Πορεύθηκε προς το μαρτύριο ευλογώντας τους διώκτες του.

Του Νίκου Χ. Βικέτου

 

Η Ορθόδοξος Εκκλησία στη Μ. Ασία υπήρξε Eκκλησία πολύκαρπη και πολύπαθη. Πολύκαρπη σε πνευματική ανθοφορία και πολύπαθη σε δοκιμασίες και μαρτύρια. Από την πρωτοχριστιανική εποχή και μέχρι το τραγικό 1922, δεκάδες είναι «αι ψυχαί των εσφαγμένων διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν του αρνίου» (Aποκ. Ιωάν., στ΄ 9). Φωτεινό παράδειγμα ανάμεσά τους, ο τελευταίος άγγελος της εν Σμύρνη Εκκλησίας, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος (Καλαφάτης) ο από Δράμας, του οποίου τη μνήμη ως αγίου εορτάζει από το 1992 κατ' έτος η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Γι' αυτό τον «περίβλεπτο»[1] ιεράρχη, το μεγαλομάρτυρα άγιο του 20ού αιώνα θα γίνει λόγος στη συνέχεια του παρόντος, σε μια εποχή που άλλοι επιδιώκουν να αποσιωπήσουν το μαρτύριό του[2] και άλλοι μάχονται την αγιωνυμία του με έωλα επιχειρήματα[3].

Η σύλληψη και το μαρτύριο του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης
Το ξημέρωμα του Σαββάτου 27 Αυγούστου 1922 (9 Σεπτεμβρίου)[4] βρήκε τον ΄Αγιο Χρυσόστομο Σμύρνης να ιερουργεί στο μητροπολιτικό ναό της Αγίας Φωτεινής και να προσπαθεί να εμψυχώσει τα πλήθη των χριστιανών που είχαν κατακλύσει τη Μητρόπολη. Αφού προσευχήθηκε γονυπετής μπροστά στον Εσταυρωμένο, απευθύνθηκε προς τους εκκλησιαζομένους και τους είπε: «Η Θεία Πρόνοια δοκιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονήν μας την ώραν αυτήν. Αλλ’ ο Θεός δεν εγκαταλείπει τους χριστιανούς. Εις τας τρικυμίας αναφαίνεται ο καλός ναυτικός και εις τας δοκιμασίας ο καλός χριστιανός. Προσεύχεσθε και θα παρέλθη το ποτήριον τούτο. Θα ίδωμεν πάλιν καλάς ημέρας και θα ευλογήσωμεν τον Θεόν. Θαρρείτε, ως εμπρέπει εις καλούς χριστιανούς»[5].

Στις 10 το πρωί της ίδιας ημέρας, οι πρώτοι τσέτες μπήκαν στη Σμύρνη, μία μέρα μετά την εκκένωση της πόλης από τον ελληνικό στρατό και την αποχώρηση των πολιτικών αρχών. Τις εσπερινές ώρες εισήλθαν οι τακτικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού, με επικεφαλής τον πρώην νομάρχη Σμύρνης, στρατηγό Νουρεντίν πασά.

Μία από τις πρώτες ενέργειες του τούρκου στρατηγού ήταν να συλλάβει το μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, να του απαγγείλει την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, γιατί ηγήθηκε της «Μικρασιατικής ΄Αμυνας», που στόχος της ήταν η δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κράτους στη Μ. Ασία. Για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της σύλληψης του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, για την προσαγωγή του στο Νουρεντίν και για το μαρτύριό του υπάρχουν πολλές μαρτυρίες Ελλήνων και ξένων[6], οι οποίες μέσα στο κλίμα εκείνων των ημερών εύλογο είναι να διαφέρουν μεταξύ τους και να γεννούν ορισμένες επιφυλάξεις ως προς την ακρίβεια των εξιστορουμένων, καθώς πολλοί από τους «αυτόπτες» μάρτυρες του μαρτυρίου του Αγίου ήταν απόντες από το δράμα του ιεράρχη, αφού είχαν εγκαταλείψει την πόλη πριν οι τούρκοι στρατιώτες συλλάβουν το Χρυσόστομο Σμύρνης για να τον οδηγήσουν στο Διοικητήριο.

Μία από τις πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες είναι εκείνη του Θωμά Βούλτσου, κλητήρα της Μητρόπολης και πιστού συνεργάτη του μητροπολίτη Σμύρνης από τη θητεία του στη Δράμα[7]. Σύμφωνα με όσα γράφει ο συνώνυμος ανεψιός του Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο μητροπολίτης Αυστρίας Χρυσόστομος (Τσίτερ), ο Βούλτσος ήταν ο ένας από τους τρεις ανθρώπους που ήταν στη Μητρόπολη, πλησίον του μητροπολίτου Σμύρνης τις τραγικές ημέρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι άλλοι δύο ήταν ο Νικόλαος Σοφοκλέους, σύζυγος της αδελφής του Σοφίας, και ο αδελφός του Ευγένιος[8].

Ας δούμε τώρα πώς περιγράφει ο Θ. Βούλτσος τη συνάντηση του μητροπολίτη με το φρούραρχο Σαλή Ζεκή βέη και τη σύλληψή του από τους στρατιώτες του Νουρεντίν:

«Ο αστυνόμος ωδήγησε το δεσπότη στον φρούραρχο, ένα μαυρειδερό Αλβανό. Η πόρτα έμεινε μισάνοιχτη και έβλεπα μέσα. Εχαιρετίστηκαν. Ο φρούραρχος παράγγειλε για το δεσπότη βυσσινάδα. ΄Επειτα ο φρούραρχος έλεγε και ο δεσπότης έγραφε. Σε λίγη ώρα ετελείωσαν. Όταν εβγήκαμε έξω με τον αστυνόμο έλειπε το αμάξι μας. Καλή τύχη έφθασαν την ώρα εκείνη δύο Αμερικάνοι αξιωματικοί και είχαν την καλωσύνη να μας δώσουν το αυτοκίνητό τους να γυρίσωμε. Εφθάσαμε στη μητρόπολι η ώρα πέντε. Χαρά όλων, που μας είδαν. Ο μητροπολίτης έγραψε την προκήρυξι, που μας έδωκεν ο φρούραρχος. Η προκήρυξι έλεγε να μένουν όλοι στα σπίτια τους και να παραδώσουν τα όπλα στην εξουσία.

Στας οκτώ το βράδυ έρχεται ένα αυτοκίνητο στη μητρόπολι με τον ίδιο αστυνόμο και δύο στρατιώτες ωπλισμένους με λόγχες. ΄Ηλθαν να πάρουν το δεσπότη πως τον ζητά ο νομάρχης, δεν είπαν το όνομα, να πάη στο διοικητήριο με τρεις δημογέροντες[9]. Επήραν τον Τσουρουκτζόγλου και τον Κλημάνογλου και εμπήκαν οι τρεις και οι αστυνομικοί στο αυτοκίνητο, για μένα δεν είχε θέσι και μούπε ο δεσπότης να περιμένω στη Μητρόπολι. Στας δέκα το βράδυ ένας από τους στρατιώτες, που ήλθαν το απόγευμα, έφερε μία κάρτα του δεσπότη για τον αδελφό του Ευγένιο. Του έγραφε: "Αγαπητέ αδελφέ, Μας εκράτησαν απόψε εμέ ως πρόεδρον της Μικρασιατικής Αμύνης, τους άλλους ως μέλη. Μην ανησυχείτε". Ο Ευγένιος άρχισε να κλαίη. Το άλλο πρωί, Κυριακή, στας 8 με στέλλει να μάθω για το δεσπότη. Ευρήκα τον Ζαδέ της τραπέζης. Πριν μισή ώρα συνάντησε τον υπαστυνόμο, που είχε πάρει το δεσπότη. Αυτός του είπε πως το δεσπότη τον χάλασαν, καθώς και τους δύο δημογέροντες. ΄Ετσι έγιναν. Ως την Τετάρτη, που έφυγα, δεν μπόρεσα να μάθω τίποτε άλλο»[10].

Για το τι διημείφθη κατά τη συζήτηση μεταξύ των δύο ανδρών στο Διοικητήριο (Κονάκι) και για το πώς συμπεριφέρθηκε ο Νουρεντίν στους συλληφθέντες μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Πιθανολογείται πως ο ΄Αγιος Χρυσόστομος και οι δύο δημογέροντες δεν εκτελέστηκαν αμέσως αλλά κρατήθηκαν για ορισμένο χρονικό διάστημα στις φυλακές. Αυτό συνάγεται τόσο από την αφήγηση του Θ. Βούλτσου, όσο και από το ιδιόγραφο σημείωμα του Νικολάου Τσουρουκτσόγλου προς τη σύζυγό του, στο οποίο αναφέρει: «Θα μείνουμε αυτή τη νύκτα εδώ. Μην ανησυχείς. Ευρισκόμεθα μετά του Μητροπολίτου»[11].

Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, όλες οι πληροφορίες για το μαρτύριο του Αγίου συγκλίνουν μεταξύ τους στο ακόλουθο σημείο: Ο Χρυσόστομος παραδόθηκε από το Νουρεντίν στα χέρια του όχλου για να θανατωθεί (= να λιντσαριστεί) χωρίς νόμιμη δίκη. Επ' αυτού ο τούρκος καθηγητής Bilge Umar, σχολιάζοντας την αφήγηση του συμπατριώτη του δημίου Ali Aǧe, η οποία δημοσιεύτηκε από τον Şemsi Katiltan στην εφημερίδα της Σμύρνης Yeni Asir (Ιούλιος - Αύγουστος 1973)[12], υποστηρίζει ότι ο Νουρεντίν ήθελε να αποφύγει τις διαδικασίες μιας δίκης που θα έδινε τη δυνατότητα στη Βρετανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία να επιχειρήσουν την αποτροπή της καταδίκης του Χρυσοστόμου Σμύρνης[13].

Δύο νεότερες μαρτυρίες για το μαρτύριο του Αγίου
Στις 14 Δεκεμβρίου 1982, με αφορμή τη συμπλήρωση εξήντα χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο σμυρναίος πανεπιστημιακός καθηγητής και ακαδημαϊκός Γεώργιος Μυλωνάς, σε ομιλία του για τη μαύρη επέτειο που πραγματοποίησε στην Ακαδημία Αθηνών, αφηγήθηκε άγνωστα περιστατικά σχετικά με το μαρτύριο του μητροπολίτη Χρυσοστόμου Σμύρνης, προκαλώντας αίσθηση στο ακροατήριό του.

Ο Γ. Μυλωνάς δεν ήταν τυχαία προσωπικότητα. Η περίοπτη θέση που κατείχε στον επιστημονικό κόσμο, η ευθύνη για τη βαρύτητα των όσων έλεγε, η ομιλία του από το βήμα της Ακαδημίας Αθηνών όλα αυτά μαζί δεν του επέτρεπαν να αυτοσχεδιάζει μιλώντας για το μαρτύριο και το θάνατο του δεσπότη της Σμύρνης. ΄Ισως γι' αυτό μας έδωσε μια συγκλονιστική περιγραφή για τις τελευταίες ώρες του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης. Από το έγκριτο περιοδικό Νέα Εστία το απόσπασμα της ομιλίας του που ακολουθεί:

«Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922, μία ομάδα φοιτητών του International College κι εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο σ’ ένα από τα «μπουντρούμια» του Διοικητηρίου της Σμύρνης. […] Τις βραδινές ώρες φύλακες μ’ επικεφαλής Τουρκοκρήτα παρελάμβανον θύματα που ετυφεκίζοντο. Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ο Τουρκοκρής εκείνος με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή. “Είσαι δάσκαλος”, με ρωτά. — “Αυτήν την τιμή είχα”, του απαντώ. — “Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές”, — “Ναι”, του λέγω. —“Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ”. — “Ελάτε μαζί μου έξω”, λέγω στους συντρόφους μου. “Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος”. Ποια ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκοκρητικό να λέει: “Δεν θα σας σκοτώσω, θα σας σώσω. Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν και άλλους που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε. Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω μια τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος”. Και συνέχισε:

"Παρηκολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. ΄Ημουν μ’ εκείνους που τον τύφλωσαν, που του έβγαζαν τα μάτια, και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωσι μου έκαμε και αξέχαστος παραμένει η στάσι του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες.

Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε εστραμμένο προς τον Ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. — "Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τι έλεγε;" — "Ναι ξέρω", του απήντησα. "΄Ελεγε: Πάτερ ΄Αγιε, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”". — "Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει τη χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει, και με το τρομερό μαχαίρι τού κόβει και τα δύο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό, που φαινόταν ότι ήτο μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως, παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι’ αυτό σας χάρισα τη ζωή". — "Και πού τον έθαψαν;" ρώτησα με αγωνία. —"Κανείς δεν ξέρει πού έρριψαν το κομματιασμένο του κορμί»"».[14]

Με τη μαρτυρία του Γεωργίου Μυλωνά συνάδει και μια άλλη μαρτυρία, εκείνη του λόγιου μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονος (Καρανικόλα). Το Σεπτέμβριο του 1992, εβδομήντα χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο του Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο Κορίνθου Παντελεήμων είχε υποβάλει γραπτό αίτημα προς τη Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος ζητώντας την αγιοκατάταξη των εθνο-ιερομαρτύρων κληρικών του 1922 και είχε σπεύσει να εορτάσει τη μνήμη τους στη μητροπολιτική του περιφέρεια, πολύ πριν ληφθεί η απόφαση της Ιεράς Συνόδου[15]. Στη συνάντηση που είχαμε μαζί του στο πλαίσιο του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο Κορίνθου Παντελεήμων μας παρέδωσε ιδιόχειρο σημείωμά του στο οποίο γράφει:

«Τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα του Αυγούστου του 1943 έφθασε εις το ξενοδοχείο της Σμύρνης, όπου είχαμε καταλύσει εγώ και ο μητροπολίτης Παντελεήμων Φωστίνης – φυγάδες με όλους τους συνεργάτες μας του κλιμακίου της Κύμης του «ΜΙΔΑΣ 614» — ο εφημέριος του Προξενείου Σμύρνης π. Γεώργιος Γροπέτης λίγο ταραγμένος και σε ασυνήθη ώρα από τη συνήθη ώρα που μας επεσκέπτετο, σχεδόν καθημερινά, και απευθυνόμενος προς τον μητροπολίτη του λέγει τα εξής:

"Σεβασμιώτατε με συγχωρείτε διά την παράκαιρη επίσκεψί μου αυτή, την κάνω όμως γιατί επανειλημμένως με έχει ενοχλήσει ένας Τουρκοκρής δικηγόρος της Σμύρνης, ο οποίος έμαθε ότι είσθε εδώ και θέλει να τον δεχθήτε, όπως μου είπε, για το εξής ζήτημα: Μου ομολόγησε ότι αυτός είναι που πυροβόλησε από πίσω στο κεφάλι τον εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης και μου δικαιολογήθηκε ότι το έκαμε αυτό από οίκτο για να τον λυτρώση από τα συνεχιζόμενα βασανιστήρια που του έκαναν περιφέροντάς τον οι διάφοροι του τουρκικού όχλου, προς τον οποίον τον είχε παραδώσει ο Νουρεντίν. Θέλει να σας δη, να γονατίση, να σας φιλήση το χέρι, κι αν μπορούσατε να του διαβάσετε μια ευχή για να αισθανθή συγχωρεμένος, γιατί από τότε δεν μπορεί να ησυχάσει".

Ο μητροπολίτης πολύ συγκεκινημένος αλλά και με μεγάλη ανατριχίλα απάντησε αυτομάτως. "Όχι, όχι δεν μπορώ να τον δεχθώ. Ας ζητήσει το έλεος από το Θεό και από την ψυχή του Αγίου".

΄Ημουν παρών καθ’ όλην αυτήν την επίσκεψιν του πατρός Γροπέτη, την κατέγραψα τότε, και την παραδίδω διά την Ιστορίαν».

Xαρακτηριστικά του μαρτυρίου του Aγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης
Το παράδειγμα του Χρυσοστόμου Σμύρνης που υφίσταται μαρτύριο, αυτοθυσιαζόμενος για το λαό του, δεν είναι το μοναδικό. Η ιστορία μας έχει διασώσει και άλλους κληρικούς, που οδηγήθηκαν θεληματικά προς το μαρτυρικό θάνατο. Τι διακρίνει λοιπόν τον ΄Αγιο Χρυσόστομο Σμύρνης από τους άλλους κληρικούς και μοναχούς, που θυσίασαν τη ζωή τους στους αγώνες του ΄Εθνους;

α) Ο ΄Αγιος Χρυσόστομος Σμύρνης είχε βιώσει την ιδέα του μαρτυρίου του από την ημέρα της χειροτονίας του εις αρχιερέα. Η παράδοση διασώζει τα αποχαιρετιστήρια λόγια του προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, όταν άφηνε το Φανάρι, για να μεταβεί στη Δράμα: «Εν όλη τη καρδία και εν όλη τη διανοία θα υπηρετήσω την Εκκλησία και το Γένος, και η μίτρα την οποίαν αι άγιαι χείρες σου εναπέθεσαν επί της κεφαλής μου, εάν πέπρωται να απολέση την λαμπηδόνα των λίθων της, θα μεταβληθή εις ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου». Όταν πληροφορήθηκε την άγρια δολοφονία του μητροπολίτη Κορυτσάς Φωτίου[16] έγραψε στο Μανουήλ Γεδεών τούτα τα λόγια: «΄Εκλαυσα, έκλαυσα ως παιδίον μικρόν διά τον οικτρόν θάνατον του αδελφού Φωτίου. […] Τις οίδε και οποίους άλλους αδελφούς και ίσως – ίσως και τον γράφοντα αυτόν — αναμένει η αυτή τύχη !»[17].

β) Ο ΄Αγιος Χρυσόστομος Σμύρνης ενεργούσε πάντα με συνείδηση ότι ως ορθόδοξος ιεράρχης ήταν «ο ποιμήν ο καλός» και όφειλε να παραμένει με το ποίμνιό του[18] και να αγωνίζεται για τη σωτηρία του, ακόμα και αν επρόκειτο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο. Η αντίληψη για τη διάκριση των ρόλων τού «καλού ποιμένα» και του «μισθωτού ποιμένα», ο οποίος στη θέα του λύκου αφήνει τα πρόβατα και φεύγει για να σωθεί, ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα στον ιεράρχη. Ο χρυσοστομικός λόγος με τον οποίο αντιμετώπισε τους προτρέποντας αυτόν να φύγει: «Παράδοσις του ΄Εθνους και της Εκκλησίας μας δεν είναι η φυγή εν όψει κινδύνου, αλλ’ ο αγών μέχρις εσχάτων και η θυσία. Εάν μεν ο εχθρός φεισθή του ποιμνίου μου, ποίος θα το περιθάλψη; Εάν δε τούτο σφαγή, πώς ημπορώ εγώ να επιζήσω; Είτε το εν συμβή είτε το άλλο, η θέσις μου είναι εδώ, μαζί με το ποίμνιόν μου»[19], εκφράζει το ακραιφνές εκκλησιαστικό φρόνημα του μητροπολίτη Σμύρνης.

γ) Η στάση του πριν από το μαρτύριο αποδεικνύει άνθρωπο άγιο, κοσμούμενο με χριστιανικές αρετές και θερμή πίστη. Ο ΄Αγιος Χρυσόστομος Σμύρνης γνώριζε τι ήθελε και τι ζητούσε από αυτόν ο Θεός. Γι’ αυτό και είχε αποκλείσει από την ψυχή του το φόβο του θανάτου. Ο τότε μητροπολίτης Εφέσου Χρυσόστομος, στενός συνεργάτης και πνευματικό ανάστημα του Αγίου Σμύρνης, γράφει για το Γέροντά του: «Επί τω ακούσματι, ότι πιθανόν να αποθάνωμεν ως μάρτυρες, ενεθουσιάσθη και μοι είπεν ότι τούτο είναι δι’ ημάς το ποθητόν τέλος»[20]. Σε πρόχειρο σημείωμά του επί σιγαροχάρτου, που διέσωσε ο λοχαγός Τηλέμαχος Κοσμάτος, ο μαρτυρικός ιεράρχης έγραψε το ψαλμικό: «Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου. Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου, από τίνος δειλιάσω;»[21].

δ) Τις ώρες της μεγάλης του αγωνίας «εκτενέστερον προσηύχετο» (Λουκ. κβ΄ 44), είτε στο ναό της Αγίας Φωτεινής[22] είτε στο επισκοπείο της Μητροπόλεως. Κατέφευγε στην προσευχή και ζητούσε ν’ αντλήσει μέσα από τις σελίδες του Ευαγγελίου θάρρος, ευψυχία και καρτερία, για ν’ αντιμετωπίσει το μαρτύριο.

Ο πιστός καβάσης του Θωμάς Βούλτσος μας διηγείτο πως, λίγο προτού οι Τούρκοι συλλάβουν το δεσπότη, εκείνος ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του και μελετούσε από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο το μαρτύριο του Ιησού στην αυλή του Πιλάτου. Εκείνο το Ευαγγέλιο, μας έλεγε ο Θ. Βούλτσος, έφερε επάνω του φανερά τα ίχνη από τον ιδρώτα και τα δάκρυα του μητροπολίτη[23].

ε) Σύμφωνα με την αφήγηση του Γ. Μυλωνά, στη μαρτυρική πορεία του προς το θάνατο, ο ΄Αγιος Χρυσόστομος Σμύρνης στράγγιξε το ποτήριο του φρικτού του πάθους με τη γαλήνια σιωπή του. Χωρίς περιφρόνηση, χωρίς οργή εσύρθη προς τον τόπο του μαρτυρίου του, ενώ γύρω του λυσσομανούσε ο φανατισμένος όχλος. Άλλος στη θέση του θα ξεσπούσε σε ύβρεις και σε εκδηλώσεις απελπισίας. Ο ΄Αγιος Χρυσόστομος Σμύρνης αντίθετα σήκωνε τα χέρια του και ευλογούσε τους διώκτες του, γεγονός που θεωρήθηκε ως πρόκληση από τους δημίους του.

Επίμετρο
Με αφορμή το τελευταίο αυτό στοιχείο της μαρτυρίας του Γ. Μυλωνά, ας μας επιτραπεί να μεταφέρουμε ως επίμετρο ένα σχόλιο από το λόγιο πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Δορμπαράκη.

Γράφει ο π. Γεώργιος: «Αυτή η μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα φανερώνει [...] το μέγεθος της αγιότητας του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, αφού στην πίστη μας την ορθόδοξη εκείνο που αποτελεί αποδεικτικό μεγάλης αγιότητας είναι η αγάπη που απλώνεται και προς τον εχθρό. Και τίποτα να μην ξέραμε για τον άγιο Χρυσόστομο, και μύρια όσα να του έχουν καταλογιστεί, το τέλος του είναι εκείνο που φανερώνει την εσωτερική, της καρδιάς του ποιότητα. Κι ο άγιος Χρυσόστομος σαν τον Χριστό, σαν τον άγιο Στέφανο, σαν τους αποστόλους και όλους τους άγιους μάρτυρες ευλογεί και προσεύχεται γι' αυτούς. Μόνον όποιος διακατέχεται πλούσια από αυτό το πνεύμα του Χριστού ξέρουμε ότι ανήκει σ' Εκείνον και προεκτείνει την αγιότητα Εκείνου. "Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;"»[24]. Και ως κατακλείδα παραθέτει το ακόλουθο στιχούργημα:

Στον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης
΄Οτι θεριά ΄νθρωπόμορφα * δεν βλέπαν και δεν νιώθαν,
το ΄δαν τα δέντρα, τα πουλιά * ο ήλιος και το χώμα:
τ' άγιο κορμί που κείτουνταν * ακρωτηριασμένο,
με πύριν' όμως την ψυχή * και με αγάπης χρώμα !

Τα χείλη του ψιθύριζαν * βαμμένα μεσ' στο αίμα,
— την ώρα που του ρολογιού * οι δείκτες σταματούσαν —
κείνο που πήρ΄ ο άνεμος * με δέος και με φόβο,
για να το φέρει όπου γης * και δάκρυα ξεσπούσαν.

«Πατέρα, τη συγχώρηση * δώσ' τους, μη τους γδικιέσαι,
Γιατί δεν ξέρουνε κι αυτοί * σαν τότε οι εχθροί Σου»,
λέγαν τα χείλη τ' άγια * του Χρυσοστόμου Σμύρνης,
λίγο πριν φύγει του η ψυχή * σώμα ψυχή χωρίσουν !

Εσείστηκαν οι ουρανοί * απ΄ τη βαθειά αγάπη
κι ευθύς εφάνη ο Χριστός * που ΄σκύψε κει σιμά του
«Δούλε καλέ και αγαθέ, * μην τον φοβάσαι διόλου
όποιον σου παίρνει τη ζωή * μικρό τ΄ ανάστημά του» !

Κι έφυγε ο Χρυσόστομος * ο της θυσίας άγιος
Μα άφησε το σώμα του * τη γη μας να λιπαίνει.
Από ψηλά τώρα θωρεί * κι από την προτομή του
θυμίζοντας το χρέος μας * - φωνή που δεν σωπαίνει !

[1]. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από το διακεκριμένο ιστορικό και σεβαστό δάσκαλό μας, καθηγητή κ. Σαράντο Καργάκο, σε ομιλία του στη Ν. Ιωνία Μαγνησίας στις 13.9.1992 για την επέτειο των 70 χρόνων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Βλ. Σαράντος Ι. Καργάκος, Ο εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης ο «περίβλεπτος», εκδ. Εκκλησιαστική Βιβλιοθήκη Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος, 1996.

[2]. ΄Εγκυρη αθηναϊκή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας στην ένθετη έκδοσή της για την εθνική τραγωδία του 1922, αναφερόμενη στον ποιμενάρχη της ιωνικής πρωτοπολιτείας γράφει: «΄Oταν κατέρρευσε το μέτωπο [ο Χρυσόστομος] αρνήθηκε να αποχωρήσει από τη Σμύρνη και βρήκε τραγικό θάνατο» (εφημ. ΤΑ ΝΕΑ / Ιστορία, Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922, σ. 73), ως ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης να μην κατακρεουργήθηκε με πρωτοφανή βαρβαρότητα από τον τουρκικό όχλο.

[3]. Κατά της αγιωνυμίας τού μάρτυρος στράφησαν, μετά την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (Δ.Ι.Σ.) της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο ιδρυτής του κινήματος της «Χριστιανικής Δημοκρατίας», συγγραφέας και πρώην βουλευτής Νίκος Ψαρουδάκης, ο τέως αρχιμανδρίτης Ευστάθιος Τρικαμηνάς, oι συγκροτούντες την οργάνωση Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος «Θεόδωρος ο Στουδίτης» στο Βόλο, μερίδα πνευματικών τέκνων του μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου (Καντιώτη) και ορισμένοι οπαδοί του παλαιού ημερολογίου εγκαταβιούντες στο ΄Αγιον ΄Ορος.

[4]. Σε όλο το κείμενο ακολουθείται το παλιό ημερολόγιο. Προς διευκόλυνση των αναγνωστών δίνονται μέσα σε παρένθεση οι ημερομηνίες σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο.

[5]. Σπ. Λοβέρδος, Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, Αθήνα 1929, σ. 209.

[6]. Βλ. αντί πολλών, Κώστας Μισαηλίδης, Η καταστροφή και οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης, Αθήνα 1925, σσ. 25-26∙ Ν. Καρτσωνάκης – Νάκης, Θυμάμαι τη Σμύρνη, Αθήνα 1972, σσ. 29-30∙ Μιχαήλ Ροδάς, Η Ελλάς εις την Μικράν Ασίαν, Αθήναι 1950∙ Ρίτσαρντ Ράινχαρντ, Οι στάχτες της Σμύρνης, Αθήνα 1992.

[7]. Ο Θωμάς Βούλτσος (Γκόρνιτζα ή Γόρνιτζα [σημερινή Καλή Βρύση] Δράμας,1877 – Αθήνα, 1970) προσελήφθη στην υπηρεσία του Χρυσοστόμου περί το 1906 και δεν τον αποχωρίστηκε παρά όταν το 1914 φυλακίστηκε επί διετία και εν συνεχεία εξορίσθηκε, γιατί μετέφερε αλληλογραφία του δεσπότη με τις ελληνικές εφημερίδες. Στη Σμύρνη επέστρεψε μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον ελληνικό στρατό και παρέμεινε στην υπηρεσία της Μητρόπολης μέχρι τη σύλληψη του Χρυσοστόμου από τους στρατιώτες του Νουρεντίν, οπότε κατέφυγε ως πρόσφυγας στην Αθήνα.

[8]. Βλ. Το Αρχείον του Εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου όπως διεσώθη από τον Μητροπολίτη Αυστρίας Χρυσόστομο Τσίτερ, Μορφωτικό ΄Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2000, τ. Α΄, σ. xlix. Σημειώνουμε ότι ο Ευγένιος Καλαφάτης παρέμεινε στη Μητρόπολη και βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους Τούρκους στο Νύμφαιο, όπου είχε διατελέσει διοικητής στην περίοδο της ελληνικής διοίκησης. Περισσότερα βλ. σε Χρ. Σ. Σολομωνίδη, Ο Σμύρνης Χρυσόστομος, εκδ. «Ειρμός», Αθήνα 1993, σσ. 19-20.

[9]. Για τρεις δημογέροντες κάνει λόγο ο M.L. Smith (Ionian Vision. Greece in Asia Minor 1919 - 1922) και για τέταρτο δημογέροντα - μη ευρεθέντα - ο αιδεσιμότατος Γεράσιμος Χαροκόπος («Διάφορα» Σημειώσεις του Ηρακλή Α. Τσίτερ. Κωνσταντινούπολη - Τρίγλια - Σμύρνη, επιμ, Εριφύλη Κοντοπούλου, εκδ. ΠΑΚΕΘΡΑ, Ξάνθη 2006, σ. 211).

[10]. Στις τελευταίες ώρες πριν από το μαρτύριο του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης αναφέρεται και ο μητροπολίτης Εφέσου Χρυσόστομος (Χατζησταύρου) στην έκθεση που έστειλε τον Οκτώβριο του 1922 προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη (Βλ. Βικτώρια Σολομωνίδου, «Ο Εφέσου Χρυσόστομος για την καταστροφή της Σμύρνης», Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, τ. Δ΄ (1983), σσ. 301-322), χωρίς εντούτοις να κατονομάζει την πηγή του. Πιθανόν να βασίστηκε σε πληροφορίες που άντλησε από το Θ. Βούλτσο, δεδομένου ότι οι δυο τους γνωρίζονταν από την εποχή που υπηρετούσαν στη Δράμα, κοντά στο μητροπολίτη Χρυσόστομο Καλαφάτη. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή συναντήθηκαν στην Αθήνα, προκειμένου να διευθετήσουν το θέμα της παραλαβής δύο κιβωτίων με τα αρχιερατικά άμφια του μητροπολίτη Σμύρνης, που είχαν μεταφερθεί στην Ελλάδα με το ελληνικό θωρηκτό «Λήμνος». Βλ. Πρωτ. Ηλία Θ. Δροσινού, «Πώς διεσώθησαν τα άμφια του Χρυσοστόμου Σμύρνης», περ. Τόλμη (της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών), τχ. 66, Σεπτέμβριος 2006, σσ. 30-34.

[11]. Χρήστος Σωκρ. Σολομωνίδης, Η Δημοσιογραφία στη Σμύρνη (1821 - 1922), Αθήνα 1959, σ. 199.

[12]. Ο Αli Ağe ισχυρίζεται, μεταξύ άλλων, ότι ο Νουρεντίν πασάς του ανέθεσε την εκτέλεση της θανατικής ποινής του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Βλ. Το Αρχείον του Εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου, ό.π. ., τ. Γ, σ. 393.


[13]. Βλ. Mοναχός Μάξιμος Ιβηρίτης (Νικολόπουλος), Ο πολύαθλος Μητροπολίτης Δράμας - Σμύρνης Χρυσόστομος ΄Ηρως και Μάρτυς, ΄Αγιον Όρος 2010. σ. 94, υποσ. 29ιη΄.

[14]. Γ.Ε. Μυλωνάς, «Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης», περ. Νέα Εστία, τχ. 1333, 15.1.1983, σσ. 89-90.

[15]. Εκτός του Κορίνθου και άλλοι δύο αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος έσπευσαν να προεορτάσουν στην επαρχία τους τη μνήμη του Χρυσοστόμου Σμύρνης ως Αγίου: Ο μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμων (Μπαρδάκος), στις 30 Αυγούστου 1992, και ο μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Χριστόδουλος (Παρασκευαΐδης), μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου 1992. Για τις παραπάνω λατρευτικές εκδηλώσεις βλ. Νίκος Χ. Βικέτος, Η αγιότητα του Χρυσοστόμου Σμύρνης και η μαρτυρία της Εκκλησίας, εκδ. «Ενώσεως Σμυρναίων», Αθήνα 1993.

[16]. Ο μητροπολίτης Κορυτσάς και Πρεμετής Φώτιος Καλπίδης (1902 – 1906) δολοφονήθηκε από τους κομιτατζήδες το Σεπτέμβριο του 1906.

[17]. Χρυσόστομος Καλαφάτης, Εκθέσεις περί του Μακεδονικού Αγώνος 1903 - 1907, επιμ. Βασιλείου Λαούρδα, εκδ. «Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών / ΄Ιδυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου», Θεσσαλονίκη 1960, σ. 21.

[18]. Πρβλ., «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» (Ιωαν. ι΄ 11).

[19]. Λ. Φιλιππίδης, Ο Σμύρνης Χρυσόστομος, ό.π., σ. 35. «Ο τελευταίος ΄Ελληνας που θα φύγει απ’ τη Μικρά Ασία θάμαι εγώ», είπε ο εθνο-ιερομάρτυρας στο λοχαγό Γεώργιο Κατερινάκη και αυτός το ανακοίνωσε στον λοχία Κωνσταντίνο Ταμπουρατζάκη, στο Μικρασιατικό Μέτωπο» (Ιωάννης Δ. Δρούλιας, Ο Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Αντ. Ταμπουρατζής (ή Ταμπουρατζάκης), 1897 – 1999, Αθήναι 2000, σ. 61).

[20]. Τιμητικός τόμος επί τω Ιωβηλαίω του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου Χρυσοστόμου, Καβάλα 1960, σ. 487.

[21]. Σύμφωνα με προφορική μαρτυρία του Παναγιώτη Κοσμάτου προς τον γράφοντα ο Χρυσόστομος Σμύρνης κατέγραψε τα λόγια του ψαλμού σε ένα κομμάτι τσιγαρόχαρτου που του επέδωσε ο λοχαγός Τ. Κοσμάτος, όταν τον επισκέφθηκε για να τον παρακαλέσει να βαφτίσει το γιο του. Ο μητροπολίτης του μίλησε για τη ραγδαία επιδείνωση της θέσης των Ελλήνων και την επικείμενη κατάληψη της Σμύρνης από τους Τούρκους και του δήλωσε πως κατόπιν αυτών «μάλλον δεν επρόκειτο να προλάβουν τη βάφτιση». Το αυτόγραφο του Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο Π. Κοσμάτος παρέδωσε στο μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο (Παρασκευαΐδη) και εκείνος με τη σειρά του το προσέφερε στο Εκκλησιαστικό Μουσείο του ναού της Ευαγγελιστρίας Ν. Ιωνίας – Βόλου, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.

[22]. Βλ. σ. 2 εδώ.

[23]. Το ιερό αυτό κειμήλιο διέσωσε ο Θ. Βούλτσος και το παρέδωσε στον ανεψιό του εθνο-ιερομάρτυρα Χρυσόστομο Φιλ. Καβουνίδη. Σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Μικρασιατικών Κειμηλίων της Εστίας Νέας Σμύρνης.

[24]. Περ. Πειραϊκή Εκκλησία, αριθ. φύλλου 207, Σεπτέμβριος 2009, σ. 39. 

πηγή 

Νέο "φρούτο": Θέλουν Οργανισμό "Ηνωμένων Θρησκειών"!

 

Τί συζήτησαν ο Πάπας και ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ...

Συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο είχε ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Σίμον Πέρες στο Βατικανό. Σύμφωνα με πληροφορίες η συνάντηση των δύο ανδρών διήρκησε περίπου 45 λεπτά, κατά την οποία συζητήθηκαν θέματα όπως οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς και το πρόβλημα του αντισημιτισμού στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με τον διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Αγίας Έδρας Φεντερίκο Λομπάρντι, ο κ. Πέρες...

συναντήθηκε με τον Πάπα Φραγκίσκο, προκειμένου να τον ενημερώσει για τις δραστηριότητες σε θέματα που αφορούν την ειρήνη στον κόσμο.

Επίσης ο κ. Πέρες αναφέρθηκε και στην πρωτοβουλία με την δημιουργία οργάνωσης με την ονομασία "Ηνωμένες Θρησκείες", η οποία θα είναι σύμφωνα με τα πρότυπα των Ηνωμένων Εθνών.

Το εν λόγω θέμα συζητήθηκε διεξοδικά με τον Πάπα Φραγκίσκο, ενώ σύμφωνα με τον κ. Λομπάρντι είναι ένα θέμα που θα επανεξεταστεί το Βατικανό μετά την ιστορική συνάντηση μεταξύ Πέρες και Μαχμούντ Αμπάς στη Ρώμη.

Πάντως σύμφωνα με τον 91χρονο πρώην πρόεδρο του Ισραήλ κ. Πέρες, η οργάνωση "Ηνωμένων Θρησκειών" θα μπορούσε να συμβάλει στο να σταματήσουν οι πόλεμοι που εξαπολύουν οι φανατικοί θρησκευόμενοι.

 πηγή

Όταν το παιδί φεύγει απ’ το σπίτι

Η ενηλικίωση των παιδιών φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα τόσο για τα ίδια όσο και για τους γονείς τους, κυρίως όταν συνεπάγεται και με αλλαγή στέγης, είτε για σπουδές, είτε για το στρατό, είτε γιατί επέλεξαν να σταθούν στις δικές τους δυνάμεις και να μείνουν μόνα ή να συγκατοικήσουν με άλλους συνομήλικους.

Η νέα αυτή πραγματικότητα πολλές φορές τρομάζει τους γονείς και την βιώνουν ιδιαίτερα φορτισμένα ψυχολογικά αρκετό καιρό πριν τελικά συμβεί. Επί της ουσίας είναι μία τεράστια αλλαγή για την ροή της οικογενειακής κατάστασης και λειτουργίας, αφού μέχρι πρότινος το ‘σπίτι’ απαρτιζόταν από έναν συγκεκριμένο αριθμό μελών που τώρα καλείται να αλλάξει.

Οι ερευνητές έχουν αποκαλέσει την νέα αυτή πραγματικότητα και τα συναισθήματα που την χαρακτηρίζουν ως “σύνδρομο της άδειας φωλιάς”. Το σύνδρομο αυτό περιλαμβάνει αισθήματα απώλειας, απογοήτευση, έλλειψη στόχων για τη ζωή, θλίψη και δυσφορία, συχνά κρίση ταυτότητας και κάποιες φορές εάν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα οδηγεί τον γονέα και σε κατάθλιψη.

Επηρεάζει και τους δύο γονείς αλλά περισσότερο τη μητέρα η οποία βιώνει το “πένθος” από την απόσταση και την διαφορετική πλέον καθημερινότητα με το παιδί. Δυσκολεύεται να μείνει ξαφνικά στο σπίτι χωρίς το παιδί το οποίο και φρόντιζε, ή μπορεί και να επηρεάζεται από το γεγονός ότι της λείπει πλέον η συντροφικότητα του παιδιού.

Σημαντικό ρόλο στα αρνητικά αυτά συναισθήματα παίζουν ασφαλώς και οι ανησυχίες όσον αφορά στην ασφάλεια του παιδιού και το κατά πόσο θα είναι σε θέση να φέρει εις πέρας μόνο του τις υποχρεώσεις του.

Ο αριθμός των παιδιών και το κατά πόσο ο γονέας έχει ταυτιστεί με τον ρόλο του και έχει επενδύσει σε αυτόν, δυσκολεύουν ή διευκολύνουν τα συναισθήματα που βιώνει μετέπειτα. Για παράδειγμα, μία μητέρα η οποία έχει αφοσιωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην ανατροφή του παιδιού της και έχει παραμερίσει οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που την ευχαριστεί, έχει περισσότερες πιθανότητες να δυσκολευτεί και να εγκλιματιστεί στη νέα κατάσταση. Επιπλέον, εάν υπάρχουν και άλλα παιδιά στην οικογένεια, λειτουργούν υποστηρικτικά έως ότου έρθει η στιγμή που και εκείνα με τη σειρά τους θα πάρουν τον δικό τους δρόμο, ενώ περισσότερες δυσκολίες υπάρχουν επίσης όταν η σχέση του ζευγαριού δεν είναι καλή ή είναι ανύπαρκτη και δεν υπάρχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον να υποστηρίξει τον γονέα.

Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο πιο γρήγορα και σωστά προετοιμαστεί ο γονέας για αυτή τη στιγμή, τόσο πιο ανώδυνο θα είναι για εκείνον και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Θα χρειαστεί να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι συσχέτισης με το παιδί καθώς  και νέα ενδιαφέροντα πέραν του γονεϊκού ρόλου, έτσι ώστε να λιγοστέψουν τα συμπτώματα θλίψης και ανίας από την έλλειψη προσωπικών ενδιαφερόντων και περισσότερου ελεύθερου χρόνου που πιθανόν να επέλθει. Εξάλλου πλέον η επικοινωνία με το παιδί που βρίσκεται μακρυά, είναι πολύ εύκολη και ποικιλόμορφη και δεν περιορίζεται μόνο στην τηλεφωνική.

Πέρα από αυτό όμως, είναι μία καλή ευκαιρία για το ζευγάρι που μένει ‘πίσω’  να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του, ή για τον μονογονέα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην προσωπική του ζωή, να κάνει πράγματα που πριν δεν μπορούσε, και να αφιερωθεί σε φίλους, συγγενείς, παρέες, εξόδους και στόχους.

Οι έρευνες εξάλλου δείχνουν πως πέρα από τον πόνο που προκαλεί η απομάκρυνση του παιδιού από το σπίτι, οι γονείς κατακλύζονται από συναισθήματα περηφάνιας για τα πρώτα ενήλικα βήματα του παιδιού τους, καθώς και το ότι σε σημαντικό βαθμό εξομαλύνονται οι σχέσεις γονέων-παιδιού με την απόσταση.

Όσο περισσότερο ο γονέας ασχολείται με θέματα δικά του, τόσο καλύτερα θα λειτουργεί η σχέση του με το παιδί. Ασφαλώς και η τηλεφωνική επικοινωνία ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα θα είναι αρκετά συχνή, αλλά προσπαθούμε να έχουμε κατά νου ότι το παιδί μας βρίσκεται σε ένα νέο περιβάλλον ανάμεσα σε νέους ανθρώπους και καλό θα ήταν να μην το ενοχλούμε συχνά. Μία συμφωνία σχετικά με τον τρόπο και τις ώρες που θα επικοινωνείτε μαζί του θα ήταν πολύ βοηθητική. Με αυτό τον τρόπο οριοθετείται η σχέση και λειτουργεί σταδιακά πιο αρμονικά. Δεν θα είναι καλό για την ψυχολογία του παιδιού να φορτώνεται με τις ανησυχίες και ανασφάλειές μας που σε αυτή την φάση τείνουν να γίνονται και υπερβολικές. Εξάλλου έχει και το ίδιο να διαχειριστεί δικά του άγχη από τη νέα του πραγματικότητα επομένως αυτό που πιθανότατα να έχει περισσότερη ανάγκη θα είναι, όταν το ζητάει, συμβουλές και οδηγίες που θα το κάνει να αισθάνεται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση για τα δικά του βήματα. Θέλουμε ανεξάρτητα παιδιά που θα στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και θα σηκώνουν το φορτίο από τα λάθη και τις ευθύνες τους.

Από την άλλη, θα πρέπει και εμείς να είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, να προσπαθούμε να αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχει και να κάνουμε κινήσεις ωφέλιμες προς εμάς. Δεν ξεχνάμε ότι διανύουμε μία περίοδο πολλών αλλαγών και συναισθηματικών αναταραχών, που κάποιες φορές, παρ’ όλη την προσπάθεια που καταβάλλουμε δεν ξεπερνιέται ο πόνος και η στασιμότητά μας. Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως τα αρνητικά συναισθήματα μας κατακλύουν και μας καθιστούν ανήμπορους να σταθούμε στην καθημερινότητά μας και να ανταπεξέλθουμε σε αυτήν, τότε καλό θα ήταν να  ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό.

Μαρία Κωνσταντινοπούλου
Παιδοψυχολόγος-Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

πηγή 

Γράμμα στον 10χρονο γιο μου - Αποχαιρετώντας το σύστημα της ελληνικής παιδείας

 

 

Πρώτη μου μέρα στο καινούργιο σου σχολείο. Προσέχεις αυτό το «μου», «πρώτη Μου»; Αστείο δεν ακούγεται στην αγωνία του επάνω; Είσαι 10 χρονών πια. Αυτές τις αγωνίες θα έπρεπε να τις έχω ξεπεράσει. Αλλά φέτος είναι αλλιώς. Στην τάξη σου βρίσκομαι. Κάθομαι στο θρανίο που ίσως καθίσεις. Μέρα μόνο για γονείς. Δίπλα μου ένα ζευγάρι Κινέζων. Πίσω μου ένα ζευγάρι Μουσουλμάνων, αν κρίνω από τη μαντίλα της γυναίκας. Πιο πίσω μια Ιταλίδα. Και δυο Ινδοί. Είμαστε και τέσσερις Έλληνες. Σήμερα αποχαιρετώ μαζί σου, το σύστημα της ελληνικής παιδείας. Και είναι το στομάχι μου κόμπος. Ενοχή. Αποχαιρετώ το ελληνικό σχολείο που τελείωσαν και τ' αδέλφια σου. Αποχαιρετώ έναν Έλληνα σπουδαίο εκπαιδευτικό και επιχειρηματία, που δίνει τον δικό του αγώνα, να παραμένει φερέγγυος μέσα σε τόσες οικονομικές αντιξοότητες, να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, μισθούς εκπαιδευτικών κ.λπ. Μην το θεωρείς αυτονόητο στις μέρες μας. Και σ΄ αυτό έχω ενοχή, ότι τον αποχαιρετάμε.

Την απόφαση την πήραμε με τον πατέρα σου εκείνη τη μέρα. Την οριστική εννοώ. Ήμασταν σ΄ ένα τραπέζι με κρατικοδίαιτους που ασχολούνται με την Παιδεία. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και μια πολιτικός που είχε δώσει τη δική της μάχη για την Παιδεία. Να θυμάσαι, δύο γυναίκες έδωσαν λυσσαλέα μάχη για την Παιδεία στις μέρες μας. Και οι δύο κλωτσήθηκαν πρώτα-πρώτα από τα ίδια τους τα κόμματα. Σου έλεγα για εκείνο το τραπέζι. Ο πατέρας σου μόλις είχε δει τη χώρα μας στην πλέον χαμηλή θέση μιας παγκόσμιας κατάταξης για την Παιδεία. Τους ρώτησε λοιπόν την άποψή τους. «Ξέρετε τα κριτήρια της λίστας αυτής κύριε;» του πέταξε με ειρωνεία ο κρατικοδίαιτος, σαν να είχε άσσο στο μανίκι της επόμενης κουβέντας του, και συνέχισε «Εμείς δεν αναγνωρίζουμε αυτά τα κριτήρια. Άρα δεν μας ενδιαφέρει η σειρά που πήρε η χώρα μας» και έτσι ξένοιασε. 

Κώστα να θυμάσαι... Στραβός είναι ο γιαλός, εμείς πάντα σωστά αρμενίζουμε. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και αυτόματα συνεννοηθήκαμε. Κάπως έτσι ενεργούμε 33 χρόνια. Την επόμενη μέρα σε γράψαμε στο καινούργιο σου σχολείο. Ας συνέχιζαν το δικό «τους» σύστημα, εγκεκριμένο από τους εαυτούς τους. Χωρίς εσένα. Δεν ήμουν μια Αντουανέτα, ήμουν σκηνή από το έργο «Η εκλογή της Σόφι».


Τούτη η κρίση χτύπησε όλον τον κόσμο. Ψάξε την αρθρογραφία μου. Τσιγκουνεύτηκα πολλά αγανακτισμένα κείμενα καθώς κατ΄ επιλογήν η γραφή μου έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αφού όμως υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, αφού υπάρχουν άνεργοι χωρίς δυνατότητα σταδίων προσαρμογής, το βούλωνα. Συνειδησιακά. Δεν μου επιτρεπότανε να γράψω ως αγανακτισμένη. Στις μέρες μας, έχεις και να παλέψεις με αίσθημα ντροπής ότι είσαι καλύτερα από άλλους. Κι ας είναι εικονικό το καλύτερα ή και θέμα χρόνου.


Κώστα μου, στα δικά μας μαθητικά χρόνια είχαμε να παλεύουμε με οξείες και περισπωμένες, με ψιλές και δασείες (ακόμα και τώρα μπορώ να σου πω τις λέξεις από Ε που παίρνουν δασεία). Όχι, δεν τα εκλαμβάναμε αυτά σαν πλούτο της ελληνικής γλώσσας, αλλά σαν μπελά. Μας εκπαίδευαν όμως σε δυσκολίες. Μας περπατούσαν σε γέφυρες. Είχαμε να παλεύουμε και με καθαρεύουσα.Αλλά εκείνη η καθαρεύουσα, μαζί με τη δημοτική, με αξίωσε να μπορώ να διαβάζω Παπαδιαμάντη. Μετά ήρθε μια δημοτική που αποψίλωσε το σύμπαν, παρέα με μια «δημοτική» για τα πάντα. Όλα εύπεπτα, όλα μασημένα μέχρι φτυμένα. Βγήκαμε παρέα ανορθόγραφοι. Και οι τότε ορθογράφοι και οι σύγχρονοι αμόρφωτοι.


Πώς το κατάφεραν;


Σκοτώσαμε με τόση λύσσα την Παιδεία λες και την εχθρευόμασταν! Στον πλούτο μας αφοδεύσαμε και μετά μαζέψαμε τα βρακιά μας ανακουφισμένοι. Δες τα βιβλία της γλώσσας… Ποια κείμενα επιλέγουν! Την εικονογράφηση. Δες πώς σας διδάσκουν θρησκευτικά, δες ιστορία, μαθηματικά. Παλαιολιθικές εποχές ζείτε. Τι απέραντη βαρεμάρα!


Οι πολιτικοί, με ένα γκεμπελικό σύστημα λοβοτομής, κατόρθωσαν το αδύνατο. Ένα σύστημα βολικό να δημιουργεί συνενόχους και να μετατοπίζει ευθύνες στο άπειρο.


Αποξενωθήκαμε από την ίδια μας τη χώρα. Το ποίημα «Τι είναι η πατρίδα μας» έγινε «Ποια είναι η πατρίδα μας πια;». Όλοι κατά συρροή μετανάστες και συγχρόνως κάτοικοι πολυκατοικίας. Με θέα σε ακάλυπτο. Νομίζω ότι κάνω το σωστό, ότι σε σώζω. Μα αν είναι έτσι γιατί με πνίγει αυτό το αίσθημα ενοχής; Γιατί μου χαμογελάει ειρωνικά ο στίχος του ποιητή του Αλεξανδρινού, «Η Πόλις»; Κι αν όλοι; Είναι αυτό λύση;


Κώστα, ευτυχώς για σένα δεν είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Έχεις πολύ «αύριο» μπροστά σου και λιγότερες αλυσίδες «χθες». Είσαι ελεύθερος να ξανοιχτείς σε έναν καινούργιο χάρτη. Ξέρεις και κάτι ακόμα; Δεν το ομολογούμε συχνά σε τούτη τη χώρα. Το φως ερχόταν απ΄ έξω πολλές φορές. Ακόμα και πολιτικοί που ερχότανε απ΄ έξω... Δες τον Καποδίστρια. Συγκλονιστική μορφή! Κι ας μην τον δοξάσαμε όσο έπρεπε. Τον δοξάζει η Ελβετία που του οφείλει το σύστημα της. Ό,τι σου λέω μπορεί να είναι και για να ημερώσω το πείραμα που κάνω. Πείραμα; Μα όλη η γονεϊκή σχέση δεν είναι ένα πείραμα;


Σου γράφω αυτό το γράμμα να το έχεις κάποτε. Από την πρώτη μέρα στο καινούργιο σου σχολείο. Που ο πίνακάς του γράφει «“Please” and “thank you” are still magic words». Από αύριο εσύ θα αγωνιστείς να εξοικειωθείς με το «ξένο» κι εγώ θα συνεχίζω να σε μυώ στη γλώσσα τη δική μας, στην ιστορία μας. Βάρος χοντρό. Ας πούμε θα προσπαθήσω και για σένα όπως με τ΄ αδέλφια σου. Αυτό δεν είναι μέσα στα καθήκοντα του γονιού, όταν μάλιστα τον πνίγει η μοναξιά ενός συστήματος που εξοντώνει με λύσσα κάθε ελπιδοφόρο, ένα σύστημα που δίνει ακόμα ευκαιρίες σε «αιώνιους φοιτητές», που δεν επιτρέπει στον Πρύτανη να μπει στο γραφείο του. Ένα σύστημα που ΟΜΟΦΩΝΑ (πρώτη φορά) ψήφισε το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου (και έσπασαν χέρια σε παλαμάκια) για να το καταργήσει αμέσως μετά;


Αλήθεια τι έγινε εκείνο το πιλοτικό πρόγραμμα «Νέο σχολείο» για τα δημοτικά, που εφαρμόστηκε στο 30% των δημοτικών, με στόχο την πλήρη εφαρμογή του το 2014. Το ξεπετάξανε κι αυτό οι επόμενοι σαν να ήταν βάρος;


Προσκολλημένοι σε σύστημα με αμόρφωτους δασκάλους πιο πολύ από μαθητές.

Κώστα σου γράφω αυτό το γράμμα. Θα μπορούσα να μην το δημοσιοποιήσω αφού αφορά εσένα και εμένα. Να μην το δημοσιοποιήσω από σεβασμό σε ένα σωρό γονείς που δίνουν τον δικό τους αγώνα και δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στο παιδί τους το καλύτερο που θα ήθελαν. Μακάρι να μην εκλάβουν το γράμμα ως αναιδή κομπασμό.

Θα μπορούσα να τηρήσω την ομερτά πολιτικών και «γνωστών», που κόπτονται για δημόσια παιδεία ενώ το δικό τους παιδί πάει σε ιδιωτικό.

Αν το δημοσιοποιώ είναι γιατί θέλω, κλείνοντας αυτό το γράμμα, να βγάλω μια κραυγή μέσα από τα πιο βαθιά, βαθιά μου:

ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ! Με πόσα παιδιά ακόμα θα παίξετε; Ποιο πλεόνασμα λογαριάζουμε ως πλεόνασμα όταν η Παιδεία μας έχει αυτά τα χάλια;

Αυτό το έλλειμμα δεν μπαλώνεται και θα μας κυνηγάει όλους! Θα στοιχειώσει όλο το μέλλον του μέλλοντός μας. Ο σώζων εαυτόν, δεν θα σώζει εαυτόν, ό,τι και να κάνει.

Κι αυτό το ξέρω Κώστα μου. Δυστυχώς το ξέρω. Καλή χρονιά στους γονείς. Τα παιδιά πάντα βρίσκουν την άκρη.

πηγή 

Εξευτέλισαν την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ - Επίσημα δεκτά τα Σκόπια ως "Μακεδονία"

Βίντεο: Εξευτέλισαν την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ - Επίσημα δεκτά τα Σκόπια ως "Μακεδονία"

Εξευτέλισαν την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, υποδεχόμενοι στον Σκοπιανό υπουργό Εξωτερικών ως "υπουργό Εξωτερικών της Μακεδονίας" με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ Φ.Ράσμουνσεν στο άκουσμα της υβριστικής φράσης για την Ελλάδα να χαμογελά πλατιά και να υποδέχεται με μία θερμή χειραψία τον Σκοπιανό,, όπως και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τ.Κάμερον!

Πρακτικά προσπάθησαν  να βάλουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ από το "πράθυρο" με μία de facto ενέργεια παρακάμπτοντας την απόφαση του Βουκουρεστίου τον Μάϊο 2008 που ήταν και μία από τις αιτίες που υπονομεύθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο υπουργός Εξωτερικών Ε.Βενιζέλος και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς, ο, κάποτε, "σκοπιοφάγος πατριώτης" που υποτίθεται ότι είχε ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την στάση της στο θέμα των Σκοπίων, έκανε το όλο θέμα "γαργάρα".

Η υποδοχή του Σκοπιανού υπουργού Εξωτερικών από τον τελετάρχη ως "υπουργού Εξωτερικών της Μακεδονίας" και η θερμή υποδοχή του από τον γ.γ. του νΑΤΟ Φ.Ράσμουνσεν είναι ένα εθνικό σκάνδαλο.

Και πηγές του ΥΠΕΞ έλεγαν ότι "Έκανε λάθος ο τελετάρχης" και κλείνουν εκεί το θέμα! Λες και υπάρχει περίπτωση ο τελετάρχης (μάλλον ένας Βρετανός αξιωματικός, αν καταλάβαμε καλά από την προφορά του) υπήρχε πρίπτωση να χαρακτηρίσει με την ονομασία που δεν έχει, ο εκπροσωπος ενός κρατιδίου "της πλάκας" όπως τα Σκόπια.

Ενα λάθος που μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο και βέβαια όταν ο ίδιος ο Φ.Ράσμουνσεν και ο νο 2 μετά τον Μ.Ομπάμα στο ΝΑΤΟ ο Βρετανός πρωθυπουργός Τ.Κάμερον, κάνουν δεκτό τον Σκοπιανό ΥΠΕΞ με μία "φαρδιά αγκαλιά" ως "υπουργό Εξωτερικών της Μακεδονίας" και δεν υπήρξε άμεση αποχώρηση της ελληνικής αντιπροσωπείας, ουσιαστικά και de facto αποδέχθηκε ότι εντος του ΝΑΤΟ τα Σκόπια μπορούν να χαρακτηρίζονται ως "Μακεδονία".

Ολα αυτά ενώ τα ευρήματα στην Αμφίπολη πάνω στα οποία ηκυβέρνηση έχει στήσει ολόκληρο πολιτικό παιχνίδι, είναι αποστομωτικά για τους Σκοπιανούς και τους ουσιαστικούς συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ.

 δες ΕΔΩ

 πηγή

Σκάνδαλο Rotherham: Η ένοχη σιωπή του συστήματος και η εξήγηση για την εμμονή των μουσουλμάνων με το βιασμό

ΚΟ: Στην Βρετανία αυτές τις ημέρες τα media προσπαθούν όσο μπορούν να παρουσιάσουν αλλοιωμένη την σοκαριστική αποκάλυψη ότι σχεδόν 1.400 παιδιά, από την ηλικία των 11 ετών, υπήρξαν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης την περίοδο μεταξύ 1997 και 2013, από Πακιστανούς μουσουλμάνους. Οι ξυλοδαρμοί, οι βιασμοί, ακόμη και περιπτώσεις εμπορίας παιδιών γίνονταν επί σειρά ετών στην πόλη Rotherham της βρετανικής περιφέρειας Yorkshire. Οι δράστες πλησίαζαν αποκλειστικά λευκά κορίτσια κυρίως το βράδυ, σε χώρους όπως τα ταχυφαγεία (“street grooming”) και εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας τους, τα μεθούσαν, τους χορηγούσαν ναρκωτικές ουσίες και τα προωθούσαν σε διάφορα σπίτια στην βόρεια Βρετανία όπου τα μετέτρεπαν σε αντικείμενα του σεξ, βιάζοντάς τα κατ’ εξακολούθηση, ενώ μια ανήλικη βιάστηκε από 25 άνδρες Πακιστανικής καταγωγής μέσα σε μια νύχτα. Κάποια εκ των θυμάτων πιστεύεται ότι έχασαν τη ζωή τους, περίπου 100 κορίτσια έμειναν έγκυες, και κάποια αναγκάστηκαν δια της βίας να αποβάλλουν. 

Τα ΜΜΕ προσπαθούσαν και προσπαθούν να υποβαθμίσουν την ταυτότητα των δραστών ή να τους αναφέρουν απλώς ως «Ασιάτες», ενώ βλέποντας την αντίδραση του κόσμου, διαρρηγνύουν τα «αντιρατσιστικά» τους ιμάτια, ότι η θρησκεία και η καταγωγή "δεν έχουν καμία απολύτως σχέση". To διεφθαρμένο σύστημα βρήκε επίσης μια πιο ‘light’ λέξη για να εξωραΐσει όλη αυτήν την βρωμιά: όχι δεν είναι βιασμός, είναι «grooming» (κάτι σαν ζευγάρωμα! Χρησιμοποιείται για τα ζώα και περισσότερο για τα άλογα). 

Οι αποκαλύψεις προκάλεσαν τρόμο, αποστροφή αλλά και αγανάκτηση όχι μόνο για το δράμα των άτυχων κοριτσιών, όσο και για το γεγονός ότι πολλές καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων δεν ερευνήθηκαν και δεν αξιοποιήθηκαν από τις αρχές για τον εντοπισμό των εγκληματιών, καθώς κάποιοι μάρτυρες δεν είχαν κριθεί «αξιόπιστοι», ενώ η εφημερίδα Daily Mail κατηγόρησε τις αρχές ότι φοβούνταν να λάβουν μέτρα μήπως και χαρακτηριστούν «ρατσιστές». Μια πρώην εργαζόμενη σε υπηρεσίες νεολαίας στο Rotherham, κατήγγειλε ότι όλοι ήξεραν τι γινόταν, αλλά δεν έκαναν τίποτε, ενώ η ίδια όταν προσπάθησε επανειλημμένα να ειδοποιήσει το συμβούλιο της πόλης για έναν συγκεκριμένο «Ασιάτη» ταξιτζή που παρέσερνε νεαρά κορίτσια – άκουσε το αφεντικό της να της λέει : «Δεν μπορείς να λες τέτοια πράγματα, είναι ρατσιστικό!» Στην όλη αναμπουμπούλα έσκασαν μύτη και οι γνωστοί «αντιρατσιστές» που είδαν τον «εχθρό»: Τι άλλο; Ο «φασισμός». Το 2011 ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Τζακ Στρο, (Εργατικός) προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες από τους «ευαίσθητους» θιασώτες του πολυπολιτσμού, για την θεωρούμενη «στοχοποίηση και τη δημιουργία «στερεοτύπων» για την πακιστανική κοινότητα στη χώρα, καθώς είπε τα αυτονόητα ότι δηλαδή, νεαροί άνδρες πακιστανικής καταγωγής βάζουν στόχο ανυπεράσπιστα νεαρά λευκά κορίτσια γιατί τα θεωρούν εύκολη λεία. Να σημειωθεί, ότι ο Στρο υπήρξε ένθερμος υπέρμαχος της πολυπολιτισμικότητας. Σημειώνεται επίσης, ότι οργάνωση που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των παιδιών, χαρακτήρισε κοινή πρακτική στο Πακιστάν αλλά και στο Αφγανιστάν τον βιασμό και την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων.

Διαβάστε παρακάτω ένα άρθρο του Nicolai Sennels. Έχει τίτλο «Γιατί βιάζουν οι Μουσουλμάνοι;» Ο Nicolai Sennels είναι Δανός ψυχολόγος που εργάστηκε μεταξύ των νεαρών μουσουλμάνων κρατουμένων στις φυλακές της Δανίας και γνώρισε από κοντά την κουλτούρα του ισλάμ. Του ίδιου είναι το αποκαλυπτικό άρθρο Ψυχολογία : Γιατί το Ισλάμ δημιουργεί τέρατα, που δημοσίευσε ο ΚΟ :

Το πρόσφατο σκάνδαλο βιασμών στο Rotherham της Αγγλίας δεν αποτελεί έκπληξη. Για χρόνια οι Βρετανικές Αρχές αγνόησαν το γεγονός ότι συμμορίες Πακιστανών προέβαιναν σε απαγωγές, βιασμούς και βασανισμούς εκατοντάδων κοριτσιών, αναγκάζοντάς τα να εγκαταλείψουν τα αγέννητα μωρά τους και απειλώντας τα να τα σκοτώσουν με τον πιο φρικτό τρόπο, εάν έλεγαν κάτι για την κακοποίηση. Όλα αυτά είναι μέρος του Ισλάμ.

Το φαινόμενο με τις συμμορίες «Ασιατών» - που στην πραγματικότητα είναι  συμμορίες μουσουλμάνων – όπου παραπλανούσαν παιδιά και νεαρά άτομα με δώρα, ναρκωτικά και υποσχέσεις αγάπης, ή απλά χρησιμοποιώντας καθαρή βία, για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές και παιδοφιλικές τους επιθυμίες, στοιχειώνει πολλές βρετανικές και ευρωπαϊκές πόλεις.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό. Ο πρώτος είναι το Ισλάμ. Μουσουλμανικές γραφές αναφέρουν ότι στον Μωάμεθ – τον ιδρυτή του Ισλάμ, «το στόμα του Αλλάχ» - άρεσε να κάνει σεξ με μικρά κορίτσια. Παντρεύτηκε την Aisha όταν εκείνη ήταν έξι χρονών και είχε επαφή μαζί της όταν εκείνη ήταν εννέα. Εκτός αυτού, σύμφωνα με το Κοράνι (4:24) οι μουσουλμάνοι επιτρέπεται να έχουν σεξουαλική επαφή με γυναίκες σκλάβες – αυτό ακριβώς που ήταν τα νεαρά θύματά τους. Στην μουσουλμανική κουλτούρα οι γυναίκες που δεν καλύπτουν το πρόσωπό τους είναι πιθανό να θεωρηθούν «πόρνες», και αν ένας άντρας «προκληθεί» από μια τέτοια γυναίκα, τότε – κατά ένα μέρος λόγω της διεστραμμένης λογικής της ευθύνης στο πλαίσιο της μουσουλμανικής ψυχολογίας - η γυναίκα κατηγορείται για τον βιασμό (και γι’ αυτό τον λόγο συχνά μπορεί να οδηγηθεί στην εκτέλεση).

 

Ένας άλλος λόγος για τον υψηλό αριθμό βιαστών μεταξύ των μουσουλμάνων είναι ότι το ισλαμικό δίκαιο και η μουσουλμανική κουλτούρα έχουν την τάση να διαφθείρουν τη σεξουαλικότητα. Ακριβώς όπως η αγαμία μεταξύ καθολικών ιερέων ή μοναχών γεννά συχνά επιβλαβείς σεξουαλικές συμπεριφορές, η σεξουαλική καταπίεση μέσα στο Ισλάμ είναι ένα σημαντικό εμπόδιο για την ελεύθερη έκφραση των σεξουαλικών αναγκών.

Η σεξουαλική ορμή αντίθετα κατευθύνεται προς πιο προσιτές πηγές ανακούφισης: όπως τα παιδιά και τα ζώα (!) Στην πραγματικότητα, οι Πακιστανοί έρχονται πρώτοι στον κόσμο στην αναζήτηση διεστραμμένου σεξουαλικού υλικού στο διαδίκτυο – σεξ με γάιδαρους, σεξ με παιδιά κλπ. Μία έρευνα έδειξε ότι το 95 τοις εκατό των Πακιστανών οδηγών φορτηγών έχουν σεξουαλικές σχέσεις με παιδιά - και σίγουρα δεν είναι μόνο οι οδηγοί φορτηγών οι οποίοι έχουν τέτοιες ορμές.

Μια περαιτέρω συμβολή στην μουσουλμανική ψυχολογία βιασμού είναι η ευρεία εξάπλωση πρακτική του καταναγκαστικού και κανονισμένου γάμου. Ο εξαναγκασμός σε γάμο σημαίνει βιασμό εφ’ όρου ζωής. Κάθε πράξη συνουσίας σε ένα γάμο στον οποίο η γυναίκα δεν έχει επιλέξει τον σύντροφό της και είναι υπό πίεση για να εκπληρώσει τις ανάγκες του συζύγου της - και ως εκ τούτου να κάνει παιδιά - είναι βιασμός. Με τον τρόπο αυτό η ισλαμική κουλτούρα του γάμου προωθεί τον βιασμό και την περιφρόνηση της αγάπης, και καθιερώνει το δικαίωμα των ανδρών να μην νοιάζονται για τις σεξουαλικές ανάγκες των συντρόφων τους : το σεξουαλικό αντικείμενο είναι μόνο ένα μέσο για ένα σκοπό. Εάν μελετήσει κάποιος την σεξουαλική συμπεριφορά στις μουσουλμανικές χώρες, συνειδητοποιεί ότι ο Borat (η κωμική φιγούρα που υποδύθηκε ο Sacha Baron Cohen) δεν είναι καθόλου φανταστικός.

Το γεγονός ότι το 70 τοις εκατό των Πακιστανών, περίπου το ήμισυ των Αράβων και τουλάχιστον το ένα τέταρτο του συνόλου των Τούρκων είναι παντρεμένοι συντρόφους που έχουν κάποιο συγγενικό δεσμό, δείχνει πόσο λίγο η ισλαμική κουλτούρα νοιάζεται για την υγεία και την αγάπη. Πρόκειται κυρίως για το σεξ, την αναπαραγωγή και την «τιμή» της οικογένειας.

Λαμβάνοντας υπόψη τέτοια γεγονότα, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι μουσουλμάνοι άνδρες δυσκολεύονται πολύ να κατανοήσουν τον τρόπο που η Δύση αντιμετωπίζει το σεξ - και γιατί η θεσμοθετημένη σεξουαλική κακοποίηση τους έρχεται εύκολα.

 

πηγή 

Η δίκη των στελεχών των Ερυθρών Χμερ

 

 

Του Σταύρου Ζουμπουλάκη, Καθημερινή

Στις 7 Αυγούστου, στη μακρινή Πνομ Πενχ, ένα ειδικό μεικτό δικαστήριο, διεθνές και εθνικό, καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη δυο γεροντάκια, τον Νουόν Τσέα, 88 χρόνων, και τον Κιέου Σαμπάν, 83 χρόνων. Ο πρώτος άκουσε τη δικαστική απόφαση από αναπηρικό αμαξίδιο, ο δεύτερος υποβασταζόμενος. Ποιος τους ξέρει, ποιος τους θυμάται; Κι όμως ήταν κορυφαία στελέχη του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ (17.4.1975 - 7.1.1979). Ο πρώτος, γνωστός ως «Αδερφός υπ’ αριθμόν 2», ήταν το δεξί χέρι του Πολ Ποτ, και ο δεύτερος ήταν αρχηγός του κράτους. Βαρύνονται, πάει να πει, για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εικοστού αιώνα: 1.700.000 άνθρωποι, το ένα τέταρτο δηλαδή του συνολικού πληθυσμού, δολοφονήθηκαν με ποικίλους τρόπους, σε αυτά τα τρία χρόνια και εννιά μήνες που κράτησε το καθεστώς τους. Θα το επαναλάβουμε: η Καμπότζη των Ερυθρών Χμερ έφτασε πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς στην πραγμάτωση του ολοκληρωτισμού - κομμουνιστικού εν προκειμένω ολοκληρωτισμού, μαοϊκής εμπνεύσεως. Υπό τις επευφημίες πολλών δυτικών δημοσιογράφων και διανοουμένων, ορισμένων μάλιστα εξ αυτών πολύ προσφιλών στην Ελλάδα μέχρι σήμερα (Αλέν Μπαντιού, Νόαμ Τσόμσκι). Η βιαιότητα, η κτηνωδία και η παράνοια αυτού του καθεστώτος είναι από τις πιο ακραίες στην ιστορία. Το κολαστήριο του Τιόλ Σλενγκ, όπου βασανίστηκαν τουλάχιστον 12.380 άνθρωποι, ίσως και να μην έχει ιστορικό προηγούμενο ως προς την αγριότητα των βασανισμών. Επέζησαν επτά κρατούμενοι μόνο, κι αυτοί για ειδικούς λόγους.

Διοικητής του ήταν ο διαβόητος Ντουκ, καθηγητής μαθηματικών, λάτρης της γαλλικής λογοτεχνίας και σήμερα ευαγγελικός χριστιανός και αναγνώστης της Βίβλου. Ο Ντουκ είναι ο τρίτος άνθρωπος του καθεστώτος που έχει καταδικαστεί, σε τριάντα πέντε χρόνια κάθειρξη αρχικά (Ιούλιος 2010) και σε ισόβια αργότερα (Φεβρουάριος 2011). Απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα υπάρξει τέταρτος.

Ποια είναι η σημασία αυτών των δικών σήμερα, τριάντα τόσα χρόνια μετά το τέλος του φονικού καθεστώτος; Πιστεύει κανείς ότι αποδόθηκε πράγματι δικαιοσύνη; Τι σόι δικαιοσύνη είναι αυτή με τρεις καταδίκες όλες κι όλες, λίγο προ του φυσικού τέλους των ενόχων, για 1.700.000 νεκρούς; Οσοι χάθηκαν, χάθηκαν. Αγρια, φρικτά, άδικα, μάταια, αδικαίωτα, παρανοϊκά. Δεν υπάρχει αποκατάσταση και δικαιοσύνη, και χίλιοι και δέκα χιλιάδες να είχαν καταδικαστεί, για τον άνθρωπο που, στο Τιόλ Σλενγκ, τον έβαζαν να τρώει τα κόπρανά του, το μικρό παιδί που το πέταξαν από τον τρίτο όροφο μπροστά στα μάτια των γονιών του ή τη γυναίκα που την ανέτεμναν ζωντανή.
Θα ήταν το ίδιο δηλαδή να μην είχαν γίνει ούτε καν οι δίκες αυτές; Οχι, είναι η απάντηση. Οι δίκες έδωσαν τη δυνατότητα να μιλήσουν μάρτυρες, να προσκομιστεί αποδεικτικό υλικό δεκάδων χιλιάδων σελίδων, να τις παρακολουθήσουν χιλιάδες άνθρωποι. Μπορεί να μην υπάρχει δικαιοσύνη για τα θύματα, το αποτρόπαιο όμως έργο των κακούργων δεν το καταπίνει η σιωπή, δεν χάνεται, εγγράφεται στην κοινή ανθρώπινη ιστορία. Ναι, στην ανθρώπινη. Γιατί ο Ντουκ και ο Νουόν Τσέα και ο Κιέου Σαμπάν είναι ασφαλώς τέρατα, μα ανθρώπινα τέρατα, που φανερώνουν τις απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου να επινοεί και να πράττει το κακό.
Μέσα από αυτές τις μαρτυρίες υψώνεται τελικά μια επιτύμβια στήλη για τα θύματα, όπως γράφει ένας από εκείνους που υπέφερε φρικτά μαρτύρια και τελικά επέζησε, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Ρίτι Πανχ (Rithy Panh), στο βιβλίο του, με τη συνεργασία του Κριστόφ Μπατάιγ (Christophe Bataille), «L’ Élimination» (Grasset 2011). Μεταφράζω:
«Ετσι, μετά από τριάντα χρόνια, οι Ερυθροί Χμερ παραμένουν νικητές: οι νεκροί είναι νεκροί, και έχουν σβηστεί από προσώπου γης. Η επιτύμβια στήλη τους είμαστε εμείς. Υπάρχει όμως και μια άλλη στήλη: η δουλειά της έρευνας, της κατανόησης, της ερμηνείας, που δεν είναι ένα θλιμμένο πάθος: αγωνίζεται ενάντια στον αφανισμό. Αυτή η δουλειά δεν ξεθάβει βεβαίως τους πεθαμένους. [...] Αυτή η δουλειά βεβαίως δεν μας γαληνεύει. Δεν μας πραΰνει. Μας επιστρέφει όμως την ανθρωπινότητα, την νόηση, την ιστορία. Ενίοτε την ευγένεια. Μας κάνει ζωντανούς.» (σ. 205)
Απέναντι στο κακό δεν υπάρχει κανενός είδους εγγύηση, έξω από αυτό το εύθραυστο και τρεπτό πράγμα που είναι η ανθρώπινη συνείδηση, όσο αυτή αναρωτιέται διαρκώς για τα έργα και τις πράξεις της και όσο πασχίζει να δει τον άλλο άνθρωπο σαν ένα ξεχωριστό πλάσμα, έξω από κάθε είδους γενικές κατηγορίες και κατατάξεις, που έχει ανάγκη, όπως όλοι μας, από λίγη καλοσύνη.

Στέλιος Κυριακίδης …ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό

Δυστυχώς η πατρίδα μας, η Ελλάδα πολλές φορές μας πληγώνει. Ζούμε σε καιρούς άσχημους, πεζούς και μίζερους και η μιζέρια συνήθως φέρνει διχόνοια και απογοήτευση. Έχουμε μεγάλη ανάγκη να ελπίζουμε και να προσμένουμε το καλύτερο από όπου κι αν προέρχεται. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η ιδέα της Μαρίας Κοντού να γράψει ένα βιβλίο για τον παππού της, τον Στέλιο Κυριακίδη, ο οποίος είναι σχεδόν άγνωστος στην νέα γενιά, ακούγεται σαν βάλσαμο.

Ο Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1910 στην Πάφο της Κύπρου. Από νεαρή ηλικία λάτρευε τον αθλητισμό και συμμετείχε σε Παγκύπριους αγώνες. Το 1934 μετακόμισε στην Αθήνα και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ΔΕΗ. Έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου όπου γνώρισε σπουδαίους αθλητές όπως τον Τζέσε Οουένς και τον Τζόνι Κέλι. Το 1941 παντρεύτηκε την Ιφιγένεια Κατσαρέλου και μαζί της έκανε τρία παιδιά. Το 1943 συνελήφθη από Γερμανούς μαζί με άλλα 49 άτομα ως αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού στρατιώτη. Οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν, αυτός αφέθη ελεύθερος επειδή ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και βρήκε στην τσέπη του τα αθλητικά διαπιστευτήριά του.

Λίγο πριν τον πόλεμο, το 1938, είχε συμμετάσχει στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Στην διάρκεια του αγώνα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει: τα παπούτσια που του είχαν δωρίσει οι Έλληνες ομογενείς ήταν καινούρια και στενά και του μάτωναν τα πόδια. Το 1946 ο πεισματάρης Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να τρέξει ξανά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Ήταν αδύνατος και υποσιτισμένος λόγω του πολέμου και του εθνικού σπαραγμού που ακολούθησε. Όταν ανακοίνωσε στην γυναίκα του την απόφασή του, αυτή τον είπε τρελό. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να του καλύψει τα έξοδά του. Ο Στέλιος πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνο του σπιτιού του για να μπορέσει να πάει. Κατάφερε τελικά και έφτασε στην Βοστόνη όπου δήλωσε: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.»

Όταν τον εξέτασαν οι γιατροί πίστεψαν ότι θα πεθάνει από την εξάντληση αφού ήταν υποσιτισμένος και τον έβαλαν να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση στην οποία αναλάμβανε προσωπικά την ευθύνη αν κάτι του συνέβαινε. Οι Έλληνες ομογενείς τον φιλοξένησαν και ανέλαβαν τα έξοδα διαβίωσής του. Ο Κυριακίδης έτρεξε με σύστημα, δεν εξάντλησε τις δυνάμεις του στην αρχή του αγώνα και κατάφερε να προπορευτεί στα τελευταία χιλιόμετρα μαζί με τον συναθλητή και φίλο του Τζόνι Κέλι. Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές ένας ηλικιωμένος Έλληνας άρχισε να φωνάζει: «Για την Ελλάδα, Στέλιο μου, για τα παιδιά σου.» Ο Κυριακίδης έβαλε όλες τις δυνάμεις του, τερμάτισε πρώτος και φώναξε την φράση: «For Greece». Ήταν 20 Απριλίου του 1946. Ο Τζόνι Κέλι σε ερωτήσεις δημοσιογράφων είπε: «Πώς θα μπορούσα να νικήσω εγώ έναν τέτοιο αθλητή; Εγώ αγωνιζόμουν μόνο για τον εαυτό μου. Αυτός αγωνιζόταν για μια ολόκληρη πατρίδα.»

Μετά την νίκη του ο Κυριακίδης έμεινε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για μεγάλο χρονικό διάστημα και μάζεψε χρήματα και βοήθεια για την πεινασμένη Ελλάδα. Το ποσό έφτασε τα 250.000 δολάρια ενώ ο εφοπλιστής Λιβανός παραχώρησε δύο πλοία του για να μεταφερθούν τα είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα κ.ο.κ.). Όλη αυτή η προσπάθεια ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Η διεθνής κοινότητα ευαισθητοποιημένη από την ατομική προσπάθεια του αθλητή έστειλε έκτακτη βοήθεια στην Ελλάδα που μαστιζόταν από τον εμφύλιο σπαραγμό και την πείνα.Στην Βοστόνη δύο χιλιόμετρα περίπου πριν την εκκίνηση του Μαραθωνίου έχει τοποθετηθεί ένα άγαλμα το οποίο ονομάζεται «Το Πνεύμα του Μαραθωνίου». Σε αυτό παρουσιάζεται ο Στέλιος Κυριακίδης να τρέχει, δίπλα του στέκεται ο Σπύρος Λούης, που του δείχνει τον δρόμο προς την νίκη.


Ο Στέλιος Κυριακίδης πέθανε το 1987. Έως και το τέλος της ζωής του κυκλοφορούσε με ποδήλατο και με τα πόδια. Δεν απέκτησε ποτέ αυτοκίνητο. Έκανε βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, έβλεπε την νεολαία να κάθεται με τις ώρες στις καφετέριες χωρίς να κάνει τίποτα και πικραινόταν, θεωρούσε ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο χαράμιζαν το δώρο της ζωής και τα ταλέντα τους.

Το βιβλίο «Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό», το οποίο έγραψε η Μαρία Κοντού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα ενώ μεγάλο μέρος βιβλίων θα δωρηθούν σε βιβλιοθήκες, δημοτικά σχολεία και αθλητικούς συλλόγους. 

πηγή 

Το πέτρινο χωριό των «πελεκάνων» με τις 17 ψυχές

Στις παρυφές του Σμόλικα, πίσω από το ελατόδασος που αγκαλιάζει τον Σαραντάπορο ποταμό (ή Βουρκοπόταμο), στέκει σχεδόν ανέγγιχτο από τον χρόνο ένα αρχιτεκτονικό στολίδι από πέτρα και ξύλο. Σφηνωμένο σε ύψος 890 μέτρων, το Γαναδιό, χωριό των χτιστών και των μαστόρων της πέτρας (των «πελεκάνων» για τους ντόπιους), είναι ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της Ηπείρου. Περνώντας την Κόνιτσα, μια πινακίδα με την επιγραφή «Πέτρινα Χωριά» οδηγεί τον επισκέπτη στη μικρή πλατεία του οικισμού με τον ναό των Ταξιαρχών, από πελεκητή πέτρα, που τα βράδια συνήθως φρουρείται (!), λόγω των διαρρήξεων που έχουν σημειωθεί το τελευταίο διάστημα σε εκκλησίες και μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής.

Ο ναός των Ταξιαρχών, χτισμένος το 1856, φιλοξενεί πολύτιμα θρησκευτικά κειμήλια, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο και οι πολυέλαιοί του μεταφέρθηκαν από τη Ρουμανία με τη βοήθεια Γαναδιωτών μεταναστών. Δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται ένα παλιό χάνι, το Αιμιλικό. Ο στάβλος για τα άλογα διατηρείται μέχρι σήμερα στο ισόγειο, ενώ στον όροφο βρίσκεται ο παλιός ξενώνας. Κοντά στον μεγάλο πλάτανο της πλατείας, το (μοναδικό) παραδοσιακό καφενείο υποδέχεται ντόπιους και ξένους, ενώ ο πρόεδρος της κοινότητας Βασίλης Τζιμινάδης «κερνάει» πληροφορίες για την ιστορία του κτιρίου, αλλά και του υπόλοιπου χωριού.

«Στο καφενείο λειτουργούσε το παλιό σχολείο, ενώ τα δωμάτια του ορόφου δίνονταν στους δασκάλους για κατοικίες. Κάθε λιθάρι έχει την ιστορία του στο Γαναδιό» λέει ο ίδιος, που έπειτα από πολλά χρόνια δουλειάς στην Αθήνα επέστρεψε στον τόπο του για μόνιμη εγκατάσταση. Λιθόστρωτα καλντερίμια, τοξωτά γεφύρια, μια πέτρινη βρύση για τους περαστικούς, αλλά και παλιά αρχοντόσπιτα «διηγούνται» τις... περιπέτειες των Γαναδιωτών, που γύριζαν σε μπουλούκια τα Βαλκάνια και είχαν αναπτύξει σημαντικά εμπορική δραστηριότητα στη Ρουμανία και σε άλλες χώρες. «Τα πετρόκτιστα σπίτια είναι μικρά οχυρά. Ορισμένα έχουν ακόμα και πολεμίστρες, καθώς τον 19ο αιώνα γίνονταν στο χωριό ληστρικές επιδρομές. Οι κατοικίες σε σχήμα Π ανήκαν στους άρχοντες, σε σχήμα Γ στη μεσαία τάξη και τα απλά τετράγωνα στους φτωχούς» εξηγεί ο κ. Τζιμινάδης.

Μεταξύ 1950 και 1962 το χωριό ερήμωσε. Οι νέοι έφυγαν για τις πόλεις ή αναζήτησαν καλύτερη τύχη κοντά σε μετανάστες συγγενείς τους, σε Αμερική, Αυστραλία, Ρουμανία ή Αίγυπτο. Σήμερα, το Γαναδιό είναι χωριό του... Αυγούστου. «Τον χειμώνα θα μείνουμε 17 άνθρωποι, οι περισσότεροι συνταξιούχοι. Μόνο σε πέντε σπίτια θα ανοίγει η πόρτα. Το σχολείο έχει κλείσει, η καμπάνα της εκκλησίας θα χτυπάει μία φορά τον μήνα, καθώς έχουμε έναν ιερέα για πέντε χωριά. Εμείς εδώ προσπαθούμε να σταματήσουμε τον χρόνο» καταλήγει ο κ. Τζιμινάδης.

πηγή 

Μικρά Αγγλία: Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη στο δρόμο για τα Όσκαρ!

Δεν προκαλεί έκπληξη: Η ταίνια του Παντελή Βούλγαρη «Μικρά Αγγλία» που βασίστηκε στο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη και σάρωσε κάθε ελληνικό βραβείο, είναι η ταινία που θα προτείνει επισήμως η Ελλάδα ως υποψήφια για τα Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη είναι η επίσημη υποβολή της Ελλάδας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στα 87α Βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Η «Μικρά Αγγλία» σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Δεκέμβριο του 2013 και καθήλωσε σχεδόν 400.000 θεατές σε ολόκληρη την Ελλάδα. Τον περασμένο Απρίλιο η «Μικρά Αγγλία» απέσπασε 6 Βραβεία από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου με σημαντικότερο αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Βραβεύτηκε επίσης για τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη φωτογραφία, τον ήχο και το μακιγιάζ. Δύο μήνες αργότερα το 17ο Διεθνές Φεστιβάλ της Σανγκάης επεφύλασσε για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη τριπλή βράβευση: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και γυναικείας ερμηνείας για την πρωταγωνίστρια Πηνελόπη Τσιλίκα (στο ρόλο της Όρσας).

Μέχρι στιγμής 24 χώρες έχουν υποβάλει υποψηφιότητα για το Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας με καταληκτική ημερομηνία την 1η Οκτωβρίου 2014. Η διαδικασία προβλέπει αρχική επιλογή των ταινιών που πληρούν τις προϋποθέσεις μέσα στον Οκτώβριο του 2014, ενώ τον Ιανουάριο του 2015 θα καταρτιστεί η λίστα των εννιά φιναλίστ και στα τέλη του ίδιου μήνα η τελική πεντάδα που θα διαγωνιστεί για το πολυπόθητο χρυσό αγαλματάκι. Τελευταία φορά που ελληνική ταινία βρέθηκε στην πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ήταν το 2010 ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου.

Η «Μικρά Αγγλία» αφηγείται τη ζωή των γυναικών της Άνδρου τη δεκαετία του '30 και '40. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος της Ιωάννας Καρυστιάνη που κυκλοφόρησε το 1997 και τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος.