Το ταξίδι των Μάγων και οι πνευματικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.

του Κωνσταντίνου Κορναράκη

Επίκουρου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ

Μια ανάλυση της ευαγγελικής περικοπής της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο(Κεφ. 2, χωρία 1 έως 12)

Η ἐπίσκεψις τῶν μάγων

Χριστός ετέχθη!

Ο εξωστρεφής σύγχρονος άνθρωπος και τα Χριστούγεννα!

Όσο περνούν τα χρόνια, ενισχύεται η ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει τις ημέρες των Χριστουγέννων ολοένα με εντονότερο τρόπο. Ωστόσο, οι υπερβολές στην εκκοσμίκευση της θρησκευτικής αυτής εορτής, προβληματίζουν διότι, όπως κάθε υπερβολή, δείχνουν να καλύπτουν σημαντικά μυστικά! Μυστικά που πιθανόν αγγίζουν τον πυρήνα της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου!

Ένας από τους σημαντικότερους διανοητές του εικοστού αιώνα, ο Έριχ Φρομ, παρατήρησε ότι, αν και ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος έχει εδραιώσει σε σημαντικό βαθμό την ελευθερία του σε σχέση με εξωγενείς δυνάμεις, εντούτοις εθελοτυφλεί μπροστά σε εσωγενείς καταναγκασμούς, περιορισμούς και φόβους(1).

Πράγματι! Καθημερινώς διαπιστώνεται ότι ο άνθρωπος λειτουργεί υπό το κράτος εσωτερικών δεσμεύσεων. Επομένως, αγνοεί τον εαυτό του. Κι αυτό είναι μια αμφίδρομη σχέση. Όσο περισσότερο αγνοεί τον εαυτό του, τόσο περισσότερο καλλιεργεί την εξωστρέφεια. Και όσο περισσότερο καλλιεργεί την εξωστρέφεια, τόσο περισσότερο τον αγνοεί. Και το ερώτημα παραμένει: ποιος δρόμος οδηγεί στην αυτοσυνειδησία;

Κι όμως! Ένα ταξίδι θα σημάνει Χριστούγεννα!

Ίσως λοιπόν το γεγονός ότι η ευαγγελική περικοπή της ημέρας των Χριστουγέννων εστιάζει στα πρόσωπα των Μάγων δεν είναι χωρίς νόημα. Την Κυριακή που προηγήθηκε, το ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφερόταν στη Γέννηση του Χριστού και την πληροφορία που έλαβε περί αυτής ο Ιωσήφ. Σήμερα όμως δεν εστιάζει στη Γέννηση του Χριστού, αλλά στο ταξίδι των Μάγων, το ότι δηλαδή κάποιοι άνθρωποι, αστρονόμοι, επιστήμονες της εποχής τους, ξεκίνησαν από μακρινά μέρη, από τα βάθη της Ανατολής για να επισκεφθούν το μέρος στο οποίο είχαν μια πληροφορία ότι θα γεννιόταν ένας βασιλιάς.

Μπορούμε μάλιστα να φανταστούμε ένα ταξίδι χωρίς την άνεση των σημερινών μέσων μεταφοράς μέσα από ερήμους, με τους κινδύνους που θα ήταν φυσικό να υπάρχουν, όπως επιθέσεις ληστών, αλλά και την άφιξη σε ένα μέρος όπως τα Ιεροσόλυμα, όπου προφανώς θα προσέλκυσαν την προσοχή όλων με την ενδυμασία και το ιδιαίτερο τρόπο τους. Εξ άλλου, όπως κατανοούμε από την ευαγγελική διήγηση, ακόμη και η προσέλευσή τους στο παλάτι του βασιλιά για την ενημέρωσή τους ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη γι’ εκείνους, εφόσον ο βασιλιάς ενδιαφερόταν μόνο για τη δική του πληροφόρηση και παραπλανητικά τους προέτρεψε να αναζητήσουν το βρέφος και να ενημερώσουν και τον ίδιο πού βρίσκεται για να το προσκυνήσει και εκείνος(2).

Το ταξίδι των Μάγων ως έξοδος αναζήτησης της αλήθειας!

Μία πρώτη παρατήρηση είναι το γεγονός ότι οι Μάγοι εγκαταλείπουν την ασφάλεια που τους προσφέρει ο τόπος τους για να ξεκινήσουν ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό. Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος ο οποίος έχει αφιερώσει στο ταξίδι των Μάγων συγκεκριμένο λόγο υπογραμμίζει ότι για το ταξίδι αυτό βασίστηκαν σε μία μόνο πληροφορία που συνδυάζεται με ένα αστρονομικό φαινόμενο(3).

Ένα άλλο σημείο είναι η αδυναμία των Ιουδαίων να κατανοήσουν ότι οι προφητείες εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Μεσσία(4). Έτσι, παρά το ότι οι Ιουδαίοι έπρεπε να έχουν αξιολογήσει ορθώς τη γέννηση του Χριστού, όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο άγιος Εφραίμ, προτιμούν να απειλήσουν τους Μάγους για τη ζωή τους με άμεσο αίτημα την επιστροφή στην πατρίδα τους(5). Πράγματι λοιπόν, το ότι η σημερινή ευαγγελική εστιάζει στο ταξίδι των Μάγων, δεν είναι χωρίς νόημα!

Βεβαίως και άλλες φορές η Αγία Γραφή αναφέρεται σε ταξίδια, με σημαντικότερο αυτό του Αβραάμ, ο οποίος ξεκινά από τα βάθη της Μεσοποταμίας για να πορευθεί προς τα μέρη του Ισραήλ ως νομάς, έχοντας λάβει από τον Θεό την διαβεβαίωση ότι στο ταξίδι του αυτό θα τον συντρόφευε και θα τον έκανε πατέρα των λαών του, δηλαδή πρόδρομο της παρουσίας του Χριστού(6). Και ο Αβραάμ ανέλαβε το ταξίδι αυτό, φεύγοντας ουσιαστικά από το μέρος που ζούσε με ασφάλεια και ησυχία, όπως αιώνες αργότερα έπραξαν και οι Μάγοι.

Εξετάζοντας λοιπόν το γεγονός της προσκυνήσεως του Χριστού από τους μάγους, διαπιστώνουμε ότι ξεκίνησαν για ένα τόσο κοπιαστικό και εξαντλητικό ταξίδι, απειλητικό για την ίδια τη ζωής τους χωρίς καμία ορθολογική εξασφάλιση. Με την ανατρεπτική για τους ρυθμούς της ζωής τους απόφασή τους αυτή, οι Μάγοι αμφισβήτησαν και επανεξέτασαν την ταυτότητά τους δηλαδή ότι τους προσδιόριζε προηγουμένως ως υπαρξιακές επιλογές αλλά και ως επιστημονική αυτάρκεια για ένα άγνωστο ταξίδι, ένα ταξίδι προς τη φάτνη!

Το ταξίδι των Μάγων ως πρόκληση για ανατροπές στη ζωή του ανθρώπου!

Το άνοιγμα που επιχειρούν οι Μάγοι είναι μια πορεία από μια ζωή «τακτοποιημένη» προς μια ανατροπή! Βγαίνουν έξω από τον εαυτό τους, όχι για να υιοθετήσουν κάποιο νέο ρόλο, αλλά για να αναζητήσουν την αυθεντικότητα!

Πόσο λογικό είναι αυτό;

Γι’ αυτό ο όσιος Εφραίμ συμπληρώνει: Σταμάτα να ερευνάς άνθρωπε και διδάξου να προσκυνάς μαζί με τους Μάγους(7).

Κάθε πνευματική εορτή αποτελεί μια πρόκληση. Πόσο μάλλον αυτή που καλεί τον άνθρωπο να ψηλαφίσει τη φάτνη. Ο Μάξιμος ο Ομολογητής μας δίνει μέσα από μια άλλη προοπτική τη θεολογική και κατά συνέπεια υπαρξιακή σημασία των Χριστουγέννων. Η φάτνη βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο! Γιατί ο Χριστός γεννάται μέσα στον κάθε άνθρωπο και σαρκώνεται χάρη στον ενάρετο βίο(8).

Είναι φανερό ότι όσο ο άνθρωπος εξέρχεται από τις ψευδαισθήσεις του βίου του για να καταστεί Θεοτόκος ψυχή τόσο καλύτερα γνωρίζει τον εαυτό του, σε ένα ταξίδι αγιότητας από την άνεση των ταυτίσεών της καθημερινότητάς του προς το ταξίδι της απελευθερώσεώς του από τις ταυτίσεις αυτές. Ένα ταξίδι προς τη φάτνη. Ταξίδι όμως που δεν τελειώνει εκεί, αλλά στο κενό μνημείο.

Ένα ταξίδι πνευματικό και όχι τοπικό!

Επομένως, αυτή την ημέρα των Χριστουγέννων, η Εκκλησία θέλει να διδάξει τον άνθρωπο ότι η φάτνη είναι πολύ μακριά αλλά και συγχρόνως πολύ κοντά σε σχέση με τον ίδιο. Είναι τόσο μακριά από αυτόν, που χρειάζεται απόφαση αυταπαρνήσεως να ξεκινήσει ένα κοπιαστικό, ίσως και επώδυνο ταξίδι, στο οποίο μπορεί να δεχθεί δαιμονικές επιθέσεις, πολλές φορές να απελπιστεί και το οποίο ταξίδι αυτό απαιτεί την ενίσχυση από τον Θεό για να καταφέρει ο άνθρωπος να φθάσει στον προορισμό του. Συγχρόνως όμως είναι και τόσο κοντά, όσο κοντά είναι και η καρδιά του. Δεν είναι τοπική, αλλά πνευματική η απόσταση.

Αν λοιπόν δεν επιτύχει ο άνθρωπος να αρνηθεί τη θαλπωρή του θελήματός του ώστε να αξιωθεί να μετάσχει σε αυτό τον φωτισμό, όπως τον έζησαν οι Μάγοι, είναι δεδομένο ότι θα παρέλθει αυτή η εορτή των Χριστουγέννων όπως και οι επόμενες χωρίς το πνευματικό βίωμα της προσκυνήσεως της φάτνης του Ιησού.

Τα Χριστούγεννα έφθασαν. Ένας ύμνος ερωτά, Τι να σου προσφέρουμε (ερχόμενοι στη φάτνη) Χριστέ;(9)  Θα προλάβει ο σύγχρονος άνθρωπος να απαντήσει, την ελευθερία μου από ταυτίσεις και εξαρτήσεις;

Υποσημειώσεις

1. Έ. Φρομ, Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, μτφρ. Δ. Θεοδωρακάτου, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1971, σ. 127.

2. Ματθ. 2, 7-8.

 3. «Είδομεν αυτού φασί τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ» (Εφράιμ του Σύρου, Λόγος ότε οι μάγοι παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα, στο Οσίου Εφραίμ του Σύρου, Έργα τ. 7, εισαγ. μτφρ. σχόλ. Κ. Φραντζολά, Εκδόσεις «Το περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σ. 434).

4.  «Ω του θαύματος! Τον τόπο επίστανται και τον τόκον βδελύττονται∙ την Βηθλεέμ βοώσι, και την οικονομίαν σιγώσι∙ την Ιουδαίαν σημειούνται, και την δεσποτείαν αρνούνται.Ει τούτο γέγραπται, διατί μη συντίθεσθε; Ει ανέγνωτε, διατί μη πιστεύετε; Ει εν Βηθλεέμ τεχθήσεται, διατί μη παρ’ υμών προσκυνηθήσεται;» (Εφράιμ του Σύρου, Λόγος ότε οι μάγοι παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα, σ. 435).

5. Παραθέτουμε το κείμενο στη μετάφραση του Κ. Φραντζολά: «Τι λοιπόν τολμάτε, ξένοι, τι λέτε άνθρωποι; Γιατί έχετε έρθει φέρνοντας επικίνδυνη είδηση; Γιατί δικηρύσσετε τον καινούργιο βασιλιά στην πόλη που έχει βασιλιά; Γιατί διακινδυνεύετε τον εαυτό σας σε πρόωρο τέλος; Γιατί μπήγετε στους τραχήλους σας τη γλώσσα σαν μάχαιρα; Γιατί προξενείτε τον τάφο σας με το στόμα, και τον θάνατο που κοιμάται τον ξυπνάτε εναντίον σας;» (Εφράιμ του Σύρου, Λόγος ότε οι μάγοι παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα, σ. 434).

6. Γεν. 12, 1κ.εξ.

7. Εφραίμ του Σύρου, Λόγος ότε οι μάγοι παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα, σ. 436.

8.  Μαξίμου του Ομολογητού, Προς Θαλάσσιον περί διαφόρων απόρων της Αγίας Γραφής, 40, C. Laga - C. Steel, Maximi Confessoris quaestiones ad Thalassium, τ. 1, CCSG 7 εκδ. Brepols, Turnhout – Leuven 1980, σ. 273, 121-132.

9. Στιχηρό ιδιόμελο του Εσπερινού της εορτής των Χριστουγέννων, Μηναίον του Δεκεμβρίου, Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Εν Αθήναις 19804, σ. 200.

πηγή 

Είμαστε αναίσθητοι που χαιρόμαστε για τα χριστούγεννα;

Όπου υπάρχει κρίση και φτώχεια, συνυπάρχει και η γκρίνια και η μιζέρια. Και όπου γκρίνια και μιζέρια, εκεί αναζητείται ο αποδιοπομπαίος τράγος. Μέσα σε αυτή την αποπνικτική κατάσταση του πόνου, της ανέχειας και την κατάθλιψης, η Εκκλησία επιμένει τα Χριστούγεννα να μας βομβαρδίζει με εκρήξεις χαράς και πανήγυρης. Γνωρίζετε βέβαια πόσο ασύγχρονοι και σχεδόν ιερόσυλα βλάσφημοι φαντάζουμε στους απ εξω, επειδή διατηρούμε ιλαρή προσμονή για την εορτή και δεν φροντίζουμε να την κρύβουμε.
Κατά την ιωάννεια ρήση, η δική μας χαρά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά τέτοια πού κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει. Μένουσα και αναφαίρετη. Οποιος την αγνοεί, την παρεξηγεί και την καταδικάζει. Τέτοια χαρά ειναι επίσης ζυμωμένη με πόνο, τον πόνο του ταπεινού και καταφρονεμένου από τον κόσμο, πού νιώθει χαρούμενος ακριβώς όταν παρεξηγείται και μπαίνει στο περιθώριο και κρατα σαν πολύτιμο φυλαχτό, αυτό πού οι πολλοί περιφρονούν και αγνοούν και βρίζουν.
Δεν είμαστε αναίσθητοι και τυφλοί πού χαιρόμαστε για τα Χριστούγεννα, ενώ γύρω μας υπάρχει τόσος πόνος και σωματικός και ψυχικός και πνευματικός.
Τα δικά μας χριστούγεννα δεν περιστρέφονται γύρω από βιτρίνες, γεμάτα τραπέζια και ευκαιριακές ελεημοσύνες.
Αλλά γύρω από την αποκάλυψη ενός προαιώνιου μυστηρίου σε ανθρώπινη σάρκα, γύρω από την αγία τράπεζα και γυρω από μια μυστική αναγέννηση.
Και εξ άλλου :Χαρά νιώθουμε για την γέννηση Του, πόνο για την ταπείνωση Του. Χαρά για την Παναγία, πόνο για την φτώχεια της . Χαρά για τους ποιμένες και τους μάγους, πόνο για την αφιλόξενη Βηθλεέμ και τον Ηρώδη. Χαρά για τα στέφανα των νηπίων, πόνο για την σφαγή και τον θρήνο. Ποιός είπε πώς τα χριστούγεννα είναι πλαστή χαρά και ευδαιμονία; Ποιός είπε πώς στην χαρά της σωτηρίας δεν προσμετράται και ο προβληματισμός για την υποδοχή του Βασιλέα σε αυτόν τον σκληρό δαιμονικό κόσμο;
Η δική μας χαρά δεν είναι εφήμερη και εγωϊστική. Αλλωστε και ο πόνος μας για το ηθικό και πνευματικό κακό στον κόσμο δεν είναι επίσης εφήμερος και εποχιακός, αλλά κρατάει όλο τον χρόνο.

Όταν σβήσουν τα φώτα , όταν αδειάσουν τα τραπέζια και όταν και ο τελευταίος καταναλωτής πνίξει τις ενοχές του στην επιδεικτική και επιλεκτική φιλανθρωπία των εορτών,και μάλιστα πολλές φορές σε χέρια και πρόσωπα σκοτεινά, πού θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν, εμείς ακόμα χαρούμενοι θα μαστε και ακόμα πονεμένοι. Και πιό σωστά αεί χαρμολυπικοί. 

Γι αυτό μην μας κρίνετε. Δεν φταίμε ούτε για την κατάθλιψη , ούτε για την κατάπληξη σας.

Είναι αίμα η χαρά μας. Και χαρά το αίμα μας. Αν δεν την γευτείς δεν την καταλαβαίνεις. 
Αυτή ήταν η χαρά πού θεωρήθηκε ύψιστη βλασφημία σε έναν άχαρο κόσμο και γέμισε τις αρένες και τις φυλακές με σφάγια.
Γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει την Ανάσταση του.
πηγή 

Γερμανικός σαδομαζοχισμός

 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Γιατί η Γερμανία καταστρέφει μαζί με την Ευρώπη και τον εαυτό της.

Η Γερμανική πολιτική στην Ευρώπη βρίσκεται εκτός κάθε έννοιας οικονομικής αντίληψης. Καταστρέφει το ευρωπαϊκό όραμα και, αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει σε κρίση και την ίδια τη Γερμανία.
Το τραγικό είναι ότι το δίδυμο Μέρκελ- Σόϊμπλε, εφαρμόζει αυτήν την καταστρεπτική πολιτική χωρίς να υπάρχει αντίπαλο δέος. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει μια διαφορετική πρόταση ούτε στο εσωτερικό της Γερμανίας, ούτε, διεθνώς. Δεν υφίσταται, δηλαδή τις εσωτερικές ή διεθνείς ισχυρές πιέσεις που απαιτούνται για να αλλάξει ρότα. Το αδιέξοδο φαίνεται, πια, στον ορίζοντα.
Τότε, πως εξηγείται αυτή η εμμονή του καταστρεπτικού διδύμου και γιατί βρίσκει τέτοια μεγάλη απήχηση στο εσωτερικό της χώρας;
Το ερώτημα αυτό δεν  μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο με όρους κοινωνιοψυχολογίας.
Αποτελεί οικονομικό δόγμα το οποίο γνωρίζουν και οι πλέον άσχετοι με τα οικονομικά ότι σε περιόδους κρίσης το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να βάλεις τάξη στα οικονομικά σου. Τάδε έφη Κέινς, αν δεν κάνω λάθος.
Αφού αφαίμαξε και εκμεταλλεύτηκε την Ευρώπη, η Γερμανία βρήκε εναλλακτική λύση στην Κίνα, κυρίως, και σε άλλες χώρες εκτός ευρωζώνης προς τις οποίες εξάγει τα εμπορεύματά της δημιουργώντας πρωτοφανή πλεονάσματα στην οικονομία της, της  τάξεως των 200 δις ευρώ φέτος, δηλαδή 7% του ΑΕΠ της. Από το πλεόνασμα αυτό τα 130 δις προέρχονται από χώρες εκτός Ε.Ε. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν έχει, πια, για να καταναλώσει.
Η πολιτική αυτή, όμως, δημιουργίας πλεονασμάτων από εξαγωγές έχει υψηλό βαθμό αβεβαιότητας. Η αβεβαιότητα επιτείνεται όταν η πολιτική αυτή υπηρετείται, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, χωρίς καμιά αναπτυξιακή λογική, με την παραδοσιακή λογική του μαστιγίου και χωρίς καμιά επένδυση στις υποδομές.
Αντίθετη, ακριβώς, πολιτική από της Γερμανίας ακολουθεί η Κίνα, η οποία είναι η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου και η πρώτη εξαγωγική δύναμη.
Η Κίνα, έχει αυτήν τη στιγμή συναλλαγματικά πλεονάσματα 4 τρις $ περίπου προερχόμενα από τις εξαγωγές.
Το Πεκίνο γνωρίζει, όπως και το Βερολίνο, ότι οι εξαγωγές δεν ελέγχονται και εξαρτώνται από το πολύ αβέβαιο διεθνές περιβάλλον. Και αρχίζει, έτσι, μια στροφή στην οικονομική του πολιτική προσανατολισμένη προς το εσωτερικό της χώρας.
Αυτό, δηλαδή, που δεν θέλει να κάνει η Γερμανία, στρεφόμενη προς την εσωτερική αγορά της Ε.Ε. διότι μια τέτοια στροφή προϋποθέτει αλλαγή της αυστηρής πολιτικής λιτότητας. Για να μπορέσει να αγοράσει ο ευρωπαίος πολίτης πρέπει να έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Πρέπει, δηλαδή, να χαλαρώσει την περιοριστική της πολιτική η Γερμανία. Αλλά αυτό το προφανές, το Βερολίνο δια του διδύμου Μέρκελ- Σόϊμπλε το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Η μεγαλύτερη και σημαντικότερη, όμως, διαφορά στην πολιτική Γερμανίας και Κίνας είναι ότι η Κίνα αντιλαμβάνεται, διδασκόμενη από την μεταπολεμική Αμερική, πως αν δεν ξοδέψεις δεν θα κερδίζεις εσαεί. Και επενδύει. Ακολουθεί, δηλαδή, πολιτική καρότου, ή καλύτερα, αν θέλετε, εφαρμόζει ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ.
Με προσεκτικό τρόπο δημιουργεί θεσμούς (κυρίως τραπεζικούς) μέσω των οποίων δανείζει αναπτυσσόμενες ή υπανάπτυκτες χώρες, ενώ έχει εφεύρει, τελευταία και το δόγμα εξωτερικής πολιτικής «η Ασία στους Ασιάτες»,  “Asia for Asians”.
Εκτός από τα 140 δις $ δάνεια που έχει χορηγήσει σε 90 χώρες και τα 200 δις $ άμεσες επενδύσεις που έχει πραγματοποιήσει στην Αφρική από την οποία προμηθεύεται πρώτες ύλες, η Κίνα επιχειρεί να αλλάξει τις υποδομές της ασιατικής ηπείρου με σιδηροδρομικές αλλά και θαλάσσιες οδούς. Είναι ο σιδηροδρομικός δρόμος του μεταξιού για την ενίσχυση του οποίου έχει δημιουργήσει  την Asian Infrastructure Development Bank  με αρχικό κεφάλαιο 50 δις. Βασικός στόχος της είναι να χειραφετηθεί, κατά το δυνατόν, ολόκληρη η Ασία για ευνόητους λόγους. Ως ασιατική δύναμη, με παγκόσμια εμβέλεια η Κίνα θα έχει προνομιακή θέση στις εξελίξεις της μεγάλης αυτής ηπείρου προς την οποία κατευθύνεται, πλέον, η παγκόσμια ανάπτυξη.
Σε βασικό σύμμαχο της Κίνας εξελίσσεται η Ρωσία, ιδιαιτέρως μετά την υπόθεση της Ουκρανίας. Είναι, γνωστή η συμφωνία που υπέγραψαν Πεκίνο και Μόσχα για την παροχή φυσικού αερίου στην Κίνα ύψους 400 δις δολαρίων.
Η συμφωνία υπεγράφη πριν την ακραία εξέλιξη της ουκρανικής κρίσης αλλά, μια στοιχειωδώς προνοητική πολιτική εκ μέρους της Μόσχας, θα προέβλεπε, όπως και προέβλεψε, τις αρνητικές συνέπειες και θα αναζητούσε εναλλακτικές λύσεις.
Η Ρωσία, πράγματι, μετά την ουκρανική περιπέτεια, υφίσταται μια πίεση στην οικονομία της λόγω των δυτικών κυρώσεων.
Αναζητεί, όμως, και βρίσκει οικονομικούς και πολιτικούς εταίρους.  Όχι, μόνο, προς την Κίνα αλλά και προς την Ινδία, ακόμη και την Τουρκία. Δείχνει μια ευελιξία που τελικά, θα καταστήσει θύμα αυτής της κρίσης τη Γερμανική πολιτική.
Το τραγικό, για τους υπόλοιπους ευρωπαίους είναι ότι θα υποστούν και αυτοί τις επιπτώσεις της αποτυχημένης ανατολικής γερμανικής πολιτικής.
Η Ουκρανία, ίσως αποδειχθεί το Στάλινγκραντ της σημερινής Γερμανίας.
Η ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία φθάνει στο 40%, η εκμετάλλευση των χωρών της τελευταίας διεύρυνσης στις οποίες εγκαταστάθηκαν γερμανικές επιχειρήσεις αντλώντας από την εγκατάσταση αυτή ανταγωνισμό, φθάνει στα όριά της και η εναλλακτική λύση της Κίνας, με την οποία η Γερμανία είχε συμπληρωματική οικονομία, επαναπροσδιορίζεται.  Στο στάδιο που έχει φτάσει η κινεζική οικονομία δεν θα παράγει μόνο καταναλωτικά αγαθά αλλά και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό. Και αυτό θα αποτελέσει καμπανάκι για τη Γερμανία.
Εν ολίγοις, η Γερμανική πολιτική του διδύμου Μέρκελ- Σόϊμπλε είναι καταστροφική όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για την ίδια τη Γερμανία αλλά οι ιδεοληψίες του διδύμου και η αίσθηση ότι το Ράιχ για πρώτη φορά κερδίζει δημιουργεί μια αλαζονική εμμονή στην πολιτική αυτή.
Η κ. Μέρκελ, υπονόμευσε και την προσπάθεια που κάνει ο έμπιστός της, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο κ. Γιούνκερ, ο οποίος, απαλλαγμένος, προφανώς, από καταστροφικές ιδεοληψίες, αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της ανάπτυξης και του τερματισμού της λιτότητας για τη σωτηρία της Ευρώπης αλλά και της ίδιας της Γερμανίας.
Η άμεση αντίδραση του κ.  Σόϊμπλε στο σχέδιο Γιούνκερ δεν αφήνει πολλά περιθώρια, προς το παρόν, να ελπίζουμε.
Δυστυχώς, η Γερμανία δεν αντιλαμβάνεται τα διεθνή μηνύματα παρά μόνο με καταστροφή.
πηγή 

Πελατειακό κράτος – Μεσαία Τάξη: Σημειώσατε 1

Του Θόδωρου Σκυλακάκη
Καθώς οδεύουμε ολοταχώς προς τις εκλογές, από όλες τις δημοσκοπήσεις προκύπτει ότι το αποτέλεσμα τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα διαιωνίσει τον κρατισμό και το πελατειακό κράτος που τον δημιούργησε. Σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, από πλευράς κοινωνικών συμμαχιών θα έχουν το πάνω χέρι οι παραδοσιακές συντεχνίες του βαθέως ΠΑΣΟΚ και από πλευράς πολιτικής η εκτός πραγματικότητος αριστερά. Μια αριστερά που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το πώς πράγματι λειτουργεί η οικονομία, η οποία θα προσγειωθεί στην ευρωπαϊκή και διεθνή πραγματικότητα με κωμικοτραγικά αποτελέσματα (έμφαση στο τραγικά). 

Σε περίπτωση νίκης του συμπλέγματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, θα πάρουν άλλη μια παράταση επιβίωσης τα παραδοσιακά πελατειακά δίκτυα –που στηρίζονται σε τοπικούς κομματάρχες και σε ασφυκτικό κομματικό έλεγχο όλων των δομών του κράτους, με τη βοήθεια πολιτευτών και της κομματικής νομενκλατούρας– και θα ενισχυθεί η επίσης «παραδοσιακή» κρατικοδίαιτη διαπλοκή. Το σύμπλεγμα δηλαδή κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, διαπλεκόμενων ΜΜΕ και ελεγχόμενων από το κράτος τραπεζών, που τα τελευταία χρόνια της κρίσης ομογενοποιήθηκε εις σάρκαν μια.

πηγή
Καημένη Ελλάδα από την Σκύλα στη Χάρυβδη!

Ξωτικά στη μπλογκόσφαιρα!

Συγχωρέστε με, αν σας πικράνω. Καμιά φορά πικραίνεις, για να γλυκάνεις...

Από την εποχή της κινηματογραφικής μεταφοράς του εξαίρετου μυθιστορήματος επικής φαντασίας Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, αυξήθηκε κατακόρυφα η ενασχόληση των ανθρώπων με τις νεράιδες και τα ξωτικά.

Η ενασχόληση αυτή είναι όντως ενδιαφέρουσα και αποτελεί και για μένα γοητευτική ψυχαγωγία. Παρατηρούμε όμως σε αρκετούς συνανθρώπους μας μια εμμονή στην ενασχόληση με τα «μικρά πράσινα ανθρωπάκια» των αγρών (ή όπως αλλιώς τα περιγράφει κάθε λαϊκή μυθολογία), καθώς και πίστη στην πραγματική ύπαρξή τους.

Η πίστη αυτή, που τείνει να λάβει (ή έχει ήδη λάβει) χαρακτηριστικά ιδιαίτερης θρησκείας (μια μορφή «λατρείας της Γης», πνεύματα της οποίας θεωρούνται τα «αερικά»), είναι μια από τις πολλές εκφάνσεις του κινήματος της «νέας πνευματικότητας», της «νέας εποχής», που υπόσχεται στον άνθρωπο «εδώ και τώρα» πνευματικές εμπειρίες και «φώτιση» ή «αυτοπραγμάτωση» χωρίς τη συμμετοχή του σε κάποια θρησκεία. Το κίνημα ανακατεύει ιδέες όλων των θρησκειών προσφέροντας στους ανθρώπους νέες μορφές δεισιδαιμονίας, συχνά με το προσωπείο της «επιστήμης». Η χιονοστιβάδα του ενδιαφέροντος για τη γιόγκα και το διαλογισμό, το φενγκ σούι, τους «θεραπευτικούς κρυστάλλους», τον πνευματισμό, τη μαγεία κ.π.ά. λαμβάνει και τη μορφή του ενδιαφέροντος για τα «όντα του αλλόκοσμου», που πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχουν, ότι επιδρούν στη ζωή μας, μας προστατεύουν και μπορούμε να επικοινωνήσουμε με αυτά.

Η Ελλάδα δεν διαθέτει μόνο τη λαϊκή παράδοση, ούτε μόνο την αρχαία ελληνική παράδοση. Έχει και δύο χιλιετίες ορθόδοξης παράδοσης, η οποία περιέχει το «δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο» προς το Φως. Χιλιάδες άνθρωποι – ακόμη και στην εποχή μας – σε πολλούς λαούς έχουν ενωθεί με το Θεό και έχουν φτάσει σε κατάσταση θέωσης (ενώ ακόμη ζουν στη Γη, όχι μετά θάνατον) ακολουθώντας το δρόμο που δίδαξε ο Χριστός, τον ορθόδοξο δρόμο. Ο δρόμος αυτός δεν έχει διαμορφωθεί από κάποιες «ομάδες ρασοφόρων» αμφίβολης εγκυρότητας, αλλά από αγίους κάθε κοινωνικής τάξης, φύλου, ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.

Επειδή λοιπόν είμαι Έλληνας, δηλ. μετέχω σ’ αυτή την πανανθρώπινη παράδοση της Ορθοδοξίας, δε μπορώ να αγνοήσω τους σοβαρούς αγίους διδασκάλους μου και διδασκάλους των προγόνων μου, να εκλάβω ως απλά έθιμα την ορθόδοξη χριστιανική ζωή και να θεωρήσω έγκυρους και αληθινούς τους μύθους.

Με βάση λοιπόν τη μεγάλη αυτή πνευματική κληρονομιά, βλέπουμε τα εξής:

Η πίστη στις νεράιδες και τα ξωτικά οδηγεί τον άνθρωπο σε προβληματικούς δρόμους και σε πνευματική σύγχυση. Κατ’ αρχάς, προκαλούν την ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος ικανοποιεί τις πνευματικές του ανάγκες και αναζητήσεις ασχολούμενος με αυτά και εκτοπίζει από τη ζωή του κάθε σοβαρή ενασχόληση με το Χριστό, τους αγίους και τα άγια μυστήρια, δηλ. με τον πραγματικό δρόμο προς το Φως και τη Φώτιση. Ή υποβιβάζει το Χριστό και τη διδασκαλία των αγίων στο ίδιο επίπεδο με τα (μυθικά) διδάγματα που νομίζει ότι αντλεί από τα «πνεύματα της Γης».

Εκτός αυτού, εκτίθεται στον κίνδυνο ν’ αρχίσουν πράγματι να επικοινωνούν μαζί του «πνευματικές οντότητες», που θα εμφανίζονται ως νεράιδες και ξωτικά (κατά κανόνα, καλά), αλλά στην πραγματικότητα θα είναι δαίμονες. Θα συμβεί δηλαδή κάτι παρόμοιο με την εκτός ορίων ενασχόληση μερίδας των ανθρώπων με τους εξωγήινους, αλλά ακόμη και με τους αγγέλους – παρότι οι άγγελοι εξ ορισμού είναι καλοί, αλλά αυτοί που εμφανίζονται σαν άγγελοι δεν είναι πάντα άγγελοι.

Ακόμη κι από τον εορτασμό των Χριστουγέννων τείνουν να εξοβελιστούν οι άγγελοι (κι ας εμφανίστηκε ολόκληρη «ουράνια στρατιά» στους ταπεινούς βοσκούς ψάλλοντας «Δόξα εν υψίστοις…») και να αντικατασταθούν από τα «ξωτικά του άη Βασίλη». Όλα τα παιδάκια ξέρουν πλέον τα ξωτικά του άη Βασίλη. Τους αγγέλους και τους αγίους; Μπα… (Για τον αληθινό Μέγα Βασίλειο, ούτε λόγος να γίνεται αν τον ξέρουν – «δεν υπάρχει» λέει «άη Βασίλης». Μωρ’ τι μας λέτε; Τότε ποιος έχτισε τη Βασιλειάδα; Ποιος τάισε τόσους φτωχούς; Ποιος τα ’βαλε με αυτοκράτορες; Ποιος καθοδήγησε το λαό; Ποιος σύνδεσε την επιστήμη της εποχής του και τη θρησκεία με αξεπέραστο τρόπο; Ο άγιος υπάρχει, τον γιορτάζουμε και μας ακούει, αλλά φέρνει την ευλογία του Χριστού στις ψυχές μας κι όχι φθαρτά δώρα, που αύριο θα πάνε στον κάλαθο).

Ότι αμέσως πριν αρχίσει η λειτουργία στις ορθόδοξες εκκλησίες κάθε Κυριακή οι ψάλτες ψέλνουν τον ύμνο των αγγέλων («Δόξα σοι τω δείξαντι το Φως. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία») και αμέσως μετά ευλογούμε το Θεό και αρχίζουμε τη θεία λειτουργία, που είναι η αληθινή επανάληψη του μυστικού δείπνου, με πρόσκληση να συμμετέχουμε όλοι, ποιος το ξέρει;

Και γιατί να το ξέρει; Δεν αποφέρει χρήμα στις εταιρίες, ούτε οπαδούς στις νεοεποχίτικες παραθρησκευτικές ομάδες και σέχτες – με το συμπάθιο…

Εδώ βλέπουμε ένα άρθρο που προσπαθεί να δώσει κάποιο σοβαρό νόημα για τη ζωή μας μέσα από τους μύθους για νεράιδες και ξωτικά, στηριζόμενο στη διδασκαλία του «εσωτερισμού». Μεταξύ άλλων γράφει:

Στην Εσωτερική Παράδοση ο κόσμος των ξωτικών περιγράφεται ως «στοιχειακό βασίλειο». Πρόκειται για οντότητες που υπάρχουν επάνω στη Γη από την αυγή της δημιουργίας της και είναι πιο αρχαίες και από τον άνθρωπο. Ουσιαστικά είναι εγγενείς δυνάμεις της φύσης, που ζουν και εργάζονται επάνω στη Γη. Η ύπαρξή τους αποτελεί μορφή έκφρασης και δράσης εκείνων των θεμελιωδών αρχών της Εκδήλωσης που αναφέρονται ως Τέσσερα Στοιχεία (Αέρας, Φωτιά, Νερό, Γη), παρόλο που δεν ταυτίζονται με τα τελευταία, αλλά αποτελούν μια κατώτερη αντανάκλασή τους. Τα στοιχειακά στο έργο τους, το οποίο αφορά στην ανοικοδόμηση, την υλοποίηση, τη διαμόρφωση και τη συντήρηση ολόκληρου του «φυσικού πεδίου» ύπαρξης, καθοδηγούνται από τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους. 

Πρόκειται για μορφές ύπαρξης οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «δημιούργημα του δημιουργήματος», καθώς συνιστούν ενεργειακά εργαλεία, τα οποία δομήθηκαν από το αγγελικό βασίλειο. Ως «τεχνητές» οντότητες, συνεπώς, στερούνται εκείνης της πνευματικής αρχής που ενυπάρχει, για παράδειγμα, στον άνθρωπο και την οποία οι εσωτερικές παραδόσεις αναφέρουν ως «πνευματικό σπινθήρα». Ωστόσο, τους έχει δοθεί η δυνατότητα να αποκτήσουν αυτόν τον πνευματικό σπινθήρα, μοχθώντας και μαθητεύοντας δίπλα στον άνθρωπο, ο οποίος έχει, για αυτόν το λόγο, τεράστιες ευθύνες. Παραδοσιακά, τα στοιχειακά όντα τα οποία έχουν αποκτήσει αυτόν τον πνευματικό σπινθήρα αναφέρονται ως «στοιχειακοί βασιλιάδες» και αποτελούν ένα είδος γέφυρας με τον κόσμο των ανθρώπων, αλλά και καθοδηγητές των υπόλοιπων στοιχειακών. Τα στοιχειακά είναι άφθαρτα και η ζωή τους δεν διέπεται από τους κύκλους γέννησης και θανάτου που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά διαρκεί όσο και η ίδια η Εξέλιξη. Όταν, για παράδειγμα, ένα άνθος, ένα δέντρο ή οτιδήποτε άλλο με το οποίο συσχετίζονται πεθαίνει, εκείνα εξακολουθούν να ζουν, έστω και αν δεν φαίνονται πουθενά, συνεχίζοντας αλλού το έργο της δημιουργίας. 
Συνδέονται με κάθε μορφή ύπαρξης επάνω στη Γη, συμπεριλαμβανομένων των βουνών, των ποταμών, των δέντρων, των θάμνων, των λουλουδιών, της χλόης, των γκρεμών και των βραχωδών σχηματισμών. Είναι παρόντα στη δημιουργία των κλιματολογικών φαινόμενων, όπως βροχές, άνεμοι, καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, αλλά και ουράνια τόξα. 

Η δική τους εξελικτική πορεία είναι διαφορετική, αλλά παράλληλη με την ανθρώπινη. Βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση, από όπου όμως υπάρχει η δυνατότητα να επικοινωνούν μαζί μας. Οι πύλες που οδηγούν σε αυτούς τους κόσμους είναι αόρατες, χωρίς συγκεκριμένες γεωγραφικές διαστάσεις και ανοίγουν σε διαφορετικές επικράτειες συνείδησης, πέραν αυτής του φυσικού επιπέδου ύπαρξης. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα στοιχειακά μπορούν να γίνουν ορατά από ψυχικά ευαίσθητους ανθρώπους και υπάρχουν πλήθος τέτοιων αναφορών σε όλο τον κόσμο. 

Και προς το τέλος γράφει:

Εκείνο που χρειάζονται αυτά τα όντα από τον άνθρωπο είναι αγάπη, σεβασμός και συνεργασία. Ξαναβρίσκοντας τη χαμένη μας επαφή μαζί τους, βοηθάμε τη διαδικασία θεραπείας τόσο των εαυτών μας όσο και της Γης πάνω στην οποία ζούμε. Και μια τέτοια ουσιαστική σύνδεση με αυτά τα βασίλεια αναπτύσσεται όταν προσεγγίζουμε το περιβάλλον μας με λεπτότερο και βαθύτερο τρόπο. Πραγματοποιείται όταν, μέσα σε κλίμα αγάπης και γαλήνης, ανοίγουμε την καρδιά μας και αφήνουμε ελεύθερη και δεκτική την ύπαρξή μας στις ενέργειες της ζωής, πέρα από κάθε λογική και σκέψη. Μέσα σε νοητική σιγή, βιώνουμε τότε την παρουσία των λεπτότερων κόσμων, άμεσα και πέρα από κάθε ερμηνεία.
Για το σκοπό αυτό, πολλοί άνθρωποι ανέκαθεν αναζητούσαν να φέρουν τον εαυτό τους πιο κοντά στη σοφία της φύσης, σε μια βαθύτερη εσωτερική αντίληψη των ενεργειών και των μηνυμάτων της. Αυτή η προσπάθεια ανοίγει τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και των στοιχειακών πνευμάτων της φύσης, με αποτέλεσμα, μέσα στο ταξίδι της ζωής, να νιώθουμε όλοι μας τα αδιόρατα νήματα που μας συνδέουν με αυτούς τους μαγευτικούς και παράξενους λεπτούς κόσμους ύπαρξης. Τελικά, εκείνο που φαινόταν μύθος, λαϊκή παράδοση, όνειρο και φανταστικό διαπιστώνεται ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Μίας Ζώης, στην οποία όλοι συμμετέχουμε ως ζωντανά και δημιουργικά κύτταρα.

Ορίστε και ένα σχόλιο (ανάμεσα σε πολλά άλλα) σε ιστοσελίδα παρόμοιου ενδιαφέροντος:

Είναι απίστευτο αυτό το site για τις Νεράϊδες! Εγώ πιστεύω οτι υπάρχουν. Και υπάρχουν σε ένα κόσμο με άλλα, μυθικά πλάσματα, ξωτικά, περίεργους, μυστηριώδεις κόσμους, αόρατους στο ανθρώπινο -απασχολημένο από την επίπεδη καθημερινότητα- μάτι.
Ευτυχώς είμαι Σαββατογεννημένη, κι έτσι πιστεύω οτι κάποια μέρα θα δώ αυτά τα φανταστικά πλάσματα. Το λέω με σιγουριά, γιατί όταν ήμουν μικρή, “έβλεπα” και ζούσα περίεργα, παραφυσικά φαινόμενα, που μεγαλώνωντας, τα παρέβλεψα, χάρην της επίπεδης πραγματικότητας. Και ξαφνικά, συνάντησα κατα τύχη αυτό το υπέροχο site, που με ξύπνησε απ’το λήθαργο, και θυμήθηκα να ονειρεύομαι ξανά! 

Όλα τα παραπάνω πρέπει να επισημάνουμε ότι είναι πλήρως αβάσιμα και παραπλανητικά, με βάση τη σοφία των αγίων διδασκάλων μας, που γνωρίζουν από την εμπειρία τους όλες τις πνευματικές καταστάσεις, θείες, δαιμονικές και ψυχικές, αλλά και την πλάνη, δηλ. την ψευδή εμφάνιση κακών πνευμάτων ως δήθεν «αγαθών».

Τώρα ας θέσουμε το ερώτημα: υπάρχουν πράγματι νεράιδες και ξωτικά;

Άγγελοι και δαίμονες ξέρουμε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι υπάρχουν, όχι μόνο λόγω των αναφορών τους στην Αγία Γραφή, αλλά και λόγω των αναρίθμητων συναντήσεών τους με ανθρώπους κάθε εποχής.

Αν υπάρχουν οι νεράιδες και τα ξωτικά, τι είδους όντα είναι; Αγαθά ή κακοποιά;

Στις Ελληνικές Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη συναντάμε ένα σωρό διηγήσεις για νεράιδες, που συμφωνούν σε ένα: ότι οι νεράιδες είναι κακοποιά όντα.

Παραθέτουμε μια κλασική διήγηση

Οι αρκαδιανές νεράιδες υμνήθηκαν από το λαό μας περίσσια. Σύμφωνα με μαρτυρία μιας γερόντισσας στο Νεραϊδοβούνι Αρκαδίας έχουνε το λημέρι τους και γυρίζουν αναγύρω και μαζεύονται ύστερα εκεί πάνου κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ. Οι νεράιδες μπορεί να γίνουνε ό,τι θες. Γυναίκες είναι, μα μεταμορφώνονται και σε άλλα αερικά. Φορούνε όμορφα σκουτιά χρυσά κι ουλοένα γλεντάνε, τραγουδάνε και χορεύουνε. Έχουνε λογιώνε όργανα, νταούλια, σιουρίχτρες, χίλια δυο. Δεν κοτάει να ζυγώσει κανείς κατά το Νεραϊδοβούνι.
Όγιος τις γλέπει, λαβώνει. Ή γίνεται ζουρλός ή αρρωσταίνει καμπόσο καιρό κι αν δεν τουδιαβάσουνε ευκέλαιο, δε γιατρεύεται. Όσοι περνάνε από μακριά, ακούνε ναι βουή. Έχω κι εγώ ακουσμένα μια αντάρα που σειέται ούλος ο τόπος. Αν κάνει και μιλήσει κανείς κοντά τους, πάει δουλειά του. Θα του πάρουνε τη φωνή και θα μείνει άλαλος και μουγγός.
Έχουνε την Κυρά τους, τάχατες να πούμε, που τις διευθύνει, εδώ να πάτε, εκεί να πάτε, τους λέει ["Ν": παρόμοιες παραδόσεις υπάρχουν και για τους δαίμονες]. Όγιος περάσει νύχτα ή ντάλα μεσημέρι από το Νεραϊδοβούνι δίχως να ξέρει πως βγαίνουνε νεράιδες και τον ιδούνε, πάει! Του πέφτουνε κοντά και τον παίρνουνε μαζί τους. Από τότενες πλια χάνεται ο άνθρωπος. Τόνε κρατούνε δυο τρεις ημέρες και λένε τάχατες, ξέρω κι εγώ; Πως κάνουν αμαρτία και γεννάνε και παιδιά. Τόνε ταΐζουνε κει μέσα κάτι δικά τους φαγιά και τόνε ξελογιάζουνε με δικά τους κρασιά. Και κοιμώνται λέει αντάμα κι ο άνθρωπος τελεύεται από τις αγκαλιές τους. Υστερινά τον απολάνε και κείνος τότενες γυρίζει τα όρη και τα βουνά σαν τρελλαμένος. Γίνεται κατακίτρινος, ισχνός και ξεραγκιανός σαν τσίρος. Αρχινάει πλια και σώνεται και θα πεθάνει, αν δεν τον ξορκίσουνε οι μαγίστρες. Ετούτα τά ‘παθε ένας από τη Βυτίνα, μα εγίνηκε καλά, γιατί τον ξορκίσανε οι μαΐστρες. Τον παίρνουνε τον άρρωστο στο σπίτι τους και τον ξαπλώνουνε κατάχαμα, απάνου σ’ ένα κόκκινο σκουτί. Ύστερα παίρνουνε μέλι κι αλείβουνε γύρω γύρω το πάτωμα, γιατί μιλάνε των νεράιδωνε κι εκείνες έρχονται κι αν δεν τις γλυκάνεις, δεν ξαμποδένουνε τον άρρωστο, φεύγουνε. Εκεί καθόνται μοναχές οι μαΐστρες και κλειούνε τα παραθύρια και κάτι λένε μέσα τους κι ερχόνται οι νεράιδες με την Κυρά τους εκεί, ξέρω κι εγώ τι κουβεντιάζανε και σε λιγούλι βγαίνει όξω μια μαΐστρα και λέει στους συγγενείς του άρρωστου:
Μας είπε η Κυρά να μας φέρουτε το τάδε, ένα τουλούμι τυρί να ειπούμε, πέντε τουλούπες μαλλιά, έν’ αρνί, πενήντα δραχμές. Ό,τι θέλουν εκείνες, λένε τάχατες πως τα παίρνουνε οι νεράιδες για πλερωμή, μα δε με συχωράς, τα τρώνε οι μαΐστρες οι άτιμες. Άμα πλια πάρουνε ό,τι τις βαστάξει η ψυχή τους, κάνουν τα γητέματα και ποτίζουνε τον άρρωστο ένα γιατρικό από κάτι ρίζες, που λένε πως λάμπουνε σαν κωλοφωτιά τη νύχτα και γίνεται πλια ο άρρωστος καλά.

Ξόρκια και φυλαχτά
Οι Νεράιδες δίνουνε και πάθος στον άνθρωπο, που γιατρεύεται με ξόρκια και μαγικά. Με τους καλούς είναι καλές, τους δίνουν φυλαχτά και τους μαθαίνουν πολλά μαγικά γιατροσόφια. Για να προστατευτούν απ’ την κακή ώρα των νεράιδων οι άνθρωποι φοράνε φυλαχτά με ψωμί, μπαρούτι, σκόρδο, κόκκαλα χελώνας ή φιδιού τυλιγμένα σε άσπρο πανάκι. Στην Αρκαδία αν θέλει κανείς να δει τη νεράιδα της ανεμοξουριάς, να φανερωθεί μπροστά του μ’ όλη της την ομορφιά, πρέπει το καλοκαίρι να σούρνει πάντα κοντά του αλάτι κι όταν δει ανεμοξουριά να ρίξει τ’ αλάτι και η νεράιδα θα ξεφυτρώσει και θα τη δει. Μπορεί κανείς, αν κάνει όσα πρέπει, κι από μέσα απ’ την ανεμοξουριά να της αρπάξει το κόκκινο φεσάκι ή το μεταξωτό μαντήλι που φορεί στο κεφάλι της και να της γυρέψει ό,τι θέλει, ό,τι χάρη της ζητήσει του την κάνει και μετά τον αφήνει και γυρίζει στο σπίτι του. Το καλύτερο απ’ ούλα είναι να της γυρέψει το αθάνατο νερό ή κανένα ρούχο της νεράιδας, γιατί αυτό γιατρεύει κάθε λογής αρρώστια.
Λαβώματα
Οι νεράιδες γνέθουν και υφαίνουν κατάλευκα υφάσματα λεπτότατα σαν τον ιστό της αράχνης. Πλένουν στα ποτάμια και απλώνουν τα άσπρα αραχνοΰφαντα ρούχα τους στους γύρω θάμνους να στεγνώσουν. Αν κάποιος περάσει από κει τον πειράζουν, τον λαβώνουν και μόνο με μαγικά ξόρκια θεραπεύεται.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δρ. Λαογραφίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Η διήγηση αυτή συνοψίζει πράγματι τα πιο βασικά στοιχεία που δίνει η λαϊκή μας παράδοση για τη νεράιδα, εκτός από το παραμύθι για το «μαντήλι της νεράιδας», που αν της το κλέψεις γίνεται γυναίκα και σε παντρεύεται (εδώ δίνεται με άλλη εκδοχή). Παρόμοιες παραδόσεις υπάρχουν πάρα πολλές, όπως και πολλές που μπλέκουν νεράιδες και αρσενικά, βάρβαρα δαιμόνια, αλλά και άλλες που, με την ίδια διήγηση, σε μια περιοχή της Ελλάδας αναφέρουν νεράιδες και σε άλλη δαίμονες.

Αν λοιπόν τα παίρνεις στα σοβαρά όλ' αυτά, καλύτερα να προσέχεις (περί των "αρχαίων παραδόσεων" της Αρκαδίας δες, αν θέλεις, και εδώ - έχει όμως και αγίους η Αρκαδία και σπουδαία μοναστήρια κ.τ.λ., που είναι η αληθινή πνευματική όψη της).

Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε το θρύλο ότι οι νεράιδες κλέβουν ή πνίγουν μωρά ή μαγεύουν τα ρούχα των νεογέννητων κ.λ.π. Επίσης υπάρχουν και μύθοι για τερατόμορφες νεράιδες, μαύρες, με πόδια γαϊδάρου κ.τ.λ.

 

Αλλά και για παραδόσεις άλλων λαών διαβάζουμε παρόμοια στοιχεία. Είναι χαρακτηριστική η κέλτικη ιστορία με τα ξωτικά που το 'βαλαν στα πόδια - ενώ αρχικά εμφανίζονταν ως αγαθά - όταν τους είπε ο παπάς ενός χωριού ότι θέλει να τα συναντήσει (στο Θαν. Παπαθανασίου - Ελένης Ταμαρέση, Δρόμοι Κελτών - Δρόμοι Σαξόνων).

Και μια σύνοψη (από εδώ):

Ανάμεσα στις δραστηριότητες των ξωτικών αναφέρονται οι γιορτές, οι μάχες, ο έρωτας, η θεραπεία, ο χορός και η μουσική, που τόσο όμορφα ξέρουν να παίζουν. Στις περισσότερες χώρες η μουσική έχει συνδεθεί με τα ξωτικά και πολλοί άνθρωποι την έχουν διδαχτεί από αυτά τα όντα. Αναφέρεται, μάλιστα, πως η μουσική τους ασκεί μαγική επίδραση στους θνητούς, ρίχνοντάς τους συχνά σε μια κατάσταση έκστασης, μεταφέροντάς τους σε άλλους κόσμους. Πιθανά κάποιο ξόρκι να επαναφέρει τους μαγεμένους πίσω στον κόσμο, παρόλα αυτά θα είναι για πάντα αλλαγμένοι. Όσο για το χορό τους, είναι τόσο απαλός και αέρινος ώστε αφήνει άθικτα, αν και όχι πάντα, τα ξερά φύλλα του φθινοπώρου κάτω από τα πόδια τους.

Ορίστε και ο φόβος των ζώων για τις νεράιδες, στοιχείο που υπάρχει και για τους δαίμονες (εδώ):

Ουλούθε όπου βγαίνει νερό, εκεί μένει και νεράιδα. Για τούτο, ο άνθρωπος, τη νύχτα που ήθελε να περάσει κοντά από τρεχούμενο νερό, δε μίλαγε, για να μην του πάρει η νεράιδα τη φωνή. Αλλά κάποσες βολές, και τούτο ακόμα το λένε μερικές γυναίκες ότι το είδανε, το νερό τη νύχτα κοιμάται, όπου λέμε, μένει χωρίς να κουνηθεί ολότελα, και τότε πλια η νεράιδα έναι κει στο νερό. Αλλά για να φύγει η νεράιδα και να τρέξει πάλε το νερό, είναι ετούτο: ο άνθρωπος πετάει μια πέτρα μες το νερό, και τότες αμέσως η νεράιδα φεύγει και το νερό τρέχει.
Τη νεράιδα τότε ούλοι δεν τη γλέπουνε. Μομ' τα άλογα τη γλέπουνε και φρουμάζουνε και ξαφνιάζονται, και δε θέλουνε να περάσουνε από κει, καθώς και τα σκυλιά – όσα όμως είναι τεσσερομάτικα, δηλαδή έχουν σημάδι απού πάνω από τα φρύδια, τα μαύρα άσπρο, τα άσπρα μαύρο. Τα άλλα δεν τη γλέπουνε.

πηγή : Aπό τις Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη (Εκδόσεις γράμματα)
(Λάστα του Δήμου Μυλάνοτος της Γορτυνίας)

Ας σταματήσω εδώ. Αγαπώ τα παραμύθια και τη σχετική λογοτεχνία, τις ταινίες κ.τ.λ. Αγαπώ κι εκείνους που ασχολούνται μαζί τους και, στα διαλείμματα του χρόνου μου, συχνά ασχολούμαι κι εγώ. Αλλά, συγχωρέστε με, δεν είναι αληθινά. Οι άνθρωποι που τα πιστεύουν είναι αληθινοί και αγαπητοί μου αδελφοί, όποιοι κι αν είναι, ακόμη κι αν δεν τους ξέρω. Όμως οι νεράιδες και τα ξωτικά, τα «όντα του αλλόκοσμου», τα «πνεύματα των αγρών», δεν είναι αληθινά.

Όμως ο Χριστός και οι άγιοι είναι αληθινοί. Τα δάση μας (όπως & οι πόλεις μας) είναι αγιασμένα, επειδή είναι γεμάτα ξωκλήσια και μοναστήρια, επειδή έχουν ασκητέψει και σε πολλά σημεία ακόμη ασκητεύουν άγιοι άνθρωποι. Δεν είναι «μαγικά» επειδή, δήθεν, κατοικούνται από νεράιδες και ξωτικά.

Ο Χριστός και οι άγιοί μας είναι αληθινοί. Η Παναγία μας είναι αληθινή. Τα άγια μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι αληθινά. Οι άγγελοι και οι δαίμονες είναι αληθινοί. Αλλά δεν είναι δουλειά μας να ψάχνουμε για «επικοινωνία» μαζί τους. Μας είναι αρκετή η θεία κοινωνία του σώματος και αίματος του Ιησού Χριστού, για να μας μεταμορφώσει σε μικρούς Χριστούς. Μας είναι αρκετός ο πνευματικός και ηθικός αγώνας που μας δίδαξαν και μας διδάσκουν οι άγιοί μας για να ενωθούμε με το Θεό εν Χριστώ.

Ας προτείνω τώρα και τρία βιβλία:

Το Γεροντικό, το Γεροντικό του 20ού αιώνος και το π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του. Γι’ αρχή. Και μετά, ίσως οδηγηθείς μόνος σου, νεραϊδομπλογκοναύτη μου, στη φωτεινή θάλασσα της αγιότητας.

Ο Χριστός και η Παναγία και οι άγιοι που έχεις το όνομά τους ας είναι μαζί σου.
πηγή

Όλα είναι ακόμη ανοικτά!

Ο Θεός αφήνει τους ανθρώπους να κάνουν σχέδια και έπειτα τους τα χαλάει! Αλίμονο αν η Ιστορία εξελισσόταν όπως την είχαμε εμείς καμωμένη στο κεφάλι μας. Η ζωή είναι μαγική επειδή βρίσκει τον τρόπο να επιβιώσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Γι’ αυτό και είναι πολλές φορές απρόβλεπτη. Πως είπατε; Έχετε αναλύσει όλα τα πιθανά σενάρια; Με αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

Τα πράγματα έχουν σήμερα ως εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις και περιμένουμε να δούμε αν θα αποκτήσει μία δυναμική αυτοδυναμίας στις επόμενες εβδομάδες. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να παίζει μόνο με το ποσοστό της διαφοράς της από τον ΣΥΡΙΖΑ και να ποντάρει σε κλείσιμο της ψαλίδας και σε μία αριστερή παρένθεση. Το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη παρακαλάει να μην κατέβει στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου θα ήθελε να είναι κάτι σαν το Ποτάμι του Θεοδωράκη στην εποχή του σακιδίου. Όσο για το Ποτάμι; Είναι έτοιμο να συνεργαστεί με την Νέα Δημοκρατία, αλλά και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με όποιον έρθει πρώτος, τέλος πάντων. Αυτό τουλάχιστον δήλωσε χτες δημόσια η κυρία Λυμπεράκη.

Αυτή είναι η εικόνα. Ανατρέπεται; Η απάντηση είναι καταφατική. Όλα ανατρέπονται. Οι στατικές εικόνες είναι μόνο εκείνες που πιάνει ο φακός του φωτογράφου. Και πάλι όμως! Ακόμη και οι φωτογραφίες κρύβουν μέσα τους μία δυναμική. Οι απόψεις ότι "πάει και τελείωσε" κάνουν καλό στην ψυχολογία όσων δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, αλλά συχνά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Το πρώτο ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει πράγματι πρώτο κόμμα! Το θεωρούμε δεδομένο. Είναι; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεν να είναι σήμερα πρώτο κόμμα, αλλά τα στοιχεία που βλέπουμε σε αυτές δεν μας πείθουν ότι η εικόνα αυτή μπορεί να μείνει μέχρι το τέλος.

Η μεγάλη αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Οικονομία. Όσο ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του υπόσχονται πεντοζάλη στις αγορές, τόσο χάνει πόντους στο κεντρώο ακροατήριό του. Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το τέλος της προεκλογικής περιόδου; Θα σταματήσουν τα στελέχη του να μιλούν για τις αγορές και την Οικονομία;

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι τι θα συμβεί έτσι και τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να σχηματίσουν μόνα τους κυβέρνηση, αλλά ούτε και να βρουν κυβερνητικούς εταίρους στα μικρότερα κόμματα. Μπορεί σήμερα το κόμμα του κ. Θεοδωράκη να δηλώνει πρόθυμο να συνεργαστεί με όποιον είναι πρώτος, αλλά αυτό προϋποθέτει και ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό για τον κ. Θεοδωράκη. Τι θα γίνει, λοιπόν, αν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν; Μην μου πείτε ότι δεν θα είναι ένα ενδιαφέρον σενάριο. Το κακό είναι ότι θα πιάσει πολλούς στον ύπνο και θα τους εκθέσει, αφού αυτοί οι πολλοί έχουν ήδη φροντίσει να δημιουργήσουν ένα προεκλογικό κλίμα που θυμίζει υπανάπτυχτες χώρες.

Ένα τρίτο ερώτημα αφορά τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Παπανδρέου: Είναι σίγουροι ότι θα κατορθώσουν να περάσουν το κατώφλι της Βουλής; Αν κατέβουν δύο κόμματα, μπορεί και όχι!

Ένα τέταρτο ερώτημα αφορά όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι αδύνατον να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό! Ας πούμε ότι αναλαμβάνει μία ευρύτερη πρωτοβουλία ο κ. Σαμαράς και παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον της χώρας. Ας πούμε να γνωστοποιήσει το αυριανό υπουργικό του συμβούλιο και αυτό να περιλαμβάνει ισχυρές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της χώρας. Να υπογράψει, δηλαδή, ένα συμβόλαιο για την επόμενη ημέρα με πολλούς πολιτικούς εταίρους. Θα μπορούσε μία τέτοια κίνηση να αλλάξει το σκηνικό; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Πρώτα θα πρέπει να περιμένουμε αν τυχόν μας προκύψει μία τέτοια πρωτοβουλία και έπειτα να δούμε την αντίδραση του κόσμου.

Εκτός κι αν πιστεύετε ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν  γνωρίζουν ότι η πολιτική τους ήταν μισητή σε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου και ότι υπό τις παρούσες συνθήκες είναι καταδικασμένοι σε ήττα.

Υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να μην θέλουν να αναλάβουν πρωτοβουλία, έχοντας παραιτηθεί από την διαχείριση μιας πραγματικά δύσκολης πραγματικότητας.  Αν ποντάρουν στην "αριστερή παρένθεση", κάνουν λάθος. Αν αλλάζουν σχέδιο κάθε ημέρα, πάλι κάνουν λάθος. Όσα πιο πολλά λάθη μαζεύονται τόσα περισσότερα χρόνια θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θανάσης Μαυρίδης

Γιάννης ο Ευλογημένος!

 

O Άγιος Βασίλης, σαν περάσανε τα Χριστούγεννα, πήρε το ραβδί του και γύρισε σ όλα τα χωριά, να δει ποιός θα τόνε γιορτάσει με καθαρή καρδιά.
Πέρασε από λογιών-λογιών πολιτείες κι από κεφαλοχώρια, μα σ’ όποια πόρτα κι αν χτύπησε δεν τ’ ανοίξανε, επειδή τον πήρανε για διακονιάρη. Κι έφευγε πικραμένος, γιατί ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από τους ανθρώπους, μα ένοιωθε το πόσο θα πονούσε η καρδιά κανενός φτωχού από την απονιά που του δείξανε κείνοι οι άνθρωποι.

Μια μέρα έφευγε από ένα τέτοιο άσπλαχνο χωριό, και πέρασε από το νεκροταφείο, κι είδε τα κιβούρια πως ήτανε ρημαγμένα, οι ταφόπετρες σπασμένες κι αναποδογυρισμένες, και τα νιόσκαφτα μνήματα ήτανε σκαλισμένα από τα τσακάλια.

Σαν άγιος που ήτανε άκουσε πως μιλούσανε οι πεθαμένοι και λέγανε: «Τον καιρό που είμαστε στον απάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι αφήσαμε πίσω μας παιδιά κ εγγόνια να μας ανάβουνε κανένα κερί, να μας καίγουνε λίγο λιβάνι μα δεν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπά στο κεφάλι μας να μας διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρά σαν να μην αφήσαμε πίσω μας κανέναν».

Κι ο άγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κι είπε: «Τούτοι οι χωριάτες ούτε σε ζωντανό δε δίνουνε βοήθεια, ούτε σε πεθαμένον », και βγήκε από το νεκροταφείο, και περπατούσε ολομόναχος μέσα στα παγωμένα χιόνια..

* * *
Παραμονή της πρωτοχρονιάς έφτασε σε κάτι χωριά που ήτανε τα πιο φτωχά ανάμεσα στα φτωχοχώρια, στα μέρη της Ελλάδας. Ο παγωμένος αγέρας βογκούσε ανάμεσα στα χαμόδεντρα και στα βράχια, ψυχή ζωντανή δεν φαινότανε, νύχτα πίσσα! Είδε μπροστά του μια ραχούλα, κι από κάτω της ήτανε μια στρούγκα τρυπωμένη. Ο άγιος Βασίλης μπήκε στη στάνη και χτύπησε με το ραβδί του την πόρτα της καλύβας και φώναξε: «Ελεήστε με, τον φτωχό, για την ψυχή των αποθαμένων σας κι ο Χριστός μας διακόνεψε σε τούτον τον κόσμο!». Τα σκυλιά ξυπνήσανε και χυθήκανε απάνω του, μα σαν πήγανε κοντά του και τον μυριστήκανε, πιάσανε και κουνούσανε τις ουρές τους και πλαγιάζανε στα ποδάρια του και γρούζανε παρακαλεστικά και χαρούμενα.

Απάνω σ αυτά, άνοιξε η πόρτα και βγήκε ένας τσοπάνης, ως εικοσιπέντε χρονών παλληκάρι, με μαύρα στριφτά γένια, ο Γιάννης ο Μπαρμπάκος, άνθρωπος αθώος κι απελέκητος, προβατάνθρωπος, και πριν να καλοϊδεί ποιός χτύπησε, είπε: «Έλα, έλα μέσα. Καλή μέρα, καλή χρονιά!».

Μέσα στο καλύβι έφεγγε ένα λυχνάρι, κρεμασμένο από πάνω από μία κούνια, που ήτανε δεμένη σε δυο παλούκια. Δίπλα στο τζάκι ήτανε τα στρωσίδια τους και κοιμότανε η γυναίκα του Γιάννη. Αυτός, σαν μπήκε μέσα ο άγιος Βασίλης, κι είδε πως ήτανε γέρος σεβάσμιος, πήρε το χέρι του και το ανεσπάσθηκε κι είπε: «Να χω την ευχή σου, γέροντα», και το ’λεγε σαν να τον γνώριζε κι από πρωτύτερα, σα να ’τανε πατέρας του.
Και κείνος του είπε: «Βλογημένος να σαι, εσύ κι όλο το σπιτικό σου, και τα πρόβατά σου η ειρήνη του Θεού να ναι απάνω σας!». Σηκώθηκε κ η γυναίκα και πήγε και προσκύνησε και κείνη τον γέροντα και φίλησε το χέρι του και τη βλόγησε. Κι ο άγιος Βασίλης ήτανε σαν καλόγερος ζητιάνος, με μια σκούφια παλιά στο κεφάλι του, και τα ράσα του ήτανε τριμμένα και μπαλωμένα και τα τσαρούχια του τρύπια, κι είχε κι ένα παλιοτάγαρο αδειανό. Ο Γιάννης ο Βλογημένος έβαλε ξύλα στο τζάκι. Και παρευθύς, φεγγοβόλησε το καλύβι και φάνηκε σαν παλάτι. Και φανήκανε τα δοκάρια, σα να ’τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οι πητιές που ήτανε κρεμασμένες φανήκανε σαν καντήλια, κι οι καρδάρες και τα τυροβόλια και τ’ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, γινήκανε σαν ασημένια, και σαν πλουμισμένα με διαμαντόπετρες φανήκανε, και τ’ άλλα, τα φτωχά τα πράγματα που χε μέσα στο καλύβι του ο Γιάννης ο Βλογημένος.
Και τα ξύλα που καιγόντανε στο τζάκι τρίζανε και λαλούσανε σαν τα πουλιά που λαλούνε στον παράδεισο, και βγάζανε κάποια ευωδιά πάντερπνη.

Τον άγιο Βασίλη τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά κι η γυναίκα του ’θεσε μαξιλάρια να ακουμπήσει. Κι ο γέροντας ξεπέρασε το ταγάρι του από το λαιμό του και το βαλε κοντά του, κι έβγαλε και το παλιόρασό του κι απόμεινε με το ζωστικό του. Κι ο Γιάννης ο Βλογημένος πήγε κι άρμεξε τα πρόβατα μαζί με τον παραγυιό του, κι έβαλε μέσα στην κοφινέδα τα νιογέννητα τ’ αρνιά, κι ύστερα χώρισε τις ετοιμόγεννες προβατίνες και τις κράτησε στο μαντρί, κι ο παραγυιός τα ’βγαλε τ’ άλλα στη βοσκή. Λιγοστά ήτανε τα ζωντανά του, φτωχός ήτανε ο Γιάννης, μα ήτανε Βλογημένος.
Κι είχε μία χαρά μεγάλη, σε κάθε ώρα, μέρα και νύχτα, γιατί ήτανε καλός άνθρωπος κι είχε και καλή γυναίκα, κι όποιος λάχαινε να περάσει από την καλύβα τους, σαν να ’τανε αδελφός τους, τον περιποιόντανε. Για τούτο κι ο άγιος Βασίλης κόνεψε στο σπίτι τους, και κάθησε μέσα, σα να ’τανε δικό του σπίτι, και βλογηθήκανε τα θεμέλιά του. Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της Οικουμένης, οι αρχόντοι, οι δεσποτάδες κι οι επίσημοι ανθρώποι μα εκείνος δεν πήγε σε κανέναν, παρά πήγε και κόνεψε στο καλύβι του Γιάννη του Βλογημένου.

* * *

Το λοιπόν, σαν σκαρίσανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στον άγιο: «Γέροντα, έχω χαρά μεγάλη. Θέλω να μας διαβάσεις τα γράμματα τ’ Άη-Βασίλη.
Εγώ είμαι άνθρωπος αγράμματος, μα αγαπώ τα γράμματα της θρησκείας μας. Έχω και μία φυλλάδα από έναν γούμενο αγιονορίτη, κι όποτε τύχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος, τον βάζω και μου διαβάζει από μέσα την φυλλάδα, γιατί δεν έχουμε κοντά μας εκκλησία».

Έπιασε και θαμπόφεγγε κατά το μέρος της ανατολής. Ο άγιος Βασίλης σηκώθηκε και στάθηκε κατά την ανατολή κι έκανε το σταυρό του, ύστερα έσκυψε και πήρε μία φυλλάδα από το ταγάρι του, κι είπε: «Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».

Κι ο Γιάννης ο Βλογημένος πήγε και στάθηκε από πίσω του, και η γυναίκα βύζαξε το μωρό και πήγε και κείνη και στάθηκε κοντά του, με σταυρωμένα χέρια.

Κι ο άγιος Βασίλης είπε το «Θεός Κύριος» και το απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», δίχως να πει και το δικό του το απολυτίκιο που λέγει «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου».

Η φωνή του ήτανε γλυκιά και ταπεινή, κι ο Γιάννης κι η γυναίκα του νοιώθανε μεγάλη κατάνυξη, κι ας μην καταλαβαίνανε τα γράμματα. Και είπε ο άγιος Βασίλης όλον τον Όρθρο και τον Κανόνα της Εορτής: «Δεύτε λαοί άσωμεν άσμα Χριστώ τω Θεώ, χωρίς να πει το δικό του τον Κανόνα, που λέγει «Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε».

Και ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση και τους βλόγησε. Και σαν καθήσανε στο τραπέζι και φάγανε κι αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά.

Κι ο άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα, κι είπε: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος κ έκοψε το πρώτο το κομμάτι κι είπε «του Χριστού» κι ύστερα είπε «της Παναγίας», κι ύστερα είπε «του νοικοκύρη Γιάννη του Βλογημένου».
Του λέγει ο Γιάννης: «Γέροντα, ξέχασες τον άη- Βασίλη!».
Του λέγει ο άγιος: «Ναι, καλά! κι ύστερα λέγει: «Του δούλου του Θεού Βασιλείου». Κι ύστερα λέγει πάλι: «Του νοικοκύρη, «της νοικοκυράς», «του παιδιού», «του παραγυιού», «των ζωντανών», «των φτωχών».

Τότε λέγει στον άγιο ο Γιάννης ο Βλογημένος: «Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;
Του λέγει ο άγιος: «Έκοψα, Βλογημένε!» μα, ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο μακάριος. Κι ύστερα, σηκώθηκε όρθιος ο άγιος Βασίλειος κι είπε την ευχή του «Κύριε ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμί άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθεις του οίκου της ψυχής μου».
Κι είπε ο Γιάννης ο Βλογημένος: «Πες μου, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, σε ποιά παλάτια άραγες πήγε σαν απόψε ο άγιος Βασίλης; οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τι αμαρτίες να χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστε αμαρτωλοί, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε».

Κι ο άγιος Βασίλης δάκρυσε κι είπε πάλι την ευχή, αλλοιώτικα: «Κύριε, ο Θεός μου, οίδα ότι ο δούλος σου Ιωάννης ο απλούς εστίν άξιος και ικανός ίνα υπό την στέγην του εισέλθεις. Ότι νήπιος υπάρχει και τα μυστήριά Σου τοις νηπίοις αποκαλύπτεται».

Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο μακάριος, ο Γιάννης ο Βλογημένος...

Σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει

 

 

Στις αναμνήσεις κάθε ανθρώπου υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται σε όλον τον κόσμο, μα μόνο στους φίλους του. Υπάρχουν άλλα που δεν τα εμπιστεύεται στους φίλους του και μόλις τα λέει στον εαυτό του κι αυτό στα κρυφά. Και τέλος υπάρχο...υν εκείνα που ο άνθρωπος φοβάται να τα ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό κι αυτού του είδους τα πράγματα μαζεύονται σε αρκετά μεγάλη ποσότητα σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει. 

 

Φ. Ντοστογιέβσκι

Χρόνος και ελευθερία

του Χρήστου Γιανναρά

Τ​​ελευταία Kυριακή του δέκατου τέταρτου χρόνου της τρίτης μετά Xριστόν χιλιετίας. Kαι όπως όρισε με ρεαλισμό ο Aριστοτέλης, «γερνάνε όλα με τον χρόνο, δεν φέρνει νιάτα ούτε ομορφιά ο χρόνος, είναι μόνο αίτιος φθοράς». Tα νιάτα ελπίζουν, οι ώριμοι μελαγχολούν σε κάθε συμβατική μέτρηση του χρόνου. Oχι οπωσδήποτε επειδή η ηλικία μετράει την απόσταση από τον θάνατο. Aυτός, έτσι κι αλλιώς καιροφυλαχτεί για όλους στην κάθε στιγμή –«μόλις γεννιέται ο άνθρωπος, είναι και ώριμος να πεθάνει». Σε άλλες εποχές ο πολιτισμός (ο κοινός τρόπος του βίου) είχε άξονα την εναργή συνείδηση της θνητότητας, τη «μνήμη θανάτου». Γιατί; Eπειδή γεννάει πλούτο ζωής η ανάληψη της ευθύνης του χρόνου, ευθύνης για την ψηλάφηση «νοήματος» (αιτίας και σκοπού) της ύπαρξης και του θανάτου. Σήμερα ο κοινός τρόπος ή πολιτισμός είναι μια πανικόβλητη (και αφελέστατη) προτροπάδην φυγή από το πρόβλημα: ο Iστορικός Yλισμός, αυτάρεσκος παλιμβαρβαρισμός, αφελέστατος στον πρωτογονισμό του. H ανάληψη ευθύνης απέναντι στη βραχύτητα του βίου και στην εγγύτητα του θανάτου, ίσως να σημαίνει τη μόνη δυνατότητα ελευθερίας από τον θάνατο. O θάνατος είναι αναπότρεπτη συνέπεια του «αιτιατού» χαρακτήρα της ύπαρξής μας. Δεν είμαστε οι αίτιοι της ύπαρξής μας, δεν επιλέξαμε να υπάρχουμε, η αιτία που υπάρχουμε είναι «αλλού»: έξω από τη δική μας βούληση και ενεργητική δυνατότητα. Oμως η διαχείριση της (ερήμην μας) δεδομένης ύπαρξής μας είναι πεδίο της δικής μας του καθενός ευθύνης, της δικής μας ελευθερίας. Στη βοσκηματώδη «λογική» του Iστορικού Yλισμού (λογική –για να μην ξεχνιόμαστε– του κ. Σαμαρά, του κ. Tσίπρα και λοιπών δημίων μας) η ελευθερία ορίζεται ως δυνατότητα ανεμπόδιστων ατομικών επιλογών: Eικόνα της ιστορικο-υλιστικής ελευθερίας είναι το σούπερ μάρκετ και προϋπόθεσή της η εξασφαλισμένη καταναλωτική ευχέρεια. H ελευθερία εκλαμβάνεται σαν ατομικό «δικαίωμα» δοτό – μας παραχωρείται με νόμους («αναγκαστούς κατά πάντων»). Γι’ αυτό και επιδέχεται διεκδίκηση αυτή η ελευθερία: με πορείες, καταλήψεις, βανδαλισμούς, απεργίες «κοινωνικού κόστους» (κατ’ ευφημισμόν, με «λαϊκούς αγώνες»). Δεν υποψιάζεται ο Iστορικός Yλισμός, μαρξιστικός και καπιταλιστικός, μιαν άλλη εκδοχή της ελευθερίας, που αφορά στην ύπαρξη και όχι στη νομικά ρυθμιζόμενη συμπεριφορά –στοχεύει να ελευθερώσει από τον θάνατο, όχι να ψευτοπαρηγορήσει τη θνητότητα. Δεν είναι κενολογία να συζητάμε για ελευθερία από τον θάνατο; H μακραίωνη εμμονή των ανθρώπων σε αυτόν τον προβληματισμό δεν μοιάζει νηπιώδης. O θάνατος είναι δεδομένη αναγκαιότητα, όπως και η χρονικότητα και η φθορά. O άνθρωπος έχει επίγνωση-συνείδηση της υπαρκτικής αναγκαιότητας, αλλά και συνείδηση του ενδεχομένου υπαρκτικής ελευθερίας. Oσο υπήρχαν Eλληνες, έμοιαζε πρωταρχική και αυτονόητη γι’ αυτούς η αναζήτηση της υπαρκτικής (όχι απλώς συμπεριφορικής) ελευθερίας: Nα ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις αναγκαιότητες που διέπουν την ύπαρξή του: άλογες ενστικτώδεις ενορμήσεις, απαιτήσεις ατομοκεντρικής κατασφάλισης και αυθυπαρξίας. Γι’ αυτό και λογάριαζαν οι Eλληνες πάντοτε ως άθλημα ελευθερίας τη σχέση, όχι τη χρήση, τη σχέση, όχι τη σύμβαση – άθλημα ελευθερίας ήταν το κατόρθωμα να συγκροτείται «πόλις», να λειτουργεί «βίος πολιτικός», να ταυτίζεται το αληθεύειν με το κοινωνείν. O Iστορικός Yλισμός (κ. Σαμαράς, κ. Tσίπρας και λοιποί δήμιοι του βίου μας – για να μην ξεχνιόμαστε) καταλαβαίνει ως πρόβλημα μόνο την εφήμερη και οπωσδήποτε ατελέσφορη συντήρηση της ύπαρξης, την ύπαρξη ως χρονικότητα, τον χρόνο ως συνάρτηση του θανάτου, τον θάνατο ως κατεξοχήν αναγκαιότητα που διέπει την αιτιατή φαινομενικότητα. Oμως, δίχως τα ματογυάλια του Iστορικού Yλισμού, εμπειρικά πιστοποιούμε ότι ο άνθρωπος, σε αντίθεση προς τα άλογα υπαρκτά, υπάρχει και γνωρίζεται ως σχέση, όχι ως φύση. Γνωρίζουμε τον κάθε άνθρωπο, όχι όταν απλώς πιστοποιούμε το άτομο: μιαν αδιαφοροποίητη μονάδα της ανθρώπινης φυσικής ομοείδειας (μονάδα που διαφοροποιείται μόνο αριθμητικά – σαν αριθμός Δελτίου Tαυτότητας, Φορολογικού Mητρώου κ.τ.ό.). Γνωρίζουμε τον κάθε άνθρωπο ως ενεργούμενη ετερότητα: ύπαρξη μοναδική, ανόμοια, ανεπανάληπτη – ετερότητα όχι απλώς μορφική, αλλά ενεργούμενη, δηλαδή συνεχώς πραγματούμενη στην έκφραση (βλέμμα, χαμόγελο, χειρονομία, τόνος φωνής, κίνηση σώματος), όπως και στην ετερότητα σκέψης, κρίσης, φαντασίας, ποιητικής (δημιουργικής) ενέργειας. Tην ενεργούμενη ετερότητα-μοναδικότητα κάθε ανθρώπου τη γνωρίζουμε οι άνθρωποι χάρη σε ένα επίσης ενέργημα μετοχής-μέθεξης στη γιγνόμενη ετερότητα του άλλου. Oσες βιογραφίες του Mότσαρτ ή του Bαν Γκογκ κι αν διαβάσω, μόνο με πληροφορούν για την ιστορική τους ύπαρξη, οι πληροφορίες δεν μου «γνωρίζουν» την υπαρκτική τους μοναδικότητα. Aυτή την ανακαλύπτω μόνο ενεργά: μετέχοντας στα ενεργήματά τους – στη μουσική του Mότσαρτ, στη ζωγραφική του Bαν Γκογκ. Oνομάζουμε σχέση την ενεργητική μετοχή-μέθεξη στην ενεργούμενη ετερότητα του άλλου. Kαι η γνώση που προσπορίζει η σχέση είναι συνάρτηση της ελευθερίας που κατορθώνουμε από τις ορμέμφυτες αναγκαιότητες επιβολής στον άλλον, χρήσης του άλλου. H ελευθερία έχει τη δυναμική της ολοκληρίας που ποτέ δεν ολοκληρώνεται, της τελείωσης που ποτέ δεν τελειούται. Στη σχέση η ελευθερία από τον εγωκεντρισμό ξεκινάει από την ανιδιοτέλεια, περνάει στην αυταπάρνηση, κορυφώνεται στην ερωτική αυτοπροσφορά. Kαι αυτοί οι «επαναβασμοί» αντιστοιχούν και σε πρόοδο στη γνώση: η «ολοκληρούμενη και ουδέποτε περατούμενη» πληρότητα της γνώσης είναι ο έρωτας. Mέχρις εδώ μπορούν ίσως κάτι να καταλαβαίνουν και οι εγκλωβισμένοι στον πρωτογονισμό του Iστορικού Yλισμού. Όμως το πώς η ελευθερία από τις υπαρκτικές αναγκαιότητες της φύσης μπορεί να πραγματώνει την ύπαρξη στην ερωτική δυναμική της σχέσης, ελεύθερη και από τον θάνατο, είναι άλλο, δύσκολο μάθημα. Άλλο να κατανοείς και άλλο να γνωρίζεις την ελευθερία. πηγή

Πραγματοποιήθηκε τὸ συνέδριο τῆς Μητροπόλεως Αἰτωλίας γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ (φωτὸ)

 

 

 

 

 

«Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Ἑλληνικόν Γένος»

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ

«Εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη ἡ διάσωση τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἰδιοπροσωπίας τοῦ Γένους μας, εἰς πεῖσμα τῶν συγκρητιστικῶν καί διεθνιστικῶν ἀντιλήψεων καί ἰδεῶν πού ἀπειλοῦν τήν ἐθνική μας συνείδηση. Ὅποιος χάνει ἀπό τήν πορεία του τό βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χάνεται καί γιά τό Ἔθνος. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶναι ἐκεῖνος πού μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μᾶς ὁδηγεῖ μέ σταθερή πορεία. Εἶναι ἡ Κιβωτός σωτηρίας τῆς Ρωμιοσύνης καί τῆς Ἐθνικῆς μας Ταυτότητας».

Μέ τό ἀξιοσημείωτο αὐτό τελικό μήνυμα περατώθηκαν οἱ ἐργασίες τοῦ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου μέ γενικό θέμα «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Ἑλληνικόν Γένος», τό ὁποῖοδιοργάνωσε ἠ Ἱερά Μητρόπολις Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση 300 ἐτῶν ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714 – 2014). Τό Συνέδριο, τό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε...

Δεῖτε πλούσιο φωτογραφικὸ ὑλικό…

στήν πόλη τοῦ Ἀγρινίου τό Σάββατο 27 καί τήν Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014, στήν αἴθουσα τῆς “Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἀγρινίου”, ἀπετέλεσε, γιά τό ἔτος 2014, τό ἀποκορύφωμα τῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως πρός τιμήν τοῦ Προστάτου καί Πολιούχου αὐτῆς  Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

Μετά τόν Ἁγιασμό, ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου ξεκίνησε μέ τήν σύντομο εἰσαγωγή τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Καραγεώργου, καί τήν ἐπίσημο κήρυξη τῶν ἐργασιῶν αὐτοῦ ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου ΜητροπολίτουΔρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. Ἀνδρέου.

Ἀκολούθησε ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Μηνύματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου καί ὁ χαιρετισμός τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ.

Χαιρετισμό ἀπηύθυναν ἡ Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ Μεγαδένδρου Τριχωνίδος Εύθυμία Μοναχή, ὁ Δήμαρχος Ἀγρινίου κ. Γεώργιος Παπαναστασίου καί ὁ Δήμαρχος Θέρμουκ. Σπυρίδων Κωνσταντάρας.

Τόσο ἡ ἁγιασμένη μορφή, ὅσο καί ἡ μεγάλη προσωπικότητα τοῦ ἐθναποστόλου, ἰσαποστόλου, διδασκάλου, ἐθνεγέρτου καί ἀναμορφωτοῦ τοῦ Γένους Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, παρουσιάστηκε μέσα ἀπό τίς ἐμπεριστατωμένες εἰδικές εἰσηγήσεις τῶν διακεκριμένων καθηγητῶν καί εἰδικῶν μελετητῶν, οἱ ὁποῖες περιελήφθησαν στίς ἐπιμέρους ἐνότητες τῶν τεσσάρων συνεδριῶν, ἡ θεματική τῶν ὁποίων ἔχει ὡς ἑξῆς:

Α΄ Συνεδρία: «Ἱστορία καί Ἁγιοκατάταξις», μέ πρόεδρο τόνκ. Φώτιο Μάλαινο, Θεολόγο – Λυκειάρχη καί εἰσηγητές τόν κ. Μιχαήλ Τρίτο, Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Θεσ/νίκηςκαί τόν Ἀρχιμ. Δημήτριο Ἀργυρό, Δ/ντή - Καθηγητή τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Βελλᾶς Ἰωαννίνων.

Τονίστηκε πώς ἡ Ἁγιότητα καί τό Ὀρθόδοξο ἦθος τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἀκτινοβολοῦσε ἔντονα καί ἡ μορφή του ἐνέπνεε τό σεβασμό ἀκόμη καί στούς ὀθωμανούς ἡγεμόνες, ὅπως ὁ Ἀλη-Πασάς, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἀπ’ ὅλους τόν ἀντιμετώπιζε καί τόν θεωροῦσε Ἅγιο. Ἐπιπλέον, ὁ καθαρός ὀρθόδοξος λόγος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ λειτουργοῦσε ἐλεγκτικά πρός ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μεθόδευαν τήν ἐξόντωσή του.

Ἡ Ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καθυστέρησε ἰδιαίτερα, γεγονός τό ὁποῖο ὀφειλόνταν στόν ὕπουλο ἐναντίον τοῦ Ἁγίου ἀγῶνα, ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδοξίας.

Β΄ Συνεδρία: «Εἰκονογραφία καί Συγγραφή», μέ πρόεδρο τόν κ. Νικόλαο Βούλγαρη, Θεολόγο – Συγγραφέα, καί εἰσηγητέςτόν κ. Μιχαήλ Χρ. Παντούλα, Φιλόλογο - Ἐρευνητή, τόν κ. Ἰωάννη Ἠλ. Ἐμίρη, Φιλόλογο – Συγγραφέα, καί τόν κ. Ἀθανάσιο Ζωϊτάκη, Ἐπίκουρο Καθηγητή τῆς Ἱστορικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Μόσχας («Lomonosov»).

Ὁ διαχρονικός σεβασμός τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ πρός τόν πατρο-Κοσμᾶ, ὅπως ἁπλά τόν ἀποκαλεῖ, φαίνεται ὁλοκάθαρα κι ἀπ’ τό γεγονός τῆς ἁγιογραφήσεώς του μόλις δέκα χρόνια μετά τήν κοίμησή του καί μέ τίς ποικίλων τύπων ἀπεικονίσεις τοῦ Ἁγίου ποῦ ἀκολούθησαν.

Ὁ Ἅγιος μέχρι πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες ἦταν σχεδόν ἄγνωστος, ἀκόμη καί στόν τόπο του. Σήμερα ὀλόκληρος ὁ ὀρθόδοξος κόσμος τόν τιμᾶ, καί μελετᾶ τίς Διδαχές του, μέσα ἀπό πολλούς καί ἀξιόλογους συγγραφείς. Τά συγγράμματα περί τοῦ Ἁγίου πού κυκλοφοροῦν εἶναι λίαν ἀξιόλογα. Ἤδη στήν μεγάλη καί ἀχανή περιοχή τῆς ὀρθοδόξου Ρωσίας, μελετᾶται σήμερα ἡ πνευματική κληρονομιά του.

Γ΄ Συνεδρία: «Διδαχές καί Θεολογία», μέ πρόεδρο τήν κα Μαρία Μαμασούλα, Θεολόγο – πρώην Γυμνασιάρχη, καί εἰσηγητές τόν Ἀρχιμ. Χρυσόστομο Παπαθανασίου, Ἱεροκήρυκα τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Ἀθηνῶν, τόν κ. Βασίλειο Τσίγκο, Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Θεσ/νίκης, καί τόν κ. Κωνσταντῖνο Μπελέζο, Ἐπίκουρο Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Ἀθηνῶν.

Σέ ἀντίθεση μέ παλαιότερες ὑποτιμητικές ἐκτιμήσεις, στίς εἰσηγήσεις τοῦ Συνεδρίου κατέστη σαφές ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἔχει συγκροτημένη θεολογική σκέψη, καί οἱ Διδαχές του καλύπτουν ὅλα σχεδόν τά θέματα θεολογίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε ὁ ἀμίμητος φλογερός Ἱεροκήρυκας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ ὁποῖος καλλιεργοῦσε στούς ἐξαθλιωμένους ραγιάδες τό πνεῦμα καί τό ἦθος τῆς κατά Χριστόν συγχωρήσεως, ἀφανίζοντας μίση καί πάθη ἀπ΄ τήν ἔνταση τῶν καθημερινῶν σχέσεων τῶν καταπιεζομένων Ρωμιῶν.

Δ΄ Συνεδρία: «Ἱεραποστολή καί Παρακαταθήκη», μέ πρόεδρο τόν κ. Σπυρίδωνα Παπαθανασίου, Θεολόγο – Προϊστάμενο Β/θμίου Ἐκπαιδεύσεως Αἰτωλ/νίας, καί εἰσηγητές τόνἈρχιμ. Χρυσόστομο Μαϊδώνη, Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ καί Ἁγίου Ὄρους, τόν μοναχό Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη, Ἱεροκήρυκα, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Ἀρσενίου Χαλκιδικῆς, καί τόν κ. Κωνσταντῖνο Χολέβα, Πολιτικό Ἐπιστήμονα καί Συγγραφέα.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, εὐλογημένος καρπός τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες του μεταφέρει ὁλοκάθαρη τήν ὀρθόδοξο πίστη καί παράδοση, ἀντιπαλεύοντας μέ τίς πολύμορφες αἱρέσεις, πλάνες καί δεισιδαιμονίες πού φανατικά ἐπεδίωκαν τήν ἀποχριστιανοποίηση καί ἰσλαμοποίηση τῶν ἐμπεριστάτων ὑποταγμένων ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

Ὁ Ἰσαπόστολος Ἅγιος Κοσμᾶς ἀναδείχθηκε ἀνύστακτος φύλακας τῆς Ἐθνικῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως. Συνέβαλε ἀποφασιστικά στήν διάσωση τῆς Ἐθνικῆς Ταυτότητας μέσω τῆς ἱδρύσεως Σχολείων, τῆς προστασίας τῆς γλώσσας καί τῆς ἀντιστάσεώς του στίς ξενόφερτες ἀλλοτριωτικές ἐπιδράσεις Δύσεως καί Ἀνατολῆς.  

Τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς 28 Δεκεμβρίου, δευτέρας ἡμέρας τοῦ Συνεδρίου, τελέσθηκε ὁ Ὄρθρος καί ἡ Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, προεξάρχοντος τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. Ἀνδρέου καί συλλειτουργούντων τῶν Μητροπολιτῶν Λευκάδος κ. Θεοφίλου καί Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ.  

Γενικότερα, κατά τήν διάρκεια τοῦ Συνεδρίου παρουσιάστηκαν μικρές προβολές DVD μέ ἀναφορά στή βιογραφία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, στόν τόπο γεννήσεώς του καί τόν τόπο μαρτυρίου, στίς ἱεραποστολικές περιοδίες καί στήν προσφορά τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στό Ἑλληνικό Γένος.  Ἐκκλησιαστικούς Ὕμνους πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἔψαλε, μέ ἄψογη ἐκτέλεση, ἡ Βυζαντινή Χορωδία Ἀγρινίου, ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ κ. Ἀνδρέα Λανάρα.

Τά πορίσματα τοῦ Συνεδρίου ἐκ μέρους τῆς Ὀργανωτικῆς Ἐπιτροπῆς παρουσίασε ὁ κ. Ἰωάννης Κωστάκης, Θεολόγος – πρ. Λυκειάρχης, ἐνῶ τόν γενικό συντονισμό τῆς διοργανώσεως τοῦ Συνεδρίου εἶχε ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀναστάσιος Καντάνης,Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Μεσολογγίου - ὑπεύθυνος τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας.

Τέλος, ἡ λήξις τῶν ἐργασιῶν τοῦ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Ἑλληνικόν Γένος» ἔγινε ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας,Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος εὐχαρίστησε τήν Τιμητική καί τήν Ὀργανωτική Ἐπιτροπή, τή Γραμματεία καί ὅσους ἐργάσθηκαν γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ Συνεδρίου, καθώς καί τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἀγρινίου. Εὐχαρίστησε  ἰδιαιτέρως τούς ἀξιοτίμους εἰσηγητές τοῦ Συνεδρίου, κληρικούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἀνέδειξαν τό θέμα καί τό κύρος τῆς ὅλης διοργανώσεως.

Ὁ Σεβασμιώτατος, κατά τήν σύντομη ἀναφορά του στόν Ἅγιο Κοσμᾶ, ἐπεσήμανε τόσο τήν ἀνάγκη ὅσο καί τό χρέος μας νά ἀναδειχθεῖ καί νά προβληθεῖ ἡ ἱερά καί ἀνεπανάληπτη μορφή τοῦ Διδασκάλου τοῦ Γένους μας.

πηγή