Και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς, εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική..

Φρίντριχ Νίτσε

Το Γενέσιο της Θεοτόκου στην Ι.Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάσθηκε το Γενέσιο της Θεοτόκου στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας  και ιδιαίτερα στις δύο ιστορικές Μόνες της Ρόμβης Βονίτσης και Ρέθα Βάλτου.

Ειδικότερα με την συμμετοχή πλήθους πιστών από όλη την περιοχή της Βονίτσης και του Ξηρομέρου πανηγύρισε η Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Ρόμβης Βονίτσης. Την παραμονή της εορτής τελέσθηκε παρά τον άστατο καιρό,  Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός μετ΄αρτοκλασίας χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος κ.Κοσμάς μεταξύ των άλλων υπογράμμισε: «Η μορφή της Παναγίας μας στην αγία της εικόνα και στην όλη ζωή της, μας υπενθυμίζει μία λησμονημένη και περιφρονημένη αρετή, την σεμνότητα…»

Ο Σεβασμιώτατος ανέπτυξε το τι είναι σεμνότητα, πώς φαίνεται, πόσο ωφελεί τον χριστιανό και μάλιστα τη νεότητα, πώς μπορεί να αποκτηθεί και να βιωθεί στην όλη ζωή μας και στην πορεία μας.

Το πρωί της Δευτέρας τελέσθηκε η ακολουθία του Όρθρου και η πανηγυρική Θεία Λειτουργία και το απόγευμα εψάλη η Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο.  Το μοναστήρι της Παναγίας της Ρόμβης βρίσκεται στην δυτική πλευρά των Ακαρνανικών όρεων, ανάμεσα σε δάση και γκρεμούς, πλησίον της ενορίας Μοναστηρακίου Βόνιτσας και είναι φημισμένο για την ιστορία του και για τον ρόλο που διαδραμάτισε στην Ελληνική Επανάσταση. Εκεί σύμφωνα με μαρτυρίες εγκαταβιώσε για ένα μήνα ο μεγάλος μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Πανηγύρισε επίσης και η Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Ρέθα Βάλτου του Δήμου Αμφιλοχίας. Την παραμονή της εορτής τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος. Τον θείο λόγο κήρυξε ο πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας Αρχιμ. π.Επιφάνιος Καραγεώργος, ο οποίος αναφέρθηκε στο πρόσωπο της Παναγίας ως πρότυπο ζωής για τον κάθε χριστιανό. Στην συνέχεια τελέσθηκε η Ιερά Αγρυπνία και το πρωί της εορτής η πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος και το απόγευμα εψάλη η Ι. Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι  παρά την καταρρακτώδη βροχή και τον άστατο για τα δεδομένα της εποχής καιρό, χιλιάδες ήταν οι πιστοί που παραβρέθηκαν στην Ιερά Μονή Ρέθα για τιμήσουν την εορτή της Παναγίας.

Η Ι.Μ. Ρέθα (ή Αρέθα) βρίσκεται προς το βόρειο ορεινό τμήμα της Αιτωλοακαρνανίας και μετον πρωτότυπο για την περιοχή αρχιτεκτονικό τύπο και την πλούσια και σπάνια εικονογράφηση θεωρείται από τα αξιολογότερα μοναστικά κέντρα της περιοχής.

Η εικόνα της Παναγίας της Αρεθιώτισσας (“Η Κυρία του Βάλτου”) είναι θαυματουργή και προσελκύει πολυάριθμους προσκυνητές και επισκέπτες  στην Ιερά Μονή Ρέθα.

Στις 8 Σεπτεμβρίου στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας πανηγύρισε επίσης με κάθε λαμπρότητα και η Ιερά Μονή Κατερινούς  Μακρυνείας όπου το πρωί της εορτής ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.ΚΟΣΜΑΣ. Επίσης επί τη εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου πανηγύρισε η Ιερά Μονή Φωτμού Τριχωνίδος κοντά στο Θέρμο καθώς και η Ιερά Μονή Συγγενών Φλωριάδος Βάλτου που βρίσκεται στο Βορειότερο σημείο της Αιτωλοακαρνανίας στα όρια με την Ήπειρο.

πηγή 

«Αστυνομία της σαρίας» εμφανίστηκε στους δρόμους του Βούπερταλ

Μόνο προφορική καθοδήγηση, η οποία δεν διώκεται ποινικά

Σε κίνηση που, όπως φαίνεται, στήθηκε για να προκαλέσει αντιδράσεις προχώρησε ολιγομελής ομάδα ισλαμιστών στο Βούπερταλ της Γερμανίας: Φορώντας πορτοκαλί γιλέκα που έγραφαν «αστυνομία της σαρίας», βγήκαν το βράδυ στους δρομους κηρύσσοντας τις αρχές του ισλαμικού νόμου.

Η αστυνομία άνοιξε έρευνα για παραβίαση της νομοθεσίας περί συγκεντρώσεων, αλλά η εισαγγελία τονίζει ότι από μόνη της η «προφορική σύσταση» δεν μπορεί να διωχθεί ποινικά.

H «περιπολία» έγινε από τουλάχιστον έντεκα άνδρες, ηλικίας μεταξύ 19 και 33 ετών, σε βάρος των οποίων η αστυνομία άνοιξε την έρευνα. Σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜE, η ομάδα πλησίαζε κόσμο έξω από μπαρ και κλαμπ και τους μιλούσε, «ενημερώνοντάς» τους πως η σαρία απαγορεύει την κατανάλωση αλκοόλ, τα τυχερά παιχνίδια, τα πάρτι και εν γένει κηρύσσοντας τα θρησκευτικά «χρηστά ήθη».

Σε βίντεο που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο και επιβεβαίωσαν αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες, η «αστυνομία της σαρίας» εμφανίζεται να μιλά σε νεαρούς έξω από μπαρ.

Καθώς όπως φαίνεται η «περιπολία» δεν φαίνεται να εμπόδισε κανέναν, η εισαγγελία του Βούπερταλ ανέφερε ότι δεν μπορεί να κινηθεί.

Η διάδοση του βίντεο προκάλεσε αντιδράσεις στην γερμανική πολιτική σκηνή: Ο δήμαρχος του Βούπερταλ Πέτερ Γιουνγγ καταδίκασε «με τον σκληρότερο τρόπο», αναγνωρίζοντας ότι «αυτά τα πρόσωπα προσπαθούν συνειδητά να προκαλέσουν, να εκφοβίσουν και να μας επιβάλουν την ιδεολογία τους». «Δεν θα το επιτρέψουμε» υπογράμμισε.

Αυστήρη ήταν και η θέση που πήρε ο ομοσπονδιακός υπουργός Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ στο Βερολίνο: «Η σαρία δεν θα γίνει ανεκτή στο γερμανικό έδαφος».

Ανάλογη ήταν και η αναφορά του υπουργού Δικαιοσύνης Χάικο Μας, που υπογράμμισε ότι «μόνο το κράτο είναι αρμόδιο να επιβάλει το Δίκαιο και τον Νόμο, δεν πρόκειται να ανεχθούμε καμία παράνομη παράλληλη «δομή»» τόνισε.

 

πηγή 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ (+) ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτελούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ” όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες. Αφ” ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρησκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ” όψιν κατά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητήσεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.
Τι σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστιανική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;
Όσοι καλοπροαίρετα αγωνίζονται για την ενίσχυσι της χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης ομιλούν συνήθως γι” αυτήν ωσάν να πρόκειται για ένα ιστορικό δεδομένο ή έναν κώδικα χριστιανικών αρχών και αξιών, στις οποίες ημπορούν να συγκλίνουν οι χριστιανικοί λαοί με την βοήθεια των οικουμενικών επαφών και διαχριστιανικών διαλόγων. Οι Χριστιανοί της Ευρώπης επιδιώκουν να την εξασφαλίσουν θεσμικά, επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του θρησκευτικού αποχρωματισμού της ηπείρου των, την αλλοίωσι της χριστιανικής της ιδιοπροσωπίας λόγω των πληθυσμιακών μεταβολών (μετανάστευσις κ.λπ.) ή τον αποκλεισμό των χριστιανικών «διεκκλησιαστικών» οργανισμών από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ευρώπη. Ακολουθώντας την ίδια λογική, και οι προτάσεις επισήμων Ορθοδόξων εκπροσώπων επικεντρώνονται στην ενίσχυσι μιας θεσμικής χριστιανικής παρουσίας στην Ευρώπη.
Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυτοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία «χριστιανική ταυτότητα», αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κάποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτό­ητα.
Ζώντες στο περιβάλλον του Αγίου Όρους και στην πνευματική ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί, αντιλαμβανόμεθα ότι η Ορθόδοξος κληρονομιά μας δεν πρέπει να μετρήται με τα μέτρα του κόσμου τούτου. Τα τελευταία χρόνια γινόμεθα μάρτυρες της ευλαβείας και της βαθειάς πίστεως των προσκυνητών του Αγίου Όρους, πολλοί εκ των οποίων έρχονται με πολύ κόπο και με μεγάλα έξοδα από τις ομόδοξες χώρες της Βαλκανικής και από την Ρωσσία.
Στην συνείδησι όλων αυτών των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όσων εκπροσωπούν στην χώρα τους, η Ορθοδοξία δεν έχει συνήθως την έννοια, που της αποδίδουν όσοι την βλέπουν ή την αντιμετωπίζουν με ιδεολογικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια, όσοι δηλαδή συνηθίζουν να βλέπουν στην καθ” ημάς Ανατολή αντιδυτικά «Ορθόδοξα» τόξα παράλληλα προς τα μουσουλμανικά, ή θεωρούν την Ορθοδοξία ως εθνικιστική δύναμι των λαών που την ασπάζονται. Όσο και αν οι Ορθόδοξοι δημιουργούμε τέτοιες εντυπώσεις, λόγω των προσωπικών μας ατελειών ή των συλλογικών μας αστοχιών, έχουμε βαθειά ριζωμένη στην συνείδησί μας την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ουράνιο, ακατάλυτο: είναι το ανεκτίμητο δώρο του αγίου Τριαδικού Θεού στον κόσμο, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδ. 3), την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διασώζει ακέραια, χωρίς αιρετικές παραχαράξεις, και την οποία με πολλές θυσίες διαφυλάξαμε σε δύσκολους καιρούς, προκειμένου να μη χάσουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής.
Οι Ορθόδοξοι λαοί είμαστε ηλεημένοι από τον άγιο Θεό να φέρωμε την σφραγίδα του Ορθοδόξου αγίου Βαπτίσματος, να κοινωνούμε της αγίας Ορθοδόξου Ευχαριστίας, να ακολουθούμε με ταπείνωσι την δογματική διδασκαλία των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων ως μοναδική οδό σωτηρίας, και να τηρούμε «την ενότητα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. δ” 3). Φέρομε ομολογουμένως την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β” Κορ. δ” 7), εν τούτοις όμως αυτή συνιστά Χάριτι Θεού τον λόγο «της εν ημίν ελπίδος» (Α” Πέτρ. γ” 15).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι απλώς κιβωτός της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Πρωτίστως και κυρίως είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Για να μη χάσουν την ελπίδα της εν Χριστώ αιωνίου σωτηρίας, σε εποχές δύσκολες οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων διετήρησαν την Ορθόδοξο Πίστι τους με την θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, αντιστεκόμενοι τόσο στον εξισλαμισμό όσο και στον εξουνιτισμό(1). Γι” αυτό η πρόσφατος, μετά την κατάρρευσι των αθεϊστικών καθεστώτων, αναζωπύρωσις της Ουνίας και η δραστηριότης των νεοπροτεσταντικών Ομολογιών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών αποτελούν σοβαρότατες προκλήσεις για τους Ορθοδόξους. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζωνται, επειδή για μία ακόμη φορά θέτουν υπό διακινδύνευσι την σωτηρία απλοϊκών ψυχών, «υπέρ ων Χριστός απέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ” 15).
Στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου, τις εκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται Ορθόδοξες ενορίες, η Ορθόδοξος παρουσία πρέπει να είναι σεμνή μαρτυρία περί του αυθεντικού Χριστιανισμού, τον οποίον στερήθηκαν επί αιώνες οι κοινωνίες αυτές, λόγω των παπικών και προτεσταντικών παρεκκλίσεων από την αποστολική Πίστι. Κάθε φορά που η νοσταλγική αναζήτησις της ανόθευτου χριστιανικής Πίστεως κορυφώνεται στην επιστροφή ετεροδόξων Χριστιανών στην αγκάλη της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, εκφράζεται η ιεραποστολική φύσις της Εκκλησίας. Επιστρέφοντες οι ετερόδοξοι στην Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν εγκαταλείπουν μία εκκλησία για να ασπασθούν μία άλλη, όπως λανθασμένα θεωρείται. Στην πραγματικότητα αφήνουν ένα ανθρωποκεντρικό εκκλησιαστικό σχήμα και επανευρίσκουν την μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και επαναπροσανατολίζονται στην πορεία της θεώσεως.
Δυστυχώς, αντίθετη κατεύθυνσι ακολουθεί ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός, τον οποίον εκφράζουν θεσμικά όργανα της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως και φορείς του παποκεντρικού Οικουμενισμού. Επειδή παραθεωρούν την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία και ακολουθούν την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» ή την νεωτέρα ρωμαιοκεντρική θεωρία των «αδελφών εκκλησιών», θεωρούν ότι η Αλήθεια της Αποστολικής Πίστεως, ή μέρος αυτής, διασώζεται σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Γι” αυτό κατευθύνουν τις προσπάθειές τους στην πραγματοποίησι μιας ορατής ενότητος των Χριστιανών, ανεξαρτήτως βαθυτέρας ενότητος στην Πίστι.
Υπό την έννοια αυτή η οικουμενιστική «θεολογία» εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδασκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, μεθερμηνεύει το πρωτείο εξουσίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, ονομάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.
Πρόκειται για έναν επιπόλαιο οικουμενισμό, για τον οποίο έγραφε εύστοχα ο αείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμότητα να ρευστοποιήση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως μπορεί να συμφιλίωση με αμοιβαίες υποχωρήσεις δογματικές θέσεις ή γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες. Οι δυο αυτοί τρόποι, με τους οποίους αντιμετωπίζεται -ή παραθεωρείται- η πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ελαστικότητα ή κάποια σχετικοποίηση της αξίας που αποδίδεται σ” ωρισμένα άρθρα πίστεως των εκκλησιών. Η σχετικοποίηση αυτή αντικαθρεφτίζει ίσως την πολύ χαμηλή σημασία, που ωρισμένες χριστιανικές ομάδες -στο σύνολό τους ή σ” ωρισμένους από τους κύκλους τους- δίνουν σ” αυτά τα άρθρα της πίστεως. Προτείνουν πάνω σ” αυτά, από ενθουσιασμό ή διπλωματική νοοτροπία, συναλλαγές και συμβιβασμούς, ακριβώς γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν με αυτά που προτείνουν. Οι συμβιβασμοί όμως αυτοί παρουσιάζουν με­γάλο κίνδυνο για Εκκλησίες, όπου τα αντίστοιχα άρθρα έχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμής. Για τις Εκκλησίες αυτές παρόμοιες προτάσεις συναλλαγής και συμβιβασμού ισοδυναμούν με απροκάλυπτες επιθέσεις»(2).
Παραλλήλως οι προτεσταντικές Ομολογίες, οι οποίες έχουν φθάσει μέχρις αρνήσεως θεμελιωδών δογμάτων Πίστεως (της ιστορικότητος της Αναστάσεως, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.) και αποδοχής αντιευαγγελικών ηθών (γάμος ομοφυλοφίλων κ.λπ.), εξισώνονται στα πάνελς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τις αγιώτατες Τοπικές Ορθόδοξες Εκ­κλησίες. Η θεωρία της «απομυθεύσεως», η «θεολογία» του «θανάτου του Θεού», η χειροτονία γυναικών σε ιερατικούς βαθμούς, η ιερολογία γάμου ομοφυλοφίλων, αναμφίβολα δεν αποτελούν στοιχεία της χριστιανικής μας ταυτότητος.
Ο προτεσταντισμός περιήλθε σε βαθύτατη κρίσι πίστεως. Ο Frank Schaeffer, ο επώνυμος αμερικανός προτεστάντης που μετά από πολυετή και σκληρή προσωπική αναζήτησι έγινε Ορθόδοξος, στο βιβλίο του Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σε ελληνική μετάφρασι με τίτλο: Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών (2), εκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, που αποκαλύπτουν την έκπτωσι του προτεσταντισμού από την Αλήθεια της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Προέκτασι και αναπόφευκτη συνέπεια του διαχριστιανικού συγκρητισμού αποτελεί ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, ο οποίος αναγνωρίζει δυνατότητα σωτηρίας σε όσους ανήκουν σε μία από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ορθόδοξος επίσκοπος έγραψε ότι «κατά βάθος, μία εκκλησία και ένα τέμενος [τζαμί]… αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του άνθρωπου»(3). Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός δεν διστάζει ακόμη να αναγνωρίση σωτηριώδεις οδούς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου(4).
Προ ολίγων ετών καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε ότι ημπορεί να ανάψη κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, όπως και μπροστά στο άγαλμα μιας από τις θεές του Ινδουισμού.
Ορθόδοξοι επίσκοποι, κληρικοί και θεολόγοι έχουν δυστυχώς επηρεασθή από την συγκρητιστική αυτή νοοτροπία. Με τις θεολογικές τους απόψεις, τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι άρχοντες και διανοούμενοι συνήθως ακούουν και αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξες, συντελούν ώστε η νοοτροπία αυτή να υπερβή τα στενά όρια των προσωπικών τους αντιλήψεων και να αποτελέση «γραμμή» με στόχους και επιδιώξεις. Σε αυτή την προοπτική η αγάπη, χωρίς αναφορά στην δογματική αλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ενότητος των Χριστιανών, ενώ η εμμονή στις παραδοσιακές Ορθόδοξες θεολογικές θέσεις αποδοκιμάζεται ως μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμός.
Όσον αφορά το πως η οικουμενιστική νοοτροπία οικοδομεί τον τύπο μιας κατ” επίφασιν χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικές οι «δεσμεύσεις» των εκπροσώπων των χριστιανικών εκκλησιών που υπέγραψαν την Οικουμενική Χάρτα στις 22 Απριλίου 2001(5).
Όμως η «χριστιανική» αυτή ταυτότητα της Ευρώπης πολύ απέχει από την αληθινή χριστιανική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών. Πρέπει να τονισθή με κάθε έμφασι ότι αδικείται η Ευρώπη, όταν της προσάπτωμε μία ταυτότητα που δεν είναι αληθινά χριστιανική αλλά μόνο κατ” επίφασι. Ένας νοσηρός, ένας νοθευμένος, Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστιανισμός των κατακομβών της Ρώμης, του αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου, των Ορθοδόξων μοναχών της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, γενικώς ο Χριστιανισμός της πρώτης χιλιετίας. Ένας νοθευμένος Χριστιανισμός δεν ημπορεί να προστατεύση την Ευρώπη από την εισβολή μη χριστιανικών αντιλήψεων και ηθών στις κοινωνίες της.
Είναι ήδη γνωστό ότι οι πολλοί Ευρωπαίοι κουράσθηκαν από τον ξηρό ορθολογισμό, νοσταλγούν τον χαμένο μυστικισμό, και γι” αυτό ασπάζονται τον μουσουλμανισμό, τον βουδισμό ή τον ινδουισμό, παραδίδονται στον εσωτερισμό ή επιδιώκουν μεταφυσικές εμπειρίες σε νεοεποχιτικά κινήματα. Αναφέρεται ότι μόνο στην Ιταλία λειτουργούν περί τα 500 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ στην Γαλλία το 5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια. Στο κέντρο της έχει τον Χριστό. Σε αυτήν όλα είναι θεανθρώπινα, γιατί όλα προσφερόμενα στον Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται από την άκτιστο Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι” αυτό ημπορεί να αναπαύση τις ψυχές που αναζητούν καλοπροαίρετα την ελευθερία τους από τον ασφυκτικό κλοιό του ορθολογισμού, του επιστημονισμού, του υλισμού, του ιδεαλισμού, της τεχνοκρατίας. Γι” αυτό δεν πρέπει να συρθή η Ορθοδοξία μέσα στην συγκρητιστική χοάνη, δεν πρέπει να χαθή η ελπίς του σύμπαντος κόσμου.
Ως Ορθόδοξοι ποιμένες και ως Ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να διαφυλάξωμε την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Απόστολος των Εθνών παραγγέλλει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου και στους ποιμένας της Εκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πράξ. κ” 28). Και ο ίδιος στον πιστό λαό της Θεσσαλονίκης και όλης της Εκκλησίας: «αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε» (Β” Θεσ. β” 15).
Η Γηραιά Ήπειρος στον τομέα της Πίστεως έχει αστοχήσει. Η Νέα Εποχή απειλεί ανοικτά πλέον τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με αποχριστιανισμό. Δεν είναι παράδοξο. Η Ευρώπη έστρεψε τα νώτα στον Χριστό, κάποτε τον έδιωξε, όπως εύστοχα παρατηρούν ο Ντοστογιέφσκυ στον Μέγα Ιεροεξεταστή(6) και ο άγιος Νικόλαος επίσκοπος Ζίτσης(7).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να εκδηλώση το χάρισμα και την αποστολή της, να διακηρύξη στους λαούς της Ευρώπης ότι, εάν υπάρχη κάτι που μπορεί να σώση την Ευρώπη σε αυτή την κρίσιμη φάσι της ιστορίας της, είναι η Ορθοδοξία. Ας μη στερήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Ορθόδοξο Εκκλησία μας την δυνατότητα να δώση αυτό το σωτήριο μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης, εξισώνοντας την Ορθόδοξο Πίστι με την αίρεσι στην συγκεχυμένη προοπτική και το ασαφές όραμα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Μπορούμε να συντελέσουμε σε έναν υγιή, απολύτως Ορθόδοξο, Οικουμενισμό, αποκαλύπτοντας στους ετεροδόξους Χριστιανούς το Μυστήριο του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας Του, και διακηρύσσοντας μαζί με τον μακαριστό και ομολογητή Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς:
«Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά, οικουμενιστικά, παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική, Αγιοπατερική, Αγιοπαραδοσιακή, Αγιοσυνοδική, Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, όπως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και «κατ” άνθρωπον»· κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάνθρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και απορρίπτει την Εκκλησίαν… Η μόνη σωτηρία από αυτό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολική επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων. Τούτο δε σημαίνει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των και εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Άγιου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των… Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θεού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ούτε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άνθρωπος(8).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
(1) Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδησία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», στον συλλογικό τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (αφιέ­ρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. επίσης Αθανασίου Γιέβτιτς, επισκόπου Βανάτου (νυν πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), «Η Ουνία εναντίον της Σερβικής Ορθοδοξίας», στον συλλογικό τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», εκδ. Αρμός, Αθήναι 1992. Περί της δραστηριότητος της Ουνίας στην Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Αγίων», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.
(2) Dimitru Staniloae, «Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό», έκδ. Άθως, Πειραιεύς 1976, σ. 19-20.
(3) «Ορθοδοξία και Ισλάμ», έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.
(4) Ένθ” ανωτ., σ. 9-11.
(5) Βλ. Περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.
(6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Αδελφοί Καραμάζωφ», έκδ. Γκοβόστη, Αθήναι, σ. 99-121.
(7) Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός», έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974, σ. 238 και 251-252.
(8) Ένθ” ανωτ. σ. 256-257.

πηγή 

Οι χαλεποί καιροί και η λυτρωτική αυτοσυνειδησία της Ρωμηοσύνης

Γράφει ο Μιχάλης Ηλιάδης 

Η Πατρίδα μας, κατά κοινή ομολογία, έφτασε πλέον σε μία κρίσιμη καμπή. Η κυβέρνηση των υπάκουων εντολοδόχων, εξασφάλισε τόσο τους ξένους δανειστές, παραχωρώντας ακόμη και την Εθνική μας κυριαρχία, όσο και τους τραπεζίτες, στο μέτρο που μπορούσε, ενώ έριξε στον καιάδα της εξαθλίωσης τον Ελληνικό λαό. Μια εξαθλίωση που βαθαίνει καθημερινά και πιστοποιείται από όλους σχεδόν τους οικονομικούς δείκτες. Η ολέθρια πορεία συνεχίζεται με την «αξιοποίηση» της Δημόσιας περιουσίας, που περιλαμβάνει πωλήσεις όχι μόνο κάποιων αστικών ακινήτων, αλλά και τεράστιων πανέμορφων παραθαλάσσιων εκτάσεων της Ελληνικής γης και κρατικών εταιρειών και οργανισμών κοινής ωφελείας. Η καθημαγμένη πνευματικά και οικονομικά χώρα μας, γιατί είχε την τύχη να την κυβερνούν εδώ και χρόνια οι ίδιοι αμοραλιστές πολιτικοί – που τώρα δήθεν μας σώζουν – έγινε πλέον μία αποικία χρέους, ένα προτεκτοράτο των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Αυτές είναι οι επιταγές της Νέας Τάξης, που υλοποιούνται από το πολιτικό μας σύστημα με την καθοριστική συμβολή των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης. Των μέσων που παρουσιάζουν μία εικονική πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας απροκάλυπτα ψεύδη, επιλεκτικές παρουσιάσεις ή αποκρύψεις γεγονότων. Τρανά παραδείγματα, το πώς παρουσιάζουν τη θαρραλέα και ιστορική απόφαση της κυβέρνησης της Αργεντινής να μην υποκύψει στους τοκογλύφους, προασπίζοντας τα συμφέροντα του λαού της, σε αντίθεση με την Ελληνική κυβέρνηση. Επίσης η δαιμονοποίηση του Β. Πούτιν, του αντίπαλου δέους της Δύσης και της Παγκοσμιοποίησης κυρίως σε επίπεδο πολιτισμικό, αλλά και γεωπολιτικής και στρατηγικής ισχύος. Αφορμή η κρίση στην Ουκρανία, όπου αγνοούνται προκλητικά, τόσο οι δολοφονικοί βομβαρδισμοί των αμάχων από την κυβέρνηση, που προκάλεσαν τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, όσο και τα αδιάσειστα στοιχεία για την κατάρριψη του Μαλαισιανού αεροσκάφους από τους Ουκρανούς, γιατί αποκλειστικός τους στόχος είναι να πληγεί η Ρωσία. Επιχειρείται δηλαδή ο απόλυτος έλεγχος των ανθρώπων μέσω της κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Η διέξοδος φαντάζει απίθανη. Ποιος εγγυάται άλλωστε ότι η ανάληψη της εξουσίας από τους διάφορους αντιμνημονιακούς του σήμερα, δεν θα οδηγήσει σε νέες ήττες τον Ελληνισμό, σε νέες και ποικίλες απογοητεύσεις το λαό μας. Άλλωστε κι ο κ. Σαμαράς αντιμνημονιακός ήταν κάποτε… Έχει αποδειχθεί ιστορικά και επιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα, ότι η θρησκευτική ταυτότητα ενός λαού, η οποία χαρακτηρίζει εν πολλοίς την πολιτισμική του ιδιοπροσωπία, είναι ο σημαντικότερος παράγων στην αυτοσυνειδησία του, στην δυνατότητά του να υπάρχει στο μέλλον σαν συλλογικότητα. Οι Έλληνες μετά τη δολοφονία του πρώτου και μοναδικού κυβερνήτη μας Ι. Καποδίστρια, από Ελληνικά χέρια με έξωθεν εντολές, συστηματικά οδηγηθήκαμε να τροποποιήσουμε την ταυτότητά μας σαν λαός. Να αντιληφθούμε την ύπαρξή μας με διαφορετικό τρόπο – έναν τρόπο καθαρά υλιστικό – από τον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους οι πατέρες μας για πολλούς αιώνες. Η συστηματική προσπάθεια αλλαγής της αξιακής μας συγκρότησης έγινε με την μεταφορά ξένων πολιτιστικών προτύπων στη χώρα μας, από πολιτικούς και διανοούμενους. Οι άνθρωποι αυτοί, συνειδητά ή ασυνείδητα συνέχεαν την πρόοδο των θετικών επιστημών με τον πολιτισμό. Έτσι, αποδέχονταν άκριτα πρότυπα όπως ο καταναλωτισμός, ο ατομικισμός, ο αρριβισμός, η ελευθεριότητα των ηθών, η ευζωία, τα οποία διαφημίζονται έντονα εδώ και χρόνια στα ΜΜΕ και τα διάφορα περιοδικά επικαιρότητας, ακριβώς επειδή προέρχονται από την «προοδευμένη» Δύση. Το αποτέλεσμα είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας μας και η στροφή προς τον δυτικό «ευδαιμονισμό», ο οποίος βέβαια σήμερα έχει μετατραπεί σε φτώχεια και απόγνωση. Ρίζες του, ο «δυτικός πολιτισμός», ο οποίος στηρίζεται στο συμφέρον, στην επιβολή, στον εγωισμό της ισχύος, παραμένοντας πνευματικά ενδεής. Ο «πολιτισμός», χάρις στον οποίο η ανθρωπότητα ιστορικά υπέφερε και υποφέρει. Παλαιότερα με τη Παπική Ιερά Εξέταση, το δουλεμπόριο, την αποικιοκρατία, τους πολέμους. Σήμερα με τις νέες μορφές στρατηγικής και οικονομικής επιβολής, που μετατρέπουν τα κράτη σε μαριονέτες και τους ανθρώπους σε σύγχρονους σκλάβους και τη φασιστική επιβολή, μέσω της «πολιτικής ορθότητας», των νέων πολιτιστικών προτύπων (ευθανασία, ομοφυλοφιλία… ). Όσο εμείς αλληθωρίζουμε προς τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τόσο οι λεγόμενοι «δεξιοί» θαμπωμένοι από την «ισχύ» και τον «πλούτο» της Δύσης, όσο και οι λεγόμενοι «αριστεροί», που ενθουσιάζονται με τους όρους «ελευθερία» και «ανθρώπινα δικαιώματα», χωρίς να εξετάζουν την ουσία των πραγμάτων, τόσο οδηγούμαστε στον αφανισμό, σαν λαός, σαν Έθνος. Η μόνη πραγματική διέξοδος σήμερα, είναι η αναζήτηση της Ρωμαίικης ταυτότητάς μας. Η μελέτη του δικού μας οικουμενικού πολιτισμού, που δεν προσπαθεί να παραβιάσει την ελευθερία των ανθρώπων, αλλά να καταλάβει τις ανάγκες τους και να τους δώσει ό,τι χρειάζονται, σεβόμενος τα πιστεύματά τους. Γιατί η οικουμενικότητα του δικού μας πολιτισμού, σε αντίθεση με τον επιθετικό επεκτατισμό της Παγκοσμιοποίησης, έχει πνευματικό χαρακτήρα. Θεμέλιό του ο πολιτισμός μας, έχει το Ρωμαίικο φιλότιμο, που έχει βάση τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που συντείνουν στην υπέρβαση της ιδιοτέλειας. Στις ρίζες μας πρέπει να στραφούμε, να ανακαλύψουμε τη Ρωμαίικη ψυχή μας που μένει ελεύθερη και αδούλωτη, που παρά την πολλές φορές διάλυση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής, παραμένει χαρούμενη, γιατί έχει μέσα της την Αλήθεια και την ελπίδα. Με αυτό τον πολιτισμό ανέκαθεν οι Ρωμηοί προγονοί μας αντιμετώπιζαν τους όποιους εχθρούς, με την ακλόνητη πίστη τους αμύνονταν στην διαχρονική απαίτηση της Φραγκιάς (Δύσης), να γίνουμε ίδιοι με αυτούς. Όμως εμείς δεν ανήκουμε στη Δύση. Για εμάς, τα εθνικά σύμβολα, όπως γράφει ο π. Ι. Ρωμανίδης δεν είναι συζητήσιμα, είναι Ρωμαίικα. Έτσι και σήμερα πρέπει να σταθούμε όρθιοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και να μην παραδώσουμε τα Όσια και τα Ιερά μας, στους Νεογραικύλους που μας κυβερνούν, οι οποίοι ανέκαθεν κηρύττουν την ανάγκη της φράγκευσης του πνεύματος, για να σωθούμε από την δουλεία του σώματος. Αυτό όμως απαιτεί την λυτρωτική αυτοσυνειδησία της Ρωμηοσύνης μας. Της Ρωμηοσύνης που είναι ηγετική πολιτιστική δύναμη στον κόσμο, γιατί κατέχει την αλήθεια. Αυτό είναι το πρόταγμα της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Απαιτεί και προϋποθέτει την ειρηνική, εσωτερική επανάσταση, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τον τρόπο της ύπαρξής μας διαχρονικά και να τον υπερασπιστούμε περήφανα. Οι πατέρες μας πίστευαν, ότι η πίστη τους είναι αυτή που θα τους διατηρήσει ελεύθερους, ανεξαρτήτως των εξωτερικών συνθηκών. Γι’ αυτό έχουμε τεράστια ευθύνη για ό,τι συμβαίνει όλοι εμείς που είμαστε βαπτισμένοι Ορθόδοξοι. Η επανατοποθέτησή μας στην τροχιά της Ρωμηοσύνης, είναι το νέο όραμα για τον λαό μας. Αυτό είναι το όραμα που θα μας επιτρέψει να υπάρχουμε σαν συλλογικότητα στο μέλλον. Αυτό είναι το όραμα, το οποίο έχει κάνει πολιτική της και αγωνίζεται με όλες της τις δυνάμεις για να το προσφέρει λυτρωτικά στον λαό μας η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ».

πηγή