφέρεται ποτέ ότι ήταν και ιατρός. Τον γνωρίζουν μόνον ως μοναχό, άγιο και επαναστάτη. Η αλήθεια όμως είναι ότι κατείχε πτυχίο ιατρικής από την ιατροφιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Padua.

Το δράμα του Διονυσίου κράτησε πέντε ώρες και κατόπιν οι Τούρκοι με κραυγές χαράς μετέφεραν το δέρμα του παραγεμισμένο με άχυρα στη πόλη των Ιωαννίνων. Απεστάλθη στον Σουλτάνο ως απόδειξη καταστολής της ανταρσίας.
Η απόπειρα του Διονυσίου είναι η πλέον σημαντική από τις 32 πού υλοποίησε το ελληνικό έθνος κατά των οθωμανών κατακτητών. Αναπτέρωσε το ηθικό των υπόδουλων Ελλήνων πού φέρνονταν σαν ραγιάδες από φόβο σε ψυχολογικό καθεστώς πλήρους κατάθλιψης και ηττοπάθειας.
Δικαίως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρισθεί η ανταρσία του ως εθνεγερσία και ο Ιατροφιλόσοφος Διονύσιος ως Εθνεγέρτης. Πέραν της ιδιότητός του ως μοναχός άσκησε ιατρική ανιδιοτελώς προς τους άπορους της Ηπειροθεσσαλίας.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Νηστευτές του Λούτσου.

«Ψαρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας…) φάε,

πρόσεξε μονο μην φας το Ψαρά ! «

Κειμενο του Ρ.Μ.

που είσαι φίλε μου; όλα καλά;

 -Ναι, μια χαρά! Νηστεύω!

-Είσ’ωραίος.
-Οχι, νηστεύω λέμε !
-Εντάξει, μπράβο..!
-Εσύ γιατί δεν νηστεύεις;
-..εε..χμμ…δεν έχω αμαρτίες εγώ.
– Δεν πειράζει, είσαι άμαθος, αλλά δεν κάνεις ορθά, η Εκκλησία λέει μπλα μπλα μπλα και ο τάδε πατέρας μπλα μπλα μπλα…
– Φαε μωρέ Μ@…@ τι θα πάθεις;
– Ντροπή . αμ έτσι είστε όλοι αντιχριστιανοί και κοροϊδεύετε όσους νηστεύουν.

Διαλογοι απο την ζωή βγαλμένοι…απο ανθρώπους -ο Θεός να τους κάνει- μπασμένους στην πνευματική ζωή, που διαμαρτύρονται γιατί αυτοί οι «απιστοι» εχουν διαφθαρεί. Μάλιστα τους αποκαλούν «κοσμικούς». Εμ βεβαια, εκείνοι έχουν μοναστική νοοτροπία, αφού πήγαν 5-6-12 φορές επίσκεψη στο Ορος η σε μοναστήρια. Η νηστεία τους δεν περιοριζεται απλά στο αν εκείνοι έχουν φάει η τι τρώνε. 

Ασχολούνται και με το το τι τρώνε οι υπολοιποι. 

Μιλάμε για Εσένα αδελφέ που νηστεύεις. Για πες μου, ΤΙ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ τι κάνει ο άλλος; Πνευματικό σε έχει; Μαζί την έχετε την ψυχή; Ασε που οι περισσότεροι δεν έχουν πνευματικό , δεν εξομολογούνται και κάθεται ο δικός μου, ο μπράδερ ο τιτανοτεράστιος και τους κάνει ολοκληρη κατήχηση περι νηστείας. Ρε φίλε, αν δεν μάθει την αλφαβήτα ο άλλος πως θα καταφέρει να διαβάσει…λογοτεχνία ; Είσαι σοβαρός αδελφέ εν χαζό;(-μαρα) Αν κάποιος ίσως σε ρωτήσει το πολύ πολύ να του πεις «Εγώ ρώτησα τον πνευματικό μου, για το πως να νηστέψω, εσύ να κάνεις το ίδιο, αυτά τα πράγματα είναι διαφορετικά αναλόγως την δύναμη του κάθε ανθρώπου«.  Και αυτό να το πείε μονο  ΑΝ σε ρωτήσει. Αν ΔΕΝ σε ρωτήσει δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ να του πεις τι να κάνει και τι οχι. Καλό είναι δε να ξέρεις πως η νηστεία , για κάποιον που ΔΕΝ έχει πνευματικό , οχι απλά είναι αχρηστη, αλλά ίσως και επικίνδυνη.  Ναι, καλά διάβασες ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Γιατί πολλοί, αναπαύονται με μια ψευδοπνευματικότητα πως δήθεν νηστέψαμε και όλα είναι καλά και αμελούν το ουσιαστικό (που είναι η εξομολόγηση) για το δευτερεύον (που είναι η νηστεία). Οπότε  είναι πιθανόν όχι απλά να μην τον βοηθάς, αλλά να τον «χαντακώνεις» κιολας.

Επίσης συμβουλές του στυλ «σήμερα είναι άλαδο » χθες ήταν έτσι, κρατήστε τις για τους εαυτούς σας. Το πόσο θα νηστέψει , θα το βρει μαζί με τον πνευματικό του, όταν και αν αποκτήσει. Δεν είναι δική σου δουλειά. Ούτε σημαίνει πως επειδή εσύ κάνεις άλαδο και ο άλλος μπορεί να βάζει γαλα στον καφέ, πως είσαι καλύτερος. Εκείνος που βάζει γάλα στον καφέ, δεν ξέρεις ούτε τι δοκιμασίες άλλες τραβάει, ούτε τι Σταυρό κουβαλάει, ούτε αν κάνει ελεημοσύνες. Γενικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, οπότε δεν είναι και δουλειά σου να κρίνεις. Κρίνει Εκείνος που γνωρίζει. Μην φουσκώνουμε τα αρτίδια (:μικρά ψωμάκια) του κόσμου για να το παίξουμε «νηστευτές». Οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς μέχρι χθες δεν ξέρατε τι είναι η νηστεία. Αν η νηστεία είναι μονο το τι τρώμε, τότε ο διάβολος να δειτε πως νηστεύει. Τιποτα δεν τρώει. Εχει γραμμή και είναι σέξι ασκητής.

Γενικά θα δείτε πως όποιοι έχουν κολλημα με την νηστεία (οχι απλά να την τηρούν, αλλά να παρατηρούν και τους άλλους, ακόμα και αν δεν το λένε, η στάση τους πολλές φορές δείχνει πολλά…) συνήθως είναι προβληματικοί. Οταν βλέπεις τον άλλον να τον πιανει πανικό για το 143ο υλικό της συνταγής το οποίο μπορεί να εμπεριέχει ένα συστατικό που ΙΣΩΣ να μην είναι νηστήσιμο…ε…καταλαβαίνεις πως κάποιο πρόβλημα έχει ο άλλος. Ενα πρόβλημα όλοι το έχουμε, βέβαια, αλλος εδώ άλλος εκεί. Η νηστεία είναι ευλογημένο ΜΕΣΟ. Οχι σκοπός. Είναι μέσο ταπείνωσης του ψυχοσωματικού ανθρώπου ώστε τα πάθη να μην εκδηλώνονται τόσο . Αν όμως γίνει μέσο εκδήλωσης της υπερηφάνειας, όχι απλά δεν είναι χρήσιμη, αλλά και επικίνδυνη. Επικίνδυνη; Ναι, επικίνδυνη. Οπως το φάρμακο που δεν το χρησιμοποιείς οπως σου λέει ο γιατρός. Μπορεί να είναι θεραπευτικό , μπορεί να είναι και βλαβερό. Οταν παίρνεις ένα φάρμακο πηγαίνεις στον γιατρό να σου κανονίσει τις δόσεις. Ορισμένοι, επειδή και οι ίδιοι υπερκτιμούν τις δυνάμεις τους, αλλά και επειδή οι πνευματικοί τους είτε δεν έχουν διάκριση/πείρα η δεν έχουν επαρκή επαφή με το πνευματικοπαίδι τους, κάνουν νηστεία μεγαλύτερη απο τις δυνάμεις τους, με αποτέλεσμα υπερβολικά νεύρα και κακή συμπεριφορά. Ακομα και το πως αντιμετωπίζεις τις πτώσεις, έχει σημασία για τον πνευματικό σου αγώνα. Γιατί άλλο να πέφτεις και να σηκώνεσαι και άλλον να ταπεινολογείς «πως το έκανα εγώ αυτο» (ναι, ναι…εσύ ο νηστευτής, πως την πάτησες βρε παιδάκι μου..!) . Ασε να «Την πατήσεις» και λίγο, να φανεί  η ανεπάρκειά σου.

Μα ο τάδε και ο τάδε Πατέρας δεν ήταν αυστηροί; Ηταν. Ορισμένοι Πατέρες ήταν αυστηρότεροι, αλλοι ελαστικοτεροι, είναι και θέμα χαρακτήρα αυτά, εκτός απο θέμα ποιμαντικής. Αλλά ήταν αυστηρότεροι πρώτα με τους εαυτούς τους. Και ήταν αυστηροί σε ολα, οχι απλά στο τι έτρωγαν. Ηταν αυστηροί και στην κατάκριση και στην φιληδονία και στην καταλαλια και και. Αντίθετα πολλοί σήμερα ασχολούμεθα με το αν έπεσε λάδι στο φαϊ (η αν ακούμπησε λάδι το κουτάλι, η αν έχει λάδι το παξιμάδι…) ενώ απο την άλλη βλέπουμε τσόντες στα ιντερνετς, τσακωνόμαστε με το έτερνον ήμιση η με τα παιδιά μας, μιλάμε πίσω απο την πλάτη του άλλου, διαδίδουμε φήμες, παραμελούμε τα καθήκοντά μας στο σπιτι κτλ. Και νομίζουμε πως νηστέψαμε.

Παπακια (@@) νηστέψαμε. Αν η νηστεία περιορίζεται στο να μην τρώμε ψάρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας) ενώ απο την άλλη τρώμε ανθρώπους και φτύνουμε τα κουκούτσια… είναι νηστεία ΤΟΥ ΛΟΥΤΣΟΥ. Μονο.

Η Εκκλησία μας έχει θέσει περιόδους νηστείας. Τις έχει θέσει όχι επειδή θέλει να περιορίζει τον άνθρωπο, να τον στεναχωρεί, αλλά επειδή θέλει να τον θεραπεύσει απο τα πάθη. Εχει κανονίσει όμως και ο καθένας να έχει τον δικό του πνευματικό και να κανονιζουν μαζί, αναλογα με τις δυνάμεις τους, το τι πως θα πράξει. Οι κανόνες είναι θεραπευτικοί. Οχι πέτρινοι. Ούτε είναι ο καθένας σε κατάσταση να αντιληφθεί τι σταυρό κουβαλάει ο εκάστοτε συνάνθρωπός μας.

Γι’αυτό , το να γίνουμε σούπερ-υπέρμαχοι της νηστείας, και να καταντήσουμε να ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ τους άλλους δείχνει κάτι. Δείχνει πως ενδόμυχα ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ τους συνανθρώπους μας, που δεν νηστεύουν. Και επειδή τους ζηλεύουμε («αχ, ενα ωραίο μπιφτεκάκιιι μμμμ») που αυτοί «απολαμβάνουν» ενώ εμείς όχι και δεν το παραδεχόμαστε, προσπαθούμε να τους ελέγχουμε. Αυτό δεν είναι πνευματική ζωή όμως. Είναι νηστεία του Λούτσου. Γιατί την άσκηση την κάνουμε με αγάπη και με χαρά για τον Χριστό, οχι ψυχαναγκαστικά. Γινόμαστε ψυχαναγκαστικοί, γιατί την βλέπουμε ως Ινδουϊστικού τύπου άσκηση. Ως κυνήγι «αρετής», ένα πνευματικό (υποτίθεται) βιντεοπαιχνίδι στο οποίο θα πιάσουμε High Score. Η πνευματική ζωή θέλει αρχοντιά, ποιηση και ανθρώπους με ευρύτητα καρδιάς, οχι τυπολάτρες. Χρειάζεται και ο τύπος, δεν τον πετάμε, δεν τον αγνοούμε, αλλά ώς μέσο που θα μας οδηγήσει στην ουσία, οχι το αντίθετο. Αυτό που κάνουμε, δεν το κάνουμε απο αγάπη, αλλά συμφέρον. Και γι’αυτό δεν βλέπουμε προκοπή.

Και θα συνεχίσουμε να μην βλέπουμε προκοπή , όσο ασχολούμαστε με το τι κάνει ο διπλανός μας και όχι με το τι κάνουμε εμείς. ΜΟΝΟ.

«Προτιμότερο εἶναι νὰ τρώει κανεὶς κρέας καὶ νὰ πίνει κρασί, παρὰ νὰ τρώει τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν του μὲ τὴν καταλαλιά».

Αββάς Μακάριος

Δεν μας σώζει ούτε η άσκηση, ούτε η αγρυπνία, ούτε η νηστεία, αλλά μόνο η αληθινή ταπεινοφροσύνη. Και αυτό το ομολόγησαν σε κάποιο μεγάλο ασκητή οι ίδιοι οι δαίμονες!

Αγία Θεοδώρα

πηγή

ΔΙΗΓΗΣΗ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΡΣΕΝΙΟ

Ο Μέγας Αρσένιος (4ος -5ος αἰώνας),ὁ ἀρνητής κάθε σωματικῆς ἀπολαύσεως,εἶχε τήν συνήθεια νά διηγεῖται στούς πατέρες ὠφέλιμες ἱστορίες καί ὀπτασίες του,τίς ὁποῖες ἀπέδιδε σέ ἄλλα πρόσωπα,γιά ν’ ἀποφύγει ὁ ἴδιος τήν κενοδοξία.''Κάποτε'',διηγήθηκε ὁ ὅσιος,''ἕνας ἡλικιωμένος μοναχός,ἐνῶ καθόταν στό κελλί του,ἄκουσε ἀγγελική φωνή νά τοῦ λέει: ''- Βγές ἔξω,νά σοῦ δείξω τήν ἀξία τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων.

''Βγῆκε ὁ μοναχός καί ἀκολούθησε τόν ἄγγελο σέ κάποιο τόπο,ὅπου ἕνας ἄνθρωπος ἔκοβε ξύλα.Ὅταν τελείωσε,τά ἔδεσε καί προσάθησε νά τά σηκώσει,ἀλλά δέν μπόρεσε.Ἄφησε τότε κάτω τό δεμάτι, πρόσθεσε κι ἄλλα ξύλα καί διαρκῶς συνέχιζε νά προσθέτει.''Προχώρησαν πιό κάτω,καί δείχνει ὁ ἄγγελος στό μοναχό ἄλλον ἄνθρωπο,πού ἀντλοῦσε νερό ἀπό ἕνα πηγάδι μέ τρύπιο κουβά. Καί ὅπως ἦταν φυσικό μέχρι ν’ ἀνεβάσει τόν κουβά, τό νερό χυνόταν ὅλο.''Πιό πέρα βλέπουν ἕνα μεγάλο ναό.Δυό καβαλάρηδες, κρατώντας ὁριζόντια ἕνα τεράστιο ξύλο,προσπαθοῦσαν γιά πολύ ὥρα νά μποῦν μέσα.Δέν τά κατάφεραν ὅμως,γιατί,οὔτε ἔσκυβαν οὔτε τό ξύλο ἄφηναν.''-Ἄκουσε τώρα πῶς ἐξηγοῦνται αὐτά,εἶπε ὁ ἄγγελος.Αὐτοί πού βαστούσαν τό ξύλο, συμβολίζουν ὅσους πιστεύουν,πώς εἶναι δίκαιοι.Κι ἔτσι,γιά τήν ὑπερηφάνειά τους,μένουν ἔξω ἀπό τόν παράδεισο.Ἐκεῖνος πού ἔβγαζε νερό μέ τό τρύπιο δοχεῖο, καλλιεργεῖ βέβαια τίς ἀρετές,νηστεία,προσευχή,ἐλεημοσύνη.ἀλλά εἶναι ἀνθρωπάρεσκος.Κι ἐπειδή τοῦ ἀρέσουν ἡ ἐπίδειξη κι ὁ ἕπαινος τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό δέν θά ἔχει καθόλου μισθό.Ἐκεῖνος,τέλος,πού δέν μποροῦσε νά σηκώσει τά ξύλα,συμβολίζει καθένα πού ἔχει πολλές ἁμαρτίες,κι ἀντί νά τίς ἀποβάλει μέ τή μετάνοια,προσθέτει κι ἄλλες''.Μιάν ἄλλη φορά ὁ ὅσιος Ἀρσένιος διηγήθηκε τήν ἀκόλουθη ἱστορία σχετική μέ τή θεία κοινωνία:''Ζοῦσε ἕνας ἀγωνιστής μοναχός στή Σκήτη,στόν ὁποῖο ὁ δαίμονας ἔσπειρε τό λογισμό ὅτι ὁ ἅγιος Ἄρτος δέν εἶναι το ἴδιο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀντίτυπό Του. Κάποια μέρα ἔβαλε μετάνοια στούς ἄλλους πατέρες καί φανέρωσε τό πρόβλημά του.''-Μή βλασφημεῖς!ἀποκρίθηκαν ἐκεῖνοι.Ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν μπορεῖ νά δοκιμάσει σάρκα καί αἷμα,οἰκονόμησε ὁ Κύριος νά μεταδίδονται σάν ψωμί καί κρασί μόνο στή μορφή,ὄχι ὅμως στήν οὐσία.''Προσπαθοῦσαν οἱ πατέρες νά τόν πείσουν,ἀλλά ἐκεῖνος ἐξακολουθοῦσε νά ἔχει ἀμφιβολίες.Ἀφοῦ πέρασε μιά ἑβδομάδα μέ ἐκτενή προσευχή τῶν ἀδελφῶν,πῆγαν ὅλοι στήν ἐκκλησία νά λειτουργηθοῦν. Καί τότε,στό «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου...»,βλέπουν ὅλοι πάνω στό ἅγιο δισκάριο ἕνα βρέφος ζωντανό καί χαριτωμένο.Κι ὅταν, ἀργότερα,ὁ ἱερέας ἅπλωσε τό χέρι του νά μελίσει τόν ἅγιο ἄρτο,βλέπουν ἕνα ἄγγελο νά σφάζει μέ μαχαίρι τό βρέφος,ν’ ἀδειάζει τό αἷμα του στό ἅγιο ποτήριο καί νά τεμαχίζει τή σάρκα του στίς ἴδιες μερίδες πού μέλισε ὁ ἱερέας τόν ἅγιο ἄρτο!''Στό «Μετὰ φόβου...»,πλησίασε ὁ πλανεμένος μοναχός νά μεταλάβει καί κοινώνησε σάρκα ὠμή πού ἔσταζε αἷμα!''Βλέποντας τό φοβερό θαῦμα ὁ μοναχός, ἀναλύθηκε σέ δάκρυα χαρᾶς καί μετανοίας'' .

Πηγή:Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.138-140) Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου,Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

Η υπερβολική ανάγκη για ασφάλεια ... ίσως σου στερήσει την δυνατότητα να χαρείς το πέταγμα ..

Συγκλονίζει η ιστορία της Ελληνίδας με τις 500 κόρες…!

Η κυρία Σταυρούλα Πελέκη, τα δύσκολα χρόνια και πολλή αγάπη στό Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο. Τίποτα δε μου έλειπε όταν ήμουν μικρή. Και εγώ και τα αδέλφια μου τα είχαμε όλα. Μόνο ίσως ο πατέρας μου που τον χάσαμε νωρίς, αλλά είχαμε τον τρόπο μας. Το 1957 τελείωσα δασκάλα και το 1960 ήρθα στο ίδρυμα στη Λαμία. Ήμουν 22,5 χρονών κορίτσι. Είχα μεγαλώσει κοντά στο κατηχητικό και ο πνευματικός μου με καθοδήγησε να έρθω στο ίδρυμα όπου ζητούσαν διευθύντρια. Ξέρω, ακούγεται περίεργο στην εποχή μας, αλλά τότε έτσι ήταν η υπακοή στον πνευματικό μας. Η μάνα μου δεν ήθελε με τίποτα να φύγω.» Τι πας να κάνεις;» μου έλεγε και με ρωτούσε συνέχεια τι μου λείπει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως έπρεπε να το κάνω. Νόμιζε πως θα χαθώ και θα πάω στράφι. Για μια χρονιά είχα υπογράψει στην αρχή, αλλά μετά δεν μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια μου. Δεν καταλάβαινε πως για μένα η προσφορά ήταν πιο σημαντική από το να κάνω οικογένεια και τις φιλοδοξίες. Σε μια μικρή κοινωνία που όλοι ξέραν πως τα είχαμε όλα, την έπιαναν και της έλεγαν πού το στέλνεις το κορίτσι. Είχε πεισμώσει πολύ και δεν μου το συγχώρεσε ποτέ. Δεν μου ξαναμίλησε. Δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο και ούτε ποτέ ήρθε να με δει. Ένα χρόνο μετά πέθανε. Την έσκασα. Ήταν άρρωστη και δεν με πήρανε τα αδέλφια μου να μου το πουν. Με πήρε μια δασκάλα μου και πήρα δανεικά να πάω να την προλάβω. Λίγο πριν πεθάνει έφτασα σπίτι μας, της μίλησα και μου έδωσε την ευχή της. Νομίζω με συγχώρεσε. Κατάλαβε.


Πέτρινα χρόνια. Δύσκολα. Μπήκα κοριτσόπουλο εδώ μέσα και έμεινα μια ζωή. Πέρασα την πόρτα και δεν είχε τίποτα. Ένα παλιό σπίτι και 40 ορφανά χωρίς φαΐ. Επαρχία μεταπολεμικής Ελλάδας και μια φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στα βαθιά. Τους τρεις πρώτους μήνες κλεινόμουν τις νύχτες σε ένα μπάνιο και έκλαιγα. Έλεγα δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ήμουν εντελώς μόνη σε ένα μέρος με αγνώστους και καταστάσεις σκληρές. Ήμουν τόσο μικρή και έπρεπε να διευθύνω κάτι που δεν ήξερα. Υπήρχαν κορίτσια μεγαλύτερα από μένα. Πολλές φορές είπα να φύγω και να γυρίσω πίσω, αλλά πώς θα μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια αυτά; Νομίζω πως κουμάντο από τότε και μετά με έκανε ο Θεός. Αυτός κανόνιζε. Δέκα χρόνια πάλευαν να βάλω σειρά και να το κάνω αξιοπρεπές και βιώσιμο. Μετά κάπως ανασάναμε. Τώρα με τη κρίση και για εμάς όπως και για όλους είναι δύσκολα. Ποτέ όμως δεν άφησα τα κορίτσια να πεινάσουν. Πάντα μας αγκάλιαζαν και είχαμε φαγητό. Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω και πιο πολλά στις ψυχές αυτές, αλλά εδώ κάνουμε εθελοντισμό. Δεν είμαστε υπάλληλοι. Αν και νομίζω τελικά πως το δόσιμο είναι πολύ σημαντικότερο όταν γίνεται από καρδιάς και όχι για ανταμοιβή.

H κυρία Βάγια Κόκκαλη από το Πολυδένδρι Δομοκού. Μια από τις σαράντα ορφανές που η Σταυρούλα Πελέκη συνάντησε το 1960 στο ορφανοτροφείο. Μεγάλωσε στο ίδρυμα, έφυγε το 1965 για να εργαστεί στον Άγιο Σάββα και επέστρεψε για να προσφέρει εθελοντικά. Σήμερα είναι 81 ετών, δεν έκανε οικογένεια και λέει πως εδώ είναι το σπίτι της – Φωτογραφία:Kωνσταντίνος Γεωργακόπουλος / LIFO
Ποτέ μου δεν μετάνιωσα. Αισθάνομαι ο πιο πλήρης άνθρωπος του κόσμου. Μικρή ήθελα να γίνω νοσοκόμα. Να ταξιδεύω και να βοηθάω τραυματίες στον πόλεμο. Παιδικές φαντασιώσεις. Τελικά κοντά σε αυτό που ονειρευόμουν με έφερε η ζωή. 500 και πάνω κορίτσια περάσαν από εδώ όσο είμαι εγώ και τελικά νιώθω πως τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την αγάπη που έδωσα και εισέπραξα. Δεν είμαι η μάνα τους. Το ξέρω πολύ καλά. Με φωνάζουν μαμά και δε γυρνάω επίτηδες. Μετά μου λένε » Κυρία γιατί δεν γυρνάτε;» Τους λέω με ωραίο τρόπο πως δεν είμαι η μητέρα τους και πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό της μάνας που τις γέννησε. Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου. Μάνα τους αισθάνομαι, αλλά δεν μπορώ να κλέβω τον τίτλο από τις πραγματικές μητέρες. Καμιά φορά με μερικά είχα τέτοιο δέσιμο που νομίζω με κάλυψε σαν μάνα. Σαν άνθρωπος και εγώ είχα αδυναμίες, αλλά προσπαθούσα να κρατάω ισορροπίες και να μην τα ξεχωρίζω όσο δύσκολο και αν ήταν. Για μένα, όλες ίδιες. Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου.

 Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου. 

Σκληρό πράμα η ορφάνια. Είδα πολύ πόνο στα 54 χρόνια που είμαι εδώ. Ψυχούλες βασανισμένες. Πώς να σκεφτώ εγώ πολυτέλειες και προσωπική ζωή; Εδώ είχα καινούρια οικογένεια συνέχεια. Περνούσαν τα χρόνια και δεν καταλάβαινα πώς. Άλλες έφευγαν, νέες ερχόντουσαν. Πώς να βάλω εγώ τον εαυτό μου πάνω από τα κορίτσια που είχαν χάσει τους γονείς τους; Νομίζω πως ακόμη πιο συγκλονιστικό από το θάνατο είναι η εγκατάλειψη. Τα παιδιά που τα παράτησαν και τα απαρνήθηκαν. Οι μάνες εκεί έξω και τα παιδιά εδώ μέσα. Αυτό ήταν πάντα το πιο δύσκολο. Ο πόνος του παιδιού που η μάνα το αρνήθηκε είναι από τα πράγματα που με ανατρίχιαζαν πάντα.


Παλιά τα κορίτσια τα μαθαίναμε μοδιστρική και όσες ήταν καλές μαθήτριες τις σπουδάζαμε. Το σταματήσαμε το μάθημα. Τι να γίνουν τώρα; Μοδίστρες; Κοιτάμε να τις κάνουμε φοιτήτριες και να τις σπουδάζουμε. Έχουμε πολλές φοιτήτριες. Ξέρεις κάτι όμως; Δεν θα με με νοιάξουν πια τόσο τα πτυχία. Να είναι ευτυχισμένες θέλω, να είναι καλοί άνθρωποι και να έχουν όσο πιο όμορφη ζωή γίνεται. Μέχρι να παντρευτούν θα τις έχω πάντα έννοια. Μετά λίγο ηρεμώ. Πάντα όμως κρατάω επαφές. Έρχονται εδώ και με βλέπουν και εγώ τις παρακολουθώ. Μου φέρνουν τα παιδιά τους. Μερικά τα βαφτίζουν Σταυρούλα. Αν ήμουν αυστηρή; Δεν νομίζω! Μαλακή μου λέγαν πάντα πως ήμουν. Δεν ήταν και εύκολο. Είναι διπλή η ευθύνη να μεγαλώνεις και να φροντίζεις ορφανά παιδιά. Από τη μία τόσα πολλά κορίτσια που θα πρέπει να τα προφυλάξεις και να τα μεγαλώσεις ηθικά και από την άλλη ο κόσμος να αλλάζει και να πρέπει να τα κάνεις δυνατά για να τον αντιμετωπίσουν. Έχω περάσει τόση αγωνία…

 Φωτογραφία: Kωνσταντίνος Γεωργακόπουλος / LIFO
Το πιο συγκλονιστικό που έζησα πρόσφατα ήταν το μωρό που βρέθηκε κοντά μας. Ένα πλάσμα έξι μηνών. Πρώτη φορά είχαμε τόσο μικρό παιδί εδώ μέσα. Τεράστια ευτυχία, αλλά και μεγάλη ευθύνη σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Τώρα είναι 23 κορίτσια εδώ μέσα. Δύσκολα είναι, αλλά έχει ο Θεός. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν φύγω. Κάποιος θα βρεθεί ελπίζω. Όταν πεθάνω τους έχω πει δε με νοιάζει. Βάλτε με σε μια κουβέρτα και πετάξτε με. Απλά πριν, πέστε στα γόνατα και πείτε μια προσευχή για τη ψυχή μου.


πηγή

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ θα θεσμοθετήσει τον εφιάλτη του Όργουελ;;;

Έχουμε περιγράψει και αναλύσει πολλές φορές ότι η «Κάρτα του Πολίτη» είναι το πιο εφιαλτικό «εργαλείο» ακτινογραφικού και ολοκληρωτικού φακελώματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο εφιάλτης του Όργουελ ωχριά μπροστά σε αυτήν τη μακάβρια μοχθηρία της νεοταξικής κακουργίας: Ο Άνθρωπος μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό σύμβολο!!!
Και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η φρικώδης μοχθηρία της πλανητικής χρηματιστηριακής εξουσίας (Νέα Τάξη):
Στο να αφανίσει και της έννοια «Άνθρωπος», επιβάλλοντας την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω των ψηφιακών συμβόλων (της μετατροπής του Ανθρώπου σε ηλεκτρονικό ψηφίο).

Μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού («εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είχαν ως στρατηγικό στόχο την προώθηση και επιβολή της «Κάρτας του Πολίτη».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις  προώθησαν, με μεγαλύτερο ζήλο, αυτόν το νεοταξικό στρατηγικό στόχο, αλλά δεν κατάφεραν να τον επιβάλουν ολοκληρωτικά, κάτω από το εσωτερικό βουητό των κοινωνικών αντιδράσεων εναντίον του ηλεκτρονικού φακελώματος…

Φαίνεται, όμως, ότι το αποτρόπαιο αυτό έργο του οργουελικού σκοταδισμού θα ολοκληρώσει η σημερινή κυβέρνηση: Μια «αριστερή» κυβέρνηση…

Η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια και τιμωρεί τους κάλπικους παράδες, τους μεταμφιεσμένους «αριστερούς»: Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, ο «υπέρμαχος» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη» που καταργεί όχι απλώς κάθε «ανθρώπινο δικαίωμα», αλλά την ίδια την ύπαρξη του Ανθρώπου…

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ να θεσμοθετεί μια ρουφιανιά ασύλληπτης, αποτρόπαιης και θηριώδους καπιταλιστικής κακουργίας.

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ που έκλεινε σε όλες τις πτώσεις τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που κραύγαζε για τα «δικαιώματα» των ποικίλων ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ (κοινωνικών, πολιτικών και ψυχολογικών), που ωρυόταν για τα «προσωπικά δεδομένα», έρχεται τώρα ως κυβέρνηση, να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη», αυτόν τον ΕΦΙΑΛΤΗ του ολοκληρωτικού φακελώματος του λαού, της χαφιεδίστικης βαρβαρότητας, της κατάργησης ακόμα και της έννοιας «Άνθρωπος»: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ…

Φυσικά τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία της Νέας Τάξης εναντίον των δικαιωμάτων και ελευθεριών του Ανθρώπου, εναντίον του Ανθρώπου, είναι εκείνα τα κόμματα που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ υπέρ του Ανθρώπου και των δικαιωμάτων…

Σήμερα είναι η νεοταξική «αριστερά». Η «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η «αριστερά» του κεφαλαίου και του χρήματος…

Γι αυτό και ο εφιάλτης της «Κάρτας του Πολίτη» αναγγέλθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τον ίδιο τον Τσίπρα, με το «πρόσχημα» της εξυπηρέτησης του χρήματος, των «συναλλαγών», της «συντόμευσης των διαδικασιών» (των χρηματιστηριακών διαδικασιών), της ιδιωτικοποίησης των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ, κ.λπ…

Βεβαίως και ένας άλλος καμβάς «προσχημάτων» είναι αυτός του ελέγχου της «εγκληματικότητας», της «τρομοκρατίας» κ.λπ: Άλλη μεγάλη ΑΠΑΤΗ, και αυτή υποταγμένη στην εξουσία του ΧΡΗΜΑΤΟΣ…

πηγή

Ένας σπάνιος μοβ αστερίας!

Ανήκει στην οικογένεια Pisaster ochraceus και απαντά κυρίως στον Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτό το αστέρι της θάλασσας ξεχωρίζει για το εντυπωσιακό μοβ χρώμα του, που το καθιστά ως ένα από τα πιο σπάνια θαλάσσια είδη του πλανήτη.

Έχει πέντε χοντρούς «βραχίονες», που κυμαίνονται σε μήκος από 10 έως 25 εκατοστά, οι οποίες είναι διατεταγμένες γύρω από έναν ασαφή κεντρικό δίσκο. Σε ολόκληρη την επιφάνειά του φέρει μικρά αγκάθια για την άμυνά του από τους εχθρούς , ενώ οι μεγάλες βεντούζες του επιτρέπουν να ζει προσκολλημένος στα βράχια.

Τα περισσότερα άτομα του είδους έχουν έντονο μοβ χρώμα, που ποικίλλει σε διάφορες αποχρώσεις, από ανοιχτό έως πιο σκούρο, ενώ σε κάθε περίπτωση λευκά στίγματα εμφανίζονται σε όλο τον κορμό.

Ο χρωματισμός τους, αν και είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός, ωστόσο αποτελεί ένα βασικό μειονέκτημα της διαβίωσής τους στη θάλασσα, καθώς οι μοβ αστερίες είναι αρκετά εύκολος «στόχος» των μεγάλων ψαριών και των καρκινοειδών, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με εξαφάνιση!




πηγή