Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

όμορφη πατρίδα


Αδολεσχώντας στην καλοκαιρινή Κατούνα!





Όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί σε ευχαριστούμε που επέλεξες να δραστηριοποιηθείς σε αυτό τον τόπο! Δεν φαντάζεσαι πόσο καλό μας κάνεις! Έχεις τόσο βάθος και μείς είμαστε τόσο ρηχοί, σαν την παραλία Ποταμάκι Παλαίρου! Είσαι αυθεντικός άνθρωπος, ενώ εμείς κάλπικοι! Έχεις ήθος ενώ εμείς άνηθο! Έχεις προσωπικότητα και χαρακτήρα, ενώ οι δικές μας ζωές είναι άδειες και δεν χωράμε πουθενά! Όπου κι αν πας (γυρίζεις από τραπέζι σε τραπέζι) σε αναγνωρίζουν, ενώ εμάς δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας! Το ξέρουμε ότι προσβάλουμε την αισθητική σου, αλλά επειδή έχεις μάθει να συγχωρείς, συγχώρεσε μας, γιατί απλά είμαστε κρίμα!

katouna koupepe

ΛΑΟΣ ΑΓΛΩΣΣΟΣ, δηλ. ΑΣΚΕΠΤΟΣ. ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ;



https://ector.files.wordpress.com/2011/05/cf84cebf-cf8ccf81ceb1cebcceac-cf84cebfcf85-003.jpg

 

Ἀπόσπασμα ἄρθρου ὑπὸ τὸν τίτλο:
«Ἀντίλογος στὴν πολιτικὴ τῶν ψευδαισθήσεων»
Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
στὴν ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 22.09.13

 

            Ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα σήμερα μία πραγματικὴ καταστροφή. Ἀλλὰ μοιάζει δεδομένη (ἢ καλλιεργεῖται ἔντεχνα) καὶ ἡ ψευδαισθητικὴ αἰσιοδοξία, ἡ βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει τὸ μαγικὸ κουμπί, ἡ θαυματουργικὴ συνταγὴ τῆς ἀνάκαμψης.[…]
             Οἱ ἐξουσιαστές μας, στὸ σημερινὸ φεουδαλικὸ καθεστὼς τῆς ἀχαλίνωτης κομματοκρατίας, ξέρουν καλὰ ὅτι ὁ προβληματισμὸς γιὰ τὴ μεθοδικότητα καὶ τὴ λογικὴ τῶν ἁλυσιδωτῶν συναρτήσεων ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἀνάκαμψη, εἶναι γι’ αὐτοὺς ἀπειλή. Γι’ αὐτὸ καὶ παίζουν μαζί μας, μὲ τὸν πανικὸ καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, τὸ παιχνίδι τῆς ψευδαισθητικῆς αἰσιοδοξίας: Ὅτι ὑπάρχει μαγικὸ κουμπί, θαυματουργικὴ συνταγή. Τὸ «κλειδὶ» γιὰ τὴν ἄμεση ἀνάκαμψη ἀπὸ τὸν ἐφιάλτη εἶναι συγκεκριμένο, μοναδικό, τὸ ἔχουν μόνο αὐτοί.
             Καὶ ὁ λαὸς ρημαγμένος ἀπὸ τὴ συμφορά, ἄγλωσσος πιά, δηλαδὴ ἄσκεπτος, ἄκριτος (χάρη στὰ πρακτοράκια τῆς μεθοδικῆς ἐξηλιθίωσης ποὺ παρήλασαν ἀπὸ τοὺς θώκους τοῦ ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τριάντα ἐννέα ὁλόκληρα χρόνια – ρῆγμα τριῶν γενεῶν ἀσυνέχειας στὴν ἑλληνικὴ διάρκεια), βυθισμένος μεθοδικὰ ὁ λαὸς στὸν κρετινισμὸ τῆς ποδοσφαιρολαγνείας, τοῦ κρατικοῦ τζόγου, στὸν πρωτογονισμὸ τῶν ἐμπορικῶν MME, μοιάζει τελείως ἀνίκανος νὰ κατανοήσει ὅτι οἱ λύσεις κοινωνικῶν προβλημάτων γεννιῶνται, δὲν κατασκευάζονται.
             Μὴν ξεχνᾶμε: ἐκτὸς ἀπὸ προϊόντα τῆς κομματοκρατίας εἴμαστε καὶ μεταπράτες τῆς Νεωτερικότητας – δὲν τὴν ἐπιλέξαμε κριτικά, μπήκαμε στὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» ὁλόιδια ὅπως οἱ ἀπελεύθεροι τῆς ἀποικιοκρατίας. Ὁ ψυχισμός μας καὶ τὰ ἀντανακλαστικά μας ἔχουν διαμορφωθεῖ ἀπὸ τὴν ξιπασιὰ τῆς «παντοδυναμίας» νὰ πατᾶμε κουμπιὰ καὶ νὰ πειθαρχοῦμε σὲ «ὁδηγίες χρήσεως». Πῶς μεγαλώνει σήμερα ἕνα «ἐκσυγχρονισμένο» παιδί; Πατάει ἕνα κουμπὶ καὶ ἔχει φῶς, ἕνα δεύτερο καὶ ἔχει θερμότητα, κάποιο ἄλλο καὶ ἔχει εἰκόνα, μουσική, τηλεπικοινωνία. Ἀρκεῖ μόνο τὸ ἀτομικό του θέλημα γιὰ νὰ φτάσει στὸ σκοπούμενο, δὲν μεσολαβοῦν ὑλικὰ ποὺ πρέπει νὰ σεβαστεῖ τὶς ἀντιστάσεις τους (ξύλα γιὰ νὰ ἀνάψει φωτιά, λάδι-φιτίλι γιὰ νὰ ἀνάψει λυχνάρι), νὰ κατορθώσει σχέση μαζί τους, ὄχι κυριαρχικὴ χρήση. Ἀσυνείδητα («ἀνεπαισθήτως») ἐντασσόμαστε στὸν κοινὸ βίο μὲ αὐτοματικοὺς ἐθισμοὺς στὴ χρήση, ὄχι ἔμπειροι τῆς σχέσης. Δὲν ξέρουμε νὰ μοιραζόμαστε τὸ θέλημά μας, νὰ κοινωνοῦμε τὴ ζωή, νὰ χαρίζουμε χωρὶς ἀντάλλαγμα – γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν διαζυγίων ἰσοφαρίζει τοὺς γάμους.
             Κοινωνίες ποὺ ἔγκαιρα διέγνωσαν τὸ προβληματικὸ αὐτὸ στοιχεῖο (τὸν ἀτομοκεντρισμὸ) τῆς Νεωτερικότητας, φρόντισαν γιὰ ἀποτελεσματικὲς πρακτικὲς ἀνάσχεσης τοῦ πρωτογονισμοῦ ποὺ παράγει (νομοτελειακὰ) ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς χρήσης σὲ βάρος τῆς σχέσης. Ἀξιοποίησαν τοὺς μακραίωνες ἱστορικοὺς ἐθισμούς τους στὴ χρησιμοθηρία τῶν συμβάσεων, στὸ αὐτονόητο τοῦ χρέους, τῆς συνέπειας, τῆς δέσμευσης σὲ κανονιστικὲς ἀρχὲς συμπεριφορᾶς – ἐθισμοὺς ποὺ τοὺς γέννησε καὶ τοὺς παγίωσε ἡ προτεσταντικὴ Ἠθική. Συνεχίζουν, ὁλοφάνερα, νὰ ἀγνοοῦν τὴ χαρὰ τῆς σχέσης, ἀλλὰ χαλιναγωγοῦν, ὁπωσδήποτε, τὸν ἐνστικτώδη, ἀδίστακτο ἀτομοκεντρισμό. Καὶ σίγουρα ἡ ἑλλαδικὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς κοινωνίες.

 

πηγή 

Φώτης Κόντογλου - Οδηγοί του κόσμου



Ὦ τρισανόητοι, ἐσεῖς ποὺ ἔχετε τὴν ἰδέα πὼς εἴσαστε κι ἄξιοι νὰ γίνετε ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου! Γιὰ λίγα χρόνια μιᾶς ζωῆς, ποὺ εἶναι κι αὐτὰ γεμάτα ταραχή, ἀνησυχία, κι ἀπελπισία, γεμάτα πολέμους καὶ ἐγκλήματα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες μέρες, λοιπόν, κάνετε τόση φασαρία, γι᾿ αὐτὲς φτιάνετε τόσες θεωρίες, γι᾿ αὐτὲς πνίγετε στὸ αἷμα τὴν ἀνθρωπότητα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες στιγμὲς τὴν ἀφιονάζετε μ᾿ ἕνα πλῆθος ὄνειρα γιὰ εὐτυχία, ποὺ τὸ τέλος τους θά ᾿ναι τὸ τίποτα; Ἀληθινὰ εἴσαστε τρελοί, καὶ κακοὶ τρελοί, σατανᾶδες τῆς ἀπάτης.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ περάσουμε τὸν θάνατο τοῦ κορμιοῦ, καὶ θὰ πάγει ὁ καθένας, ὅπου τὸν προόρισε ὁ Κύριος, κατὰ τὴν πίστη καὶ κατὰ τὰ ἔργα του. Αὐτὸν εἶναι ὁ πρῶτος θάνατος. Ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς καλοὺς κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «μετάβασις ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ θελήσανε νὰ γίνουνε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, κι εἴπανε πὼς δὲν ὑπάρχει, καὶ ρίξανε τοὺς ἀδελφούς τους στὸν Καιάδα τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπιστίας, αὐτοί, παρεκτὸς ἀπὸ τὸν πρῶτο θάνατο, θὰ περάσουνε καὶ τὸν δεύτερο θάνατο.
Ναί! Αὐτὸν τὸ δεύτερο θάνατο ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς θάνατος, θὰ τὸν δοκιμάσουν ὅσοι δὲν θὰ βρεθοῦνε γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. (Ἀποκαλ. Κ´, καὶ ΚΑ´, 8).


πὸ τὸ βιβλίο «Ἀσάλευτο Θεμέλιο», σελ. 108-109, Ἐκδόσεις Ἀκρίτας

Ἅγιον Ὄρος. Θησαυροφυλάκιο Ἀρχαιοελληνικῆς Γραμματείας.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMcYy96srDj4mBybsMgn16iKduvtfZs79FcNjsl4Wnsfb57Z1_vbpqsF0TvfJ-jlwaZNZ4hmIUHDlLv5Eexduvet5TwQXUyQGexG9nrVP3huTLH852LoAEUmfWykdTon3ckM-gow0sPH8/s1600/Screen+shot+2014-08-03+at+11.18.20+%CE%BC.%CE%BC..png
 
Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου
 
Ὁ μοναχός Ἀθανάσιος ὁ ἐπικληθείς ἀργότερα Ἀθωνίτης, ἱδρυτής τοῦ ἁγιορείτικου κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ, προσωπικός φίλος τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη Τσιμισκῆ, ἦταν διακεκριμένος καλλιγράφος καί ταχυγράφος.
Στήν νεοσύστατη τότε μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας ἵδρυσε ἐργαστήριο ἀντιγραφῆς χειρογράφων (Scriptorium) καί μία ὀργανωμένη βιβλιοθήκη.
Τά χειρόγραφα πού βρίσκονται σήμερα στίς μοναστηριακές βιβλιοθῆκες τοῦ Ἁγ. Ὄρους ὑπολογίζονται σέ περίπου 20 000.
Ταξινομοῦνται:
Μέ βάση τήν μορφή τους:
σέ «εἰλητάρια ἤ κοντάκια» (αὐτά πού τυλίγονται γύρω ἀπό κοντό ξύλο) καί σέ «κώδικες» (βιβλία).

Μέ βάση τό ὑλικό κατασκευῆς τους:σέ «περγαμηνά» (ἀπό δέρμα ζώου), σέ «χάρτινα» καί σέ «βομβύκινα» (ἀπό βαμβάκι).

Μέ βάση τήν γλῶσσα γραφῆς τους:σέ ἑλληνικά (τό 90%) καί σέ ξενόγλωσσα (τό 10%) στίς γλῶσσες σερβική, λατινική, ρουμανική, γεωργιανή.

Σημαντικά - ἈξιοσημείωταἩ ποσότητα τῶν χειρογράφων τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἀποτελεῖ τό 50% τῶν ἑλληνόγλωσσων χειρογράφων ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου.
Τό ἥμισυ αὐτῶν βρίσκεται στίς βιβλιοθῆκες τριῶν μοναστηριῶν (Μεγίστης Λαύρας, Ἰβήρων, Βατοπαιδίου).
Ἡ Μ. Λαύρα διαθέτει τήν μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων (2.242) στό Ἅγιον Ὀρος καί τήν τρίτη παγκοσμίως μετά ἀπό αὐτήν τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ (4 500) καί τοῦ Βατικανοῦ (3 500).

πηγή

Αγκαλίτσες και φιλάκια και χαρούλες και λόγια γλυκά: Μαντώ

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3RdU9EbybG8LPpLwV1dbPHjJltaK5EngdYvCZwGtU2VS5XB1-0FqMaQCR1jjJQTm64Atx4uJYN8BO5oRAVyj26Xw3DbFaP-UxLth5vkAhS0weIPBmgjJ2RlEd_aWbYcxFGXYQayI3cXS1/s1600/%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%82.jpg

Στην Ελλάδα βρέθηκε χθες ο υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν με το ΕΛΚ, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στα πλαίσια της καμπάνιας του για την προεδρία της Κομισιόν.
Το περίεργο όμως πέρα από όλα τα άλλα…


είναι η απίστευτα ζεστή, πολύ ζεστή και ιδιαίτερα φιλική υποδοχή του κ. Σαμαρά..

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqru9kqvZLz_gTXTwCPoQ89Z4TYKLcy6EHLV_I67liE4FRpR9Pz71FtjRLk23OuuH85Bx0KNcNfEVRHP6i8rgRJ9VgvAC3N7Lc_NQDouC-MJWpXv8uOXWMJB3SYv7PMT-zzdL6XXum5WOH/s1600/%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%822.jpg

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQESwIUjkxvF9b1S4pyBADy8GaSM55GuVJyEUD-hpaE-uXo8jWyErmAFMv4giiZdA31IP27Yq2jPVxf8uapKhuOPzElTUt7oXX1LV2YW28qZ8mB8FdVzFzTpQWH4F2Z-IIC7uFRd7hjsFc/s1600/%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%823.jpg

 τον κάτσιασε στις αγακλιές και τα φιλιά..

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz75J_wPPAvEOaLrVg34_t4b8QFNbhWOVVa4W6jgcLIcotdsrKfRqWAJGs3SlKc-1qnHB0oRYJza2xgabQSvHu8N-Z87l4DPZwS-sjNRb6FZII7UzU0lPRIGiQVnZZjJsd8Bl4EgZ-XenX/s1600/190514170505_5312.jpg

 Φτάσανε στο σημείο οι δύο άντρες να περπατούν αγκαζέ μέχρι το Μουσείο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι σε τέτοιου είδους επισκέψεις και μάλιστα επίσημες, μεγάλη σημασία και ρόλο παίζει τόσο το πρωτόκολλο, όσο και η σοβαρότητα που υποτίθεται ότι έχει η θέση του πρωθυπουργού…
Η εικόνες αυτές είναι τραγικές…για να μην χρησιμοποιήσουμε άλλον βαρύτερο χαρακτηρισμό..

κ. Σαμαρά.. Και άλλοι αγάπησαν… δεν έκαναν και έτσι !!!

Η ευθύνη της Δύσης για την εξόντωση των Χριστιανών του Ιράκ

  https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8stABwQC9-6PaJ7UP44NMwFtpH_RPf9ACks17n2TPf2KTUwqfEJjSPJv8rI33mOSt5xO4GsxMAlxAnEUZ0E14uvmjHFfDLa751Ge52Yl9kLujQtlLG4q1BE2Sl6sjeRdmzpHWC5PmLa7Q/s1600/syria_13.jpg
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Τεράστια είναι η ευθύνη της (χριστιανικής;) Δύσης για την εξόντωση των Χριστιανών του Ιράκ. Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο αγνωστικιστής Πρόεδρος της Γαλλίας κ. Φρ. Ολάντ έκαμε «ανθρωπιστική» δήλωση, με την οποία η χώρα του είναι έτοιμη να δώσει άσυλο τους χριστιανούς του Ιράκ…
«Δεν θέλουμε να μας δώσετε άσυλο, δεν ζητάμε φιλανθρωπία, ζητάμε από εσάς που προκαλέσατε το χάος στο Ιράκ να μας προστατεύσετε και να μείνουμε στις προαιώνιες εστίες μας, που τις έχουμε από τους προγόνους μας, αιώνες τώρα, πολύ πριν εμφανιστούν το Ισλάμ και οι Άραβες στην περιοχή» δήλωσε σωστά χριστιανός κληρικός του Ιράκ.   
          Ο παραλογισμός του πολέμου στο Ιράκ άρχισε το 2003, με την επίθεση των Αμερικανών και των Βρετανών συμμάχων τους – και άλλων στη συνέχεια-, κατά του  σουνίτη δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν. Η δικαιολογία ήταν πως διαθέτει πυρηνικά όπλα, που ποτέ δεν βρέθηκαν. Από τότε το Ιράκ είναι στο χάος, με κύρια θύματα τους Χριστιανούς, που είναι σε πολύ χειρότερη θέση από πριν το 2013. Τότε, όπως συμβαίνει και στη Συρία, οι Χριστιανοί ζούσαν υπό ένα αυταρχικό καθεστώς, που όμως τους έδειχνε μιαν ανεκτικότητα. Είχαν τις εκκλησιές τους, τα σχολεία τους, την θρησκευτική και κοινωνική ζωή τους. Σήμερα δεν έχουν τίποτε. Είναι ενδεικτικό ότι οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ) όταν κατέλαβαν  τη Μοσούλη ζήτησαν από τους εκεί Χριστιανούς να επιλέξουν: Ή να ασπασθούν το Ισλάμ και να τους αφήσουν ελεύθερους, ή να πληρώνουν κεφαλικό φόρο ( jiziya tax), ως «προστατευόμενοι άπιστοι υποτελείς» (ραγιάδες), ή να εγκαταλείψουν τις οικίες και τις περιουσίες τους, ή, αν δεν εφαρμόσουν τα όσα τους επιτάσσουν, θα εκτελεσθούν!
          Στη Μοσούλη, που είναι η σύγχρονη πόλη δίπλα στη βιβλική Ασσυριακή πόλη Νινευί, υπήρχαν 7.500 Χριστιανοί. Σήμερα δεν υπάρχει κανείς. Οι περισσότεροι κατέφυγαν σε γειτονικές περιοχές του βορειοανατολικού Ιράκ, που ελέγχουν οι Κούρδοι, πολλοί όμως έγιναν μάρτυρες, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τους ισλαμιστές. Οι χριστιανικοί ναοί της πόλης άλλοι σφραγίστηκαν, άλλοι καταστράφηκαν, άλλοι μετατράπηκαν σε τζαμιά, άλλοι σε στρατώνες… Τα στοιχεία που αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωση της Διεθνούς Υπηρεσίας Έρευνας των ανά τον κόσμο διωγμών των Χριστιανών (Open Doors) είναι συγκλονιστικά. Μεταξύ των ιερών τόπων που καταστράφηκαν είναι και ο τάφος του προφήτη Ιωνά, που είχε μετατραπεί σε τζαμί, αλλά που οι φανατικοί ισλαμιστές το ισοπέδωσαν, γιατί θεώρησαν ότι αυτό «είχε γίνει χώρος αποστασίας και όχι προσευχής», γιατί προσεύχονταν σ’ αυτό και σιίτες μουσουλμάνοι…
Όμως η Δύση αδιαφορεί για τη γενοκτονία των Χριστιανών του Ιράκ και για τις καταστροφές σε θρησκευτικούς τόπους και σημαντικά πολιτιστικά μνημεία. Είναι εντυπωσιακό ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα μόλις το Ισραήλ κατήγγειλε ότι απήχθη από τη Χαμάς ένας, ένας, στρατιώτης του, αμέσως προέβη ο ίδιος  σε αυστηρή δήλωση για την απελευθέρωση του.  Για τους Χριστιανούς του Ιράκ, που, με κύρια την ευθύνη των ΗΠΑ, υφίστανται γενοκτονία από  τους ισλαμιστές αντάρτες, δεν υπήρξε ανάλογη πρακτική κίνηση συμπαράστασης από τον Αμερικανό Πρόεδρο.
Στη γραφειοκρατία της CIA και των άλλων δικτύων πληροφοριών των ΗΠΑ ή τα στελέχη τους έχουν ευφυΐα που δεν ανταποκρίνεται στην ισχύ της χώρας, ή κάνουν υπολογισμούς σε κολοσσιαία ζητήματα γεωστρατηγικής ως να παίζουν κάποιο παιχνίδι «Ατάρι», ή έχουν παντελή άγνοια της ιστορίας και των ιδιομορφιών των χωρών και των λαών στους οποίους εμπλέκονται, ή τέλος είναι τόσο μεγαλοφυείς και έχουν σχέδιο να κατασκευάσουν από το χάος και την κόλαση της Μέσης Ανατολής ένα νέο χάρτη με καινούργια κράτη, που θα ελέγχουν, και να περιθωριοποιήσουν στην ευρύτερη περιοχή όσες χώρες δεν είναι συνεργάσιμες, όπως λ.χ. τη Ρωσία και την Κίνα. Αν πάντως οι ΗΠΑ σκέφτονταν με το χάος στο Ιράκ και στη Λιβύη να ιδιοποιηθούν τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίων τους, με όσα στοιχεία είναι γνωστά, έχουν αποτύχει. Αν πάλι σκέφτονταν να κερδοσκοπήσουν με τις τιμές του αργού πετρελαίου, με τη διαφορά στις τιμές Νέας Υόρκης και Λονδίνου (Μπρεντ) εκεί τα έχουν καταφέρει.  
Δεν είναι εύκολο πάντως να εξηγηθούν λογικά τα λάθη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράκ και σε άλλα κράτη, που προώθησαν την «αραβική άνοιξη» και που βρίσκονται στο χάος εμφυλίων πολέμων. Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί η χωρίς ουσιαστική αντίσταση από τις ΗΠΑ ανάπτυξη του  ΙΚΙΛ στη Συρία και στο Ιράκ και η μεγιστοποίηση του κινδύνου ιδρύσεως από μέρους του «χαλιφάτου» στις περιοχές που έχει καταλάβει και όπου θα εφαρμόζει την απάνθρωπη σαρία σε βάρος όχι μόνο των Χριστιανών, αλλά και των «αντιδραστικών» μουσουλμάνων. Δεν χωράει στο μυαλό του κοινού ανθρώπου πώς από την εξόντωση του ηγέτου της Αλ Κάϊντα Οσαμά Μπιν Λάντεν «γεννήθηκε» ο κλώνος του, στο πρόσωπο του ηγέτη του ΙΚΙΛ Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί και πώς οι ταλιμπάν, αντί να περιοριστούν και να εξουδετερωθούν στο Αφγανιστάν, εξαπλώθηκαν  σε νέα κράτη και με περισσότερα μέσα… Πώς επίσης από τις καταστροφές στο Αφγανιστάν των εξελληνισμένων κολοσσιαίων αγαλμάτων του Βούδα, ήρθαν οι καταστροφές μεγαλοπρεπών ναών και τζαμιών στο Ιράκ και στη Συρία.
Υπενθυμίζεται ότι παλαιότερα η μεγάλη απειλή για τη Δύση ήσαν οι Σιίτες του Ιράν με τους Αγιατολάχ, του Λιβάνου  με τη Χεζμπολά και της Συρίας με τους κατέχοντες την εξουσία  Αλαουίτες. Στη συνέχεια οι Σουνίτες φάνηκαν περισσότερο απειλητικοί για τη Δύση με τις Βαχαμπιτικές αυταρχικές μοναρχίες του Κόλπου, τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάϊντα, τους Τζιχαντιστές στη Συρία και στο Ιράκ, τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο. Προφανώς τα κομπιούτερς των στελεχών των ΗΠΑ θα έχουν ζαλιστεί από τις ραγδαίες εξελίξεις…
Η Δύση δείχνει επιπολαιότητα στη μελέτη του Ισλάμ και εφησυχάζει με τη στρατιωτική και οικονομική ισχύ της. Κάνει λάθος. Δεν αντιλαμβάνεται την απειλή, που αυτό δημιουργεί με τις ακραίες, φανατικές και πολεμοχαρείς ομάδες του και με τον πακτωλό των χρημάτων που διαθέτουν, ανεξάρτητα αν είναι σουνιτικές ή σιιτικές. Για την άγνοια των «ειδικών» στις ΗΠΑ περί του Ισλάμ είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του αμερικανού καθηγητή Σάμιουελ Χάντινγκτον, ο οποίος εθεωρείτο ο κατ’ εξοχήν ειδικός στα θέματα γεωστρατηγικής. Στο παγκόσμιας επιτυχίας βιβλίο του για τη σύγκρουση των πολιτισμών, ορθά πρόβλεψε ότι θα είναι πόλεμος θρησκειών, αλλά ταύτισε το Ισλάμ με τους Χριστιανούς Ορθοδόξους, που ήσαν για πολλούς αιώνες τα πρώτα και μοναδικά αναχώματα του πολιτισμένου κόσμου και τα πρώτα θύματα της μουσουλμανικής επιθετικότητας και βαρβαρότητας. 
Η Δύση, ένεκα της αγνοίας ή της αφροσύνης της, αφήνει το Ισλάμ ανεξέλεγκτα να αναπτύσσεται. Η άθεη Γαλλία του κ. Ολάντ έχει γίνει έρμαιο της ισλαμικής προπαγάνδας. Η «Φιγκαρό» της 29ης Ιουλίου 2014 έγραψε στην πρώτη της σελίδα πως με την ευκαιρία του Ραμαζανίου Λιβανέζος εκδότης μοίρασε ισλαμικές εκδόσεις σε 1000 καταστήματα της Γαλλίας. Μεταξύ  αυτών και εκείνα που εκθειάζουν τη τζιχάντ και τον θάνατο «των απίστων», όπως είναι το βιβλίο «Ο δρόμος του Μουσουλμάνου»…
Στην Ελλάδα η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, ως προς τη μη γνώση του Ισλάμ. Η κυρία Γιαννάκου, ως Υπουργός Παιδείας, όταν εξήγγειλε την ανέγερση τζαμιού στο Βοτανικό, με δαπάνη του ελληνικού κράτους, και ερωτήθηκε ποιοι θα προσεύχονται εκεί, οι Σουνίτες ή οι Σιίτες, έδωσε την απάντηση «ας τα βρουν μεταξύ τους», απάντηση που όπως αποδεικνύεται από τα όσα συμβαίνουν στο Ιράκ, ήταν πρόχειρη και επικίνδυνη για την ηρεμία της Αθήνας και της χώρας. Στο ίδιο επίπεδο με την κυρία Γιαννάκου γνώσης του Ισλάμ κινείται το Υπουργείο Παιδείας και σήμερα, με την προώθηση ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Ι. Μπουτάρη, με τη διάθεση του να μετατρέψει την συμπρωτεύουσα σε μια πόλη «ελκυστική» στους Τούρκους, 102 χρόνια μετά την απελευθέρωσή της από τη μακραίωνη και απάνθρωπη δουλεία σ’  αυτούς. 
Τη γενοκτονία των Χριστιανών του Ιράκ καταδίκασαν με δηλώσεις τους οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες Αντιοχείας κ. Ιωάννης και  Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν προέβη σε κάποια ειδική δήλωση. Αρκέστηκε προφανώς στη γενική μνεία που έγινε στην κοινή δήλωση με τον Πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα, τον περασμένο Μάϊο, πριν δηλαδή επιδεινωθεί η κατάσταση στο Ιράκ. Τη συμπαράστασή του στους δοκιμαζόμενους Χριστιανούς του Ιράκ και γενικότερα της Μέσης Ανατολής εξέφρασε, προς τιμήν του, με εγκύκλιό του, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος. Η Εκκλησία της Ελλάδος τηρεί σιγή για τη δοκιμασία των Χριστιανών στο Ιράκ. Το παράξενο θα ήταν αν είχε εκδώσει κάποια ανακοίνωση. Χριστιανικοί ναοί της πόλης άλλοι σφραγίστηκαν, άλλοι καταστράφηκαν, άλλοι μετατράπηκαν σε τζαμιά, άλλοι σε στρατώνες… Τα στοιχεία που αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωση της Διεθνούς Υπηρεσίας Έρευνας των ανά τον κόσμο διωγμών των Χριστιανών (Open Doors) είναι συγκλονιστικά. Μεταξύ των ιερών τόπων που καταστράφηκαν είναι και ο τάφος του προφήτη Ιωνά, που είχε μετατραπεί σε τζαμί, αλλά που οι φανατικοί ισλαμιστές το ισοπέδωσαν, γιατί θεώρησαν ότι αυτό «είχε γίνει χώρος αποστασίας και όχι προσευχής», γιατί προσεύχονταν σ’ αυτό και σιίτες μουσουλμάνοι…

Όμως η Δύση αδιαφορεί για τη γενοκτονία των Χριστιανών του Ιράκ και για τις καταστροφές σε θρησκευτικούς τόπους και σημαντικά πολιτιστικά μνημεία. Είναι εντυπωσιακό ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα μόλις το Ισραήλ κατήγγειλε ότι απήχθη από τη Χαμάς ένας, ένας, στρατιώτης του, αμέσως προέβη ο ίδιος  σε αυστηρή δήλωση για την απελευθέρωση του.  Για τους Χριστιανούς του Ιράκ, που, με κύρια την ευθύνη των ΗΠΑ, υφίστανται γενοκτονία από  τους ισλαμιστές αντάρτες, δεν υπήρξε ανάλογη πρακτική κίνηση συμπαράστασης από τον Αμερικανό Πρόεδρο.
Στη γραφειοκρατία της CIA και των άλλων δικτύων πληροφοριών των ΗΠΑ ή τα στελέχη τους έχουν ευφυΐα που δεν ανταποκρίνεται στην ισχύ της χώρας, ή κάνουν υπολογισμούς σε κολοσσιαία ζητήματα γεωστρατηγικής ως να παίζουν κάποιο παιχνίδι «Ατάρι», ή έχουν παντελή άγνοια της ιστορίας και των ιδιομορφιών των χωρών και των λαών στους οποίους εμπλέκονται, ή τέλος είναι τόσο μεγαλοφυείς και έχουν σχέδιο να κατασκευάσουν από το χάος και την κόλαση της Μέσης Ανατολής ένα νέο χάρτη με καινούργια κράτη, που θα ελέγχουν, και να περιθωριοποιήσουν στην ευρύτερη περιοχή όσες χώρες δεν είναι συνεργάσιμες, όπως λ.χ. τη Ρωσία και την Κίνα. Αν πάντως οι ΗΠΑ σκέφτονταν με το χάος στο Ιράκ και στη Λιβύη να ιδιοποιηθούν τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίων τους, με όσα στοιχεία είναι γνωστά, έχουν αποτύχει. Αν πάλι σκέφτονταν να κερδοσκοπήσουν με τις τιμές του αργού πετρελαίου, με τη διαφορά στις τιμές Νέας Υόρκης και Λονδίνου (Μπρεντ) εκεί τα έχουν καταφέρει.  
Δεν είναι εύκολο πάντως να εξηγηθούν λογικά τα λάθη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράκ και σε άλλα κράτη, που προώθησαν την «αραβική άνοιξη» και που βρίσκονται στο χάος εμφυλίων πολέμων. Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί η χωρίς ουσιαστική αντίσταση από τις ΗΠΑ ανάπτυξη του  ΙΚΙΛ στη Συρία και στο Ιράκ και η μεγιστοποίηση του κινδύνου ιδρύσεως από μέρους του «χαλιφάτου» στις περιοχές που έχει καταλάβει και όπου θα εφαρμόζει την απάνθρωπη σαρία σε βάρος όχι μόνο των Χριστιανών, αλλά και των «αντιδραστικών» μουσουλμάνων. Δεν χωράει στο μυαλό του κοινού ανθρώπου πώς από την εξόντωση του ηγέτου της Αλ Κάϊντα Οσαμά Μπιν Λάντεν «γεννήθηκε» ο κλώνος του, στο πρόσωπο του ηγέτη του ΙΚΙΛ Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί και πώς οι ταλιμπάν, αντί να περιοριστούν και να εξουδετερωθούν στο Αφγανιστάν, εξαπλώθηκαν  σε νέα κράτη και με περισσότερα μέσα… Πώς επίσης από τις καταστροφές στο Αφγανιστάν των εξελληνισμένων κολοσσιαίων αγαλμάτων του Βούδα, ήρθαν οι καταστροφές μεγαλοπρεπών ναών και τζαμιών στο Ιράκ και στη Συρία.
Υπενθυμίζεται ότι παλαιότερα η μεγάλη απειλή για τη Δύση ήσαν οι Σιίτες του Ιράν με τους Αγιατολάχ, του Λιβάνου  με τη Χεζμπολά και της Συρίας με τους κατέχοντες την εξουσία  Αλαουίτες. Στη συνέχεια οι Σουνίτες φάνηκαν περισσότερο απειλητικοί για τη Δύση με τις Βαχαμπιτικές αυταρχικές μοναρχίες του Κόλπου, τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάϊντα, τους Τζιχαντιστές στη Συρία και στο Ιράκ, τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο. Προφανώς τα κομπιούτερς των στελεχών των ΗΠΑ θα έχουν ζαλιστεί από τις ραγδαίες εξελίξεις…
Η Δύση δείχνει επιπολαιότητα στη μελέτη του Ισλάμ και εφησυχάζει με τη στρατιωτική και οικονομική ισχύ της. Κάνει λάθος. Δεν αντιλαμβάνεται την απειλή, που αυτό δημιουργεί με τις ακραίες, φανατικές και πολεμοχαρείς ομάδες του και με τον πακτωλό των χρημάτων που διαθέτουν, ανεξάρτητα αν είναι σουνιτικές ή σιιτικές. Για την άγνοια των «ειδικών» στις ΗΠΑ περί του Ισλάμ είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του αμερικανού καθηγητή Σάμιουελ Χάντινγκτον, ο οποίος εθεωρείτο ο κατ’ εξοχήν ειδικός στα θέματα γεωστρατηγικής. Στο παγκόσμιας επιτυχίας βιβλίο του για τη σύγκρουση των πολιτισμών, ορθά πρόβλεψε ότι θα είναι πόλεμος θρησκειών, αλλά ταύτισε το Ισλάμ με τους Χριστιανούς Ορθοδόξους, που ήσαν για πολλούς αιώνες τα πρώτα και μοναδικά αναχώματα του πολιτισμένου κόσμου και τα πρώτα θύματα της μουσουλμανικής επιθετικότητας και βαρβαρότητας. 
Η Δύση, ένεκα της αγνοίας ή της αφροσύνης της, αφήνει το Ισλάμ ανεξέλεγκτα να αναπτύσσεται. Η άθεη Γαλλία του κ. Ολάντ έχει γίνει έρμαιο της ισλαμικής προπαγάνδας. Η «Φιγκαρό» της 29ης Ιουλίου 2014 έγραψε στην πρώτη της σελίδα πως με την ευκαιρία του Ραμαζανίου Λιβανέζος εκδότης μοίρασε ισλαμικές εκδόσεις σε 1000 καταστήματα της Γαλλίας. Μεταξύ  αυτών και εκείνα που εκθειάζουν τη τζιχάντ και τον θάνατο «των απίστων», όπως είναι το βιβλίο «Ο δρόμος του Μουσουλμάνου»…
Στην Ελλάδα η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, ως προς τη μη γνώση του Ισλάμ. Η κυρία Γιαννάκου, ως Υπουργός Παιδείας, όταν εξήγγειλε την ανέγερση τζαμιού στο Βοτανικό, με δαπάνη του ελληνικού κράτους, και ερωτήθηκε ποιοι θα προσεύχονται εκεί, οι Σουνίτες ή οι Σιίτες, έδωσε την απάντηση «ας τα βρουν μεταξύ τους», απάντηση που όπως αποδεικνύεται από τα όσα συμβαίνουν στο Ιράκ, ήταν πρόχειρη και επικίνδυνη για την ηρεμία της Αθήνας και της χώρας. Στο ίδιο επίπεδο με την κυρία Γιαννάκου γνώσης του Ισλάμ κινείται το Υπουργείο Παιδείας και σήμερα, με την προώθηση ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Ι. Μπουτάρη, με τη διάθεση του να μετατρέψει την συμπρωτεύουσα σε μια πόλη «ελκυστική» στους Τούρκους, 102 χρόνια μετά την απελευθέρωσή της από τη μακραίωνη και απάνθρωπη δουλεία σ’  αυτούς. 
Τη γενοκτονία των Χριστιανών του Ιράκ καταδίκασαν με δηλώσεις τους οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες Αντιοχείας κ. Ιωάννης και  Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν προέβη σε κάποια ειδική δήλωση. Αρκέστηκε προφανώς στη γενική μνεία που έγινε στην κοινή δήλωση με τον Πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα, τον περασμένο Μάϊο, πριν δηλαδή επιδεινωθεί η κατάσταση στο Ιράκ. Τη συμπαράστασή του στους δοκιμαζόμενους Χριστιανούς του Ιράκ και γενικότερα της Μέσης Ανατολής εξέφρασε, προς τιμήν του, με εγκύκλιό του, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος. Η Εκκλησία της Ελλάδος τηρεί σιγή για τη δοκιμασία των Χριστιανών στο Ιράκ. Το παράξενο θα ήταν αν είχε εκδώσει κάποια ανακοίνωση.

Παιδικές εμπειρίες μας διαμορφώνουν ως ενήλικες

 http://babyradio.gr/wp-content/uploads/2014/05/childrenbookstore.jpg

Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά μας ως ενήλικες καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις εμπειρίες που είχαμε ως παιδιά.
Είτε είστε εξαιρετικά πονηροί, είτε υποφέρετε από παχυσαρκία, το πιο πιθανό είναι μερικά από τα στοιχεία που σας χαρακτηρίζουν να μπορούν να «ανιχνευθούν» στο παρελθόν σας, όταν ήσασταν ακόμη παιδιά.
Δείτε παρακάτω μερικές παιδικές εμπειρίες που διαμορφώνουν τι «είδους» ενήλικας θα γίνετε στην πορεία, σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο BusinessInsider.

  1. Αν οι γονείς σας δε σας άφηναν να παίρνετε μόνοι σας αποφάσεις (τι ρούχα θα φορέσετε, με ποιους θα παίξετε ή τι θέλετε να φάτε), ίσως λειτουργείτε ως εξαρτώμενοι ως ενήλικες. Όσο μεγαλώνετε μπορεί να αρχίσετε να αναζητάτε σχέσεις, στις οποίες ο σύντροφός σας θα έχει όλο τον έλεγχο και την εξουσία.
  2. Αν είχατε στενή σχέση με τον πατέρα σας, μπορείτε να διαχειριστείτε την οικειότητα και να έχετε μια υγιή, στενή σχέση με το σύντροφό σας.
  3. Αν οι γονείς σας σάς ήλεγχαν σε υπερβολικό βαθμό, ίσως να είστε αρκετά πεισματάρηδες ως ενήλικες. Το πείσμαείναι ένας μηχανισμόςάμυνας πουυιοθετούντα παιδιά για να ξεφύγουν απότον έλεγχο τωνγονέων τους.
  4. Αν σας επέτρεπαν να βλέπετε τηλεόραση όταν ήσασταν παιδί, μπορεί να έχετε καταπιεσμένες ικανότητες επικοινωνίας.
  5. Αν παρακολουθούσατε πολλές εκπομπές βίαιου περιεχομένου στην τηλεόραση, είναι πολύ πιθανό να γίνετε επιθετικοί ως ενήλικες.
  6. Αν αντιγράφετε/μιμείστε τους γονείς σας, θα γίνεται πιο ανοιχτόμυαλοι ως ενήλικες. Αν προσπαθούσατε να κάνετε πράγματα ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών σας, ακόμη κι αν δεν έβγαζαν νόημα, αυτό σημαίνει ότι θα έχετε αναπτύξει την ικανότητα να υποθέτετε ότι οι πράξεις έχουν κάποιο «άγνωστο» σκοπό. Αυτό θα σας κάνει πιο ανοιχτούς στο να μοιράζεστε και να μεταδίδετε όσα γνωρίζετε αργότερα στη ζωή σας.
  7. Αν σας έδερναν όταν ήσασταν παιδί, τότε είναι πολύ πιθανό να είστε ένας ύπουλος ενήλικας. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι όσοι «έτρωγαν ξύλο» όταν ήταν παιδιά, θα αναπτύξουναπρεπή συμπεριφορά και ακόμη περισσότερο, θα αναπτύξουν την ικανότητανα κάνουν ό,τι έχουν στο μυαλό τους χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.
  8. Αν είχατε παιδικά τραύματα από κακοποίηση, τότε μπορεί να γίνετε παχύσαρκοι στην ενήλικη ζωή σας. Αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στη σεξουαλική κακοποίηση –και άλλες τραυματικές παιδικές εμπειρίες- και τις διατροφικές διαταραχές.
  9. Αν είχατε υποστεί κακοποίηση ως παιδιά, θα επηρεαστεί η μνήμη και ο συναισθηματικός σας έλεγχος ως ενήλικες. Έρευνες νευροεπιστημόνων έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει κακοποίηση στα παιδικά τους χρόνια έχουν κακές αναμνήσεις και λιγότερο έλεγχο επάνω στα συναισθήματά τους.
  10. Αν είχατε πέσει θύματα εκφοβισμού ως παιδιά, θα είστε λιγότερο λειτουργικοί ως ενήλικες, θα υποφέρετε από κατάθλιψη, αυξημένο άγχος κ.ά.
πηγή 

Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός (†1682)

  https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFMQsfVnUjcyJV1ni9rQw-6pBYEFnBkZBUT4WYEfOEyUzX2CecJ54KJl9QZyNqbQYn5DEl6VdCjos8ZMtXjkD6hqZ9mZkd4TIGP6k4lr6Zks7lI6EX47z584ra546betalRsWrSI-ddl7e/s1600/411480-02.jpg
 
Γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Τριχωνίδος το 1597. Νέος προσήλθε στο μοναστήρι της Παναγίας Βλοχού στο Αγρίνιο. Κατόπιν κατέφυγε στη μονή Τροβάτου Αγράφων, όπου συνδέθηκε μ' ενάρετους Γέροντες και αύξησε τις γραμματικές του γνώσεις. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών εκάρη μοναχός και μετά δύο έτη χειροτονήθηκε διάκονος στη μονή Τατάρνης.
Με τον Γέροντά του Αρσένιο επισκέπτεται το Άγιον Όρος. Ο Ευγένιος συνδέεται με τον σχολάξοντα επίσκοπο Χαραλάμπη, «εις άκρον αρετής εληλακότα», στη μονή Ξηροποτάμου. Ο Γέροντάς του αναχωρεί για τα Ιεροσόλυμα και, όταν μαθαίνει ο Ευγένιος, μετά από πολύ καιρό, τον θάνατό του, επιστρέφει στη μονή Τροβάτου. Το Άγιον Όρος έμεινε νοσταλγικά στη μνήμη του. Κατόπιν επισκέπτεται την Αλεξάνδρεια, όπου τον χειροτονεί ιερέα ο πατριάρχης Κύριλλος ο Λούκαρις, το Σινά και τα Ιεροσόλυμα.
Επιστρέφει στην πατρίδα του και παραμένει στις μονές Βραγγιανών, Βαρνάκοβας και Τατάρνης. Ως φιλομαθής παρακολουθεί μαθήματα στην Κεφαλλονιά, Ζάκυνθο και Κωνσταντινούπολη από ονομαστούς δασκάλους. Ιδρύει σχολές και διδάσκει στην Άρτα, Μεσολόγγι, Αιτωλικό, Αγρίνιο, Καρπενήσι, μονή Αγίας Παρασκευής Βραγγιανών. Αποκτά πολλούς και καλούς μαθητές, οι οποίοι με τη σειρά τους διαπρέπουν και ιδρύουν σχολές. Κτίζει ναούς, κηρύττει συνεχώς, γράφει πλήθος επιστολών, περί τις πεντακόσιες, ασχολείται με τη συγγραφή και την υμνογραφία.
Εκοιμήθη προσευχόμενος, αφού είχε προαισθανθεί το τέλος του, ώρα 12 της 5ης Αυγούστου 1682 στη μονή Βραγγιανών, περιστοιχισμένος από αγαπητούς του μαθητές. Βιογράφος του υπήρξε ο πιστός του μαθητής ιερομόναχος Αναστάσιος ο Γόρδιος (1703). Η αναγνώριση του Ευγενίου ως αγίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο την 1 Ιουλίου 1982. Πλήρη ασματική ακολουθία συνέταξε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Από το όλο έργο του οσίου Ευγενίου φανερώνεται η μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Ο ίδιος υπήρξε ακούραστος πνευματικός εργάτης σε δύσκολες ώρες του Γένους, φωτισμένος οδηγός και ενάρετος διδάσκαλος. Τη ρητορεία, τη μόρφωση, την απέραντη μνήμη, το θάρρος, τη θέληση και την εξαιρετική του βούληση τα έθεσε όλα για την ανόρθωση των υποδούλων αδελφών του. Στο Καρπενήσι υπάρχουν δύο παρεκκλήσια του.
Η μνήμη του τιμάται στις 5 Αυγούστου.
 

Το Π.Σ.Ε. και το άβατο του Αγίου Όρους

  http://assets.in.gr/dGenesis/assets/Content5/Photo/723849_b.jpg
 
«Ας μην απατώμεθα. Υπάρχει και ο «διάλογος του ψεύδους», όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητώς ή ασυνειδήτως ψεύδονται ο είς εις τον άλλον. Τοιούτος διάλογος είναι οικείος εις τον «πατέρα του ψεύδους», τον Διάβολον, «ότι ψεύστης εστίν και ο πατήρ αυτού» (Ιω. 8, 44).»  Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς (+ 1979)
Με αφορμή την πρόσφατη αποκάλυψη περί της απόφασης του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών σχετικά με την κατάργηση του αβάτου των ιερών τόπων, και συνακόλουθα και του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν έντονοι προβληματισμοί και ανησυχίες στους απανταχού φίλους και προσκυνητές του Άθωνος.
Οι προβληματισμοί αυτοί βέβαια δεν υφίστανται στη δυνατότητα εφαρμογής αυτής της απόφασης, καθώς το Π.Σ.Ε. και κάθε άλλος διεθνής οργανισμός δεν νομιμοποιείται να παραβιάζει τους εθνικούς νόμους και τα Συντάγματα. Το άβατο του Αγίου Όρους, το οποίο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση θεσμό υποτίμησης της γυναίκας, αλλά αποκλειστικά μέσο περιφρούρησης της απρόσκοπτης υπερφυσικής μοναχικής ζωής (για τον ίδιο λόγο ορθώς υπάρχουν εν τω κόσμω γυναικεία μοναστήρια άβατα για τους άνδρες), προστατεύεται από τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους (άρθρο 186) που αποτελεί νόμο της Ελληνικής Πολιτείας, αναγνωρισμένο και προστατευόμενο μάλιστα από το Σύνταγμα (άρθρο 105), αλλά και με διεθνείς συμβάσεις (Συνθήκη Άμστερνταμ, Συμφωνία Σέγκεν) που αναγνωρίζουν και σέβονται την παράδοση του ιερού τόπου της Ορθοδοξίας.

Ακόμα και στην περίπτωση που ο νόμος επιτρέψει στο μέλλον την είσοδο θηλέων στο Άγιον Όρος, οι 20 Ιερές Μονές διατηρούν δικαίωμα να απαγορεύσουν την είσοδο σε όποιον δεν επιθυμούν να εισέλθει, καθώς όλη η έκταση της χερσονήσου του Άθω, αποτελεί ιδιοκτησία κατανεμημένη στις Αγιορείτικες Μονες. Επειδή, λοιπόν, χωρίς την συγκατάθεση των ιδιοκτητών, δεν μπορεί κανείς να εισέλθει σε οποιαδήποτε ιδιοκτησία, δεν μπορεί και ουδείς να εισέλθει στο Άγιο Όρος χωρίς τη συγκατάθεση των μοναστηριών, τα οποία δεν θα πάψουν ποτέ να σέβονται την επιθυμία της ίδιας της Θεοτόκου, να είναι ο τόπος εκείνος, τόπος μετανοίας και αδιάλειπτης προσευχής και όχι προορισμός θρησκευτικού τουρισμού.
Ο προβληματισμός μας όμως πρέπει να επικεντρωθεί και σε άλλο σημείο. Γνωρίζουμε ότι στο Π.Σ.Ε. συμμετέχουν αντιπρόσωποι πολλών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, μάλιστα και από την Εκκλησία της Ελλάδος. Γεννάται εύλογα η απορία, αν οι αντιπρόσωποί μας διαβάζουν αυτά που υπογράφουν ή απλώς συμφωνούν σε όλα στα πλαίσια του «διαλόγου της αγάπης». Αλήθεια, οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στο Π.Σ.Ε. επιθυμούν την κατάργηση του αβάτου του Αγίου Όρους; Και αν ναι, γιατί ποτέ δεν έθεσαν το θέμα στις κατά τόπους Εκκλησίες τους ή στο έχον την πνευματική εποπτεία του Αγίου Όρους, Οικουμενικό Πατριαρχείο;
Και δυστυχώς δεν είναι αυτή η μόνη παραφωνία στη συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε. Πλήθος θέσεων και αποφάσεων που καμία σχέση δεν έχουν με την Ορθόδοξη Θεολογία έχουν υπογραφεί κατά καιρούς από τους εκπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, π.χ. αόρατη εκκλησιαστική ενότητα του χριστιανισμού, αναγνώριση μυστηρίων των ετεροδόξων, κλήση της Ορθοδοξίας σε μετάνοια (!) και άλλα ων ουκ έστι αριθμός!
Για όλα αυτά τα ολισθήματα, έχουν εκφράσει αντιρρήσεις στο παρελθόν Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί με ισχυρά επιχειρήματα. Τελευταία για τις αποφάσεις του Π.Σ.Ε. στο Πουσάν της Ν. Κορέας, πέντε ενεργεία Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος (Γλυφάδας κ.κ. Παύλος, Γόρτυνος κ.κ. Ιερεμίας, Κονίτσης κ.κ. Ανδρέας, Αιτωλιάς και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς, Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ) διαμαρτυρήθηκαν στην Ιερά Σύνοδο για τις αντορθόδοξες αποφάσεις που έφεραν τις υπογραφές και των δικών μας απεσταλμένων. Στις αντιδράσεις αυτές δεν υπάρχει καμία επίσημη απάντηση από την άλλη πλευρά. Οι «θιασώτες του διαλόγου», ελλείψει επιχειρημάτων αποφεύγουν τον … διάλογο με τους δικαίως ανησυχούντες. Η δε πτωχεία των επιχειρημάτων τους, οδηγεί σε «εθιμοτυπικούς» πλέον χαρακτηρισμούς «αγάπης», όπως ταλιμπάν, φονταμενταλιστές, παλαιοημερολογίτες κ.λπ., στους οποίους καταφεύγουν για να κερδίσουν τις εντυπώσεις! Όμως, ο Θεός ου μυκτηρίζεται…
Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι η συμμετοχή μας στους διαλόγους δεν πρόκειται για μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως, κάτι που αν συνέβαινε θα είχε θετικά αποτελέσματα στους ετερόδοξους αδελφούς μας αλλά και δεν θα δημιουργούνταν αντιδράσεις και διχασμοί στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 
Η συμμετοχή των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε. πρέπει να αντιμετωπισθεί με προβληματισμό, σοβαρότητα και ευσυνειδησία. Θα μπορούσαμε σε αυτό να μιμηθούμε την Παπική Κοινότητα (και όχι μόνο στην εκκοσμίκευση, τον ηγεμονισμό και τον δογματικό μινιμαλισμό), η οποία δεν είναι μέλος του Π.Σ.Ε., αλλά συμμετέχει ως παρατηρητής, αρνούμενη να δεχθεί ότι όλο αυτό το συνονθύλευμα αιρέσεων, αποτελεί Εκκλησία. Αφού δεν σκοπεύουμε να μεταδώσουμε στους αιρετικούς αδελφούς μας την Αλήθεια της Πίστης μας, παρά μόνο επηρεαζόμαστε αρνητικά δεχόμενοι τις δικές τους πλάνες, δεν υφίσταται κανένας λόγος συμμετοχής των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε. και είναι αναγκαία η αποχώρησή μας, όπως ήδη έχουν κάνει τα Πατριαρχεία Βουλγαρίας και Γεωργίας.
Ο Άθως, τέλος, το παγκόσμιο κέντρο της Ορθοδοξίας, αποτελεί μέχρι και σήμερα το λιμάνι καταφυγής χιλιάδων ανθρώπων από όλη την οικουμένη, οι οποίοι βιώνοντας εκεί το ημερονύκτιο αγιορείτικο πρόγραμμα, αναθεωρούν τις προτεραιότητες της ζωής τους και επιστρέφουν στον δύσκολο αγώνα της ζωής με γεμάτες τις πνευματικές «μπαταρίες». Η οποιαδήποτε αλλοίωση της ήσυχης ζωής του Αγίου Όρους, θα είχε ως αποτέλεσμα την πνευματική καταστροφή του και την απώλεια του μοναδικού βιώματος που ζει κάθε οικιστής και προσκυνητής του. Γι’ αυτό και είναι ισχυρή η πεποίθηση των πιστών, ότι η Παναγία μας, η έφορος και προστάτης της αθωνικής χερσονήσου, δεν θα επιτρέψει την εφαρμογή των ανόμων σχεδίων του Π.Σ.Ε. και κάθε άλλου οργάνου της Νέας Εποχής, απέναντι στην παγκόσμια κοιτίδα της Ορθοδοξίας.

πηγή 

Σημείο!!! Εικόνα της Παναγιάς ανοιγοκλείνει τα μάτια της στον Πανάγιο Τάφο !!!! (video)

 

Εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται αποθησαυρισμένη στον Πανάγιο Τάφο, στο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, ανοιγοκλείνει περιστασιακά τα μάτια της.
 Αυτόπτες μάρτυρες κατέγραψαν την μυστηριώδη κίνηση των ζωγραφισμένων οφθαλμών της Παναγίας. Ελληνορθόδοξη τοπική εκκλησιαστική πηγή επιβεβαίωσε το γεγονός. 
Οι πιστοί το εκλαμβάνουν ως σημείο και προσεύχονται για ειρήνη στα χειμαζόμενα εδάφη της Παλαιστίνης.Η εικόνα σύμφωνα με διηγήσεις και την παράδοση βρίσκεται στο σημείο όπου η Παναγία αντικρύζοντας Σταυρωμένο το Γιο της έκλαψε.

Δείτε εδώ 

Το ελληνικό έθνος δεν είναι πρόσφατη κατασκευή

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9GJVyJwTdunXpzizBPcftGsUtIqblWS52v9ukld198g6PySGLCHH6DBWV6REL0EhGf07Pn4j2q3V28o8DKUZjlxIuAU6APGQbsMKPr4O0CnoIlPh-oK5e-jB1gEV_rcC8snckWRrDvzlU/s1600/Prosklisi_meletopoulos_Page_2a.jpg

Α­πό­σπα­σμα α­πό το βι­βλί­ο του Μελέτη Μελετόπουλου, To ζήτημα του πατριωτισμού, το ο­ποί­ο κυ­κλο­φό­ρη­σε πέ­ρυ­σι α­πό τις εκ­δό­σεις Πα­πα­ζή­ση, δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 84.
Τά στε­ρε­ό­τυ­πα καί οἱ ἰ­δε­ο­λη­ψί­ες τῆς «προ­ο­δευ­τι­κῆς» δι­α­νό­η­σης
«Θά ᾽ρθει πρῶ­τα ἕ­να ψευ­το­ρω­µ­έ­ϊ­κο˙
νά µήν τό πι­στέ­ψεις. Θά φύ­γει πί­σω».
Κο­σµ­ᾶς Αἰ­τω­λός
Μία ὀ­λι­γά­ρι­θµ­η ἀλ­λά παν­τα­χοῦ πα­ροῦ­σα ὁ­µ­ά­δα πα­νε­πι­στη­µ­ια­κῶν, δη­µ­ο­σι­ο­γρά­φων, δι­α­νο­ου­µ­έ­νων καί πο­λι­τευ­τῶν ἐ­πι­χει­ρεῖ τά τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια µέ συ­στη­µ­α­τι­κό καί ἐ­πί­µ­ο­νο τρό­πο νά ἐ­πη­ρε­ά­σει τήν κοι­νή γνώ­µ­η καί ἰ­δι­α­ί­τε­ρα τήν νε­ο­λα­ί­α καί νά µ­ε­τα­βά­λει τήν ἱ­στο­ρι­κή συ­νε­ί­δη­ση καί το­ύς πο­λι­τι­κο­ύς προ­σα­να­το­λι­σµ­ο­ύς τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ. Προ­ω­θεῖ και­νο­φα­νεῖς ἀ­πό­ψεις γιά γε­γο­νό­τα µ­ε­ί­ζο­νος ση­µ­α­σί­ας, ὅ­πως ἡ Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση, ἀλ­λά καί ὑ­πο­στη­ρί­ζει συγ­κε­κρι­µ­έ­νες θέ­σεις γιά τίς σύγ­χρο­νες ἑλ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, τό Κυ­πρια­κό, τήν ἐν­τα­ξια­κή πο­ρε­ί­α τῆς Τουρ­κί­ας πρός τήν Εὐ­ρω­πα­ϊ­κή ῞Ε­νω­ση, τήν ὑ­πο­τι­θέ­µ­ε­νη ὕ­παρ­ξη µ­ει­ο­νο­τή­των στό ἐ­σω­τε­ρι­κό τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κρά­τους, τήν ἀ­πό­δο­ση ρα­τσι­στι­κῶν καί σω­βι­νι­στι­κῶν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶν στόν ἑλ­λη­νι­κό λαό, τήν σχέ­ση µ­ας µέ τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α καί πολ­λά ἄλ­λα. Ἡ ἀ­πή­χη­ση αὐ­τῶν τῶν ἀν­τι­λή­ψε­ων στήν ἑλ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α εἶ­ναι ἐ­λά­χι­στη, ἀ­φοῦ ὅ­λες οἱ ἔγ­κυ­ρες µ­ε­τρή­σεις τῆς κοι­νῆς γνώ­µ­ης δε­ί­χνουν µία συν­τρι­πτι­κή κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ πα­τρι­ω­τι­κοῦ αἰ­σθή­µ­α­τος καί τῶν πα­ρα­δο­σια­κῶν ἀ­ξι­ῶν σέ ὅ­λες τίς ἡ­λι­κί­ες καί τίς κοι­νω­νι­κές ὁ­µ­ά­δες. Πα­ρά ταῦ­τα, ἡ προ­σπά­θεια χον­δρο­ει­δοῦς ἀ­να­θε­ώ­ρη­σης τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἱ­στο­ρί­ας, µ­α­ζί µέ τήν προ­ώ­θη­ση «ἐ­ναλ­λα­κτι­κῶν» ἀ­πό­ψε­ων στά ἐ­θνι­κά µ­ας θέ­µ­α­τα, ἔ­χουν προ­κα­λέ­σει κα­τά και­ρούς µ­ε­γά­λες ἀν­τι­δρά­σεις καί τήν ὀργή τῆς κοι­νῆς γνώ­µ­ης.  []
Κεν­τρι­κό στοι­χεῖ­ο αὐ­τῆς ὅ­λης τῆς πο­λι­τι­κῆς «φι­λο­σο­φί­ας» εἶ­ναι ἡ ἐ­πί­θε­ση στήν ἔν­νοι­α τῆς Πα­τρί­δας καί στό πα­τρι­ω­τι­κό συ­να­ί­σθη­µ­α. ῎Ε­χουν κα­τα­βλη­θεῖ ἀ­πό το­ύς κύ­κλους αὐ­το­ύς ἐ­πί­µ­ο­νες προ­σπά­θει­ες νά ταυ­τι­σθεῖ ὁ Πα­τρι­ω­τι­σµ­ός µέ τόν ἐ­θνι­κι­σµό, τόν σω­βι­νι­σµό, τόν ρα­τσι­σµό, τήν µ­ι­σαλ­λο­δο­ξί­α. Κάθε αὐ­το­νό­η­τη, ἀ­κό­µ­η καί ἡ µ­ε­τρι­ο­πα­θέ­στε­ρη, ἄ­πο­ψη γιά τήν ὑ­πε­ρά­σπι­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς µ­ας κυ­ρι­αρ­χί­ας καί τήν ἀν­τι­µ­ε­τώ­πι­ση ξέ­νης ἐ­πι­βου­λῆς συ­κο­φαν­τεῖ­ται ὡς «ἐ­θνι­κι­στι­κή ὑ­στε­ρί­α» καί ἀν­τι­προ­τε­ί­νε­ται ὁ «δι­ά­λο­γος» γιά τά κυ­ρι­αρ­χι­κά µ­ας δι­και­ώ­µ­α­τα, ὁ κα­τευ­να­σµ­ός κ.λπ. Λο­γι­κή ἀ­πό­λη­ξη πα­ρό­µ­οι­ων ἀν­τι­λή­ψε­ων, βε­βα­ί­ως, εἶ­ναι ἡ δι­α­µ­όρ­φω­ση ἑ­νός κλί­µ­α­τος αὐ­το­ε­νο­χο­ποί­η­σης καί πα­θη­τι­κῆς ἀ­πο­δο­χῆς τῶν ἀ­µ­φι­σβη­τή­σε­ων τῆς ἐ­θνι­κῆς µ­ας ὑ­πό­στα­σης. Καί ἡ ἀ­πο­δυ­νά­µ­ω­ση τοῦ πνε­ύ­µ­α­τος ἀν­τί­στα­σης στίς ἀ­πει­λές πού πάν­το­τε ὑ­πῆρ­χαν καί πάν­το­τε θά ὑ­πάρ­χουν, στόν τα­ρα­γµ­έ­νο κό­σµ­ο πού πο­ρευ­ό­µ­α­στε ὡς ἔ­θνος ἐ­πί χι­λι­ά­δες χρό­νια.
῎Αλ­λο­θι καί ἀ­φο­ρµή τῆς ἐ­πί­θε­σης ὁ­ρι­σµ­έ­νων προ­σώ­πων καί ὁ­µ­ά­δων ἐ­ναν­τί­ον τοῦ πα­τρι­ω­τι­κοῦ αἰ­σθή­µ­α­τος, τῆς ἔν­νοι­ας τοῦ ῎Ε­θνους καί ὅ­λων τῶν ἐ­θνι­κῶν συ­µ­βό­λων, εἶ­ναι ἀ­σφα­λῶς ἡ κα­τά­χρη­σή τους ἀ­πό τήν δι­κτα­το­ρί­α τῶν συν­τα­γµ­α­ταρ­χῶν (1967-1974). Οἱ συν­τα­γµ­α­τάρ­χες κα­τα­σκε­ύ­α­σαν ἕ­να κά­πη­λο ἰ­δε­ο­λο­γι­κό προ­σω­πεῖ­ο χρη­σι­µ­ο­ποι­ών­τας τά ἱ­ε­ρά καί τά ὅ­σια τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς κοι­νω­νί­ας, ὅ­πως τό Εἰ­κο­σι­έ­να, τό Σα­ράν­τα, τό τρί­πτυ­χο Πα­τρίς-Θρη­σκε­ί­α-Οἰ­κο­γέ­νεια κ.λπ.
῎Ε­τσι, µόλις κα­τέρ­ρευ­σε τό δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς, τό 1974, ἡ κα­τά­χρη­ση αὐ­τή τῶν ἐ­θνι­κῶν συ­µ­βό­λων ἀ­πό τήν δι­κτα­το­ρί­α ἔ­δω­σε τό «δι­κα­ί­ω­µ­α» σέ κά­ποι­ους κύ­κλους νά ἐ­πι­τε­θοῦν ὄ­χι µόνον ἐ­ναν­τί­ον τοῦ στρα­το­κρα­τι­κοῦ αὐ­ταρ­χι­σµ­οῦ, ἀλ­λά καί τῶν συ­µ­βό­λων πού αὐ­τός κα­τα­χρά­στη­κε.
∆ι­ά­φο­ροι πα­νε­πι­στη­µ­ια­κοί, δη­µ­ο­σι­ο­γρα­φοῦν­τες ἱ­στο­ρι­κοί κ.λπ., [  ] ἀν­τέ­γρα­ψαν καί εἰ­σή­γα­γαν ἀ­τε­λῶς κά­ποι­ες ἄ­σχε­τες πρός τά ἑλ­λη­νι­κά δε­δο­µ­έ­να θε­ω­ρη­τι­κές κα­τα­σκευ­ές ἀ­πό τήν Εὐ­ρώ­πη καί τίς ΗΠΑ ἤ ξε­σή­κω­σαν κά­ποι­ες πο­λι­τι­κῶς ὀρ­θές ἰ­δέ­ες τῆς µόδας ἀ­πό πο­λι­τι­κά πε­ρι­ο­δι­κά τῆς Νέας Ὑόρκης ἤ τοῦ ῎Αµστερνταµ καί τίς ὕ­ψω­σαν ὡς λά­βα­ρο πα­νε­πι­στη­µ­ια­κῆς στα­δι­ο­δρο­µ­ί­ας καί ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κῆς ἀ­νέ­λι­ξης. Καί βρῆ­καν στόν κλει­στό τους χῶ­ρο εὐ­νο­ϊ­κή ἀν­τα­πό­κρι­ση, δι­ό­τι στήν πα­νε­πι­στη­µ­ια­κή µ­ας κοι­νό­τη­τα ἡ ἄ­κρι­τη εἰ­σα­γω­γή θε­ω­ρι­ῶν (ὅ­πως καί κα­τα­να­λω­τι­κῶν προ­ϊ­όν­των) ἀ­πό τό ἐ­ξω­τε­ρι­κό, πού ὑ­πο­κα­θι­στᾶ τήν κο­πι­α­στι­κή πα­ρα­γω­γή τους, ἔ­χει δυ­στυ­χῶς µ­α­κρά πα­ρά­δο­ση.
Μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο, πα­ρα­δε­ί­γµ­α­τος χά­ριν, ἡ θε­ω­ρί­α τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης τῶν κα­θη­γη­τῶν Γκέλνερ καί Χομπσμπάουμ, πού ἀ­φο­ρᾶ τά ἀ­νε­πτυ­γµ­έ­να βι­ο­µ­η­χα­νι­κά ἔ­θνη τῆς ∆ύ­σης, ἐ­φα­ρµ­ό­σθη­κε µέ ἀ­πί­στευ­τη ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κή ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα ἀ­πό κά­ποι­ους πα­νε­πι­στη­µ­ι­α­κο­ύς τῆς µή βι­ο­µ­η­χα­νι­κῶς ἀ­νε­πτυ­γµ­έ­νης χώ­ρας µ­ας. Σύσσωµη ἡ «προ­ο­δευ­τι­κή», ἀ­να­νε­ω­τι­κή, ἐκ­συγ­χρο­νι­στι­κή κ.λπ. ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κή κοι­νό­τη­τα υἱ­ο­θέ­τη­σε τήν ἐ­ξω­πρα­γµ­α­τι­κή γιά τά ἑλ­λη­νι­κά δε­δο­µ­έ­να αὐ­τήν θε­ω­ρί­α. Γιά νά δοῦ­µ­ε κα­λύ­τε­ρα πῶς λει­τουρ­γεῖ τό στε­ρε­ό­τυ­πο, ἀ­ξί­ζει τόν κό­πο νά στα­θοῦ­µ­ε λί­γο σ’ αὐ­τό τό ση­µ­εῖ­ο.
Τό συ­µ­πέ­ρα­σµ­α πού συ­νή­γα­γε ἡ «προ­ο­δευ­τι­κή» µ­ας δι­α­νό­η­ση ἀ­πό τήν ἐ­φα­ρµ­ο­γή αὐ­τῆς τῆς θε­ω­ρί­ας, πού θά ἐ­ξε­τά­σου­µ­ε ἀ­µ­έ­σως πα­ρα­κά­τω ἀ­να­λυ­τι­κά, ἦ­ταν ὅ­τι δέν ὑ­φί­στα­ται συ­νέ­χεια τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ ἔ­θνους, ὅ­τι τό σύγ­χρο­νο ἑλ­λη­νι­κό ἔ­θνος εἶ­ναι µία κα­τα­σκευή τῆς «νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας», ὅ­τι ἡ ση­µ­ε­ρι­νή ἑλ­λη­νι­κή συ­νε­ί­δη­ση εἶ­ναι τε­χνη­τό καί βε­βι­α­σµ­έ­νο «ἰ­δε­ο­λό­γη­µ­α» κ.λπ. Φυ­σι­κά, δέν ἔ­κα­ναν τόν κό­πο, οἱ «προ­ο­δευ­τι­κοί» µ­ας δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νοι, νά µ­ε­λε­τή­σουν τίς πη­γές, νά δι­α­πι­στώ­σουν πρω­το­γε­νῶς πῶς σκε­πτό­ταν καί πῶς αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­ζό­ταν ὁ ῞Ελ­λη­νας τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, για­τί ἔ­γι­νε ἡ µ­ε­γά­λη Ἐ­πα­νά­στα­ση τοῦ 1821, ποιά ἦ­ταν ἡ πο­λι­τι­στι­κή ἔκ­φρα­ση τοῦ ὑ­πό­δου­λου Ἑλ­λη­νι­σµ­οῦ –καί, ὁ­πωσ­δή­πο­τε, τό κυ­ρί­αρ­χο κα­τά τόν Σο­λω­µό, ἀλ­λά καί πολ­λο­ύς ἄλ­λους– κρι­τή­ριο τῆς γλώσ­σας: τί γλῶσ­σα ὁ­µ­ι­λοῦ­σε ὁ Ἑλ­λη­νι­σµ­ός στο­ύς αἰ­ῶ­νες τῆς µ­α­κρᾶς Ἱ­στο­ρί­ας του; Δι­α­κό­πη­κε πο­τέ ἡ ὁ­µ­ι­λί­α τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς γλώσ­σας στο­ύς µ­α­κρο­ύς αἰ­ῶ­νες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου καί τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας στίς ἑλ­λη­νι­κές χῶ­ρες; ποιά ἦ­ταν ἡ γλῶσ­σα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας; Ποιά ἦ­ταν ἡ γλῶσ­σα τῶν δι­α­νο­ου­µ­έ­νων; Ποιά ἦ­ταν ἡ γλῶσ­σα τῆς ἀλ­λη­λο­γρα­φί­ας µ­ε­τα­ξύ τῶν ὁ­πλαρ­χη­γῶν καί προ­ε­στῶν τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας; Σέ ποιά γλῶσ­σα ἔ­γρα­ψαν τά κε­ί­µ­ε­νά τους οἱ Φα­να­ρι­ῶ­τες; Τί γλῶσ­σα µ­ι­λοῦ­σε το 1600 και το 1700 ὁ ἁ­πλός λα­ός; Σέ ποιά γλῶσ­σα τρα­γου­δοῦ­σε ὁ ἁ­πλός λα­ός τά δη­µ­ο­τι­κά τρα­γο­ύ­δια του; Τί προ­έ­λευ­ση ἔ­χουν τά ἤ­θη καί τά ἔ­θι­µ­α τοῦ λα­οῦ αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας; Ποι­ά ἦ­ταν ἡ ἱ­στο­ρι­κή συ­νεί­δη­ση, τά κοι­νά ση­µ­εῖ­α ἀ­να­φο­ρᾶς, τό πλαί­σιο αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σµ­οῦ αὐ­τοῦ τοῦ λα­οῦ; [  ]
Ἀλ­λά ἄς δοῦ­µ­ε ἄν τά συ­µ­πε­ρά­σµ­α­τα τῶν προ­ο­δευ­τι­κῶν µ­ας δι­α­νο­ου­µ­έ­νων συ­νά­δουν καί πρός το­ύς ἴ­διους το­ύς θε­ω­ρη­τι­κο­ύς το­ύς ὁ­πο­ί­ους ἐ­πι­κα­λοῦν­ται. Ὁ Έρνεστ Γκέλνερ εἶ­χε πολ­λο­ύς λό­γους νά ἀ­σχο­λη­θεῖ µέ τόν ἐ­θνι­κι­σµό: εἶ­χε γεν­νη­θεῖ τό 1925 στήν Πρά­γα, ἀ­να­πτύ­χθη­κε πνευ­µ­α­τι­κά ἀ­νά­µ­ε­σα στήν τσέ­χι­κη καί τήν γε­ρµ­α­νι­κή κουλ­το­ύ­ρα καί ὡς Ἑ­βραῖ­ος δι­ώ­χθη­κε ἀ­πό το­ύς να­ζί. Ἡ τραυ­µ­α­τι­κή του ἐ­µ­πει­ρί­α ἀ­πό τόν ἐ­θνι­κο­σο­σι­α­λι­σµό ἦ­ταν τό ψυ­χο­λο­γι­κό ὑ­πό­στρω­µ­α καί τό ἀρ­χι­κό κί­νη­τρο πού τόν ὤ­θη­σε νά ἀ­σχο­λη­θεῖ σέ πολ­λές µ­ε­λέ­τες του µέ τό ἐ­θνι­κι­στι­κό φαι­νό­µ­ε­νο. Ὁ ἄλ­λος ἐκ­φρα­στής τῆς θε­ω­ρί­ας τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης, ὁ Έρικ Χομπσμπάουμ, ἐ­πί­σης Ἑ­βραῖ­ος δι­ω­κό­µ­ε­νος ἀ­πό το­ύς να­ζί, στρα­τευ­µ­έ­νος κο­µ­µ­ου­νι­στής, συ­νέ­βα­λε καί αὐ­τός στήν ἀ­νά­λυ­ση τοῦ ἐ­θνι­κι­στι­κοῦ φαι­νο­µ­έ­νου. Οἱ δύ­ο αὐ­τοί σπου­δαῖ­οι ἱ­στο­ρι­κοί ἀ­σχο­λή­θη­καν µέ ἕ­να πο­λύ συγ­κε­κρι­µ­έ­νο ἐ­ρώ­τη­µ­α: πῶς ἡ ἀρ­χι­κά πο­λυ­δι­α­σπα­σµ­έ­νη, φε­ου­δα­λι­κή Εὐ­ρώ­πη, κα­τέ­λη­ξε νά πα­ρα­γά­γει ἐ­θνι­κά κρά­τη καί ἐ­θνι­κι­στι­κές ἀν­τι­λή­ψεις πού ὁ­δή­γη­σαν στόν να­ζι­σµό.
Πρά­γµ­α­τι, οἱ δύ­ο αὐ­τοί ἱ­στο­ρι­κοί ἔ­χουν δί­κιο στά συ­µ­πε­ρά­σµ­α­τά τους γιά τήν δη­µ­ι­ουρ­γί­α τῶν σύγ­χρο­νων ἐ­θνῶν στόν χῶ­ρο τῆς ∆υ­τι­κῆς Εὐ­ρώ­πης. ῞Ο­ταν δι­α­λύ­θη­κε τό ∆υ­τι­κό Ρω­µ­α­ϊ­κό Κρά­τος, τό 476 µ.Χ., µία παν­σπε­ρµ­ί­α φυ­λῶν χω­ρίς πα­ρελ­θόν καί χω­ρίς ἱ­στο­ρι­κή καί ἐ­θνι­κή συ­νε­ί­δη­ση κα­τέ­κλυ­σε τόν χῶ­ρο τῆς ση­µ­ε­ρι­νῆς ∆υ­τι­κῆς καί Κεν­τρι­κῆς Εὐ­ρώ­πης. Βα­θµ­ια­ῖα, σχη­µ­α­τί­σθη­κε στά ἐ­ρε­ί­πια τοῦ ρω­µ­α­ϊ­κοῦ κρά­τους τό φε­ου­δα­λι­κό σύ­στη­µ­α, στά πλα­ί­σια τοῦ ὁ­πο­ί­ου το­πι­κοί φε­ου­δάρ­χες κυ­βερ­νοῦ­σαν µ­ι­κρά ἤ µ­ε­γά­λα φέ­ου­δα, σέ κα­θε­στώς πρω­τό­γο­νης ἀ­γρο­τι­κῆς οἰ­κο­νο­µ­ί­ας καί ἀ­νυ­παρ­ξί­ας ὀρ­γα­νω­µ­έ­νων κρα­τι­κῶν δο­µ­ῶν. Στα­δια­κά, κα­τά τήν Ἀ­να­γέν­νη­ση, ἐ­µ­φα­νί­σθη­καν οἱ πρῶ­τοι πυ­ρῆ­νες κρα­τῶν, πού ἔ­πα­σχαν ὅ­µ­ως ἀ­πό ἐ­θνο­λο­γι­κή καί πο­λι­τι­σµ­ι­κή ὁ­µ­οι­ο­γέ­νεια. Ἡ Ἀ­να­γέν­νη­ση, ὁ ∆ι­α­φω­τι­σµ­ός, ἡ Βι­ο­µ­η­χα­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση, ἡ ἰ­σχυ­ρο­πο­ί­η­ση τῆς Ἀ­στι­κῆς Τάξης, ἡ δη­µ­ι­ουρ­γί­α ὀρ­γα­νω­µ­έ­νων κρα­τι­κῶν µ­η­χα­νι­σµ­ῶν ὁ­δή­γη­σαν τε­λι­κῶς στήν δι­α­µ­όρ­φω­ση ἰ­σχυ­ρῶν κρα­τῶν.
Οἱ Γκέλνερ-Χομπσμπάουμ ἔ­χουν δί­κιο στό ἑ­ξῆς: ὅ­σο πιό ἀ­νο­µ­οι­ο­γε­νές ἐ­θνο­φυ­λε­τι­κά ἦ­ταν ἕ­να εὐ­ρω­πα­ϊ­κό κρά­τος, τό­σο πιό ἰ­σχυ­ρές ἦ­ταν οἱ προ­σπά­θει­ες ὁ­µ­ο­γε­νο­πο­ί­η­σής του. Τέτοιες προ­σπά­θει­ες ἦ­ταν δυ­να­τόν νά ὁ­δη­γή­σουν –καί στήν πε­ρί­πτω­ση τῆς Γε­ρµ­α­νί­ας ὁ­δή­γη­σαν– στήν ἐ­µ­φά­νι­ση τοῦ πα­ρα­λη­ρη­µ­α­τι­κοῦ σω­βι­νι­σµ­οῦ. Τοῦ ὁ­πο­ί­ου κύ­ρια θύ­µ­α­τα ὑ­πῆρ­ξαν ὡς ἀ­πο­δι­ο­πο­µ­παῖ­οι τρά­γοι οἱ Ἑ­βραῖ­οι, ἐκ τοῦ γε­γο­νό­τος ὅ­τι ἀ­πο­τε­λοῦ­σαν «πα­ρα­φω­νί­α» στο­ύς κόλ­πους ἑ­νός κρά­τους πού ἐ­πε­δί­ω­κε µέ µ­α­νί­α τήν πλή­ρη ὁ­µ­ο­γε­νο­πο­ί­η­σή του.
Τί σχέ­ση ἔ­χουν ὅ­λα αὐ­τά µέ τήν ἑλ­λη­νι­κή ἱ­στο­ρί­α καί πρα­γµ­α­τι­κό­τη­τα; Ἀ­πο­λύ­τως κα­­µ­ί­α. ῞Ο­ταν τό ∆υ­τι­κό Ρω­µ­α­ϊ­κό Κρά­τος δι­α­λύ­θη­κε τό 476, τό Ἀ­να­το­λι­κό Ρω­µ­α­ϊ­κό Κρά­τος ὄ­χι µόνον ἐ­πε­βί­ω­σε µέ ἐ­πι­τυ­χί­α, ἀλ­λά ἐ­ξε­λί­χθη­κε σέ παγ­κό­σµ­ια ὑ­περ­δύ­να­µ­η τοῦ Με­σα­ί­ω­να. Ἐ­νῷ ἡ Δυ­τι­κή Εὐ­ρώ­πη βί­ω­νε τό χι­λι­ό­χρο­νο δρᾶ­µ­α της, σέ κα­τά­στα­ση τρα­γι­κῆς ὑ­πα­νά­πτυ­ξης καί πνευ­µ­α­τι­κοῦ σκό­τους, τό Βυ­ζάν­τιο (Ρω­µ­α­νί­α γιά το­ύς συγ­χρό­νους του) βί­ω­νε µία ἐ­πο­χή ἀ­κµ­ῆς, ἦ­ταν ὀρ­γα­νω­µ­έ­νο κρά­τος µέ δη­µ­ό­σια δι­ο­ί­κη­ση, ἐκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­µ­α, κοι­νω­νι­κή πρό­νοι­α, ἐ­ξα­γω­γι­κό ἐ­µ­πό­ριο καί, κυ­ρί­ως, παγ­κό­σµ­ια πο­λι­τι­στι­κή ἀ­κτι­νο­βο­λί­α. ῞Ο­ταν, ἀν­τι­θέ­τως, ἡ ∆ύ­ση εἰ­σῆλ­θε σέ ἐ­πο­χή στα­δια­κῆς ἀ­νά­πτυ­ξης, ὁ βυ­ζαν­τι­νός κό­σµ­ος ὅ­δευ­ε πρός τό τέ­λος του, κι ὅ­ταν ἡ ∆υ­τι­κή Εὐ­ρώ­πη συγ­κλο­νι­ζό­ταν ἀ­πό τήν Ἀ­να­γέν­νη­ση, τόν ∆ι­α­φω­τι­σµό καί τήν Βι­ο­µ­η­χα­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση, ὁ Ἑλ­λη­νι­σµ­ός βί­ω­νε τόν δι­κό του, τρα­γι­κό Με­σα­ί­ω­να τοῦ σκό­τους καί τῆς δου­λε­ί­ας.
Ἡ δι­α­δι­κα­σί­α τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης, λοι­πόν, ὅ­πως τήν πε­ρι­γρά­φουν οἱ Γκέλνερ καί Χομπσμπάουμ, ἀ­φο­ρᾶ ἕ­ναν κό­σµ­ο πού πέ­ρα­σε ἀ­πό τίς φά­σεις τοῦ φε­ου­δα­λι­κοῦ Με­σαί­ω­να, τῆς Ἀ­να­γέν­νη­σης, τοῦ ∆ι­α­φω­τι­σµ­οῦ καί τῆς Βι­ο­µ­η­χα­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης, δι­α­δι­κα­σί­ες πού ἀ­που­σι­ά­ζουν παν­τε­λῶς ἀ­πό τήν ἑλ­λη­νι­κή ‘Ιστο­ρί­α λό­γῳ τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας. Πῶς, λοι­πόν, ἐ­φα­ρµ­ό­ζε­ται µ­έ τό­ση ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα στήν ἑλ­λη­νι­κή ‘Ι­στο­ρί­α;
Ὁ Ἑλ­λη­νι­σµ­ός, µ­ε­τά τήν ἀ­πορ­ρό­φη­ση τοῦ ἑλ­λη­νι­στι­κοῦ κό­σµ­ου ἀ­πό το­ύς Ρω­µ­α­ί­ους, συ­νέ­χι­σε νά κυ­ρια­ρχεῖ πο­λι­τι­στι­κά στά πλα­ί­σια τῆς Ρω­µ­α­ϊ­κῆς Κο­σµ­ο­κρα­το­ρί­ας (ὁ µ­ε­γα­λύ­τε­ρος ἱ­στο­ρι­κός τοῦ Εἰ­κο­στοῦ Αἰ­ῶ­να, ὁ ‘Άρνολντ Τόινμπι θε­ω­ρεῖ τήν Ρώµη µία ἁ­πλῆ πα­ραλ­λα­γή καί ἔκ­φαν­ση τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κό­σµ­ου). Ὁ ἐκ­χρι­στι­α­νι­σµ­ός τοῦ ρω­µ­α­ϊ­κοῦ κρά­τους δη­µ­ι­ο­ύρ­γη­σε, µέσα ἀ­πό πολ­λές πε­ρι­πέ­τει­ες, µία νέ­α πο­λι­τι­στι­κή σύν­θε­ση, τόν ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξο βυ­ζαν­τι­νό κό­σµ­ο. Ἡ συ­νε­ί­δη­ση τοῦ ῞Ελ­λη­να ὀρ­θό­δο­ξου, ὑ­πη­κό­ου τοῦ ρω­µ­α­ϊ­κοῦ κρά­τους, ὁ­δή­γη­σε στήν ἔν­νοι­α τοῦ Ρω­µ­η­οῦ: εἶ­ναι ἕ­να νέ­ο στά­διο τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­ας, πού ἀ­σφα­λῶς ὑ­πέ­στη δι­α­δο­χι­κές µ­ε­ταλ­λα­γές καί πέ­ρα­σε ἀ­πό πολ­λές φά­σεις στίς χι­λι­ε­τί­ες τῆς Ἱ­στο­ρί­ας του. Οἱ ἐν συ­νε­χε­ί­ᾳ φυ­λε­τι­κές ἀ­να­µ­ε­ί­ξεις τοῦ Ἑλ­λη­νι­σµ­οῦ (κυ­ρί­ως µέ Σλα­ύ­ους, Φράγ­κους καί Ἀλ­βα­νο­ύς) κα­τά τόν Με­σα­ί­ω­να, ὄ­χι µόνον δέν δι­έ­σπα­σαν τήν ἑλ­λη­νι­κή συ­νε­ί­δη­ση καί πο­λι­τι­στι­κή ἔκ­φρα­ση, ἀλ­λά τήν ἐν­δυ­νά­µ­ω­σαν µέ νέ­α δυ­να­µ­ι­κή.
Οἱ µ­ε­τα­να­στευ­τι­κές εἰσ­ρο­ές ὁ­δη­γοῦ­σαν σέ ἀ­φο­µ­ο­ί­ω­ση τῶν µ­ε­τα­να­στῶν («το­ύς Σλα­ύ­ους γραι­κώ­σας», γρά­φει γιά τόν πα­τέ­ρα του Βα­σί­λει­ο Α΄ ὁ Λέων ὁ Σο­φός στά Βα­σι­λι­κά του, ἐ­νῷ ὅ­λοι γνω­ρί­ζου­µ­ε τήν πρω­το­πο­ρια­κή δρά­ση τῶν Ἀρ­βα­νι­τῶν καί τῶν λα­τι­νο­γε­νῶν Βλά­χων στήν Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση καί σέ ὅ­λους το­ύς ἐ­θνι­κο­ύς ἀ­γῶ­νες). Χρει­ά­ζε­ται ἰ­δι­α­ί­τε­ρη ἐ­µ­µ­ο­νή σέ µία βι­ο­λο­γι­κή φυ­λε­τι­κή ἀν­τί­λη­ψη τῆς Ἱ­στο­ρί­ας, γιά νά µήν ἀν­τι­λα­µ­βά­νε­ται κα­νε­ίς τήν ἀ­φο­µ­οι­ω­τι­κή λει­τουρ­γί­α τῶν πο­λι­τι­σµ­ῶν. [   ]
Οἱ βα­θύ­τε­ρες ρί­ζες τῆς σύγ­χρο­νης ἑλ­λη­νι­κῆς ἐ­θνι­κῆς συ­νε­ί­δη­σης φθά­νουν πί­σω ὥς  τήν  ὁ­µ­η­ρι­κή ἐ­πο­χή, καί δι­ή­νυ­σαν χι­λι­ε­τί­ες πρίν φθά­σου­µ­ε στήν Τουρ­κο­κρα­τί­α καί στήν Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση. ῞Ο­ποι­ος δέν ἔ­χει µ­ε­λε­τή­σει σέ βά­θος τά ὁ­µ­η­ρι­κά ἔ­πη, τόν Ἐ­πι­τά­φιο τοῦ Πε­ρι­κλέ­ους, τίς δη­µ­η­γο­ρί­ες τοῦ Ἰ­σο­κρά­τους, ὅ­ποι­ος δέν ἔ­χει δι­α­βά­σει προ­σε­κτι­κά τήν Ἱ­στο­ρί­α τοῦ Με­γά­λου Ἀ­λε­ξάν­δρου καί τῶν ∆ι­α­δό­χων τοῦ Gustav Droysen, ὅ­ποι­ος δέν γνω­ρί­ζει τί γρά­φει ὁ Λέων ὁ Σο­φός στά Βα­σι­λι­κά του γιά τόν ἐ­ξελ­λη­νι­σµό τῶν Σλα­ύ­ων, κι ὅ­ποι­ος δέν ἐ­µ­βά­θυ­νε στοι­χει­ω­δῶς στήν ὑ­στε­ρο­βυ­ζαν­τι­νή πο­ί­η­ση ὅ­πως καί στό ἔρ­γο τῆς Ἑ­λέ­νης Γλύ­κα­τζη-Ἀρ­βε­λέρ γιά τήν Πο­λι­τι­κή Ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας, ἄν κά­ποι­ος δέν δι­ά­βα­σε µ­ε­τα­βυ­ζαν­τι­νή λο­γο­τε­χνί­α, ἀ­κρι­τι­κά ἔ­πη καί κλέ­φτι­κα τρα­γο­ύ­δια, ἀλ­λά καί Νε­ο­ελ­λη­νι­κό ∆ι­α­φω­τι­σµό, καί δέν µελέτησε ἐ­µ­βρι­θῶς τίς ἑλ­λη­νι­κές κοι­νό­τη­τες τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, σί­γου­ρα δέν µ­πο­ρεῖ νά συλ­λά­βει τήν πολυκύµαντη καί θυ­ελ­λώ­δη δι­α­δρο­µή τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἐ­θνι­κῆς συ­νε­ί­δη­σης.
Ὁ σο­φός Γκέλνερ τό ξέ­ρει κα­λύ­τε­ρα ἀ­πό το­ύς ἐν Ἑλ­λά­δι ἀν­τι­γρα­φεῖς του: «Ἡ πρώ­τη ἐ­θνι­κι­στι­κή ἐ­ξέ­γερ­ση ἔ­λα­βε χώ­ρα λί­γα χρό­νια µ­ε­τά τό Συ­νέ­δριο τῆς Βι­έν­νης καί ἦ­ταν ἡ ἑλ­λη­νι­κή», γρά­φει στό ἔρ­γο του Ἐ­θνι­κι­σµ­ός: πο­λι­τι­σµ­ός, πί­στη καί ἐ­ξου­σί­α [σέ ἑλ­λη­νι­κή µ­ε­τά­φρα­ση ἀ­πό τίς ἐκ­δό­σεις Ἀ­λε­ξάν­δρεια, Ἀ­θή­να 2002, σ. 69-70]. Καί συ­νε­χί­ζει: «Θά ἦ­ταν ἄ­σκο­πο νά ἀρ­νη­θοῦ­µ­ε ὅ­τι ὁ­ρι­σµ­έ­να γνω­ρί­σµ­α­τά της συ­νι­στοῦν κά­ποι­ο πρό­βλη­µ­α γιά τήν θε­ω­ρί­α µ­ας, ἡ ὁ­πο­ί­α συν­δέ­ει τόν ἐ­θνι­κι­σµό µέ τόν βι­ο­µ­η­χα­νι­σµό. Τό Να­ύ­πλιο (πρώ­τη πρω­τε­ύ­ου­σα τῆς Ἀ­νε­ξάρ­τη­της Ἑλ­λά­δας) καί ἡ Ἀ­θή­να τοῦ πρώ­ι­µ­ου 19ου αἰ­ῶ­να πα­ρου­σί­α­ζαν ἐ­λά­χι­στη ὁ­µ­οι­ό­τη­τα µέ τό Μάντσεστερ τοῦ ῎Ενγκελς, ἐ­νῷ ὁ Μο­ριᾶς δέν ἔ­µ­οια­ζε µέ τά λαγ­κά­δια τοῦ Λάνκασαϊαρ… εἶ­ναι εὔ­λο­γη ἡ ὑ­πο­ψί­α ὅ­τι ἀρ­χι­κά τό ἑλ­λη­νι­κό ἐ­θνι­κό κί­νη­µ­α δέν ἀ­πο­σκο­ποῦ­σε σ’ ἕ­να ὁ­µ­οι­ο­γε­νές νε­ω­τε­ρι­κό ἐ­θνι­κό κρά­τος, ἀλ­λά µ­ᾶλ­λον… νά ἀν­τι­κα­τα­στή­σει τήν Ὀ­θω­µ­α­νι­κή Αὐ­το­κρα­το­ρί­α µ’ ἕ­να νέ­ο Βυ­ζάν­τιο». ∆ι­αυ­γέ­στα­τη ἀ­νά­λυ­ση. Καί δι­α­πι­στώ­νει ὁ ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά ἔν­τι­µ­ος Γκέλνερ: «Σέ γε­νι­κές γρα­µ­µ­ές, ὄ­χι µόνο ὁ ἑλ­λη­νι­κός, ἀλ­λά ὅ­λοι οἱ βαλ­κα­νι­κοί ἐ­θνι­κι­σµ­οί φα­ί­νε­ται νά συ­νι­στοῦν µ­εῖ­ζον πρό­βλη­µ­α γι’ αὐ­τήν τήν θε­ω­ρί­α, ἄν λά­βου­µ­ε ὑ­π’ ὄ­ψιν τήν κα­θυ­στέ­ρη­ση τῶν Βαλ­κα­νί­ων σύ­µ­φω­να µέ τά κρι­τή­ρια τοῦ βι­ο­µ­η­χα­νι­σµ­οῦ καί τῆς νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας».
Οἱ δι­ά­φο­ροι κα­θη­γη­τές τῶν ἑλ­λη­νι­κῶν πα­νε­πι­στη­µ­ί­ων, πού βι­ά­στη­καν ἀ­πρό­σε­κτα νά ἐ­φα­ρµ­ό­σουν τήν θε­ω­ρί­α τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης στήν ἑλ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, ὑ­πο­βάλ­λον­τάς µ­ας τήν ἰ­δέ­α ὅ­τι τό ἑλ­λη­νι­κό ἔ­θνος εἶ­ναι µία τε­χνη­τή κα­τα­σκευή τῆς Νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας, ἀ­σφα­λῶς δέν πρό­σε­ξαν τί γρά­φει ὁ ἴ­διος ὁ Γκέλνερ στήν σε­λί­δα 144-45 τοῦ ἐν λό­γῳ βι­βλί­ου του (πού σύ­µ­φω­να µέ αὐ­τά πού ἔ­γρα­ψε στόν πρό­λο­γο ὁ γυι­ός –ἐ­πί­σης κα­θη­γη­τής– τοῦ συγ­γρα­φέ­α: «…εἶ­ναι ἡ τε­λευ­τα­ί­α του λέ­ξη στό θέ­µ­α τοῦ ἐ­θνι­κι­σµ­οῦ. Ἀν­τι­προ­σω­πε­ύ­ει ἐ­πί­σης τήν πιό ὥ­ρι­µ­η ἀ­νά­λυ­σή του…»). Γρά­φει λοι­πόν στό τέ­λος τοῦ βι­βλί­ου του ὁ Γκέλνερ: «Ἡ δι­κή µ­ου ἄ­πο­ψη εἶ­ναι ὅ­τι κά­ποι­α ἔ­θνη δι­α­θέ­τουν αὐ­θεν­τι­κο­ύς ἀρ­χα­ί­ους ὀ­µ­φα­λο­ύς, ἄλ­λα ἔ­χουν ὀ­µ­φα­λο­ύς πού ἐ­πι­νο­ή­θη­καν γιά χά­ρη τους ἀ­πό τήν ἴ­δια τήν ἐ­θνι­κι­στι­κή τους προ­πα­γάν­δα καί ἄλ­λα δέν ἔ­χουν κα­θό­λου ὀ­µ­φα­λό. Πι­στε­ύ­ω ἀ­κό­µ­η ὅ­τι ἡ µ­ε­σα­ί­α κα­τη­γο­ρί­α εἶ­ναι µέχρι στι­γµ­ῆς ἡ µ­ε­γα­λύ­τε­ρη, ἀλ­λά εἶ­µ­αι ἀ­νοι­χτός στίς δι­ορ­θώ­σεις πού θά ὑ­πο­δε­ί­κνυ­ε µία ἱ­στο­ρι­κή ἔ­ρευ­να. Σέ κά­θε πε­ρί­πτω­ση, νά πῶς πρέ­πει νά δι­α­τυ­πω­θεῖ τό ὅ­λο ζή­τη­µ­α».[]
Νά πῶς λει­τουρ­γεῖ ἡ πα­νε­πι­στη­µ­ια­κή κοι­νό­τη­τα στήν Ἑλ­λά­δα
Οἱ αὐ­τό­κλη­τοι εἰ­σα­γω­γεῖς πα­ρό­µ­οι­ων ξέ­νων θε­ω­ρι­ῶν, προ­σα­ρµ­ο­σµ­έ­νων κα­ταλ­λή­λως ὥ­στε νά ἐ­φα­ρµ­ο­σθοῦν στήν ἑλ­λη­νι­κή ‘Ι­στο­ρί­α κα­τά τό δο­κοῦν, προ­σπα­θοῦν νά ἐ­µ­φα­νί­σουν τήν ἄ­πο­ψη ὅ­τι τό Ἑλ­λη­νι­κό ῎Ε­θνος εἶ­ναι ἕ­να τε­χνη­τό κα­τα­σκε­ύ­α­σµ­α ἐ­θνι­κι­στῶν ἱ­στο­ρι­κῶν καί ἀ­κρο­δε­ξι­ῶν προ­πα­γαν­δι­στῶν. ῞Ο­τι στήν οὐ­σί­α οἱ κά­τοι­κοι αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας, µία παν­σπε­ρµ­ί­α Ἀλ­βα­νῶν, Σλα­ύ­ων, Βλά­χων, Σα­ρα­κα­τσά­νων καί ἄλ­λων ἀ­προσ­δι­ο­ρί­στου προ­ε­λε­ύ­σε­ως µ­ε­το­ί­κων, ἀ­πο­φά­σι­σαν µία ὡ­ρα­ί­α πρω­ί­α νά ἐ­πα­να­στα­τή­σουν ἔ­τσι χω­ρίς λό­γο, µ­ᾶλ­λον λό­γῳ ἀ­ναρ­χι­κοῦ χα­ρα­κτῆ­ρος, δι­ά­θε­σης γιά πλι­ά­τσι­κο καί ἐξ αἰ­τί­ας ἐ­θνι­κι­στι­κῶν προ­κα­τα­λή­ψε­ων ἐ­ναν­τί­ον τῶν Το­ύρ­κων. Ἡ Ὀ­θω­µ­α­νι­κή Αὐ­το­κρα­το­ρί­α ἦ­ταν, φα­ί­νε­ται, ἕ­να πο­λυ­ε­θνι­κό πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό κρά­τος, ὅ­που δι­α­βι­οῦ­σαν ἁ­ρµ­ο­νι­κά δι­ά­φο­ρες ἐ­θνό­τη­τες χω­ρίς πολ­λά προ­βλή­µ­α­τα. Ἰ­δε­ο­λο­γι­κό ἐ­πί­χρι­σµ­α σ’ αὐ­τήν τήν ἐκ­δή­λω­ση ἀ­ναρ­χί­ας ἔ­δω­σε ὁ ἀ­πό­η­χος τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης καί ἡ ἐ­πί­δρα­σή της σέ κά­ποι­ους δι­α­νο­ου­µ­έ­νους, πού ἀ­πο­φά­σι­σαν νά ἐ­πι­βά­λουν στα­νι­κά τήν δη­µ­ι­ουρ­γί­α ἐ­λε­ύ­θε­ρου κρά­τους στο­ύς εὐ­χα­ρι­στη­µ­έ­νους ρα­γι­ά­δες.
Μπο­ρεῖ αὐ­τά νά ἠ­χοῦν εἰ­ρω­νι­κά, ἀλ­λά δέν εἶ­ναι. Εἶ­ναι ἁ­πλῶς αὐ­τά πού πο­λύ σο­βα­ρά δη­µ­ο­σι­εύ­ουν οἱ «προ­ο­δευ­τι­κοί» µ­ας δι­α­νο­ού­µ­ε­νοι στόν ἑλ­λη­νι­κό Τύ­πο καί σέ ἑλ­λη­νι­κά «ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά» κε­ί­µ­ε­να. ῎Ας δοῦ­µ­ε µ­ε­ρι­κά πα­ρα­δε­ί­γµ­α­τα.
Κυ­ρια­κή 24 Μαρ­τί­ου 2002
(Πα­ρα­µ­ο­νή τῆς ἐ­θνι­κῆς ἑ­ορ­τῆς.)
Ὁ κ. Πέτρος Πι­ζά­νιας, τα­κτι­κός κα­θη­γη­τής τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἱ­στο­ρί­ας στό Ἰόνιο Πα­νε­πι­στή­µ­ιο, δη­µ­ο­σι­ε­ύ­ει ἐ­κτε­νέ­στα­το ἄρ­θρο στήν ἐ­φη­µ­ε­ρί­δα Κα­θη­µ­ε­ρι­νή, µέ τί­τλο, «Ἀ­πό το­ύς Γα­ζῆ­δες ὥς τήν ὀ­θω­µ­α­νι­κή ὁ­λο­κλή­ρω­ση» (σ. 5). Ἀ­φοῦ χα­ρα­κτη­ρί­ζει «ἀ­τε­λέ­στα­τη κο­σµ­ο­κρα­το­ρί­α» (!) τόν ἑλ­λη­νι­στι­κό κό­σµ­ο πού δη­µ­ι­ο­ύρ­γη­σε ὁ Μέγας Ἀ­λέ­ξαν­δρος, ἔρ­χε­ται στόν 13ο αἰ­ῶ­να, ὅ­ταν ἐ­µ­φα­νί­σθη­καν οἱ «Γα­ζῆ­δες ἱπ­πό­τες τῆς ἡ­µ­ι­σε­λή­νου», ὅ­πως ἐ­πί λέ­ξει ἀ­πο­κα­λεῖ το­ύς πρώ­τους Το­ύρ­κους ἐ­πι­δρο­µ­εῖς. Προ­φα­νῶς ὁ κ. Πι­ζά­νιας χρη­σι­µ­ο­ποι­εῖ τόν ὅ­ρο «ἱπ­πό­τες» γιά νά ἀ­πο­δώ­σει ἱπ­πο­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στο­ύς µ­ογ­γο­λι­κῆς προ­ε­λε­ύ­σε­ως Τουρ­κο­µ­ά­νους ἐ­πι­δρο­µ­εῖς. Πρέ­πει ἐ­δῶ νά ὑ­πεν­θυ­µ­ί­σου­µ­ε στόν κ. Πι­ζά­νια ὅ­τι ὁ ὅ­ρος «ἱπ­πό­της» ἔ­χει συγ­κε­κρι­µ­έ­να κοι­νω­νι­ο­λο­γι­κά καί ἱ­στο­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: ἱπ­πό­της (ἄς δι­α­βά­σει τό κλασ­σι­κό ἔρ­γο τοῦ Μ. Μπλοχ Ἡ Φε­ου­δα­λι­κή Κοι­νω­νί­α, ἔ­χει µ­ε­τα­φρα­στεῖ καί στά ἑλ­λη­νι­κά) εἶ­ναι ὁ ἀ­νή­κων στήν κλη­ρο­νο­µ­ι­κή φε­ου­δα­λι­κή ἀ­ρι­στο­κρα­τί­α τῶν Εὐ­ρω­πα­ί­ων γαι­ο­κτη­µ­ό­νων τοῦ Με­σα­ί­ω­να, συν­δέ­ε­ται µέ τήν µ­α­κρα­ί­ω­νη κα­το­χή γαι­ῶν καί τήν κυ­ρι­αρ­χί­α ἐ­πί τῶν αὐ­το­χθό­νων πλη­θυ­σµ­ῶν καί εἶ­ναι µία κοι­νω­νι­κή κα­τη­γο­ρί­α ἰ­δι­ό­τυ­πη, πού ἀ­να­πτύ­χθη­κε ἀ­πο­κλει­στι­κά ἐ­πί δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κοῦ ἐ­δά­φους το­ύς Μέσους Αἰ­ῶ­νες. Ἀ­να­λο­γί­ες, ἀλ­λά ὄ­χι τα­ύ­τι­ση, ὑ­πάρ­χει µέ το­ύς Ἰάπωνες Σα­µ­ου­ρά­ι, ἐ­πί­σης γαι­ο­κτή­µ­ο­νες µέ αὐ­το­νο­µ­ί­α ἔ­ναν­τι τῆς κεν­τρι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Τί σχέ­ση ἔ­χουν ὅ­λ’ αὐ­τά µέ το­ύς νο­µ­ά­δες ἐ­κτρο­φεῖς ἀ­λό­γων καί αἰ­γο­προ­βά­των, κοι­µ­ώ­µ­ε­νους σέ σκη­νές καί τρώ­γον­τες ἀ­πο­ξη­ρα­µ­έ­νο κρέ­ας κα­µ­ή­λας πε­ρι­φε­ρό­µ­ε­νους Τουρ­κο­µ­ά­νους τοῦ 13ου αἰ­ῶ­να;
Ἀλ­λά ὑ­πάρ­χει καί συ­νέ­χεια: Οἱ ἐ­πι­δρο­µ­ές τῶν Γα­ζή­δων, γρά­φει ὁ κ. Πι­ζά­νιας, «δέν δι­έ­φε­ραν ὡς πρός τήν πρα­κτι­κή καί τό κί­νη­τρο πού χα­ρα­κτή­ρι­ζαν τίς ἐ­πι­δρο­µ­ές τῶν Βυ­ζαν­τι­νῶν καί τῶν ∆υ­τι­κῶν» (sic).
Ἐ­δῶ ἐ­ξο­µ­οι­ώ­νε­ται ἕ­να ἰ­σχυ­ρό, οἰ­κο­νο­µ­ι­κά ἀ­νε­πτυ­γµ­έ­νο καί πο­λι­τι­κά ὀρ­γα­νω­µ­έ­νο κρά­τος, µ­έ παγ­κό­σµ­ια πο­λι­τι­στι­κή ἀ­κτι­νο­βο­λί­α, ὅ­πως τό Βυ­ζάν­τιο, µέ πε­ρι­πλα­νώ­µ­ε­να βαρ­βα­ρι­κά φῦ­λα πού λή­στευ­αν τόν πλοῦ­το του. Ἀλ­λά ὁ κ. Πι­ζά­νιας ἔ­χει ἄλ­λη ἄ­πο­ψη γιά τό Βυ­ζάν­τιο. Ἀ­να­φέ­ρει λί­γο πά­ρα κά­τω «τό γνω­στό ἀ­πό το­ύς πρώ­τους αἰ­ῶ­νες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου πρό­τυ­πο τῆς κλει­στῆς οἰ­κο­νο­µ­ί­ας καί κοι­νω­νί­ας, καί τῆς ἀ­πό­λυ­της θε­ο­κρα­τι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας». ῞Ο­σο γιά τήν «κλει­στή οἰ­κο­νο­µ­ί­α» τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου, πα­ρα­πέ­µ­που­µ­ε τόν κ. Πι­ζά­νια στήν κλασ­σι­κή Ἱ­στο­ρί­α τῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας τοῦ µ­αρ­ξι­στῆ Ρώσ­σου ἱ­στο­ρι­κοῦ Μ. Β. Λεβτσένκο [Ἱ­στο­ρί­α τῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας, ἐκ­δό­σεις Ἀ­να­γνω­στί­δη, σ. 30-31 καί ἀλ­λοῦ], ὅ­που ἀ­να­φέ­ρε­ται στήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῶν συ­ναλ­λα­γῶν καί στήν κα­τά­κτη­ση νέ­ων ἀ­γο­ρῶν, κα­θώς καί στίς τε­ρά­στι­ες ἐ­ξα­γω­γές βυ­ζαν­τι­νῶν προ­ϊ­όν­των σ’ ὅ­λον τόν κό­σµ­ο. Τά ἴ­δια γρά­φουν καί ὅ­λες οἱ κλασ­σι­κές βυ­ζαν­τι­νές ἱ­στο­ρί­ες, ἡ δέ ἀ­εί­µ­νη­στη Ἀγ­γε­λι­κή Λα­ΐ­ου, κα­θη­γή­τρια τοῦ Χάρβαρντ, ἀ­κα­δη­µ­α­ϊ­κός καί πρώ­ην ὑ­πουρ­γός τῆς κυ­βερ­νή­σε­ως Ση­µ­ί­τη, πα­ρου­σι­ά­ζει, στά κλασ­σι­κά ἔρ­γα της γιά τήν βυ­ζαν­τι­νή οἰ­κο­νο­µ­ί­α, πού ἀ­σφα­λῶς ἔ­χει ὑ­π’ ὄ­ψιν του ὁ κ. Πι­ζά­νιας, τήν βυ­ζαν­τι­νή οἰ­κο­νο­µ­ί­α κα­θό­λου «κλει­στή», ἀλ­λά ἐ­ξω­στρε­φῆ καί ἀ­νοι­χτή. ῞Ο­σο γιά τήν «κλει­στή» βυ­ζαν­τι­νή κοι­νω­νί­α, κλει­στή εἶ­ναι µία κοι­νω­νί­α χω­ρίς κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα, π.χ. ἡ ἰν­δι­κή µέ τίς κά­στες της. Ἀ­πε­ναν­τί­ας στό Βυ­ζάν­τιο ὑ­πῆρ­χε πλή­ρης κι­νη­τι­κό­τη­τα, χω­ρι­κοί ὅ­πως ὁ Ἰ­ου­στί­νος ἤ ὁ Βα­σί­λει­ος Α΄ ὁ Μα­κε­δών ἔ­γι­ναν αὐ­το­κρά­το­ρες, ἀλ­λά καί οὔ­τε ἡ φυ­λε­τι­κή κα­τα­γω­γή ἔ­παι­ζε ρό­λο, δι­ό­τι αὐ­το­κρά­το­ρες ἔ­γι­ναν Ἀ­ρµ­έ­νιοι, Γε­ωρ­για­νοί, Σλα­ύ­οι κ.λπ.
Ὁ κ. Πι­ζά­νιας ἐ­πα­νῆλ­θε δρι­µ­ύ­τε­ρος τήν Κυ­ρια­κή 4 Ἀ­πρι­λί­ου 2004 καί πά­λι στήν φι­λό­ξε­νη Κα­θη­µ­ε­ρι­νή (σ. 5), µέ νέ­ο ἄρ­θρο, ὑ­πό τόν τί­τλο «Κα­τα­γω­γι­κοί µ­ῦ­θοι καί πο­λι­τι­κό σχέ­διο τοῦ ᾽21» καί τόν ἐκ­πλη­κτι­κό ὑ­πό­τι­τλο ἐ­πί λέ­ξει: «Ἡ Ἐ­πα­νά­στα­ση δέν εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α τῆς ἀ­γα­νά­κτη­σης τοῦ λα­οῦ, ἀλ­λά ἡ ἐ­φα­ρµ­ο­γή τῆς ἀ­πό­φα­σης τῶν δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νων δι­α­φω­τι­στῶν», ὅ­που γρά­φει τά ἑ­ξῆς: «Τό προ­ε­πα­να­στα­τι­κό ἔρ­γο τῶν Ἑλ­λή­νων δι­α­φω­τι­στῶν δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νων εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­νό­η­ση τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς ταυ­τό­τη­τας τῶν Ἑλ­λή­νων, ἡ δι­ά­δο­σή της µέσῳ πε­ρι­ο­δι­κῶν, φυλ­λα­δί­ων καί βι­βλί­ων (ἐ­ρώ­τη­ση δι­κή µ­ου: πῶς σ’ ἕ­ναν λαό ἀ­ναλ­φά­βη­το, ποι­µ­έ­νων καί χω­ρι­κῶν, δι­α­δό­θη­κε ἡ «ἐ­πι­νο­η­µ­έ­νη ἐ­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα» µέσῳ βι­βλί­ων; Οἱ κλέ­φτες, οἱ ἁ­ρµ­α­το­λοί καί οἱ ἀ­γω­νι­στές ἤ­ξε­ραν νά δι­α­βά­ζουν;) καί τέ­λος ἡ ἀ­νύ­ψω­σή της σέ πο­λι­τι­κή ἰ­δε­ο­λο­γί­α». Ἀλ­λά ἀ­κοῦ­στε καί τήν συ­νέ­χεια: «Στά σχο­λι­κά ἐγ­χει­ρί­δια, στίς ἐ­πε­τε­ί­ους ὅ­πως ἡ ση­µ­ε­ρι­νή, µ­ᾶς δι­δά­σκουν ὅ­τι ὁ λα­ός δέν ἄν­τε­χε πλέ­ον τή σκλα­βιά καί ἐ­ξε­γέρ­θη­κε. Ὁ λα­ϊ­κι­σµ­ός, δι­ά­χυ­τος στήν κοι­νω­νί­α µ­ας ἐ­πί δε­κα­ε­τί­ες, δέν ἀ­φή­νει ἥ­συ­χη οὔ­τε τήν ἱ­στο­ρί­α οὔ­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τόν λαό. Στήν πρα­γµ­α­τι­κό­τη­τα κα­µ­µ­ί­α ἀ­ξι­ο­ση­µ­ε­ί­ω­τη λα­ϊ­κή ἐ­ξέ­γερ­ση δέν ἔ­γι­νε στήν ἀρχή τῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης µέ ἐ­ξα­ί­ρε­ση αὐ­τήν τοῦ Ἀν­τω­νί­ου Οἰ­κο­νό­µ­ου στήν ῞Υ­δρα καί ἴ­σως στή Σάµο. Ἡ ἀ­που­σί­α ση­µ­αν­τι­κῶν ἐ­ξε­γέρ­σε­ων ὀ­φε­ί­λε­ται ἐν πολ­λοῖς στό γε­γο­νός ὅ­τι τό ὀ­θω­µ­α­νι­κό αὐ­το­κρα­το­ρι­κό σύ­στη­µ­α εἶ­χε ἐ­µ­πε­δώ­σει µ­η­χα­νι­σµ­ο­ύς συ­να­ί­νε­σης µέ τίς το­πι­κές ἀ­γρο­τι­κές κοι­νω­νί­ες. Καί ἡ συ­να­ί­νε­ση αὐ­τή ἦ­ταν ἀρ­κε­τά λει­τουρ­γι­κή ἀ­κό­µ­η καί τίς πα­ρα­µ­ο­νές τοῦ ᾽21. Στίς λί­γες πε­ρι­πτώ­σεις πού ἡ συ­να­ί­νε­ση δέν λει­τουρ­γοῦ­σε, ὅ­πως στήν πε­ρί­πτω­ση τῶν Σου­λι­ω­τῶν, τό­τε καί µόνο τό αὐ­το­κρα­το­ρι­κό κρά­τος χρη­σι­µ­ο­ποι­οῦ­σε τή βί­α. Τό ᾽21 δέν εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α τῆς ἀ­γα­νά­κτη­σης τοῦ λα­οῦ, ἀλ­λά ἡ ἐ­φα­ρµ­ο­γή ἑ­νός προ­α­πο­φα­σι­σµ­έ­νου σχε­δί­ου [  ] Προ­α­πο­φα­σι­σµ­έ­νου ἐν πολ­λοῖς ἀ­πό το­ύς δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νους δι­α­φω­τι­στές πού συγ­κρό­τη­σαν καί ἀ­νέ­πτυ­ξαν τήν κα­τ’ ἐ­ξο­χήν ἐ­πα­να­στα­τι­κή ὀρ­γά­νω­ση τῶν Ἑλ­λή­νων, τή Φι­λι­κή Ἑ­ται­ρε­ί­α, ὑ­πό τήν ἐ­πιρ­ροή τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἰ­­α­κω­βι­νι­σµ­οῦ» (sic!).
Ὁ κ. Πι­ζά­νιας, ὅ­πως φα­ί­νε­ται, εἶ­ναι φα­να­τι­κός ὀ­πα­δός τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς θε­ω­ρί­ας τῆς συ­νω­µ­ο­σί­ας. Ὁ­λό­κλη­ρη Ἐ­πα­νά­στα­ση, πού ξε­σή­κω­σε ἕ­ναν ὁ­λό­κλη­ρο λαό καί µάλιστα σέ ὁ­λό­κλη­ρη τήν Βαλ­κα­νι­κή, µία Ἐ­πα­νά­στα­ση πού εἶ­χε θύ­µ­α­τα Πα­τρι­άρ­χες, προ­ε­στο­ύς, κα­πε­τα­να­ί­ους, κλέ­φτες καί ἁ­ρµ­α­το­λούς καί ἁ­πλο­ύς ἀ­γρό­τες, δέν ἔ­γι­νε µέ τήν πρό­θυ­µ­η καί ἀ­δι­άλ­λα­κτη βο­ύ­λη­ση τῶν ρα­γι­ά­δων νά ζή­σουν ἐ­λε­ύ­θε­ροι ἤ νά πε­θά­νουν, ἀλ­λά ἦ­ταν προ­α­πο­φα­σι­σµ­έ­νο προ­ϊ­όν µ­υ­στι­κῆς συ­νω­µ­ο­σί­ας. Ἐκ­πλη­κτι­κό!
Ἐξ ἄλ­λου ὁ κ. Πι­ζά­νιας, ἄν καί τα­κτι­κός κα­θη­γη­τής τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἱ­στο­ρί­ας, δέν ἔ­χει φα­ί­νε­ται δι­α­βά­σει κα­λά τό κλασ­σι­κό ἔρ­γο τοῦ Σάθα Ἡ Τουρ­κο­κρα­του­µ­έ­νη Ἑλ­λάς, ἀλ­λά οὔ­τε το­ύς Πε­ρι­η­γη­τές τοῦ Κυ­ρι­ά­κου Σι­µ­ό­που­λου. Ἐ­κεῖ θά µάθαινε ὅ­τι πε­ρί­που κά­θε τρι­άν­τα χρό­νια (δη­λα­δή ἀ­νά µία γε­νιά) ξε­σποῦ­σαν ἐ­πα­να­στά­σεις, σέ ὅ­λη τήν δι­άρ­κεια τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, ἀ­πό τήν πρώ­τη Ἐ­πα­νά­στα­ση τοῦ Κρο­κό­δει­λου Κλα­δᾶ, ἀ­µ­έ­σως µ­ε­τά τήν ῞Α­λω­ση, µέχρι τά Ὀρ­λω­φι­κά τό 1770 καί τήν ἐ­πα­νά­στα­ση τοῦ Βλα­χά­βα στόν Ὄ­λυ­µ­πο τό 1806. Καί, τέ­λος πάν­των, ἄν θε­ω­ρεῖ τόν Σάθα καί τόν Σι­µ­ό­που­λο ἐ­θνι­κι­στές ἱ­στο­ρι­κο­ύς, ἄς δι­α­βά­σει καί τόν κα­θό­λου –µά κα­θό­λου– φι­λέλ­λη­να Φίνλεϊ, πού λέ­ει ἀ­κρι­βῶς τά ἴ­δια. Ἀλ­λά τό κε­ί­µ­ε­νο τοῦ κ. Πι­ζά­νια στήν Κα­θη­µ­ε­ρι­νή δέν ἔ­χει οὔ­τε µία –οὔ­τε µία!– βι­βλι­ο­γρα­φι­κή πα­ρα­πο­µ­πή. Οἱ «µ­η­χα­νι­σµ­οί συ­να­ί­νε­σης», ἐξ ἄλ­λου, πού εἶ­χε δι­α­µ­ορ­φώ­σει τό ὀ­θω­µ­α­νι­κό κρά­τος σύ­µ­φω­να µέ τόν κ. Πι­ζά­νια, ἦ­ταν οἱ ἀ­πο­κε­φα­λι­σµ­οί, τό παι­δο­µ­ά­ζω­µ­α, ἡ ἄ­γρια φο­ρο­λο­γί­α, οἱ γε­νι­κευ­µ­έ­νες σφα­γές καί ἄλ­λες δη­µ­ο­κρα­τι­κές καί φι­λει­ρη­νι­κές δι­α­δι­κα­σί­ες. Για­τί δέν ἀ­να­φέ­ρει ὁ κ. Πι­ζά­νιας τήν κά­θο­δο, στά 1715, στόν Μο­ριᾶ καί στήν Ρο­ύ­µ­ε­λη, τοῦ µ­ε­γά­λου βε­ζύ­ρη Ἁ­λῆ-Κι­ου­µ­ουρ­τζῆ, ἐ­πι­κε­φα­λῆς τε­ρα­στί­ου στρα­τε­ύ­µ­α­τος, πού ἰ­σο­πέ­δω­σε τήν νό­τια Ἑλ­λά­δα; Για­τί δέν ἀ­να­φέ­ρει τήν κα­τα­στρο­φή τοῦ Μο­ριᾶ τό 1770 ἀ­πό τόν Κα­ρά-Μου­στα­φᾶ καί το­ύς 100.000 Τουρ­καλ­βα­νο­ύς του; Γιά ποιά «συ­να­ί­νε­ση» µ­ι­λᾶ ὁ κ. Πι­ζά­νιας;
Καί γιά ποιά «ἀ­που­σί­α ση­µ­αν­τι­κῶν ἐ­ξε­γέρ­σε­ων» στήν ἀρχή τῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης γρά­φει ὁ κ. Πι­ζά­νιας; Τί ἦ­ταν τό­τε τό Βαλ­τέ­τσι, τό Λάλα, ἡ Κα­λα­µ­ά­τα κ.λπ.;
Κι ὅ­σο γιά τήν «ἐ­πιρ­ροή τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἰ­α­κω­βι­νι­σµ­οῦ», ὁ κ. Πι­ζά­νιας λί­γο µ­ᾶς τά µ­περ­δε­ύ­ει: ἡ Γαλ­λι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση ἔ­γι­νε τό 1789. Τότε ἐ­πιρ­ροή τί­νος πρά­γµ­α­τος ἦ­ταν ἡ γε­νι­κευ­µ­έ­νη ἐ­ξέ­γερ­ση τοῦ 1770 ἤ οἱ προ­η­γο­ύ­µ­ε­νες ἐ­πα­να­στά­σεις (σέ ὅ­λη τήν δι­άρ­κεια τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας γί­νον­ταν, ὅ­πως εἴ­πα­µ­ε, ἐ­πα­να­στα­τι­κά κι­νή­µ­α­τα κα­τά µέσον ὅ­ρο κά­θε τρι­άν­τα χρό­νια); ’Ή ἦ­ταν «ἐ­πιρ­ροή τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἰ­α­κω­βι­νι­σµ­οῦ» τό ἐ­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­µ­α τοῦ Κρο­κό­δει­λου Κλα­δᾶ στήν Πε­λο­πόν­νη­σο τοῦ 1460, τρεῖς αἰ­ῶ­νες πρίν τόν ἰ­α­κω­βι­νι­σµό;
Ἀλ­λά τήν βα­θύ­τε­ρη φι­λο­σο­φί­α τοῦ κ. Πι­ζά­νια δι­α­κρί­νει κα­νε­ίς κα­λύ­τε­ρα ὅ­ταν, πα­ρά κά­τω, ἀ­πο­κα­λεῖ τό σύν­θη­µ­α «φω­τιά καί τσε­κο­ύ­ρι στο­ύς προ­σκυ­νη­µ­έ­νους» (πού ἐ­ξα­πέ­λυ­σε ὁ Κο­λο­κο­τρώ­νης τό 1825-6 ἐ­ναν­τί­ον ὅ­σων δή­λω­ναν ὑ­πο­τα­γή στόν Ἰµπραήµ πού κα­τέ­και­ε τήν Πε­λο­πόν­νη­σο) ὡς «κι­νή­σεις, πού θυ­µ­ί­ζουν πε­ρί­ο­δο ἐ­πα­να­στα­τι­κοῦ τρό­µ­ου». Εἶ­ναι ἐ­πί­σης ἀ­πο­λύ­τως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ὅ­τι ὁ κ. Πι­ζά­νιας γρά­φει «ἐ­νάν­τια στο­ύς “προ­σκυ­νη­µ­έ­νους” ῞Ελ­λη­νες στόν Ἰµπραήµ», δη­λα­δή θέ­τει τήν λέ­ξη προ­σκυ­νη­µ­έ­νους σέ εἰ­σα­γω­γι­κά. Κα­τα­λά­βα­µ­ε, κ. Πι­ζά­νια…
Καί νά σκε­φθεῖ κα­νε­ίς ὅ­τι τό κε­ί­µ­ε­νό του ἐκ­φω­νή­θη­κε ὡς πα­νη­γυ­ρι­κός τῆς 25ης Μαρ­τί­ου στό Γε­ω­πο­νι­κό Πα­νε­πι­στή­µ­ιο…
∆έν τε­λει­ώ­σα­µ­ε µέ τόν κ. Πι­ζά­νια. Ἐ­πα­νῆλ­θε µέ συ­νέν­τευ­ξή του στήν ἄ­πει­ρα φι­λό­ξε­νη Κα­θη­µ­ε­ρι­νή στίς 29 Ἀ­πρι­λί­ου 2007 (σ. 7), ὅ­που δι­α­τυ­πώ­νει τήν ἄ­πο­ψη ὅ­τι ἡ Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση δέν εἶ­ναι, ὅ­πως ξέ­ρα­µ­ε µέχρι σή­µ­ε­ρα, κι ὅ­πως οἱ ἴ­διοι οἱ πρω­τα­γω­νι­στές της τήν συ­νέ­λα­βαν, ἀ­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός πό­λε­µ­ος ἤ ἀ­γώ­νας τῆς ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­ας (προ­φα­νῶς οὔ­τε νά ἀ­πε­λευ­θε­ρω­θοῦ­µ­ε θέ­λα­µ­ε οὔ­τε τήν ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­α µ­ας ἐ­πι­δι­ώ­κα­µ­ε), «καί ἀ­κό­µ­η χει­ρό­τε­ρα δέν εἶ­ναι “Πα­λιγ­γε­νε­σί­α” ἑ­νός δῆ­θεν προ­ϋ­πάρ­χον­τος ἔ­θνους, ὅ­πως ὑ­πο­στη­ρί­ζει ἡ ἐ­θνο­κεν­τρι­κή δο­ξα­σί­α».[   ]
Ἐ­γώ, ὅ­µ­ως, µέ αὐ­στη­ρά ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά κρι­τή­ρια, θά χα­ρα­κτη­ρί­σω «δο­ξα­σί­α» τίς ἀ­πό­ψεις τοῦ κ. Πι­ζά­νια. ∆ι­ό­τι σ’ ὅ­λ’ αὐ­τά δέν εἶ­δα οὔ­τε µία συγ­κε­κρι­µ­έ­νη πα­ρα­πο­µ­πή σέ πη­γές τῆς ἐ­πο­χῆς, οὔ­τε ἕ­να πρα­γµ­α­το­λο­γι­κό ἐ­πι­χε­ί­ρη­µ­α. Ἐ­πι­στή­µ­η ὅ­µ­ως εἶ­ναι ἡ ἐ­ξα­γω­γή συ­µ­πε­ρα­σµ­ά­των µέ βά­ση ὑ­παρ­κτά στοι­χεῖ­α (ἄς δι­α­βά­σει ὁ κ. Πι­ζά­νιας τόν κώ­δι­κα τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς τῶν Ἁ­γί­ων Τεσ­σα­ρά­κον­τα Σπάρ­της (πού ἀ­να­κά­λυ­ψε ὁ δι­α­κε­κρι­µ­έ­νος βυ­ζαν­τι­νο­λό­γος Νι­κό­λα­ος Βέης), πού ἀ­νή­κει στόν 17ο αἰ­ῶ­να καί δε­ί­χνει τήν γλα­φυ­ρή, ὡ­ραι­ό­τα­τη ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα τῆς ἐ­πο­χῆς, πού κα­νέ­νας Κο­ρα­ῆς δέν κα­τα­σκε­ύ­α­σε καί πού µ­οι­ά­ζει τό­σο πο­λύ µέ τήν ση­µ­ε­ρι­νή δι­κή µ­ας!) καί ὄ­χι χα­ρα­κτη­ρι­σµ­οί, κρί­σεις, θε­ω­ρί­ες καί ἄ­φθο­νη φλυ­α­ρί­α.
Ὁ δη­µ­ο­σι­ο­γρά­φος κ. Πάσχος Μαν­δρα­βέ­λης, στίς 21 Φε­βρου­α­ρί­ου 2007, δη­µ­ο­σι­ε­ύ­ει στήν Κα­θη­µ­ε­ρι­νή ἄρ­θρο µέ τί­τλο «Τό δί­κιο τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που», ὅ­που συ­µ­πε­ρι­ε­λά­µ­βα­νε τήν φρά­ση «τά ψε­ύ­τι­κα λά­βα­ρα τῆς Ἁ­γί­ας Λα­ύ­ρας». Ἀ­νέ­τρε­ξα λοι­πόν στήν σχε­τι­κή βι­βλι­ο­γρα­φί­α, γιά νά δι­α­πι­στώ­σω τήν ἱ­στο­ρι­κή ἀ­λή­θεια, καί ἀ­να­κά­λυ­ψα ὅ­τι τό πε­ρι­στα­τι­κό τῆς Ἁ­γί­ας Λα­ύ­ρας ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νουν πλή­ρως καί ἀ­να­λυ­τι­κά: α) ὁ ἔγ­κυ­ρος ἱ­στο­ρι­κός Οὐ­ίλ­λιαµ Μύλλερ, στό κλασ­σι­κό ἔρ­γο του Ἡ Τουρ­κί­α κα­ταρ­ρέ­ου­σα, Ἀ­θή­να, ἔκ­δο­ση τοῦ βι­βλι­ο­πω­λε­ί­ου τῆς Ἑ­στί­ας, 1914, σελ. 93, β) ὁ Σάµουελ Γκρίν­τλε­ϋ Χάου, στήν Ἱ­στο­ρι­κή σκι­α­γρα­φί­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης, Νέα Ὑόρκη, 1928, ἀ­να­τύ­πω­ση ἑλλ. µ­ε­τά­φρ. 1997, σελ. 66. Ση­µ­ει­ω­τέ­ον ὅ­τι ὁ Χάου ἔ­ζη­σε στήν Ἑλ­λά­δα κα­τά τήν ἐ­πα­να­στα­τι­κή πε­ρί­ο­δο ἐ­πί πέν­τε ἔ­τη καί προ­σέ­φε­ρε ὑ­πη­ρε­σί­ες ὡς ἰα­τρός, γ) ὁ ἐγ­κυ­ρώ­τε­ρος ἱ­στο­ρι­κός καί σύγ­χρο­νος τῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης Σπυ­ρί­δων Τρι­κο­ύ­πης, στήν κλασ­σι­κή Ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως, ἀ­να­τύ­πω­ση ἀ­πό τήν Νέα Ἑλ­λη­νι­κή Βι­βλι­ο­θή­κη, σ. 62. Τά πα­ρα­πά­νω ἐν­δει­κτι­κά, δι­ό­τι σχε­δόν ὅ­λες οἱ πη­γές ἀ­να­φέ­ρουν τήν Ἁ­γί­α Λα­ύ­ρα.
῎Ε­στει­λα ἐ­πι­στο­λή στήν Κα­θη­µ­ε­ρι­νή µέ τά προ­α­να­φερ­θέν­τα, ὅ­που ἐ­πε­σή­µ­αι­να ἐν κα­τα­κλεῖ­δι ὅ­τι ἀ­πό­ψεις καί κρί­σεις πού ἀ­φο­ροῦν τό­σο σο­βα­ρά ζη­τή­µ­α­τα πρέ­πει νά εἶ­ναι ἐ­παρ­κῶς τε­κµ­η­ρι­ω­µ­έ­νες καί ὄ­χι προ­ϊ­όν­τα ἰ­δε­ο­λο­γι­κῶν ἐ­πιρ­ρο­ῶν. Ἡ Κα­θη­µ­ε­ρι­νή δη­µ­ο­σί­ευ­σε τήν ἐ­πι­στο­λή µ­ου, ἀλ­λά φα­ί­νε­ται ὅ­τι ὁ κ. Μαν­δρα­βέλ­λης γνω­ρί­ζει κα­λύ­τε­ρα ἀ­πό τόν Σπυ­ρί­δω­να Τρι­κο­ύ­πη τά γε­γο­νό­τα καί µ­ᾶλ­λον θε­ω­ρεῖ τόν Μύλλερ καί τόν Χάου ἐκ­προ­σώ­πους τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ ἐ­θνι­κι­σµ­οῦ. Γι’ αὐ­τό καί στίς 28 Μαρ­τί­ου, ἕ­ναν πε­ρί­που µ­ῆ­να µ­ε­τά, ἐ­πα­νῆλ­θε ἀ­πτό­η­τος ἀ­πό ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά ἐ­πι­χει­ρή­µ­α­τα καί πη­γές σέ νέ­ο του ἄρ­θρο, µέ τόν τί­τλο «Οἱ “ἀ­γα­θοί” µ­ας µ­ῦ­θοι» (τό ἀ­γα­θοί σέ εἰ­σα­γω­γι­κά τοῦ ἰ­δί­ου), ξε­κι­νών­τας µέ τήν πρό­τα­ση: Ἡ κα­τάρ­ρευ­ση τῶν µύθων γιά τό «κρυ­φό σχο­λειό» καί τήν «εὐ­λο­γί­α τοῦ Πα­λαι­ῶν Πα­τρῶν Γε­ρµ­α­νοῦ στήν Ἁ­γί­α Λα­ύ­ρα» κ.λπ. κ.λπ.
Πε­ρί­µ­ε­να ἀ­πό τόν κ. Μαν­δρα­βέ­λη ἤ νά ἀ­να­θε­ω­ρή­σει ὅ­σα εἶ­χε προ­η­γου­µ­έ­νως ὑ­πο­στη­ρί­ξει, ὑ­πό τό βά­ρος τῶν πα­ρα­πο­µ­πῶν καί τῆς βι­βλι­ο­γρα­φί­ας πού τοῦ ἔ­στει­λα, ἤ νά ὑ­πο­στη­ρί­ξει µέ ἄλ­λες, ἀν­τί­θε­τες πα­ρα­πο­µ­πές καί ἄλ­λη βι­βλι­ο­γρα­φί­α, τήν ὀρ­θό­τη­τα τῶν ἀ­πό­ψε­ών του. Ἀλ­λά δέν ἔ­πρα­ξε οὔ­τε τό ἕ­να οὔ­τε τό ἄλ­λο. Αὐ­τό λοι­πόν ἀ­πο­δει­κνύ­ει σα­φέ­στα­τα ὅ­τι οἱ ἀ­πό­ψεις τοῦ κ. Μαν­δρα­βέ­λη δέν προ­κύ­πτουν ἀ­πό µ­ε­λέ­τη τῶν πρα­γµ­α­τι­κῶν πε­ρι­στα­τι­κῶν, ἀλ­λά ἀ­πο­τε­λοῦν προ­ϊ­όν ἰ­δε­ο­λο­γι­κῆς ἐ­µ­µ­ο­νῆς καί ὡς γνω­στόν οἱ ἰ­δε­ο­λο­γι­κές ἐ­µ­µ­ο­νές δέν κά­µ­πτον­ται οὔ­τε καί ἀ­πό τήν πιό ἐ­µ­πε­ρι­στα­τω­µ­έ­νη ἐ­πι­χει­ρη­µ­α­το­λο­γί­α καί ἀ­πο­δε­ί­ξεις, δι­ό­τι σχε­τί­ζον­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο µέ τόν ψυ­χι­κό καί λι­γώ­τε­ρο µέ τόν πνευ­µ­α­τι­κό µ­ας κό­σµ­ο.
Γιά τό ζή­τη­µ­α τοῦ κρυ­φοῦ σχο­λει­οῦ, πού ἐ­πί­σης ὁ κ. Μαν­δρα­βέ­λης κα­ταγ­γέλλει ὡς µ­ῦ­θο, τήν ἀ­πάν­τη­ση ἔ­χει δώ­σει ὁ Φ.Ι. Κα­κρι­δῆς (ἐ­κτός ἄν ὁ κ. Μαν­δρα­βέ­λης ἀ­µ­φι­σβη­τεῖ καί τό ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κό κῦ­ρος τοῦ κ. Κα­κρι­δῆ ἤ ἄν τόν θε­ω­ρεῖ κι αὐ­τόν ἀ­κραῖ­ο ἐ­θνι­κι­στή). Σέ ἄρ­θρο του στό Βῆ­µ­α [22 Φε­βρου­α­ρί­ου 1998, Νέες Ἐ­πο­χές, σ. 11], ὁ Κα­κρι­δῆς ση­µ­ει­ώ­νει ὅ­τι, ναί µέν ὑ­πῆρ­χαν σχο­λές ἐ­πί Τουρ­κο­κρα­τί­ας, ἀλ­λά ἡ λει­τουρ­γί­α τους ἐ­λεγ­χό­ταν αὐ­στη­ρά ἀ­πό τήν τουρ­κι­κή ἐ­ξου­σί­α, ὥ­στε νά ἀ­πο­κλε­ί­ε­ται ἡ πα­τρι­ω­τι­κή ὀρ­θό­δο­ξη δι­δα­σκα­λί­α καί ἡ µ­α­χό­µ­ε­νη Ὀρ­θο­δο­ξί­α, γι’ αὐ­τό καί ὑ­πῆρ­χαν πα­ράλ­λη­λοι, ἄ­τυ­ποι καί δι­α­φε­ύ­γον­τες τοῦ τουρ­κι­κοῦ ἐ­λέγ­χου µ­η­χα­νι­σµ­οί δι­δα­σκα­λί­ας, πού στήν λα­ϊ­κή συ­νε­ί­δη­ση κα­τα­γρά­φη­καν ὡς «κρυ­φό σχο­λειό». Ἀλ­λά ἡ ἀ­να­δρο­µή στό πα­ρελ­θόν ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται ἀ­πό τό πα­ρόν: στήν κα­τε­χό­µ­ε­νη Κύπρο, τίς δι­ώ­ξεις πού ὑ­πέ­στη καί ὑ­φί­στα­ται ἡ δα­σκά­λα ’Ελένη Φωκά τίς ἔ­χε­τε ἀ­κο­ύ­σει, φίλ­τα­τε κ. Μαν­δρα­βέ­λη µ­ου;
[ ] 2 Σε­πτε­µ­βρί­ου 2007: ὁ κ. ∆η­µ­ή­τρης Σω­τη­ρό­που­λος, δι­δά­σκων Ἱ­στο­ρί­α στό Ἰόνιο Πα­νε­πι­στή­µ­ιο, πα­ρου­σι­ά­ζει τό ἔρ­γο τοῦ (ἄ­γνω­στου σέ µένα) κ. Νίκου Ρο­τζώ­κου, µέ τί­τλο Ἐ­θνα­φύ­πνι­ση καί Ἐ­θνο­γέ­νε­ση (σ.τ.σ.: νά ᾽την πά­λι ἡ Ἐ­θνο­γέ­νε­ση), Ὀρ­λω­φι­κά καί ἑλ­λη­νι­κή ἱ­στο­ρι­ο­γρα­φί­α. Ὁ ἀ­πί­στευ­τος τί­τλος τῆς βι­βλι­ο­πα­ρου­σί­α­σης (πού κα­τα­λα­µ­βά­νει τό ἥ­µ­ι­συ τῆς σε­λί­δας 6 τῆς Κα­θη­µ­ε­ρι­νῆς, εἶ­ναι «Τά Ὀρ­λω­φι­κά δέν ἦ­ταν ἐ­θνι­κή ἐ­πα­νά­στα­ση». Χω­ρίς κἄν ἕ­να ἐ­ρω­τη­µ­α­τι­κό στό τέ­λος. ∆η­λα­δή, κα­τό­πιν τοῦ ἔρ­γου τοῦ κ. Ρο­τζώ­κου καί τῆς βι­βλι­ο­πα­ρου­σι­ά­σε­ώς του ἀ­πό τόν κ. Σω­τη­ρό­που­λο, τό θέ­µ­α ξε­κα­θά­ρι­σε καί θε­ω­ρεῖ­ται λῆ­ξαν! Τά Ὀρ­λω­φι­κά, πού ἐ­πί αἰ­ῶ­νες οἱ πη­γές ἀ­να­φέ­ρουν ὡς τήν τε­λευ­τα­ί­α µ­ε­γά­λη Ἐ­πα­νά­στα­ση τῶν ὑ­πό­δου­λων Ἑλ­λή­νων πρίν τό ᾽21, κα­τα­τάσ­σε­ται πλέ­ον ὁ­ρι­στι­κά στίς… µή ἐ­θνι­κές ἐ­πα­να­στά­σεις! (῎Α­ρα­γε τί ἐ­πα­νά­στα­ση ἦ­ταν; Τα­ξι­κή; ’Ή µήπως δέν ἦ­ταν ἐ­πα­νά­στα­ση;) Σύµφωνα µέ τόν κ. Σω­τη­ρό­που­λο, «ἡ γρα­φί­δα τοῦ ἱ­στο­ρι­κοῦ Νίκου Ρο­τζώ­κου ἔρ­χε­ται νά σκί­σει σάν γι­α­τα­γά­νι τίς βε­βαι­ό­τη­τές µ­ας σέ σχέ­ση µέ τίς ἐ­πα­να­στα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις τῶν ὁ­µ­ο­δό­ξων τοῦ ὕ­στε­ρου 18ου αἰ­ῶ­να στά νό­τια τῆς Ὀ­θω­µ­α­νι­κῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας».
[  ] Μία δη­µ­ο­φι­λής σ’ αὐ­το­ύς το­ύς κύ­κλους ἀ­να­φο­ρά εἶ­ναι ἡ κα­ταγ­γε­λί­α τῆς «ἐ­θνο­κά­θαρ­σης» τῶν Το­ύρ­κων τῆς Τρί­πο­λης ἀ­πό το­ύς ῞Ελ­λη­νες κα­τά τήν Ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σή της τόν Σε­πτέ­µ­βριο τοῦ 1821. «Ὅ­ταν οἱ Ἕλ­λη­νες µ­πῆ­καν στήν Τρί­πο­λη, δέν ἔ­µ­ει­νε λι­θά­ρι ὄρ­θιο», ἐ­πι­ση­µ­αί­νει ὀρ­θά ὁ κύ­ριος Θά­νος Βε­ρέ­µ­ης, κα­θη­γη­τής Ἱ­στο­ρί­ας στό Πα­νε­πι­στή­µ­ιο Ἀ­θη­νῶν, σέ συ­νέν­τευ­ξή του στόν Τύ­πο τῆς Κυ­ρια­κῆς (1-4-2007). ῎Ο­χι µόνον δέν θά δι­α­ψε­ύ­σω, ἀλ­λά θά τε­κµ­η­ρι­ώ­σω καί θά ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σω τό γε­γο­νός: «Τό ἄ­λο­γό µ­ου», γρά­φει ὁ νι­κη­τής τῶν Το­ύρ­κων καί ἀ­πε­λευ­θε­ρω­τής τῆς Ἑλ­λά­δος Θε­ό­δω­ρος Κο­λο­κο­τρώ­νης, «ἀ­πό τά τε­ί­χη ἕ­ως τά σα­ρά­για δέν ἐ­πά­τη­σε γῆ» [Κο­λο­κο­τρώ­νη Ἀ­πο­µ­νη­µ­ο­νε­ύ­µ­α­τα, ἐκδ. ∆ρα­κο­πο­ύ­λου, σελ. 93]. 32.000 Τοῦρ­κοι ἐ­σφά­γη­σαν ἀ­πό το­ύς ῞Ελ­λη­νες, συ­νε­χί­ζει ὁ Γέρος τοῦ Μο­ριᾶ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­βα­λε «Τε­λά­λη, νά πα­ύ­σῃ ὁ σφα­γµ­ός». Καί συ­νε­χί­ζει: «῞Ο­ταν ἐ­µ­βῆ­κα εἰς τήν Τρι­πο­λι­τσά, µ­οῦ ἔ­δει­ξαν τόν πλά­τα­νο εἰς τό πα­ζά­ρι ὁ­πού ἐ­κρέ­µ­α­γαν το­ύς ῞Ελ­λη­νες. Ἀ­να­στέ­να­ξα καί εἶ­πα: “῎Α­ϊν­τε, πό­σοι ἀ­πό τό σό­γι µ­ου καί ἀ­πό τό ἔ­θνος µ­ου ἐ­κρε­µ­ά­σθη­σαν ἐ­κεῖ”, καί δι­έ­τα­ξα καί τόν ἔ­κο­ψαν. Ἐ­πα­ρη­γο­ρή­θη­κα καί διά τόν σκο­τω­µό τῶν Το­ύρ­κων».
῎Ο­χι, κύ­ρι­οι ὄ­ψι­µ­οι «ἀν­θρω­πι­στές», οἱ ση­µ­ε­ρι­νοί ἐ­λε­ύ­θε­ροι ῞Ελ­λη­νες δέν αἰ­σθα­νό­µ­α­στε ἐ­νο­χές γιά τήν «ἀν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή» τῆς Τρί­πο­λης, τόν µ­α­το­βαμ­µ­έ­νο Σε­πτέ­µ­βρη τοῦ 1821. ∆ε­δο­µ­έ­νου ὅ­τι δέν ὑ­φί­στα­το τό­τε –ὅ­πως καί δέν ὑ­φί­στα­ται οὔ­τε σή­µ­ε­ρα– δι­ε­θνής ὀρ­γα­νι­σµ­ός πού νά χα­ρί­ζει τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α στο­ύς ὑ­πό­δου­λους λα­ο­ύς, κα­τό­πιν γρα­πτῆς αἰ­τή­σε­ως µ­ε­τά χαρ­το­σή­µ­ου. Οὔ­τε οἱ Τοῦρ­κοι θά ἔ­φευ­γαν µόνοι τους ἀ­πό τήν Ἑλ­λά­δα κα­τό­πιν δι­α­πρα­γµ­α­τε­ύ­σε­ων. Οἱ πρό­γο­νοί µ­ας, βε­βα­ί­ως, τό γνώ­ρι­ζαν αὐ­τό πο­λύ κα­λά, γι’ αὐ­τό καί τό κεν­τρι­κό σύν­θη­µ­α στήν Ἐ­πα­νά­στα­ση ἦ­ταν «Ἐ­λευ­θε­ρί­α ἤ Θάνατος».

πηγή