Σεμνά, ταπεινά και ζόρικα ο Αντετοκούμπο! Η ζωή του Γιάννη Αντετοκούμπο δεν είναι παραμυθένια. Είναι αληθινή. Η ζόρικη πορεία, ο ρατσισμός, η μοναξιά των Αμερικανών και η τράπεζα που δεν έχει χρόνο να πάει. Η οικογένεια, η γλώσσα, η αθωότητα και το ταλέντο, τα «όπλα» του...

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν προλαβαίνει να μαρκάρει τους αντιπάλους του. Λάθος. Ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν προλαβαίνει να πάει από τη μία άκρη της ρακέτας στην άλλη. Λάθος. Δεν προλαβαίνει να μάθει τα συστήματα του προπονητή του Τζέισον Κιντ. Λάθος. Αυτό που δεν προλαβαίνει είναι να πάει στην τράπεζα! Δεν έχει χρόνο. Το πιο αναπάντεχο εμπόδιο στην προσαρμογή του στις ΗΠΑ. Το δήλωσε σε δημοσιογράφο της εφημερίδας «Guardian» που τον συνάντησε λίγο πριν τον αγώνα Νικς-Μπακς.

Η απάντηση τον κάνει ακόμη πιο «γήινο», πιο κοσμικό και ταπεινό. Αληθινό. Βέβαια, με όσα έχει ζήσει και έχει καταφέρει, δεν είναι αυτό που περιμένεις να ακούσεις. Ή μήπως όχι; Ο Γιάννης είναι 21 χρόνων και προσπαθεί να ανταποκριθεί σε ένα άκρως απαιτητικό επαγγελματικό πρόγραμμα και να φέρει εις πέρας ευθύνες που ίσως δεν αναλογούν στην ηλικία του. Είναι φυσιολογικό λοιπόν. Ακόμη και για κάποιον που η ζωή του μόνο τέτοια δεν ήταν.

Γοητευτικός και αθώος

Ο Γιάννης, με την αθωότητα που τον διακρίνει, «απολογείται» στον εκπρόσωπο της βρετανικής εφημερίδας λέγοντας «συνέχεια λέω θα πάω την επόμενη φορά. Την επόμενη μέρα. Κι αυτό επειδή είμαι κουρασμένος από τα ταξίδια και τις προπονήσεις και ο χρόνος δεν φτάνει». Η φωνή του «σβήνει», κοιτά στον ορίζοντα, τρίβει τα γόνατα και παίζει με τα παπούτσια του. Από τον Αντετοκούμπο μόνο να κερδίσεις μπορείς. Είτε τον γνωρίσεις από κοντά είτε τον δεις να παίζει. Η συνεσταλμένη του ματιά, τα όσα κάνει στο παρκέ… Όχι όμως μόνο γι’ αυτά. Είναι γοητευτικός, ειλικρινής και απροκάλυπτα αθώος ακόμη κι όταν πρέπει να απαντήσει στις ίδιες, επαναλαμβανόμενες, τετριμμένες ερωτήσεις.

Παρ’ όλα αυτά, το πιο ελκυστικό κομμάτι της ζωής του είναι η ίδια του η ζωή. Το παρασκήνιο της. Μοιάζει με σκηνή από αμερικάνικη ταινία της δεκαετίας του ’40. Ο νέος που εργάζεται σε αναψυκτήριο και ξαφνικά επιλέγεται για να υπογράψει πολυετές συμβόλαιο για τέσσερις ταινίες.

Η ζόρικη πορεία

Η φαντασία και το μελόδραμα του κινηματογράφου συναντώνται με τη ζόρικη πορεία του Γιάννη. Το «OnMilwaukee.com» αποτύπωσε σε λίγες γραμμές τον ταραχώδη βίο της οικογένειας Αντετοκούμπο. «Ο Γιάννης, όπως και τα αδέλφια του Θανάσης, Κώστας, Αλέξανδρος, γεννήθηκε στην Ελλάδα. Μολαταύτα, ως παιδιά νιγηριανών μεταναστών δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως Ελληνες. Τίποτα δεν ήταν σταθερό και δεδομένο γι’ αυτούς. Αντιμετώπισαν εξώσεις και συχνά άλλαζαν τόπο διαμονής. Επιβίωσαν δρώντας όλοι μαζί. Τα αγόρια πουλούσαν γυαλιά ηλίου, τσάντες, καπέλα στον δρόμο. Η Βερόνικα φύλαγε μωρά, ο Τσαρλς έκανε διάφορες δουλειές. Όταν ο Γιάννης με τον Θανάση ξεκίνησαν το μπάσκετ, μοιράζονταν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια».

Ο ρατσισμός

Φυσικά, δεν «ερωτεύτηκαν» όλοι τον Αντετοκούμπο. Αμέσως μετά την επιλογή του στο ντραφτ, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, αρχηγός της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, δήλωσε περιφρονητικά: «Εάν δώσεις σε χιμπατζή στον ζωολογικό κήπο μια μπανάνα και την ελληνική σημαία, γίνεται Ελληνας;».

Δυστυχώς, υπάρχουν κι άλλοι που φέρονται ρατσιστικά απέναντι στον Γιάννη. Πριν το τζάμπολ του αγώνα γυναίκα δημοσιογράφος, όχι από Ελλάδα ή ΗΠΑ, που ήταν στα αποδυτήρια και περίμενε δηλώσεις απ' αυτόν, εξέφρασε σε συνάδελφο της την έκπληξη της  για το γεγονός ότι ο Αντετοκούμπο μιλά άπταιστα ελληνικά. Ο τελευταίος ξαφνιάστηκε. “Ναι. Φυσικά και μιλά. Είναι Έλληνας”απάντησε. Η έκπληκτη δημοσιογράφος ανοιγόκλεισε τα μάτια και σαρκαστικά ανταπάντησε: “Δεν νομίζω”.

Τον έσωσε το μπάσκετ

Η πραγματικότητα στην Ελλάδα παραμένει σκληρή. Πάνω από 200 χιλιάδες άνθρωποι ζουν στην Ελλάδα δίχως να έχουν πατρίδα. Ανήμποροι να λάβουν ιθαγένεια, αν και γεννήθηκαν στη χώρα. Ο Αντετοκούμπο, και η οικογένεια του, θα ήταν σε αυτούς αν δεν τον έσωζε η ικανότητα του στο μπάσκετ. Οι δυνατότητες του έλαμψαν και τον έσωσαν.

Αφού τον εντόπισε σκάουτερ στην Ελλάδα, τα προσόντα και το ταλέντο του ήταν αναπόφευκτο να τον οδηγήσουν στο ΝΒΑ. Από τον Φιλαθλητικό στη Σαραγόσα και από κει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Άφησε την Ευρώπη. Επιλέχθηκε στο νούμερο 15 του ντραφτ από τους Μιλγουόκι Μπακς και έκτοτε μόνο ομαλή είναι η πορεία του. Χαρούμενη και ενθουσιώδης, όπως επιτάσσει το νεαρό και άδολο της ηλικίας του. Τουιτάρισε γεμάτος χαρά τη δοκιμή του πρώτου του smoothie. Εν τω μεταξύ δεν σταματά να παίρνει ύψος και στο διαδίκτυο γίνεται χαμός με κάθε ενέργεια που δικαιολογεί το προσωνύμιο “The Greek Freak”. Το ταλέντο του “φώναζε” και υποψίαζε το φίλαθλο κοινό για αυτά που θα έβλεπε από τον Γιάννη.

Σε αφοπλίζει

Πριν τον αγώνα προετοιμάζει τον εαυτό του. Έχει να ασχοληθεί και με τους εκπροσώπους του Τύπου. Όπως πάντα είναι ευγενικός και βάζει ρεπόρτερ να καθίσει δίπλα του. Δεν γνωρίζουμε αν το κάνει για να ξεπεραστεί η διαφορά ύψους ή είναι απλά φιλικός. Το σίγουρο είναι ότι σε αφοπλίζει. Αληθινός ή όχι, σε κάνει να αισθάνεσαι φίλος και πραγματικά θέλει να μιλήσετε.

Ο αγώνας με τους Νικς έχει τελειώσει πριν αρχίσει. Η Νέα Υόρκη κατεβαίνει με ελλείψεις. Αυτό δίνει την ευκαιρία στο κοινό να εστιάσει περισσότερο στον Αντετοκούμπο. Δεν κάνει εξωπραγματικά πράγματα, όμως υπάρχουν πολλά για να θαυμάσεις. Το πιο σημαντικό, αγωνιστικά, είναι ότι δουλεύει πάνω σε αυτά που υστερεί. Όπως το σουτ. Προσπαθεί να βελτιώσει την κίνηση και γενικά ιδρώνει για να ελέγξει τις ικανότητες του. Οι Μπακς πειραματίστηκαν μαζί του και η χρησιμοποίηση του στη θέση “1” αποδίδει.

Το… ελληνικό διάλειμμα

Μετά το νικηφόρο παιχνίδι με τους Νικς, ο Γιάννης συναντά τον αδερφό του Θανάση και φεύγουν μαζί από το γήπεδο. Ο Θανάσης παίζει στην αναπτυξιακή λίγκα και τη θυγατρική της Νέας Υόρκης. Ερωτώνται από τον δημοσιογράφο του “Guardian” τι ήταν αυτό που τους απογοήτευσε στις ΗΠΑ.  “Όταν ήρθα εδώ μου έκανε εντύπωση η πολυκοσμία” αναφέρει ο Γιάννης για να συμπληρώσει ο αδελφός του. “Ναι και δεν είναι ότι αγγίζει ο ένας τον άλλο...” και μιμείται την κίνηση των ανθρώπων που προσπαθούν να αποφύγουν ο ένας τον άλλο.  “Κανείς δεν κοιτάει τίποτα” δηλώνει ο Θανάσης. Μετά ξεκίνησαν να μιλάνε ελληνικά. Ηταν η στιγμή της απομόνωσης. Της “εξαφάνισης” του σύμπαντος και της στάσης του χρόνου. Η γλώσσα τους ενώνει και τους κρατά μακριά από τη βουή του κόσμου. Φυσικά ο χρόνος κυριαρχεί και πρέπει να χωριστούν. Να χαθούν στο πλήθος που πάντα αγρυπνά και πάντα κινείται. Μόνο του. Σε αυτό το “ελληνικό” διάλειμμα μπορεί να έλεγαν οτιδήποτε. Μπορεί να σχεδίαζαν να πάνε στην τράπεζα…

πηγή 

Ο μικρός μου αδελφός από το φεγγάρι

 

Τι είναι το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το απροσδόκητο, το δύσκολο, ίσως και το μη φυσιολογικό; Ένα παιδί στο φεγγάρι μήπως; Ένα παιδί σε τόπο που δεν έχει πάει κανείς;  Σαν να λέμε  ένα παιδί με αυτισμό…  

Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και ο γάλλος κινηματογραφιστής Frédéric Philibert όταν δημιούργησε την ταινία κινουμένων σχεδίων  με τίτλο: “Mon petit frère de la lune” (Ο μικρός μου αδελφός από το φεγγάρι). Με ευαισθησία και ιδιαίτερα διακριτική διαχείριση του ζητήματος του παιδικού αυτισμού, το θέμα της ταινίας περιστρέφεται γύρω από ένα μικρό κορίτσι  που περιγράφει την προσωπικότητα, τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του μικρού αυτιστικού αδελφού της. Το εξαιρετικό κείμενο της ταινίας σε συνδυασμό με την ευαισθησία και αθωότητα που αποπνέουν οι σκέψεις και τα συναισθήματα ενός παιδιού-παρατηρητή, δημιουργούν μια ξεχωριστή  κατάθεση ψυχής για τον αυτισμό και πώς αυτός βιώνεται κοινωνικά, ενδοοικογενειακά, συναισθηματικά…

 

 

 

* Η ταινία, εκτός των άλλων διακρίσεων, έλαβε το Β’ Βραβείο Καλύτερης Ταινίας μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με θέμα την Αναπηρία “Emotion Pictures”.

πηγή

ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΑΕΙ Η… «ΚΑΤΑΡΑ» ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

 

Πρόκειται πραγματικά για μια καταπληκτική ιστορία που δείχνει πως η παρουσία της Ρωμιοσύνης εξακολουθεί να «αιωρείται» σε πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας όπου άνθησε επί αιώνες.

Όπως αναφέρεται, οι κάτοικοι μιας κωμόπολης της περιοχής του Balıkesir, πιστεύουν πως είναι κακότυχοι και πως η κωμόπολη τους, το Büyukdere, όπου πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών κατοικούσαν ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί, δεν έχει κανένα μέλλον. Αλλά το ενδιαφέρων σε αυτή την ιστορία είναι πως αποδίδουν όλα τα δεινά τους στην… «κατάρα» των Ελλήνων που κατοικούσαν στην περιοχή τους και έφυγαν μετά την Μικρασιατική καταστροφή.

Οι κάτοικοι του Büyukdere πιστεύουν ότι τα σημερινά σπίτια τους όπου κατοικούσαν οι παλιοί ιδιοκτήτες, Έλληνες της Μικράς Ασίας, είναι καταραμένα, γιατί οι ιδιοκτήτες τους πριν φύγουν διωγμένοι από τα άτακτα στρατεύματα του Κεμάλ που προήλαυναν, είχαν ρίξει κατάρα πίσω τους να μην αξιωθεί άνθρωπος που θα κατοικήσει εκεί να προκόψει και να ευημερήσει. Από τότε, όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι της περιοχής που είχαν έρθει για να μείνουν στα σπίτια των Ρωμιών κατοίκων, δεν έχουν δει καμιά προκοπή. Η οικονομική τους κατάσταση είναι οικτρή και κάθε προσπάθεια που έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια για να δούνε μια «άσπρη μέρα»είναι μάταιη, όπως υποστηρίζουν, χωρίς να δούνε στον ήλιο μοίρα, λες και κάποιος τους κατατρέχει και δεν τους αφήνει να σταθούν σε χλωρό κλαρί.

Η πόλη τους όπως αναφέρεται, ήταν πριν από την μικρασιατική καταστροφή κατά 70% ελληνική και εκεί υπήρχε μια ανθούσα ελληνική κοινότητα που καταστράφηκε με την υποχώρηση του ελληνικού στρατού το 1922, υποχώρηση που ανάγκασε τους κατοίκους του Büyukdere, (Μεγάλο Ρέμα), να εγκαταλείψουν τις πατρικές τους εστίες και να φύγουν διωκόμενοι στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα όσα υποστήριξε ένας πρώην δήμαρχος της κωμόπολης, ο Nadı Baklaci, ο οποίος επίσης μένει σε ελληνικό παλιό σπίτι, όταν οι Ρωμιοί αναγκάστηκαν να φύγουν και είδαν ότι έρχονταν η μεγάλη καταστροφή, έριξαν…κατάρα πίσω τους στα σπίτια που εγκατέλειπαν να μην ευτυχήσουν οι μουσουλμάνοι που θα πάνε να τα κατοικήσουν και να τα «μαγαρίσουν». Αυτή η κατάρα, όπως ισχυρίζεται ο Baklaci, «μας κυνηγάει μέχρι σήμερα. Είμαστε συνεχώς χρεωμένοι, οι σοδιές μας ποτέ δεν πανε καλά, τα χωράφια μας δεν αποδίδουν και οι οικογένειες μας πέφτουν από την μια συμφορά στην άλλη».

Μια άλλη χαρακτηριστική απόδειξη για την ελληνική κατάρα, όπως αναφέρει ο πρώην δήμαρχος του Μεγάλου Ρέματος, είναι πως όσοι προσπάθησαν να κάνουν ανακαινίσεις στα παλιά ελληνικά σπίτια που πήραν και κατοίκησαν μετά την μικρασιατική καταστροφή δεν τα κατάφεραν. Κατά περίεργο τρόπο κάθε προσπάθεια σοβαρής ανακαίνισης δεν μπορούσε να προχωρήσει γιατί όλο και κάποιο ατύχημα χτύπησε τους μαστόρους. «Κάθε πέτρα που προσπαθούσαμε να βάλουμε έπεφτε πάνω στο κεφάλι μας», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρώην δήμαρχος της «καταραμένης» πόλης. «Μερικοί σκέφτηκαν να μετατρέψουν την εκκλησία των Ρωμιών σε σχολείο, αλλά κόντεψε να πέσει όλη η οροφή στο κεφάλι τους. Κανένας δάσκαλος δεν δέχονταν να διδάξει μέσα σε αυτό το σχολείο, με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να είναι χωρίς δάσκαλο. Μέχρι και το νερό που πίνουμε πολλές φορές φοβόμαστε ότι είναι καταραμένο και μπορεί να μας φέρει καμιά επιδημία.» Τόση μάλιστα είναι η απελπισία των κατοίκων της περιοχής, που τα ρίχνουν όλα στην «ελληνική κατάρα», ώστε σκέφτονται να εγκαταλείψουν ομαδικά την «καταραμένη πόλη» και να πάνε αλλού να βρούνε την τύχη τους παρ όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή που στο Büyukdere ζούσαν οι Έλληνες, οι οποίοι είχαν μια δυναμική κοινότητα με πολλούς μαστόρους και πετυχημένους επαγγελματίες.

Αλλά το φαινόμενο της «ελληνικής κατάρας» που πιστεύουν οι Τούρκοι για τις περιοχές όπου άλλοτε κατοικούσαν Έλληνες, δεν είναι το μοναδικό στην περιοχή. Είναι γνωστό πως στην ακτή της Μεσογείου, στην νοτιοδυτική Τουρκία, υπάρχουν οι λεγόμενες «πόλεις φάντασματα» πρώην ανθούσες ελληνικές εστίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μάκρη, οι κάτοικοι της οποίας είχαν έρθει στην Νέα Μάκρη της Αττικής. Οι πόλεις αυτές είναι έρημες γιατί οι Τούρκοι δεν τόλμησαν ποτέ να πάνε να τις κατοικήσουν, φοβούμενοι όπως αναφέρεται την κατάρα που είχαν ρίξει πίσω τους οι παλιοί Έλληνες κάτοικοι. Μόνο τις στέγες είχαν τολμήσει να αφαιρέσουν και έτσι το θέαμα που παρουσιάζουν είναι σπίτια χωρίς στέγη, δρόμοι έρημοι, πόλεις στοιχειομένες που άλλοτε έσφυζαν από ζωή του ελληνικού μικρασιατικού στοιχείου.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Η Αλβανία στηρίζει όλες τις θρησκείες πλην της ορθοδοξίας

Η επιλεκτική ανεξιθρησκία του Ράμα. Το Αλβανικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας δώρισε κτίριο στην καθολική εκκλησία της χώρας.

Χθες σε κλήμα συγκίνησης και μπροστά στις κάμερες, η Αλβανίδα υπουργός Εθνικής Αμύνης, Μιμί Κοδέλη, παρέδωσε η ίδια τους τίτλους ιδιοκτησίας ενός κτιρίου που ανήκει στο Υπουργείο Άμυνας, στο καθολικό ίδρυμα, «Αδελφές της Μητέρας Τερέζας», στην πόλη Πούκα.

Σε δηλώσεις τις η υπουργός είπε, «Είναι απλά και μόνο το καθήκον μου ως υπουργός της κυβέρνησης που εκπροσωπώ, με μια μικρή προσπάθεια, να καταστώ δυνατή κάτι το οποίο θα´πρεπε να είχε γίνει και να είχε εξασφαλιστεί, δεκαετίες πριν».

Ενώ ο, επίσκοπος Λουτσίαν Αυγουστίνος, ευχαρίστησε θερμά την Αλβανίδα Υπουργό για το πολύτιμο δώρο.

Μετά την ομιλία, ο σεβασμιότατος Αυγουστίνος ανακάλυψε την πλάκα που βρίσκεται στην είσοδο του θρησκευτικού ιδρύματος με την επιγραφή:

«Δώρο του Υπουργού Άμυνας στις Αδελφές της Μητέρας Τερέζα με ευγνωμοσύνη για την εξαιρετική δουλειά τους. Ο Θεός να σας ευλογεί! Μίμι Κοδέλι.»

Δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστη η κίνηση της αλβανικής κυβέρνησης και η δήλωση της Αλβανίδας υπουργού Αμύνης που είπε πως, «με μια μικρή προσπάθεια, κατάστηθα δυνατή κάτι το οποίο θα´πρεπε να είχε γίνει και να είχε εξασφαλιστεί, δεκαετίες πριν».

Η στάση της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Εντι Ράμα προκαλεί πολλά ερωτήματα απέναντι στους ορθοδόξους χριστιανούς στην Αλβανία.

Στο μυαλό μας έρχονται οι εικόνες βαρβαρότητας, έξωσης και αρπαγής της εκκλησίας της Παναγιάς στην Πρεμετή, όπου αδιάψευστα ντοκουμέντα αποδεικνύουν τη συνέχεια της εκκλησίας της Γέννησης της Θεοτόκου στην Πρεμετή από τον 17ο αιώνα και που η πλειονότητα του κόσμου είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, μάλιστα, μόλις λίγες ήμερες πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα. Οι χριστιανοί ορθόδοξοι της Πρεμετής έζησαν τις θλιβερές εικόνες της κατάληψης της εκκλησίας με την συνδρομή μπράβων ιδιωτικής εταιρείας από την αλβανική κυβέρνηση και της απομάκρυνσης με φορτηγό των εικόνων και όλων των ιερών σκευών και την μετατροπή του ιερού χώρου σε πολιτιστικό κέντρο.

Μια πρωτοφανής επιχείρηση καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θρησκευτικών ελευθεριών καθώς και μειονοτικών δικαιωμάτων.

Η στάση της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Έντι Ράμα αποδεικνύει την υποκρισία της αλβανικής κυβέρνησης αλλά είναι και επιλεκτική στην θρησκευτική "toleranca" που διατυμπανίζει και θέλει να παρουσιάζει την χώρα ως πρότυπο.

Να υπενθυμίσουμε ότι, ο αρχιεπίσκοπος  Αναστάσιος ζητά ακόμη από την αλβανική κυβέρνηση να πάρει θέση για τη συμφωνία που υπογράφηκε το 2009 και πέρασε από τη Βουλή, με βάση την οποία η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα επιστρέψει τα διάφορα μνημεία και επιπλέον εγγυάται την προστασία της θρησκευτική ελευθερίας και λατρείας.

Από την άλλη, πριν λίγες εβδομάδες ο Ράμα ανακοίνωσε ότι η αλβανική κυβέρνηση θα συμμετέχει στην ανέγερση του μεγαλυτέρου τζαμιού των Βαλκανίων, στα Τίρανα.
πηγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΨΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Θρησκευτικά”, από το ιστολόγιο Ενωμένη Ρωμηοσύνη, την ακόλουθη ανακοίνωση του Γέροντα της Καλύβης της Αναστάσεως της Καψάλας του Αγίου Ορους, Ιερομόναχου Ευθυμίου:

“Ἐκ μέρους τοῦ Ἱερομονάχου Εὐθυμίου, Γέροντος τῆς Ἱερᾶς Καλύβης Ἀναστάσεως, Καψάλα Ἁγίου Ὄρους, μέ ἀφορμή συζητήσεις σχετικές μέ τό τεῦχος τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων: «Ἅγιον Ὄρος: Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως».

«Ἡ πρόσφατη ἔκδοση τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, «Ἅγιον Ὄρος: Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως» (Ἅγιον Ὄρος 2014), ἀποτελεῖ πολύ καλή ἔκδοση καί σωστή ἀναφορά στίς παλαιές ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καί στά ὁμολογιακά κείμενα τῶν ὁσιολογιωτάτων Ἡγουμένων καί παλαιῶν Γεροντάδων. Εἶμαι ἀπολύτως σύμφωνος μέ τίς ἀποφάσεις αὐτές καί τά κείμενα. Αὐτό εἶναι τό φρόνημα τῶν Πατέρων μας καί ἡ Παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἔτσι δείχνουμε τή στάση μας ἀπέναντι στούς ἑτεροδόξους καί στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄν ἐμεῖς ἀλλάξουμε τώρα τό φρόνημά μας, θά προδώσουμε τούς Πατέρες, τούς Γεροντάδες μας. Αὐτή εἶναι ἡ συνείδηση τοῦ Ἁγίου Ὄρους».

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος

Ἱερά Καλύβη Ἀναστάσεως, Καψάλα”

Εκφράζουμε την πιο ειλικρινή μας χαρά επειδή μας ανέπαυσε τη συνείδηση απολύτως η μεγάλη αυτή μορφή του σύγχρονου Αθωνικού μοναχισμού, ο Ιερομόναχος Ευθύμιος, Γέροντας της Καλύβης της Αναστάσεως της Καψάλας, ο οποίος ένιωσε την ανάγκη να συνταχθεί δημόσια με όσους Αγιορείτες Πατέρες εξέδωσαν το βιβλίο εναντίον των ορυμαγδού του αίσχους των οικουμενιστικών εκτροπών που παρατηρούνται τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά όσων συνέβησαν κατά την πρόσφατη μετάβαση του Πάπα Φραγκίσκου στο Φανάρι για την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Θρόνου.

Ως γνωστόν οι μοναχοί του Αγίου Ορους, αλλά και οι ανά την Οικουμένη παραδοσιακοί πιστοί, λαμβάνουν πάρα πολύ σοβαρά υπόψη όσα λέγει ο Ιερομόναχος Ευθύμιος, επειδή γνωρίζουν και θαυμάζουν τα ασκητικά του παλαίσματα, την αγία βιοτή του, την πατερική του κατάρτιση και το ορθόδοξό του φρόνημα. Ως εκ τούτου η Ανακοίνωσή του έχει λίαν βαρύνουσα σπουδαιότητα στη συνείδησή τους.

Οι πιστοί, με άφατο πόνο ψυχής, παρακολουθούν   απολύτως αποκαρδιωμένοι και βαθύτατα σκανδαλισμένοι την προκλητικά απαράδεκτη σιωπή των Αγιορειτικών Μονών (με μοναδική εξαίρεση την Ιερά Μονή Ζωγράφου) για τα φοβερά οικουμενιστικά αίσχη που συνέβησαν πρόσφατα στο Φανάρι.

Γι’ αυτό χαίρονται και αγάλλουν όταν καθολικού κύρους μορφές του Αθωνικού μοναχισμού, όπως ο Ιερομόναχος Ευθύμιος, ρίχνουν  αποφασιστικά το τεράστιο πνευματικό βάρος τους στη μάχη εναντίον του Οικουμενισμού.

Ελπίζουμε ότι τούτο θα έχει βαρύνουσα σημασία για τη λήψη απόφασης από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Ορους ώστε το σύνολο της Αθωνικής μοναχικής πολιτείας να καταδικάσει επίσημα -και με τη δέουσα αυστηρότητα- τις οικουμενιστικές παρεκτροπές που σημειώθηκαν.
πηγή

Η ευτυχία μας βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων

Μια ομάδα 50 ατόμων παρακολουθούσε ένα σεμινάριο. Ξαφνικά ο ομιλητής σταμάτησε και ζήτησε από όλους τους παρευρισκόμενους να πάρουν μέρος σε μια ομαδική δραστηριότητα.

Έδωσε στον καθένα από αυτούς ένα μπαλόνι και τους ζήτησε να γράψουν το όνομα τους επάνω του, χρησιμοποιώντας ένα μαρκαδόρο. Στη συνέχεια μάζεψε όλα τα μπαλόνια , τα τοποθέτησε σε ένα άλλο δωμάτιο και ζήτησε από τους συμμετέχοντες να τρέξουν και να βρουν το μπαλόνι τους μέσα σε 5 λεπτά.

Επικράτησε χάος. Όλοι μανιωδώς έψαχναν για τα μπαλόνια στα οποία είχαν γράψει τα ονόματα τους επάνω. Ο ένας έσπρωχνε με βία τον άλλον ενώ υπήρξαν και φραστικές αντεγκλήσεις, όχι και τόσο ευγενικές.

Όταν το περιθώριο των 5 λεπτών ολοκληρώθηκε, κανείς δεν είχε καταφέρει να βρει το δικό του μπαλόνι.

Ο ομιλητής τότε ζήτησε από όλους να πάρουν στα χέρια τους ένα τυχαίο μπαλόνι και να το δώσουν στο πρόσωπο του οποίου το όνομα υπήρχε γραμμένο πάνω του.
Μέσα σε πολύ λίγα λεπτά ο καθένας είχε το δικό του μπαλόνι.

Ο ομιλητής τους ζήτησε να σταματήσουν για λίγο την φασαρία και τους είπε:

«Ακριβώς αυτό που ζήσατε μόλις τώρα συμβαίνει και στη ζωή μας. Όλοι μανιωδώς ψάχνουν για την ευτυχία, παντού γύρω τους, χωρίς αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές.
Η ευτυχία μας βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Αν τους κάνετε ευτυχισμένους θα βρείτε και εσείς με τη σειρά σας την δική σας ευτυχία. Αυτός λοιπόν είναι ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής.»

πηγή

Εκεί που δεν σε δικαιολογώ, σε πονώ!

 

 Όσιος Παίσιος
Είχε ένα απλό και ξεκάθαρο τρόπο να αποδραματοποιεί τα πράγματα, που σε νέα ηλικία μεγαλοποιούμε συνήθως. Τα έφερνε στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Έγραφε σε απάντησή του:
-Διάβασα το γράμμα σου και είδα τα δικαιολογημένα κλάματα τα οποία έχουν στο βάθος την αιτία της αλλαγής, που σκέπτεσαι να γίνει (του τόπου) και της αλλαγής που σκέπτεσαι και αγωνίζεσαι (του τρόπου). Όλα αυτά σιγά-σιγά θα ταχτοποιηθούν και χρειάζεται λίγη υπομονή και λίγος αγώνας και πολύ εμπιστοσύνη στο Θεό, με ταπείνωση. Πιστεύω να μπόρεσα να εκφρασθώ. Μια μπόρα είναι κι αυτή και θα περάσει…
-Η μπόρα φέρνει και βροχή, η οποία καθαρίζει την ατμόσφαιρα και πλένει τον τόπο, και βοηθάει για την βλάστηση.
-Δεν τα θεωρώ επομένως «ανοησίες» αυτά που μου γράφεις, αλλά καταλαβαίνω, και σου δίδω δίκιο μέχρις ενός σημείου, και εκεί που δεν σε δικαιολογώ, σε πονώ. Εάν είχες λίγη πίστη, θα άλλαζαν σχεδόν όλα, και εάν είχες και λίγη ταπείνωση παραπάνω, θα κρατούσες τη χάρη του Θεού με το ενοικιοστάσιο!
-Τώρα είναι καλό να ησυχάσεις. Μια πολύ σοβαρή εργασία είναι να διαβάζεις βίους αγίων και να τους αποδίδεις. Αυτό, μαζί με την προσευχή θα συγκεντρώσει το νου σου την καρδιά και τις δυνάμεις σου και έτσι ας πούμε, όλη σου η ύπαρξη θα κυλά στο αυλάκι του Θεού...

Αν η φωτιά ήταν νερό…

Έχετε ποτέ φανταστεί την εικόνα της φωτιάς να μετατρέπεται σε νερο; Ο καλλιτέχνης που επιμελήθηκε τις παρακάτω φωτογραφίες το σκέφτηκε και κατάφερε να παράξει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Καθημερινά αντικείμενα που χρησιμοποιούμε για φωτιά γεμίσανε …υγρασία.




πηγή

Ας παραπονιόμαστε λιγότερο

Αν θεωρείς ότι είσαι δυστυχής, κοίτα αυτούς.

Αν πιστεύεις ότι ο μισθός σου είναι χαμηλός, αυτή τι να πει;
Αν νομίζεις ότι δεν έχεις πολλούς φίλους... είσαι τουλάχιστον καλύτερα από αυτόν.
Είσαι λυπημένος επειδή δεν μπορείς να πας στο αγαπημένο σου σχολείο, αυτοί δεν έχουν επιλογές.
Σε κουράζουν οι φροντίδες των γονιών σου; αυτά, δεν έχουν γονείς καν....
Έχεις βαρεθεί κάποια παιχνίδια; αυτά δεν έχουν επιλογή...
Κάποιος σου πήρε Adidas αντί για Nike; αυτοί έχουν μόνο μια «μάρκα»....
Θέλεις διαφορετικό φαγητό τουλάχιστο τρεις φορές τη μέρα, Αυτοί λιμοκτονούν!
Δεν βρίσκεις νέα ποτά όλο τα ίδια pepsi και coke cola, αυτή είναι η καλύτερη επιλογή για να ξεδιψάσει.
Μισείς τα μαλλιά σου και τα μαλακτικά, με το ζόρι βρίσκουν νερό να κάνουν μπάνιο.
Δεν είσαι ευγνώμων που έχεις κρεβάτι να κοιμηθείς; Αυτοί εύχονται να βρουν ένα μέρος κάθε βράδυ για να κοιμηθούν.
Όταν είσαι έτοιμος να παραιτηθείς απ΄όλα, σκέψου αυτόν τον άνθρωπο...
Ρίξε μια ματιά γύρω σου και νιώσε ευγνώμων για όλα όσα έχεις σ΄ετούτη την πρόσκαιρη ζωή....
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κλαίμε για πράγματα που δεν έχουμε, καλύτερα να αγαπάμε όλα αυτά που έχουμε.
Όλοι βρίσκουν ένα λόγο να είναι χαρούμενοι. Εσύ γιατί δεν μπορείς; 
Μην σκέφτεσαι ποσές στιγμές είναι στην ζωή; Σκέψου πόση ζωή είναι σε κάθε στιγμή....
Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή σου που θα τραβήξουν το μάτι σου πολύ λίγα όμως που θα τραβήξουν την καρδιά σου....
Ευχαριστώ τον Θεό που με κρατάει σαν το πιο χαρούμενο άνθρωπο στον κόσμο. Δεν είσαι ευγνώμον; 
Τότε ας παραπονιόμαστε λιγότερο και ας δίνουμε περισσότερο.