Ο ιδρώτας μας στο παζάρι των εθνών

 

Η Τοπική μας Αυτοδιοίκηση, μέσα σε 70 χρόνια, γνώρισε την ”γερμανική μπότα” τουλάχιστον δύο φορές: Η πρώτη ήτανε το 1941. Η δεύτερη, πριν από τέσσερα χρόνια, συμπίπτει με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. και την υπαγωγή μας σε καθεστώς ξένης οικονομικής επιτήρησης.

Την πρώτη φορά, τον Απρίλιο του ’41, οι γερμανικές αρχές κατοχής, υπό την καθοδήγηση του Χέρμαν Νοϊμπάχερ, τοποθετούν, στις Δημαρχίες και τις Κοινότητες, ανθρώπους της δικής τους εμπιστοσύνης έτσι, ώστε να μην ξεφεύγει από τα χέρια των Γερμανών ούτε δράμι Ελληνικής παραγωγής.

Είτε με το στανιό είτε με χαρτονομίσματα πληθωριστικά, αρπάζουν τα πάντα και αφήνουν έτσι τον ελληνικό λαό να πεθαίνει από την πείνα.

Αυτά, στην κατοχή του ’41.

Τώρα, στα χρόνια των μνημονίων και της νέας υποταγής, ο γνωστός σε όλους μας κ. Χάνς Φούχτελ -απεσταλμένος της γερμανικής καγκελαρίας- έρχεται, ως φαίνεται, να ολοκληρώσει το ”φιλάνθρωπο έργο” του κατοχικού Χέρμαν Νοϊμπάχερ.

Αυτός ο ”καλός μας φίλος” και οι συνοδεύοντες  αυτόν, Γερμανοί αιρετοί και εκπρόσωποι του ιδιωτικού γερμανικού κεφαλαίου, είναι ολοφάνερο ότι έχουνε βαλθεί, πάση θυσία, να γίνουν ”ευεργέτες” μας!(**)

Το ”ενδιαφέρον” τους, ιδιαίτερα μάλιστα για το μέλλον των παιδιών μας,  δεν περιγράφεται! Μας έχουνε, κυριολεκτικά, σκλαβώσει με την ”καλοσύνη” τους. Άλλωστε, ως καθαρόαιμοι προτεστάντες, βδελύσσονται (σιχαίνονται) τις ”κακές πράξεις”.

Γι’ αυτό κι εμείς, ανταποδίδοντας την ”αγάπη” τους, σπεύδουμε, ολοπρόθυμα και αφελώς ταυτόχρονα,  να συζητήσουμε μαζί τους ό, τι έχει σχέση με τα εναπομείναντα δημοτικά μας ”φιλέτα”. Τουτέστιν(*):

1. Την ”διαχείριση” των οικιακών απορριμμάτων.
2. Την ”αξιοποίηση” της ακίνητης περιουσίας των δήμων.
3. Την ”συνεργασία” σε θέματα τουρισμού, όπως είναι τα θερμά λουτρά και οι παραλίες.
4. Την ”αναβάθμιση” της εκμετάλλευσης του ορυκτού μας πλούτου.
5. Την περαιτέρω ’’βελτίωση” στην παροχή κοινωνικών αγαθών, όπως είναι το νερό και το ρεύμα.
6. Την ”σωτηρία” της νεολαίας μας από την μάστιγα της ανεργίας, δηλαδή την ”τακτοποίηση” ετοιμοπαράδοτων γιατρών, νοσοκόμων, μηχανικών και εκπαιδευτικών, στα πλαίσια ενός σύγχρονου παιδομαζώματος, προτεστάντικου αυτήν την φορά και όχι οθωμανικού.

Είναι εξαιρετικά υποτιμητικό, για να μην πούμε υβριστικό, η σάρκωση του δικού μας ιδρώτα να πετιέται στο παζάρι των εθνών και να πωλείται σε τιμές δουλοπαροίκων.(***)

Ή μήπως, πίσω από τα νιάτα μας τα ταλαντούχα, δεν κρύβονται οι κόποι και οι θυσίες των Ελλήνων γονέων, όπως επίσης και ο συλλογικός μας εθνικός κορβανάς;

Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώσαμε για να φύγουν μετανάστες και να τα χάσουμε μια για πάντα. Ιδρώσαμε, κοπιάσαμε και ματώσαμε για να τα δούμε να μεγαλουργούν και να προκόβουν μέσα στην Πατρίδα τους και όχι να μαραζώνουν στα αφιλόξενα κολχόζ της Δυτικής φεουδαρχίας.

Εδώ η ευθύνη των ηγεσιών μας είναι πολύ μεγάλη. Και η ευθύνη αυτή εκπορεύεται και διδάσκεται κατευθείαν από τον παμμέγιστο Κυβερνήτη μας, τον  Ιωάννη Καποδίστρια. Ο λαμπρός αυτός Αστέρας του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος είχε πολύ σοβαρές αντιρρήσεις πάνω στο θέμα της αποστολής Ελληνόπουλων στην Εσπερία.

Σε σχετική επιστολή του επισημαίνει ότι οι σπουδαγμένοι στην Φραγκιά αποξενώνονται τόσο πολύ από τα ήθη, την γλώσσα και την Πίστη των πατέρων τους, ώστε σε περίπτωση επιστροφής ”βαρείας δυσκολίας ευρίσκουσιν εις το συνηθίσαι εκ νέου τα της Πατρίδος και γενέσθαι ωφέλιμοι εις αυτήν”.

Με απλά λόγια, όσα Ελληνόπουλα φεύγουν από νωρίς για τα ξένα ή δεν γυρίζουν ποτέ ή κι αν ακόμα γυρίσουν, μας έρχονται κυριολεκτικά αγνώριστα και ανίκανα να βοηθήσουν την Πατρίδα τους.

Τελικά, από την ”δράση” των Γερμανών απεσταλμένων και την δική μας ”ανταπόκριση”  συμπεραίνεται ότι σε καμμιά περίπτωση η γενιά μας δεν είναι άξια να συγκριθεί με την γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας.

Εκείνοι, στην κατοχή του ’41, τίποτε δεν παραχώρησαν, οικειοθελώς, στον Γερμανό δυνάστη. Τουναντίον, αγωνίστηκαν και αντιστάθηκαν ηρωϊκά.

Ενώ εμείς, σήμερα, δίνουμε ”γην και ύδωρ” στα ”στρατεύματα” κατοχής, και μάλιστα χαιρόμαστε και από πάνω, που τα παιδιά μας, ως ήδη αφελληνισμένα, ευκολότατα εκγερμανίζονται. Με άλλα λόγια, ζούμε, αυτοβούλως, μια πρωτόγνωρη αφαίμαξη του Έθνους μας.

Μια αφαίμαξη, η οποία από γερμανικής πλευράς οργανώνεται με τον ”καλύτερο” δυνατό τρόπο και, από την πλευρά την δικιά μας, ενθαρρύνεται από την ασέβεια και την ασυνέπεια του Πολιτικού μας προσωπικού, ενισχύεται από τον ναρκισσισμό και την εκκοσμίκευση των Εκκλησιαστικών παραγόντων και προωθείται αποτελεσματικά από την άγνοια ή την υστεροβουλία της όποιας πρόθυμης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Πού, όμως, οφείλεται αυτή η μεγάλη διαφορά αγωνιστικότητας ανάμεσα στους Έλληνες του ’41 και του σήμερα;

Προσωπικώς εκτιμώ ότι η υπεροχή των προγόνων μας είναι θέμα διαφοράς ήθους και ηθικής.

Στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι γονείς μας και οι παππούδες μας, ήτανε άνθρωποι της άσκησης, του φιλότιμου, της ντομπροσύνης και της φιλοπατρίας.

Ήτανε πιο κοντά στην Πίστη των Αγίων και των Νεομαρτύρων του Γένους μας.

Ήτανε πιο προσηλωμένοι στο φρόνημα του Ρήγα Φερραίου, του Εμμανουήλ Παπά, του Παύλου Μελά, του Πλαστήρα και της Κυράς της Ρω.

Ήτανε μάνες πιο σεμνές, πιο χαριτωμένες και πιο ηρωϊκές.

Ήτανε πατεράδες πιο γενναίοι, πιο ριψοκίνδυνοι και πιο ανδροπρεπείς.

πηγή 

Γιατί τα λιγότερα παιχνίδια κάνουν καλό στα παιδιά

via

Τα παιχνίδια δεν είναι απλά για να παίζουν τα παιδιά. Ο λόγος ύπαρξης τους είναι πολύ βαθύτερος.
Τα παιχνίδια συμβάλλουν σημαντικά στον σχηματισμό  του μέλλοντος του παιδιού. Τα μαθαίνουν πράγματα για τον κόσμο αλλά και για τους εαυτούς τους. Στέλνουν μηνύματα και επικοινωνούν αξίες. Οι συνετοί γονείς πριν δώσουν ένα παιχνίδι σκέφτονται τι θεμέλια χτίζουν δίνοντας τους ένα παιχνίδι.
 Οι συνετοί γονείς σκέφτονται επίσης την ποσότητα των παιχνιδιών που δίνουν στα παιδιά τους. Παρόλο που τα περισσότερα παιδικά δωμάτια σήμερα είναι γεμάτα με παιχνίδια μέχρι το ταβάνι, οι συνειδητοποιημένοι γονείς μαθαίνουν να περιορίζουν τον αριθμό των παιχνιδιών που έχουν αυτά.

Καταλαβαίνουν ότι τα λιγότερα παιχνίδια θα ωφελήσουν μακροπρόθεσμα τα παιδιά τους:


1) Θα τα μάθουν να είναι πιο δημιουργικά! Τα υπερβολικά πολλά παιχνίδια εμποδίζουν την ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών. Στη Γερμανία έγινε ένα πείραμα (από τους Strick and Schubert) στο οποίο έπεισαν μια τάξη νηπιαγωγείου να απομακρύνει όλα τα παιχνίδια για τρεις μήνες. Παρόλο που στα αρχικά στάδια του πειράματος τα παιδιά βαριόνταν, σύντομα άρχισαν να χρησιμοποιούν το απλούστερο πια περιβάλλον τους για να εφευρίσκουν παιχνίδια, χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους.

2) Μαθαίνουν να μένουν συγκεντρωμένα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Όταν ένα παιδί έχει υπερβολικά πολλά παιχνίδια, αρχίζει να ελαττώνεται η προσοχή του. Το παιδί δύσκολα θα μάθει να εκτιμά πραγματικά το παιχνίδι που έχει μπροστά του, όταν υπάρχουν αμέτρητες ακόμα επιλογές στο ράφι.

3) Αποκτούν καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες. Τα παιδιά που έχουν λιγότερα παιχνίδια μαθαίνουν να αναπτύσσουν διαπροσωπικές σχέσεις με άλλα παιδιά και με ενήλικες. Μαθαίνουν το πάρε-δώσε ενός σωστού διαλόγου. Υπάρχουν μελέτες που έχουν αποδώσει τη μεγαλύτερη επιτυχία ορισμένων ενηλίκων, τόσο στο ακαδημαϊκό όσο και στο κοινωνικό πεδίο, στις παιδικές φιλίες.

4) Μαθαίνουν να προσέχουν καλύτερα τα πράγματά τους. Όταν τα παιδιά έχουν πολλά παιχνίδια, είναι φυσικό να τα φροντίζουν λιγότερο. Δεν θα μάθουν να τα εκτιμούν αν υπάρχει πάντα εύκαιρος ένας αντικαταστάτης. Αν το παιδί σας διαρκώς καταστρέφει τα παιχνίδια του, κρύψτε μερικά. Πολύ γρήγορα θα πάρει το μάθημά του.

5) Αναπτύσσουν μεγαλύτερη αγάπη για το διάβασμα, το γράψιμο και την τέχνη. Αν έχουν λιγότερα παιχνίδια, τα παιδιά θα αγαπήσουν τα βιβλία, τη μουσική και τη ζωγραφική. Η αγάπη για την τέχνη θα τα βοηθήσει να εκτιμήσουν καλύτερα την ομορφιά, το συναίσθημα και την επικοινωνία στον κόσμο τους.

6) Γίνονται πιο επινοητικά. Κατά την εκπαίδευση, δεν δίνεται στους μαθητές κατευθείαν η απάντηση σε ένα πρόβλημα. Τους δίνονται τα εργαλεία για να βρουν την απάντηση μόνοι τους. Η ίδια αρχή μπορεί να εφαρμοστεί στην ψυχαγωγία και στο παιχνίδι. Τα λιγότερα παιχνίδια κάνουν τα παιδιά επινοητικά, καθώς λύνουν προβλήματα μόνο με τα υλικά που έχουν στα χέρια τους. Και η επινοητικότητα είναι ένα χάρισμα με απεριόριστες δυνατότητες.

7) Τσακώνονται λιγότερο μεταξύ τους. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράδοξο, καθώς πολλοί γονείς πιστεύουν ότι τα πολλά παιχνίδια θα οδηγήσουν σε λιγότερους τσακωμούς, μιας και θα υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Ωστόσο, συνήθως ισχύει το αντίθετο. Τα αδέλφια τσακώνονται για τα παιχνίδια. Και κάθε φορά που φέρνουμε ένα καινούργιο παιχνίδι στη σχέση τους τους δίνουμε άλλον ένα λόγο να κατοχυρώσουν την ιδιοκτησία τους απέναντι στους υπόλοιπους. Από την άλλη μεριά, τα αδέλφια που έχουν λιγότερα παιχνίδια αναγκάζονται να τα μοιραστούν και να συνεργαστούν.

8) Μαθαίνουν την επιμονή. Τα παιδιά που έχουν υπερβολικά πολλά παιχνίδια τα παρατάνε πολύ εύκολα. Αν έχουν ένα παιχνίδι που δυσκολεύονται να το κατανοήσουν, θα το αφήσουν πολύ γρήγορα στην άκρη για χάρη ενός άλλου, πιο εύκολου. Τα παιδιά που έχουν λιγότερα παιχνίδια μαθαίνουν την επιμονή, την υπομονή και την αποφασιστικότητα.

9) Γίνονται λιγότερο εγωιστές. Τα παιδιά που παίρνουν όλα όσα θέλουν πιστεύουν πως μπορούν να έχουν όλα όσα θέλουν. Αυτή η στάση θα οδηγήσει γρήγορα σε έναν αρρωστημένο (και ανάρμοστο) τρόπο ζωής.

10) Έχουν μεγαλύτερη επαφή με τη φύση. Τα παιδιά που δεν έχουν ένα ολόκληρο υπόγειο γεμάτο παιχνίδια είναι πιθανότερο να παίξουν στο ύπαιθρο και να αναπτύξουν μια βαθιά εκτίμηση για τη φύση. Είναι επίσης περισσότερο πιθανό να ασχοληθούν με τη σωματική άσκηση, πράγμα που οδηγεί σε πιο υγιή και ευτυχισμένα σώματα.

11) Μαθαίνουν να βρίσκουν ικανοποίηση μακριά από το παιχνιδάδικο. Η αληθινή χαρά και ικανοποίηση δεν θα βρεθούν ποτέ στους διαδρόμους ενός παιχνιδάδικου. Τα παιδιά που μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι η απάντηση στις επιθυμίες τους μπορεί να αγοραστεί με χρήματα πιστεύουν το ίδιο ψέμα με τους γονείς τους. Αντιθέτως, τα παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να ζουν τη ζωή τους μακριά από τον καταναλωτισμό, και να βρίσκουν τη χαρά σε πράγματα που πραγματικά διαρκούν.

12) Ζουν σε ένα καθαρότερο, πιο συμμαζεμένο σπίτι. Αν έχετε παιδιά, ξέρετε ότι τα παιχνίδια μπορούν πολύ γρήγορα να καταλάβουν ένα ολόκληρο σπίτι. Λιγότερα παιχνίδια σημαίνει λιγότερο ακατάστατο, καθαρότερο, πιο υγιές σπίτι.

Ακόμη θυμάμαι την ημέρα που οι γονείς μου μου πήραν το πρώτο μου ηλεκτρονικό! Θυμάμαι την έκσταση που ένιωσα! Την απίστευτη χαρά! Πραγματικά ξεχωριστή ανάμνηση. Θυμάμαι και την δική τους ευχαρίστηση που έκαναν ένα πετυχημένο δώρο! Να σας πω όμως και τι άλλο θυμάμαι; Θυμάμαι να παίζω ώρες, ώρες ατελείωτες! Θυμάμαι την κούραση στα μάτια μου, το κάψιμο που ένοιωθα. Θυμάμαι και κάτι όνειρα που έβλεπα επειδή είχα πάθει εμμονή με το μπαλάκι που δεν έμπαινε στον στόχο! Θυμάμαι με τον αδερφό μου να παίζουμε ξύλο για το ποιος θα παίξει τώρα! Θυμάμαι ένα ολόκληρο καλοκαίρι έτσι. Και μια χαρά πέρασα.

Αυτό φυσικά δεν με έκανε χειρότερο άνθρωπο, αλλά τώρα που το βλέπω ως μητέρα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι αυτό που θέλω για το δικό μου παιδί. Θέλω να παίζει μακρυά από οθόνες. Αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι το παιδί μου να έχει την ιδανική αντίδραση που θα με κάνει ευτυχισμένη, βλέποντας το δώρο μου. Ο σκοπός δεν είναι η δική μου ικανοποίηση που πήρα ένα γαμάτο δώρο.

Ξέρω ότι ο γιος μου θα εκστασιαστεί βλέποντας ένα υπερτέλειο δώρο. 

Αλλά αλήθεια τι πιστεύετε, θα είναι πιο ευτυχισμένος αν κοπανάει τα τεράστια αληθινά drums, σε σχέση με το να κοπανάει έναν κουβά;

Θα αυξηθεί περισσότερο η κινητικότητα του, η φαντασία του, η μουσικότητα του, η μουσική του νοημοσύνη, η ευφυία του ή δεν ξέρω γω άλλο τι;

Όχι! Το παιδί μου ξέρω ότι είναι ευτυχισμένο γιατί έχει ανθρώπους γύρω του που τον αγαπάνε αληθινά και θα του αγόραζαν τον κόσμο όλο και ας μην του παίρνουν τίποτα.
Και αυτό μου φτάνει. 

πηγή