Η ενορία Αγίου Αθανασίου Κατούνας διοργανώνει Προσκηνυματική εκδρομή στις 30 και 31 Μαΐου 2016 στα νησιά Άνδρο και Τήνο.

 

                  

             Η ενορία Αγίου Αθανασίου Κατούνας διοργανώνει Προσκηνυματική εκδρομή στις 30 και 31 Μαΐου 2016 στα νησιά Άνδρο και Τήνο.

Άνδρος:  Ιερά Μονή Παναχράντου όπου φυλάσσεται η τιμία κάρα του Αγίου Παντελεήμονος και της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης καθώς και η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας μας. Ξενάγηση στο νησί και αναχώρηση από Άνδρο για Τήνο αργά το απόγευμα.

Τήνος: Διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο  Oasis, Θεία Λειτουργία στον Ναό της Μεγαλόχαρης. Ξενάγηση στο νησί. Προσκύνημα στην Ιερά Μονή Οσίας Πελαγίας και 14:30 μ.μ αναχώρηση από το νησί για Ραφήνα.

 

                   Τηλ. Ιερού Ναού: 2646031758 

 πηγή

Η υπερήφανη ψυχή είναι δούλη της δειλίας. Έχοντας πεποίθηση στον εαυτό της και όχι στον Θεό, φοβάται τους κρότους των κτισμάτων και τις σκιές Όλοι όσοι φοβούνται είναι κενόδοξοι, αλλά όμως όλοι όσοι δεν φοβούνται δεν σημαίνει ότι είναι ταπεινόφρονες, αφού και οι ληστές και οι τυμβωρύχοι δεν υποκύπτουν εύκολα στην δειλία.

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Κυριακή Δ΄ Νηστειών

Το κήρυγμα της Κυριακής

 

«Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν εν προσευχή και νηστεία» (Μαρκ. 9,29)

Ο Κύριος μας αγαπητοί, με τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, μας γνωρίζει και μας διαβεβαιώνει ότι ο εχθρός, ο αιώνιος και άσπονδος, ο αρχέκακος δράκων, ο διάβολος, ο οποίος μισεί τον άνθρωπο του Θεού και «ως λέων ωρυόμενος» ζητεί να τον καταπιεί, μπορεί εύκολα να νικηθεί και να συντριβεί. Αρκεί ο άνθρωπος, ο Χριστιανός να χρησιμοποιεί τα δύο όπλα τα οποία του συνιστά. Ποια είναι αυτά; τα ακούμε στο ιερό Ευαγγέλιο. Ο Κύριος μας κατεβαίνοντας από το όρος Θαβώρ μετά τη Μεταμόρφωσή Του και αφού θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο, είπε στους μαθητές Του: «αυτό το είδος των δαιμονίων δεν βγαίνει με τίποτα άλλο, παρά με προσευχή η οποία συνοδεύεται με νηστεία».

            Ιδού τα όπλα μας τα ισχυρά αγαπητοί. Προσευχή και νηστεία. Όπλα τα οποία κατ΄ εξοχήν προβάλλει και χρησιμοποιεί η κατανυκτική περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διερχόμαστε. Σε αυτά τα όπλα ας αφιερώσουμε λίγες απλές σκέψεις για να τα αγαπήσουμε και να τα φέρουμε ση ζωή μας περισσότερο.

            Η προσευχή πρώτα. Εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί επηρεασμένοι, δυστυχώς από τη υλιστική, την εγωιστική και την χωρίς Θεό ζωή και νοοτροπία των πολλών, μάθαμε να εξαρτούμε τον εαυτό μας από επίγειους παράγοντες. Την ζωή μας και την πρόοδό μας από τα χρήματα και τα κέρδη μας από την εργασία μας, από τη θέση που θα καταλάβουμε, από τους ισχυρούς του κόσμου στους οποίους στηριζόμαστε, ακόμη από την επιστήμη και τις εν γένει ικανότητές μας.

            Δεν έχουμε κατανοήσει ότι είμαστε αδύναμοι άνθρωποι, ότι έχουμε περιορισμένη σκέψη, περιορισμένη αντοχή της καρδιάς μας, ανίσχυρη θέληση. Πώς, έτσι θα μείνουμε ισχυροί και ανίκητοι εμπρός στους κινδύνους και τους εχθρούς του σώματος και της ψυχής μας;

            Δεν έχουμε πιστέψει, δεν έχουμε κατανοήσει ότι έχουμε Παντοδύναμο, Αιώνιο, Παντογνώστη και Πάνσοφο Πατέρα, ο οποίος είναι αγάπη και μας αγάπησε μέχρι Σταυρού και θανάτου. Πώς είναι δυνατόν ο Πατέρας που τόσο μας αγαπά να μας αφήσει αβοήθητους, όταν του ζητήσουμε βοήθεια;

            Έχουμε τόσα προβλήματα. Ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά. Πάνω απ΄ όλα όμως έχουμε ψυχή αθάνατη, η οποία έχει προορισμό να αγιασθεί και να ζήσει στην αιωνιότητα. Πώς θα λυθούν τα προβλήματά μας; Πώς η ψυχή θα νικήσει τον αδυσώπητο εχθρό της, το διάβολο και την αμαρτία που εκείνος φέρει, αν δεν είναι ισχυρή και δεν έχει την βοήθεια, τη χάρη του Θέου μας. «Ψυχή μη κινούσα εαυτήν εις προσευχήν νεκρά και αθλία και δυσώδη γίνεται» λέει ο ιερός Χρυσόστομος, ακριβώς γιατί μένει ανίσχυρη και παρασύρεται στον κατήφορο της αμαρτίας.

            Αν δεν προσεύχεται ο Χριστιανός η ψυχή του δεν παίρνει δυνάμεις από τον Θεό και έτσι σιγά – σιγά εξασθενεί, φθίνει, αργοπεθαίνει. «Η προσευχή που γίνεται με πόθο προς τον Θεό», λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, του οποίου σήμερα την ιερά μνήμη τιμούμε, «δίνει δύναμη ώστε συνάπτει, ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό και τον δένει αχώριστα μαζί Του». «Έτσι», συνεχίζει «εμποδίζει τις προσβολές και τις θλίψεις, που φέρουν οι δαίμονες και θραύει, συντρίβει τους πολεμίους εχθρούς».

Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε στους μαθητές Του στον κήπο της Γεσθημανής «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ινα μη εισέλθετε εις πειρασμόν». Όποιος Χριστιανός προσεύχεται, ενώνεται με τον Θεό μας, γίνεται πανίσχυρος, παντοδύναμος χάριτι Θεού, άρα ανίκητος από τους δαίμονες και φόβητρο γι΄ αυτούς. Το πόσο φοβάται ο διάβολος τη προσευχή φαίνεται από τα εμπόδια που φέρει για να μη προσευχηθεί ο Χριστιανός και αν θελήσει να προσευχηθεί για να μη προσευχηθεί σωστά, θεάρεστα.

Ο Κύριος μας, όμως παρακάτω μας μιλά και για το όπλο της νηστείας. Είναι όντως και η νηστεία όπλο ακαταμάχητο, όπλο που κάνει τον Χριστιανό ισχυρό μπροστά στους πειρασμούς του πονηρού δαίμονος.

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «όπως η πολυφαγία προξενεί αναρίθμητα κακά στο ανθρώπινο γένος, έτσι και η νηστεία και η απαλλαγή από την κοιλιοδουλεία έχει γίνει πάντοτε αιτία ανεκφράστων αγαθών εις ημάς». «Γι΄ αυτό ενήστευσεν στην έρημο ο Κύριος» λέγει ο ιερός Πατήρ, «δια να μας διδάξει». «Πόσο μεγάλο είναι η νηστεία καλόν και όπλον είναι κατά του διαβόλου μέγιστον».

Έτσι είναι αγαπητοί. Η νηστεία είναι το πρώτο, το βασικό στάδιο μιας γενικότερης προσπάθειας να καθυποτάξουμε τον κακό εαυτό μας, να τον θέσουμε υπό την διαρκή  επίβλεψη και καθοδήγηση του θείου νόμου, να ισχυροποιήσει τη θέλησή μας, να φρουρήσει την ψυχή μας και απομακρύνει τις επιβουλές του πονηρού.

Αν μελετήσουμε τους βίους των αγίων μας θα δούμε θαυμαστά γεγονότα, τα οποία βεβαιώνουν ότι όπου καλλιεργήθηκε η νηστεία, όπως ορίζει ο Θεός μας, συνετρίβη η προσβολή των δαιμόνων, αλλά και άνθρωποι δαιμονισμένοι ελευθερώθηκαν από δαιμόνια.

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, μεγάλος νηστευτής και διδάσκαλος της αληθούς νηστείας και εγκράτειας μεταξύ άλλων λέει: «Η νηστεία είναι μια μάχαιρα όπου κόπτει και εμποδίζει τον λάρυγγα από τα ηδονικά γλυκά βρώματα, διώκει τους δαίμονας και τας αμαρτίας και ανοίγει την θύραν του Παραδείσου».

Αυτά τα δύο όπλα αγαπητοί αν θέλουμε να είμαστε άτρωτοι από τις επήρειες των δαιμόνων, ας τα αγαπήσουμε και ας τα φέρουμε στη ζωή μας. Ας προσέξουμε πολύ αυτό που λέει ο Κύριος μας: «εν ουδενί δύναται εξελθείν το γένος των δαιμόνων από τον άνθρωπο». Με τίποτα άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Όπλο ισχυρό και καταλυτικό η προσευχή, όπλο φοβερό και η νηστεία για τους δαίμονες.

Δυστυχώς εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί εγκαταλείψαμε τα όπλα αυτά. Δεν ακούμε τον Κύριο, δεν τα χρησιμοποιούμε. Απόστολοι, Μάρτυρες, Πατέρες, Άγιοι, Όσιοι και Νεομάρτυρες τα χρησιμοποίησαν, συνέτριψαν τον δόλιο εχθρό, έμειναν νικηταί και τροπαιούχοι. Καλλιέργησαν αρετές, αγιάσθηκαν και εμείς δεν διδασκόμαστε από αυτά.

Να αγαπήσουμε λοιπόν και να καλλιεργήσουμε την προσευχή. «Να παρακαλείτε τον Θεόν με κάθε είδος προσευχής και αιτήσεως» συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος.

Ναι, παντού και πάντοτε να προσευχόμαστε με πίστη, με ταπείνωση, με καθαρότητα, με προσοχή, με θερμότητα για να είμαστε ενωμένοι με τον Θεό μας τον Παντοδύναμο και να γινόμαστε ισχυροί «εν πολέμω» με τον πονηρό.

Να αγαπήσουμε και την νηστεία και να την καλλιεργήσουμε. Αυτή τη περιφρονημένη αρετή. Να αφήσουμε τη λατρεία του σαρκικού εαυτού μας, την ολιγοπιστία και την φοβία μη πάθουμε κάτι από τη νηστεία και αν δεν έχουμε λόγο υγείας να νηστέψουμε αγαπητοί, για να φέρουμε τον εαυτό μας στο χώρο των αρετών και να τον κάνουμε απρόσβλητο από τα βέλη του δράκοντος. Έτσι θα γίνουμε και εμείς χάριτι Θεού, ισχυροί και άξιοι της ευλογίας του Θεού. 

Ας το υπογραμμίσουμε.

Ο διάβολος δεν φεύγει με τους μάγους, με τις μάγισσες, τα μέντιουμ με τις τόσες πλάνες που όλοι αυτοί χρησιμοποιούν. Αυτοί περισσότερο δένουν τον άνθρωπο με τον διάβολο και τον κάνουν υποχείριό του, δαιμονισμένο τον κάνουν και τον οδηγούν στην απώλεια, στην Κόλαση.

Αγαπητοί μου αδερφοί,

διερχόμαστε την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η Εκκλησία μας προσφέρει αυτή την κατανυκτική περίοδο τη δυνατότητα περισσότερο να χρησιμοποιούμε τα δύο όπλα, τη προσευχή και τη νηστεία. Ας θελήσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε αληθινά και ειλικρινά και θα δούμε τότε πόσο θα ενισχυθούμε, πόσο εύκολα θα νικούμε τις επιθέσεις του πονηρού, πόσο διαφορετικά θα εορτάσουμε το Πάσχα, πόσο θα αναγεννηθούμε σαν αγωνιζόμενοι Χριστιανοί.

Αμήν

Αρχιμ. Νεκτάριος Τριάντης

 

πηγή 

Σαν σήμερα μαρτύρησε ο Άγιος Ηγούμενος Ραφαήλ από τα στίφη των τούρκων για την πίστη και την πατρίδα

9 Απριλίου 1463. 553 χρόνια από τότε...

περισσότερα...

Ε Δ Ω

Όμορφη και παράξενη Πατρίδα.. Ωσαν αυτή που μου`λαχε δεν είδα!

Ο. Ελύτης

Κλίμαξ οὐρανομήκης σαφῶς, ἡ πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ἧς περ πρὸς ὕψος ἤρθης, καὶ τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ, ὀμιλεῖν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τὸν νοῦν ἐλλαμπόμενος, ταῖς ἐκεῖθεν ἐλλάμψεσι, μαρμαρυγαῖς δέ, ταῖς αὐτοῦ φωτιζόμενος, τὴν ἰσάγγελον, ἐκομίσω φαιδρότητα, ὦ καὶ νῦν παριστάμενος, ἱκέτευε Ὅσιε, τοὺς ἐκτελοῦντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, σὺν σοὶ παραστῆναι, καὶ τῷ κόσμῳ δωρηθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

Μέσα στην κρίση κάποιοι "τρελοί" προχωράνε ..

Aφηγείται ο Κώστας Γανωτής 

Ξέρω μια ηρωίδα γυναίκα που είχε έξι παιδιά και ζούσαν σε ένα προάστιο της Αθήνας αλλά δεν είχαν να πληρώσουν το νοίκι γιατί απολύθηκε ο άντρας από τη δουλειά του και η γυναίκα δεν είχε δουλειά. Και τους έκαναν έξωση, μέσα σε δυο μήνες τους έκαναν έξωση. Ανήμερα την Μεγάλη Παρασκευή ήρθαν οι υπάλληλοι και τους βγάλαν τα έπιπλα έξω και μείναν στο πεζοδρόμιο με τα έξι παιδιά τους.

Και ευτυχώς η εκκλησία επενέβη, διάφοροι χριστιανοί, και τους βρήκαν ένα σπίτι πολυτελέστατο και δωρεάν. Τι θαύματα κάνει ο Θεός, ποτέ δεν μας αφήνει στο επίπεδο στο οποίο εμείς φανταζόμαστε ότι μπορούμε να φτάσουμε. Μας κάνει αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος «ὑπὲρ ἐκ περισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν ..».

Και μετά με παίρνει τηλέφωνο, γιατί τους γνώρισα εγώ, και μου λέει, κύριε Γανωτή έχω να σας πω και ένα ευχάριστο. Τι ευχάριστο λέω έχετε; Βολευτήκατε καλά; Ναι βολευτήκαμε, βέβαια δουλειά δεν έχει ο άντρας μου. Άρα τι ευχάριστο έχεις να μου πεις λέω.

– Περιμένουμε το έβδομο παιδί μας.

Μέσα στην κρίση! Χάρηκα εγώ και έμαθα ύστερα ότι κάποια ενορία τους βοηθάει, τους δίνει και δουλειές, δεν ζητιανεύουν οι άνθρωποι. Ρούχα να σας στείλουμε λέει, έχουμε, έχουμε πολλά δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε.

Και πριν από λίγους μήνες μου λέει έχω και άλλο ευχάριστο να σας πω

αλλά πως να σας το πω, ντρέπομαι. Λέω πες το, πες το.

– Περιμένουμε το όγδοο παιδί μας.

Καταλάβατε; Μέσα στην κρίση όπου οι άνθρωποι βαρυγκωμούν και όπου να πας να δεις ανθρώπους να κουβεντιάζουν, κλαίνε τη μοίρα τους. Και αυτοί, προχωράνε άνεργοι, φιλοξενούμενοι και κάνουν την τρέλα, όπως έγινε η Επανάσταση του ’21, που έλεγε ο Κολοκοτρώνης, μας λένε τρελούς και όντως είμαστε τρελοί.

Παρουσιαστής: Ναι, ανθρωπίνως αν το δεις και λίγο αποστασιοποιημένα τρέλα ήταν αυτό. 

Ναι αλλά είδατε όμως ότι δεν ήταν αποστασιοποιημένοι. Στην εκκλησία κατευθύνθηκαν και η εκκλησία διακριτικά, και τιμώντας τους μάλιστα ιδιαίτερα, γιατί ξέρει ότι ο αναγκεμένος αδερφός μου είναι ο Χριστός που έρχεται κοντά μου ..

πηγή

«Ἡ ἀδιαφορία γιά τόν Θεό φέρνει τήν ἀδιαφορία καί γιά ὅλα τά ἄλλα· φέρνει τήν ἀποσύνθεση. Ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό καί ὕστερα ἀγαπάει καί τούς γονεῖς του, τό σπίτι του, τούς συγγενεῖς του, τήν δουλειά του, τό χωριό του, τόν νομό του, τό κράτος του, τήν πατρίδα του. Ἕνας πού δέν ἀγαπάει τόν Θεό, τήν οἰκογένειά του, δέν ἀγαπάει τίποτε· καί φυσικά δέν ἀγαπάει οὔτε τήν πατρίδα του, γιατί καί ἡ πατρίδα εἶναι μιά μεγάλη οἰκογένεια. Θέλω νά πῶ, ὅλα ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶνε. Δέν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στόν Θεό, καί μετά οὔτε γονεῖς οὔτε οἰκογένεια οὔτε χωριό οὔτε πατρίδα ὑπολογίζει. Καί αὐτά εἶναι πού πᾶνε τώρα νά διαλύσουν, γι᾽ αὐτό δημιουργοῦν μιά κατάσταση ρεμπελιό».

 Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (Λόγοι Β´, σσ. 30-31)

Ιστορικές περιπέτειες του Ελληνισμού - Η Μικρασιατική Καταστροφή πηγή Παιδείας στην εποχή μας*

Του    Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

           2500 χρόνια οι περιπέτειες του Ελληνισμού δεν έχουν τέλος. Γνωρίσαμε τρεις μείζονες περιόδους που ήμασταν υποταγμένοι σε αυταρχικούς κυρίαρχους: την Ρωμαιοκρατία, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία. Ο κεφαλλονίτης Ακαδημαϊκός  και σημαντικός ιστορικός Διονύσιος Ζακυθηνός, γράφει:

          «Η Ρωμαιοκρατία και η Τουρκοκρατία, εκτιμώμεναι και κρινόμεναι υπό το φως των σημερινών δεδομένων της επιστήμης, αποδεικνύονται μείζονες της Ελληνικής Ιστορίας. Τα διδάγματα τα οποία αντλούμεν από την σπουδήν των, είναι φωτεινά και αισιόδοξα. Άπαξ δια παντός λέγομεν ότι δεν υποτιμώμεν τας συμφοράς, τους διωγμούς, την ανυπολόγιστον φθοράν των ανθρώπων και των πραγμάτων, τους εξανδραποδισμούς, τας πικρίας, τους χλευασμούς και τας ταπεινώσεις. Το μαρτυρολόγιον εις αμφοτέρας τας περιόδους είναι μακρόν. Αλλ’ αι μεγάλαι εποχαί δεν μετρούνται με το μέτρον των θυσιών. Είναι μεγάλαι εποχαί εκείναι, αι οποίαι μετουσιώνουν τας θυσίας, τας συμφοράς, τα ερείπια, τα δάκρυα, εις κινούσας δυνάμεις, εις όργανα αναγεννήσεως, εις εθνικάς και υπερεθνικάς υπεραξίας, ένθα δεσπόζει η ηγεμονία του πνεύματος». (Διον. Α. Ζακυθηνού «Μεταβυζαντινά και Νέα Ελληνικά», Αθήναι, 1978, σελ. 15)     

          Για τη Φραγκοκρατία και την Ενετοκρατία ο Διον. Ζακυθηνός σημειώνει ότι  ο Ελληνισμός υπέστη άλλου τύπου καταπίεση, σε σχέση με την Τουρκοκρατία και δέχθηκε ισχυρότατες επιδράσεις από το δυτικό

πνεύμα. Παρόλη αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα ο πολιτισμός των

Ελλήνων των Ιονίων νήσων εξακολουθεί, σε όλο το διάστημα της σκλαβιάς, να «διαποτίζεται βαθύτατα υπό του επικρατήσαντος μετά την Άλωσιν πνεύματος της Ορθοδόξου κοινότητος, η οποία είναι πραγματικότης πέρα της θρησκευτικής ή εκκλησιαστικής σημασίας και η οποία μεταβάλλεται εις πραγματικήν πολιτιστικήν κοινότητα».  (αυτ. σελ. 379)

* Ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο της Μητροπόλεως Κερκύρας, την 28^η Μαρτίου 2016 

Στα «προλεγόμενά» του, στο «Ρεμπελιό των ποπολάρων», ο Ζακυθινός συγγραφέας Διονύσιος Ρώμας (1906-1981) σημειώνει:

«Η ηθική και υλική Οδύσσεια της μεταβυζαντινής Ρωμιοσύνης δεν είναι νοητή αν δεν αναλυθεί φασματικά το <Νεοελληνικό Φως> στους παράγοντες που το συνθέτουν. Ένα πνευματικό <ζωνάρι της Παναγιάς> μ’ ακραία εξωελληνικά όρια τη Βενετιά και τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, γεφυρώνει Πόλη, Κρήτη, Επτάνησα, Άθω, Μοριά και Ήπειρο, φωτίζοντας ιδιόμορφα το Νεοελληνικό μας κόσμο». (Διον. Ρώμα «Το ρεμπελιό των ποπολάρων», Βιβλ. της <Εστίας>, Αθήναι, 1979, σελ. 11-14). Ο Ρώμας στα χρώματα που φωτίζουν το Γένος στην πορεία Του πρώτο βάζει το Ορθόδοξο! Σημειώνει: « Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε αιώνες ολόκληρους η πραγματική <Πατρίδα> της Ρωμιοσύνης».(Αυτ. σελ. 13).

 Ο Λευκάδιος ιδιοφυής ιστοριοδίφης Σπυρίδων Ζαμπέλιος έγραψε για την επιβίωση του Ελληνισμού υπό ξένη και αυταρχική εξουσία:

«Η Ελλάς εν ψαλμωδίαις και δοξολογίαις εκ των βυζαντινών ερειπίων ανηγέρθη! Ευηγγελίσθη την ημέραν του Ευαγγελισμού, αλαλαζούσης αυτή της Χριστιανωσύνης!...Η Ελληνική εθνικότης ανέζησεν εν τω σημείω του Σταυρού!» ( Σπυρίδωνος Ζαμπελίου «Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος», Τυπογρ. ΕΡΜΗΣ, Κέρκυρα, 1852, σελ. 585-586).  

Και ο επίσης ιδιοφυής Αθηναίος, Γαλαξειδιώτικης καταγωγής, ιστοριοδίφης Κωνσταντίνος Σάθας περιέγραψε ως ακολούθως τις περιπέτειες του Ελληνισμού:

«Εάν Έθνος εν τω κόσμω δύναται να σεμνύνηται δια το ευγενές της καταγωγής του, αναντιρρήτως τούτο είνε το Ελληνικόν. Η περιβάλλουσα ταύτην αίγλη εξηγοράσθη δια σειράς μαρτυρίων και το δίπλωμα της τοιαύτης ευγενείας είναι γεγραμμένον με αίμα. Φοβεραί κατά της κεφαλής του ενέσκηψαν λαίλαπες, άγρια και απειλητικά εκυλίσθησαν κύματα, και ο μαρτυρικός ούτος λαός εδιώχθη, εδούλευσε, κατώκησεν εντός ερειπίων, εκολύμβησεν εντός αιμάτων, αλλ’ ο υπό τα ζοφερά εκείνα νέφη στιγμιαίως κρυβείς ήλιος του Ελληνισμού δεν εβράδυνε να ανατείλη και διασκεδάση την επικρεμασθείσαν αχλύν, η δε μυστηριώδης απορροφητική αυτού δύναμις να εξελληνίση παν το ξενικόν... Σύναμα δε ετέρα τάξις πατριωτών προς τον ουρανόν την διάνοιαν επαίρουσα... (Ούτοι) ελάμβανον τον σταυρόν επί των ώμων και μετά χαράς ανεκφράστου προσέφερον τον τράχηλον εις την μάχαιραν των δημίων». (Κων. Σάθα «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς», Εκδ. τεκ. Ανδ. Κορομηλά, Αθήνησι, 1869, σελ α-β).  

Ο διεθνούς φήμης Άγγλος ιστορικός και μεσαιωνοδίφης Στήβεν Ράνσιμαν σημειώνει για την επιβίωση του Ελληνισμού κατά την Τουρκοκρατία:

«Ο Ελληνισμός επέζησε γαλουχούμενος από την Εκκλησία, επειδή οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια για την ημέρα που θα ανακτούσαν την ελευθερία τους».(Στ. Ράνσιμαν «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία», Α΄Τόμος, Εκδ. Μπεργαδή, Αθήνα, 1979, σ. 83)

Όλοι οι βαθείς, έντιμοι και χωρίς ιδεολογικές ή άλλες προκαταλήψεις επιστήμονες ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν η κιβωτός του Έθνους, που το διέσωσε κατά την επί αιώνες δουλεία του και το οδήγησε στην ελευθερία. Ήδη αναφέρθηκε η διαπίστωση του Ζακυθηνού, ότι οι Μάρτυρες και οι Νεομάρτυρες  ήσαν οι τονωτικές ενέσεις για την με τόσα βάσανα πορεία των Ελλήνων. Την προσφορά των Νεομαρτύρων περιγράφει πολύ εκφραστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Χαρακτηρίζει θαύμα την θυσία τόσων αθλητών της πίστεως υπό σκληρό ζυγό και όταν φαίνονταν όλα χαμένα: Όταν ο φόβος του Θεού είχε εκλείψει, η πίστη ασθενήσει, η ελπίδα λιγοστέψει, η κακία περισσεύσει, η ανομία πληθυνθεί, η αγάπη ψυγεί. Και προσθέτει ο Άγιος: «Κατά αλήθειαν τούτο είναι ένα θαύμα παρόμοιον ωσάν να βλέπει τις εις την καρδίαν του χειμώνος εαρινά άνθη και τριαντάφυλλα. Μέσα εις την βαθυτάτην νύκτα, ημέραν και ήλιον. Μέσα εις το ψηλαφητόν σκότος, φώτα λαμπρότατα. Εν τω καιρώ της αιχμαλωσίας ελευθερίαν και εν τω καιρώ της τωρινής ασθενείας υπερφυσικήν δύναμιν...». (Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου «Νέον Μαρτυρολόγιον», Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Εκδ. 3^η, Αθήναι, 1961, σελ. 9-10).

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

  Ως προς το γεγονός της Μικρασιατικής Καταστροφής οφείλω πρώτον να σημειώσω ότι ο Μικρασιατικός Ελληνισμός έζησε υπό τη σκληρότατη δουλεία των Οσμανλήδων από το 1302 έως τη συνθήκη του Μούδρου (1918), δηλαδή για 616 χρόνια. Ο Σπύρος Βρυώνης θεωρεί ότι η αιχμαλωσία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας κράτησε εννέα αιώνες, από τη Μάχη του Μαντζικέρτ (1071) έως το 1918. Μάλιστα στο βιβλίο του «Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού από τον 11^ο έως τον 15^ο αιώνα»  αποδεικνύει ότι η υπό τους Οσμανλήδες αιχμαλωσία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τον 11^ο έως τον 15^ο αιώνα ήταν πολύ σκληρότερη από αυτήν μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, έως την κατάκτηση της εξουσίας από τους Νεότουρκους και την έναρξη της Γενοκτονίας σε βάρος των Ελλήνων και των άλλων Χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το θαύμα της επιβίωσης του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία είναι μεγαλειώδες, με επική έκταση και στηρίχθηκε στην Πίστη Του και το πολύ αίμα που χύθηκε από τους Νεομάρτυρες.

Για την έναρξη της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τον Οθωμανό και Νεότουρκο Δυνάστη υπάρχουν διάφορες χρονολογίες. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι άρχισε με την πραξικοπηματική ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1909. (Βλ. σχ. John Freely “Istanbul – The imperial city”, Penguin Books, London, 1998, p. 288-289). Πράγματι από τότε αρχίζει να σχεδιάζεται και να υλοποιείται το σχέδιο για «μονοεθνικό τουρκικό κράτος», σε αντικατάσταση της πολυεθνικής οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από τότε πολλά μέτρα που αναγγέλθηκαν προς όφελος δήθεν της ισότητας των υπηκόων του κράτους στην ουσία ήσαν μέτρα καταπίεσης σε βάρος των Ελλήνων και των άλλων χριστιανικών εθνοτήτων. Τέτοια ήσαν η υποχρεωτική στράτευση, η άρση των όποιων προνομίων και ο εμπορικός αποκλεισμός.

Άλλοι θεωρούν ως ημέρα έναρξης της Γενοκτονίας την 25η Ιανουαρίου 1913, κατά την οποία οι Τσέτες μπήκαν στο χωριό της Ανατολικής Θράκης Οικονόμειο και έσφαξαν όλους τους κατοίκους του, με πρώτους τους ιερείς τους. Η σφαγή του Οικονομείου είναι η πρώτη καταγεγραμμένη έκφανση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής.

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ως ημερομηνία έναρξης της Γενοκτονίας την 12^η Ιανουαρίου 1914, όταν ο Ιεροεθνομάρτυς Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Σμύρνης, με επίσημο γράμμα του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο  καταγγέλλει την έναρξη των σφαγών στην Ιωνία. Γράφει στην επιστολή του:

«Θεωρώ καθήκον να γνωρίσω, ότι συστηματικός διωγμός ήρχισεν ασκούμενος κατά των κατοικούντων τα παράλια της Μ. Ασίας πληθυσμών, αι εκδηλώσεις του οποίου ρίπτουσιν εις απόγνωσιν τους περίφοβους Χριστιανούς». (Το Αρχείον του Εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου, ΜΙΕΤ, Τόμος Β΄,45-46).

Γράφω αυτά για την έναρξη της Γενοκτονίας για να υποστηρίξω την αλήθεια, ότι η Καταστροφή του 1922 δεν ήταν ένα γεγονός μιας χρονικής στιγμής ή απόρροια της εισβολής των Ελλήνων στη Μικρά Ασία. Ήταν αποτέλεσμα μιας πολυετούς και λυσσώδους επίθεσης και συστηματικής Γενοκτονίας των Νεοτούρκων και των Κεμαλιστών σε βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Ήταν επίσης αποτέλεσμα της πετυχημένης στην αρχή αλλά και της, λόγω της αλλαγής στάσης των ισχυρών της Γης έναντι του Δικαίου και των λαθών της κυβέρνησης της Ελλάδος, καταστροφικής τελικά επιχείρησης απελευθέρωσης και διαφυλάξεως των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Όταν οι Νεότουρκοι και ο Κεμάλ αναρριχήθηκαν στην εξουσία είχαν προδιαγράψει το μέλλον των υποδούλων Ελλήνων. Θα τους εξόντωναν. Αυτό αποδεικνύεται από τα επίσημα έγγραφα της εποχής και από την τύχη που είχαν οι απομείναντες με τη Συνθήκη της Λοζάνης Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, και στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο.

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΩΣ ΠΗΓΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ 

Το τρίτο σημείο αφορά στους σημερινούς Έλληνες: Η Μικρασιατική καταστροφή ως πηγή Παιδείας στην εποχή μας. Για τους Έλληνες διαχρονικά ο όρος  Παιδεία σημαίνει κυρίως ανατροφή, διδασκαλία της αρετής, κατά τον ορισμό του Πλάτωνα: «Παιδείαν δη λέγω την παραγιγνομένην πρώτον παισίν αρετήν». (Νόμοι 653C). Αυτήν την αρετή μας δίδαξε τόσο το ίδιο το γεγονός της Καταστροφής, όσο και όσα μας δίδαξαν με το έργο και το λόγο τους όσοι Έλληνες διέφυγαν της Γενοκτονίας και ήρθαν κατεστραμμένοι στην ελεύθερη Ελλάδα.

Η Καταστροφή είναι απόρροια της επικράτησης στις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων του, κατά τη στυγνή και στενή αντίληψη τους, δικού τους συμφέροντος επί του Δικαίου. Ενώ στην αρχή παρότρυναν την Ελληνική Κυβέρνηση και συνέπλευσαν μαζί της για  την απελευθέρωση μέρους της Ιωνίας με τη Συνθήκη των Σεβρών, τελικά  επέλεξαν μια ισχυρή και μεγάλη σε έκταση μουσουλμανική Τουρκία  παρά μια μεγάλη και ισχυρή χριστιανική Ορθόδοξη Ελλάδα. Βέβαια ήταν και η ενδημούσα στον Ελληνισμό εθνοκτόνα ψυχική ασθένεια της διχόνοιας. Γράφει ο Χρ. Εμ. Αγγελομάτης: « Το Έθνος είχε βαθείαν την πίστιν εις την ψυχήν του, ότι ο ελληνικός στρατός δεν ηττήθη εις την Μικράν Ασίαν. Ότι υπήρξε το εξιλαστήριον θύμα της διαμάχης των μεγάλων χριστιανικών δυνάμεων και της αδελφοκτόνου διχονοίας». (Χρ. Εμ. Αγγελομάτη «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας», Βιβλιοπ. Της «Εστίας», Εκδ. 2^α,1971, σελ. 8).

Η Καταστροφή, όπως σημειώνει ο Χρ. Αγγελομάτης, αποτέλεσμα της διχόνοιας και του απύθμενου μίσους που καλλιεργήθηκε τότε μεταξύ των Ελλήνων και προκάλεσε τον εθνικό διχασμό. Είναι λυπηρό ότι σ’ αυτόν τον διχασμό συνέβαλε και η ποιμαίνουσα Εκκλησία. Η διχόνοια είναι ελάττωμα των Ελλήνων από τα αρχαία χρόνια έως και τις ημέρες μας. Να θυμηθούμε το Πελοποννησιακό Πόλεμο, τους ανταγωνισμούς των αυτοκρατόρων στη Ρωμέϊκη (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία, τα Κόμματα – Ρωσικό, Γαλλικό, Αγγλικό – μετά την απελευθέρωση στη μικρή Ελεύθερη Ελλάδα, τη δολοφονία του Καποδίστρια, την καταδίκη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, τους Βασιλικούς με τους Βενιζελικούς, τους κομμουνιστές με τους υπόλοιπους Έλληνες, τα πράσινα και γαλάζια καφενεία, και, πρόσφατα,  τους «μνημονιακούς» και τους «αντιμνημονιακούς»...

«Η διχόνοια, που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει παρ’ το λέγοντας και συ» (Στιχ. 144) γράφει στον Εθνικό μας Ύμνο εις την Ελευθερίαν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Και μας συμβουλεύει: «Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά. Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά» (Στιχ. 145). Εμείς ακόμη το πιάνουμε και το σφιχταγκαλιάζουμε, χύνοντας πράγματι πολλά δάκρυα πικρά...Μοιάζουμε με τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά... Ως Παιδεία πρώτον λοιπόν να διδαχθούμε να ρίξουμε τον εγωισμό μας, να ταπεινωθούμε, να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας και να ακούσουμε τη φωνή του εθνικού μας ποιητή: «Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για Πατρίδα, για Θρησκειά, σας ορκίζω αγκαλιασθήτε σαν αδέλφια γκαρδιακά». (Στιχ. 149).

Η κρίση που διερχόμαστε θα έπρεπε να μας έχει διδάξει και να έχουμε διορθώσει πολλά κακώς κείμενα στη χώρα μας. Πρώτα τους εαυτούς μας. Είναι λυπηρό για το μέλλον του Έθνους ότι πολύ λίγο έχουμε βελτιωθεί ως χαρακτήρες. Αντιστεκόμαστε για να μείνουμε ίδιοι. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική αφαίμαξη που υφιστάμεθα ως Έλληνες, αλλά κυρίως στην ηθική και πνευματική μας κατάπτωση. Η δημαγωγία των πολιτικών ανταγωνίζεται την ανευθυνότητα των πολιτών.

Ως προς το τι μας δίδαξαν οι Μικρασιάτες. Πρώτα την Πίστη. Μέσα σε μύρια βάσανα ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από την Πίστη τους, από την Εκκλησία. Η ενορία ήταν το κέντρο της ζωής όλων. «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπήρξε μόνον ο φορέας της θρησκευτικής καθοδήγησης, αλλά παρείχε φιλανθρωπικές, διοικητικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες στο ποίμνιό της». (Στ. Ανεστίδη «Το Οικ. Πατριαρχείο υπό Οθωμανική κυριαρχία, 1453-1923», Κυρ. Ελευθεροτυπίας «Ιστορία Μικράς Ασίας - Οθωμανική κυριαρχία», 4^ος Τόμος, σελ. 79).

Είναι πολύ συγκινητικό όσο και διδακτικό το ότι κατά την Καταστροφή στα ελάχιστα που οι Έλληνες πρόσφυγες έβαλαν στον ντορβά τους ήσαν οι ιερές εικόνες. Η Πίστη τους οδηγούσε στην Ελπίδα. Παρά τα βάσανα από τα οποία υπέφεραν επί αιώνες ποτέ δεν έχασαν την ελπίδα τους και την αισιοδοξία τους για ένα καλύτερο αύριο. Δεν καταθλίβονταν και  δεν διανοούνταν αυτοκτονίες ή άλλες αυτοκαταστροφικές ενέργειες.

Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι σωθήκαμε ως Ελληνισμός με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης και τη διατήρηση της γλώσσας. Μαζί με την Πίστη και την Ελπίδα η γλώσσα και τα ελληνικά σχολεία συντήρησαν την εθνική συνείδηση και διατήρησαν την αυτοσυνειδησία των Ελλήνων στις υποδουλωμένες περιοχές στους Τούρκους. Ηρωίδες οι εκεί δασκάλες, όπως η γιαγιά μου Βασιλεία και ήρωες οι δάσκαλοι, όπως ο παππούς μου, ο παπά Γιώργης. Ήσαν αυτές και αυτοί που μπόρεσαν να σταθούν αντιμέτωποι στις ωμότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ειδικότερα για τις δασκάλες να σημειώσουμε αυτό που γράφει η Άννα Μπαλή: «Μη φανταστεί κανείς τις γυναίκες σαν γυναίκες κάποιας σεβαστής ηλικίας, στεγνές και στριφνές! Ή χειραφετημένες φεμινίστριες, ή ακόμα κατά τύχη δασκάλες σημερινής δημοσιοϋπαλληλικής ωχαδερφικής νοοτροπίας!!! Όχι βέβαια! Οι πιο πολλές κοριτσόπουλα 16 – 18 ετών που μόλις τέλειωναν το Παρθεναγωγείο ξεκινούσαν την αποστολή διδασκαλείας...». ( Άννας Μπαλλή «Κάποιες δασκάλες κάποτε...(Μαρτυρίες)», Εκδ. Πελασγός, Αθήνα, 1994, σελ. 9). Η γλώσσα και η ιστορία, αυτά τα δύο ζωτικά μέσα για την επιβίωση του Ελληνισμού,  τα τελευταία χρόνια κακοποιούνται και χρειάζεται η συνδρομή της οικογένειας και βεβαίως της Εκκλησίας για να διασωθούν.

Το εκπληκτικό είναι πως στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μικρά Ασία τίποτε δε θύμιζε ότι στο μισό 15^ο και στον 16^ο αιώνα, δηλαδή για 150 χρόνια μετά την Άλωση, δεν υπήρχαν καθόλου σχολεία! Κατά τα χρόνια αυτά «μόλις ίχνη Σχολών και λογίων τινών ανδρών τήδε κακείσε των Επαρχιών απαντώμεν δια την ιστορικών μαρτυριών έλλειψιν. Αλλά και τα εκασταχού παιδευτήρια ήσαν μικρά και ταπεινά, εν μεν ταις μεγαλοπόλεσι παρά ταις Επισκοπαίς, εν δε ταις μικραίς παρά τοις ναοίς, εσθ’ ότε και παρά ταις παρακειμέναις Μοναίς, και ταύτα υπό ιερέων ή μοναχών διευθυνόμενα, χρωμένων ως επί το πολύ ταις εκκλησιαστικαίς βίβλοις». (Ματθαίου Παρανίκα Σχεδίασμα περί  της εν τω Ελληνικώ Έθνει καταστάσεως των γραμμάτων από Αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως (1453) μέχρι των αρχών της ενεστώσης (ΙΘ΄.) εκατονταετηρίδος». (Εν Κωνσταντινουπόλει, Τυπογρ. Α. Κορομηλά, 1867, Ανατ. Διονυσίου Νότη Καραβία, Αθήνα, MCMXCII, σελ. 40).

Στους 18^ο,  19^ο και αρχές 20ού αιώνες αναδείχθηκαν μείζονες Διδάχοι του Γένους, στους οποίους οι περισσότεροι ήσαν κληρικοί. Από το μηδέν και μετά  από 450 χρόνια απάνθρωπης σκλαβιάς το 1904 στην Τουρκία υπήρχαν 2682 ελληνικά σχολεία, στα οποία φοιτούσαν 97.858 μαθητές και 51.741 μαθήτριες. (Από το Ημερολόγιο Βρεττού έτους 1907, σελ. 326). Το θαυμαστό ήταν πως στη Μικρά Ασία και στις άλλες υπόδουλες περιοχές στους Οθωμανούς πολύ ενωρίς και πάντως πολύ ενωρίτερα από την Ελεύθερη Ελλάδα ιδρύθηκαν Παρθεναγωγεία προς εκπαίδευση των κοριτσιών. Στα Γιάννενα ο ηγούμενος Επιφάνιος (1688-1742) άνοιξε την πρώτη συστηματική σχολή και πρόβλεψε δάσκαλο για να διδάσκει γράμματα ελληνικά και σε κοράσια. Γύρω στα 1815 και έως το 1821 η Ευανθία Καΐρη «εξήσκει το διδασκαλικόν επάγγελμα εις κοράσια των Κυδωνιών» (Δ.Σ. Μπαλάνου « Ημερολόγιον Μεγάλης Ελλάδος» έτους 1927, σελ. 376). Σημειώνεται ότι στην Αθήνα το πρώτο Παρθεναγωγείο ιδρύθηκε το 1831 από το ζεύγος Χιλλ.    

Συμπερασματικά, τα όσα αντλούμε από τους Μικρασιάτες και τη Μικρασιατική Καταστροφή μας εφοδιάζουν με τα ζώπυρα εκείνα στοιχεία της Παιδείας, με την οποία οφείλουμε να πορευθούμε για να επιζήσουμε ως Έθνος.

 Πιο συγκεκριμένα, το θαύμα των υποδούλων Ελλήνων στη Μικρά Ασία επετελέσθη βεβαίως λόγω  της ακραδάντου Πίστεως και της ισχυρότατης Ελπίδας που διέθεταν, αλλά  και χάρη στα εξαιρετικά προσόντα και στην ανάπτυξη και ανάδειξη των ικανοτήτων και των αρετών τους, όπως ήταν η δημιουργικότητα, η επιμονή, η υπομονή, η μεθοδικότητα, η εργατικότητα και το πνεύμα της οικονομίας. Αυτά τα λέγω από προσωπικά βιώματα. Μου τα έμαθε η σοφή Μικρασιάτισσα  γιαγιά μου και η γλυκύτατη μητέρα μου. Με συμβούλευσαν με τα λόγια και το παράδειγμά τους ποτέ να μη χρωστάω, πάντα να ζω λιτά και να μην απλώνομαι σε δαπάνες μεγαλύτερες των εσόδων μου, πάντα, όσα και αν εισπράττω, κάτι να βάζω στην άκρη για την ώρα της ανάγκης, και αν στην ανάγκη  χρειαστεί να δανειστώ, πρώτα να πληρώνω το δάνειο και να ζω με τα υπόλοιπα. Επίσης να εργάζομαι έτσι ώστε να αισθάνονται οι εργοδότες ή οι πελάτες ότι άξια μου δίνουν από τα χρήματά τους. 

Σήμερα αν ζούσαν οι Μικρασιάτες πρόγονοί  μας θα χαμογελούσαν  με τα παράπονά μας για την κρίση που βιώνουμε και που, επαναλαμβάνω, δεν είναι τόσο οικονομική, όσο ηθική και πνευματική. Εκείνοι χάσανε το βιός τους ολοκληρωτικά, χάσανε τα πάντα και ξεκίνησαν από το μηδέν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Και όχι μόνο επέζησαν, αλλά αναπτύχθηκαν και συντέλεσαν στην ανάπτυξη των γραμμάτων, των τεχνών, της οικονομίας της Ελλάδος. Θυμάμαι τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, που είχε πει ότι στην εποχή μας κινδυνεύουμε να πάθουμε τη χειρότερη καταστροφή από τις δύο προηγούμενες. Αυτό γιατί στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, χάσαμε την ελευθερία μας, αλλά διατηρήσαμε την ταυτότητά μας, το βιός μας. Στη δεύτερη καταστροφή, το 1922, χάσαμε τη γη και το βιός μας, αλλά διατηρήσαμε την ταυτότητά μας. Τώρα κινδυνεύουμε να έχουμε γη, αλλά να μην έχουμε ταυτότητα και να καταντήσουμε μαριονέτες της παγκοσμιοποίησης. 

Σ’ αυτό το ζόφο που βρισκόμαστε  έχουμε ως εφόδια τα όσα διδαχθήκαμε από τους Μικρασιάτες και τις Μικρασιάτισσες προγόνους μας. Διαχρονικά αποδεικνύεται πως όταν είμαστε στα δύσκολα, όταν δεν φαίνεται από πουθενά φως, όταν κινδυνεύει η ύπαρξή μας, τότε  θαυματουργικά κινητοποιούνται οι αρετές μας, που είναι σε λήθαργο. Και τότε μεγαλουργούμε. Αυτός είναι ο Ελληνισμός. Όλα όσα ζούμε σήμερα είναι ένας εφιάλτης. Θα περάσει. Μακάρι να ανθήσει στις καρδιές μας η αγάπη στον  Χριστό, όπως την είχαν οι Μικρασιάτες και οι Μικρασιάτισσες,  και να γίνουμε πάλι παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους λαούς. Η τεχνολογία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μεγάλος είναι ο πειρασμός να αυξηθεί στον άνθρωπο ο εωσφορικός εγωισμός και η ψευδαίσθηση της  «απελευθέρωσής» του από τον Θεό, που για τον Ντοστογιέφσκι σημαίνει εξαφάνιση του εσχάτου ορίου της ανθρώπινης κτηνωδίας. Μέσα σε αυτόν τον αθεϊστικό, υλιστικό και ηδονιστικό κόσμο, ο Ελληνισμός, είμαι βέβαιος, θα διδάξει πάλι ότι υπάρχει η αθάνατη ψυχή, που δεν νικιέται από τίποτε. Γιατί νικητής της φύσης και  της ύλης είναι ο Σταυρωθείς για τη σωτηρία μας και Αναστηθείς Κύριος μας, Ιησούς Χριστός.- 

                  

Ενδεικτική βιβλιογραφία

-Οικουμενικό Πατριαρχείο «Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυρίων του εν Τουρκία Ελληνισμού 1914-1918», Εν Κωνσταντινουπόλει. Εκ του Πατριαρχικού Τυπογραφείου,1919, Ανατ. Εκδ. Αρσενίδη

-Freely John “Istanbul the imperial city”, Penguin, London, 1998.

-Mcgrath Alister «Το λυκόφως του αθεϊσμού», Εκδ. Ουρανός, Αθήνα, 2008

-Nahum Henri “Juifs de Smyrne XIX –XX siècle”, Aubier Histoires, Paris, 1997.

- Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου «Νέον Μαρτυρολόγιον», Αστήρ, Εκδ. τρίτη, Αθήναι, 1961.

-Αγίου Χρυσοστόμου, Μητροπολίτη Σμύρνης « ΤΟ ΑΡΧΕΙΟΝ - Β΄ Τόμος (1910-1914)», ΜΙΕΤ, Αθήνα 2000.

-Αγγελομάτη Χρ. Του Εμ. «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας- Το Έπος της Μικράς Ασίας», Εκδ. «Εστίας», Β΄ Έκδοσις, Αθήναι, 1971.

-Βρυώνη Σπύρου «Η παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11^ος-15^ος αιώνας)», ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1996.

-Δεσποτόπουλου Κων. «Ιστορικά», Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2012

-Ζακυθηνού Α. Διονυσίου «Μεταβυζαντινά και Νέα Ελληνικά», Αθήναι, 1978.

-Ζαμπέλη Γερασίμου «Ιστορία της Εκκλησίας της Λευκάδος», Λευκάδα, 2003.

-Ζαμπέλιου Σπυρίδωνος «Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος», Κέρκυρα, Ερμής, 1852.

-Ζαμπέλιου Σπυρίδωνος «Κρητικοί Γάμοι», Νεοελληνική Βιβλιοθήκη Ιδρ. Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα, 1989.

-Μπαλλή Άννας «Κάποιες δασκάλες κάποτε...Μαρτυρίες». Εκδ. Πελασγός, Αθήναι, 1994.

-Ξηραδάκη Κούλας «Από τα Αρχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου – Παρθεναγωγεία και δασκάλες υποδούλου Ελληνισμού», Αθήνα, 1972.

-Παρανίκα Ματθαίου «Περί της εν τω Ελληνικώ Έθνει καταστάσεως των Γραμμάτων από Αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως (1453)μέχρι αρχών της Ενεστώσης (ΙΘ΄) Εκατονταετηρίδος», Εν Κωνσταντινουπόλει, Εκ του Τυπογραφείου Α. Κορομηλά, 1867. Ανατ. Διονυσίου Νότη Καραβία, Αθήνα, ΜCMXCII.

-«Παιδεία και Εθνική Συνείδηση στον Ελληνικό Κόσμο από την Άλωση μέχρι τις παραμονές της Επανάστασης του 1821». Πρακτικά Συνεδρίου, Εναλλακτικές Εκδόσεις - Μανιφέστο – Χριστιανική, Αθήνα, 2014.

-Ράνσιμαν Στήβεν «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία», Εκδ. Μπεργαδή, Αθήνα 1979.

-Ρώμα Διονυσίου «Το Ρεμπελιό των Ποπολάρων – Περίπλους (1570-1870)», 2^η Έκδ., Εστία, 1979.

-Σάθα Κωνστατίνου «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς», Εκδ. τέκν. Ανδρ. Κορομηλά, Αθήνησι, 1869.

-Σολωμού Διονυσίου «Άπαντα», Εκδ. Ίκαρος, Ε΄ Έκδοση, 1986.

πηγή 

Αντιπρόταση στη βιαστική πρόταση του Κυριάκου για ψήφο ομογενών που κομματίζει την Ομογένεια

Του Νίκου Σταματάκη

Από το κακό στο χειρότερο εξελίσσεται η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη για να παραστεί ως «μέγας τελετάρχης» στην αυριανή παρέλαση για την ελληνική ανεξαρτησία.

Επί τρεις εβδομάδες η απρεπής πρόσκλησή του από την αμαρτωλή Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Ν.Υ. δέχεται «πυρ ομαδόν» από την συντριπτική πλειοψηφία των ομογενειακών μέσων ενημέρωσης, γεγονός πρωτοφανές για παρόμοια περίπτωση. Κοινός παρονομαστής των επικρίσεων είναι η παράβαση του ίδιου του καταστατικού της οργάνωσης που αποκλείει την πρόσκληση αρχηγών κομμάτων με σκοπό την αποφυγή κομματικοποίησης της Ομογένειας.

Η κατακραυγή ήταν τόσο έντονη που ανάγκασε τον αρχηγό της Ν.Δ. να πάρει μέτρα. Οι συνεντεύξεις και ανακοινώσεις, στις οποίες θα εμφανιζόταν εκστασιασμένος με την «Ενότητα» του απανταχού Ελληνισμού κρίθηκε ότι δεν θα ήταν αρκετές. Κατέφυγε λοιπόν το επιτελείο του βιαστικά στην βαρύγδουπη «πρόταση ψήφου αποδήμων», που ανακοινώθηκε μόλις χθες (ημέρα του ταξιδιού του για τη Νέα Υόρκη) και κατατέθηκε ταυτοχρόνως ως νομοσχέδιο στην Βουλή. Ετσι απλά, σαν ένα παλιόχαρτο, ως να επρόκειτο για «αίτηση παροχής ηλεκτρισμού»… Ούτε κάποια συζήτηση με τις οργανώσεις των αποδήμων, ούτε κάποια έστω υποτυπώδης συνδιάσκεψη ανά τις πέντε ηπείρους όπου ενδημούν οι Ελληνες της Διασποράς, ούτε έστω μια τηλεδιάσκεψη για να ακουστούν διαφορετικές απόψεις, ούτε οποιαδήποτε άλλη προεργασία που να εξασφαλίζει την ευρύτερη αποδοχή… Τι να την κάνουμε τη «διαδικασία» όμως όταν βασιζόμαστε στον «φωστήρα» Γαλάτουλα και τους λοιπούς ημιμαθείς «κολαούζους» του μητσοτακέϊκου στην Aμερική; Με τέτοιους συμβούλους ο Κυριάκος κάνει ένα ακόμα παραπάτημα στους πρώτους μήνες της ηγεσίας του. Είναι πράγματι λυπηρό – και θα σημειώσω εδώ ότι ήμουν από τους πρώτους που καλωσόρισαν καλόπιστα την εκλογή του (δείτε το σχετικό κείμενο)…

Ελπίζει άραγε ο αρχηγός της Ν.Δ. ότι με το να πετάξει ένα «γλυφιτζούρι» στους «ιθαγενείς» θα πείσει ότι η απρεπής πρόσκλησή του ως τελετάρχη θα περάσει στο περιθώριο; ‘Η νομίζει ότι θα πάρουμε στα σοβαρά μια ακόμα υπόσχεση για το θέμα της ψήφου, που έχει μηδαμινές πιθανότητες να γίνει νόμος του ελληνικού κράτους; Αγαπητέ Κυριάκο, δεν είμαστε «κάφροι»… Δεκαετίες ολόκληρες ακούμε εξαγγελίες από δεκάδες πρωθυπουργούς και υπουργούς – και προπαντός από Γ.Γ. Αποδήμου Ελληνισμού – για το έρμο το θέμα της ψήφου ομογενών… Ποιό λόγο έχουμε να πάρουμε στα σοβαρά το πυροτέχνημα που μας πέταξες έτσι στα βιαστικά; Με παλαιοκομματικά τερτίπια θα φέρεις το καινούριο; Αλλοίμονό μας… Η σοβαρή πολιτική βασίζεται στη σοβαρή επεξεργασία των θεμάτων και όχι στη συγγραφή νομοσχεδίων «στο πόδι»… Η άσκηση πολιτικής είναι έργο των πολιτικών και των επιστημονικών συμβούλων τους και όχι των αυτόκλητων ημιμαθών επικοινωνιολόγων… Ειδικά αυτών που συμβουλεύεσαι στη Ν. Υόρκη, που κατέχουν λίγα κολυβογράμματα, αλλά ξεχειλίζουν από γλοιώδεις διαθέσεις να σου φανούν χρήσιμοι… Οι οποίοι τώρα σου έκαναν μεγαλύτερη ζημιά από όση αρχικά είχες υποστεί…

Επί της ουσίας: Η πρόταση του Κυριάκου φέρνει τον κομματισμό στην Ομογένεια

Εάν κανείς μπει στον κόπο να διαβάσει τις μερικές σελίδες του νομοσχεδίου διαπιστώνει πολύ εύκολα τις αδυναμίες του. Καταρχήν, το να παραχωρηθεί απλά και μόνο το δικαίωμα ψήφου (δηλαδή μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν) θα έχει το πρακτικό αποτέλεσμα να διασπαστούν οι ομογενείς ανά τις πέντε ηπείρους σε κομματικά στρατόπεδα, επειδή τα ελληνικά κόμματα φυσιολογικά θα επιδιώξουν να αυξήσουν την επιρροή τους στη Διασπορά. Χωρίς καθυστέρηση και με πρωτοπόρους τα μεγαλύτερα κόμματα (τα οποία ήδη διαθέτουν – υπολειτουργούντα προς το παρόν – γραφεία και οργανώσεις σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού) θα επεκτείνουν την κομματική τους δράση. Αναπόφευκτες θα είναι οι καταστάσεις σύγκρουσης σε ομογενειακές οργανώσεις και συλλόγους και πιθανόν και στις κοινότητες. Αυτό λοιπόν θέλουμε; Επιδιώκουμε να μεταφέρουμε την ελληνικές ασθένειες στο εξωτερικό; Εχουμε στις πέντε ηπείρους ένα Ελληνισμό ζωντανό και ενωμένο και θέλουμε να τον διαλύσουμε ενσπείροντας το μικρόβιο του κομματισμού;

Για να αποφευχθεί το παραπάνω καταστροφικό σενάριο είναι απαραίτητο να γίνει μια συνολική πρόταση για παροχή δικαιώματος ψήφου ταυτόχρονα με την εκλογή αντιπροσώπων. Το δικαίωμα του εκλέγειν πρέπει να συνδυασθεί με το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Το δικαίωμα του εκλέγεσθαι είναι απαραίτητο συστατικό της ομαλής λειτουργίας κάθε δημοκρατικού συστήματος και χωρίς αυτό η δημοκρατία «κουτσαίνει». «No taxation without respresentation” (Καμία φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση», μαθαίνουν οι αμερικανοί έφηβοι στο λύκειο – δεν στο μάθανε αυτό στο Χάρβαρντ Κυριάκο; Και δόξα τω Θεώ οι απανταχού ομογενείς, χάρη στην αγάπη τους για την Ελλάδα που τους οδήγησε να κάνουν πολλές επενδύσεις εκεί αλλά και χάρη στο παγκοσμιοποιημένο φορολογικό σύστημα (που πιάνει όμως συνήθως μόνο τα μικρά ψάρια…) πληρώνουμε άφθονους φόρους στο ελληνικό κράτος. Εχουμε λοιπόν το δικαίωμα να αντιπροσωπευόμαστε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Το γεγονός ότι αυτό το δικαίωμα δεν έχει θεσμοθετηθεί – για ένα λαό που δεν διαθέτει απλά διασπορά, αλλά η ίδια του η ύπαρξη και η εθνική του ταυτότητα είναι συνώνυμη με τη Διασπορά – αποτελεί ντροπή για όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Δεν θέλουμε ποτέ να ψηφίσουμε κανένα ελληνικό κόμμα – τελεία και παύλα.

Πώς όμως θα αντιπροσωπευόμαστε και από ποιούς; Σίγουρα όχι από τα αρρωστημένα κόμματα που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Εάν αγαπητέ Κυριάκο τόσο πολύ ενδιαφέρεσαι για την «ενότητα του Ελληνισμού» (θα διάβασα αυτή την πρόταση τουλάχιστον 30 φορές το τελευταίο 24ωρο σε δηλώσεις σου…) τότε σε παρακαλούμε μην μας δώσεις το δικαίωμα ψήφου. Δεν θέλουμε ΠΟΤΕ να ψηφίσουμε το κόμμα σου και ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. Ο Ελληνισμός της Διασποράς πρέπει να εκλέγει αντιπροσώπους από κατάλογο υποψηφίων που διαβιούν μόνιμα ανάμεσά μας, άτομα-προσωπικότητες που έχουν γενική αναγνώριση για το έργο τους και την αφοσίωσή τους στον Ελληνισμό και θέλουν να θέσουν υποψηφιότητα. Αυτοί οι ανεξάρτητοι από κόμματα άνθρωποι θα μας αντιπροσωπεύουν στο ελληνικό κοινοβούλιο με ρύθμιση παρόμοια με αυτή που προβλέπει το Σύνταγμα για τους Βουλευτές Επικρατείας. Μόνο που οι Βουλευτές της Διασποράς δεν θα εκλέγονται με κομματική αναλογία αλλά με το όνομα και την προσωπικότητά τους σε ξεχωριστά ψηφοδέλτια ανά Ηπειρο όπου κατοικούν ομογενείς (ορισμένος αριθμός βουλευτών αναλογικά με τον πληθυσμό ομογενών για Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική, Αυστραλία). Καταρχήν 20-25 τέτοιοι αντιπρόσωποι ίσως να είναι αρκετοί – αλλά σαφώς πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη για επέκταση του αριθμού αυτού εφόσον οι Ελληνες της Διασποράς μετριούνται ήδη σε τουλάχιστον 4-5 εκατομμύρια.

Βέβαια η αλλαγή αυτή απαιτεί πιθανόν συνταγματική μεταρρύθμιση. Αλλά ακόμα και εάν μπορεί να επιτευχθεί με νομοσχέδιο δεν μπορεί να γίνει στο «άρπα-κόλλα», όπως έγινε η πρόταση της Ν.Δ. για την ψήφο αποδήμων. Θα πάρει χρόνο αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η ενότητα του Ελληνισμού. Εάν αγαπητέ Κυριάκο θέλεις να ενισχύσεις την ενότητα τότε επέστρεψε στην Αθήνα, απέσυρε το νομοσχέδιο που τόσο βιάστηκες να καταθέσεις και πάρε τηλέφωνο όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Είναι ευρέως αποδεκτή η θέση ότι στην θέση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα η ενεργός συμμετοχή του Ελληνισμού της Διασποράς είναι απαραίτητη για την ανάταση του Ελληνισμού. Απαίτησε να γίνει δημόσια διάσκεψη των πολιτικών αρχηγών με ένα μόνο θέμα στην ατζέντα: το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι των Ελλήνων της Διασποράς, όπου να διατυπωθούν προτάσεις με ένα βασικό κριτήριο: να διαφυλάσσουν τη μη κομματικοποίηση της Διασποράς.
Οι ευχές όλων μας θα είναι μαζί σας…

Νέα Υόρκη, 8 Απριλίου 2016
n.stamatakis@aol.com
http://mignatiou.com/2016/04/antiprotasi-sti-viastiki-protasi-tou-kiriakou-gia-psifo-omogenon-pou-kommatizi-tin-omogenia/

Δημοσκόπηση ΒΟΜΒΑ – Αυτό είναι το προφίλ των “μεταναστών” – Είναι άνδρες, νέοι που συμπαθούν τους ισλαμοφασίστες!

Μια έρευνα έκανε προ ημερών η εταίρα δημοσκοπήσεων ΚΑΠΑ Research, με ερωτώμενους τα «προσφυγάκια», αλλά όλως περιέργως την έφαγε το μαύρο σκοτάδι των «ενημερωτικών» ΜΜΕ. Γιατί άραγε;
Προφανώς, υπήρχαν στοιχεία στην έρευνα που δεν κρίθηκαν… κατάλληλα, ώστε να τα πληροφορηθεί το ελληνικό κοινό. Όπως για παράδειγμα, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των απρόσκλητων είναι άνδρες (73,8%) και νέοι (72,2% έως 35 ετών).

Επίσης, η μεγάλη πλειοψηφία των εκ Συρίας προερχομένων αποδίδει την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τους κυρίως στο καθεστώς/στην κυβέρνηση (56,6%) και πολύ λιγότεροι στη δράση των τζιχαντιστών του ISIS (36,3%).

Άρα, οι περισσότεροι είναι -τουλάχιστον- συμπαθούντες των ισλαμιστών-αποκεφαλιστών!

Ως προς τις συμπάθειές και τις αντιπάθειές τους, η Ε.Ε. συγκεντρώνει συντριπτικά ποσοστά συμπάθειας και η Ρωσία αντιπάθειας (44,7%, με μόλις 8,4% ποσοστό συμπάθειας). Προφανώς, γιατί είναι η πλέον εχθρική χώρα προς τους αγαπημένους τους τζιχαντιστές!

Τέλος, όσον αφορά τους λόγους της… προτίμησής τους για την Ελλάδα, τα «προσφυγάκια» απάντησαν ως εξής: εξαιτίας της ευκολίας να περάσει κάποιος τα σύνορα (76,3%), οι Έλληνες είναι φιλόξενοι και βοηθάνε τους πρόσφυγες (13,8%), οι ελληνικές αρχές δεν είναι τόσο αυστηρές (11,4%) και, τέλος, υπάρχει μια φιλική προς τους πρόσφυγες κυβέρνηση (7,1%).
τα συμπεράσματα δικά σας! 
πηγή