Tώρα
ἀποτολμᾶ μιά κίνηση παράξενη:
λἰγο τό σῶμα ρίχνει ἐμπρός,
τό ξαναφέρνει πίσω,
βαρειά κωπηλασία μνήμης κάνει,
γιαλό-γιαλό τά δάκρυά της.

Σιγά-σιγά



Κική Δημημουλά

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

Πολλοί φίλοι –αλλά και αρκετοί εχθροί– αναρωτιούνται για τη θέση μας απέναντι στην νέα πολιτική πραγματικότητα που ανεδείχθη μετά τις εκλογές 25ης Ιανουαρίου δοθέντος ότι στην προηγούμενη περίοδο είχαμε επικρίνει μια στρατηγική που οδηγούσε σε εκλογές και μετωπική σύγκρουση με τη γερμανική Ευρώπη, προκρίνοντας αυτό που έχουμε αποκαλέσει τακτική ανταρτοπολέμου.
Σήμερα όμως, υπάρχει μια νέα κατάσταση και επειδή δεν πάψαμε ποτέ να βρισκόμαστε αυτά τα πέντε χρόνια στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο και να συμμετέχουμε στις βασικές κινητοποιήσεις του, κριτικάροντας παράλληλα τις ηγετικές πολιτικές δυνάμεις αυτού του χώρου, θα πρέπει να τοποθετηθούμε επί τη βάσει του γεγονότος της ανάδειξης των αντιμνημονιακών κομμάτων σε νικητή των εκλογών: Είναι προφανές λοιπόν, ότι εφόσον οδηγούμαστε σε μια σύγκρουση, θα βρεθούμε από την πλευρά των λαϊκών δυνάμεων απέναντι στους γερμανικούς εκβιασμούς και τους εγχώριους εντολοδόχους τους.

Που στηρίζονταν οι ενστάσεις μας

Στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε ταχθεί ενάντια στη χρήση των προεδρικών εκλογών ώστε να προκληθούν βουλευτικές εκλογές, με βάση ένα σκεπτικό που έχουμε παρουσιάσει πολλές φορές, και συνοψίζεται στα εξής: Η αλλαγή στην Ευρώπη συνολικά, ενάντια στη γερμανική πολιτική έχει μόλις αρχίσει να εκδηλώνεται και να παίρνει ακόμα και συγκεκριμένες εκφράσεις, όπως η ποσοτική χαλάρωση στην οποία προχώρησε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η εμφάνιση και ενίσχυση αντιγερμανικών δυνάμεων σε πολλές χώρες της Ευρώπης, είτε από την πλευρά των «αγανακτισμένων» όπως οι Ποδέμος, είτε της δεξιάς όπως η Λεπέν ή ο Φάραντζ στην Αγγλία· τέλος ακόμα και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όπως της Ιταλίας και της Γαλλίας συνεπικουρούμενοι από τους Αμερικανούς, έχουν αρχίσει να απομακρύνονται από την γερμανική πολιτική της λιτότητας. Για όλα αυτά πιστεύαμε πως ανοιγόταν μία περίοδος που θα καθιστούσε δυνατή μια νικηφόρα αντιπαράθεση με τη γερμανική πολιτική.
Σε αυτή την ανάλυση, προέβαιναν και άλλες δυνάμεις όπως ο Σύριζα, και σε αυτήν στήριζαν και την πολιτική τους για την επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων και τη δυνατότητα μιας κυβερνητικής και πολιτικής αλλαγής σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Στην επίσπευση αυτή, εμείς αντιταχθήκαμε πιστεύοντας πως δεν έπρεπε να είναι η Ελλάδα η  πρώτη που θα έμπαινε σε μια τέτοια αντιπαράθεση διότι θα συγκέντρωνε χωρίς ισχυρές συμμαχίες τα βέλη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Θεωρούσαμε αντίθετα ότι, σε έναν ορίζοντα μερικών μηνών, μέχρι τα τέλη του 2015, μια τέτοια συγκυρία θα είχε ωριμάσει στην Ευρώπη, και θα έπαιρνε μάλιστα και πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα με την αναπόφευκτη πτώση της κυβέρνησης Ραχόϊ στην Ισπανία, και την ενίσχυση της γαλλικής και ιταλικής αντιπαράθεσης με τη γερμανική πολιτική, ακόμα και με τις εκλογές στην Μ. Βρετανία. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, και με την παράλληλη ενίσχυση της θέσης των αντιμνημονιακών δυνάμεων στο εσωτερικό –γι’ αυτό προτείναμε την εκλογή προέδρου αντιμνημονιακής κατεύθυνσης, εφικτή εξαιτίας του αδιεξόδου στην οποία βρίσκοντας τα μνημονιακά κόμματα– θα ήταν δυνατό να εκφραστεί με πιο ολοκληρωμένο και σίγουρο τρόπο μια πολιτική αλλαγή που θα σηματοδοτούσε το τέλος του μνημονίου και της πολιτικής της λιτότητας.
Γι’ αυτό και τονίζαμε πως η επίσπευση των εξελίξεων θα έφερνε μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό σε μία σύγκρουση από σχετικά δυσχερή θέση. Δηλαδή, θα βρισκόταν μπροστά σε μια απειλή οικονομικής ασφυξίας, με τους όρους του μνημονίου απέναντί της, γεγονός που θα απαιτούσε μια τόσο μεγάλη ανατροπή εδώ και τώρα στην Ευρώπη, αν όχι αδύνατη αλλά πολύ παρακινδυνευμένη.
Υποστηρίζαμε λοιπόν πως μια τέτοια πολιτική, επειδή δεν έχει ούτε τις εσωτερικές προϋποθέσεις λαϊκής στήριξης –ο ελληνικός λαός δεν βρισκόταν σ’ ένα ψηλό επίπεδο κινητοποίησης, απλώς δεν άντεχε πλέον τα μνημονιακά κόμματα–, ούτε έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ενός ευρύτερου μετώπου στην Ευρώπη, θα είχε έναν έντονο χαρακτήρα διακινδύνευσης και θα απαιτούσε συμμαχίες με δυνάμεις ανόμοιες και καθόλου ασφαλείς. Και αυτό, φαίνεται καθαρά από τη σύνθεση και τη στήριξη του ίδιου του πολιτικού εγχειρήματος της 25ης Ιανουαρίου. Οι κυριότεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης βρίσκονται στον αγγλοσαξονικό χώρο ή στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ(!), γεγονός που υποχρεώνει σε μεγάλους συμβιβασμούς και διευθετήσεις σε πολλαπλά επίπεδα, και ο νοών νοείτο.
Δεύτερον, αυτή η πολιτική οδηγεί την Ελλάδα σε μια μετωπική σύγκρουση με τη Γερμανία, η οποία είναι πιθανόν μεν να επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά με τίμημα πολύ ακριβό για μας. Και στον Β΄ Π.Π. αντιμετωπίσαμε με γενναιότητα την ιταλογερμανική εισβολή και όλοι οι σύμμαχοι μας «χειροκρότησαν» και εν τέλει η Γερμανία ηττήθηκε, αλλά η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά.

Οι άμεσες προοπτικές της σύγκρουσης

Πάντως τώρα πια, η ιστορία δεν γυρίζει πίσω, τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ριζικά νέα συγκυρία. Μπροστά στην κυβέρνηση αλλά και στον ελληνικό λαό, ανοίγονται δύο δυνατότητες. Είτε μιας μετωπικής σύγκρουσης, η οποία θα οδηγήσει ακόμα και σε έξοδο από την ευρωζώνη, κίνηση που θα αποτελέσει πλήγμα γι’ αυτήν και θα επιταχύνει πιθανώς την αποσύνθεσή της.
Η δεύτερη είναι ένας οδυνηρός συμβιβασμός της κυβέρνησης, η οποία με αντάλλαγμα μια επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους και της μείωσης των επιτοκίων, θα υποχωρήσει σε πολλά μέτωπα από τις εξαγγελίες της, ακριβώς γιατί τα έσοδα καταρρέουν.
Στην πρώτη περίπτωση, όπως προαναφέραμε, η κρίση της ευρωζώνης θα επιταχυνθεί, αλλά η έκφρασή της μέσα από μια ελληνική έξοδο, το περιβόητο Grexit, δεν είναι επιθυμητή. Γιατί και θα προκαλέσει μεγάλες ωδίνες για μεγάλο χρονικό διάστημα στον ελληνικό λαό και για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους, μια και θα άφηνε την Ελλάδα, σε ένα επικίνδυνο τετ α τετ με την νεο-οθωμανική Τουρκία.
Όπως έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, αν πρόκειται να διαλυθεί η ευρωζώνη και να πάψει η γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη, αυτό θα πρέπει να γίνει από πολλές δυνάμεις ταυτόχρονα, και να μην είναι η χώρα μας που θα την εγκαινιάσει. Η αποδέσμευση του ευρώ από τη γερμανική ηγεμονία μπορεί να πάρει πολλούς δρόμους. Είτε τη διάλυση της ευρωζώνης και την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, είτε τη δημιουργία μικρότερων νομισματικών ενώσεων, είτε ακόμα και την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, στο βαθμό που αυτό θα συνεχίσει να πέφτει όπως ήδη συμβαίνει σήμερα απέναντι στο δολάριο και θα μεταβάλλεται από «σκληρό» σε «μαλακό» νόμισμα. Δηλαδή, έχει ήδη αρχίσει η κρίση του ευρώ και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε εκείνοι που θα δώσουμε στον Σόιμπλε την ευκαιρία, να μεταβάλει την διαφαινόμενη ήττα της γερμανικής πολιτικής της λιτότητας στην Ευρώπη, σε σύγκρουση με τον πιο ασθενή κρίκο της δηλαδή την Ελλάδα. Έτσι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα βρεθεί υποχρεωμένη να προχωρήσει σε έναν συμβιβασμό που δεν θα γίνει με τους καλύτερους όρους.

Η πανουργία της ιστορίας….

Πάντως η κυβέρνηση αυτή κατά παράδοξο τρόπο, εκφράζει έστω και συγκυριακά ή πρόσκαιρα, κάτι που ξεπερνάει τους κομματικούς μηχανισμούς και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις των κομμάτων που την εκπροσωπούν. Γι’ αυτό εξάλλου μπόρεσε και να αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο μεν Σύριζα, για να μπορέσει να φτάσει στο 36,5% του εκλογικού σώματος από το 3% που είχε όταν αποχώρησε η ΔΗ.ΜΑΡ., πριν από πέντε χρόνια, υποχρεώθηκε να μετασχηματιστεί σ’ ένα κόμμα που προσπαθεί να εκφράσει, έστω και στρεβλά, την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή είναι εξάλλου η πανουργία της ιστορίας. Οι άνθρωποι που στις προηγούμενες δεκαετίες είχαν συμβάλει ενεργά στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και του πατριωτικού αισθήματος, βρέθηκαν σήμερα να είναι οι εκφραστές της αντίστασης της πατρίδας απέναντι στους νέους αποικιοκράτες.
Μήπως κάτι ανάλογο σε μικρότερη κλίμακα δεν είχε συμβεί και στην Κατοχή, όπου ένα σχεδόν εθνομηδενιστικό κόμμα, όπως το ΚΚΕ τέθηκε επικεφαλής του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα; Και αυτή η ταχύτατη πολιτική και κοινωνική διεύρυνση, οδηγεί υποχρεωτικά σε μια βίαιη μετάλλαξη του ίδιου του πολιτικού προσωπικού που καλείται να παίξει αυτόν τον ιστορικό ρόλο. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου συμμετέχει στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο με τον Πάνο Καμμένο και τον Νίκο Κοτζιά. Μήπως εξάλλου και η ίδια η νίκη στις εκλογές, του Σύριζα, δεν διασφαλίστηκε μέσα από απευθείας μετακίνηση ψηφοφόρων της Ν. Δημοκρατίας προς τον Σύριζα; Και η πανουργία της ιστορίας πάει ακόμα παραπέρα. Το γεγονός ότι, όπως επιμέναμε προεκλογικά, θα έπρεπε να αποφευχθεί μια αυτοδυναμία και επομένως μια μονοκομματική κυβέρνηση Σύριζα, υποχρέωσε ένα κόμμα με αυτές τις ιδεολογικές προδιαγραφές να συνεργαστεί με ένα κόμμα που το βασικό ιδεολογικό στίγμα βρίσκεται στον πατριωτισμό όπως οι ΑΝ.ΕΛ.
Κατά συνέπεια λοιπόν, όπως συνήθως συμβαίνει στην ιστορία, οι ιδεολογικές μετατοπίσεις τις οποίες έχουμε περιγράψει ως αναγκαίες για το πέρασμα της Ελλάδας σε μια νέα περίοδο που έχουμε χαρακτηρίσει ως εκείνη του εκσυγχρονισμού της παράδοσης, πραγματοποιούνται πάντα μ’ έναν τρόπο πρωτότυπο, ιδιαίτερο και απρόβλεπτο. Δεν είχαμε δηλαδή, μια σταδιακή και «ομαλή» μετεξέλιξη από την παλιά εθνομηδενιστική και ψευδοδιεθνιστική αντίληψη της ύστερης μεταπολίτευσης σε μια καινούργια περίοδο, μέσα από τη σταδιακή ενίσχυση ενός πολιτικού πατριωτικού δημοκρατικού πόλου, αλλά μέσα από μία βίαιη ωρίμανση και μετάλλαξη των παλιών πολιτικών δυνάμεων. Ένα κομμάτι της εθνομηδενιστικής αριστεράς, βρέθηκε να εκπροσωπεί τον κύριο πόλο της αντίστασης στην νέα «γερμανική κατοχή» (αυτό που έχει αποκληθεί η μεταβολή της Ελλάδας σε μια γερμανική «αποικία χρέους»), άσχετα με τις ιδεολογικές κατευθύνσεις και αυταπάτες των ίδιων των φορέων τους. Για παράδειγμα, τα στελέχη ενός ακραία ευρωπαϊστικού (ευρωλιγούρικου κατά Ζουράρι) κόμματος, οδηγούνται, πιστεύοντας πως παλεύουν «για όλη την Ευρώπη» σε έναν αγώνα του ελληνικού λαού απέναντι σε αυτήν την Ευρώπη! Έτσι και στην Κατοχή ο σκληρός πυρήνας του κομουνιστικού κόμματος, ήταν «διεθνιστικός» αλλά τέθηκε επικεφαλής ενός εθνικού-απελευθερωτικού αγώνα.
Και από την πλευρά του ελάσσονος εταίρου, των ΑΝ.ΕΛ., ένα κόμμα προερχόμενο όντως από μια πατριωτική αλλά συντηρητική δεξιά, οδηγήθηκε για τις ανάγκες της επιβίωσής του, σε μια αντίληψη για τον πατριωτισμό «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς», υιοθετώντας συνθήματα και αιτήματα άμεσης δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης τα οποία επέβαλε η πραγματικότητα μιας σαρωτικής κοινωνικής κρίσης. Έτσι, αυτό που προτείναμε εμείς, η δημιουργία δηλαδή ενός πολιτικού πόλου που να ενσωματώνει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την άμεση δημοκρατία, και την πολιτιστική αναγέννηση, εμφανίζεται μέσα από μια πολλαπλότητα κομματικών σχηματισμών, (Σύριζα, ΑΝ.ΕΛ, Οικολόγοι Πράσινοι, πατριωτικό αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) χωρίς ιδεολογική συνοχή αλλά σπρωγμένο από την πολιτική ανάγκη («ανάγκα και οι θεοί πείθονται»).
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν και κατά πόσον θα υπάρξει καιρός ώστε να ωριμάσουν και ιδεολογικά ώστε να αποκτήσουν την απαραίτητη συνοχή αυτές οι δυνάμεις ή αν κινδυνεύουμε στην περίπτωση μιας αρνητικής εξέλιξης να οδηγηθούμε σε μία σαρωτική επανεμφάνιση ακροδεξιών συντηρητικών και εθελόδουλων πολιτικών σχηματισμών, που θα επιβεβαιώσουν την λογική της παρένθεσης στην οποία ποντάρει τόσο η κα Μέρκελ όσο και ο κος Σαμαράς. Είμαστε υποχρεωμένοι δηλαδή, να ποντάρουμε στην ενίσχυση του εθνοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του κυβερνητικού σχήματος, και στην επιβίωση του με αυτήν την μορφή απέναντι στη γερμανική επιβουλή.
Διότι, βέβαια, όπως συνέβαινε ακόμα και με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, εμείς στηρίζαμε πάντοτε τις ελληνικές κυβερνήσεις όπου και όταν αντιστέκονταν, σε αντίθεση π.χ. με την τακτική του Σύριζα. Προφανώς λοιπόν, το ίδιο και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα θα κάνουμε και τώρα.
Προφανώς, θα εκτιμήσουμε θετικά το γεγονός ότι η πρώτη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού θα γίνει στην Κύπρο την δεύτερη πολιτειακή έκφραση του ελληνισμού, όπως και την παρουσία του Πάνου Καμμένου στην περιοχή των Ιμίων για να τιμήσει αυτούς που έχασαν την ζωή τους. Θα δούμε θετικά οποιαδήποτε κίνηση που θα ενισχύσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και την ενεργειακή της αυτονομία. Θα στηρίξουμε οποιαδήποτε κίνηση στον χώρο του πολιτισμού που θα αναδεικνύει την «ελληνική ιδιοπροσωπία μέσα στον κόσμο» και όχι τον κόσμο ενάντια στην ελληνική ιδιοπροσωπία. Θα στηρίξουμε όλα τα μέτρα αποκατάστασης της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των θυμάτων της κρίσης κ.λπ., κ.λπ.

….και τα όριά της

Πολλοί φίλοι μας, με δεδομένα όσα προαναφέραμε, αναρωτιούνται γιατί δεν συμμετείχαμε και εμείς με κάποιον τρόπο –με εκλογική σύμπραξη με τους ΑΝ.ΕΛ. όπως μας είχε προταθεί–, σε αυτή τη νέα πολιτική διαμόρφωση, ώστε να είμαστε όπως λένε «περισσότερο αποτελεσματικοί». Είναι πολύ απλό. Η μελέτη της ιστορίας γενικά και προπαντός του τόπου μας, ιδιαίτερα των εμπειριών των μεγάλων επαναστάσεων και των κοινωνικών κινημάτων (και του 1821 και της αντίστασης ενάντια στους Γερμανούς) μας έχει πείσει πως δεν αρκεί η συνάθροιση και η συσπείρωση πολλών δυνάμεων κάτω από την ανάγκη της συγκυρίας, αλλά χρειάζεται και μια ξεκάθαρη αντιστοιχία ανάμεσα στην ιδεολογική συγκρότηση και το πολιτικό κίνημα. Αντιστοιχία που επιτρέπει την οργανική ενοποίηση των διαφορετικών συνιστωσών αυτών των κινημάτων, και επομένως, την δυνατότητα μιας οριστικής νίκης. Το γεγονός, επί παραδείγματι, ότι στην αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς, έλειπε αυτή η σύνθεση και αυτή η αντιστοιχία έκανε τον Άρη Βελουχιώτη που ήταν εκφραστής της εθνικοαπελευθερωτικής αντίληψης να μείνει περιθωριακός στο ίδιο του το κόμμα, και οδήγησε τελικά στην ήττα των δυνάμεων της εθνικής αντίστασης, που πιάστηκαν στην μυλόπετρα των αντιθέσεων των μεγάλων δυνάμεων και οδηγήθηκαν στον εμφύλιο.
Έτσι και σήμερα: το γεγονός ότι μια κυβέρνηση επιφορτισμένη με πατριωτικά καθήκοντα έχει ως κύριο φορέα ένα κόμμα που στο DNA του έχει μια ισχυρή εθνομηδενιστική πλευρά – γι’ αυτό και το βράδυ των εκλογών ενώ ο Τσίπρας απευθυνόταν σε «όλους τους Έλληνες» τον αντιχαιρετούσαν περισσότερες…. ισπανικές παρά ελληνικές σημαίες– αποτελεί μια τεράστια τρύπα και αρνητική υποθήκη για το μέλλον. Εμείς θα θέλαμε μια μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστοιχία ανάμεσα στην πολιτική πράξη και την ιστορικοϊδεολογική θεμελίωσή της: Δηλαδή μια πατριωτική κυβέρνηση να μη χαρίζει την ελληνική σημαία στη Ν.Δ., ούτε την Ορθοδοξία στους Χρυσαυγίτες, γιατί αυτά θα πληρωθούν ακριβά, εκεί και όταν η συγκυρία θα θέσει άλλα προβλήματα στο προσκήνιο. Δυστυχώς η πανουργία της ιστορίας και η ετερογονία των σκοπών δεν αρκούν για να θεμελιώσουν σε σταθερή βάση μια απελευθερωτική προοπτική για το αύριο. Για να γίνει αυτό χρειάζεται και ο μετασχηματισμός της βαθύτερης αντίληψης, της ιδεολογίας.
Έτσι λοιπόν, στο βαθμό που πιστεύαμε πως αυτή η επιτάχυνση μέσω των προεδρικών εκλογών δεν ήταν ώριμη και εκφράσαμε την αντίθεσή μας, θα αποτελούσε μεγάλη ασυνέπεια εκ μέρους μας η συμπαράταξη για να κερδίσουμε κάποιο βουλευτικό θώκο, και «μετά βλέπουμε». Πιστεύουμε αντίθετα, πως πρέπει να υπάρχει πάντα αντιστοιχία, τουλάχιστον από κάποιους, ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις. Πιο θετικό ρόλο λοιπόν μπορούμε να παίξουμε στην νέα συγκυρία, χωρίς να συμμετέχουμε στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά παλεύοντας για να περάσουμε από τις απλές πολιτικές συμπράξεις εξαιτίας της συγκυρίας σε μια νέα και στέρεη ιδεολογικοπολιτική διαμόρφωση.
Το γεγονός εξάλλου ότι χρησιμοποιήθηκαν ακραία πολιτικάντικα μέσα για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα (υπόθεση Χαϊκάλη, εξαπάτηση Κουβέλη, κ.λπ.) κατά την γνώμη μας επιβεβαιώνει τη διαπίστωσή μας για το ανώριμο το εγχειρήματος. Διότι όταν το 65% των Ελλήνων τουλάχιστον, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, έλεγε όχι στην επίσπευση των εκλογών, για να την επιτύχεις, θα έπρεπε να καταφύγεις σε πολιτικάντικα μέσα. Αυτό όμως σημαίνει ότι στις συγκρούσεις που έρχονται, δεν θα διαθέτεις μια ισχυρή και ξεκάθαρη λαϊκή συναίνεση. Γι’ αυτό λοιπόν, επιλέξαμε να συνεχίσουμε στο δρόμο του μετασχηματισμού ενός ιδεολογικού προταγματος σε πολιτικό πόλο, πράγμα που στην καλύτερη εκδοχή θα μπορέσει να συμβεί μέσα από τον μετασχηματισμό των ήδη υπαρκτών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και στη χειρότερη συγκεντρώνοντας τα διάσπαρτα μέλη, που θα προκύψουν από πιθανές αρνητικές εξελίξεις. Με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα συνεχίσουμε, πάντα διατηρώντας την ιδεολογική μας αυτονομία, να συμμετέχουμε σε όλους τους αγώνες και τις αντιπαραθέσεις, σε όποιο πεδίο και αν δίνονται αυτές.
Οι καλοί λογαριασμοί λοιπόν κάνουν τους καλούς φίλους. Δεν συμφωνούσαμε και δεν συμφωνούμε με την επιτάχυνση που πραγματοποιήθηκε εν τέλει, τόσο γιατί τη θεωρούμε υψηλού ρίσκου, όσο και διότι έγινε με μέσα που δεν μας αρέσουν. Από την άλλη πλευρά όμως επειδή «ό γέγονε, γέγονε», είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε μαζί με τον ελληνικό λαό σε όλες τις μάχες που θα δώσει – και μαζί με την σημερινή κυβέρνηση αν χρειαστεί.

πηγή 

Δραστηριότητες, Εκδηλώσεις-Βιβλιοπαρουσιάσεις — Ιανουαρίου 29, 2015 at 11:00 πμ Πέραν της Παρακμής – Διάλεξη π. Γεώργιου Μεταλληνού (3-2-15)

Στα πλαίσια των διαλέξεων, “Πέραν της Παρακμής” – δώδεκα διαλέξεις την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου στις 19.00 ακριβώς θα πραγματοποιηθεί η δέκατη διάλεξη με εισηγητή τον ομότιμο καθηγητή Θεολογίας, π. Γεώργιο Μεταλληνό. Η διάλεξη έχει τίτλο: “Κρίση και διανόηση, ένα διαχρονικό μας πρόβλημα”

Οι διαλέξεις γίνονται στον χώρο πολιτισμού & πολιτικής “Ρήγας Βελεστινλής”, 6ος όροφος, Ξενοφώντος 4, πλ. Συντάγματος.

Είσοδος Ελεύθερη

Το πλήρες πρόγραμμα των διαλέξεων θα το βρείτε εδώ

Λίγα λόγια για τον π. Γεώργιο Μεταλληνό

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο (1958). Σπούδασε Θεολογία και κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά την απόλυση του από τον Στρατό (1965), διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα Πατρολογίας (Αθήνα). Κατά τα έτη 1969-1975 σπούδασε Θεολογία, Φιλολογία, Φιλοσοφία, Ιστορία και Κοινωνιολογία στην Δυτική Γερμανία (Bόννη και Κολωνία). Το 1971 εισήλθε στις τάξεις του Κλήρου στην Γερμανία. Είναι διδάκτορας Θεολογίας στην Αθήνα και Φιλοσοφίας (Ιστορίας) στην Κολωνία. Σήμερα είναι καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάσκει “Ιστορία και Πνευματικό Βίο της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τη Μεταβυζαντινή περίοδο”. Υπηρετεί ως κληρικός στον πανεπιστημιακό Ναό “Άγιος Αντύπας” της Οδοντιατρικής Σχολής και αναπτύσσει δραστηριότητα μέσα στην νεολαία. Είναι μέλος πολλών Επιστημονικών Συλλόγων και εκπροσωπεί την Εκκλησία της Ελλάδος και της Κύπρου σε συνέδρια. Είναι γνωστός ομιλητής στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΜΑΣ

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Η αξιοπρέπεια ενός λαού είναι το κορυφαίο στίγμα της ύπαρξης του και της θέσης του στην διεθνή κοινότητα. Η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού είχε κουρελιαστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του με τόσο ωμό, τραγικό, εξευτελιστικό και προσβλητικό τρόπο. Αυτοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα, ειδικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια, αφού ξεπούλησαν εν ψυχρώ την εθνική κυριαρχία το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το πώς να υπηρετούν τα σχέδια των ξένων ανθελλήνων τοκογλύφων αφεντάδων τους. Ενώ θα έπρεπε να πληρώνουν το βαρύ αντίτιμο των εξοντωτικής και εθνοκτόνο πολιτικής τους, έχουν ακόμα το θράσος και εμφανίζονται δημόσια να υποστηρίζουν την πολιτική που έριξε αυτή την χώρα στον γκρεμό και εξόντωσε την ελληνική κοινωνία.

Οι τελευταίες εκλογές ήταν ένα γέρο χτύπημα σε όλους αυτούς τους τσαρλατάνους, που δυστυχώς τους στήριξε και ένα μεγάλο μέρος της «ρασοφόρου υποκρισίας» καθώς γέροντες προέτρεπαν τα πνευματικά τους παιδιά να ψηφήσουν τον απερχόμενο πρωθυπουργό για να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο. Τώρα για πρώτη φορά μετά από την εθνική καταστροφή κάποιο σημάδι ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Για πρώτη φορά οι Ευρωπαίοι άρχισαν να περνούν στα σοβαρά την χώρα μας, δείχνουν μεγάλη αμηχανία γιατί ποτέ δεν περίμεναν μια τέτοια εξέλιξη αμφισβήτησης της κατοχικής του πολιτικής και προσπαθούν να «τρίξουν τα δόντια τους» ενώ στο βάθος γνωρίζουν ότι ένα ρήγμα με ελληνικό «περιεχόμενο», θα τους πλήξει άμεσα και αυτούς ενώ θα σημάνει την οριστική κατάρρευση της ευρωζώνης των τραπεζιτικών τους ιδρυμάτων.

Το ζήτημα όμως είναι πολύ πιο βαθύ από τις περιπτωσιακές οικονομικές διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος και για την ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας. Το ζήτημα είναι η απαιτούμενη κίνηση αλλαγής των στρατηγικών επιλογών της χώρας, η οποία επί δεκαετίες ακλουθούσε μια πολιτική δουλοπρέπειας που πάντα την πρόδιδε στα εθνικά θέματα ενώ την είχε καταστήσει ένα ταπεινό δορυφόρο των συμμάχων και ετέρων που έφτασαν στο σημείο να την λεηλατήσουν με την συνδρομή των εντοπίων δοσίλογων τους. Τώρα αρχίζει να διαφαίνεται όλο και περισσότερο η ανταύγεια μιας τέτοιας αλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν μονομερείς κινήσεις. Εκείνο που θα πρέπει να γίνει είναι ότι θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι αυτό το προνομιούχο οικόπεδο κοστίζει ανάλογα της θέσης του και ότι θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει η λεηλασία της Ελλάδας χωρίς κανένα όφελος για τον ίδιο τον λαό της.

Πριν από οχτώ χρόνια ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε τολμήσει να προχωρήσει σε αυτόν τον δρόμο. Το πλήρωσε πολύ ακριβά καθώς κινδύνεψε ακόμα και η σωματική του ακεραιότητα. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο λαός έχει υποστεί μια πρωτοφανή καταστροφική λεηλασία και οι υπομονές του έχουν εξαντληθεί. Τι άλλο επιτέλους έχει να χάσει μια χώρα που της έχει στερηθεί ακόμα και το δικαίωμα να ασκεί δική της οικονομική δραστηριότητα ;

Αυτή την φορά τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά γιατί υπάρχει μια κυβέρνηση που φέρεται αποφασισμένη και το κυριότερο έχει τα ικανά αποφασισμένα στελέχη για να καταδείξει πως επιτέλους αυτή η χώρα δεν χαρίζει σε κανένα τα εθνικά της συμφέροντα.

Να μην διαψεύσει τις ελπίδες!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis

Εντυπωσιακά γλυπτά από σύρμα!

Το σύρμα είναι ένα εξαιρετικά ευλύγιστο υλικό και η χρήση του ενδείκνυται για τη δημιουργία γλυπτών ακριβώς επειδή μπορεί να συστραφεί  όπως επιθυμεί ο δημιουργός. Με αυτό ως δεδομένο η γλυπτική με σύρμα δίνει πολύ ωραία αποτελέσματα και μάλιστα πολλές φορές ανατρεπτικά ως προς την επιλογή του μορίβου ή του σχεδίου. Από κοσμήματα και διακοσμητικά αντικείμενα μέχρι τεράστια γλυπτά, το σύρμα είναι το μαγικό ύλικό που χρησιμοποιείται ευρέως για τη δημιουργία μικρών έργων τέχνης. Δείτε στη συνέχεια συρμάτινα γλυπτά που ξεχώρισαν την χρονιά που πέρασε.










πηγή

Ο αποπροσανατολισμός του σύγχρονου ανθρώπου

«ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ  ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ» (ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ)

Tά πάθη,  εἶναι «ἀρρωστία τῆς ψυχῆς», ἀλλά καί τοῦ σώματος. Σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Συμεών τό Νέο Θεολόγο: «Όπως είναι η αρρώστια στο κορμί, έτσι είναι και η αμαρτία στην ψυχή. Γι΄ αυτό η ιατρική των ψυχών δεν καταγίνεται με τίποτ΄ άλλο, παρά μόνο με την καταπολέμηση της αμαρτίας και των αιτίων της, των παθών»[1].

Δυστυχῶς ὑπάρχει ἀποπροσανατολισμός τοῦ σύγχρονου κόσμου ἀπό τόν ψευτοδιαφωτισμό τῆς Δύσης, ἡ ὁποία δέν βλέπει πρός τόν Θεό γι’ αὐτό καί ἡ ἄθεη γνώση της δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει τούς ψυχικά πάσχοντας.Τά πάθη δέν θεραπεύονται παρά μόνο μέ τήν Θεία Χάρη. Μ’ αὐτήν καί μόνο μ’ αὐτήν ὁ ἄνθρωπος γίνεται πνευματικά καί ψυχικά ὑγιής.    «Ο άνθρωπος, που δεν πιστεύει στο Θεό και στη μέλλουσα αιώνια ζωή» ἔγραφε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος,« καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, και μένει απαρηγόρητος και σ’ αυτή τη ζωή.
Νομίζω ότι όλη η προσπάθεια πρέπει να γίνη σ’ αυτή την κατεύθυνση∙ διότι βλέπουμε σχεδόν όλη την Ευρώπη που διέθεσε όλη την επιστήμη (την ανθρώπινη γνώση), για να διορθώση [δήθεν] την εικόνα του Θεού∙ αλλά για να μην είναι [ενν. επειδή δεν είναι] οι ίδιοι (σχεδόν όλοι) στραμμένοι προς τον Θεόν, και [για] να [μη] ζητάνε και την θεία Του επέμβαση, ταλαιπωρούνται συνέχεια, και ταλαιπωρούν συνέχεια μικρούς και μεγάλους∙ και από την φύση [Εννοεί, το φυσικό περιβάλλον], την οποία σιγά-σιγά παραμορφώνουν, άρχισαν να παραμορφώνουν και τους ανθρώπους, και να τους «περιποιούνται» στα ψυχιατρεία με ηλεκτροσόκ»[2].

Οἱ σύγχρονοι ἱερεῖς ἐν πολλοῖς δυστυχῶς ἀσκοῦμε μία ἐκκοσμικευμένη ποιμαντική ἀσχολούμενοι μέ κοινωνική πρόνοια, δημοτικούς χορούς, χωρωδίες καί «ντουβάρια», παρά μέ τήν θεραπεία τῶν ψυχῶν. «Βλέπω την καημένη την νεολαία» ἔγραφε ὁ μακαριστός π. Παΐσιος, «ἐγκαταλειμμένη από πνευματικούς, γιατί οι περισσότεροι [πνευματικοί] ασχολούνται με την πρόνοια (ενώ υπάρχει η κοινωνική πρόνοια και κάνει πιο καλύτερα τη δουλειά της στον τομέα αυτό), και το έργο του πνευματικού (δυστυχώς), το κάνουν ψυχίατροι , που οι περισσότεροι δεν παραδέχονται ψυχή, ή την παραδέχονται με τον δικό τους τρόπο, και να μην αναγνωρίζουν (ενν: δεν αναγνωρίζουν) την αξία της ψυχής, που μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλον τον κόσμο, καθώς μας λέει ο Χριστός. Εάν δεν υπήρχαν τα ψυχολογικά βιβλία, θα έχουμε λιγότερες αυτοκτονίες, γιατί πολλοί που τα διαβάζουν, καταδικάζουν τον εαυτό τους, ενώ η χάρις του Θεού διώχνει και τα κληρονομικά και σκορπάει και χαρά»[3].

Δέν θά μᾶς ρωτήσει ἐμᾶς τούς ἱερεῖς ὁ Χριστός πόσες Ἐκκλησίες χτίσαμε, ἀλλά πόσες ψυχές μέ τή Χάρη Του σώσαμε.

                                                                    

Πίσω ἀπό τά ποικίλα ψυχικά- ψυχολογικά νοσήματα κρύβονται δαιμόνια καί πάθη μέ κυρίαρχο τόν ἐγωισμό.

 «Κύριον αἴτιον εἰς τήν κατάθλιψη» ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος «καί σέ ὅλα αὐτά πού τά λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, πού μαζί μ’αὐτά εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλον ἐγωισμό μέσα σου»[4].

Κάνει ἐντύπωση, πού ὁ Γέροντας ὅλα τά ἀνωτέρω «ψυχολογικά» τά ἀποκαλεῖ πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά. Διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα δαιμονικῶν ἐνεργειῶν, δαιμονικῶν ἐπηρρειῶν, τίς ὁποῖες βέβαια «ἐγκολπώνεται» ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου του.

«Λοιπόν αυτό είναι το μυστικό» δίδασκε ὁ μακαριστός πολυχαρισματοῦχος Γέροντας Πορφύριος, καί συνέχιζε: «Έχω πολλά να σας πω πάνω σ’ αυτά που έχω ιδεί στη ζωή μου, από ανθρώπους, που κατείχοντο από τέτοια συναισθήματα, δηλαδή σατανικά συναισθήματα, δηλαδή ο διάβολος, ο κακός εαυτός μας, κατορθώνει και παίρνει από τη μπαταρία της ψυχής μας, που έχει τη δύναμη για να κάνομε το καλό, την προσευχή, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, την ένωσή μας με το Θεό, αυτός κατορθώνει και μας παίρνει αυτή την ενέργεια και την κάνει θλίψη, κατάθλιψη, και ξέρω πως τα λένε οι λεγόμενοι ψυχίατροι. Εμείς δεν τα λέμε έτσι, τα λέμε σατανική ενέργεια. Λέμε ακηδία, λέμε λογισμοί, και λέμε ο διάβολος της ακηδίας, ο διάβολος της πορνείας, ο διάβολος, ο διάβολος, ο διάβολος. Διάφοροι διάβολοι, για κάθε σατανική ενέργεια που μας δημιουργούν»[5].

Οἱ «λεγόμενοι ψυχίατροι»[6], παρατηροῦσε ὁ π. Πορφύριος, γιά νά μήν χρησιμοποιοῦν «τή λέξη»  διάβολος (ὁ ὁποῖος ὑποκινεῖ τόν ἄνθρωπο ὥστε νά φέρεται ἐγωιστικά), ἔχουν ἐφεύρει, ἄλλες λέξεις. «Τα λένε» ἔλεγε «ανασφάλεια, τα λένε πολλές ονομασίες ... και τα έχουνε βγάλει έτσι για να μην λένε τον διάβολο, την λέξη του διαβόλου και πραγματικά η θρησκεία μας, το διάβολο έχει κάνει δόγμα. Άμα βγάλεις τον διάβολο, πάνε όλα της θρησκείας μας»[7].

Τά διάφορα λοιπόν ψυχικά-ψυχολογικά νοσήματα γιά νά θεραπευθοῦν, θά πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦν τά αἴτιά τους, πού εἶναι τά πάθη (μέ κυρίαρχο τόν ἐγωισμό) καί οἱ δαίμονες. Αὐτά βέβαια (τά πάθη καί οἱ δαίμονες) δέν ἀπομακρύνονται μέ χάπια οὔτε μέ ἠλεκτροσόκ, ἀλλά μέ τό μυστήριο τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης (ὁ ἄνθρώπος πρέπει νά ἐξομολογηθεῖ μέ εἰλικρίνεια τά ἁμαρτήματα ὅλης του τῆς ζωῆς, τά κύρια γεγονότα πού τήν σημάδεψαν, καθώς καί τό πῶς ἐκεῖνος τά ἀντιμετώπισε) ὅπως δίδασκε ὁ θεοφώτιστος Γέροντας Πορφύριος.

Ο Γέροντας Παΐσιος ἐπίσης, «ενώ συνιστούσε στους ασθενείς να συμβουλεύωνται χριστιανούς ιατρούς -«διότι τους φωτίζει ο Θεός» κατά το λόγιό του- είχε εκφράσει επανειλημμένως την απαρέσκειά του προς τα «ψυχολογικά» βιβλία, αλλά και προς αυτή την ίδια την «ψυχολογία» και την «ψυχιατρική» η οποία ασκείται από επιστήμονες και ιατρούς, οι οποίοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, όπως δέχεται αυτήν η θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Όντας ο ίδιος βαθύς γνώστης, Χάριτι Θεού, του μυστηρίου της ενοικούσης στον άνθρωπο λογικής και νοεράς ψυχής, των φυσιολογικών αλλά και των παθολογικών εκδηλώσεών της, στενοχωριόταν και υπέφερε πολύ, όταν έβλεπε τις βαριές αστοχίες και τα λάθη στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών, τα οποία είχαν σοβαρότατες συνέπειες για τον ασθενή και το περιβάλλον του.
Δεδομένου δε ότι οι πλείστοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι της ψυχιατρικής θεωρούν ότι τα «ψυχικά φαινόμενα» έχουν μόνον βιολογικό υπόβαθρο –θεώρηση, η οποία συνιστά άρνηση της ύπαρξης άυλης, νοερής και λογικής ψυχής στον άνθρωπο- ήταν πολύ επιφυλακτικός ή αρνητικός για πολλές «θεραπείες» που εφάρμοζαν οι προαναφερθέντες ψυχίατροι.

Ο Γέροντας θεωρούσε ότι τα αίτια των περισσοτέρων ψυχικών ασθενειών είναι πνευματικά και ότι τα «ψυχοφάρμακα» δεν θεραπεύουν, αλλά έχουν μόνον κατασταλτικό χαρακτήρα, και ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται με φειδώ σε περιπτώσεις πασχόντων «ψυχασθενών», έως ότου καταστή εφικτή η επικοινωνία με αυτούς»[8]. Κατόπιν ἡ συμβολή τοῦ μυστηρίου τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης εἶναι καθοριστική γιά τήν ὁριστική καί ὁλοκληρωτική ψυχική-πνευματική θεραπεία μέ τήν Θεία Χάρη.

Εἴθε νά παύσει ὁ ἀποπροσανατολισμός τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου πού τείνει νά ὑποκαταστήσει τόν Πνευματικό μέ τόν ψυχίατρο καί τόν ψυχολόγο ἀναζητώντας μάταια τήν ψυχική του θεραπεία ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει. Ἡ θεραπεία ὑπάρχει μόνο στό ἀληθινό Ψυχ-ιατρεῖο, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί παρέχεται δωρεάν ἀπό τόν Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας τόν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης 

---

[1] Από το βιβλίο "Απόσταγμα πατερικής σοφίας", Είκοσι πνευματικά κεφάλαια βασισμένα σε κείμενα του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (σελ. 40) http://agioritis.pblogs.gr/2011/03

[2]Γέροντος Παϊσίου, Γ7. Προς Βασίλειον,Τίμιος Σταυρός 23/7/1977, στό Ψυχολογία - Βιβλία ψυχολογίας καί «ψυχολογικά» προβλήματα (Γέροντας Παΐσιος), http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/09/blog-post_1291.html (Από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 1924-1994», ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Θεσσαλονίκη 2009, ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α.)

[3] Ὅ.π.

[4] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 12.( Στό ἑξῆς Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη).

[5] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη καί http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/11/5-video.html

[6] Τούς ἀποκαλοῦσε ἔτσι («λεγόμενοι ψυχίατροι») διότι ὁ ἀληθινός Ψυχίατρος (Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας εἶναι μόνο ὁ Κύριος).

[7] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη σελ. 16 καί http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/11/5-video.html
 [8]Γέροντος Παϊσίου, Γ7. Προς Βασίλειον,Τίμιος Σταυρός 23/7/1977, στό Ψυχολογία - Βιβλία ψυχολογίας καί «ψυχολογικά» προβλήματα (Γέροντας Παΐσιος), http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/09/blog-post_1291.html (Από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 1924-1994», ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Θεσσαλονίκη 2009, ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α.)

Μέγας Βασίλειος:Να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της.

 H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου.
 Η εμφάνισή σου, το ντύσιμο, το βάδισμα και ο τρόπος που κάθεσαι, όπως και το φαγητό σου, το κρεβάτι, το σπίτι και τα έπιπλα του σπιτιού, όλα να είναι απλά. Και τα λόγια και το τραγούδι και η παρέα με το φίλο, κι αυτά να τείνουν στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή.

 Μην κάνεις επίδειξη με περίτεχνα λόγια, ούτε με κορώνες στο τραγούδι, μην κάνεις διαλέξεις αλαζονικές και βαρυσήμαντες, μα απ' όλα να αφαιρείς την υπερβολή. Να είσαι καλός με το φίλο, μαλακός με τον υφιστάμενο, ανεξίκακος με τους θρασείς, φιλάνθρωπος με τους περιφρονημένους. Να παρηγορείς όσους ταλαιπωρούνται, να επισκέπτεσαι όσους υποφέρουν, να συζητάς με γλυκύτητα, να απαντάς με χαμόγελο, να είσαι προσιτός σε όλους.

  Ούτε να πλέκεις εγκώμια του εαυτού σου, ούτε να παρακινείς τους άλλους να σου πλέκουν, και να μη συμφωνείς με λόγο υπερήφανο, καλύπτοντας όσο μπορείς τα προτερήματά σου.
 Όσο για τα λάθη σου, πρώτος εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου, και να μην περιμένεις να σε διορθώσουν οι άλλοι. Με των άλλων τα λάθη να μην είσαι αυστηρός και να μην κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα και θυμωμένα, ούτε να τους καταδικάζεις για μικροπράγματα, σαν να είσαι εσύ απόλυτα σωστός.

  Αντίθετα, να στηρίζεις ψυχολογικά όσους έσφαλαν και να τους καθοδηγείς πνευματικά. Και να κάνεις τόση προσπάθεια για να αποφύγεις τη δόξα των ανθρώπων όση κάνουν άλλοι για να την αποκτήσουν.
Μη ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας να φαίνεσαι στους ανθρώπους. Ο πραγματικός, ο μεγάλος θεατής είναι ο Θεός. Στρέψε σ' Αυτόν τη φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό. Ή μήπως απέκτησες κάποιο αξίωμα, και οι άνθρωποι σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν;
Να γίνεις ίσος με αυτούς που διοικείς, γιατί, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, «μην καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε», και μην τους εξουσιάζετε, όπως κάνουν οι ηγέτες στον κόσμο. 
Γιατί όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων, έτσι όρισε ο Κύριος. Και γενικά, να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της. «Αγάπησέ την και θα σε δοξάσει».
Έτσι θα βρεις το δρόμο για την αληθινή δόξα, τη δόξα που δίνει ο Θεός. Κι ο Χριστός θα σε παρουσιάσει, για μαθητή Του, στους αγγέλους και θα σου δώσει δόξα, αν μιμηθείς την ταπεινοφροσύνη Του, Εκείνου που λέει: «Διδαχθείτε από το δικό μου παράδειγμα γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση».

πηγή

Κινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός Επαναστάτης οδηγείται από ένα μεγάλο αίσθημα Αγάπης. Είναι αδύνατο να σκεφθώ κάποιον πραγματικό Επαναστάτη, χωρίς αυτό το ιδανικό.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Ανδρέα Αργυρόπουλου:ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Σε μια εποχή σαν την δική μας, όπου εκα-
τομμύρια δολάρια δαπανώνται καθημε-
ρινά για πολεμικούς εξοπλισμούς, ενώ την
ίδια στιγμή εκατομμύρια συνάνθρωποί μας
αφανίζονται από την πείνα και τις αρρώστι-
ες, ο λόγος των Τριών Ιεραρχών για τον πό-
λεμο και την ειρήνη, είναι πιο επίκαιρος από
ποτέ. Το ερώτημα είναι: Ποιος τον ακούει;
Στην Ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία, η ει-
ρήνη είναι χάρισμα και δωρεά του Αγ. Πνεύ-
ματος, δώρο δηλαδή του ίδιου του Θεού στο
εκλεκτό των δημιουργημάτων Του, στον άν-
θρωπο. Όπως μας λέει ο Απ. Παύλος «ο δε
καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά,
Ειρήνη». Ο Μ. Βασίλειος θεωρεί την ειρήνη
«ουράνιο δώρο του Χριστού προς τους πι-
στούς».
Ο Χριστός είναι για μας ο «άρχων της Ειρή-
νης». Στην επί του όρους ομιλία Του, στους
«Μακαρισμούς», οι ειρηνοποιοί αποκαλού-
νται «μακάριοι, ευλογημένοι, ευτυχισμένοι,
άξιοι για τη Βασιλεία του Θεού», και θα ονο-
μαστούν, όπως αναφέρει ο Ματθαίος, «παι-
διά του Θεού» (Ματθ. ε’, 9). Στην Παλαιά και
στην Καινή Διαθήκη, συναντάμε δεκάδες
αναφορές στην ειρήνη.
Στη Θεία Λειτουργία, που αποτελεί το κέ-
ντρο της χριστιανικής λατρείας, οι ευχές για
την ειρήνη είναι συνεχείς. Μιας και η επικρά-
τησή της πρέπει να είναι μέλημα όλων μας
(«υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»,
«υπέρ της άνωθεν ειρήνης», «τα έθνη πράυ-
νον τον κόσμον ειρήνευσον», «εν ειρήνη του
Κυρίου δεηθώμεν» κ.λπ.). Ο άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος αναφέρει: «Τίποτα δεν αξίζει
όσο η ειρήνη και η ομόνοια. Γι’ αυτό και όταν
εισέρχεται ο Επίσκοπος, δεν ανεβαίνει στο
θρόνο, πριν τους ευλογήσει όλους, για να
έχουν ειρήνη, και αφού σηκωθεί, δεν αρχίζει
το κήρυγμα, πριν δώσει σε όλους την ειρή-
νη. Οι ιερείς πάλι, όταν πρόκειται να ευλο-
γήσουν, προηγουμένως εύχονται ειρήνη και
ύστερα αρχίζουν την ευλογία. Ο διάκονος,
τέλος, προτρέποντας τους πιστούς να προ-
σευχηθούν, μαζί με τα άλλα τους παρακι-
νεί στην αίτηση και για το εξής: να ζητούν
άγγελο ειρήνης, και ειρηνική πορεία ζωής.
Ακόμα, όταν τους κατευοδώνει στο τέλος της
Λειτουργίας, αυτό τους εύχεται, λέγοντας
τους να πορευθούν ειρηνικά. Με δύο λόγια,
τίποτα δεν επιτρέπεται, ούτε να πούμε ούτε
να πράξουμε, χωρίς την ειρήνη. Αυτή είναι
η μητέρα μας, αυτή μας ανέθρεψε, περιβάλ-
λοντάς μας με πολλή αγάπη και επιμέλεια»
(PG 48, 870).

Η ειρήνη στους Τρεις Ιεράρχες

Οι Τρεις Ιεράρχες δεν διστάζουν να μι-
λήσουν ανοιχτά και να καταγγείλουν τους
υπεύθυνους των συγκρούσεων και των πο-
λέμων. Για τον Χρυσόστομο, η πλεονεξία
των πλουσίων, που έχει σαν συνέπεια την
ανισοκατανομή των αγαθών, είναι η αιτία
των κοινωνικών συγκρούσεων.
Δεν είναι του Θεού «η γη και το πλήρωμα
αυτής» (Ψαλμ. κγ’, 1). Αν λοιπόν όσα έχουμε
ανήκουν στο Θεό, που είναι ο ίδιος για όλους
μας, άρα ανήκουν και στους συνανθρώπους
μας.
 «Κοίταξε, σε παρακαλώ, το σχέδιο του
Θεού. Έφτιαξε πολλά πράγματα κοινά, για
να φιλοτιμηθεί το γένος των ανθρώπων βλέ-
ποντάς τα. Έτσι, τον αέρα, τον ήλιο, το νερό,
τη γη, τον ουρανό, τη θάλασσα, το φως, τ’
αστέρια, τα έδωσε να τα χαίρονται όλοι το
ίδιο, σαν αδέλφια. Τα ίδια μάτια έδωσε σε
όλους, το ίδιο σώμα, την ίδια ψυχή, όλα όμοια
είναι φτιαγμένα... Πρόσεξε λοιπόν, ότι οι άν-
θρωποι δεν μαλώνουν για τα κοινά πράγμα-
τα, αλλ’ αντίθετα ζουν ειρηνικά. Όταν, όμως,
κάποιος επιχειρήσει ν’ αρπάξει κάτι και να
το κάνει δικό του, αρχίζει ο τσακωμός, σαν
και η ίδια η φύση να αγανακτεί. Γιατί, ενώ ο
Θεός με κάθε τρόπο μας αδελφώνει, εμείς,
εν τούτοις, τσακωνόμαστε και χωριζόμαστε
και αρπάζουμε για ιδιοκτησία και λέμε “το
δικό μου” και “το δικό σου”, αυτές τις ψυχρές
λέξεις. Έτσι ξεσπούν οι πόλεμοι, έτσι γεννιέ-
ται η αδικία στους ανθρώπους...» (Ομιλία 12
στην προς Τιμόθεον Α’, PG 62, 563’562).
Ο Μ. Βασίλειος θεωρεί απαράδεκτο τα
αγαθά της ειρήνης να χαίρονται ελάχιστοι
άνθρωποι, ενώ χιλιάδες να αποκλείονται
από αυτά (ΒΕΠ 55, 309). Σε άλλο σημείο, ο
ίδιος ρωτάει: «Μέχρι πότε θα υπάρχει πλού-
τος, που είναι η αφορμή του πολέμου: Οι
εξοπλισμοί γίνονται για την απόκτηση του
πλούτου» (ΒΕΠ 54, 74, 6).
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, συμπληρώνο-
ντας τον προβληματισμό του Μ. Βασιλείου
λέει: «Μητέρα των πολέμων είναι η πλεονε-
ξία, οι πόλεμοι με τη σειρά τους γεννούν την
υψηλή φορολογία, που είναι η αυστηρότητα
καταδίκη των πολιτών» (ΒΕΠ 59, 141).
Για τον Χρυσόστομο, αιτία της καταστρο-
φής της ειρήνης και της ενότητας των πι-
στών, είναι «ο έρωτας για τα χρήματα, την
εξουσία και τη δόξα». «Τίποτε δεν συμβάλ-
λει τόσο πολύ σε μάχη και σε πόλεμο, όσο ο
έρωτας για τα παρόντα, όσο δηλαδή η επιθυ-
μία για δόξα, χρήματα ή για καλοπέραση» (Ι.
Χρυσόστομος PG. 55,343).
Προϋπόθεση για την επικράτηση της ειρή-
νης στις σχέσεις ανθρώπων και λαών, είναι
η αγάπη, όχι σαν θεωρητικολογία, αλλά σαν
στάση ζωής. Η έλλειψη της αγάπης οδηγεί
στην κοινωνική αδικία, που έχει ως συνέπειά
της την αναστάτωση. «Εάν όλοι αγαπούσαν
ο ένας τον άλλον αμοιβαία, σε τίποτα πλέον
δεν θα μπορούσε κανείς να αδικήσει, τουνα-
ντίον, μάλιστα, και οι φόνοι, και οι μάχες,
και οι πόλεμοι, και οι επαναστάσεις, και οι
αρπαγές, και οι πλεονεξίες, και όλα τα κακά
θα παραμερίζονταν, ώστε να φθάναμε στο
σημείο να αγνοούμε ακόμα και ονομαστικά
την κακία» (Ι. Χρυσόστομος, ΒΕΠ 61, 271).
Οι Τρεις Ιεράρχες δεν κάνουν «ειρηνολο-
γία», δεν ζητούν από τους πιστούς απλά να
επιδιώξουν μια ειρήνευση εξωτερική, τυπι-
κή, ο στόχος τους δεν είναι η «ειρηνική συ-
νύπαρξη» χωρίς περιερχόμενο. Η ειρήνη, αν
μείνει μόνο στα λόγια, λέει ο Μ Βασίλειος,
καταντάει κοροϊδία. Υπογραμμίζουν πως η
ειρήνη συμπορεύεται με τη δικαιοσύνη και
την αγάπη. Ξεκαθαρίζουν στα κείμενά τους,
ότι μιλούν για την αληθινή ειρήνη, αυτή που
ενώνει πραγματικά τους ανθρώπους μεταξύ
τους και με Θεό.
Ο Χριστιανός οφείλει να συγκρούεται με
τους «τυράννους» που «νοσούν στη πίστη»
(Γρηγόριος Θεολόγος) και όχι να έρχεται σε
συμφωνία μαζί τους, χάριν του συμφέρο-
ντος. Σκοπός του Χριστιανού, βέβαια, είναι
να ειρηνεύει με όλους, όταν αυτό είναι δυ-
νατόν. «Διότι μερικές φορές δεν είναι δυνα-
τόν. Όπως, π.χ., όταν η υπόθεση αφορά την
πίστη στο Θεό, ή όταν ο αγώνας γίνεται γι’
αυτούς που αδικούνται. Αν δεις κάπου να
κακοποιείται η πίστη, τότε μην προτιμήσεις
την ομόνοια από την αλήθεια, αλλά στάσου
αντιμέτωπος στο κακό με γενναιότητα, μέ-
χρι θανάτου» (Χρυσόστομος, PG 60, 611). Η
χριστιανική πίστη δεν μπορεί να ταυτιστεί
και να συμβαδίσει με την «ειρήνη» των εκμε-
ταλλευτών και των ασεβών, γιατί ακριβώς
αυτή δεν είναι πραγματική ειρήνη. Είναι
«ειρήνη» των λίγων, και όχι όλων των παι-
διών του Θεού. Για τον άγιο Γρηγοριο «είναι
προτιμότερος ο αξιέπαινος πόλεμος από την
ειρήνη που μας χωρίζει από τον Θεό» (Γρη-
γόριος ο Θεολόγος, ΒΕΠ 58, 274,7).
Και στην περίπτωση όμως αυτή, κατά τους
μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, ο πιστός
οφείλει να κάνει διάκριση μεταξύ προσώπων
και αντιλήψεων. Να πολεμά δηλαδή και να
συγκρούεται με καταστάσεις, αλλά όχι να
μισεί και να αποστρέφεται ανθρώπους. Να
μη μετατρέπει, δηλαδή, ακόμη και σε αυτήν
την περίπτωση, την ψυχή του σε πεδίο μά-
χης.

Εσωτερική ειρήνη

Τέλος, πρέπει να τονισθεί ότι για να επι-
τευχθεί η εξωτερική ειρήνη, ο άνθρωπος
πρέπει προηγούμενα να έχει πετύχει την ει-
ρήνευση του εσωτερικού του κόσμου.
Για τους Τρεις Ιεράρχες, είναι ανώφελο
κάποιος να αγωνίζεται να ειρηνεύσει τους
άλλους, ενώ δεν έχει κατορθώσει να πετύ-
χει την εσωτερική γαλήνη και ηρεμία. Μόνο
κατορθώνοντας την εσωτερική ειρήνη ο Χρι-
στιανός, γίνεται πραγματικά «ειρηνοποιός»
δηλαδή, «Υιός Θεού». Μόνο τότε, οι όποιοι
αγώνες του για την ειρήνη του κόσμου θα
έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για τους
άλλους. Μόνο τότε, το όραμα του προφήτη
Μιχαία θα αρχίζει να γίνεται πραγματικότη-
τα. «Θα κάνουν τα σπαθιά τους άροτρα και
τα δόρατά τους δρεπάνια. Κανένα έθνος δεν
θα ξαναϋψώσει πάλι το σπαθί του εναντίον
άλλου έθνους, ούτε θα ξαναμάθουν πια να
 πολεμούν» (Μιχαίας δ’ 3).

Εφημερίδα «Χριστιανική», 4-3-2004

πηγή

Σαν να ’χα αποκοπεί απ’ την αλήθεια μου. Και σήκωσα ψηλά τα μάτια κι είδα επάνω απ’ το κεφάλι μου μια Ανάσταση.

Διονύσης Καψάλης - Ο κρότος του χρόνου, 2007