Κατούνα Κου Πε Πε: 10/03/15

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Εσημειώθη εφ΄ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε.

Κοίτα ψηλά στον Ουρανό. Πάρε το δάκρυ σου και κάνε το αεράκι, ν' ανεβεί ψηλά, να ενωθεί με το δάκρυ το δικό του, το δικό μου, του καθενός μας. Να γίνει γλυκιά ευωδία, που θα πετά και θα φτάνει μέχρι το Θρόνο Του. Έλα να ενώσουμε τις προσευχές μας. Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε. Δεν έχει σημασία. Αυτός αγαπάει. Η Αγάπη Του, δεν έχει τελειωμό...

Παιδιά στον ίδιο πλανήτη

Τα παιδιά ζουν τόσα πολλά διαφορετικά είδη ζωής,

κι όμως ζουν στον ίδιο πλανήτη και είναι ΟΛΑ παιδιά:

ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ....

«Εάν σου ζητήσουν φακελάκι, δώσε ένα άδειο!»

Η Ένωση Γιατρών του ΕΣΥ Λακωνίας ενέκρινε ομόφωνα την ανάρτηση αφίσας σε όλες τις κλινικές και στα τμήματα του Νοσκομείου Σπάρτης.

Η αφίσα γράφει «Εάν σου ζητήσουν φακελάκι, δώσε ένα άδειο! Βοήθησε να απαλλαγούμε από τη διαφθορά. Μη συμμετέχεις».

Μάλιστα, αναγράφεται και ο αριθμός καταγγελίας 210 87709700 της ΕΛ.ΑΣ.

«Θέλουμε να δείξουμε ότι υπάρχει και υγιής μερίδα των νοσοκομειακών γιατρών, που δεν θέλει να μπει σε αυτού του είδους τη συναλλαγή», δηλώνει στην «Καθημερινή» ο πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ Δημήτρης Βαρνάβας, προσθέτοντας: «Και φυσικά, θέλουμε να προτρέψουμε τους πολίτες να πάψουν να χρηματίζουν γιατρούς».

Η απόφαση να υιοθετηθεί η αφίσα από την ΟΕΝΓΕ ήταν ομόφωνη, ομόφωνη ήταν και η απόφαση για τη δημιουργία από την αρχή, αυτής της αφίσας, από την Ενωση Γιατρών ΕΣΥ Λακωνίας. Η πρόεδρος της Ενωσης Χρύσα Ντοροβίτσα δηλώνει στην εφημερίδα:

«έχουμε κατ’ επανάληψιν ταχθεί κατά της διαφθοράς και της παραοικονομίας στον χώρο της Yγείας. Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα. Να περάσουμε στην πράξη. Πρέπει κι εμείς οι γιατροί να δούμε το φακελάκι σαν ένα υπαρκτό πρόβλημα. Μόνο εάν το αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο, μπορούμε να το κερδίσουμε».

«Οι πολίτες ήταν πολύ θετικοί με σχόλια του είδους “έχουν δίκιο οι γιατροί”. Ξέρετε, δυστυχώς, έχει περάσει στο ίδιο το DNA τον πολιτών το φακελάκι και συχνά το δίνουν ακόμα κι αν δεν τους ζητηθεί», σημειώνει η κ. Ντοροβίτσα. Η ίδια τονίζει ότι η πλειοψηφία των γιατρών τάχθηκε με το μέρος της Ενωσης, ενώ «ελάχιστα ήταν τα αρνητικά σχόλια».

«Ακούστηκε π.χ. ότι “χαλάμε την εικόνα των γιατρών προς τα έξω”. Εμείς είμαστε αντίθετοι σε αυτό. Πιστεύουμε ότι η εικόνα χαλάει από αυτούς που χρηματίζονται και όχι από εμάς που ζητάμε στον κόσμο να το καταγγείλει», προσθέτει.

Στην αρχή υπήρχαν ορισμένες «απώλειες», σημειώνει. Κάποιες αφίσες σχισμένες. Αλλά αντικαταστάθηκαν. Σήμερα, τα μέλη της Ένωσης δεν βρίσκουν πλέον σκισμένες αφίσες.

enallaktikidrasi

Λέω όχι στο συμπεθεριό με τον Διάβολο.

Γράφει η Σοφία Τσέκου, εκπαιδευτικός

Έχουμε χάσει πια τα νοήματα των εννοιών σε τούτες τις παράξενα μπερδεμένες ημέρες που ζούμε.

Την ελευθεριότητα την αντιλαμβανόμαστε ως ελευθερία, το αίσχος ως ασχημοσύνη, το ανίερο και βέβηλο, απλά, ως ασεβές, τη χαζομαγκιά ως τσαγανό και τον Καρβέλα καλλιτέχνη...

Το τελευταίο, άρτι κυκλοφορηθέν, μουσικό άσμα, που ηχεί ακόμα κακόηχο στα αυτιά μου, έχει υπερβεί τα προ πολλού υπερπεπηδημένα όρια του ανεκτού...

Ο... «πολύς» και ελευθέρων λόγων ίσως και ηθών, πάντως σίγουρα φραγμών, κύριος Νίκος Καρβέλας συνεχίζει να επιμένει και να παρουσιάζει εαυτόν ως καλλιτέχνη που τις τέχνες κατεργάζεται, υπηρετεί, και δυστυχώς μέσω αυτών νομίζει ότι δημιουργεί.

Από πού να αρχίσω!!

Και μόνο ο τίτλος του τραγουδιού του «Ο διάβολος είναι από την Ελλάδα» στόχο έχει να προκαλέσει και να τσιγκλίσει τους, κατά την Καρβέλεια λογική, φανατισμένους…. «χριστιανοταλιμπάν» που τυγχάνουν και ολίγο παραπάνω πατριώτες. Η πρόκληση, η χωρίς στόχο, σκοπό και ουσία, ήταν πάντα στις προσφιλείς του μεθόδους και στα χιλιοφορεμένα τερτίπια, που τις τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποιεί, προκειμένου να κρατηθεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα και κυρίως στο κλίμα που θέλει να διαμορφώνει, εντός κυρίως νεανικών ακροατηρίων.

Αν, κριτήριο για τούτο το τραγούδι του ήταν, να κάνει δυναμική και εντυπωσιακή την καλλιτεχνική παρουσία του, νομίζω ότι κατάφερε να υπερτονίσει την ποιοτική μηδαμινότητά του.

Κάποια πράγματα στη ζωή είναι αξίες, είναι αξιώματα κεφαλαιώδους σημασίας, είναι αρχές μη αμφισβητήσιμες. Αποτελούν πλαίσιο αναφοράς με αξιακό προσανατολισμό και δεν λοιδορούνται, πολλώ δε μάλλον δεν προσβάλλονται.

Όχι στο όνομα μιας δήθεν καλλιτεχνίζουσας ελευθερίας, να ισοπεδώνονται τα πάντα. Ποιος νομιμοποιεί τον κάθε καλλιτέχνη, ποιητική αδεία, να χλευάζει σύμβολα, πίστη και θρησκευτικά συναισθήματα;

Το εν λόγω τραγούδι, δείγμα κορυφαίας ύβρεως στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, είναι μια σκέτη βρισιά στον χριστιανισμό και ένας δοξαστικός ύμνος στον αντι-θεάνθρωπο που έρχεται με την μουσική υπόκρουση ανάλογων ασμάτων και χασμάτων να τα....σαρώσει όλα (αρνούμαι βλέπετε να χρησιμοποιώ την αθυρόστομη Καρβέλειο γλώσσα ως δείγμα πολύ «προχώ-» ατόμου· περιορίζομαι σε πιο συντηρητικούς κομψευόμενους όρους.)

Από την άλλη, αναρωτιέμαι εάν ο νοήμων δημιουργός αυτού του ...καλλιτεχνήματος, αναφερόταν όχι στον Έλληνα (και συμπατριώτη μας βεβαίως) διάβολο, ούτε στον αρχαιοελληνικό θεό της μυθολογίας Πάνα, ούτε ακόμα στον χριστιανισμό και τους πιστούς ανά τους αιώνες, αλλά παρουσίαζε τον Σατανά, πατριωτάκι των Αράβων, τον «έξω από ΄δω» ένδοξο πρόγονο του Αλλάχ και τον μουσουλμανισμό ως σαρωτή και καταστροφέα των πάντων, τότε, τι θα γινόταν στο πανελλήνιο και όχι μόνο; Ο κακός χαμός!!! Αυτό θα γινόταν. Θα είχαν ξεσηκωθεί οι πέτρες να ξεπλύνουν την προσβολή στην πίστη και στην θρησκεία.

Υποθέτω πάντως ότι, ουδείς εκ των δήθεν πεφωτισμένων πρωτοποριακών καλλιτεχνών και των τάχα «προχωρημένων» δημιουργών έχουν τα κότσια ή την, κατά το κοινώς λεγόμενο, μαγκιά να θίξουν οποιαδήποτε άλλη θρησκεία εκτός από αυτή που προσβάλουν, μη σεβόμενοι αυτή ακριβώς την ελευθερία που τους παρέχει το πρόσωπο του Χριστού, να μπορούν δηλαδή ακόμα και να Τον πετροβολούν.

Απορώ όμως και ερωτώ: πέρα από την διαφημιστική φασαρία που ήθελε να προκαλέσει το συγκεκριμένο τραγούδι και να κάνει θεαματικό το ντεμπούτο του, τί ανάγκες καλύπτει; Τί καλλιτεχνικές ανησυχίες εκφράζει και πώς ο δημιουργός στίχων και μουσικής ολοκληρώνεται και εξελίσσεται μέσα από μια τέτοια δουλειά; Πώς συνδυάζεται, τέλος πάντων, η ψυχοπνευματική ανθρώπινη ισορροπία και αρμονία του καλλιτέχνη και του κοινού του με τέτοια δυσώδη δημιουργήματα;

Θα ήθελα να ξέρω την απάντηση στο ερώτημα «γιατί ένα τέτοιο τραγούδι», πού απευθύνεται, τί προετοιμάζει, ποιους και πώς κατευθύνει;

Απάντηση που νομίζω ότι δεν είναι ούτε απλή και κυρίως ούτε αθώα. Και όχι, δεν με πείθουν κάτι χλιαρές και επιφανειακές προσεγγίσεις ότι δηλαδή μέσω των στίχων του τραγουδιού γίνεται μια ιστορική αναδρομή σε γεγονότα και καταστάσεις. Ότι απλώς τα λόγια αναφέρονται στα συμβάντα μέσω των αιώνων με ένα τρόπο κάπως εκκεντρικό, όπως ταιριάζει, βρε αδερφέ, στην μοντέρνα τέχνη.

Ούτε πάλι με πείθει η εξαιρετικά επικίνδυνη θέση ότι «όλα επιτρέπονται». Μια άποψη κατά την οποία, ως φαίνεται από το τραγούδι, επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε το μισητό όνομα του διαβόλου σιγοτραγουδώντας το κιόλας, διασκεδάζοντας επίσης, υβρίζοντας την πίστη μας και περιπαίζοντας την ιερότητα του Χριστού.

Όσο για τη μουσική, ανταποκρίνεται πλήρως στο ρόλο της εξυπηρετώντας την τύπωση λόγου και ρυθμού ταυτόχρονα, στα μύχια του υποσυνείδητου. Σε τέμπο γρήγορο, ευχάριστο, «πιασάρικο», ζωηρό και επαναλαμβανόμενο καθηλώνει τον νου σε μια μόνιμη και κατευθυνόμενη επανάληψη του «ρεφραίν» που είναι και όλο το ζουμί.

Να μάθεις φίλε μου, να εμπεδώσεις και να επαναλαμβάνεις ως άβουλο φερέφωνο, άλαλο και μπάλαλο ότι ο διάβολος είναι από την Ελλάδα. Δεν μένει παρά, να πας να τον συναντήσεις.

Δυστυχώς , όπως και με τους πολιτικούς, έχουμε τους ...καλλιτέχνες που μας ταιριάζουν και μας αξίζουν

Δεν μένει παρά να τους πετάξουμε στο "πυρ το εξώτερον"

Υ.Γ.

Διακινδυνεύω το ενδεχόμενο να υποπίπτω άθελά μου σε μια έμμεση διαφήμιση του ρυπογόνου γλωσσικώς και μουσικώς φερόμενου καλλιτεχνήματος.

Ο λόγος που το επιχειρώ και αναφέρομαι σε αυτό το.. ... «άσμα ασμάτων» είναι ότι είμαι έμπλεως ιερής οργής και εμετικής αηδίας.

Η σχετική αξία του πολιτισμού

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ ἄνθρωποι -πού ἡ πίστη στό Θεό δέν παίζει κυρίαρχο ρόλο στή ζωή τους- ἐµφανίζονται ὡς σπουδαῖοι καί ἐλεύθεροι καί ἐπικαλοῦνται τόν πολιτισµό, πάνω στόν ὁποῖο στηρίζονται, θεωρώντας τον σανίδα σωτηρίας στήν πολυκύµαντη καί πολυώδυνη ζωή τους.

Ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ τέχνη τούς ἀπελευθερώνει, τούς παρηγορεῖ καί τούς κάνει εὐτυχισµένους, ἀφοῦ τούς διανοίγει ἄλλους δρόµους, ἀνώτερους καί πνευµατικούς. Εἶναι πληθωρικά τά ὅσα ἐπαινετικά λένε γιά τά ἔργα τοῦ πολιτισµοῦ καί πολλές φορές δηµιουργοῦν σύγχυση φρενῶν, ὅπως σύγχυση προκαλοῦν καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τοῦ πολιτισµοῦ µέ τήν προκλητική καί µή συµβατική ἐµφάνισή τους, µέ τίς συνήθειες πού δέν εἶναι πρός µίµηση καί µέ τίς ἀκατανόητες θεωρίες τους. Νοµίζουν ὅτι µέ τόν τρόπο αὐτό θά ἐντυπωσιάζουν τόν ἀνυποψίαστο λαό, ὁ ὁποῖος εὔκολα ἀποδέχεται ὡς σπουδαῖο τό ἀσήµαντο.

Γύρω ἀπό τούς καλλιτέχνες δηµιουργοῦνται µῦθοι, οἱ ὁποῖοι καλύπτουν διεστραµµένους καί ἀκαλλιέργητους χαρακτῆρες. Οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι συµβάλλουν στήν παιδεία τοῦ λαοῦ, παραµένουν ὅµως δοῦλοι τῶν παθῶν τους. Γι᾿ αὐτό καί ἡ προσωπική τους ζωή εἶναι βυθισµένη στή δυστυχία καί συχνά καταφεύγουν στίς ἡδονές µέ θλιβερές συνέπειες, κάποτε καί ἀπόγνωση γιά τή ζωή.

Ὅσοι θεωροῦν τόν πολιτισµό κιβωτό σωτηρίας, πλανῶνται. Ὁ πολιτισµός δέν ὁδηγεῖ πάντα σέ ἀσφαλῆ δρόµο. Πολιτισµός δίχως Θεό, δέν ἔχει καµία ἰδιαίτερη ἀξία. Ἐπηρεάζει µερικῶς τούς ἀνθρώπους, δέν τούς ὁδηγεῖ ὅµως στή σωτηρία. Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν ἀπορρίπτουν πολλοί, ἰδιαίτερα ἐκεῖνοι πού ἔχουν σπουδάσει σέ διάφορα πανεπιστήµια καί θεωροῦν τή γνώση καί τά ἀνθρώπινα κατορθώµατα ἀνώτερα ἀπό τήν πίστη στό Θεό.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς ἔλεγε ὅτι «ὁ πολιτισµός δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό ἀνθρώπινη ἔπαρση γιά τά ἀνθρώπινα ἔργα. Ὅλα αὐτά τά ἔργα ὅµως χάνονται µέ τό πέρασµα τοῦ χρόνου, ὅπως διαλύεται ὁ ἱστός τῆς ἀράχνης». Οἱ ἄνθρωποι ἐπιµένουν νά ἀρνοῦνται τό Εὐαγγέλιο καί τήν Ἐκκλησία, θέλουν νά µειώσουν τόν Θεάνθρωπο Χριστό καί πιστεύουν ὅτι ὁ πολιτισµός εἶναι πανάκεια γιά ὅλα τά δυσάρεστα καί ἀνεξήγητα πού συµβαίνουν στόν κόσµο. «Οἱ κακόµοιροι ἔδωσαν σηµασία σέ κάτι πού εἶναι µεταβλητό καί παροδικό, φορτωµένο µέ στολίδια ὅπως φορτωµένη εἶναι ἡ ἀκόλαστη γυναίκα, πονηρό ὅπως ἡ ἀλεπού καί αἱµοβόρικο ὅπως ὁ λύκος».

Ὁδηγοί στή ζωή τῶν χριστιανῶν εἶναι οἱ ἅγιοι, πού σέ καµιά ἐποχή δέν ἔχουν λείψει. Ἀκόµα καί στίς µέρες µας, πού ὁ διάβολος κάνει θραύση, ὑπάρχουν ἅγιοι πού στηρίζουν τούς πιστούς καί τούς καθοδηγοῦν προκειµένου νά ἀποφύγουν τίς παγίδες καί νά σταθοῦν ὄρθιοι στήν κατά Θεόν πορεία τους. Καί αὐτό εἶναι εὐλογία γιά ὅλους.

Ορθόδοξος Τύπος, 2/10/2015

Ρωσία: Οι αεροπορικές επιδρομές στη Συρία θα ενταθούν

REUTERS/HANDOUT Όπως ανέφερε, η ρωσική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποίησε περισσότερες από 60 πτήσεις στη Συρία τις τελευταίες 72 ώρες και μείωσε σημαντικά το στρατιωτικό δυναμικό των τρομοκρατών εκεί.

Οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον θέσεων του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία θα συνεχιστούν και θα ενταθούν δήλωσε ανώτερος αξιωματούχος του ρωσικού στρατού.

Όπως ανέφερε, η ρωσική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποίησε περισσότερες από 60 πτήσεις στη Συρία τις τελευταίες 72 ώρες και μείωσε σημαντικά το στρατιωτικό δυναμικό των τρομοκρατών εκεί.

Ειδικότερα είπε ότι οι αεροπορικές επιδρομές της Πολεμικής Αεροπορίας έθεσαν στο στόχαστρο πάνω από 50 στόχους του Ισλαμικού Κράτους.

EURONEWS

Συρία: Κλιμακώνονται οι ρωσικές επιχειρήσεις

«Οι επιδρομές πραγματοποιήθηκαν μέρα και νύχτα από την αεροπορική βάση Χμεϊμίμ σε όλο το βάθος της επικράτειας της Συρίας και "περίπου 600 μαχητές του ΙΚ εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και προσπαθούν να διαφύγουν προς την Ευρώπη» πρόσθεσε.

Ανέφερε ακόμη πως η Ρωσία είχε προειδοποιήσει εκ των προτέρων τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις αεροπορικές της επιδρομές και συνέστησε στιςΗΠΑ να σταματήσουν τις πτήσεις τους σε περιοχές όπου επιχειρούσε η ρωσική Πολεμική Αεροπορία.

Σημείωσε επίσης πως οι ρωσικές αεροπορικές επιδρομές στοχεύουν κυρίως «κέντρα διοίκησης και ελέγχου, αποθήκες πυρομαχικών και εκρηκτικών, κέντρα επικοινωνιών, μικρά εργοστάσια για την παραγωγή οπλισμού επιθέσεων αυτοκτονίας και στρατόπεδα εκπαίδευσης μαχητών».

Ναυτεμπορική

Κηδεύεται ο πιο μικρός αγνοούμενος της Κύπρου - Εντοπίστηκε με την πιπίλα του

Από τον Προσκυνητή
"Ν": Επειδή τελευταία έχουμε χορτάσει από ψευδείς ειδήσεις στο Διαδίκτυο (π.χ. εδώ & εδώ), παρακαλούμε όποιον έχει περισσότερα στοιχεία να μας τα στείλει. Ευχαριστώ θερμά.

Μία από τις πιο μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες της εισβολής φτάνει στο τέλος με την κηδεία ολόκληρης οικογένειας και του πιο μικρού σε ηλικία αγνοούμενου, του Ανδρέα, που δολοφονήθηκε όταν ήταν μόλις έξι μηνών.
Το βρέφος, η μητέρα του Αγγελική, οι θείες του Σούλα Α. Θεμιστοκλέους μόλις 11 ετών, Μάρω Α. Θεμιστοκλέους 19 ετών και Θεμιστούλα Α. Θεμιστοκλέους 21 ετών, ενώ επίσης και η γιαγιά του Ελένη Θεμιστοκλέους 46 ετών θα κηδευτούν στις 10 Οκτωβρίου στις 10 π.μ. από τον ιερό ναό της Του Θεού Σοφίας.
Όλοι δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους τον Αύγουστο του 1974, έξω από το χωριό Τραχώνι. Δίπλα από το λείψανο του Ανδρέα, βρέθηκε η πιπίλα του σαν μαρτυρία του απάνθρωπου της δολοφονίας.

πηγή: εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος»

Δημογραφία και μετανάστευση

Η Ελλάδα σε παγίδα χαμηλής γονιμότητας

Του Αναστάσιου Λαυρέντζου* από το Άρδην τ. 100

Διανύουμε μια ιδιαίτερη περίοδο, κατά την οποία όλες οι παράμετροι ισχύος του ελληνισμού βρίσκονται σε φθίνουσα πορεία. Πρόκειται για μια πολύπλευρη αποσύνθεση η οποία ξεκινά από το θεσμικό επίπεδο, συνεχίζει στο οικονομικό και πλέον φτάνει στο ουσιωδέστερο που είναι η ίδια η πληθυσμική υπόσταση του ελληνικού κράτους, η οποία αλλάζει ταχύτατα. Η αλλαγή αυτή, η μετάλλαξη για την ακρίβεια, συντελείται μάλιστα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Για να εξηγήσουμε τι ενονούμε με αυτό, θα πούμε κατ’ αρχάς ότι η εξέλιξη ενός πληθυσμού καθορίζεται από την πορεία δύο βασικών ισοζυγίων: το φυσικό ισοζύγιο που είναι η διαφορά «γεννήσεις μείον θάνατοι» ανά έτος και το μεταναστευτικό ισοζύγιο το οποίο είναι η διαφορά «είσοδοι μείον έξοδοι» ατόμων από τη χώρα. Το μεταναστευτικό ισοζύγιο θα το διακρίνουμε σε δύο συνιστώσες: στο μεταναστευτικό ισοζύγιο των Ελλήνων και στο μεταναστευτικό ισοζύγιο των αλλοδαπών.
Όσον αφορά το φυσικό ισοζύγιο, για να κατανοήσουμε τί συμβαίνει, θα αναφερθούμε σε έναν πολύ βασικό δημογραφικό δείκτη, ο οποίος είναι γνωστός ως Δείκτης Ολικής Γονιμότητας. Ο δείκτης αυτός, σε αδρές γραμμές, μετρά τον αριθμό παιδιών ανά γυναίκα, και μας δείχνει χονδρικά τη γονιμότητα ενός πληθυσμού. Ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει μια κρίσιμη τιμή, ένα όριο, που πρέπει να υπερβαίνει αυτός ο δείκτης ώστε ένας πληθυσμός να διατηρείται τουλάχιστον σταθερός ή να αυξάνεται. Το όριο αυτό είναι τα 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Για να καταλάβουμε γιατί έχει αυτή την τιμή, αναφέρω ότι, για να μπορεί να ανανεωθεί ένας πληθυσμός, πρέπει κάθε γυναίκα να φέρει στον κόσμο μια κόρη που θα την αντικαταστήσει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γεννήσει δύο παιδιά. Λόγω κάποιων στατιστικών διορθώσεων, η τιμή διαμορφώνεται τελικά στο 2,1. Στην Ελλάδα, η τελευταία φορά που ο δείκτης αυτός είχε αυτή την τιμή, ήταν το 1981. Στη συνέχεια, οι γεννήσεις μειώθηκαν ραγδαία μέσα στη δεκαετία του 1980, με αποτέλεσμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, να εξισωθούν με τους θανάτους. Στο διάστημα αυτό, μέχρι σήμερα, η τιμή του δείκτη ολικής γονιμότητας κυμαίνεται στα 1,3 με 1,4 παιδιά ανά γυναίκα. Να σημειώσουμε εδώ ότι, τα τελευταία χρόνια, στις γεννήσεις συμπεριλαμβάνονται και οι γεννήσεις αλλοδαπών, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι ο δείκτης γονιμότητας των Ελληνίδων βρίσκεται κάτω και από τη χαμηλή τιμή των 1,3 παιδιών ανά γυναίκα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, για διάστημα μεγαλύτερο των δύο δεκαετιών, ο ελληνικός πληθυσμός είναι υπογόνιμος. Δηλαδή κάθε γενιά γυναικών φέρνει στη ζωή όλο και λιγότερες γυναίκες με αποτέλεσμα να έχουμε εισέλθει σε μια διαδικασία αυτοτροφοδοτούμενης μείωσης. Είναι σημαντικό να τονίσουμε εδώ, ότι όταν μιλάμε για μείωση, δεν εννοούμε ότι ο ελληνικός πληθυσμός θα μειωθεί κατά μερικά εκατομμύρια και θα ισορροπήσει σε ένα σχετικά μικρότερο μέγεθος. Τα δεδομένα που εκθέσαμε μας καθορίζουν μαθηματικά ότι ο ελληνικός πληθυσμός εισέρχεται –έχει εισέλθει ήδη– σε μια ασταμάτητη πορεία συρρίκνωσης.
Κατά μία έννοια, η Ελλάδα ακολουθεί πιστά, με κάποια χρονική υστέρηση, τον δρόμο της Βουλγαρίας. Η Βουλγαρία, για όσους γνωρίζουν, βρίσκεται σε μια δραματική δημογραφική κατάσταση και ενδεχομένως είναι σήμερα η χώρα με τον ταχύτερο ρυθμό δημογραφικής συρρίκνωσης στον κόσμο. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι τα τελευταία δώδεκα χρόνια η Βουλγαρία έχασε περίπου μισό εκατομμύριο πληθυσμού, μόνο από τη διαφορά γεννήσεων – θανάτων. Τονίζουμε εδώ ότι τα δημογραφικά δεδομένα της Ελλάδας είναι περίπου τα ίδια και ίσως λίγο χειρότερα από τη Βουλγαρία. Αυτό αυτομάτως μας λέει τί μας περιμένει από εδώ και εμπρός.
Ειδικότερα, αν κανείς δει τα τελευταία χρόνια τις γεννήσεις στην Ελλάδα, και κυρίως από το 2010 και μετά, θα διαπιστώσει μια ραγδαία πτώση, η οποία κατά ένα μέρος οφείλεται και στην επιδείνωση που προκαλεί η οικονομική κρίση. Πλέον, μετά από αυτή τη «βουτιά» των γεννήσεων, έχουμε περάσει σε καθαρά αρνητικές τιμές του φυσικού ισοζυγίου. Σχετικά είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2013 οι γεννήσεις ήταν λιγότερες κατά 17,5 χιλιάδες από τους θανάτους. Αν μάλιστα εξαιρέσουμε τις γεννήσεις αλλοδαπών, η μείωση σε ετήσια βάση φτάνει τις 30 χιλιάδες, και όπως είπαμε αυτό είναι μόνο η αρχή.

Ακατάσχετη μείωση και γήρανση του ελληνικού πληθυσμού

Είπαμε ότι ελληνικός πληθυσμός εισέρχεται σε μια πορεία μείωσης. Παράλληλα όμως συνεχίζει να γερνά. Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, θα παραθέσουμε τί προβλέπει η δημογραφική προβολή της Eurostat σύμφωνα με το κύριο σενάριο που έχει επεξεργαστεί το 2013. Το σενάριο αυτό βασίζεται σε δύο υποθέσεις: Η πρώτη υπόθεση είναι ότι η γονιμότητα του ελλαδικού πληθυσμού ξεκινά από την τρέχουσα τιμή των 1,3 παιδιών ανά γυναίκα και ανακάμπτει ελαφρά τα επόμενα χρόνια. Αυτό ίσως είναι λίγο πιο αισιόδοξο από αυτό που θα συμβεί, αφού τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια αναμένεται ότι ο ρυθμός γεννήσεων θα σημειώσει περαιτέρω πτώση, όπως ιστορικά συμβαίνει σε όλες τις περιόδους κρίσεων. Η δεύτερη υπόθεση είναι ότι στα επόμενα χρόνια θα σημειωθεί μια σημαντική μεταναστευτική εκροή του ελληνικού πληθυσμού η οποία θα φτάσει περίπου τις 300 χιλιάδες έως τη δεκαετία του 2030, οπότε και οι ροές σβήνουν. Με βάση αυτά τα δεδομένα, εκτιμάται ότι το 2050 ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι περίπου 9,1 εκατομμύρια. Θα έχει μειωθεί λοιπόν περίπου κατά δύο εκατομμύρια. Παράλληλα όμως θα είναι και πολύ πιο γηρασμένος: όπως προκύπτει από όλες τις δημογραφικές προβολές (ακόμη και του ΟΗΕ που έχει διενεργήσει αντίστοιχα σενάρια), το 2050, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού θα έχει ηλικία άνω των 65 ετών. Αντίστοιχα η μέση ηλικία θα υπερβαίνει κατά πολύ τα 50 έτη (στην καλύτερη περίπτωση θα είναι περίπου 51 έτη).
Τα παραπάνω στοιχεία μας δείχνουν τις ζοφερές δημογραφικές προοπτικές του ελληνικού πληθυσμού για τις επόμενες δεκαετίες. Να σημειώσουμε πάντως –χωρίς αυτό να θεωρηθεί παρηγοριά– ότι το πρόβλημα που επισημαίνουμε δεν είναι μόνο ελληνικό. Παρόμοια εικόνα εμφανίζουν και άλλα ευρωπαϊκά έθνη, και ενδεικτικά αναφέρουμε τη Γερμανία, στην οποία η γονιμότητα βρίσκεται στα επίπεδα των 1,4 παιδιών ανά γυναίκα επί πολλές δεκαετίες. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο γερμανικός πληθυσμός θα είχε ήδη υποστεί σημαντική μείωση, αν δεν υπήρχαν ισχυρές μεταναστευτικές εισροές, που τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκαν με αφίξεις μεταναστών από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου λόγω της κρίσης.

Μεταναστευτικές εισροές αλλοδαπών στην Ελλάδα

Αν δούμε τώρα τις μεταναστευτικές ροές αλλοδαπών, θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα έγινε, μετά το 1990, μια χώρα υποδοχής μεταναστών, οι οποίοι σε αυτή την πρώτη φάση ήταν Ανατολικοευρωπαίοι, Βαλκάνιοι και κυρίως Αλβανοί. Η είσοδος αυτών των μεταναστών εκείνη την περίοδο ήταν υπεύθυνη για την όποια αύξηση εμφάνισε ο ελλαδικός πληθυσμός μετά το 1991. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι: Στην απογραφή μόνιμου πληθυσμού, το 1991, οι ελληνικής υπηκοότητας κάτοικοι της Ελλάδας ήταν περίπου 10,1 εκατομμύρια. Το 2001, οι ελληνικής υπηκοότητας κάτοικοι ήταν 10,2 εκατομμύρια, αλλά αυτή τη φορά είχαμε 760 χιλιάδες αλλοδαπούς. Αντίστοιχα, στην απογραφή του 2011, οι ελληνικής υπηκοότητας κάτοικοι είχαν μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια και αυτή τη φορά οι αλλοδαποί έφταναν τους 912 χιλιάδες. Εξ αυτών η μεγαλύτερη ομάδα ήταν οι Αλβανοί, οι οποίοι ήταν περίπου 480 χιλιάδες, δηλαδή το 4,4% του μόνιμου πληθυσμού. Τονίζω ότι τα στοιχεία αυτά αφορούν απογραφές μόνιμου πληθυσμού και βέβαια δεν απεικονίζουν ένα μεγάλο μέρος των παράνομα εισελθόντων και διαμενόντων αλλοδαπών στη χώρα. Συνολικά πάντως θεωρώ ότι αυτό το πρώτο μεταναστευτικό κύμα, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε, σε γενικές γραμμές ωφέλησε τη χώρα. Κατά μια άποψη, οι χώρες των Βαλκανίων υπέστησαν εκείνη την περίοδο αυτό που έπαθε η Ελλάδα στη δεκαετία του 1960, όταν ένα σημαντικό μέρος του νεανικού της πληθυσμού μετανάστευσε προς τη Δυτική Ευρώπη. Αντίστοιχα, στη δεκαετία του 1990, ήταν η Ελλάδα εκείνη που είχε την ευκαιρία να απορροφήσει ανθρώπινο δυναμικό από τις χώρες των Βαλκανίων και να το προσθέσει στο δικό της. Οι δε μετανάστες εκείνης της περιόδου, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές απωθήθηκαν από την ελληνική κοινωνία, είχαν την έφεση να ενσωματωθούν σε αυτή, θεωρώντας την Ελλάδα ως έναν καπιταλιστικό παράδεισο. Μακροχρονίως λοιπόν πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους μετανάστες αυτού του πρώτου κύματος θα ενσωματωθούν και τελικά θα αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία, πράγμα το οποίο ήδη έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό. Στην παρούσα φάση όμως – κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης – φαίνεται ότι πολλοί από αυτούς τους μετανάστες αρχίζουν να επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Αυτό, για τους λόγους που προανέφερα, θα είναι μάλλον μια αρνητική εξέλιξη, εφ’ όσον αυτό το κύμα επιστροφής λάβει μεγάλη έκταση. Για την ώρα δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, αλλά φαίνεται ότι το κύμα επιστροφής είναι ακόμη περιορισμένο, διότι οι συνθήκες στις πατρίδες αυτών των μεταναστών (κυρίως στην Αλβανία) δεν είναι καλύτερες από αυτές που ισχύουν στην Ελλάδα.
Αφότου ολοκληρώθηκε η είσοδος αυτών των πρώτων μεταναστών, από το 2001, άρχισε να καταφθάνει στην Ελλάδα ένα δεύτερο μεταναστευτικό κύμα, αυτή τη φορά προερχόμενο κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτό το δεύτερο κύμα αναμένεται να έχει μεγάλη διάρκεια, γιατί τροφοδοτείται από μια σχεδόν ανεξάντλητη ανθρώπινη δεξαμενή και σχετίζεται με ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Είμαστε στη φάση που πυκνώνει η δράση των μηχανισμών της παγκοσμιοποίησης, αφού πλέον, εκτός από ελεύθερη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων, θα έχουμε και μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Σχετικά θα αναφέρω μερικούς αριθμούς για να καταλάβουμε ότι το φαινόμενο της μετανάστευσης δεν βρίσκεται σε μια πρόσκαιρη έξαρση λόγω Συρίας. Στην πραγματικότητα μόλις τώρα ξεκινάει, και φοβάμαι ότι αυτό δεν το αντιλαμβάνεται πλήρως η πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία, ως συνήθως, χειρίζεται και αυτό το ζήτημα αποσπασματικά. Αναφέρω λοιπόν: Το Μπαγκλαντές είναι μια χώρα με έκταση όση ακριβώς η Ελλάδα, ενώ όμως η Ελλάδα έχει πληθυσμό 10,8 εκατομμύρια, το Μπαγλαντές έχει… 150 εκατομμύρια! Μια άλλη χώρα είναι το Πακιστάν, το οποίο έχει πληθυσμό 175 εκατομμύρια, και στο όχι και τόσο μακρινό 2040 αναμένεται ότι θα έχει 255 εκατομμύρια. Υπάρχει επίσης και η κοντινή μας Αίγυπτος η οποία έχει «μόνο» 80 εκατομμύρια, αλλά ήδη βρίσκεται σε συνθήκες υπερπληθυσμού, γιατί ο πληθυσμός της κατοικεί κυρίως γύρω από τον Νείλο (το υπόλοιπο τμήμα της χώρας είναι έρημος). Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η περίπτωση της Νιγηρίας, η οποία είναι μια χώρα που βρίσκεται σε πληθυσμιακή έκρηξη. Ο πληθυσμός της, το 2010, ήταν 160 εκατομμύρια, ενώ το 2040 αναμένεται να φτάσει τα 350 εκατομμύρια!! Αυτά τα δημογραφικά δεδομένα, σε συνδυασμό με τη φτώχια των χωρών του τρίτου κόσμου και την κινητικότητα πληθυσμών που καθιερώνεται στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, θα μας φέρουν συνεχείς μεταναστευτικές ροές. Οι ροές αυτές βεβαίως ενισχύονται και από τις τοπικές κρίσεις που σε μεγάλο βαθμό είναι μεν θέμα παρέμβασης ξένων δυνάμεων, όπως π.χ. στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία κ.λπ., αλλά θα συνεχίσουν να εμφανίζονται και αυτοτελώς, καθώς θα πυροδοτούνται από την εγγενή αστάθεια όλων αυτών των χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι χώρες για τις οποίες μιλάμε έχουν τεράστια ποσοστά νεανικού πληθυσμού, ο οποίος βρίσκεται στο περιθώριο, έχοντας πολυπληθείς οικογένειες, με πολλά παιδιά, και στις νέες συνθήκες θα αναγκαστεί να διεκδικήσει τη ζωή του από καθεστώτα συντηρητικά και απαρχαιωμένα. Το αποτέλεσμα θα είναι οι χώρες αυτές να βρίσκονται σε μια διαρκή ένταση. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι ζούμε απλώς μια περίοδο έξαρσης των μεταναστευτικών ροών λόγω Συρίας, μάλλον πλανάται.

Βουλγαροποίηση, Λιβανοποίηση και η αναζήτηση τρίτου δρόμου

Νομίζω ότι τα στοιχεία που παρατέθηκαν μας δίνουν την πλήρη εικόνα: Από τη μια πλευρά ο ελληνικός πληθυσμός έχει ξεκινήσει τη δημογραφική του κάθοδο, και την έχει ξεκινήσει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, γιατί ενώ ήδη είχε αδύναμα δημογραφικά δεδομένα, πλέον πλήττεται και από μια βαθιά οικονομική κρίση, η οποία θα βυθίσει περαιτέρω τις γεννήσεις – και ήδη το βλέπουμε αυτό. Παράλληλα, θα έχουμε μια εκροή υψηλού επιπέδου ανθρώπινου δυναμικού, η οποία επίσης ήδη συμβαίνει και θα έχει διάρκεια για πολλά χρόνια. Από την άλλη μεριά, έχουμε μια αθρόα είσοδο μεταναστών από χώρες του τρίτου κόσμου, η οποία θα έχει διάρκεια δεκαετιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι, αν κανείς κοιτάξει την προέλευση των παράνομων μεταναστών που συλλαμβάνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, θα αναγνωρίσει πότε και σε ποιο μέρος της ευρύτερης περιοχής σημειώθηκε κάποια κρίση: το 2008 είχαμε εισροή μεταναστών από τη Σομαλία, μετά το 2012 και την πτώση του καθεστώτος του Μπεν Άλι είχαμε μετανάστες από την Αλγερία, σήμερα, μετά την κορύφωση της κρίσης στη Συρία, κατακλυζόμαστε από Σύριους, παλαιότερα είχαμε μετανάστες από το Ιράκ… Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σταθερή εισροή Αφγανών σε επίπεδα που κυμαίνονται περίπου στις 18 χιλιάδες ετησίως, μια επίσης σταθερή αλλά αρκετά μικρότερη εισροή Παλαιστινίων, εισροή Πακιστανών, Μπαγκλαντεσιανών κ.λπ.
Με τα δεδομένα αυτά διαμορφώνεται μια κατάσταση η οποία συνεπάγεται την αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού και το τέλος της νεοελληνικής κοινωνίας όπως την γνωρίσαμε τα τελευταία 200 χρόνια. Θα πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε σοβαρά: Έχουμε το δικαίωμα να δεχτούμε παθητικά αυτές τις εξελίξεις; Υπάρχουν βεβαίως και αρκετοί που μπορεί να μην ανησυχούν για όλα αυτά, διότι ήδη ζουν μέσα από τα ιδεολογήματά τους σε έναν μεταεθνικό κόσμο. Ακόμη και αυτοί όμως θα πρέπει να σκεφτούν ότι μια κοινωνία που διαμορφώνεται με ταχύτατους ρυθμούς μέσω μιας διαδικασίας πληθυσμιακών προσχώσεων είναι ένα σύνολο μη βιώσιμο. Ένα σύνολο που κρύβει μέσα του μεγάλες εντάσεις και αντιθέσεις, γιατί έχουμε ομάδες έντονα διαφοροποιημένες μεταξύ τους, οι οποίες καταλαμβάνουν αντίθετες θέσεις και στο οικονομικό φάσμα και στο πολιτισμικό φάσμα. Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι οι προοπτικές που έχει η Ελλάδα στο μέλλον είναι η «Βουλγαροποίηση» όσον αφορά τον γηγενή πληθυσμό και η «Λιβανοποίηση» όσον αφορά το σύνολο. Εννοείται, ότι εν όψει τέτοιων εξελίξεων, δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού ή αδράνειας. Θα πρέπει σήμερα – και όχι αργότερα – να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, απέναντι κυρίως στα παιδιά μας, και να δραστηριοποιηθούμε ώστε να αποτρέψουμε αυτά που μας φέρνει η νομοτέλεια των γεγονότων…