Γέροντας Παΐσιος: Η αγάπη καταργεί τις αποστάσεις

Γέροντα, πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;

Γράφουν κανένα γράμμα ή με ασύρματο ή με σήματα μορς...!

Δηλαδή, Γέροντα;

Για να υπάρξει πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζονται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες. Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»; Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε να επισκεφθή έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν: «Τί να του πάω για ευλογία;».

Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάη. Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε λάβει την πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα ‘ρθη, τί να τον φιλέψω;». Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον στην Καψάλα –απόσταση πεντέμισι ώρες. Το καταλαβαίνετε; Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύση τον άλλον και ο κόρακας μετά έκανε τον ενδιάμεσο!

Όταν ο άνθρωπος έχη την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθή με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα.

Βάλε δυο ανθρώπους που δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν. Βάλε και δύο άλλους που έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν και αυτοί. Πώς θα νιώθουν οι μεν και πώς θα νιώθουν οι δε; Και οι πρώτοι δε θα μιλούν και οι δεύτεροι δεν θα μιλούν. Όμως οι δεύτεροι και με την σιωπή θα «μιλούν», γιατί θα υπάρχη επικοινωνία μεταξύ τους.

Αντίθετα οι πρώτοι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν, γιατί ανάμεσά τους θα υπάρχη μόνωση. Όταν δεν υπάρχη αγάπη, μπορεί δυο άνθρωποι να βρίσκωνται κοντά, αλλά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον.

Γέροντα, στενοχωριέμαι που ήρθε η ημέρα να φύγετε πάλι από κοντά μας.

Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχη «κοντά» και «μακριά». Την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις, γιατί ο Χριστός με την αγάπη Του καταργεί τις αποστάσεις. Επομένως, είτε κοντά είτε μακριά βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, όταν είναι κοντά στον Χριστό και συνδέεται με τον άλλον αδελφικά με αγάπη Χριστού.

Δοξολογώ τον Θεό που η αγάπη μου είναι τέτοιου είδους, πνευματική, αγγελική, οπότε οι αποστάσεις καταργούνται και η επαφή θα υπάρχη μαζί σας και σ’ αυτήν την ζωή από μακριά και στην άλλη που είναι ακόμη πιο μακριά, γιατί και εκείνη η απόσταση θα είναι πολύ κοντινή, αφού μας ενώνει η Αγάπη, ο Χριστός.

Από τον πέμπτο τόμο της σειράς «Λόγοι» 

του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου 

«Πάθη και Αρετές. Λόγοι Ε'»

πηγή

Δύο πράματα εἶναι ἀπὸ φυσικοῦ νὰ μὴν ξεχνιοῦνται ποτὲ ἀπὸ κανένα, ἡ ΜΑΝΑ καὶ ὁ ΤΟΠΟΣ ποὺ σὲ γέννησαν

Μὴν ξεχνᾶς τ' ὄμορφο ὀρεινὸ χωριουδάκι σου ποὺ τ΄ἄφηκες παραπονεμένο καὶ μελαγχολικὸ κι ἔφυγες. Μὴν τοῦ κρατᾶς κακία ποὺ δὲν σοῦ πρόσφερε τὴν πολυτέλεια καὶ τοῦ κόσμου τὰ καλά. Ἐδῶ εἶναι ἡ ρίζα σου, ἡ φύτρα σου. ΄Ἔζησαν οἱ γονιοί σου καὶ οἱ πρόγονοί σου. Σ΄αὐτὸ ἄφησαν τὸν τίμιο ἱδρώτα τους καὶ τὰ κόκαλά τους.

Μὴν ξεχνᾶς τὸ πέτρινο σπίτι σου, ὅπου ἄνοιξες τὰ μάτια σου στὸ φῶς τῆς ζωῆς. Αὐτό σε κράτησε στὴ ζεστὴ ἀγκαλιά του κι ἃς εἶχε γιὰ διαμερίσματα μιὰ ξύλινη μισάντρα ὅλη κι ὅλη, γιὰ ταβάνι τὸν ξερὸ σανό, γιὰ καλοριφὲρ τὴ χωματένια γωνιὰ μὲ τὸν πέτρινο ψήστη, γιὰ κουφώματα τὸ μικρὸ παρεθυράκι, χωρὶς τζιαμιλίκι καὶ τὴ μονόφυλλη ἐξώπορτα μὲ τὸ τρανὸ ζεμπερέκι.

Τὸ κατώι, τὴν αὐλή, τὸν κῆπο, τὴ μυγδαλιά, τὴ σκιά,τὸ φοῦρνο, τὸ πελεκητὸ ἀγκωνάρι, τὴ λιασιὰ κι ἕνα γύρο ὅλα τα ζωντανά, ποὺ ὅλα εἶναι δεμένα στενὰ μὲ τὰ παιδικὰ ἀλησμόνητα χρόνια. Καὶ πάνω ἂπ΄ ὅλα αὐτὰ ἡ μάνα, ὁ πατέρας, ὁ παππούλης μὲ τὴ γιαγιά, ποὺ μπορεῖ τώρα νὰ μὴν ὑπάρχουν πιὰ καὶ νάχουν ταξιδέψει τὸ μακρὺ καὶ ἀγύριστο ταξίδι τους, τ΄ ἀδέρφια, οἱ συγγενῆδες, οἱ γειτόνοι, συμπαραστάτες στὸ καλὸ καὶ....στὸ κακό, εἶναι πρόσωπα ποὺ κανένας δὲ λησμόνησε κι οὔτε θὰ λησμονήσει ποτέ.

Μὴν ξεχνᾶς τὴν ἐκκλησία σου, τὴν Παναγία. Ἐκεῖ ποὺ ἐκκλησιάστηκες, ὅταν σαράντισες κι ἔκανες νὰ βουίξει ὁ θόλος της ἀπὸ τὸ κλάμα σου, ὅταν βαφτίστηκες. Ἐκεῖ πρωτοματάλαβες κι ἄνοιξες τὴν ψυχή σου καὶ πλημμύρισε τὸ φῶς τῆς πίστης. Ἐκεῖ ἔκαμες πράξη τὸν κρυφὸ καημό σου καὶ στεφανώθηκες τὴν ἀγάπη σου. Ἐκεῖ ἔδωκες τὸν τελευταῖο ἀσπασμὸ σὲ λατρεμένα πρόσωπα.

Πῶς μπορεῖς νὰ ξεχάσεις τὴ βουβὴ νεκρικὴ πομπή, νὰ σουδιάζει στὸ Τζιρακαίϊκο ἀγκωνάρι, τραβώντας γιὰ τὸν Ἅγιο Θανάση μὲ τὰ ἑξαπτέρυγα μπροστά, πίσω μιὰ μεγάλη σου ἀγάπη καὶ λατρεία καὶ κεῖνο τὸ δύσκολο μουρμουρητὸ τοῦ παπᾶ καὶ τῶν ψαλτάδων;

Πῶς μπορεῖς νὰ ξεχάσεις τὴ λαλιὰ τῆς καμπάνας, τὴν τόσο γνώριμη, ποῦ σὲ καλοῦσε στὴ χαρά, στὴ λύπη, στὴ θεομηνία, στὴ πυρκαγιά, στὴν ἐπιστράτευση, στὰ ἐπινίκια;

Τὸ σκολειὸ , πού, χίλια βάσανα καὶ δυσκολίες, μάζευες σπυρὶ- σπυρὶ τὴ γνώση κι ἄνοιξες τὰ μάτια τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς σου. Μὴν ξεχνᾶς τὴν πλατεία μὲ τὰ αἰωνόβια πλατάνια καὶ τὶς ἀκακίες, σημεῖο συνάντησης ὅλων των χωριανῶν. Τὶς ἀράδες τοὺς χοροὺς στοὺς γάμους καὶ στὰ πανηγύρια μὲ τὰ γλυκὰ κλαρίνα καὶ τὰ ὄμορφα τραγούδια, ποὺ ἄκουγες κι ἀναγάλλιαζε ἡ ψυχή σου.

Τὰ μαγαζιὰ ἕνα γύρο, ποὺ μὲ τόση εὐκολία ἄλλαζαν σκηνικό. Τὴ μιὰ ταβέρνα μὲ τὸ οὐζάκι καὶ τὸ ρέγγο, τὸ κρασάκι καὶ τὴν κορσέβα, τὴν ἄλλη χαρτοπαιχτικὴ λέσχη, σὲ λίγο δικαστήριο, μετὰ σωστὸ κοινοβούλιο, μέχρι καὶ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης καὶ Ο.Η.Ε.

Τὴν ὄμορφη ξωμάχικη ζωὴ μὲ τοὺς σέμπρους τὸ σπαρτό, τὶς ξελασες, τοὺς θέρους, τ΄ἁλώνια, τοὺς τρύγους, τοὺς σμίχτες, τὴ στρούγκα, τὸ ἄρμεγμα, τὸ σκάρο καὶ τὸ γύρισμα.
Θυμήσου τὰ ὅλα αὐτὰ καὶ κᾶνε ὅ,τι μπορεῖς γιὰ τὸ χωριό σου, νὰ διατηρεῖται, νὰ προοδεύει, νὰ τὸ βλέπεις καὶ νὰ τὸ καμαρώνεις.

Καὶ σὺ ποὺ μπαίνεις στὸ χωριὸ ἐπιδεικτικὰ κορνάροντας τὸ αὐτοκίνητό σου μὴν τρέχεις, στάκα, κατέβα καὶ πέσε προσκύνα, ξυπολήσου σὰν τὸ Μωυσῆ στὸ καιγόμενο βάτο, ὁ τόπος εἶναι ἱερός, ποτισμένος μὲ ἱδρώτα καὶ αἷμα.

Γιατί δύο πράματα εἶναι ἀπὸ φυσικοῦ νὰ μὴν ξεχνιοῦνται ποτὲ ἀπὸ κανένα, ἡ ΜΑΝΑ καὶ ὁ ΤΟΠΟΣ ποὺ σὲ γέννησαν.

‘’ Ο ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ’’

πηγή 

Ο ΓΕΡΟ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Συνάντησα το δάσκαλο τον περιφρονημένο,

το ῾δασκαλάκο᾽ τον απλό, που λέγανε παλιά,

και ήταν σα να έβλεπα, μνημείο τιμημένο,

της ιστορίας γίγαντα, κι έχασα τη λαλιά.

Χοντρές ρυτίδες  χάραζαν πλατύ το μέτωπό του,

και η φωνή του κύλισε αργά, τρεμουλιαστά,

μα σαν τον κοίταξα βαθιά, ίσια στο πρόσωπό του,

είδα δυο μάτια της βροχής, αγνά, λαμπυριστά.

´Ηταν τα μάτια που ᾽φερναν μπροστά την ιστορία,

χιλιάδες μάτια μαθητών φαίνονταν μές σ᾽ αυτά.

Πώς γίνεται σε δυο σχισμές να γράφετ᾽ η πορεία

τόσων πολλών νέων ψυχών που δέθηκαν με αυτά;

Πόνους και κόπους διάβασα, μέσα σ᾽ αυτά τα μάτια,

μα πιο πολλές τις θεϊκές είδα σ᾽ αυτά χαρές.

Αγγέλους να χορεύουνε σε θεία μονοπάτια,

ο δάσκαλός μας έβλεπε σ᾽ υπάρξεις νεαρές.

Μ᾽ αγάπη πάντα ήτανε, σιμά στους μαθητές του,

και πιο πολύ σ᾽ όλους αυτούς που ᾽χαν μυαλό απλό.

Κι όταν αυτοί τον πείραζαν, δεν ξέφευγε ποτές του,

το δίκιο πάντα κρίνοντας, δείχνοντας το καλό.

Ουράνιο χάδι το ᾽πανε το βλέμμα του δασκάλου,

ζεστή ακτίνα του Θεού, που τρέφει τις καρδιές.

Μ᾽ ασπίδ᾽ ατσάλινη κρατά, ορμές του μισοκάλου,

αλείπτης γίνεται ψυχών σε θείες αθλοπαιδιές.

Σα σ᾽ ευεργέτη μου τρανό, γονάτισα μπροστά του,

τ᾽ άγια του χέρια φίλησα – φαίνονταν τα οστά –

κι όταν τα δάκρυα ένιωσα να πέφτουνε καυτά του,

τα ᾽δα σα δώρα τ᾽ ουρανού, σα μύρα ευωδιαστά.

 πηγή

Τζιχαντιστές πούλησαν για 12 δολάρια μία γυναίκα με το παιδί της.

Είναι από τις μία από τις εκατοντάδες Γιαζίντι που αιχμαλωτίστηκαν από το ISIS

Η Άμσα πωλήθηκε σε έναν 50χρονο άνδρα έναντι 12 δολαρίων. Κανονικά, η αξία της θα ήταν αρκετά μεγαλύτερη αλλά η Άμσα ήταν έγκυος και είχε ήδη έναν γιο 21 μηνών. 

Οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους είχαν ήδη εκτελέσει τον σύζυγό της μπροστά στα μάτια της, αναφέρει ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας Guardian.

Η ίδια θυμάται:

«Ένας 50χρονος άνδρας με σκούρα γενειάδα ήρθε να με αγοράσει. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα δεν ήθελα να ζω πια». Η Άμσα είναι μία από τις εκατοντάδες γυναίκες Γιαζίντι από το βόρειο Ιράκ που αιχμαλωτίστηκαν από τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους πριν πωληθούν σε άνδρες ως λάφυρα πολέμου. Όπως έγραψε το ISIS σε ένα κείμενό του που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, οι τζιχαντιστές αναβιώνουν ένα αρχαίο έθιμο που ήθελε τους ηττημένους σκλάβους και τις γυναίκες τους να ανήκουν πια στους νικητές. Η Άμσα μπόρεσε να κρατήσει τον γιο της.

Οι τζιχαντιστές επιτέθηκαν στην πόλη της στις αρχές του περασμένου Αυγούστου. Χιλιάδες Γιαζίντι κατέφυγαν στο παρακείμενο όρος Σιντζάρ, αλλά όσοι δεν πρόλαβαν έπεσαν στα χέρια των ισλαμιστών. «Όταν ακούσαμε ότι πλησίαζε το ISIS, αφήσαμε τα πάντα πίσω μας και αρχίσαμε να τρέχουμε» είπε η Άμσα. Η ίδια και ο σύζυγός της ακολούθησαν μία ομάδα δεκάδων οικογενειών, πριν έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους τζιχαντιστές. «Πήραν τους άνδρες από τις οικογένειές τους και τους ανάγκασαν να ακολουθούν τις εντολές αυτών που είχαν καταλάβει το χωριό. Τους είπαν να ξαπλώσουν με το πρόσωπο στο έδαφος. Ο σύζυγος και ο γαμπρός μου ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Νόμιζα ότι θα τους λήστευαν. Ότι θα τους έπαιρναν τα κινητά ή κάτι παρόμοιο» είπε η Άμσα. Και συμπλήρωσε με τρεμάμενη φωνή:«Αλλά τους σκότωσαν. Τους πυροβόλησαν στο κεφάλι, έναν προς έναν». Έπειτα οι τζιχαντιστές ανάγκασαν την Άμσα και τις υπόλοιπες γυναίκες να επιβιβαστούν σε φορτηγάκια, με τα οποία τις μετέφεραν στη Μοσούλη.

«Με κρατούσαν αιχμάλωτη σε μία σκοτεινή αίθουσα μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες και κορίτσια. Κάποια από τα κορίτσια δεν ήταν πάνω από πέντε χρόνων» είπε η γυναίκα και συμπλήρωσε: «Μία ημέρα ένα κορίτσι δέκα ετών χωρίστηκε από τη μητέρα της, επειδή μία ομάδα ανδρών αποφάσισαν να αγοράσουν το κορίτσι». Έπειτα πούλησαν και την ίδια σε έναν 50χρονο άνδρα, ο οποίος τη χτυπούσε και την ταπείνωνε καθημερινά. Κατάφερε να δραπετεύσει, παίρνοντας μαζί τον γιο της. Με τη βοήθεια ενός άγνωστου άνδρα, επέστρεψε στους γονείς της. «Οι γονείς μου είναι χαρούμενοι που είμαι εδώ. Αλλά δεν έχω δύναμη να συνεχίσω. Αυτή τη στιγμή, θέλω απλά να πεθάνω» είπε.

πηγή

Talent shows: Η παιδικότητα στο απόσπασμα

 

Γιώργος Μόσχος (βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού)

Τα παιδιά δεν ήταν βέβαια δυνατό να ξεφύγουν στις μέρες μας από το στόχαστρο της βιομηχανίας του τηλεοπτικού θεάματος, που, μέσω της επιφανειακής συναισθηματικής διέγερσης, επιχειρεί να καθηλώνει συστηματικά τον τηλεθεατή - πολίτη. Τα παιδιά άλλωστε έχουν αποτελέσει εδώ και πολλά χρόνια πόλο εμπορευματικής έλξης και πηγή πλουτισμού για τους τηλεοπτικούς παραγωγούς, που παρουσιάζοντας πτυχές της προσωπικής τους ζωής, ικανότητες, ταλέντα ή απλές κουβέντες και συναισθήματα τους, συγκινούν και προσελκύουν τους ενήλικους θεατές.

Πίσω από τη λογική συγκίνηση που προκαλεί η εικόνα ενός παιδιού που τραγουδά, χορεύει, επικοινωνεί, ασχολείται με ο,τιδήποτε το συναρπάζει ή μιλά για τα βιώματά του, μπορεί να στήνεται ένα ολόκληρο σύστημα εκμετάλλευσης των ίδιων των παιδιών που συμμετέχουν στις εκπομπές αλλά και γενικότερα της παιδικής ηλικίας, που αξιοποιείται με αυτό τον τρόπο για την επιδίωξη κέρδους. Ως εάν τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα για την ικανοποίηση επιθυμιών και αναγκών των ενηλίκων, γονέων, οικείων ή τρίτων - θεατών. Μια αντίληψη που η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού – που φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια ζωής – επιχείρησε να ανατρέψει, καθιερώνοντας μεταξύ άλλων τα δικαιώματα όλων των παιδιών στην προστασία της προσωπικότητας και της ιδιωτικής τους ζωής αλλά και την υποχρέωση της Πολιτείας να αποτρέπει κάθε μορφή εκμετάλλευσής τους.

Αναγκαία η καλλιέργεια μιας διαφορετικής κουλτούρας

Η αλήθεια είναι ότι η νομοθεσία που αφορά τη ραδιοτηλεόραση δεν είναι ιδιαίτερα απαγορευτική ως προς την παρουσία των παιδιών σε ψυχαγωγικές τηλεοπτικές εκπομπές και απλά συναρτά τη συμμετοχή τους με την συναίνεση των γονέων τους αφενός και την επίδραση που μπορεί να έχει στην σωματική, πνευματική ή ηθική τους ανάπτυξη αφετέρου. Πιθανώς χρειάζεται ένας αυστηρότερος κώδικας δεοντολογίας για την ψυχαγωγική τηλεόραση και όργανα προληπτικού ελέγχου των εκπομπών. Ωστόσο, με τη διαμορφωμένη διεθνώς αλλά και στη χώρα μας πραγματικότητα στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, πιστεύω ότι το επιδιωκόμενο δεν είναι τόσο ένα πολύ αυστηρό καθεστώς με απαγορεύσεις που ενδεχομένως προσομοιάζουν περισσότερο σε απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά κυρίως η καλλιέργεια μιας διαφορετικής κουλτούρας που χρειάζεται να διαπνέει τόσο το τηλεοπτικό κοινό –που δίνει τους δείκτες για την κατανάλωση των τηλεοπτικών προϊόντων- όσο και τους άμεσα εμπλεκόμενους, δηλαδή τις διευθύνσεις και τους παραγωγούς των τηλεοπτικών προγραμμάτων και τους γονείς που επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους στις εκπομπές αυτές.

Ο Συνήγορος του Παιδιού για μια φορά ακόμη φέτος προσπάθησε να δώσει ένα στίγμα για τις βασικές αρχές που χρειάζεται να υιοθετούνται στην κοινωνία για την προστασία των παιδιών από κάθε είδους τηλεοπτική εκμετάλλευση. Επισήμανε ότι δεν κινδυνεύουν μόνο τα ίδια τα παιδιά που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους εκπομπές, αλλά πλήττεται η παιδική ηλικία συνολικότερα, καθώς καλλιεργείται η αίσθηση ότι μπορούν ελεύθερα οι μεγάλοι να οδηγούν μικρά παιδιά σε ρόλους και συμπεριφορές ανοίκειες με τις ηλικιακές τους ανάγκες, καταναλώσιμες «προς τέρψιν» του ενήλικου κοινού. Επιχείρησε μάλιστα μια συνεργασία με το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης για την έκδοση και διάχυση συστάσεων που απευθύνονται σε όλα τα μέρη που μοιράζονται τις ευθύνες.

Μια συλλογική αντίδραση

Θα ήταν ευχής έργο να υπάρξει μια συλλογική αντίδραση στη χρησιμοποίηση των παιδιών σε τέτοιες εκπομπές και μια συνειδητοποίηση ότι στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ τα παιδιά χρειάζονται συνειδητούς ενήλικους υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους. Γονείς, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, γενικότερα πολίτες και προπάντων τα ίδια τα παιδιά, είναι αναγκαίο να προτάξουν την άρνησή τους στην φθηνή εκμετάλλευση και επίθεση που δέχεται η παιδική ηλικία από αυτές τις ανθρωποφάγες τηλεοπτικές πρακτικές. 

πηγή

Η ζωή μιας φωτογράφου που άλλαξε την ιστορία της φωτογραφίας του δρόμου

Έζησε όλη τη ζωή της ως γκουβερνάντα, δραστηριότητα που κράτησε περίπου 40 χρόνια, κυρίως στο Σικάγο   

Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗΗ ιστορία της φωτογράφου που άνοιξε τα πιο συναρπαστικά παράθυρα στην αμερικανική ζωή κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα παραμένει μέχρι σήμερα μυστηριώδης.   

Οι πληροφορίες για τη ζωή της Βίβιαν Μάγιερ είναι τόσο διάσπαρτες, όσο και οι σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς για την κρυφή ενασχόλησή της με τη φωτογραφία. Από το κατάστημα εμφάνισης φιλμς μαθαίνουμε ότι η Μάγιερ έδινε τα φιλμς της για εκτύπωση με το ψευδώνυμο V. Smith. Οι συγγενείς της μπορούν να δώσουν ελάχιστες πληροφορίες για την προσωπικότητά της.  Οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω της δεν είχαν ιδέα ότι φωτογράφιζε. Το πρώτο που ζητούσε από τους ανθρώπους για τους οποίους εργαζόταν ήταν να έχει κλειδαριά η πόρτα  του δωματίου της. Τα δωμάτια που κατοικούσε ήταν μια απαγορευμένη ζώνη. Πολλοί θα παρακαλούσαν σήμερα να έχουν στην κατοχή τους τα αρνητικά της.   Ως νταντά με τα παιδιά που κρατούσε Όταν ζούσε δεν ήθελε κανείς να γνωρίζει τη δεύτερη ιδιότητά της, αυτή της φωτογράφου. Δεν ήθελε να τις κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις. Διάβαζε βιβλία, εφημερίδες, ενδιαφερόταν για τον κόσμο γύρω της. Η Μάγιερ δε θέλησε και δε θα απαντήσει ποτέ στην ερώτηση που απασχολεί όποιον μπει στον μαγικό κόσμο της: Ποιά είσαι; Ποιά ήσουν; Ούτε η ίδια θα μπορούσε πιθανώς να απαντήσει την ερώτηση κοιτάζοντας τα πορτραίτα που τράβηξε η ίδια στον εαυτό της. Ή ίσως με αυτά προσπαθούσε να ανακαλύψει τον άνθρωπο που την κοίταζε από την τυπωμένη φωτογραφία. Στη ζωή ήταν μια γκουβερνάντα που τύχαινε να τραβάει φωτογραφίες. Σήμερα είναι μια φωτογράφος που τύχαινε να είναι και γκουβερνάντα.   Τις ημέρες που είχε ρεπό πάντα έπαιρνε μαζί της τη μηχανή της. Έκανε μοναχικές εξορμήσεις σε πολυσύχναστα μέρη. Της άρεσε να φωτογραφίζει παιδιά και ξεχασμένους ανθρώπους. Όταν τη ρωτούσαν για το επάγγελμά της απαντούσε «είμαι κάποιου είδους κατάσκοπος»   Η Μάγιερ γεννήθηκε στο Μπρονξ από μητέρα Γαλλίδα και πατέρα Αυστριακό που χώρισαν όταν η ίδια ήταν μικρή. H Μάγιερ σε ηλικία 4 ετών ζούσε στη Νέα Υόρκη με τη μητέρα της και τη Γαλλίδα φωτογράφο Jeanne Bertrand.  Φωτογράφιζε από τα νεανικά της χρόνια με μια Κόντακ Brownie με φίλμ 6 × 9. Όμως, το 1952, το έργο της Μάγιερ αλλάζει δραματικά. Αγόρασε μια ακριβή φωτογραφική μηχανή Rolleiflex και από τότε δε σταμάτησε να απαθανατίζει ό,τι έβλεπε γύρω της. Το κλασικό στυλ της Μάγιερ ξεκίνησε να παίρνει μορφή.   Η οικογένεια Γκένσμπουργκ με την οποία έζησε πολλά χρόνια, φωτογραφημένη από την ίδια Έζησε όλη τη ζωή της ως γκουβερνάντα, δραστηριότητα που κράτησε περίπου 40 χρόνια, κυρίως στο Σικάγο. Όσο εξασκούσε το επάγγελμά της έπαιρνε τα παιδιά σαν μια άλλη Μαίρη Πόππινς μαζί της σε μικρές εκδρομές. Στις παραλίες, σε παρελάσεις, στα πάρκα. Τις ημέρες που είχε ρεπό πάντα έπαιρνε μαζί της τη μηχανή της. Έκανε μοναχικές εξορμήσεις σε πολυσύχναστα μέρη. Της άρεσε να φωτογραφίζει παιδιά και ξεχασμένους ανθρώπους. Όταν τη ρωτούσαν για το επάγγελμά της απαντούσε «είμαι κάποιου είδους κατάσκοπος». Εργάσθηκε πολλά χρόνια σε μια οικογένεια με τρία αγόρια. Την θυμούνται ως τρυφερή, δυναμική και εκκεντρική γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα. Η περιέργεια την οδηγούσε στο να εξερευνά μέσα από το φακό της την ανθρώπινη φύση. Και η αλήθεια είναι ότι συνέλαβε την φύση των ανθρώπων σε επικές στιγμές. Η φωτογραφία ήταν όλη της η ζωή.  Ποτέ δεν παντρεύτηκε, δεν είχε παιδιά, ούτε πολύ στενούς φίλους που θα μπορούσαν να πει ότι την "γνώριζαν"  σε προσωπικό επίπεδο. Πρόλαβε και ταξίδεψε, μόνη της πάντα στον Καναδά το 1951 και το 1955, το 1957 στη Νότια Αμερική, το 1959 στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, το 1960 στη Φλόριντα, το 1965 στα νησιά της Καραϊβικής.    Αν σήμερα σκύψουμε πάνω στις φωτογραφίες της μας αποκαλύπτεται μια ασύγκριτη ομορφιά που δεν αφορά μόνο τη σύνθεση της φωτογραφίας. Το μυστικό της γοητείας που ασκεί η εικόνα βρίσκεται στο περιεχόμενο. Κυρίως για τη συναισθηματική της συγγένεια με αυτούς που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, κυρίως για την εξοικείωσή της με τη δύσκολη όψη της καθημερινότητας, με ανθρώπους ξεχασμένους.   Η φωτογραφία ήταν όλη της η ζωή. Ποτέ δεν παντρεύτηκε, δεν είχε παιδιά, ούτε πολύ στενούς φίλους που θα μπορούσαν να πει ότι την "γνώριζαν" σε προσωπικό επίπεδο   Η μηχανή Κόντακ Brownie Στη διάρκεια της ζωής της τράβηξε πάνω από 100.000 φωτογραφίες τις οποίες είχε κλειδωμένες σε ντουλάπια. Δεν είχε τη δυνατότητα να εμφανίζει πάντα τις φωτογραφίες που τραβούσε. Η μεγαλύτερη φωτογραφική ανακάλυψη των τελευταίων ετών πέθανε μέσα στη φτώχεια. Κάποια στιγμή δεν κατάφερνε να πληρώσει το ενοίκιο της αποθήκης στην οποία είχε φυλάξει φιλμς, αρνητικά και φωτογραφίες μιας ζωής.  Το υλικό  χωρίστηκε σε κουτιά, βγήκε σε δημοπρασία, και έφτασε στα χέρια πολλών αγοραστών. Το 2008 η Μάγιερ έπεσε σε ένα κομμάτι πάγου και χτύπησε το κεφάλι της στο κέντρο του Σικάγου. Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται. Κατέληξε σε έναν οίκο ευγηρίας τον Απρίλιο του 2009.     Αν σήμερα σκύψουμε πάνω στις φωτογραφίες της μας αποκαλύπτεται μια ασύγκριτη ομορφιά που δεν αφορά μόνο τη σύνθεση της φωτογραφίας. Το μυστικό της γοητείας που ασκεί η εικόνα βρίσκεται στο περιεχόμενο.  Κυρίως για τη συναισθηματική της συγγένεια με αυτούς που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, κυρίως για την εξοικείωσή της με τη δύσκολη όψη της καθημερινότητας, με ανθρώπους ξεχασμένους. 

 





Πηγή: www.lifo.gr

Δίδυμα και Αριστεροχειρία

Δίδυμα και Αριστεροχειρία. Η αριστεροχειρία είναι η προτίμηση για χρήση του αριστερού χεριού αντί του δεξιού, για καθημερινές δραστηριότητες. Η πιο σημαντική καθημερινή δραστηριότητα είναι η γραφή. Οι αριστερόχειρες αποτελούν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμό, η αριστεροχειρία εμφανίζεται συχνότερα σε δίδυμα παιδιά. Αν κάποιος γονιός είναι αριστερόχειρας, ο μονοζυγωτικός δίδυμος έχει 76% πιθανότητα να κληρονομήσει την αριστεροχειρία σε σύγκριση με το διζυγωτικό δίδυμο. Οι τελευταίες, πάντως, έρευνες έδειξαν πως σε δίδυμα αδέλφια, συνήθως, το ένα από τα δύο παρουσιάζει αριστεροχειρία (Ζουμπουρλή, 2014, Βλάχος, 1998, Twinning Facts, 2006).

Στρατηγικές Μάθησης σε Αριστερόχειρα Δίδυμα

Οι παρακάτω στρατηγικές μάθησης απευθύνονται σε αριστερόχειρες μαθητές. Έχουν ως βάση το δεξί ημισφαίριο, καθώς οι αριστερόχειρες βασίζονται περισσότερο για τις λεκτικές και μαθησιακές δραστηριότητες στο δεξί ημισφαίριο. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν και μαθητές που είναι δεξιόχειρες. Γι’ αυτό είναι κατάλληλες και για δίδυμα γιατί μπορούν να συμμετέχουν και τα δύο ταυτόχρονα. Οι στρατηγικές μάθησης προέρχονται από το βιβλίο με τίτλο «Οι μονόκεροι υπάρχουν: το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου και η συμβολή του στη μάθηση (Vitale Barbara, 1982, εκδόσεις Θυμάρι) και προσαρμόζονται εύκολα στη χρήση σε δίδυμα αδέλφια. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο μάθημα της ανάγνωσης, της ορθογραφίας και στην αρίθμηση.

 Δραστηριότητες Αφής

Οι παρακάτω ασκήσεις γίνονται, πρώτα με τα μάτια των διδύμων ανοιχτά και ύστερα με τα μάτια τους κλειστά. Είναι κατάλληλες για την ορθογραφία λέξεων, για την εκμάθηση γραμμάτων και για την αριθμητική.

• Ο γονιός γράφει σ’ ένα χαρτί τα γράμματα της αλφαβήτου που έχουν τα δίδυμα να μάθουν ή τις λέξεις που έχουν για ορθογραφία ή τους αριθμούς. Τα γράφει στον αέρα και ζητάει από τα παιδιά να κάνουν το ίδιο παρατηρώντας, απλά, τις κινήσεις του. Ύστερα, ο γονιός τα γράφει στην πλάτη των παιδιών και εκείνα προσπαθούν να μαντέψουν ποιο γράμμα είναι ή ποια λέξη είναι ή ποιος αριθμός είναι.
•  Ο γονιός σχεδιάζει πάνω σε άμμο ή σε γυαλόχαρτο τα γράμματα ή τις λέξεις ή τους αριθμούς. Ζητάει από τα παιδιά να περάσουν το δάχτυλό τους από πάνω, φωνάζοντας κάθε φορά το γράμμα, τη λέξη ή τον αριθμό. Σε αυτή τη δραστηριότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η πλαστελίνη.
•  Ο γονιός παίρνει μια χρωματιστή κιμωλία και πάνω σε κάποιο μεγάλο χαρτόνι ή σε κάποια παλιά άσπρα πλακάκια σχεδιάζει ένα γράμμα ή μια λέξη ή έναν αριθμό. Ζητάει από τα παιδιά να περπατήσουν πάνω σε αυτά. Με αυτή τη δραστηριότητα, μπορούν, εύκολα, να εμπεδώσουν το σχηματισμό ενός γράμματος που μπορεί να σχηματιστεί και κάποια λέξη ή ενός αριθμού.

 Οπτικά Πρότυπα

Τα αριστερόχειρα παιδιά είναι οπτικοί τύποι. Χρειάζεται να δουν το τελικό αποτέλεσμα μιας εικόνας, πρώτα για να μπορούν να καταλάβουν αυτό που πρόκειται να κάνουν. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν με τους ακόλουθούς τρόπους, έχοντας στο πλευρό τους και τα δύο παιδιά. Οι ασκήσεις είναι κατάλληλες και για την επίλυση προβλημάτων ή σχολικών ασκήσεων.

• Ο γονιός αγοράζει παζλ και διάφορα συναρμολογούμενα χειροτεχνήματα (προτείνονται τα παιχνίδια Lego). Δείχνει πρώτα ολοκληρωμένο το ομοίωμά τους και έπειτα ζητάει από τα παιδιά να τα φτιάξουν, βοηθώντας το ένα το άλλο και ακολουθώντας τις οδηγίες.
• Στα προβλήματα μαθηματικών, ο γονιός σε κάποιο πρόχειρο τετράδιο γράφει παρόμοια προβλήματα εξηγώντας βήμα –βήμα το συλλογισμό του και τα λύνει. Ύστερα, ζητάει από τα παιδιά να λύσουν με τον ίδιο τρόπο τα προβλήματα του σχολείου. Τέλος, σε κάποιο πίνακα, που είναι απαραίτητο να έχουν τα παιδιά στο δωμάτιό τους, ο γονιός γράφει τις οδηγίες για να υπενθυμίζει το πως εκείνα μπορούν να γράφουν τα στοιχεία και τα βήματα για τη λύση των προβλημάτων.
• Για τις γραμματικές ασκήσεις, ο γονιός παίρνει διάφορα έγχρωμα φύλλα Α4. Σε  π.χ. κίτρινο φύλλο ο γονιός γράφει παραδείγματα ασκήσεων που έχουν σχέση με την εκμάθηση καταλήξεων στα ουσιαστικά. Σε π.χ. ροζ φύλλο ο γονιός γράφει παραδείγματα ασκήσεων που έχουν σχέση με την εκμάθηση καταλήξεων στα ρήματα. Αφού ολοκληρώσει τη δουλειά του, ζητάει από τα παιδιά να λύσουν παρόμοιες ασκήσεις και αφού τις ολοκληρώσουν τοποθετούν τα φύλλα εργασίας τους σε κουτιά αντίστοιχων χρωμάτων. Οπότε, όταν θα έχουν παρόμοιες ασκήσεις για το σχολείο, ανατρέχουν στο αντίστοιχο κουτί, ακολουθούν το παράδειγμα και λύνουν τις ασκήσεις τους.

 Γράψιμο με την αφή

Το γράψιμο με την αφή προϋποθέτει την κίνηση των άκρων των δαχτύλων. Είναι πολύ καλές ασκήσεις για την ορθογραφία και την αρίθμηση.

• Ο γονιός γράφει τις λέξεις που έχουν τα παιδιά για ορθογραφία, μία –μία σε ένα κομμάτι χαρτί και τις τοποθετεί κάτω από ένα τζάμι. Ζητάει από τα παιδιά να «περάσουν» τις λέξεις με το δείχτη του κυρίαρχου χεριού τους, πρώτα με τα μάτια ανοιχτά και ύστερα με τα μάτια κλειστά. Η ίδια άσκηση μπορεί να γίνει με τη χρήση γυαλόχαρτου με απαλή ή τραχιά επιφάνεια ή με πλαστελίνη. Η ποικιλία βοηθάει, έτσι ώστε τα δίδυμα να μη βαρεθούν τον ίδιο τύπο άσκησης.
• Ο γονιός φτιάχνει μπισκότα στο σχήμα γραμμάτων ή αριθμών. Τα δίδυμα κρατούν τα γράμματα ή τους αριθμούς πίσω από την πλάτη τους. Εκείνα προσπαθούν να τα αναγνωρίσουν μόνο με την αφή. Έπειτα, ο γονιός τους ζητάει να σχηματίσουν, με πολλά μπισκότα, διάφορες λέξεις ή τις λέξεις που έχουν για ορθογραφία και να τις «περάσουν» με το κυρίαρχο χέρι τους. Το ίδιο κάνουν και με τους αριθμούς για να μάθουν τις μονάδες, δεκάδες  κ.τ.λ.
• Χρησιμοποιώντας ζελέδες διάφορων χρωμάτων και γεύσεων, τα δίδυμα σχηματίζουν αριθμούς με φακές και τους «περνούν» με το κυρίαρχο χέρι τους. Ύστερα, ο γονιός λέει: «-Στο κόκκινο ζελέ με γεύση φράουλα σχηματίσαμε το νούμερο 5. Στο πορτοκαλί ζελέ με γεύση πορτοκάλι σχηματίσαμε το νούμερο 3. Πόσο κάνει 5+3=;». Αφού τα δίδυμα βρουν σωστά το αποτέλεσμα, βγάζουν τις φακές και μυρίζουν και δοκιμάζουν μια κουταλιά από το κάθε ζελέ. Αν αποτύχουν, ξαναπροσπαθούν μέχρι να το βρουν. Αυτή η άσκηση βοηθάει πολύ στην ενίσχυση της αντίληψης, όπου η γεύση και η όσφρηση αποτελούν τα πρωταρχικά συστήματα της.

Ως γονείς διδύμων, οφείλουμε να σεβόμαστε και να αξιοποιούμε όλες τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού ξεχωριστά. Να βρίσκουμε δραστηριότητες που μπορούν να συμμετέχουν και τα δύο παιδιά ταυτόχρονα, αλλά παράλληλα να βοηθάμε και αυτό που έχει κάποια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα, όπως η αριστεροχειρία. Οι παραπάνω ασκήσεις είναι προσαρμοσμένες για να καλύψουν τις ανάγκες κάθε αριστερόχειρα παιδιού και όχι μόνο. Καλή μας, λοιπόν, διασκέδαση! 

πηγή