ΚΥΡΙΕ.... ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ;

Το τρένο σταμάτησε στο σταθμό.
Ένα μικρό ανάπηρο αγόρι πουλούσε φρούτα στους επιβάτες.
Ένας ταξιδιώτης, στην προσπάθειά του
Να κατέβει γρήγορα από το τρένο
Έπεσε πάνω στο αγόρι, σκορπίζοντας τα φρούτα γύρω του.
Βιαστικός καθώς ήταν και βλέποντας
Ότι ο ζημιωμένος ήταν απλά ένα παιδί
Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.
Σε λίγο κατέβηκαν οι άλλοι επιβάτες.
Ανάμεσά τους κι ένας άντρας που είδε με μιας την κατάσταση:
Τα σκορπισμένα φρούτα, το ανάπηρο παιδί, το βλέμμα το γεμάτο απόγνωση.
Αν και βιαστικός σταμάτησε και χωρίς κουβέντα άρχισε να μαζεύει τα φρούτα
Και να τα σώζει από τους διαβάτες πριν τα ποδοπατήσουν.
Αφού τέλειωσε, έβγαλε από την τσέπη του ένα κέρμα και το έβαλε πάνω στο καλάθι.
Το παιδί τον κοίταξε μέσα από τα δάκρυά του.
Κύριε είπε μήπως είστε ο Χριστός;
Όχι χαμογέλασε ο άνθρωπος.
Είμαι απλά ένας ακόλουθός Του και προσπαθώ να κάνω αυτό που Εκείνος θα έκανε αν ήταν εδώ.
Μακάρι να μπορούν οι άνθρωποι στη ζωή μας να βλέπουν τον Ιησού.
Στο τρόπο μας, στη συμπεριφορά μας να αναγνωρίζουν τα δικά Του χαρακτηριστικά.
Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη να δουν τον Ιησού Χριστό.
Μας έδωσε οδηγό το Λόγο Του, την Αγία Γραφή.
Μας δίνει το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά μας.
Και έτσι κάθε στιγμή μπορούμε να Τον ρωτάμε και να ξέρουμε πώς να φερθούμε
Ώστε να είμαστε άξια παιδιά Του...

ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΘΑ «ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΟΥΝ» ΟΙ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΕΣ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Μέσα σε τρεις εβδομάδες από την έναρξη της ρωσικής επέμβασης στην Συρία, η ρωσική πολεμική αεροπορία έκανε 934 εξόδους και χτύπησε 819 στόχους των Τζιχαντιστών, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορεία ειδήσεων Sputnik και τον τουρκικό τύπο.
Όπως ανέφερε ο εκπρόσωπος του ρωσικού Γενικού Επιτελείου, Andrey Kartapolov, τα πλήγμα της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας έχουν ήδη προκαλέσει μεγάλη ζημιά στα ένοπλα τμήματα των Τζιχαντιστών με αποτέλεσμα να παρατηρείται ένα ογκούμενο κύμα λιποτακτών που προσπαθούν να απομακρυνθούν από τους στόχους των βομβαρδισμών.

Οι κύριοι στόχοι των Ρώσων είναι οι βάσεις των Τζιχαντιστών στις περιοχές Χαλεπιού, Lazkiye, İdlib και Humus και σύμφωνα με το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, τα αεροπορικά πλήγματα στις περιοχές αυτές θα συνεχιστούν.
Σύμφωνα με τους Ρώσους υπάρχει ένας στρατηγικός δια διάδρομος επικοινωνίας από το Deyr ez-Zor της Συρίας προς τις περιοχές των Τζιχαντιστών στο Ιράκ, μέσω του οποίου επικοινωνούν οι δυνάμεις των Τζιχαντιστών.
Ήδη έχει παρατηρηθεί ένα μεγάλο κύμα Τζιχαντιστών να περνά τα σύνορα με την Τουρκία και να βρίσκουν εκεί «φιλόξενο’ καταφύγιο από τις δυνάμεις της τουρκικής Στρατοχωροφυλακής. Ένα άλλο μικρότερο τμήμα των λιποτακτών καταφεύγουν στην Ιορδανία.
Όπως φαίνεται ότι δεν είχε γίνει τα τελευταία πέντε χρόνια με τις σφαγές των χριστιανών και των άλλων από τους Τζιχαντιστές, έρχονται τώρα οι Ρώσοι να «καθαρίσουν» την περιοχή από τους αδίστακτους δολοφόνους ισλαμιστές.
Το θέμα είναι η πιθανή προοπτική όλοι αυτοί οι λιποτάκτες να προωθηθούν σχεδιασμένα από τους Τούρκους προς την δική μας μεριά, και εδώ θα πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή!

πηγή

Η Ελλάς δεν πρέπει να αναγνωρίσει το Κόσσοβο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.

Υπάρχει έντονη φημολογία ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει υποσχεθεί σε φίλους και δανειστές να αναγνωρίσει το Κόσσοβο-Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος. Τις προειδοποιητικές βολές έριξε άλλωστε ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς όταν προ μηνών επισκέφθηκε την Πρίστινα, πρωτεύουσα αυτού του αμφιλεγομένου μορφώματος.

Το Κόσσοβο, κοιτίδα της εθνικής και θρησκευτικής ιστορίας των Ορθοδόξων Σέρβων, κατακτήθηκε από τους Αλβανούς πρώτα με το δημογραφικό όπλο (υπεργεννητικότητα) και στη συνέχεια με την ένοπλη εξέγερση του UCK και τη βοήθεια από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Η Ελλάς, η Κύπρος, η Ρουμανία, η Ισπανία και η Σλοβακία είναι οι χώρες της Ε.Ε. που δεν το έχουν αναγνωρίσει, η καθεμία για τους δικούς της λόγους.

Για τα δύο κράτη του Ελληνισμού η αναγνώριση κράτους, το οποίο δημιουργήθηκε από την βιαία απόσχιση σερβικού εδάφους θα σημάνει ότι κατ’ αναλογίαν αποδεχόμαστε τη νομιμότητα του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους στην κατεχόμενη Κύπρο. Επίσης θα δώσει επικίνδυνα μηνύματα στην Άγκυρα, η οποία επιθυμεί την αυτονόμηση της Θράκης μας χρησιμοποιώντας ως όργανα τα ακραία στοιχεία της μουσουλμανικής μειονότητας.

Η Ισπανία φοβάται τα αποσχιστικά κινήματα των Καταλανών και των Βάσκων, η Σλοβακία έχει ουγγρική μειονότητα με εθνικιστικές διαθέσεις και η Ρουμανία ανησυχεί για την πολυάριθμη ουγγρική μειονότητα, η οποία ζει στην Τρανσυλβανία. Και άλλοι, λοιπόν, πλην ημών, βλέπουν την πιθανή αναγνώριση του Κοσσόβου ως ανεξαρτήτου κράτους ως απαρχή νομιμοποιήσεως ανεξελέγκτων καταστάσεων.

Το πρόβλημα του Κοσσόβου έχει άλλες δύο παραμέτρους. Την ανάγκη προστασίας των Ορθοδόξων ναών και μονών που έχουν ήδη υποστεί επιθέσεις από φανατικούς Αλβανούς. Και τη ρύθμιση της τύχης των εναπομεινάντων Σέρβων, οι οποίοι έχουν συγκεντρωθεί στο βόρειο τμήμα γύρω από τη Μητρόβιτσα. Ειδικά για την Ορθόδοξη κληρονομιά του Κοσσυφοπεδίου αξίζει να θυμίσουμε ότι οι Σέρβοι θεωρούν τα μοναστήρια της περιοχής ως τα ιερά και τα όσια του έθνους τους, ενώ οι περισσότερες αγιογραφίες ανάγονται στην ύστερη βυζαντινή εποχή και φιλοτεχνήθηκαν από τη σχολή της Θεσσαλονίκης.

Και δεν πρέπει να ξεχνούμε τον δεδηλωμένο αλβανικό αλυτρωτισμό και τις ανθελληνικές δηλώσεις και ενέργειες του Αλβανού Πρωθυπουργού Έντι Ράμα. Αν η Ελλάς αναγνωρίσει ένα δεύτερο αλβανικό κράτος στα Βαλκάνια, δηλαδή το Κόσσοβο, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα αποθρασυνθούν οι Αλβανοί. Αμφισβητούν την υφαλοκρηπίδα μας, τρομοκρατούν τους Βορειοηπειρώτες, γκρεμίζουν ναούς, υποστηρίζουν την επιστροφή των Τσάμηδων – εγκληματιών πολέμου. Και εμείς θα τούς κάνουμε δώρο την αναγνώριση του Κοσσόβου; Και αν δοθούν υποσχέσεις και ανταλλάγματα ποιος εγγυάται ότι θα τηρηθούν;

Τα πάντα γύρω μας είναι ρευστά. Στα Βαλκάνια, στην Ουκρανία, στην Τουρκία, στη Μέση Ανατολή. Ας προφυλάξουμε με σύνεση τα εθνικά μας συμφέροντα.

πηγή 

Μάρκος Καμπάνης, ο αγιογράφος της Πορταΐτισσας στο μετόχι της Ιεράς Μονής Ιβήρων στο Σουφλί

Του Γιώργη Μυλωνά
Μια λαϊκή ρήση λέει πως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Κατά τον ίδιο τρόπο, η χριστιανική ζωγραφική λειτουργεί στην Εκκλησία σαν το βιβλίο των «αγράμματων» πιστών. Αλλά πώς, αλήθεια, ιστορείται ένας ναός; Και πώς μπορούμε να αποφύγουμε την παγίδα της πιστής αναπαραγωγής, για την οποία κατηγορείται η σύγχρονη εικονογραφία;

Στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» ανοίγουμε διάλογο με σύγχρονους ζωγράφους, επιχειρώντας να αναδείξουμε τη ζωγραφική σε εκκλησίες και προσκυνηματικούς τόπους, που δεν φέρουν την τέχνη των παλιών μαστόρων, αλλά το βλέμμα των νέων δημιουργών.

Στην εορτάζουσα Μονή της Παναγίας Πορταΐτισσας, στην Κορνοφωλιά του Έβρου, ένα έργο ζωής που κρατά 13 χρόνια τώρα πραγματοποιείται στο καθολικό από τον ζωγράφο Μάρκο Καμπάνη. Η θητεία του στην εικονογραφία παρουσιάζει τούτο το παράδοξο: Ενώ σπούδασε σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα της σύγχρονης εικαστικής σκηνής, το Σεντ Μάρτινς του Λονδίνου, γυρίζοντας στην Ελλάδα, μπήκε σε μια συνειδητή και επίμονη πορεία αναζήτησης της παράδοσης στο Άγιον Όρος. Εκεί, η προσέγγισή του δεν είχε να κάνει με την απορία του επισκέπτη-τουρίστα, αλλά με την πνευματική αναζήτηση του δημιουργού, ενώ ο ίδιος σχετίστηκε με γεροντάδες όπως ο ηγούμενος τότε της Μονής Ιβήρων, π. Βασίλειος Γοντικάκης. Έτσι, κατόπιν πρόσκλησης του π. Βασιλείου, το 2002 του έγινε η ανάθεση της αγιογράφησης του καθολικού στη Μονή Παναγίας Πορταΐτισσας, μετόχι της Μονής Ιβήρων.

«Είχαμε αρκετές συζητήσεις με τον αρχιμανδρίτη Βασίλειο, αρχικά όχι για το συγκεκριμένο έργο, αλλά γενικότερα για την κατάσταση της εκκλησιαστικής ζωγραφικής στη σύγχρονη Ελλάδα. Ο π. Βασίλειος είναι γνώστης και λάτρης της ζωγραφικής εν γένει και έτσι οι συζητήσεις μας είχαν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ήξερε τη ζωγραφική μου, είχε δει τη δουλειά που είχα κάνει για τη Σιμωνόπετρα, είχαμε πολλές κοινές ζωγραφικές αγάπες, όπως, για παράδειγμα, τις βυζαντινές τοιχογραφίες της Καππαδοκίας. Μου είχε παραγγείλει και μια σειρά χαρακτικών αφιερωμένων στη μονή, που χαράχθηκαν το 2001. Η πρότασή του για το μετόχι στην Κορνοφωλιά ήρθε μάλλον φυσιολογικά και έτσι, μετά τη σύμφωνη γνώμη και της ηγουμένης Εφραιμίας, ξεκίνησα…», μας λέει ο κ. Καμπάνης.

Το αποτέλεσμα αυτής της μακράς συζήτησης, όπως την περιγράφετε, ποιο ήταν; Ποια είναι δηλαδή τα βασικά χαρακτηριστικά που διέπουν την ιστόρηση του ναού;

Είναι γνωστά τα προβλήματα που συχνά εμποδίζουν τη σύγχρονη εκκλησιαστική Τέχνη να αρθρώσει ποιοτικό ζωγραφικό λόγο και πολλά από αυτά τα συζητήσαμε με τον πατέρα Βασίλειο. Ανάμεσα σε άλλα, βασικό εμπόδιο προς μια ποιοτικότερη ζωγραφική έκφραση μέσα στον χώρο της Εκκλησίας είναι η λανθασμένη αντίληψη που εν πολλοίς κυριαρχεί σχετικά με την έννοια της παράδοσης, της αντιγραφής παλαιότερων προτύπων, καθώς και με την παρεξηγημένη από πολλούς αναγκαιότητα της προσωπικής γλώσσας κάθε αγιογράφου. Ο πατέρας Βασίλειος μου έδωσε μια περιεκτική περιγραφή για το πώς το φανταζόταν και τι περίμενε από μένα. «Θέλω -είπε- μια ζωγραφική μέσα στη βυζαντινή παράδοση, αλλά που να διακρίνω εσένα όταν τη βλέπω∙ δεν θέλω απλές αντιγραφές. Θέλω να λέω “Να ο Μάρκος!”». Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω, παρ’ όλη τη δυσκολία της ανάθεσης. Ουσιαστικά, ήταν η πρώτη μεγάλη αγιογράφηση που αναλάμβανα. Αυτό άρεσε στον πατέρα Βασίλειο, δεν ήθελε αναγκαστικά έναν «επαγγελματία» αγιογράφο, αλλά έναν ζωγράφο που να σχετιζόταν με τη βυζαντινή παράδοση.

Η θητεία σας στη βυζαντινή τέχνη έχει πολλές και διαφορετικές αναφορές: στην εικόνα, στη μικρογραφία, ακόμη και στη μεταβυζαντινή εκκλησιαστική χαρακτική, που την υπηρετείτε πιστά με τον Σιμωνοπετρίτη π. Ιουστίνο. Ποια θα αναφέρατε, όμως, ως εικονογραφικό πρότυπο;     

Σίγουρα, ως αντίληψη, αλλά όχι και ως ύφος, έχω επηρεαστεί αρκετά από τις αγιογραφικές απόψεις του Σπύρου Παπαλουκά. Τον έχω μελετήσει διεξοδικά, έχω μάλιστα επιμεληθεί την έκδοση των αγιορειτικών έργων του, με τη «Θητεία στον Άθω» (έκδοση της Αγιορειτικής Πινακοθήκης, 2003). Ο Παπαλουκάς έκανε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, που δίνει μια διαφορετική απάντηση στο θέμα της σύγχρονης αγιογραφίας από αυτήν του Κόντογλου. Επίσης, δεν υποκύπτει στον δανεισμό σύγχρονων στοιχείων από τη μοντέρνα ευρωπαϊκή ζωγραφική με τρόπο επιφανειακό, για να δώσει μια σύγχρονη νότα στο έργο του. Αντιθέτως, γνωρίζοντας τόσο τη δυτική ζωγραφική όσο και τη βυζαντινή, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Βυζάντιο εμπεριέχει πολλές απαντήσεις στα αισθητικά προβλήματα που απασχόλησαν τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Τέχνη, τονίζοντας τα μοντέρνα, τα σημερινά στοιχεία που εμπεριέχει η βυζαντινή αισθητική. Τα σύγχρονα στοιχεία της ζωγραφικής του δεν αποτελούν αισθητικά δάνεια από τη Δύση, αλλά λύσεις που βασίζονται στα βυζαντινά επιτεύγματα. Αυτή η αντιμετώπιση μου άρεσε πολύ και ταίριαξε απόλυτα. Όταν άρχισα και ο ίδιος να ενδιαφέρομαι για το Βυζάντιο και την εκκλησιαστική ζωγραφική, δεν το έκανα τόσο από αγάπη στη παράδοση όσο από εκτίμηση στις ζωγραφικές ποιότητες που έβλεπα στη βυζαντινή Τέχνη. Με αυτό το σκεπτικό, νομίζω ότι μπορεί κανείς να βλέπει την παράδοση σαν δημιουργική αφετηρία και όχι σαν εγκλωβισμό στο παρελθόν.

Πού «αποκαλύπτεται», λοιπόν, ο Καμπάνης;

Υπάρχουν στοιχεία στη δουλειά μου, εκεί που αναγκαστικά λόγω της λειτουργικής σημασίας των τοιχογραφιών δεν μου επέτρεπαν να καινοτομήσω άκριτα. Έτσι, τα προσωπικά στοιχεία νομίζω ότι φαίνονται πιο πολύ σε λεπτομέρειες, σε στοιχεία του τοπίου, στην προσπάθεια σχεδιασμού των συνθέσεων, ώστε να ταιριάξουν αρμονικά με την αρχιτεκτονική και την κλίμακα του ναού, και, φαντάζομαι, και στη γενική χρωματική εντύπωση του συνόλου. Υπήρχε όμως ένα τμήμα των τοιχογραφιών που μου έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστώ πιο προσωπικά, χωρίς ωστόσο να προδίδω το γενικότερο ύφος που χαρακτηρίζει το σύνολο. Αναφέρομαι στο τμήμα εκείνο πάνω στο στηθαίο του γυναικωνίτη, που αναπαριστά την ιστορία της εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας. Η παράσταση αυτή είναι ίσως εκείνη που χάρηκα πιο πολύ ζωγραφίζοντάς την. Ίσως είναι και η πιο προσωπική σε ύφος. Αυτό γιατί δεν υπήρχε ως σύνολο ζωγραφισμένο το θέμα, παρά σε μία χαλκογραφία και λίγες λαϊκότροπες τοιχογραφίες του 19ου αιώνα, και έτσι, μη έχοντας σημαντικά πρότυπα να «βαραίνουν» επάνω μου, έπρεπε να κάνω τις δικές μου συνθέσεις και εικονογραφήσεις.

Μπορείτε να μας «μεταφέρετε» επάνω στη σκαλωσιά; Τι σημαίνει να ζωγραφίζεις ψηλά στον τοίχο;

Η ζωγραφική αυτή έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Πρακτικά, να εξηγήσουμε ότι η ζωγραφική έχει γίνει με συνδετικό την καζεΐνη και το αυγό κατευθείαν στον τοίχο, αφού πρώτα σοβατίστηκε κατάλληλα. Πολλοί ναοί σήμερα αγιογραφούνται πάνω σε πανί, που εν συνεχεία κολλιέται στον τοίχο. Η μέθοδος αυτή έχει φυσικά πολλές ευκολίες, τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον ναό, οι οποίες αντανακλώνται και στο χαμηλότερο κόστος βέβαια. Έχει όμως και αρνητικά και γι’ αυτό δεν την προτιμώ. Η δυσκολία του να δουλεύεις επιτόπου δίνει στο αποτέλεσμα μεγαλύτερη αυθεντικότητα, μεγαλύτερη ζωγραφική ποιότητα. Εντελώς διαφορετικά ζωγραφίζεις όταν κάνεις κάτι στο εργαστήριο από κοντά και μετά το αναρτάς σε απόσταση 5-6 ή 10 μέτρων. Εκεί, βλέπεις ότι αυτό που έκανες όμορφα στο εργαστήριο μπορεί να μοιάζει παράταιρο στον τελικό χώρο. Αυτό το έβλεπα ακόμη και στα σχέδια, όπου, παρόλο που τα ετοίμαζα από πριν σε φυσικές διαστάσεις, όταν έμπαιναν στον τοίχο, ήθελαν δεκάδες διορθώσεις και πολλές προσαρμογές, για να με ικανοποιούν. Νομίζω ότι ακόμη και οι δυσκολίες της σκαλωσιάς, το ύψος, η σωματική καταπόνηση και άλλες δυσκολίες λειτουργούν εν τέλει θετικά.

Κρατάτε τον ίδιο τόνο, το ίδιο ζωγραφικό αίσθημα που είχατε από το ξεκίνημά σας;

Το μέγεθος του ναού, αλλά κυρίως οικονομικά και άλλα πρακτικά ζητήματα δεν επέτρεψαν τη δουλειά με γρήγορους ρυθμούς. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι τα χρώματα προέρχονται κατά κύριο λόγο από δωρεές και προσφορές του κόσμου που έρχεται στη μονή. Αυτό, παρ’ όλη την αγάπη των πιστών, δεν είναι φυσικά εύκολο πράγμα. Ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Οποιαδήποτε βοήθεια προς τη μονή για τον σκοπό αυτό θα ολοκλήρωνε την αγιογράφηση σε συντομότερο χρονικό διάστημα. Πρέπει να τονίσω ακόμη ότι, προς τιμήν της μονής, οι δωρεές γίνονται ανωνύμως και δεν παρατηρείται το αντιαισθητικό και ίσως και αντιπνευματικό φαινόμενο πολλών ναών όπου σε κάθε δύο μέτρα τοιχογραφίας αναγράφονται και ο δωρητής με την οικογένειά του. Ο ναός, όμως, βρίσκεται μακριά από τον τόπο κατοικίας μου και η ζωγραφική, όπως είπαμε, γίνεται απευθείας στον τοίχο, πράγμα που προκαλεί πρόσθετες δυσκολίες. Μέχρι τώρα, έχουν περάσει περίπου 13 χρόνια και ακόμη συνεχίζω. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προσπαθώ όλο και περισσότερο να μένω πιστός σε προηγούμενες αισθητικές λύσεις, για να διαφυλάσσω την ενότητα του συνόλου. Σαν ζωγράφος αλλάζει κανείς. Εχει νέες ιδέες και επιθυμίες και έτσι όλα αυτά πρέπει, τρόπον τινά, να αυτοπεριορίζονται. Όταν βλέπω ξανά κάτι που έκανα πριν από χρόνια, πάντα έχω μια κριτική διάθεση. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είναι κανείς ευχαριστημένος, μια και ανά πάσα στιγμή έχει κατά νου και άλλες πιθανές λύσεις που θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει.

Αναρωτιέμαι τι σκέφτεστε όταν βλέπετε ένα έργο σας μετά από καιρό.

Από το σύνολο των διαθέσιμων επιφανειών έχουν σχεδόν αγιογραφηθεί τα τρία πέμπτα, περίπου, ίσως και λίγο παραπάνω. Τελευταία, έχω την επιθυμία να κάνω πολύ απλούστερα πράγματα, σχεδόν μινιμαλιστικά, αλλά φυσικά πρέπει να περιμένουν κάποιον άλλο ναό. Βλέπω συχνά κάτι και λέω «Α, θα έπρεπε να το έχω κάνει με άλλο τρόπο», αλλά, όπως λέω, αυτό το άλλο θα πρέπει να περιμένει. Είναι καταπληκτικό στοιχείο της καλλιτεχνικής δημιουργίας να βλέπεις πόσες εναλλακτικές λύσεις θα μπορούσες να έχεις ακολουθήσει. Αυτή η ενσυνείδητη επιλογή μιας αισθητικής λύσης έναντι άλλης, η επιλογή ενός χρώματος έναντι άλλου, είναι μια διαδικασία που θέλω να φαίνεται, δηλαδή να δημιουργεί ερωτήματα στον θεατή, εν προκειμένω στον πιστό, με την έννοια ότι οποιαδήποτε επιλογή, και άρα όχι μόνο ζωγραφική, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενσυνείδητο και όχι συνήθειας ή παρακολούθησης κάποιου κανόνα.

Προσωπικό εικαστικό ιδίωμα

Όπως ο Παπαλουκάς, έτσι και ο Μάρκος Καμπάνης ανήκει στη χορεία των μεγάλων δημιουργών, όπου η βαθιά αφομοίωση των χαρακτηριστικών της βυζαντινής τέχνης εκφράζεται σε ένα εικαστικό ιδίωμα εντελώς προσωπικό. Στο ζωγραφικό έργο του Καμπάνη δεν υπάρχουν εξωτερικά βυζαντινίζοντα στοιχεία, αλλά μια οργανική εσωτερική σχέση με αυτή τη μεγάλη παράδοση. Η ζωγραφική ευαισθησία του εμβολιάζει το αγιογραφικό έργο με τρόπο ανανεωτικό. Στο χρώμα του και στην οργάνωση της σύνθεσης είναι εμφανής μια έντονη ζωγραφικότητα, που τον προστατεύει από την παγίδα της πιστής αναπαραγωγής. Γι’ αυτό λέμε πως ο Καμπάνης είναι παράλληλα ένας ολοκληρωμένος και ενεργός αγιογράφος και, μάλιστα, όπως τον χαρακτήρισε ο αείμνηστος διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου, Δημήτρης Κωνστάντιος, ένας εκ των ανανεωτών της εκκλησιαστικής εικονογραφίας.

Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης για τον καλλιτέχνη

Από την έκπληξη της συναντήσεως με τον μυστικό κόσμο του Άθω δεν ξέφυγε ο ζωγράφος Μάρκος Καμπάνης. Επισκεπτόμενος για πρώτη φορά το 1991 το Άγιον Όρος, συγκινήθηκε. Και ήλθαν στην επιφάνεια της καλλιτεχνικής του ευαισθησίας τρόποι δουλειάς που τον προέτρεπαν να εκφρασθεί εικαστικά με τον πιο δικό του τρόπο… Άρχισε να δουλεύει και να σχεδιάζει χαρακτικά. Τα έργα αυτά, με την αγιορείτικη χροιά και το ήθος, θυμίζουν άσκηση, προσωπική ματιά και υπομονή εργόχειρου. Φέρουν στη μνήμη παλιά χαρακτικά και αγιορείτικες χαλκογραφίες, τότε που δεν υπήρχαν οι ευκολίες των μηχανικών αποτυπώσεων. Έτσι, νιώθεις πιο άμεσα ότι βρίσκεσαι στον χώρο της ιστορίας και στον πόνο της ζωής… Με τη λιτότητα του ασπρόμαυρου πάνω στο χειροποίητο χαρτί, παρουσιάζεται ψηλαφητά η ανεξίτηλη χάρη των ερειπίων, όπως και η αίσθηση του χρονικού και του φευγαλέου σε κτίρια γερά και καλοστεκούμενα. Το κτιστό και το άκτιστο περιχωρούνται συνευφραινόμενα. Τα ερείπια σώζουν την ιερότητα που μένει. Και τα καινούργια αναδίδουν τη σεμνότητα αυτού που βρίσκεται μέσα στον χρόνο και φεύγει.

Το μοναστήρι στον χρόνο

Η μονή είναι μετόχι της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους. Χτισμένη επάνω στο λόφο Κουρί, σε απόσταση 1 χλμ. δυτικά του χωριού Κορνοφωλιά, κοντά στο Σουφλί, το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά γιορτάζει και πανηγυρίζει στα Εννιάμερα της Παναγίας, δηλαδή στις 23 Αυγούστου.

Το καθολικό είναι τρίκλιτη, θολωτή βασιλική, με ενιαία στέγη. Επάνω από την κεντρική είσοδο του κυρίως ναού, η κτιτορική επιγραφή σε μαρμάρινη πλάκα πληροφορεί ότι το υπάρχον καθολικό κτίσθηκε στη θέση παλαιοτέρου, που ήταν σε κακή κατάσταση και εγκαινιάστηκε στις 15 Αυγούστου του 1857.

Ο χρόνος ανέγερσης δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένος. Φημολογείται ότι πηγαίνει πίσω τέσσερις με πέντε αιώνες. Στις αρχές του 18ου αιώνα, το μοναστήρι δόθηκε αρχικώς ανεπίσημα ως μετόχι στο Άγιον Όρος. Το 1747, μετά τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων του χωριού και με τις ενέργειες του μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Αυξεντίου, και του ηγουμένου της μονής, ιερομόναχου Αυξεντίου, πέρασε στην κυριότητα της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους, με πατριαρχικό σιγίλιο της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, επί πατριαρχίας Παϊσίου Β’. Το συγκεκριμένο σιγίλιο βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της Μονής Ιβήρων.

Στη μονή υπάρχει αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Πορταΐτισσας, καθώς και τα λείψανα του ποδιού του Αγίου Χαραλάμπους, τα οποία ήρθαν στην κατοχή του μοναστηριού μετά την παραχώρησή του στη Μονή Ιβήρων. Στους χρόνους της τουρκοκρατίας, το μοναστήρι κατέστη μεγάλο θρησκευτικό, πνευματικό και εθνικό κέντρο του Ελληνισμού της περιοχής. Η ανάμειξή του στους αγώνες για την απελευθέρωση ήταν έντονη  -μάλιστα, πολλοί μοναχοί έγιναν παράδειγμα θυσίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον ηγούμενο Πορφύριο, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1912 από τουρκικά στρατεύματα.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’70, εκεί υπήρχε ένα μόνο εκκλησάκι και ένας μικρός χώρος, για να μένουν οι μοναχές. Τώρα, συναντά κανείς μεγάλα κτίσματα, πρόσφατα ανακαινισμένα, ξενώνες για τους καλεσμένους, χώρους έκθεσης εργοχείρων και εκτάσεις με αμπέλια και οπωροφόρα δέντρα. Στο μοναστήρι σήμερα είναι εγκατεστημένη μια γυναικεία αδελφότητα, με ηγουμένη τη μοναχή Εφραιμία.

Η παράδοση για το όνομα

Η παράδοση που συνοδεύει την εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς με αυτήν γιορτάζει τόσο η Μονή Ιβήρων όσο και το συγκεκριμένο μετόχι στην Κορνοφωλιά. H εικόνα εμφανίστηκε, όπως θρυλείται, κατά το 1004, στα ανοιχτά της θαλάσσιας περιοχής της Μονής Ιβήρων. Όταν οι πατέρες πήγαν με τα πλοιάρια να την πάρουν, εκείνη απομακρυνόταν. Η Παναγία, σύμφωνα με την παράδοση, εμφανίστηκε σε έναν Ίβηρα γέροντα ασκητή, τον Γαβριήλ, και του έδωσε εντολή να περπατήσει πάνω στα κύματα, να πάρει την εικόνα και να τη βγάλει στην ξηρά.

Η εικόνα μεταφέρθηκε στο καθολικό, αλλά την επόμενη ημέρα βρέθηκε πάνω από την πύλη της μονής. Την παρέλαβαν και τη μετέφεραν στο καθολικό, αλλά το άλλο πρωί εμφανίστηκε στο ίδιο σημείο. Το γεγονός επαναλήφθηκε τρεις φορές. Με αυτόν τον τρόπο η εικόνα κατέστη φρουρός, φύλακας και Πορτάρισσα της Μονής Ιβήρων.

πηγή

Το 13 ετών παιδί με καρκίνο, μια αληθινή ιστορία από τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο...

Πρόκειται για ένα παιδί που προσβλήθηκε από καρκίνο 

σε ηλικία 13 ετών 

και τελικά πέθανε 

σε ηλικία 18 ετών...

Written by: I.K

 Ήταν ένα ζωηρό παιδί με όνειρα για την ζωή, με έντονη κοινωνική δραστηριότητα, το οποίο όμως κατά την διάρκεια τής αντιμετώπισης του καρκίνου βοηθήθηκε από την μάνα του και χρησιμοποίησε την νηπτική παράδοση της Εκκλησίας.

Την όλη περιπέτεια της ασθενείας περιγράφει η μάνα του σε βιβλίο που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Υπόσχεση». Πρόκειται για υπόσχεση που δόθηκε ανάμεσα σε αυτήν και τον γιό της, ώστε να καταγραφή η εμπειρία που έζησε με τον καρκίνο. Επιτρέψτε μου να κάνω μια αναφορά σε αυτό το σημαντικό γεγονός και το εκπληκτικό βιβλίο. Επειδή είστε νοσηλευτές και ασχολείσθε καθημερινά με τον πόνο, νομίζω ότι θα το εκτιμήσετε. Όπως γράφει η μάνα «από όσα συζητούσαμε, ήθελε κυρίως να αναφερθή στις εκπληκτικές αλλαγές που συντελούνται μέσα του».

Όταν το παιδί αρρώστησε στην ηλικία των 13 ετών άρχισε μια συναρπαστική περιπέτεια. Από την μια μεριά έπρεπε να αντιμετωπισθή η ασθένεια, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους, ιατρικές θεραπείες, εναλλακτικές θεραπείες, ψυχολογικές, διαλογισμός, από την άλλη μεριά έπρεπε νά αντιμετωπισθή ο ψυχικός πόνος και των δύο, αλλά κυρίως το πρόβλημα τούθανάτου που εμφανίσθηκε μπροστά τους.

Το παιδί «ήταν πανέξυπνο, ερευνητικό μυαλό, έψαχνε για τα πάντα και διψούσε για τη γνώση». Η μάνα «γαλουχήθηκε με το όραμα ν’ αλλάξει τον κόσμο. Η γενιά του Πολυτεχνείου, οι τελευταίοι μαρξιστές, πίστεψαν σ’ αυτό το δόγμα». «Με την έπαρση της αριστερής ιδεολογίας κάποτε, ήταν φουσκωμένη με οράματα, ιδέες, λύσεις».

Καί όταν ήλθε ο καρκίνος, εμφανίσθηκε και μια άλλη πραγματικότητα. Τό ερώτημα του παιδιού στην μάνα ήταν αδυσώπητο: «Τι γίνεται μετά το θάνατο;όλα τέλος;» Καί η μάνα του αισθάνθηκε να σπάζουν τα μούτρα της «όταν κατάλαβε το ατελές του συστήματος του κόσμου». 

Καί διηγείται: 

«Πως να τόν ικανοποιήσω με απαντήσεις ρηχές μέσα από την σφαίρα της λογικής και τον κόσμο του ορθολογισμού; Άθελά μου, εντελώς μηχανιστικά από τη δική μου πλευρά, του έστρεψα την προσοχή στην προσευχή. Έτσι, όπως θα έκανε η μάνα μου. Προσευχή για να τιθασεύσει τον αβάσταχτο πόνο. Καί τότε ο πόνος άρχισε να δουλεύει θεραπευτικά για την ψυχή του Βανή, ενώ εμένα απειλούσε να με συνθλίψει. Ο πόνος, αν δεν σε καταστρέψει, θα σε αναστήσει».

Η όλη περιπέτεια της ασθένειας ήταν συγκλονιστική. 

Η ίδια διηγείται:

«Η»εμπειρία» του καρκίνου που ζήσαμε, δεν ήταν απλά μια «κατάσταση» στη ζωή μας. Ήταν η ίδια η ζωή στην οριακή της πλευρά με το θάνατο. 

Από τις πρώτες μέρες το ίδιο το παιδί μου κοιτάζει κατάματα το ενδεχόμενο του θανάτου του και ρωτάει:

 «τι γίνεται μετά το θάνατο; 

Όλα τέλος;» 

Από εκεί και πέρα αρχίζει μία αναζήτηση στα τρίσβαθα του είναι μας. Η ερώτηση ήταν τέτοια που σχετιζότανε ουσιαστικά με το σκοπό της ύπαρξής μας.

Ήδη το νόημα της ύπαρξης για μένα είχε θρυμματιστεί. Με το χρόνο, διαπίστωσα ότι η επιστήμη, η ιατρική, όπως και τα διάφορα ψυχοθεραπευτικά και φιλοσοφικά ρεύματα, αδυνατούν να δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις σέ οριακά ζητήματα της ζωής και του θανάτου. Μού πήρε πολύ χρόνο επίσης να διαπιστώσω ότι, όσο και αν πασχίζουν η επιστημονική έρευνα, η εξέλιξη τής ιατρικής, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η παρουσία αναρίθμητων ψυχοθεραπευτικών συστημάτων, αδυνατούν να διαχειριστούν και νά απαντήσουν σε ζητήματα που άπτονται της ηθικής, της ελεύθερης βούλησης και του πόνου στη ζωή του ανθρώπου».

Η μάνα αγαπούσε μυστικά και αισθητά, ωθούσε το παιδί της στην προσευχή. Καί εκείνο ανταποκρινόταν με θαυμαστό τρόπο. Προσευχόταν, αναζητούσε τήν ησυχία. «Ανακάλυπτε τον εαυτό του. Προχωρούσε στην αυτογνωσία. Καθόριζε την ψυχή του, σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους γύρω του. Απελευθερωνόταν από μικρόψυχους κλυδωνισμούς και εξαρτήσεις. Προσπαθούσε ν’ αντέξει τόν εαυτό του, να τον κυριαρχήσει. Φαινόταν στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τους απανωτούς πόνους και τις δυσοίωνες διαγνώσεις. Πάσχιζε νά ελευθερωθεί».

«Η στάση του απέναντι στο καρκίνο ήταν ηρωική. Πάλη άνιση, αγώνας μέχρι το τέλος, αγόγγυστος και ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ.

Η υπομονή του δεν είχε κανένα στοιχείο ηττοπάθειας ή παραίτησης. Ήταν σκληρή αποδοχή της πραγματικότητας. Η υπομονή του, του έδωσε χρόνο και γαλήνη να στραφή στο πνεύμα του. Ανακάλυψε την προσευχή, σιωπηλά. Αυτή τον απογείωσε. Τον έκανε να ξεπεράσει τον εαυτό του, να βγεί έξω από τον εαυτό του. Μεταμόρφωσε τον χαρακτήρα του, την εγωπάθειά του. Τον οδήγησε ν’αγαπήσει δυνατά. Έφυγε σαν αετός, ελεύθερος!».

Κατά την διάρκεια της ασθένειας του καρκίνου ανακαλύφθηκε ένας άλλος κόσμος, μυστικός, πνευματικός. Γράφει η μάνα:

«Ο Μίνως (Βανής) είχε μάθει τους νόμους της σιωπής, την ευεργετική θεραπεία της ησυχίας. Ήξερε πότε ν’ αποσυρθεί, πότε να επικοινωνήσει. Αυτός και η μάνα του μιλούσαν και με τα βλέμματα. Εκείνη διάβαζε τα μάτια του. Γνώριζε τι συντελούνταν μέσα του. Δεν της επιτρεπόταν να παραβιάσει τήν ησυχία του. Ήξερε πότε θα του πιάσει την παλάμη να προσευχηθούν μαζί.Εκείνη την ιερή στιγμή, ο Μίνως (Βανής) δεν δυσανασχετούσε. Αντίθετα, το περίμενε. Ήξερε πότε να τον αφήσει μόνο, στην εντελώς προσωπική του «κοινωνία» με το Θεό. Ιερές στιγμές με ιδιαίτερο μυστικό, εκστατικό νόημα. Μετά τον παρακολουθούσε να βγαίνει μέσα από μια άλλου χαρακτήρα και πέραν της αισθητής φύσεως κατάσταση, με νού καθαρό σαν κρύσταλλο,ενωμένο με την καρδιά. Απαλλαγμένο από τις απαιτήσεις αυτού του κόσμου,αποδεσμευμένο από τη φαντασία και τη γνώση. Απελευθερωμένο από τα δεσμά αυτής της ζωής και τα ζητήματα που μας καίνε. Ο νούς ολοφάνερα είχε συναντήσει κάτι ανώτερο, είχε συνδεθεί με την αληθινή γνώση. Την τέλεια γνώση. Γι’ αυτό παρέμενε ατάραχος, σίγουρος, γαλήνιος, χωρίς καθημερινούς συλλογισμούς, χωρίς το φόβο του θανάτου. Η μάνα του τον έβλεπε με θαυμασμό για τη δύναμη ψυχής που εξέπεμπε, για τον τρόπο με τον οποίο της μιλούσε, για μια ενέργεια εσωτερική, άλλου βεληνεκούς, ακατανόητη».

Η οικογένεια χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες που δίνει η ιατρική επιστήμη, αλλά και οι εναλλακτικές θεραπείες έδωσε την δυνατότητα να γίνουν διάφορες εσωτερικές διεργασίες. Γράφει:

«Όντως όμως απαλλαγμένος από τις φρικτές σωματικές οδύνες, ο νούς του παρέμενε ειρηνικός και έψαχνε προσευχόμενος. Δεν ικανοποιούνταν από τις λογικές απαντήσεις και τον παρακολουθούσα να αποζητά την ησυχία πολλές φορές και μετά να επιστρέφει στη φυσιολογική ζωή ήρεμος, δημιουργικός, δυνατός.

Συγκεντρωνότανε σίγουρα σε μια προσωπική ενδοσκόπηση και πήγαινε παραπέρα. Ακολουθούσε με καθαρή καρδιά πνευματικά μονοπάτια,αναζητώντας την πηγή που θα του πρόσφερε την αληθινή γνώση. Ο Βανής ανέπτυξε μια εκπληκτική εσωτερική διαύγεια και πρέπει να άρχισε μέσα του μια σπάνια εσωτερική διεργασία. Είχε μια καθαρή συνειδητότητα για τήν ασθένειά του, τον κόσμο, όσα συνέβαιναν γύρω του, για το Θεό. Έδειχνε ακλόνητος από τις υποτροπές και τα βάσανά του. Ο νούς του ήταν καθαρός,υγιής, χωρίς αλλοιώσεις με απωθημένες επιθυμίες ή άλυτα προβλήματα.Απαλλαγμένος από τις δυσκολίες και πάνω απ’ όλα από το φόβο. Το σώμα του ήταν άρρωστο ο νούς του όμως και η καρδιά του δεν αρρώστησαν. Την αλλαγή του αυτή δεν την ομολογούσε ούτε είχε φαίνεται την ανάγκη να την συζητάει. Τις σκέψεις του όμως τις έγραφε. Καί βέβαια μόνο μια μάνα μπορεί να αισθανθεί καί να καταλάβει ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στο παιδί της».

Μετά την περιπέτεια αυτή η μάνα κατάλαβε την αξία του πόνου, όταν οδηγήται ο άνθρωπος στην νοερά προσευχή. «Οι άνθρωποι, οι ασθενείς οι πολύ πονεμένοι, που καταφέρνουν και επιτυγχάνουν, μέσω της νοεράς προσευχής, αυτήν την ένωση, μεταμορφώνονται σ’ άλλου είδους ανθρώπων. Αλλά αυτό γίνεται μέσα από τον πολύ πόνο. Μόνο ο αβάσταχτος, ο βαθύς πόνος φέρνει τήν αναγέννηση, το νέο άνθρωπο».

Η μάνα αυτή και μετά τον θάνατο του παιδιού της ανακάλυψε «τη δυνατότητα θεραπείας του νού που είναι δυνατόν να επιτευχθεί, μόνον όταν ο νούς του ανθρώπου «αποκαλυφθεί»». Αυτό γίνεται με την «αδιάλειπτη μνήμη του Θεού», όταν ο νούς του ανθρώπου «είναι συνδεδεμένος μέσω της νοεράς προσευχής με το Θεό, όπως λένε οι νηπτικοί πατέρες του Χριστιανισμού». Έμαθε «ότι το βασικό πρόβλημα στην ζωή μας είναι η ασθένεια του νού»· ότι η ψυχή του ανθρώπου εκτός από την λογική ενέργεια έχει και την νοερά ενέργεια καίότι καλλιεργούμε «έντονα τη λογική» και αναπτύσσουμε «υπερβολική δράση» και ότι «έχουμε παραμελήσει την άλλη ενέργεια της ψυχής, το νού, που είναι το κέντρο ύπαρξης του ανθρώπου». Γνώρισε «τη θεραπευτική αγωγή που έχει οΧριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθόδοξη Διδασκαλία και παράδοση των νηπτικών πατέρων της πίστης μας, κάτι που σήμερα έχει χαθεί», «το θεραπευτικό χαρακτήρα και τη σωτηριολογική σημασία που έχει η Χριστιανική πίστη, που είναι αποκεκαλυμμένη πίστη», ότι εκτός από τους φυσικούς νόμους «που προάγουν το φυσικό υλικό κόσμο και που αποδεικνύονται συνεχώς ανεπαρκείς να επιλύσουν λεπτότερα θέματα, όπως προανέφερα, ηθικής, ζωής, θανάτου», «πρέπει να υπάρχουν και πνευματικοί νόμοι που λειτουργούν και ρυθμίζουν την υλική με την πνευματική μας υπόσταση».

Το σημαντικό είναι ότι το παιδί είχε έναν ήρεμο θάνατο, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η ίδια η μάνα μετέτρεψε τον πόνο της σε ελευθερία,αγάπη και δημιουργικότητα…

Πολλοί άνθρωποι σήμερα, ακόμη και Κληρικοί που ζούν στην Εκκλησία,έχουν μια κακή αντίληψη για την Εκκλησία. Άλλοι την εκλαμβάνουν ως μια Θρησκεία που ικανοποιεί τα θρησκευτικά συναισθήματα των ανθρώπων, άλλοι την θεωρούν ως ένα ιδεολογικό σύστημα που αντιτάσσεται σε άλλα ιδεολογικά συστήματα, άλλοι ως μια κοινωνική οργάνωση που ασχολείται μόνον για τήν αντιμετώπιση διαφόρων κοινωνικών αναγκών. Όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει πολλές θεραπευτικές δυνατότητες που παραμένουν άγνωστες ήαναξιοποίητες, κυρίως δίνει νόημα στην ζωή των ανθρώπων, θεραπεύει τόν εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, και κάνει τον άνθρωπο να αντιμετωπίζη σωστά όλα τα προβλήματά του και να υπερβαίνη και αυτόν τον θάνατο. Τον θάνατο ή μπορεί να τον αγνοήση κανείς ή να βρεθή κάτω από την ασφυκτική πίεσή του ή να τον υπερβή, να νικήση τον φόβο που προξενεί. Η Εκκλησία αποβλέπει σε αυτό το τελευταίο, στην υπέρβαση του φόβου του θανάτου και αυτού του ιδίου του θανάτου…

από το βιβλίο

του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Ενιαύσιον 2013

εκδ. Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου

σελ. 165-170

imverias.blogspot.gr

http://greekpress.gr/

Πώς μαθαίνουν οι Ιάπωνες μαθητές να σέβονται το σχολείο τους...

Σχολείο Ευρωπαϊκής χώρας του 21ου αιώνα

Το υποχρεωτικό μάθημα Soji No Jikan

Στο σχολείο υπάρχουν πολλά βασικά μαθήματα που κάνουν τα παιδιά, Μαθηματικά, Γλώσσα, Ιστορία κλπ.,  υπάρχουν όμως και μαθήματα επιλογής που τα παιδιά μπορούν να επιλέξουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους κυρίως στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και αυτό συμβαίνει, σε γενικές γραμμές, παγκοσμίως. 

Μαθαίνω όμως, ότι στην Ιαπωνία υπάρχει ένα μάθημα που όλα τα παιδιά Δημοτικών και Γυμνασίων είναι υποχρεωμένα να παρακολουθήσουν: το Soji No Jikan. 

Το Soji No Jikan δηλ.  "Η ώρα της καθαριότητας", είναι έναδιάστημα 15 λεπτών  στο οποίο οι μαθητές καθαρίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας. Και να πώς έχει το πρόγαμμα: αφού οι μαθητές φάνε το γεύμα τους, έχουν 30 λεπτά ελεύθερα για να παίξουν. Όταν τελειώσει αυτός ο χρόνος ακούγεται μία συγκεκριμένη μουσική από τα μεγάφωνα του σχολείου και όλα τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι ξεκινά ο χρόνος του Soji No Jikan, συνήθως 1:30 - 1:45 μ.μ. 

Συγκεντρώνονται λοιπόν, στις ομάδες τους και στις αίθουσες που έχουν αναλάβει και αρχίζουν το καθάρισμα για ένα τέταρτο. Και καθαρίζουν όλο το σχολείο, όχι μόνο τις αίθουσές τους. Δηλ. υπάρχουν ομάδες που αναλαμβάνουν να καθαρίζουν το γήπεδο, τις τουαλέτες, την πισίνα, τα τζάμια, τους διαδρόμους κλπ. Κάθε παιδί που έρχεται στο σχολείο έχει τα δικά του εργαλεία καθαριότητας: κουρέλι, ξεσκονόπανο, σκούπα. Τώρα θα ρωτήσετε το κουρέλι τι χρειάζεται. Μα για το σφουγγάρισμα φυσικά! Γιατί στα Ιαπωνικά σχολεία το σφουγγάρισμα δε γίνεται με σφουγγαρίστρες, αλλά με κουρέλι και στα τέσσερα!

Το υποχρεωτικό μάθημα του Soji No Jikan διδάσκεται στην Ιαπωνία για ένα συγκεκριμένο λόγο: θέλει να διδάξει σε μικρά και μεγάλα παιδιά την υπευθυνότητα, την εκτίμηση, τη φροντίδα, την υπερηφάνεια και το σεβασμό που θα πρέπει να επιδεικνύουν για τις εγκαταστάσεις που έχουν το προνόμιο να χρησιμοποιούν.  Και φυσικά το συγκεκριμένο μάθημα έχει την απόλυτη αποδοχή των γονέων. 

 

Σαφώς υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική διαφορά ανάμεσά μας. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εδώ, αν βάζαμε τα παιδιά ένα τέταρτο πριν σχολάσουν, να καθαρίσουν όλα όσα είχαν λερώσει από το πρωί στο σχολείο τους.
πηγή 

Κρύψου...

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Παραδοχή αρχισυντάκτη δελτίου ειδήσεων: «Ψάχνουμε στους πρόσφυγες να βρούμε οικογένειες με παιδάκια για να συγκινήσουμε τον κόσμο, ενώ οι περισσότεροι που έρχονται είναι νεαροί, καλογυμνασμένοι, μοναχικοί άντρες»

Το "Tagesschau" και το "Tagesthemen", δύο μεγάλα γερμανικά ειδησεογραφικά δελτία του ARD, του πρώτου κρατικού τηλεοπτικού καναλιού της Γερμανίας, δεν δίνουν πάντα την ακριβή εικόνα των προσφύγων που έρχονται στη Γερμανία. Αυτό παραδέχτηκε ο Kai Gniffke, αρχισυντάκτης του News ARD.

Μιλώντας με εμπειρογνώμονες της βιομηχανίας στο Αμβούργο, ο Gniffke είπε: «Όταν οι εικονολήπτες βιντεοσκοπούν πρόσφυγες, ψάχνουν για οικογένειες με μικρά παιδιά και μεγάλα μάτια κουταβιού».

Αλλά το γεγονός είναι ότι «το 80 τοις εκατό των προσφύγων οι νέοι, καλογυμνασμένοι, μοναχικοί άντρες».

Αντιθέτως, η φωτογραφία που συνοδεύει το ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες , είναι συχνά μια «οικογενειακή φωτογραφία». Αυτό πρέπει να αλλάξει με σαφήνεια.

«Πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι στο θέμα, έτσι ώστε η επιλογή των εικόνων να μην επικεντρώνεται πάρα πολύ στα παιδιά», είπε ο αρχισυντάκτης στο FOCUS.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

Η μονομέρεια των ΜΜΕ (ή η ψευτιά των ΜΜΕ κατά άλλους) αποδεικνύεται και με στατιστικό τρόπο.
Πιο συγκεκριμένα, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα ενός δημοσιογράφου που εξέτασε τις ειδήσεις για τα μη επανδρομένα αεροσκάφη των Αμερικανών που έκαναν επιθέσεις στην Υεμένη και στο Πακιστάν. Βρήκε ότι οι κορυφαίες εφημερίδες Ουάσιγκτον Ποστ και Τάιμς της Νέας Υόρκης συστηματικά απέκρυπταν τον αληθινό αριθμό των νεκρών από τις επιθέσεις αυτές. (Πηγή: sputniknews)
Στο παρόν θέμα του ΚΟ, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα, διότι ακόμη και τα επίσημα στοιχεία του λιμενικού για τους λαθρομετανάστες είναι ανακριβή. Το ίδιο και τα στοιχεία από τις μεγάλες "σοβαρές" εφημερίδες.
Αρκετές φορές οι εφημερίδες αναφέρονται π.χ. σε διασώσεις και όχι στις ασφαλείς αποβιβάσεις!
Έτσι, διαβάζουμε π.χ. ότι διασώθηκαν 10 πρόσφυγες στα παράλια του τάδε νησιού. Επιμελώς όμως οι εφημερίδες δεν αναφέρουν ότι αποβιβάστηκαν 10.000 άνθρωποι στο ίδιο νησί την ίδια περίοδο, αριθμός που έχει επίσης μεγάλη σημασία. Από τον αριθμό αυτόν εξαρτάται το κόστος των ναύλων για τη μεταφορά τους στον Πειραιά, τη σίτησή τους, τη στέγασή τους, την περίθαλψή τους, κλπ., κόστος που πληρώνουμε εσείς και εγώ και με πολλούς τρόπους.
Τελικά ζούμε μέσα στα ψέμματα των δημοσιογράφων, αν το σκεφτείς καλά.
Και το ερώτημα που τίθεται αβίαστα είναι: Σε ποιόν ανήκουν οι εφημερίδες; 

πηγή 

Η προσευχή των γραμμάτων...

Άλφα για να Αγαπάω
Βήτα για να Βοηθώ
Γάμα για να Γαληνεύω
Δέλτα για να Δεηθώ
Έψιλον ο Εξομολόγος
Ζήτα όπως η Ζωή
Ήτα όπως η Ηρεμία
Θήτα όπως λέω Θεός
Ιώτα όπως Ιησούς
Κάπα για να Κοινωνάω
Λάμδα για να Λυτρωθώ
Μι για να Μετανοώ
Νι όπως Ο Ναός
Ξι θα πει πως δεν Ξεχνάω
Όμικρον Ορθοδοξία
Πι όπως η Παναγία
Ρο όπως η Ρωμιοσύνη
Σίγμα όπως ο Σταυρός
Ταυ όπως η Ταπεινώτης
Ύψιλον η Υπακοή
Φι έχει το Φως το Άγιο
Χι έχει ο Χριστιανός
Ψι όπως το Ψαλτήρι
και Ωμέγα η Ωραιότης..

Τσίπρας ή Σόιμπλε;

 

Του Κώστα Στούπα

Στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν όσοι δεν μας λένε ευχάριστα νέα, όσοι δεν μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Αυτός είναι ο λόγος που ο Σόιμπλε και η Μέρκελ έχουν καταστεί μισητά πρόσωπα για την ελληνική κοινωνία.

Καθώς η δράση φέρνει αντίδραση εκατέρωθεν η κατάσταση από ένα σημείο και πέρα έχει περιπλακεί ανεξέλεγκτα.  

"Γιατί μας επιβάλλουν μια λιτότητα για να κερδίζουν αυτοί", έλεγε η λαϊκή αφήγηση της (πρώην αντιμνημονιακής) παλαβής δεξιάς και αριστεράς που μόλις έγιναν εξουσία τρίβονται σαν κουτάβια στα πόδια της γερμανικής ηγεσίας προκειμένου να εξασφαλίσουν την αποδέσμευση κάποιας δόσης δανεικών, συνεχίζοντας να γουργουρίζουν προκειμένου η εσωτερική  κατανάλωση να το εκλάβει ως διαπραγματευτικό γρύλισμα.

Κι όμως ο Σόιμπλε έχει δίκιο, κανένας από τους πολιτικούς που πέρασαν και βρίσκονται στην ηγεσία της χώρας δεν ήθελε τις μεταρρυθμίσεις που θα την βγάλουν από την κατάσταση να παράγει μόνο χρέη.

Ο Σαμαράς ενδεχομένως να ήξερε τι πρέπει να γίνει για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, αλλά είναι αμφίβολο αν ήθελε να αποχωριστεί το κόμμα του και την πελατειακή του βάση και να ανασυντεθεί σε μια καινούργια. Αμφίβολο είναι επίσης αν μπορούσε να διαχειριστεί τη σύγκρουση με τις κοινωνικές ομάδες και να αναδείξει σε 2-3 χρόνια μια νέα κοινωνική σύνθεση που στήριζε τις μεταρρυθμίσεις.

Το αποτέλεσμα έδειξε πως τουλάχιστον δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το σχέδιο. Αν υπήρχε κάποιο βιώσιμο σχέδιο σε μια οικονομική κατάσταση που ναι μεν παρήγαγε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά και παρήγαγε και 1 με 1,5 δισ. ευρώ ανεξόφλητες οφειλές το μήνα;

Η αποπομπή του Αδώνιδος Γεωργιάδη από το Υπουργείο Υγείας κατά τρόπο ανάλογο της αποπομπής του Αλέκου Παπαδόπουλου αρκετά χρόνια νωρίτερα καταδεικνύουν ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα, αλλά ενδεχομένως και το σθένος και τη βούληση των εκάστοτε πρωθυπουργών. Η στήλη έγκαιρα είχε διαγνώσει την κατάληξη.
Ο Σαμαράς ήξερε τι πρέπει να γίνει και είναι αμφίβολο αν ήθελε και  αποδείχτηκε πως δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη μεταρρύθμιση.

Ο Τσίπρας ούτε ξέρει τι πρέπει να γίνει, ούτε θέλει να γίνουν μεταρρυθμίσεις γιατί εκπροσωπεί ακόμη τον πιο σκληρό πυρήνα του πελατειακού κράτους και της διαπλοκής, αλλά ενδεχομένως να μπορεί να διαχειριστεί τις αντιδράσεις που θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις.

Μοιραία η χώρα κινείται ως καρκινοπαθής από νοσοκομείο σε νοσοκομείο δοκιμάζοντας διάφορα άσχετα σχήματα χημειοθεραπείας από τα οποία δεν ολοκληρώνει κανένα, γιατί κατά καιρούς ακολουθεί διάφορους κομπογιανίτες με ματζούνια και θαυματουργά οστά.

Το μόνο που κερδίζει η χώρα είναι επιπλέον χρόνο ταλαιπωρίας και μεγαλύτερης έντασης πόνο.

α) Αν η Ελλάδα στις αρχές του 2010 αντί των μνημονίων είχε επιλέξει να μειώσει δραστικά το δημόσιο και όσο είχε απομείνει, να το επανιδρύσει εκ του μηδενός.

β) Αν είχε δώσει μια ριζική λύση στο ασφαλιστικό.

γ) Αν είχε μειώσει τη φορολογία και είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις σταθερότητας της φορολογικής πολιτικής.

δ) Αν είχε αναδιοργανώσει τη δικαιοσύνη έτσι ώστε σε λίγους μήνες να τελεσιδικεί μια οποιαδήποτε υπόθεση και όχι να μην υπάρχει ουσιαστικά οργανωμένο σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα.

ε) Αν είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο φιλικό προς τις επιχειρήσεις και σε πέντε χρόνια είχε προσελκύσει 50 δισ. επενδύσεις.

Αν είχαν γίνει αυτά, τώρα τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά: 

Οι συνταξιούχοι δεν θα αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο σε λίγους μήνες να πάνε στις τράπεζες και να βρουν έναντι και των μειωμένων συντάξεων.

Οι άνεργοι δεν θα συνέχιζαν να αυξάνονται και οι μισθοί να μειώνονται.

Η Ελλάδα δεν θα κινδύνευε σε λίγους μήνες πάλι εντός του 2016, όπως το καλοκαίρι του 2015, να βρεθεί εκτός ευρώ.

Οι Έλληνες αντιπαθούμε όποιον μας λέει την αλήθεια, όπως την λέει ο Σόιμπλε όταν λέει πως είμαστε ένας μεγάλος λαός που δεν έχει κράτος.

Όλοι το γνωρίζουμε πως το δημόσιο έχει δομές αφρικανικού κράτους  και αυτό συμβαίνει για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των λίγων της κομματοκρατίας σε βάρος των πολλών.

Είναι οδυνηρό και μας πονάει όταν αναδεικνύουν και επιδεικνύουν δημόσια οι ξένοι τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Πιο οδυνηρό είναι όμως αντί να τους κάνουμε να καταπιούν τη γλώσσα τους με τη διόρθωση και τη βελτίωση, να περιοριζόμαστε σε φωνασκίες και ύβρεις σαν οι μαχαλόμαγκες του παγκόσμιου χωριού.

Θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσουμε οι Έλληνες αν σαν λαός θα είχαμε καλύτερη τύχη στον παγκόσμιο καταμερισμό οικονομικής και πολιτικής ισχύος, τηρουμένων των μεγεθών μας βέβαια, υπό την ηγεσία πολιτικών όπως ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, η Φώφη, ο Τσακαλώτος...  και γενικώς στομάτων που επαναλαμβάνουν συνεχώς πως λεφτά υπάρχουν ή πολιτικών όπως ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο Σρέντερ ή έστω ο Ραχόι και ο Ρέντσι, που λένε πως λεφτά δεν υπάρχουν;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
πηγή

Ελληνικό μικρό οικολογικό ελαιοτριβείο

Eλαιοτριβείο "τσέπης" - Παγκόσμια πατέντα Ηρακλειώτη

Του Χριστόφορου Παπαδάκη

Το πρώτο ατομικό, μικρό οικολογικό ελαιουργείο στον κόσμο, "η φάμπρικα" όπως λέγεται, είναι πλέον γεγονός και ανήκει σε Ηρακλειώτη κατασκευαστή, που πρωτοπόρησε καταφέρνοντας να κατασκευάσει τη μονάδα αυτή, παράγοντας το ελαιόλαδο παραδοσιακά με τη μέθοδο της πίεσης και από τα υποπροϊόντα της ελιάς να παράγεται βιομάζα, αποφεύγοντας έτσι την όποια επιβάρυνση του περιβάλλοντος.
Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά από ατομικά ελαιοτριβεία που έχουν κατασκευάσει οι Ιταλοί, αφού λειτουργούν όπως τα κανονικά, με τη φυγόκεντρο δύναμη, όπως εξηγεί στη "Νέα Κρήτη" ο Μηνάς Καμπιτάκης, αποκαλύπτοντας δημόσια τη σημαντική του εφεύρεση, που από φέτος είναι πλέον στη διάθεση των ελαιοπαραγωγών!
Σε παγκόσμια κλίμακα πρόκειται για το πρώτο οικολογικό μικρό και μεσαίο λαιοτριβείο, που αποτελεί ένα απίστευτο εργαλείο κυρίως για ελαιοπαραγωγούς με μεγάλες ποσότητες ελαιοκάρπου, που πλέον θα μπορούν να παράγουν το ελαιόλαδό τους μόνοι τους, αποφεύγοντας τις επανειλημμένες μεταφορές ελαιοκάρπου στα ελαιουργεία και βέβαια τις ατέλειωτες ώρες αναμονής και ξενυχτιού για να "αλέσουν" και να επιβλέψουν τη διαδικασία παραγωγής του ελαιολάδου τους. Δε χρειάζονται χώρους. Το μικρό ελαιουργείο είναι έκτασης μόλις 2 τετραγωνικών και το μεσαίο 6.
Η εφημερίδα μας, μόλις πληροφορήθηκε την ύπαρξη της πατέντας, επισκέφτηκε το εργοστάσιο του Μηνά Καμπιτάκη στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου και κατέγραψε όλα τα στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας του ατομικού ελαιουργείου, που έχει παραχθεί σε δύο μεγέθη. Το μικρό μέγεθος στοιχίζει μόλις 12.000 ευρώ και το μεγάλο 20.000 ευρώ, που ως κόστος για τους μεγαλοπαραγωγούς, ή για παραγωγούς που θα μπορούσαν να συνεργαστούν και να το επιμεριστούν για να αλέθουν τις ελιές τους σε κοινό χώρο, δε θεωρείται καθόλου απαγορευτικό.
«Το λάδι που παράγεται από αυτό το ελαιουργείο», τονίζει ο κ. Καμπιτάκης, «είναι πυκνό σαν μέλι. Γιατί τα καλά χαρακτηριστικά δεν έχουν φύγει όπως γίνεται με τη φυγόκεντρο δύναμη. Όλα τα καλά συστατικά του λαδιού είναι βαριά. Όταν τα βάζεις λοιπόν σε ένα μηχάνημα που παίρνει 7.000 στροφές, όλα αυτά θα πάνε μαζί με το νερό. Και το λάδι που θα μείνει θα είναι πολύ λεπτό, όπως γίνεται με τη φυγοκέντριση. Το ατομικό ελαιουργείο λειτουργεί με πίεση και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τα μεγάλα ελαιουργεία», όπως λέει. «Αλλά δεν είναι η πίεση, όπως ήταν παλιά οι μποξάδες, που υπήρχαν μικροοργανισμοί. Εδώ είναι καθαρό το λάδι, με συνεχή ροή, και δεν υπάρχει πρόβλημα μόλυνσης»...
Τρόπος λειτουργίας
Υπάρχει ένα αναβατόριο, που ανεβάζει τις ελιές. Το μικρό ελαιουργείο χωράει 200 κιλά ελιές την ώρα και το μεσαίο 350 κιλά την ώρα. Την ίδια ποσότητα αλέθει και ο σπαστήρας. Υπάρχει ένας μαλακτήρας που παίρνει και μαλάσσει αυτά τα 200 κιλά. Το πρώτο ζυμάρι που παράγεται πηγαίνει σε πιεστήριο, που λειτουργεί με φυσική πίεση. Το πιεστήριο πιέζει τη μάζα της ελιάς και βγάζει από την κάτω μεριά τα υγρά και το λάδι μαζί. Αυτά τα παίρνει μία αντλία και τα βάζει σε ένα δοχείο ανοξείδωτο πάντα από τον πάτο, για να γίνεται το καταστάλαγμα του λαδιού με φυσικό τρόπο.
Όταν γεμίσει λοιπόν αυτό το δοχείο, κάτι που φαίνεται από τον υαλοδείκτη, ενεργοποιείται ένα φλοτέρ. Ο χειριστής ανοίγει τη βρύση για να πάρει το λάδι. Αυτό που παίρνουμε είναι το λάδι από την πάνω μεριά, που είναι καθαρό. Όταν διαπιστώσει ο χειριστής ότι το λάδι σκουραίνει, τότε κλείνει και πάλι τη βάνα και βάζει καινούργια ποσότητα περιμένοντας να κατασταλάξει. Αυτός είναι ο διαχωριστής ο οικολογικός. «Αυτός είναι ο φυσικός τρόπος που χρησιμοποιούσαν παλιά οι φάμπρικες για να καθαρίζουν το λάδι», λέει ο Μηνάς Καμπιτάκης.
Λιγότεροι κίνδυνοι - Τα πλεονεκτήματα της φάμπρικας
Ο Μηνάς Καμπιτάκης αναφέρεται και σε άλλα πλεονεκτήματα που έχει ένας ελαιοπαραγωγός εγκαταλείποντας τον παραδοσιακό τρόπο έκθλιψης του ελαιοκάρπου. «Το πρώτο είναι ότι δε χρειάζεται να ξενυχτάει πλέον για να παράγει το λάδι του. Το δεύτερο είναι ότι θα αποφεύγει φαινόμενα όπως να μολύνεται το δικό του λάδι από το λάδι που είχε παράγει ο προηγούμενος από σαπισμένες ελιές. Και το τρίτο θέμα είναι ότι στα φυγοκεντρικά δεν μπορεί να καταλάβει ούτε ο παραγωγός, ούτε ο ελαιουργός πότε θα γίνει μια ζημιά από διακοπή ρεύματος ή από άλλη αιτία και να χαθεί ποσότητα από το παραγόμενο ελαιόλαδο»...
Καταλήγοντας, ο κατασκευαστής μας είπε ότι υπάρχουν διάφορες κατηγορίες παραγωγών, από τον ερασιτέχνη που από χόμπι θέλει να βγάλει το δικό του εμφιαλωμένο λάδι και να το διακινήσει στους φίλους του, μέχρι το μεγαλοπαραγωγό επαγγελματία. «Αν ένας παραγωγός δε θέλει να αναλάβει το κόστος, υπάρχουν και οι λύσεις παραγωγών που μπορούν να συνεργάζονται μεταξύ τους αλέθοντας σε ένα τέτοιο ελαιουργείο από κοινού τις ελιές τους», επισημαίνει και τονίζει ότι για την κατασκευή της "φάμπρικας" εργάστηκε σκληρά τρία χρόνια και πέρυσι την ολοκλήρωσε δοκιμάζοντας με επιτυχία τη λειτουργία της.

Πηγή