ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΥΠEΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΄Η ΑΥΤΟΑΦΑΝΙΣΜΟΣ;

 

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Οπωσδήποτε δεν ήταν κι αυτό τυχαίο, αφού τίποτε στη ζωή μας δεν έρχεται “εική και ως έτυχεν”. Και το σημειώνω αυτό διότι καθώς μία των περασμένων ημερών σκεπτόμουν τις σύγχρονες κοινωνικές πληγές που μαστίζουν τον κόσμο ολόκληρο, και καθώς έπεσε ο κονιορτός των “περιέργων” παρελάσεων στην πρωτεύουσα και στην συμπρωτεύουσα, έλαβα μια επιστολή. Μια συγκλονιστική επιστολή, όπως και οι ίδιοι θα διαπιστώσετε στην συνέχεια, από μία πολύ πονεμένη ψυχή.

Καθώς διάβαζα τα όσα όντως ρεαλιστικά και με θλίψη μού έγραφε (φαντάζομαι πως οι οφθαλμοί θα είχαν μεταβληθεί σε πηγές...), με βασάνιζε η σκέψη εάν θα μπορούσα, κάποιες τουλάχιστον θέσεις και σκέψεις που έχει αποτυπώσει, ανωνύμως να τις κοινοποιήσω. Από την αμηχανία όμως με έβγαλε το υστερόγραφο που ακολουθούσε και μου παρέχει την άδεια: “...Εάν θέλετε (μου γράφει) μπορείτε να επιλέξετε όποια σημεία νομίζετε από τα γραφόμενά μου, ώστε να μάθουν και άλλοι κάποια πράγματα. Γνωρίζω ότι θα το θέλατε.  Μπορείτε να το πραγματοποιήσετε”.

Μετά λοιπόν από αυτό το “πράσινο φως” που μου άναψε ο αποστολέας του κειμένου, θεωρώ ότι πρέπει να παρουσιαστούν κάποιες τουλάχιστον πτυχές που αποκαλύπτουν το δράμα ορισμένων ψυχών. Ή μάλλον αυτών των υπάρξεων που γυρεύουν να βρουν μια “σανίδα σωτηρίας” έστω και στις  τόσο διαφημιζόμενες νεόκοπες αυτές παρελάσεις.

Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων:

            “...Κατορθώσαμε, και σας το τονίζω αυτό, το ότι κατορθώσαμε, να βγούμε στους δρόμους και να δείξουμε το ποιοι είμαστε. Τώρα πλέον δεν κρυβόμαστε ούτε διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο από την ¨υγιή κοινωνία¨. Τώρα, όχι μόνο δεν θα μας ρίξουν στο ¨πυρ το εξώτερον¨ οι καθώς πρέπει, αλλά αφού παγιώθηκε η παρέλασή μας με τη συνδρομή των Δήμων και της ίδιας της Πολιτείας, το θέαμα αυτό θα επαναλαμβάνεται ¨επηυξημένως και βελτιωμένως¨, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο κέντρο του Τελ Αβίβ. Σε μια παρέλαση – εκδήλωση που συμμετέχουν gay απ΄ όλο τον κόσμο...”.

            “...Βέβαια εσείς εκπλήσσεστε απ΄ όλα αυτά. Όμως πιστεύω ότι αρχίζετε να καταλαβαίνετε ότι αυτά αποτελούν μόνο την αρχή... Και φυσικά όσοι έχουν οικογένεια και μικρά παιδιά ανησυχούν (και με το δίκιο τους βεβαίως οι άνθρωποι), αφού τα όσα συμβαίνουν και επιπλέον σχεδιάζονται στο θέμα αυτό, ξεπερνούν και την πιο τολμηρή φαντασία...”.

            “...Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να σας ομολογήσω πως όταν διοργανώσαμε την φιέστα μας, περιμέναμε αν όχι έναν ¨σεισμό¨, τουλάχιστον μια δυναμική διαμαρτυρία εκ μέρους της Εκκλησίας. Αυτός ήταν ο λόγος που και εμείς οι ίδιοι οι διοργανωτές νιώσαμε θετική έκπληξη όταν διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν κινήθηκαν, παρά ελάχιστοι από δική τους πρωτοβουλία και εντελώς ανοργάνωτα... Φυσικά σε άλλη ευκαιρία έχω να σας γράψω πολλά για το θέμα αυτό, που ούτε καν διανοείστε. Δηλαδή περί της σιγής της Εκκλησίας, που δεν είναι όπως κάποιοι νομίζουν μια τακτική ποιμαντικής, αλλά μια σιωπή όπου σέρνει πίσω της σιδηρόδρομο ενοχής...”.

            “...Όμως αυτό που διέφυγε απ΄ όλους σας (ελάχιστοι ίσως το αντιλήφθηκαν), είναι ότι τα όσα έλαβαν χώρα δεν έγιναν γι΄ αυτό που νομίζετε και που πέρασε προς τα έξω. Όλα αυτά δηλαδή δεν έγιναν προς διαφήμιση των θέσεών μας και του εκκεντρικού τρόπου ζωής μας (αυτό άλλωστε όλοι το γνωρίζουν ¨από ημερών αρχαίων”), αλλά για κάτι που εμείς οι ίδιοι ούτε που τολμούμε να το συζητήσουμε. Και όμως, όσο περισσότερο παίζουμε το κρυφτούλι, τόσο και περισσότερο αυτό εκδηλώνεται στην ψυχή μας. (Μάλιστα, έχουμε και εμείς ψυχή και το σκεπτόμαστε τούτο αν όχι περισσότερο από εσάς, τουλάχιστον περισσότερο απ΄ όσο νομίζετε)...”.

            “...Φαντάζομαι τώρα ότι μετά από όσα σάς ανέφερα ήδη καταλάβατε τι εννοώ. Ότι με όλες αυτές τις πολύχρωμες παρελάσεις δεν θέλουμε τόσο να καταλάβετε εσείς (αλλά πού να καταλάβετε εσείς), όσο το να πιστέψουμε εμείς επιτέλους ότι ο τρόπος ζωής μας είναι ¨φυσιολογικός¨...”.

            “...Αλλά ξέρεις τι είναι φίλε μου να σε έχει ¨αποδεχτεί¨ τελικά και η οικογένειά σου (η οποία σημειωτέον έρχεται πάντοτε τελευταία να μάθει και να αποδεχτεί το κουσούρι σου), να φαίνεται ότι σε δικαιολογούν οι γονείς σου και τα αδέλφια σου (τα οποία, το βλέπεις στα μάτια τους ότι τρέμουν σαν αγκαλιάζεις τα μικρά σου ανιψάκια. ¨Θεέ μου, μου είναι αδύνατον να αντέξω το βλέμμα της μητέρας μου και του μικρού μου ανιψιού, που κάθε φορά λες κι ότι αισθάνεται πως κάτι έχει συμβεί¨). Ξέρεις λοιπόν τι είναι να σε έχει αποδεχτεί ο κοινωνικός σου περίγυρος και ο χώρος εργασίας στον οποίο καθημερινώς επί ώρες βρίσκεσαι, να σε έχει αποδεχτεί ολόκληρος ο κόσμος, ακόμα και κάποιοι να σε τιμούν για την ιδιαίτερή σου ¨σεξουαλική έκφραση¨ και εσύ ο ίδιος να είναι αδύνατον να αποδεχθείς τον εαυτό σου; Και το ακόμα χειρότερο είναι το να γνωρίζεις ότι ποτέ δεν θα γίνει αυτό. Πείτε μου σας παρακαλώ, μπορεί να υπάρξει στον κόσμο μεγαλύτερο δράμα από τούτο; Και όσο οι άλλοι προσπαθούν να σου δείξουν ¨αγάπη¨ και ¨αποδοχή¨ τόσο εσύ ο ίδιος να τρελαίνεσαι. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο μαρτύριο από αυτό... Δεν ξέρω αν υπάρχει κόλαση στην άλλη ζωή, εμείς πάντως την ζούμε την κόλαση σε τούτη τη ζωή. Μιλάμε για μαρτύριο που η λέξη φρίκη, μετά τις ¨όμορφες στιγμές¨ δεν αποδίδει απολύτως τίποτε...”.

            “...Μετά την ¨παρέλαση¨, μια παρέα από τα παιδιά διαφόρων ¨απελευθερωμένων αποκλίσεων¨ που λάβαμε μέρος, καθίσαμε σε μια καφετέρια στην παραλία, κοντά στον Λευκό Πύργο. Ε λοιπόν, ένας από την παρέα που έχει γνωρίσει τα πάντα, καθώς απολάμβανε τον frappe του, οιονεί μονολογώντας, είπε κάτι που εξέφρασε όλους μας. Αναρωτιέστε πάτερ μου τι είπε ο φίλος μας; Διαβάστε λοιπόν και φαντάζομαι πως δεν θα υπάρξει ψυχή που εάν το μάθει θα παραμείνει ασυγκίνητη. Είπε λοιπόν: ¨Αυτή η παρέλαση θα έπρεπε να γίνει έστω κι αν δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος να μας δει ή έστω κι αν όλοι ήταν όπως εμείς¨! Δεν ξέρω εάν καταλάβατε κάτι από την τόσο δραματική αυτή φράση του φίλου μας, που αποκαλύπτει την αγωνία μας για να παραδεχτούμε τον εαυτό μας. Εγώ όμως συγκλονίστηκα και είδα αρκετά ζευγάρια ματιών της παρέας να νοτίζουν, που για να μην γίνουμε αντιληπτοί, αμέσως λες και έπεσε σύνθημα, όλοι φορέσαμε τα γυαλιά ηλίου για καμουφλάζ...”.

            “...Λοιπόν νομίζετε πως δεν ξέρουμε τι μας γίνεται; Ή ότι αγνοούμε τους νόμους της φύσεως ή ότι γεννηθήκαμε έτσι; Όχι δα, κάποτε κι εμείς χαιρόμασταν τη ζωή μας όπως και όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι που ακριβώς γι΄ αυτό δεν θεωρούν ότι το αυτονόητο, το φυσιολογικό δηλαδή πως θα πρέπει να το προβάλουν ως φυσιολογικό. (Το φυσιολογικό δεν έχει ανάγκη διαφημίσεως με εκδηλώσεις και παρελάσεις που χρηματοδοτούνται μάλιστα από τα Δημοτικά και  Δημόσια ταμεία)...”.

            “...Εκείνο πάντως που μας κάνει να αηδιάζουμε περισσότερο από οποιοδήποτε πράγμα στη ζωή μας, είναι ότι κάποιοι παράγοντες μας πλησιάζουν και αρχίζουν να μας κολακεύουν και όχι μόνο. Και γιατί αυτό; Προφανώς για πολιτικά οφέλη εάν βρίσκονται στον χώρο της πολιτικής ή για άλλους λόγους πολύ προφανείς... έστω κι αν εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, πάντως όμως τους εκμεταλλευόμαστε ¨έως κεραίας¨... Δεν είμαστε καθόλου χαζοί και ανόητοι. Αμέσως κατανοούμε  με τι είδους διαθέσεις μάς πλησιάζουν και πώς θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν κάποιοι ¨αξιοπρεπείς κύριοι και κυρίες¨ για το ¨καλό της κοινωνίας¨, τονίζοντας τα δικαιώματά μας και τον super φυσιολογικό τρόπο ζωής μας...”.

            “...Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά αφού κι εμείς δεν βαδίζουμε ¨ξυπόλυτοι επάνω στ΄ αγκάθια¨, δεδομένου ότι όπως ήδη σας τόνισα γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα σ΄ όλους τους χώρους και ακόμα διότι ¨κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει¨, και νομίζω πως συμφωνείτε μαζί μου...”.

            “...Φοβούμαι λοιπόν αγαπητέ μου πάτερ πως όσες αποδοχές κι αν μάς προσφέρουν και όσες ¨παρελάσεις υπερηφάνειας¨ μας χρηματοδοτήσουν, τελικώς δεν θα μας βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο να αποδεχθούμε αυτό που εσείς απλώς το ονομάζετε ¨πάθος¨, εμείς όμως μεταξύ μας το αποκαλούμε κόλαση. Και ας γράψω και τούτο, όσο περισσότερο βυθίζεται κανείς στην προσωπική του κόλαση, τόσο και περισσότερο ¨νομίζει¨ ότι κάποια στιγμή θα λυτρωθεί...”.

            “...Δεν γνωρίζω τελικώς τι θα γίνει με μένα, πραγματικά δεν γνωρίζω, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας εξομολογηθώ ότι κατά τα ξημερώματα, όταν επέστρεψα στο σπίτι, ξέρετε τι έκανα; Πήγα στον μεγάλο μου καθρέφτη και για πρώτη φορά τόλμησα να φτύσω τον εαυτό μου... Λέτε αυτό να σημαίνει τίποτε; Δεν ξέρω, αλλά η κίνηση αυτή με έκανε να δω μέσα από τη θολούρα της ¨πολυχρώμου παρελάσεως¨, τον εαυτό μου. Αστραπιαία τότε θυμήθηκα, όταν στο λύκειο ακόμα αγωνιζόμουν για κάποια ιδανικά (όσο κι αν αυτό σας φαίνεται παράξενο) και έθετα κάποιους στόχους στην πορεία της ζωής μου. Ήταν τότε που ο μακαρίτης πατέρας μου, (φιλόλογος γαρ), μου ανέλυε τους στίχους του ¨τραγικού ταλαντούχου¨, όπως τον χαρακτήριζε, Λαπαθιώτη...

“Κι εμείς, ένα πρωί, είχαμε κινήσει,

  με μάτια που τα φλόγιζε η χαρά

  κι όλοι γεροί και αγέρωχοι σαν Κροίσοι,

  -μα τα μεσάνυχτα είχαμε γυρίσει,

  με καταματωμένα τα φτερά...”.

            “...Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι είτε μας αποδεχτεί είτε όχι η κοινωνία, εμείς τελικώς δεν θα κατορθώσουμε ποτέ να αποδεχθούμε τον εαυτό μας όπως τον ¨μεταλλάξαμε¨ και τον καταντήσαμε, και αυτό δυστυχώς ή ίσως ευτυχώς είναι και το μεγάλο μας δράμα ή η κάποια ελπίδα...”.

            “...Ίσως και τούτος ο λόγος μου, ίσως φανεί παράξενος, αλλά η αποδοχή μας από την κοινωνία δεν αποκαλύπτει μόνο το τραγικό κατάντημα της ίδιας της κοινωνίας (παρά τις φιλολογίες, τα χρώματα και τα αρώματα), αλλά έχει και την άλλη όψη. Την ¨αποδοχή¨ σας την εκλαμβάνουμε ως τελεία περιφρόνηση. Και αυτό ξέρετε μας κοστίζει και μάλιστα πολύ. Αντιθέτως, η κακιά άρνηση με ακραίους χαρακτηρισμούς για τα πρόσωπά μας και οι ύβρεις που κάποιοι ¨αμύντορες¨ μας εκτοξεύουν, ως αποτέλεσμα έχουν το να ¨υποστασιοποιείται¨ στη συνείδησή μας έστω και ψευδεπίγραφα ο τρόπος ζωής μας, διότι επιτέλους κάποιοι ασχολούνται μαζί μας. Και ας προσθέσω και τούτο που θα πρέπει να γνωρίζετε. Το μόνο που ¨φοβάται¨ αλλά και που λαχταρά όποιος επιμένει σ΄ αυτή τη δική μας επιλογή, είναι η πραγματική αγάπη, το ενδιαφέρον και η ειλικρινής συγχώρεση...”.

            “...Βλέπετε συμβαίνει τούτο το εκ διαμέτρου αντίθετο στη ζωή μας. Από τη μια διψάμε τη πραγματική αγάπη και την συγχώρηση και αμέσως μετά, από την άλλη ζητάμε την αντίδραση για να ριζώσουμε επιπλέον στην ¨υπερηφάνειά μας¨ μη τυχόν και ξεφύγουμε από το ¨σισύφειον δράμα μας¨”.

            “...Μέσα στη μοναξιά μου διερωτώμαι. Μήπως τελικά η πολύχρωμη παρέλαση αποδειχθεί ¨Πύρρειος νίκη¨ για τον χώρο μας, κάτι δηλαδή που ήδη το βιώνουμε;”....

           

Αυτά φίλοι μου επέλεξα  να σας μεταφέρω από την όντως δραματική και αρκούντως αποκαλυπτική επιστολή που έλαβα. Φυσικά καταγράφει και αρκετά άλλα που συγκλονίζουν και αφαιρούν όχι και τόσο κομψά το ροζ και σε όλες του τις αποχρώσεις “φυσιολογικό προσωπείο”. Και τέλος αποτυπώνει τα “εις εαυτόν” παράπονα, φέροντας την υπογραφή:

“Μια ταλαίπωρη ψυχή που οίδε και συνεχίζει να γνωρίζει “άστεα πολλά” με έδρα την “Πεντάπολη”.

Δεν αντέχω όμως φίλοι μου στον ¨πειρασμό¨ και θα σας μεταφέρω την κατακλείδα των γραφομένων:

            “...Δεν γνωρίζω, όντως δεν γνωρίζω τι μου συμβαίνει, τι να υποθέσω και τι να πω. Κάποιες στιγμές νομίζω πως βλέπω μπροστά μου, μέσα σε ζοφερό φόντο μια σειρά από σβησμένα άσπρα και παγωμένα κεριά που μου δημιουργούν μια ατμόσφαιρα θανάτου... Άρα η απαίσια αυτή σειρά των κεριών και η φοβερή δυσωδία που σκορπίζουν, είναι τα καλύτερά μου χρόνια που περνούν και χάνονται δίχως να το συνειδητοποιώ; Ώστε λοιπόν είμαι τόσο μπερδεμένος στον λαβύρινθο της επιλογής μου; Και το ακόμα οδυνηρότερο, θα βρεθεί έστω και ένας να καταλάβει;...”

Υ.Γ.: Για δε την αντιγραφή, χειρ π.Ιωήλ.

 πηγή

Nym - Et Moi

40-ημερο μνημόσυνο Νικολάου Σωτηροπούλου.

 

Τό προσεχές Σάββατο 4/10 στήν ἱερά μονή Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μυρτιᾶς (ὅπου καί ὁ τάφος του) θά τελεσθεῖ τό 40-ημερο μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ θεολόγου-φιλολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου. 

διάκριση καλού και κακού

 

Όπως θεωρούσε ό Γέροντας τη δεύτερη εντολή σαν την ασφαλή καθοδηγητική αρχή για τον έλεγχο της αλήθειας της πορείας μας προς το Θεό, έτσι και για τη διάκριση καλού και κακού ασφαλής ένδειξη είναι όχι τόσο ό άγιος και υψηλός στην εξωτερική του διατύπωση σκοπός, όσο τα μέσα που εκλέγονται για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. 

Απόλυτος είναι μόνο ο Θεός. Το κακό, μη όντας αυθύπαρκτο, αλλά απλώς αντίθεση του ελεύθερου δημιουργήματος κατά της άναρχης Υπάρξεως — του Θεού — δεν μπορεί να είναι απόλυτο. Γι' αυτό το κακό σε καθαρή, δηλαδή απόλυτη μορφή δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξη. Κάθε κακό πού διαπράττουν τα ελεύθερα κτίσματα ζη αναγκαστικά σαν παράσιτο πάνω στο σώμα του αγαθού. Κι είναι υποχρεωμένο το κακό να βρη μια αυτοδικαίωση, να εμφανιστή ντυμένο με το ένδυμα τού αγαθού, καμιά φορά και του υψίστου αγαθού μάλιστα. Το κακό πάντα κι αναπόφευκτα αναμιγνύεται με μιά δόση θετικής αναζητήσεως και μ' αυτή του την όψη «παραπλανά» τον άνθρωπο. Τη θετική του πλευρά προσπαθεί το κακό να την παρουσιάση στον άνθρωπο σαν αξία τόσο σπουδαία, που για την κατάκτησή της είναι θεμιτά όλα τα μέσα.

Στην εμπειρική ύπαρξη του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται το απόλυτο καλό. Κάθε ανθρώπινη προσπάθεια περιέχει μιά δόση ατέλειας. Η ύπαρξη ατελειών στο ανθρώπινο καλό από τη μία, και η αναπόφευκτη παρουσία του αγαθού προσχήματος στο κακό από την άλλη κάνουν δύσκολη τη διάκριση του καλού από το κακό.

Ο Γέροντας πίστευε πως το κακό ενεργεί πάντα «με την απάτη», με επίχρισμα καλού, ενώ το καλό δεν χρειάζεται για την πραγμάτωση του τη συνεργασία του κακού’ όπου εμφανίζονται κακά μέσα (πονηρία, ψεύδος, βία και τα παρόμοια), εκεί αρχίζει περιοχή ξένη προς το πνεύμα του Χριστού. Το καλό δεν επιτυγχάνεται με κακά μέσα ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «Το καλόν ούκ έστι καλόν, αν μη καλώς γένηται». Αυτή την υποθήκη μας παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες. Αν κάπου-κάπου νικά το καλό και διορθώνη με την επιβολή του το κακό, θα ήταν σοβαρό λάθος να οδηγηθούμε στη σκέψη πως το κακό οδήγησε στο καλό, πως το καλό είναι αποτέλεσμα του κακού. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η δύναμη του Θεού, όμως, είναι τόση, πού ιατρεύει τα πάντα, όπου εμφανίζεται. Γιατί ό Θεός είναι το πλήρωμα της ζωής και δημιουργεί τη ζωή από το μηδέν.

«Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλίας 2005

 

«Δεν έχει να κάνει τίποτα με το Ισλάμ»

Στην συζήτηση που έγινε χθες, στη Βουλή των Κοινοτήτων, για το αν η Βρετανία θα  συμμετάσχει στη στρατιωτική δράση εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), το πιο συγκλονιστικό πράγμα ήταν ότι σχεδόν όλοι όσοι μίλησαν επέμειναν ότι η ISIS «δεν έχει να κάνει τίποτα με το Ισλάμ». Το επαναλάμβαναν συνεχώς, σαν να μουρμούριζαν το μάντρα κάποιας new age σέκτας. Αν και στην πραγματικότητα πρόκειται όντως για σέκτα. Την σέκτα της «ισότητας», βασικού πυλώνα του σαθρού οικοδομήματος της πολυπολιτισμικότητας, το οποίο με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατήσει η ελίτ, την ώρα που τα αντι-μεταναστευτικά κόμματα ενισχύονται συνεχώς.

Υπήρχαν δύο με τρεις Βρετανοί βουλευτές στην συζήτηση, που έδιναν την εντύπωση ότι γνώριζαν καλύτερα, για το Ισλάμ. Είναι ένα από τα περίεργα φαινόμενα της εποχής μας. Άτομα που έχουν ελάχιστη ή καθόλου ουσιαστική γνώση για μια θρησκεία, να δίνουν μαθήματα στους άλλους που την γνωρίζουν μια ζωή. Πως αυτοί, μη μουσουλμάνοι, επιμένουν ότι το ισλαμικό κράτος «δεν έχει τίποτα να κάνει με το Ισλάμ»; Τέτοιες δηλώσεις δεν φαίνεται να προκύπτουν ύστερα από κάποια ειδική μελέτη της θεωρίας ή της ιστορίας του Ισλάμ, αλλά οι ίδιοι παρουσιάζονται ως "ειδικοί" στην ισλαμική θεολογία.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ομπάμα τις προάλλες, όταν εξηγούσε το σχέδιό του για το πώς θα διαλύσει την ISIS (ISIL, όπως την είπε), είπε και αυτός ως «ειδήμων», με ύφος σοβαρό: «Τώρα ας κάνουμε σαφή δύο πράγματα: η ISIL δεν είναι ισλαμική. Καμία θρησκεία δεν ανέχεται τη δολοφονία των αθώων, και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων της ISIL είναι μουσουλμάνοι. ... η ISIL είναι μια τρομοκρατική οργάνωση, απλά και καθαρά».

Όσο για τον αποκεφαλισμό του δημοσιογράφου James Foley δήλωσε πάλι: «Η ISIL δεν μιλάει εκ μέρους καμίας θρησκείας ... και καμία πίστη δεν διδάσκει τους ανθρώπους να σφάζουν αθώους. Κανένας δίκαιος Θεός δεν θα υποστηρίξει αυτό που έκαναν χθες και αυτά που κάνουν κάθε μέρα».

Αλλά επειδή είμαστε «αδαείς», θα πρέπει να κάνουμε το εξής ερώτημα στους "ειδικούς": αν η ISIS «δεν έχει να κάνει τίποτα με το Ισλάμ», τότε είμαστε μπροστά σε ένα «τυχαίο» κακό; Και για αυτό το κακό είναι υπεύθυνοι κάποιοι «τρελοί» που εκμεταλλεύονται την θρησκεία, η οποία δεν φταίει. Και αν το κακό είναι «τυχαίο», γιατί άραγε δεν βλέπουμε «τρελούς» Βουδιστές, Ινδουιστές, Σιχ ή Χριστιανούς, να μπαίνουν στον πειρασμό να κόψουν και αυτοί τα κεφάλια των ανθρώπων; Γιατί δεν βλέπουμε μια βουδιστική, ινδουιστική, σιχ ή χριστιανική Boko Haram ή κάτι αντίστοιχο της ISIS;

Την ίδια στιγμή, η ίδια η ISIS έχει δηλώσει δημοσίως ότι το «νέο χαλιφάτο» έχει συσταθεί «για το σκοπό να αναγκαστούν οι άνθρωποι να κάνουν ό, τι απαιτεί από αυτούς η σαρία (νόμος του Αλλάχ)». Αλλά οι δυτικοί «ειδήμονες» ούτε να ακούν τέτοιες κουβέντες.  

[Το ότι ΜΟΝΟ μέσα στο 2014 έχουν γίνει πάνω από 1850 τρομοκρατικές ενέργειες από μουσουλμάνους, ενώ συνολικά, μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, έχουν πραγματοποιηθεί σε όλο τον κόσμο, 23.920 τρομοκρατικές ενέργειες από πιστούς του Ισλάμ, προφανώς θα είναι "τυχαίο". Ούτε αυτό θα «έχει να κάνει τίποτα με το Ισλάμ»].

«Και τελικά, αν η ISIS δεν είναι ισλαμική, τότε ούτε η Ιερά Εξέταση ήταν καθολική», όπως γράφει σε άρθρο του ο άθεος Jerry Coyne.

Βεβαίως η στάση όλων αυτών των πολύ προσεκτικών «ειδημόνων» αλλάζει ραγδαία, όταν εμφανισθεί κάποιος.. Μπρέιβικ. Εκεί, το κακό δεν είναι «τυχαίο», δεν φταίει ένας «τρελός», ένας μεμονωμένος, ή κάποια ομάδα που τα έχει λίγο «παρερμηνεύσει» τα πράγματα, αλλά γίνεται συστηματική προσπάθεια να συνδεθεί η εγκληματική ή τρομοκρατική πράξη ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας, με ολόκληρο τον «χώρο», που μπορεί να είναι γενικά οι «νεοναζί» ή γενικότερα οι «(λευκοί) ρατσιστές» ή ακόμα πιο γενικότερα οι «εθνικιστές». Και από εκεί και πέρα ξεκινά να δουλεύει ασταμάτητα η μηχανή της προπαγάνδας, προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο ότι η μόνη λύση για «να σωθεί η κοινωνία» από τον εθνικισμό "που γεννά εγκληματίες", είναι ο «αντιρατσισμός», τουτέστιν η φίμωση και η καταστολή με κάθε τρόπο, όσων αντιτίθενται στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, μέσα στις οποίες βέβαια, (και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) καιροφυλακτούν οι επόμενοι κεφαλοκόφτες!!

 

πηγή

Πόσα όμορφα πράματα βρίσκονται στον κόσμο, που περνάνε κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας και μεις μηδέ τα νογάμε, μηδέ τα βλέπουμε.

Γιάννης Ρίτσος

Χάνεται το αντρικό πρότυπο, ο δάσκαλος στα σχολεία

 

του Δημήτρη Νάτσιου,
Δάσκαλος Κιλκίς

Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Πίνδος» ο συγγραφέας Χρήστος Ζαλοκώστας, διασώζει ένα ηρωικό επεισόδιο από την γιγαντιμαχία του Σαράντα, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας δάσκαλος. Αντιγράφω:
«Η εχθρική αντεπίθεση των Ιταλών, του Μαρτίου του 1941 έχει εκδηλωθεί. Το ύψωμα 731 (σ.σ. το οποίο δικαίως χαρακτηρίστηκε «Θερμοπύλες της Πίνδου») έχει μεταβληθεί σε ηφαίστειο. Οι φαντάροι μας, πεσμένοι με την κοιλιά στους λάκκους των οβίδων, πυροβολούν, χωρίς διακοπή για να συγκρατήσουν το εχθρικό πεζικό. Ο δάσκαλος-έτσι έχει βαφτίσει τον διοικητή, του ο λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος είναι το επάγγελμά του-με προβιές και επιδέσμους, γύρω από τα κρυοπαγημένα πόδια του, αντί για παπούτσια, χωρίς να προφυλάγεται, τρέχει από διμοιρία σε διμοιρία και δίνει οδηγίες. Μην πυροβολείτε στα στραβά, παιδιά! Μην ξοδεύετε άσκοπα τις χειροβομβίδες σας, τους λέει.
Κι όταν ο ταγματάρχης διοικητής του, του φωνάζει να μην εκθέτει τόσο το εαυτό του, ο δάσκαλος του απαντάει:
Φοβάμαι μήπως χάσουμε το ύψωμα, και τι θα δικαιολογηθώ ύστερα εγώ στους μαθητές μου, άμα γυρίσω στο σχολείο;» (εκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 194).
Τέτοιοι δάσκαλοι που «ντρέπονταν να ντροπιαστούν ανάγκασαν σοφό της εποχής να αναφωνήσει «βγάλτε το στεφάνι της νίκης από τα κεφάλια των στρατιωτών μας και φορέστε το στα κεφάλια των δασκάλων τους». Τέτοιοι άνδρες μόρφωσαν την γενιά της νίκης, την γενιά του ’40.
Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω, τον σακατεμένο και αυχμηρό, το να μιλήσεις για ηρωισμό και για ανδρεία, για… ανδρική ανδρεία, ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατηγορηθείς για ρατσισμό. Θυμίζω ότι στα σεμινάρια που διοργανώνουν οι ποικιλώνυμοι και κατ’ επάγγελμα αντιρατσιστές μεταξύ των θεμάτων που εισηγούνται είναι και μια «νέα αντίληψη για τον ανδρισμό».
(Ακριβώς έτσι είναι διατυπωμένο στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσε δημοτικό σχολείο των Αθηνών με θέμα «Ομοφοβία και τρανσφοβία στην εκπαίδευση».
Ομοφοβίες, τρανσφοβίες, ισλαμοφοβίες, ό,τι ονειροφαντάζεται ο νους του κάθε «περίεργου» γίνεται μόδα. «Έκαστος κρίνει τα πράγματα κατά το ίδιον νόσημα», λέει πατήρ της Εκκλησίας και ο νοών νοείτω…).
Λίγο απέχουμε από το να κηρυχτεί παράνομο το ανδρικό φύλο. Προφανώς επειδή «επί της επιφανείας επιπλέουσιν, εν είδει εξαφρίσματος» (σαν αφρός) τα ακαθαρτότερα στοιχεία. Ο τοιούτος αφρός κατέχων, κατά τους νόμους της φυσικής, τα ανώτερα στρώματα, θέλει κυβερνά, φλυαρεί» επιβάλλει και νομιμοποιεί τας «παρεκκλίσεις» του, όπως θα έλεγε και ο Ροΐδης.
Το ότι εκβορβορώνονται ηθικές αξίες αυτό ουδόλως ενοχλεί. Ηθική; Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Ο κόσμος βαδίζει μπροστά, όπως διατείνεται ο κάθε σκουπιδοτενεκές. Από το πολύ «προχώρημα» και την πρόοδο φτάσαμε και στο χείλος του γκρεμού, έτοιμοι και για το επόμενο, μεγάλο βήμα…
Τέλος πάντων. Σε συνάφεια με τα προηγούμενα θέλω να αναφερθώ σε κάτι που ζω μες στα σχολεία και δη τα δημοτικά. Ίσως κάνω και λάθος, ο αναγνώστης θα κρίνει.
Την τελευταία περίπου εικοσαετία όποιος παρακολουθήσει το φύλο των επιτυχόντων στα παιδαγωγικά τμήματα διαπιστώνει ότι πάνω από ποσοστό 90% είναι γυναίκες. Ελάχιστοι νέοι άνδρες, και λόγω κυριολεκτικά λειψανδρίας, επιλέγουν να γίνουν δάσκαλοι. (Φταίμε κι εμείς οι εν ενεργεία, για την απαξίωση).
Ήδη στα δημοτικά σχολεία υπάρχει «συνωστισμός», που θα ‘λεγε και η «χαριτόβρυτος» κυρία της μακαρίτισσας ΔΗΜΑΡ, γυναικών δασκάλων, ενώ οι άνδρες είναι υπό εξαφάνιση. (Στο σχολείο μου 4 δάσκαλοι εν μέσω 25 και γυναικών, μαζί με τις ειδικότητες. Ξένες γλώσσες ιδίως διδάσκουν σχεδόν μόνο γυναίκες).
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω συναδέλφους,δασκάλες-άπαγε της βλασφημίας-αναφύονται κάποια ερωτήματα.
Πρώτον: Είναι γνωστό ότι οι μεγάλες τάξεις, Ε’-Στ’ είναι δύσκολες. Ξύπνημα της ευολίσθου και δυστιθασεύτου εφηβείας, κυρίως των αγοριών προς εντυπωσιασμό των κοριτσιών. Ας προσθέσουμε εδώ και την απειθαρχία και ατιμωρησία που φέρνουν από το σπίτι, οι συνήθως «καλομαθημένοι» μοναχογιοί και μοναχοκόρες συν το πολυάριθμο των τάξεων. Νέες ιδίως δασκάλες, άπειρες και ενθουσιώδεις, έχοντας ως εφόδια τις ανεφάρμοστες συνήθως γνώσεις των σχολών τους, συναντούν μεγάλα προβλήματα πειθαρχίας. Ενώ παλαιότερα που υπήρχε κάποια ισορροπία στην εκπροσώπηση των φύλων, οι δασκάλες, έπαιρναν μικρότερες τάξεις, ευχειραγώγητες σε θέματα πειθαρχίας-η δασκάλα είναι δεύτερη «μαμά» για τα πρωτάκια- τώρα αναγκάζονται να «ανέβουν» και σε μεγάλες τάξεις, όπου υπάρχουν προβλήματα.
Δεύτερον και κατ’ εμέ σημαντικότερον. Χάνεται το ανδρικό πρότυπο από τις σχολικές αίθουσες. Μαθητές τελειώνουν το δημοτικό σχολείο, στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία των 6-12 ετών, χωρίς να «σκοντάφτουν» σε άνδρα-δάσκαλο. Το οποίο αντρικό πρότυπο, δυστυχώς, απουσιάζει και από το πάλαι ποτέ «ευλογημένο καταφύγιο» το σπίτι. Εκεί κυριαρχεί ο «τρίτος γονέας», το βδελυρό πρόσωπο της τηλεόρασης. Νυχθημερόν, ιδίως στις λεγόμενες ζώνες υψηλής τηλεθέασης, διάφορα παρδαλοειδή όντα, απροσδιορίστου φύλου, επιδίδονται σε προστυχολόγο κουτσομπολιό και λοιπές χυδαιότητες, διότι, ως γνωστόν, τα υλικά για να αποκομίσεις υψηλή τηλεθέαση είναι μείγματα λάσπης και σπέρματος, αναθυμιάσεις υπονόμων. Οι κερδέμποροι του κοπροθεάματος γνωρίζοντας την «ψυχολογία της μάζας»-όπως προσφυώς γράφτηκε, «γαλαρία που το γλεντάει φαιδρολογώντας, μικρολογώντας και επιχαίροντας»-φροντίζουν σε κάθε εκπομπή ή τηλεταινία να πρωταγωνιστεί και ένας ομοφυλόφιλος. Το κακό όμως γίνεται. Αν συνδυαστεί αυτό και με την απουσία του πατέρα από το σπίτι, λόγω εργασίας ή ενδιαίτησης καθημερινής στο καφενείο, τότε τα παιδιά πολύ λίγο αντικρίζουν το αντρικό πρότυπο.
Ο κόσμος τους είναι γυναικοκρατούμενος, με την φυσιολογική ή την «άλλη» μορφή. Και επειδή το παιδί είναι το «μιμητικώτατον των όντων» (Αριστοτέλης) κατανοούμε τις συνέπειες. (Κάτι σχετικό έλεγε ο Κώστας Ταχτσής).
Να κλείσω μ’ ένα πάλι ιστορικό γεγονός ανδρείας. Κάποτε νέοι, μαθητές και φοιτητές, που λάμβαναν άλλου είδους αγωγή και παιδεία, στο σπίτι και το σχολείο, όταν τα φράγκικα δηλητήρια δεν είχαν φτάσει ακόμη στην πατρίδα μας, παρήλαυναν και διαδήλωναν για πολύ σπουδαία πράγματα. Στις 25 Μαρτίου 1942 έγινε στην Αθήνα μεγάλη πανεθνική εκδήλωση διαμαρτυρίας, για την απαγόρευση του εορτασμού της 25ης Μαρτίου. Πρωτοπορία φοιτητές και μαθητές. Από το πρωί γέμισε εορταστικά η Αθήνα με πλήθος κόσμου. Σκοπός, το στεφάνωμα των προτομών των ηρώων της Επαναστάσεως και του Αγνώστου Στρατιώτου. Οι αρχές της Κατοχής έστειλαν ιππικό και μηχανοκίνητα και κτύπησαν «στο ψαχνό». Η εκδήλωση αυτή υπήρξε μια πό τις σημαντικότερες ομαδικές εκδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και υπήρξε δίδαγμα για όλο τον κόσμο της καθολικής αντιστάσεως του Ελληνικού λαού. Από κείνη την ημέρα άρχισαν συστηματικά οι ομηρίες και οι ομαδικές εκτελέσεις. Τώρα παρελαύνουν κάποιοι και γράφουν προστυχιές στις προτομές των ηρώων…

πηγή 

Happy Birthday to you Άκτιο-Βόνιτσα!

           

             Διανύσαμε ήδη ένα μήνα από τη στιγμή που η νέα Δημοτική Αρχή  του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας, ξεκίνησε να ασκεί τα καθήκοντά της. Άρχοντες και αρχόμενοι, νικητές και ηττημένοι, έχουν σχηματίσει, η κάθε πλευρά για λογαριασμό της, την δική της υποκειμενική άποψη (αναπόφευκτη η υποκειμενικότητας, αλλά απολύτως φυσιολογική), για το ποιός έχει κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Και λέμε παιχνίδι εντυπώσεων, διότι στο διάστημα ενός μήνα, δεν μπορεί κανείς να αναπτύξει και να υλοποιήσει τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Εκτός και ακολουθήσει το τραγικό παράδειγμα (τραγικό λόγω των συνεπειών των πολιτικών του επιλογών, που όλοι βιώνουμε) του Γεωργίου Παπανδρέου με το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών για την λεγόμενη «εθνική ανάταση» το 2009. Όχι, γιατί κάποιος πολιτικά αμνήμων δεν θα βρεθεί να θέσει ανάλογους στόχους, (ήδη ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε πρόγραμμα 100 πρώτων ημερών τον Νοέμβριο του 2013, αλλά αυτός δεν λογίζεται διότι είναι πολιτικό υβρίδιο), αλλά γιατί στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν υπάρχει λόγος για κάτι παρόμοιο.

            Η τοπική κοινωνία αγουροξυπνημένη από την εναλλαγή των προσώπων στα δημοτικά αξιώματα, βλέπει συνεργεία καθαρισμού, εργάτες και δημοτικούς συμβούλους να επιδίδονται σε ένα χωρίς προηγούμενο καθαρισμό των δημόσιων χώρων (δρόμους, πλατείες, σχολεία, νεκροταφεία κ.α.). Όλη αυτή η προσπάθεια καλύπτεται, φωτογραφικά τουλάχιστον, από τοπικό blog ποικίλης ύλης, που παρουσιάζει από τοπικά (και όχι μόνο) πολιτιστικά θέματα και ενημέρωση έως εστιατόρια που σερβίρουν πέη ζώων και στιγμές χαλάρωσης με ανέκδοτα για τον «μπήχτη του χωριού», ο διαχειριστής του οποίου, προσφάτως, ορίστηκε υπεύθυνος σε θέματα πολιτισμού σε Επιτροπή του Δήμου. Προφανώς, είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει την θεματολογία του ιστότοπου τον οποίο διαχειρίζεται, καθώς και των αναγνωστών, από την άλλη πλευρά, για το τι είδους θέματα αρέσκονται να παρακολουθούν. Όταν, όμως, συνδιαλέγεσαι με τους ασκούντες την διοίκηση και λαμβάνεις θέση σε αυτή, έστω σαν γνωμοδοτικό ή συμβουλευτικό όργανο, αναπόφευκτα και δικαιολογημένα γίνεσαι αντικείμενο κριτικής.

Δεν είναι επί του παρόντος η ανάλυση της σχέσης εξουσίας και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ούτε κατακριτέο, μία παράταξη, μια πολιτική δύναμη, μια ομάδα, ένα σωματείο να έχει φιλικά προσκείμενα ή ακόμα και όργανά τους ΜΜΕ. Αντιθέτως, απαιτείται κάτι τέτοιο για την προώθηση των σκοπών, πολιτικών και συμφερόντων τους, καθώς και για τις ανάγκες των οπαδών, φίλων και υποστηρικτών τους. Ερωτηματικά, όμως, γεννιούνται όταν η σχέση μεταξύ των δύο, φανερά τουλάχιστον δεν ήταν ορατή ή ήταν δυσδιάκριτη, και στη συνέχεια (μετεκλογικά) εκδηλώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο. Κι αυτό που έχει σημασία δεν είναι το κατά πόσο το συγκεκριμένο μέσο θα μπορεί να είναι αντικειμενικό και δεν θα μεροληπτεί, αλλά γι αυτό που στα δικαστήρια της Ιεράς Εξέτασης είχαν ως έμβλημα «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (Licet facere mala ut veniaut bona).

Προσωπική μας άποψη είναι ότι η καλύτερη διαφήμιση και προβολή στην πολιτική ενός Δημάρχου ή Προέδρου, είναι το έργο του. Για παράδειγμα όλες αυτές τις ημέρες η Κατούνα, με απλά πράγματα φαίνεται να αλλάζει όψη. Δεν είναι τα χορτάρια και τα κλαριά που έχουν κοπεί και οι ασβεστωμένοι μαντρότοιχοι. Αυτοί ξανά θα λερωθούν και τα χορτάρια θα φυτρώσουν πάλι. Βλέπεις ένα νέο άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να μην είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, αλλά ωθούμενος από φιλότιμο και ενθουσιασμό ασχολείται έστω και με κλαριά και λακκούβες. Γιατί κι αυτά είναι στην καθημερινότητά μας και πολλές φορές μας δυσκολεύουν. Εξάλλου, όλα αυτά τα χρόνια τα «μεγάλα» μας προβλήματα, τα έλυσαν σπουδαγμένοι τεχνοκράτες. Αλίμονο, δεν παραβλέπουμε την αξία της μόρφωσης, αντιθέτως την θεωρούμε απαραίτητη όχι μόνο στην πολιτική, αλλά σε όλες τις εκφάνσεις του επιστητού!  Δυστυχώς, όμως, συνηθίζοντας στην χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, νομίζουμε ότι όλα κερδίζονται ή χάνονται ανάλογα με την εικόνα (αποτύπωση) που θα προβάλουμε στα μέσα. Χρεοκοπία μυαλών και συνειδήσεων που οδηγεί στον λαϊκισμό!

katouna koupepe

Τα παιδιά των διαλυμένων οικογενειών

-Γέροντα, όταν ο άνδρας έχει κάποιο πάθος, αναγνωρίζει ότι φταίει, εξομολογείτε κλπ, αλλά δέχεται ακόμη επιδράσεις και λέει στη γυναίκα του: «Σας παιδεύω, κι εσένα και τα παιδιά∙ καλύτερα να φύγω, να σας στέλνω χρήματα από μακριά, για να μην ταλαιπωρείσθε», τι πρέπει να κάνει η γυναίκα;

-Αν ο άνδρας νιώθει πράγματι έτσι όπως λέει, αυτό δείχνει ότι έχει πολύ φιλότιμο και η γυναίκα πρέπει να κάνει υπομονή. Όμως καλό είναι να μην πιστεύει εύκολα αυτά που ακούει∙ να βλέπει βαθύτερα. Γιατί καμιά φορά μπορεί ο άνδρας να λέει δήθεν από αρχοντιά: «Να φύγω, να μη σας παιδεύω», ενώ θέλει στα αλήθεια να φύγει, γιατί έχει μπλέξει με άλλη.

Σήμερα ο γάμος, όπως κατήντησε, έχει χάσει το νόημά του. Διαλύονται οικογένειες στα καλά καθούμενα. Ήρθε τις προάλλες στο Καλύβι κάποιος τελείως ζαλισμένος. Είχε δύο παιδιά από μια φιλενάδα. Παντρεύτηκε μία άλλη, έκανε ένα παιδί και τη χώρισε. Μετά ξαναπαντρεύτηκε κάποια άλλη, η οποία ήταν χωρισμένη και είχε δυο παιδιά από τον πρώτο γάμο της και ένα παιδί από έναν φίλο. Έκανε και μ’ αυτήν άλλα δύο. «Για βάστα, του λέω, από πόσες μανάδες είναι αυτά τα παιδιά και από πόσους πατεράδες;».

Έτσι καταστρέφονται τα ταλαίπωρα τα παιδιά. Όσα είναι ευαίσθητα και δεν μπορούν να ξεπεράσουν την στεναχώρια, απελπίζονται και μερικά αυτοκτονούν. Άλλα πίνουν, για να ξεχνούν, άλλα μπλέκονται με τα ναρκωτικά. Που τα βρίσκουν τα χρήματα; Η πιο μικρή δόση ηρωίνης στοιχίζει τέσσερις χιλιάδες δραχμές. Η μεγάλη έξι ή επτά χιλιάδες. Και αυτά τα παιδιά είναι από τα ζωηρά της προηγούμενης γενιάς. Τα άλλα από το αυτόματο διαζύγιο, που είναι ακόμη μικρά, τι θα γίνουν; Φέτος το καλοκαίρι πόσα παιδιά πέρασαν από το Καλύβι που έπαιρναν ναρκωτικά! Τα περισσότερα, τα κακόμοιρα, ήταν από διαλυμένες οικογένειες. Να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση στην ηλικία των είκοσι επτά ετών και να ζητούν βοήθεια! Και να δεις, τα παιδιά από τις διαλυμένες οικογένειες φαίνονται από μακριά. Στο Καλύβι έχω τα λουκούμια έξω. Όταν έρχονται, πριν προλάβουν να φάνε το λουκούμι, τρέχουν να με φιλήσουν. Με κάνουν με τη ζάχαρη χάλια! Τους έχει λείψει η αγάπη, η στοργή. Αυτά τα παιδιά είτε έχουν τα καημένα γονείς, είτε δεν έχουν, το ίδιο τους είναι. Είτε έρχεται ο πατέρας στο σπίτι, είτε φεύγει, είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι, το ίδιο τους κάνει.

Πηγή: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)