ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ( ΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙΣ ΔΑΣΚΑΛΟ);

Ὁ ἅ­γιος Πορ­φύ­ριος (1906-1991) φα­νέ­ρω­σε στὴν ἐ­πο­χή μας μὲ πο­λὺ δυ­να­μι­κὸ τρό­πο τὴ γνή­σια μορ­φὴ τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ ἀν­θρώ­που. Δί­δα­ξε μὲ ἔρ­γο καὶ λό­γο. Μὲ τὴ δι­α­κρι­τι­κή του συμ­πε­ρι­φο­ρά, τήν ἤ­ρε­μη δι­δα­σκα­λί­α καὶ τὰ ἀ­να­ρίθ­μη­τα θαύ­μα­τά του ἔ­γι­νε ὁ­δη­γὸς πο­λύ­τι­μος στὰ δύ­σκο­λα μο­νο­πά­τια τῆς ἐ­πο­χῆς μας.

Συ­νέ­βη κά­πο­τε νὰ τα­ξι­δεύ­ει ἀ­πὸ Θεσ­σα­λο­νί­κη γιὰ Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Ἔ­φτα­σε ὅ­μως στὸν σταθ­μὸ λε­ω­φο­ρεί­ων κα­θυ­στε­ρη­μέ­να. Δὲ βρῆ­κε εἰ­σι­τή­ριο καὶ ἀ­ναγ­κά­στη­κε νὰ τα­ξι­δέ­ψει ὄρ­θιος. Δί­πλα του κα­θόν­του­σαν κά­ποι­οι νε­α­ροὶ ποὺ ἀ­στε­ϊ­ζόν­του­σαν με­τα­ξύ τους καὶ γε­λοῦ­σαν. Ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά τους ἐ­ξόρ­γι­σε ἕ­ναν ἐ­πι­βά­τη, ποὺ δὲν κρα­τή­θη­κε καὶ ἐ­πέ­πλη­ξε τοὺς νε­α­ρούς, ἐ­πει­δὴ ἔ­βλε­παν ὄρ­θιο μπρο­στά τους ἕ­να γέ­ρον­τα ἱ­ε­ρέ­α καὶ ἐν τού­τοις συ­νέ­χι­ζαν νὰ κά­θον­ται ἀ­δι­ά­φο­ροι. Πα­ρὰ τὴν ἐ­πί­πλη­ξη ὅ­μως οἱ νε­α­ροὶ πα­ρέ­μει­ναν ἀ­συγ­κί­νη­τοι καὶ κα­νέ­νας δὲν ση­κώ­θη­κε νὰ δώ­σει τὴ θέ­ση του.

Τό­τε ὁ ὀρ­γι­σμέ­νος ἐ­πι­βά­της ση­κώ­θη­κε καὶ πα­ρα­χώ­ρη­σε τὴ δι­κή του θέ­ση στὸν γέ­ρον­τα Πορ­φύ­ριο. Ἐ­κεῖ­νος τὸν εὐ­χα­ρί­στη­σε, ἀλ­λὰ δὲν δέ­χτη­κε νὰ κα­θί­σει. Τα­ξί­δε­ψε ὄρ­θιος μέ­χρι τὴν Ἱ­ε­ρισ­σό (δύ­ο ὧ­ρες πε­ρί­που). Ὅ­ταν κα­τέ­βη­καν, ὁ ἐ­πι­βά­της τὸν ρώ­τη­σε για­τί δὲν δέ­χτη­κε τὴ θέ­ση ποὺ τοῦ πρό­σφε­ρε.

–  Ἔ­κα­μα μιὰ θυ­σί­α γιὰ τὰ παι­διά, ἀ­πάν­τη­σε  ὁ γέ­ρον­τας.

Ὁ ἄν­θρω­πος δὲν κα­τά­λα­βε τὰ αἰ­νιγ­μα­τι­κά του λόγια. Ὁ ἅ­γιος τό­τε τοῦ ἐ­ξή­γη­σε:

–  Δὲν ἔ­κα­νες κα­λὰ ποὺ μά­λω­σες τὰ παι­διά. Ἔ­κα­μαν βέ­βαι­α μιὰ κα­κὴ πρά­ξη: Ἄ­φη­σαν ὄρ­θιο ἕ­ναν ἡ­λι­κι­ω­μέ­νο καὶ δὲν τοῦ πα­ρα­χώ­ρη­σαν ἀ­πὸ μό­να τους τὴ θέ­ση, ὅ­πως θά ’­πρε­πε. Ἂν λοι­πὸν ση­κώ­νον­ταν ὅ­ταν τὰ κα­τσά­δια­σες καὶ κα­θό­μουν ἐ­γὼ στὴ θέ­ση τους, ἢ ἂν δε­χό­μουν τὴ θέ­ση ποὺ μοῦ πρό­σφε­ρες ἐ­σύ, τὰ παι­διὰ δὲν θὰ κα­τα­λά­βαι­ναν τὴν κα­κὴ πρά­ξη τους. Ἀν­τί­θε­τα θὰ ἔ­νοι­ω­θαν δι­και­ω­μέ­να, ἀφοῦ, εἴτε ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς, θὰ εἶχε τακτοποιηθεῖ τὸ θέμα. Τώ­ρα ὅ­μως ποὺ ἔ­μει­να ὄρ­θιος καὶ μ’ ἔ­βλε­παν μπρο­στά τους τό­σες ὧ­ρες, ση­κώ­θη­κε ἡ ἴ­δια ἡ συ­νεί­δη­σή τους ἀ­πὸ μέ­σα τους καὶ σι­ω­πη­λὰ τὰ κα­τη­γό­ρη­σε γιὰ τὴν πρά­ξη τους. Μό­νο ἔ­τσι μπο­ρεῖ ὁ ἄν­θρω­πος νὰ σω­θεῖ: ὅ­ταν δι­ορ­θώ­νε­ται, ἐ­πει­δὴ τὸν κα­τη­γο­ρεῖ, ὄ­χι ὁ ἄλ­λος ἀ­π’ ἔ­ξω, ἀλ­λὰ ἡ συ­νεί­δη­σή του ἀ­πὸ μέ­σα.

Ὁ κα­λύ­τε­ρος ὁ­δη­γὸς δη­λα­δὴ εἶ­ναι ἡ συ­νεί­δη­ση. Ἕ­νας δά­σκα­λος ποὺ τὸν ἔ­βα­λε στὴν καρ­διὰ τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ Θε­ός.

Ἂς ἔλ­θου­με τώ­ρα καὶ σὲ σέ­να…

Βρί­σκε­σαι πρὸ τῶν ἐ­ξε­τά­σε­ων. Δι­ά­βα­σες, κα­ταρ­τί­στη­κες, ἑ­τοι­μά­στη­κες. Ἀ­πὸ μι­κρὸ παι­δὶ δὲν κά­νεις ἄλ­λη δου­λειά, ἀ­π’ τὸ νὰ τρέ­χεις ἀ­πὸ δά­σκα­λο σὲ δά­σκα­λο γιὰ νὰ δι­δα­χτεῖς. Πέ­ρα­σες ἀ­πὸ πολ­λοὺς δα­σκά­λους. Πῆ­ρες μα­θή­μα­τα πολ­λά.

Ἀ­νά­με­σα στοὺς τό­σους δα­σκά­λους ποὺ ἐ­πέ­λε­ξες νὰ σὲ μορ­φώ­σουν, συγ­κα­τα­λέ­γε­ται ἄ­ρα­γε καὶ ὁ δά­σκα­λος ποὺ ἔ­βα­λε μέ­σα σου ὁ Θε­ός; Τί μα­θή­μα­τα σοῦ ἔ­δω­σαν οἱ δά­σκα­λοί σου ἀ­π’ τὸ νη­πι­α­γω­γεῖ­ο μέ­χρι τώ­ρα; Σί­γου­ρα πῆ­ρες γνώ­σεις πολ­λές. Ἔ­λα­βες ὅ­μως καὶ μα­θή­μα­τα ἀν­θρω­πιᾶς;

Κα­λὲς οἱ γνώ­σεις. Ἀ­πα­ραί­τη­τες. Μὰ πιὸ ἀ­πα­ραί­τη­τα εἶ­ναι τὰ μα­θή­μα­τα ἀν­θρω­πιᾶς. Ποὺ σὲ κά­νουν ὄν­τως ἄν­θρω­πο. Οἱ γνώ­σεις μό­νο, χω­ρὶς μα­θή­μα­τα ἀν­θρω­πιᾶς, μπο­ρεῖ νὰ σὲ κά­νουν ἀ­κό­μα καὶ ἀ­πάν­θρω­πο. Μη­χα­νή. Ρομ­πότ. Ὀ­λο­θρευ­τή.

Γι’ αὐ­τὸ χρει­ά­ζε­ται καὶ ὁ δά­σκα­λος ποὺ δι­ο­ρί­ζε­ται ἀ­π’ τὸν Θε­ὸ στὸ σχο­λεῖ­ο τῆς ψυ­χῆς σου. Ἡ συ­νεί­δη­ση. Γιὰ νὰ σὲ δι­δά­ξει καὶ κα­λὰ μα­θή­μα­τα. Νὰ σοῦ δώ­σει καὶ μιὰ ἄλ­λη παι­δεί­α. Νὰ σὲ ὁ­δη­γή­σει στα­δια­κά καὶ στοὺς ἄλ­λους δα­σκά­λους ποὺ ἄ­φη­σε στὸ πό­δι του ὁ Χρι­στός: «Τοὺς ἀ­σφα­λεῖς καὶ θε­ο­φθόγ­γους κή­ρυ­κας», τοὺς σο­φοὺς ἀ­πε­σταλ­μέ­νους τοῦ Θε­οῦ κά­θε ἐ­πο­χῆς, ποὺ ἐμ­φο­ρού­με­νοι ἀ­πὸ θε­ϊ­κὸ πνεῦ­μα, ἀ­λή­θεια καὶ ἀ­γά­πη, με­τα­φέ­ρουν μέ­χρι ἐ­σέ­να καὶ μέ­να τὰ «γράμ­μα­τα» καὶ τὰ «πράγ­μα­τα» τοῦ Θε­οῦ, τὸν τρό­πο δη­λα­δὴ γιὰ νὰ γί­νου­με οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ ἄν­θρω­ποι ποὺ ὀ­νει­ρευ­ό­ταν ὁ Θε­ός, ὅ­ταν μᾶς ἔ­πλα­θε. Σὰν τὸν ἅ­γιο Πορ­φύ­ριο. Καὶ ἀφοῦ ὁ Θεὸς διορίζει δασκάλους, ὁρίζει καὶ ἐξετάσεις.

Κά­πο­τε λοι­πὸν θὰ μᾶς ἐξετάσει καὶ ὁ Θε­ός. Δὲν θά ’θε­λες νὰ πε­ρά­σεις καὶ τότε; Οἱ τω­ρι­νές σου ἐ­ξε­τά­σεις, μπρο­στὰ σ’ ἐ­κεῖ­νες τοῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι μιὰ λε­πτο­μέ­ρεια. Δὲν ἀ­ξί­ζει νὰ ἐ­πι­κεν­τρώ­νε­σαι μό­νο σ’ αὐ­τές. Κιν­δυ­νεύ­εις γιὰ ἕ­να δέν­τρο νὰ χά­σεις τὸ δά­σος. Δὲν θά ’­ναι κρί­μα;

Στὶς ἐ­ξε­τά­σεις τοῦ Θε­οῦ, μὰ καὶ σὲ τοῦ­τες τώ­ρα τὶς ἐ­ξε­τά­σεις σου καὶ σὲ κά­θε καλὸ ἐγ­χεί­ρη­μα στὴ ζω­ή σου, εὔ­χο­μαι νά ’­χεις πάν­τα μιὰ πο­λὺ με­γά­λη καὶ

Κ Α Λ Η   Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α !

Μάιος 2015 

πηγή 

ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 40 ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΟΤΣΑΛΑΝ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Εδώ και σαράντα μέρες ο πρώην Κούρδος ηγέτης, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, που είναι έγκλειστος στις φυλακές του Ιμλαλί από το 1999, έχει εξαφανιστεί και δεν υπάρχει καμία είδηση για την κατάσταση του ή για το που βρίσκεται.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχηγού του KCK, δηλαδή του ενόπλου τμήματος του ΡΚΚ, Murat Karaylan, δεν υπάρχει καμία είδηση για τον Οτσαλάν εδώ και σαράντα μέρες ενώ όλες οι επαφές με το Ιμραλί όπου βρίσκεται έγκλειστος ο Κούρδος ηγέτης έχουν διακοπεί με περίεργο τρόπο, γεγονός που δημιουργεί μεγάλα ερωτήματα. Μάλιστα σε αίτημα που υπεβλήθηκε αυτές τις μέρες από τον βουλευτή του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, Pervin Buldan, να επισκεφτεί μια αντιπροσωπία του κόμματος το Ιμραλί δεν έτυχε καμιάς απάντησης από τις τουρκικές αρχές.

Όπως δήλωσε στην κουρδική εφημερίδα, Özgür Politika, ο υπαρχηγός του ΡΚΚ Murat Karaylan, η αποκοπή κάθε επαφής με τον Οτσαλάν δημιουργεί υπόνοιες για το ότι κάτι σοβαρό και συνάμα επικίνδυνο συμβαίνει στον πρώην Κούρδο ηγέτη που είναι σε κατάσταση απομόνωσης στο Ιμραλί. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την διακοπή της λεγόμενης «ειρηνικής διαδικασίας» επίλυσης του κουρδικού από τον κυβερνών κόμμα των ισλαμιστών και με την επανέναρξη ενόπλων συγκρούσεων σε περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας με τους Κούρδους αντάρτες, προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το τι πραγματικά συμβαίνει στο Ιμραλί.

Παράλληλα ο Murat Karaylan προειδοποίησε ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό και ότι  όλα  έχουν κάποιο όριο καταγγέλλοντας έμμεσα αλλά με σαφή τρόπο ότι η τουρκική κυβέρνηση θα είναι υπεύθυνη για όλες τις συνέπειες των τελευταίων εξελίξεων που μπορεί να ανάψουν μεγάλη φωτιά σε όλη την Τουρκία και μάλιστα παραμονές των κρίσιμων εκλογών της 7ης Ιουνίου.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Ιερά παράκληση για τους μαθητές των Σχολείων της Κατούνας

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Εκ του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Κατούνας ανακοινώνεται ότι:

Την Κυριακή 17 Μαΐου 2015 και ώρα 7:00 το απόγευμα θα τελεσθεί Ιερά Παράκληση για τους μαθητές και μαθήτριες που θα διαγωνιστούν στις εξετάσεις.

Εκ του Ιερού Ναού.

Εορτή Αγίου Ανδρέου του Ερημίτη στο Χαλκιόπουλο

Με λαμπρότητα και τις δέουσες τιμές εορτάστηκε και φέτος ο Άγιος Ανδρέας ο Ερημίτης, στο Χαλκιόπουλο Αμφιλοχίας.

Ο Άγιος Ανδρέας επειδή ανήκει και στη χωρία των Ευρυτάνων Αγίων, κάθε χρόνο στο εόρτιο διήμερο συμμετέχουν και κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Καρπενησίου, αλλά και εκατοντάδες προσκυνητές από την ευρύτερη περιοχή της Δυτ. Ευρυτανίας, που ευλαβούνται τον τοπικό Άγιό τους, καθότι το σπήλαιο του Αγίου βρίσκεται στα σύνορα Ευρυτανίας – Βάλτου.

Χθες Πέμπτη 14 Μαΐου 2015, χοροστατούντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά, με τη συμμετοχή του Αρχιερατικού Επιτρόπου Αγραίων π. Ευαγγέλου Φεγγούλη, του Εφημερίου των Ευρυτάνων Αγίων Καρπενησίου π. Γεωργίου Χρυσαφογεώργου και του εφημερίου Επισκοπής Αγράφων π. Νικολάου Ριζογιάννη και πολλών κληρικών της περιοχής, τελέστηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Νέο Χαλκιόπουλο και ακολούθησε λιτάνευση των ιερών Λειψάνων και της Ιερής Εικόνας του Αγίου Ανδρέα του Ερημίτη, στους κεντρικούς δρόμους του Νέου Χαλκιόπουλου με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής του Δήμου Αμφιλοχίας.

Ο Εσπερινός της εορτής ολοκληρώθηκε με αρτοκλασία και θείο Κήρυγμα από τον Αρχιερατικό Επίτροπο Κατούνης, ο οποίος ενθουσίασε το χριστεπώνυμο πλήρωμα με τα φωτισμένα λόγια του, τα αναφερόμενα στα χαριτόβρυτα ιερά λείψανα των Αγίων μας και στην αγιαστική και ιαματική χάρη αυτών, αλλά και τον φλογερό και αυστηρό λόγο του επιχωρίου Επισκόπου, προς εκείνους που δεν σέβονται τα ιερά λείψανα των Αγίων μας.

«Είναι κρίμα, είναι ντροπή, να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας», τόνισε με στεντόρεια τη φωνή ο σεπτός και άξιος ποιμενάρχης, της όμορης Μητροπόλεως.

Μετά το πέρας του εσπερινού στην πλατεία του Νέου Χαλκιόπουλου, χορευτικά συγκροτήματα παρουσίασαν παραδοσιακούς χορούς, λαμβάνοντας το δίκαιο χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Σήμερα Παρασκευή 15 Μαΐου ανήμερα της εορτής τελέστηκε Αρχιερατική πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο σπήλαιο του Αγίου Ανδρέα, ιερουργούντος του Ποιμενάρχου της και ακολούθησε παραδοσιακό πανηγύρι στη θέση «Αγραπιδούλα» με φαγητό, γλέντι και παραδοσιακή μουσική, υπό την άψογη και φέτος διοργάνωση της γιορτής από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Χαλκιοπούλων.

πηγή

Ὁ Νεοέλληνας στὴν ἐκκλησία ἀνέπνεε, δέχονταν μέσα στοὺς πνεύμονές του τὴν γενναία καὶ ρωμαλέα ἀναπνοὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ποὺ ἡ ἐκκλησία τὴν περιέλαβε, τιμώντας τῆν μνήμη του καὶ τὴ δεύτερη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν. Μετὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Εἰκόνων, δεύτερη νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, νίκη νεοελληνική; ἡ καθιέρωση τῆς πίστης στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ σῶμα του, ποὺ μπορεῖ καὶ γίνεται δοχεῖο τοῦ ἀκτίστου Θαβωρίου φωτός. Μὲ αὐτὸ τὸ φῶς δὲν φωτίστηκαν μόνον οἱ ἀγωνιστὲς τῆς Ἐλευθερίας σὲ μιὰ στιγμή. Τοῦτο καταγλάϊσε μορφὲς σᾶν τοῦ Ἁγίου κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ ἵδρυσε κοντὰ 300 σχολεῖα στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Ἤπειρο. Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πόσους τόμους συνέγραψε, ὁ χαλκέντερος, συγκεντρώνοντας σὲ γλώσσα ἁπλοελληνικὴ καὶ σχολιάζοντας τὰ τῶν πατέρων; Ἱερωμένος ἦταν καὶ ὁ συγγραψας γεωγραφία. Ἄλλος ἐπίσης ποὺ συνέταξε γεωπονικὲς καὶ ἰατρικὲς συμβουλές. Ὅλα τὰ κείμενα, πρωτότυπα καὶ μεταφράσεις ἀρχαιοτέρων, σὲ γλώσσα προσιτῆ σὲ ὅλους γιατί, τελειώνοντας ὁ δέκατος ὄγδοος αἰώνας, τὸ περιλάλητο γλωσσικὸ ζητήμα εἶχε λυθεῖ στὴν οὐσία του μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἐκκλησίας.

 

Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης, Πρὸς Ἐκκλησιασμὸ

Έτσι θα μάθει το παιδί να κάνει οικονομία «Η Τσεπούλα και ο Κουμπαράκος»

Η έννοια της οικονομίας είναι πολύ σημαντική για να ένα παιδί που μεγαλώνει και είναι στο χέρι σας να του μάθετε την αξία των χρημάτων στην ζωή.

Ένα Παραμύθι για την Αποταμίευση

Είναι σημαντικό ήδη από μικρή ηλικία να διδάξετε στο παιδί υγιείς τρόπους για να διαχειρίζεται τα χρήματα.

Δείτε πώς.

Η σημασία του παιχνιδιού!
Ποια είναι η σκέψη που κυριαρχεί τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο μυαλό ενός μικρού παιδιού;
Μα φυσικά το παιχνίδι!
Τι πιο ωραίο, λοιπόν, από το να ξεκινήσετε να μαθαίνετε στο παιδί την έννοια της οικονομίας μέσω ενός διασκεδαστικού παιχνιδιού μαζί του;
Τα παιδιά, από μικρά ακόμη, έχουν αναπτυγμένη αντίληψη και μπορούν να κατανοήσουν ό,τι τους δείξετε με απίστευτη ευκολία. Επιλέξτε έναν χώρο στο σπίτι ή στο δωμάτιο του παιδιού σας και δημιουργήστε εκεί ένα υποτυπώδες κατάστημα με ταμείο!
Σε αυτό μπορείτε να προσποιήστε ότι πουλάτε και αγοράζετε προϊόντα.
Επίσης, μην ξεχνάτε ότι όσο το παιδί μεγαλώνει μπορείτε να εντάξετε στις δραστηριότητες του και επιτραπέζια παιχνίδια με χρήματα που υπάρχουν στην αγορά όπως η Μονόπολη, στα οποία αντικατοπτρίζεται ο αληθινός κόσμος με εικονικά λεφτά, και να παίζετε όλοι στην οικογένεια.

"Θέλω" ή "χρειάζομαι";
Αρχίστε να οριοθετείτε και συγχρόνως διαφοροποιήστε στο παιδί την έννοια του "θέλω" με αυτή του έχω "χρειάζομαι". Τα παιδιά μιμούνται και αντιγράφουν συμπεριφορές από τότε που είναι μικρά, οπότε το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να δώσετε πρώτοι εσείς το παράδειγμα!
Όταν βγαίνετε μαζί για ψώνια εξηγείστε στο παιδί για ποιον λόγο κάνετε τις συγκεκριμένες επιλογές.
Μπορεί να φαίνεται απλό αλλά κατ' ουσίαν είναι αρκετά σημαντικό, καθώς το παιδί επεξεργάζεται το κάθε ερέθισμα που λαμβάνει.
Η έννοια την αυτοσυγκράτησης είναι αυτή που θα πρέπει να κατανοήσει! Μην διστάσετε να του αρνηθείτε κάτι όταν ζητάει το ένα πράγμα πίσω από το άλλο, δεν δείχνει έλλειψη αγάπης αυτό. Τουναντίον εξηγείστε του για ποιον λόγο δεν μπορείτε να παίρνετε ό,τι σας ζητά και γιατί σημασία έχει να καλύπτονται πρώτα αυτά που χρειάζεστε και έπειτα αυτά που θέλετε.

Αποταμίευση τώρα!
Μυήστε το παιδί στην έννοια της αποταμίευσης! Μπορεί και εσείς να είχατε έναν κουμπαρά μικροί που μαζεύατε λεφτά για ένα ποδήλατο, ένα αγαπημένο σας παιχνίδι κ.λ.π. Κάντε του δώρο έναν κουμπαρά και ρίξτε μέσα το πρώτο του κέρμα εξηγώντας ότι από εδώ και πέρα μπορεί να φυλά τα χρήματα που του δίνει ο παππούς και η γιαγιά, ή άλλα πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος, έτσι ώστε να αγοράσει μόνο του το πρώτο του παιχνίδι! Κάντε το να νιώσει ότι του δίνετε την πρέπουσα σημασία και εμπιστοσύνη σε αυτό που θα κάνει. Η πειθαρχία είναι η λέξη κλειδί σε αυτή την περίπτωση. Γρήγορα θα διαπιστώσετε ότι θα διαχειρίζεται με σύνεση το αποθεματικό του και θα σκέφτεται πριν πράξει.

Αναθέστε στο παιδί μια δουλειά και επιβραβεύστε το αν την κάνει.
Ακόμα κι αν θεωρείτε μικρό το παιδί σας, ωστόσο μπορεί να συνδράμει με τον τρόπο του σε κάποιες δουλειές του σπιτιού. Δώστε του μικρές εργασίες ή δουλειές που μπορεί να βγάλει εις πέρας και επιβραβεύστε το στο τέλος της βδομάδας! Η επιβράβευση μπορεί πρώτα να επέλθει με καθημερινές γλυκές κουβέντες και να πάρει τη μορφή δώρου αργότερα, αν σας το επιτρέπει και το οικογενειακό πορτοφόλι, φυσικά! Έτσι το ενθαρρύνετε να βοηθά την οικογένεια και ταυτόχρονα του μαθαίνετε πώς "βγαίνουν τα λεφτά". Γιατί τίποτα στη ζωή δεν αποκτάται χωρίς κόπο και θέληση.
Δώστε του χαρτζιλίκι
Εισάγετε το χαρτζιλίκι στη ζωή του παιδιού σας. Μπορείτε κάθε αρχή της βδομάδας να του δίνετε ένα μικρό χρηματικό ποσό για τις προσωπικές του ανάγκες, εξηγώντας του παράλληλα ότι τα λεφτά αυτά μειώνονται από τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Βοηθήστε το να καταλάβει ότι πρέπει να τα διαχειριστεί με σύνεση και όχι άσκοπα, καθώς αν τα εξαντλήσει νωρίτερα δεν θα του δοθούν επιπρόσθετα!

πηγή 

Tum Balalaika

Χαμογελάστε, παρακαλώ!

Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος


Το πενάκι της στήλης,
    γερμένο πλέον υπό το βάρος των διαπραγματεύσεων,
    καθηλωμένο από το βαρύγδουπο των (και δικών του) αναλύσεων περί τα τεκταινόμενα και τα μελλούμενα,
    ανήμπορο πια να παρακολουθήσει την κρισιμότητα των συνεδριάσεων στα «Eurogroup», στα «Euroworking και στα «Euro-οτιδήποτε»,

    μπουχτισμένο καθότι κάθε συνεδρίαση είναι κρισιμότερη από την προηγούμενη και λιγότερο κρίσιμη από την επόμενη που θα είναι η πιο κρίσιμη μέχρι να φτάσουμε στην μεθεπόμενη που θα είναι ακόμα κρισιμότερη,
    στομωμένο από την («πρώτη φορά Αριστερά») διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, την αύξηση του ΦΠΑ, το ξεπούλημα των λιμανιών, τη ρύθμιση υπέρ Μεγάρου (Μουσικής) κι άλλα τέτοια «ωραία» και «αντιμνημονιακά»,
    παραχωρεί σήμερα τη θέση του σε κάποιους πραγματικά χαλκέντερους.
    Μαζί με τις ευχαριστίες μας στους συναδέλφους και την εκτίμησή μας που με δυο γραμμές μπορούν να φωτίσουν όσα εμείς χρειαζόμαστε «σεντόνια» από λέξεις για να τα πούμε (και πάλι δεν τα καταφέρνουμε), 
    μαζί με τις καλημέρες μας, επιτρέψτε μας σε αυτό το διάλλειμα να μοιραστούμε μαζί σας την προτροπή ενός καλού φίλου:
    «Χαμογελάτε, κι αν κάτι πάει στραβά, τότε χαμογελάστε στραβά»!

     Α, ναι (και παρεμπιπτόντως): Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου πέρασε τροπολογία με την οποία επιτρεπόταν στο Μέγαρο Μουσικής να συναλλάσσεται χωρίς να προσκομίζει φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα, χωρίς να υπόκειται στις διατάξεις περί συμψηφισμού και αναγκαστικής εκτέλεσης και χωρίς το Δημόσιο να εισπράττει τόκους και πρόστιμα από τις εγγυήσεις που κατέπεσαν υπέρ του Μεγάρου.
    Τότε – στις 7/5/2014 - 28 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσά τους οι σημερινοί υπουργοί Βούτσης, Κουρουμπλής, Κουράκης, Τσακαλώτος, Στρατούλης) κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή στην οποία μιλούσαν για «διαχρονικό δικομματικό σκάνδαλο», για «τροπολογία - λαμπρή ομολογία πολιτικής αποτυχίας και ενοχής», για «αδιαφανείς πολιτικές» και για «διαχρονικές ευθύνες».
    Χτες, όμως, η παρούσα κυβέρνηση και ο υπουργός Πολιτισμού κ.Ξυδάκης κατέθεσε τροπολογία με την οποία παρατείνει προηγούμενη τροπολογία. Παρατείνει, δηλαδή, εκείνη την τροπολογία που πριν από ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ την χαρακτήριζε «τροπολογία ενοχής».
    Πότε είχαν δίκιο;… 
πηγή

Παράξενες λίμνες στην έρημο!

 

Η Badain Jaran είναι μια μεγάλη έρημος που καταλαμβάνει τμήματα της Κίνας και της Μογγολίας, καλύπτοντας μια έκταση 49.000 τετρ. χιλιομέτρων καθιστώντας την την τρίτη μεγαλύτερη έρημο στην Κίνα. Εδώ θα συναντήσει κάποιος τους ψηλότερους αμμόλοφους στον κόσμο, κάποιοι από τους οποίους ξεπερνούν τα 500 μέτρα ύψος. Παρά τις ξηρές συνθήκες που επικρατούν, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της Badain Jaran είναι η ύπαρξη 140 περίπου λιμνών που βρίσκονται ανάμεσα στους αμμόλοφους.

Αυτές οι μυστηριώδεις λίμνες πιστεύεται ότι τροφοδοτούνται από υπόγειες πηγές υδάτων που ρέουν κάτω από την άμμο, τα ιποία δημιουργούνται από τα χιόνια που λιώνουν από τα βουνά που περιβάλλον την έρημο εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Τα νερά φτάνουν εδώ μέσω των σπασμένων βράχων και αναδύονται σε διάσπαρτα σημεία δημιουργώντας πολλές λίμνες. Μερικές από τις λίμνες αλλάζουν χρώμα λόγω της παρουσίας μεγάλου πληθυσμού φυκών και μετάλλων, αποτελώντας μικρές οάσεις στην έρημο.

πηγή

Ορθοδοξία: Η ελπίδα των λαών της Ευρώπης

 

 

Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτε­λούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ' όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί πα­ράγοντες. Αφ' ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρη­σκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ' όψιν κα­τά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητή­σεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.

Τί σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώ­πης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστια­νική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;

Όσοι καλοπροαίρετα αγωνίζονται για την ενίσχυσι της χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης ομιλούν συ­νήθως γι' αυτήν ωσάν να πρόκειται για ένα ιστορικό δεδομένο ή έναν κώδικα χριστιανικών αρχών και αξιών, στις οποίες ημπορούν να συγκλίνουν οι χριστιανι­κοί λαοί με την βοήθεια των οικουμενικών επαφών και διαχριστιανικών διαλόγων. Οι Χριστιανοί της Ευρώ­πης επιδιώκουν να την εξασφαλίσουν θεσμικά, επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του θρησκευτικού αποχρωματισμού της ηπείρου των, την αλλοίωσι της χριστιανι­κής της ιδιοπροσωπίας λόγω των πληθυσμιακών μετα­βολών (μετανάστευσις κ.λπ.) ή τον αποκλεισμό των χριστιανικών "διεκκλησιαστικών" οργανισμών από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ευρώπη. Ακολουθών­τας την ίδια λογική, και οι προτάσεις επισήμων Ορθοδόξων εκπροσώπων επικεντρώνονται στην ενίσχυσι μιας θεσμικής χριστιανικής παρουσίας στην Ευρώπη.

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυ­τοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστια­νική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κά­ποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτό­τητα.
* * *

Ζώντες στο περιβάλλον του Αγίου Όρους και στην πνευματική ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί, αντι­λαμβανόμεθα ότι η Ορθόδοξος κληρονομιά μας δεν πρέπει να μετρήται με τα μέτρα του κόσμου τούτου. Τα τελευταία χρόνια γινόμεθα μάρτυρες της ευλαβείας και της βαθειάς πίστεως των προσκυνητών του Αγίου Όρους, πολλοί εκ των οποίων έρχονται με πολύ κόπο και με μεγάλα έξοδα από τις ομόδοξες χώρες της Βαλ­κανικής και από την Ρωσσία.

Στην συνείδησι όλων αυτών των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όσων εκπροσωπούν στην χώρα τους, η Ορθοδοξία δεν έχει συνήθως την έννοια, που της αποδίδουν όσοι την βλέπουν ή την αντιμετωπί­ζουν με ιδεολογικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια, όσοι δηλαδή συνηθίζουν να βλέπουν στην καθ' ημάς Ανατο­λή αντιδυτικά «Ορθόδοξα» τόξα παράλληλα προς τα μουσουλμανικά, ή θεωρούν την Ορθοδοξία ως εθνικι­στική δύναμι των λαών που την ασπάζονται.

Όσο και αν οι Ορθόδοξοι δημιουργούμε τέτοιες εντυπώσεις, λό­γω των προσωπικών μας ατελειών ή των συλλογικών μας αστοχιών, έχουμε βαθειά ριζωμένη στην συνείδη­σί μας την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ουράνιο, ακατάλυτο: είναι το ανεκτί­μητο δώρο του αγίου Τριαδικού Θεού στον κόσμο, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδ. 3), την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διασώζει ακέραια, χωρίς αιρετικές παραχαράξεις, και την οποία με πολ­λές θυσίες διαφυλάξαμε σε δύσκολους καιρούς, προκει­μένου να μη χάσουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

Οι Ορθόδοξοι λαοί είμαστε ηλεημένοι από τον άγιο Θεό να φέρωμε την σφραγίδα του Ορθοδόξου αγίου Βα­πτίσματος, να κοινωνούμε της αγίας Ορθοδόξου Ευχα­ριστίας, να ακολουθούμε με ταπείνωσι την δογματική διδασκαλία των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων ως μοναδική οδό σωτηρίας, και να τηρούμε «την ενότη­τα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. δ' 3). Φέρομε ομολογουμένως την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β' Κορ. δ' 7), εν τούτοις όμως αυτή συνιστά Χάριτι Θεού τον λόγο «της εν ημίν ελπίδος» (Α' Πέτρ. γ' 15).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι απλώς κιβω­τός της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Πρωτίστως και κυρίως είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολι­κή Εκκλησία.

Για να μη χάσουν την ελπίδα της εν Χριστώ αιωνίου σωτηρίας, σε εποχές δύσκολες οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων διετήρησαν την Ορθόδοξο Πίστι τους με την θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, αντιστεκόμενοι τόσο στον εξισλαμισμό όσο και στον εξουνιτισμό(1). Γι' αυτό η πρόσφατος, μετά την κατάρρευσι των αθεϊστικών καθεστώτων, αναζωπύρωσις της Ουνίας και η δραστηριότης των νεο-προτεσταντικών Ομολογιών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών αποτελούν σοβαρότατες προκλή­σεις για τους Ορθοδόξους. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζωνται, επειδή για μία ακόμη φορά θέτουν υπό διακινδύνευσι την σωτηρία απλοϊκών ψυχών, «υ­πέρ ων Χριστός απέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ' 15).

Στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου, τις εκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται Ορθόδοξες ενορίες, η Ορθό­δοξος παρουσία πρέπει να είναι σεμνή μαρτυρία περί του αυθεντικού Χριστιανισμού, τον οποίον στερήθη­καν επί αιώνες οι κοινωνίες αυτές, λόγω των παπικών και προτεσταντικών παρεκκλίσεων από την αποστο­λική Πίστι. Κάθε φορά που η νοσταλγική αναζήτησις της ανόθευτου χριστιανικής Πίστεως κορυφώνεται στην επιστροφή ετεροδόξων Χριστιανών στην αγκάλη της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, εκφράζεται η ιεραποστολική φύσις της Εκκλησίας. Επιστρέφοντες οι ετερόδοξοι στην Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν εγκαταλείπουν μία εκκλησία για να ασπασθούν μία άλλη, όπως λανθασμένα θεωρεί­ται. Στην πραγματικότητα αφήνουν ένα ανθρωποκεν­τρικό εκκλησιαστικό σχήμα και επανευρίσκουν την μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και επαναπροσανατολίζονται στην πορεία της θεώσεως.

Δυστυχώς, αντίθετη κατεύθυνσι ακολουθεί ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός, τον οποίον εκφράζουν θε­σμικά όργανα της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως και φορείς του παποκεντρικού Οικουμενισμού. Επει­δή παραθεωρούν την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία και ακολουθούν την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» ή την νεωτέρα ρωμαιοκεντρική θεωρία των «αδελφών εκκλησιών», θεωρούν ότι η Αλήθεια της Αποστολικής Πίστεως, ή μέρος αυτής, διασώζεται σε όλες τις Χρι­στιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Γι' αυτό κατευθύ­νουν τις προσπάθειές τους στην πραγματοποίησι μιας ορατής ενότητος των Χριστιανών, ανεξαρτήτως βαθυτέρας ενότητος στην Πίστι.

Υπό την έννοια αυτή η οικουμενιστική "θεολογία" εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδα­σκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, μεθερμηνεύει το πρωτείο εξου­σίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, ονο­μάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.

Πρόκειται για έναν επιπόλαιο οικουμενισμό, για τον οποίο έγραφε εύστοχα ο αείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επι­θυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πι­στεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμό­τητα να ρευστοποίηση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νο­μίζει πως μπορεί να συμφιλίωση με αμοιβαίες υποχω­ρήσεις δογματικές θέσεις ή γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες. Οι δυο αυτοί τρόποι, με τους οποίους αντιμετωπίζεται -ή παραθεωρείται- η πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ε­λαστικότητα ή κάποια σχετικοποίηση της αξίας που α­ποδίδεται σ' ωρισμένα άρθρα πίστεως των εκκλησιών. Η σχετικοποίηση αυτή αντικαθρεφτίζει ίσως την πο­λύ χαμηλή σημασία, που ωρισμένες χριστιανικές ομά­δες -στο σύνολό τους ή σ' ωρισμένους από τους κύ­κλους τους- δίνουν σ' αυτά τα άρθρα της πίστεως. Προ­τείνουν πάνω σ' αυτά, από ενθουσιασμό ή διπλωματι­κή νοοτροπία, συναλλαγές και συμβιβασμούς, ακριβώς γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν με αυτά που προ­τείνουν. Οι συμβιβασμοί όμως αυτοί παρουσιάζουν με­γάλο κίνδυνο για Εκκλησίες, όπου τα αντίστοιχα άρ­θρα έχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμής. Για τις Εκκλησίες αυτές παρόμοιες προτάσεις συναλλαγής και συμβιβασμού ισοδυναμούν με απροκάλυπτες επιθέ­σεις»(2).

Παραλλήλως οι προτεσταντικές Ομολογίες, οι οποί­ες έχουν φθάσει μέχρις αρνήσεως θεμελιωδών δογμάτων Πίστεως (της ιστορικότητος της Αναστάσεως, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.) και αποδοχής αντιευαγγελικών ηθών (γάμος ομοφυλοφίλων κ.λπ.), εξισώ­νονται στα πάνελς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τις αγιώτατες Τοπικές Ορθόδοξες Εκ­κλησίες. Η θεωρία της «απομυθεύσεως», η "θεολογία" του "θανάτου του Θεού", η χειροτονία γυναικών σε ιε­ρατικούς βαθμούς, η ιερολογία γάμου ομοφυλοφίλων, αναμφίβολα δεν αποτελούν στοιχεία της χριστιανικής μας ταυτότητος.

Ο προτεσταντισμός περιήλθε σε βαθύτατη κρίσι πί­στεως. Ο Frank Schaeffer, ο επώνυμος αμερικανός προ­τεστάντης που μετά από πολυετή και σκληρή προσω­πική αναζήτησι έγινε Ορθόδοξος, στο βιβλίο του Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σε ελληνική μετάφρασι με τίτλο: Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών (2), εκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλά ενδιαφέ­ροντα στοιχεία, που αποκαλύπτουν την έκπτωσι του προτεσταντισμού από την Αλήθεια της Μιας Αγίας Κα­θολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Προέκτασι και αναπόφευκτη συνέπεια του διαχρι­στιανικού συγκρητισμού αποτελεί ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, ο οποίος αναγνωρίζει δυνατότητα σω­τηρίας σε όσους ανήκουν σε μία από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ορθόδοξος επίσκοπος έγραψε ότι «κατά βάθος, μία εκκλησία και ένα τέμενος [τζαμί]... αποβλέ­πουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του άνθρω­που»(3). Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός δεν διστάζει ακόμη να αναγνωρίση σωτηριώδεις οδούς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου(4). Προ ολίγων ετών καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε ότι ημπορεί να ανάψη κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, όπως και μπροστά στο άγαλμα μιας από τις θεές του Ινδουι­σμού.

Ορθόδοξοι επίσκοποι, κληρικοί και θεολόγοι έχουν δυστυχώς επηρεασθή από την συγκρητιστική αυτή νο­οτροπία. Με τις θεολογικές τους απόψεις, τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι άρχοντες και διανοούμενοι συνήθως ακούουν και αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξες, συντελούν ώστε η νοοτροπία αυτή να υπερβή τα στενά όρια των προσωπικών τους αντιλήψεων και να αποτελέση "γραμ­μή" με στόχους και επιδιώξεις. Σε αυτή την προοπτι­κή η αγάπη, χωρίς αναφορά στην δογματική αλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ενότητος των Χριστιανών, ενώ η εμμονή στις παραδοσιακές Ορθόδοξες θεολογικές θέσεις αποδοκιμάζεται ως μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμός.

Όσον αφορά το πως η οικουμενιστική νοοτροπία οικοδομεί τον τύπο μιας κατ' επίφασιν χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικές οι «δεσμεύσεις» των εκπροσώπων των χριστιανικών εκκλη­σιών που υπέγραψαν την Οικουμενική Χάρτα στις 22 Απριλίου 2001(5).

Όμως η "χριστιανική" αυτή ταυτότητα της Ευρώπης πολύ απέχει από την αληθινή χριστιανική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών. Πρέπει να τονισθή με κάθε έμφασι ότι αδικείται η Ευρώπη, όταν της προσάπτωμε μία ταυτότητα που δεν είναι αληθινά χριστιανική αλ­λά μόνο κατ' επίφασι. Ένας νοσηρός, ένας νοθευμένος, Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστιανισμός των κατακομ­βών της Ρώμης, του αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου, των Ορθοδόξων μοναχών της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, γενικώς ο Χριστιανισμός της πρώτης χιλιετίας. Ένας νοθευμένος Χριστιανισμός δεν ημπορεί να προστατεύση την Ευρώπη από την εισβολή μη χριστιανικών αντι­λήψεων και ηθών στις κοινωνίες της.

Είναι ήδη γνωστό ότι οι πολλοί Ευρωπαίοι κουρά­σθηκαν από τον ξηρό ορθολογισμό, νοσταλγούν τον χαμένο μυστικισμό, και γι' αυτό ασπάζονται τον μουσουλμανισμό, τον βουδισμό ή τον ινδουισμό, παραδί­δονται στον εσωτερισμό ή επιδιώκουν μεταφυσικές εμ­πειρίες σε νεοεποχιτικά κινήματα. Αναφέρεται ότι μόνο στην Ιταλία λειτουργούν περί τα 500 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ στην Γαλλία το 5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια. Στο κέντρο της έχει τον Χριστό. Σε αυτήν όλα είναι θεανθρώπινα, γιατί όλα προσφερόμενα στον Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται από την άκτιστο Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό ημπορεί να αναπαύση τις ψυχές που αναζητούν καλοπροαίρετα την ελευθερία τους α­πό τον ασφυκτικό κλοιό του ορθολογισμού, του επι­στημονισμού, του υλισμού, του ιδεαλισμού, της τεχνο­κρατίας. Γι' αυτό δεν πρέπει να συρθή η Ορθοδοξία μέ­σα στην συγκρητιστική χοάνη, δεν πρέπει να χαθή η ελπίς του σύμπαντος κόσμου.

Ως Ορθόδοξοι ποιμένες και ως Ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να διαφυλάξωμε την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Απόστολος των Ε­θνών παραγγέλλει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου και στους ποιμένας της Εκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδί­ου αίματος» (Πράξ. κ' 28). Και ο ίδιος στον πιστό λαό της Θεσσαλονίκης και όλης της Εκκλησίας: «αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε» (Β' Θεσ. β' 15).

Η Γηραιά Ήπειρος στον τομέα της Πίστεως έχει α­στοχήσει. Η Νέα Εποχή απειλεί ανοικτά πλέον τις ευ­ρωπαϊκές κοινωνίες με αποχριστιανισμό. Δεν είναι πα­ράδοξο. Η Ευρώπη έστρεψε τα νώτα στον Χριστό, κάποτε τον έδιωξε, όπως εύστοχα παρατηρούν ο Ντοστογιέφσκυ στον Μέγα Ιεροεξεταστή(6) και ο άγιος Νι­κόλαος επίσκοπος Ζίτσης(7).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να εκδηλώση το χάρισμα και την αποστολή της, να διακηρύξη στους λαούς της Ευρώπης ότι, εάν υπάρχη κάτι που μπορεί να σώση την Ευρώπη σε αυτή την κρίσιμη φάσι της ιστο­ρίας της, είναι η Ορθοδοξία. Ας μη στερήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Ορθόδοξο Εκκλησία μας την δυνατότη­τα να δώση αυτό το σωτήριο μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης, εξισώνοντας την Ορθόδοξο Πίστι με την αίρεσι στην συγκεχυμένη προοπτική και το ασαφές όρα­μα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Μπορούμε να συντελέσουμε σε έναν υγιή, απολύτως Ορθόδοξο, Οικουμενισμό, αποκαλύπτοντας στους ετεροδόξους Χρι­στιανούς το Μυστήριο του Θεανθρώπου και της Εκ­κλησίας Του, και διακηρύσσοντας μαζί με τον μακαρι­στό και ομολογητή Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς: «Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά, οικουμενι­στικά, παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύρι­ος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική, Αγιοπατερική, Αγιοπαραδοσιακή, Αγιοσυνοδική, Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, ό­πως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και "κατ' άν­θρωπον"· κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάν­θρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και α­πορρίπτει την Εκκλησίαν... Η μόνη σωτηρία από αυ­τό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολι­κή επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων. Τούτο δε σημαί­νει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των και εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Άγιου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των... Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θε­ού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ού­τε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άν­θρωπος(8).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ:

(1) Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Ο­σίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδη­σία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», στον συλλογικό τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (αφιέ­ρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διο­νύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. επίσης Αθανασίου Γιέβτιτς, επισκόπου Βανάτου (νυν πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), «Η Ουνία εναντίον της Σερβικής Ορθοδοξίας», στον συλλογικό τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», εκδ. Αρμός, Αθήναι 1992. Περί της δραστηριότητος της Ουνίας στην Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Αγίων», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.

(2) Dimitru Staniloae, «Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό», έκδ. Ά­θως, Πειραιεύς 1976, σ. 19-20.

(3) «Ορθοδοξία και Ισλάμ», έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.

(4) Ένθ' ανωτ., σ. 9-11.

(5) Βλ. Περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.

(6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Αδελφοί Καραμάζωφ», έκδ. Γκοβόστη, Α­θήναι, σ. 99-121.

(7) Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οι­κουμενισμός», έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974, σ. 238 και 251-252.

(8) Ένθ' ανωτ. σ. 256-257.

π. Γεώργιος Καψάνης
Άγιον Όρος, 24 Μαρτίου 2006
 
πηγή 

We are the world – NATO version

Αγαπητέ Jo Di, έχουν αλλάξει οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το ΝΑΤΟ. Είχε άλλες θέσεις το 2012, άλλες το 2014 και άλλες το 2015.

Σε γενικές γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που αλλάζει από μέρα σε μέρα. Και αρχίζει κάτι να μου θυμίζει.

Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν περίμενα υπουργός Εξωτερικών αριστερής κυβέρνησης να τραγουδάει το «We are the world, we are the children» -παρέα με τους συναδέλφους του-, στο περιθώριο διάσκεψης του ΝΑΤΟ. Αυτά ούτε οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας δεν τα έκαναν.

Το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για τους θανάτους πολλών children.

Σκέφτομαι πόσες φορές στη ζωή μου έχω πάει σε διαδηλώσεις κατά του ΝΑΤΟ. Δεκάδες φορές.

Τότε ήταν και οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδηλώσεις.

Στο εξής, οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έρχονται να καταγγείλουν την δράση του ΝΑΤΟ.

Είναι καλό το ΝΑΤΟ τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση.

 

Αχ, οι καρέκλες καταστρέφουν τους ανθρώπους.

 

πηγή