Οι καλοί φράκτες κάνουν τους καλούς γείτονες ! (Μια επιστημονική μελέτη)

ΚΟ: Μας κάνουν συστηματικά μαθήματα και πλύση εγκεφάλου για να μάθουμε εμείς οι «άξεστοι» και «ρατσιστές», να ζούμε «ειρηνικά» και «αρμονικά», ο καθένας στην «κοινότητά» του, μέσα στην πολυπολιτισμική Εδέμ που εκείνοι «εν ασοφία εποίησαν» (για εμάς, χωρίς εμάς). Οι βίαιες συγκρούσεις και οι εκατόμβες των νεκρών στις πολυπολιτισμικές νεκροπόλεις τους  (δείτε τι γίνεται στην Γαλλία, όπου αναβιώνει μας λένε, ο «αντισημιτισμός» - δεν λένε από ποιους, μήπως καταλάβει ο κόσμος και χαλάσει το πολυπολιτισμικό τους παραμύθι).  

Η παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα - και σωτήρια για το χάος που δεν μαζεύεται πλέον - μελέτη της επιστημονικής ομάδας PLOS, θρυμματίζει τις νέο-αριστερές πομφόλυγες (κοινώς αερολογίες), περί «ανοικτών συνόρων» και αρμονικής συνύπαρξης «ενσωματωμένων (καλών) μεταναστών» και υποτελών δασκαλεμένων ιθαγενών, καταλήγοντας στο συμπέρασμα του τίτλου: «Οι καλοί φράκτες κάνουν τους καλούς γείτονες!»

Η PLOS (Public Library of Science) είναι μια μη κερδοσκοπικού σκοπού προσπάθεια επιστημονικών εκδόσεων με ανοικτή πρόσβαση, που στόχο έχει τη δημιουργία μιας βιβλιοθήκης περιοδικών ανοικτής πρόσβασης και άλλων επιστημονικών βιβλίων.

Τον Μάιο του 2014 δημοσίευσαν την μελέτη τους με τίτλο “Good Fences: The Importance of Setting Boundaries for Peaceful Coexistence” – «Καλές Περιφράξεις: Η Σημασία της Δημιουργίας Συνόρων για την Ειρηνική Συνύπαρξη». Την μελέτη υπογράφουν οι : Alex Rutherford, Dion Harmon, Justin Werfel, Alexander S. Gard-Murray, Shlomiya Bar-Yam, Andreas Gros, Ramon Xulvi-Brunet, και Yaneer Bar-Yam. - Όλη η μελέτη εδώ.

Γράφει το προοίμιο της μελέτης:

Θεωρούμε ότι οι συνθήκες ειρήνης και βίας μεταξύ των εθνοτικών ομάδων, θέτουν σε έλεγχο μια θεωρία που σχεδιάστηκε για να προβλέψει τις τοποθεσίες της βίας και τις παρεμβάσεις που μπορούν να προωθήσουν την ειρήνη. Η επιτυχία του μοντέλου στην πρόβλεψη της ειρήνης απαιτεί παραδείγματα όπου επικρατεί ειρήνη παρά την πολυμορφία. Η Ελβετία αναγνωρίζεται ως μια χώρα ειρήνης, σταθερότητας και  ευημερίας. Αυτό είναι εκπληκτικό, λόγω της γλωσσικής και θρησκευτικής πολυμορφίας της η οποία σε άλλα μέρη του κόσμου έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις και βία. Εδώ θα αναλύσουμε το πώς διατηρείται η ειρηνική σταθερότητα.

Η ανάλυσή μας δείχνει ότι η ειρήνη δεν εξαρτάται από μια «ολοκληρωμένη συνύπαρξη», (η μαγική λέξη των οπαδών της πολυπολιτισμικότητας είναι η «ενσωμάτωση» ή «ολοκλήρωση». Δηλαδή αν όλοι οι μετανάστες «ενσωματωθούν» στον γηγενή πληθυσμό, όλα θα λειτουργήσουν τέλεια και θα ζούμε στον πολυπολιτισμικό παράδεισο), αλλά σε σαφώς προσδιορισμένα τοπογραφικά και πολιτικά όρια διαχωρισμού ομάδων, που επιτρέπουν τη μερική αυτονομία εντός της ίδιας χώρας. Στην Ελβετία, τα βουνά και οι λίμνες είναι ένα σημαντικό μέρος των ορίων μεταξύ ευκρινών γλωσσικών περιοχών. Τα όρια των πολιτικών καντονιών και των υπο-καντονιών συχνά ξεχωρίζουν θρησκευτικές ομάδες.

Όταν τέτοια σύνορα δεν φαίνονται να είναι επαρκή, διαπιστώνουμε ότι συγκεκριμένες πτυχές της κατανομής του πληθυσμού εγγυώνται είτε επαρκή διαχωρισμό είτε επαρκή ανάμιξη για την αναστολή της διαφυλετικής βίας, σύμφωνα με την ποσοτική θεωρία της σύγκρουσης. Σε ακριβώς μία περιοχή, μια πορώδης οροσειρά δεν διαχωρίζει επαρκώς τις γλωσσικές ομάδες και αυτή η περιοχή έχει υποστεί σημαντικές βίαιες συγκρούσεις, οδηγώντας στην πρόσφατη δημιουργία του καντονίου Jura.

Η ανάλυσή μας υποστηρίζει την θεωρία ότι η βία μεταξύ των ομάδων μπορεί να ανασταλεί από φυσικά και πολιτικά σύνορα. Μια παρόμοια ανάλυση της περιοχής της πρώην Γιουγκοσλαβίας δείχνει ότι κατά τη διάρκεια της ευρείας εθνοτικής βίας τα υπάρχοντα τότε πολιτικά σύνορα δεν συνέπιπταν με τα όρια των διακριτών ομάδων, αλλά η ειρήνη επικράτησε σε συγκεκριμένους τομείς όπου αυτά συνέπιπταν. Η επιτυχία της ειρήνης στην Ελβετία μπορεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο για την επίλυση συγκρούσεων και σε άλλες  χώρες και περιοχές του κόσμου με εθνοτική πολυμορφία.

Το συμπέρασμα:

«Δείξαμε ότι οι ομάδες που δεν πολυ-αναμιγνύονται, αλλά είναι γεωγραφικά χωρισμένες είτε με φυσικά είτε με πολιτικά σύνορα σε αυτόνομες περιοχές, ζουν ειρηνικά και στην Ελβετία και την πρώην Γιουγκοσλαβία. Το έργο μας διευκρινίζει τις ασάφειες των μικτών γλωσσών και θρησκειών στα ελβετικά καντόνια, δείχνοντας ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η φυσική γεωγραφία των πληθυσμών συνωμοτεί για να οδηγήσει σε ένα χαμηλό επίπεδο βίας, έτσι ώστε επιπλέον όρια δεν ήταν απαραίτητα. Όπου ήταν απαραίτητα, όπως στην Graubünden (Ελβετία), έχουν συσταθεί. Η υψηλότερη υπολογιζόμενη ροπή προς τη βία είναι ανάμεσα στις γλωσσικές ομάδες στο βόρειο τμήμα του καντονίου της Βέρνης, όπου υπάρχουν πραγματικά ιστορικά άλυτες εντάσεις. Η ανάλυσή μας δείχνει ότι τόσο τα διοικητικά όσο και τα φυσικά εμπόδια μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στον περιορισμό των συγκρούσεων μεταξύ των θρησκευτικών και γλωσσικών ομάδων. Ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι για τις θρησκευτικές ομάδες τα όρια στην Ελβετία δημιουργήθηκαν για να προσφέρουν αυτονομία σε μια ομάδα με κοινή ταυτότητα και να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ πολλών ομάδων. Συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη μείωση των εντάσεων στη Βέρνη περιλαμβάνουν την εισαγωγή νέων πολιτικά συνόρων. Οι πολλοί πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες που παίζουν ρόλο στη μείωση της βίας βασίζονται σε ένα ισχυρό θεμέλιο γεωγραφικών συνόρων. Η ανάλυσή μας δείχνει ότι όταν ένα διαμέρισμα σε μια χώρα θεωρείται ως μια αποδεκτή μορφή μείωσης των συγκρούσεων, μια τέτοια κατάτμηση μπορεί να προκαλέσει πολύ σταθερή συνύπαρξη και ειρήνη». 

πηγή 

Το μήλο μέσα στο κρασί σαν φάρμακο

Θυμάμαι τον πατέρα, στο τέλος της γιορτής, καθώς έπινε κρασί, έριχνε μέσα στο τελευταίο ποτηράκι ένα κομμάτι μήλο.

Παράξενο που ήταν!
Ωστόσο, μου άρεσε να βλέπω, κάθε φορά, αυτή την πτώση του υπόλευκου καθαρισμένου καρπού μέσα στο κρασί και στο ποτήρι, επειδή έφερνε αναστάτωση στο υγρό, έπιανε χώρο και άλλαζε η στάθμη.

Δεν ήξερα (τότε) ότι ήταν μια γνώση που ερχόταν άφθαρτη διαμέσου των αιώνων και άγγιζε σαν φήμη την καθημερινή ζωή (μας).

Τα μήλα όταν πίνονται με κρασί
έχουν την ιδιότητα να αντιδρούν στα δηλητήρια
και να προκαλούν κένωση της κοιλιάς

(Διοσκουρίδης-Περί ύλης Ιατρικής A')

Πηγή:"Ριζοτόμος-Σοφία Ριζοπούλου-Εκδόσεις Δίαυλος-2008"

Πώς αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Μια υπέροχη ιστορία

 
Παρασκευή 12/1/2007, 7:51 π.μ. Ουάσινγκτον, Στάση Μετρό L’Enfant Plaza, ένας κύριος στέκεται κοντά στην είσοδο
και αρχίζει να ερμηνεύει με το βιολί του κλασικά κομμάτια των Μπαχ και Σούμπερτ.
Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν – έστω και για λίγο – μόνο 6 άνθρωποι.
Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν χρήματα στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός μέσου  εισιτηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»

πηγή 

"Θεέ μου, πάρε με!" (παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)

 

Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε!

Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό, το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα.

Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με!». Και τελικά, με πήρε!»...

Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν, σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...

Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:

«Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη πάρτε τον στο νεκροτομείο!».

Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:

- Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:

- Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.

Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη, αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της.

Ο Άγγελός μου έλεγε:

- Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;

Εκείνη απάντησε:

- Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.

- Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου!), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν...

- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.

Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!…

Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάσταση μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.

Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!»

Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση…

(ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μηνύματα ἀπὸ τὸν Οὐρανό»,
ἔκδ. ἱ. μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2005)

πηγή