Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Η χαμογελαστή Παναγιά!

Σπανιότατη αγιογραφία του 11ου αιώνα της γυναικείας μονής Εσκί Γκιουμούζ-Παλαιών Ασημιών,περιοχή Νίγδης, στην οποία τόσο η Παναγία όσο και μικρός Χριστός χαμογελούν.



Η Χαμογελαστή Παναγία.





Η Χαμογελαστή Παναγία.



Η Χαμογελαστή Παναγία.



Εσκί Γκιουμούζ-Παλαιών Ασημιών, περιοχής Νίγδης.

αρχείο Κωσταντίνου Νίγδελη

τα πατώματα

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSH-ted9cJ2cxsH5P2SLTdGuKz0LnSv1jX8EAMmCNkSHHoVFzTP8OMMoC3nPa8vxMmowCIekplGi42VdH47bzzUJvgKAw73Dag1qp5Xuefv7QrNTvX2fSNXm6L4BCh_hEoUrtqWTrZUrYZ/s400/bow_down.png

Κάθε μέρα ο κόσμος βγαίνει για δουλειά. Πάει να ψάξει και να πράξει, αυτό που ονομάζουμε εργασία, μεροκάματο. Να ζήσεις να επιβιώσει.
Υπάρχουν όμως κάτι ψυχές που κάθε μέρα κάνουν και μια επιπλέον βαριά εργασία. Ίσως την πιο επώδυνη.
Παλεύουν, ματώνουν στην κυριολεξία, να κρατηθούν στην ζωή. Αγωνίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν και σήμερα. Όχι για το ψωμί τους μα για την ψυχή τους, για την ελπίδα.
-Πάτερ μου, μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου, να παλεύει με σκιές και φαντάσματα, για να μπορέσει να κρατηθεί, να είναι καλά και να επιβιώνει. Μια ζωή πάτερ μου!! 
Κόπος τεράστιος. Γεθσημάνια αγωνία. 
Και καλά, εκείνος που δούλεψε και κουράστηκε το κορμί του, το βράδυ σαν γυρίσει σπίτι του, θα αράξει, θα πέσει στο κρεβάτι του. Εκείνος όμως που δούλεψε με την ψυχή του και τα υπόγεια διαμερίσματα της, για να μπορεί να πάρει και σήμερα μια ανάσα, μια παράταση από την απόγνωση, το βράδυ θα πέσει στα πατώματα.
Πολύ θα ήθελα να προσκυνήσω αυτά τα πατώματα, μυρίζουν ανάσταση.
π. Λίβυος 

Μνημόνια φτωχοποίησης και αέναης αιχμαλωσίας της Ελλάδος, καταστροφή των ηθικών και ψυχικών δυνάμεων του Έθνους

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdz_ohFPGjRTW49RWndS8OlkWfmOUFw5w-ldOw16GXwaNYlu6la1UjQUXOXdz_zjvXgxi8Jj3DvuEE6Ri9YqteHeT0DubXxxepfteAmK5IbRQNPEpYxc6heR8nbddt5fUHq20zr5iSo_hs/s1600/125521153614675200.jpg

 του Γεωργίου Εμ.Δημητράκη*
Εφιαλτικά είναι τα στοιχεία και μηνύματα που έρχονται από ευρωπαϊκούς και διεθνείς Οργανισμούς, αλλά και από την Τράπεζα της Ελλάδος, ότι πάνω από 3,4 εκατομμύρια των Ελλήνων ευρίσκονται κάτω από τα όρια της πτώχειας. Παράλληλα ότι βάσει εκτιμήσεων η ανεργία υπερβαίνει το 30% του πληθυσμού, ότι δηλαδή ήδη τώρα 1 από τους 3 Έλληνες απασχολούμενους είναι άνεργος, και πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι χωρίς επίδομα ανεργίας, ενώ 1 από τους 3 Έλληνες είναι συνταξιούχος. Όμως και κατά τις εκτιμήσεις της ΓΣΕΕ το πραγματικό ποσοστό ανεργίας είναι άνω του 30% και ότι βάσει και πάλιν άλλων εκτιμήσεων η ανεργία την επόμενη χρονιά θα παραμείνει αμετάβλητη. Ενώ συνταρακτικά είναι τα στοιχεία ανεργίας για τους νέους έως 24 ετών που έχει υπερβεί το 62%, μία παγκόσμια πρωτιά! Δυσοίωνες είναι και οι εκτιμήσεις που κάνει ο κάθε Έλληνας πολίτης για το μέλλον του, όταν βιώνει καθημερινά τις εφιαλτικές εικόνες εις το άμεσο περιβάλλον του, τις χιλιάδες αυτοκτονίες δύσμοιρων συνανθρώπων μας. Τους συνανθρώπους μας που ψάχνουν για τροφή εις τους κάδους και τις λαϊκές αγορές, τους δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που σιτίζονται από τους Δήμους, την Εκκλησία και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Για την σίτηση των μαθητών εις τα σχολεία με γάλα και φρούτα, πολλά σχολεία που ούτε θέρμανση διαθέτουν. Αλλά και ο καθείς από εμάς που αδυνατεί όχι μόνον να πληρώσει την ΔΕΗ, τα φάρμακα και τις ιατρικές εξετάσεις, λόγω αδυναμίας και κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων, τα αναρίθμητα χαράτσια και τους δυσβάστακτους ληστρικούς φόρους. Αλλά η ερώτηση που τίθεται από όλους μας είναι: Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά και γιατί φθάσαμε όχι μόνον εις την χρεοκοπία της Πατρίδος μας, αλλά ταυτόχρονα και εις την πτώχευση ενός ολόκληρο λαού, μάλιστα εν καιρώ ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης της Ευρώπης; Βέβαια την απάντηση δεν θα τη πάρουμε ποτέ από όλους εκείνους οι οποίοι ευθύνονται για την κατάντια μας. Και οι οποίοι συνεχίζουν να επιτίθενται τον Ελληνικό Λαό με τα διαδοχικά θανατηφόρα «λυτρωτικά μνημόνια της φτωχοποίησης και της καταστροφής», και να μας σερβίρουν καθημερινώς εδώ και 6 χρόνια φρούδες ελπίδες και αισιοδοξίες για έξοδο από τα Μνημόνια και την κρίση. Όταν οι ίδιοι γνωρίζουν, όπως και παιδιά του δημοτικού σχολείου, ότι καμία ανάπτυξη και καμία έξοδος από την κρίση δεν επιτυγχάνεται, με τέτοια επαχθή μέτρα λιτότητας και ληστρικής φορολογίας, με την οριζόντια δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, την δραστική μείωση των προνοιακών επιδομάτων, την τεράστια ανεργία, και την συνεχή υπερφορολόγηση των ακινήτων, την εσωτερική υποτίμηση και τα πολλαπλά χαράτσια, εις το τέλος την κατάσχεση της περιουσίας των Ελλήνων. Θανατηφόρα μέτρα που έχουν ως αποτέλεσμα: την επιδείνωση της ύφεσης, την αύξηση της ανεργίας, την περεταίρω φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του Λαού μας, την αύξηση του εθνικού χρέους που σημαίνει την χρεοκοπία της χώρας μας και την αέναη αιχμαλωσία της Πατρίδας μας. Τόσο απλά είναι τα πράγματα, τα οποία γνωρίζουν και οι « ευφυείς» ευρωπαίοι Εταίροι μας. Αλλά και οι «εκλεκτοί» εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Λαού μας, οι οποίοι επί δεκαετίες, λόγω κομματικού συμφέροντος και πολιτικού κόστους, απέφευγαν να διαπαιδαγωγήσουν τους Έλληνες πολίτες, δηλαδή τους ψηφοφόρους των, σε θέματα κοινωνικής, οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής. Ξέρετε, η πολιτική είναι έμφυτη σε κάθε άνθρωπο. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό». Που σημαίνει, η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών εις τα κοινά, είναι προς όφελος όλης της κοινωνίας. Αυτό όμως επιτυγχάνεται δια της καλής και ειλικρινής πληροφόρησης και ενημέρωσης κάθε πολίτη. Όμως εις την σύγχρονη εποχή, και ιδιαιτέρως εις την Πατρίδα μας, αυτός ο ρόλος μεταφέρθηκε εις τα κόμματα, τα οποία ως παντογνώστες και υπεράνω όλων ενεργούν αυθαίρετα «εν ονόματι του απληροφόρητου και ανημέρωτου για τα κοινά πολίτη», μέλος της ανύπαρκτης αποκαλούμενης εις την χώρα μας ευνομούμενης Δημοκρατίας! Πολλά είναι τα εγκληματικά σφάλματα του πολιτικού συστήματος εξουσίας. Ένα από τα μεγαλύτερα ήταν η συνεχής απόκρυψη της αλήθειας και της πραγματικότητας, και η συστηματική αέναη πλύση εγκεφάλου. Ότι π.χ. το βιοτικό επίπεδο ενός λαού, δηλαδή του κάθε πολίτη εξαρτάται από την παραγωγική εργασία και την ανταγωνιστικότητα. Από το παραγόμενο προϊόν της εργασίας κάθε πολίτη και από το αθροιζόμενο γενικό σύνολο όλων των πολιτών προκύπτει το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, το λεγόμενο ΑΕΠ. Βάσει των κανόνων της Οικονομίας, το βιοτικό επίπεδο αλλά και το μέλλον ενός λαού εξαρτάται από το ετήσιο ΑΕΠ που παράγεται, και ότι όσο πιο υψηλό είναι αυτό, τόσο υψηλότερο είναι και το κατά κεφαλή εισόδημά του. Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα εξουσίας απέκρυπτε από τον Λαό μας την σημασία του πραγματικού ΑΕΠ, το οποίο επί δεκαετίες νοθευόταν με υπέρογκους δανεισμούς εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και με την κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων οι οποίοι δυστυχώς δεν διοχετεύονταν για την ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας. Η ανεύθυνη αυτή και εγκληματική συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος εξουσίας, αυτής της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, των Θεσμοθετημένων Οργάνων της Πολιτείας, κατά τις 3 τελευταίες δεκαετίες οδήγησαν την Πατρίδα μας εις την κατάρρευση και την χρεοκοπία. Μετά από 6 χρόνια, τα θανατηφόρα 3 Μνημόνια της φτωχοποίησης, οι αιματηρές θυσίες και στερήσεις του Ελληνικού Λαού, η διαγραφή χρέους και το εγκληματικό PSI, το κούρεμα των ομολόγων των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Ιδιωτών, δεν μείωσαν το εθνικό χρέος, ως ισχυρίζονται με εμμονή οι εμπνευστές και υποστηρικτές της εγκληματικής και θανατηφόρας λιτότητας, οι εκδικητές και δήμιοι του Ελληνικού Λαού. Πρόσφατη επίσημη κυνική ανακοίνωση του ΔΝΤ και των Βρυξελλών επιβεβαιώνει ότι το εθνικό χρέος το οποίο με το ξέσπασμα της κρίσης 2008 ήταν 125% του ΑΕΠ, υπερέβη τώρα το 180%, παρόλο το κούρεμα! Ένα δυσθεώρητο χρέος το οποίο σε καμία περίπτωση και ουδέποτε μπορεί να αποπληρωθεί. Απόδειξη της απόκρυψης των τεράστιων ευθυνών, της αποτυχίας της εγκληματικής πολιτικής λιτότητας όλων των υπευθύνων, εντός και εκτός της Ελλάδος, που κατέστρεψαν την Πατρίδα μας. Ο Λαός μας πνίγεται κυριολεκτικώς εις την πτώχεια, την απελπισία, αλλά και τα ψέματα, τις ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες του κλειστού πολιτικού συστήματος εξουσίας. Ότι δήθεν η εκποίηση του εθνικού πλούτου και περιουσίας του Λαού μας, έναντι πινακίου φακής, και ότι π.χ. η Κίνα και κάποιοι αόρατοι, ανύπαρκτοι έως σήμερα εξώτεροι θα φέρουν επενδύσεις και την σωτήρια ανάπτυξη. Όμως μέσα εις την απελπισία και την λιποθυμία αδυνατούμε να συνειδητοποιούμε την οδυνηρή πραγματικότητα. Ότι μία συνεργασία με την Κίνα θα μετατρέψει την χώρα μας σε αποθήκη και διαμετακομιστικό κέντρο προώθησης των κινεζικών προϊόντων εις την Ευρώπη, με απειροελάχιστο όμως όφελος για την Πατρίδα μας. Ουδείς όμως λόγος γίνεται για κινεζικές επενδύσεις εις την Πατρίδα μας, με την δημιουργία και δραστηριότητα κινεζικών επιχειρήσεων, κάτι το οποίο ασφαλώς είναι ανέφικτο, λόγω του πολύ χαμηλού κόστους εργασίας εις την Κίνα που ανέρχεται μόλις εις τα 2 ευρώ ημερησίως. Σε σύγκριση με τον μέσο όρο κόστους εργασίας εις την Ε.Ε. που ανέρχεται εις τα 80 ευρώ ημερησίως, από τις οποίες θα μπορούσε κανείς να ελπίζει την μεταφορά επιχειρήσεων εις την Ελλάδα, υπό μορφή επενδύσεων, λόγω της μεγάλης καθίζησης του εργατικού κόστους εις την χώρα μας. Βέβαια, δυστυχώς, ούτε αυτό το ενδεχόμενο είναι εφικτό, λόγω της τεράστιας και αδίστακτης γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, της πολυνομίας, της υπερφορολόγησης και του τόσο ασταθούς και αντιαναπτυξιακού φορολογικού συστήματος! Η νέα γενεά γνωρίζει από τους γονείς και παππούδες την δύσκολη εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου, την πτώχεια, αλλά και την ηθική και ψυχική αντοχή και δύναμη του Λαού μας. Όμως η επιδρομή των Μνημονίων δεν δημιουργεί μόνον ανείπωτη πτώχεια, αλλά καταστρέφει και τις ηθικές και ψυχικές δυνάμεις ολόκληρου του Έθνους. Έλληνες! Ενώπιον του θανάσιμου αυτού κινδύνου, αναλογιζόμενοι τώρα την ιστορική και εθνική ευθύνη που πρέπει να έχει ο καθένας από εμάς, οφείλουμε ενωμένοι να αντισταθούμε εναντίον όλων εκείνων που ευθύνονται για την κατάρρευση της Πατρίδας μας και την φτωχοποίηση του Λαού μας, και εναντίον εκείνων που επιβουλεύονται την υπόσταση του Έθνους μας. Πριν είναι αργά! *Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής καταγωγής διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε εις την Βόννη Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας όπου και έζησε πολλά χρόνια. Επέστρεψε εις την Αθήνα και σπούδασε για 2η φορά Ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της οποίας τυγχάνει άριστος γνώστης.

πηγή

Το «Ποτάμι» δεν ανήκει στο Κέντρο

 http://eirinika.gr/images/datafiles1/77769.jpg

του Μελέτη Μελετόπουλου*
Εσχάτως, διάφοροι πολιτευτές και ανύπαρκτα νεοπαγή κόμματα αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώα», γιά να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό «δεξιό» ή «αριστερό» και γιά να αλιεύσουν ψήφους από όπου μπορούν. Η επίκληση του Κέντρου άρχισε από το κόμμα Μπακογιάννη (πριν αυτό επιστρέψει στο δεξιό «μαντρί»), συνεχίστηκε με διάφορα νεοφιλελεύθερα γκρουπούσκουλα που πάτωσαν στις ευρωεκλογές και τώρα συνεχίζεται με το «Ποτάμι» του κ.Σταύρου Θεοδωράκη. Εμφανής στο «Ποτάμι» η έλλειψη όχι μόνον στοιχειώδους στρατηγικής, αλλά και ιδεολογικού στίγματος. Αρχικά ο επικεφαλής του θέλησε να εμφανιστεί ως «αντισυστημικός», αλλά η «αντισυστημικότητα» θέλει άλλα προσόντα, και πάντως όχι ένα έκδηλο «συστημικό» παρελθόν. Και οπωςδήποτε όχι τις συστημικότατες προσωπικότητες που το πλαισίωσαν…. Στην συνέχεια το «Ποτάμι» άλλαξε ρότα και αποφάσισε να περπατήσει στην όχθη της «προοδευτικής αριστεράς», αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι οι κουμπαριές με ΔΗΜΑΡ, ΕΛΙΑ κλπ. το οδηγούσαν σε μία χαμένη υπόθεση. Εξ άλλου η προσπάθεια προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ευοδώθηκε. Τώρα το «Ποτάμι», αφού οι προηγούμενες ιδεολογικές περιηγήσεις του ναυάγησαν, επιχειρεί να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του και να εμφανιστεί ως «κέντρο». Ας υπενθυμίσουμε στον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη τι σημαίνει, τι είναι και από πού κατάγεται η έννοια «Κέντρο». Ιστορικά, το Κέντρο προέρχεται από την μεγάλη παράταξη του Ελευθερίου Βενιζέλου, που συγκρούσθηκε μετωπικά με τον παλαιοκομματισμό, ανέδειξε νέους ηγέτες και πλήθος ακέραιων και ικανών προσωπικοτήτων, ανασυγκρότησε εξ αρχής το ελληνικό κράτος, εξεπόνησε νέο σύνταγμα και εγκαθίδρυσε νέους θεσμούς. Και το κυριώτερο, κύριε Θεοδωράκη, η βενιζελική παράταξη είχε όραμα γιά την Ελλάδα, και το όραμα αυτό ήταν η Μεγάλη Ιδέα. Η οποία υπήρξε η κινητήρια δύναμη των Βαλκανικών Πολέμων, της συμμετοχής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και της πρώτης φάσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, που η βενιζελική παράταξη διεκπεραίωσε με επιτυχία. Περιττεύει να αναφερθούμε στην προσωπικότητα και στην παιδεία του Βενιζέλου, μόνον η μετάφραση του Θουκυδίδη θα αρκούσε γιά να τον απαθανατίσει ως κορυφαίο φιλόλογο…. Στις επόμενες δεκαετίες, οι επίγονοι του Βενιζέλου, οι κεντρώοι, πολιτεύθηκαν με κύριο άξονα τον Πατριωτισμό: ο Πλαστήρας έσωσε κυριολεκτικά την χώρα από τον αφανισμό μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γεώργιος Παπανδρέου κατέστειλε το Δεκεμβριανό κίνημα, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ήταν ο πρωθυπουργός του Εμφυλίου Πολέμου, ο Πλαστήρας επανήλθε το 1950 με σύνθημα την εθνική συμφιλίωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου ανήλθε στην εξουσία το 1963 με αίτημα την πολιτική δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και την θωράκιση της Κύπρου. Μιλάμε γιά πολιτικούς κολοσσούς, με τεράστια παιδεία: ο Παπανδρέου είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία, ο Σοφούλης ήταν διεθνώς κορυφαίος αρχαιολόγος και ο Πλαστήρας, ο πιό «αγράμματος», είχε πολεμήσει γιά την Μεγάλη Ελλάδα στα βάθη της Μικράς Ασίας. Αυτά τα λίγα αρκούν για να μην συγκρίνονται μη συγκρίσιμα μεγέθη. Και γιά να γνωρίζουμε ποιούς και τι επικαλούμεθα…. *Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

πηγή

Ένα αυτιστικό κορίτσι 5 ετών μας αφήνει άφωνους με τις ζωγραφιές της

Ένα αυτιστικό κορίτσι 5 ετών μας αφήνει άφωνους με τις ζωγραφιές της

Ο αυτισμός είναι μια νευρολογική διαταραχή που μπορεί να επηρεάσει την κοινωνική ζωή των ανθρώπων που πάσχουν από αυτόν.
Στην 5χρονη όμως Irir Grace από το Ηνωμένο Βασίλειο, ο αυτισμός χάρισε, όπως κάνει σε αρκετές περιπτώσεις, ένα απίστευτο «δώρο». Την εκπληκτική της αυτοσυγκέντρωση και προσοχή της στη λεπτομέρεια, η οποία την έχει βοηθήσει να δημιουργήσει εξαιρετικούς πίνακες που – όπως λένε οι θαυμαστές της – θυμίζουν έργα του Μονέ.
Η μικρή Iris μαθαίνει τώρα σιγά σιγά να μιλάει και οι γονείς της μαζί με τη λογοθεραπεία, την έφεραν σε επαφή με τον κόσμο της ζωγραφικής, όπου και ανακάλυψαν το τεράστιο ταλέντο της.

Η δικαιοσύνη δεν είναι ορντινάτσα της εξουσίας για να καλύπτει τις παραβάσεις της

sisaniou1
Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου
Αυτές τις ημέρες το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την απόφαση της εξουσίας δια την κατάργηση της Κυριακής αργίας.
Η εξουσία ενοχλήθηκε και το έδειξε. Θεωρήθηκε μάλιστα η δικαστική απόφαση παρενόχληση στο έργο της εξουσίας.
Υπουργικά χείλη δεν έκρυψαν την δυσφορία της εξουσίας δια την ανωτέρω δικαστική απόφαση και άφησαν να εννοηθεί ότι θα κάνουν το παν-που σημαίνει ότι θα ασκήσουν πιέσεις- δια την ανάκληση μιας τέτοιας απόφασης.
Εάν όμως δεν απατώμαι η δικαιοσύνη και μάλιστα στον ανώτατο βαθμό, έρχεται να προφυλάξει τον λαό και τον κάθε άνθρωπο από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, διαφορετικά ο πολίτης θα μείνει ανυπεράσπιστος.
Σε μια σοβαρή δημοκρατία, σε μια αληθινή δηλαδή Δημοκρατία, οι τρεις εξουσίες οφείλουν να είναι διακριτές και ανεξάρτητες και ανεπηρέαστες.
Οφείλουν να λειτουργούν με τρόπο που να εμπεδώνουν την ασφάλεια στον πολίτη.
Να του παρέχουν τα εχέγγυα ότι αν αισθάνεται ότι αδικήθηκε η ότι διώκεται να έχει την ασφάλεια της προσφυγής στην δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη δεν είναι ορντινάτσα της εκάστοτε εξουσίας για να καλύπτει τις παραβάσεις της και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά υπάρχει για τον πολίτη και δη τον ανυπεράσπιστο πολίτη.
Η ενόχληση λοιπόν της εξουσίας για την απόφαση της δικαιοσύνης αποκαλύπτει την φασίζουσα νοοτροπία της, αποκαλύπτει ότι η εξουσία διολισθαίνει προς τον αυταρχισμό και την απολυταρχία μη δεχομένη κανένα έλεγχο ακόμη και από την δικαιοσύνη.
Αυτό όμως συνιστά εκφασισμό της πολιτικής μας ζωής. Οι δικτάτορες αναστέλλουν την αυτόνομη λειτουργία των εξουσιών διότι εκείνοι μόνον γνωρίζουν πιο είναι το καλό της χώρας.
Συμβαίνει όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση το πολιτικό προσωπικό και οι άνθρωποι της εξουσίας να είναι τα ίδια πρόσωπα που κατέστρεψαν και ρήμαξαν αυτόν τον τόπο.
Συμβαίνει ακόμη με τον τρόπο τους, την συμπεριφορά τους και την όλη πολιτεία τους να μας δείχνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από την κρίση και την εξουθένωση του λαού μας και ότι εκείνοι απολαμβάνουν και σήμερα αυτά που απολάμβαναν παλαιότερα, ζουν με την ίδια άνεση και ίσως με την ίδια χλιδή που ζούσαν στο παρελθόν. Δεν φαίνεται πουθενά η συμμετοχή τους στο δράμα του λαού μας.
Από την άλλη πλευρά ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός τα έχει βάλει με μια χούφτα γυναίκες- τις καθαρίστριες του Υπουργείου των Οικονομικών –και δεν ντρέπεται.
Δεν ντρέπονται μερικοί υπουργοί παρά και πάλι την απόφαση της δικαιοσύνης να στέκονται απέναντι σε γυναίκες που διεκδικούν το ψωμί των παιδιών τους και το δικαίωμα τους να μην πεθάνουν στο δρόμο.
Αναμένω με περιέργεια να δω την απόφαση της δικαιοσύνης για δεύτερη φορά και τη στάση της Πολιτείας.
Και επί τέλους αν από τις καθαρίστριες κινδυνεύει η οικονομία του Κράτους τότε ας παραιτηθούν μερικοί Υπουργοί για να σωθεί η χώρα.
Οι καθαρίστριες ίσως να είναι πιο απαραίτητες από μερικούς από αυτούς.
Άλλωστε οι καθαρίστριες δεν κατέλαβαν αυθαίρετα αυτές τις θέσεις κάποιοι συνάδελφοι των σημερινών Υπουργών, αν όχι και οι ίδιοι, τις διόρισαν.
Ας καθίσουν λοιπόν στο σκαμνί αυτούς τους Υπουργούς και ας αφήσουν αυτές τις γυναίκες να ζήσουν και να αναπνεύσουν.
Κάποτε στο Ελληνικό λεξιλόγιο και στο γράμμα Ν υπήρχε μία λέξη, Ντροπή! Ὑπάρχει άραγε ακόμη ή με την εντολή της εξουσίας διεγράφη;
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ)

Αναζητώντας το νόημα

http://s.kathimerini.gr/resources/2014-09/21s2doc-thumb-large.jpg

Ο άνθρωπος ζητάει ένα πράγμα, «ίνα μη αποθάνει», κι αυτό που δίδει η Εκκλησία είναι η αθανασία, η ζωή η αιώνιος. Δεν βλέπετε, κι ένα ποντίκι όταν πιαστεί στη φάκα δεν τρώει το τυρί, σου λέει, «κατ’ αρχήν να ελευθερωθούμε και μετά να φάμε. Δεν θέλω να ψοφήσω χορτάτος». Αυτό κάνει το ποντίκι, και πολύ περισσότερο ο άνθρωπος που έχει τις δικές του διαστάσεις, κι έχει την ελευθερία.
Αυτό που έγινε τις περασμένες μέρες με τις εκλογές … ο ένας κρίνει τον άλλον, κατηγορεί τον άλλον και παρουσιάζεται αυτός ως σωτήρας. Αλλά τώρα επί δεκαετίες λέω το εξής: Αυτοκτονούμε δημοκρατικώς. Κάθε ένας έρχεται να μας σώσει, κι ήρθαν πολλοί, δεξιοί, αριστεροί, προοδευτικοί, συντηρητικοί. Και ξέρετε πως μου φαίνεται: Ενώ ένα είναι το αίτημα, να ελευθερωθώ από τον θάνατο, σαν να είμαστε επάνω στον Τιτανικό, το μεγάλο καράβι που βουλιάζει, και λέει ο ένας: Η λύση είναι να πάμε δεξιά, όχι να πάμε αριστερά … Ρε παιδιά, όλο βουλιάζει, ποιος θα μας σώσει! Κι έρχεται ο Υιός και Λόγος του Θεού και γίνεται άνθρωπος και μας σώζει. Αυτή η σωτηρία δεν είναι κάτι που το διαβάζουμε στα βιβλία. Όταν ζεις μέσα στην Εκκλησία, αν κάνεις υπομονή, κάποια στιγμή βλέπεις ότι έρχεται και σου μιλάει, και σαν ενσαρκώθει ο Υιός και Λόγος του Θεού για σένα. Σαρκούται για τον κάθε έναν άνθρωπο.
Στην Κορνοφωλιά που έχουμε ένα μοναστήρι (http://www.kornofolia.gr/product_info.php?cPath=12&products_id=130),  κοντά στο Σουφλί … κάνουμε συναντήσεις νέων πάσης ηλικίας. Και οι νέοι πάσης ηλικίας υπάρχουν μέσα στην ορθόδοξη εκκλησία, κι αυτό είναι το μήνυμα της Εκκλησίας. Είναι ωραία τα νιάτα και είναι ωραία τα γεράματα. Και να σας πω κάτι, είναι πιο ωραία τα γεράματα, γιατί είναι καθαρά νιάτα, πολύ δυνατά. Και ο θάνατος είναι έκρηξη ζωής. Οπότε πάμε διαφορετικά απ’ ότι πάει ο κόσμος.
Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνουμε υπομονή και να το δεχθούμε, ότι, «είμαι αδύνατος, είμαι τιποτένιος κι όμως κάποιος με αγαπά. Και Αυτός που με αγαπά με καλεί με το ίδιον όνομα», αυτό που λέει, ο καλός Ποιμήν καλεί τα ίδια πρόβατα κατ’ όνομα, «κι όταν ακούω το όνομά μου από Αυτόν που με αγαπά παίρνω υπόσταση, κι Αυτός κάθεται δίπλα μου και συζητά με μένα, και παρακολουθεί τα προβλήματά μου σαν να ήμουν μόνος εγώ στον κόσμο». Αυτό που λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι, ο Θεός αγαπά τον καθένα άνθρωπο με την αγάπη που αγαπά την οικουμένη, σαν να ήταν μόνο αυτός. Στη συνέχεια, μέσα στην Εκκλησία, ο καθένας θα δεχθεί Σώμα και Αίμα Χριστού εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις Βασιλείας Ουρανών κληρονομίαν. Δέχεται όλον τον Χριστό, όλη την Αιωνιότητα, μ’ έναν άγιο Μαργαρίτη. Και πάλι λέει ο Χρυσόστομος, δεν έχει σημασία αν εγώ κοινωνώ πρώτος από σας, σημασία έχει ότι κοινωνούμε, γινόμαστε κοινωνοί Σώματος και Αίματος Χριστού. Οπότε βλέπετε ότι η αγωγή που μας δίδει η Εκκλησία είναι αγωγή θεανθρώπινη, είναι αγωγή που σέβεται τον άνθρωπο και καταλαβαίνουμε αυτό που λέγεται στην ακολουθία: «η συνεκτική και δημιουργική των απάντων Θεού Σοφία και Δύναμις». Υπάρχει μια δημιουργική και συνεκτική των απάντων Θεού Σοφία και Δύναμις και αυτή η Δύναμις του Θεού και η Σοφία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Οπότε νιώθεις ότι τα πράγματα πάνε διαφορετικά. Γεννιέσαι στη ζωή σαν μικρό παιδί και νιώθεις συνέχεια ότι είσαι αδύνατος, αλλά κάποιος δυνατός σε αγαπάει. Και το κεφάλαιο που διαθέτεις είναι η αγάπη, κι όσο περνάει ο καιρός νιώθεις ότι είμαι αφιλότιμος, δεν έχω τίποτα να καυχηθώ, κι Αυτός εξακολουθεί να σε αγαπάει. Ε, και τότε τα χάνεις, και συνεχίζει να σε αγαπάει. Οπότε βλέπεις ότι γνωρίζεις τον κόσμο διαφορετικά, και μετά προχωρείς και ακούς τον απόστολο Παύλο και λέει ότι, «όταν ασθενώ τότε δυνατός ειμί, κι όταν χάνω δύναμη, κι όταν πεθαίνω, μπαίνω μέσα στην έκρηξη, στην πλησμονή της Ζωής». Οπότε ο καλός Ποιμήν καλεί τα ίδια πρόβατα κατ’ όνομα και εξάγει αυτά. Η κλήση του ονόματος σε βγάζει στη ζωή της ελευθερίας, «και έμπροσθεν αυτών πορεύεται και τα ίδια πρόβατα Αυτόν ακολουθεί ότι οίδασι την φωνήν Αυτού. Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν αλλά φεύξονται απ’ αυτού» (Ιωάν. 10,3-5). Ξέρουν τη φωνή του καλού Ποιμένος, πηγαίνει μπροστά και αυτά ακολουθούνε, και θα μπούνε και θα βγούνε και θα βρουν νομή, θα φάνε, τρέφονται με ελευθερία. Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αν πάνε να ακολουθήσουν κάποιον άλλον τους αφήνει ελεύθερους, τα λογικά πρόβατα, ακολουθούν, αλλά μετά φεύγουν. Δεν γίνεται, αυτός λέει ψέματα. Ο καλός Ποιμήν που έχει την καλοσύνη; «Την ψυχήν Αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων» (Ιωάν. 10,11). Θυσιάζει την ψυχή Του για τα πρόβατα. Και αυτή η κλήση κατ’ όνομα του καθενός στοιχίζει τη θυσία του Υιού και Λόγου. Οπότε βλέπετε τα πράγματα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Έχει κανείς όνομα, δικό του, δεν έχει νούμερο, και τον φροντίζει ο Θεός. Κι όσο χάνει δύναμη, τόσο παίρνει Δύναμη, πιο πολύ, πνευματική. Και νιώθεις, ότι είμαι πάρα πολύ αδύναμος και ταυτόχρονα παντοδύναμος, γιατί Κάποιος, αδικαιολόγητα, με αγαπά, και στηρίζομαι σε αυτή την Αγάπη.
Στη συνέχεια λέγει, ότι αυτός που έχει δικό του όνομα θα μιλήσει και δική του γλώσσα, οι πιστεύοντες «γλώσσαις λαλήσουσι καινές» (Μάρκ. 16,17), θα μιλήσουν νέες γλώσσες. Κάθε ένας άνθρωπος έχει το δικό του όνομα, τον δικό του χαρακτήρα και μιλάει τη δική του γλώσσα. Στην αρχή μαθαίνεις, Α, Β, Γ, συλλαβίζεις και μετά αν αισθανθείς ότι κάποιος σε αγαπά, προχωρείς με δικό σου τρόπο, μιλάς με δικό σου τρόπο. «Καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη βλάψει αυτούς» (Μάρκ. 16,18), κι αν πιούν κάτι θανάσιμο δεν θα τους βλάψει, όχι μαγικά αλλά επειδή ξέρουν ότι κάποιος Δυνατός τους αγαπά. Οπότε βλέπετε συνδυάζεται στον άνθρωπο αυτό η αίσθηση της αδυναμίας του, το ξέρει, και ταυτόχρονα η αίσθηση ότι Κάποιος τον αγαπά. Στη συνέχεια νιώθει ότι οτιδήποτε γίνεται στη ζωή του, γίνεται από αγάπη, από αγάπη ο καλός Ποιμένας του συμπαραστέκεται, από αγάπη τον εγκαταλείπει μια στιγμή για να ανδρωθεί, και προχωρούν έτσι τα πράγματα.
Οπότε βλέπετε ότι όταν ζούμε μέσα στην Εκκλησία παίρνουμε σωστή αγωγή, είναι σαν να είμαστε στην μήτρα τη θεανδρική, τη θεανθρώπινη της Εκκλησίας και πλαθώμεθα, και κατά χάριν γινώμεθα, θεοί κατά χάριν. Και λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης ότι η ψυχή συνέχεια κτίζεται, και νιώθεις κι εσύ ότι προχωρείς. Και λέει πάλι ο Γρηγόριος ο Νύσσης ότι η πορεία προς τον Θεό είναι η θέα του προσώπου του Θεού. Οπότε αμέσως τα βλέπεις διαφορετικά. Οπότε, όταν ακούς αυτές τις ομιλίες, λες, μα τι λένε οι άνθρωποι; Ένας από μας είναι κι αυτός που μιλάει και θέλει να προβάλλει το κόμμα του. Το θέμα είναι ότι και αυτός έχει ανάγκη από αγάπη. Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος όχι για να τιμωρήσει τους αιτίους, αλλά για να υποστεί τα πάντα ίνα τους πάντας σώσει, πάντα υπομείνας άπαντας έσωσε. Και αυτό που λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας ο Θεσσαλονικεύς, «ημείς νικώμεν νικώντων των άλλων», δεν θέλω να υποτάξω τον άλλο, αλλά να ζήσω μια τέτοια ζωή που να χαρεί τη ζωή του ο άλλος, ο άλλος είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Οπότε προχωρούμε έτσι μέσα στην Εκκλησία και νιώθεις ότι είναι ωραία τα νιάτα, είναι ωραία η ώριμη ηλικία και είναι ωραία τα γεράματα και είναι ωραίος ο θάνατος, γιατί; Γιατί δεν υπάρχει θάνατος. Κι αυτό το πράγμα δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο. Και αυτό το πράγμα δεν δίδεται μαγικά, το πληρώνεις με αίμα και το αγοράζεις και γίνεται ένα σώμα με σένα, αυτή η πεποίθηση. Ένας σπόρος ζωντανός πεθαίνει στη γη, όχι σαν να πεθαίνει, πεθαίνει, γι’ αυτό εκρήγνυται ο δυναμισμός που απλώνει ρίζες στη σκοτεινή γη και κλώνους στον ουρανό. Έτσι γίνεται και με τον άνθρωπο.

Υπάρχει μια ατελεύτητη συνέχεια, κι αυτή η συνέχεια είναι η ζωή, η ζωή η οποία δεν τελειώνει ποτέ, αλλά προχωρεί από μεταμόρφωση σε μεταμόρφωση, σε μια διαρκή άνοδο και σε διαρκείς, ατελεύτητες εκπλήξεις. Οπότε νιώθεις στο τέλος ότι δεν κάνω τίποτα κι όλα γίνονται μόνα τους, κι όταν αγωνίζομαι, αγωνίζομαι, ασκούμαι για το καλό το δικό μου και για το καλό όλων, αλλά στη συνέχεια τα μεγάλα που θέλουμε γίνονται μόνα τους, όταν αφού αγωνισθώ, αφού περάσω δοκιμασίες, κάνω ότι μπορώ … «Πάτερ ει δυνατόν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτου», αν είναι δυνατόν να μη πιω το πικρό ποτήριο του θανάτου. Συναντούμε στη ζωή μας δυσκολίες, «Θεέ μου αν είναι δυνατόν να το ξεπεράσουμε, να μην έρθει αυτό το θανατικό, αυτή η συμφορά στο σπίτι μου, στους μεγάλους, στους μικρούς», αλλά στη συνέχεια λες, «πλην ουχ ως εγώ αλλ’ ως Συ», κάνε Εσύ ότι θέλεις. Και νιώθεις ότι τα πράγματα προχωρούνε. Και νιώθεις ότι αοράτως σύνεστι, αοράτως υπάρχει Αυτός που σε αγαπά και όλα τα κάνει με νόημα. Κι αν τυχών έρθει μια συμφορά, κι αν τυχών έρθει ένα γεγονός που αλλάξει τα πράγματα, Αυτός που μας αγαπά, θα το αξιοποιήσει αυτό το γεγονός, αυτή τη συμφορά για το καλό μας. Κι όταν θα περάσουν τα χρόνια θα νιώθεις ότι η μεγάλη ευχαριστία θα είναι προς τον Θεό, όχι για τις καλές μέρες, αλλά για το τι έγινε από τη συμφορά, τι βγήκε από τη συμφορά. Κάτι που ξεπερνάει τη φαντασία του ανθρώπου. Και είναι μια χαρά για όλο τον κόσμο. Οπότε λες, σταματώ, γενηθήτω το θέλημα Σου, παίρνω άλλη δύναμη και προχωρώ. Εάν τυχών μέχρι τέλους, εγώ κάνω κουμάντο στον εαυτό μου, στη σκέψη μου, στη ζωή μου, ή κρίνω τους άλλους, σημαίνει ότι είμαι φτωχός και μικρός. Ο σωστός τα παραδίδει τα πάντα σε Αυτόν ο Οποίος τον αγαπά. Αυτό, «Πάτερ εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» που είναι ο τελικός λόγος του Ιησού επάνω στο σταυρό. Και όταν όλα τα παραδώσει κανείς, αρχίζει μια άλλη ζωή και προχωρεί.
Γι’ αυτό τώρα λέω το εξής, ότι η εκκλησία η ορθόδοξη είναι η μήτρα η θεανθρώπινη που σώζει τον κόσμο, πλάθει τον κόσμο όλο. Όλη η δημιουργία είναι μια φανέρωση της αγάπης του Θεού. Η ιστορία όλη συντηρείται από αυτή την αγάπη. Και η τελική κρίσις θα γίνει πάλι με την αγάπη. Νιώθω ότι το να είμαστε ορθόδοξοι Έλληνες είναι μεγάλη ευλογία και μεγάλο χρέος. Κοκαλώνεις, λες τι γίνεται εδώ; Δεν μπορώ να ‘χω κανένα παράπονο για κανέναν. Όλοι πρέπει να πάρουν από μας. Θα δώσουμε σε όλους. Όχι ότι είμαστε έξυπνοι, ούτε είμαστε καλοί ή δραστήριοι, αλλά θέλησε ο Θεός να γεννηθούμε σ’ αυτή τη μήτρα, ή αν θέλετε να γεννήσει αυτή τη μήτρα η παράδοσή μας, και ο Ελληνισμός να δεχθεί τη πίστη και να γεννηθεί αυτή η Εκκλησία, αυτή η Λειτουργία. Μετά από λίγες μέρες φτάνουμε στην 29η Μαΐου, ημέρα αποφράς, έπεσε η Πόλις. Αν το δεις ιστορικά, κλαις. Αν το δεις μέσα από την Εκκλησία, προχωρεί η ζωή. Τα πράγματα που αρχίζουν στον κόσμο, τελειώνουν στον κόσμο. Τα πράγματα της Αιωνιότητος, η Πνοή του Θεού, το Πνεύμα το Άγιον, το Οποίο, ην και έστι και έστε μήτε αρξάμενον μήτε παυσόμενον, δεν τελειώνει ποτέ. Η χάρις που δίνεται στην Εκκλησία είναι για όλο τον κόσμο. Οπότε η Αυτοκρατορία έπεσε, αλλά γεννήθηκε αυτή η ορθόδοξη λειτουργική θεολογία, αυτή η Θεία Λειτουργία, αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα, αυτό το ήθος που πλάθει τον άνθρωπο και τον ελευθερώνει από τον θάνατο. Αν το δεις ανθρώπινα λες, οι Τούρκοι μας πήραν την Πόλη. Αυτές είναι αλλοιώσεις ιστορικές. Οι Τούρκοι πήραν την Πόλη. Ο Θεός το επέτρεψε, δεν γίνεται τίποτα χωρίς την ευλογία του Θεού, και ταυτόχρονα μπαίνει κι αυτό μέσα στην ιστορία της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. Αν δεν τα βλέπουμε τα πράγματα εξωτερικά, αν τα βλέπουμε ως ορθόδοξοι, τότε νιώθουμε ότι τώρα είμαστε πιο δυνατοί. Όταν έχεις αυτοκρατορία, έχεις αυτοκρατορία. Όταν έχεις την Εκκλησία, δεν φοβάσαι τίποτα. Μου άρεσε που αρχίσαμε τη συνάντηση αυτή με το να ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη» και βλέπετε ότι κάνουμε την προεκλογική κίνηση μια μέρα μετά τις εκλογές γιατί όλοι έχουμε ανάγκη από αγάπη. Γιατί ο Αρχηγός της πίστεως μας, παρουσιάζεται ως ύπτιος νεκρός, Βασιλεύς της Δόξης, παρουσιάζεται από την ορθόδοξη εκκλησία, ο νεκρός στον Επιτάφιο. Οπότε καταργείται ο θάνατος. Δεν νικάω εγώ, νικάει όλος ο κόσμος. Οπότε όταν έχω αυτό δεν φοβάμαι τίποτα. Όχι ότι δεν φοβάμαι τίποτα, όχι ότι δεν έχω παράπονο με κανέναν, αλλά ευγνωμονώ όλους αυτούς που θέλουνε να με σφάξουνε. Γιατί αυτό που δίνεται από την Εκκλησία δεν είναι η δική μας αρετή, αλλά η φανέρωση της αγάπης του Θεού. Ότι εξήλθε ο Νικών να νικήσει και νίκησε τον θάνατο δια του θανάτου. Κι αυτό το ζει κανείς μέσα στην Εκκλησία.
Οπότε βλέπετε όταν πάρουμε τη σωστή ελληνική ορθόδοξη αγωγή, γινόμαστε άνθρωποι της οικουμένης, άνθρωποι της ιστορίας, της καινής κτίσεως ταυτόχρονα, χαιρόμαστε τα πάντα, δεν έχουμε παράπονο για κανένα, κατηγορούμε μόνο τον εαυτό μας, και συνέχεια προχωρούμε. Μου αρέσει το τροπάριο της Κασσιανής που λέει δύο πράγματα, «αμαρτημάτων μου τα πλήθη και κριμάτων Σου αβύσσους τις εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου». Είναι δύο πράγματα, είμαι μία άβυσσος αμαρτημάτων, αδυναμίας, και Είσαι η άβυσσος της αγάπης και των οικτιρμών και του ελέους, γενικά η αγάπη. Οπότε εκεί ισορροπούμε. Αλλά ετούτο εδώ το πράγμα που έχουμε, αυτή η φανέρωση της αγάπης του Θεού, αυτή η παντοκρατορία που νικάει το θάνατο είναι ελπίς πάντων των περάτων της γης. Το ότι δεν έχουμε την Πόλη, έχουμε τη Θεία Λειτουργία, μου αρέσει. Στη συνέχεια το ότι είμαστε αδύνατοι μου αρέσει. Στη συνέχεια δεν πρέπει να έχουμε παράπονο με κανένα, ούτε ευρωπαίο, ούτε ασιάτη, ούτε δεν ξέρω τι … όλοι περιμένουν αυτό που δίδει η Εκκλησία, και το δίδει η Εκκλησία δια της Θείας Λειτουργίας και δια των αγίων Της. Και οι άγιοι δεν είναι μεγάλοι, δεν είναι οι σοφοί, δεν είναι ιεροκήρυκες, δεν είναι θεολόγοι, αλλά είναι αυτοί που κάνουνε υπομονή, και το Άγιο Πνεύμα διδάσκει τα αδίδακτα στους ταπεινούς. Και βλέπεις μια στιγμή ότι προχωρούμε από τους λόγους στην ευωδία της σιωπής. Αυτό που λέγει ότι «Ανέστη Χριστός και επλήρωσεν τα σύμπαντα ευωδίας», υπάρχει μια ευωδία, που φανερώνει τη νίκη, την κατάργηση του θανάτου, κι όποιος έχει αισθήσεις το νιώθει αυτό. Και στη συνέχεια μου αρέσει αυτό που λέει ο Κύριος κάπου, «ουδέ εν τω Ισραήλ τοσάυτην πίστιν εύρον» (Λουκ. 7,9), έξω από τους θεσμούς της Εκκλησίας, ένας άνθρωπος πονεμένος να κάνει υπομονή και να βρει ο Κύριος μεγαλύτερη πίστη σ’ αυτόν, μεγαλύτερη ταπείνωση και στη συνέχεια να δεχθεί τη χάρη του Θεού, παρά ένα άλλο που είναι μέσα στον Ισραήλ. Οπότε, πηγαίνοντας στο Άγιον Όρος αναπαύτηκα, μου ταίριαζε, στη συνέχεια αναπαύτηκα όχι γιατί σώζεται ο μοναχός, γιατί σώζεται όλος ο κόσμος, αν θέλετε και οι άπιστοι, οι πάντες. Και στη συνέχεια χάρηκα γιατί αυτό το οποίο βρήκα στο Άγιον Όρος υπάρχει στο λαό μας, στον ορθόδοξο, κι εμείς αγνοούμε αυτή τη παράδοση, γι’ αυτό κάνουμε κι αυτά τα κόμματα, γι’ αυτό κάνουμε κι αυτές τις προεκλογικές ομιλίες, γι’ αυτό πηγαίνουμε σαν πρόβατα μη έχοντα ποιμένα δεξιά και αριστερά. Αλλά βλέπετε η Θεία Λειτουργία, η Μεγάλη Εβδομάδα λέει την αλήθεια. Και μου ‘κανε εντύπωση, στην Κορνοφωλιά, που κάτι απλές γυναίκες του λαού ψάλλουν κάτι υμνοτράγουδα, όπως στο σταυρό που ψάλλουνε, «σήμερον μαύρος ουρανός, σήμερον μαύρη μέρα», για τη σταύρωση του Κυρίου. Και φέτος ψάλλανε ένα νέο ύμνο, ο οποίος μου ‘δειξε ότι αυτός ο λαός είναι διάδοχος του Αισχύλου. Ξέρετε τι έψαλλαν; Η Παναγία μετά τη Σταύρωση, νυχτώνει στο Γολγοθά και κατεβαίνει σιγά-σιγά από τον Γολγοθά με τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και λέει τα καλύτερα μοιρολόγια που ήξερε και συμπάσχει όλη η φύσις. Μια στιγμή ακούει μια άλλη μάνα να κλαίει για το γιο της. Πάει και τη βρίσκει, και πια ήταν αυτή η μάνα; Λέει, εσένα το παιδί σου σταυρώθηκε κι ο δικός μου γιος κρεμάστηκε σ’ ένα δένδρο. Ήταν η μάνα του Ιούδα. Και η Θεοτόκος παίρνει την μητέρα του Ιούδα στο σπίτι της και την αγαπά και την παρηγορεί και λέει ότι Αυτός που σταυρώθηκε στο Γολγοθά μας είπε να αγαπούμε αλλήλους. Στη συνέχεια κάτι άλλο.

Μου είχε κάνει εντύπωση ότι ο πατήρ Πορφύριος όταν πήγε στο Όρος, είπε ότι, «όταν έγινα μοναχός κατάλαβα ότι δεν υπάρχει θάνατος». Μετά στη συνέχεια βλέπεις κάποιους απλούς ανθρώπους που ο πόνος τους κάνει θεολόγους και δε λένε τίποτα, αλλά σου μεταδίδουν μια βεβαιότητα ότι ο θάνατος τεθανάτωται, δεν υπάρχει θάνατος, μην απογοητεύεσαι με τίποτα. Και πως το λένε; Με τίποτα δεν το λένε. Το λένε με μια ευωδία η οποία βγαίνει από τη παρουσία τους ανεξέλεγκτα απ’ αυτούς. Και φεύγουν αυτοί και μένει η χάρις, στους τάφους, στα λόγια που είπαν, στο τόπο που έζησαν, σ’ όλο τον κόσμο. Ο θάνατος τεθανάτωται. Και τώρα είδα και το άλλο πάλι τον τελευταίο καιρό. Κάπου στη Κρήτη υπήρχε η παράδοσις, σε όλη την Ελλάδα, να ετοιμάζουμε τα προικιά για μια νέα κόρη που θα ετοιμάζεται να κάνει το γάμο της. Και εκεί πέρα είναι τα τραπεζομάντηλα, οι πετσέτες, όλα τα πράγματα και είναι και το νυφικό, το ρούχο που θα βάλει στη τελετή του γάμου. Και κάτω από το νυφικό ποιο είναι; Είναι το σάβανο. Είναι ο τελικός γάμος. Οπότε σου ετοιμάζω το νυφικό και σου ετοιμάζω και το σάβανο. Και το σάβανο, σου το ετοιμάζω σαν νυφικό, γιατί αυτός είναι ο γάμος από τον οποίο θα περάσουμε όλοι. Και αυτό δεν το θέτω με μακάβριο τρόπο, γιατί Ένας είναι ο Οποίος ενίκησε το θάνατο δια του θανάτου και στη ζωή Αυτού ελπίζουμε. Οπότε βλέπετε τι πίστη υπάρχει, τι παράδοση, τι βάθος σ’ αυτό το λαό τον οποίο εμείς ιεροπρεπώς αγνοούμε. «Έχει ευλογία» … αλλά υπάρχει αυτή η πίστη. Και λέω το εξής: όταν ένας μέσα του έχει αυτό που λέει ο άγιος Συμεών, τη μικρή χαρά που περιγελά το θάνατο. όταν ετοιμάζω για τη κόρη μου τα νυφικά και το σάβανό της, και τα ετοιμάζω με την ίδια ιεροπρέπεια και το ένα και το άλλο, είναι άλλο πράγμα. Όταν ένας έχει μέσα του μια μικρή χαρά που περιγελά το θάνατο τότε βλέπει όλα τα πράγματα διαφορετικά, απολαμβάνει τη χάρη του παρερχομένου και του προσκαίρου γιατί όλα είναι μέσα στη μία πορεία της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. Γι’ αυτό βλέπετε ότι γνωρίζουμε στην Εκκλησία τον Χριστό αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων, αγιασμό της ζωής και του θανάτου. Όλα είναι άγια εφόσον Αυτός που νίκησε τον θάνατο δια του θανάτου μας αγαπά και αγαπά όλον τον κόσμο. Οπότε έτσι είναι τα πράγματα.

Επίσης, το θέμα που βάλατε, «Αναζητώντας το νόημα», ξέρετε πρέπει να είναι κανείς απαιτητικός, να μην είναι ολιγαρκής, αυτό που σας είπα με το ποντίκι, το ποντίκι δεν θέλει να φάει το ωραίο τυρί πριν ελευθερωθεί. Μην τρώμε πίτουρα, ανοησίες, έχουμε ανάγκη από μία τροφή, την τροφή του παντός κόσμου που μας χαρίζει αυτή την ελευθερία, αλλά θα το πετύχεις αυτό, και θα σου δοθεί αυτό όχι δια της βίας, ούτε μαγικά, αλλά αν το ζητάς, αν έχεις αγωνία γι’ αυτό. Και μετά από αυτό, πάλι θα σας πω το άλλο γεγονός, μετά την Ανάσταση του Κυρίου που δύο μαθητές, ο Λουκάς και ο Κλεόπας, είχαν πνιγεί στους λογισμούς ότι, ο Δάσκαλος πέθανε, ετάφη, πέρασαν τρεις μέρες, «ηλπίζομεν ότι Ούτος εστίν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ» (Λουκ. 24,21), ελπίζαμε ότι θα λυτρώσει τον Ισραήλ αλλά τώρα είναι τρεις μέρες στον τάφο οπότε τέλειωσαν οι ιστορίες και οι ελπίδες μας. Βαδίζουν στο δρόμο και τους πλησιάζει κάποιος άγνωστος, αυτός ο άγνωστος τους σέβεται, ξέρει τα προβλήματά τους αλλά δεν ανοίγουν τα μάτια τους να τον γνωρίσουν, αλλά τους μιλάει για τα προβλήματά τους, αυτών η καρδιά ζεσταίνεται, σου λέει, αυτός μας αναπαύει, αυτός καταλαβαίνει το πρόβλημά μας και μας οδηγεί σε ίσιο δρόμο. Όταν πλησίασαν στη πόλη «αυτός προσεποιείτο πορρωτέρω πορεύεσθαι» (Λουκ. 24,28), έκανε ότι πάει αλλού και αυτοί «παρεβιάσαντο αυτόν» μείναι μετ’ αυτών, δηλαδή, του λένε, κοίταξε έτσι που μας έκανες δεν γίνεται να φύγεις, ή θα ‘ρθούμε μαζί σου ή θα ‘ρθεις μαζί μας «και εισήλθε του μείναι συν αυτοίς». Και στο τέλος, στην κλάση του άρτου, άνοιξαν τα μάτια τους, Τον γνώρισαν κι έγινε άφαντος. Όταν δεν Τον γνώριζαν ήταν μαζί τους, αυτούς που γνώριζε τα προβλήματά τους, όταν Τον γνώρισαν, τον Θεάνθρωπο έγινε άφαντος, γιατί; Για να μη Τον χάσουν. Αν έμενε θα Τον έχαναν, ότι είναι Αυτός εκεί. Δεν είναι Αυτός εκεί, είναι παντού για πάντα ο Θεάνθρωπος. Και νομίζω είναι μια άλλη εικόνα εδώ της Αναστάσεως, όπως στην Ανάσταση παρουσιάζεται ο Χριστός να σύρει όλες τις σειρές των πεπεδημένων, των νεκρών από τον άδη, τώρα στην πορεία προς Εμμαούς, μια στιγμή, σύρει όλους στην καινή κτίση, οπότε το αληθινό το βρίσκεις όταν χάνεται. Και όποιος χάσει την ψυχή του ένεκεν του Κυρίου και του Ευαγγελίου θα τη σώσει. Η δυνατότης που έχουμε δεν είναι να μπορώ να σκοτώσω τον άλλο, αλλά να μπορώ να πεθάνω, να θυσιαστώ για τον άλλον, με άλφα κεφαλαίο και με άλφα μικρό. Οπότε βλέπετε, άφαντος εγένετο, κι αυτοί δεν Τον παρεκάλεσαν όπως προηγουμένως να μείνει μαζί τους γιατί είναι για πάντα μαζί τους, και τους πήρε μαζί και γι’ αυτό η Εκκλησία λέει, «ω θείας, ω φίλης, ω γλυκυτάτης Σου φωνής µεθ' ηµών αψευδώς γαρ, επηγγείλω έσεσθαι, µέχρι τερµάτων αιώνος Χριστέ». Επειδή έγινε άφαντος και χάθηκε είναι μαζί μας αληθινά και γι’ αυτό Τον γιορτάζουμε και Τον υμνούμε και ζούμε μαζί μ’ Αυτόν.

Οπότε βλέπετε ότι ο Θεός από αγάπη δημιουργεί τα πάντα, και ο Θεός από αγάπη δημιουργεί τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο δεν τον κάνει σαν ζώο, ούτε καλό παιδί, αλλά τον κάνει θεό κατά χάρη. Και αυτό που είπε στους μαθητές προς Εμμαούς, «ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστό;» Έπρεπε να πάθει ο Χριστός, μυστήριο μέγα, αλλά λες εάν έδει παθείν τον Χριστόν πόσο μάλλον δει παθείν ημάς, κι εμείς πρέπει να πάθουμε, και νιώθεις στη συνέχεια ότι αυτά που παθαίνουμε είναι μεγάλα, πολλές φορές ξεπερνούν την αντοχή μας, αλλά Αυτός που μας αγαπάει είναι δίπλα. Και σας λέω πάλι το ίδιο, ότι στο τέλος ευχαριστούμε για τα βάσανα, γιατί υπάρχει μια γαλήνη, μια χαρά ότι ο θάνατος τεθανάτωται κι όλα είναι αγαλλίαση και στο τέλος για όλα ευλογείς τον Θεό. Εάν τυχόν δεν υπάρχει αυτή η προοπτική, αυτής της πορείας, αυτής της ελευθερίας, όλα είναι για πέταμα για τον άνθρωπο. Ούτε τον φτάνει το φαγητό, ούτε η δόξα, ούτε η τιμή, τίποτα, και το νιώθει αυτό, κι είναι άχαρη η ζωή. Εάν όμως ξέρεις ότι έχεις μια μικρή χαρά που περιγελά τον θάνατο, κι ετοιμάζω για την κόρη μου τα νυφικά και τα σάβανα μαζί, τότε έχω άλλο κύρος, κι έχω άλλη δύναμη. Οπότε, θέλω να σας πω ότι, ο Θεός μας έκανε αυτή την ευλογία σαφώς, ρητώς, να είμαστε ορθόδοξοι, κι ένας μεγάλος θεολόγος, ο πατήρ Γεώργιος Φλορόφσκι, μου κάνει εντύπωση, Ρώσος ων, πως τα κατάλαβε τα πράγματα και λέει ότι, ο Ελληνισμός είναι αιώνια κατηγορία του Χριστιανισμού, και δεν λέω ο φυλετικός Ελληνισμός, αλλά ο Ελληνισμός της λατρείας, του δόγματος και της εικόνος. Δεν μπορούσε να φτάσουμε σ’ αυτή τη θεολογία χωρίς τη φιλοσοφία, σ’ αυτή τη μυσταγωγία χωρίς τη τραγωδία, σ’ αυτή την ζωή χωρίς να υπάρχει όλος αυτός ο πολιτισμός ο ελληνικός. Εδώ πέρα τώρα έχουμε αυτή την αξιοπρέπεια της ταπεινώσεως. Είμαι ένα τίποτα, αλλά αυτό το τίποτα δεν φοβάται τον θάνατο και δεν δέχομαι να χτυπήσω κανένα, και τον πλούσιο τον βλέπω σαν φτωχό, και τον δυνατό τον βλέπω σαν αδύνατο. Οι αδύνατοι στην ιστορία ξέρετε ποιοι είναι; Αυτοί που στηρίχθηκαν στη δύναμή τους και πήγαν να χτυπήσουν το κακό με το να συντρίψουν τους άλλους. Όταν ο Πάπας επί αιώνες, με την Ιερά Εξέταση καίει τους αιρετικούς απίστους δεν είναι αυτό σωτηρία. Όταν ο Χίτλερ καίει τους Εβραίους, τους γύφτους και δεν ξέρω ποιους άλλους δεν είναι αυτό σωτηρία. Όταν ο Στάλιν καίει δεν είναι σωτηρία. Εμείς δεν έχουμε αποστολή να σκοτώσουμε τον άλλον αλλά ακολουθούμε το παράδειγμα του αρχηγού της πίστεως μας ο Οποίος πάντα υπομείνας άπαντας έσωσε. Και στη συνέχεια και στη ζωή μας έχουμε μια δυνατότητα που δεν μπορεί κανείς να μας την στερήσει, έχουμε τη δυνατότητα να πεθάνουμε. Πεθαίνω εκούσια, θυσιάζομαι, για το καλό του σπιτιού μου, των παιδιών μου, της γυναίκας μου, της οικουμένης. Και τότε νιώθω ότι πεθαίνοντας δίνω μια άλλη ζωή η οποία είναι του άλλου κόσμου. Και αυτή η ζωή του άλλου κόσμου ομορφαίνει όλον αυτό τον κόσμο. Αυτά είχα να σας πω.

Να σας πω, ακούω κάποιους πολιτικούς και λέω, λέτε σαχλαμάρες. Ακούω κάποιους θεολόγους, τον εαυτό μου, και λέω, λέτε σαχλαμάρες, δεν τα ζείτε, ένας που τα ζει τα μαρτυρεί με άλλο τρόπο. Και ο άλλος, θέλοντας και μη το αισθάνεται το γνήσιο από το ψεύτικο. Μου αρέσει αυτό που έγινε με τας Μυροφόρους. Πήγαν το πρωί στον τάφο για να αλείψουν με μύρα θνητά τον πεθαμένο δάσκαλό τους, αλλά αυτός ήτανε σε ένα τάφο κλεισμένο με μια πέτρα που δεν μπορούσαν να την κινήσουν, αλλά βρέθηκε ο λίθος αποκεκυλισμένος και ανοιχτός ο τάφος και οι άγγελοι που έλεγαν, ανέστη ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν πηγαίνετε και πέστε στους μαθητάς και στον Πέτρο ότι ανέστη εκ νεκρών, και εξήλθον και ουδενί ουδέν είπον. Δεν είπαν σε κανέναν τίποτα και τα είπαν όλα σε όλους με το να έχουν συγκλονισθεί με αυτό το γεγονός. Εγώ βλέπω ότι ο λαός μας είναι συγκλονισμένος από αυτή την πίστη. Αν τυχόν το καταλαβαίναμε και προχωρούσαμε στα χωριά, στις εκκλησίες, στα κιλίμια, στη γλώσσα, στο ήθος, θα παίρναμε δύναμη και θα νιώθαμε ότι η κυρία Μέρκελ και όλοι οι κύριοι, έχουν ανάγκη από αγάπη, δεν θα βρίζω κανέναν, θα βρίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι σ’ αυτά τα χάλια, στη συνέχεια αν τα αντιμετωπίσω μέσα από την Εκκλησία θα ευγνωμονώ τον Θεό για τα χάλια που με άφησε να πέσω, να γίνω δράμα, να γίνω λάσπη, και γίναμε τώρα το ρεντίκολο της οικουμένης, και είναι καλό αυτό, το νόμπελ της ανοησίας. Αλλά μπορεί να αναστηθούμε επειδή υπάρχει αυτή η μικρή μαγιά, αυτή που ζυμεί όλο το φύραμα. Στη συνέχεια είναι το εξής, δεν υπάρχουν πολλά θέματα για πολλούς. Μου λένε, καμιά φορά, κάνε μια εισήγηση γι’ αυτό το θέμα, και νιώθω ότι λέω συνέχεια τα ίδια για όλα τα πράγματα, γιατί είναι ένα πράγμα, ότι ο θάνατος τεθανάτωται και μεγάλοι είναι οι μικροί … αν νομίζω εγώ ότι κάτι είμαι και σας κάνω τον θεολόγο και τον ομιλητή τόχασα το παιχνίδι. Αν στηρίζομαι στις γνώσεις μου, ή στην αρετή μου, ή στη διάκριση μου τόχασα το παιχνίδι. Αλλά υπάρχει Αυτός ο Οποίος τα πάντα υπέμεινε ίνα τους πάντας σώσει, Αυτός ο Οποίος αγρύπνως είναι μαζί μας και μας αφήνει μόνους για να μπορέσουμε να ανδρωθούμε, να καταλάβουμε την αδυναμία μας και να προσφύγουμε σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό λέω ότι οι πολιτικοί οι δικοί μας έχουν ανάγκη από αγάπη και να ρίξουμε το βάρος στον εαυτό μας, στο πιστό λαό. Δεν είναι να βγω στο δρόμο να φωνάζω ή να καίω τα μαγαζιά του άλλου, αλλά εάν τυχόν κάνω υπομονή στα βάσανα και στις συμφορές που μπορεί να με βρούνε, και στη συνέχεια από μέσα μου, είτε κοιμάμαι, είτε είμαι ξύπνιος, βγαίνει ένα «Δόξα τω Θεώ», φτάνει, αυτό είναι το κήρυγμα των Μυροφόρων και νομίζω ότι ο τόπος μας είναι γεμάτος από τέτοιες φωνές, ότι ο θάνατος τεθανάτωται. Λένε: «Στις χαρές σου», και χαρές είναι ο γάμος του νέου παιδιού, της νέας κοπελιάς και στη συνέχεια οι γονείς βάζουνε μέσα και το σάβανο, ε, αυτή είναι η χαρά … Εφόσον νικήθηκε ο θάνατος τότε χαίρομαι κι αυτή τη ζωή και χαίρομαι και τις δυσκολίες, και όλα έχουν νόημα εφόσον καταλήγουν εκεί. Κι όλες οι συμφορές είναι σαν μικρά ριζίδια, πικρά μεν, αλλά τρέφουν το ένα κορμό που οδηγεί στην Ανάσταση όπου τα πάντα πεπλήρωτε φωτός, όπου αλλάζει η λογική, όπου λέμε, νεκρός ουδείς επί μνήματος, κι όπου καλούνται πάντες, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες εις τη χαρά του Κυρίου, εις το συμπόσιο της πίστεως. Γι’ αυτό λέω ότι, ζούμε σ’ αυτό τον τόπο, αυτές οι δυσκολίες πρέπει να μας βοηθήσουν να ηρεμίσουμε. Λοιπόν, ένας νέος θέλει να προχωρήσει, να πετύχει στο πανεπιστήμιο, να διαβάσει, να το κάνει όλο αυτό το πράγμα, αλλά να ξέρει ότι δεν είναι τα νιάτα δέκα χρόνια, είκοσι ή τριάντα, τα νιάτα είναι χιλιετίες, αυτό είναι που σου δίδει χάρη, αλλιώς δεν με ενδιαφέρουν τα νιάτα των δέκα ετών ή των σαράντα ετών και μετά στη συνέχεια νάμαι ένα χούφταλο. Αλλ’ αν τυχόν νιώθω λεβεντιά όντας χούφταλο, ε, τότε το γλεντάω. Εύχομαι να το γλεντήσουμε έτσι.
*Ομιλία π. Βασιλείου Γοντικάκη προηγουμένου ιεράς Μονής Ιβήρων Δευτέρα 26-5-2014  στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο

Προσκυνηματική εκδρομή της Ενορίας Αγίου Αθανασίου Κατούνας

Το διήμερο 22-23 Σεπτεμβρίου  η ενορία μας πραγματοποίησε προσκυνηματική εκδρομή  στο ιστορικό νησί των Σπετσών . Επισκεφτήκαμε   Ιερές Μονές και προσκυνήματα της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος  όπως την Ιερά Μονή Αγνούντος καθώς και την Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών
Το απόγευμα  επισκεφθήκαμε το ιστορικό νησάκι των Σπετσών όπου εκεί βρίσκεται το αρχοντικό (μουσείο)της Εθνικής μας ηρωίδας Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και την ιστορική πλατεία Ντάπια.

Διανυκτερεύσαμε  στην παραλιακή κωμόπολη Πόρτο Χέλι .Την άλλη μέρα επισκεφθήκαμε την ιστορική πόλη του Ναυπλίου , την Αγία Μονή καθώς και τον προσκυνηματικό  Ναό Παναγίας Τρυπητής  Αιγίου.





24-09-14

Περί της Κυριακής ημέρας


https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr88wSCH3EWmPG-MgG_MBF5n100fUWCXdsMMB_vTq2dut0dftHzyv0tipWjv9qM-uk_dLTeWop6MrhHDmRwWxxw-JE1afUn6TiH79PYZuZtNlQgiFIWSU6bkRGwEy6gXI7Dz07a0JSiYM/s400/epitelous-paei-kai-i-argia-tis-kyriakis.jpg

Βασιλείου Δ. Μακρυπούλια* 
Η ποικιλία και η διαφορετικότητα στην ανθρώπινη ζωή είναι ίσως κάποιες από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις, οι οποίες πρωτίστως χαρακτηρίζουν την πολιτιστική ζωή.Η ποικιλία και η διαφορετικότητα χαρακτηρίζουν πολλές παραμέτρους της ανθρώπινης ζωής ακόμα και αυτή του χρόνου. Ανατρέχοντας στην ιστορία καταλαβαίνουμε ότι στο πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι προσπάθησαν κάποιες ημέρες να τις ιδούν διαφορετικά. Ή όλη ιδέα ξεκινάει από τη σύλληψη αυτού του ιδίου του σύμπαντος και της φύσεως. Το καλοκαίρι ο ήλιος επιβάλλει την ησυχία, η άνοιξη είναι η εποχή της κίνησης και της αναγέννησης. Οι οργανισμοί ξεκουράζονται μέσα από τη χειμερία νάρκη το χειμώνα προκειμένου την άνοιξη να δοθούν δημιουργικά στη συνέχεια του είδους τους.Οι μαθητές το καλοκαίρι αναπαύονται και επιδίδονται στον αγώνα της μάθησης πάλι το φθινόπωρο προς το χειμώνα. Η ανθρώπινη πολιτεία που φτιάχθηκε κατ΄εικόνα και καθ΄ ομοίωση της ανώτερης κοσμικής φύσεως υιοθέτησε αυτή τη σειρά. Όλες οι ημέρες της εβδομάδας δεν είναι ίδιες. Όπως ο άνθρωπος δεν είναι ο ίδιος όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Όλα γύρω μας κινούνται, αλλάζουν, όλα προϋποθέτουν ποικιλία κινήσεων και ενεργειών. Κάποιες ημέρες το ανθρώπινο πνεύμα είναι ικανό, κάποιες άλλες επιθυμεί την ξεκούραση προκειμένου να αποδώσει τα μέγιστα. Το ίδιο συμβαίνει και με την ανθρώπινη ψυχή και το ανθρώπινο σώμα. Όλα αυτά βέβαια έχουν ισχύ εάν αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο ως πνευματικοσωματική οντότητα και όχι ως υλικό ζώον ως μαζάνθρωπον. Στην Παλαιά Διαθήκη λοιπόν διαβάζουμε ότι o θεός θαύμασε τα έργα του, όλα τα είχε κάνει «λίαν καλώς». Επέλεξε λοιπόν την έβδομη ημέρα ως ημέρα αργίας και ξεκούρασης.Το βαθύτερο νόημα ποιο είναι; Ο ιερός Χρυσόστομος σωστά υπαινίσσεται ότι η Κυριακή αργία είναι απαραίτητη για την υπαρξιακή εξέλιξη του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κουράζεται έξι ημέρες προκειμένου την έβδομη να ανασυνταχθεί πνευματικά και σωματικά,μέσα από την Εκκλησία και τη συμμετοχή στη θεία ευχαριστία να εύρει εκείνο το πνευματικό οπλοστάσιο το οποίο θα τον βοηθήσει στη συνέχεια του δυσκόλου αγώνος της ζωής.Το οντολογικό νόημα της έβδομης –ή όγδοης –ημέρας που ο θεός ξεκουράσθηκε εγκαινιάζοντας την Κυριακή (ή όποια άλλη ημέρα)ημέρα ως ημέρα αργίας είναι κάτι ακόμη βαθύτερο. Η γή ανήκει στο σύμπαν σε ένα κόσμο ακόμα ευρύτερο ο οποίος ως άπειρο είναι ήρεμος και ευτυχισμένος. Ο άνθρωπος συμβολικά μιμείται το ότι ανήκει σε έναν ανώτερο κόσμο και μία ημέρα απέχει από την κίνηση και την αχλύ (φασαρία) της γήινης ζωής, σύμφωνα με την ανώτερη συμπαντική ζωή ,ο άνθρωπος ηρεμεί. Μακριά από τους γνωστούς θολοκουλτουριάρηδες οι οποίοι ξεχνούν ότι οι πρώτοι που κατήργησαν την αργία της Κυριακής ήταν οι άθεοι θιασώτες του υπαρκτού σοσιαλισμού ,πιστεύουμε ότι θρησκευτικοί και ανώτεροι οντολογικοί παράγοντες προασπίζουν και καθιερώνουν την Κυριακή αργία. Είναι ύψιστο δείγμα αγάπης για τον άνθρωπο η παραδοχή πώς μία ημέρα της εβδομάδας ο άνθρωπος-πρόσωπο έχει το δικό του χρόνο να αυτοπροσδιορισθεί και ελεύθερος μέσα στη γήïνη ζωή να κάνει αυτό που θέλει. Η Κυριακή αργία είναι απόδειξη ότι η κρατική εξουσία σέβεται την υπαρξιακή ελευθερία του προσώπου. Σε κάθε άλλη περίπτωση παραιάζονται οι οντολογικές ελευθερίες του ανθρώπου που υμνήθηκε ως πρόσωπο από επιφανείς φιλοσόφους. Ο Παρμενίδης και συλλήβδην η Ελεατική σχολή διεκήρυξε την ακινησία ως αρχή της σχετικής φιλοσοφικής σχολής. Το όλο σκεπτικό σε πολύ απλή εκδοχή έχει ως εξής. Το Τέλειο, το Είναι ,χαρακτηρίζεται από την ακινησία, από την απουσία κίνησης και «άγχους». Συμβολικά ο άνθρωπος επιλέγει μία ημέρα της εβδομάδος και την αφιερώνει στο ανώτερο Όν το οποίο είναι πέρα από την κίνηση και τη στενοχώρια, ο άνθρωπος συμβολικά θέλει μία ημέρα την εβδομάδα να κινείται πέρα από την κίνηση και το θόρυβο. Θέλει μία ημέρα της εβδομάδος να είναι αφιερωμένη στον εαυτό του, στην ησυχία του που είναι πιθανόν να τον οδηγήσει αυτή η ηρεμία σε αναμνήσεις και σε συλλήψεις ανωτέρων ιδεών και πρακτικών ζωής πέρα από την ξεκούραση που τόσο ανάγκη την έχει. Ας επισκεφθούμε και τον Επιτάφιο του Περικλέους. Στο κεφάλαιο 38 λοιπόν αναφέρονται τα εξής αρκούντως σημαντικά:(ας προσέξουμε τα λεγόμενα του Περικλέους ο οποίος ήταν ο οδηγός της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ώστε και σήμερα να καταλάβουμε ότι η δύναμη του Δήμου στηρίζεται στον Άνθρωπο του πνεύματος και όχι στον αποχαυνωμένο και μαζοποιημένο άνθρωπο του ευρώ) «Και πέρα απ’ αυτά εξασφαλίσαμε για το πνεύμα μας πολλούς τρόπους ξεκούρασης από τους κόπους, έχοντες τη συνήθεια να τελούμε γιορτές , με αγώνες και θυσίες, που καλύπτουν ολόκληρο το χρόνο και έχουμε συγυρισμένα νοικοκυριά που η καθημερινή τους ευχαρίστηση διώχνει τη λύπη μακριά.».Ο χρόνος για τους Αθηναίους είναι ζωντανή παράμετρος που επηρεάζει μία άλλη ζωντανή παράμετρο τον άνθρωπο. Η ενασχόληση με το διαφορετικό ,το πιο πνευματικό και ανώτερο, αυτό που θα φέρει την εξέλιξη στον άνθρωπο, επιβάλλεται. Δεν μπορεί όμως να γίνει τις καθημερινές. Ο άνθρωπος,ως άτομο και πολίτης, ως εγώ και εμείς, βρίσκει ημέρα και ώρες να ασχοληθεί με το διαφορετικό, να κάνει το διαφορετικό, αυτό που ως πνεύμα και αξία θα ανεβάσει τον πολίτη και την πόλη,ψηλά ως πολιτισμό και ιστορία. Ακόμα και η εναλλαγή ημέρας και νύχτας αυτό μαρτυρεί.Όλα γύρω μας πρέπει να εναλλάσσονται, μέσα από τη διαλεκτική τους εναλλαγή παράγεται η σύνθεση του νέου, του καλλιτέρου.Ο άνθρωπος ο οποίος εργάζεται επτά συνεχείς ημέρες την εβδομάδα ομοιάζει με τον ήλιο που καίει συνεχώς. Μόνο καταστροφή θα επιφέρει και στον εαυτό του και στους άλλους, μιάς και θα εγκαινιάσει την εποχή της ύλης και της αντιπνευματικότητας, την εποχή όπου ο άνθρωπος –δούλος θα δουλεύει μόνο χωρίς να έχει καθόλου καιρό για τον εσωτερικό του εαυτό ο οποίος και τον προσδιορίζει οντολογικά. Τα αποτελέσματα θα είναι γνωστά. Ο κόσμος της ύλης και της οντολογικής απομόνωσης θα είναι γεγονός μέχρι το τέλος αυτού του διαλυμένου και εξαλλοιωμένου παντελώς κόσμου. Ο Νικόλαος Καζαντζάκης αναφέρει την εξής ιστορία. Υπήρχε ένας πολύ εργατικός φούρναρης ο οποίος μία φορά το μήνα κρεμούσε μία επιγραφή στο μαγαζί του η οποία έγραφε «χαζάιν πιρούιτ» (το αφεντικό διασκεδάζει).Την ημέρα αυτή έκανε ότι ήθελε προκειμένου να ξεκουράσει την ψυχή του και το σώμα ώστε περαιτέρω να δοθεί στις ανάγκες του επαγγέλματός του. Η ιστορία είναι ενδεικτική προκειμένου να καταδείξει τις μεγάλες αλήθειες ,η έβδομη ημέρα είναι αναγκαία προκειμένου ο άνθρωπος να προσδιορισθεί πνευματικά και ψυχολογικά για τη συνέχεια του βίου του. Ο μεγάλος Πλάτων χώρισε την ανθρώπινη ύπαρξη σε τρία μέρη. Το πνευματικό(ηγεμονικό)το ψυχολογικό(θυμοειδές)και το ηθικό(επιθυμητικό).Είναι αδύνατον και τα τρία αυτά μέρη να δουλεύουν ταυτοχρόνως. Το όλο θέμα ομοιάζει με τις τρείς διακριτές συνταγματικές εξουσίες οι οποίες ενώ είναι απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος θα πρέπει απόλυτα να είναι διακριτές. Ο άνθρωπος έχει απόλυτη υπαρξιακή και ουσιώδη ανάγκη να διακρίνει στη θεωρία και πράξη τις τρείς παραπάνω λειτουργίας του. Εργάζεται αναπτύσσοντας το επιθυμητικό, ησυχάζει έστω μία ημέρα αναπτύσσοντας το θυμοειδές ,έχει το δικό του χρόνο προκειμένου να αναπτύξει το ηγεμονικό. Καταλαβαίνουμε ότι η κατάργηση του ξεχωριστού χρόνου της Κυριακής, αποτελεί τη δικτατορία της μίας ανθρώπινης λειτουργίας, αυτής του επιθυμητικού ενάντια στις άλλες δύο. Η σύγχρονη εξουσία αυτού του κόσμου θέλει να δημιουργήσει τον άνθρωπο που δεν σκέφτεται παρά μόνο επιθυμεί της ύλης και των ποικίλων υλικών αναγκών του. Τη στιγμή που η ισομερής και αρμονική ανάπτυξη όλων των ανθρωπίνων μερών παραδίδει το εξελίξιμο ανθρώπινο πρόσωπο. Σε αυτό το σημείο θεωρούμε τις απόψεις περί αργίας του Αριστοτέλους και του Ανάχαρση σωστές, στη βάση ότι ο άνθρωπος ο οποίος είναι ταγμένος στην ανακάλυψη και καλλιέργεια του αγαθού ποτέ δεν σταματά ενδελεχώς να μετέχει του αγαθού. Δεν συζητάμε για την ύπαρξη της αργίας προκειμένου ο άνθρωπος να ξεδίνει εκλύοντας τα πάντα. Σε καμμία των περιπτώσεων. Ο χρόνος έχει κοινή υπόσταση διότι συνεχώς ερευνούμε το αγαθό και το καλό και την ανάπτυξή του. Χρειάζεται όμως η ηρεμία της μιάς ημέρας προκειμένου ο άνθρωπος να ερευνά την πορεία του, την εξέλιξή του, να απολαμβάνει τους οικείους του. Σε μία όμως εποχή όπως η σημερινή, η οποία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως μαθηματικό και υλικό μέγεθος και μόνο, όλα γύρω μας είναι άχρωμα, υλικώς ενιαία, χωρίς καμμία διάκριση ξεχωριστών ενεργειών και απαιτήσεων αλλά και επιδιώξεων. Ο μαζάνθρωπος της σημερινής εποχής αντιλαμβάνεται και τις επτά ημέρες το ίδιο. Ως χρονική πίστωση παραγωγής ευρώ και τίποτε άλλο. Στη βάση και της Χαϊντεγγεριανής φιλοσοφίας του Ώδε-Είναι ,η έβδομη ημέρα συμβολίζει το μικρό Είναι μέσα στο μεγάλο Είναι. Συμβολίζει την ημέρα που ομοιάζει με έναν άλλο κόσμο ξεχασμένο, ο οποίος όμως θα πρέπει να γνωρισθεί και πάλι από τον άνθρωπο. Τον κόσμο της ευτυχίας, της προσωπικότητας, της ηρεμίας, της ησυχίας και των πνευματικών απολαύσεων. Φαίνεται ότι η σύγχρονη εξουσία δεν θέλει ανθρώπους αφυπνισμένους σε αυτή τη βάση, δεν θέλει ανθρώπους οι οποίοι έχουν το χρόνο αλλά και την παιδεία να αντιληφθούν κάποια πράγματα διαφορετικά. Η ημέρα της αργίας αποτελεί μία ιδιότυπη εκεχειρία στον πόλεμο της ζωής. Αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί η εκεχειρία αυτή δεν θα πρέπει να παρέχεται στους ανθρώπους.Πίσω μάλλον από όλα αυτά υποκρύπτεται το νέο ανθρώπινο μοντέλο το οποίο θα ομοιάζει περισσότερο με ρομπότ παρά με σκεπτόμενο όν. Επίσης κρύβεται η παράδοση όλων στις πολυεθνικές διότι αποκλείεται μικρομεσαία επιχείρηση να μπορεί να εργασθεί επτά ημέρες την εβδομάδα. Τελικά τίποτε δεν είναι αθώο, τίποτε δεν είναι προς το καλό του καταναλωτή ο οποίος ούτως ή άλλως έχει περιορισμένες δυνατότητες αγοράς. Σε κάθε περίπτωση και η κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι Δούρειος ίππος. Κρίμα στον όποιο Λαομέδοντα.

*Ο Βασίλειος Δ. Μακρυπούλιας είναι Δρ. Φιλοσοφίας.
πηγή

Συγκλονίζει παλι ο Λιβανεζος “Λεωνιδας” της Ορθοδοξίας: Τουρκοκινητοι οι ισλαμοφασιστες, ανείπωτες οι θηριωδίες.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg19LXNszcjME7Lkb3GCBg1sZngEuDxw-z-cVt7XZ7U0b-FKCJ0ozCKQHgp2DuPeGAHoex_wnTo1PiYGs4vgOG0uRHaM-F060VHmpAhAoSjyUc5yFfX5gF8ng6f2Z-7drbKufI7SRUzIwQ/s1600/Rodrigue+Khoury.jpg
Συγκίνησε με την κίνησή του να ασπαστεί την Ελληνική σημαία και συγκλόνισε με τις αναφορές του στις τραγικές και απάνθρωπες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι χριστιανοί στη Μέση Ανατολή. Ο λόγος για τον πρόεδρο των Ελληνορθοδόξων του Λιβάνου, Ροντρίγκ (Δημήτριο) Ελ Χούρι ο οποίος στα πλαίσια ολιγοήμερης επίσκεψής του στην Ελλάδα παραχώρησε εκτενή και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη «Δημοκρατία».
Μεταξύ άλλων έκανε λόγο για οργανωμένο σχέδιο απέναντι στους χριστιανούς με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός κράτους χαλιφάτου, για ομοιώματα του Σατανά (!) που τοποθετούνται έξω από τα σπίτια των χριστιανών,για τον σκοτεινό ρόλο της Τουρκίας και τον νέο «Μπιν Λάντεν» Ταγίπ Ερντογάν, ενώ προέβη σε πάρα πολλές αποκαλύψεις.
-Κύριε Χούρι συγκλονίσατε σε πρόσφατη εκδήλωση για το « τάμα του έθνους» με όσα αναφέρατε για τη δραματική κατάσταση που επικρατεί σε πολλές πόλεις της Μέσης Ανατολής εξαιτίας της βιαιότητας των τζιχαντιστών. Πού οφείλεται ο πρωτόγνωρος φανατισμός τους;
-Έχω εργαστεί για τη μεταφορά της αλήθειας, με κάθε ειλικρίνεια, από «μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων». Ναι, υπάρχουν χωριά αποκλεισμένα και Χριστιανοί που σταυρώνονται και αποκεφαλίζονται. Υπάρχουν εκκλησίες που καίγονται και μετατρέπονται σε τζαμιά και μια μαζική μετατόπιση των Χριστιανών. Γράφουν το γράμμα «Ν» στα σπίτια τους στο Ιράκ, όπως έκανε η εγκληματικότητα του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β “Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα αίτια της τρομοκρατίας και του ισλαμικού εξτρεμισμού είναι πολυάριθμα. Πρώτον, χωρίς αμφιβολία, «Το δόγμα» αυτών των τρομοκρατών, μεταδίδεται μέσω «κληρικών», οι οποίοι διδάσκουν τους νέους ότι «η ισλαμική θρησκεία» δεν ολοκληρώνεται πλήρως χωρίς την καθιέρωση του «Ισλαμικού Χαλιφάτου», αναγκάζοντας τους «άπιστους» να αποτίσουν φόρο τιμής ή το Ισλάμ ή τον θάνατο. Τότε ο Θεός θα είναι ευχαριστημένος μαζί τους, όπως ισχυρίζονται. Αυτοί πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν είναι «αρεστό στον Θεό». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι έχουν ωφεληθεί από τις τρέχουσες πολιτικές συνθήκες της περιοχής να εντείνουν την προπαγάνδα τους.
Ωστόσο, αυτοί ήταν πάντα παρόντες σε όλη την ιστορία. Μερικές φορές ήταν ισχυροί και μερικές φορές αδύναμοι, ανάλογα με τις περιστάσεις. Υπήρχαν στην εποχή των Αββασιδών, για παράδειγμα, και είχαν μελετητές, όπως ο Ιμπν Taymiyah. Μερικές φορές, στη Δαμασκό, όπου κυβερνούσαν «κλείδωναν τις πόρτες στους χριστιανούς» τη νύχτα και στη συνέχεια επέστρεφαν να τις ανοίξουν όποτε τους άρεσε.
Κάποιος χαλίφης, μάλιστα, είχε διατάξει να τοποθετηθεί ένα άγαλμα του Σατανά στα σπίτια των χριστιανών, για να τους ξεχωρίσουν. Οι σφαγές των Αρμενίων και των Ελλήνων στις αρχές του εικοστού αιώνα, οφειλόταν στη ανακήρυξη του «Σουλτάνου» για το «Τζιχάντ». Η Τουρκία σήμερα, τους υποστηρίζει με πολύ θράσος, και η Δύση κάνει πως δεν τους βλέπει, μέχρι τώρα. Έχει αποκαλυφθεί ότι τα όπλα τους είναι ως επί το πλείστον τουρκικά, η εκπαίδευσή τους «τουρκική»,Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες συμμετέχουν με αυτούς, ακόμη και μετά την απελευθερωμένη της πόλης «ΚΑΣΑΜΠ» από αυτούς, για παράδειγμα, ανακαλύφθηκαν τουρκικά ασθενοφόρα και εμπορεύματα.
Απόδειξη τους ότι πήραν τον έλεγχο των περιοχών που συνορεύουν με την Τουρκία πρώτα. Η Τουρκία, για παράδειγμα, ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την κυβέρνηση των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στην Αίγυπτο και είναι η μόνη μέχρι σήμερα που δεν έχει αναγνωρίσει την «πτώση τους» παρά το γεγονός ότι είχαν κάψει περισσότερο από 84 Κοπτικές εκκλησίες σε πράξεις βίας. Ο Ερντογάν, μέχρι σήμερα, αρνήθηκε να συμμετάσχει στον παγκόσμιο συνασπισμό κατά της τρομοκρατίας. Δρα σαν έναν νέο «Μπιν Λάντεν». Η προσπάθεια να παραδοθεί η «Μέση Ανατολή» στην Τουρκία ως εναλλακτική για το ζήτημα της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ταράξει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον κόσμο. Και αν η Δύση θέλει να πολεμήσει εναντίον της ρωσικής επιρροής στην περιοχή, δεν θα πρέπει να είναι με αυτόν τον τρόπο… γιατί αν ενδυναμώσει εκείνους θα υπάρχει κίνδυνος να εκτεθεί κάθε μέρα σε 11 Σεπτεμβρίου αργότερα.
-Συγκινήσατε όλους τους Έλληνες με την κίνησή σας, να ασπασθείτε την ελληνική σημαία. Έχουμε δει όμως στο παρελθόν πολλούς έλληνες όχι μόνο να μην αντιλαμβάνονται τη σημασία της αλλά να τη βεβηλώνουν και να την καίνε. Τι θα λέγατε σε αυτούς τους ανθρώπους;
Η σημαία είναι το σύμβολο της αξιοπρέπειας του έθνους. Είναι μια συμβολική μορφή της κάθε προγονικής θυσίας για το αίμα των χιλιάδων, για τα δάκρυά τους, για τους αγώνες τους. Αυτή η σημαία αντιπροσωπεύει το ιερότερο των ιερών μας. Είναι ο «σταυρός που σήκωσαν οι αγωνιστές, για να παραμείνει σε αυτή τη γη. Ένας Χριστιανικός λαός που ζει με αξιοπρέπεια και δεν πληρώνει φόρο τιμής.» Αντιπροσωπεύει την «ελευθερία» κατά της «δουλεία». Αντιπροσωπεύει το «Όχι» κατά του ρατσισμού. Εκπροσωπεί ό,τι έχει απομείνει από ένα μεγάλο πολιτισμό που έχτισε διαδοχικά ο «Μέγας Αλέξανδρος και ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Μέγας Ιουστινιανός και ο Χρυσόστομος της Αντιοχείας και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός και Ρωμανός ο Μελωδός κι ο Παλαιών πατρός Γερμανός και ο Κολοκοτρώνης και ο Υψηλάντης.
Είναι όλοι αυτοί που κάνουν το «εμείς». Το όνομα μας και ο πολιτιστικός κώδικας μας ανάμεσα στα έθνη. Μας ρωτάτε γιατί ασπαζόμαστε τη σημαία; Αυτοί, οι οποίοι καίνε τις σημαίες τους, είναι σαν να καίνε «τις οικογένειές τους», τα ιερά τους και τους προγόνους τους σαν να καίνε τον ίδιο τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους καίνε την «αξιοπρέπειά τους». Γι “αυτό εμείς προειδοποιούμε από αυτό το «εξτρεμιστικό υλικό» που δεν είναι λιγότερο επικίνδυνο, στο να αγγίξει τα ιερά, από τον ισλαμικό εξτρεμισμό.

Του Αντώνη Μακατούνη-(από το ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία)
πηγή 

Μόνο η αισιοδοξία μας σώζει (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο.  Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια.
 Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. 
Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
 Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό τη νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς