«ΕΓΩ ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΨΙΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ»

Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. Στις 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης με ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μας είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δεν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ως το επόμενο πρωΐ είχε 40  πυρετό. Την Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας με σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες να ζήσει μόλις 10%.

Στο μεταξύ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα μια γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θα φύγω, εσύ δεν με χρειάζεσαι άλλο. Θα πάω στον Ηλία, εκείνος με έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε για το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στον Άγιο Ραφαήλ στη Γρίβα και γονατιστοί με τον Ιερέα διάβασαν παράκληση για τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στο άδειο σπίτι μας να κάνει Παράκληση στον άγιο Γεώργιο για την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς ; Ίσως η Χάρη του Αγίου.

Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια να βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.

Όταν συνήλθε, άρχισε να μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα με ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε  και μου είπαν, μη φοβάσαι θα πας πάλι στη μαμά και τα αδέλφια σου.  - Δεν ξέρω πως να πάω πάλι εκεί. - Με το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. - Φοβάμαι, δεν ξέρω να οδηγήσω το άλογο. - Μη φοβάσαι, θα το οδηγήσω εγώ». Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πριν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μας τον χάρισαν πάλι κοντά μας.

ΠΗΓΗ : † Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Θαύματα Αγίων ­ σημεία Θεού, 'Εκδοση  Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης.

πηγή 

Εκκλησία και πολιτική

 

 

Κάθε διεθνής ή ταξική πάλη συνδέεται με τη βία: «Χτυπάτε τους εχθρούς».
Η εντολή όμως του Χριστού λέει «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44).
Η τελευταία δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο  επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών.
Όταν μπουν στις τάξεις των μαχητών οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί χριστιανοί γενικά, θεωρούν εκείνους που αποφεύγουν τη
συμμετοχή στο είδος αυτό των δραστηριοτήτων ως μικρόψυχους και δειλούς.
Όσο πιο επικίνδυνη είναι η συμπλοκή με τους καταπιεστές, τόσο περισσότερο θεωρείται η ανθρωπιστική αποστολή ως «μαρτύριο»για τον Χριστό.
Η αποφυγή μας υπαγορεύεται από τη συνείδηση ότι κάθε αλλαγή καταστάσεως στις κοινωνικές σχέσεις με επαναστατικό, δηλαδή
εκβιαστικό τρόπο, θα αποδειχθεί τελικά αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη.Η ιστορική πείρα το απέδειξε αυτό σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων.
Ήδη εμείς παρατηρήσαμε στη διάρκεια της ζωής μας πως η ιδέα της δικαιοσύνης ενέπνεε τους ανθρώπους στη μάχη με τον δεσποτισμό
και την εκμετάλλευση, για την ελευθερία και τα πλήρη δικαιώματα για όλους.Ωστόσο, οι επαναστάσεις κατέληξαν ή μετατράπηκαν σε τρομοκρατικά καθεστώτα με την κατάπνιξη τεράστιων μαζών πληθυσμού,με τη στέρηση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και τα παρόμοια.
Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος,η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως
του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις ,ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο όνομα του Χριστού.
Να ελέγξουμε όμως την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, μπορούμε και το κάνουμε,
όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.
Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη από όλες τις συμμετοχές
στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα.Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου.
Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς,
θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός.
Αυτό ασφαλώς το έγκλημα είναι πιο επιζήμιο για μας από κάθε άλλο.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». 
Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν
μεγάλου πλήθους πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά,
χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοί μας.
Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα,και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως
«κύμβαλον αλαλάζον».
Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία·
ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό-Ιησού.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία.
Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ήμερα του Γολγοθά του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη του.
Αυτός μόνος στάθηκε καταδικασμένος από το Ρωμαϊκό Κράτος του δικαίου, από το Νομικό Συνέδριο, και ακόμη από τον όχλο του λαού.
Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε
με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «άθεου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως».
Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.
Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο…

 

πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, 
«το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», 
Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2010

 

πηγή 

Ισλαμικά τάγματα, Μασονία και κρίση της Μέσης Ανατολής

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, 
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

«Τον καιρό του Μωάμεθ ζούσε κοντά στην Μέκκα ο πολύ ηλικιωμένος Ben Chasi που δίδασκε τον Προφήτη. Μία μέρα μόλις τελείωσε το μάθημα του, έδωσε στον Μωάμεθ ένα μεταλλικό πίνακα στον οποίο ήταν γραμμένοι οι τύποι εκείνοι των οποίων την σημασία είχε μάθει ο 30ετής Προφήτης. Λίγο μετά πέθανε ο γέροντας και ο Μωάμεθ δίδασκε σε πολύ στενό κύκλο τους τύπους αυτούς. Ο Abu Bekr, ο πρώτος Χαλίφης, κληρονόμησε μετά τον θάνατο του Προφήτη τον πίνακα και την Γνώση που διδάσκονταν πάντα μόνο σε στενό κύκλο. Αυτή είναι η Μυστική Γνώση των Μασόνων της Ανατολής.»

Από το βιβλίο «Οι Μυστικές Ασκήσει των Τούρκων Ελευθεροτεκτόνων», του Rudolf Von Sebottendorf

Το θέμα των ισλαμικών ταγμάτων και ο γενικότερος ρόλος τους στην ιστορία είναι πολύ μεγάλο. Τα τελευταία χρόνια με το πρόβλημα της ισλαμικής επεκτατικότητας να μεγαλώνει συνεχώς και με τα γεγονότα της τελευταίας κρίσης των Τζιχαντιστών, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίσουμε κάποια βασικά στοιχεία του λεγομένου «εσωτερικού» Ισλάμ, το οποίο για πολλούς είναι η αφετηρία της σύγχρονης ισλαμικής επεκτατικότητας, καθώς και των σχέσεων του με την μασονία. Η μελέτη της δημιουργίας και λειτουργίας των ισλαμικών ταγμάτων και ιδιαίτερα αυτών που ιδρυθήκαν και έδρασαν στην Μικρά Ασία μετά την επικράτηση των μουσουλμάνων Οθωμανών, αποδεικνύει αυτή την στενή τους σχέση με την μασονία. Το στοιχείο αυτό μας οδηγεί σε μια αλυσίδα αλληλοσχετισμών  του  παγκοσμίου μασονικού κινήματος με το αποκαλούμενο «εσωτερικό Ισλάμ», το οποίο εκτός από τον μασονικό του χαρακτήρα έχει πολλές ρίζες και στο κίνημα των Γνωστικών, για τους οποίους επίσης έχουν γραφτεί πολλά για τον ρόλο τους σαν αφετηρία και σαν δάσκαλοι των μασονικών στοών.

Τα πιο γνωστά και πιο «εσωτερικά» οθωμανικά ισλαμικά τάγματα που έδρασαν στην Μικρά Ασία είναι οι Μπεκτασήδες, οι Μεβλεβηδες και το πιο μυστήριο τάγμα, οι Αχήδες, με καθαρά μασονική διαταξη και τελετουργία. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό στοιχείο που αποδεικνύει την σχέση των ισλαμικών ταγμάτων της Μικράς Ασίας με την μασονία, είναι ο αναγνωριστικό τρόπος χαιρετισμού μέσω του οποίου κάποιο μέλος αναγνωρίζει το άλλο σαν μέλος του τάγματος. Αυτό είναι το μυστικό σύστημα αναγνώρισης των μασόνων, δηλαδή το Σημείο, η Λαβή και η Λέξη.  Συγκεκριμένα στο σύστημα αναγνώρισης των ισλαμικών ταγμάτων, το Σημείο παίρνει το σχήμα της γροθιάς και μετά τεντώνεται ο δέκτης. Αν κινήσουμε το χέρι ώστε ο δέκτης να είναι στραμμένος προς τα πάνω, έχουμε το Σημείο που σύμφωνα με τα μελη των ισλαμικών ταγμάτων απεικονίζει ένα τζαμί με τον τρούλο και τον μιναρέ του. Η Λαβή «εκφράζεται» ως εξής : Τοποθετούμε το χέρι στον λαιμό έτσι ώστε ο αντίχειρας να ακουμπά στη δεξιά αρτηρία, ο δέκτης να εφάπτεται στην καρωτίδα και τα άλλα δάχτυλα να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον δεκτή. Στρίβουμε το χέρι προς τον δεξιό ώμο και μόλις φτάσει σε αυτόν το κατεβάζουμε κάτω. Αυτή είναι η κλασική χειρονομία της μασονικής τελετουργίας. Η Λέξη, ή καλυτέρα οι λέξεις είναι τα σύμβολα που παρατίθενται στις αρχές κάθε σούρας του Κορανίου και έχουν ειδική εκφώνηση από τους «μυημένους».

Σύμφωνα με τον Rudolf Von Sebottendorf, είναι άρρηκτη η σχέση των ισλαμικών ταγμάτων με τους Ροδόσταυρους, τους Αλχημιστές, το Magnus Opus και γενικότερα με τις μασονικές στοές. Εδικά για τους Αχήδες, αναφέρεται ότι είναι το μεγαλύτερο ίσως και το πιο μασονικό τάγμα της Οθωμανικής εποχής, μια από τις πιο ισχυρές αλλά και πιο μυστηριώδεις αδελφότητες που εμφανίστηκε κατά τους πρώτους χρόνους της έλευσης των Σελτζούκων και στη συνέχεια των Οθωμανών στη Μικρά Ασία. Σύμφωνα με τον μεγαλύτερο Ρωμιό ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, τον Βλαδίμηρο Μιρμίρολου, στο μεγαλειώδες  έργο του, «Οι Δερβίσαι», αλλά και τον πολύ γνωστό Τούρκο ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, Enver Behnan Şapolyo, στο βιβλίο του, «Mezhepler ve Tarikatlar Tarihi», είναι ένα καθαρά μασονικό τάγμα με  εσωτερική μυστική διαβάθμιση των μελών του που είναι ανάλογη με αυτή των μασόνων. Συγκεκριμένα οι βαθμοί των Αχήδων διακρίνονται ως εξής : α) Μαθητές, β) Μαστόρους (Ουστά), γ) Βοηθούς Δερβίσηδων και δ) Γέροντες, (Ντεντέ), δηλαδή Δασκάλους, σε ένα ιεραρχικό σύστημα αδελφότητας των μελών του τάγματος. Τα κέντρα του τάγματος όπου συγκεντρώνονταν τα μελη του ονομάζονταν «Λόντζας», ή Εστίες, ή Στοές. Αλλά και τα μυστικά κέντρα των Μπεκτασήδων και οι τελετουργίες τους, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο του Μιρμίρολου, θυμίζουν πολύ τις κλασικές μασονικές τελετές.

Ο ρόλος των ισλαμικών ταγμάτων ιδιαίτερα της Οθωμανικής εποχής στην επέκταση του Ισλάμ και στους συχνά βίαιους εξισλαμισμούς μεγάλων χριστιανικών, κυρίως ελληνορθόδοξων πληθυσμών, είναι πολύ μεγάλος αν και δεν έχει καταγράφει σε όλη την ιστορική του έκταση. Η σημερινή  κρίση της Μέσης Ανατολής με τις σφαγές και τους διωγμούς των χριστιανών και  η δημιουργία του Χαλιφάτου των Τζιχαντιστών, ξαναφέρνει στη επικαιρότητα τον ρόλο αυτών των ισλαμικών ταγμάτων και την σχέση τους με την διεθνή μασονία. Το παρασκήνιο έχει πολύ μεγάλο βάθος αν σκεφτεί κάνεις ποιος πραγματικά κυβερνά σήμερα τις ΗΠΑ και φυσικά ένα άρθρο σαν αυτό δεν έχει την αξίωση να το καλύψει στην πραγματική του έκταση.

Στον Άη Σώστη της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγιου

Γράφει ο καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

Κάθε χρόνο, στις 7 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιούνται με τη δέουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα λατρευτικές εκδηλώσεις στο ιστορικό νησάκι του Βασιλαδιού στο Μεσολόγγι προς τιμή του Αγίου Σώζοντος (Αη Σώστης).

Το νησάκι βρίσκεται δυτικά της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου στη συμβολή με τον Πατραϊκό κόλπο και το Ιόνιο πέλαγος. Την οργάνωση των εκδηλώσεων αναλαμβάνει ο Σύλλογος «Φίλοι της Λιμνοθάλασσας» σε συνεργασία με τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου και την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Στις εκδηλώσεις αυτές, με το πέρας της Θείας Λειτουργίας, προσφέρονται εκλεκτοί μεσολογγίτικοι θαλασσινοί μεζέδες, παραδοσιακά γλυκά, ρεβανί και αλευρίσιος χαλβάς κουταλιού.

Την παραμονή της εορτής τελείται ο Εσπερινός και ανήμερα η Θεία Λειτουργία. Οι προσκυνητές που θελουν να παρακολουθήσουν τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία μεταφέρονται με τις γαΐτες (βαρκες χωρίς καρίνα) και πριάρια, προσφορά των ψαράδων της περιοχής που τους παραλαμβάνουν από το νησί της Τουρλίδας.

Μάρτυρας του 3ου μ.Χ. αιώνα ο τιμώμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 7 Σεπτεμβρίου, ο λαοφιλής στους ναυτικούς και στους νησιώτες Άγιος Σώζων. Γεννήθηκε στη Λυκαονία της Μικράς Ασίας αλλά ζούσε στην Κιλικία και πριν γίνει Χριστιανός ονομαζόταν Ταράσιος. Το επάγγελμά του ήταν βοσκός. Η πραότητα και η γλυκύτητα του βοσκού Σώζων τον οδήγησαν να γίνει πνευματικός ποιμένας ανθρώπων. Την εποχή εκείνη ηγεμόνας της Κιλικίας ήταν ο Μαξιμιανός ο οποίος επισκέφτηκε την πόλη για να προσφέρει θυσίες και τιμές στο χρυσό είδωλο λατρείας, της θεάς Αρτέμιδος.



Ο Σώζων φθάνοντας και αυτός στην πόλη ζήτησε Χριστιανικό ναό για να προσευχηθεί. Οι Χριστιανοί ήταν κρυμμένοι στα σπίτια τους εξαιτίας των διωγμών. Ο Σώζων θυμωμένος από το γεγονός, μπήκε στον ειδωλολατρικό ναό της Αρτέμιδος και έκοψε το δεξί χρυσό χέρι της θεάς. Στη συνέχεια πήγε στην πόλη το πούλησε και μοίρασε τα χρήματα που εισέπραξε στους πτωχούς κατοίκους της πόλης. Οι φύλακες, μόλις έμαθαν για την κλοπή, συνέλαβαν πολλούς πολίτες. Όταν ο Σώζων πληροφορήθηκε τις συλλήψεις των αθώων πολιτών παρουσιάστηκε στους φύλακες και ομολόγησε την κλοπή. Αμέσως οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Μαξιμιανό στον οποίο απολογήθηκε λέγοντας, ότι δεν διέπραξε κανένα αμάρτημα.

Ο ηγεμόνας θύμωσε με τα λεγόμενά του και του ζήτησε να προσφέρει θυσία στους θεούς. Ο Σώζων αρνήθηκε να προσφέρει θυσία στους θεούς. Τότε ο Μαξιμιανός έδωσε εντολή να υποβληθεί σε φρικτά βασανιστήρια προκαλώντας πληγές στο σώμα του, ακλόνητος όμως στην πίστη του έλεγε στους βασανιστές του ότι, ένας είναι ο αληθινός Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι η σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αμέσως ο Μαξιμιανός διέταξε τη θανάτωση του με τη διάλυση των μελών του σώματός του, όπου κάποια στιγμή ο Σώζων ξεψύχησε. Η ημέρα που ο Άγιος Σώζων παρέδωσε την ψυχή του ήταν 7 Σεπτεμβρίου του έτους 288 μ.Χ. που είναι και η ημέρα εορτασμού της μνήμης του. Οι Χριστιανοί διευκολύνθηκαν στο να περισυλλέξουν τα ιερά λείψανα του Αγίου και τα ενταφίασαν με κάθε λαμπρότητα.



Ο Άγιος Σώζων τιμάται ιδιαίτερα από τους ναυτικούς και του νησιώτες τον οποίο αποκαλούν Άγιο Σώστη και με τις θαλασσοταραχές λένε, «Άγιε μας Σώστη, σώσε μας». Είναι πολιούχος και προστάτης του ακριτικού νησιού της Λήμνου. Η παράδοση του νησιού μας λέει ότι ο Άγιος υπέδειξε σε κάποιον κάτοικο βοσκό τη θέση που βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα του, κοντά σε ένα πηγάδι και στο σημείο εκείνο οι κάτοικοι έχτισαν προς τιμή του Αγίου εκκλησία.

Ο Αη Σώστης προστάτης της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου.

Ο Αη Σώστης είναι και προστάτης της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου. Οι κάτοικοι της περιοχής έκτισαν το 1860 το ιστορικό εκκλησάκι, στο Βασιλάδι, προς τιμή του Αγίου. Το Βασιλάδι, έχει μεγάλη ιστορική σημασία για την περιοχή της Κλείσοβας-Μεσολογγίου. Εκεί το 1770 με τα Ορλωφικά ο πειρατικός στόλος των Δουλτινιωνών ναυμάχησε με το στόλο του Μεσολογγίου και τον νίκησε. Ήταν, μπορούμε να πούμε, βαρύ πλήγμα για το Μεσολόγγι την εποχή εκείνη.

Για πρώτη φορά το νησάκι οχυρώθηκε από τον Αλή Πασά το 1805. Πολλές φορές οι Τούρκοι προσπάθησαν να το καταλάβουν για να μπουν στο Μεσολόγγι. Όμως την εποχή της επανάστασης του 1821 το Βασιλάδι δοξάστηκε.

Στο νησάκι αυτό οι Μεσολογγίτες υποδέχτηκαν με δόξες και τιμές στις 4 Ιανουαρίου του 1824 το Λόρδο Βύρωνα. Στον Αη Σώστη έγινε η μεγάλη μάχη μεταξύ του Τουρκικού και του Μεσολογγίτικου στόλου με ναύαρχο τον Ανδρέα Μιαούλη. Η μάχη της ιστορικής μικρονησίδας στη λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου στις 25 Μαρτίου 1826 υπήρξε μεγάλη ηρωική πράξη των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» λίγο πριν από την έξοδο στις 10 Απριλίου 1826. Η μεγάλη καταστροφή των πολυάριθμων ορδών των Τουρκοαιγυπτίων υπό τον Κιουταχή και Ιμπραήμ από μια δράκα ηρώων Μεσολογγιτών γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην Παγκόσμια Ιστορία των Λαών και στη συνέχεια ακολούθησε η Έξοδος των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς γράφει για τη μάχη της Κλείσοβας, «Το ενδοξότερο μνημείο της νέας μας Ιστορίας». Ο Νικόλαος Κασομούλης έγραψε, « Η φρουρά όλη έτρεχεν και εφιλούσεν τους σωθέντες συναδέλφους των εις την Κλείσοβαν… επήγα και μόνος μου, αφού τους εφίλησα επαρατήρησα και είδα γύρωθεν επτά σωρούς φονευμένους και στιβαγμένους ένας επάνω στον άλλον…».



Ο εχθρός διέθετε πολλές δυνάμεις και οι Μεσολογγίτες ενίσχυσαν τις δυνάμεις των με το «επίλεκτο» σώμα των Γελεκτζήδων που αποτελούταν από αμούστακα Μεσολογγιτόπουλα 17 και 18 χρόνων και όλοι μαζί ρίχτηκαν στη μάχη. Ο ιστορικός και Πρωθυπουργός, Μεσολογγίτης Σπυρίδων Τρικούπης έγραψε για τη μάχη της Κλείσοβας, «…Ήρως αυτόχρημα ανεδείχθη πας πολεμιστής της Κλείσοβας…».

Η μάχη της Κλείσοβας συμπίπτει με την Εθνικής μας εορτή της 25ης Μαρτίου όπου και γίνονται οι πρέπουσες τιμές. Οφείλουμε να γιορτάζουμε για να θυμούμαστε αγωνιστές που πολέμησαν, πείνασαν και πέθαναν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. Το Βασιλάδι, ο Αη Σώστης υπήρξε το φρούριο του Μεσολογγίου.

Στο νησάκι του Αγίου ο προσκυνητής θα εντυπωσιαστεί από τον πέτρινο κυλινδρικό φάρο ύψος 12 μέτρα που κατασκευάστηκε το 1859, υπάρχει μέχρι σήμερα. Επίσης υπάρχει το κτίσμα του παλιού Τελωνείου όπου ο ιστορικός μας λέει ότι εκεί υπήρξε την εποχή εκείνη μεγάλο ναυτικό κέντρο που εξυπηρετούσε όλη την Ελλάδα.



Το Απολυτίκιο του Αγίου
Τον αληθή και θεοφόρον Μάρτυρα, και αθλητήν της ευσεβείας δόκιμον, συνελθόντες ανυμνήσωμεν, μεγαλοφώνως πάντες σήμερον, Σώζοντα τον θείον μύστην της χάριτος, ιάσεων δοτήρα πλουσιώτατον. πρεσβεύει γαρ τω Θεώ υπέρ πάντων ημών.




πηγή

Αυτή ή όμορφη πατρίδα, αυτό το σπίτι κι ή ξέχειλη από τσιρίγματα παιδιών πρασιά με το γεμάτο από αχόρταγο νερό βαρέλι, νάναι δικά σου, νάναι δικά σου;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΡΓΗΣ.

ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ