... έτσι, είναι φυσικό η οργή που έχουν μέσα τους, μόλις συναντήσει την Εκκλησία στην πορεία της, να ξεσπά εναντίον της.

 

Η Εκκλησία κηρύττει στον κόσμο την αγάπη του Χριστού και καλεί όλους στο πλήρωμα της θείας ζωής, αλλά οι άνθρωποι δεν εννοούν την κλήση αυτή και την απορρίπτουν. Καλώντας όλους να τηρούν την εντολή του Χριστού, «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», η Εκκλησία στέκεται στη μέση όλων των εχθρικών δυνάμεων. Έτσι, είναι φυσικό η οργή που έχουν μέσα τους, μόλις συναντήσει την Εκκλησία στην πορεία της, να ξεσπά εναντίον της. Και η Εκκλησία που πεαγματοποιεί το έργο του Χριστού επι της γης, δηλαδή τη σωτηρία όλου του κόσμου, δέχεται συνειδητά επάνω της το βάρος της γενικής οργής, όπως και ο Χριστός σήκωσε επάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου. Και αν ο Χριστός στον κόσμο αυτό της αμαρτίας διώχθηκε και έπρεπε να πάθει – «παθητός ο Χριστός» (Πραξ κς΄ 23) – τότε και η αληθινή Εκκλησία του Χριστού αναπόφευκτα θα διωχθεί και θα υποστεί μαρτύριο. Αυτό είναι πνευματικός νόμος της εν Χριστώ ζωής, για τον οποίο μίλησε και ο ίδιος ο Κύριος και οι Απόστολοι ̇ και ο θεσπέσιος Παύλος τον εξέφρασε κατηγορηματικά με αυτά τα λόγια: «Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

«Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλίας 2005

 

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ "Ν"

 

 

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Όσο να μάθουμε καλά τον σχετικό κανόνα της νέας γραμματικής, για το πότε διατηρείται και πότε κουτσουρεύεται το τελικό "ν", ας προσέχουμε λίγο την προφορά κι ας το διατηρούμε, όταν γίνεται χασμωδία ή να το κουτσουρεύουμε όταν δεν υπάρχει κίνδυνος χασμωδίας.

Δεν μπορείς να κόψεις το τελικό ¨ν" και να πεις "πάω στη Αθήνα". Βέβαια για να αποφύγουν τη χασμωδία οι νεόελληνες κόβουν ολόκληρο το άρθρο "πονάει κεφάλι,κόβει κεφάλι" κι ακούς εκείνα τα φριχτά "πάω Αθήνα" ή "είμαι Αθήνα".

Αλίμονο , όμως , το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Το τελικό "ν" πολιτικοποιήθηκε και κανείς δεν μπορεί να είναι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή "ιν" χωρίς να καταδιώξει μέχρι θανάτου το μισητό ¨ν" και κανείς δεν πρέπει να ελπίζει ότι τα παιδιά του θα βρουν μια θέση στον ήλιο, αν δεν μισήσει το τελικό "ν".

"Λαός που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του, θα χάσει και την πατρίδα του" (Κομφούκιος)
Σαν τους νεοέλληνες, που όχι μόνο ξέχασαν την ετυμολογία της γλώσσας τους, αλλά ούτε και τη διδάσκουν καν στα παιδιά τους.

Γιατί πονάω τη γλώσσα; Λες κι είναι δική μου αποκλειστικά και δεν είναι κοινή σε όλους. Δεν μπορώ να καταλάβω την αδιαφορία για τη γλώσσα. Η αδιαφορία, έλεγε ο Σεφέρης, είναι ύπνος. Μήπως νομίζουν ότι η γλώσσα είναι του ελληνικού κράτους. Η γλώσσα είναι του λαού, που έχει το προνόμιο να έχει μητρική του γλώσσα την Ελληνική!

πηγή 

ΤΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ» ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το άγχος του διαμελισμού της Τουρκίας επανέρχεται όπως φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο. Έτσι, άλλο ένα επώνυμο και πολύ γνωστό πρόσωπο στην Τουρκία βγήκε δημόσια να διακηρύξει ότι η χώρα του αναμένεται να διασπαστεί τα επόμενα χρόνια με όλες τις φοβερές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Πρόκειται για τον πολύ γνωστό και παλαίμαχο Τούρκο δημοσιογράφο, Fatih Altaylı, της εφημερίδας Habertürk, ο οποίος εκτός από την αρθογραφία του στην εφημερίδα έχει και πολιτική τηλεοπτική εκπομπή στο ομώνυμο ειδησεογραφικό τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι. Ο Fatih Altaylı σε ένα καινούργιο άρθρο του «φωτιά», υποστηρίζει ότι έχουν αρχίσει οι διαδικασίες διάσπασης και διαμελισμού της Τουρκίας, στην αρχή το λιγότερο σε δυο κομμάτια.
Η αρχή αυτής της διαδικασίας που μπορεί να διαρκέσει έως και δέκα χρόνια, όπως υποστήριξε ο Τούρκος αρθρογράφος, έγινε με την ντεφάκτο δημιουργία ανεξαρτήτου κουρδικού κράτους το οποίο είναι μια από τις «παράπλευρες επιπτώσεις» των πολεμικών συγκρούσεων  με τους Τζιχαντιστές.

Αλλά ο Fatih Altaylı δεν είναι ο πρώτος επώνυμος Τούρκος που το τελευταίο χρονικό διάστημα προβλέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την διάσπαση της Τουρκίας. Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Μάρτιο ο πολύ γνωστός Τούρκος ιστορικός, Halık İnalcık, είχε δηλώσει ότι η επαναφορά της χερσονήσου της Κριμαίας στην Ρωσία μετά την γνωστή κρίση που ξέσπασε στην Ουκρανία, είναι το πρώτο σημαντικό βήμα για την αναμενομένη κάθοδο και κατάληψη από τους Ρώσους του Βοσπόρου και στη συνέχεια των στενών του Ελλησπόντου, γεγονότα που θα έχουν σαν συνέπεια την διάλυση της Τουρκίας. Ο Halık İnalcık επισήμανε τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει η Τουρκία από αυτές τις εξελίξεις και ισχυρίστηκε ότι η ουκρανική κρίση έχει σαν βασικό στόχο την ίδια την Τουρκία και την παρουσία της Τουρκίας στην Μαύρη Θάλασσα και κυρίως στην τουρκική κυριαρχία των Στενών και του Βοσπόρου. Όπως τόνισε στις δηλώσεις του, ο βασικός στόχος των Ρώσων είναι η Κωνσταντινούπολη, η τσαρίδα των πόλεων και ο Βόσπορος, το παλιό όνειρο των Ρώσων από την εποχή  των Τσάρων Ο Τούρκος ιστορικός έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την Τουρκία, καταλήγοντας πως η ουκρανική κρίση θα έχει σαν μεγαλύτερο θύμα όχι κανένα άλλο, αλλά την ίδια την Τουρκία, μια Τουρκία που σήμερα σπαράσσεται από έντονες εσωτερικές και διασπαστικές  διαμάχες οι οποίες κλυδωνίζουν αυτό το ίδιο το οικοδόμημα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι εξελίξεις μάλιστα, όπως υποστήριξε, θα είναι ραγδαίες μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα και θα οδηγήσουν στην διάσπαση της χώρας. Παράλληλα ένας άλλος γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος, ο Ruşen Çakir, της τουρκικής εφημερίδας Vatan, είχε γράψει πριν από λίγους μήνες ένα άρθρο με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο, «Korkutan Senaryo», δηλαδή, «Τρομακτικό Σενάριο»,  που αναδημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα MilliGazete. Στο άρθρο αυτό ο αρθογράφος υποστήριξε ότι  η Τουρκία οδηγείται σε μια πολύ σκληρή σύγκρουση που μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε πολυδιάσπαση, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή ενώ είναι σε εξέλιξη πολύ σημαντικά ζητήματα.

Εκτός όμως από αυτές τις εσωτερικές προβλέψεις για διάσπαση της Τουρκίας, είχαμε τους τελευταίους μήνες και ανάλογες «εξωτερικές» εκτιμήσεις. Σε μια πρόσφατη έκθεση προς την αμερικανική προεδρία για την Τουρκία, που συνέταξαν οι πρώην πρέσβεις των ΗΠΑ στην Τουρκία, Morton Abramowıtz και  Eric Edelman, ( οι όποιοι θεωρούνται στις ΗΠΑ σαν οι πιο άριστα ενημερωμένοι για τα τουρκικά πράγματα), προβλέπεται, σύμφωνα με ένα σχετικό και αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Cumhurriyet, ότι ο Ερντογάν, που τον αποκάλεσαν σαν ένα «Ισλαμιστή Φράνκο», (πρώην δικτάτορας της Ισπανίας), θα είναι ο μοιραίος ηγέτης της Τουρκίας  που θα οδηγήσει την χώρα του στην οριστική διάσπαση. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι εκτιμήσεις του Michael Rubin, κορυφαίου στελέχους του αμερικανικού πανίσχυρου, CFR,  «Συμβούλιου Εξωτερικών Σχέσεων». Ο Michael Rubin έκανε την εκτίμηση ότι ο Ταΐπ Ερντογάν θα είναι ο μοιραίος ιστορικά άνθρωπος που θα διαλύσει την Τουρκία. Να σημειωθεί ότι ο Michael Rubin εκτός από του ότι είναι κορυφαίο μέλος του «Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων» των ΗΠΑ, ένας πανίσχυρος παράγοντας διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών,  διατέλεσε βασικός σύμβουλος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και του υπουργείου Άμυνας, ενώ ήταν μέλος της πρώτης συμβουλευτικής κυβέρνησης του Ιράκ μετά την αμερικανική εισβολή. Για όλα αυτά οι απόψεις του θεωρούνται κάτι παραπάνω από σοβαρές και προβληματίζουν έντονα την τουρκική επικαιρότητα.

Το ερώτημα βέβαια είναι το πώς θα επηρεάσουν την δική μας χώρα οι   πιθανές διαγραφόμενες εξελίξεις μιας αποσταθεροποίησης, μέχρι και διάλυσης της σύγχρονης Τουρκίας. Εκείνο που σίγουρα θα μας προβληματίσει, είναι  κυρίως ποιοι παράγοντες θα παίξουν βασικό ρόλο σε μια τέτοια διαδικασία. Το πρόβλημα μας όμως είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μια ξενόδουλη κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα των ξένων αφεντάδων της ενώ δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει και πολύ περισσότερο να εκτιμήσει τις εξελίξεις. Αυτό είναι ότι πιο άσχημο αλλά και επικίνδυνο για την Ελλάδα σε μια τέτοια περίοδο πολύ σημαντικών και ιστορικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή μας. Τα γεγονότα τρέχουν και εμείς ή παραμένουμε παθητικοί θεατές, ή το πιο χειρότερο, συντασσόμαστε με τους δυνάστες μας που κατέστρεψαν την Ελλάδα.

Ξυπνήστε Ρε!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ

Απόστολος Παπαδημητρίου

               Ρατσισμός είναι ξένη λέξη, που στα ελληνικά αποδίδεται ως φυλετική διάκριση (ράτσα=φυλή). Συνεπώς ρατσισμός είναι η κοινωνική αντίληψη περί της ανωτερότητας της φυλής, στην οποία ανήκουμε, έναντι των άλλων φυλών, τα μέλη των οποίων θεωρούνται διανοητικώς κατώτερα και έχοντα αναπτύξει κατώτερο από τον δικό μας πολιτισμό. Ο ρατσισμός καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στις δυτικές δουλοκτητικές κοινωνίες και διατηρήθηκε κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Μέσω αυτής της κοινωνικής αντιλήψεως, οι καταπιεστές ανακούφιζαν τη συνείδησή τους, τη βαρυμένη από τον σκληρό τρόπο αντιμετώπισης δούλων και κατοίκων των αποικιών. Ο ρατσισμός έλαβε οξεία μορφή περί τα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που ο εθνικιστικός φανατισμός ήθελε το κάθε έθνος ανώτερο από τα υπόλοιπα ακόμη και της ίδιας φυλής. Ο εκτροχιασμός δεν είναι δύσκολος, όταν αυτές οι κονωνικές αντιλήψεις μετατρέπονται σε όργανο άσκησης πολιτικής! Η θεωρητική ανάπτυξη του θέματος της αποβολής από τις κοινωνίες των μειονεκτούντων ατόμων (το πρόσωπο αφανίζεται, όταν κυριαρχούν οι αντιλήψεις αυτές), η γνωστή ως ευγονική, βρήκε πρακτική εφαρμογή στα ναζιστικά εργαστήρια, στα οποία έγινε πληθώρα πειραμάτων με εγκλείστους σε στρατόπεδα, πειραμάτων, για τα οποία πρέπει η Δύση να ντρέπεται!

               Ο Β΄ μεγάλος πόλεμος έδειξε να νουθετεί κάπως τους υπερφίαλους Ευρωπαίους, όχι όμως για πολύ. Είναι τόσο βαθειά χαραγμένη σ’ αυτούς η αίσθηση της ανωτερότητας, ώστε πρέπει να συμβεί έντονος συγκλονισμός στις κοινωνίες τους, για να αποβάλουν τις άθλιες αντιλήψεις τους. Παρά το ότι εξακολουθούν να σπέρνουν τον όλεθρο σ’ όλη την έκταση του πλανήτη, ιδιαίτερα εκείνοι οι γόνοι τους, που προβάλλουν το «αμερικανικό όνειρο» ως τη μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού, καυχώνται αυτοπροβαλλόμενοι ως υπερασπιστές των πανανθρωπίνων ιδανικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Κόπτονται καθημερινά για την ελευθερία, την ισότητα και πλείστα όσα άλλα. Στα πλαίσια αυτής της ακατάσχετης φλυαρίας τους «εμπλούτισαν» το περιεχόμενο της έννοιας ρατσισμός. Έτσι αυτός σημαίνει πλέον, πέρα από φυλετική διάκριση, και πλήθος άλλων διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας, του μετανάστη, του ετερόθρησκου και του βιώνοντος μη φυσιολογικά περί την γεννετήσια σφαίρα.

               Η δυτική κοινωνία καυχάται για την απελευθέρωση της γυναίκας! Το ότι κατάφερε να την αποσπάσει από την ανατροφή των παιδιών της, να τη βγάλει από την οικία της και να την εισαγάγει στο ανειρήνευτο κυνηγητό του προσθέτου εισοδήματος, προκειμένου να καλυφθούν επίπλαστες ανάγκες στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρείται μεγάλη επιτυχία! Με το ότι κατάφερε να της αποσπάσει την αιδώ πείθοντάς την ότι έχει ίσα δικαιώματα στον έρωτα (=αχαλίνωτο σέξ) με τον άνδρα, τον αυτοδικαίως (!) και κατ’ αποκλειστικότητα πολυγαμικό στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες του παρελθόντος, ισχυρίζεται ότι απέδωσε την ελευθερία στη γυναίκα! (Και κλάμα ο άνδρας, ο άνανδρος, αν είναι ο πέμπτος στη σειρά και αν η σύντροφός του έχει απελευθερωθεί επτά φορές προηγουμένως με το να έχει υποστεί ισάριθμες εκτρώσεις!). Βέβαια απομένουν κάποιες λεπτομέρειες δύσκολο να ρυθμιστούν νομικά, όπως η οικογενειακή βία. Ο άνδρας φαίνεται να ασκείται πλέον εντονότερα στον ξυλοδαρμό της συζύγου ή συντρόφου του αν μη στη χρήση αγριότερων μορφών βίας, γι’ αυτό και πληθαίνουν οι εκκλήσεις προς τις γυναίκες θύματα να τολμήσουν να καταγγείλουν. Να καταγγείλουν είναι ένας λόγος. Και μετά; Τι προσφέρει η κοινωνία μετα την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για να προστατεύσει γυναίκα, αλλά και παιδιά, που υφίστανται βουβά το δράμα της μητέρας τους ανήμπορα να επέμβουν; Ο «αγώνας» για την ισότητα των φύλων γίνεται από την κατεστημένη εξουσία από κοινού με την «προοδευτική» μερίδα της κοινωνίας. Βέβαια υπάρχουν πολλές, πάμπολλες γυναίκες, που εργάζονται με γλίσχρο μισθό πέραν του οκταώρου και επιστρέφουν κατόκοπες στην οικία τους ανήμπορες να χαμογελάσουν στα παιδιά τους! Ε, δεν τα καταφέραμε ακόμη όλα! Σιγά - σιγά! Τα δικαιώματα, που το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1970 είχε θεσπίσει, καταργούνται μεθοδικά. Βέβαια στην ουσία δεν τα είχε σεβαστεί ποτέ ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος δείχνει να θριαμβεύει πλέον επί του κράτους, στην αποδυνάμωση του οποίου οι πολίτες εκμαυλισμένοι συνέβαλαν. Πότε ο ιδιώτης σεβάστηκε την εγκυμοσύνη και την προστάτεψε; Συνήθης επιβράβευση της εγκύου ήταν η απόλυση!            

               Ο μετανάστης, αυτός ο άμοιρος, με την ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου θα αποκτήσει επί τέλους δικαιώματα! Να το πιστέψουμε; Τί είναι εκείνο, που θα κάνει τους κρατούντες να σεβαστούν το θύμα τους, που εξώθησε να εγκαταλείψει την πατρίδα του η άθλια πολιτική τους, που σπέρνει παντού πολέμους και αναταραχές, προκειμένου να ικανοποιηθεί η απληστία για σώρευση χρήματος των ελαχίστων πλουτοκρατών, που ελέγχουν πλέο τις κυβερνήσεις; Τί άραγε θα συμβεί; Θα καταργηθούν τα γκέτο και θα διασκορπιστούν οι απόκληροι, ώστε νε επιτευχθεί η ένταξή τους στην κοινωνία; Θα ληφθούν αυστηρά μέτρα, ώστε να καταργηθεί η «μαύρη» εργασία, όπως κάποτε με μεγάλη καθυστέρηση η δουλεία; Ασφαλώς όχι. Εκείνο, για το οποίο νοιάζονται είναι τα προσχήματα, τα προσχήματα και μόνο. Επειδή σε κάθε χώρα σε περιόδους κοινωνικής κρίσης κάνουν την εμφάνισή τους «σωτήρες», οι οποίοι προβάλλουν το μεγαλείο της χώρας κατά το παρελθόν και αναζητούν αποδιοπομπαίο τράγο στην πλέον ευάλωτη κοινωνικά ομάδα, οι κρατούντες θέλουν να πείσουν την «προοδευτική» μερίδα της κοινωνίας ότι δεν παραμένουν απαθείς μπροστα στις προκλήσεις των οπαδών του ολοκληρωτισμού, ο οποίος για μία ακόμη φορά σηκώνει κεφάλι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες! Θα επιβάλλουν αυστηρές ποινές σε όσους εκτρέπονται σε βία κατά των μεταναστών. Δεν θα εξετάζουν, αν αυτοί είναι αμόρφωτοι, άνεργοι, απεγνωσμένοι. Θα εφαρμόζουν τον νόμο. Δεν γνωρίζουμε, αν με τον προς ψήφιση νόμο θα ήταν διαφορετική η απόφαση του δικαστηρίου, που αθώωσε τους ιδιοκτήτες φυτείας φράουλας της Μανωλάδας. Πάντως οι καθώς πρέπει οπαδοί της δημοκρατίας δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο! Αυτοί σέβονται τους μετανάστες, αρθρογραφούν, υπεραμύνονται των δικαιωμάτων τους. Όμως αν και λαλίστατοι λησμονούν συνήθως να καταγγείλουν τους υπαίτιους της μετανάστευσης μάλιστα πολλές φορές συντάσσονται μ’ αυτούς! Ποιος ευθύνεται για την αθρόα είσοδο μεταναστών από τη Συρία και το Ιράκ; Ποιος ευθύνεται για τη συγκέντρωση στη χώρα μας πλήθους μεταναστών, που επιθυμούν να μετακινηθούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα; Ποιος ευθύνεται για την ανεργία, που εντείνει τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις; Ποιος ευθύνεται για την εκλογική άνοδο των δυνάμεων του ολοκληρωτισμού; Ποιοι άλλοι από εκείνους που διαχειρίζονται τα πολιτικά μας πράγματα κατά τις τελευταίες δεκαετίες στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, τους υποκριτικά κοπτόμενους υπέρ των μεταναστών. Βέβαια δεν είναι χωρίς ευθύνη και όσοι εκτονώνονται κατά των πονεμένων αυτών υπάρξεων, που εξακολουθούν να είναι θύματα εκμετάλλευσης και στη χώρα εγκατάστασής τους. Εκείνο πάντως που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι στην κοινωνία της ρωμηοσύνης ποτέ δεν καλλιεργήθηκε η ιδέα της ανωτερότητας της φυλής. Η ορθοδοξία προφύλαξε τον λαό μας από το μίασμα του ρατσισμού. Στο μέτρο όμως που η κοινωνία μας εκδυτικίζεται οι ασθένειες της Δύσης θα εισβάλουν και θα καθίστανται μάστιγες και τρείς από αυτές σχετίζονται με τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας: Αίσθηση ανωτερότητας, αδιαφορία για τα προβλήματα του και αντιπαράθεση στο βαθμό που κάποιοι του καταλογίζουν την ευθύνη για την κατάντια μας! Η απώλεια του ορθοδόξου αισθητηρίου είναι πρόξενος πολλών δεινών. 

 ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ (Β)

               Στο προηγούμενο άρθρο επισημάναμε τη διαστρέβλωση του όρου με τον «εμπλουτισμό» του με τις έννοιες των διακρίσεων φύλου, θρησκευτικής πίστης και διεστραμμένου αντί του φυσιολογικού βίου περί την γενετήσια (σεξουαλική στα «ελληνικά») σφαίρα. Εξετάσαμε ήδη πόσο η σύγχρονη νομοθεσία διασφαλίζει τη γυναίκα και τον μετανάστη. Πριν εξετάσουμε τις πτυχές των θρησκευτικών και των γενετησίων διακρίσεων, ας έλθουμε στην ουσία του νομοσχεδίου.

Κεντρικό σημείο του είναι η ποινικοποίηση της αμφισβήτησης της γενοκτονίας των Εβραίων από τους αδίστακτους δολοφόνους οπαδούς της ναζιστικής ιδεολογίας. Κατ’αρχήν θέτω το ερώτημα: Γιατί η αμφισβήτηση συνιστά ρατσισμό; Επειδή οι θηριώδεις προγονοι των σημερινών δυναστών πολλών λαών της Ευρώπης θεωρούσαν κατώτερη φυλή τους Εβραίους, όπως και τους Ρομά; Ας παρατηρήσουμε ότι για την εξόντωση των Ρομά ελάχιστοι γνωρίζουν και ουδείς λόγος γίνεται! Βέβαια δεν νομίζουμε ότι εχέφρων και σεβόμενος τον εαυτό του άνθρωπος, ακόμη και οπαδός του ολοκληρωτισμού, έχει το θράσος να αμφισβητήσει τη γενοκτονία. Τότε ποιο είναι το πρόβλημα, γι’ αυτούς που εντέλλονται να ψηφίσουν οι κρατικές βουλές νομοσχέδια με τον τίτλο αντιρατσιστικά, στα οποία να προβλέπεται υποχρεωτικά η αυστηρή τιμωρία των αμφισβητιών; Είναι προφανές: Πρώτον θέλουν να μονοπωλήσουν τον διωγμό τους, αφού όλες οι άλλες γενοκτονίες του 20^ου αιώνα δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί παρά από ελάχιστες χώρες. Μεταξύ αυτών είναι και οι γενοκτονίες των χριστιανών της Μικράς Ασίας από τους Νεοτούρκους και τους κεμαλικούς στη συνέχεια. Και είναι εξόχως τραγικό η ελληνική Βουλή να παραδίδει στη λήθη τους Ρωμηούς, τα αθώα θύματα των οπαδών του παντουρκισμού, ο οποίος είχε ως καθοδηγητές Γερμανούς. Και είναι τραγικότερο να έχουν το θράσος κάποιοι «προοδευτικοί» να κάνουν λόγο και για γενοκτονία Τούρκων από τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία εξισώνοντας μεμονωμένα εγκλήματα με την οργανωμένη γενοκτονία. Δεύτερο, θέλουν να εδραιώσουν νομοθετικά, και συνεπώς ιστορικά, τον αριθμό των θυμάτων της γενοκτονίας. Κάποιοι που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον αριθμό των 6 εκατομμυρίων σε άλλες χώρες τιμωρήθηκαν με αυστηρές ποινές, όπως ο Άγγλος ιστορικός Ίρβιγκ στην Αυστρία. Κάποιοι άλλοι δέχθηκαν έντονες επικρίσεις και απομονώθηκαν από τα κατεστημένα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Αναφέρουμε τον Γάλλο διανοοούμενο Γκαρωντύ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε ένα ιδιότυπο απομονωτισμό από τους οπαδούς της «πολιτικής ορθότητας», κυρίως διότι είχε αποκαλύψει τον ρόλο του Σιωνισμού ως παράγοντα ανωμαλιών και εγκλημάτων τόσο στο Ισραήλ όσο και στον υπόλοιπο Κόσμο. Συνεπώς κύριος στόχος του νομοσχεδίου είναι η τρομοκράτηση των ελευθέρων ακόμη φωνών. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, όποιος τολμά να καταγγείλει τον σιωνισμό για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, διατρέχει τον κίνδυνο να καταγγελθεί ως εχθρός του εβραϊκού λαού και υποκινητής σε εκδηλώσεις μίσους, ακόμη και όταν δολοφονούνται εκατοντάδες παιδιά στη Γάζα και όταν οι σιωνιστές τραπεζίτες δια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ σπέρνουν τον όλεθρο στη Συρία και στο Ιράκ για χάρη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ (τονίζω όχι για χάρη του εβραϊκού λαού, ο οποίος θυσιάζεται για τα συμφέροντα της σιωνιστικής πλουτοκρατίας)!

Άλλος στόχος είναι η ανεμπόδιστη δράση των αιρετικών και των οπαδών των παραθρησκευτικών ομάδων με την αμέριστη συμπαράσταση της πρεσβείας των ΗΠΑ και των «προοδευτικών», που αισθάνονται συμπάθεια για τον οποιονδήποτε πολεμά την ορθόδοξη πίστη του λαού μας! Αναμφισβήτητα η διοικούσα Εκκλησία, με το να συμπορευθεί κατά το παρελθόν με τον Καίσαρα, συνήργησε στην εσφαλμένη ποινικοποίηση του προσηλυτισμού των μαρτύρων του Ιεχωβά κυρίως. Αυτοί με τη βοήθεια των ισχυρών προστατών τους ανέτρεψαν υπέρ αυτών πλέον την ισχύουσα νομοθεσία (αποφυγή ένοπλης στράτευσης). Η Εκκλησία δεν ποινικοποιεί ουδεμία ενέργεια και τα μέλη της οφείλουν να μάχονται κατά των αιρετικών, των φοβερών λύκων, με την μάχαιρα του πνεύματος, τον λόγο του Θεού. Δυστυχώς όμως διαχρονικά οι θρησκευτικοί ηγέτες βρίσκουν πιο πρόσφορη την διεκπεραίωση δια της κοσμικής ισχύος των θεμάτων πίστεως («Ιερή εξέταση»). Μήπως με την ψήφιση του νομοσχεδίου διατρέχουμε τον κίνδυνο να κατηγορεί η Εκκλησία ως ρατσιστική λόγω των ύμνων κατά των δυσσεβών Εβραίων τη Μεγάλη Εβδομάδα; Μήπως διατρέχει κίνδυνο τιμωρίας ο πιστός που θα χαρακτηρίσει τον αιρετικό λύκο βαρύ επαναλαμβάνοντας τον λόγο του Αποστόλου Παύλου;

Ερχόμαστε στην εξέταση των διακρίσεων κατά προσώπων που βιώνουν τη διαστροφή περί την γενετήσια σφαίρα. Μήπως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου θα διώκεται η χρήση του όρου διαστροφή για τον χαρακτηρισμό της ομοφυλοφιλικής σχέσης; Επισημαίνουμε ότι ενώ πριν από τρεις δεκαετίες τα επιστημονικά συγγράμματα περιλάμβαναν μεταξύ των διαστροφών περί την γενετήσια σφαίρα και την ομοφυλοφιλία, τώρα αποφεύγουν! Είναι αυτό απόρροια πορίσματος επιστημονικής έρευνας; Ασφαλώς όχι, αν και στις ΗΠΑ οι «εγκέφαλοι», που ήθελαν να καταστήσουν πιο αξιόμαχο τον φονικότατο αμερικανικό στρατό, ανέθεσαν σε «επιστήμονα» να ανακαλύψει το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας. Κι εκείνος το «ανακάλυψε» εντός της προθεσμίας! Έτσι οι του κογκρέσου, άβουλα όντα συνήθως, ανέστειλαν τις επιφυλάξεις τους και ψήφισαν το νομοσχέδιο! Βέβαια πολύ σύντομα η επιστημονική κοινότητα των ΗΠΑ κατήγγειλε την απάτη, ήταν όμως αργά.

Σήμερα σε αρκετές δυτικές χώρες οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν κυρίαρχη δύναμη! Όσα είχαν ζητήσει κατά καιρούς, έχουν νομοθετηθεί! Η νομιμοποίηση της σχέσης τους καλείται γάμος και κάποιοι «φιλελεύθεροι» προτεστάντες τους στεφανώνουν (στεφάνι ελάμβανε διαχρονικά ο νικητής!). Βέβαια είναι αρκετοί ακόμη που ανθίστανται, προτεστάντες, καθολικοί και ορθόδοξοι, γι’ αυτό και θεωρούν οι έκφυλοι τον εαυτό τους υπό διωγμό. Δεν γνωρίζω, αν θα ήσαν ικανοποιημένοι με το να θεωρήσουν την επισημοποίηση της ομοφυλοφιλικής σχέσης οι λοιπές χώρες ως σύμφωνο συμβίωσης. Ίσως αυτό να μην τους αρκεί και να εμμείνουν στον χαρακτηρισμό αυτής ως γάμο! Εκείνο που επιδιώκουν για να επέλθει η πλήρης ισότητα είναι τα δικαιώματα επί των οικογενειακών επιδομάτων και συντάξεων, καθώς όλα τα άλλα κατοχυρώνονται με συμβολαιογραφικές πράξεις. Πολύ φοβούμαι όμως ότι, αν όχι σε όλη την Ευρώπη της διαστροφής και της εξαθλίωσης τουλάχιστον στη χώρα μας τη δουλοπρεπή, δεν θα χορηγούνται για πολύ ακόμη επιδόματα και συντάξεις!

Στο μεταξύ στις χώρες που επέτυχαν να προσεγγίσουν την ισότητα, αν δεν την εξασφάλισαν οι έκφυλοι παρελαύνουν με ιδιαίτερη υπερηφάνεια κατ’ έτος, δημοσιοποιούν τη σχέση τους, όσο υψηλά και αν έχουν ανέλθει στην πολιτική ιεραρχία (υπουργοί αρκετοί, τρεις πρωθυπουργοί), καμαρώνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, καθώς είναι περιζήτητοι! Όλος ο μηχανισμός των δυτικών χωρών κόπτεται προκλητικά υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, ενώ μεγάλο μέρος των λαών στενάζει κάτω από τη φτώχια και την ανέχεια. Και ποιοι είναι οι σημαντικότεροι υποστηρικτές της όλης προσπάθειας; Οι «προοδευτικοί» του αστισμού, που αγωνίζονται (!) για την ανατροπή του άθλιου καπιταλιστικού συστήματος!

Δεν θέλω να δώσω δικαίωμα για παρεξηγήσεις. Δεν υποστηρίζω ότι λύση του μεγάλου αυτού κοινωνικού προβλήματος είναι η αστυνόμευση κατά το πρότυπο της ναζιστικής ή σταλινικής κοινωνίας. Η Εκκλησία βλέπει με συμπάθεια τον κάθε αμαρτωλό. Αλλοίμονο στη χώρα, που σύρεται από αντίθεες δυνάμεις στην προβολή της διαστροφής. Οι συνέπιες δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»   

πηγή

Πώς δουλεύει το «σύστημα»

 

 του Μελέτη Μελετόπουλου*

«Προτείνω γιά πρόεδρο τον Ν. Αλιβιζάτο», είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» (Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου) ο επικεφαλής του κόμματος «Ποτάμι». Ήταν άλλωστε η μόνη συγκεκριμένη πρόταση που έκανε. Οι άλλες ήταν του τύπου «Πληροφορικά συστήματα και διαφάνεια παντού. Όχι στο κράτος επιχειρηματίας. Δεν είμαστε κρατιστές, ούτε όμως στοχεύουμε στην αποδιοργάνωση του κράτους. Ενίσχυση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα και των εξαγωγών.» κλπ. κλπ. Φαντάζομαι ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε κανένα κόμμα του παλιοκομματισμού δεν θα είχε απολύτως καμμία αντίρρηση στα παραπάνω. Ενδιαφέρουσα, επίσης, είναι η πλήρης απουσία οιαςδήποτε αναφοράς στην εξωτερική πολιτική και στην εθνική άμυνα. Αλλά γιά τον θώκο του προέδρου της Δημοκρατίας ο κ. Στ. Θεοδωράκης έχει συγκεκριμένη άποψη. Προτείνει τον πανεπιστημιακό κ.Αλιβιζάτο, «κορυφαίο συνταγματολόγο, κοσμοπολίτη και υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Θα θέλαμε να ακούσουμε και ένα επίθετο όπως «γνώστη και υπερασπιστή των ελληνικών εθνικών συμφερόντων», αλλά δεν πειράζει, αφού είναι «κοσμοπολίτης» καλύπτεται το θέμα…. Παρεπιμπτόντως, ο κ.Θεοδωράκης θεωρεί εξίσου καλό υποψήφιο τον κ.Μπουτάρη, που ως δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης πρότεινε την μετονομασία της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου σε Κεμάλ Ατατούρκ και ως δήμαρχος επιδιώκει την επαναφορά των ονομασιών που είχαν οι δρόμοι της συμπρωτεύουσας επί Τουρκοκρατίας. Λαμπρά! Ας επικεντρωθούμε στην πρόταση γιά τον Αλιβιζάτο. Περί του επιστημονικού του έργου ας ομιλήσουν άλλοι αρμοδιώτεροι. Αλλά ας δούμε τι λέει ο ίδιος γιά το σημερινό σύνταγμα σε άρθρο του, με τίτλο «Μία αναθεώρηση γιά τα στοιχειώδη» που δημοσιεύθηκε επίσης στην «Καθημερινή», και μάλιστα την αμέσως Κυριακή από την συνέντευξη Θεοδωράκη (21/9). Ο κ.Αλιβιζάτος αρχίζει αυτοκριτικά: «Αναφέρομαι, βέβαια, στα τρωτά του ισχύοντος Συντάγματος, που με ευθύνη, είναι αλήθεια, όχι μόνον των πολιτικών αλλά και όσων από εμάς ασχολούμαστε ‘επαγγελματικά’ με αυτό, διατηρούνται άθικτα ώς σήμερα. Πρόκειται γιά κραυγαλέους αναχρονισμούς, που είναι απορίας άξιο πώς επιβιώνουν σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα». Δύο ερωτήσεις: α) ας μας εξηγήσει ο κ.Αλιβιζάτος γιατί οι συνταγματολόγοι αδράνησαν μπροστά στις παθογένειες του συντάγματος; Μήπως ήταν επικίνδυνο γιά την καρριέρα τους; Μήπως δεν ήθελαν να διαταράξουν τις ισορροπίες του συστήματος; Του οποίου προφανώς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος; β) ας μας εξηγήσει και ο κ.Θεοδωράκης: πώς προτείνει γιά πρόεδρο έναν συνταγματολόγο που παραδέχεται μόνος του τέτοια βαρειά αμέλεια; Στο υπόλοιπο άρθρο του, ο κ.Αλιβιζάτος καταθέτει τις προτάσεις του: ανάθεση της δίωξης των υπουργών σε σώμα δικαστών, κάποιες οριακές μεταρρυθμίσεις της διαδικασίας αναθεώρησης του συντάγματος και αλλαγή του τρόπου διορισμού των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και ανεξαρτήτων αρχών. Επίσης θεωρεί πολιτικά αδύνατη την κατάργηση του άρθρου 16, λες και οι μεγάλες μεταρρυθίσεις έγιναν ποτέ με συναίνεση…. Δηλαδή, στην συνολική κατάρρευση και απαξίωση του θεσμικού-πολιτικού-κοινωνικού οικοδομήματος της χώρας, ο κ.Αλιβιζάτος απαντά με δύο τρία σχεδόν αδιάφορα μέτρα, και δεν λέει κουβέντα γιά τις βαθειές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται και μάλιστα άμεσα, όπως η άμεση εκλογή του προέδρου από τον λαό, η πραγματική διάκριση των εξουσιών, η κατάργηση των προνομίων ή η αυτοτέλεια και άρα πραγματική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Αλλά γιά το τελευταίο ο κ.Αλιβιζάτος λέει κάτι, που είναι ίσως το χαρακτηριστικώτερο των πραγματικών προθέσεών του, όπως και του προτείναντος αυτόν κυρίου Θεοδωράκη: προτείνει οι πρόεδροι των τριών ανωτάτων δικαστηρίων και των ανεξαρτήτων αρχών (αντί να εκλέγονται ή να κληρώνονται) να επιλέγονται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή από το πολιτικό σύστημα. Οπότε:το σύστημα έχει κι άλλα, συστήματα πολλά, όπως λέει και το γνωστό λαϊκόν άσμα….

*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

πηγή

Ξεναγήσεις σε Γειτονιές της Αθήνας

«Η παγκόσμια ημέρα τουρισμού βρίσκει την Ελλάδα ψηλά. Η αύξηση των επισκεπτών είναι σημαντική και η εικόνα της χώρας έχει αποκατασταθεί στις διεθνείς αγορές.  Η άνοδος του 2013 σε αφίξεις και έσοδα συνεχίζεται το 2014 και δουλεύουμε για την περαιτέρω ανάπτυξη του 2015. Η Αθήνα, πρωταγωνιστεί και πάλι στις τουριστικές πρωτεύουσες», δήλωσε η Υπουργός Τουρισμού, Όλγα Κεφαλογιάννη, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού, που είναι η 27η Σεπτεμβρίου.

Οι ξεναγήσεις του Δήμου Αθηναίων

 Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Σωματείο Διπλωματούχων Ξεναγών, εδώ και μερικά χρόνια δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους της Αθήνας να γνωρίσουν τον πολιτιστικό της πλούτο και τις ομορφιές της πόλης,  με τη βοήθεια έμπειρων και εξειδικευμένων ξεναγών, οι οποίοι προσφέρονται εθελοντικά.  Είναι ο θεσμός των ξεναγήσεων στα Μουσεία και τους Αρχαιολογικούς Χώρους, που γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση από τους πολίτες καθώς έχει γίνει αγαπημένη συνήθεια.

Το φετινό πρόγραμμα διαμορφώνεται ως εξής:

 Οκτώβριος

Κυριακή 05 Οκτωβρίου 2014, Αρχαία Αγορά

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014, Περίπατος στην οδό Αιόλου

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014, Μνημεία Πλάκας (Ροδακιό, Μέγα Μοναστήρι, Βλασαρού)

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014, Πλάκα, Αλικόκοκκο, Ριζόκαστρο, Αναφιώτικα

 Νοέμβριος

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014, Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014, Κεραμεικός, Ακαδημία Πλάτωνος

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014, Η Γειτονιά  του Ψυρρή, Ναυτικό Μουσείο Πειραιά

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014, Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Προϊστορικές Συλλογές), Βόρεια Κλιτύς Ακροπόλεως

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014,  Μονή Καισαριανής, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αιγυπτιακές Συλλογές), Πνύκα (Λόφος Νυμφών, Λόφος Μουσών)

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014, Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Αθηναϊκή Τριλογία (Ακαδημία, Πανεπιστημιούπολη, Εθνική Βιβλιοθήκη

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, Επιγραφικό Μουσείο, Νομισματικό Μουσείο (Ιλίου Μέλαθρον)

Δεκέμβριος

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αίθουσα Γλυπτικής), Νομισματικό Μουσείο (Ιλίου Μέλαθρον), Ακαδημία Πλάτωνος

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014, Βυζαντινό Μουσείο, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αιγυπτιακές Συλλογές)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014, Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, Λύκειο Αριστοτέλη

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014, Περίπατος στην οδό Αιόλου, Βυζαντινό Μουσείο

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014, Βυζαντινό Μουσείο

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2014, Μουσείο Μπενάκη

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ξεναγήσεις ξεκινούν στις 10.30 το πρωί, η συνάντηση γίνεται σε προκαθορισμένο χώρο, ενώ είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στα τηλέφωνα 210 3313038, 210 3240472, στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων.  Επίσης όπου υπάρχει εισιτήριο εισόδου, αυτό επιβαρύνει τους συμμετέχοντες στην ξενάγηση.

Κατερίνα Χουζούρη

Αυτό θα πει δημοκρατία

 

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

- Νά ντύνεται (ἤ μᾶλλον νά γδύνεται) ἡ καθεμία ὅπως καί ὅσο θέλει, νά πηγαίνει στήν ἐργασία της μέ ἐνδυμασία παραλίας ἀλλά:
Νά θεωρεῖται ἀπρεπές ἐσύ νά τήν κοιτάζεις!
- Νά σοῦ ἀπαιτεῖ ὁ οἱοσδήποτε νά τόν ἀποκαλεῖς «κύριο» καί νά τοῦ μιλᾶς στόν πληθυντικό ἀλλά:
Νά μπορεῖ νά βρίζει ἀτιμώρητα «τό Χριστό σου καί τήν Παναγία σου».
- Νά σέ προσπερνᾶ ὁ ἐπιτήδειος γιά νά προλάβει τό γωνιακό τραπεζάκι τοῦ κέντρου, ὥστε νά ἔχει τήν ἡσυχία του ἀλλά:
Νά τό θεωρεῖ φυσικό ν’ ἀφήνει τά πιτσιρίκια του χωρίς ἔλεγχο νά παίζουν γύρω σου μέχρι πού ν’ ἀναγκασθεῖς νά φύγεις.
- Νά σέβεσαι τήν διπλανή σου στό κάθισμα τοῦ τραίνου ἀλλά:
Αὐτή νά θεωρεῖ πώς δικαιαῦται νά τηλεφωνεῖ μεγαλοφώνως μέ τό κινητό της σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς διαδρομῆς.
- Νά ἔχει ὁ καθένας τό δικαίωμα νά σέ ἐνημερώνει ἀλλά:
Ὄχι καί νά σοῦ γεμίζει καθημερινά τό γραμματοκιβώτιό σου μέ ἔντυπα γιά πίτσες καί σουβλάκια οὔτε καί νά βάζει ὁ κλειδαράς αὐτοκόλλητα παντοῦ ἐκτός ἀπό τό μέτωπό σου.
- Νά ἔχεις δικαίωμα νά τοποθετήσεις ἔξω ἀπό τό μαγαζί σου ὅποια πινακίδα ἐπιθυμεῖς ἀλλά:
Ὄχι μόνο ξενόγλωσση. Ἔπρεπε νά τελειώσω τό γυμνάσιο γιά νά καταλάβω, ὅτι τό μαγαζί πού ἔγραφε patisserie πουλοῦσε γλυκά. Ἐδῶ ἀκόμη καί στίς ἑλληνικές πινακίδες ὑπάρχει πρόβλημα. Σέ ἕνα νησί τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ ὑπῆρχε πινακίδα: «Ἀρτοποιεῖον ὁ Φοῦρνος»!
- Νά ὑπάρχει κράτος, ἐξουσία, τάξη καί δικαιοσύνη ἀλλά:
Ὄχι νά διπλοπαρκάρει ὁ ἄλλος στό Κολωνάκι χωρίς πρόβλημα καί ἐσύ νά παίρνεις κλήση στήν ἔρημη ἀτελείωτη εὐθεῖα τῆς Θεσσαλίας ἀπό τό «ὄργανο» κρυμμένο πίσω ἀπό τίς πικροδάφνες, ἐπειδή ὑπερέβης τό ὅριο ταχύτητας κατά 20 χιλιόμετρα.
- Νά σέ κοιτάζει ἐπιτιμητικά ἡ κυρία στό διπλανό μπαλκόνι, ἐπειδή φώναξες μεγαλόφωνα τό μεσημέρι τό παιδί σου στό δρόμο ἀλλά:
Τό σκυλάκι της, ἐπειδή δέν ἔχει λογική, δικαιοῦται νά γαυγίζει σπαρακτικά ὅλο το 24ωρο.

πηγή 

Επί πλέον, αν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός δεν ταυτίζεται με την αλήθεια κι ότι, στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, θα προτιμούσα τότε να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια…

 

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Μετρό 11/9 2014 μ.Χ. - Φιλανθρωπία μεταξύ παιδιών...

Καλή σχολική χρονιά...

Πάντα αυτή τη περίοδο, στις αρχές του Σεπτέμβρη, σαν υποσυνείδητα σχεδόν, πιάνω τον εαυτό μου, αιώνιο μαθητή, να χαζεύει σχολικά συχνά να αγοράζει γόμες, μολύβια και στυλό στα κρυφά...
Έτσι, μπαίνοντας απόψε σε ένα βαγόνι με ελάχιστο κόσμο, λες και το καλοκαίρι πήρε παράταση ζωής, έζησα μια μαγική σκηνή άλλης εποχής που θα θελα να τη μοιραστούμε.

Ανάμεσα σε πρόσωπα ηλιοκαμένα, με καρφωμένο ακόμη στο βλέμμα τους το καλοκαίρι, κορίτσια ανάλαφρα ντυμένα με σορτσάκια τζιν και παντοφλίτσες-πανηγύρια με χίλια δυο πλουμίδια πάνω, νυχάκια περίτεχνα όλο χάρη, αγόρια κοντοκουρεμένα και μουσάτα σαν διάκοι, με ακουστικά στ' αυτιά και κινητό-προέκταση του χεριού, κάνα δυο νυσταλέους σεκιουριτάδες με γαλόνια παράξενα, μια γιαγιά Ρωσίδα που διάβαζε ένα μικρούτσικο βιβλιαράκι, προφανώς Ευαγγέλιο, και ψιθυρίζοντας στη ακατάληπτη διάλεκτο των Ουραλίων, έκανε τον σταυρό της κάθε τόσο κοιτώντας με δυο αγαθά σλαβικά μάτια ψηλά κι ένα γιάπη-χαρτογιακά, αδύνατο σαν οδοντογλυφίδα, να πλέει σ' ένα φτηνιάρικο κοστουμάκι, φορτωμένος με τσάντες δερμάτινες.
Ξάφνου... η υπέροχη εικόνα!

Μια συμπαθέστατη μαμά γύρω στα σαράντα, σαν τις μαμάδες του παλιού καιρού, απλά ντυμένη κι αληθινά όμορφη, με ένα κοριτσάκι δίπλα της σαν αγγελούδι από αναγεννησιακό πίνακα, με φουστανάκι με γιρλάντες ροζ, και μπλε ζωηρά ματάκια, φρόνιμο και λαλίστατο συνάμα.

Στο χεράκι του κρατούσε σφιχτά μια σακούλα πιο μεγάλη απ' το ίδιο και κάθε λίγο έβγαζε από μέσα γόμες, μολύβια, μαρκαδόρους, κι αφού τα παρατηρούσε λίγο τα ξανάβαζε γρήγορα στη σακούλα, λες κι ήταν πολύτιμος θησαυρός!

Η μαμά, με ένα χαμόγελο απόλυτης γαλήνης, έλεγε ψιθυριστά στη μικρή και μια συμβουλή για κάθε σχολικό που έβγαινε απ' τη σακούλα ενώ η κουκλίτσα την άκουγε αφηρημένα με ένα στοματάκι ορθάνοιχτο και δυο μαγουλάκια κόκκινα σαν ροδάκινα.

Ξαφνικά μέσα στη ησυχία ανεβαίνει από κάποια στάση ένα μουσικό δίδυμο. Ένας πιτσιρικάς τσιγγάνος, γύρω στα 15 με μάτι αετίσιο να κόβει κάθε κίνηση χεριού που έμπαινε σε τσέπη, με ψεύτικο χαμόγελο, κι ακορντεόν να παίζει κάτι απροσδιόριστο μεταξύ νησιώτικου και λαϊκού ιδιαιτέρως κακότεχνα, κι ένα κοριτσάκι πολύ μικρό με κοτσιδάκια και λαδωμένο μαλλάκι, με φουστανάκι βρώμικο και παρδαλό, και με πανέμορφη διαπεραστική φωνή βγαλμένη από ταινία του Κουστουρίτσα.

Το κοριτσάκι με σπασμένα ελληνικά τραγουδώντας, και μ' ένα ξεχαρβαλωμένο ντέφι κρατώντας άρχισε να περιπλανιέται ανάμεσα στους επιβάτες, σχεδόν αδιάφορα, περιμένοντας να πέσουν τίποτα ψιλά μες στο ντέφι.

Ελάχιστοι έδωσαν και το τσιγγανάκι έφτασε μπροστά στη μικρή με τα σχολικά, που εκείνη τη στιγμή κρατούσε κάτι πολύχρωμους μαρκαδόρους. Τα κοριτσάκια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους λες και γνωρίζονταν από παλιά, και η ξανθιά μικρή έριξε μες στο ντέφι τους μαρκαδόρους!

Το τσιγγανάκι έσκυψε την φίλησε στοργικά και πήγε παρακάτω. Όλοι γύρω μείναμε κόκκαλο και μόνο η μαμά συνέχιζε να χαμογελάει γαλήνια και μάλλον υπερήφανα.
Κατέβηκα σχεδόν παραπατώντας, με μια σκέψη μόνο καρφωμένη.
Φιλανθρωπία μεταξύ παιδιών... φιλανθρωπία παιδείας....
Καλή σχολική χρονιά σ' όλα τα παιδάκια...

πηγή 

Η Ουγκάντα με έμαθε να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω.

 

Της Σταυρούλας Λαμπίδη* 

Όσες φορές και αν κατέβει κανείς τελικά στην Αφρική γυρνάει πάντα με γεμάτη την καρδιά. Αυτό το καλοκαίρι κατάφερα να ζήσω για 2η φορά την εμπειρία της Ουγκάντας. 

Μετά τις περσινές εικόνες και αναμνήσεις που είχα από τον τόσο διαφορετικό αυτό κόσμο περίμενα με μεγάλη χαρά και προσμονή αυτό το ταξίδι.
Πέρσι είδαμε την Ιεραποστολή αυτή να βάζει τα θεμέλια της. Φέτος κατεβήκαμε περιμένοντας να δούμε την εξέλιξή της. Αυτό που βρήκαμε όμως ήταν πολύ παραπάνω από ότι μπορεί να είχαμε φανταστεί. 

Βρήκαμε την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα σχεδόν ολοκληρωμένη. Βρήκαμε ένα ιατρείο. Βρήκαμε ένα πολύ όμορφο και περιποιημένο χώρο. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ότι βρήκαμε μια ενορία! Βρήκαμε μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Άνθρωποι όλων των ηλικιών έτοιμοι να προσφέρουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Άνθρωποι που ζούνε με το τίποτα αλλά χαμογελούνε πάντα. Άνθρωποι που πιστεύουν με την ψυχή τους. 

Σε κάθε Θεία Λειτουργία βλέπαμε την Εκκλησία να ζωντανεύει! Από πολύ νωρίς είχε γεμίσει. Και όλοι έψελναν μαζί. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Ήταν μια συγκλονιστική εικόνα που στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει.

Οι άνθρωποι της Ουγκάντας μου έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα εγώ να τους δώσω! Με βοήθησαν να γνωρίσω τον Θεό καλύτερα και μέσα από Αυτόν να γνωρίσω και τον εαυτό μου καλύτερα. Έμαθα να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω. Γιατί εκεί κάτω τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Αυτοί οι άνθρωποι μου απέδειξαν πόσο απλό είναι να είσαι ευτυχισμένος. Πως μέσα σε τόσες κακουχίες και προβλήματα να έχεις την δύναμη να χαμογελάς. Πως δεν πρέπει ποτέ να πάψεις να ελπίζεις.

* Σημείωση της 3ης Αποστολής. Η Σταυρούλα Λαμπίδη, φοιτήτρια της Ιατρικής, βοήθησε και προσέφερε με αγάπη, εθελοντικά το 2013 και 2014 στη Ιεραποστολική δραστηριότητα της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα. Μαζί με άλλα νέα παιδιά βοηθά στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών για τα παιδιά της Ουγκάντας κατά τη διάρκεια του χειμώνα.Ο Θεός να την ευλογεί! Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.

πηγή