Το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Πολεμικές αποζημιώσεις: Aκόμα και ένας Γερμανός θα υποστήριζε την Ελλάδα με αυτό το βίντεο

Ένα ανέλπιστο σύμμαχο βρήκε η Ελλάδα στους αγώνες που δίνει τόσο για να κατανοηθεί η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια από τις πολιτικές της τρόικας όσο και στην διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων. Πρόκειται για το σόου Die Anstalt (To Ινστιτούτο) που προβάλλεται από ZDF, το δεύτερο κανάλι της κρατικής (!) τηλεόρασης της Γερμανίας. Η επόμενη εκπομπή με αντικείμενο την Ελλάδα, η οποία θα προβληθεί από την γερμανική τηλεόραση αύριο Τρίτη, έχει ήδη «ανέβει» στο ίντερνετ. Από τα 50 λεπτά που διαρκεί το σόου ξεχωρίζουν δύο ενότητες. Στην πρώτη παρουσιάζεται με τον πλέον παραστατικό και σατυρικό τρόπο η κατάσταση που έχει περιέλθει Ελλάδα, η οποία εμφανίζεται ως μία ταβέρνα η οποία λειτουργεί υπό τις οδηγίες της τρόικα ενώ στο δεύτερο μέρος θίγεται με πολύ καυστικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Παρόν στην εκπομπή είναι και ο επιζών από το Δίστομο, Αργύρης Σφουντούρης, του οποίου οι Γερμανοί εκτέλεσαν και τους δύο γονείς και αρκετούς συγγενείς. Το Die Anstalt πηγαίνοντας κόντρα στις λαϊκιστικές φωνές της Γερμανίας έχει επανειλημμένα και στο παρελθόν παρουσιάσει το ελληνικό πρόβλημα από μία διαφορετική οπτική. Στην αυριανή εκπομπή – η οποία αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις – οι παραγωγοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι μόνο οι Έλληνες οι οποίοι πρέπει να πληρώσουν τα χρέη τους αλλά και οι Γερμανοί, χωρίς τρικ...

Ποιος είναι ο Αργύρης Σφουντούρης
Ο Αργύρης Σφουντούρης γεννήθηκε το 1940 στο Δίστομο. Σε πολύ μικρή ηλικία στις 10 Ιουνίου 1944 έχασε τους γονείς του, που εκτελέσθηκαν από τα Γερμανικά στρατεύματα των SS κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Μεταξύ των 218 εκτελεσθέντων, 32 έφεραν το επίθετο Σφουντούρης. Ο μικρός τότε Αργύρης, έφθασε στην Αθήνα, όπου περιπλανήθηκε σε διάφορα ορφανοτροφεία επί τρία χρόνια, μαζί με χιλιάδες άλλα ορφανά παιδιά, αθώα θύματα της ιδίας γερμανικής κατοχής. Το 1949, ήταν ένας από τα 10 παιδιά που ταξίδεψαν στην Ελβετία στο ίδρυμα Πεσταλότσι, που σκοπός του είναι να στεγάζει παιδιά χωρίς οικογένεια. Γρήγορα ξεχώρισε για την ευστροφία του μυαλού του. Φοίτησε στο γυμνάσιο και στην συνέχεια στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης Μαθηματικά, Πυρηνική Φυσική και Αστροφυσική. Παράλληλα έγραφε ποιήματα και δοκίμια. Μετέφρασε στην γερμανική γλώσσα, διάφορους Έλληνες ποιητές όπως Κ. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Ι. Ρίτσο, Ο. Ελύτη κ.α. Την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα, εκδίδει στην Ελβετία ένα πολιτιστικό περιοδικό στην ελληνική και γερμανική γλώσσα. Διδάσκει σε διάφορα γυμνάσια της περιοχής της Ζυρίχης. Μετά από 40 χρόνια αποφασίζει μια ριζική αλλαγή στην ζωή του. Πηγαίνει στο Νεπάλ, στην Σομαλία και στην Ινδονησία όπου για 10 περίπου χρόνια βοηθάει ενεργά στην αναδιοργάνωση τους.

Επιστρέφοντας στην Ευρώπη βρίσκει τη Γερμανία ενωμένη, καθώς εν τω μεταξύ οι κάτοικοι του Βερολίνου είδαν το τείχος που τους χώριζε από τον δυτικό κόσμο να πέφτει, δημιουργώντας μία καινούργια κατάσταση στην χώρα. Με την επανένωση της Γερμανίας αρχίζει μία περίοδος με δυνατότητες απολογισμού και καταμέτρησης των θυμάτων πολέμου. Ο Αργύρης Σφουντούρης οργανώνει το 1994 στους Δελφούς, μία «Σύνοδο για την ειρήνη», στην οποία κάλεσε και Γερμανούς πολιτικούς, εκ των οποίων όμως δεν παρευρέθη κανείς. Μετά από πολλές ανεπιτυχείς απόπειρες για συζήτηση με τις Γερμανικές Αρχές, το 1995 μαζί με τις τρεις επιζώσες αδερφές του, ζητούν δικαίωση με νόμιμη διαδικασία. Η καταγγελία και οι ακόλουθες εφέσεις δεν έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα και οι υποθέσεις ακόμα εκκρεμούν στο δικαστήριο της πόλεως Καρλσρούε της Γερμανίας.
Πριν από μερικά χρόνια, ο Ελβετός σκηνοθέτης Στέφαν Χάουπτ αποφάσισε να ανεβάσει την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη στη Ζυρίχη. Χρειαζόταν έναν Έλληνα, όχι απαραιτήτως ηθοποιό, για να διαβάσει αποσπάσματα του έργου. Συναντήθηκε με τον Αργύρη Σφουντούρη, ο οποίος -συμπτωματικά- ήταν ο μεταφραστής της «Ασκητικής» στα γερμανικά. Έτσι, δημιουργήθηκε η ταινία «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη».

 

Η ταινία ΕΔΩ

πηγή

Η σφαγή της Χίου γίνεται παράσταση

Από την 1η έως τις 5 Απριλίου στο θέατρο Αυλαία με ερμηνευτή τον Παντελή Θαλασσινό

  Τα γεγονότα της σφαγής της Χίου είναι λίγο - πολύ γνωστά σε όλους: υπολογίζεται ότι από την 1η Απριλίου του 1822 μέχρι τα τέλη Αυγούστου, μέσα σε πέντε μήνες, από τους 117.000 κατοίκους που είχε πληθυσμό το νησί, οι 42.000 σφαγιάστηκαν, περίπου 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη.


Βασισμένη σε αυτά τα γεγονότα, η παράσταση «Βγερού γλυκά Φανού» ανεβαίνει στο θέατρο Αυλαία από την 1η έως τις 5 Απριλίου, υπό την Αιγίδα του Δήμου ΧΙΟΥ και με την υποστήριξη του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου. Η υπόθεσή της, σύμφωνα με τους συντελεστές της, είναι καθηλωτική: «Μια σύγχρονη Ελληνίδα γυναίκα, η Αγγελική, μέσα από τη συγκλονιστική αφήγηση της Βγερούς, που επέζησε της Σφαγής στη Χίο και της δουλείας στη Σμύρνη, προσπαθεί να συναρμολογήσει την κατακερματισμένη ταυτότητα της. Δύο διαφορετικές εποχές, δύο διαφορετικές γυναίκες, δύο αφηγήσεις. Η μία κραυγή επιβίωσης και αυτογνωσίας. Η άλλη, μαρτυρία και ταυτόχρονα καταγγελία. Και οι δύο συναρμολογούν μία κοινή μνήμη, μία ελπίδα του μέλλοντος, μία ιστορία. Αν την ακούσεις δεν την ξεχνάς. Γίνεσαι μέρος της!».

Η παράσταση ανεβαίνει από το «Θέατρο του Θερμαϊκού», το οποίο ιδρύθηκε από τους Ελευθερία & Λεωνίδα Τέτουλα το φθινόπωρο του 2014 στη Θεσσαλονίκη. Η «Βγερού γλυκά Φανού» είναι η πρώτη του παραγωγή, ενώ πρόθεσή του είναι ν’ αναπτύξει παραγωγές που θ’ αναδεικνύουν σημαντικές στιγμές της ιστορίας και της παράδοσής προκειμένου να τις υποβάλλουν σ’ ένα διάλογο με το σήμερα. Οσον αφορά τους συντελεστές, παίζουν οι Ελευθερία Τέτουλα και Μελίνα Αποστολίδου, η φωνή της Ανθής ακούγεται από την Ειρήνη Κυριακού και στο ομώνυμο τραγούδι ερμηνευτής είναι ο Χιώτης Παντελής Θαλασσινός. Τη σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία ανέλαβε η Κορίνα Βασιλειάδου, τη μουσική ο Κώστας Βόμβολος, την επιμέλεια κίνησης ο Κωνσταντίνος Κατσιαμάκης, τα σκηνικά - κοστούμια και τον σχεδιασμό φωτισμών η Κέλλυ Εφραιμίδου, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Κλέα Σαμαντά και επιστημονική συνεργάτης η Στέλλα Τσιροπινά.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΓΕΡΟΥ «Δεν ξέρω αν είναι ρωμιά, τουρκάλα ή φράγκισσα, -άσε που δεν ξέρω και πού αρχίζει το ένα και πού τελειώνει το άλλο,- όμως είναι αυτή που είδε σάρκες και ρούχα να γίνονται ένα, το αίμα να τρέχει ποτάμι ανάμεσα στα πόδια των κοριτσιών, είναι αυτή που είδε στήθη γυναικών κομμένα φέτες, μυαλά χυμένα στους ώμους σαν από μια παραγεμισμένη κούπα, βρέφη κομματιασμένα να κείτονται πεταμένα στα βράχια. Είναι αυτή που είδε τη Μεγάλη Σφαγή, αυτή που έζησε το γιουρούσι, το πελέκι, που μεγάλωσε με κλάματα, με θρήνους και με μοιρολόγια. Είναι αυτή που άκουσε το σμίξιμο των σπαθιών με τη σάρκα, τις φωνές των μανάδων που βλέπανε τις κόρες τους να βιάζονται, το τρίξιμο των δοντιών και τις τουφεκιές να σφυροκοπάνε στον αγέρα. Είναι αυτή που κανένας ήχος της φύσης πλέον δεν της φαίνεται γλυκός, κανένα κελάηδημα αηδονιού το ξημέρωμα δεν την χαροποιεί, γιατί στα αυτιά της ηχούν ακόμα οι κραυγές και τα ουρλιαχτά. Αν και βρήκε τη δύναμη ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί, να κάμει πέντε παιδιά, να τα μεγαλώσει και να τα θεριέψει, πάντοτε ο ύπνος της σαν το θάνατο ήταν πικρός και τα όνειρά της πάντα θα τα στοιχειώνουν οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες νεκροί που χάθηκαν μέσα σε λίγες μέρες και μαζί τους χάθηκαν τα ονόματά τους και οι μνήμες τους, χάθηκαν κι οι απόγονοί τους που θα τους μνημόνευαν. Χιλιάδες κρανία σαπίζουν στα δάση και στα χωράφια, ανάμεσά τους των γονιών της και των αδερφών της, των συγγενών και των φίλων της, των συγχωριανών της, ανθρώπων που γνώρισε κι έζησε μαζί τους και χάθηκαν. Ωστόσο, ποτέ δεν είπε: «Καταραμένη η φυλή που έκανε τις σφαγές. Καταραμένη η γενιά που τους αφάνισε!» Όμως λέει ασυγχώρητοι όσοι βάδισαν στο μονοπάτι της παλιανθρωπιάς. Κι ας είναι Γιουρούκοι, Ζεϊμπέκοι, Αρναούτηδες, Τούρκοι ή Έλληνες, Οβραίοι ή Φράγκοι. Ασυγχώρητοι όσοι στο όνομα του Θεού ή του χρήματος, της απληστίας ή της εκδίκησης, βρωμίζουν τη ζωή με τις πράξεις τους. Κάτω από τα δάκρυά της μίσος δε θα βρείτε. Δεν ζητάει εκδίκηση. Μνήμη ζητάει! Μνήμη πικρή σαν πικραμύγδαλο. Να την εβάζεις κάθε πρωί στο στόμα, για να θυμάσαι πόσο γλυκιά κι όμορφη είναι η ζωή. Όχι μόνο για μας τους Χιώτες, για όλη την ανθρωπότη! Και με τούτη τη μνήμη να τη ξαναφτιάξεις από την αρχή. Αυτή είναι!»
Απόσπασμα από τη νουβέλα: «Βγερού γλυκά φανού» του Γιώργου Χατζόπουλου



ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη-Σάββατο 21.00, Κυριακή 20.00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 75’

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Γενική είσοδος: 12 ευρώ, μειωμένο: 8 ευρώ
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ στο ταμείο του Θεάτρου: 10 ευρώ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ
2310237700
www.avlaiatheatre.gr

"Βουβή" εβδομάδα

 

 

Συχνά ἀκοῦμε τήν ἄποψη ὅτι  ἡ ἑβδομάδα πού διανύουμε (πρίν δηλαδή τή Μεγάλη Ἑβδομάδα) ἀποκαλεῖται "κουφή" ἤ "βουβή" ἐπειδή δέν ὑπάρχουν ἀκολουθίες ἐν ἀναμονή τῶν Παθῶν. Εἶναι ὅμως ἀληθές αὐτό;

Ὁ εὐσεβής λαός ἀποκαλεῖ συχνά τήν ἑβδομάδα αὐτή «κουφή» ἤ    «βουβή» μέ μοναδική δικαιολογία ὅτι τήν Ἑβδομάδα αὐτή δέν τελοῦνται Ἀκολουθίες καί ὡς ἐκ τούτου δέν χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν ἱερῶν ναῶν. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι ἀρκετά διαφορετική. Ἀρκεῖ νά ρίξει κανείς μία ματιά στά Λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά πεισθεῖ ὅτι, ὄχι «βουβή» καί «κουφή» δέν εἶναι αὐτή ἡ Ἑβδομάδα ἀλλά ἀντίθετα εἶναι  πλήρης μηνυμάτων καί θεολογικῶν ἐννοιῶν γύρω ἀπό τό Μυστήριο τοῦ θανάτου ἐν ὄψει ἄλλωστε καί τῆς ἑορτῆς τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου. Παλαιότερα ἡ παραπάνω λαθεμένη ἄποψη γιά τήν "κουφή" ἑβδομάδα ἐκαλλιεργεῖτο καί ἀπό τούς ἴδιους τους ἱερεῖς σάν μία δικαιολογημένη ἴσως προσπάθεια γιά λίγη ξεκούραση λίγο πρίν τόν μεγάλο κόπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Τό Τυπικό της Ἐκκλησίας μᾶς ὑπαγορεύει καί....

 αὐτήν τήν Ἑβδομάδα τίς Ἀκολουθίες πού τελοῦνται καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Δηλ. Μεσονυκτικό, Ὄρθρο, Ὧρες καί Ἑσπερινό, τό Μεγάλο Ἀπόδειπνο τό ἀπόγευμα, τήν Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή καθώς καί τό Μικρό Ἀπόδειπνο μέ τόν κανόνα τοῦ Ἁγίου Λαζάρου τήν Παρασκευή τό ἀπόγευμα. Ἡ μοναδική Ἀκολουθία πού ἀπουσιάζει εἶναι ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν  τῆς Παναγίας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τήν μοναδική χαρμόσυνη νότα στήν πένθιμη περίοδο πού διανύουμε. Τό γεγονότς ὅτι δέν τελεῖται ἡ χαρμόσυνη  Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τήν Ἑβδομάδα αὐτή,  ὁδήγησε ἴσως στήν παρεξήγηση. 

πηγή

Βιβλιοκριτική: Αυτοείδωλον εγενόμην [Θεόδωρος Ζιάκας], 2005

Αυτοείδωλον εγενόμην

Θεόδωρος Ζιάκας

Εκδ. Αρμός, 2005

Γιατί οι Έλληνες έγιναν Χριστιανοί; Γιατί έγιναν Ρωμαίοι (Βυζαντινοί); Γιατί δεν κατάφεραν να γίνουν «σωστοί» Νεωτερικοί; Αυτά είναι τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει ο Θεόδωρος Ζιάκας  στο «Αυτοείδωλον εγενόμην», τελευταίο έργο μιας τριλογίας με σκοπό την εύρεση της ελληνικής ταυτότητας. Ο τίτλος, προερχόμενος από χριστιανικό κείμενο του 8^ου αιώνα μ.Χ., αναφέρεται στο παρηκμασμένο Άτομο που μετατρέπει τον εαυτό του σε είδωλο-αντικείμενο θαυμασμού του ίδιου και των άλλων.

Βάση της έρευνας του Ζιάκα είναι η ανθρωπολογική διάκριση των πολιτισμών σε κολλεκτιβιστικούς και ατομοκεντρικούς. Στον κολλεκτιβιστικό πολιτισμό ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζει τις ενέργειές του από τη δράση μιας ομάδας, στην οποία υπακούει χωρίς να την αμφισβητεί. Στον ατομοκεντρικό ανήκει σε μια ομάδα αλλά την ακολουθεί επειδή πιστεύει ότι τον συμφέρει ή εκφράζει. Έως σήμερα δύο πολιτισμοί έχουν μεταβεί στη δεύτερη βαθμίδα, ο αρχαίος ελληνικός και ο δυτικός νεωτερικός. Δηλαδή μόνο σε αυτούς τους δύο έγινε ανθρωπολογικό πρότυπο το Άτομο. Εντούτοις, το αρχαίο ελληνικό Άτομο διαφέρει ουσιωδώς από το νεωτερικό. Το πρώτο αναζητούσε την ευτυχία και ελευθερία στην πολιτική ζωή, έδινε προτεραιότητα στις αδιαμεσολάβητες σχέσεις και εναρμονιζόταν με τη φύση. Το νεωτερικό Άτομο ψάχνει την ευτυχία και ελευθερία στην ιδιωτική ζωή, οργανώνει συστήματα διαμεσολάβησης των σχέσεων και θέλει να κυριαρχεί στη φύση.

Ο Ζιάκας χρησιμοποιεί τα έργα ορισμένων συγγραφέων ως άξονα αναφοράς. Ένας από αυτούς είναι ο ιστορικός Arnold Toynbee. Ο Toynbee έλεγε ότι ο ελληνισμός έχει διαπολιτισμική συνέχεια από τους Μυκηναίους έως τον 20ό αιώνα. Σε κάθε φάση της ιστορίας του κουβαλάει κάποιες κληρονομιές από το παρελθόν, αρνητικές και θετικές. Στις θετικές τοποθετεί την αγροτική θρησκευτικότητα και τον Όμηρο. Ο Ζιάκας διορθώνει σε ορισμένα σημεία τον Toynbee, εξηγώντας π.χ. ότι η εμμονή των Βυζαντινών λογίων στην αττική διάλεκτο δεν οφείλεται σε αδυναμία τους να απαλλαγούν από κάποιο διανοητικό «νάρθηκα» αλλά στην επιθυμία τους να διατηρήσουν τα νοήματα που μεταφέρονται με αυτή τη διάλεκτο. Η παράδοση είναι κάτι ζωντανό, αλλάζει με τη συνεισφορά κάθε γενιάς και αποτελεί πηγή έμπνευσης. Ένα έθνος χωρίς παράδοση είναι σα μάστορας που δεν έχει πάρει τίποτα από τους προηγούμενους μάστορες.

Έπειτα ο Ζιάκας ασχολείται με το έργο του ιστορικού E. R. Dodds, που υποστήριξε ότι ο χριστιανισμός «πέτυχε σε φάση ανασφάλειας» τους αρχαίους Έλληνες κι έτσι τους εξαπάτησε να τον ακολουθήσουν. Μεθοδικά αποδομεί την επιχειρηματολογία του Ντοντς, δείχνοντας ότι οι Έλληνες δέχτηκαν το χριστιανισμό ελεύθερα και εν γνώσει τους γιατί τους έβγαλε από την κρίση που περνούσαν. Αυτή είχε ξεκινήσει από τον 5^ο αιώνα π.Χ. με τον ολέθριο Πελοποννησιακό πόλεμο και τον 4^ο αιώνα π.Χ. με τους σοφιστές, που δίδασκαν ότι η αλήθεια και το καλό είναι σχετικά. Η κρίση επιδεινώθηκε όταν έσβησε οριστικά η πίστη στην ηρωική/θεϊκή προέλευση της Πόλης ενώ με τη ρωμαϊκή κατάκτηση ο Έλληνας έχασε και την πολιτική ελευθερία του.

Η εκκλησία του δήμου δεν ήταν για τους αρχαίους Έλληνες απλά ένα κρατικό όργανο λήψης αποφάσεων. Ήταν ο χώρος άσκησης ενός αθλήματος, με ιδανικό την καλλιέργεια των διαπροσωπικών σχέσεων και τη συλλογική αναζήτηση του Αγαθού, όπως έγραψε ο Αριστοτέλης. Ο χριστιανισμός έδωσε πίσω στους Έλληνες την «Πόλη» τους. Η χριστιανική εκκλησία διαδέχτηκε την εκκλησία του δήμου με μια πρωτοφανή καθολικότητα και υπαρξιακή πληρότητα. Στο χώρο της, η επιδίωξη του αληθινού βίου απόκτησε νέο νόημα. Το παλιό άλυτο πρόβλημα, η ανάγκη της Πόλης για Αρετή, η οποία δεν μπορεί να βρει έρεισμα στον άνθρωπο λόγω της ασταθούς φύσης του, απαντήθηκε στην Εκκλησία. Το άτρεπτο στήριγμα της Αρετής βρέθηκε στον ιστορικά αποκαλυμμένο Χριστό.

Ο χριστιανισμός έδωσε δύο μεγάλες μάχες. Η μία ήταν ενάντια στην ιεροποίηση της εξουσίας, την οποία καμία θρησκεία δεν είχε τολμήσει να αμφισβητήσει. Η αντίσταση του χριστιανισμού στη θέληση της εξουσίας να παρουσιάζεται ως έχουσα ανώτερη αξία από την κοινωνία προκάλεσε τους αιματηρούς διωγμούς και την ανάδειξη χιλιάδων μαρτύρων. Η άλλη μάχη δόθηκε ενάντια στο γνωστικισμό. Ο τελευταίος προτάσσει τη συγκέντρωση του ανθρώπου στον εαυτό του, την πνευματική απομάκρυνση από την κοινωνία και την ιδέα ότι ο άνθρωπος έχει ως ανώτερο σκοπό να θεωθεί χάνοντας την ατομικότητά του. Νικώντας το γνωστικισμό ο χριστιανισμός διέσωσε μια στάση ζωής που προβάλλει την ετερότητα, την κοινωνική προσφορά και τη δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να απαντήσει στο διακριτικό κάλεσμα του Θεού διατηρώντας την ταυτότητά του.

Στη συνέχεια ο Ζιάκας ασχολείται με το λόγο που οι Έλληνες έγιναν Ρωμαίοι μέσα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία (η ονομασία «Βυζαντινός» είναι πολύ μεταγενέστερη και οι ίδιοι οι «Βυζαντινοί» ποτέ δεν τη χρησιμοποιούσαν). Η Ρώμη έπραξε κάτι που η Αθήνα δεν είχε τολμήσει όταν ηγεμόνευε: δέχτηκε να γίνει πρώτη πόλη μεταξύ ίσων, παραχωρώντας σε όλους τους κατοίκους της επικράτειας, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, δικαιώματα ίδια με εκείνα των πολιτών της. Έτσι λύθηκε το διαχρονικό πρόβλημα διοίκησης των αρχαίων Ελλήνων, το οποίο είχε οδηγήσει στην παρακμή της πόλης-κράτους. Για πρώτη φορά όλοι οι Έλληνες ζούσαν σε ένα ενιαίο κράτος χωρίς να συγκρούονται μεταξύ τους. Διατήρησαν την εθνικότητά τους και υιοθέτησαν μια κοινή υπηκοότητα. Σήμερα δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε γιατί συγχέουμε τις δύο έννοιες. Οι Έλληνες ήξεραν ότι η επιστροφή στο καθεστώς της πόλης-κράτους ήταν αδύνατη. Μόνο η αυτοκρατορία προστάτευε από τις αδιάκοπες βαρβαρικές επιδρομές και απέτρεπε τις εμφύλιες διαμάχες στην οικουμενική κλίμακα.

Επιπλέον, ο λαός έλεγχε τον αυτοκράτορα ως προς το ζήτημα που αισθανόταν πιο σημαντικό, τη φύλαξη της Εκκλησίας. Στις ασιατικές δεσποτείες ή τα καθολικά και προτεσταντικά κράτη, η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία πηγάζανε από ψηλά. Αντίθετα, στη Βυζαντινή αυτοκρατορία δεν ασκείται θρησκευτική εξουσία στο λαό. Ακόμη και οι εκκλησιαστικές σύνοδοι έπρεπε να τον πείσουν με την ορθότητά τους για να θεωρούνται έγκυρες. Αυτός αποφάσιζε για το θεμέλιο της κοινωνίας του, τη θρησκεία. Η σημασία των παραπάνω μας είναι δυσνόητη γιατί έχουμε υιοθετήσει τη νεωτερική αντίληψη ότι βάση της κοινωνίας είναι η οικονομία και η θρησκεία απλά μια ατομική υπόθεση.

Το τρίτο βασικό ζήτημα του βιβλίου είναι γιατί οι Έλληνες δεν κατάφεραν να γίνουν νεωτερικοί όπως οι Δυτικοί. Τι είναι το Νεωτερικό Άτομο, το ανθρωπολογικό πρότυπο των χωρών που μιμείται αποτυχημένα ο σύγχρονος Έλληνας; Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα νεωτερικού Ατόμου είναι ο αστός. Παρακολουθώντας την εξέλιξή του μπορούμε να καταλάβουμε την ταυτότητα της Δύσης. Έως το 18^ο αιώνα ο αστός διακρινόταν στις οικονομικές δραστηριότητες αλλά ο προσανατολισμός του ήταν ανθρωποκεντρικός, για παράδειγμα είχε ηθικές αξίες. Το 19^ο αιώνα, με τη βιομηχανική επανάσταση και την αλλοίωση της σχέσης του ανθρώπου με την εργασία και το χρόνο, ο αστός αλλάζει. Αυτοσκοπός του γίνονται η κερδοφορία, η ισχύς, το μέγεθος και η ταχεία εξέλιξη της επιχείρησης. Τον 20ό αιώνα, με την έλευση της μαζικής δημοκρατίας, παραγωγής και κατανάλωσης, φαινόμενα που εξετάζει ο Παναγιώτης Κονδύλης στην «Παρακμή του αστικού πολιτισμού», ο αστός αφομοιώνεται από το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που ο ίδιος έφτιαξε. Δεν έχει σχέση με τον αυτόνομο, ευσεβή άνθρωπο που σκιαγραφείται στο μυθιστόρημα «Ροβινσώνας Κρούσος».

Οι Έλληνες προσπάθησαν να γίνουν νεωτερικοί αλλά οι θεσμοί που έφτιαξαν και οι μεταρρυθμίσεις που δοκίμασαν δε λειτουργούν καλά. Ο κύριος λόγος είναι ότι το πρότυπο που έχουν επιλέξει, το νεωτερικό Άτομο, δεν ταιριάζει ανθρωπολογικά με καμία από τις παραδόσεις και ιστορικές διαδρομές τους. Επιπλέον, έχει εξαντλήσει τη δυναμική του, όπως συνέβη και στο αρχαίο ελληνικό Άτομο, και έχει εισέλθει στη φάση της αποσύνθεσής του. Αυτή σηματοδοτείται από το μεταμοντερνισμό και εκφράζεται ως βύθιση των δυτικών κοινωνιών στο μηδενισμό, με γνωρίσματα τον ηδονισμό, τον υποκειμενισμό και την ακραία απο-προσωποποίηση των σχέσεων με τη χρήση μηχανών. Η προσπάθεια των Ελλήνων να υιοθετήσουν τον τρόπο ζωής του νεωτερικού Ατόμου τους μεταβιβάζει τα προβλήματα της ιστορικής εξάντλησης του Διαφωτισμού.

Η έρευνα του Ζιάκα συνδυάζει την κοινωνιολογία, την ιστορία, τη φιλοσοφία, τη θεολογία και την ψυχολογία σε μια ερμηνεία του κόσμου με άφταστη καθαρότητα και εύρος. Σίγουρα χρειάζεται αρκετές γνώσεις για να εκτιμηθεί, καθώς και προθυμία να δεις τον κόσμο χωρίς τα ιδεολογικά γυαλιά της νεωτερικότητας. Το «Αυτοείδωλον εγενόμην» δείχνει την απαράμιλλη ερμηνευτική δύναμη της ελληνικής παράδοσης. Εξηγεί ποιοι είναι οι Έλληνες, από πού έρχονται και ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουν σήμερα. Και αναδεικνύει με τρομαχτική σαφήνεια την κρίση μιας εποχής όπου αναζητάμε διαρκώς την αποδοχή του άλλου χωρίς να μας νοιάζει ο ίδιος ως πρόσωπο.

Δημήτρης Παράξενος

πηγή 

1821. Η δική μας επανάσταση δεν μοιάζει με τις άλλες

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων

Ο  Θεόδωρος Κολοκοτρώνης φαίνεται ότι είχε προβλέψει τις ιδεολογικές παρερμηνείες του 1821, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Έγραψε λοιπόν στα Απομνημονεύματά του ότι: «Η Επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με τις άλλες». Και έσπευσε να διευκρινίσει ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν αντέγραψε την Γαλλική του 1789, διότι οι Γάλλοι πολέμησαν μεταξύ τους σε εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι Έλληνες εξεγέρθηκαν εναντίον κατακτητού αλλοεθνούς και αλλοθρήσκου. Προσθέτουμε ότι οι εξεγερμένοι Γάλλοι είχαν αντίπαλο τότε τον ανώτερο Ρωμαιοκαθολικό κλήρο, ο οποίος είχε αποκτήσει υπερβολικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα σε ένα φεουδαρχικό καθεστώς, ενώ οι Έλληνες επαναστάτες αγωνίσθηκαν υπό την Εκκλησία τους, για την Εκκλησία, μαζί με την Εκκλησία.

Παρά ταύτα σε ορισμένα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια γίνεται σήμερα μία προσπάθεια να θεωρηθεί η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως. Δεν υποτιμώ τα σπουδαία αυτά ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία πράγματι επηρέασαν αρκετούς Έλληνες. Όμως η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει ότι οι πνευματικές προϋποθέσεις του 1821 βασίζονται σε μία σύνθεση της ελληνορθόδοξης παράδοσης του λαού μας με αντιλήψεις που ήλθαν από τη Δύση. Ο Ελληνισμός δεν ήταν ποτέ κλεισμένος στο καβούκι του και οι λόγιοί του, κληρικοί και λαϊκοί, διάβαζαν, ταξίδευαν, είχαν ενημέρωση, παρά τις συνθήκες δουλείας. Η σύνθεση αυτή ονομάσθηκε Ελληνικός Διαφωτισμός και έχει σημαντικές διαφορές από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.

Οι Έλληνες που επηρεάσθηκαν από τον Διαφωτισμό ήσαν επιλεκτικοί και όχι τυφλοί αντιγραφείς. Επί παραδείγματι  ενώ το πρώτο Σύνταγμα της Γαλλικής Επαναστάσεως προβλέπει δημόσια παιδεία μόνον για τα αγόρια, ο Ρήγας Βελεστινλής στο δικό του Σύνταγμα προσθέτει και τη δημόσια παιδεία για τα κορίτσια. Οι Ορθόδοξες χριστιανικές καταβολές του τόν βοηθούν να προσλαμβάνει κριτικά τα γαλλικά διδάγματα. Επίσης ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι ασκεί αυστηρή κριτική στη Γαλλική Επανάσταση για την άλογη βία, τις αθεϊστικές ιδέες της και τις αντιχριστιανικές ενέργειές της.

Λέγουν ορισμένοι ότι η Γαλλική Επανάσταση αφύπνισε τον Ελληνισμό και του καλλιέργησε εθνική συνείδηση. Λάθος. Από τα πρώτα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης οι Έλληνες εξεγείρονται, αλλά αποτυγχάνουν για διαφόρους λόγους. Ο Κων. Σάθας και άλλοι ιστορικοί έχουν καταγράψει δεκάδες επαναστατικά κινήματα επί Τουρκοκρατίας, πολύ πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Τα ιδανικά ήσαν η Ορθοδοξία, η απελευθέρωση όλων των ελληνικών τόπων και η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Ούτε η εθνική συνείδηση περίμενε τους Ευρωπαίους Διαφωτιστές για να … αναγεννηθεί.  Οι πρόγονοί μας ουδέποτε έχασαν τη  συνείδηση της ταυτότητάς τους. Ιεροκήρυκες μιλούσαν συνεχώς για Αρχαία Ελλάδα και για Βυζαντινή Ρωμηοσύνη, σε κρυφά και φανερά σχολεία τα παιδιά διδάσκονταν αρχαίους συγγραφείς, ο λαός διάβαζε μετά μανίας τη «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου». Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν ζωγραφισμένοι στον νάρθηκα πολλών ναών και η Μεγάλη Ιδέα κρατούσε την ελπίδα ζωντανή.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία συντελούσε στη διαμόρφωση της συνειδήσεως και των τοπικών θεσμών. Στην Καππαδοκία πολλοί Έλληνες αναγκάσθηκαν να μιλούν τουρκικά, αλλά διατηρώντας την Ορθόδοξη Πίστη και τελώντας τη Θεία Λειτουργία στην ελληνική γλώσσα διαφύλαξαν την ελληνικότητά τους. Των Ελλήνων οι Κοινότητες, στο υπόδουλο Γένος και στην Διασπορά, υπήρξαν προέκταση της ενορίας. Με επίκεντρο τον ναό ο υπόδουλος Ελληνισμός οργάνωνε την αυτοδιοίκησή και το εμπόριό του και εξέλεγε δημοκρατικά τους προκρίτους του.

Δέκα χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση ένας Ορθόδοξος ιερομόναχος βρήκε μαρτυρικό θάνατο αφού είχε μιλήσει στους Έλληνες για το «ποθούμενον», την Ελευθερία.  Το 1821 οφείλει πολύ περισσότερα στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και στους Νεομάρτυρες παρά στα ευρωπαϊκά  «Φώτα».

πηγή 

Η Αγια- Σοφιά και ο Παρθενώνας, οι μήτρες της Επανάστασης του 1821

Γράφει ο Φώτιος Μιχαήλ, ιατρός

Από το 1453 μέχρι το 1821 πραγματοποιήθηκαν πάνω από 100 κατά τόπους επαναστατικά κινήματα και τουλάχιστο 6 οργανωμένες επαναστάσεις.

Το 1462 επαναστατεί η Λέσβος.

Το 1481 ξεσηκώνεται η Ήπειρος.

Το 1571 επαναστατούν Ρούμελη και Ήπειρος μαζί.

Το 1585 επαναστατεί η Ακαρνανία.

Το 1617, με επικεφαλής τον Επίσκοπο Σταγών Διονύσιο, απελευθερώνονται τα Τρίκαλα.

Το 1678 επαναστατεί η Πιερία με αρχηγό τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο.  κ.ο.κ.

Λένε μερικοί, ότι τάχα η Επανάσταση του ’21 είναι απότοκος του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.

Αλήθεια, στα 1462 και στα 1481 τί επικρατούσε στην Ευρώπη; Επικρατούσε Διαφωτισμός ή μήπως μεσουρανούσε μαύρος και απάνθρωπος Μεσαίωνας; Ασφαλώς, Μεσαίωνας, απολυταρχικός, φεουδαρχικός και προπάντων φράγκικος στα μέτρα του Καρλομάγνου και των αιρετικών απογόνων του. Από πού κι ως πού, λοιπόν, το Απελευθερωτικό Κίνημα των Ελλήνων κατά των Τούρκων είναι ”πνευματικό τέκνο του διαφωτισμού”;

Εδώ είναι, που ο Λόγος του Μεγάλου Στρατηλάτη Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη, ακυρώνει εντελώς κάθε παρόμοια αντίληψη: ’’ Όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος ’’.  Επανάσταση για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Πού τον βρήκαμε τον Διαφωτισμό στα λόγια του Κολοκοτρώνη;

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, στα Απομνημονεύματά του, μας παραδίδει επίσης πειστικότατο δείγμα για τα κίνητρα και τους σκοπούς της Επανάστασης. Κίνητρα και σκοπούς, που ανάγονται στο Πνεύμα και τα κατορθώματα των Αρχαίων προγόνων μας και όχι στις ταξικές διεκδικήσεις του ’’Ευρωπαϊκού σκοταδισμού’’.

Διηγείται: ’’Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κ’ εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· «Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν».

Για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, για την Δωδώνη, για τους Δελφούς, για την Αμφίπολη και την Μαρώνεια πολεμήσαμε, δηλώνει ξεκάθαρα ο μεγάλος μας Στρατηγός Μακρυγιάννης. Υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες;

Φτάνει πια τόση παραχάραξη και τόση διαστρέβλωση της Ιστορικής μας Αλήθειας εν ονόματι της όποιας ιδεολογικής ”προκρούστειας κλίνης”. Ας διαβάσουμε, επιτέλους, και λίγη Ιστορία κατευθείαν από τις Πηγές και όχι από τα ράφια των κομματικών μας γραφείων. Και τούτο για έναν και μόνο λόγο: Την διακονία της Αλήθειας και της Ενότητας του Λαού μας, που, την περίοδο αυτή, την χρειαζόμαστε τόσο πολύ… 

πηγή 

Εύκολα μην πιστεύετε σε ό, τι ακούτε

 

Εύκολα μην πιστεύετε σε ό, τι ακούτε, για τι είναι και μερικοί που τα λένε όπως εκείνοι τα καταλαβαίνουν.

Πήγε μια φορά ένας στον Χατζηαφεντή και του λέει: «Να έχω την ευχή σου, Χατζηεφεντή, εκατό φίδια μαζεύτηκαν εκεί επάνω». «Εκατό φίδια; Πού βρέθηκαν;», απόρησε ο Άγιος Αρσένιος. «Ε, αν δεν ήταν εκατό, πενήντα θα ήταν σίγουρα». «Πενήντα φίδια!». «Είκοσι πέντε πάντως θα ήταν»!

«Είκοσι πέντε φίδια άκουσες να μαζεύτηκαν ποτέ;», του λέει πάλι ο Άγιος. Μετά του λέει ότι ήταν δέκα οπωσδήποτε. «Καλά, του λέει ο Άγιος, συνέδριο είχαν και μαζεύτηκαν δέκα φίδια; Πάψε. Δεν είναι δυνατόν!». «Πέντε θα ήταν», λέει τότε εκείνος. «Πέντε;». «Ε, δύο θα ήταν». Ύστερα τον ρωτάει ο Άγιος Αρσένιος: «Τα είδες;».

«Όχι, λέει, τα άκουσα να κάνουν μέσα στα κλαδιά “σσσς…”». Μπορεί δηλαδή να ήταν και καμιά σαύρα!... Εγώ από όσα ακούω ποτέ δεν βγάζω συμπεράσματα, χωρίς να εξετάσω. Άλλος μπορεί να λέει κάτι, για να κατηγορήσει, άλλος να το λέει απλά και άλλος σκόπιμα.

Τι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί! Ήταν δύο φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπημένοι. Τις γιορτές και τις Κυριακές δεν γύριζαν μέσα στην πόλη. Έρχονταν στο μοναστήρι, στο Στόμιο. Έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στο βουνό, στην Γκαμήλα. Μια μέρα ένας διεστραμμένος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα.

Πάει στον ένα και του λέει: «Ξέρεις τι είπε για σένα αυτός; Αυτό και αυτό». Αμέσως έγιναν και οι δύο θηρία και πιάνουν έναν καυγά μέσα στο μοναστήρι! Εν τω μεταξύ εκείνος που έβαλε το φυτίλι έφυγε, και αυτοί δώστου να μαλώνουν. Ο μικρότερος ήταν και λίγο νευρικός και έβριζε τον μεγαλύτερο.

«Τώρα, λέω, τι να κάνω; Βρε τον πειρασμό, τι κάνει!». Πάω και λέω στον μεγάλο: «Kοίταξε, μικρός είναι. Αφού είναι και λίγο νευρικός, μην τον παρεξηγείς. Ζήτησέ του συγγνώμη». «Πάτερ, τι συγγνώμη να ζητήσω, μου λέει, δεν βλέπεις πώς με βρίζει; Εγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά που λέει». Πάω και στον μικρό και του λέω: «Κοίταξε, μεγάλος είναι. Δεν είναι έτσι που τα βλέπεις τα πράγματα.

Πήγαινε, ζήτησε του συγγνώμη». Αρπάχθηκε εκείνος. Έβαλε τις φωνές: «Θα μαλώσουμε και μαζί, Πάτερ!». «Ε, να μαλώσουμε, ρε Παντελή! Άφησέ με όμως να ετοιμασθώ λίγο…», του είπα και έφυγα. Έξω από το μοναστήρι είχα κάτι ξύλα μακριά, για να φράξω τον κήπο.

Πάω, παίρνω από τετρακόσια μέτρα μακριά ένα ξύλο κοντά στα πέντε μέτρα και το σβάρνιζα σιγά-σιγά, για να τον κάνω να γελάσει. Εκείνος άκουγε που το σβάρνιζα, αλλά πού να φαντασθεί τι το ήθελα! Μπήκα μέσα στην αυλή, σβαρνίζοντας το ξύλο, μέχρι που έφθασα κάτω από τον νάρθηκα. «Σταμάτα, ρε Παντελή, να μαλώσουμε!», του λέω. Έσκασαν στα γέλια και οι δύο, μόλις κατάλαβαν τι το ήθελα το ξύλο! Αυτό ήταν. Έσπασε ο πάγος. Έσκασε ο διάβολος. «Είστε στα καλά σας; τους λέω. Τι είναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.

-Η διαβολή την ίδια μέρα έγινε;
-Ναι, και βρίζονταν άσχημα! Βλέπεις ο διάβολος τι κάνει; Ο άλλος ίσως τους ζήλευε που ήταν τόσο αγαπημένοι σαν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον και έφυγε. Η διαβολή είναι πολύ κακό. Για αυτό και ο πειρασμός λέγεται διάβολος. Διαβάλλει. Άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον και δημιουργεί σκάνδαλα. Και είδες, τα πίστεψαν οι καημένοι και πιάστηκαν!

-Επίτηδες τα είπε εκείνος;
Ναι, για να τους χωρίσει από… αγάπη, ήγουν από φθόνο…

Από το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση»
Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β’

Η Ισλανδία πήρε τα πάνω της και «κλότσησε» την Ευρωπαϊκή Ένωση

 

 

Ανακούφιση. Αυτό αισθάνθηκαν στα κέντρα αποφάσεων στις Βρυξέλλες όταν την περασμένη Πέμπτη η Ισλανδία απέσυρε και επισήμως πλέον την αίτησή της για ένταξη στην Ε.Ε. Και αυτό διότι τα μέτωπα που αντιμετωπίζουν σήμερα είναι τόσο πολλά, που ουδείς είχε το κουράγιο να ασχοληθεί με άλλο ένα ζήτημα που αφορά μια χώρα «χαμένη στον Ατλαντικό», με λιγότερους κατοίκους από τη Μάλτα και ισχνό ΑΕΠ.

Σήμερα, η Ε.Ε. ασχολείται με άλλα, την Ελλάδα, την Ουκρανία, τη Ρωσία, δεν έχει καιρό για Ισλανδίες. Το «πρόβλημα» με την «ανακούφιση» των Ευρωπαίων βρίσκεται στα… ψιλά γράμματα: στο γεγονός ότι ουδείς μοιάζει να προσπαθεί να ερμηνεύσει τη στροφή 180 μοιρών μιας χώρας σαν την Ισλανδία, που – και εδώ βρίσκεται το ζουμί – δεν μοιάζει σε τίποτα με τις υπόλοιπες προς ένταξη χώρες.

Εάν ρίξει κάποιος μια ματιά στα κράτη που αγωνιούν να γίνουν μέλη του «ευρωπαϊκού κλαμπ» καταλαβαίνει πολύ γρήγορα ότι οι λόγοι που τα οδηγούν σε αυτή τη στρατηγική επιλογή έχουν κυρίως να κάνουν τόσο με εθνικά συμφέροντα όσο και με εθνικές ανασφάλειες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μετέπειτα πορεία τους και τη στάση τους μέσα στην ένωση.

Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει: από την ΠΓΔΜ, τη Σερβία, το Κόσοβο, για να μην αναφερθούμε και σε υποψηφιότητες τύπου Τουρκίας.

Στρατηγική επιλογή

Η Ισλανδία αποφάσισε να επαναφέρει στην πολιτική ατζέντα το θέμα της ένταξης στην Ε.Ε. όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού (και βούτηξε) το 2008, έκτοτε, όμως, η οικονομία της πήρε τα πάνω της, η Ε.Ε. έδωσε «πολλά δείγματα γραφής» για τον (καμία σχέση με τον ισλανδικό) τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις υπό κατάρρευση οικονομίες της και η υποψηφιότητά της άρχισε να ακούγεται στους Ισλανδούς ως κακόγουστο ανέκδοτο.

Αυτό που έκανε τη «διαφορά» στην ισλανδική περίπτωση – και αυτό που, στην τελική, θα έπρεπε να ανησυχεί τις Βρυξέλλες – είναι ότι η υποψηφιότητά της αποδείκνυε ότι η Ε.Ε. δεν είναι απλώς μια «λύση ανάγκης» για εύθραυστες και ευάλωτες δημοκρατίες, για χώρες με τραυματισμένες οικονομίες ή ακόμη και για χώρες με «προβληματική» γεωπολιτική θέση.

Η ισλανδική υποψηφιότητα ήταν η απόδειξη ότι η Ε.Ε. μπορεί να προσελκύσει και «δημοκρατίες – πρότυπο», με πολίτες που απολαμβάνουν ήδη ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο και που δεν ανησυχούν για τον διεθνή περίγυρο. Η απόσυρση του ισλανδικού αιτήματος προστίθεται σε αυτήν της Νορβηγίας το 1994 αλλά και στην επίμονη άρνηση της Ελβετίας όλα αυτά τα χρόνια, και θα έπρεπε να οδηγεί τις Βρυξέλλες – αλλά και τις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» της Ε.Ε. – να αναρωτηθούν ποιοι και για ποιους λόγους είναι αυτοί «που βρίσκουν ακόμη ελκυστική» την Ε.Ε.

πηγή 

Hello Barbie : Η ανατριχιαστική κούκλα που κατασκοπεύει τα παιδιά ... και τους γονείς τους

Η “Hello Barbie”, η τελευταία κούκλα της Mattel καταγράφει τις απαντήσεις των παιδιών και στέλνει τις πληροφορίες σε μια βάση δεδομένων μέσω Wi-Fi και Bluetooth. Πρόκειται όπως διαβάζουμε, για την «πρώτη διαδραστική Barbie κούκλα του κόσμου».

Εξοπλισμένη με ένα μικρόφωνο και δυνατότητα σύνδεσης στο Internet, η κούκλα θέτει ερωτήματα στα παιδιά, καταγράφει τις απαντήσεις τους και στέλνει τις πληροφορίες πίσω στους servers της Mattel όπου κατατίθενται και υποβάλλονται σε επεξεργασία από έναν ισχυρό αλγόριθμο.

Η Hello Barbie λειτουργεί καταγράφοντας τη φωνή ενός παιδιού με ένα ενσωματωμένο μικρόφωνο που ενεργοποιείται με το πάτημα ενός κουμπιού στην κούκλα. Καθώς η κούκλα "ακούει", οι ηχογραφήσεις ταξιδεύουν μέσω διαδικτύου σε έναν server όπου τα αποσπάσματα της ομιλίας αναγνωρίζονται και επεξεργάζονται. Οι πληροφορίες αυτές χρησιμοποιούνται για να βοηθήσουν στο σχηματισμό απαντήσεων στην Hello Barbie, γράφει η Washington Post.

Σε μια έκθεση παιχνιδιών στη Νέα Υόρκη, εκπρόσωποι της Mattel κατέδειξαν τις δυνατότητες της Hello Barbie.

Στην επίδειξη, η εκπρόσωπος της Mattel κουβεντιάζοντας με την Hello Barbie ανέφερε ότι της άρεσε να είναι πάνω στη σκηνή. Αργότερα, κατά τη συνομιλία, όταν η εκπρόσωπος της Mattel ρώτησε την Hello Barbie τι πρέπει να γίνει όταν μεγαλώσει, η κούκλα απάντησε, "Λοιπόν, μου είπες ότι σου αρέσει να είσαι πάνω στη σκηνή. Ίσως λοιπόν, μια χορεύτρια; Ή μια πολιτικός; Ή πώς μήπως μια χορεύτρια πολιτικός;"

Μια γρήγορη ανασκόπηση της πολιτικής προστασίας της ιδιωτικής ζωής του ToyTalk (υπηρεσία η οποία χειρίζεται την Hello Barbie), αποκαλύπτει ότι οι πληροφορίες που καταγράφονται μπορεί να χρησιμοποιηθούν «για διάφορους λόγους».

«Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, να μεταγράψουμε και να αποθηκεύσουμε τέτοιες ηχογραφήσεις για την παροχή και τη διατήρηση της Υπηρεσίας την ανάπτυξη, δοκιμή ή βελτίωση της τεχνολογίας Αναγνώρισης Ομιλίας και των αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης, και για άλλη έρευνα και ανάπτυξη ή για εσωτερικούς σκοπούς. Μπορεί να κάνουμε τέτοιες εγγραφές διαθέσιμες στον γονέα κάτοχο του λογαριασμού και να επιτρέπουμε στον γονέα κάτοχο του λογαριασμού να μοιραστεί τις εν λόγω ηχογραφήσεις με τρίτους. Αυτές οι εγγραφές μπορεί να περιέχουν επιπλέον προσωπικές πληροφορίες εάν οι πληροφορίες αυτές παρέχονται στις ηχογραφήσεις, αλλά δεν χρησιμοποιούμε τις προσωπικές πληροφορίες που περιέχονται σε Ηχογραφήσεις για να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσει με κάποιον. Παρακαλούμε ανατρέξτε στην ενότητα "Τι είδους πληροφορίες να μοιραστούμε με τρίτους;" για πληροφορίες σχετικά με το πώς αυτές οι πληροφορίες μοιράζονται με τρίτους.

Παρακάτω αναφέρουν: «Χρησιμοποιούμε τις προσωπικές πληροφορίες όπως για παράδειγμα, για να λάβουμε γονική συναίνεση και να δημιουργήσουμε ένα λογαριασμό γονέα, για την παρακολούθηση και την ανάλυση της χρήσης και των τάσεων και για δημογραφικά στοιχεία, καθώς και για να προσωποποιήσουμε και να βελτιώσουμε την υπηρεσία, την τεχνολογία μας και την εμπειρία των χρηστών μας, για την ανάπτυξη, δοκιμή ή τη βελτίωση της τεχνολογίας αναγνώρισης φωνής και των αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης και για άλλους σκοπούς ανάλυσης της έρευνας και για οποιοδήποτε άλλο σκοπό για τον οποίο συλλέγονται οι πληροφορίες, όπως προσδιορίστηκαν κατά τη στιγμή της συλλογής.

Ο κίνδυνος οι πληροφορίες που θα καταγράφονται από την κούκλα να στέλνονται σε αρχές, σε κυβερνήσεις και άλλους φορείς "αν απαιτείται" είναι ορατός. Ειδικός σε θέματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής ζήτησε τη διάλυση της κούκλας - η οποία έχει προγραμματιστεί να είναι διαθέσιμη στα καταστήματα το φθινόπωρο, ακριβώς στην ώρα για τα Χριστούγεννα.

«Αν είχα ένα μικρό παιδί, θα ανησυχούσα πολύ ότι οι προσωπικές συνομιλίες του παιδιού μου με την κούκλα θα καταγράφονταν και θα αναλύονταν", δήλωσε η Angela Campbell, πανεπιστημιακός σύμβουλος στο Κέντρο Ιδιωτικότητας και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν. «Τα παιδιά εμπιστεύονται τις κούκλες τους», είπε. «Όταν τα παιδιά έχουν συνομιλίες με τις κούκλες και τα λούτρινα ζωάκιά τους, παίζουν, και αποκαλύπτουν πολλά για τον εαυτό τους». - Op cit. Washington Post.

Ενώ οι άνθρωποι στην Mattel διαβεβαιώνουν ότι οι πληροφορίες που συλλέγονται θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την «βελτίωση του προϊόντος», είναι προφανές ότι η Hello Barbie θα μπορούσε εύκολα να υποκλαπεί από κάθε είδους οργανισμό, όπως η NSA.

Τα παιδιά συχνά εμπιστεύονται τις πιο ιδιωτικές σκέψεις τους στην αγαπημένη τους κούκλα. Το να γίνεται εκμετάλλευση της παιδικής ψυχής ώστε να καταγράφονται αυτές οι σκέψεις και να στέλνονται στον διακομιστή μιας Mega-Corporation είναι ανατριχιαστικό. Είναι ένα ακόμη βήμα στην ανάδειξη μιας κοινωνίας όπου όλα ακούγονται και όλα καταγράφονται. Μιας κοινωνίας Big Brother.

 

πηγή 

Να συμβουλεύουμε με δάκρυα...

Θέλεις να διορθώσεις τον αδερφό σου; 

Δάκρυσε, προσευχήσου στο Θεό γι΄ αυτόν, αφού τον πάρεις ιδιαιτέρως, παρακίνησε τον στο καλό, συμβούλεψε τον, παρακάλεσε τον.

Πολλοί πολλές φορές δεν ωφελήθηκαν καθόλου από τις συμβουλές, 

συγκινήθηκαν όμως από τα δάκρυα και την συμπάθεια.
Με την αγάπη και τα δάκρυα μπορούμε να διορθώσουμε και τους κακούς. Πόνεσε εσύ, ίσως έτσι συνέλθει και πονέσει κι εκείνος. 
Όπως ακριβώς ο άρρωστος που δεν έχει όρεξη, όταν δει τον γιατρό του να τρώει φαγητό, παρακινείται κι αυτός να φάει, έτσι θα συμβεί κι εδώ, αν ο κακός σε δει να θρηνείς για την κατάσταση του, θα μαλακώσει, θα γίνει καλός και πράος άνθρωπος.
Όταν λοιπόν δεις τον αδελφό σου να είναι σκληρός και αδιάλλακτος και να μην σε προσέχει, λέγε μέσα σου «μήπως με την πάροδο του χρόνου μπορέσω να τον πείσω».
Και ο απόστολος Παύλος το ίδιο έλεγε να κάνουμε «ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να φιλονικεί αλλά οφείλει να είναι ήπιος και γλυκύς προς όλους και να σωφρονίζει με πραότητα τους αντιφρονούντες, μήπως κάποτε τους δώσει ο Θεός μετάνοια και οδηγηθούν στην ορθή γνώση της αλήθειας».

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΧΑΜΟΜΗΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΑΚΡΙΒΗ

Γιώργος Δημακόπουλος

Η ιστορία,που ακολουθεί είναι πραγματική.Το είχα τάμα στον εαυτό μου,πως κάποια στιγμή θα την δημοσίευα.Είναι ένα ακατάληπτο και ανείπωτο γεγονός,που συνέβη σε μια αγαπημένη μας γιαγιά από την Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης,την κυρία Ακριβή,που πλέον αναπαύεται στην Γειτονιά των Αγγέλων.Ό,τι είναι γραμμένο απηχεί την αλήθεια και μόνο,χωρίς να έχει προστεθεί έστω και κάτι,που θα μεγαλοποιούσε,το συμβάν αυτό,που έλαβε χώρα τέτοιες μέρες,Μ.Τεσσαρακοστή του 1997.Ένα μικρό αντίδωρο Αγάπης στην αγαπημένη μας κυρία Ακριβή,για όλα,όσα διδαχθήκαμε από την ευαγγελική ζωή της!

Η κυρία Ακριβή ήταν μια κοντή,μεσόκοπη και καμπουριατή γριούλα,πάντα μαυροφορούσα και το μαντήλι της δεμένο υπερήφανα στον λεπτό λαιμό της.Την γνώριζα ήδη από το 1992,όταν για πρώτη φορά περνούσα το αγιασμένο κατώφλι της Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή της Αττικής.Δεν έλιπε σχεδόν ποτέ από την Κυριακάτικη λειτουργία και τα Σάββατα πάντα περίμενε στην ουρά για εξομολόγηση,κοντά στον αγαπημένο της πνευματικό,τον π.Απόστολο.Ο π.Απόστολος,τότε εξομολογούσε στο ''Συνοδικό'',μια πολύ μικρή αίθουσα δίπλα από το μικρό και απέριττο εκκλησάκι με τους ρώσικους τρούλλους της Οσίας Ξένης,της διά Χριστόν σαλής,που τώρα πια δεν υπάρχει,ύστερα από τους σεισμούς του ΄99.Δεν είχε ποτέ πολλά-πολλά με κανέναν από τους αδελφούς της Μονής μας,είχε ένα πρόσωπο πάντα σοβαρό,ανήσυχο,ενίοτε και λυπημένο.Κάποτε,μια από τις πολλές φορές που την κατέβαζα με το αυτοκίνητο στο σπίτι της στο Ζεφύρι,μου είχε εκμυστηρευθεί τα προβλήματά της.Είχε δυο αγόρια μεγάλα,τα οποία,όπως έλεγε,υπέφεραν χρόνια πολλά από μαγεία.Ο μεγάλος ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι,μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας,πηδώντας από τον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας.Κι ο δεύτερος με ψυχολογικά προβλήματα,που τον καθιστούσαν εντελώς ανίκανο να δουλέψει και ζούσε με κάποια γυναίκα ψηλά στο Περιστέρι.Ο άντρας της πέθανε από την στεναχώρια του,μη μπορώντας να αντέξει,υπό το βάρος των προβλημάτων.Έτσι,η κυρία Ακριβή ανέβαινε τον δικό της Γολγοθά,μένοντας σε ένα κρύο και άδειο σπίτι,μόνη της και έρημη.Το μόνο στήριγμά της ήταν ο Θεός μας και οι Άγιοι της Μονής μας!Τηρούσε απαρέγκλιτα όλες της νηστείες του χρόνου,Δευτέρα δεν κατέλυε ούτε λάδι,γιατι τό΄χε τάμα και ήταν πολύ φιλακόλουθη.Ξεκινούσε την ημέρα πάντα με τον Όρθρο,διάβαζε τις Ώρες,έκανε Εσπερινό και Απόδειπνο και κατά τις δώδεκα το βράδυ το Μεσονυκτικό.Ήταν μια τακτική,που την ανάπαυε και ποτέ δεν σταματούσε.Κοινωνούσε κάθε Κυριακή,σύμφωνα με την ευλογία του πνευματικού της,ενώ τις Τετάρτες και Παρασκευές έπινε μόνο νερό.Σε παρατήρησή μου κάποτε,μήπως ήταν ιδιαίτερα σκληρός ο αγώνας της,λόγω και του προχωρημένου της ηλικίας της,γύρω στα ογδόντα,ήταν κάθετη.''Ευλογία έχω πάρει από τον π.Απόστολο,χωρίς ευλογία δεν κάνω τίποτα από μόνη μου''.Τις Κυριακές τα πρωινά,στεκόταν πάντα σε μια συγκεκριμένη στάση του δρόμου,που ανέβαινε για την Χασιά,μιας και το σπίτι της ήταν από το κάτω μέρος του δρόμου και,όταν περνούσα,σταματούσα και την έπαιρνα.Έτσι κυλούσε ο καιρός,φορτωμένη με τον δικό της σταυρό του μαρτυρίου.Κάποτε,Μ.Τεσσαρακοστή του 1997,Σάββατο βράδυ στον προαύλιο χώρο της Μονής,συζητούσαμε με την κατά σάρκα μητέρα μου,την κυρία Μ. και την κυρία Ν.γιατι είχαμε μέρες να δούμε την γιαγιά.Μία σκέφτηκε,μην πέθανε μόνη κι αβοήθητη...Ως και ο αγαπημένος μας γερο Νύφων την αναζητούσε,καταλαβαίνοντας το αισθητό της απουσίας της.Έτσι αποφασίσαμε την επομένη μέρα,Κυριακή μετά την Θεία Λειτουργία,να πάμε να την επισκεφθούμε στο Ζεφύρι.Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι,οι γυναίκες φοβόντουσαν να μπουν,μήπως και την αντικρύσουν πεθαμένη.Άνοιξα την σκουριασμένη καγκελόπορτα της αυλής και χτύπησα το κουδούνι.Κανείς δεν απαντούσε.Πρόσεξα μόνο,πως η μπαλκονόπορτα του δωματίου της στην υπερυψωμένη βεράντα ήταν ανοιχτή και με τραβηγμένες από μέσα τις κουρτίνες.Σκαρφάλωσα στην βεράντα και βρέθηκα μπροστά στην μπαλκονόπορτα.Και τότε αυτό,που αντίκρυσα ήταν αναπάντεχα καθησυχαστικό και κάπως παράδοξο...Σ΄ένα κρεβάτι δίπλα στον τοίχο,η κυρία Ακριβή ξαπλωμένη,χωμένη μέσα στα σκεπάσματά της,μου έκανε χαμογελαστή νόημα να τραβήξω την πόρτα,γιατι ήταν ξεκλείδωτη.Κάτσαμε ελαφρώς αναπαυμένοι γύρω από το ξύλινο κρεβάτι της γιαγιάς και,τότε με δέος και με φόβο ακούσαμε πρώτη φορά,πρόσωπο με πρόσωπο,μια τέποια ανείπωτη κι ανέκφραστη πνευματική διήγηση...: ''Έχω δυο εβδομάδες στο κρεββάτι παιδί μου.Παρέλυσαν ξαφνικά τα πόδια μου,το σώμα μου έμεινε ένα κούτσουρο και μόνο το κεφάλι και τα χέρια μπορούσα,να κουνήσω.Τί πέρασα,μόνο εγώ κι ο Θεός,το ξέρουμε.Το πρώτο Σάββατο το βράδυ είχα ξαπλώσει από νωρίς,για να είμαι έτοιμη το πρωί.Είχα ετοιμάσει τα ρούχα μου απλωμένα στην καρέκλα,τα ονόματα υπέρ υγείας και αναπαύσεως,το κομποσκοίνι μου,είχα διαβάσει και την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως,όλα.Ξαφνικά,όπως καθόμουν με ανοιχτό ακόμα το φως,βλέπω το δωμάτιο σαν να μαυρίζει από κάτι σαν πολλές σκιές,που σιγά-σιγά γινόντουσαν δαίμονες,δεκάδες δαίμονες παιδί μου,τρόμαζες μόνο,που τους έβλεπες.Είχαν κάτι τεράστιες σαν τσουγκράνες έμοιαζαν και ξίφη,φορούσαν κάτι δερμάτινους χιτώνες και ήταν ξυπόλυτοι,με τα νύχια να είναι προς τα έξω μεγάλα και κιτρινισμένα.Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα της φωτιάς και τα πρόσωπά τους ήταν γεμάτα μίσος και κακία.Είχαν κάτι αφρούς στο στόμα τους,που,όταν μιλούσε κάποιος απ΄αυτούς,τα σάλια πεταγόντουσαν ολούθε.Με φοβέριζαν,πως θα με σκοτώσουν,αφού πρώτα με βασανίσουν.Είσαι μόνη σου,κανείς δεν θα σε ακούσει,όσο κι αν φωνάζεις,μου έλεγε ένας,που φαινόταν,πως ήταν σαν αξιωματικός τους.Έκλαιγα από φόβο,φοβόμουν πολύ και τότε σαν οι τοίχοι του σπιτιού να χάνονταν και μπορούσα να δω έξω από το σπίτι.Και βλέπω παιδί μου χιλιάδες Ταξιάρχες γύρω-γύρω από το σπίτι,να είναι όρθιοι,χαμογελαστοί με τα σπαθιά τους βασταγμένα στα χέρια.Ήταν όμορφοι,ένας κι ένας να τους βλέπεις,κάποιοι ήταν χαμογελαστοί.Φορούσαν αυτές τις στρατιωτικές στολές,που βλέπουμε στις εικόνες,με έντονα χρώματα και ακούνητοι,σαν να περίμεναν κάτι.Οι δαίμονες,που ήταν μέσα στο σπίτι,όταν τους είδαν αγρίεψαν και άρχιζαν να με χτυπάνε με τα χέρια τους σε όλο μου το σώμα.Πόναγα,έκλαιγα,αλλά από μέσα μου έλεγα ''Παναία μου,Παναία μου,Χριστέ μου''...Κάποτε σταματούσαν με άφηναν,από την εξάντληση χανόμουν,κοιμόμουν δεν ξέρω,πως συνέβαινε,και όταν ξυπνούσα γινόταν πάλι τα ίδια.Αυτά γινόντουσαν μέρες.Είχα χάσει τον χρόνο,δεν ήξερα ακόμα,αν είχαν περάσει μέρες ή μέρα.Κάποια στιγμή,είπα της Παναίας:Παναίτσα μου,πού είσαι,πώς μ΄αφήμεις μοναχή μου;Δεν αντέχω άλλο.Και τότε,ακούω μια υμνωδία γυναικεία,όχι από αυτές,που ακούμε στις κασέτες,αλλά μια απαλή,ψιθυριστή,γλυκιά υμνωδία,που έψελνε το ''Τον Νυμφώνα σου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον''...Άρχιζα κι εγώ να τον ψέλνω κλαίγοντας κι έπαιρνα μεγάλη δύναμη.Όταν,όμως τέλειωσε άρχιζαν οι δαίμονες πάλι τα ίδια.Δεν μπορούσα να κουνηθώ από την μέση και κάτω.Ούτε πεινούσα όμως,ούτε διψούσα''.(Τότε έσκυψε κοντά μου και ψιθυριστά μου είπε:Οικονόμησε ο Θεός Γιώργο μου και όλες αυτές τις ημέρες δεν είχα καθόλου...φυσικές ανάγκες,καταλαβαίνεις...).Και πράγματι,τα σεντόνια κι οι κουβέρτες της κυρίας Ακριβής ήταν πεντακάθαρα και μύριζαν μια ακατάληπτη ευωδία,που,όταν μπήκαμε στο σπίτι,όλοι την αισθανθήκαμε στις μύτες μας πλουσιοπάροχα!Το πρόσωπό της ημέρεψε τώρα,ήταν γαλήνιο,λαμπερό,φωτισμένο.Συνέχισε:''Την τελευταία μέρα γυρίζει ένας από δαύτους και κρατάει στα χέρια του έναν,σαν βούρδουλας ήταν και άρχιζε να με χτυπάει στην πλάτη.Φώναζα για βοήθεια,αλλά κανείς γείτονας δεν με άκουγε.Προσευχόμουν μέσα μου και δυνατά πολλές φορές.Κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα εξαντλημένη.Όταν ξύπνησα,ζαλισμένη από τις κακουχίες και τις βασάνους ήμουν σαν να ερχόμουν από άλλο κόσμο...Τότε βλέπω το σπίτι,όπως ήταν πρώτα.Είχαν φύγει αυτοί,τα πράγματα ήταν τακτοποιημένα,όπως εκείνο το Σαββατόβραδο,που ξάπλωσα στο κρεβάτι.Και δεν πόναγα,δεν πόναγα καθόλου...Τι παράξενο!Λίγο,πριν σε δω στο τζάμι παιδί μου,έπιανα την νυχτικιά μου και τα ρούχα,να δω,μήπως είναι λερωμένα....Παράξενο,τα ρούχα μου είναι στεγνά και δεν έχουν τίποτα...Οικονόμησε ο Θεός και δεν είχα φυσικές ανάγκες...!Τότε απευθυνόμενη στις γυναίκες,τις ζήτησε να την βοηθήσουν και να ανασηκώσουν την νυχτικιά της,για να δουν την πλάτη της,αν είχε τίποτα.Ανέβασαν την νυχτικιά της γιαγιάς και,τότε αυτό το θέαμα δεν το είχαμε ξαναδεί ποτέ!...Η πλάτη της ήταν γεμάτη χαρακιές,ακανόνιστες μεταξύ τους,ψιλές και χοντρές τεθλασμένες γραμμές,η μία πάνω στην άλλη.Ήταν,όμως ξεραμένες και η νυχτικιά δεν είχε ίχνος από αίματα,που λογικά έπρεπε να υπάρχουν...Η πλάτη της ήταν σχεδόν,επιφανειακά πολτοποιημένη,η ίδια όμως δεν αισθανόταν κανένα πόνο...Την σηκώσαμε να κάτσει σε μια καρέκλα,οι γυναίκες έφτιαξαν καφέ,έφεραν και κάτι λουκούμια,που είχε στην κουζίνα και τα ακούμπησαν πάνω στο τραπέζι της σάλας.Έψαχνε την τσάντα της και ζήτησε,να την βρουν και να της την δώσουν.Μόλις την πήρε στα χέρια της,βγάζει και μου δίνει μια χαρτοπετσέτα,που κάτι είχε μέσα.''Θυμάσαι Γιώργο μου-μου λέει.Κάθε φορά,που με πήγαινες στο Μοναστήρι μας,σου έδινα λίγα λουλουδάκια,που μάζευα από τα χωράφια εδώ γύρω,για να σε ευχαριστήσω.Είχα φυλαγμένα στην χαρτοπετσέτα αυτή μια χούφτα χαμομήλια,που τα μάζεψα στον κήπο της αυλής.

Πάρτα.

Δεν μοσχομυρίζουν;

Δεν μυρίζουν Θεό παιδί μου;Ε;''.

Στην κηδεία της δυστηχώς δεν ήμουν παρών.Έμαθα για τον χαμό της πολύ καιρό αργότερα.Είχαν πάει λίγοι άνθρωποι,τα παιδιά της,κάποιοι γείτονες και κάποιοι πνευματικοί αδελφοί μας.Όταν πήγα για πρώτη φορά στον τάφο της είδα την φωτογραφία της τυλιγμένη σε ένα πλαστικό ντίμα,μάλλον για να μην χαλάει απ΄την βροχή.Χωμάτινος ο τάφος μ΄έναν ξύλινο σταυρό κι ένα σιδερένιο κιβώτιο,που είχε κάρβουνα,φυτίλια και λιβάνι.Σκεφτόμουν τόσο έντονα το συμβάν εκείνο του ΄97,ώστε κάνοντας να φύγω πρόσεξα,πως σε μια άκρη αυτού του τάφου είχαν φυτρώσει λίγα χαμομήλια...!Μοσχομύριζαν!Δεν μύριζαν Θεό κυρία Ακριβή;Ε;

Υ.Γ.Η φωτογραφία της ανάρτησης δεν είναι της κυρίας Ακριβής.Την βρήκα τυχαία στο Google.Θα μπορούσε όμως και να είναι.Εύχεσθε!

πηγή

Στο χαλαστή του άδικου!

"Σαν πρασινίζει ο γαύρος στον Ασπροπόταμο,

τις νύχτες του Μάη με τις φωνές των αστεριών,

ξαναπαίρνεις, κάθε χρόνο, τα παλληκάρια σου

κι ανεβαίνεις άρρωστος και πετροβολημένος

προς το μεγαλείο των Αγράφων.

Και τότε συγχωρείς όλους εμάς

και μας καταλαβαίνεις,

που ένας εδώ, ένας εκεί,

πολεμάμε με χίλιους δαιμόνους

και μόλις προφταίνουμε, τελευταία στιγμή,

κι ακολουθούμε τη μεγάλη σου πορεία

πίσω από το ξυλοκρέββατο,

ενώ έρχονται κοντά σου,

πίσω από το λεκιασμένο σκούφο σου,

χωρίς φωνή, με μαύρα μάτια,

σύντροφοι του αγώνα, ο Λόρκας, ο Λουμούμπα, ο Μπολιβάρ,

ο Μαγιακόφσκης, ο Διέγο Ριβέρα και άλλοι πολλοί,

που κρύβονται από την αστυνομία του Μαυροκορδάτου.

Σε παρακαλώ, καπετάνιε Στρατηγέ μου,

άφησέ με να γινώ σωματοφύλακάς σου,

να σε φρουρήσω σ’ όλη σου τη σύντομη ζωή·

ξέρω από παγίδες, ξέρω από παράσημα,

από εγγλέζους, από μυστικές συσκέψεις,

ξέρω από θάνατο, από υποψίες, μάθαμε.

Ξέρω τί αξίζει ένας λαϊκός στρατηγός,

τί αξίζεις."

(Θανάσης Φωτιάδης – Ωδή σύντομη στον Γ. Καραϊσκάκη)

 "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Είναι άλλο το να λες ότι είσαι και άλλο το να είσαι Αριστερός

Από τον σΑτΥρΟπΡοΚο

 - Αν κάποιοι στην κυβέρνηση ποντάρουν στην ευφυΐα και στη μαγκιά του Βαρουφάκη για να βγουν από το αδιέξοδο και να μην απαντήσουν στο καυτό ερώτημα: «μέσα ή έξω», μάλλον θα απογοητευτούν.
- Η ατμόσφαιρα «μυρίζει» πρώτη τετραετία παπανδρεϊκής τετραετίας,
τότε που το «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ», άρχισε να γίνεται «ο τρίτος δρόμος του ΠΑΣΟΚ», ο οποίος ξέρουμε που οδήγησε.
 
- Και τότε τον Παπανδρέου «μάγκα» τον ανέβαζαν, «γάτα» τον κατέβαζαν, αλλά και μέσα στην ΕΟΚ παραμείναμε και έφυγαν οι αμερικάνικες βάσεις που τελικά έμειναν.

- Και μετά άρχισαν εκείνα τα ωραία, που αρχίζουν δειλά-δειλά να ακούγονται και τώρα, πως τάχα άλλο η θεωρία και άλλο πράξη και πως αγάλι-αγάλι θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό.

- Ήδη τα κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη του ΣυΡιζΑ αρχίζουν τις δημιουργικές κυβιστήσεις. Εκεί που βροντοφώναζαν ότι τελειώνουν τα μνημόνια την επομένη των εκλογών τώρα λένε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται.

- Γιατί δεν γίνεται; Γιατί αυτό θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ και κάτι τέτοιο δεν το θέλει ο κόσμος. Όταν όμως υπόσχεσαι προεκλογικά ότι μπορείς ΚΑΙ χωρίς μνημόνια ΚΑΙ μέσα στο ευρώ το πληρώνεις μετεκλογικά.

- Και όταν επικαλείσαι ότι κάτι τέτοιο δεν το θέλει ο κόσμος απλώς αλληθωρίζεις προς Περισσό μεριά και επικαλείσαι τις π@%τ&ν*ς τις συνθήκες που δε λένε να ωριμάσουν ποτέ.

- Σχεδόν όλοι στο ΣυΡιζΑ έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στις οικονομικές γνώσεις του Βαρουφάκη. Γιατί; Οι προηγούμενοι υπουργοί ήταν αγράμματοι και άσχετοι; Είχαν και γνώσεις και πολιτικές επιλογές.

- Το θέμα δεν είναι να γνωρίζεις. Το θέμα είναι για ποιον διαθέτεις τις γνώσεις που κατέχεις και επίσης το κατά πόσο λες όλη την αλήθεια στον κόσμο αν θες να είσαι και όχι να αυτοαποκαλείσαι αριστερός.

- Διότι, αν ο Αριστερός δεν λέει όλη την αλήθεια στον κόσμο και δεν αγωνίζεται για το δίκιο και κυρίως για να κάνει πράξη αυτά που πιστεύει, τότε δεν είναι Αριστερός. Μπορεί να λέει ότι είναι…αλλά δεν είναι.

- Από πότε η Αριστερά, όχι μόνο βολεύεται αλλά επικαλείται κιόλας το εφικτό; Από πότε επικαλείται απλά τον υποκειμενικό παράγοντα και αντί να τον αλλάξει, περιμένει να αλλάξει από μόνος του;

- Αν όντως ο στόχος του ΣυΡιζΑ είναι η ρήξη και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, θα έπρεπε, από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές να προετοιμάζει τις συνθήκες της εξόδου και όχι του συμβιβασμού.

- Αυτό σημαίνει ότι απαγκιστρώνεις όλους τους παραγωγικούς τομείς από την ΕΕ και το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ακυρώνεις, για παράδειγμα, κάθε ευρωπαϊκή οδηγία που βάζει φραγμούς στην παραγωγή εγχώριων προϊόντων.

- Ξαποστέλνεις τους μεσάζοντες και τα καρτελ στον τομέα των τροφίμων που εκτοξεύουν τις τιμές των προϊόντων στα ύψη και έχεις τον κεντρικό έλεγχο της παραγωγής και των ενεργειακών και φυσικών πόρων.

- Καλείς τον κόσμο να γίνει υποκείμενο της προσπάθειας και των εξελίξεων και δεν τον καρφώνεις, πάλι, στους καναπέδες για να παρακολουθεί το νέο τηλεοπτικό σώου που διαδραματίζεται με νέους πρωταγωνιστές.

- Δεν κλίνεις σε όλες τις πτώσεις, την εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια γιατί από μόνες τους δεν χορταίνουν ούτε ζεσταίνουν ούτε στεγάζουν ούτε γιατρεύουν ούτε εκπαιδεύουν για πολύ.

- Βγαίνεις και λες την αλήθεια: η λαϊκή αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια δεν χωράνε μέσα στο ευρώ και την ΕΕ. Δεν χωράνε καν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα του κέρδους για τους λίγους και της φτώχειας για τους πολλούς.

- Και φυσικά, δεν ισχυρίζεσαι ότι αυτή την περίοδο διαμορφώνεις τις συνθήκες για τη ρήξη και την έξοδο. Αυτές οι συνθήκες δεν διαμορφώνονται στην κορυφή αλλά στη βάση. Κι εκεί ο ΣυΡιζΑ είχε πάντα πρόβλημα.
πηγή