Ιερά Αγρυπνία στην Πάλαιρο προς τιμήν της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Νεκταρίου.

πηγή

Αμαρτήσαμε, Κύριε, ανομήσαμε...

«Αμαρτήσαμε, Κύριε, ανομήσαμε, ασεβήσαμε. Λησμονήσαμε τις εντολές σου και πορευθήκαμε σύμφωνα με τη δική μας πονηρή σκέψη.

Συμπεριφερθήκαμε ανάξια προς την κλήση μας και προς το Ευαγγέλιο του Χριστού σου.

Περιφρονήσαμε τη θεία Του συγκατάβαση και τα άγια παθήματά Του, που για χάρη μας υπέμεινε.Ντροπιαστήκαμε μπροστά στον αγαπητό σου Υιό.

Κλήρος και λαός απομακρυνθήκαμε από κοντά σου και όλοι βρισκόμαστε μακριά από Σένα.

Όλοι παρεκτραπήκαμε, ναι, όλοι, και γίναμε ανάξιοι.

Κανένας μας, μα ούτε ένας δεν εφαρμόζει δικαιοσύνη και δεν αποφασίζει δίκαια.

Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της ευσπλαχνίας σου και της φιλανθρωπίας σου και της στοργικής σου αγάπης, Θεέ μας, εξαιτίας της κακίας και της πονηρίας μας, που εκδηλώθηκε στα καθημερινά μας έργα και στις συνήθειές μας.

Συ είσαι γεμάτος αγάπη και αγαθότητα, αλλά εμείς γίναμε παραβάτες του νόμου σου.

Συ είσαι μακρόθυμος, αλλά εμείς άξιοι για πολλές τιμωρίες. Γνωρίζουμε την αγαθότητά σου, μολονότι εξακολουθούμε να φερόμαστε ασύνετα.

Λίγο μας έχεις τιμωρήσει σε σύγκριση με το πλήθος των αμαρτιών μας.

Συ εμπνέεις φόβο, και ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δύναμή σου;

Εάν θελήσεις να φανερώσεις τη δύναμή σου, τρόμος θα καταλάβει ακόμη και τα όρη.

Αλλά και στο μέγεθος της δυνάμεώς σου ποιος ποτέ θα έχει το θάρρος να αντιπαραταχθεί; Εάν κλείσεις τον ουρανό, ποιος μπορεί να τον ανοίξει; Και αν ανοίξεις τους καταρράκτες σου, ποιος θα βρεθεί να τους συγκρατήσει;

Πολύ εύκολο είναι σε Σένα να κάνεις σε μια στιγμή τον πλούσιο ζητιάνο και τον φτωχό πλούσιο, να δώσεις ζωή σ’ όποιον δεν έχει και να οδηγήσεις στον θάνατο αυτό που είναι γεμάτος υγεία, να πατάξεις με ασθένεια, αλλά και να θεραπεύσεις.

Και μόνο να θελήσεις κάτι, αυτό έχει γίνει κιόλας πράξη τελειωμένη.

Κάνε, Κύριε, να κοπάσει η οργή σου. Δώσε άφεση, Κύριε, συγχώρησε, Κύριε.

Μη μας καταδικάσεις ολοκληρωτικά για τις ανομίες μας.

Είμαστε και μεις λαός σου και γνήσιοι κληρονόμοι σου.

Γι’ αυτό τιμώρησέ μας, αλλά με επιείκεια και αγάπη και όχι με τον θυμό σου. Αμήν.

Θεέ μου σ' αγαπώ.»

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος 

πηγή

Διδάσκοντας αρχαία ελληνικά στο δημοτικό σχολείο

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος Κιλκίς

«Η θητεία μου στην ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία, μεταξύ λέξεων και εννοιολογικού περιεχομένου»
Βέρνερ Χάισεμπεργκ, Γερμανός φιλόσοφος, για την αρχαία ελληνική γλώσσα

Δεν το κρύβω και δεν το γράφω προς καύχηση-εν οίδα ότι ουδέν ειμί- ότι εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκω αρχαία ελληνικά. Όταν παίρνω Ε’ και Στ’ δημοτικού, αφιερώνω μία ώρα του εβδομαδιαίου προγράμματος στην διδασκαλία της, κατά τον Κικέρωνα, «γλώσσας των θεών».

Η ώρα, την οποία «κλέβω» από το πρόγραμμα είναι της «Ευέλικτης Ζώνης». Ας μην ρωτήσει κάποιος τι είναι αυτή η «Ευέλικτη Ζώνη», γιατί και ο ίδιος ακόμη δεν κατάλαβα. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο πρόγραμμα που δίνω στους μαθητές μου, σβήνω την «Ευέλικτη Ζώνη» και γράφω αρχαία ελληνικά. Τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά, οι μικροί μαθητές με κατάνυξη, θα έλεγα, και με καμάρι «τριγυρίζουν όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο λουλούδι» (Βρεττάκος), την πάντερπνη γλώσσα μας και χαίρονται τους χυμούς και τα αρώματά της.

Τους εξηγείς ότι εργάστηκαν «μακριές σειρές προγόνων, που δούλεψαν την φωνή, την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, την σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κι έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα», κατά τον θαυμάσιο Νικ. Βρεττάκο, και ότι αυτοί έχουν το μοναδικό παγκοσμίως προνόμιο να μπορούν να την διαβάζουν στο πρωτότυπο και να την – κατά το δυνατόν – κατανοούν. Και καμαρώνουν και αισθάνονται «εθνικά υπερήφανοι», για να χρησιμοποιήσω μία φράση που απεχθάνεται ο νεοταξικός συφερτός.
Με ρώτησαν κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι πώς την διδάσκω; (Ας μου συγχωρεθεί το πρώτο πρόσωπο).
Παραθέτω ένα σχεδιάγραμμα διδασκαλίας, με την επισήμανση πως δεν είμαι φιλόλογος, οι σπουδές μου περιορίζονται στην Θεολογία και την Παιδαγωγική. Μελετώ όμως τα αρχαία «διά βίου» και παλεύω να μεταγγίσω αυτήν μου την αγάπη και τον σεβασμό στους μαθητές μου. Νομίζω ότι είναι μία πράξη αντίστασης, εν μέσω της περιρρέουσας αποκολοκύνθωσις και ημιμάθειας.
Κατ’ αρχάς τα κείμενα που χρησιμοποιώ είναι κυρίως μύθοι του Αισώπου και Ευαγγελικές Περικοπές.

Τι κάνω λοιπόν; (Έχω έτοιμα περίπου 30 μαθήματα).
Φωτοτυπώ και μοιράζω το κείμενο. Για παράδειγμα: «Κοχλίαι: Γεωργού παις κοχλίας ώπτει. Ακούσας δε αυτών τριζόντων έφη: ω, κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων αυτοί άδετε; Ο λόγος δηλοί ότι παν το παρά καιρόν δρώμενον επονείδιστον».
Αφού γίνει, μία καλά, ορθή και αργή ανάγνωση από τον δάσκαλο, ζητώ από κάποιους μαθητές να προσπαθήσουν να το διαβάσουν μεγαλοφώνως. (Τους προτρέπω να πράξουν το ίδιο στο σπίτι τους ως άσκηση ορθοφωνίας, ευκρινούς προφοράς και άρθρωσης).

Στην συνέχεια τους ζητώ να υπογραμμίσουν ποιες λέξεις αναγνωρίζουν. Σε κάθε κείμενο αγγίζουμε σχεδόν το 90% των λέξεων.
Στο παραπάνω κείμενο υπογράμμισαν, κατά μέσο όρο, τις λέξεις: γεωργού, παις, ακούσας, αυτών, κάκιστα, τριζόντων, ζώα, οικιών, λόγος, παρά, καιρόν. (Αν ήμασταν στην Κρήτη θα αναγνώριζαν και τους κοχλιούς, τα σαλιγκάρια).

Στην συνέχεια βοηθώντας διακριτικά τα παιδιά, τους παρωθώ να μεταφράσουμε, όλοι μαζί, το κείμενο για να καρπωθούν αυτά την χαρά της αποκάλυψης του κειμένου.
«Σαλιγκάρια: Το παιδί ενός γεωργού έψηνε σαλιγκάρια κι ακούγοντάς τα να τρίζουν, είπε: Ε, κάκιστα ζώα, τα σπίτια σας καίγονται και εσείς τραγουδάτε. Ο μύθος σημαίνει ότι είναι αξιοκατάκριτο καθετί που γίνεται παράκαιρα». (Νιώθω χαρά βλέποντας την ικανοποίηση και την έκπληξη των παιδιών κατά την μετάφραση. Ανοίγεται ένα παράθυρο και ατενίζουν το ένδοξο παρελθόν, «τις αμμουδιές του Ομήρου»).
Στην συνέχεια έπεται το ωραιότερο: η ετυμολογία, σκαλίζουμε τις γενέθλιες λέξεις της ελληνίδας γλώσσας, το φως του πολιτισμού μας φεγγοβολά στην αίθουσα. (Και η αίθουσα, από το ρήμα «αίθω» παράγεται, που σημαίνει καίω, φωτίζω. Εξ ου και αίθριος και αιθίοψ, από τα αίθω+όψη).

Το γεωργός από γη+έργον και καταλήγουμε στην γεωργία, στον Γεώργιο, στην γεωγραφία, στην γεωμετρία, στο γεωτρύπανο (λέξεις που βρήκαν τα παιδιά). Παραγωγή λόγου και εκμάθηση του πρώτου συνθετικού «γέω», το οποίο σημαίνει γη, πράγμα που πριν αγνοούσαν.
Το ίδιο με την λέξη «παις», απ’ όπου το παιδί, το παιχνίδι, παιδεία, παιδίατρος, παιδαγωγός.
Τους λες ότι κανείς σήμερα δεν λέει «πάω στην οικία μου», όμως λέμε οικογένεια, οικοδέσποινα, οικοδομή, οικονομία.

(Δράτεσσαι της ευκαιρίας και εξηγείς ότι η οικονομία παράγεται από το οίκος+νέμω, που σημαίνει μοιράζω, αλλά και διοικώ και καταλήγουμε στον νόμο και ότι σήμερα καταστράφηκε η οικο-νομία μας, γιατί δεν διοικεί ο νόμος, αλλά οι άνομοι και παράνομοι, που νέμονται το δημόσιο ταμείο).
Τους εξηγείς ότι το «εμπιπραμένων» παράγεται από το «πίμπρημι» και φτάνουμε στον εμπρησμό.
Τους λες ότι «άδω» σημαίνει ψάλλω και τραγουδώ και ανοίγεται μπροστά μας ένα απέραντο φύλλωμα λέξεων: κωμωδία, ωδείο, μελωδία, τραγωδία (βάζεις και την λέξη «τράγος» και… αμηχανούν) και αηδόνι και αυδή, που σημαίνει φωνή, η οποία διασώζεται στο επίθετο άναυδος και στο απηύδησα.

Η ώρα δεν φτάνει. Κρατάμε 5-10 λεπτά για την κυρα-Γραμματική. (Πολλές φορές, για να εξοικειωθούν με τα στολίδια του λόγου, τους τόνους και τα πνεύματα, τους δίνω ένα κείμενο «γυμνό» από αυτά και τους λέω τι βάζουμε. Δυσκολεύονται στην αρχή να θέσουν, για παράδειγμα, την δασεία και την οξεία στην λέξη «Έλληνας», όμως, μαθαίνουν και πολύ γρήγορα). Το κουδούνι χτυπά, τα παιδιά βγαίνουν «άδοντας» στην αυλή και ο δάσκαλος σκέφτεται με θλίψη γιατί να μην υπάρχει αυτό το «πανηγύρι» στο Αναλυτικό Πρόγραμμα. Η απάντηση είναι απλή. Παιδεία φτιάχνεις με οράματα και όχι με προγράμματα. Η πατρίδα θέλει αναλυτικό… όραμα και εμείς «μουρμουρίζουμε σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης). Στην αίθουσα όμως δεν μπαίνει το υπουργείο να διδάξει, μπαίνει ο δάσκαλος. Κλείνει την πόρτα και… «γεωργού παις κοχλίας ώπτει». Με το υπουργείο, θα ασχολούμαστε τώρα, με τους γκρεμιστές της Παιδείας…

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Καί του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά περί του ισλάμ

 

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς ἀποκαλεῖ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τὸν Μαμὲδ (Μωάμεθ) ψευδοπροφήτη καὶ τὸν κατηγορεῖ ὅτι συνέστησε τὴν αἵρεσή του ὕστερα ἀπὸ μιὰ ἐπιφανειακὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μιὰ συνομιλία μ’ ἕνα Ἀρειανὸ μοναχὸ καὶ ἀφοῦ διέδωσε τὴν ψεύτικη φήμη ὅτι ὅλ’ αὐτά, ποὺ θέσπισε, εἶναι θεόσταλτα. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο κατάφερε νὰ παρασύρει τὸν λαό. Καυστικότατο εἶναι τὸ σχόλιο τοῦ Ἁγίου ὅτι ὅλα τὰ θεσπίσματα τοῦ βιβλίου τοῦ Μωάμεθ, δηλαδὴ τοῦ Κορανίου, εἶναι «γέλωτος ἄξια», τὸ ὁποῖο καθιέρωσε στὸ ἔθνος του χρησιμοποιώντας ὡς ὄργανο τὴν δῆθεν θεοσεβὴ καὶ ἠθικὴ πολιτεία του.

Μέχρι ἐδῶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης καταφέρνει νὰ δημιουργήσει τὴν σαφὴ ἀντίληψη στὸν ἀναγνώστη ὅτι ἔχουμε νὰ κάνουμε μ’ ἕνα αἱρετικό, ὁ ὁποῖος δημιούργησε μιὰ δική του αἵρεση.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ ἱερὸς πατὴρ μᾶς δίνει πολὺ συστηματικὰ καὶ συνοπτικὰ τὸ πιστεύω, τὴν διδασκαλία τοῦ Ἰσλὰμ καὶ μᾶς παρουσιάζει θαυμάσια τὰ βασικὰ σημεῖα τῆς πίστεώς του. Ὁ Μουσουλμανισμὸς «λέγει ἕναν Θεὸν εἶναι ποιητὴν τῶν ὅλων, μήτε γεννηθέντα, μήτε γεγεννηκότα˙ λέγει τὸν Χριστὸν Λόγον εἶναι τοῦ Θεοῦ, καὶ πνεῦμα αὐτοῦ, κτιστὸν δὲ καὶ δοῦλον, καὶ ὅτι ἐκ Μαρίας τῆς ἀδελφῆς Μωϋσέως καὶ Ἀαρὼν ἄνευ σπορᾶς ἐτέχθη. Ὁ γὰρ Λόγος, φησί, τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ Πνεῦμα εἰσῆλθεν εἰς τὴν Μαρίαν, καὶ ἐγέννησε τὸν Ἰησοῦν προφήτην ὄντα, καὶ δοῦλον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι παρανομήσαντες ἐθέλησαν αὐτὸν σταυρῶσαι, καὶ κρατήσαντες ἐσταύρωσαν τὴν σκιὰν αὐτοῦ. Αὐτὸς δὲ ὁ Χριστὸς οὐκ ἐσταυρώθη, φηςίν, οὔτε ἀπέθανεν. Ὁ γὰρ Θεὸς ἔλαβεν αὐτὸν πρὸς ἑαυτόν εἰς τὸν οὐρανὸν διὰ τὸ φιλεῖν αὐτόν. Καὶ τοῦτο λέγει, ὅτι, τοῦ Χριστοῦ ἀνελθόντος εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐπηρώτησεν αὐτὸν ὁ Θεὸς λέγων˙ Ὦ Ἰησοῦ, σὺ εἶπας ὅτι Υἱὸς εἰμὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ Θεός; Καὶ ἀπεκρίθη, φησίν, ὁ Ἰησοῦς˙ ‘ Ἰλεώς μοι, Κύριε˙ σὺ οἶδας ὅτι οὐκ εἶπον, οὐδὲ ὑπερηφανῶ εἶναι δοῦλος σου˙ ἀλλ’ ἄνθρωποι οἱ παραβάται ἔγραψαν, ὅτι εἶπον τὸν λόγον τοῦτον, καὶ ἐψεύσαντο κατ’ ἐμοῦ, καὶ εἰσὶ πεπλανημένοι’. Καὶ ἀπεκρίθη, καὶ φηςὶν αὐτῷ ὁ Θεός˙ ‘Οἶδα ὅτι σὺ οὐκ ἔλεγες τὸν λόγον τοῦτον’».

Ὅπως εἶναι φανερὸ «τὸ Ἰσλὰμ ἀντλεῖ τὴν διδασκαλία περὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀντιχριστιανικὴ ἰουδαϊκὴ καὶ τὴν αἱρετικὴ χριστιανικὴ (ἀρειανική-νεστοριανὴ) γραμματεία. Τὸν δέχεται ὡς μέγα προφήτη, ὡς τὴν σφραγίδα τῆς ἁγιότητος, ὡς τὸν μέλλοντα νὰ κρίνει τὸν κόσμο κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Τὸν θεωρεῖ, ἐπίσης, Λόγο καὶ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γεννηθέντα ἀπὸ τὴν παρθένο Μαρία (ὄχι τὴν Κυρία Θεοτόκο, ἀλλὰ τὴν ἀδελφὴ τοῦ προφήτου Μωϋσέως), διδάσκαλο τοῦ μονοθεϊσμοῦ, καὶ, τέλος, ἀναληφθέντα στοὺς οὐρανοὺς μέχρι τῆς δευτέρας ἀποστολῆς του γιὰ τὴν κρίσι. Ἁρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὸν Σταυρικό του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση, διότι τὰ θεωρεῖ ἀνοίκεια καὶ βλάσφημα γιὰ ἕνα προφήτη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ βδελύσσεται τὸν Τίμιο Σταυρό. Γιὰ νὰ στηρίξη ὅλη αὐτὴ τὴν διδασκαλία περὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ Ἰσλὰμ ὑποστηρίζει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ διαστρέβλωσαν μὲ προσθαφαιρέσεις καὶ παραποιήσεις τὸ ἀρχικὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κήρυξε ὁ Ἰησοῦς». Ὑπάρχουν, τέλος, λέει ὁ Ἅγιος κι ἄλλα τερατολογήματα στὴ διδασκαλία τοῦ Ἰσλὰμ «γέλωτος ἄξια», γιὰ τὰ ὁποῖα, ὅμως, ὁ Μωάμεθ καυχιέται ὅτι τὰ παρέλαβε ἐκ Θεοῦ.
Πιὸ κάτω ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὑπεισέρχεται σ’ ἕνα πολὺ καίριο σημεῖο τῆς διαλογικῆς συζητήσεως μὲ τοὺς Σαρακηνούς, μὲ τὸ ὁποῖο τοὺς κατασυντρίβει καὶ τοὺς ἀφήνει ἀναπολογήτους, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ προβάλλουν πειστικὰ ἐπιχειρήματα. Τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἡ παγία θέση τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ ὅτι ἐκλείπει κάθε αὐθεντικὴ μαρτυρία γιὰ τὸ ὅτι τὸ Κοράνιο εἶναι θεόσταλτο καὶ ὁ προφήτης τους ἀληθινός. Τοὺς ρωτᾶ: «Καὶ τίς ἐστιν ὁ μαρτυρῶν, ὅτι γραφὴν αὐτῷ δέδωκεν ὁ Θεός; Καὶ τὶς τῶν προφητῶν προεῖπεν ὅτι τοιοῦτος ἀνίσταται προφήτης» Μὴ ἔχοντας τὶ νὰ ἀπαντήσουν οἱ Σαρακηνοί, ὁ Ἅγιος τοὺς φέρνει δύο παραδείγματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ὁ προφήτης Μωϋσής, ὁ ὁποῖος παρέλαβε τὸ Νόμο ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ λαοῦ καὶ μὲ φοβερὲς θεοσημεῖες καὶ τὸ δεύτερο ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὅλοι οἱ προφῆτες, ἀπὸ τὸν προφήτη Μωϋσὴ κι ἔπειτα, μαρτύρησαν καὶ προεφήτευσαν γιὰ ὅλο τὸ σχέδιο τῆς προαιωνίου θείας οἰκονομίας. Καὶ τοὺς ξαναρωτᾶ: «Πῶς καὶ ὁ δικός σας ὁ προφήτης δὲν ἦλθε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, δηλαδὴ μαρτυρούμενος καὶ προφητευόμενος»; Οἱ Σαρακηνοί, ἔχοντάς τα χαμένα, ἀπαντοῦν μὲ τὸ ἀόριστο: «ὁ Θεὸς ὅσα θέλει ποιεῖ» Ὁ Ἅγιος, ὅμως, τοὺς προκαλεῖ νὰ ἀπαντήσουν πιὸ συγκεκριμένα στὸ πῶς κατέβηκε ἡ γραφὴ στὸν προφήτη τους κι αὐτοὶ ἀπαντοῦν ὅτι, ἐνῶ κοιμόταν, κατέβηκε ἡ γραφὴ πάνω του. Βέβαια, δὲν χάνει τὴν εὐκαιρία ὁ Ἅγιος νὰ γελοιοποιήσει γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸν Μωάμεθ, προσαρμόζοντας σ’ αὐτὸν τὴν λαϊκὴ παροιμία, ποὺ ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ, «κοιμᾶται κι ὀνειρεύεται».

Ὁ Ὅσιος, ὅμως, δὲν ἀρκεῖται μόνο στὰ παραπάνω, μὲ τὰ ὁποῖα κατέδειξε τὴν παντελὴ ἀπουσία κάθε γνησίου μαρτυρίας περὶ τοῦ ψευδοπροφήτου καὶ τοῦ ψευδοβιβλίου του, ἀλλὰ προχωρεῖ καὶ στὸ νὰ ἀποκαλύψει καὶ τὴν πλήρη ἀντίθεση, καταπάτηση καὶ παρακοὴ τῶν Σαρακηνῶν ἔναντι τοῦ ἰδίου τοῦ βιβλίου τους, τοῦ Κορανίου. Τοὺς λέει ὅτι, ἀφοῦ τὸ Κοράνιο ἐντέλλεται τίποτα νὰ μὴν κάνουν καὶ νὰ μὴν δέχονται ἄνευ μαρτύρων, πῶς δέχθηκαν τὸν Μωάμεθ καὶ τὴ θρησκεία του χωρὶς νὰ ἐξετάσουν τὴν αὐθεντικότητα καὶ γνησιότητά του; Γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα τὰ εὐτελῆ πράγματα (π.χ. γυναῖκες, γαϊδάρους, κτήνη, κτήματα) ἔχουν μάρτυρες, ἐνῶ γιὰ τὸ τόσο σοβαρὸ θέμα τῆς πίστεως καὶ τῆς γραφῆς παραμένουν ἀμάρτυροι. Οἱ Σαρακηνοί, ὅπως εἶναι φυσικό, σιωποῦν γεμᾶτοι ντροπὴ καὶ ὁ Ὅσιος καταλήγει στὸ ἀναμφισβήτητο συμπέρασμα ὅτι γιὰ τὸν Μωάμεθ καμμία γραφὴ δὲν μαρτυρεῖ.

ἱερὸς Δαμασκηνὸς

Στὴ συνέχεια ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς ἀναφέρεται δειγματοληπτικὰ σὲ δύο περικοπὲς ἀπὸ τὸ Κοράνιο, τὶς ὁποῖες, μάλιστα, ἀποκαλεῖ «ληρωδίες», δηλαδὴ φλυαρίες, γιὰ νὰ μᾶς δώσει νὰ καταλάβουμε ἀκόμη καλύτερα τὴν γελοιότητα καὶ τὴν ἀνοησία ποὺ ὑπάρχει στὴ δῆθεν θεόσταλτη γραφή.

Ἡ πρώτη περικοπὴ ἀναφέρεται στὴ γραφὴ τῆς γυναικός, ἡ ὁποία ὁρίζει γιὰ τὸν γάμο καὶ τὸ διαζύγιο. Σύμφωνα μ’ αὐτὴ ὁ ἄνδρας μπορεῖ νὰ ἔχει τέσσερεις γυναῖκες καὶ χίλιες παλλακίδες, οἱ ὁποῖες θὰ ὑπακούουν στὶς τέσσερεις γυναῖκες. Τὸ διαζύγιο ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴ βούληση τοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος, ὅποτε θέλει, μπορεῖ νὰ διώξει μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες του καὶ νὰ πάρει ἄλλη. Μᾶς πληροφορεῖ, ὅμως, ὁ Ἅγιος ὅτι ἡ θέσπιση τοῦ διαζυγίου προῆλθε ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ ἔρωτα ποὺ εἶχε ὁ Μωάμεθ γιὰ μιὰ γυναῖκα. Συγκεκριμένα λέει ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶχε ἕνα συνεργάτη, τὸν Ζεΐδ, ὁ ὁποῖος εἶχε μιὰ πολὺ ὄμορφη γυναῖκα, τὴν ὁποία ἐρωτεύθηκε ὁ Μωάμεθ. Καὶ κάποια φορὰ λέει ὁ Μωάμεθ στὸν Ζεΐδ: «Ὁ Θεὸς μοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ χωρίσεις τὴ γυναῖκα σου» καὶ ὁ Ζεΐδ τὴν χώρισε. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς ἡμέρες τοῦ εἶπε: «Ὁ Θεὸς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὴν πάρω ἐγώ». Ἀφοῦ τὴν πῆρε καὶ μοίχευσε μαζί της, θέσπισε καὶ τὸ νόμο, ὅποιος θέλει, νὰ χωρίζει τὴ γυναῖκα του. Ἐάν, ὅμως, μετὰ τὸν χωρισμὸ ἐπιστρέψει σ’ αὐτήν, νὰ τὴν πανδρευθεῖ ἄλλος. Γιατὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν πάρει, ἂν δὲν πανδρευθεῖ ἀπὸ ἄλλον. Ἐὰν καὶ ὁ ἀδελφὸς χωρίσει τὴ γυναῖκα του, νὰ τὴν πανδρεύεται ὁ ἀδελφός του, ἂν θέλει. Ἐπιπροσθέτως, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος καὶ τὸ ρητὸ τοῦ Κορανίου «εἴργασαι τὴν γῆν, ἣν ὁ Θεὸς ἔδωκέ σοι, καὶ φιλοκάλησον αὐτήν», ἀναφερόμενο στὴ γυναῖκα καὶ σταματάει τὸ θέμα ἐδῶ, αἰδούμενος νὰ μολύνει τὴ γλῶσσα του καὶ τὴ σκέψη τῶν ἀναγνωστῶν μὲ ἄλλα παρόμοια αἰσχρὰ πράγματα τοῦ Μωάμεθ.

Ἡ δεύτερη περικοπή, τὴν ὁποία ἐπεξεργάζεται ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, σχετίζεται μὲ τὴν καμήλα τοῦ Θεοῦ. Μὲ σκωπτικὴ διάθεση διηγεῖται ὅτι μιὰ καμήλα, σταλμένη ἀπ’ τὸ Θεό, ἤπιε ὅλο τὸ ποτάμι καὶ δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἀνάμεσα ἀπὸ δύο βουνά, ἐπειδὴ δὲν χωροῦσε. Ὑπῆρχε, ἐπίσης, ἕνας λαὸς στὸν τόπο ἐκεῖνο, ποὺ τὴ μιὰ μέρα ἔπινε ἐκεῖνος τὸ νερὸ καὶ τὴν ἑπομένη ἡ καμήλα, πίνοντας τὸ νερό, τοὺς ἔτρεφε δίνοντάς τους γάλα ἀντὶ γιὰ νερό. Καὶ ρωτᾶ ὁ Ἅγιος τοὺς Σαρακηνούς: «Γιατὶ ὁ προφήτης σας, στὸν ὁποῖο, ὅπως ἰσχυρίζεσθε, μίλησε ὁ Θεός, δὲν ἔμαθε γιὰ τὴν καμήλα, ποιὸ εἶναι τὸ νόημα καὶ ὁ συμβολισμός της, ποιὰ ἦταν ἡ καμήλα, ποιὸς ὁ λαὸς ποὺ ἔπινε τὸ γάλα, ποῦ βρίσκεται τώρα ἡ καμήλα»; Κάνει λόγο, ἐπίσης, καὶ γιὰ τὶς παχυλὲς ἀντιλήψεις ποὺ ἔχουν οἱ Μουσουλμάνοι γιὰ τὸν Παράδεισο, λέγοντας ὅτι μπορεῖ ἡ καμήλα νὰ βρίσκεται στὸν Παράδεισο, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τοὺς Ἀγαρηνοὺς στὸν Παράδεισο κυλοῦν τρία ποτάμια, ἕνα μὲ νερό, ἕνα μὲ κρασὶ καὶ ἕνα μὲ γάλα. Τελικά, ὅμως, τοὺς βεβαιώνει μὲ αὐστηρότητα, ποῦ βρίσκεται ἡ καμήλα καὶ ποῦ θὰ καταλήξουν κι αὐτοί, ὅτι δηλαδὴ ἡ θαυμάσια καμήλα τους βρίσκεται σὲ ψυχὲς ὄνων, ὅπου κι αὐτοὶ πρόκειται νὰ ζήσουν ὡς κτηνώδεις, πηγαίνοντας ὡς πρόδρομος αὐτῶν, ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται τὸ «σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ κόλασις ἀτελεύτητος, πῦρ ἠχοῦν, σκώληξ ἀκοίμητος καὶ ταρτάριοι δαίμονες» Ἀπὸ τὸ τελευταῖο ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ἰσλαμισμὸς εἶναι μιὰ δαιμονικὴ θρησκεία, ἡ ὁποία τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ προσφέρει στοὺς ἀκολούθους της εἶναι ἡ παράδοση τῶν ψυχῶν τους στὸν δαίμονα καὶ ἡ ὁριστικὴ ἀπώλειά τους. Δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ἀπὸ τὴν περίοδο (1353 - 1354) τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου στὴ Μ. Ἀσία προέκυψαν τρία αἰχμαλωσιακὰ κείμενα˙ δύο ἐπιστολὲς γραμμένες ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο Γρηγόριο (Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν καὶ ἐπιστολὴ πρὸς ἀνώνυμον ὅτε ἑάλω) καὶ μία διάλεξη μεταξὺ τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καὶ τῶν Χιόνων (ἐξισλαμισθέντων χριστιανῶν) (Διάλεξις πρὸς τοὺς ἀθέους Χιόνας), ἡ ὁποία καταγράφηκε ἀπὸ τὸν ἰατρὸ Ταρωνείτη. Τὰ κείμενα αὐτὰ περιέχουν μεταξὺ ἄλλων τρεῖς συζητήσεις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου: α) μὲ τὸν Ἰσμαήλ, ἐγγονὸ τοῦ ἐμίρη Ὀρχάν, β) μὲ τοὺς Χιόνες καὶ γ) μὲ ἕνα τασιμάνη, μουσουλμάνο θρησκευτικὸ λειτουργό

Θὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας στὴ θεολογικὴ συζήτηση, ποὺ εἶχε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μὲ τὸν Ἰσμαήλ, τὸν ἐγγονὸ τοῦ ἐμίρη Ὀρχάν, ἡ ὁποία σώζεται στὸ ἔργο του «Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν». Ἡ διάλεξη αὐτὴ διεξήχθη τρεῖς μῆνες (Ἰούνιος τοῦ 1354) μετὰ τὴ σύλληψή του στὴν Προῦσα στὴν ἔπαυλη τοῦ Ὀρχάν.

«Ὁ Ἰσμαήλ, περιτριγυρισμένος ἀπὸ μερικοὺς ἄρχοντες, προσκάλεσε τὸν Άγιο Γρηγόριο σ’ ἕνα χλοερὸ μέρος, ὅπου τοῦ προσεφέρθησαν φροῦτα. Ἡ ἀποχὴ τοῦ ἁγιορείτη Παλαμᾶ ἀπὸ τὸ κρέας ἀποτέλεσε καὶ τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν πρώτη ἐρώτηση ποὺ τοῦ ἀπηύθηνε ὁ ὑψηλὸς συνομιλητής του, ὁ ὁποῖος ἐνδιαφερόταν νὰ πληροφορηθεῖ, ἐὰν ὁ ἅγιος Γρηγόριος δὲν ἔτρωγε ποτὲ κρέας καὶ γιὰ ποιὸν λόγο. Τὸ ἐνδιαφέρον του ἀσφαλῶς προερχόταν ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία του νὰ διακριβώσει κατὰ πόσον ἡ νηστεία τῶν χριστιανῶν παρουσίαζε ὁμοιότητες μὲ τὴ νηστεία, ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ τὸ Κοράνιο νὰ τηρεῖται κατὰ τὸν μῆνα τοῦ Ραμαζανίου καὶ συνιστᾶ ἕνα ἀπὸ τοὺς πέντε «στύλους τοῦ Ἰσλάμ».

Στὸ κατὰ Ματθαῖον ἅγιο Εὐαγγέλιο μαρτυρεῖται ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πρὶν πειρασθεῖ ὑπὸ τοῦ διαβόλου μὲ τοὺς γνωστοὺς τρεῖς πειρασμούς, «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα, ὕστερον ἐπείνασε». Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος τονίζει καὶ τὸ «νύκτας τεσσαράκοντα». Δὲν ἀρκοῦσε, δὲν ἔφθανε νὰ πεῖ μόνο «ἡμέρας τεσσαράκοντα»; Λέει καὶ «νύκτας τεσσαράκοντα» γιὰ ἀπολογητικὸ καὶ ἀντιαιρετικὸ σκοπό. Αὐτὴ ἡ φράση ξεχωρίζει καὶ διακρίνει τὴν Ὀρθοδοξία στὸ θέμα τῆς νηστείας ἀπὸ τὴ θρησκεία τοῦ Ἰσλαμισμοῦ, μὲ τὴν ὁποία κακῶς γίνονται διάλογοι καὶ συναντήσεις σὰν ἴσοι πρὸς ἴσους. Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι νηστεύουν ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, μόνο ὅμως τὴν ἡμέρα, καὶ τὴ νύκτα, τὸ βράδυ καταλύουν τὴ νηστεία καὶ ὀργιάζουν. Τὴν ἡμέρα νηστεύουν καὶ τὸ βράδυ συμπόσια, ποτὰ καὶ φαγητά. Εἶναι ὅμως αὐτὴ νηστεία; Ὄχι βέβαια. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι νηστεύουμε, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ Κυρίου μας, σαράντα ἡμέρες καὶ σαράντα νύκτες, σαράντα νυχθήμερα ἢ ἡμερονύκτια καὶ μετά, «ὕστερον» καταλύουμε τὴ νηστεία. «Νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα, ὕστερον ἐπείνασε».

Στὴ συνέχεια ὁ Ἰσμαὴλ τὸν ρωτᾶ ἂν οἱ Χριστιανοὶ δεχόμασθε καὶ ἀγαποῦμε τὸν προφήτη τους Μωάμεθ˙ «ἐκεῖνος ἥρετο πάλιν, εἰ δεχόμεθα καὶ ἀγαπῶμεν καὶ ἡμεῖς τὸν προφήτην αὐτῶν Μεχούμετ» «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀμέσως ἀπάντησε ὅτι οὔτε τὸν δεχόμασθε οὔτε τὸν ἀγαποῦμε τὸν Μωάμεθ. Ὅταν ὁ Ἰσμαὴλ τοῦ ζήτησε τὸν λόγο αὐτῆς τῆς ἀρνήσεως καὶ ἀπορρίψεως, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶπε ὅτι δὲν πιστεύουμε στὴ διδασκαλία του, ἀπορρίπτουμε τὴ διδασκαλία του, καὶ ἑπομένως γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν δεχθοῦμε καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσουμε ὡς διδάσκαλο καὶ προφήτη˙ «τῷ μὴ πιστεύοντι τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὐκ ἕνι τὸν διδάσκαλον ὡς διδάσκαλον ἀγαπᾶν»

«Στὴ συνέχεια ὁ Ἅγιος μεταφέρεται στὴ Νίκαια. Κάποια μέρα ἐξῆλθε γιὰ περίπατο ἔξω ἀπὸ τὴ πόλη ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πύλη. Συνέπεσε τότε νὰ κηδεύουν οἱ Μουσουλμάνοι κάποιον ὁμόπιστό τους. Ὁ Ἅγιος παρακολουθοῦσε τὰ τελούμενα ἐκ τοῦ μακρόθεν. Ὅταν ἐπέστρεφαν, κάθησαν μαζὶ μὲ ἕνα τασιμάνη, ἕνα μουσουλμάνο κληρικὸ δηλ., στὸ μέρος ὅπου καθόταν καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ζήτησε κάποιον ποὺ νὰ γνωρίζει καὶ τὶς δύο γλῶσσες, μὲ δική του πρωτοβουλία ἄνοιξε συζήτηση μὲ τὸν τασιμάνη. Μὲ ἀφορμὴ τὰ τελεσθέντα κατὰ τὴν κηδεία ὁ διάλογος περιεστράφη γύρω ἀπὸ τὴν σχετικὴ τελετουργία καὶ τὴν μέλλουσα κρίση.

Παρατήρησε ὁ Ἅγιος ὅτι θὰ ἔπρεπε οἱ εὐχές τους, νὰ ἀναπέμπονται πρὸς τὸν Χριστό, ἐφ’ ὅσον, ὅπως καὶ οἱ ἴδιοι πιστεύουν, κριτὴς ὅλων θὰ ἔλθει ὁ Χριστός. Σύμφωνα μάλιστα μὲ τὸν πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ Θεὸς θὰ κρίνει τὴν οἰκουμένη, ὅπως καὶ σύμφωνα μὲ τὸν προφήτη Δανιήλ. Ἑπομένως ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς θὰ κρίνει τὴν οἰκουμένη, δὲν εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα κατὰ τὴν θεότητα, ὅπως δὲν εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν ἥλιο τὸ ἡλιακὸ ἀπαύγασμα. Ὁ τασιμάνης φάνηκε νὰ δυσανασχετεῖ. Ἀνέπτυξε καὶ τὶς δικές του θέσεις, ἐνῶ ἐν τῷ μεταξὺ συγκεντρώθηκαν πολλοὶ Χριστιανοὶ καὶ Τοῦρκοι, γιὰ νὰ παρακολουθήσουν τὴ συζήτηση. Eἶπε λοιπὸν ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι δέχονται ὅλους τοὺς προφῆτες καὶ τὸν Χριστό, πιστεύουν δὲ ὅτι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεϊκὴ ἀποκάλυψη, κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ. Στραφεὶς δὲ πρὸς τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν ἐρώτησε: «Ὑμεῖς δὲ πῶς οὐ δέχεσθε τὸν ἡμέτερον προφήτην, οὐδὲ πιστεύετε τῷ τούτου βιβλίῳ, ἐξ οὐρανοῦ καὶ αὐτὸ καταβάντι»;

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου εἶναι πλήρης, θαρραλέα καὶ ἀποφασιστική, ὅπως θὰ δοῦμε. Προϋποθέτει μάλιστα γνώση τῆς σχετικῆς διδασκαλίας τῶν πρὸ αὐτοῦ ἁγίων, ἰδιαίτερα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Λέγει λοιπὸν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἀπαντώντας στὸν τασιμάνη, ὅτι εἶναι παλαιότατη συνήθεια νὰ μὴ δεχόμασθε τίποτε ὡς ἀληθές, ἂν δὲν ὑπάρχουν σχετικὲς μαρτυρίες. Οἱ μαρτυρίες εἶναι δύο εἰδῶν˙ τὸ ἕνα εἶδος μαρτυρίας εἶναι τὰ ἴδια τὰ ἔργα καὶ τὰ πράγματα, τὸ ἄλλο οἱ μαρτυρίες ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα. Ἀναφέρεται στὸν προφήτη Μωϋσὴ καὶ στὶς μαρτυρίες ποὺ ὑπάρχουν γι’ αὐτὸν μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως καὶ στὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος «μετὰ ἐξαισίων ὢν εἰργάσατο πολλῶν καὶ μεγάλων, καὶ παρ’ αὐτοῦ Μωσέως καὶ τῶν ἄλλων προφητῶν μαρτυρεῖται» Δὲν ισχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸν Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος οὔτε μαρτυρεῖται ἀπὸ τοὺς προφῆτες οὔτε ἔκανε κάποιο θαῦμα ἀξιόλογο˙ «Τὸν δὲ Μεχούμετ οὔτε παρὰ τῶν προφητῶν εὑρίσκομεν μαρτυρούμενον οὔτε τὶ ξένον εἰργασμένον καὶ ἀξιόλογον πρὸς πίστιν ἐνάγον. Διὰ τοῦτο οὐ πιστεύομεν αὐτῷ οὐδὲ τῷ παρ’ αὐτοῦ βιβλίῳ»

Ὁ τασιμάνης δυσανασχέτησε˙ ἀπολογήθηκε, ὅμως, προβάλλοντας τὸ ἐπιχείρημα ὅτι στὸ Εὐαγγέλιο ὑπῆρχαν μαρτυρίες γιὰ τὸν Μωάμεθ, ἀλλὰ τὶς ἔσβησαν, τὶς ἐξαφάνισαν οἱ Χριστιανοί, καὶ ὅτι δεῖγμα θεϊκῆς εὐλογίας καὶ ἀποδοχῆς τοῦ Μωάμεθ εἶναι ὅτι διαρκῶς ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ μέχρι τὴ δύση, σὲ ὅλη δηλ. τὴν οἰκουμένη, ὁ Θεὸς τοῦ χαρίζει νίκες ἐναντίον τῶν ἄλλων ἐθνῶν˙ «Ἀλλὰ καὶ ἐξ ἄκρας ἀνατολῆς ἐξελθὼν ἡλίου, μέχρι καὶ τῆς αὐτοῦ δύσεως, ὡς ὁρᾶς, νικῶν κατήντησεν»

Εἶναι συντριπτικὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου στὰ ἐπιχειρήματα αὐτὰ τοῦ τασιμάνη. Λέγει ἐν πρώτοις ὅτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀποκόπηκε οὔτε τροποποιήθηκε τὸ παραμικρό. Ὑπάρχουν γι’ αὐτὸ φρικτὲς ἐντολές˙ ὅποιος τολμήσει νὰ ἀποκόψει κάτι ἢ νὰ τὸ ἀλλάξει ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸν Χριστό. Κανεὶς Χριστιανὸς δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ἀποκόψει ἢ νὰ ἀλλάξει τὰ θεοχάρακτα λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε καὶ οἱ πολλὲς μεταφράσεις τοῦ Εὐαγγελίου μαρτυροῦν γι’ αὐτό˙ θὰ εἶχε γίνει ἀντιληπτὴ ἡ ὁποιαδήποτε παραχάραξη. Ἀκόμη καὶ πολλοὶ αἱρετικοί, ποὺ συμφωνοῦν σὲ μερικὰ μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, δὲν ἔχουν νὰ δείξουν τέτοιο παραλλαγμένο Εὐαγγέλιο. Στὸ Εὐαγγέλιο ἄλλωστε ὑπάρχουν ἐμφανῶς διδασκαλίες ἀντίθετες πρὸς τὴν διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ˙ πῶς λοιπὸν θὰ μαρτυροῦσε τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸν Μωάμεθ; Ἐπὶ πλέον δὲν ὑπάρχει στὸ Εὐαγγέλιο τίποτε σχεδὸν ποὺ νὰ μὴν ἔχει προλεχθῆ ἀπὸ τοὺς προφῆτες˙ ἂν λοιπὸν ὑπῆρχε γραμμένο κάτι γιὰ τὸν Μωάμεθ, θὰ τὸ εἶχαν πρoείπει καὶ οἱ προφῆτες. Ἀντίθετα μέσα στὸ Εὐαγγέλιο ὑπάρχει γραμμένο καὶ ὄχι σβησμένο ὅτι «ἐλεύσονται πολλοὶ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ πολλοὺς πλανήσουσι». Γι’ αὐτὸ καὶ παραγγέλει: «Μὴ οὖν πλανηθῆτε ὀπίσω αὐτῶν» Εἶναι βέβαια σωστὸ ὅτι ὁ Μωάμεθ προχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ μέχρι τὴ Δύση νικώντας τοὺς ἄλλους λαούς. Πῶς τὸ κατόρθωσε ὅμως αὐτό; «Πολέμῳ καὶ μαχαίρᾳ καὶ λεηλασίαις καὶ ἀνδραποδισμοῖς καὶ ἀνδροκτασίαις ὧν οὐδὲν ἐκ Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ προηγουμένως ἐστί, τοῦ ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου δὲ μᾶλλον προηγούμενον θέλημα». Καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ξεκίνησε ἀπὸ τὴ Δύση καὶ κατέκτησε τὴν Ἀνατολή. Καὶ πολλοὶ ἄλλοι σὲ διάφορες ἐποχὲς μὲ τὰ στρατεύματά τους κατέκτησαν μεγάλα τμήματα τῆς οἰκουμένης. Σὲ κανένα ὅμως ἀπ’ αὐτοὺς δὲν ἐμπιστεύθηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὶς ψυχές τους, ὅπως ἐσεῖς στὸν Μωάμεθ. Ἄλλωστε μολονότι χρησιμοποίησε ὁ Μωάμεθ τὴ βία καὶ κολάκευε τὶς ἡδονές, ἐν τούτοις δὲν κατέκτησε καὶ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Ἀντίθετα ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, μολονότι ἀπομακρύνει ἀπ’ ὅλες τὶς ἡδονὲς τῆς ζωῆς, ἐξαπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει βία, ἀλλὰ μᾶλλον νικώντας τὴν βία ποὺ ἄλλοι ἀσκοῦσαν ἐναντίον της, ὥστε πράγματι μόνον αὐτὴ νὰ μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ἡ νίκη ποὺ νίκησε τὸν κόσμο

Ἡ συντριπτικὴ καὶ θαραλλέα ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἐξόργισε τοὺς Τούρκους. Οἱ παρατυχόντες Χριστιανοὶ παρατήρησαν τὶς κακὲς διαθέσεις τους καὶ μὲ νοήματα προέτρεψαν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο νὰ μετριάσει τοὺς λόγους, ὁ ὁποῖος πράγματι χαμογελώντας μὲ ἱλαρότητα εἶπε ὅτι εἶναι φυσικὸ νὰ διαφωνοῦμε, γιατὶ διαφορετικὰ θὰ εἴχαμε τὴν ἴδια πίστη

Ἀνταποκρινόμενος στὴν τελευταία αὐτὴ ἐξ ἀνάγκης προκληθείσα συναινετικὴ ἀτμόσφαιρα κάποιος ἀπὸ τοὺς Τούρκους εἶπε ὅτι θὰ ἔλθει κάποτε καιρὸς ποὺ θὰ συμφωνήσουμε μεταξὺ μας: «Ἔσται ποτὲ ὅτε συμφωνήσομεν ἀλλήλοις». Στὴ διαπίστωση αὐτὴ συνεφώνησε καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, δίνοντας κατ’ οἰκονομίαν τόπο στὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, καὶ ἀσφαλῶς χωρὶς ποτὲ νὰ πιστεύσει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνήσουμε Χριστιανοὶ καὶ Μουσουλμάνοι.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ διευκρινήσουμε, πράγμα τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψιν μας, ὅτι κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὅλοι θὰ δοῦν πρόσωπο πρὸς πρόσωπο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὅλοι θὰ Τὸν προσκυνήσουν, ἀλλὰ δὲν θὰ σωθοῦν ὅλοι. Ἄλλοι θὰ ἀναστηθοῦν «εἰς κρίσιν», δηλ. θὰ πᾶνε στὴ κόλαση καὶ ἄλλοι «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς», δηλ. θὰ πᾶνε στὸν Παράδεισο. Ἡ Ἀνάσταση θὰ εἶναι κοινὴ γιὰ ὅλους, θὰ εἶναι Καθολική Ἀνάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὄχι, ὅμως, καὶ τῆς θελήσεως. Ὁ καθένας μας θὰ κριθεῖ σύμφωνα μὲ τὶς πράξεις, τοὺς λόγους καὶ τὶς σκέψεις του. Ἐὰν στὴν ἐπίγεια ζωὴ ὁ καθένας μας πιστεύει ὀρθόδοξα καὶ ζεῖ ὀρθόδοξα, τότε ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας, σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων καὶ τὸν ἅγιο Συμεώνα τὸν Νέο Θεολόγο.

Ἑπομένως, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εὐχόμενος ὅτι κάποτε θὰ συμφωνήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ τοὺς Μουσουλμάνους εἶχε ὑπόψιν του τὰ πατερικὰ λόγια τῶν δύο παραπάνω ἁγίων. Εὐχήθηκα, λέγει, πράγματι νὰ ἔλθει ὁ καιρὸς ἐκεῖνος: «Συνεθέμην γὰρ μνησθεὶς τῆς τοῦ ἀποστόλου φωνῆς, ὅτι ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός˙ τοῦτο δ’ ἔσται πάντως ἐν τῇ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Συνεχίζουμε μὲ τὴν τρίτη συζήτηση, τὴν «Διάλεξη πρὸς τοὺς ἀθέους Χιόνας». Ἡ διάλεξη αὐτὴ μεταξὺ τοῦ Ἁγίου καὶ τῶν Χιόνων (ἐξισλαμισθέντων χριστιανῶν) ἔγινε μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἐμίρη Ὀρχὰν στὴν ἔπαυλή του, ποὺ βρισκόταν σὲ λοφώδη περιοχή. Τὴ νευραλγικότητα τῆς διαλέξεως φανερώνει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἐμίρης εἶχε ὁρίσει ὡς προκαθήμενο τῆς συζητήσεως τὸν στρατηγὸ Παλαπάνο. Ἡ σύνταξη τῆς διαλέξεως ἀποδίδεται στὸν ἰατρὸ τοῦ ἐμίρη, Ταρωνείτη.

«Ὁ παριστάμενος στὴ θέση τοῦ ἀμηρᾶ ἄρχων Παλαπάνος, γνωρίζοντας προφανῶς τὴν ἀπάντηση ποὺ εἶχε δώσει ἐνωρίτερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος στὸν Ἰσμαὴλ ὑπέβαλε τώρα τὴν ἴδια ἐρώτηση, συμπληρωμένη ὅμως μὲ κάποια διαπίστωση ἐλλείψεως ἀμοιβαιότητος καὶ ἀλληλοκατανοήσεως μὲ εὐθύνη τῶν Χριστιανῶν, διότι ἐνῶ οἱ Μουσουλμάνοι δέχονται τὸν Χριστό, τὸν τιμοῦν καὶ τὸν ἀγαποῦν, ὅπως καὶ τὴν μητέρα του, δὲν πράττουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ Χριστιανοὶ γιὰ τὸν Μωάμεθ˙ «Ὁ αὐθέντης ὁρίζει σέ εἰπεῖν πῶς ἡμεῖς μὲν δεχόμεθα τὸν Χριστὸν καὶ ἀγαπῶμεν καὶ τιμῶμεν καὶ λέγομεν αὐτὸν εἶναι τοῦ Θεοῦ λόγον καὶ πνοήν, ἔχομεν δὲ καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ πλησίον τοῦ Θεοῦ, ὑμεῖς οὐ δέχεσθε τὸν προφήτην ἡμῶν, οὐδὲ ἀγαπᾶτε αὐτόν»

Τώρα καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου εἶναι συμπληρωμένη καὶ ὁλοκληρωμένη σὲ σχέση μὲ τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε στὸν Ἰσμαήλ. Δὲν πιστεύουμε στὴ διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ, «διὰ τοῦτο οὐκ ἀγαπῶμεν ἡμεῖς τὸν Μεχούμετ ». Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδίδαξε ὅτι θὰ ἔλθει πάλι, γιὰ νὰ κρίνει ὅλο τὸν κόσμο˙ καὶ μᾶς παρήγγειλε νὰ μὴ δεχθοῦμε κανένα ἄλλον πρὸ τῆς δικῆς του παρουσίας. Ἔλεγε ἐπίσης πρὸς ὅσους δὲν πίστευαν σ’ αὐτόν, ὅτι ἦλθε ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατρὸς καὶ δὲν τὸν δέχθηκαν˙ «ἐὰν ἔλθει κάποιος ἄλλος στὸ δικό του ὄνομα, αὐτὸν θὰ τὸν δεχθοῦν». Εἶναι σαφὴς ἐδῶ ὁ ὑπαινιγμὸς ὅτι ὁ Μωάμεθ ἦταν αὐτόκλητος καὶ ὄχι θεόκλητος, ἀπόστολος τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅμως τὸν δέχθηκαν οἱ Μουσουλμάνοι. Προσθέτει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, γιὰ νὰ αἰτιολογήσει τὴν ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν ἀπόρριψη τοῦ Μωάμεθ, ὅσα λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Γαλάτας˙ «Κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω»

πηγη

Ἡ ὡραιότητα τοῦ ὕφους, ἡ ἁρμονία, ἡ χάρη καὶ ὁ ρυθμός ἀπορρέουν ἀπό τὴν ἁπλότητα

 Πλάτων

Ο λόγος του Κυρίου είναι πολύ σοβαρός. Δεν πρόκειται για την σταδιοδρομία και για τα μικρά πράγματα της ζωής αυτής, αλλά για την υπερνίκηση των παθών και της αμαρτίας αυτού του κόσμου, ώστε να ζήσουμε αιώνια με τον Πατέρα...

 

Γέροντας Σοφρώνιος του Έσσεξ

Ο Απόστολος Πέτρος λέγει για το «βασίλειον ιεράτευμα» ότι μπορεί να εκπληρωθεί με τη συμμετοχή μας στη Λειτουργία. Να φοβάστε, αλήθεια, να πηγαίνετε από συνήθεια στη λειτουργία. Προσπαθείστε να ζείτε κάθε φορά πιο βαθιά αυτό που ζούσε ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο, όταν εγκαθίδρυσε το μεγάλο αυτό μυστήριο που είναι η θεία Ευχαριστία. Τότε η λειτουργία θα αποβεί σωτήρια όχι μόνο για σας, αλλά και για όσους συμμετέχουν σ’ αυτή. Δεν ανήκει μόνο στους ιερείς να ζουν στην καρδιά τους τα παθήματα του Χριστού για τον κόσμο που είναι λεία της αμαρτίας και του θανάτου.

 Καθετί που υπάρχει, υπάρχει γιατί ο Θεός το σκέπτεται. Ο Θεός σκέπτεται τον κόσμο και ο κόσμος υπάρχει. Αν ζητείτε το θέλημα του Θεού με απλότητα και ταπείνωση, ο Θεός μπορεί να μεταβάλει οποιαδήποτε κατάσταση ακόμη και την πιο αρνητική. 

Συνεπώς αν υπακούετε στον πνευματικό σας πατέρα, αν έχετε εμπιστοσύνη σ’ αυτόν, μη φοβάστε ότι θα οδηγηθείτε λανθασμένα. Ο Θεός θα βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να σας αποκαλύπτει την αλήθεια. Βαδίζοντας με υπακοή, κάνετε την καρδιά σας πιο ευαίσθητη σε κάθε πνευματική κίνηση στη ζωή σας.

 Δεν έχει μεγάλη σημασία αν η θεωρία του πνευματικού μας πατέρα είναι ατελής. Ο Θεός θα διορθώσει τις πράξεις μας κατά το μέτρο που τελούνται στην υπακοή και την πίστη στον Χριστό. Αυτό που φαινόταν λανθασμένο θα γίνει σωστό. Αντιθέτως αυτό που φαινόταν τέλειο στη λογική μας πολλές φορές δεν είναι παρά η αντανάκλαση της αμαρτωλής θελήσεώς μας, και ο Θεός δε θα είναι μαζί μας.

Η πιο απλή οδός είναι να υπακούομε και να μην επιβάλλουμε το θέλημά μας. Αυτός είναι ο ισχυρότερος πόλεμος εναντίον των παθών.

Για να εννοήσουμε το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας, οφείλουμε να περάσουμε από την οδό της υπακοής. Και να το κάνουμε αυτό με πολλή προσοχή. Στο μέτρο που η θεωρία του είναι σωστή ο άνθρωπος μπορεί να έχει υψηλότατη έμπνευση κάνοντας την πιο απλούστατη εργασία, όπως για παράδειγμα τη μαγειρική. Απεναντίας χωρίς υπακοή, έστω και αν είναι κάποιος πατριάρχης, επίσκοπος ή ιερέας μπορεί να χαθεί.

Μέσα μας φέρουμε το προπατορικό αμάρτημα, το δηλητήριο αυτό του πρώτου πειρασμού του Αδάμ στον παράδεισο –«έσεσθε ως θεοί»– αλλά η υπακοή μπορεί να μας ελευθερώσει απ’ αυτό.
Το παν εξαρτάται από τη σχέση μας με τον Θεό. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, θα βρούμε τη δύναμη ν’ ακολουθήσουμε το λόγο του πνευματικού μας πατέρα. Η λογική που χαρακτηρίζει την καθημερινή ζωή και τα διανοήματά μας δεν επαρκούν. Ο Θεός εγκαταλείπει αυτόν που έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στη σύνεσή του. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν κάποιος λόγος είναι εναντίον μας, ή κάποια συμβουλή φαίνεται παράλογη για την κοινή λογική. Αν είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε αυτόν το λόγο, αυτή τη συμβουλή, αν έχουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτόν το λόγο, σ’ αυτή τη συμβουλή, ο Θεός τελικά θα τακτοποιήσει τα πράγματα, ώστε η έκβαση να είναι θετική. Το μυστήριο της υπακοής είναι μια από τις πιο σοβαρές πραγματικότητες στην οδό της σωτηρίας.

Είθε ο Κύριος να σας φυλάει! Και σεις κρατείτε τη σωστή στάση! Από έξω τίποτε δεν φαίνεται. Είναι μια ζωή για την οποία δεν μπορούμε να πούμε τίποτε το ιδιαίτερο. Αλλά εσωτερικά, χάρη στην υπακοή, βρισκόμαστε σε κατάσταση συνεχούς εντάσεως. Τέτοιος οφείλει να είναι ο χριστιανός. Ένα «καλώδιο υψηλής τάσεως», πάνω στο οποίο μπορεί να καθίσει ένα πουλάκι χωρίς να πάθει την παραμικρή ζημία, αλλά μέσα από το οποίο περνά ενέργεια ικανή να κάνει ολόκληρο τον κόσμο να εκραγεί. Ιδού με ποιόν τρόπο εγγίζουμε την αιώνια Βασιλεία του Χριστού.

Με τη μικρή άσκηση της υπακοής ο άνθρωπος εισέρχεται στο άναρχο είναι του Θεού.
Η υπακοή είναι απαραίτητη για την αιώνια σωτηρία. Προετοιμάστε την καρδιά και το νου σας. Κρατείστε θετική εσωτερική στάση.
«Να είμαστε κατ’ εικόνα του Θεού». Δεν μπορούμε να φθάσουμε σ’ αυτό, παρά μόνο με υπακοή όμοια με την υπακοή του Χριστού, της Παναγίας και όλων όσοι ακολούθησαν τα ίχνη τους.

 Όταν συναγόμαστε επί το αυτό, οφείλουμε να είμαστε σαν ένας άνθρωπος, κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού που είναι ένας μόνο Θεός. Δεν μπορούμε να το κατορθώσουμε αυτό, παρά μόνο αν έχουμε μέσα μας το Άγιο Πνεύμα και όχι την εσωτερική ακαταστασία των κακών λογισμών μας. 

Πώς ν’ αποκτήσουμε τη χάρη αυτή; 

Πώς να πολιτευθούμε, ώστε ο Θεός και ο Άγιο Πνεύμα Του να ενοικήσουν μέσα μας; Πρέπει να υπακούουμε. Μόνο με την διαρκή προσοχή στον αδελφό μας κατορθώνουμε να δημιουργήσουμε μέσα μας ένα είδος «ραντάρ» για να αισθανόμαστε αυτό που οι άλλοι σκέπτονται, τη θέληση και την πνευματική τους κατάσταση. Αντιθέτως, χωρίς υπακοή, και αν γυρεύουμε πρώτα την άνεσή μας, θα είμαστε χωρισμένοι από τους άλλους και θα έχουμε πόλεμο.

Η πνευματική υπακοή είναι απαραίτητη στην καθημερινή ζωή. Να προτιμάτε το θέλημα του άλλου παρά το δικό σας. Να δέχεσθε με θετική στάση κάθε αίτημα του πνευματικού σας, ενός αδελφού ή μιας αδελφής. Έτσι θα δημιουργηθεί σιγά-σιγά μέσα σας και γύρω σας μια ατμόσφαιρα, όπου η καρδιά θα γίνει πολύ απαλή, πολύ ευαίσθητη σε κάθε εσωτερική κίνηση, σε όλες τις πνευματικές εναλλαγές.
Όταν συγκεντρωνόμαστε, ας παρακαλεί ο καθένας τον Θεό να μας δίνει το πνεύμα της υπακοής στο θέλημα Του και να μας ευλογεί όλους. Είτε ο νεώτερος, είτε ο πιο ηλικιωμένος, να ακούτε τον άλλο με την καρδιά, για ν’ αντιληφθείτε πότε το Πνεύμα του Θεού μιλάει μέσω αυτού. 

Ένας διάκονος είκοσι χρονών, ο Μέγας Αθανάσιος, και όχι οι πατριάρχες, οι επίσκοποι ή οι άλλοι μάρτυρες, ήταν εκείνος που εισηγήθηκε τη λέξη «ομοούσιος» κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ., για να προσδιορίσει τη σχέση ανάμεσα στον Πατέρα και τον Υιό μέσα στην Αγία Τριάδα. Αλλά για να φθάσουμε σ’ αυτό, πρέπει να κοπιάσουμε. Θα το κατορθώσουμε μόνο με την υπακοή.

Με την υπακοή η καρδιά γίνεται διαρκώς πιο ευαίσθητη για τη ζωή των άλλων, για τα παθήματα τους, για την πρόοδό και τις ανάγκες τους.
Διακονώντας και όχι εξουσιάζοντας τον αδελφό γινόμαστε όμοιοι με τον Κύριο. Ο Χριστός υπέδειξε την οδό κατά τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Ενώ ήταν ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.
Με την υπακοή η καρδιά και το πνεύμα μας θα πλατυνθούν στο άπειρο.
Με την υπακοή η ζωή μας γίνεται εξαιρετικά συνειδητή, ακόμη και στον βαθύτερο ύπνο.
Με την υπακοή πολεμούμε τα πάθη, ώστε κανένας εμπαθής λογισμός να μη μπορεί να μας αιχμαλωτίσει.
Μπροστά στον καθένα οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να εκπληρώσουμε το δικό του μάλλον θέλημα παρά το δικό μας. Έτσι πλαταίνει η συνείδησή μας. Σιγά-σιγά, με τρόπο εντελώς απροσδόκητο, γεννιέται μέσα μας ο θρήνος για τον «Αδάμ παγγενή».

Η υπακοή αρχίζει με τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, με την πιο ταπεινή εργασία, αλλά τελειώνει με τη συνείδηση του «εγώ ειμι». Οφείλουμε να διατηρήσουμε τη διάθεση αυτή του πνεύματος με την ενέργεια της πίστεως στην Ανάσταση.

Ο Χριστός είπε: «Ει τις… ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την ευατού ψυχήν, ου δύναταί Μου μαθητής είναι (ου δύναται ακολουθείν Με)» (Λουκ. 14,26). 

Ο λόγος του Κυρίου είναι πολύ σοβαρός. Δεν πρόκειται για την σταδιοδρομία και για τα μικρά πράγματα της ζωής αυτής, αλλά για την υπερνίκηση των παθών και της αμαρτίας αυτού του κόσμου, ώστε να ζήσουμε αιώνια με τον Πατέρα. Μετά την πτώση η ανθρώπινη φύση είναι σε όλες της τις εκδηλώσεις ενάντια σ’ αυτό που ο ουράνιος Πατέρας μας περιμένει από μας. Ιδού γιατί οφείλουμε να μισήσουμε τον εαυτό μας στην κατάσταση που βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο μετά την πτώση.

Μέσω της υπακοής ο νους μας μπορεί να βρεθεί καθαρός ενώπιον του Θεού.
«Ο αγαπών πατέρα ή μητέρα ή τέκνα υπέρ Εμέ ου δύναται ακολουθείν Με». Για τους ανθρώπους του κόσμου τίποτε δεν είναι πιο φοβερό από αυτούς τους λόγους. Ωστόσο, οφείλουμε να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε ό,τι μας δένει με τα πιο κοντινά μας πρόσωπα. Διαφορετικά, δεν θα φθάσουμε ποτέ στην παγκόσμια και απόλυτη αγάπη του Θεού.

Υπακοή είναι η τέλεια αποταγή από το «ίδιον θέλημα». Αυτή είναι η οδός που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε, για να γίνουμε ελεύθεροι, ν’ ακούσουμε στην καρδιά μας τη φωνή του Πνεύματος του Αγίου. Όσο θα υπάρχει μέσα μας κάποιο πάθος, η ζωή μας θα είναι τραγική, χωρίς διέξοδο. Δεν μπορούμε να βρούμε την ειρήνη χωρίς την πλήρη αποταγή από το δικό μας θέλημα.
Μόνο όταν ελευθερωθούμε από τους λογισμούς τις ιδέες και τα θελήματά μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε με κάθε καθαρότητα στην «ατμόσφαιρα» του Θεού.
Υπακοή σημαίνει να κόβουμε το «ίδιον», το ατομικό μας θέλημα. Στην καθημερινή ζωή σημαίνει να είμαστε διατεθειμένοι ν’ αρνηθούμε τις ιδέες μας, για να ελευθερωθούμε από την έμπονη και άθλια πάλη, που διεξάγουμε ενάντια στα πάθη. Μόλις τελειώσει αυτός ο πόλεμος, είμαστε ήδη στις πύλες της αιωνιότητος.

- Αν αρνείσθε το προσωπικό σας θέλημα αναζητώντας το θέλημα του Θεού, ο Θεός θα είναι μαζί σας. Αν επιμένετε ν’ ακολουθείτε το δικό σας λογισμό, ο Θεός θα σας εγκαταλείψει.
Η πιο μεγάλη τιμωρία για τον άνθρωπο είναι να τον «παραδώσει» ο Θεός στο ίδιο θέλημά του. Στην εποχή μας που απέρριψε τον Χριστό, κανείς δεν κατανοεί την ολοφάνερη αυτή δουλεία.

Η καθαρά προσευχή προϋποθέτει την αμεριμνία. Κατορθώνεται όταν σε οποιαδήποτε εργασία ο νους μένει ελεύθερος από σκέψεις και ζει μόνο με το Όνομα του Θεού και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Δεν ήλθα για να επιβάλω το θέλημά μου στον άλλο, αλλά για να τον υπηρετήσω κατά το υπόδειγμα του Χριστού. Προσπαθείστε να ενεργείτε κατ’ αυτόν τον τρόπο και θα δείτε ότι η χάρη του Θεού θα είναι μαζί σας. Ακολούθως υιοθετείστε αυτή τη στάση σε κάθε στιγμή της ζωής σας.
Αν δεν αποκτήσουμε το πνεύμα της διακονίας του πλησίον η ζωή μας θα είναι ανώφελη. Αν θέλουμε να αναγεννήσουμε τη φύση μας, να γίνουμε «καθ’ ομοίωσιν» Θεού, ο πόθος να διακονήσουμε τον πλησίον πρέπει να κυριαρχεί στη ζωή μας.
Η διακονία του πλησίον έχει σωτήρια δύναμη απείρως μεγαλύτερη από οποιαδήποτε θεολογική θεωρία.
Πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό «καθώς εστι»; Ο Χριστός μάς δείχνει την οδό παροτρύνοντάς μας να παραμένουμε στην αγιότητα για να μη βλάπτουμε τον πλησίον, να προτιμούμε τους άλλους από τον εαυτό μας, να μην επιδιώκουμε να τους εξουσιάζουμε.
Οφείλουμε να πεθάνουμε για τον εαυτό μας, για να ζήσουν οι άλλοι. Ο Χριστός το είπε: «Μη φοβηθείτε να χάσετε τη ζωή σας στη διακονία του αδελφού». Όποιος υπηρετεί τον άλλο σώζει την ψυχή του για την αιώνια ζωή.

πηγή:Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: «Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια»

Θα γίνουν πράγματα, που θα συγκλονιστούν τα Έθνη. Δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία, αλλά Θεία επέμβαση. Θα ψάχνουν οι άνθρωποι να βρουν κάποιον, να τους μιλήσει για τον Χριστό. Θα σε τραβούν από το χέρι. Έλα δω, κάτσε να μου πεις για τον Χριστό

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πατερική περίοδος :Μία "περίοδος" που δεν τελείωσε ποτέ!

 

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη

«Ένα θέμα που θέλει πολύ ξεκαθάρισμα είναι το θέμα της περιόδου της πατερικής παραδόσεως. Πού αρχίζει η πατερική παράδοση και πού τελειώνει; Για τους ίδιους τους Πατέρες της Εκκλησίας, η πατερική παράδοση αρχίζει από τον Αβραάμ, και λέγονται οι Πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Πατέρες των Πατέρων ημών, και μερικές φορές, απλώς, οι Πατέρες ή και Προπάτορες και είναι οι προ του Νόμου, οι εν τω Νόμω, και μετά τον Νόμον. Έχει πολύ μεγάλη σημασία, ότι υπάρχουν Πατέρες προ του Νόμου, κατηλλαγμένοι με τον Θεό και φίλοι του Θεού, οι οποίοι μάλιστα έχουν φθάσει και στην εμπειρία της Θεώσεως προ του Νόμου. Έχει μεγάλη σημασία αυτό, για να μπορή κανείς να τοποθέτηση τα θέματα σωστά. Μετά έχουμε τους Αποστόλους, έχουμε την ενσάρκωση, την περίοδο μεταξύ ενσαρκώσεως και Πεντηκοστής, μετά έχουμε τα μετά την Πεντηκοστή».

Έτσι, συνεχής είναι η πατερική παράδοση στην Εκκλησία, χωρίς να διακόπτεται.

Στην Δύση οι θεολόγοι των Φράγκων ανέπτυξαν την θεωρία ότι η πατερική παράδοση περατώθηκε τον 8° αιώνα. Κατά την περίοδο των συγκρούσεων μεταξύ Φράγκων και Ρωμηών, οι Φράγκοι δεν αποδέχθηκαν ως Πατέρα τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, μόνον αργότερα θεώρησαν ότι ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας, οπότε με αυτόν τελείωσε η πατερική παράδοση.

«Στην εποχή της διαμάχης (μεταξύ Φράγκων και Ρωμαίων) ο Δαμασκηνός δεν θεωρείται Πατήρ της Εκκλησίας από τους Φράγκους. Οι Φράγκοι δέχθηκαν τον Δαμασκηνό τον 12° αιώνα ως Πατέρα της Εκκλησίας. Μέχρι τότε δεν τον εδέχοντο. Και γι’ αυτό κατέχει πολύ σπουδαία θέση η θεολογία του Ακινάτου στο Summa Theologica, ο οποίος συνέχεια επικαλείται κυρίως τον Αυγουστίνο, μερικούς άλλους Πατέρας και τον Δαμασκηνό.

Είχε μεταφρασθή τελικά ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός στα Λατινικά και τον δέχθηκαν ως Πατέρα της Εκκλησίας. Αλλά είναι ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας που έγραψε στα Ελληνικά, κατά τους Φράγκους. Γιατί όμως είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας; Διότι όλοι οι άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας αντισταθήκανε στους Φράγκους επάνω στο θέμα του filioque. Οπότε, είναι δυνατόν τώρα να δεχθούν ως Πατέρες της Εκκλησίας αυτούς που δεν δέχονται το filioque; γι’ αυτό ο Δαμασκηνός έγινε ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας στην Ανατολή.

Στην Δύση τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας ήτανε ή ο Ισίδωρος Σεβίλλης ή ο Βερνάρδος εκ Κλερβώ. Γιατί όμως στην Δύση τελειώνει η πατερική παράδοση για τους Φράγκους; Διότι, η πατερική παράδοση για τους Φράγκους είναι κυρίως η ρωμαϊκή θεολογική παράδοση, η πατερική. Τώρα που έχουμε την φραγκική παράδοση, αυτή η θεολογία πλέον λέγεται σχολαστική θεολογία. Είναι η λατινική θεολογική παράδοση εν αντιδιαστολή προς την ρωμαϊκή. Κι επειδή οι Φράγκοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ως καλύτερο και υψηλότερο και πιο έξυπνο λαό απ’ τους Ρωμαίους, γι’ αυτόν τον λόγο και η σχολαστική θεολογία θεωρείται ως πρόοδος επί της πατερικής θεολογίας και θεωρείται ανωτέρα της πατερικής θεολογίας.

Αυτή είναι η γραμμή που ακολουθούσαν οι δυτικοί θεολόγοι μέχρι προχθές. Εγώ, όταν σπούδασα σε παπικό σχολείο, αυτά μαθαίναμε. Υπήρχε πατερική θεολογία, μετά διαδέχθηκε την πατερική θεολογία η σχολαστική θεολογία. Και πιο υψηλή θεολογία που υπήρχε ποτέ σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας είναι το Summa Theologica του Θωμά του Ακινάτη.

Να πάρετε τα συγγράμματα που έγραφαν οι Έλληνες θεολόγοι μετά την Ελληνική Επανάσταση, να δήτε πως έχουν επηρεασθή από αυτές τις φράγκικες ιδέες, που κατέφθασαν και στη Ρωσία. Διότι, όταν οι Ρώσοι άρχισαν να γράφουν, δεν μπορούσαν να πουν ότι ο Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας, αλλά συνήθως τελειώνανε με τον Μέγα Φώτιο ως τον τελευταίο Πατέρα της Εκκλησίας.

Πάρτε τώρα τα Ελληνικά συγγράμματα, να ψάξετε πόσοι εδώ στην Ελλάδα λέγανε το ίδιο πράγμα, ότι ο Φώτιος είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας, δηλαδή στην Ανατολή, και ο Ισίδωρος Σεβίλλης στην Δύση. Αυτός είναι ο συνήθης τρόπος του συγγράφειν πατρολογία και ιστορία δογμάτων κ.ο.κ. Δηλαδή μετά τον Μέγα Φώτιο, μας λέγανε ότι δεν έχουμε Πατέρες της Εκκλησίας».

Το ότι δεν θεωρούσαν τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό Πατέρα της Εκκλησίας, φαίνεται από το ότι δεν είχαν αποδεχθή τις αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου περί ιερών εικόνων. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνη αποδεκτό από Ορθοδόξου απόψεως, γιατί ποτέ δεν τελείωσε η πατερική παράδοση. Γι’ αυτό αναδείχθηκαν ως Πατέρες ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι φιλοκαλικοί Πατέρες κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας κλπ.

«Οι Φράγκοι την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο την αποδέχθηκαν τον 12° αιώνα και τότε πλέον αποκαθίσταται και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ως ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας στην Ανατολή και ο Βερνάρδος ο εκ Κλερβώ ως ο τελευταίος Πατέρας στην Δύση, και αρχίζει αυτή η περίεργη παράδοση. Εκείνο που είναι παράδοξο, είναι ότι υπάρχει αυτός ο παραλληλισμός, που είναι περίεργο φαινόμενο, μεταξύ της φραγκικής παραδόσεως και της ρωσικής παραδόσεως.

Οι ελληνόφωνοι Ορθόδοξοι μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία δεν είχαν σκεφθή ποτέ ότι η πατερική παράδοση τελείωσε, διότι, γι’ αυτούς, πατερική παράδοση είναι και ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο Νικήτας Στηθάτος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, όλοι οι μαθηταί του Γρηγορίου του Παλαμά. Και στην Τουρκοκρατία υπάρχει πατερική παράδοση, για μας. Και αυτή την παράδοση, ότι υπάρχει παράδοση και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, αυτή την παράδοση την κατέστρεψε το Πανεπιστήμιο Αθηνών».

Οι Φράγκοι δεν γνώριζαν τους Ρωμηούς Πατέρες της Εκκλησίας. Για την ανάπτυξη της θεολογίας τους χρησιμοποίησαν μερικές απόψεις του ιερού Αυγουστίνου.

«Άλλους Πατέρας της Εκκλησίας, εκτός του Αυγουστίνου, δεν ξέρανε οι Φράγκοι. Επίσης, είχαν τον Αμβρόσιο. Άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτό. Διότι δημιουργεί την εντύπωση ότι ο Αυγουστίνος ήταν μαθητής του Αμβροσίου, ενώ, αν κανείς κάνη μια αντιπαραβολή των διδασκαλιών του Αυγουστίνου περί αυτής της θεολογικής μεθόδου, ο Αμβρόσιος δεν έχει τέτοια πράγματα στα συγγράμματα του.

Ο Αμβρόσιος ακολουθεί κατά πόδας στην θεολογική του μέθοδο τους Καππαδόκες Πατέρες, τους οποίους και μεταφράζει και αντιγράφει, γιατί ξέρει άπταιστα Ελληνικά και διαβάζει και αυτούς. Και μάλιστα ο Ιερώνυμος κατηγορεί τον Αμβρόσιο ότι το βιβλίο του περί Αγίου Πνεύματος είναι μετάφραση του Μεγάλου Βασιλείου και τίποτε άλλο. Αντιγράφει κατά γράμμα τον Μέγα Βασίλειο στα θέματα περί Αγίας Τριάδος. Βέβαια, δεν κατηγορείται, αλλά απλώς το αναφέρει. Μετά, στα θέματα περί αποκαλύψεως στην Παλαιά Διαθήκη, ο Αμβρόσιος ακολουθεί κατά γράμμα τους προηγουμένους Πατέρας που έγραψαν στα Λατινικά, που συμφωνούν απόλυτα με τους Πατέρας που έγραψαν στα Ελληνικά. Καμία διαφορά δεν υπάρχει.

Ο Αυγουστίνος, υπό την επίδραση του μανιχαϊκού του παρελθόντος, χαράσσει τελείως καινούριες ερμηνείες. Οι ερμηνείες του περί θεοφανειών στην Παλαιά Διαθήκη καμία σχέση δεν έχουν, ούτε με τους παλαιότερους λατινοφώνους Πατέρες της Εκκλησίας, ούτε με κανέναν από τους ελληνοφώνους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι μια τελείως πρωτότυπη, καινούρια γραμμή, στα θέματα αυτά, δηλαδή, περί αποκαλύψεως της Αγίας Τριάδος στην Παλαιά Διαθήκη κλπ.».

Η φραγκική αυτή θεωρία περί περατώσεως της πατερικής παραδόσεως με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό ή με τον ιερό Φώτιο αναπτύχθηκε και από την ρωσική θεολογία, η οποία στην πατερική παράδοση συγκαταλέγει και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και προχωρεί σε νέες απόψεις.

«Αναπτύσσεται η αντίληψη μεταξύ των Φράγκων, οι οποίοι είχαν κατακτήσει τις δυτικές επαρχίες, ότι υπήρχε η πατερική θεολογία και την πατερική θεολογία την διαδέχεται η δική τους η θεολογία, όπως έχουμε ακριβώς με τους Ρώσους. Δεν υπάρχει κανένας Ρώσος Πατέρας της Εκκλησίας, τουλάχιστον εάν υπάρχουν δεν τους ονομάζουν Πατέρες της Εκκλησίας.

Οπότε, υπάρχει η αντίληψη μεταξύ των Ρώσων ότι η πατερική θεολογία τελείωσε ή με τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό ή με τον Μέγα Φώτιο ή υπάρχουν μερικοί Ρώσοι που μπορούν να «κολλήσουν» μέχρι τον Γρηγόριο τον Παλαμά στην πατερική θεολογία. Και μετά σταματάει η πατερική θεολογία, ουσιαστικά, και την πατερική θεολογία την διαδέχεται η ρωσική θεολογία. Για τους Ρώσους δηλαδή, υπάρχει αυτή η γραμμή, είναι μια πραγματικότητα».

Η τσαρική Ρωσία επηρεάσθηκε πολύ από την θεολογία των Φράγκων, κυρίως από την σχολαστική θεολογία και τον θεολογικό φεουδαλισμό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καταδικάσθηκε στη Ρωσία και ο ησυχασμός ως αντιπατερικός στο πρόσωπο του Αγίου Μαξίμου του Βατοπαιδινού, του αποκαλουμένου Γραικού.

Η άποψη των Φράγκων και των Ρώσων ότι τελείωσε η πατερική παράδοση τον 8° αιώνα καταλήγει να υποστηριχθή ότι ο σχολαστικισμός των Φράγκων και η ρωσική θεολογία υπερέβησαν την πατερική παράδοση.

«Το σημαντικό, για να έχουμε υπ' όψη μας, είναι ότι οι Ρώσοι επηρεάσθηκαν πολύ από την Δύση, από πολύ νωρίς. Διότι, από τον καιρό που κατεδίκασαν επισήμως σε φυλάκιση τον Μάξιμο τον Βατοπαιδινό, τον λεγόμενο Γραικό, τον 16° αιώνα, είχαν καταδικάσει και τον Νείλο Σόρτσκι, ο οποίος ήταν αρχηγός των Ρώσων ησυχαστών.

Οι Ρώσοι είχαν ησυχαστικό μοναχισμό. Και φαίνεται ότι τότε ανέκυψε ένα κίνημα να εγκαταλείψουν αυτόν τον μοναχισμό, αντί ενός δυτικού τύπου της εποχής εκείνης. Εισήχθηκε ένας μοναχισμός στη Ρωσία μη αγιορείτικος. Αυτό, είναι φανερό, αφού κατεδικάσθη ο Μάξιμος ο Βατοπαιδινός και ο Νείλος. Μαζί τους κατεδικάσθη και ο μοναχισμός.

Στην ρωσική παράδοση οι αγιορείτες μοναχοί λέγονται οι «μη κτηματίες», ενώ οι άλλοι λέγονται οι «κτηματίες». Η μία παράταξη ήταν αυτή που έλεγε ότι είναι απαραίτητη η ακτημοσύνη για τον καλόγερο, όπως έλεγαν πριν, δεν μπορεί κανείς να είναι ασκητής, χωρίς να είναι ακτήμων. Και η άλλη έλεγε ότι τα κτήματα είναι απαραίτητα για τον μοναχισμό και πρέπει να έχουν κτήματα. Και τότε εισήχθη η περίεργη παράδοση στη Ρωσία, κατά την οποία τα Μοναστήρια στη Ρωσία όχι μόνον είχαν κτήματα, αλλά είχαν και δούλους, όπως είχαν τα Μοναστήρια των Φράγκων.

Τα Μοναστήρια των Φράγκων είχαν πάντοτε ως Ηγούμενο έναν Φράγκο και οι περισσότεροι καλόγεροι δεν ήσαν Φράγκοι. Αυτός ο μοναχισμός με δουλοπάροικους εισήχθη και στη Ρωσία. Όταν ανεπτύχθη η τάξη των μουζίκων στη Ρωσία, κυρίως με τις μεταρρυθμίσεις του Πέτρου του Μεγάλου, μπήκε στη Ρωσία ο ευρωπαϊκός φεουδαλισμός, με την υποταγή των ανθρώπων αυτών. Και τα Μοναστήρια ήταν φεουδαλικά ιδρύματα.

Με την εμφάνιση αυτής της σχολαστικής θεολογίας, έσβησε ο μοναχισμός στη Ρωσία. Μετά, ο ησυχασμός ξαναμπήκε το 1817 με τα πνευματικά τέκνα του Παϊσίου Βελιτσκόφσκι. Κι έτσι άρχισε η αναβίωση του ησυχαστικού μοναχισμού, που επηρέασε τόσο πολύ τον Ντοστογιέφσκι. Φαίνεται σαφώς. Και μετά επηρέασαν και τους σλαβοφίλους, αλλά κατά τρόπο ρομαντικό και όχι ουσιαστικό. Διότι οι σλαβόφιλοι θεολόγοι είναι άλλο πράγμα. Πρέπει και αυτοί να μας απασχολήσουν.

Στους Ρώσους πάντως, ήλθε η ιδέα ότι η πατερική θεολογία τελείωσε. Διότι δεν μπορούσαν οι Ρώσοι να παραδεχθούν την ιδέα ότι μπορούν οι Ρωμηοί, με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, να είναι οι ησυχαστές της πατερικής παραδόσεως. Διότι τώρα, με την ανάπτυξη της Αγίας Ρωσίας οι Ρώσοι γίνονται κληρονόμοι, όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και των θεολογικών δικαιωμάτων της Ρωμηοσύνης, οπότε αυτοί πρέπει να γίνουν οι κατ' εξοχήν κληρονόμοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οπότε, έγιναν δεκτικοί της θεωρίας των Φράγκων, περί τερματισμού της πατερικής παραδόσεως.

Στην φραγκική παράδοση, όμως, η πατερική θεολογία τερματίσθηκε κατά τρόπο θεολογικό και πολιτικό, διότι, όταν οι Φράγκοι προσέθεσαν το Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως, αμέσως βρήκαν την αντίδραση όλων των Ρωμαίων θεολόγων της αυτοκρατορίας και στην Δύση και στην Ανατολή. Διότι και οι λατινόφωνοι και οι ελληνόφωνοι Ρωμαίοι αντέδρασαν στην εισαγωγή του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως και στο δόγμα του Φιλιόκβε. Αυτό σημαίνει ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας, επειδή επολέμησαν το Φιλιόκβε, ήταν αδύνατο να θεωρηθούν από τους Φράγκους ως Πατέρες της Εκκλησίας.

Γι’ αυτόν τον λόγο και κατ' αυτόν τον τρόπο, επειδή οι Ρωμαίοι Πατέρες της Εκκλησίας πολέμησαν το Φιλιόκβε, οι Φράγκοι ετερμάτισαν αυτομάτως την πατερική παράδοση με τον Ιωάννη Δαμασκηνό. Διότι, ο Ιωάννης Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας, ο οποίος δεν πολέμησε το Φιλιόκβε, τουλάχιστον ανοικτά, αν και ο ίδιος δίδασκε σαφώς ότι το άγιον Πνεύμα εκπορεύεται εκ μόνου του Πατρός.

Γι’ αυτό και ο Θωμάς ο Ακινάτης λέγει ότι επηρεάσθηκε από τον θεοδώρητο Κύρου πάνω σε αυτό το θέμα. Ομολογεί ο Θωμάς ο Ακινάτης ότι ο Δαμασκηνός είναι εναντίον του filioque. Αλλά ήταν γνωστόν στους Φράγκους ότι ο Ιωάννης Δαμασκηνός ήταν εναντίον του filioque. Γι’ αυτό ακριβώς δεν τον είχαν ως Πατέρα της Εκκλησίας από την αρχή. Ως Πατήρ της Εκκλησίας γίνεται αποδεκτός ο Ιωάννης Δαμασκηνός μόνον κατά τον 12° αιώνα μαζί με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Επισήμως και ο Δαμασκηνός είναι υπέρ των εικόνων και υπέρ της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου και είναι και κατά του filioque βέβαια. Αλλά μετά έγινε συμβιβασμός μεταξύ των κατακτηθέντων Ρωμαίων της Ρώμης και των Φράγκων και από τον συμβιβασμό αυτό βγήκε η αναγνώριση της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου και του Ιωάννου Δαμασκηνού από τους Φράγκους, εφ’ όσον οι Ρωμαίοι της Δύσεως, είχαν πλέον δια της βίας δεχθή το filioque.

Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι και οι Ρώσοι και οι Φράγκοι, όταν λένε ότι τερματίζεται η πατερική θεολογία, εννοούν με αυτόν τον τερματισμό, ότι υπάρχει κάποια διαδοχή που είναι καλύτερη από την προηγούμενη κατάσταση. Διότι στην φραγκική παράδοση η φραγκική θεολογία είναι καλύτερη από την πατερική θεολογία. Δεν είναι απλώς συνέχεια, αλλά υπερέχει της πατερικής παραδόσεως. Γι’ αυτό και η προπαγάνδα είναι ότι τερματίζεται η πατερική θεολογία και μετά αρχίζει η σχολαστική. Η σχολαστική θεολογία υπερέχει της πατερικής θεολογίας. Εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούν να το φαντασθούν αυτό το πράγμα. Και οι Ρώσοι είχαν βέβαια μια περίεργη γραμμή. Γι’ αυτούς ξέπεσε το Βυζάντιο από την πατερική θεολογία με την άλωση της αυτοκρατορίας κλπ.».

Αυτή την σχολαστική και φεουδαλιστική θεολογία της τσαρικής Ρωσίας συνήντησαν οι μαρξιστές και πολέμησαν τον Χριστιανισμό. Όμως, μια τέτοια δυτικής προελεύσεως θεολογία δεν είναι Ορθόδοξη πατερική θεολογία, αλλά είναι παρέκκλιση από αυτήν.

«Οι μαρξιστές δεν ξέρουν τον Θεό της Ορθοδοξίας. Οι Ρώσοι μαρξιστές ξέρουν τον θεό της τσαρικής Ρωσίας, αλλ’ αυτός είναι ο θεός των Φράγκων, ο θεός της μεταφυσικής και της φιλοσοφίας, όχι της πατερικής παραδόσεως και του ησυχασμού, της εμπειρίας, της Θεώσεως και του φωτισμού. Δεν είναι αυτός ο Θεός της τσαρικής Ρωσίας. Διότι η τσαρική Ρωσία τον 16ον αιώνα επισήμως κατεδίκασε τον ησυχασμό, όταν φυλάκισαν τον Μάξιμο τον Αγιορείτη και πέθανε στην φυλακή, που σημαίνει ότι η ρωσική παράδοση διαμορφώθηκε μακριά από την πατερική παράδοση. Οι Ρώσοι έχουν δική τους παράδοση.

Γι’ αυτό έχουν απατηθή οι Έλληνες, τόσα χρόνια με την προπαγάνδα του Κοραή, που νομίζουν ότι θα μιμηθούν τους Ρώσους. Σε ποια εποχή να μιμηθούν τους Ρώσους; Αν κανείς υπολογίση, όταν έγραφε ο Κοραής να μιμηθή η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος την τσαρική Ρωσία, αυτή είχε φεουδαλισμό και η Εκκλησία υπεστήριζε τον φεουδαλισμό εκείνα τα χρόνια, την δουλεία των Ρώσων, των μουζίκων δηλαδή».

Το νεοελληνικό Κράτος αποδέχθηκε τις θεωρίες του Κοραή και αποδεσμεύθηκε βίαια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με εκκλησιαστικές και θεολογικές συνέπειες.

«Αυτό σημαίνει, ότι το Υπουργείο Παιδείας χάραξε αμέσως γραμμή Αδαμαντίου Κοραή. Κατ' αυτόν τον τρόπο καταστράφηκαν τα θεμέλια της πατερικής θεολογίας και αντικαταστάθηκαν αυτά τα θεμέλια με φραγκεμένη ρωσική θεολογία και πράξη. Αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Η θεολογία πάει μαζί με την πράξη».

Στην νεώτερη εποχή έγιναν σύντονες προσπάθειες αλλοιώσεως των θεμελίων της πατερικής παραδόσεως.

«Στο νεοελληνικό Κράτος, η Ορθοδοξία είχε ξεριζωθή θεμελιωδώς, δηλαδή από την εσωτερική συνοχή, την παραδοσιακή, με το παρελθόν και ούτε ίχνος υποψίας δεν είχαν περί της πατερικής θεολογικής μεθόδου. Όχι που δεν την καταλαβαίνανε δηλαδή, ίχνος κατανοήσεως δεν είχε μείνει. Τίποτε δεν είχε μείνει, απολύτως τίποτε. Ούτε ξέρανε πλέον τι είναι Θεός, ούτε ξέρανε τι είναι ο φωτισμός, ούτε ξέρανε τι είναι η κάθαρση, ούτε ξέρανε πώς οι Πατέρες ερμηνεύουνε την Αγία Γραφή κ.ο.κ. Ξέρανε ακροθιγώς μόνον ορισμένα πατερικά πράγματα».

Ευτυχώς στις ημέρες μας έχουμε κατανοήσει αυτήν την ζημία και επανερχόμαστε στην γνήσια ησυχαστική πατερική παράδοση. Γενικά, οι Πατέρες είναι διάδοχοι των Αποστόλων και των Προφητών και η πατερική παράδοση συνδέεται αναπόσπαστα με την εκκλησιαστική ζωή.

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'.

«Βόμβα» Πούτιν για Τουρκία: Πισώπλατη μαχαιριά, είναι συνεργοί των τζιχαντιστών

 

Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατηγόρησε ευθέως την Τουρκία για οικονομική βοήθεια προς τους τζιχαντιστές και χαρακτήρισε την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους ως «πισώπλατη μαχαιριά».
Στο περιθώριο της συνάντησής του με τον βασιλιά της Ιορδανίας Αμπντουλάχ, ο Πούτιν είπε, μεταξύ άλλων:

• Δεν μπορώ να βρω λέξεις για να περιγράψω αυτό που συνέβη σήμερα
• Τα τουρκικά αεροπλάνα έριξαν το μαχητικό μας 4 χλμ. μακριά από τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία, επί συριακού εδάφους
• Το αεροσκάφος δεν κινήθηκε σε καμία περίπτωση απειλητικά προς την Τουρκία
• Στόχοι του ήταν τζιχαντιστές στα εδάφη της Συρίας, στην περιοχή Λατάκια
• Βρισκόταν σε ύψος 6.000 ποδών
• Το ρωσικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από τουρκικό F-16 στον αέρα
• Η κατάρριψη του αεροπλάνου μας είναι μια πισώπλατη μαχαιριά από συνεργούς των τζιχαντιστών, την ώρα που όλοι θέλουμε να καταπολεμήσουμε την τρομοκρατία
• Η Τουρκία βοηθά οικονομικά τον ISIS, αγοράζοντας πετρέλαια
• Ο,τι συνέβη σήμερα θα έχει σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις των δύο χωρών
• Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν θέλησε να επικοινωνήσει με τη Ρωσία αλλά έτρεξε αμέσως στο ΝΑΤΟ δείχνει ότι θέλει και το ΝΑΤΟ να υπηρετήσει το ενδιαφέρον της για τον ISIS

Πηγή

Άγιον Όρος: Τα οστά που ευωδίαζαν (Αληθινή Ιστορία)

Κάποιος πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος.

Έφτασε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης (και εν τέλει τριήμερης) περιήγησής του. Μάλιστα, κορόϊδευε την παρέα του, διότι όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί.

Στην είσοδο της Μονής, τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00 είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16.00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της Μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του.

Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα Ιερά Λείψανα Αγίων, που φυλάσσονται στη Μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάϊ, αφού και στις άλλες Μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν, ούτε θερμότητα, ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο Όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιος από σας δεν μύρισε από τα Ιερά Λείψανα τη Θεία ευωδιά που βγάζουνε»;

Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα Μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα Ιερά Λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπό του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις.

Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή, τα Ιερά Λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η Θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη Μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτιά τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά…

πηγή

Στην Ορθοδοξία δεν χωράει ο φυλετισμός

Του π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού 
Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου επιτρέπει την αναφορά σε μια νεότερη «αιρετική» άποψη για την Παναγία, που προέρχεται από κύκλους υπερεθνικιστών Ελλήνων. Αυτοί, θέλοντας να χρησιμοποιήσουν τη χριστιανική παράδοσή μας για τους σκοπούς τους, προσπαθούν να επιβάλουν την αντίληψη ότι η Παναγία ήταν Ελληνίδα, ώστε έμμεσα ο Χριστός να παρουσιάζεται και αυτός ως Ελληνας! Το επιχείρημά τους, αστήρικτο οπωσδήποτε, βασίζεται στην ανατροφή της Παναγίας στη Ναζαρέτ, τη «Γαλιλαία των Εθνών», με τον έντονο ελληνιστικό χαρακτήρα. Βέβαια, όλα αυτά δεν αποδεικνύονται ιστορικά και προπάντων συνιστούν άρνηση της παγκοσμιότητας του Χριστού, ο Οποίος κατά σάρκα μεν είναι Ιουδαίος, ως Μεσσίας όμως ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και δεν μπορεί να κλεισθεί σε στενά εθνικά πλαίσια. Εξάλλου, με τη σάρκωσή Του προσέλαβε ανθρώπινη φύση («σάρκα»), που Τον κάνει «ομοούσιον ημίν κατά την ανθρωπότητα», δηλαδή συγγενή με κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό ο πατερικός λόγος κηρύσσει ότι με τη σάρκωση ο θείος λόγος «πάντας πεφόρηκεν».
Ως προς την καταγωγή της Παναγίας: Η Υπεραγία Θεοτόκος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από Εβραία -στην πίστη- και Ισραηλίτισσα -στην καταγωγή-, έστω και αν γεννήθηκε στη «Γαλιλαία των Εθνών». Και τούτο διότι:
1) Το όνομά της (Μαρία - Μαριάμ - Μύριαμ) είναι καθαρά εβραϊκό και δεν μπορούσαν να το έχουν Ελληνίδες, όσο και αν άλλα υποστηρίζονται.
2) Στο Λουκ. 1, 27 αναφέρεται ρητά ότι κατήγετο «εξ οίκου Δαβίδ», δηλαδή εκ της φυλής Ιούδα (πρβλ. Λουκ. 1, 32, 69 και Ρωμ. 1, 3). Εως σήμερα στους Εβραίους η μητέρα ορίζει την καταγωγή, ο πατέρας ορίζει το όνομα (ben=υιός του τάδε).
3) Οι γονείς της Ιωακείμ και Αννα είχαν καθαρά εβραϊκά ονόματα και μάλλον ήταν Ιεροσολυμίτες. Τα ονόματά τους, βέβαια, παρεδόθησαν από το μη κανονικό Ευαγγέλιο (Πρωτευαγγέλιο) του Ιακώβου, αλλά δεν αμφισβητήθηκαν ή απορρίφθηκαν από την αρχαία Εκκλησία, διότι και άλλα ιστορικά στοιχεία των Αποκρύφων, μη γνήσιων δηλαδή Ευαγγελίων, έγιναν δεκτά ως ορθά.
4) Ανετράφη σε χώρο του ναού (εβραϊκός), όπου την είχαν τάξει οι ηλικιωμένοι γονείς της, οι οποίοι, όπως φαίνεται, κατοικούσαν κοντά στον ναό.
5) Εξαδέλφη της ήταν η Ελισάβετ, μητέρα του Προδρόμου και καθαρά Εβραία, «εξ οίκου Ααρών» (βλ. Λουκ. 1, 5).
6) Ισχυε, εξάλλου, καθαρά ο κανόνας ότι οι πιστοί Ιουδαίοι «ου συγχρώνται τοις εθνικοίς». Ο Ιωσήφ δε, ως πιστός Ιουδαίος, εξ οίκου Δαβίδ/Ιούδα, δεν μπορούσε να μνηστευθεί ή νυμφευθεί μη Εβραία, δηλαδή εθνική. Στους γενεαλογικούς καταλόγους της φυλής Ιούδα/Δαβίδ ανήκαν και η Μαρία και ο Ιωσήφ, και γι’ αυτό πήγαν να απογραφούν στη Βηθλεέμ.
7) Η Σαλώμη, εξαδέλφη της Παναγίας (σαλώμ=ειρήνη) ήταν σύζυγος του Ζεβεδαίου, δηλαδή Εβραία.
8) Αν ήταν Ελληνίδα και εθνική, δεν θα μπορούσε να πει το «ιδού η δούλη Κυρίου», δηλαδή του Ιεχωβά (Γιαχβέ), που είναι το όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.
9) Ο ύμνος της Θεοτόκου στο Λουκ. 1, 46 κ. εξ. (Μεγαλυνάριον) πηγάζει από την Παλαιά Διαθήκη.
10) Ως γνήσια Εβραία, η Παναγία «καθαρίζεται» στον ναό (Λουκ. 2, 22 κ.εξ.).
11) Το ίδιο επιβεβαιώνουν οι επισκέψεις της Μαρίας στον ναό (Λουκ. 2, 40 κ.εξ.) και στα Ιεροσόλυμα (εορτασμός του Πάσχα). Τον δωδεκαετή Χριστό αναζητεί, εξάλλου, στον ναό (2, 40 κ.εξ.).
12) Αν δεν ήταν εκ γονέων Εβραία αλλά προσήλυτη, θα είχε ελληνικό όνομα.
13) Παρευρίσκεται στον εν Κανά γάμο, σε περιβάλλον γνωστών και ομοπίστων της. Το όνομα Κανά είναι εβραϊκό.
14) Εβραϊκό είναι και το όνομα Ναζαρέτ. Οι Εβραίοι ήταν μεν μειονότητα στη Γαλιλαία, αλλά αυτή ήταν συμπαγής και πολύ δυναμική. Ο «ζηλωτισμός» (κατά των εθνικών) ξεκίνησε από τη Γαλιλαία.
15) Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν εσωτερικοί μετανάστες στη Γαλιλαία, η προέλευσή τους όμως ήταν από την Ιουδαία. Βρέθηκαν στη Γαλιλαία, διότι εκεί υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ευρέσεως εργασίας. Στην Ιερουσαλήμ υπήρχε πίεση υπερπληθυσμιακή αλλά και καταπίεση λόγω παρεμβάσεων του Ηρώδη και της εκπτώσεως του Ιερατείου.
16) Σημαντικό, εξάλλου, είναι το γεγονός ότι η ραβινική φιλολογία (Ταλμούδ), που εξέμεσε τις μεγαλύτερες ύβρεις κατά της Παναγίας και του Ιησού Χριστού, δέχεται την εβραϊκή καταγωγή της Μαρίας.
17) Το Κοράνι δέχεται την Παναγία (Μαριάμ) ως Εβραία. Ουδείς στους αρχαίους αιώνας διανοήθηκε ποτέ την ελληνική της καταγωγή.
Συμπερασματικά: Ο εθνικισμός ως φυλετισμός (ρατσισμός) δεν έχει θέση στην Ορθοδοξία. Η σωτηρία -ως δυνατότητα θεώσεως- είναι γεγονός υπεράνω καταγωγής, εθνότητας, πολιτισμού και γλώσσας. Ο Θεός μας «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4), διότι είναι «σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα δε πιστών» (Α΄ Τιμ. 4, 10). Η αγάπη προς την πατρίδα (εθνισμός - πατριωτισμός) είναι καθαγιασμένη χριστιανικά - ορθόδοξα, αλλά ιεραρχείται στην πίστη, την Ορθοδοξία και την αιώνια διάστασή της.
 από την ορθόδοξη Αλήθεια