Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Έρχεται το τέλος του Ελληνισμού;

http://www.eirinika.gr/images/datafiles1/70011.jpg
Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, 
μότιμος Καθηγητής Παν/μίου θηνν
Τό 1983 μιά πιφυλλίδα το διακεκριμένου Διανοουμένου, Καθηγητ Χρήστου Γιανναρ, στήν φημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» προκάλεσε τόν κύκλο τν Ερωπαϊστν μας, αφνιδιάζοντας συνάμα καί τήν πνώττουσα στοχριστιανική συνείδηση τν συντηρητικν «θνικιστν» Χριστιανν.
τίτλος ταν: «Finis Graeciae;» (Τό τέλος τς λλάδος;). Προκλήθηκε θόρυβος καί ντονες ντιδράσεις. Γιατί; Στίς 28 Μαρτίου 1979 εχε πογραφε νταξή μας στήν νωμένη Ερώπη, καί δέν εχαν κόμη κοπάσει ο πανηγυρισμοί τν πάντα νυποψίαστων ερωπαϊστν μας.
Χρστος Γιανναρς νκε στήν μάδα κείνων, πού μόνιμα ντιμετωπίζουμε κριτικά τήν πόφαση ατή καί χαρακτηριστήκαμε πό τόν μαρξιστή κ. Γιάννη Μηλιό το «δηγητ» καί τόν κροδεξιό Θεολόγο Καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, «Νεοορθόδοξοι». νάμεσά τους μακαρίτης Κωστς Μοσκώφ, Κώστας Ζουράρης καί πολλοί λλοι, μέχρι τούς σεβαστούς γιορετες π. Γεώργιο Καψάνη καί π. Βασίλειο Γοντικάκη. λοι κενοι, δηλαδή, πού λάβαμε μέρος στόν χριστιανομαρξιστικό Διάλογο καί ντιμετωπισθήκαμε μέ καχυποψία πό τά σύμπτωτα μεταξύ τους κρα το δεολογικο μας φάσματος.
νταξη τς Χώρας μας στήν Ερωπαϊκή νωση εναι λοκλήρωση μις μακρόσυρτης διαδικασίας, πού ρχίζει μετά τό σχίσμα (9ος-11ος α.) Πανευρώπη πό τήν φραγκική γεσία, ταν τό μόνιμο νειρο τν νωτικν (δυτικιζόντων τότε καί ερωπαϊστν σήμερα). Πρόκειται γιά τούς Διανοουμένους καί Πολιτικούς, πού συγκροτον τήν «δυτική παράταξη» (μή λησμονομε, τι καί μαρξιστικός κομμουνισμός τς Σοβιετικς νωσης «Ερώπη» εναι). πέναντί της εναι «νατολική παράταξη», τν πατερικά ρθοδόξων πό τόν Κλρο καί τόν Λαό μας.

1. Πατέρας τς σημερινς νωμένης Ερώπης, πού ποτελε ργανική συνιστσα τς Νέας Τάξης, τς Παγκοσμιοποίησης καί τς Νέας ποχς, εναι Καρλομάγνος (768-814), μεγαλύτερος χθρός το ‘Ορθοδόξου λληνισμο, τς Ρωμηοσύνης. Γι’ ατό νωμένη Ερώπη μείβει μέ τό βραβεο «Καρλομάγνου» τούς πρωτεργάτες καί τά διακεκριμένα ργανά της, μέ πρόσφατο κπρόσωπο τς μάδας ατς τόν «φίλτατο» στούς λληνες Schäuble. Μέ τόν Καρλομάγνο καί τούς Φράγκους του καθιερώνεται πό τόν 8ο-9ο αώνα τό σβεστο μίσος τς Ερώπης πέναντι στόν λληνισμό καί τήν ρθοδοξία, λόγω τς σχέσης της μέ τήν λληνικότητα, πού φανερώνεται σέ κάθε στορική στιγμή, πού Δύση , στό σύνολό της, παίρνει θέση πέναντι στήν «Καθ’ μς νατολή». στόχος τς τερόδοξης Δύσεως δέν εναι λλος πό τήν καθολική λωση τς ρθοδοξίας, κυρίως τήν πνευματική, καί τήν ονιτικοποίηση –δηλαδή τήν λλοτρίωση- τς ρθόδοξης λληνικότητας, τς Ρωμηοσύνης.
Κορυφαία στιγμή στήν προσπάθεια τς Ερώπης νά λώσει καί ποτάξει τήν ρθόδοξη νατολή, ταν λωση τς Πόλης πό τούς Φράγκους Σταυροφόρους, τό 1204 (12/13 πριλίου) καί διάλυση τς ατοκρατορίας μας. φραγκικός κόσμος μετά τό σχίσμα (1054) καί κορυφή του Πάπας, ζοσαν μέ ναν νομολόγητο πόθο, τήν ποταγή τς ρθόδοξης νατολς. Ο σταυροφορίες, πως ποδείχθηκε, εχαν ατό ς κύριο στόχο. στορικοί, πως Στβεν Ράνσιμαν (Ο σταυροφορίες ...) καί Ernle Bradford ( προδοσία το 1204, στά γερμανικά), μεταξύ λλων, φώτισαν παρκς τό θέμα.
πρώτη λωση τς Πόλης (1204) νοίγει τόν δρόμο γιά τήν λωση το 1453. πάρχει μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τν δύο λώσεων. πό τό 1204 Πόλη καί σύνολη ατοκρατορία τς Νέας Ρώμης, Ρωμανία, πως εναι τό ληθινό πό τόν 4ο αώνα νομά της, δέν μπόρεσε νά ξαναβρε τήν πρώτη της δύναμη. Τό φραγκικό κτύπημα ταν τόσο δυνατό, στε κτοτε Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη ταν «μία πόλη καταδικασμένη νά χαθε» (λένη Γλύκατζη-ρβελέρ). πό τό 1204 μέχρι τό 1453 ατοκρατορία μας διανύει περίοδο πολιτικς παρακμς καί πτωτική πορεία.
2. Ο ξελίξεις στό σωτερικό τς συρρικνωμένης πιά ατοκρατορίας δήγησαν στήν ποδυνάμωση καί βαθμιαία ποσύνθεσή της: μφύλιοι πόλεμοι το 14ου αἰῶνος, διείσδυση τν θωμανν ς μισθοφόρων στήν ζωή της καί πεκτατική πορεία τους στήν Χερσόνησο το Αμου (π τό 1354)΄ πολιτική καί οκονομική διάλυση΄ δημογραφική συρρίκνωση΄ στοργη καί φιλάνθρωπη πολιτική τν ατοκρατόρων΄ δυσβάστακτη φορολόγηση (δημιουργία οκονομικς λιγαρχίας ες βάρος τν μικροκαλλιεργητν) καί κυρίως θεολογικές-πνευματικές καί λλες δεολογικές ντιθέσεις ( νωτικοί-νθενωτικοί ) τό τραγικότερο ργμα στό σμα το θνους. 
νωτικοί καί νθενωτικοί δηγήθηκαν σέ σύγκρουση ριακή. Ο πρτοι ναζητοσαν στηρίγματα γιά τό κλονιζόμενο Γένος πρός δύο κατευθύνσεις: στήν κλασική ρχαιότητα, μέ ρνηση τς προτεραιότητας τς ρθοδοξίας, καί στή Δύση, μέ τήν ποία συγγένευαν λόγ τς κοινς δεολογίας καί νοοτροπίας. Ο δεύτεροι (Κλρος, Μοναχοί, ερύ λαϊκό στρμα) -χι λιγότερο λληνες πό τούς πρώτους –διατηροσαν τήν στορικά δραιωμένη (καί μάλιστα μετά τό 1204) δυσπιστία πρός τήν Δύση, διότι γνώριζαν καλά τήν θεολογική, κκλησιολογική καί κοινωνική λλοτρίωσή της (ρατσιστική φεουδαρχία), προτάσσοντας σέ κάθε νωτική προσπάθεια τήν ρθοδοξία ς ληθινή πίστη καί τήν σωτηριολογική της σημασία. ταν μιά κατάσταση μέ πολλές ναλογίες μέ τήν σημερινή.
Λίγο πρίν τήν λωση πρτος Γενάρχης μας, μετά τό 1453, καί Οκουμενικός Πατριάρχης Γεννάδιος (Σχολάριος, +1472) λεγε τό περίφημο κενο: «Ώ νόητοι Ρωμαοι...» (Ρωμηοί δηλαδή), λέγχοντας τήν φελ προσδοκία βοήθειας πό μιά Δύση, πού εχε μάθει πιά πό τήν ποχή το Καρλομάγνου (8ος-9ος α.) νά μισε θανάσιμα τήν ρθόδοξη λληνική νατολή (Γραικία). στάση τν νθενωτικν ταν ρεαλιστική, διότι καί ν κόμη ποκρούονταν ο θωμανοί, τό ξασθενημένο «Βυζάντιο» θά πιβίωνε μέν, λλά κατά πσαν πιθανότητα θά εχε δη μεταβληθε σέ ξίσου ξιοθρήνητο δυτικό προτεκτοράτο.
2. στόσο ο δύο φοβερές ατές λώσεις δέν σήμαναν γιά τό Γένος μας λοσχερή πτώση καί φανισμό πό τήν στορική σκηνή, οτε νόθευσαν τήν ταυτότητά μας, τήν λληνορθοδοξία. μμονή στήν ρθόδοξη παράδοση καί μέσω ατς καί στήν λληνικότητα, διατήρησε τό Γένος νωμένο μέ τίς ζωτικές πηγές του.πως δέ χει πισημανθε πολύ ρθά, ν πολιτικά μετά τό 1204 ατοκρατορία φθίνει καί καταντ σκιά το αυτο της, πνευματικά σημειώνει μεγάλη κμή καί κορύφωση τς γιοπατερικς παραδόσεως (συχαστική κίνηση), πού ζωογονοσε τό Γένος καί νίσχυε τίς πνευματικές του ντιστάσεις. μεγάλος Βέλγος γιολόγος François Halkin, μιλε γιά τήν «Διεθν το συχασμο» (Internationale des Hesychasmus), πού νωνε λες τίς ρθόδοξες Λαότητες. Μετά μάλιστα τήν β’ λωση πό τήν καλπάζουσα δύναμη τν θωμανν Τούρκων λήθεια ατς τς διαπίστωσης φαίνεται κόμη καθαρότερα.
πιβίωση το Γένους μας ταν τό θαμα το λληνορθόδοξου ψυχισμο. Μέ τή δεύτερη λωση ρχίζει γιά τό Γένος περίοδος μακρς δοκιμασίας. ν ο ψυχικές καί πνευματικές δυνάμεις του δέν ταν κμαες, εναι μφίβολο ν θά μποροσε τό Γένος νά ξεπεράσει τίς συνέπειες τς Πτώσης, πως συνέβη μέ λλους Λαούς στήν στορία. ,τι εχε συμβε δη μέ τίς λληνικές πόλεις-κράτη, ταν ποτάχθηκαν στήν Ρώμη, πανελήφθη καί μετά τό 1453. Πόλη πεσε, λλ’ Ρωμανία/Βυζάντιο δέν χάθηκε. ρωμαίικος βίος καί πολιτισμός συνέχισαν νά ζον μέ να τρόπο πάρξεως λιγότερο μέν φαντασμαγορικό, λλ’ ξ σου ρωμαλέο καί δημιουργικό. γκριτος στορικός μας, είμνηστος Καθηγητής, πόστολος Βακαλόπουλος, παρατηρε τι στήν διάρκεια τς δουλείας ρθόδοξη Πίστη «ταν κάτι παραπάνω πό θρησκευτικό δόγμα. ταν τό πνευματικό πλαίσιο, μέσα στό ποο κφραζόταν θνική (τους) συνείδηση, λόκληρος κόσμος τους, πού κλεινε μέσα του τό νδοξον παρελθόν καί τίς λπίδες πολυτρώσεως». λλά καί ωάννης Καποδίστριας θεμελίωσε τήν δρυση τ Κράτους μας στήν δέα, τι « χριστιανική θρησκεία συντήρησεν ες τούς λληνας καί γλσσαν καί πατρίδα καί ρχαίας νδόξους ναμνήσεις, καί ξαναχάρισεν ες ατούς τήν πολιτικήν παρξιν, τς ποίας εναι στλος καί δραίωμα» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 3,15). Γι’ατό κριβς πρεπε νά «φύγει», διότι συνέδεε τό θνος μας μέ τίς ζωτικές Πηγές του!
3. Τό Γένος μας, μέσα στό πλαίσιο το θναρχικο-κκλησιαστικο χώρου –παρά τίς ποιεσδήποτε λεγχόμενες συμπεριφορές, πού ποτέ δέν λείπουν σέ κάθε θεσμικό χρο- πέτυχε τήν στορική συνέχειά του, τήν διάσωση δηλαδή τν συστατικν τς ταυτότητας καί διοπροσωπίας του.
θεσμός τς θναρχίας ποδείχθηκε γιά τό Γένος εεργετική συμβάλλοντας στήν πιβίωση καί στορική συνέχειά του. πό ποψη δαφική, θωμανική ατοκρατορία συνέχιζε τήν Χριστιανική. Πνευματικά μως καί πολιτιστικά, λλά καί πολιτικά, τήν συνέχισε θναρχία. Μέ τήν πολιτική ργάνωση τς κκλησίας διαμορφώθηκε βαθμιαα τό νέο καθεστώς τς «Χριστιανικς ’Ανατολς», τό «ρθόδοξο κκλησιαστικό Κράτος το Χριστιανικο θνους» (Διονύσιος Ζακυθηνός), στήν κυριολεξία τό «Βυζάντιο μετά τό Βυζάντιο» (Ν. Γιόργκα). συσπείρωση το Γένους στό φυσικό του πό αώνων σμα, τό κκλησιαστικό, πέτυχε τήν διάσωση τν δυνάμεών του. δέ λληνισμός, τό βασικό στοιχεο το ρωμαίικου μιλλετιο, μεινε συμπαγές καί διαίτερο σμα, σέ μιά περεθνική νότητα μέ τίς λλες θνότητες-λαότητες τς Βαλκανικς, ο ποες μέσα στήν θναρχία ξεπέρασαν τήν μετά τό 1204 κατάτμησή τους.
θναρχία δωσε στή Ρωμηοσύνη μεγαλύτερη νότητα καί συνοχή. Καί ατοί ο μείλικτοι χθροί της, ο Φράγκοι, θά τήν βλέπουν συνεχς ζωντανή καί γι’ ατό πικίνδυνη, μποδίζοντας μέ κάθε τρόπο τήν ντίστασή της. τσι τό Γένος, ς τήν δρυση το πρώτου μιαυτόνομου λληνικο κράτους (πτανησιακή Πολιτεία, 1800) θά μείνει μέν χωρίς πρωτογεν πολιτική ξουσία, μέσω μως τς θναρχίας θά συνεχίσει νά πάρχει ς συντεταγμένη κοινωνία, μέ συνείδηση τς ταυτότητς της, τς νότητας καί διαιτερότητά της. Τό κκλησιαστικό σμα θά εναι χρος νάπτυξης σύνολης τς ζως το Γένους, διασώζοντας τήν θρησκευτική καί θνική παράδοση, τήν γλώσσα καί τήν κοινωνικοπολιτική ργάνωσή του, τήν συλλογική μπειρία του στόν χρο τς καθημερινς πράξης. 
α΄) λατρεία, μόνιμος βιοτικός χρος γιά τόν λληνα-Ρωμηό, διέσωσε τό ρθόδοξο θος ς καθολική στάση ζως. ταν μιλομε γιά «κιβωτό το Γένους/θνους», ννοομε κυρίως τήν λατρεία, τήν συνεχ παροντοποίηση το κκλησιαστικο σώματος στό «δ καί τώρα» τς στορίας. πίστη καί γλώσσα διαφοροποιοσαν τόν λληνα καί τούς λλους Ρωμηούς πό τόν κατακτητή. ρθοδοξία λειτουργοσε ς «κάτι παραπάνω πό θρησκευτικό δόγμα». ταν τό πνευματικό πλαίσιο, μέσα στό ποο κφραζόταν θνική συνείδηση, πιτυγχάνοντας τήν διάκοπη πραγμάτωσή της.
νοριακή σύναξη, μόνη λαοσύναξη πού δέν διακόπηκε ποτέ, μαζί μέ τό μοναστήρι, μειναν τό μετακίνητο κέντρο τς πνευματικς καί κοινωνικς ζως. Τά μοναστήρια, διαίτερα, θά λειτουργον ς χροι πνευματικο καί συνειδησιακο ναβαπτισμο, τόποι καταφυγς καί προστασίας τν διωκομένων καί κέντρα παιδείας καί νανεώσεως.
β) θναρχία γινε χρος διασώσεως καί ναπτύξεως καί τς πολιτικς παρξης το Γένους, χι μόνο μέ τούς ξιωματούχους της (Φαναριτες), τούς νωτάτους κρατικούς παλλήλους {διερμηνες, δραγομάνους το στόλου, γεμόνες τν παραδουνάβιων περιοχν}, λλά πρό πάντων στό χρο τς μικροκοινωνίας, τς Κοινότητας. Στόν θεσμό τν Κοινοτήτων βρκε τό ρωμαίικο μιλλέτι τήν πολιτική πραγμάτωσή του καί τήν στορική συνέχειά του στόν κοινωνικό χρο. κοινοτισμός, μέ θεμέλια χι «ρθολογικά» καί οκονομικά, λλά πνευματικά (τό φιλάδελφον καί φιλάνθρωπον), γινε τρόπος κοινωνικοπολιτικς πάρξεως το Γένους, μέ κέντρο τόν Ναό γιά λες τίς σωματειακές συσπειρώσεις καί συσσωματώσεις (συντεχνίες), πού κόμη καί τήν παχθ θωμανική φορολογία μπόρεσε νά μεταμορφώσει σέ «ση κατανομή τς φτώχειας» (Νικ. Σβορνος). θναρχία μως μέσω τς Κοινότητας, σωσε καί τήν λληνορθόδοξη παιδεία.
γ) πόδουλος λληνισμός δέν βυθίστηκε ποτέ σέ πνευματική νάρκωση δράνεια. λόγος γιά τό «πνευματικό σκοτάδι» τς δουλείας ληθεύει μόνο γιά τό πλατύ στρμα το Λαο, πού δέν εχε τήν δυνατότητα ρχικά τολάχιστον, σχολικς παιδείας . 
Μιλώντας μως γιά κμή καί παρακμή τς παιδείας, πρέπει νά φαρμόσουμε τά κριτήρια τς περιόδου, γιά τήν ποία μιλομε. Στήν παράδοση τς Ρωμηοσύνης τό βάρος πέφτει πρτα στήν πνευματικότητα καί μετά στά γράμματα, τήν σχολική σοφία. κμή γιά τήν Ρωμηοσύνη δέν εναι παραγωγή σοφν, λλ’ νάδειξη γίων-Θεουμένων. Διότι ατοί δημιουργον αθεντική κοινωνία. Μέ βάση ατό τό κριτήριο δουλεία δέν ταν κατάπτωση γά τήν Ρωμηοσύνη, λλ’ ντίθετα συνεχίσθηκε κατ’ ατήν πνευματική κμή τν τελευταίων βυζαντινν χρόνων (14ου-15ου α.). συχαστική παράδοση, πού κφράζει τήν πνευματική κμή τς Ρωμηοσύνης, δέν σβησε στήν δουλεία. περίπτωση τν Νεομαρτύρων, μέ τούς Πνευματικούς-Γέροντες, πού τούς προετοίμαζαν γιά τήν μολογία τς Πίστεως καί τς λληνικότητας, πιστοποιε ατή τήν συνέχεια.
Μέ τήν κκλησία καί τόν κοινοτικό θεσμό σώθηκε, παρ’ λες τίς λλείψεις, καί λληνική παιδεία. Σημαντικός σταθμός πρξε νέργεια τς κκλησίας, ς θναρχίας, νά δρύσει τό 1454 τήν Πατριαρχική Σχολή (καδημία) στήν Πόλη. πρωτοβουλία νκε στόν πρτο θνάρχη/Γενάρχη μας Γεννάδιο (Σχολάριο), πρώην καθηγητή. Εναι τό ρχαιότερο κπαιδευτικό δρυμα κατά τήν δουλεία, πού καθιστ διαίτερα κδηλη τήν παρουσία τς κκλησίας στόν χρο τς παιδείας, μιά παρουσία, πού καί στούς πόμενους αἰῶνες θά θεωρεται ατονόητη καί στασίαστη.
Σπουδαο κόμη ρόσημο ταν πόφαση τς Συνόδου το Οκουμενικο Πατριαρχείου, πί ερεμία Β΄ το Τρανο (1593), νά φροντίσουν ο Μητροπολίτες γιά τήν δρυση σχολείων καί τήν ποστήριξη γενικά τς παιδείας στίς παρχίες τους. Εναι πρώτη πίσημη πράξη τς ρθοδόξου κκλησίας γιά τήν νάπτυξη σχολικς παιδείας. Ζ΄ κανόνας τς Συνόδου ρίζει ρητά: «ρισεν γία Σύνοδος καστον πίσκοπον ν τ αυτο παροικί φροντίδα καί δαπάνην τήν δυναμένην ποιεν, στε τά θεα καί ερά γράμματα δύνασθαι διδάσκεσθαι΄ βοηθεν δέ κατά δύναμιν τος θέλουσι διδάσκειν καί τος μαθεν προαιρουμένοις, άν τν πιτηδείων χρείαν χουσι». πόφαση ατή εναι καί μιά πάντηση στούς ποστηρίζοντες τήν παρξη το «κρυφο σχολειο» λόγ διώξεως τς παιδείας, κάτι πού δέν ποδεικνύεται μέ πίσημα κείμενα, στω καί ν σέ κάποιες περιπτώσεις λαβε χώρα, λλ’ ς ποτέλεσμα τομικς πρωτοβουλίας καί περβάλλοντος ζήλου τν θωμανικν ρχν. πίδραση ατς τς ποφάσεως πρξε γόνιμη. Τά σχολεα ρχισαν νά πολλαπλασιάζονται καί μφανίσθηκαν ο πρτοι μεγάλοι εεργέτες το Γένους, πού χρηματοδοτοσαν τήν δρυσή τους.
Στήν συνάφεια μως ατή γείρεται τό ρώτημα: Τί ταν στήν οσία του τό «κρυφό σχολειό»; Δέν ταν κάτι λλο πό τήν διωτική καί νεπίσημη φροντίδα το θναρχικο-κκλησιαστικο χώρου γιά τήν παιδεία, τήν κατάρτιση τν παιδιν στά γράμματα, μέ βάση τά κκλησιαστικά βιβλία («κολλυβογράμματα») καί τήν καλλιέργεια θνικς συνειδήσεως (στορία). Καί ατό πρεπε νά γίνεται μέ πόλυτη μυστικότητα. τσι, γνωστός πίνακας το Γύζη (Τό κρυφό σχολειό) καί τό γνωστό ποίημα το ‘Ι. Πολέμη δικαιώνονται, ν σκεφθομε τι τά παιδιά, μετά τήν ργασία στά χωράφια, τό βραδάκι –μετά τόν σπερινό- μαζεύονταν γύρω πό τόν παπά τς ‘Ενορίας το χωριο σέ κάποιο μοναστήρι, γιά νά μάθουν «γράμματα, σπουδάσματα, το Θεο τά πράγματα» (θεϊκά!) καί γι’ ατό πολεμεται τό ληθινό καί παρκτό «κρυφό σχολειό», διότι δέν δίδασκε τά «θεα» γράμματα τς Ερώπης. (Εναι νδιαφέρον τι πολέμιος το «κρυφο σχολειο» είμηστος Καθηγητής λκης γγέλου, δέχθηκε σπουδαία πιστημονική πάντηση πό τόν πίσης φιλόλογο Φάνη Κακριδ).
4. Μέ τήν δρυση μως το λληνικο Κράτους (συμβατικά τό 1830) Δύση παίρνει τή Revanche. λληνική πανάσταση πετράπη, ταν φάνηκε νά ξυπηρετε τά ερωπαϊκά συμφέροντα, μέ τήν μεταβολή της πό οκουμενική (μέχρι τόν λέξανδρο ψηλάντη) σέ θνικιστική. Καί ατό διότι τσι μόνο, μέ τήν ποδοχή τς ερωπαϊκς θνικς - ρθότερα θνικιστικς-δέας, διευκολύνθηκε νάδειξή της σέ δυτικό προτεκτοράτο. Τότε συλλαμβάνεται καί ρχίζει νά κυοφορεται τό σημερινό μας πρόβλημα μέ τήν Ερώπη. Σήμερα, πλς προχωρε συνειδητοποίησή του, λόγω τς οκονομικς δυσπραγίας. πί τόσες μως δεκαετίες τό πρόβλημα πρχε καί μεγεθυνόταν πόγεια καί καταλυτικά. 
λόγος γιά τή μετατροπή μας σέ ερωπαϊκό προτεκτοράτο δέν εναι προϊόν εκασίας. πό τό 1830 τελομε πό μόνιμη κατοχή, μέ τήν ψευδαίσθηση τς συμμαχίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μικρασιατική κστρατεία, πού δέν ταν παρά κτέλεση ντολν τν προστατν μας σέ δύο φάσεις, ς τήν καταστροφή. συνέχεια ατς τς στάσης χει κορυφαες στιγμές, πως δήλωση: «Στρατηγέ, δού στρατός σας», πρός τόν Βάν Φλήτ, τό: «’Ανήκομεν ες τήν Δύσιν», πού γιά τούς ερωπαϊστές μας δέν κλείνεται μόνο στόν πολιτικοστρατιωτικό χρο, λλ’ πεκτείνεται καί στόν πολιτιστικό. πόλυτη κορύφωση μως τό: «Εχαριστομε τήν Κυβέρνηση τν νωμένων Πολιτειν». πολιτική μας γεσία λειτουργε, κατά κανόνα, ς τοποτηρητεία τν Ξένων Δυνάμεων στήν λλάδα, πως διαίτερα σήμερα.
5. πό τήν πορεία καί στάση μας μετά τίς δύο μεγάλες λώσεις διδασκόμαστε πς μπορε νά μήν λθει τό τέλος τς στορικς μας παρουσίας, πού σήμερα, δυστυχς, φαίνεται ναπόφευκτο. Ο δύο λώσεις, φραγκική καί θωμανική, δέν λωσαν τήν ψυχή καί τήν συνείδηση το Γένους/θνους μας. Σήμερα μως πραγματοποιεται -ρχισε δη- Τρίτη λωση, μλλον βρισκόμαστε στό τελικό στάδιό της. λωση το 1204 λοκληρώνεται σήμερα, πού τά σύνορά μας βρίσκονται μέσα στήν ψυχή μας. Δέν εναι κυρίως γεωγραφικά, λλά πνευματικά καί συνειδησιακά. ψυχή μας πειλεται μέ νέα μεγάλη λωση, τήν Τρίτη καί ποφασιστικότερη, πού σως ποδειχθε τελεσίδικη. περδύναμη τς Νέας ποχς, μέ λες τίς συνιστσές της , χει ποβε «καθολική μας μητρόπολη», κατά τόν είμνηστο στορικό Κωστή Μοσκώφ καί μόνιμο σημεο ναφορς, πού καθορίζει σύνολο τόν θνικό μας βίο, καί ατό τό φρόνημά μας, μέ τήν ξωπροσδιοριζόμενη παιδεία. Σ’ ατό τό σημεο θά παναλάβω να λυγμικό λόγο το ειμνήστου Δασκάλου μου Νικολάου Τωμαδάκη: «λτε –γράφει- νά μνημονεύσωμεν τήν λωσιν! Ποίαν; Τήν κ τν νδον πελθοσαν; Τήν ατοάλωσιν τήν βί διά τς τουρκικς σπάθης πραγματοποιηθεσαν τό 1453; Ποία εναι δραματικωτέρα, χειροτέρα; Διά ποίαν εθυνόμεθα περισσότερον; πό κείνην, ποία μς δωκε τά παραδείγματα καί τήν λπίδα; π τήν τωρινήν, ποία καταλύει τήν πίστιν;». Αωνία η μνήμη το σοφο Διδασκάλου!
πό τήν δρυση το λληνικο Κράτους ο κδυτικισμένοι ερωπαϊστές καί σύμφωνα μέ τά σημερινά δεδομένα, κσυγχρονιστές (δηλαδή νεωτεριστές καί μετανεωτεριστές), φαίνεται τι χουν στίς ντορθόδοξες προοπτικές τους, τήν «λλαγή» το θνους, ς διαστροφή καί καταστροφή τς ταυτότητάς του. δη ο παδοί τς Βαυαροκρατίας βαλαν στό στόχαστρό τους τά Μοναστήρια καί τόν κκλησιαστικό χρο (1833 κ.ξ.). Διότι ο Ερωπαοι καί ερωπαϊστές γνωρίζουν καλά, τι χρος ατός ξασφαλίζει τήν συνέχεια τς λληνορθόδοξης παράδοσης καί τς συνοχς το θνους μας. Τό πνεμα το ξευρωπαϊσμο παραμένει κτοτε συνδεδεμένο μέ τόν παρχιωτισμό καί τήν ττοπάθεια μπροστά στή Δύση, πολιτικά καί θρησκευτικά, δημιουργώντας στό θνος συνείδηση προτεκτοράτου. δυναμία βιώσεως τς λληνορθόδοξης παράδοσηςς πό τούς κδυτικισμένους γέτες μας λων τν δεολογικν ποχρώσεων ξασθενίζει τίς ντιστάσεις τους καί τίς κμηδενίζει, δηγώντας καί στήν δυναμία ρθς ποτίμησης το πολιτισμο μας καί τς στορίας μας, μέ ποτέλεσμα νά ασχύνονται γιά τήν ταυτότητά τους. Πς, λοιπόν, ν’ γωνισθον πέρ το θνους καί τς λληνορθόδοξης παράδοσής του;
Καί στίς μέρες μας στά ρια το λεγομένου «χωρισμο» κκλησίας – Πολιτείας, πιδιώκονται καί πραγματοποιονται, βαθμιαα, πολιτειακά μέτρα, πού ποδομον χι μόνο τόν κκλησιαστικό, λλά καί τόν θνικό μας βίο. Στό πλαίσιο ατό δη χουν μεταξύ λλων πιβληθε: ποποινικοποίηση τν μβλώσεων καί τς μοιχείας, ατόματο διαζύγιο΄ άπάλειψη το θρησκεύματος πό τίς ταυτότητες, γιά τήν κανοποίηση τν Κέντρων ξαρτήσεώς μας΄ πομάκρυνση τν Κληρικν πό τά σχολεα καί παρακώλυση το κοινωνικο ργου τς κκλησίας μέ τήν παχθή φορολόγηση τς κκλησιαστικς περιουσίας, ς νά νκε στούς Κληρικούς καί χι στό Λαό το Θεο, λλά καί παρεμπόδιση το πνευματικο της ργου, μέ τόν περιορισμό τν χειροτονιν΄ θέσπιση τς καύσεως τν νεκρν καί τν χριστιανν, παχθες φορολογήσεις καί περικοπές τς μισθοδοσίας τν πολιτν καί τς ατροφαρμακευτικς περίθαλψής τους΄ σκανδαλώδης ποφυγή φαρμογς τν νόμων καί τιμωρησία, μέ ποτέλεσμα τήν αξηση τς τρομοκρατίας καί παρανομίας΄ διαιώνιση τς νυπαρξίας ποφασιστικς καί ρθολογικς μεταναστευτικς πολιτικς, πού ποβαίνει ες βάρος τν Πολιτν τς Χώρας μας, λλά καί ατν τν μεταναστν, μέ τήν διευκόλυνση τς λαθρομετανάστευσης΄ μειοδοσία στά θνικά μας θέματα καί πεμπόληση τν θνικν κυριαρχικν δικαιωμάτων μας΄ λλοίωση καί παραχάραξη τς στορίας τοῦἚθνους μας καί προώθησή της στήν κπαίδευση μέ τά σχολικά βιβλία. χι δηλαδή μόνο πίστη καί κκλησιαστικός μας βίος, λλά λόκληρος λληνορθόδοξος πολιτισμός μας πλήττεται θανάσιμα. Καί λα ατά «διά νά γίνωμεν τέλειοι Ερωπαοι ξωτερικς, μέ λα τά γνωρίσματα, νός καταρρέοντος κοινωνικο συστήματος, πίστου, θρήσκου, ραθύμου ...». (Ν. Τωμαδάκης).
Ο κινήσεις μως ατές τν ατοκτονούντων θνοκτόνων μας νισχύονται πό τήν πέμπτη φάλαγγα το κκλησιαστικο χώρου, τούς μεταπατερικούς Κληρικούς καί κατ’ πάγγελμα Θεολόγους, τούς «συνευδοκοντας τος πράσσουσι» (Ρωμ. 1,32) τήν νομίαν. διάσπαση δέ τς εραρχίας ενοε ποφασιστικά τήν προώθηση καί πιβολή τν νατρεπτικν καινοτομιν. πως τόν 19ο αώνα, τσι καί σήμερα, δυστυχς, δεσπόζουν «δαρες» -κατά τόν είμνηστο καθηγητή Χρστο νδροτσο- Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μέ τά μέτρα τς Πολιτικς γεσίας, γιά λόγους προοδευτισμο διεκδίκησης προσωπικν φελημάτων. πειδή δέ τά πνευματικά συμπορεύονται πάντοτε μέ τά πολιτειακά, πρέπει νά πενθυμίσουμε, τι πνευματική καί πολιτιστική ποδόμηση το θνους χει σημαντικό ντίκτυπο καί στά θνικά θέματα σέ κάθε περίοδο τς στορίας μας. Καί ατό τό ζομε σήμερα μέ τή νέα κατοχή μας καί πάλι πό τήν Φραγκία, πως τό 1204! διαφορά τς προϊούσας σήμερα Τρίτης λώσεως πό κενες το 1204 καί το 1453 εναι, τι τότε ττηθήκαμε, ν σήμερα προχωρήσαμε στήν λωση μέ τήν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ς σωτηρία! 
* * * * *
Δύση πρε πιτέλους τήν «ρεβάνς» (revanche) ! Τώρα πραγματοποιε τόν μακραίωνα πόθο της, τήν λοκληρωτική διάλυση το θνους τν λλήνων. ντασσόμενοι στήν νωμένη Ερώπη, κάμαμε τόσους πανηγυρισμούς, διότι θεωρήσαμε τό γεγονός ς σωτηρία μας. Θεός πέτρεψε, γι’ ατό, νά μς πογοητεύσει Ερώπη κε πού στηρίξαμε «τήν πσαν λπίδα» μας, στά οκονομικά, γιά νά εναι εκολότερη φύπνισή μας . τσι, στορία παίρνει τήν κδίκησή της! Ξεχάσαμε τόν Θεόν τν Πατέρων μν καί πιστεύουμε στήν πολυτοποιημένη «ξία» το οκονομισμο. Δέν νοίξαμε καμμιά κερκόπορτα, λλά τίς πύλες τς ψυχς καί καρδις μας, γιά νά μς λλοτριώσει καί νά μς συντρίψει σημερινή Δύση.
Ετυχς μως πάρχει -εναι βέβαιο- καί «μαγιά» το Μακρυγιάννη. Σ’ ατήν νήκουν σοι σημερινοί λληνες μένουμε πιστοί στήν ρθοδοξία τν γίων μας καί τόν Σωτήρα μας Κύριον ‘Ιησον Χριστόν. Ο ληθινοί πατερικοί καί ρθόδοξοι. Ατοί μέ τήν Χάρη το Θεο μας, θά ναστήσουν τό θνος, σέ κάποιο νέο ’21, ταν Θεός τό πιτρέψει!