Νά τι χρειάζεται η ψυχή ενός μικρού παιδιού: α)Ήλιο β)Παιδικά Παιχνίδια γ)Φωτεινό παράδειγμα και μιά σταλιά αγάπη.

Φ. Ντοστογιέφσκι

Μας λείπουν τα λεφτά;

 

 

Τὸ νὰ εἶ­σαι φτω­χός, δὲν ἐμ­πο­δί­ζει νὰ εἶ­σαι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος. Σή­με­ρα νο­μί­ζου­με, ὅ­τι γιὰ νὰ βο­η­θᾶς τὸν συ­νάν­θρω­πό σου, πρέ­πει νὰ ἔ­χεις. Τό­σα πολ­λά, ποὺ νὰ σοῦ πε­ρισ­σεύ­ουν. Ἀλ­λι­ῶς τί νὰ δώ­σεις;

Πα­λι­ό­τε­ρα ὅ­μως οἱ Χρι­στια­νοὶ ἦ­ταν δι­α­φο­ρε­τι­κοί. Δὲν κοί­τα­ζαν ἂν πε­ρισ­σεύ­ει κά­τι γιὰ νὰ δώ­σουν. Ἀλ­λ’ ἀ­π’ αὐ­τὸ ποὺ εἶ­χαν, λί­γο ἢ πο­λύ, βο­η­θοῦ­σαν καὶ τὸν φτω­χό. Ἡ ἀ­γά­πη, ἡ φι­λαν­θρω­πί­α, ἦ­ταν πάν­τα ὑ­πό­θε­ση καρ­διᾶς, ὄ­χι χρη­μά­των.

Ὁ με­γά­λος Ρῶ­σος συγ­γρα­φέ­ας Μα­ξὶμ Γκόρ­κη, ποὺ ξε­κί­νη­σε τὴ ζω­ή του πάμ­φτω­χος καὶ ὀρ­φα­νός, ἀ­να­φέ­ρει συ­χνὰ στὰ γρα­πτά του τὴ για­γιά του. Μιὰ φτω­χειὰ θε­ο­φο­βού­με­νη γυ­ναί­κα, ποὺ τὸν μά­θαι­νε ἔμ­πρα­κτα τὴ μυ­στι­κὴ φι­λαν­θρω­πί­α. Γρά­φει λοι­πὸν ὁ Γκόρ­κη στὸ ἔρ­γο του «Στὰ ξέ­να χέ­ρια»:

«Κα­τὰ τὰ με­σά­νυ­χτα ἡ για­γιὰ μὲ ξύ­πνη­σε χα­ϊ­δευ­τι­κά.

-   Πᾶ­με; Ἅ­μα μο­χθή­σεις γιὰ τὸν κο­σμά­κη, τὰ χέ­ρια σου θὰ γι­ά­νου­νε πιὸ γρή­γο­ρα (ὁ Γκόρ­κη εἶ­χε ζε­μα­τί­σει τὰ χέ­ρια του μὲ βρα­στὸ νε­ρό).

Μὲ πῆ­ρε ἀ­π’ τὸ χέ­ρι καὶ μὲ ὁ­δή­γη­σε μὲς στὸ σκο­τά­δι σὰν τυ­φλό. Ἡ νύ­χτα ἦ­ταν μαύ­ρη, ὑ­γρή, φύ­σα­γε ἀ­στα­μά­τη­τα… Ἡ για­γιὰ κον­το­ζύ­γω­νε προ­σε­χτι­κὰ στὰ σκο­τει­νὰ πα­ρά­θυ­ρα, στὰ φτω­χό­σπι­τα, σταυ­ρο­κο­πι­ό­ταν τρεῖς φο­ρές, ἄ­φη­νε στὸ περ­βά­ζι πέν­τε κα­πί­κια (λε­πτὰ) καὶ τρί­α κου­λου­ρά­κια, ξα­να­σταυ­ρο­κο­πι­ό­ταν κοι­τά­ζον­τας τὸν δί­χως ἄ­στρα οὐ­ρα­νὸ καὶ ψι­θύ­ρι­ζε:

-   Πα­να­γί­α, Δέ­σποι­να τῶν Οὐ­ρα­νῶν, βο­ή­θη­σε τὸν κο­σμά­κη! Ὅ­λοι μας, …ὂ­λοι μας εἴ­μα­στε ἁ­μαρ­τω­λοὶ μπρο­στά σου, μη­τε­ρού­λα!  

Ὅ­σο ξε­μα­κραί­να­με ἀ­π’ τὸ σπί­τι, τό­σο πιὸ ἔ­ρη­μα καὶ νε­κρω­μέ­να γί­νον­ταν ἕ­να γύ­ρω… Δώ­δε­κα φο­ρὲς σί­μω­σε ἡ για­γιὰ στὰ πα­ρά­θυ­ρα, ἀ­φή­νον­τας στὰ περ­βά­ζια τὴν «κρυ­φὴ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη». Ἄρ­χι­σε νὰ χα­ρά­ζει, μὲς ἀ­π’ τὸ σκο­τά­δι φυ­τρώ­να­νε γκρί­ζα σπί­τια…

-   Κου­ρά­στη­κε ἡ γριά, ἔ­λε­γε ἡ για­γιά, και­ρὸς νὰ γυ­ρί­σου­με σπί­τι. Θὰ ξυ­πνή­σουν αὔ­ριο οἱ νοι­κο­κυ­ρά­δες καὶ θὰ δοῦν πὼς ἡ Με­γα­λό­χα­ρη κά­τι ἔ­χει φέ­ρει γιὰ τὰ παι­δά­κια τους. Ὅ­ταν σοῦ λεί­πουν ὅ­λα, καὶ τὸ λί­γο πιά­νει τό­πο! Ὤχ, μι­κρέ μου Ἀ­λι­ό­σα (αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα τοῦ Γκόρ­κη), με­γά­λη φτώ­χεια στὸν κο­σμά­κη καὶ δὲν τὸν γνοι­ά­ζε­ται κα­νέ­νας.

Ὁ πλού­σιος τὸν Κύ­ριο δὲν σκέ­φτε­ται

τὴν τρο­με­ρή του κρί­ση δὲν φαν­τά­ζε­ται

τὸν φτω­χὸ δὲν τὸν ἔ­χει δι­κὸ μη­δὲ ἀ­δερ­φὸ

γι­ο­μί­ζει μο­νά­χα σα­κοῦ­λες χρυ­σὸ

τὸ χρυ­σί­ον θὰ γί­νει στὴν κό­λα­ση κάρ­βου­νο!

-   Ἔ­τσι εἶ­ναι! Πρέ­πει νὰ ζεῖ ὁ φί­λος γιὰ τὸν φί­λο κι ὁ Θε­ὸς γιὰ ὅ­λους!…

Νοι­ώ­θω ἀ­ό­ρι­στα πὼς πῆ­ρα μέ­ρος σὲ κά­τι ποὺ δὲν θὰ τὸ ξε­χά­σω πο­τέ… Κά­τσα­με δί­πλα στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα, σ’ ἕ­να παγ­κά­κι… κι ἡ για­γιὰ μοῦ ’­λε­γε:

-   Εἶ­ναι ’­δῶ μιὰ Ὁ­βριὰ κι ἔ­χει ἐν­νιὰ ψυ­χὲς παι­διά, τό ’­να μι­κρό­τε­ρο ἀ­π’ τ’ ἄλ­λο. Τὴ ρω­τά­ω: Πῶς τὰ φέρ­νεις βόλ­τα, Μο­σέβ­να; Κι αὐ­τὴ μοῦ λέ­ει: Μὲ τὸν Θε­ό μου ζῶ, μὲ ποι­ὸν ἄλ­λο νὰ ζή­σω;

Ἔ­γει­ρα στὸ ζε­στὸ πλευ­ρὸ τῆς για­γιᾶς καὶ μὲ πῆ­ρε ὁ ὕ­πνος…

…Στὸ δά­σος ὅ­λο τὸ κα­λο­καί­ρι ὣς ἀρ­γὰ τὸ φθι­νό­πω­ρο μά­ζευ­ε χόρ­τα, βα­τό­μου­ρα, μα­νι­τά­ρια καὶ φουν­τού­κια… Ἡ για­γιὰ τὰ πού­λα­γε καὶ βγά­ζα­με τὸ ψω­μί μας… Ἀ­πὸ κά­τι γρα­τζου­νι­ὲς στὴ φλού­δα τοῦ δέν­τρου ποὺ μό­λις τὶς ξε­χώ­ρι­ζες, μοῦ ’­δει­χνε τὶς κου­φά­λες τοῦ σκί­ου­ρου καὶ ’­γὼ σκαρ­φά­λω­να στὸ δέν­τρο κι ἄ­δεια­ζα τὴ φω­λιά του, παίρ­νον­τάς του τὶς προ­μή­θει­ες γιὰ τὸν χει­μώ­να σὲ φουν­τού­κια…

Κά­θε φο­ρὰ ποὺ μά­ζευ­ε λί­γα χρή­μα­τα ἀ­π’ τὰ μα­νι­τά­ρια καὶ τὰ φουν­τού­κια ποὺ πού­λα­γε, τ’ ἄ­φη­νε στὰ περ­βά­ζια κά­νον­τας τὶς «κρυ­φὲς ἐ­λε­η­μο­σύ­νες» της. Κι αὐ­τή, ἀ­κό­μα καὶ τὶς γι­ορ­τά­δες, φό­ρα­γε κου­ρέ­λια καὶ μπα­λω­μέ­να.

-   Χει­ρό­τε­ρη κι ἀ­πὸ ζη­τιά­να γυ­ρί­ζεις, μὲ ντρο­πιά­ζεις!  γκρί­νια­ζε ὁ παπ­πούς.

-   Δὲν πει­ρά­ζει, δὲν εἶ­μαι κό­ρη σου κι οὔ­τε πά­ω γιὰ νύ­φη».

Ἡ καρ­διὰ τῆς για­γιᾶς αὐ­τῆς ἦ­ταν γε­μά­τη ἀ­γά­πη. Γι’ αὐ­τὸ δὲν ἔ­βλε­πε τὴ φτώ­χεια τὴ δι­κή της, ἀλ­λὰ σκε­φτό­ταν πρῶ­τα τὴ φτώ­χεια τοῦ ἄλ­λου, ὅ­πως πα­ραγ­γέλ­λει τὸ ἅ­γιο Εὐ­αγ­γέ­λιο (Α΄ Κορ. 10, 24). Ἡ ἀ­γά­πη της τὴν ἔ­σπρω­χνε νὰ βρί­σκει τοὺς πιὸ πε­ρί­ερ­γους τρό­πους γιὰ νὰ βο­η­θή­σει. Ἂν κοί­τα­ζε τὸν ἑ­αυ­τό της, δὲν θὰ τῆς πε­ρίσ­σευ­ε πο­τὲ καὶ γιὰ κα­νέ­ναν τί­πο­τε. Εἶ­χε ὅ­μως καρ­διὰ καὶ οὔ­τε ποὺ ἔ­νοι­ω­θε νὰ τῆς λεί­πουν τὰ λε­φτά.

Ὑ­πέ­ρο­χες ψυ­χές!

Σί­γου­ρα σή­με­ρα ἐ­μεῖς ἔ­χου­με πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­π’ τὴ για­γιά, ποὺ  πρό­σμε­νε νὰ τὴν τα­ΐ­σουν οἱ σκί­ου­ροι. Σὰν τί ἀ­πο­λο­γί­α θά ’­χου­με λοιπὸν γι’ αὐτὸν τὸν μί­ζε­ρο ἐγ­κλει­σμό μας στὸ κα­βού­κι τοῦ ἑ­αυ­τού­λη μας; Τί χει­ρό­τε­ρο κα­κὸ ἄλ­λω­στε ἔ­κα­νε καὶ ὁ ἄ­φρων πλού­σιος τῆς πα­ρα­βο­λῆς; (Λουκ. 12, 13-21).

Καιρὸς ν’ ἀ­φή­σου­με τὴ φί­λαυ­τη καὶ στεί­ρα λο­γι­κή μας. Ἂς δώ­σου­με πι­ό­τε­ρη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸν Θε­ό, ποὺ λέ­ει πὼς πλου­τί­ζει καὶ δὲν φτω­χαί­νει ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη (Τωβ. 4, 9-10· 12, 8-10).

Ὄ­χι Χρι­στού­γεν­να λοιπὸν καὶ Πά­σχα μόνο, ἀλ­λὰ πάν­το­τε ἂς δί­νου­με δυ­να­μι­κὰ τὸ «πα­ρών», ἁ­μιλ­λώ­με­νοι σὲ προ­σφο­ρὰ ἀ­γά­πης. Δὲν τρῶνε μό­νο στῶν γι­ορ­τῶν τὶς μέρες οἱ φτωχοί, μὰ ὁ­λό­κλη­ρο τὸν χρό­νο, ὅ­πως ὅ­λοι μας. Καὶ στοὺς καιροὺς τῆς κρί­σης δὲν λι­γο­στεύ­ουν, μὰ πληθαίνουν πάντα οἱ φτω­χοί. Τότε χρειάζεται ν’ αὐξάνουμε τὶς καλωσύνες μας κι ἐμεῖς, ἀν­τὶ νὰ τὶς στε­ρεύ­ου­με.

Τὸ χέ­ρι τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ν’ ἁ­πλω­μέ­νο ἀ­δι­ά­κο­πα, ζη­τι­α­νεύ­ον­τας τὴν ὅ­ποι­α προ­σφο­ρά μας.

Λεφτὰ ὑπάρχουν! Ὅπου ὑπάρχει καὶ καρδιά!

Μόνο νὰ θέ­λου­με! Καὶ ἡ ἀ­γά­πη πάν­το­τε θὰ βρί­σκει τρό­πο!

πηγή

"Μη ζητάς ελαφρύ φορτίο! Ζήτα..."

"Μη ζητάς ελαφρύ φορτίο!
Ζήτα δυνατές πλάτες..."
 Ρήση Γέροντος.-


                                                                                                           Το ακούσαμε από την Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη.
Αφιέρωση αμφοτεροδέξιου :
Στον Παναγιώτη και στην Σοφία 
(& σε όλους τους γονείς, που ξαγρυπνούν δίπλα στα παιδιά τους...)

πηγή

Η ζωή σε ένα… τοίχο

Τα αδέρφια Gabriel και Tiago Primo, καλλιτέχνες και οι δύο από τη Βραζιλία, μετέτρεψαν την εξωτερική πλευρά του τοίχου μιας γκαλερί σε σπίτι, στο οποίο μάλιστα περνούν τις μισές ώρες της ημέρας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο και ταυτόχρονα περίεργο έργο τέχνης.

Κάνουν σχεδόν ότι μπορεί να κάνει κανείς και σε ένα… φυσιολογικό σπίτι, αφού έχουν στερεώσει στον ύψους 10 μέτρων τοίχο διάφορα έπιπλα όπως ένα κρεβάτι και έναν καναπέ στα οποία κοιμούνται, ένα τραπέζι στο οποίο τρώνε, ακόμα και μια αιώρα για χαλάρωμα! Για την εκπλήρωση των βιολογικών τους αναγκών, τα δύο αδέρφια χρησιμοποιούν τη γειτονική γκαλερί. Για λόγους ασφαλείας, είναι πάντα δεμένοι με ορειβατικά σκοινιά.

πηγή

Θα καταφύγει στα όπλα ο Πούτιν ή θα υποκύψει στην παγκοσμιοποίηση;

 

Δείτε τι συμβαίνει με την οικονομία της Ρωσίας, για να καταλάβετε τη δύναμη της παγκοσμιοποίησης. Το ρούβλι κατέρρευσε, ενώ τα spreads των ρωσικών ομολόγων εκτινάχθηκαν. Οι Ρώσοι πολίτες, εκεί που δεν είχαν καμία έννοια, ξαφνικά έχουν πανικοβληθεί και σαν αγέλη δημιουργούν ουρές στα super markets και στα άλλα πολυκαταστήματα.

Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση, την οποία διευθύνει μια μικρή διεθνής οικονομική ελίτ του 1%, όλων των κρατών, η οποία κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου. Μέσα σε αυτή την μονοπολική παγκοσμιοποίηση, αριστεροί και εθνικοί τσαμπουκάδες, είναι καταδικασμένοι. 

Στον παραμικρό τσαμπουκά ή άρνηση μιας εθνικής κυβέρνησης να ενδώσει στις επιθυμίες της διεθνούς οικονομικής ελίτ, αρκεί ένα απλό κλίκ σε ένα τερματικό και αυτόματα ο αντίστοιχος λαός βρίσκεται σε πτώχευση. Η καρδιά της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πλέον η γνωστή καπιταλιστική βιομηχανική παραγωγή, αλλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έχουμε ήδη φύγει από τη βιομηχανική εποχή.

Όταν μιλάμε για αγορές, από τις οποίες δανείζονται τα κράτη, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από τα ταμεία της διεθνούς οικονομικής ελίτ του 1%, τα οποία παράγουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Αυτή τη φούσκα όμως που οι ίδιοι παράγουν, τελικά τη σκάνε πάνω στα κεφάλια των λαών.

Ο εθνικιστής Πούτιν, ο οποίος θέλει να παίξει μέσα στην Παγκοσμιοποίηση ως ισχυρό ρωσικό έθνος και όχι ως ρωσική ελίτ του 1%, όπως π.χ. παίζει η ελληνική ελίτ, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να υποκύψει ή να παραμεριστεί, από την ίδια τη ρωσική ελίτ, η οποία ουδόλως συμμερίζεται το όραμά του, αλλά κοιτάει τις ζημιές που υφίσταται. Η Ρωσία αυτές τις μέρες παίρνει μια μικρή γεύση από τα αποτελέσματα ενός απομονωτισμού. Η προσπάθειά του Πούτιν να συγκροτήσει ως αντίθετο πόλο την Ευρασιατική Ένωση, δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί, γιατί απλούστατα δεν το επέτρεψαν οι ολιγαρχικές οικονομικές ελίτ των ενδιαφερόμενων κρατών. Μπορεί λοιπόν ο Πούτιν να καταφύγει στην ισχύ των όπλων, αλλά παρά τη ρωσική ισχύ, μάλλον είναι καταδικασμένος και θα βάλει σε περισσότερες περιπέτειες το ρωσικό λαό, παρά θα τον ωφελήσει.

Σε μια τέτοια κατάσταση της σύγχρονης πραγματικότητας και μάλιστα με την μεγάλη ανάπτυξη των συγκοινωνιών, των επικοινωνιών και του διαδικτύου, αντίθετες προτάσεις που βασίζονται σε μια αναχρονιστική μαρξιστική ανάλυση ή σε εθνικό απομονωτισμό, είναι ιστορική οπισθοδρόμηση και δεν μπορούν να αποτελέσουν τον αντίθετο πόλο που θα περιορίσει την ολιγαρχική παγκοσμιοποίηση. Εδώ. χρειάζεται ένας νέος αντίθετος πόλος και αυτός θα γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα της παγκοσμιοποίησης, από τα αδύνατα σημεία της. Χρειάζεται να διαγνώσουμε τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η παγκοσμιοποίηση και εκεί πρέπει να κτυπήσουμε τις αδυναμίες της.

Πέτρος Χασάπης
πηγή 

Για αυτή την απεργία πείνας, δεν νοιάστηκε κανείς..

Το 2007 η δικαστής Γρεβενών Μαρία Μαργαρίτη αποκάλυψε οίκο ανοχής που λειτουργούσε στο χώρο των δικαστηρίων όπου ανήλικοι κακοποιούνταν σεξουαλικά και πολλές φορές έναντι αμοιβής. Το αποτέλεσμα ήταν να εκδιωχθεί από το δικαστικό σώμα. Η κα Μαργαρίτη ξεκίνησε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι που η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή την απομάκρυνε βίαια. Το 2008 μετά από νέα απεργία πείνας έξω από τον Άρειο Πάγο για 20 ημέρες λύγισε και εισήχθη στο Νοσοκομείο. Από τότε κανείς δεν γνωρίζει τι κάνει και που βρίσκεται. Το θέμα δεν προβλήθηκε ποτέ και από κανένα σχεδόν ελληνικό ΜΜΕ παρά μόνο από το BBC.
Ίσως, βέβαια και να την πήρε το μάτι σας όταν ο Τριανταφυλλόπουλος ασχολήθηκε σε μια εκπομπή του για λίγο..

Πρόκειτε για την δικαστή Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, η οποία εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε στήν φόρα παρτίδα Κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς.

Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ!

Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι»μεσάζοντες») σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!Δεκέμβριος 2007
Η κα Μαρία Μαργαρίτη επίσης είχε ξεκινήσει το δικό της αγώνα με απεργία πείνας μάλιστα έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Κάποια στιγμή η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως δείχνει και το παραπάνω βίντεο του BBC News.
Η συνέχεια σ’αυτή την υπόθεση που ο πολύς κόσμος δεν έμαθε ποτέ ήταν η εξής:
6 Μαϊου 2008
Μερικούς μήνες μετά στις 6 Μαίου 2008 η Μαρία Μαργαρίτη προχώρησε σε νέα απεργία πείνας με καθιστική διαμαρτυρία έξω από το κτίριο του Αρείου Πάγου. Πίνοντας μόνο νερό και χυμούς και διαβάζοντας βιβλία φιλοσοφικού περιεχομένου, είχε στο πλευρό της τον σύζυγό της, γιατρό Γιώργο Φώλια, τη δικηγόρο της Μαρία Σπυράκη και λιγοστούς φίλους και ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει μέχρι τελικής δικαίωσης.
Απο Αρθρο της Espresso 19/5/08 :
«Σας παραπέμπω στους στίχους του Ελύτη: »Είσαι σήμερα μονάρχης και ώσαμ” αύριο δεν υπάρχεις»» προσθέτοντας ότι το μόνο που ζητεί είναι να ανοίξουν όλοι οι φάκελοί της, να λάμψει η αλήθεια και να επιστρέψει στο δικαστικό σώμα. Μάλιστα, για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση της -ούτως ή άλλως βεβαρημένης- υγείας της, η πρώην εφέτης Ιωαννίνων έχει μεταφέρει σε πάρκινγκ δίπλα στο κτίριο του Αρείου Πάγου το μαύρο τζιπ του συζύγου της, στο οποίο κοιμάται τα βράδια. «Μέχρι τις 9.00 το βράδυ παραμένω έξω από την είσοδο του Αρείου Πάγου και στη συνέχεια πηγαίνω για ύπνο στο αυτοκίνητο» λέει η κυρία Μαργαρίτη, καταγγέλλοντας ότι τις τελευταίες δύο ημέρες οι υπεύθυνοι της απαγόρευσαν την είσοδο εντός του κτιρίου για την αγορά νερού και χυμών, αλλά και την εξυπηρέτηση των σωματικών της αναγκών!
Και μερικές μέρες μετά στις 26 Μαίου 2008:

Η απεργία πείνας «λύγισε» τον ταλαιπωρημένο οργανισμό της Μαρίας Μαργαρίτη. Είκοσι ημέρες μετά τον… ανένδοτο αγώνα που έχει κηρύξει μέσω της καθιστικής διαμαρτυρίας που πραγματοποιεί έξω από τον Αρειο Πάγο, διαμαρτυρόμενη για την άδικη -όπως τη χαρακτηρίζει- αποπομπή από το δικαστικό σώμα, η πρώην εφέτης μεταφέρθηκε σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο «Σωτηρία».Εκεί υπεβλήθη σε αιματολογικές εξετάσεις με τους θεράποντες ιατρούς να επισημαίνουν ότι η υγεία της έχει φθάσει σε οριακό σημείο από την ασιτία. Ηταν λίγο μετά τις 2.00 το μεσημέρι της Πέμπτης όταν η πρώην ανώτατη λειτουργός της Θέμιδος παρουσίασε σημάδια αδιαθεσίας και κομμάρες, απόρροια της πολυήμερης διατροφής της μόνο με νερό και χυμούς. Αμέσως η δικηγόρος της Μαρία Σπυράκη ειδοποίησε τον αστυνομικό-φρουρό του Αρείου Πάγου, ο οποίος με τη σειρά του κάλεσε το ΕΚΑΒ.

Λίγη ώρα αργότερα η Μαρία Μαργαρίτη μεταφέρθηκε στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου και υποβλήθηκε σε εξετάσεις. Οι γιατροί διέγνωσαν χαμηλά επίπεδα σιδήρου και αιματοκρίτη και αποπειράθηκαν να της βάλουν ορό, βρίσκοντας όμως τη σθεναρή αντίσταση της πρώην δικαστού. Τελικά της χορήγησαν αντιβίωση και βιταμίνες προσπαθώντας να τονώσουν λίγο τον εξασθενημένο οργανισμό της, ενώ της συνέστησαν να παραμείνει εκεί το βράδυ για νοσηλεία, κάτι που τελικά έγινε.Ωστόσο η Μαρία Μαργαρίτη φέρεται διατεθειμένη να συνεχίσει μέχρι τέλους την απεργία πείνας, καθώς όπως διεμήνυσε μέσω της δικηγόρου της «θα συνεχίσει τη διαμαρτυρία της αγνοώντας οποιοδήποτε κόστος».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα

ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC.
πηγή

Ψύχραιμη αντίδραση στο Mega μετα την ψηφοφορία.

Οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων!

 

 

 

 

 

Στην Ελλάδα ομολογουμένως είναι αξιοπρόσεκτο πως η οικογένεια Μητσοτάκη καταφέρνει από το 1946 να εκλέγεται στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Μάλιστα μέχρι πρότινος είχαμε μόνο ένα Μητσοτάκη. Τα τελευταία χρόνια όμως ο αριθμός των Μητσοτάκηδων αυξάνει συνεχώς ,,, βλέπεται εη οικογένεια ίναι πολυμελής. Από ένα Μητσοτάκη φτάσαμε τους τρεις και συνεχίζουμε, Ποιός πληρώνει όμως τους μισθούς αυτής της οικογένειας ; Μα φυσικά το Δημόσιο. Όλοι αυτοί δεν εργάζονται στον Ιδιωτικό Τομέα που τόσο αγαπούν. Επιμένουν να εργάζονται με την ψήφο του Ελληνικού λαού στο Δημόσιο που οι ίδιοι τόσα χρόνια τώρα έχουν καταστήσει αναξιόπιστο. Ελλάς το μεγαλείο σου……..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

πηγή 

Το ύστατο διαπραγματευτικό ατού

Το γεράκια δεν είναι ατρόμητα

 

Ένα γεράκι κοιτά με τρόμο μια σφήκα που ξαφνικά βρέθηκε να πετά μπροστά του, επιβεβαιώνοντας πως πάντα υπάρχει κάτι που να φοβίζει ακόμη και τους πλέον ατρόμητους κυνηγούς

Ο πετρελαϊκός πόλεμος

Analyst Team
Εάν ενταθούν οι κυρώσεις των Η.Π.Α. εναντίον της Ρωσίας, όπως έχει ήδη αποφασισθεί, τότε η «αυτοκρατορία» ίσως εξωθηθεί στα άκρα – πόσο μάλλον όταν η απομόνωση της θυμίζει τη Γερμανία, λίγο πριν το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο A. Einstein έλεγε πως ο Θεός δεν παίζει ζάρια – εννοώντας ότι όλα έχουν τη λογική τους και προβλέπονται, εάν έχει κανείς τις απαιτούμενες γνώσεις. Αργότερα όμως ο ισχυρισμός του αμφισβητήθηκε τεκμηριωμένα, με την είσοδο των πιθανοτήτων στη θεμελιώδη φυσική - όπου ουσιαστικά αποδείχθηκε ότι «ο Θεός παίζει ζάρια», πως τα πάντα μπορούν δυστυχώς να συμβούν δηλαδή, εάν συγκλίνουν ορισμένες προϋποθέσεις.
Σε κάθε περίπτωση, τα σχέδια των ανθρώπων ελάχιστες φορές οδηγούν στα αποτελέσματα που επιδιώκονται – γεγονός που συμπεραίνεται, μεταξύ άλλων, από την εξέλιξη του πετρελαϊκού πολέμου.
Ειδικότερα οι Η.Π.Α., έχοντας στόχο να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, αποφάσισαν να στοχεύσουν στο αδύναμο σημείο της – στην Αχίλλειο πτέρνα της δεύτερης μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης παγκοσμίως, η οποία αμφισβήτησε την ηγεμονία τους τόσο σε γεωπολιτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο (δολάριο, χρηματοπιστωτικό σύστημα). Έτσι ξεκίνησαν να χειραγωγούν τις τιμές του πετρελαίου, με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας, καθώς επίσης με την ισχυρή ανατίμηση του δολαρίου, ώστε να μην διακινδυνεύσει η ηγεμονική θέση του στις συναλλαγές ενέργειας (πετροδολάριο).
Η Σαουδική Αραβία φαίνεται πως συμμετείχε στο σχέδιο, για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, όσον αφορά τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή – κυρίως για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ισχύ του «Αραβικού Χαλιφάτου» (ISIS), το οποίο χρηματοδοτεί τις ενέργειες του με τη βοήθεια της «κλοπής» και πώλησης του πετρελαίου, σε φθηνές τιμές (ενδεχομένως με τη βοήθεια της Τουρκίας, η οποία φαίνεται ξαφνικά να αρνείται την κατασκευή του αγωγού που συμφωνήθηκε με τη Ρωσία).
Στη συνέχεια όμως φάνηκε πως η Σαουδική Αραβία είχε «δεύτερες σκέψεις» – επιδιώκοντας να καταπολεμήσει τον ανταγωνισμό της σχιστολιθικής βιομηχανίας εξόρυξης πετρελαίου των Η.Π.Α., με τη βοήθεια της μείωσης των τιμών σε επίπεδα χαμηλότερα του κόστους των αμερικανικών εταιρειών.
Με δεδομένη δε την προβληματική χρηματοδότηση τους με ομόλογα υψηλού κινδύνου (Junk Bonds), οι τιμές των μετοχών τους κατέρρευσαν, παρασέρνοντας σε κάποιο βαθμό και τα διεθνή χρηματιστήρια – ενώ είναι πολύ πιθανόν να προκληθούν μεγάλα προβλήματα στις τράπεζες που δανείζουν τις συγκεκριμένες εταιρείες.
Περαιτέρω, οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου, σε συνδυασμό με την παγκόσμια ύφεση, μείωσαν τα έσοδα, τις εισπράξεις καλύτερα, όλων των χωρών που εξάγουν πετρέλαιο – της Ρωσίας, της Μέσης Ανατολής, του Ιράν, της Αυστραλίας, της Νορβηγίας, του Καναδά, της Βενεζουέλας, της Νιγηρίας κοκ. Ως εκ τούτου, ξεκίνησε ένας πόλεμος μεταξύ τους, με στόχο τη διασφάλιση των ποσοτήτων εξαγωγής της εκάστοτε χώρας - οπότε το μερίδιο της στη διεθνή αγορά.
Για παράδειγμα, η Νιγηρία προμήθευε από το 1970 τα αμερικανικά διυλιστήρια με υψηλής αξίας πετρέλαιο – όπου ακόμη και το 2010 εξήγαγε στη χώρα καθημερινά 1.000.000 βαρέλια με δεξαμενόπλοια. Μετά την έκρηξη όμως της παραγωγής σχιστολιθικού αερίου, οι ποσότητες άρχισαν να μειώνονται ραγδαία – φτάνοντας στον Ιούλιο του 2014, όπου οι εξαγωγές της Νιγηρίας στις Η.Π.Α. μηδενίσθηκαν.
Έτσι η αφρικανική χώρα αναγκάσθηκε να επεκταθεί σε άλλες αγορές, όπως στην Ινδονησία, στην Ινδία και στην Κίνα – σε πελάτες δηλαδή των χωρών της Μέσης Ανατολής και κυρίως της Σαουδικής Αραβίας. Προκλήθηκε λοιπόν ένας πόλεμος για την εξασφάλιση των μεριδίων αγοράς, ο οποίος δημιούργησε προβλήματα στον OPEC, ενώ θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς την παγκόσμια αγορά πετρελαίου.
Τα πρώτα αποτελέσματα αυτού του πολέμου, μετά από την πτώση της τιμής του πετρελαίου την Παρασκευή στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων ετών, καθώς επίσης μετά τις προβλέψεις της διεθνούς οργάνωσης ενέργειας (IEA), όσον αφορά την παγκόσμια ζήτηση, να μειώνονται για 5η συνεχή φορά μέσα σε έξι μήνες, διαπιστώθηκαν ξανά χθες στα αραβικά χρηματιστήρια – στα οποία οι τιμές των μετοχών εξελίχθηκαν έντονα αρνητικά, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί. 

η συνέχεια εδώ

ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Είναι απλά και εφαρμόσιμα πολλά από αυτά ακόμη και στις μέρες μας. Τα περισσότερα υλικά είναι απλά, και τα βρίσκουμε πολύ εύκολα από τη φύση, σε βιολογικά καταστήματα και σε φαρμακεία. Η ομοιοπαθητική απαγορεύει τη χρήση φαρμάκων, οι παλιές γιαγιάδες έβρισκαν λύση σε κάθε πάθηση χρησιμοποιώντας φυσικά προϊόντα, οι ασιατικές χώρες προτείνουν τη χρήση βοτάνων για την αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών.

 

Πόνοι ΚΟΙΛΟΠΟΝΟΣ: ένα μάλλινο πανί ποτισμένο με οινόπνευμα ή τσίπουρο το έβαζαν φωτιά, το έσβηναν και το σιδέρωναν. Κατόπιν το έβαζαν στην κοιλιά..
Κάτι παρόμοιο ήταν μαντήλι εμποτισμένο με ζεστό ούζο πάνω στον ομφαλό ή εντριβή με ζεστό νερό με ούζο
Επίσης έβαζαν στην κοιλιά καυτό κρεμμύδι.
Στον κοιλόπονο έπιναν χαμομήλι ή φασκόμηλο ή βράζανε τσίπουρο με νερό και ζάχαρη και το πίνανε
ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΣ: ούζο ή γαρύφαλλο στο δόντι που πονάει. Κάτι διαφορετικό ήταν αλάτι και ελιά στο δόντι που πονούσε ή σαν λύση απελπισίας έβαζαν φύλλο κισσού στο πονεμένο δόντι άλλα ναι μεν σταμάταγε ο πόνος αλλά ταυτόχρονα δε κατέστρεφε το δόντι!!
ΣΤΟΜΑΧΟΠΟΝΟΣ: έπιναν λικέρ από κράνα.
ΠΟΝΟΣ ΑΥΤΙΟΥ: στάζανε μέσα ζωμό από ψημένο πράσο.
ΠΟΝΟΣ ΛΑΙΜΟΥ: τσάι με κονιάκ και λίγο μαυροπίπερο.
ΚΟΛΙΚΟΣ: βράζανε τριβόλια, αγριάδα( μαζί με τη ρίζα) και τη φούντα του καλαμποκιού. Αυτό το αφέψημα το πίνανε.
ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΝΕ ΟΙ ΑΜΥΓΔΑΛΕΣ: έβγαζαν τα σπόρια από το ρόδι και τα έβραζαν για αρκετή ώρα μέσα σε λίγο νερό. Κατόπιν, στράγγιζαν τα κουκούτσια από το νερό. Αυτόν το χυμό τον φύλαγαν σε ένα βάζο και κάθε φορά που πονούσε ο λαιμός έκαναν γαργάρες. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα.
ΕΝΤΡΙΒΕΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ με χλιαρό ούζο
ΠΟΝΟΙ ΑΠΟ ΡΕΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ: ζεσταίνουμε σε στεγνό τηγάνι φρέσκια κοπανισμένη ρίγανη και την βάζουμε στο μέρος που πονάει.
ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΠΛΗΓΕΣ
ΜΙΚΡΟΤΡΑΥΜΑΤΑ – ΚΟΙΛΟΠΟΝΟΙ: λάδι από σπαθόχορτο. Μάζευαν το σπαθόχορτο στα μέσα Ιουλίου. Έκοβαν τα άνθη και τα έβαζαν μέσα σε ένα βάζο με ελαιόλαδο. Το άφηναν στον ήλιο για περίπου ένα μήνα.. Μετά το χρησιμοποιούσαν για πληγές αφού πρώτα τις καθάριζαν με χλιαρό νερό.
ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ (παντός είδους χωρίς σκίσιμο): ψίχα ψωμιού εμποτισμένη με ούζο.
ΧΤΥΠΗΜΑ: τοποθετούσαν πάνω κατάπλασμα που έφτιαχναν με κρεμμύδι, λάδι και πιπέρι.
ΓΙΑ ΠΛΗΓΕΣ: σπαθόχορτο, λάδι, οινόπνευμα όλα μαζί σε ένα μπουκάλι και με λίγο βαμβάκι βάζουμε στην πληγή. Η πληγή θεραπεύεται πολύ γρήγορα. Αυτό το φάρμακο λένε πως το είχε στην εκστρατεία ο Μέγας Αλέξανδρος. Είναι το γνωστό Βάλσαμο.
ΚΑΡΟYΜΠΑΛΟ: αμέσως βάζουμε επάνω ένα νόμισμα και ξεπρίζεται.
ΓΙΑ ΠΛΗΓΕΣ
Χρησιμοποιούσαν το ΚΑΝΤΟΥΡΙ. Αφού ωρίμαζε και έσκαγε, το έκαναν κομματάκια, το έβαζαν σε ένα μπουκάλι με ελαιόλαδο (όπως το βάλσαμο που κάνει και την ίδια δουλειά) και το έβαζαν στον ήλιο. Από αυτό κάθε φορά που είχαν κάποια πληγή εξωτερική το χρησιμοποιούσαν ως επάλειψη ή εσωτερική το χρησιμοποιούσαν για πόση. (Παράδοση Μακεδονίας)
Για το κόψιμο χρησιμοποιείται με βράσιμο και το ΨΑΘΟΛΟΥΡΙ. (Παράδοση Δημητσάνας)
Επίσης το σταφυλάκι που πρέπει να χτυπηθεί να γίνει σκόνη και μετά να ανακατευτεί με ξίδι. (Παράδοση Δημητσάνας)
ΚΑΨΙΜΑΤΑ – ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ
ΚΑΨΙΜΟ: για το κάψιμο κάνανε ασβεστοαλοιφή. Έπαιρναν καθαρό ασβεστόνερο σε ένα φλιτζάνι, έβαζαν μέσα ελαιόλαδο και το χτυπούσαν με ένα πιρουνάκι για αρκετή ώρα. Εκείνο έπηζε και γινόταν κανονική αλοιφή. Αυτό ήταν το φάρμακο για τα καψίματα.
ΚΑΨΙΜΟ: χυμό ντομάτας ή χοιρινό λίπος ή επίθεμα από λεπτές φέτες ωμής πατάτας.
ΠΛΗΓΗ Η ΚΑΨΙΜΟ Η ΤΡΑΥΜΑ: έβαζαν καπνό πάνω στην πληγή.
ΚΑΨΙΜΟ: βάζανε αλάτι και πολύ ώρα κάτω από το κρύο νερό.
ΚΑΨΙΜΟ: αλάτι και σάλτσα.
ΚΑΨΙΜΟ ΑΠΟ ΗΛΙΟ: αλείβονταν με γιαούρτι.
ΚΑΨΙΜΟ: βάζουμε επάνω πατάτα σε φέτες.
ΚΑΨΙΜΟ: Τοποθετούμε επάνω στην καμένη επιφάνεια κρόκο ΑΥΓΟΥ. Αυτός πρέπει να μείνει κάποιες ώρες μέχρι να πάρει όλη την κάψα. Φροντίζουμε να έχει σε όλη την καμένη επιφάνεια πιάσει γερή κρούστα αυγού. (Παράδοση Μακεδονίας)
ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ: έβαζαν επάνω αλεύρι. Δεν άφηνε να δημιουργηθεί σημάδι..
ΔΙΑΦΟΡΑ
ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΜΑΤΙΩΝ: κομπρέσες με χαμομήλι
ΑΣΘΜΑ: πρόβειο μαλλί το πότιζαν με ούζο και κόκκινο πιπέρι και το έβαζαν στο στήθος.
ΑΦΘΕΣ: ζουμί από καρότο. Βράζουμε σε ένα μπρίκι 2 καρότα για 5-10 λεπτά και κάνουμε πλύσεις τις άφθες.
ΔΙΑΡΡΟΙΑ: έβραζαν φλούδα από ρόδι.
ΔΙΑΡΡΟΙΑ: πίνουμε πικρό ελληνικό καφέ με μία κουταλιά χυμό λεμόνι ανακατεμένα.
ΛΟΞΥΓΚΑΣ: τρώμε μία κουταλιά ζάχαρη.
ΟΥΛΑ ΠΟΥ ΜΑΤΩΝΟΥΝ: πλύσεις 3 φορές την ημέρα με αφέψημα εχινάκειας, χαμομηλιού ή λεβάντα. Επίσης πλύσεις με λεμόνι.
ΠΙΕΣΗ: έβραζαν δυόσμο και μαϊντανό και έπιναν το ζουμί.
ΠΙΕΣΗ :χαμομήλι
ΠΙΤΥΡΙΔΑ: χτυπάμε 2 κρόκους αυγών με ένα φλιτζανάκι χλιαρό νερό. Απλώνουμε στο κεφάλι κάνοντας μασάζ. Αφήνουμε περίπου 15 λεπτά. Ξεπλένουμε με νερό με ξύδι.
ΠΥΡΕΤΟΣ: κομπρέσες με ξύδι.
ΠΥΡΕΤΟΣ: βάζανε ζεστά πίτουρα κάτω από το σεντόνι που κοιμόταν ο άρρωστος ώστε να ιδρώσει και να του πέσει ο πυρετός.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΣΥΚΩΤΙ: μία σταγόνα ρετσίνι την ημέρα.
ΣΑΚΧΑΡΟ: έβραζαν ένα λουλούδι που το έλεγαν μπαρμπαρόριζα και το έπιναν κάθε πρωί.
ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΜΕΛΙΣΣΑΣ: βάζανε πάνω μία σκελίδα σκόρδο στουμπισμένη ή αμέσως μετά το τσίμπημα βάζανε ξύδι.
ΧΟΛΗΣΤΕΡIΝΗ: βράζανε αγριάδα και πίνανε το ζωμό.


ΠΡΙΞΙΜΑΤΑ – ΜΕΛΑΝΙΑΣΜΑΤΑ
ΠΡΗΞΙΜΟ – ΣΤΡΑΜΠΟΥΛΗΓΜΑ: μασούσαν ζυμωτό ψωμί και το έβαζαν σαν κατάπλασμα στο πάσχων σημείο.
ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ: ζεστό νερό και λαδάκι εντριβή, εντριβή στην άρθρωση που πάσχει μέσα σε λεκάνη με ζεστό νερό και σαπουνάδα.
ΜΕΛΑΝΙΑΣΜΑ ΑΠΟ ΧΤΥΠΗΜΑ: σε αυτήν την περίπτωση άλειφαν βούτυρο ή έβαζαν μολυβόνερο οι προνομιούχοι έχοντες φαρμακείο στη γειτονιά.
ΣΤΡΑΜΠΟΥΛΗΓΜΑ ΠΟΔΙΟΥ: έδεναν το πόδι, στο σημείο που πληγώθηκε, με κρεμμύδι και λίγο λάδι.
Επίσης έπαιρναν πρόβειο μαλλί το έβρεχαν με ζεστό νερό και τύλιγαν το πονεμένο μέρος

***Οι πληροφορίες που αναφέρονται δεν πρέπει να αντικαθιστούν τις συμβουλές ή οδηγίες του γιατρού σας. Για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας σας πρέπει να απευθύνεστε στον γιατρό σας που είναι ο πλέον αρμόδιος για να σας δώσει θεραπεία ή συμβουλές για την περίπτωση σας.

Χρίστος Καψάλης   
Συλλέκτης βοτάνων – Ερευνητής

ΠΗΓΗ

...αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα...
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα...
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης 
Ερμηνευτής: Παύλος Σιδηρόπουλος

Κάτω από το φέρετρο του Γέροντος Σωφρονίου έγινε το θαύμα…

Το παιδί εγχειρίστηκε για όγκο στον εγκέφαλο. Έκλεισαν το κρανίο. Λανθασμένη διάγνωση είπαν.

Κάτω ἀπό τό φέρετρο τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἔγινε τό θαῦμα…

Οἱ τελευταῖες μέρες του γέροντος Σοφρωνίου τοῦ Ἁγιορείτου, τῆς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας (+11 Ἰουλίου 1993)

  Τέσσερις μέρες πριν πεθάνει έκλεισε τα μάτια του και δεν ήθελε να μας μιλήσει περαιτέρω. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό κι όχι θλιμμένο, αλλά γεμάτο ένταση. Είχε την ίδια έκφραση, όπως όταν θα τελούσε τη λειτουργία. Δεν άνοιγε τα μάτια του, ούτε πρόφερε λέξεις αλλά σήκωνε το χέρι του ευλογώντας μας.

Μας ευλογούσε χωρίς λόγια κι εγώ κατάλαβαινα ότι θα έφευγε. Έτσι δεν ήθελα να τον απασχολώ. Προηγουμένως συνήθιζα να προσεύχομαι ώστε ο Θεός να επεκτείνει το γήρας του, όπως λέμε στη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου «το γήρας περικράτησον». Αλλά κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών είδα ότι έφευγε κι έτσι άρχισα να λέγω: «Κύριε δώρισε στο δούλο σου πλουσίαν είσοδον στη βασιλεία σου». Προσευχόμουν χρησιμοποιώντας τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, όπως διαβάζουμε στη Β’ Επιστολή του (Β’ Πέτρου α’ 11).

Έτσι έλεγα επιμόνως :«Θεέ μου, δώρισε πλουσίαν είσοδον στο δούλο σου και τοποθέτησε την ψυχή του μαζί με τους Πατέρες του» και ονόμαζα όλους τους συντρόφους του ασκητές πού ήξερα ότι είχε στο Αγιον Όρος, αρχίζοντας από τον Άγιο Σιλουανό και μετά όλους τους άλλους.

Την τελευταία μέρα πήγα να τον δω στις έξι το πρωΐ. Ηταν Κυριακή και τελούσα την πρωϊνή λειτουργία, ενώ ο πάτερ Κύριλλος μαζί με τους άλλους ιερείς θα τελούσαν τη δεύτερη. Αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο να μας αφήσει τη μέρα εκείνη.

Πήγα και άρχισα την Πρόθεση. Οι Ώρες άρχισαν στις εφτά και μετά ακολούθησε η λειτουργία. Είπα μόνο τις ευχές της Αναφοράς, διότι στο μοναστήρι μας έχουμε τη συνήθεια να τις διαβάζουμε εκφώνως. Για τις υπόλοιπες η προσευχή μου ήταν συνεχώς: «Κύριε, δώρισε πλουσίαν είσοδο στη βασιλεία σου στο δούλο σου».

Η λειτουργία εκείνη ήταν διαφορετική απ΄όλες τις άλλες. Τη στιγμή που είπα «Τα άγια τοις αγίοις» ο πάτερ Κύριλλος εισήλθε το ιερό. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο, άρχισε να κλαίει κι εννόησα ότι ο πάτερ Σωφρόνιος είχε φύγει. Ρωτώντας ποιά ώρα είχε αναχωρήσει ήξερα ότι ήταν η ώρα πού διάβαζα το ευαγγέλιο.

Πήγα παράμερα, διότι ο πάτερ Κύριλλος ήθελε να μιλήσει μαζί μου και μου είπε: «Μετάδωσε την Κοινωνία στους πιστούς και μετά ανακοίνωσε την αναχώρηση του πατρός Σωφρονίου και κάνε το πρώτο Τρισάγιο θα κάνω το ίδιο στη δεύτερη λειτουργία». Έτσι διαμοίρασα τον Αμνό και μετάλαβα μετέδωσα στους πιστούς τη Θεία Κοινωνία και τελείωσα τη Θεία Λειτουργία.

Δεν γνωρίζω πώς τα κατάφερα. Μετά βγήκα έξω και είπα στον κόσμο: «Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός ο Θεός μας είναι το σημείο του Θεού για όλες τις γενεές αυτής της εποχής, διότι στα λόγια του βρίσκουμε τη σωτηρία και τη λύση κάθε ανθρώπινου προβλήματος. Και τώρα πρέπει να κάνουμε όπως μας διδάσκει η λειτουργία, δηλαδή να ευχαριστήσουμε, να ικετεύσουμε, να παρακαλέσουμε. Έτσι ας ευχαριστήσουμε το Θεό πού μας έχει δώσει τέτοιο πατέρα κι ας προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του».

«Ευλογητός ο Θεός ήμων…», κι άρχισα το Τρισάγιο. Τον βάλαμε στην εκκλησία για τέσσερις μέρες, διότι η Κρύπτη δεν ήταν ακόμη τελειωμένη κι ο τάφος δεν είχε ακόμην κτισθεί.

Τον αφήσαμε ακάλυπτο στην εκκλησία για τέσσερι μέρες και συνεχώς διαβάζαμε τα άγια Ευαγγέλια από την αρχή ως το τέλος, ξανά και ξανά, όπως είναι το έθος για ιερείς. Διαβάζαμε τα άγια ευαγγέλια και διαβάζαμε Τρισάγια καιι άλλες προσευχές. Είχαμε τις ακολουθίες, τη λειτουργία αυτός ήταν εκεί, στη μέση της εκκλησίας για τέσσερεις μέρες Ήταν σαν Πάσχα, ήταν τέτοια όμορφη κι ευλογημένη ατμόσφαιρα!

Κανένας δεν έδειξε οποιανδήποτε υστερία, καθένας προσευχόταν με έμπνευση. Είχα ένα φίλο αρχιμανδρίτη πού συνήθιζε να έρχεται στο Μοναστήρι κάθε χρόνο και να περνά λίγες εβδομάδες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τον πατέρα Ιερόθεο Βλάχο, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Μια βραδιά στην έρημο του Αγίου Όρους». Τώρα είναι μητροπολίτης Ναυπάκτου.

Έφτασε μόλις έμαθε ότι ο πάτερ Σωφρόνιος πέθανε. Αισθάνθηκε την ατμόσφαιρα και μου είπε: «Αν ο πάτερ Σωφρόνιος δεν είναι άγιος, τότε δεν υπάρχουν άγιοι». Έτυχε να έχουμε μερικούς μοναχούς από το Άγιον Όρος, οι οποίοι ήρθαν για να δουν τον πάτερ Σωφρόνιο, μα δεν τον βρήκαν ζωντανό. Ο πάτερ Τύχων από τη Σιμωνόπετρα ήταν ένας από αυτούς.

Κάθε φορά πού έρχονταν Έλληνες στην Αγγλία για ιατρικούς λόγους είχαν την συνήθεια να έρχονται στο Μοναστήρι για να τους διαβαστεΐ μια προσευχή από τον πάτερ Σωφρόνιο, διότι πολλοί είχαν θεραπευθεί. Την τρίτη ή την τέταρτη μέρα μετά το θάνατο του πάτερ Σωφρονίου ήρθε μια οικογένεια με ένα παιδί δεκατριών χρονών. Είχε όγκο στον εγκέφαλο κι η εγχείρηση του ήταν καθορισμένη για την επόμενη μέρα.

Ο πάτερ Τύχων ο Σιμωνοπετρίτης ήλθε και μου είπε: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ λυπημένοι ήρθαν και δεν βρήκαν τον πάτερ Σωφρόνιο. Γιατί δεν διαβάζεις μερικές προσευχές για το παιδί»; Του είπα: «ας πάμε μαζί. Έλα και κάνε μου τον αναγνώστη. Θα διαβάσουμε μερικές προσευχές στο άλλο παρεκκλήσι». Πήγαμε και διαβάσαμε τις προσευχές για το παιδί και στο τέλος ο πάτερ Τύχων είπε: «Ξέρεις, γιατί δεν περνάτε το παιδί κάτω από το φέρετρο του πάτερ Σωφρονίου; Θα θεραπευθεί. Χάνουμε το χρόνο μας διαβάζοντας προσευχές».

Του απάντησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, διότι ο κόσμος μπορούσε να πει ότι μόλις έχει πεθάνει και ήδη προσπαθούμε να προωθήσουμε την αγιοποίηση του. «Να το κάνεις εσύ», του είπα. «Είσαι Αγιορείτης μοναχός. Δεν θα πει κανένας τίποτε». Πήρε το αγόρι από το χέρι και το πέρασε κάτω από το φέρετρο.

Την επομένη έκαναν εγχείρηση στο παιδί και δεν βρήκαν τίποτε. Έκλεισαν το κρανίο και είπαν: «Λανθασμένη διάγνωση. Θα ήταν πιθανώς φλόγωση». Έτυχε το παιδί να συνοδεύεται από ένα γιατρό από την Ελλάδα, πού είχε τις πλάκες ακτίνων Χ πού έδειχναν τον όγκο, πού τους είπε: «Ξέρετε καλά τί σημαίνει αυτή η “λανθασμένη διάγνωση”». Το παιδί μεγάλωσε. Τώρα είναι 27 χρονών και είναι πολύ καλά.

Αρχ. Ζαχαρίας – Μετάφραση Θ. Κυριάκου.
Πηγή: Οι τελευταίες μέρες του Γέροντος Σωφρονίου (+11 Ιουλίου 1993), Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008