Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη, σ' ένα μικρὸ χωριὸ της Αιτωλοακαρνανίας. Και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως με μία μοναδικὴ αξιοπρέπεια. Ήταν η κυρὰ-Βασιλική. Πέθανε παραμονὴ της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνὸ φέρετρο με τη σορὸ της ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του Ιερέα και κατευθυνόταν προς το Κοιμητήριο. Ακολουθούσαν μερικοὶ συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει, όταν ξάφνου ευωδίασε ο τόπος. Ακόμη και χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, δεν θα μύριζαν τόσο. Παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Δεν είχαν εξήγηση. Ανάμεσα σ' εκείνους που τη συνόδευαν, ήταν κι ένα Πνευματικὸ παιδὶ του Γέροντα Αμβρόσιου, που λίγες μέρες μετὰ, πήγε και του ανέφερε το γεγονός. Του είπε μόνο πως μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος. Εκείνος στην αρχὴ, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα μπήκε στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο και επέστρεψε.- Αυτὴ αγίασε, απάντησε. Και ξέρεις τον λόγο; Γιατί ποτὲ στη ζωή της δεν παραπονέθηκε. Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός, για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει τη Δευτέρα Παρουσία Του. Κατάλαβες;

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης. 
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου.

"Γι΄αυτό, τις Κυριακές κοιτάζω από το παράθυρο..."

Της Κυριακής...

Ένα γύρω οι άνθρωποι φεύγουν, άλλοι πεθαίνουν και άλλοι μας ξέχασαν.

Αυτοί που μας λησμονούν είναι η θεραπεία του εγωισμού μας, εκείνοι που πέθαναν είναι η πληγή μας.

Πονούν και τα δύο πολύ. 

Γι΄αυτό τις Κυριακές κοιτάζω από το παράθυρο: 

Υποκρίνομαι πως κάποιον περιμένω, 

ενώ Αυτός στον οποίο ελπίζω είναι στο εικονοστάσι μου, 

στο χολ και (ίσως) στην ψυχή μου...

 

 πηγή

Είμαστε … «έξυπνοι» ή το νομίζουμε;

 

«Να είσαι έξυπνος! Να προσέχεις! Να μην κοιμάσαι! Να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά! Τα μάτια δεκατέσσερα!», είναι μερικές από τις συμβουλές, που συνηθίζουν να δίνουν οι γονείς και οι μεγάλοι, θέλοντας να φυλάξουν τα παιδιά από τους πιθανούς κινδύνους, που μπορεί να διατρέχουν. Και είναι πολύ περιεκτικές και εύστοχες οι παραινέσεις αυτές. Αλήθεια, τι σημαίνει η λέξη «έξυπνος»; Ποια είναι η έννοια που της προσδίδουμε στην καθημερινότητα; Έξυπνος, θα απαντούσε κάποιος, είναι αυτός που εύκολα καταφέρνει να λύνει τα προβλήματα στη ζωή του, υπερβαίνοντας τα εμπόδια και βρίσκοντας πάντα την κατάλληλη λύση. Ή ακόμη, συγκρινόμενος με τους άλλους, έχει τη δυνατότητα να τους ξεπερνάει στην ευστροφία του μυαλού, να αντιλαμβάνεται και να προσλαμβάνει γρηγορότερα και καλύτερα την οποιαδήποτε πληροφορία και γνώση και να δίνει καλύτερες λύσεις απ` αυτούς, στα καθημερινά θέματα που έχει να αντιμετωπίσει και να προλαβαίνει το κακό. Έξυπνος θεωρείται και ο καταφερτζής, ο καπάτσος, ο μηχανορράφος. Ανάλογα δε με το περιεχόμενο που θέλει να προσδώσει ο καθένας, ακόμη και ο πονηρός, ο δόλιος άνθρωπος, που κατεργάζεται το κακό. Πραγματικά, παρόλο που έχει μεγάλο εύρος, εκεί περίπου κυμαίνεται σήμερα η έννοια της λέξης «έξυπνος».

Στην Καινή Διαθήκη τη λέξη «έξυπνος» τη συναντάμε μόνο μία φορά και σημαίνει κατά την αρχαία: αυτός που δεν κοιμάται, ο ξυπνητός.

Στις Πράξεις των Αποστόλων (16, 27), γράφει ο απόστολος Λουκάς: «ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς» και σημαίνει: «όταν ξύπνησε ο δεσμοφύλακας και είδε ανοιχτές τις πόρτες της φυλακής». Δηλαδή κοιμόταν και ξύπνησε.

Πόσο εξαρτάται το παιχνίδι της ζωής από τον καθένα μας; Μέχρι πού θα ενεργήσει η εξυπνάδα και πού θα μας οδηγήσει; Διότι ακούγεται πολύ συχνά γύρω μας ο λόγος: «Εγώ φέρθηκα έξυπνα». Και, εν τέλει, αν κάποιος ισχυρίζεται πως είναι «έξυπνος», δεν αντιλαμβάνεται πως κάποιοι άλλοι πιθανόν να είναι «εξυπνότεροι» και ο διάβολος, μετά πάσης βεβαιότητος, μυριάκις «εξυπνότερος» από όλους; Ποια και τι είδους εξυπνάδα εννοεί ο καθένας;

Μήπως σήμερα έχει ανάγκη ο λαός του Θεού από κάποιο πνευματικό εγερτήριο ανάκρουσμα, για «να ανοίξει τα μάτια του», αυτά τα μάτια που εννοεί το Ευαγγέλιο, «να εγερθεί από τον ύπνο», να βρει τον εαυτό του και κυρίως το βασικό νόημα της ζωής του;

Ανέκαθεν ο άνθρωπος από τη φύση του είχε ανάγκη να καταφεύγει ως δημιούργημα στην αγκαλιά του Θεού, του Δημιουργού του. Αν αυτό συνέβαινε στο διάβα των αιώνων, όπως και συνέβαινε, σήμερα αυτή η ανάγκη προβάλλει κυριολεκτικά απόλυτη. Μονόδρομος. Διότι, μέσα στην παραζάλη της γενικής αποστασίας, έχει χαθεί κάθε έρεισμα, κάθε αποκούμπι, στο οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί ο άνθρωπος την ψυχοσωματική του ασφάλεια και γαλήνη. Να νοιώσει η καρδιά του και να πιστέψει πως βρήκε τη ζητούμενη πληρότητα και να κραυγάσει «ψυχή τε και σώματι» πως είναι βέβαιος γι` αυτό που ζητούσε και του έλειπε.

Οι πλείστοι των ανθρώπων, των βαφτισμένων Χριστιανών, βρίσκονται σε κατάσταση πανικού. Φοβούνται, χωρίς να δύνανται να αντιληφθούν το γιατί. Τρέμει η ψυχούλα τους. Ζουν μέσα στον κόσμο, ανάμεσα στο πλήθος των συνανθρώπων τους και φοβούνται τον κόσμο! Αισθάνονται ανασφάλεια για την κάθε στιγμή της ζωής τους. Νοιώθουν εκτεθειμένοι, απροστάτευτοι. Τι θλιβερό κατάντημα! Δεν εμπιστεύονται κανέναν- και γιατί να εμπιστευτούν, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας; Τρέχουν από εδώ κι από κει, να αδράξουν την ελπίδα, το κάτι άλλο, που γεμίζει την καρδιά, αλλά επιστρέφουν χωρίς «δώρα», χωρίς χορτασιά, θυμίζοντας το λαϊκό άσμα: «διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό» και: «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή».

Το ερώτημα όμως είναι: «Ποιο θεωρείται λάθος» και «Ποια αλλαγή»; Ελπίζουμε και πάλι ελπίζουμε, αλλά κινούμενοι πάντοτε με λάθος προορισμό και μένοντας σε ένα ηχηρό «Όχι». Πεισματωδώς όχι, προς το Χριστό και την αγία του Εκκλησία. Παντού αλλού ναι, αλλά εκεί όχι. Τόσο βαθύ είναι το απόστημα. Τόση η αποξένωση. Είμαστε άρρωστοι και δεν θέλουμε το νοσοκομείο. Τα χειρουργικά εργαλεία του λόγου του Θεού και των αγίων δεν μπορούν να αγγίξουν το μικρόβιο που εμφωλεύει στις καρδιές. Κλειστά τα αυτιά του σώματος και της καρδιάς. Η φωνή της συνείδησης πνιγμένη και οδηγημένη στο παρά φύση, στην άβυσσο, στο αδιέξοδο. Η ψυχική πώρωση οξεία. Αφοπλισμένος και αιχμαλωτισμένος ψυχικά ο αδούλωτος στα ιστορικά δεδομένα Έλληνας.

Υπάρχει άμεση ανάγκη για θεραπεία. Θεραπεία στο νοσοκομείο της αγάπης του Χριστού. Στην Εκκλησία Του, όπου υπάρχουν οι γιατροί, τα μηχανήματα και τα φάρμακα. Οι πνευματικοί οδηγοί, τα Μυστήρια της Εκκλησίας, η λατρεία, η άσκηση, η προσευχή και ό,τι άλλο συνεπικουρεί στη μετάνοια και στη σωτηρία της ψυχής.

Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός». (Εφ. 5, 14). Ο στίχος αυτός είναι αντιπροσωπευτικό κάλεσμα της εποχής για τους Έλληνες. Διότι καλεί, απευθυνόμενος σ` αυτούς που κοιμούνται, να σηκωθούν, να ξυπνήσουν και σ` αυτούς που ζουν ωσεί νεκροί, να αναστηθούν. Και σ` αυτήν την πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε οι Έλληνες.

Ο Ωριγένης ερμηνεύει: «Έγερση είναι η επάνοδος από την κακία στην αρετή». Και ο άγιος Χρυσόστομος: «Επίσης καθεύδοντα (δηλαδή κοιμώμενο) και νεκρό ονομάζει (ο Παύλος) και αυτόν που ζει στην αμαρτία. Διότι αποπνέει δυσωδία, όπως ο νεκρός και είναι άπραγος, όπως αυτός που κοιμάται και τίποτε δεν βλέπει, όπως εκείνος, αλλά ονειρεύεται και φαντάζεται».

Ιδού πάλι ο ευαγγελικός λόγος, ο οποίος εγγυάται τη λύση και την απαγκίστρωση από τον πνευματικό ύπνο και την αμαρτία: «Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας». (Ρωμ. 13, 11-14)

«Αυτά να κάνετε, περισσότερο δε, καθόσον γνωρίζετε σε τι καιρό ζούμε. Ότι είναι πλέον ώρα να ξυπνήσετε από τον ύπνο, διότι τώρα είναι πιο κοντά σ` εμάς η σωτηρία παρά τότε που πιστέψατε. Η νύχτα προχώρησε, η μέρα πλησίασε. Ας πετάξουμε λοιπόν τα έργα του σκότους και ας οπλιστούμε με τα όπλα του φωτός. Ας είναι η συμπεριφορά μας σεμνή, όπως όταν είναι ημέρα, όχι συμπόσια και μεθύσια, όχι ακολασίες και ασέλγειες, όχι έριδες και ζηλοτυπίες, αλλά ενδυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό και μη φροντίζετε για τη σάρκα, για να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες σας».

«Νύχτα αποκαλεί την παρούσα ζωή, επειδή είναι διασκορπισμένη παντού η αμαρτία και επειδή μοιάζει με όνειρο και φαντασία και μπορεί να μας ξεγελάσει», ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός, ενώ «ημέρα την μέλλουσα ζωή για τη λαμπρότητά της και για το ότι θα αποκαλυφθούν τα κεκρυμμένα». Ημέρα λαμπρή, βέβαια, είναι και η καινούρια ζωή, στον παρόντα βίο, όταν η ψυχή μετανοήσει και επιστρέψει αγωνιζόμενη στο δρόμο του Θεού.

Ο άγιος Χρυσόστομος λέει: «Να ξεντυθούμε τις φαντασίες, να απαλλαγούμε από τα όνειρα του παρόντος βίου και να αποθέσουμε, να εγκαταλείψουμε το βαθύ ύπνο». Επίσης, «να ντυθούμε όπως τα ρούχα μας έτσι και την αρετή».

Να μην συμβαδίζουμε με τα πάθη που αναφέρει. «Απεκδυόμενοι» αυτά, οδηγούμαστε στην ευσχημοσύνη. Στην ευπρέπεια, στην κοσμιότητα, στην ψυχική αταραξία, στην πλήρη αξιοπρέπεια. Δεν αρκεί να τα αφήσουμε, αλλά να ντυθούμε το Χριστό. Και «ένδυση αυτού σημαίνει να ζούμε μέσα σ` αυτόν και μέσα σ` εμάς να φαίνεται η δική του παρουσία. Αυτό δε πετυχαίνεται, όταν παραμένουμε στο θέλημά του και μέσα μας φαίνονται χαρακτηριστικά δικά του και ομοιότητες», γράφει ο Ζιγαβηνός.

Και μια λεπτομέρεια. Λέγοντας «καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας», σχολιάζει ο άγιος Χρυσόστομος: «Δεν μας εμποδίζει να προνοούμε για την φροντίδα του σώματος, αλλά από τις αμαρτωλές επιθυμίες». Και ο Θεοδώρητος: «Δεν απαγόρευσε την επιμέλεια του σώματος, αλλά έβγαλε έξω την τρυφή και την ακράτεια στην αμαρτία».

Να η έννοια της λέξης «έξυπνος»: «ἔγειρε ὁ καθεύδων», με την υπόσχεση: «καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός» και: «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι», πάλι με την επιβεβαίωση: «νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία».

Κατά συνέπεια έξ-υπνος είναι ο άνθρωπος που αναθέτει τελείως τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Εξ-υπνάει, έρχεται στον εαυτό του, αναγνωρίζει την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά του και τρέχει στο πετραχήλι, να την καταθέσει. Θα μπορούσαμε δε να πούμε πως: Αληθινά «έξυπνος» είναι ο άγιος.

Δεν μας μένει παρά να κάνουμε ο καθένας στον εαυτό του ένα «τεστ εξυπνάδας», έχοντας ως οδηγό ερωτήσεων τις εντολές του Ευαγγελίου και τη ζωή των αγίων, για να δούμε πόσο «έξυπνοι» είμαστε. Αν και πόσο πρέπει «να ανοίξουμε τα μάτια μας», να κινηθούμε, και να συναρμοστούμε με το θέλημα του Θεού, για να μπούμε στο δρόμο της ελευθερίας του.

Ἡλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

 

(Βοηθήματα: Υπομνήματα εις την Καινήν Διαθήκην, Π. Τρεμπέλα)

Κιλκίς, 30-1-2016

"Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα στη θέλησή σας, όσο δίκαιη κι αν είναι αυτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό, που κρύβεται κάτω από τη μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη, δημιουργείται ύστερ’ από έναν δίκαιο έλεγχο. Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση της ψυχής μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χάρη του Θεού. Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει το φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ο παράδεισος, που υπάρχει μέσα σας, μετατραπεί σε κόλαση."

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως

 

πηγή 

ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΧΙΛΙΑΣΤΩΝ

Μόνιμη έγινε στην πόλη μας η παρουσία των χιλιαστών. Στέκονται, καλοντυμένοι, χαμογελαστοί  και προσποιητά ευγενικοί, σε κεντρικά σημεία της πόλης , καλά οργανωμένοι με  stand  και προσφέρουν τις εκδόσεις με τις  πλάνες τους. Εμφανίζονται μάλιστα ψευδώνυμα ως δήθεν “χριστιανοί”  και ας καθυβρίζουν την θεότητα του Χριστού. Επειδή μεγάλος  κίνδυνος υπάρχει να πέσουν θύματά τους  κάποιοι ακατήχητοι  συμπολίτες μας, σας  παραθέτουμε ένα σύντομο, αλλά σαφή κατάλογο των πλανών των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”. Μάθετε και διδάξτε και τους άλλους. 

Ο λαός είναι ακατήχητος...

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΙΛΙΑΣΤΩΝ

μέσα από τα Κείμενά τους...

ΕΔΩ 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΜΑΡΚΟΥΔΗ - ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Την τσάντα ή ... το παιδί;

Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες Ευρωπαίων:

 Αυτοί που όταν βλέπουν αυτήν την εικόνα 

σκέφτονται πώς να αρπάξουν την τσάντα... 

Κι αυτοί που σκέφτονται πώς να αρπάξουν 

το παιδί...

Dionysios Skliris

πηγή 

Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας: Ο ταπεινός Πάπας της Ρώμης

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

     Μεγάλους αγίους και Πατέρες της Εκκλησίας μας συναντάμε σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή. Ο δυτικός Χριστιανισμός, πριν αποσχισθεί από την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και παρεκκλίνει από την ορθή πίστη, ανάδειξε μεγάλους αγίους και Πατέρες, εφάμιλλους των Πατέρων της Ανατολής. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Γρηγόριος ο Α΄, ο Διάλογος, πάπας Ρώμης. Να διευκρινίσουμε πως ως τις αρχές του 11^ου αιώνα, που ο παπισμός δεν είχε αποσκιρτήσει από την Εκκλησία και εκπέσει στην αίρεση, αναδείχτηκαν πάμπολλοι πάπες άγιοι, οι οποίοι λαμπρύνουν τα αγιολόγιά μας.

     Ο άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στη Ρώμη περί το 540 και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527-565). Ο πατέρας του ονομαζόταν Γορδιανός και η μητέρα του Συλβία. Οι πλούσιοι γονείς του φρόντισαν να του δώσουν σπουδαία μόρφωση. Αναδείχτηκε σπουδαίος νομικός.

       Το 570 διορίστηκε από τον Ιουστινιανό πραίτορας της Ρώμης, αλλά όχι για πολύ, διότι μετά το θάνατο των γονέων του μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και ίδρυσε πολλές μονές. Την οικία του στη Ρώμη την μετέβαλε σε μονή, αφιερωμένη στον Απόστολο Ανδρέα, όπου ζούσε άκρως ασκητική ζωή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το 579 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνωρίστηκε με την αδελφή του αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602), Θεοκτίστη και με τον πατρίκιο Ναρσή, με τους οποίους αλληλογραφούσε. Το 586 χειροτονήθηκε διάκονος και υπηρέτησε ως σύμβουλος του πάπα Πελάγιου Β΄. Αλλά το 590 ο Πελάγιος πέθανε και ο κλήρος και ο λαός της Ρώμης απαιτούσαν να ανέβει ο Γρηγόριος στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης. Όμως ο Γρηγόριος ήταν απρόθυμος, συναισθανόμενος το βάρος του επισκοπικού αξιώματος, διότι, ταπεινός ων, θεωρούσε τον εαυτό του αδύνατο. Ο επίσκοπος Ραβέννας Ιωάννης τον ανάγκασε να αποδεχτεί την απαίτηση του λαού. Αναδείχτηκε ως πάπας Γρηγόριος Α΄ αφού έγραψε μια θαυμάσια πραγματεία για τα προσόντα του επισκόπου.

      Είχε να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε πως την εποχή εκείνη το δυτικό ρωμαϊκό κράτος είχε ουσιαστικά καταλυθεί από τους βαρβάρους και πως ο επίσκοπος Ρώμης, ως Πατριάρχης της Δύσεως, είχε επιφορτιστεί και με πολιτικοκοινωνικές αρμοδιότητες για χάρη των πιστών της Δύσης. Μια φοβερή επιδημία αποδεκάτιζε τους πληθυσμούς της Ιταλίας. Μια πρωτοφανής πλημμύρα του Τίβερη είχε καταστρέψει τα σιτηρά της Ρώμης. Οι βάρβαροι Λομβαρδοί είχαν κυριέψει το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλίας. 

       Οργάνωσε ένα πρωτοπόρο δίκτυο φιλανθρωπίας, όπου απέτρεψε το λιμό και αντιμετώπισε την πανώλη. Χιλιάδες πτωχοί έβρισκαν τροφή, ενδύματα, στέγη και περίθαλψη στα πολυάριθμα ιδρύματα. Τις προσόδους από τα εκκλησιαστικά κτήματα τα διοχέτευε στο λαό και παράλληλα φρόντισε να έχει μεγάλες δωρεές από τους πλούσιους για το σκοπό αυτό. Ακόμη και στο επισκοπείο του σιτίζονταν πλήθος ενδεών.

     Παράλληλα οργάνωσε μια γιγάντια ιεραποστολή για τον εκχριστιανισμό της Βόρειας Ευρώπης. Έστειλε στην Αγγλία ομάδα σαράντα μοναχών για τον φωτισμό των αγγλοσαξόνων. Αλλά και συνέβαλε αποτελεσματικά για την άρση τους σχίσματος των επισκόπων Λιγουρίας, Ιστρίας και Βενετίας, οι οποίοι δε δέχονταν τις αποφάσεις της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου (553). Ο άγιος Γρηγόριος με τη σοφία, τη σύνεση και την γνήσια εκκλησιαστική του παράδοση κατόρθωσε να τους πείσει ότι η απόφαση καταδίκης των λεγομένων «Τριών Κεφαλαίων» δεν ήταν συμβιβασμός με

τους αιρετικούς μονοφυσίτες, όπως ισχυρίζονταν οι σχισματικοί επίσκοποι, αλλά εξέφραζε την ορθόδοξη πίστη.

       Παρ’ όλο που ο άγιος Γρηγόριος ήταν βαθύτατα προσηλωμένος στην εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως, εκείνη αδυνατούσε να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στους Ρωμαίους της Δύσης, διότι την εποχή εκείνη βρισκόταν σε συνεχείς πολέμους με τους Πέρσες, τους Αβάρους, τους Σλάβους και τους Μαυρούσιους. Έτσι αναγκάστηκε να αναλάβει ο ίδιος πολιτική πρωτοβουλία, συνεννοούμενος με τους Λομβαρδούς να εξασφαλίσουν την ειρήνη με φόρο υποτέλειας. Αυτή ήταν δυστυχώς η αρχή για την στροφή των παπών στους βαρβαρικούς ηγεμόνες της Δύσης και τη δημιουργία του κατοπινού «παπικού πρωτείου» και τη μεταβολή του πάπα σε κοσμικό άρχοντα. Το μεγάλο πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν οι πάπες της Ρώμης απευθύνθηκαν στους βάρβαρους Φράγκους για βοήθεια, και έτσι προοδευτικά κατέλαβαν το Πατριαρχείο της Δύσης, με αποκορύφωμα την κατάληψή του από πάπα φραγκικής καταγωγής (1009) και την απόσχισή του από την Εκκλησία το 1054. Ας σημειωθεί πως οι Φράγκοι ήταν αιρετικοί, οι οποίοι επέβαλαν τις κακοδοξίες τους, όπως το φιλιόκβε, η κτιστή χάρη, κλπ, στην Δυτική Εκκλησία, μετά την εκδίωξη των Ορθοδόξων. Οι κακοδοξίες αυτές, μαζί με πάμπολλες άλλες που συσσώρευσαν οι αιώνες, υπάρχουν μέχρι σήμερα στον παπισμό και μας εμποδίζουν να τον θεωρούμε Εκκλησία, αλλά θρησκευτική κοινότητα.  

      Ο άγιος Γρηγόριος ουδέποτε άσκησε κανένα είδος πρωτείου στην Εκκλησία, διότι ήταν ταπεινός και προσηλωμένος στην αρχέγονη παράδοση της Εκκλησίας, όπως και οι άλλοι άγιοι πάπες πριν την απόσχιση του Πατριαρχείου της Δύσης. Το αντίθετο μάλιστα, υπερασπίστηκε με σθένος, τα δικαιώματα των αρχαίων Πατριαρχείων, που είχαν θεσπίσει η Οικουμενικές Σύνοδοι. Αρνιόταν τον τίτλο του «οικουμενικού πάπα», που του είχε εισηγηθεί ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Ευλόγιος (579-607) και προτιμούσε τον τίτλο «δούλος Θεού». Αντιτάχτηκε με σθένος στην απόφαση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη του Νηστευτή (582-595) να λάβει από τη Σύνοδο του 587 τον τίτλο του «Οικουμενικού Πατριάρχη», ο οποίος δεν είχε βεβαίως διοικητική εξουσία σε όλη την Εκκλησία, αλλά ήταν και είναι τίτλος τιμής, ως επίσκοπος της πρωτεύουσας της οικουμένης.

    Ο άγιος Γρηγόριος κοιμήθηκε ειρηνικά το 604, ανακηρύχτηκε άγιος και μέγας για την αγιότητα του βίου του και την μεγάλη προσφορά του στην Εκκλησία. Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Φεβρουαρίου. Ονομάστηκε Διάλογος επειδή έγραφε θεολογικά έργα σε διαλογική μορφή.

    Θεωρούμε ότι η μορφή του αγίου Γρηγορίου και το έργο του είναι η ηχηρή απάντηση στον σύγχρονο παπισμό, ο οποίος προβάλλει το αντιχριστιανικό «πρωτείο» εξουσίας σε όλη την Εκκλησία και επίσης σε όσους επιδιώκουν τη δημιουργία «Βατικανού» στον ορθόδοξο χώρο!      
πηγή 

Η οικογένεια στο απόσπασμα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Η τραγωδία της Ελλάδος εξελίσσεται σε όλα τα επίπεδα. Στόχος η μετάλλαξή της σε μια χώρα με ιθαγενείς κατοίκους χωρίς ιδιοπροσωπία, που δεν θα ξεχωρίζουν από τους επήλυδες και θα είναι παρίες των «προοδευμένων» χωρών της υπόλοιπης Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Κεντρικό ρόλο στην τραγωδία κατέχει η οικογένεια, η οποία με το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκε σε θάνατο και οδηγείται στο απόσπασμα. 

Από τη δεκαετία του 1980 ξεκινάει η πολεμική σε βάρος της παραδοσιακής οικογένειας. Από τότε και χάρη στην αποφασιστικότητα της κας Μάργκαρετ Παπανδρέου, οι Έλληνες οδηγούμεθα να λησμονήσουμε τα ήθη και τα έθιμά μας, τις αρχές και τις αξίες μας και να γίνουμε «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί». Από τότε επιδιώκεται να υποστούμε ψυχική και σωματική μετάλλαξη και να γίνουμε σαν τους «προοδευμένους» Ολλανδούς λ.χ. 

Το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων ψηφίστηκε παραμονές Χριστουγέννων (προφανώς συμβολικά) στη Βουλή των Ελλήνων.. Οι ισχυροί της Γης και της Ελλάδας, που αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευμένοι», με το ζόρι επιδιώκουν να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το φυσικό. Επιχείρημα τους; Αυτοί έτσι πιστεύουν και έτσι ζουν.... Ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει άψογα στο Ημερολόγιο του (Dostoievski “Journal d’ un ecrivain”, Gallimard, 11e edition, 1951, p. 282. ) τη ψυχολογία των λαών της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης σε σχέση με αυτή των Ρώσων: « Είμαι απολύτως βέβαιος ότι μεταξύ των συμπατριωτών μου ο αχρείος είναι έτοιμος να ομολογήσει πως είναι αχρείος, στους άλλους λαούς της Ευρώπης ο αχρείος προβάλλει την αχρειότητά του, καυχιέται γι’ αυτήν, την ανυψώνει σε αρχή, διαβεβαιώνει πως έτσι διαφυλάσσει τα φώτα του πολιτισμού και ο δυστυχής ολοκληρώνεται με το να πιστέψει στα σοβαρά πως γίνεται φορέας της Τάξης και της Προόδου...».

Αυτό που περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι ζούμε σήμερα και εμείς. Αφού στις σχέσεις των δύο φύλων οι Ολλανδοί λ.χ. ονόμασαν την ομοφυλοφιλία «πρόοδο» και «εξέλιξη» θέλουν να την επιβάλλουν και σε εμάς τους «υπανάπτυκτους». Ξένοι και Έλληνες εξουσιαστές επιχειρώντας να μας επιβάλουν να δεχθούμε πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το φυσικό, μας κάνουν να βιώσουμε τη δυστοπία του Όργουελ, όπως την περιγράφει στο μυθιστόρημά του «1984», που οι κάτοικοι της υποχρεώνονταν να «πεισθούν» ότι 2+2=5... 

Η δυσμένεια του Ελληνικού Κράτους έναντι της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας άρχισε αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και κορυφώνεται με την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη σύμπραξη των ΑΝΕΛ και με τη συμπαράταξη πολλών τέως ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Λουκία Μ. Μουσούρου, το 1984, μετά τις τότε αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο – αυτόματο διαζύγιο και καθιέρωση πολιτικού γάμου – στο βιβλίο της «Η ελληνική οικογένεια» (Εκδ. Ιδρ. Γουλανδρή – Χορν, Αθήναι, 1984) θέτει το ερώτημα πόσο η μεταβολή του νομικού θεσμού που τότε ψηφίστηκε ανταποκρινόταν σε μια κοινωνική πραγματικότητα και πόσο αποτελεί ένα «μέσο κοινωνικής αλλαγής», ένα ακόμη εργαλείο για την τεχνητή μεταβολή της κοινωνικής πραγματικότητας για τον «εκσυγχρονισμό» (Σημ. Τα εισαγωγικά στο πρωτότυπο) της ελληνικής κοινωνίας. 

Η καθηγήτρια κα Μουσούρου θέτει και το ζήτημα κατά πόσο οι Έλληνες είναι έτοιμοι να δεχθούν την απώλεια της αυτοσυνειδησίας τους με την αποδοχή ξένων προτύπων και ξένων δικαιακών πραγματικοτήτων στο θέμα της οικογένειας. Στο σημείο αυτό και με δεδομένη και αναπόφευκτη την επιδίωξη ενοποίησης του Δικαίου των ευρωπαϊκών κρατών και επίσης δεδομένη τη σχεδόν χωρίς ενδοιασμούς αποδοχή του μοντέλου της <σύγχρονης, ανεπτυγμένης βιομηχανικής – αστεακής κοινωνίας>, διερωτάται: «Μπορούμε σοβαρά να συζητάμε για ιδιοπροσωπία της ελληνικής οικογένειας σε σχέση προς το νομικό πλαίσιο ή και να αναφέρουμε καν τον όρο ιδιοπροσωπία;»... 

Η κα Μουσούρου το 1984 επισήμανε ότι, λόγω της εφησυχασμένης στη βεβαιότητα, της εξασφαλισμένης, αναγνωρισμένης, επισημοποιημένης «πίστης», η θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων υπέστη αναμφίβολα τις συνέπειες του ορθολογισμού και της σύγχυσης που αυτός δημιούργησε. Αποτέλεσμα να υπονομευθεί ο παραδοσιακός θεσμός της οικογένειας και το νόημα που δίνει στο γάμο η ορθόδοξη χριστιανική πίστη... Η σαρωτική επικράτηση της ατομικότητας και του ορθολογισμού εκτόπισε την υπέρβαση της ατομικότητας, που βιώνεται μέσα από τον γάμο και την οικογένεια.

πηγή

Ο «λούμπεν» Μαρίνος Αντύπας στη χώρα των Κατρούγκαλων

Του Νικόλα Δημητριάδη από την ιστοσελίδα psorokostena.gr

Έφτασαν χτες στην Αθήνα οι αγρότες, για να διαδηλώσουν εναντίον του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Ξέρετε, αυτοί οι περίεργοι τύποι με τις γκλίτσες και τις γαλότσες, που χαρακτηρίστηκαν αμέσως από το κυβερνητικό καφενείο και τα παπαγαλάκια του ως «λούμπεν», «ακροδεξιοί» και τα γνωστά (πια) υποκοριστικά με τα οποία στολίζουν οι προφεσόρες των βορείων προαστείων κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Κάποιοι από τα τρακτέρ των «λούμπεν» αυτών τύπων συμμετείχαν και στη μεγάλη διαδήλωση, παρελαύνοντας μπροστά από τη Βουλή. Εκεί είδαμε να ανεμίζουν και κάτι περίεργες κίτρινες σημαίες με μια φωτογραφία: το πρόσωπο του Μαρίνου Αντύπα.

Ποιος ήταν ο Μαρίνος Αντύπας; Ένας παλαβός Κεφαλλονίτης, από το χωριό Φερεντινάτα, όπου γεννήθηκε το 1872.
Ένας παλαβός που, αντί να κάνει μποέμικη φοιτητική ζωή, έφυγε μαζί με άλλους συμφοιτητές του για την Κρήτη, όπου πολέμησε εθελοντής για την απελευθέρωση της Κρήτης και την ένωσή της με την Ελλάδα.
Ένας παλαβός που, αντί να μάθει πότε να κρατάει το στόμα του κλειστό, έκατσε έναν χρόνο φυλακή, όταν κατήγγειλε δημόσια το Παλάτι και τις Μεγάλες Δυνάμεις για την εθνική ταπείνωση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897.
Ένας παλαβός που, ξαναμπήκε φυλακή, όταν χαστούκισε τον βουλευτή και μεγαλοτσιφλικά Αγαμέμνονα Σλήμαν, γιο του γνωστού αρχαιολόγου, επειδή αυτός, μαζί με την ελληνογερμανίδα γυναίκα του αποκαλούσαν τον Αντύπα «λούμπεν» και «θρασύ», που τολμούσε να περνά από μπροστά τους και να τους κοιτάζει…
Ένας παλαβός που, αντί να τελειώσει τη Νομική και να περιφέρεται στα καφενεία της Πρωτεύουσας, κάνοντας τον σπουδαίο, τα παράτησε και γύρισε στο χωριό του, όπου ίδρυσε το Λαϊκόν Αναγνωστήριον «η Ισότις», ένα «λαϊκό σχολείο», όπως έλεγε, για να βοηθήσει στη μόρφωση των συντοπιτών του.
Ένας παλαβός που, αντί να κάτσει στην Αθήνα να μασουλάει την περιουσία των συγγενών του, πήγε στη Θεσσαλία να αγωνιστεί για τα δίκαια των φτωχών αγροτών, των κολλίγων, και να σταματήσει την εκμετάλλευση των τσιφλικάδων.
Ένας παλαβός που, αντί να κοιτάξει την πάρτη του, έφυγε από τη ζωή στα 35, δολοφονημένος από τους μεγαλοτσιφλικάδες της Θεσσαλίας.

Στη χώρα των Κατρούγκαλων, βέβαια, άνθρωποι σαν τον Μαρίνο Αντύπα δεν είναι και πολύ καλοδεχούμενοι. Όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε και πέθανε, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, τα παζαρεύουν σήμερα στα τηλεπαράθυρα οι εκάστοτε μαϊντανοί υπηρεσίας. Ένας Μαρίνος Αντύπας, σήμερα, θα φάνταζε το δίχως άλλο… «λούμπεν». Οι αγώνες του για τα δίκαια των κολλίγων θα φάνταζαν «λαϊκισμός», οι αγώνες του για την απελευθέρωση της Κρήτης θα φάνταζαν «εθνικισμός», το χαστούκι στον Άγγλο αριστοκράτη θα φάνταζε «τρομοκρατία». Ο θάνατός του σίγουρα θα χαρακτηριζόταν «απερισκεψία», «χαζομάρα», «σπατάλη». Κι όμως, δεν ήταν σπατάλη, ήταν σπόρος. Ένας σπόρος που ρίζωσε στον θεσσαλικό κάμπο και οδήγησε, τρία χρόνια μετά, την ίδια μέρα με τη δολοφονία του, στην εξέγερση του Κιλελέρ.

Ο σπόρος αυτός, απ’ ότι φαίνεται, συνεχίζει να εμπνέει ως τις μέρες μας. Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να πάψουμε να είμαστε μια χώρα που γεννάει Κατρούγκαλους και να ξαναγίνουμε ο ευλογημένος εκείνος τόπος που κάποτε γεννούσε Μαρίνους Αντύπες…

 

πηγή 

Μέχρι τότε σιωπή… Μετά τις Βουλευτικές της 22ης Μαΐου, θα ξέρουμε τι μας ετοιμάζουν

 

 

Φωτογραφία Αρχείου: U.S. Secretary of State John Kerry shares a joint handhsake with UN Special Adviser Espen Barth Eide, Cypriot President Nicos Anastasiades, Turkish Cypriot Leader Mustafa Akinci, and Special Representative and Head of the United Nations Peacekeeping Force in Cyprus (UNFICYP) Lisa Buttehim before their working dinner in Nicosia, Cyprus, on December 3, 3015. [State Department photo]

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Ο κύβος ερρίφθη. Δεν θα υπάρξει συνεργασία ανάμεσα στις δυνάμεις του κέντρου στις κυπριακές βουλευτικές εκλογές της 22ης Μαΐου. Προσπάθειες έγιναν, η ανάγκη για μια έστω και περιστασιακή “Ένωση Κέντρου” αναγνωρίστηκε από όλες τις ηγεσίες σε εκκλήσεις που έγιναν δημόσια, αλλά και σε παρασκηνιακές πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, αλλά φεύ. Το κάθε κόμμα του κέντρου κατεβαίνει μόνο του και η θεά Τύχη- η “fortuna” του Μακιαβέλι, με όλους.

Αυτό σημαίνει πως αν στις εκλογες της 22ης Μαΐου τα δύο μεγάλα κυπριακά κόμματα αθροίσουν πάνω από 50% , αυτό θα εκληφθεί ως αποδοχή και των θέσεών τους πάνω στο κυπριακό και ειδικά στο αμφιλεγόμενο ζήτημα της “διζωνικής”. Και θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για ένα δημοψήφισμα στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ).

Αν τα άστρα κάνουν τη χάρη στους “αστρολογίζοντες”, το 2016 θα σηματοδοτήσει το τέλος της αρχής, ή την αρχή του τέλους. Παραμένει ωστόσο ζήτημα η “συβιλλική” τοποθέτηση του Νίκου Αναστασιάδη στο πρόσφατο Παγκύπριο συνέδριο του ΔΗΣΥ (31/1/16), πως επιθυμεί να ολοκληρώσει την προεδρική του θητεία (2013-18). Η τοποθέτησή του αυτή, αν δεν έγινε για μικροκομματικούς λόγους- για να διασκεδαστούν ανησυχίες εν όψει εκλογών ή για θεμιτούς διαπραγματευτικούς λόγους έναντι στους Τούρκους και στον πολυμήχανο Άιντα- προκαλεί κοσμικά κύματα που δεν βοηθούν στην όποια ευθυγράμμιση που επιδιώκεται μέσα στο 2016.

Ανεξάρτητα και όπως καθημερινά αποδεικνύουν τα πράγματα, τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν χάσει το ηθικό πεδίο της μάχης σε ζητήματα χρηστής διοίκησης, ευθυνοδοσίας και διαφάνειας. ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ εκλογικεύουν με χίλιους και ένα τρόπους τον χρηματισμό τους από ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία μόνο για τον πλουτισμό τους ενδιαφέροντα και δεν έχουν καμία έγνοια για το δημόσιο καλό. Δεν γίνονται όμως πιστευτά. Τα πιστεύουν μόνο αυτοί που πάντα πίστευαν, είτε ως ειλικρινείς ιδεολόγοι-ουτοπιστές, είτε ως εργαλειακοί υποστηρικτές που αποκομίζουν διαχρονικά πελατειακά οφέλη από την κομματική τους σχέση.

Όμως το σκάνδαλο με τις υπόγειες χρηματοδοτήσεις της FOCUS βρίσκεται στην καρδιά της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου, ένα γεγονός το οποίο, πέραν από τη ληστρική του υπόσταση, τραυμάτισε, ίσως και πολιτικά ανεπανόρθωτα, την εθνική υπόθεση του τόπου.

Μπορεί να λείπουν κάποιες λεπτομέριες από τον καμβά της πολυεπίπεδης απάτης που εξυφάνθηκε σε κυπριακό και ελλαδικό επίπεδο. Ωστόσο σήμερα κάθε νοήμων γνωρίζει πως γύρω από τον έλεγχο της Λαϊκής Τράπεζας παίχτηκαν επάλληλα παιγνίδια εξουσίας, ιδιοτέλειας, εμπάθειας αλλά και μωροδοξίας, από άτομα τα οποία αυτοπαραμυθιάστηκαν πως ήταν παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας και διανοητικά ισότιμοι, αν όχι καλύτεροι, από τον κάθε Σόρος ή τους κλώνους του στο Σίτυ και στη Γουόλ Στρητ. Το καθένα από τα δυο κόμματα, ξεχωριστά ή και τα δυο μαζί, θα μπορούσαν να φωτίσουν τη διαπλοκή και να την εκτροχιάσουν, πρωτού η χώρα καταλήξει, οικονομικά, στα τάρταρα. Δεν το έπραξαν και όλοι γνωρίζουμε τους λόγους.

Αλλά το ηθικό πεδίο της μάχης χάνουν και τα κόμματα του κέντρου, διότι την επομένη των εκλογών δεν θα έχουν ειδικό εκλογικό βάρος για να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες του δικομματισμού ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ. Και όποιες θέσεις και να υιοθετούν και να πρεσβεύουν, αυτές δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα τη μέρα που θα πρέπει να ειπωθεί ένα ναί ή ένα όχι.

Αν στις εκλογές της 22ης Μαΐου μια υποτιθέμενη συμμαχία-ομπρέλα των δυνάμεων του κέντρου, κέρδιζε ένα ποσοστό που να άγγιζε ή να ξεπερνούσε τα ποσοστά του ενός ή ακόμη και των δυο κομμάτων, ξεχωριστά, θα άλλαζαν άρδην οι εσωτερικές ισορροπίες κατά το ελάχιστον. Αφήνοντας κατά μέρος τα κομματικά, μια τέτοια εξέλιξη θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική θέση της Κύπρου έναντι εκείνων των Δυτικών δυνάμεων και των ενεργούμενών τους, που κουβαλούν νερό στο μύλο του Ερντογάν, ή όπως χαρακτηρίστηκε πρόσφατα στον διεθνή τύπο, με αφορμή το κομπλιμέντο του Ταγίπ για το χιτλερικό καθεστώς, “our Hitler loving NATO ally”- “τον ερωτευμένο με τον Χίτλερ Νατοϊκό μας σύμμαχο.”

Από την αδυναμία του δημοκρατικού κέντρου να δημιουργήσει αντίπαλο δέος στον δικομματισμό, ελλοχεύει και ένας ακόμη ύπουλος κίνδυνος. Στην ομιλία του στο προαναφερθέν κομματικό συνέδριο, ο Νίκος Αναστασιάδης υποσχέθηκε πως δεν θα φέρει στο λαό ένα δημοψήφισμα με γενικότητες και με ασάφειες, όπως έγινε το 2004, μια θέση που επανέλαβε στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη (11/2/16). Αυτό σημαίνει πως πολλά επί μέρους αλλά αμφιλεγόμενα ζητήματα, θα “επιλυθούν” μέσω νομοθετικών διατάξεων, πολύ πριν η χώρα οδηγηθεί σε “δημοψήφισμα”.

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει α) χρόνο – και γι’ αυτό ο Ν.Α. μίλησε για “ολοκλήρωση” της προεδρικής του θητείας, και β) δικομματικό έλεγχο της Βουλής- και γι’ αυτό ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ συνεργάστηκαν αγαστά για την αύξηση του εκλογικού μέτρου, γεγονός που παρουσίασαν ως ευρωπαϊκή δημοκρατική πρακτική, τάχατες.

Και οι δύο πιο πάνω προϋποθέσεις πληρούνται με την απουσία μιας δημοκρατικής συμμαχίας του κέντρου, στις εκλογές του Μαΐου. Υπάρχει μόνο ένα ενδεχόμενο να εκτροχιαστούν οι σχεδιασμοί ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ την επόμενη μέρα των εκλογών. Και αυτό είναι ένα άθροισμα των ποσοστών και των δυο κομμάτων πολύ κάτω από το 50% που θα μπορούσε να προκύψει από καινούργιες “απολίτικες” δυνάμεις- όπως π.χ. το κίνημα “Πνοή Λαού”, αλλά και άλλα κινήματα ή αυθεντικές δυνάμεις που θα αντλήσουν ψήφους από νέους ψηφοφόρους και από τα δυο μεγάλα κόμματα.

Μεγάλο ρόλο θα διαδραματίσει και το ποσοστό αποχής. Το ποσοστό αυτό μπορεί μεν να ωφελήσει, εφήμερα, τον δικομματισμό, αλλά το κέρδος μπορεί να αποδειχτεί “πύρρειος” νίκη, αφού δεν θα γνωρίζει κανείς πως το μεγάλο ποσοστό της αποχής θα τοποθετεί στο δημοψήφισμα. Και αν είναι πραγματικά μεγάλο το ποσοστό της αποχής στις Βουλευτικές της 22ης Μαΐου, οι πιθανότητες είναι πως οι πολίτες αυτοί δεν θα στοιχιστούν με ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ τη μέρα που θα ζητηθεί από τον λαό να αποφασίσει.

Οψόμεθα.
πηγή