Το μάλωμα και ο έπαινος του παιδιού

 

Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ να μη μαλώνουν τα παιδιά τους το βράδυ, γιατί το βράδυ τα παιδιά δεν έχουν με τι να διασκεδάσουν την στενοχώρια τους και η μαυρίλα της νύχτας την μαυρίζει πιο πολύ. Αρχίζουν να σκέφτονται πώς να αντιδράσουν, ψάχνουν διάφορες λύσεις, μπαίνει στην μέση και ο διάβολος, και μπορεί να φθάσουν στην απελπισία…

Την ημέρα, και να πουν τα παιδιά: «θα κάνω αυτό ή εκείνο», θα βγουν έξω, θα ξεχαστούν, οπότε διασκεδάζεται η στενοχώρια.

– Γέροντα, το ξύλο βοηθάει τα παιδιά να διορθωθούν;

– Όσο γίνεται, οι γονείς να το αποφεύγουν. Να προσπαθούν με το καλό και με υπομονή να δώσουν στο παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Μόνον όταν είναι μικρό το παιδί και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο, βοηθιέται, αν φάη κανένα σκαμπίλι, για να προσέχει άλλη φορά. Ο φόβος, μήπως φάη πάλι σκαμπίλι, γίνεται φρένο και το προστατεύει.

Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου. Και οι δυο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου. Καθένας όμως με βοηθούσε με το δικό του τρόπο. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός. Όταν κάναμε καμιά αταξία, μας έδινε σκαμπίλια. Εγώ πονούσα λίγο από το ξύλο, μαζευόμουν, όταν όμως περνούσε ο πόνος, ξεχνούσα και τον πόνο και τις συμβουλές του. Όχι ότι δεν με αγαπούσε ο πατέρας μου. Από αγάπη με έδερνε.

Μια φορά, θυμάμαι – τριών ετών ήμουν – , που μου έδωσε ο πατέρας μου ένα σκαμπίλι, με τίναξε πέρα! Τι είχε γίνει; Δίπλα από το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο. Οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει στην Αμερική και είχε ρημάξει. Στην αυλή είχε μια συκιά που τα κλαδιά της έβγαιναν στον δρόμο. Ήταν καλοκαίρι και ήταν γεμάτη σύκα. Εκεί που έπαιζα με τα άλλα παιδιά, ήρθε ένας γείτονας και με σήκωσε, για να του κόψω μερικά σύκα, γιατί δεν έφθανε μόνος του να τα κόψη. Του έκοψα πέντε έξι και μου έδωσε κι εμένα δύο. Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θύμωσε πάρα πολύ. Μου έδωσε ένα σκαμπίλι!… Εγώ έβαλα τα κλάματα. Η μάνα μου που ήταν μπροστά, γύρισε και του είπε: «Τι το χτυπάς το παιδί; Τι ήξερε αυτό; μικρό παιδί είναι. Πως μπορείς να το ακούς να κλαίη;». «Άμα έκλαιγε τότε που το σήκωσε ο άλλος, για να κόψη τα σύκα, δεν θα έκλαιγε τώρα, είπε ο πατέρας μου. Αλλά, φαίνεται, ήθελε να φάη και αυτό σύκα. Ας κλαίη λοιπόν τώρα». Που να τολμήσω να το ξανακάνω!

Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά. Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση. Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά μου ράγιζε την καρδιά. «Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει! Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;». Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι. Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: «Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία». Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι. Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.

– Γέροντα, μερικά παιδιά όμως είναι πολύ άτακτα. Φωνάζουν, τρέχουν, κάνουν ζημιές. Πώς να αποφύγουν οι γονείς το ξύλο;

– Κοίταξε, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα παιδιά, για να μεγαλώσουν φυσιολογικά, θέλουν αυλή, για να μπορούν να παίξουν. Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται. Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν. Δεν πρέπει να στενοχωριούνται οι γονείς, όταν το παιδάκι είναι ζωηρό. Ένα ζωηρό παιδί έχει δυνάμεις μέσα του και μπορεί να προκόψη πολύ στην ζωή του, αν τις αξιοποιήση.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ´, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2004.

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΙΚΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένας βασιλιάς πρόσταξε το βεζίρη του:

—     Πήγαινε να μου γεμίσεις ένα πιάτο με ότι πιο γλυκό υπάρχει σέ στεριά και θάλασσα.

Ό βεζίρης έστειλε να του αγοράσουν μια γλώσσα. Έβαλε να την τηγανίσουν και την πρόσφερε στο βασιλιά. Το πιάτο του άρεσε, αλλά τον ξαναπρόσταξε:

—     Πήγαινε τώρα να μου βρεις ότι πιο πικρό υπάρχει στον κόσμο.

Ό βεζίρης έφυγε και γι’ άλλη μια φορά αγόρασε μια γλώσσα και την πρόσφερε στο βασιλιά του.

Εκείνος του είπε:

—     Είτε γλυκό σου ζήτησα είτε πικρό, εσύ μου έφερες πάντα μια γλώσσα.

Κι ό βεζίρης του αποκρίθηκε:

—     Παίρνω όρκο στη ζωή σου πως στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό ή πιο πικρό από τη γλώσσα

πηγή 

"Η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις..''

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Σιωπή

Είναι και κείνα που ο πασσάς
δε θέλει ν'  ακουσθούνε
Είναι και κείνα
που ως  τα διαλάλησε ο πασσάς
δεν κάνει πια να ειπωθούνε.
Είναι και κείνα 
που είναι μάταιο να τα πης,
τι δεν τα νοιώθουνε 
ούτε ο πασσάς, ούτε οι ραγιάδες.
Είναι και κείνα
που όσο κι αν τα διαλαλήσης,
άλλα οι σοφοί και άλλα οι άσοφοι 
καταλαβαίνουν.
Είναι κ'  κείνα
που αν τα πης,
τους πιο καλούς σου θα πονέσης
χωρίς καμιάν ωφέλεια.
Είναι και κείνα 
που αν τα πεις
θα γυμνωθής
και θα ξεσκεπασθή σου η καλωσύνη.
και συ τη θες απόκρυφη 
να μη λερώση.
Και είναι κ'  εκείνη  η αγάπη εκεί,
η αμίλητη, η αστέρευτη, η κρυφή, 
μέσα στην όχτρητα του κόσμου.

[.....]

Κωνσταντίνος Τσάτσος

Νησί που αναδύεται μόνο κάθε άνοιξη -Τις υπόλοιπες εποχές δεν υπάρχει!

Το μικρό νησί, που ξεπροβάλλει στον ποταμό Muodaoxi στην νοτιοδυτική Κίνα κάθε άνοιξη έχει γίνει το νέο hot spot των τουριστών, διότι μοιάζει με χελώνα.
Το φαινόμενο με τη «χελώνα της άνοιξης» που εμφανίζεται μόνο κατά τη συγκεκριμένη εποχή παρατηρήθηκε από τους ντόπιους και θεωρήθηκε ως κάτι εξαιρετικό, όχι μόνο για το παράδοξο ότι το νησί υπάρχει μόνο κάθε... Ανοιξη, αλλά και γιατί στην Κίνα η χελώνα είναι σύμβολο μακρωζωίας.

Η εμφάνιση του νησιού εξαρτάται από την ποσότητα του νερού του ποταμού. Ολόκληρο το νησί σε σχήμα  χελώνας εμφανίζεται όταν η στάθμη του νερού βρίσκεται μεταξύ 163 και 168 μέτρων. Όταν το βάθος του ποταμού είναι στα φυσιολογικά επίπεδα, 175 μέτρα, φαίνεται μόνο η κορυφή του. Αντίθετα, όταν η στάθμη του νερού φθάνει στα 145 μέτρα ύψος εμφανίζεται και άλλη... στεριά και το νησί δεν είναι πλέον νησί αφού συνδέεται με αυτά που εμείς σήμερα κοιτώντας τις φωτογραφίες θα αποκαλούσαμε όχθες του ποταμού.

Ο ποταμός Muodaoxi θεωρείται ένα ειδυλλιακό μέρος για τους ζεστούς μήνες του έτους. Τα τρεχούμενα νερά, η πυκνή βλάστηση, ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας προσελκύει πλήθος τουριστών.

πηγή

Η κοινωνία της ερήμου και η ερημία των πόλεων

 

.               Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἐποχή πού προφήτευσε ὁ ἅγιος, πώς ὁ ἄνθρωπος θά κάνει ἡμέρες δρόμο γιά νά βρεῖ ἕναν ἄνθρωπο καί σάν τόν συναντήσει θά τόν ἀσπάζεται ὡς ἀδελφό του. Τοῦτο παράδοξα συμβαίνει προτοῦ πραγματοποιηθεῖ ἀκριβῶς, ὅπως τό λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὕστερα ἀπό ἕναν, ἄς ποῦμε, ἐπερχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Μόνος ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἄγχεται, ἀγωνιᾶ, πάσχει, ταλαιπωρεῖται καί ταλαιπωρεῖ. Γιατί; Μιά κάποια ἀπάντηση θά προσπαθήσει νά δώσει ἡ παροῦσα ὁμιλία μεταφέροντας τό ἄρωμα τῆς κοινωνίας τῆς ἐρήμου στήν ἐρημία τῶν συγχρόνων μεγαλουπόλεων.
.               Μοναξιά εἶναι ἡ ἀδυναμία ἐπαφῆς καί ἐπικοινωνίας. Ἡ ἀνικανότητα νά δημιουργηθεῖ καί νά ὑπάρξει δεσμός, σχέση μέ τούς ἄλλους. Ὁ σύγχρονος πολιτισμός καί οἱ δομές τῆς σημερινῆς κοινωνίας, τά τηλεκατευθυνόμενα ἀπό τήν προπαγάνδα μέσα ἐπικοινωνίας, ἀκόμη καί τά παιχνίδια τῶν παιδιῶν, ὁδηγοῦν στήν κοινωνική ἀλλοτρίωση στήν πολιτική ἀποξένωση στήν ἀτομική ἀπομόνωση, καθώς ἀναφέρει σύγχρονος μελετητής (Δασκαλάκης Γ.Δ.). Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, ἀπό νωρίς ἀρχίζει νά διακατέχεται ἀπό αἴσθημα βαρειᾶς ἀδυναμίας καί ὀκνηρίας, νά χάνει τό νόημα τῆς ζωῆς καί τόν σκοπό της, νά ζεῖ δίχως ἰδανικά καί κανόνες, συνεχῶς νά ὑποπτεύεται καί ν’ ἀμφιβάλλει
.               Μόνος καί ἀνασφαλής, ἀνήσυχος καί ἀκατάστατος, ἰδιαίτερα ὁ σημερινός νέος, προσπαθεῖ ν’ ἁπλώσει γέφυρες, νά ὑψώσει σημεῖα, νά φωνάξει. Δίχως ὁδηγό ἤ μέ κακούς ὁδηγούς ἀπογοητεύεται σύντομα καί γίνεται σκληρός κι ἐπιθετικός, πιόνι ἐκμεταλλευτῶν πολιτικῶν ἤ ἀρχομανῶν ἀναρχικῶν. Κι ὁ πόθος γιά ἐλευθερία γίνεται ὁ πικρός θάνατος τῆς ἐλευθερίας του. Συμβιβαζόμενοι οἱ νέοι, αὐτοί πού ἔλεγαν πώς ποτέ καί μέ κανένα δέν θά συμβιβαστοῦν, καταφεύγουν σ’ ἐξεγέρσεις καί καταλήψεις, γίνονται ἐπαναστάτες στήν προσπάθειά τους ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό βάρος τῆς μοναξιᾶς τους, δίχως νά ἐννοοῦν πώς ὑποδουλώνονται τώρα βαρύτερα. Δυστυχῶς ὅλα τοῦτα συμβαίνουν κι ἐκεῖ πού ποτέ δέν θά τό περίμενες σέ νέους μέ καλή μόρφωση, σπάνια εὐφυΐα, δύναμη καί ταλέντο. Ἀνικανοποίητος ὁ νέος αὐτός ἀπό τήν ὑλική εὐδαιμονία καί τή συχνή ὑποκρισία τῶν μεγαλυτέρων του, ἀγωνίζεται γιά μιά ἁπλότητα στή ζωή, γιά μιά ποιότητα γιά ἕνα ἀνώτερο ὕφος, μά δέν βάζει τό νερό στό αὐλάκι πού πρέπει.
.               Ἡ τέχνη συνήθως κάνει τήν ἐμφάνισή της μ’ ἔνδυμα λίαν ἀπομονωτικό κι ἀντί νά φωτίζει καί ν’ ἀνοίγει παράθυρα πρός τούς ἄλλους καί τόν οὐρανό σέ κλείνει καί σέ σκοτίζει περισσότερο. Ὁ ἀπομονωμένος ἄνθρωπος δέν θ’ ἀργήσει νά παραμιλᾶ, νά μιλᾶ μέ τ’ ἄλογα ζῶα, τίς σκιές, τούς νεκρούς. Εἶναι πιά βαρειά κι ἀνίατα ἀσθενής. Ἡ μελαγχολία, ἡ κοσμοφοβία, ἡ καχυποψία ἔφεραν τήν ψυχοπάθεια. Ἕνας ἀπό τούς ἐπιτυχέστερους χαρακτηρισμούς τοῦ αἰώνα μας εἶναι, ὡς ὁ αἰώνας τῶν ψυχιάτρων. Σύμφωνα μέ περσινή στατιστική τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας περισσότερα ἀπό 400 ἑκατομμύρια ἄτομα στόν κόσμο πάσχουν ἀπό κατάθλιψη. Ἀπό αὐτά περίπου 400.000 κάθε χρόνο αὐτοκτονοῦν. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἡ στατιστική ἀφορᾶ τίς λεγόμενες προηγμένες χῶρες! Ὁ ἄνθρωπος μόνος κι ἔρημος μαστίζεται ἀδυσώπητα ἀπό τόν ἐγωϊσμό καί τήν ὑπερηφάνεια, πού εἶναι οἱ φυσικοί γονεῖς τῆς μοναξιᾶς του.
.               Ἄν αὐτοί εἶναι οἱ γονεῖς τῆς μοναξιᾶς τότε ἡ ἀληθινή ταπείνωση, παρά τήν ὅποια κακομεταχείριση καί φθορά τῆς λέξεως ἀπό τούς ταπεινόλογους, εἶναι τό κλίμα πού δέν τήν ἀφήνει νά εὐδοκιμήσει. Ἰδού πώς λαλεῖ ἡ καλή μητέρα, ἡ ἄριστη φιλόσοφος καί θεολόγος ἔρημος περί τῆς φονεύτριας τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἁγίας ταπεινώσεως καί τῶν κεκοσμημένων γνησίων τέκνων της.
.               Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, κατά τόν ἀββᾶ Ποιμένα, εἶναι ἀναπαυμένος σ’ ὅποιον τόπο κι ἄν καθίσει. Αὐτός πού μικραίνει τόν ἑαυτό του σέ ὅλα, θά ὑψωθεῖ πάνω ἀπ’ ὅλους, λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ. Καί συνεχίζει ἡ γλυκεία καί διακριτική γλώσσα του. Μίσησε τήν τιμή, γιά νά τιμηθεῖς. Ἐκεῖνος πού τρέχει πίσω ἀπό τήν τιμή, φεύγει ἡ τιμή ἀπό μπροστά του. Ἄν καταφρονεῖς ὑποκριτικά τόν ἑαυτό σου γιά νά ταπεινωθεῖς, θά σέ φανερώσει ὁ Θεός.

«Η κοινωνία της ερήμου και η ερημία των πόλεων»
Τὸ πρῶτο κεφάλαιο ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ΠΡΩΤΟ βιβλίο,
τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
(Ἐκδόσεις «Τῆνος», Ἀθῆναι 1987)

 

πηγή 

ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΝΑΟΥ «Ανοσιούργημα: Πέταξαν το Αρτοφόριο, που περιείχε τον Καθαγιασμένο Άρτο για την Προηγιασμένη»

Βανδαλισμοὶ καὶ βεβήλωση Ναοῦ

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Βανδαλισμοὶ καὶ βεβήλωση τοῦ ἱστορικοῦ παρεκκλησίου τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας καὶ συγκεκριμένα στὴ γωνία Σόλωνος καὶ Μασσαλίας, ἀπέναντι ἀπὸ τὸ κτίριο τῆς Νομικῆς Σχολῆς. Οἱ καταστροφὲς συνέβησαν πρὶν ξημερώσει ἡ Κυριακή, 15 Μαρτίου 2015. Ἔτσι καὶ πέραν τῶν ἄλλων οἱ φανατικοὶ ἱερόσυλοι ἐμπόδισαν τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Ὁ ἐφημέριος τοῦ Παρεκκλησίου, πρωτοπρεσβύτερος Εὐάγγελος Μαρκαντώνης μᾶς περιέγραψε μὲ λεπτομέρειες τὸ ἀνοσιούργημα.
.             Οἱ ἄγνωστοι ἀντίχριστοι ἀφιέρωσαν πολλὴ ὥρα στὴν καταστροφὴ τοῦ Ναοῦ. Μὲ εἰδικὰ ἐργαλεῖα ἔσπασαν τὴν κλειδαριὰ ἀσφαλείας, τὴ μεταλλικὴ μπάρα καὶ τὴν ἁλυσίδα καὶ ἔτσι παραβίασαν τὴν μεταλλικὴ ἐξωτερικὴ θύρα τοῦ Ναοῦ. Στὴ συνέχεια σπάσανε τὸ λουκέτο καὶ τὰ τζάμια τῆς μετὰ τὴν ἐξώθυρα ξύλινης πόρτας καὶ ἔτσι μπῆκαν στὸ ἐσωτερικό του, ὅπου ἄρχισαν τὸ ἔργο τῆς καταστροφῆς. Ὁ π. Εὐάγγελος παρομοιάζει αὐτὸ ποὺ ἀντίκρισε μὲ τὶς καταστροφὲς τῶν Ναῶν στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1955, ὅπως ἔχει ἀπαθανατισθεῖ ἀπὸ τὶς φωτογραφίες ντοκουμέντα. Μόνο ποὺ τώρα ἔγινε στὴν Ἀθήνα καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν βαλτὸ τουρκικὸ ὄχλο…
.             Πιὸ συγκεκριμένα οἱ ἀπολίτιστοι καὶ βάρβαροι εἰσβολεῖς:

Κατέστρεψαν τὸ ξύλινο παγκάρι, ὅπου εἶναι τὰ κεριὰ καὶ ἐπιχείρησαν, χωρὶς ἐπιτυχία, νὰ παραβιάσουν τὸ ἐντὸς αὐτοῦ χρηματοκιβώτιο.
Παραβίασαν τὸ κουτὶ τοῦ φιλοπτώχου καὶ ἀφαίρεσαν τὸ χρηματικὸ ποσὸ ποὺ βρῆκαν σ’ αὐτό.
Κατέστρεψαν ὁλοσχερῶς τὸ ξύλινο προσκυνητάρι, ποὺ βρισκόταν στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ.
Κατέστρεψαν ὅλα τὰ στασίδια τοῦ Ναοῦ, κάνοντας προφανῶς πολλὴ φασαρία στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας…
Ἀφαίρεσαν καὶ πῆραν μαζί τους εἴκοσι πέντε καθίσματα, ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ ὅλη ἐπιχείρηση πραγματοποιήθηκε ἀπὸ ἀρκετὰ ἄτομα, ποὺ πέραν τῶν ἄλλων, διέθεταν καὶ φορτηγό, παρκαρισμένο στὴ Σόλωνος ἢ στὸν πεζόδρομο τῆς Μασσαλίας…
Σπάσανε τὸ τζάμι τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας καὶ ἀφαίρεσαν ἀπὸ αὐτὴ ἀφιερώματα πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων τρία χρυσὰ δακτυλίδια, μία χρυσὴ ἁλυσίδα καὶ ἕνα χρυσὸ Σταυρό.
Κατέστρεψαν τὸ ἀναλόγιο τοῦ ἀριστεροῦ ψάλτη.
Ἀφαίρεσαν μίαν ἠλεκτρικὴ σόμπα ἁλογόνου καὶ τὴν ἠλεκτρικὴ σκούπα τοῦ Ναοῦ!..
Καὶ δὲν σταμάτησαν ἐκεῖ. Τὰ χειρότερα ἀκολούθησαν. Οἱ ἀντίχριστοι εἰσῆλθαν στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ προέβησαν στὴ βεβήλωση τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Πέταξαν πάνω στὸ κάλυμμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου τὸ ἀσημένιο Ἀρτοφόριο, ποὺ περιεῖχε τὸν Καθαγιασμένο Ἄρτο γιὰ τὴν Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, ποὺ ὁ π. Εὐάγγελος μάζεψε μὲ ἐπιμέλεια ἐντὸς τοῦ Ἀντιμηνσίου. Ἀφαίρεσαν μετὰ τὰ δύο ἀσημένια καντήλια τῆς Ἁγίας Τραπέζης καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο ἀσημένια Ἑξαπτέρυγα.

.             Ὁ Εἰσαγγελέας καὶ ἡ Ἀστυνομία ἐπιλήφθηκαν τοῦ τραγικοῦ περιστατικοῦ, πρωτοφανοῦς στὰ χρονικὰ τῶν Ἀθηνῶν καὶ μάλιστα στὸ κέντρο τῆς πόλεως. Ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι πῶς ἐπὶ τόση ὥρα ποὺ οἱ βάνδαλοι κατέστρεφαν κάνοντας φασαρία καὶ ἔχοντας φορτηγὸ γιὰ νὰ μεταφέρουν τὴ λεία τῆς ἱεροσυλίας τους οὐδεὶς τοὺς ἀντελήφθη; Πῶς οὐδεὶς ἀντελήφθη κάτι, ὅταν ἡ περιοχὴ τῆς Νομικῆς Σχολῆς πρέπει νὰ εἶναι στὸ κόκκινο τῆς ἐπιτήρησης, ἀφοῦ ὑπάρχει ἐκεῖ ἀναστάτωση λόγῳ τῆς κατάληψης ἀπὸ ἀναρχικοὺς κτιρίου τῆς Νομικῆς; Δὲν περνάει ἀπὸ ἐκεῖ ὅλο τὸ 24ωρο ἀστυνομικὴ περίπολος, πεζὴ ἢ πάνω σὲ μοτοσικλέτες; Καὶ οἱ περίοικοι δὲν ἄκουσαν τίποτε; Καὶ πεζοὶ δὲν κυκλοφοροῦσαν καθόλου;…
.             Τὰ ἐρωτήματα εἶναι ἴδια μὲ αὐτὰ ποὺ ἐτέθησαν γιὰ τὴν κακοποίηση τῆς προσόψεως τοῦ κτιρίου τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Ἐκεῖ οἱ καταστροφεῖς ἐργάσθηκαν μὲ πλήρη ἄνεση στὸ δρόμο ἐπὶ ὧρες, γιὰ νὰ παραμορφώσουν τὸν χῶρο. Οὐδεὶς τοὺς εἶδε, καὶ ἀστυνομικὸς ἐπὶ τόσες ὧρες δὲν πέρασε…
.             Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ βεβήλωση τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων ὑπῆρξε καὶ ἡ ἱερόσυλη πράξη τῆς κακοποίησης τῆς πρόσοψης τοῦ ἱστορικοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας Καπνικαρέας, βυζαντινοῦ κομψοτεχνήματος τοῦ 11ου αἰώνα, στὴν ὁδὸ Ἑρμοῦ, λίγα μέτρα μακριὰ ἀπὸ τὸ κτίριο τῆς Βουλῆς….
.             Αὐτὴ τὴ φορὰ οἱ βάνδαλοι ἄφησαν τὰ ἴχνη τους. Διακήρυξαν ὅτι εἶναι οἱ ταλιμπάν, οἱ τζιχαντιστὲς τοῦ ἀναρχισμοῦ.
.             Οἱ ἐπιθέσεις ἐναντίον Χριστιανικῶν Ναῶν καὶ Χριστιανῶν μέρα μὲ τὴ μέρα παίρνει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις διεθνῶς. Σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τῆς Ὀργάνωσης The Religion of Peace μόνο μέσα σὲ ἕνα μήνα (ἀπὸ τὶς 14 Φεβρουαρίου ἕως τὶς 16 Μαρτίου 2015) ὑπῆρξαν 1774 δολοφονίες Χριστιανῶν καὶ 1596 τραυματισμοί. Ἀξιοσημείωτο ὅτι οἱ δολοφονίες εἶναι περισσότερες ἀπὸ τοὺς τραυματισμούς. Ἐπίσης βιασμοὶ ἡλικιωμένων μοναζουσῶν καὶ νεαρῶν κοριτσιῶν. Οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τῶν Χριστιανῶν συνέβησαν σὲ διάφορες χῶρες ἀπὸ τοὺς τζιχαντιστὲς τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους», ἀπὸ τοὺς Ταλιμπὰν καὶ ἀπὸ ἄλλους φανατικοὺς Μουσουλμάνους. Τὰ κράτη ποὺ συνέβησαν τὰ τραγικὰ γεγονότα ἦσαν τὸ Ἀφγανιστάν, ἡ Σομαλία, τὸ Ἰράκ, ἡ Συρία, ἡ Κένυα, ἡ Αἴγυπτος, ἡ Νιγηρία, ἡ Λιβύη, ἡ Ὑεμένη, τὸ Μαλί, τὸ Μπανγκλαντές, ὁ Νίγηρας, ὁ Λίβανος, ἡ Τυνησία, τὸ Τσάντ, ἡ Τανζανία, ἡ Ταϊλάνδη, ἡ Ἰνδία. Τελευταίως οἱ ἐπιθέσεις ἐπεκτείνονται καὶ σὲ Δυτικὲς χῶρες, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἡ Γαλλία, ἡ Δανία καὶ οἱ ΗΠΑ.
.             Στὴν Ἑλλάδα φαίνεται πὼς ἀρχίζουν οἱ βανδαλισμοὶ ἀπὸ τὰ ἄψυχα τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Ἀπὸ τὴν ἔρευνα πιθανὸν νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι δὲν ἦσαν Μουσουλμάνοι οἱ ἱερόσυλοι τοῦ Ι. Ν. τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ἀλλὰ «ταλιμπὰν» ἀναρχικοί. Δηλαδὴ ὅπως οἱ ταλιμπὰν καὶ οἱ τζιχαντιστὲς δὲν σέβονται τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιὰ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ καταστρέφουν τὰ μνημεῖα της, ἰσοπεδώνουν ἐπίσης καὶ βεβηλώνουν χριστιανικοὺς ναούς, λαφυραγωγώντας τους, ἔτσι καὶ στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας βάρβαροι (Σημ. Ἕλληνες Ἀναρχικοί; Ξένοι Μουσουλμάνοι; Ὁπωσδήποτε ἀντίχριστοι τζιχαντιστές…) βεβήλωσαν καὶ λαφυραγώγησαν, μὲ τὴν ἡσυχία τους μάλιστα, τὸν χριστιανικὸ Ὀρθόδοξο ναὸ καὶ κακοποίησαν ἕναν ἄλλον. Ἀνησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν…

πηγή 

Ἀρχὴ σωτηρίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸ νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτὀ του. 

 

 Ἀββᾶς Εὐάγριος

Όταν ο θάνατος δε μπορεί να αποτρέψει μία ζωή να έλθει

«Ολυμπία», ένα συγκλονιστικό Ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη

δες ΕΔΩ

Η Ολυμπία, στα 33 της χρόνια, μπήκε σε μία τρομακτική ισορροπία ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, όταν, ενώ διένυε τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της, έμαθε ότι είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Μπορούσαν να σωθούν και η μητέρα και το παιδί; 

Και αν όχι, ποιος από τους δύο είχε προτεραιότητα στη ζωή; 

Μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις και δυσκολίες το έμβρυο κρατήθηκε και γεννήθηκε ένα υγιέστατο μωρό, ο Παναγιώτης. Πρόκειται για ένα σπάνιο και ξεχωριστό ιατρικό περιστατικό. παρακολουθεί τέσσερις ημέρες από τη ζωή της πρωταγωνίστριας και της οικογένειάς της, τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση του Παναγιώτη, με τον καρκίνο να καλπάζει. «Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί δεν ήξερε κανείς ποιον θα έπρεπε να σώσει. Αν θα έπρεπε να σώσει την Ολυμπία ή αν θα έπρεπε να σώσει το παιδί. Ή αν θα προσπαθούσε να σώσει και τους δύο και αν θα μπορούσε τελικά να κάνει κάτι από όλα αυτά», λέει ο κ.Άντζελ. «Είμαι καλά και είμαι ευτυχισμένη. Μου δίνει πάρα πολύ κουράγιο το μωρό μου, ο Παναγιώτης. Όταν είμαστε καλά λέμε, έλα μωρέ, εντάξει… Όταν, όμως, λες, έχω καρκίνο, κάθε ώρα, κάθε στιγμή πρέπει να τη χαρώ», λέει η Ολυμπία στην ταινία. 

Ο βραβευμένος με το πρώτο βραβείο ντοκιμαντέρ της Ακαδημίας Κινηματογράφου για το «Άλλος Δρόμος Δεν Υπήρχε» σκηνοθέτης, Σταύρος Ψυλλάκης παρουσιάζει στο17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα, την ιστορία της Ολυμπίας, στην ομώνυμη ταινία, που δημιούργησε, με την προτροπή του γιατρού της Ολυμπίας, κ.Ιάκωβου Άντζελ.

Η «Ολυμπία» παρακολουθεί τέσσερις ημέρες από τη ζωή της πρωταγωνίστριας και της οικογένειάς της, τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση του Παναγιώτη, με τον καρκίνο να καλπάζει. «Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί δεν ήξερε κανείς ποιον θα έπρεπε να σώσει. Αν θα έπρεπε να σώσει την Ολυμπία ή αν θα έπρεπε να σώσει το παιδί. Ή αν θα προσπαθούσε να σώσει και τους δύο και αν θα μπορούσε τελικά να κάνει κάτι από όλα αυτά», λέει ο κ.Άντζελ.

«Είμαι καλά και είμαι ευτυχισμένη. Μου δίνει πάρα πολύ κουράγιο το μωρό μου, ο Παναγιώτης. Όταν είμαστε καλά λέμε, έλα μωρέ, εντάξει… Όταν, όμως, λες, έχω καρκίνο, κάθε ώρα, κάθε στιγμή πρέπει να τη χαρώ», λέει η Ολυμπία στην ταινία.

Το ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη, «Ολυμπία» συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ενώ θα προβληθεί στην Αίθουσα Παύλος Ζάννας- Ολύμπιον την Πέμπτη 19/3/2015 και ώρα 20:45 και το Σάββατο 21/3/2015 στις 17:30 στην Αίθουσα Tonia Marketaki Λιμάνι Αποθήκη Δ.

Επικοινωνία με δημοσιογράφους:

Σταύρος Ψυλλάκης: 6974419160, stavrospsill@gmail.com

Ιάκωβος Άντζελ, Συντονιστής- Διευθυντής Πνευμονολογικής- Ογκολογικής Κλινικής Βρογχοσκοπικού Τμήματος Α.Ν.Θ. ”Θεαγένειο”: 6942056339, dr.angeljacob@gmail.com

πηγή 

Ζευγάρι Γερμανών πλήρωσε για το χρέος που του αναλογεί από τις αποζημιώσεις: 875 ευρώ

Ένα ζευγάρι Γερμανών πολιτών, ο Ludwig Zacaro και η Nina Lahge, που επισκέφθηκαν τη χώρα μας, έκαναν κάτι που πολλοί Γερμανοί πολίτες δεν θα έκαναν.
Βρέθηκαν στο Ναύπλιο και, μετά από συνεννόηση, κατέθεσαν στην Πύλη Πολιτισμού Ναυπλίου το ποσό των 875 ευρώ.
Το πόσο αυτό αντιστοιχεί σε κάθε έναν Γερμανό πολίτη, μετά από τον υπολογισμό των χρημάτων επανόρθωσης από την εποχή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, που διεκδικεί η χώρα μας, σε 70 δις και διαιρούμενο με τα 80 εκ. πληθυσμό της Γερμανίας.

Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν στην Πύλη Πολιτισμού, ανέφεραν:
«Σε αυτήν την όμορφη χώρα είμαστε φιλοξενούμενοι και επιθυμούμε κάτι να ανταποδώσουμε. Όχι σαν ελεημοσύνη, αλλά σαν κάτι που σας ανήκει. Ντρεπόμαστε για την υπεροψία, την οποία η χώρα μας και πολλοί συμπολίτες μας δείχνουν απέναντι στην Ελλάδα. Αυτοί υποστηρίζουν: “Οι Έλληνες οφείλουν επιτέλους να πληρώσουν τα χρέη τους”.
Παράλληλα, ο ελληνικός πληθυσμός δεν είναι υπεύθυνος για τα κρατικά χρέη που έγιναν παλιότερα. Λόγο των τωρινών αναμενόμενων βελτιώσεων, θα έπρεπε η Ελλάδα να μην μπλοκαριστεί, αλλά να υποστηριχθεί.
Η σημερινή κυβέρνηση για πρώτη φορά εκφράζει την πρόθεση να διαπραγματευτεί υπέρ του λαού και εναντίον του μεγάλου κεφαλαίου και να εμποδίσει τη λεηλασία της οικονομίας. Εξ αυτού και μόνο θα έπρεπε να υποστηριχθεί από την ΕΕ και να μην μπλοκάρεται. Δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο ελληνικός λαός δεν ευθύνεται για την παταγώδη αποτυχία προηγούμενων κυβερνήσεων. Η προηγούμενη κυβέρνηση δημιούργησε χρέη προς όφελος της ολιγαρχίας, αλλά ο λαός θα πρέπει να πληρώσει γι’ αυτά.


Αντιθέτως, η Γερμανία είναι που οφείλει στη χώρα σας. Καταβολή χρημάτων επανόρθωσης από την εποχή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όπως εξ αυτών είναι ο αναγκαστικός δανεισμός του 1942, υπολογιζόμενος σε 11 δις ευρώ, ο οποίος ανέρχεται σήμερα με τους τόκους στα 70 δις ευρώ.
Εάν εμείς 80 εκ. Γερμανοί θα έπρεπε να πληρώσουμε τα χρέη της χώρας μας στην Ελλάδα, θα πλήρωνε ο καθένας 875 ευρώ. Μέχρι τώρα, έχει πιεστεί η χώρα μας.
Εμείς θέλουμε σε ένδειξη της αλληλεγγύης και σαν συμβολική κίνηση ένα μέρος από αυτά, τα 875 ευρώ, να τα επιστρέψουμε στον ελληνικό πληθυσμό.
Το κάνουμε αυτό γνωστό, ώστε να δώσουμε το ερέθισμα και σε άλλους να διευρύνουν το πνεύμα τους και να οδηγήσουν το κράτος μας να αναγνωρίσει το χρέος του απέναντι στην Ελλάδα».

πηγή

Φεστιβάλ λουλουδιών στην Κόρδοβα

Κατά τη διάρκεια του ετήσιου φεστιβάλ λουλουδιών η πόλη της Κόρντοβα, στην Ανδαλουσία της Ισπανίας, γεμίζει με χρώματα και αρώματα. Οι ιδιοκτήτες των παραδοσιακών σπιτιών συναγωνίζονται για το ποιος θα έχει την ομορφότερη αυλή. Οι τοίχοι γεμίζουν με ανθισμένες γλάστρες σε έναν πρωτότυπο τρόπο διακόσμησης.
Τα παραδοσιακά σπίτι της πόλης είναι περίπου 40 και είναι χτισμένα με εσωτερική αυλή. Τον υπόλοιπο χρόνο οι περισσότερες αυλές είναι κλειστές,μακριά από τα βλέμματα των περαστικών αλά κατα τη διάρκει του φεστιβάλ οι πόρτες είναι ανοιχτές για όλους.
























πηγή

ΕΤΟΣ 2015

 

Έτος 2015 και σιγά σιγά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. O πολιτισμός μας κάλλιστα μπορεί να καταρρεύσει, ανά πάσα στιγμή, αν κατεβούν οι διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος για κανά – δυό εικοσιτετράωρα. Τόσο απλά. Μένουμε χωρίς διαδίκτυο, χωρίς τηλεόραση, χωρίς κουζίνα, χωρίς ψυγείο-καταψύκτη, χωρίς κλιματιστικό-καλοριφέρ, χωρίς πιστολάκι… Πριν από λίγες ημέρες, με τις τόσες διακοπές ρεύματος, ελέω κακοκαιρίας, πήραμε μια μικρή γεύση του πόσο ευάλωτοι είμαστε, εφόσον αστικοποιηθήκαμε άγαρμπα και στοιβαχτήκαμε σε διαμερίσματα-κονσερβοκούτια εναποθέτοντας τα όνειρά μας μέσα σε λίγα τετραγωνικά τοίχων μοιραζόμενοι τις οικείες μας μέσα στις πολυκατοικίες-εκτρώματα, ως επί το πλείστον, μαζί με άλλες 10-20 οικογένειες. Οι αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος μας έδωσαν ένα καλό έναυσμα για να αναλογιστούμε τί κάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Η επίπλαστη ευμάρειά μας κατέρρευσε παταγωδώς μέσα σε μερικές ώρες. Χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ μείναμε ολομόναχοι. Δεν μάθαμε να επικοινωνούμε με τον δίπλα μας χωρίς την συντροφιά του χαζοκουτιού. Χωρίς ψυγείο και κουζίνα πεινάσαμε. Είχαμε συνηθίσει να βγάζουμε έτοιμο το συντηρημένο φαγητό μας από το ψυγείο και να το ζεσταίνουμε στην κουζίνα. Τρόμος μας έπιασε στην περίπτωση που αποψυχθεί ο καταψύκτης. Δεν ξέρουμε άλλους τρόπους συντηρήσεως των τροφίμων. Χωρίς καλοριφέρ και κλιματιστικό κρυώσαμε. Άλλωστε όταν παστωνόμασταν στα διαμερίσματα των 80-90-100 τετραγωνικών η (πανάρχαιη) εστία θεωρούνταν περιττή ή διακοσμητική, το πολύ πολύ. Χωρίς φορτιστή, πιστολάκι, ασανσέρ, ηλεκτρική σκούπα, αποχυμωτή χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας! Πάντως το κάθε τί που συμβαίνει πρέπει να το βλέπουμε από την θετική του μεριά. Οι προχθεσινές συνεχόμενες διακοπές ρεύματος μας έδωσαν τροφή για σκέψη και κίνητρο για να ξαναφτιάξουμε φίλους, γειτονιά, κοινότητα, ενορία, σπίτια, οικιακή οικονομία. Όταν κάτι το μοιράζεσαι και όταν είσαι προετοιμασμένος για ορισμένες δυσκολίες τότε απαλύνεται η δοκιμασία και, γιατί όχι, η όποια κατάσταση γίνεται ευχή κι όχι κατάρα…

΄΄Αντιφωνητής΄΄, Κομοτηνή, 15/2/15

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

π. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος
Αν. καθηγητής, Δημοκρίτειο Παν. Θράκης

Μου ζητήθηκε από την Ενωμένη Ρωμιοσύνη να παρουσιάσω στα πλαίσια της σημερινής Ημερίδας μια εισαγωγική ομιλία με τίτλο γύρω από την πνευματική διάσταση της κρίσης. Ευχαριστώ και δημόσια για την τιμή και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Πρότεινα να εξειδικεύσουμε τον τίτλο σ’ αυτόν που τελικά συμφωνήθηκε, «Εκκλησία και Πολιτική», για να αγγίξουμε πράγματα συγκεκριμένα και αν είναι δυνατόν πράγματα, που -κατά την γνώμη μας – ενώ είναι ζωτικής σημασίας-, δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς από θεολογικής απόψεως. Το θέμα λοιπόν που θα αναπτύξω τίθεται υπό την κρίση σας και υπό την κρίση της Εκκλησίας μας. Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να πάρουμε σήμερα από το Ευαγγέλιο του Χριστού, από την Εκκλησία μας, και να το εκφράσουμε, για την διάγνωση και την θεραπεία της συγκεκριμένης κρίσης στην ελληνική κοινωνία, η οποία είναι έκφανση μιας παγκόσμιας κρίσεως και οπωσδήποτε κρίσεως της Ευρώπης.
Σημειώνουμε προκαταρτικά ότι στην Παράδοση της Εκκλησίας μας: (1) είναι απόλυτης σημασίας ο «φωτισμός» ή η αρετής της «διάκρισης» στην αντιμετώπιση κάθε συγκεκριμένου προβλήματος της ζωής μας, και (2) η διατύπωση της Αλήθειας και η Αγάπη προς τον άνθρωπο είναι πραγματικότητες άρρηκτα συνδεδεμένες- «αλήθεια» διατυπωμένη χωρίς Αγάπη δεν είναι Αλήθεια, και «αγάπη» χωρίς Αλήθεια, δεν είναι Αγάπη «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην΄ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν» (Ματθ. 10, 34) λέγει ο Κύριος. Και επεξηγεί ο Απ. Παύλος: «την μάχαιραν του Πνεύματος, ό εστι ρήμα Θεού» (Εφ. 6 ,17). Τις ανωτέρω δύο επισημάνσεις νομίζω ότι τις βρίσκομε συμπυκνωμένα διατυπωμένες και στην εξής προτροπή του Αποστόλου των Εθνών «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε (φωτισμός), …δοκιμάζοντες τι έστιν ευάρεστον τω Κυρίω (το συγκεκριμένο). και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστίν και λέγειν. Τα δε πάντα υπό του φωτός ελεγχόμενα φανερούται (η αλήθεια έχει και το νόημα ελέγχου, αλλά με φωτισμό, δηλαδή με καθαρότητα και αγάπη)» (Εφ. Ε, 8-13)
Οι χριστιανοί μετέχουμε ως πολίτες σε ένα σύνθετο πλέγμα πολιτικών θεσμών, και ως Εκκλησία έχουμε υποχρέωση, αφενός να διαγνώσουμε την πνευματική ασθένεια του συγκεκριμένου κοινωνικού πλέγματος, το οποίο επηρεάζει δυσμενώς τον άνθρωπο, και αφετέρου να προταθούν φάρμακα θεραπείας.
Ο Δημήτρης Μπαλτάς, έγραφε το 2009 σε άρθρο με τίτλο: «Η σύγχρονη οικονομική κρίση ως πνευματικό πρόβλημα»: «…οικονομικοί οργανισμοί επέτυχαν την συσσώρευση του πλούτου, δημιουργώντας μία εικονική οικονομία, δια της οποίας εκατομμύρια άνθρωποι υποθήκευσαν την ζωή και το μέλλον τους και παράλληλα χρησιμοποιώντας φθηνό εργατικό δυναμικό από τον «Τρίτο κόσμο». Οι ίδιοι οικονομικοί οργανισμοί κατέστησαν την οικονομία των κρατών και των πολιτών «τυχερό παίγνιο», πράγμα το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να έχει σχέση με τα πραγματικά οικονομικά μεγέθη. Έτσι η καπιταλιστική οικονομία οδήγησε σε μία ανορθολογική οικονομική συμπεριφορά, τα αποτελέσματα της οποίας είναι πλέον παγκοσμίως εμφανή. Δια των τρόπων που αναφέρθηκαν, η καπιταλιστική οικονομία διευρύνει συνεχώς το χάσμα πλουσίων και φτωχών καθιστώντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Δεν θα συζητήσω εδώ τις αντιστάσεις της αστικής τάξεως στο χάσμα αυτό που είναι τραγικά περιορισμένες», σημειώνει ο συγγραφέας και συμπεραίνει, «Πάντως επιβάλλεται να διευκρινισθεί ότι οι οικονομικές επιλογές των δυτικών κρατών υπήρξαν ατυχείς, όχι επειδή έκαναν εσφαλμένους μαθηματικούς υπολογισμούς, αλλά επειδή περιφρόνησαν τον παράγοντα «άνθρωπο». Ακριβώς επειδή τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι οικονομικοί οργανισμοί είναι κατ’ ουσίαν νομιμοφανείς τρόποι εκμεταλλεύσεως και των κρατών και των πολιτών, η σημερινή οικονομική κρίση θα πρέπει να κατανοηθεί ως πρόβλημα πνευματικό και ανθρωπολογικό» (περιοδ. «ΕΥΘΥΝΗ»).
Σήμερα στην Ελλάδα, ο αυξανόμενος αριθμός θανάτων από αυτοκτονίες και εγκλήματα, ή εύκολη και φθηνή πώληση πλουτοπαραγωγικών πόρων στο μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, η συγκάλυψη και ατιμωρησία των μεγάλων οικονομικών και πολιτικών εγκλημάτων, η κατάρρευση της παραγωγικής διαδικασίας, η καλπάζουσα ανεργία, η απαξίωση της πολιτικής, τα τεράστια και ταυτόχρονα αυξανόμενα κενά στην δημόσια παροχή υγείας, η απρογραμμάτιστη – απροσδόκητη υπερφορολόγηση μικρονοικυριών και πολυτέκνων, οι εκβιαστικές τακτικές εξωτερικών τοκογλυφικών κέντρων ή ακόμη και των πολιτικών μας «εταίρων», ο διασυρμός του ελληνικού ονόματος από διεθνή πολιτικά κέντρα και μέσα «ενημέρωσης», η μεθοδευμένη επίθεση στα πνευματικά ερείσματα του λαού μας (Εκκλησία, Ιστορία, Γλώσσα, Παιδεία), η απόγνωση των ωρίμων στην ηλικία και των νέων ανθρώπων, και κυρίως η στρατηγικά επιχειρούμενη μείωση της αυτοεκτίμησης των ίδιων των Ελλήνων, μας προβληματίζει, μας ανησυχεί και μας θλίβει βαθύτατα.
Έχουν τα ανωτέρω «πολιτικά» προβλήματα σχέση με την προαναφερθείσα προτροπή του Απ. Παύλου, «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε, …δοκιμάζοντες τι έστιν ευάρεστον τω Κυρίω και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις, μάλλον δε και ελέγχετε» ή είναι επαρκής η άποψη που θεωρεί ως μοναδικό καθήκον της Εκκλησίας το να υποστηρίζει τις υλικές και πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων που δημιουργεί η οικονομική κρίση; Κατά την γνώμη μας οι δύο αυτές κατευθύνσεις είναι αδιαχώριστες. Η πρώτη, θέση που επιθυμεί να άρει τα αίτια της κρίσεως, προέρχεται από την πίστη της Εκκλησίας σ’ ένα Θεό ταπεινό, Θεό της ελευθερίας, Θεό Αγάπης και Δικαιοσύνης. Η δεύτερη, πηγάζει επίσης από την φιλανθρωπία της, που εκφράζεται στο πρόσωπο του συγκεκριμένου προσώπου που βρίσκεται σε άμεση ανάγκη. Επειδή η δεύτερη κατεύθυνση είναι αυτονόητη και επειδή το θέμα μου είναι «Εκκλησία και Πολιτική», θα επιμείνω περισσότερο να διερευνήσουμε την πρώτη.
Ξεκινώ με μια επιστολή του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, μεγάλη μορφή της Σερβικής Εκκλησίας του 20ου αιώνα. Έγραφε σε κάποιον πολιτευτή: «Από το γράμμα σας κατάλαβα, ότι είστε διατεθειμένος να αναγνωρίσετε κάποια ειδική ηθική για την πολιτική, διαφορετική από την ηθική στις άλλες δουλειές και τις ανθρώπινες σχέσεις. Τούτο δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο, όσο και αν εκφράζεστε προσεκτικά και λεπτά, παρά ότι εκείνο που στις καθημερινές ανθρώπινες ασχολίες θεωρείται άτιμο να αναγνωριστεί στην πολιτική ως τίμιο και εκείνο που στις υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις θεωρείται άπρεπο στην πολιτική να αναγνωριστεί ως ευπρεπές…
Αλλά… η πολιτική με την καλύτερή της έννοια είναι λαϊκή εργασία, και μάλιστα μία από τις μέγιστες λαϊκές εργασίες. Εσείς θα θέλατε να βρείτε κάποια ιδιαίτερη τεχνική, με την οποία ο λαός να προκόψει και το κράτος να κρατηθεί. Και αυτήν την ιδιαίτερη τεχνική…, εσείς θα θέλατε να την ονομάσετε πολιτική… (είναι όμως) έξω από τον κύκλο τής ηθικής, έξω από τον κύκλο τού χριστιανισμού, και έξω από τον κύκλο τού πολιτισμού…». Και καταλήγει ο άγιος Νικόλαος Β.:. «Το αχώριστο της ηθικής αναγγέλθηκε με τη χριστιανική πίστη πιο δυνατά απ’ ό,τι με οτιδήποτε άλλο. Μία από τις κύριες αιτίες τής τωρινής σύγχυσης και κακομοιριάς σ’ αυτή τη μικρή ευρωπαϊκή ήπειρο είναι το διπρόσωπο της ηθικής. Μία ηθική απαιτείται για την ιδιωτική και άλλη για τη δημόσια ζωή» («Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…», Εκδ. “Εν Πλω”).
Όταν η Πολιτική αυτονομηθεί από το σώμα των πολιτών και την ηθική, όταν αποκτά τον χαρακτήρα μιας αυτονομημένης «τεχνικής», είτε με την μορφή της συγκέντρωσης υπερβολικής εξουσίας από την ταύτιση του κόμματος με το Κράτος είτε με επιβολή της ισχύος των οικονομικών δυνάμεων επί του κράτους δικαίου, συνεχίζεται το, κατά τον άγιο Νικόλαο Β., «προϊστορικό παιχνίδι…μεταξύ τού πιο ισχυρού και του πιο αδύνατου, κατά το οποίο, εάν δεν βοηθά το υποκριτικό χαμόγελο,βοηθούν τα δόντια με τα νύχια…», επαληθεύεται τότε ο αιώνιος λόγος του Κυρίου «… οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσι αυτών», που προτρέπει τους μαθητές Του: «ουχ ούτως έσται εν υμίν». (Ματθ. Κ, 25-26).
Ο Απ. Παύλος τοποθετεί επί της ίδιας βάσεως την πορνεία και την πλεονεξία (Εφεσ., Ε, 5). Από εκκλησιολογικής απόψεως, ο γ΄ κανόνας του αγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας αντιμετωπίζει τους εκ πλεονεξίας εκμεταλλευόμενους τις περιστάσεις για να πλουτίσουν, αδικώντας τους συνανθρώπους τους, όπως τους αιρετικούς. Ορίζει να αποβληθούν από την Εκκλησία «μήποτε εφ’ όλον τον λαόν έλθη η οργή, και επ’αυτούς πρώτον τους Προεστώτας (εν. «Επισκόπους»), τους μη επιζητούντας». Ο Καθηγούμενος της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους, στο έργο του «Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνες», που ετοιμάσθηκε ως υφηγεσία κατά την θητεία του στο Παν. Αθηνών, προ της μονάσεώς του, εξετάζοντας τον εν λόγω κανόνα σχολιάζει: «Θα ηδυνάμεθα να είπωμεν εις σύγχρονον γλώσσαν, ότι αμαρτίαν συνιστά και η ανοχή αμαρτωλών κοινωνικών καταστάσεων» (εκδ. «ΑΘΩΣ¨»).

¨Έχοντας υπόψη τα ανωτέρω σημειώνουμε δειγματοληπτικά τα εξής συγκεκριμένα θέματα για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
1. Από πνευματικής απόψεως συνιστά αμαρτία η πρωτοφανής επίσημη υπεράσπιση μιας από τις αποκαλούμενες «σοβαρές» εφημερίδες στην ανεξέλεγκτη επιβολή του Κεφαλαίου στην πολιτική ζωή της χώρας. Την πρωτοφανή για δημοκρατική χώρα εκτροπή αυτή της εφημερίδας, την καθιστά ακόμη βαρύτερη και ύποπτη το γεγονός ότι εκδηλώθηκε, όσο μπορώ να παρακολουθώ την επικαιρότητα, για πρώτη φορά σε επίθεση κατά της Ιεραρχίας της Ελλάδος. Κατά την εφημερίδα «Το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου…ήταν κάτι παραπάνω από σκληρό (σ.!!!)… «ελέγξτε το κεφάλαιο» ήταν η προτροπή των ιεραρχών» προς την Κυβέρνηση και τους πολιτικούς. Είναι θέμα πολιτικών επιστημόνων και της Δικαιοσύνης να κρίνουν κατά πόσον η ανωτέρω στάση της εφημερίδας δεν συνιστά έμμεση προτροπή όχι απλώς προς περαιτέρω περιορισμό, αλλά, κατά την γνώμη μας, προς κατάλυση της Δημοκρατίας. Περιέγραψα προηγουμένως την επίθεση αυτή ως ύποπτη, υπό την έννοια ότι ενδέχεται ότι εκφράσεις του άρθρου όπως, «επιβολή των «σκληρών» στην Ιερά Σύνοδο», να δείχνουν κατευθυνόμενη προσπάθεια εκφοβισμού των Ιεραρχών, ωστόσο άλλες φράσεις του κειμένου όπως, «Σημειώστε: προέρχονται από πολλές και διαφορετικές «πλευρές της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος»… «…έχουν αρχίσει να αποκτούν ισχυρή φωνή». «Ο αιφνιδιασμός και οι εκπλήξεις… δεν σταματούν εδώ… Η προτροπή προς την κυβέρνηση «να ελέγξει το κεφάλαιο»…μόνο σε χαμηλούς τόνους δεν έγινε», δείχνει την δύναμη του λόγου της Εκκλησίας και τον φόβο αυτών που σχεδίασαν το άρθρο.
2. Η Κομματοκρατία, ως μη υγιής λειτουργία των κομμάτων μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό μας σύστημα, έχει δεχθεί σοβαρή επιστημονική και πολιτική κριτική. Το φαινόμενο αυτό λιγότερο έχει αναλυθεί ως αμαρτία. Χρειάζεται πνευματικό θάρρος να δεχθεί κανείς ότι απεμπόλησε την πνευματική του ελευθερία με την ένταξη ή υποστήριξη πολιτικών κομμάτων, κομματικών απόψεων ή πολιτευτών χάριν ιδιοτελούς εξασφαλίσεως και κοινωνικής αναρριχήσεως. Είναι δε και αμαρτία οι ανομολόγητες συναλλαγές με ένα κόμμα όταν αυτές αναιρούν και την ισότητα των πολιτών, και παράγουν κοινωνική αδικία.
3. Η ανερυθρίαστη διατύπωση της άποψης ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» ή η πίστη σ’ αυτή εξισώνει τα πάντα, το καλό και το κακό, και δεν συνιστά κανενός είδους ανάληψη ευθύνης, αλλά ακριβώς το αντίθετο: προωθεί την χυδαία αντίληψη ότι κανείς δεν έχει ευθύνη για τίποτα, και ακριβέστερα ότι δεν υπάρχει διαβάθμιση της ευθύνης ανάλογα με το αξίωμα και την έκταση της διαφθοράς των προσώπων μέσα στην κοινωνία. Η διατύπωση ισοδυναμεί με κατάργηση και προτροπή προς κατάργηση της Ηθικής και της λειτουργίας της Δικαιοσύνης.
4. Ο προεκλογικός λόγος στις εκλογικές κομματικές αναμετρήσεις των λίγων τελευταίων χρόνων ήταν αναντίστοιχος, ή μάλλον εντελώς αντίθετος προς την στρατηγική πολιτική που ασκήθηκε. Η βαθειά κρίση που υφιστάμεθα ως έθνος και ως κοινωνία, είναι άμεσα συνηρτημένη με το μέγεθος του ψεύδους, και, ως εκ τούτου, το Ψεύδος αυτό συνιστά μεγάλη αμαρτία κατά του λαού, η οποία δεν μπορεί να χαθεί μέσα στην απεραντοσύνη των ψεύτικων λόγων.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι κάθε κρίση στην προσωπική ή κοινωνική σφαίρα μπορεί να είναι και μια δυνατότητα διόρθωσης και ανάπτυξης. Από κοινωνικής και πολιτισμικής απόψεως θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να ξαναδούμε την βάση της οργάνωσης του ελληνικού κράτους και να εμπνευσθούμε από τα οράματα της Ρωμιοσύνης, κατανοώντας την ουσιαστικά και όχι φολκλορικά, και πραγματοποιώντας την ιδιαιτερότητα της ιστορικής μας ταυτότητας. Σημειώνει ο Οδ. Ελύτης: «Από τι πάσχουμε κυρίως; Θα σας το πω αμέσως: από μία μόνιμο, πλήρη και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του «ήθους» που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολό του! (…) Έχουμε την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ’ ό,τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη της γνησιότητας. Το κακό πάει πολύ μακριά. Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο από έξω, και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως επάνω σ’ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής» («Ελευθερία», 15 Ιουνίου 1958).
Ως χριστιανοί μπορούμε πάντοτε και σήμερα να ζούμε με ελπίδα. Ο Θεός έγινε άνθρωπος και άλλαξε τον ρου της ιστορίας, γιατί, ακριβώς μέσα στα ιστορικά πλαίσια μιας γενικευμένης πνευματικής και κοινωνικής παρακμής, υπήρχε μία μόνο κόρη που μπορούσε να δώσει την ζωή και την ελευθερία της, με αγάπη, πλήρως στον Θεό. Και Κείνος έγινε γιος της. Και Σωτήρας μας. Υπήρξε –και πάντα είναι αναγκαία – η συνέργεια Θεού και ανθρώπου για την Σωτηρία μας. Αυτή την θυσιαστική συνέργεια, όχι μια αόριστη δήθεν εμπιστοσύνη στον Θεό, όταν με θέτει εκτός παντός προσωπικού κινδύνου, την βλέπει κανείς και στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.
Γράφει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του: «…όλη η στεριά ήταν κλεισμένη από τους Τούρκους, Πεζούρα, καβαλλαρία και κανόνια, κι’ από το πέλαγον μόνον το καράβι του Γκόρδον… τότε απελπισμένος κι’ ο αρχηγός Γκόρδον… μου είπε να μπω κ’ εγώ μέσα εις το καράβι του να γλυτώσω…. Του λέγω κόπιασε η γενναιότη σου και σ’ αυτείνη τη μπατάγια την σημερινή θα γένη ο θεός αρχηγός· και με την δύναμη του θα λυπηθή εμάς και την πατρίδα μας· κι ό,τι μπορώ κι εγώ θ’ αγωνισθώ σήμερα μ’ όλον οπούμαι αστενής. Να χαθούνε τόσοι αγωνισταί και να μείνω εγώ, ξίκι να γένη και σ’ εμένα η ζωή! – Τι θα κάμης, μου λέγει, σε τόσο πλήθος Τούρκων; – Είναι ο θεός, του λέγω, και κάνει ο ίδιος! Πάγει στo καράβι… Κι’ άρχισε ο πόλεμος…».

πηγή 

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

 

Νικόλαος Μαρκέας
Χειρουργός Ὀρθοπαιδικός
Διδάκτωρ Ἰατρικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Τὸ φαινόμενο εἶναι γνωστό. Ζοῦμε σὲ ἕνα πανδαιμόνιο θορύβων, σὲ μιὰ πολύβουη πόλη, ποὺ τὴν χαρακτηρίζουν οἱ ἐκκωφαντικοί ἥχοι καὶ τὸ πολύγλωσσο τῶν ἀπόψεων. Δὲν ἀποτελεῖ πιὰ γεγονός ἀξιοπρόσεκτο, τὸ θέαμα ἀνθρώπων ποὺ κονταροχτυπιοῦνται λεκτικά στὰ στάδια, στὶς κερκίδες, στὰ καφενεῖα, στὰ τηλεοπτικά κανάλια, ἀκόμα καὶ στὸ διάλειμμα τῶν σχολείων. Μάθαμε πιὰ νὰ διατυπώνουμε τὶς θέσεις μας μὲ φωνές καὶ μὲ χειρονομίες. Καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο διδάσκουμε τὰ παιδιά μας.
Παρ’ ὅλα αὐτά, ἡ στάση ἐκείνων ποὺ πεισματικά σιωποῦν δημιουργεῖ τουλάχιστον ὑποψίες. Γιατί, σιωποῦν συνήθως ὅσοι δὲν ξέρουν πῶς νὰ ἐκφρασθοῦν, ἢ ὅσοι, ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἄγνοιάς τους σὲ ἕνα συγκεκριμένο θέμα, προτιμοῦν νὰ κρατήσουν τὸ στόμα τους κλειστό. Ὅπως ἐπίσης παραμένουν σιωπηλοί καὶ αὐτοί ποὺ περιμένουν ὑπομονετικά νὰ ἀκούσουν τοὺς ἄλλους πρὶν ἐκφράσουν τὴ δική τους ἄποψη.
Στὶς μέρες μας, ποὺ ὁ λόγος ἔχει ἐκτραπεῖ σὲ κάθε εἴδους χυδαιολογία, ψεῦδος, βρισιά καὶ κατάρα, ἡ σιωπή ἔχει κάτι νὰ πεῖ. Τὴν ἴδια ὥρα, ποὺ ἀναλωνόμαστε στὴν κολακεία καὶ στὸ κουτσομπολιό, μποροῦμε νὰ ἀντλήσουμε νέες δυνάμεις ἀπό τὴν διακριτική καὶ ὠφέλιμη σιωπή. Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ διάλεξαν τὴν ἀπομόνωση καὶ τὸν ἡσυχασμό, ἡ σιωπή δηλώνει τὴν ταπείνωση τοῦ νοῦ, τὴν ὅραση τῆς καρδιᾶς, τὴν εὐχαριστία τῆς ψυχῆς. Γιατί, ἡ σιωπή γεννᾶ τὸν καθαρό, ὡραῖο καὶ μεστό λόγο.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ συνηθίσαμε νὰ παρομοιάζουμε τὴν σιωπή μὲ τὸν χρυσό. Γιατί, ὅταν στὴν πρόκληση ἀπαντᾶ κανείς μὲ τὴν ἐπιλεγμένη σιωπή, χαμηλώνει τὴν ἔνταση, διακόπτει τὴ συνέχεια, ταπεινώνει τὴν ὁργή, σβήνει τὸν θυμό καὶ καταλαγιάζει τὰ πάθη. Καὶ δὲν πρέπει αὐτό νὰ παρερμηνεύεται ὡς ἀδυναμία. Χρειάζεται μεγαλύτερη δύναμη νὰ σιωπήσεις σὲ καταστάσεις ἔντασης, παρά νὰ ξεστομίσεις αὐθάδη καὶ θρασύ λόγο. «Ἂν μπορεῖς, ὅταν σὲ βρίζουν, νὰ μὴ βγάζεις τσιμουδιά (γράφει ὁ Κίπλινγκ), θὰ μπορέσεις ν’ ἀπολαύσεις ὅπως πρέπει τὴν ζωή σου».
Μία παλιά παροιμία προσδιόριζε σὲ 5 τὰ διαδοχικά σκαλοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὴ μάθηση. Τὸ πρῶτο σκαλί εἶναι ἡ ἰκανότητα νὰ ἀκοῦς (ἢ μᾶλλον νὰ ἀφουγκράζεσαι) τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἐμπειρία τῶν διδασκάλων σου. Τὸ δεύτερο, νὰ ἔχεις τὴν δύναμη νὰ σιωπᾶς καὶ νὰ μὴ παριστάνεις τὸν πολύξερο σὲ πεδία γνώσης ποὺ δὲν κατέχεις. Τὸ τρίτο, νὰ μελετᾶς ἀδιάκοπα καὶ νὰ στέκεσαι στὴν λεπτομέρεια, ὑπογραμμίζοντας τὶς σημειώσεις. Τὸ τέταρτο, νὰ προσπαθεῖς νὰ ἐφαρμόσεις στὴν πράξη ὅλα ὅσα ἄκουσες καὶ διάβασες. Τὸ πέμπτο καὶ τελευταῖο σκαλί τῆς μάθησης εἶναι νὰ ἐπιδιώκεις νὰ διδάσκεις στοὺς νεώτερους ὅσα κέρδισες ἀπό τὰ προηγούμενα.
Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὁ κόσμος ποὺ ζοῦμε εἶναι τόπος δακρύων καὶ «κοιλάδα κλαυθμῶνος». Ὅπου καὶ νὰ στρέψεις τὸ βλέμμα ἀντικρίζεις πόνο, θλίψη, ἀδικία, θάνατο. Σὲ ἕνα ἐμπνευσμένο κείμενο, ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικόλαος τοποθετεῖται εὐθαρσῶς: «Κάθε σκέψη ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ προξενεῖ αἴσθηση κενοῦ, βαθιά ἀπογοήτευση, ἔλλειψη σκοποῦ, ἀσάφεια προορισμοῦ, ἀνυπαρξία λόγου καὶ ἀδυναμία προσδιορισμοῦ τῆς βαθύτερης αἰτίας τῆς ὕπαρξης». Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο γράφει: «Τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι ἂν ὁ Θεός εἶναι παρών, ἀλλά πότε Αὐτός μᾶς ἐμφανίζεται καὶ πότε καὶ πῶς ἐμεῖς Τὸν βλέπουμε καὶ ὁ καθένας μας Τὸν αἰσθάνεται».
Τὴν εὔλαλη σιωπή πολλοί ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος τὴν ἐκτίμησαν. Θαύμασαν τὴν σιωπή τοῦ ἁγίου ποὺ τὸν ἔφερνε κοντύτερα στὸν Θεό. Παραδέχτηκαν τὴν κορυφαία σιωπή τοῦ σοφοῦ ποὺ τὸν ὁδηγοῦσε στὴ λύση περίπλοκων προβλημάτων. Ἐγκωμίασαν τὴν ὑπομονετική σιωπή τοῦ ἥρωα, πρὶν τὴν μεγάλη ἀπόφαση αὐτοθυσίας. Ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ἔλεγε: «Μετάνιωσα ποὺ μίλησα, ὄχι ὅμως γιατί σιώπησα». Ἄλλωστε, ἡ ἐγνωσμένη παραίτηση ἀπό τὸν λόγο δηλώνει, ἂν μὴ τι ἄλλο, ἐμπειρία. Σωπαίνει κανείς τόσο στὴ μεγάλη χαρά, ὅσο καὶ στὸν βαθύ πόνο. Δὲν βρίσκει τρόπο νὰ ἐκφρασθεῖ. Χάνει τὰ λόγια του. Λέγει ἕνας σοφός: «Ἔχουμε δύο αὐτιά καὶ ἕνα στόμα. Περισσότερο νὰ ἀκοῦμε καὶ λιγότερο νὰ μιλᾶμε».
Τὴν σιωπή, ὁ καλλιτέχνης τὴν ἀντιλαμβάνεται μὲ τὸν δικό του μοναδικό τρόπο. Καὶ καλεῖ νὰ τὸν κατανοήσουμε καὶ νὰ συμμεριστοῦμε τὴν πρότασή του. Ὁ Πικάσο σπάζει τὴν σιωπή του γιὰ τὸν Ἰσπανικό ἐμφύλιο πόλεμο, ζωγραφίζοντας τὸν περίφημο πίνακα «Γκουέρνικα», μετά τὴ βάρβαρη καταστροφή τῆς ἱερῆς πόλης τῶν Βάσκων. Ὁ Μπετόβεν, βυθισμένος σὲ πλήρη σιωπή, συνθέτει μουσική ἀπομονωμένος ἀπό τὸ περιβάλλον του. Ὁ Ρίτσος γράφει τὰ 18 λιανοτράγουδα τῆς πικρῆς πατρίδας, ἀπομονωμένος σὲ ἕνα ἕρημο καὶ σιωπηλό μέρος (στὸ Παρθένι τῆς Λέρου), κραυγάζοντας στὴν κυριολεξία κατά τῶν συνταγματαρχῶν τῆς δικτατορίας.
Μεγάλη ἡ πρόκληση τῶν καιρῶν. Καλούμαστε καθημερινά νὰ ἀντιδράσουμε μὲ κραυγές, διαμαρτυρίες, πανό καὶ πλακάτ. Μποροῦμε ὅμως νὰ περιορίσουμε τὴν κοινωνικότητα (ὅταν αὐτή συνεπάγεται ἀτέρμονη φλυαρία), τὶς μέριμνες καὶ τοὺς σχολαστικισμούς, γιὰ νὰ αὐξήσουμε τὴ μελέτη, τὴν περισυλλογή καὶ τὴν ἐνδοσκόπηση.
Μὲ ἀπώτερο, σιωπηλό μας, στόχο τὴν αὐτοσυγκράτηση καὶ τὴν αὐτοπειθαρχία.

Βιβλιογραφία
Μωϋσῆ Μοναχοῦ Ἁγιορεῖτου: Ἡ εὔλαλη σιωπή. Εκδόσεις Ἐν πλῷ. Ἀθήνα 2008.
Κίπλινγκ Ράντγιαρντ: Ἂν. Εκδόσεις Καστανιώτη. Ἀθήνα
Μαρκέα Νικολάου: Ὁ ἀκτινογραφικός ἔλεγχος στὸν ἀναπτυσσόμενο σκελετό. Πόσο ἀξιόπιστος εἶναι; Εκδόσεις Litho Pac. Ἀθήνα 2006.
Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικολάου: Ἐκεῖ ποὺ δὲν φαίνεται ὁ Θεός. Ἐκδόσεις Σταμούλη Α. Ε. Ἀθήνα 2008. 1993.
πηγή