Έξω οι Ιούδες από την ζωή μας!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (ΙΩΑΝ. ιβ´ 1-18)

 Ἔξω οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ζωήν μας!
«ΕΙΠΕ ΔΕ ΤΟΥΤΟ... ΟΤΙ ΚΛΕΠΤΗΣ ΗΝ»

(ΙΩΑΝ. ιβ´ 6)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

1. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ Βηθανία. Ἐπισκέπτεται τὸν φίλο του Λάζαρο καὶ τοὺς ἄλλους φίλους του ἐκεῖ σὲ μιὰ ἀποχαιρετιστήρια ἐπίσκεψη πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του. Κάποιος μάλιστα κάλεσε τὸν Χριστὸ σὲ δεῖπνο.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ δείπνου ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία, κυριευμένη ἀπὸ τὴν μυστικὴ ἀγαλλίαση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀφήνει νὰ ξεχειλίσει ἡ εὐγνωμοσύνη της γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ της. Παίρνει, λοιπόν, ἕνα πολύτιμο μύρο καὶ ἀλείφει μ᾽ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ποσότητα καὶ ἡ ποιότητα τοῦ μύρου δείχνουν τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση τῆς γυναίκας πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πρωτοβουλία της, ποὺ ἔχει τὴν ἔννοια τῆς λατρείας καὶ τιμῆς πρὸς τὸν Μεγάλο Εὐεργέτη τοῦ ἀνθρώπου Χριστό, ἀσφαλῶς θὰ συγκίνησε, ὅπως συγκινεῖ καὶ σήμερα, σὰν ἐκδήλωση πίστεως καὶ εὐλαβείας.

2. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος, ποὺ σκέπτεται διαφορετικά. Εἶναι ὁ σκοτεινὸς Ἰούδας, ποὺ σπεύδει νὰ κατακρίνει τὴν ἐνέργεια τῆς γυναίκας. Ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὸ μεγαλειῶδες θέαμα τῆς εὐγνωμονούσας ἀγάπης, ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὴν συγκινητικὴ ἐκδήλωση, ἀφήνει νὰ φανοῦν οἱ ὑλιστικές του διαθέσεις. Δὲν τολμᾶ ὅμως νὰ ἀποκαλύψει τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του. Καλύπτει τὴν στειρότητα τῆς καρδιᾶς του μὲ τὸ πέπλο τῆς ὑποκρισίας. Φορεῖ προσωπεῖο, φαντασμαγορικὸ προσωπεῖο. Τὸ προσωπεῖο τοῦ φιλάνθρωπου καὶ τοῦ φιλόπτωχου καὶ παρουσιάζεται διαμαρτυρόμενος (δῆθεν) χάρη τῶν πτωχῶν. «Διατὶ τοῦτο τὸ μῦρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;» Τὸ ἐπιχείρημά του φαινομενικὰ εἶναι ὀρθὸ καὶ δίκαιο. Καὶ ἐντυπωσιάζει. Καταδικάζει μίαν ἄδικη σπατάλη -ἂν ὅμως εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ θεωρηθεῖ σπατάλη ὅ,τι καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο προσφέρεται στὸν Θεό! Τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα, ἀκουόμενα σὲ κάθε ἐποχή, ἔχουν τὴν δύναμη νὰ κλονίσουν τὸν θαυμασμὸ γιὰ τὴν πράξη τῆς Μαρίας. Διατὶ κατορθώνει πρὸς στιγμὴ ὁ Ἰούδας, νὰ παρουσιάζει τὴν ἀγάπη τῆς Μαρίας σὰν ἀδικία, καὶ τὴν ἀρετή της σὰν κακία. Τὸν ξεσκεπάζει ὅμως ὁ ἱ. Εὐαγγελιστής: «Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾽ ὅτι κλέπτης ἦν καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζε». Εἶναι σαφὴς ἡ ἀπουσία κάθε δυνατότητας σχέσεως ψυχικῆς μεταξὺ Μαρίας καὶ Ἰούδα. Αὐτὸς προφασίζεται τὸν φιλόπτωχο («προσχήματι δῆθεν εὐλαβείας» λέγει ὁ Χρυσόστομος), ἐνῷ κατ᾽ οὐσίαν δὲν σκέπτεται καὶ δὲν ἀγαπᾶ τίποτε ἄλλο παρὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ Μαρία ὅμως ἀποκάλυψε τὸν πλοῦτο τῆς ψυχῆς της, ποὺ εἶναι πρόθυμη, χάρη τοῦ Χριστοῦ, νὰ κάμει κάθε θυσία. Ἡ ἰδιοτέλεια δὲ καὶ ἡ ἀγάπη ἀπέχουν ὅσο ἡ ἡμέρα ἀπὸ τὴν νύκτα.

3. Μέσα στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὁ τύπος τῆς Μαρίας ἐκφράζει τὴν τάξη ὅσων εἰλικρινὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, ὅσων εἶναι ἀφοσιωμένοι σ' αὐτὸν μὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή τους, δοσμένοι σ᾽ Ἐκεῖνον καὶ ζοῦν μονάχα γιὰ χάρη Ἐκείνου. Εἶναι τὰ «γνήσια μέλη» τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι δέχθηκαν μὲ ὅλη τους τὴν ὕπαρξη τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσπαθοῦν νὰ ρυθμίσουν σύμφωνα μ᾽ αὐτὸ τὴ ζωή τους. Ὅσοι δέχονται τὸν Χριστὸ ὡς τὸν μοναδικὸ βασιλέα καὶ Κύριο τῆς ζωῆς τους.

Παράλληλα ὅμως μὲ αὐτοὺς τοὺς χριστιανοὺς ὑπάρχουν πάντα καὶ οἱ Ἰοῦδες. Χριστιανοὶ κατ' ὄνομα, ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀναζητῶνται μόνο στὴν τάξη τῶν λαϊκῶν! Μὲ στενότερο δεσμὸ μὲ τὸν κόσμο καὶ ὄχι μὲ τὸν Χριστό. Καλυπτόμενοι μὲ διάφορα προσωπεῖα καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ μαθητῆ καὶ συνεργάτη τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸν Ἰούδα. Κόπτονται δῆθεν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του, ἐνῷ στὴν οὐσία εἶναι τελείως ξένοι πρὸς αὐτὸ καὶ τὸ μισοῦν. Περιφρονητὲς τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμή τους, διότι, πωρωμένοι καὶ ἀνάλγητοι, δὲν ἔνοιωσαν ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ μετανοήσουν. Δὲν διστάζουν, μάλιστα, νὰ εἶναι ὑλιστές, φροϋδιστὲς καὶ μέλη σκοτεινῶν Ἑταιρειῶν καὶ νὰ παρουσιάζονται σὰν θερμοὶ χριστιανοὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅλων αὐτῶν ὁ πτωχὸς καὶ ἀγωνιστὴς Χριστὸς δὲν ἀγγίζει καμμιὰ χορδὴ τῆς καρδιᾶς των. Γιατί τὸ μόνο, ποὺ δὲν ἔχει δοθεῖ ἀπ᾽ αὐτοὺς ποτὲ στὸν Χριστό, εἶναι ἀκριβῶς ἡ καρδιά τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ διστάσουν μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία νὰ προδώσουν τὸν Χριστό. Γιατί δὲν πίστευσαν ποτὲ σ´ Ἐκεῖνον, παρὰ στὸν ἑαυτό τους καὶ θεοποιοῦν τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τους. Πιστεύουν στὸν Χριστό, τόσο μόνο, ὅσο «χρειάζεται», γιὰ νὰ κατορθώνουν μὲ τὴν καπηλεία τοῦ ὀνόματός Του νὰ ἔχουν ὠφέλη καὶ κατὰ κόσμον ἐπιτυχίες, σταδιοδρομίες ζηλευτὲς καὶ πλούτη.

4. Νὰ ὅμως ποὺ ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας μὲ ὅσα λέγει στὸν Ἰούδα. «"Ἄφες αὐτὴν» τοῦ ἀπαντᾶ. "Ἄφησέ την ἥσυχη καὶ νὰ μὴ τὴν ἐλέγχεις. Μὴ τὴν ἐμποδίζεις νὰ ἐκδηλώσει τὴν εὐλάβειά της. Τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸν Θεό της. Μὴ τὴν πειράζεις. «Ἄφες αὐτήν»...

5. Ἰοῦδες ὅλων τῶν αἰώνων, σᾶς μιλεῖ ὁ Χριστός. Καὶ σᾶς λέγει: Ἀφῆστε ἥσυχους τοὺς πιστούς μου, τὸ ποίμνιό μου. Ζῆστε μέσα στὴν ὑποκρισία, στὰ συμφέροντα καὶ στοὺς ἐγωισμούς σας. Συνεχίστε, ἐφ᾽ ὅσον θέλετε, τὴν ζωή σας, «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» μέσα στὴν ματαιότητα. Κάτω τὰ χέρια σας ὅμως ἀπὸ τοὺς πιστούς μου. Ἀπὸ ὅσους λίγους μοῦ ἀπέμειναν στοὺς ἀποκαλυπτικοὺς αὐτοὺς καιρούς, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ τοὺς ἐκμεταλλεύεσθε. Ποὺ ἐκμεταλλεύεσθε τὸ ὄνομά μου, γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖτε καὶ νὰ πλουτήσετε. Ποὺ διαστρέφετε τὸ εὐαγγέλιό μου, γιὰ νὰ ὑποδουλώνετε καὶ νὰ ἀδικεῖτε. Μακριὰ οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μου, ἔστω καὶ ἂν προφασίζεσθε ὅτι διδάσκετε τὸν θεῖο λόγο. Ἔστω καὶ ἂν φέρετε τὸ σχῆμα τοῦ κληρικοῦ, ἐνῷ δὲν παύετε νὰ πορεύεσθε κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν σας, διδάσκοντας ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους. Ἀφῆστε ἥσυχη τὴν Μαρία. Κάθε ψυχὴ ποὺ μὲ δέχεται, ὅπως πράγματι εἶμαι, ὡς Θεὸ δηλαδὴ ἀληθινό, Σωτήρα καὶ Κύριο. Γιατί μόνο σ᾽ αὐτὲς τὶς ψυχὲς ἀνήκω καὶ μόνο αὐτὲς οἱ ψυχὲς ἀποτελοῦν καὶ ἐκφράζουν γνήσια καὶ αὐθεντικὰ τὴν Ἐκκλησία μου... Εἶναι γεγονὸς ὅτι πάνω ἀπὸ τὴν ἀθεΐα, τὸν ὑλισμό, τὶς αἱρέσεις καὶ κάθε κεκηρυγμένο ἐχθρό τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἀντίπαλος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προδίδουν τὸν Χριστὸ στοὺς ἐχθρούς Του. Ἀπὸ τοὺς Ἰοῦδες τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πολὺ βαρὺς ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Χριστοῦ μας στὴν πολιτικὴ ἐξουσία: «Ὁ παραδιδοὺς μὲ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει» (Ἰωάν. ιθ´11).

ΕΞΩ ΟΙ ΙΟΥΔΕΣ... Ναί, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶμε, ἀδελφοί μου! Τίποτε δὲν κάνει ὁ Θεὸς χωρὶς τὴν θέληση τὴ δική μας καὶ -τὸ σπουδαιότερο- χωρὶς τὰ χέρια τὰ δικά μας...

6. Κάπου εἶναι στημένος ἕνας παράξενος Σταυρός. Γιὰ ἐσταυρωμένο ἔχει ἕνα σῶμα χωρὶς χέρια. Καὶ στὴν βάση του εἶναι κρεμασμένη μιὰ ἐπιγραφὴ μὲ τὰ λόγια: Δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀπὸ τὰ δικά σας... Πράγματι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει χέρια ἄλλα ἀπὸ τὰ δικά μας. Ἐνεργεῖ μέσα στὴν ἱστορία -θέλει καὶ ἐνεργεῖ- μὲ τὰ δικά μας χέρια. Μὲ τὰ χέρια ἐκεῖνα, ποὺ εὐλογοῦν τὸν εὐχαριστιακὸ ἄρτο καὶ οἶνο, γιὰ νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἄχραντο δεσποτικὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Δρᾶ ὁ Θεὸς μὲ τὰ δικά μας χέρια. Ὅπως καὶ βλέπει μὲ τὰ δικά μας μάτια, καὶ ἀκούει μὲ τὰ δικά μας αὐτιά. Τρέχει μὲ τὰ δικά μας πόδια. Μιλεῖ μὲ τὸ στόμα μας, ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιά μας, ἀγωνίζεται μὲ τὴν ψυχή μας! Ἂν διαιωνίζεται τὸ δρᾶμα τῆς κοινωνίας, δὲν ὀφείλεται σὲ ἀδια- φορία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γιατί τὰ μέλη μας καὶ ὅλη ἡ ὕπαρξή μας δὲν ἔγιναν ἀκόμη «μέλη Χριστοῦ» καὶ «καινὴ κτίσις». Εἶναι γιατί δὲν γίναμε ἀκόμη τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, ἡ καρδιά, ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι γιατί δὲν χριστοποιηθήκαμε ἀκόμη. Καὶ χωρὶς χριστοποιημένους χριστιανοὺς οἱ Ἰοῦδες δὲν ἀπομακρύνονται, ἡ Ἐκκλησία δὲν νικᾶ, οὔτε μεταμορφώνεται ἡ κοινωνία!
πηγή 

Άγγελος Σικελιανός : Άγραφον

Άγγελος Σικελιανός (1884-1951)

	Επροχωρούσαν έξω από τα τείχη της Σιών ο Ιησούς και οι μαθητές Του, σαν, λίγο ακόμα πριν να γείρει ο ήλιος, ζυγώσανε αναπάντεχα στον τόπο που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια,
	καμένα αρρώστων στρώματα, αποφόρια, σπασμένα αγγειά, απορρίμματα, ξεσκλίδια... Κι εκεί, στον πιο ψηλό σωρόν απάνω, πρησμένο, με τα σκέλια γυρισμένα στον ουρανό, ενός σκύλου το ψοφίμι,
	που -ως ξαφνικά ακούοντας, τα κοράκια που το σκεπάζαν, πάτημα, το αφήκαν- μια τέτοια οσμήν ανάδωκεν, οπού όλοι σα μ' ένα βήμα οι μαθητές, κρατώντας στη φούχτα τους την πνοή, πισωδρομήσαν...
	Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας δεν εκρατήθη μαθητής και Του 'πεν από μακρά: «Ραββί, δε νιώθεις τάχα
	τη φοβερήν οσμή και στέκεσ' έτσι;» Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι απ' το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη: «Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα
	την ανασαίνει, όθ' ήρθαμε... Μα, τώρα αυτό που βγαίνει απ' τη φτορά θαυμάζω με την ψυχή μου ολάκερη... Κοιτάχτε πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο,
	πέρα απ' τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!» Έτσ' είπ' Εκείνος· κι είτε νιώσαν ή όχι τα λόγια τούτα οι μαθητές, αντάμα,
	σαν εκινήθη, ακλούθησαν και πάλι το σιωπηλό Του δρόμο...                                             Και να τώρα, βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ' εκείνα, Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α!... δώσε,
	δώσ' και σ' εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω ολοένα ως έξω απ' της Σιών την πόλη, κι από τη μια της γης στην άλλη άκρη όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια, κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν
	τη θεία πηγή τ' ανασασμού, ή στη χώρα είτ' έξω από τη χώρα· Κύριε, δώσ' μου, μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω, για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη, να σταματήσω ατάραχος στη μέση
	απ' τα ψοφίμια, και ν' αδράξω κάπου και στη δική μου τη ματιάν έν' άσπρο σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο· κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου, έξω απ' τη σάψη, πέρα από τη σάψη
	του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου, που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι, τα 'χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!

Πάσχα Ρωμέϊκο, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο μπάρμπα-Πύπης, γηραιός φίλος μου, είχεν επτά ή οκτώ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, όλα εκ παλαιού χρόνου και όλα κατακαίνουργα, τα οποία εφόρει εκ περιτροπής μετά του ευπρεπούς μαύρου ιματίου του κατά τας μεγάλας εορτάς του ενιαυτού, οπόταν έκαμνε δύο ή τρεις περιπάτους από της μιας πλατείας εις την άλλην διά της οδού Σταδίου. Οσάκις εφόρει τον καθημερινόν κούκον του, με το σάλι του διπλωμένον εις οκτώ ή δεκαέξ δίπλας επί του ώμου, εσυνήθιζε να κάθηται επί τινας ώρας εις το γειτονικόν παντοπωλείον, υποπίνων συνήθως μετά των φίλων, και ήτο στωμύλος και διηγείτο πολλά κ' εμειδία προς αυτούς. 

Όταν εμειδία ο μπάρμπα-Πύπης, δεν εμειδίων μόνον αι γωνίαι των χειλέων, αι παρειαί και τα ούλα των οδόντων του, αλλ' εμειδίων οι ιλαροί και ήμεροι οφθαλμοί του, εμειδία στίλβουσα η σιμή και πεπλατυσμένη ρις του, ο μύσταξ του ο ευθυσμένος με λεβάνταν και ως διά κολλητού κηρού λελεπτυσμένος, και το υπογένειόν του το λευκόν και επιμελώς διατηρούμενον, και σχεδόν ο κούκος του ο στακτερός, ο λοξός κ' επικληνής προς το ους, όλα παρ' αυτώ εμειδίων.

Είχε γνωρίσει πρόσωπα και πράγματα εν Κερκύρα· όλα τα περιέγραφε μετά χάριτος εις τους φίλους του. Δεν έπαυσε ποτέ να σεμνύνεται δια την προτίμησιν την οποίαν είχε δείξει αείποτε διά την Κέρκυραν ο βασιλεύς, και έζησεν αρκετά διά να υπερηφανευθή επί τη εκλογή, ην έκαμε της αυτής νήσου προς διατριβήν η εφτακρατόρισσα της Αούστριας. Ενθυμείτο αμυδρώς τον Μουστοξύδιν, μα δότο, δοτίσσιμο κε ταλέντο!Είχε γνωρίσει καλώς τον Μάντζαρον, μα γαλαντουόμο! τον Κερκύρας Αθανάσιον, μα μπράβο! τον Σιορπιέρρο, κε γκράν φιλόζοφο! Το τελευταίον όνομα έδιδεν εις τον αοίδιμον Βράϊλαν, διά τον τίτλον ον του είχαν απονείμει, φαίνεται οι Άγγλοι. (Sir Pierro = Sir Peter). 

Είχε γνωρίσει επίσης τον Σόλωμο (κε ποέτα!), του οποίου απεμνημόνευε και στίχους τινάς, απαγγέλων αυτούς κατά το εξής υπόδειγμα: 

Ωσάν τη σπίθα κρουμμένη στη στάχτη 

πού εκρουβόταν για μας λευτεριά; 

Εισέ πάσα μέρη πετιέται κι' ανάφτει 

και σκορπιέται σε κάθε μεριά. 

Ο μπάρμπα-Πύπης έλειπεν υπέρ τα είκοσιν έτη εκ του τόπου της γεννήσεώς του. Είχε γυρίσει κόσμον κ' έκαμεν εργασίας πολλάς. Έστειλέ ποτε και εις την Παγκόσμιον έκτεσι, διότι ήτο σχεδόν αρχιτέκτων, και είχε μάλιστα και μίαν ινβεντσιόνε. Εμίσει τους πονηρούς και τους ιδιοτελείς, εξετίμα τον ανθρωπισμόν και τη τιμιότητα. Απετροπιάζετο τους φαύλους. 

«Ιλ τραδιτόρε νον α κομπασσιόν» -ο απατεώνας δεν έχει λύπησι. Ενίοτε πάλι εμαλάττετο κ' εδείκνυε συγκατάβασιν εις τας ανθρωπίνας ατελείας. «Ουδ'η γης αναμάρτητος -άγκε λα τέρρα νον ε ιμπεκάμπιλε.» Και ύστερον, αφ' ου η γη δεν είναι, πώς θα είναι ο Πάπας; Όταν του παρετήρει τις ότι ο Πάπας δεν εψηφίσθη ιμπεκάμπιλε, αλλά ινφαλίμπιλε, δεν ήθελε ν' αναγνωρίσει την διαφοράν. 

Δεν ήτο άμοιρος και θρησκευτικών συναισθημάτων. Τας δύο ή τρεις προσευχάς, ας είξευρεν τας είξευρεν ελληνιστί. «Τα πατερμά του είξευρε ρωμέϊκα». Έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος κύριος Σαβαώθ... ως ενάντιοςυψίστοις» Όταν με ερώτησε δις ή τρις τι σημαίνει τούτο, το ωςενάντιος, προσεπάθησα να διορθώσω και εξηγήσω το πράγμα. Αλλά μετά δύο ή τρεις ημέρας υποτροπιάζων πάλιν έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος... ως ενάντιος υψίστοις!» 

Εν μόνον είχεν ελάττωμα, ότι εμίσει αδιαλλάκτως παν ό,τι εκ προκαταλήψεως εμίσει και χωρίς ν' ανέχηται αντίθετον γνώμην ή επιχείρημα. Πολιτικώς κατεφέρετο πολύ κατά των Άγγλων, θρησκευτικώς δε κατά των Δυτικών. Δεν ήθελε ν' ακούση το όνομα του Πάπα, και ήτο αμείλικτος κατήγορος του ρωμαϊκού κλήρου... 

Την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 188... περί ώραν ενάτην, γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυμένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνη τις εις το σκότος, κατήρχετο την απ' Αθηνών είς Πειραιά άγουσαν, την αμαξιτήν. Δεν είχεν ανατείλει ακόμη η σελήνη, και ο οδοιπόρος εδίσταζε ν' αναβή υψηλότερον, ζητών δρόμον μεταξύ των χωραφίων. Εφαίνετο μη γνωρίζων καλώς τον τόπον. Ο γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά δια να πληρώση το εισιτήριον του σιδηροδρόμου ή θα τα είχε κ' έκαμνεν οικονομίαν. 

Αλλ' όχι δεν ήτο πτωχός, δεν ήτο ούτε πλούσιος, είχε διά να ζήση. Ήτο ευλαβής και είχε τάξιμο να καταβαίνη κατ' έτος το Πάσχα πεζός εις τον Πειραιά, ν' ακούη την Ανάστασιν εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και όχι εις άλλην Εκκλησίαν, να λειτουργήται εκεί, και μετά την απόλυσιν ν' αναβαίνη πάλιν πεζός εις τας Αθήνας. 

Ήτο ο μπάρμπα-Πύπης, ο γηραιός φίλος μου, και κατέβαινεν εις τον Πειραιά διά ν' ακούση το Χριστός Ανέστη εις τον ναόν του του ομωνύμου και προστάτου του, διά να κάμη Πάσχα ρωμέϊκο κ' ευφρανθή η ψυχή του. 

Και όμως ήτο... δυτικός! 

Ο μπάρμπα-Πύπης, Ιταλοκερκυραίος, απλοϊκός, Ελληνίδος μητρός. Έλλην την καρδίαν, και υφίστατο άκων ίσως, ως και τόσοι άλλοι, το άπειρον μεγαλείον και την άφατον γλυκύτητα της εκκλησίας της Ελληνικής. Εκαυχάτο ότι ο πατήρ του,όστις ήτο στρατιώτης του Ναπολέοντος Α' «είχε μεταλάβει ρωμέϊκα» όταν εκινδύνευσε ν' αποθάνη, εκβιάσας μάλιστα προς τούτο, διά τινων συστρατιωτών του, τον ιερέα τον αγαθόν. Και όμως όταν, κατόπιν τούτων, φυσικώς, του έλεγε τις: «Διατί δεν βαπτίζεσαι μπάρμπα-Πύπη;» η απάντησίς του ήτο ότι άπαξ εβαπτίσθη και ότι ευρέθη εκεί. 

Φαίνεται ότι οι Πάπαι της Ρώμης με την συνήθη επιτηδείαν πολιτικήν των, είχον αναγνωρίσει εις τους Ρωμαιοκαθολικούς των Ιονίων νήσων τινά των εις τους Ουνίτας απονεμομένων προνομίων, επιτρέψαντες αυτοίς να συνεορτάζωσι μετά των ορθοδόξων όλας τας εορτάς. Αρκεί να προσκυνήση τις την εβδομάδα του Ποντίφηκος· τα λοιπά είναι αδιάφορα. 

Ο μπάρμπα-Πύπης έτρεφε μεγίστην ευλάβειαν προς τον πολιούχον ΄Αγιον της πατρίδος του και προς το σεπτόν αυτού λείψανον. Επίστευεν εις το θαύμα το γενόμενον κατά των Βενετών, τολμησάντων ποτέ να ιδρύσωσιν ίδιον θυσιαστήριον εν αυτώ τω ορθοδόξω ναώ, (il santo Spiridion ha fatto questo caso), ότε ο Άγιος επιφανείς νύκτωρ εν σχήματι μοναχού, κρατών δαυλόν αναμμένον, έκαυσεν ενώπιον των απολιθωθέντων εκ του τρόμου φρουρών το αρτιπαγές αλτάρε. Αφού ευρίσκετο μακράν της Κερκύρας, ο μπάρμπα-Πύπης ποτέ δεν θα έστεργε να εορτάση το Πάσχα μαζί με τσου φράγκους. 

Την εσπέραν λοιπόν εκείνην του Μεγάλου Σαββάτου ότε κατέβαινεν εις Πειραιά πεζός, κρατών εις την χείρα τη λαμπάδα του, ην έμελλε ν' ανάψη κατά την Ανάστασιν, μικρόν πριν φθάση εις τα παραπήγματα της μέσης οδού, εκουράσθη και ηθέλησε να καθίση επ' ολίγον ν' αναπαυθή. Εύρεν υπήνεμον τόπον έξωθεν μιας μάνδρας, εχούσης και οικίσκον παρά την μεσημβρινήν γωνίαν, κ' εκεί εκάθησεν επί των χόρτων, αφού επέστρωσε το εις πολλάς δίπλας γυρισμένο σάλι του. Έβγαλεν από την τσέπην την σιγαροθήκην του, ήναψεν σιγαρέττον κ' εκάπνιζεν ηδονικώς. 

Εκεί ακούει όπισθέν του ελαφρόν θρουν ως βημάτων επί παχείας χλόης και, πριν προφθάση να στραφή να ίδη, ακούει δεύτερον κρότον ελαφρότερον. Ο δεύτερος ούτος κρότος του κάστηκε ότι ήτον ως ανυψουμένης σκανδάλης φονικού όπλου. 

Εκείνην την στιγμήν είχε λαμπρυνθή προς ανατολάς ο ορίζων, και του Αιγάλεω αι κορυφαί εφάνησαν προς μεσημβρίαν λευκάζουσαι. Η σελήνη, τετάρτην ημέραν άγουσα από της πανσελήνου, θ' ανέτελλε μετ' ολίγα λεπτά. Εκεί όπου έστρεψε την κεφαλήν προς τα δεξιά, εγγύς της βορειανατολικής γωνίας του αγροτικού περιβόλου, όπου εκάθητο, τουκάστηκε, ως διηγείτο αργότερα ο ίδιος, ότι είδε ανθρωπίνην σκιάν, εις προβολήν τρόπον τινά ισταμένην και τείνουσαν εγκαρσίως μακρόν τι ως ρόπαλον ή κοντάριον προς το μέρος αυτού. Πρέπει δε να ήτο τουφέκιον. 

Ο μπάρμπα-Πύπης ενόησεν αμέσως τον κίνδυνον. Χωρίς να κινηθή άλλως από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ' έκραξεν εναγωνίως. 

-Φίλος! Καλός! μη ρίχνεις... 

Ο άνθρωπος έκαμε μικρόν κίνημα οπισθοδρομήσεως, άλλά δεν επανέφερεν το όπλον εις ειρηνικήν θέσιν.ουδέ καταβίβασε την σκανδάλην. 

-Φίλος! και τι θέλεις εδώ; ηρώτησε με απειλητικήν φωνήν. 

-Τι θέλω; επανέναβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Κάθουμαι να φουμάρο το τσιγάρο μου. 

-Και δεν πας αλλού να το φουμάρης,ρε; απήντησεν αυθαδώς ο άγνωστος. Ηύρες τον τόπο, ρε, να φουμάρης το τσιγάρο σου! 

-Και γιατί; επανέλαβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Τι σας έβλαψα; 

-Δεν ξέρω 'γω απ' αυτά, είπεν οργίλως ο αγρότης· εδώ είναι αποθήκη, έχει χόρτα, έχει κι' άλλα πράμματα μέσα. Μόνον κόττες δεν έχει, προσέθηκε μετά σκληρού σαρκασμού. Εγελάστηκες. 

Ήτο πρόδηλον ότι είχεν εκλάβει τον γηραιόν φίλον μου ως ορνιθοκλόπον, και διά να τον εκδικηθή του έλεγεν ότι τάχα δεν είχεν όρνιθας, ενώ κυρίως ο αγρονόμος διά τάς όρνιθάς του θα εφοβήθη και ωπλίσθη με την καραβίναν του. 

Ο μπάρμπα-Πύπης εγέλασε πικρώς προς τον υβριστικόν υπαινιγμόν. 

-Συ εγελάστηκες, απήντησεν· εγώ κόττες δεν κλέφτω, ούτε λωποδύτης είμαι· εγώ πηγαίνω στον Πειραιά ν' ακούσω Ανάσταση στον Άγιο Σπυρίδωνα. 

Ο χωρικός εκάγχασε. 

-Στον Πειραιά; στον Αϊ-Σπυρίδωνα; κι' από πού έρχεσαι; 

-Απ' την Αθήνα. 

-Απ' την Αθήνα; και δεν έχει εκεί εκκλησίαις, ν' ακούσης Ανάσταση; 

-Έχει εκκλησίαις, μα εγώ τώχω τάξιμο, απήντησεν ο μπάρμπα-Πύπης. 

Ο χωρικός εσιώπησε προς στιγμήν, είτα επανέλαβε. 

-Να φχαριστάς, καϋμένε... 

Και τότε μόνον κατεβίβασε την σκανδάλην και ώρθωσε το όπλον προς τον ώμον του. 

-Να φχαριστάς καϋμένε, την ημέρα που ξημερώνει αύριον, ει δε μη, δεν τώχα για τίποτες να σε ξαπλώσω δω χάμου. Τράβα τώρα! 

Ο γέρων Κερκυραίος είχεν εγερθή και ητοιμάζετο να απέλθη, αλλά δεν ηδυνήθη να μη δώση τελευταίαν απάντησιν. 

-Κάνεις άδικα και συχωρεμένος νάσαι που με προσβάλλεις, είπε. Σ' ευχαριστώ ως τόσο που δε μ' ετουφέκισες, αλλά νον βα μπένε.., δεν κάνεις καλά να με παίρνεις για κλέφτη. Εγώ είμαι διαβάτης, κ' επήγαινα, σου λέω στον Πειραιά. 

-Έλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρε... 

Και ο χωρικός στρέψας την ράχιν εισήλθεν ανατολικώς διά της θύρας του περιβολίου, κ' έγινεν άφαντος. 

Ο γέρων φίλος μου εξηκολούθησε τον δρόμον του. 

Το συμβεβηκός τούτο δεν ημπόδισε τον μπάρμπα-Πύπην να εξακολουθή κατ' έτος την ευσεβή του συνήθειαν, να καταβαίνει πεζός εις τον Πειραιά, να προσέρχηται εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και να κάμει Πάσχα ρωμέϊκο. 

Εφέτος το μισοσαράκοστον μοι επρότεινεν, αν ήθελα να τον συνοδεύσω εις την προσκύνησίν του ταύτην. Θα προσεχώρουν δε εις την επιθυμίαν του, αν από πολλών ετών δεν είχα την συνήθειαν να εορτάζω εκτός του Άστεως το Άγιον Πάσχα.

The Cinematic Orchestra - Breathe (ft. Fontella Bass)

το κακό με την Κοκό

Το ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πάμπολλα αποφθέγματα είναι γνωστό. Το ότι ο αποφθεγματικός λόγος γνωρίζει μεγάλες δόξες στις μέρες μας εξηγείται σχετικά εύκολα. 
Ο καημένος ο αποφθεγματικός λόγος, τόσο πλούσιος και μεστός, καθώς έρχεται ήδη από την αρχαιότητα, σήμερα κινδυνεύει να καταχωριστεί κι αυτός στο καινοφανές γραμματειακό είδος του "ουάου"!! όπου ανήκουν όλα αυτά τα εφήμερα, τα εξυπνακίστικα, τα μιας χρήσεως πράγματα που χρειάζεται ο καθείς για να πορευτεί σε τούτη τη ζωή, να φτιάξει το προφίλ του ή ακόμα -γιατί όχι;- για να βγάλει κανένα φράγκο, ήτοι να κάνει κάποιο εκδοτικό ρεκόρ (βλ. "50 αποχρώσεις του γκρι"!). 
Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τα αποφθέγματα... εξάλλου κι εγώ χρησιμοποιώ κάποια από αυτά σε τούτο το μικρό μπλοκάκι μου.... όχι πάντως για λόγους εντυπωσιασμού (για όποιον το παρακολουθεί). 

Ούτε για το "σοφό" μήνυμα της παρούσας φωτο, που πολύ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο θα ήθελα να μιλήσω... γιατί εάν ήθελα να μιλήσω περί φιλίας,  θα άξιζε τουλάχιστον να πιάσω το θέμα από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη όπου ο καλός φιλόσοφος αφιέρωνει 2 βιβλία για να το διαπραγματευτεί ή από τα Ηθικά Ευδήμεια όπου αφιέρώνει 1 βιβλίο, επίσης θα έπρεπε να κάνω μια μικρή αναφορά στα έπη του Ομήρου και στην ελληνική γραμματική όπου η λέξη φίλος σημαίνει αγαπητός και ως συνώνυμο απαντά και η κτητική αντωνυμία ο εμός - η εμή - το εμόν (ο δικός μου, ο δικός άνθρωπος κλπ.). 


Βέβαια η κ. Κοκό Σανέλ δικαιούται κι αυτή να μας πει τις απόψεις της περί φιλίας... (αποφθεγματικά πάντα! σιγά να μην κάτσει να γράψει και βιβλίο....)


Εγώ βλέποντας αυτή τη φωτογραφία θέλω να μιλήσω για λογαριασμό των ανυπεράσπιστων μανάδων μας.


Αυτών των απλών γυναικών που μας μεγάλωσαν, που τις έβλεπα τα πρωινά να πηγαίνουν με τα πόδια στο ποτάμι στην "Πεταλούδα", αυτές που  βάραιναν με τα κιλά από τις εγκυμοσύνες, με τις ρόμπες και τις παντόλφες τους στο πεζοδρόμιο που καθόμασταν.
Αυτών που πνίγηκαν μέσα στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό ενός καινούργιου κόσμου που ανέτειλε, εκεί γύρω στην δεκαετία του '60, μέσα στους ασφυκτικούς και δηλητηριώδεις μύθους των
των επιτυχημένων, των αυτοδημιούργητων, των δυναμικών, αυτών που βάζουν στόχους και τους πετυχαίνουν όλους... ανεξαρτήτως τιμήματος.
Αυτών που σαρώθηκαν και μαζί τους σαρώθηκε και εμπορευματοποιήθηκε το ήθος μιας ολόκληρης εποχής και η θυσιαστική αγάπη της ανθρωπότητας. 

Μα κοιτάξτε, καλές μας μανάδες... κοιτάξτε πώς μας κοιτάζει... κοιτάξτε πως ποζάρει.. 

Είναι τόσο επιτυχημένη... τόσο δυνατή... τόσο στυλάτη.. που δεν χρειάζεται κανέναν φίλο, δικό και αδελφό...  Είναι ικανοποιημένη από τον εαυτό της και μόνον. 
Ναι, καλές μας μανάδες,  σ' αυτόν τον κόσμο έχει δίκιο... στον κόσμο της Κοκό δεν υπάρχουν φίλοι... μόνο ανταγωνιστές και θηρία... 
Τούτη η φωτογραφία της και το απόφθεγμά της αρκούν για να έχετε το σύμβολο του βιομηχανικού δυτικού ανθρώπου της επιφάνειας, της αυταρέσκειας και της απανθρωπίας που απαίτησε και τελικά πέτυχε να ανήκουμε και εμείς σ' αυτόν τον άχαρο, τον φτιασιδωμένο, τον γέρικο, τον υπεροπτικό και στεγνό του κόσμο...

Όμως εμείς καλές μανάδες μας, οι κόρες σας, αντίθετα ίσως προς ότι ονειρευτήκατε για μας,  είμαστε τόσο ταπεινές και συντριμμένες, τόσο προσγειωμένες στις πληγές μας, στις πληγές της ιστορίας του τόπου μας  και της ανθρωπότητας που κανείς δεν αντέχει να μας δει κατάματα παρά μόνοι οι φίλοι, οι αγαπημένοι...
Απέναντι σε εμάς -έστω σε κάποιες από εμάς- δεν μπορεί να σταθεί και να μας απευθυνθεί ούτε αποφθεγματικά κανένα από αυτά τα κατασκευασμένα πρότυπα που εξακολουθούν να παράγονται....

Το κακό με την Κοκό είναι ότι  είπε : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΙ... 
Ας έλεγε : "Καλοί μου φίλοι.. δεν έχω φίλους και μου αρέσει" .Αυτό θα το καταλαβαίναμε...  Αυτό θα το καταλαβαίνατε και σεις οι απλές μανάδες μας. Αυτό θα έκανε διακριτούς τους δύο κόσμους...Aπό την στιγμή όμως που ταύτισε το ό,τι υπάρχει...δηλαδή  το ΥΠΑΡΚΤΟ με τον κόσμο της και τις αξίες του, ο δικός σας κόσμος και ό,τι αυτός περιέκλειε και αντιπροσώπευε καταδικάστηκαν στην μη-ύπαρξη.

Απλές γυναίκες και καλές μανάδες μας, το κακό με την Κοκό είναι ότι και σεις δεν καταλάβατε  τι ήθελε να πει και  κανείς δεν βρέθηκε να σας εξηγήσει, κανείς να σας ελευθερώσει από τον πνιγηρό κόσμο που βρεθήκατε, κανείς για να σας αποδώσει το δικό σας πρόσωπο, όπως χαράκτηκε επί 2.500 χρόνια σ' αυτόν τον τόπο και να σας τιμήσει όπως σας άξιζε.... και όταν πολύ αργά πια, εμείς οι κόρες σας κάτι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε... οι δικές σας φωτογραφίες... οι δικές σας εικόνες είχανε τόσο πολύ ξεθωριάσει.... και στο διαδίκτυο κυκλοφορούσε μόνο η Κοκό.  

πηγή 

ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΥΠΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2008 ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Κανείς δεν ξεχνά τα γεγονότα του 2008 ένα χρόνο πριν η χώρα οδηγηθεί στην εθνική καταστροφή των μνημονίων από αυτούς που προβλήθηκαν σαν οι σωτήρες της, ενώ ήταν αυτοί που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία σε ξένους ανθέλληνες τοκογλύφους.

Τότε η ελληνική πρωτεύουσα αλλά και άλλες μεγάλες πόλεις ζούσαν μια κατάσταση γενικής αναρχίας, καταστροφών και διαδηλώσεων που είχαν οργανωθεί με τέλειο τρόπο από μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών. Δημόσια κτίρια καίγονταν και πυρπολούνταν, καταστήματα λεηλατούνταν και περιούσιες παραδίδονταν στο πυρ το εξώτερον.

Η πολιτική κατάσταση της περιόδου εκείνης έχει κάποια πολύ χαρακτηριστικά κοινά στοιχειό με την σημερινή. Και τότε η πολιτική ηγεσία είχε επιχειρήσει μια γεωπολιτική στροφή με την προσέγγιση της με την Ρωσία. Η εξέλιξη αυτή είχε εξοργίσει τους «συμμάχους» μας που θέλουν την Ελλάδα να είναι μια μόνιμη αποικία τους προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν ακόμα και την ζωή του τότε πρωθυπουργού.

Σήμερα έχουμε μια παρόμοια με κάποιες βέβαια διαφορές κατάσταση. Το αδιέξοδο που έχει οδηγήσει την χώρα η μνημονιακή προδοσία είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό. Η νέα πολιτική ηγεσία επιχειρεί να αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα επιχειρώντας ξανά και αυτή την φορά πιο συγκεκριμένα μια γεωπολιτική στροφή προς την Ρωσία ενώ εκτυλίσσεται ένας αδίστακτος εκβιασμός από τους ευρωπαίους ετέρους της χώρας.

Κατά περίεργη συγκύρια άρχισαν ξανά να εμφανίζονται κάποια φαινόμενα που θυμίζουν τον Δεκέμβριο του 2008. Καταλήψεις κτιρίων, διαδηλώσεις με εμπρησμούς και προβοκατόρικες ενέργειες που προσδοκούν να ανάψουν το φυτίλι της ταραχής και της αποσταθεροποίησης. Μια αποσταθεροποίηση θα βοηθούσε με προφανή τρόπο τους εκβιαστές της χώρας, τους εχθρούς της όποιας προσέγγισης με άλλα γεωπολιτικά κέντρα που θα μπορούν να βγάλουν την χώρα από το σημερινό αδιέξοδο και φυσικά εκείνους τους πολιτικούς που προξένησαν την μεγαλύτερη εθνική καταστροφή των τελευταίων ετών στον ελληνικό λαό. Να μην ξεχνάμε και τα μεγάλα κανάλια και τους καναλάρχες τους που συνέβαλαν αποφασιστικά στην εθνική καταστροφή της Ελλάδας.

Προσοχή, αν και πιστεύουμε πως αυτή την φορά παραμονές της πολύ σημαντικής επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στην Μόσχα, η εσωτερική υπονόμευση δεν θα περάσει γιατί τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Τότε ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε υπονομευτεί από το ίδιο το εσωτερικό του περιβάλλον. Σήμερα συμβαίνει το περιβάλλον του πρωθυπουργού να είναι πιο αποφασιστικό προς την κατεύθυνση της γενικής αλλαγής των γεωπολιτικών ισορροπιών προς όφελος της χώρας. Εκτός αν επιδειχτεί μια επιπόλαιη λόγω κάποιων ιδεολογικών προσχημάτων αντιμετώπιση της κατάστασης.

Οψόμεθα, αλλά και παρακολουθούμε με πολύ προσοχή.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Η διαφημιστική καμπάνια της Κρήτης για το Πάσχα

Η Περιφέρεια Κρήτης είναι από τις πιο δραστήριες αναφορικά με την προβολή του τόπου της στο εξωτερικό και την προσέλκυση τουριστών. Επειτα από τις επιτυχημένες περσινές τουριστικές καμπάνιες στο διαδίκτυο, η Περιφέρεια Κρήτης επέστρεψε τον Νοέμβριο με έξι βίντεο-σποτ σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη, που είναι βασισμένα σε 12 θεματικούς άξονες από τον στρατηγικό σχεδιασμό της τουριστικής προβολής της Κρήτης. Τα γυρίσματα των σποτ, παραγωγής ΜcCann Erickson και Indigo view, ολοκληρώθηκαν τον περασμένο Ιούνιο και είναι βασισμένα στη νέα επικοινωνιακή ταυτότητα της Κρήτης «Crete - The Island Inside you» (Κρήτη - Το νησί μέσα σου). Το βίντεο με θέμα το Πάσχα με τον τίτλο Easter Dreaming, έγινε ξανά επίκαιρο αυτές τις ημέρες, καθώς την επόμενη εβδομάδα είναι το Πάσχα των Καθολικών. Το σενάριο αυτού του σποτ ξεκινά με το σπίτι της οικογένειας. Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στην κουζίνα του σπιτιού. Η μαμά ετοιμάζει φαγητό. Έχει μπροστά στον πάγκο κουζίνας υλικά και σκεύη που μας παραπέμπουν σε διαδικασία παρασκευής κέικ. Εκεί, βρίσκεται και ο μπαμπάς ο οποίος κάθεται στο τραπέζι, διαβάζει εφημερίδα (tablet) και πίνει ένα ποτήρι χυμό, παράλληλα παρακολουθεί με χαμόγελο τις ετοιμασίες για το κέικ. Η μαμά στη συνέχεια ανοίγει το ψυγείο και βγάζει μια συσκευασία με αυγά. Ο μικρός γιος καρφώνει το μάτι του στην ανοιχτή συσκευασία με τα αβγά. Η μαμά έχει πιάσει στο χέρι της ένα αβγό και παράλληλα διαβάζει τη συνταγή σε ένα βιβλίο. Τότε, ο μικρός μας πρωταγωνιστής με ταχύτητα πιάνει άλλο ένα από τη συσκευασία και πάει να τσουγκρίσει με το αβγό που η μαμά του κρατάει στο χέρι της. Ο μπαμπάς έκπληκτος κοιτάζει όλη τη σκηνή. Ο μικρός τσουγκρίζει το αυγό που σπάει με θόρυβο. Με αυτόν τον ήχο «δένουμε» με επόμενο πλάνο από τσούγκρισμα Πασχαλιάτικων αυγών σε χώρο αγροτουριστικού καταλύματος όπου είναι στημένο στην ύπαιθρο γιορτινό τραπέζι με πολλά κρητικά εδέσματα. 

 Η συνέχεια επί της οθόνης... 

Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου

---

Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ροκ μουσική και η γιαγιά μου.

Για εκείνην, η ροκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της.

Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ο,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ο,τι θέλουμε.

Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε η όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Τελειόφοιτός της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική.

Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πάρτο. Είναι το δικό σου.

Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω από τα πάρτι, από την Αγγλία, από…. τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…
Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι.

Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μία σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.

Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη,
Αναπλ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών

πηγή 

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ… ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ 16 ΝΗΣΙΩΝ ΤΟΥ Α. ΑΙΓΑΙΟΥ!!!

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Την καθεστώς κυριαρχίας των 16 ελληνικών νησιών και νησίδων του ανατολικού Αιγαίου και αυτών που βρίσκονται νότια της Κρήτης διαπραγματεύεται η τουρκική πλευρά με την ελληνική, αποκάλυψε ο ίδιος ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, İsmet Yılmaz, σε ομιλία του μέσα στην τουρκική βουλή.

Την πρωτοφανή αυτή δήλωση που ουσιαστικά αμφισβητεί και επίσημα την ελληνική επικράτεια, έκανε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας απαντώντας σε επερώτηση βουλευτών της τουρκικής εθνικιστικής αντιπολίτευσης σχετικά με το τι ενέργειες πρόκειται να κάνει η Τουρκία για να σταματήσει η… «παράνομη» όπως ισχυριστήκαν, κατοχή των νησιών αυτών από την Ελλάδα.

Ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας İsmet Yılmaz, μιλώντας στο τουρκικό κοινοβούλιο ανέφερε ότι η Τουρκία διαπραγματεύεται και συζητά με την Ελλάδα το καθεστώς των 16 νησιών την ελληνική κυριαρχία των οποίων αμφισβητεί η Τουρκία, καθώς και όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στο Αιγαίο, δηλαδή υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα και γκρίζες ζώνες. Δηλαδή με λίγα λόγια έβαλε στο τραπέζι όλο το Αιγαίο με τις πρωτοφανείς τουρκικές αξιώσεις αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας που είναι κατοχυρωμένη βάσει διεθνών συνθηκών. Μάλιστα δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι στις συνομιλίες με την ελληνική πλευρά γίνονται διαπραγματεύσεις και για το θέμα της «τουρκικής», όπως υποστήριξε μειονότητας της δυτικής Θράκης, καθώς και το πρόβλημα της εκλογής των μουφτήδων της μειονότητας τους οποίους η Τουρκία θέλει και επιδιώκει να εκλέγονται απ’ ευθείας ουσιαστικά από την Άγκυρα.

Τα ευλόγα ερωτήματα εδώ που μπαίνουν αυτόματα είναι ποιος διαπραγματεύεται με ποιον τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ποιος δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία να αμφισβητεί και επίσημα την ελληνική κυριαρχία σε χερσαίο ελληνικό έδαφος στο ανατολικό Αιγαίο ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

"Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο
όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο
κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;

Δίνει τον εαυτό του..."
Άγιος Πορφύριος

Φρεντ Μπουασονά, ο φιλέλληνας φωτογράφος των αρχών του 20ου αιώνα

Ο Φρεντ Μπουασονά, (1858-1946 Γενεύη) ήταν Γαλλοελβετός φωτογράφος, ιδιαίτερα γνωστός για την φωτογραφική τεχνική του αλλά και την εκτεταμένη φωτογράφιση του ελληνικού χώρου επί τριάντα περίπου έτη, μαζί με τον συνοδοιπόρο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, διευθυντή της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης.
Το έργο του, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στην Ελλάδα θεωρείται εν γένει «πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα»
Η οικογένεια των Μπουασονά κατάγεται από τη νότια Γαλλία, από το Livron, ένα χωριό κοντά στη Μασσαλία. Όταν στη Γαλλία το κλίμα για τους προτεστάντες έγινε εχθρικό οι πρόγονοι του Φρεντ – μαζί με πολλές άλλες οικογένειες- αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Γενεύη. Η καταγωγή της οικογένειας έκανε τον Φρεντ να πιστεύει πως ήταν απόγονος γενναίων Ελλήνων θαλασσοπόρων…
Γόνος «φωτογραφικής δυναστείας», ως περιγράφεται, o νεαρός Μπουασονά φέρεται ως πολύπλευρο ταλέντο που συνδύαζε τα σπορ (αλπινισμός), τη μουσική και τις καλές τέχνες.
Επηρεασμένος από τον δάσκαλό του Ούγγρο Κόλερ, ανέπτυξε τη δική του τεχνική στη φωτογραφία, η οποία, μαζί με τη χρήση νέων υλικών, τού απέφερε πολλές διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ άλλων το πρώτο βραβείο της παγκόσμιας έκθεσης του Παρισιού.
Το εργαστήριο που κληρονόμησε από τον πατέρα του το διαχειρίστηκε μαζί με τον χημικό αδελφό του Εντμόν-Βικτόρ. Η ορθοχρωματική πλάκα, δική τους επινόηση έδινε βελτιωμένο φωτογραφικό αποτέλεσμα.
Εκείνα τα χρόνια ο Μπουασονά ασχολιόταν κυρίως με προσωπογραφίες, οι οποίες ήταν και πιο προσοδοφόρες. Ήδη στα 1900 το εργαστήριο πήγαινε πολύ καλά και το 1901 ο Μπουασονά άνοιξε ένα υποκατάστημα στο Παρίσι και ένα στη Ρεμς.
Φωτογραφίζοντας το Mont-Blanc, με τηλεφακό κατασκευασμένο στην Αγγλία, κατόρθωσε να διακρίνει το μπλε του ουρανού από το λευκό του χιονιού στη φωτογράφισή του, διαμορφώνοντας μια φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου
Το 1903, μαζί με τον Ντανιέλ Μπο-Μποβί, ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το 1907 επανήλθε και το 1913, πάλι με τη συντροφιά του Μποβύ και με τον λιτοχωρίτη κυνηγό Χρήστο Κάκκαλο, είναι ο πρώτος που ανέβηκε στον Μύτικα, την υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Το 1930 πραγματοποίησε το τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα και επισκέφθηκε το Άγιο Όρος.
Οι φωτογραφίες που τράβηξε εκεί αφορούν τη μοναστική αρχιτεκτονική, είτε ως γενικά πλάνα των εσωτερικών αυλών, είτε ως πιο κοντινά και λεπτομερειακά, ενώ εντυπωσιακή είναι η απόλυτη απουσία απεικόνισης θρησκευτικής τελετής ή λειτουργίας – στοιχείο που καταδεικνύει την προσαρμογή του φωτογράφου στο αυστηρό τυπικό της αγιορειτικής κοινωνίας.
Πέθανε στη γενέτειρά του, τη Γενεύη, το 1946.
Μέσα από τις φωτογραφίες και τα λευκώματά του παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ελλάδας του μεσοπολέμου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα την ίδια περίοδο.
Ο καλλιτέχνης, πέρα από το καταγραφικό ενδιαφέρον του για όλα όσα εξαφανίζονται, μας δίνει μια εικόνα της Ελλάδας που εκτείνεται πέρα από την εθνογραφική μαρτυρία.
Η μεγάλη πίστη και ο θαυμασμός του για τη χώρα αυτή μεταδίδονται μέσα από το έργο του με μια τρυφερότητα και μια αγάπη που η δύναμη τους ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δίνει ψυχή σ’ αυτά τα κομμάτια χαρτιού, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει απλές φωτογραφίες….
Λίγοι αγάπησαν την Ελλάδα όσο ο Φρεντ Μπουασονά. Ο ίδιος έγραψε στα 1910: «Αυτός ο λαός, τόσο στις ακτές όσο και στο εσωτερικό της χώρας, ο ψαράς της Αίγινας, ο γεωργός της Αργολίδας, ο βοσκός του Χελμού ή του Παρνασσού, όλος αυτός ο λαός έχει τόσο σπινθηροβόλο πνεύμα, τόση καλοσύνη, τόσο πάθος για την ελευθερία, μια τέτοια λατρεία για το παρελθόν του,μια τέτοια προσήλωση στις αρχαίες συνήθειες…»

Άγιο Όρος – Μονή Ιβήρων, 1928

Άγιο Όρος, 1928

Άγιο Όρος, 1928

Άγιο Όρος, καλόγεροι, 1928

Άθως, μονή μεγίστης Λαύρας, 1928

Μοναχοί του Αγίου Όρους, από την επίσκεψή του στο Περιβόλι της Παναγιάς, το 1928

Μονή Αγίου Παύλου, αρσανάς, 1928

Μονή Βατοπαιδίου. 14-27 Αυγούστου 1928

Άθως, τράπεζα, 1928

Οδοιπορικό στο Άθω 1928

Οδοιπορικό στο Άθω 1928

Οδοιπορικό στο Άθω 1928

Πηγή

Το CNN υποκλίνεται στο «ελληνικό θαύμα». Το βίντεο με την Κέρκυρα που κέρδισε τους αμερικανούς...

Σκαρφάλωνε σε βράχους και πέρασε ατελείωτες ώρες με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι, αλλά ο κόπος του απέδωσε καρπούς. Το βίντεο του Βασίλη Μεταλληνού έκανε το CNN να γράψει ύμνους για τη δουλειά του, αλλά και για την Κέρκυρα, την οποία παρουσίασε με ένα μαγικό τρόπο μέσα από το φακό του. «Νυχτερινά τοπία της Κέρκυρας- Η παρέα των αστεριών» είναι ο τίτλος του βίντεο που έκλεψε τις καρδιές των αμερικανών....

Μέσα σε πέντε λεπτά «περνούν» 60.000 φωτογραφίες του Μεταλληνού υπό τους ήχους της μουσικής του Γιάννη Μηλιάδη. «Ο οργανισμός τουρισμού της Κέρκυρας θα έπρεπε να τους ευχαριστεί», γράφει το αμερικανικό δίκτυο σε δημοσίευμα στην ιστοσελίδα του, που συμπληρώνει πως «αν δεν αντλήσετε έμπνευση για να φύγετε για την Ελλάδα μόλις το δείτε, τότε πιθανότατα δεν παρακολουθήσατε σε full-screen αυτό το αφιέρωμα στην ελληνική ομορφιά». Ο 29χρονος Μεταλληνός άρχισε να ασχολείται με την αστρονομία πριν από περίπου μία δεκαετία, ενώ τα τελευταία επτά χρόνια ασχολείται με την αστροφωτογραφία. Για να φτιάξει αυτό το πεντάλεπτο time-lapse, το πέμπτο που δημιουργεί, ο Κερκυραίος πέρασε ακόμη και 8-9 συνεχόμενες ώρες τραβώντας φωτογραφίες για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, μερικές φορές σκαρφαλωμένος σε βράχους. Οπώς εξηγεί ο ίδιος «εάν σε κάποια πλάνα βλέπετε την Σελήνη ή τον Ήλιο πιο μεγάλα, ενώ σε κάποια άλλα πλάνα πιο μικρά αυτό έχει να κάνει με την μεγέθυνση του τηλεσκοπίου ή του φακού. Στα πλάνα όπου η Σελήνη φαίνεται τεράστια , η απόσταση από το επίγειο στόχο είναι πολύ μεγάλη ~8+χλμ , ενώ οι φωτογραφίες είναι μέσα από το τηλεσκόπιο με εστιακή απόσταση 1000 mm. Όταν βλέπετε την Σελήνη να ανατέλλει πίσω από το Παλαιό Φρούριο , ενώ τα βουνά στο βάθος από πλάνο σε πλάνο αλλάζουν , είναι γιατί η Σελήνη κινείται πάνω στην εκλειπτική ±5°»...

Corfu Nightscapes - A Company of Stars, 4Κ-Timelapse, Music: John Miliadis

Μια παρέα Αστεριών, σε μια στιγμή του χρόνου ~60.000 φωτογραφίες από μαγικά νυχτερινά νυχτερινά τοπία της Κέρκυρας του Βασίλη Μεταλληνού συναντούν τις μουσικές εμπνεύσεις του Γιάννη Μηλιάδη, σε ένα ταξίδι απ'το Παλαιό Φρούριο και τις ομορφιές της Κέρκυρας εως την Πανσέληνο και τα Άστρα! Μια παρέα αστεριών, σε μια στιγμή του χρόνου ~60.000 φωτογραφίες από μαγικά νυχτερινά τοπία της Κέρκυρας του Βασίλη Μεταλληνού , συναντούν τις μουσικές εμπνεύσεις του Γιάννη Μηλιάδη, σε ένα ταξίδι από το Παλαιό Φρούριο και τις ομορφιές της Κέρκυρας έως την πανσέληνο και τα άστρα!
Εάν σε κάποια πλάνα βλέπετε την Σελήνη ή τον Ήλιο πιο μεγάλα, ενώ σε κάποια άλλα πλάνα πιο μικρά αυτό έχει να κάνει με την μεγέθυνση του τηλεσκοπίου ή του φακού. Στα πλάνα όπου η Σελήνη φαίνεται τεράστια , η απόσταση από το επίγειο στόχο είναι πολύ μεγάλη ~8+χλμ , ενώ οι φωτογραφίες είναι μέσα από το τηλεσκόπιο με εστιακή απόσταση 1000 mm. Όταν βλέπετε την Σελήνη να ανατέλλει πίσω από το Παλαιό Φρούριο , ενώ τα βουνά στο βάθος από πλάνο σε πλάνο αλλάζουν , είναι γιατί η Σελήνη κινείται πάνω στην εκλειπτική ±5°




Στα πλάνα με τα αστρικά ίχνη , μπορείτε να παρατηρήσετε την κίνηση που κάνουν τα αστέρια, όπου ουσιαστικά είναι η Γη αυτή που κινείται γύρω από τον εαυτό της με ταχύτητα 1.674,4 χλμ./ώρα. Για την ακρίβεια η περίοδος περιστροφής της γης γύρω από τον άξονα της είναι 23 ώρες, 56 λεπτά και 4,09 δευτερόλεπτα και ονομάζεται αστρική ημέρα. Έτσι παρατηρώντας από την Γη τα ουράνια σώματα, η κύρια φαινόμενη κίνησή τους είναι από τα ανατολικά προς τα δυτικά με μία ταχύτητα 15°/ώρα = 15'/λεπτό ή για παράδειγμα μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο ανά δύο λεπτά.

O Άγιος Λάζαρος μέσα από την Γραφή και την Παράδοση

π. Λάζαρος Βατοπεδινός

Βηθανία, εβραϊκή λέξη που σημαίνει «οίκος φοινίκων». Έμεινε γνωστή στην ιστορία ως πατρίδα του φίλου του Χριστού, Λαζάρου. Μικρή και ασήμαντη κώμη στο χώρο της Παλαιστίνης αλλά σημαντική στην ιστορία του Χριστιανισμού. Ήταν από τους τόπους που αγαπούσε ιδιαίτερα και διέτριβε πολύ συχνά ο Ιησούς. Και αυτό, οφειλόταν στον ιδιαίτερο δεσμό αγάπης και φιλίας που συνέδεε τον Θεάνθρωπο με την οικογένεια του Λαζάρου και με το λεπρό που κάποιοι θεωρούσαν ως πατέρα του Αγίου.


Γνωστό τυγχάνει το επεισόδιο της φιλοξενίας του Κυρίου στην οικία της Μάρθας και της Μαρίας, αδελφών του Λαζάρου, όπου η μεν Μάρθα «περιεσπάτο περί πολύν διακονία», η δε Μαρία παρεκάθησε «παρά τους πόδας του Ιησού και άκουγε των λόγων» (Λουκ. ι΄ 38-42). Το γεγονός όμως που δόξασε τη Βηθανία είναι η ανάσταση του Λαζάρου (Ιω. ια΄1-44), όπου ο Κύριος με αυτό το θαύμα προεικόνισε τη δική Του ανάσταση. Γι΄ αυτό και η υμνολογία της αγίας μας Εκκλησίας κατά το Σάββατο του Λαζάρου τονίζει πρωτίστως το μυστήριο της κοινής αναστάσεως και δευτερευόντως τη μνήμη του Αγίου.

Εκτός από τα δύο ανωτέρω σημαντικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στη Βηθανία, υπάρχουν και άλλες ευαγγελικές αναφορές επισκέψεως και φιλοξενίας του Κυρίου στην οικία Σίμωνος του Λεπρού (΄Ιω. ιβ΄ 1-8, Μάρκ. ιδ΄3-9, Ματθ. κστ΄6-13, ΄Ιω. ιβ΄9-11, Ματθ. κα΄17).

Όπως ήταν φυσικό, το θαύμα της εγέρσεως του Λαζάρου εξέγειρε τους Ιουδαίους και «εβουλεύσαντο οι αρχιερείς, ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν» (΄Ιω. ιβ΄ 9-11), καθότι ήταν το ζωντανό τεκμήριο του θαύματος. ΄Ετσι ο Άγιος διωκόμενος από τους Ιουδαίους καταφεύγει στη νήσο Κύπρο, όπου τον συναντούν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και τον χειροτονούν πρώτον επίσκοπο Κιτίου.

Το αρχαίο Κίτιο, η πόλη του φιλοσόφου Ζήνωνος είχε τη μεγάλη τιμή να ευαγγελισθεί το λόγο της Αληθείας όχι από έναν απλό εργάτη του Ευαγγελίου αλλά από ένα προσωπικό φίλο του Κυρίου. Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο επίσκοπο Κωνσταντίας της Κύπρου (367-403), ο δίκαιος Λάζαρος έζησε άλλα τριάντα χρόνια μετά την έγερσή του. «΄Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ήταν τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά δε το αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έζησε, και ούτω πρός Κύριον εξεδήμησε κοιμηθείς».

Οι παραδόσεις τον θέλουν σκυθρωπό και αγέλαστο κατά την παρούσα ζωή, και αυτό οφειλόταν στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον Άδη. Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι δε γέλασε ποτέ στη ζωή του παρά μία φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε αποφθεγματικά: «το ένα χώμα κλέβει το άλλο».

Άλλη παράδοση συνδέει τον Άγιο με την Αλυκή της Λάρνακος (σημερινή ονομασία του Κιτίου). Στη θέση της Αλυκής υπήρχε τον καιρό του Αγίου ένα μεγάλο αμπέλι. Διερχόμενος μια μέρα από εκεί ο Άγιος, δίψασε και ζήτησε λίγο σταφύλι από τη γυναίκα-ιδιοκτήτη του αμπελιού. Εκείνη αρνήθηκε και για να την τιμωρήσει, μετέτρεψε θαυματουργικά το τεράστιο αμπέλι σε αλυκή. Η παράδοση αυτή επιβεβαιώνεται από τους εργάτες που συλλέγουν το αλάτι. Ισχυρίζονται ότι σκάβοντας βρίσκουν ρίζες και κορμούς αμπελιού. Λέγεται μάλιστα, πως στο μέσο της αλυκής βρίσκεται πηγάδι με γλυκό νερό, γνωστό ως "πηγάδι της «ρκάς» δηλ. της γριάς. Ο Συναξαριστης της Κωνσταντινουπόλεως, σχετικά με αυτή την παράδοση, αναφέρει ότι τη λίμνη διεκδικούσαν δύο αδέλφια, οι οποίοι ήρθαν σε έντονη ρήξη για την κατοχή της. Ο Άγιος "διά προσευχής εξήρανε και εις άλατος φύσιν αυτήν επήξατο".

Στα "Πάτρια" του Αγίου Όρους γίνεται άμεση σύνδεση της Κύπρου και του Αγίου Λαζάρου με τη Θεοτόκο και τον Άθωνα. Η μητέρα του Κυρίου, συνοδευομένη από τόν Ευαγγελιστή Ιωάννη, ήλθε στο Κίτιο, συνάντησε τον Άγιο Λάζαρο, στον οποίο μάλιστα δώρησε ωμοφόριο και επιμάνικα, ενώ στη συνέχεια επισκέφθηκε τόν Άθω.
Σύμφωνα πάντα με τον Συναξαριστή της Κωνσταντινουπόλεως, ο Άγιος ετάφη σε μαρμάρινη λάρνακα η οποία έφερε την επιγραφή: "Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού". Η λάρνακα τοποθετήθηκε αργότερα σε έναν μικρό ναό.
Πέραν από την πληροφορία του αγίου Επιφανίου, σχετικά μέ τά τριάντα χρόνια της δεύτερης ζωής του Αγίου, η παλαιότερη, κατά τους ερευνητές, μαρτυρία για την παράδοση της παρουσίας του αγίου Λαζάρου στην Κύπρο αποδίδεται στον Άγιο Ιωάννη Ευβοίας, πρεσβύτερο και μοναχό του Πατριαρχείου Αντιοχείας (περι τό 744). Ο Άγιος σε ομιλία του "Εις τον τετραήμερον Λάζαρον" αναφέρει: «΄Εμοι γάρ είρηκεν γέρων τις περι του μακαρίου Λαζάρου πληροφορηθείς από γραφης τών αυτου υπομνημάτων, ότι εν Κύπρω τη νήσω επίσκοπος γενάμενος και τόν του μαρτυρίου στέφανον υπέρ Χριστου ανεδήσατο τόν δρόμον τελέσας και την πίστην τηρήσας και συν τώ Χριστώ αιωνίως αγάλλεται».
Όπως γίνεται φανερό, γύρω στα 744 στον χώρο της Αντιοχείας είναι γνωστή και διαδεδομένη η παράδοση για τον Άγιο Λάζαρο. Η πληροφορία για μαρτυρικό θάνατο του Αγίου είναι μοναδική και δεν συναντάται σε άλλους εκκλησιαστικούς συγγραφείς.

Η τριακονταετής παραμονή του αγίου Λαζάρου στον επισκοπικό θρόνο του Κιτίου είναι γνωστή και στον Άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη (759-826), ο οποιος αναφέρει εις τας Κατηχήσεις του: «Λαζάρου του μακαριωτάτου εορτάζωμεν τα μνημόσυνα, μαλλον δέ τά εγέρσια, Λαζάρου εκείνου τά τριάκοντα έτη ζήσαντος, ώς ο λόγος, και επισκοπήσαντος μετά την ανάζησιν».

Η ανακομιδη και μετάθεση του ιερού λειψάνου του αγίου Λαζάρου από το Κίτιο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία τιμάται από την Εκκλησία τη 17ην Οκτωβρίου, έγινε κατά το έτος 899/900 μετά από εντολή του αυτοκράτορος Λέοντος Στ΄ του Σοφού.



Η μετάθεση του λειψάνου περιγράφεται λεπτομερώς σε δύο πανηγυρικούς λόγους που εκφώνησε μπροστά στο ιερό λείψανο παρουσία του αυτοκράτορος ο μαθητής του Μεγάλου Φωτίου, μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας (850-μετά το 932). Στον πρώτο Λόγο, ο λόγιος κληρικός εκθειάζει το γεγονός της αφίξεως του λειψάνου στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στο δεύτερο περιγράφει διεξοδικά την πομπή που σχηματίσθηκε, με τη συμμετοχή του αυτοκράτορα, για τη μεταφορά του λειψάνου από τη Χρυσούπολη στην Αγία Σοφία. Ο Λέων Στ΄, ως αντάλλαγμα της μεταφοράς του λειψάνου στην Κωνσταντινούπολη, απέστειλε χρήματα και τεχνίτες στην Κύπρο, όπου έκτισαν το μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου, ο οποίος διατηρείται ως σήμερα στη Λάρνακα. Εκτός τούτου οικοδόμησε μονή στην Κωνσταντινούπολη επ' ονόματι του δικαίου Λαζάρου, όπου εναπόθεσε το ιερό λείψανο. Στην ίδια μονή μεταφέρθηκε αργότερα από την ΄Εφεσο και το λείψανο της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Κατά τη βυζαντινή εποχή διατηρήθηκε το έθος να εκκλησιάζεται στη μονή κατά το Σάββατο του Λαζάρου, ο ίδιος ο αυτοκράτορας.

Μέρος της Κάρας του Αγίου Λαζάρου

Το ιερό λείψανο του Αγίου πρέπει να μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με την παλαιά λάρνακα. Τούτο συμπεραίνεται από το ότι η μαρμάρινη λάρνακα, που εναπόκειται σήμερα κάτω από την αγία Τράπεζα του ομωνύμου ναού στη Λάρνακα, φέρει επιγραφή, σε μεγαλογράμματη γραφή, «ΦΙΛΙΟΥ» (ονομαστική: Φίλιος), ενώ η παλαιά "Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού". Στη σημερινή λάρνακα ανευρέθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1972 τμήμα του ιερού λειψάνου του δικαίου Λαζάρου μέσα σέ ξύλινη θήκη.



Το γεγονός αυτό υποδεικνύει ότι οι Κιτιείς δεν πρέπει να είχαν παραδώσει ολόκληρο το λείψανο στον αυτοκράτορα αλλά το μεγαλύτερο μέρος του. Εξάλλου και ο Αρέθας στους Λόγους του δέν αναφέρεται σε άφθαρτο σκήνωμα αλλά σε «οστά » και «κόνιν». Εκτός αυτού ρωσική πηγή στη βιβλιοθήκη της Οξφόρδης αναφέρει ότι ένας Ρώσος μοναχός από το Μοναστήρι του Πσκώβ, που επισκέφθηκε κατά το 16ο αιώνα την πόλη της Λάρνακας, προσκύνησε τα οστά του αγίου Λαζάρου και πήρε μαζί του μικρό τεμάχιο από αυτά. Το τεμάχιο διαφυλάσσεται ως σήμερα στο παρεκκλήσιο του αγίου Λαζάρου, στη μονή Πσκώβ. Η δυνατότητα την οποία είχε ο Ρώσος μοναχός να προσκυνήσει τον Άγιο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η λάρνακα με τα εναπομείναντα λείψανα ήταν θεατή στους προσκυνητές τουλάχιστον ως το 16ο αιώνα. Αργότερα σε χρόνο που δεν προσδιορίζεται, οι Κιτιείς τα έκρυψαν κάτω από την αγία Τράπεζα όπου παρέμεινε μέχρι την ανεύρεσή της κατά το έτος 1972.