«Το σπουργιτάκι του Θεού»

Την 3η Ιουνίου 2005 φονεύθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα η αγαπητή μας Στέλλα, που είχε στοιχεία «κατά Χριστόν σαλότητος», με μια εσωτερική ζωή του πνεύματος.

Ήταν με την θέλησή της άστεγη, ζούσε στους δρόμους, κοιμόταν τα βράδυα, χειμώνα-καλοκαίρι, στα παγκάκια, στα υπόστεγα και τα σαλόνια των Νοσοκομείων, αλλά ήταν γεμάτη αγάπη προς τον Θεό, τους αγίους και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Τα ρούχα της ήταν πάντα καθαρά. Τις οικονομίες της τις διέθετε για αγαθοεργούς σκοπούς. Δεν ήθελε να την επαινή κανείς, και όταν την επαινούσαν, έκανε την «χαζή».

Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, είχε λάβει μια καλή παιδεία, χειριζόταν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης εγνώριζε την γαλλική γλώσσα και τελευταία προσπαθούσε να μάθη και ιταλικά.

Ο τρόπος εξόδου της από την ζωή αυτή έγινε όπως το ήθελε. Με μαρτυρικό θάνατο, άγνωστη εν μέσω αγνώστων. Κανείς δεν την ανεγνώρισε. Την ενταφίασαν χωρίς εξόδιο ακολουθία, γιατί δεν γνώριζαν τα στοιχεία της. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο έγιναν γνωστά μετά από έναν χρόνο. Τότε έγινε και η κηδεία της. Αξιώθηκα να της κάνω και το μνημόσυνό της. Μετά το μνημόσυνό της, στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Πελαγίας, η κ. Μηλίτσα Πισιμίση-Λουκίδου, νομικός, και η κ. Χρυσούλα Μαντά, οδοντίατρος, μας διηγήθηκαν τα σχετικά με την Στέλλα που ήταν πράγματι άνθρωπος του Θεού.

Στο τεύχος αυτό δημοσιεύουμε ένα κείμενο της κ. Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, που γράφηκε με την συνεργασία και της κ. Χρυσούλας Μαντά και παρουσιάζει ένα τμήμα της ευλογημένης ζωής της, και στο επόμενο τεύχος θα δημοσιεύσουμε τις αναμνήσεις των Μοναχών της Ιεράς Μονής Πελαγίας για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι του Θεού», την άγνωστη στον κόσμο, αλλά γνωστή στον Θεό, που έζησε «μόνη μόνω Θεώ». Νομίζω ότι η διήγηση αυτή θα βοηθήση τους ανθρώπους που ζουν με τον άκρατο ευδαιμονισμό, με αγχώδη νοοτροπία και διαρκώς παραπονούνται για πράγματα τα οποία θα ήθελαν να έχουν.

Στην περίπτωσή της ισχύει ο λόγος του Χριστού: «εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. ς, 26).

Τελικά, ο άνθρωπος δεν «είναι» αυτό που «έχει», αλλά «έχει» αυτό που «είναι».

Η αείμνηστη Στέλλα, που είχα την εξαιρετική ευλογία να γνωρίσω, είναι μια θετική διαμαρτυρία για κάθε «ασφαλισμένο».

+ Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

***

«Το σπουργιτάκι του Θεού»

της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας

Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.

Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».

Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.

«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.

Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».

Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.

Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η Στελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.

Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.

Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.

Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν...

-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).

Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή... Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε...

Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».

Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.

Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.

Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.

Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».

Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.

Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».

Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:

«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».

Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».

Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.

Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.

Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.

Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.

Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.

Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».

Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».

Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.

Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.

Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου...» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.

Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία....

Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).

Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.

Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.

Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία... Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας.....».

Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ( Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.

Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής.....

Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τελεία, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.

της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας - See more at: http://istologio.org/?p=466#sthash.a1nkXgXe.dpuf

πηγή 

Με μια κίνηση ο Πουτιν, τρέλανε τους Αυστραλούς!

 Μπορει ολοι οι διεφθαρμένοι νταραβεριτζήδες της δύσης να έκαναν μαύρη προπαγάνδα κατα του Ρώσου ηγέτη με πρόσχημα τους φασιστες της Ουκρανιας, ο Πουτιν όμως παλι κατάφερε να κερδίσει την κοινή γνώμη της Αυστραλίας με μια μόλις κίνηση. Μετα τις ψυχρές χειραψίες λοιπον με τους αχυρανθρωπους τύπου Ολάντ, ο Πούτιν χαιρέτισε με θερμή χειραψία εναν προς εναν αστυνομικούς και υπαλλήλους που τον συνόδευαν κατα την διαρκεια της παραμονής του. Η εικόνα έπαιξε στην αρχή στα αυστραλιανά μεσα, αλλά έπειτα εξαφανίστηκε αφού η αντίδραση της κοινής γνώμης ηταν συντριπτική: “Δεν εχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο, ολοι αυτοι οι ηγέτες που χαιρετιούνται μεταξύ τους συνήθως νομίζουν οτι είμαστε σκλάβοι ή ρομπότ”… Μα έτσι μας θέλουν οι ανελλήνιστοι εξουσιαστές, γι’ αυτο τρέμουν τον μονο ηγέτη – μέτοχο Ελληνικής παιδείας. 

πηγή

«Εν χορδαίς» με επιτυχία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κυριάκος Καλαϊτζίδης, από το σχήμα "Εν Χορδαίς".

ΓΙΩΤΑ ΣΥΚΚΑ

Συχνά παινεύουμε τους Ελληνες καλλιτέχνες που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, από τον Γιώργο Λάνθιμο που έφτασε μέχρι την υποψηφιότητα των Οσκαρ ώς τον Λεωνίδα Καβάκο, ο οποίος θεωρείται πλέον ένας από τους σημαντικότερους βιολιστές στον κόσμο. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι, υπάρχουν και καλλιτεχνικά σύνολα που έχουν καταξιωθεί διεθνώς δίχως καλά καλά να το γνωρίζουμε.
Το συγκρότημα «Εν Χορδαίς» είναι ένα απ’ αυτά. Εχει ιστορία 21 χρόνων, αποτελείται από πέντε διαλεχτούς μουσικούς, έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη και ασχολείται με τη μελέτη της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, λόγιας και λαϊκής αλλά και τη μελέτη της μουσικής παράδοσης της Μεσογείου.
Εχει ταξιδέψει όσο λίγα ελληνικά σχήματα από την Ευρώπη ώς το Χονγκ Κονγκ, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, έχει διακριθεί πολλές φορές στο εξωτερικό, κι αυτό που κάνουν τα μέλη του με εμπνευστή τον Κυριάκο Καλαϊτζίδη είναι να ερευνούν, να συνθέτουν, να ενώνουν και να αναδεικνύουν διαχρονικές αξίες. Οπως λένε γι’ αυτούς, κάθε εμφάνισή τους «είναι ένας διάλογος με την ιστορία». Αλλωστε δεν μένουν στην επιφάνεια της μουσικής. Προχωρούν στην έρευνα, τη διδασκαλία, συνδέουν τη μουσική κληρονομιά της παράδοσης του Βυζαντίου και του Ελληνισμού με τους μεγάλους συνθέτες της Μεσογείου. Στις 27 του μηνός στο Μέγαρο Μουσικής δίνουν μια συναυλία με τίτλο «Μουσικοί σταθμοί στα ίχνη του Ελ Γκρέκο» με τη σύμπραξη της Μαρίας Φαραντούρη, του Ensemble Constantinople και της χορωδίας «Οι Μαΐστορες της Ψαλτικής Τέχνης». Μαζί ο Ιταλός τενόρος Μάρκο Μπίσλεϊ και η Καναδή σοπράνο Σουζί Λεμπλάν. Δυο πράγματα σου κάνουν εντύπωση σ’ αυτούς.
Ασχολούνται με την ουσία, δίχως να επιδιώκουν την προβολή τους. Επίσης μας δείχνουν πόσο η ελληνική μουσική παράδοση από το βυζαντινό μέλος ώς το δημοτικό τραγούδι αποτελεί ανεξάντλητη πηγή για την επιστημονική μελέτη και τη νέα λόγια μουσική δημιουργία.
Το γεγονός της αθόρυβης αλλά σταθερής επιτυχίας τους στο εξωτερικό είναι ένα από τα πολλά που δείχνουν ποιος πρέπει να είναι ο δρόμος της προβολής του πολιτισμού μας προς τα έξω. Είναι ο δρόμος της ταυτότητας κι όχι της μίμησης. Και ταυτότητα δεν υπάρχει μόνο στην πολιτιστική κληρονομιά αλλά και στον σύγχρονο πολιτισμό.

 

 

πηγή

Αντώνη, θες πολύ δουλειά ακόμη!

 

Είπε  Γέρων:Παιδί μου… Ξέρω τις δυσκολίες σου, τους αγώνες σου, την πάλη της ψυχής… Τα λάθη σου, τις πτώσεις σου… Κι όμως σου λέω: «Δος μου την καρδιά σου όπως είναι». Αν περιμένεις να γίνεις άγγελος, δε θα μ’ αγαπήσεις ποτέ… ακόμα κι αν πέφτεις συχνά στα ίδια λάθη, αν είσαι αδέξιος στην άσκηση της αρετής, έλα κοντά μου… Θέλω την καρδιά σου. Σ’ αγαπώ όπως είσαι… Όταν θα πρέπει να υποφέρεις, θα σου δώσω δύναμη. Όταν θα πρέπει να αγωνιστείς, θα σου δώσω θάρρος. Μη δειλιάσεις! Σήμερα στέκομαι στην πόρτα της καρδιάς σου. Χτυπάω και περιμένω. Αγάπησέ με όπως είσαι. Αν περιμένεις να γίνεις ΆΓΙΟΣ, δεν θα μ’ αγαπήσεις ΠΟΤΕ!!!

Τον Τούρκο κάμε σύντεκνο και το ραβδί σου βάστα

Στο Κάϊρο έγινε μια καλή αρχή στα πλαίσια των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών του ζωτικού μας χώρου. Ο τουρκικός τύπος αφηνίασε. Άρα η Τριμερής «πόνεσε» την Άγκυρα. Η αξία της βεβαίως θα κριθεί από τα επόμενα βήματα, ιδίως αν είναι άλματα. Ο τουρκικός επεκτατισμός βασίζεται στο πλεονέκτημα των αριθμών και την οπλική του ισχύ. Αντιλαμβάνεται επομένως μόνο την γλώσσα της ισχύος. Είμαστε αναγκασμένοι σε μια στρατηγική ανάσχεσης η οποία, οφείλει να κινητοποιεί όλα τα μέσα, εθνικοαμυντικά, πολιτικά, διπλωματικά κλπ. Η αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου επιβάλλει μια στρατηγική συμμαχιών με σημείο αναφοράς τους το κοινό αντίπαλο δέος. Επομένως το κοινό συμφέρον. «Το δε αντίπαλον δέος μόνον πιστόν ες ξυμμαχίαν» (Θουκυδίδης III, 2). Τις 3+1 (Ισραήλ) χώρες ενώνει το αντίπαλο έναντι της Τουρκίας δέος που ως αμοιβαίος φόβος είναι ικανό να την πειθαναγκάσει σε αλλαγή συμπεριφοράς. Τα εμπρηστικά τουρκικά δημοσιεύματα κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια καταλογίζοντας υποκρυπτόμενες επιθετικές προθέσεις στη Διάσκεψη του Καϊρου. Αυτοί διατηρούν κατοχικό στρατό, προσβάλλουν έργω τα κυριαρχικά δικαιώματα ομόρων χωρών, τις εκβιάζουν στρατιωτικά, και μετά θρασύτατα τις … καταγγέλλουν! Οι δύο άξονες επαναφέρουν τον Ελληνισμό στον ζωτικό του Μεσανατολικό χώρο, μηδενίζουν την απόσταση Ελλάδος –Κύπρου, (επιτέλους η Κύπρος δεν είναι μακρυά), σπάζουν την στρατηγική ομηρεία της Μεγαλονήσου. Η βάναυση τουρκική επιθετικότητα δεν οδήγησε τους ιθύνοντες σε δεύτερες ωριμότερες σκέψεις ματαίωσης, ή έστω αναβολής της σύγκλησης του λεγομένου Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας. Σοφή η κρητική μαντινάδα: «Τον Τούρκο κάμε σύντροφο και το ραβδί σου βάστα». Όμως στις 5 και 6 Δεκεμβρίου έρχεται ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Για να μην αυταπατώμεθα περί τίνος πρόκειται, ας (ξανα) διαβάσουμε το άκρως κατατοπιστικό 845 σελίδων πόνημά του : «Το στρατηγικό βάθος – η διεθνής θέση της Τουρκίας», (Εκδόσεις Ποιότητα). Βάθος αμέτρητον ανθελληνισμού και πλεονάζοντος κυνισμού σε μοντέρνα φανταχτερή συσκευασία: «Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της Ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά –Νότου» (σ. 267). «Αλλά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται σε ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας» (σ. 268). «Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατόν να έχει αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές (…) το ότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μία θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τους στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ της Ασίας και της Αφρικής, της Ευρώπης και της Αφρικής και της Ευρώπης και της Ασίας» (σ. 275). Και η κορύφωση της αποκοτιάς του «χότζα»: «Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί [στην Κύπρο], η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σ’ ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου» (σ. 279). Καμία, εκτός απ’ τη δική σας κύριε, η οποία το 1878 το πούλησε στην Αγγλία και το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάννης ως εκ περισσού παρητήθη παντός δικαιώματός της επ’αυτού. Σας επανέφερε όμως στο παιχνίδι το 1954 η σατανική Βρετανία, για να κάνετε αυτά που κάνετε. Με ανοιχτές τις απειλές και ενεργούς τους εκβιασμούς, όπως τους διατυπώνει ο ναύαρχος Μπουλέντ Μποστάνογλου, τι νόημα έχει η σύγκληση του Συμβουλίου Συνεργασίας; Το ενδεχόμενο για ανάλογη σκηνή όπως του Ράμα στο Βελιγράδι και στο Πρέτσεβο είναι σφόδρα πιθανό. Η ενεστώσα τουρκική κατάσταση είναι καταρχήν αποτρεπτική μιας πολεμικής σύρραξης : Μαλλιά – κουβάρια με τις ΗΠΑ, οι οποίες χρησιμοποιούν ήδη το κουρδικό αεροδρόμιο του Αρμπίλ αντί του τουρκικού Ιτσερλίκ και τρομακτικός ο εφιάλτης του Κουρδικού. Αλλά ο σουλτάνος ξεσαλωμένος με τον ναπολεοντισμό του είναι επιρρεπής προς κάθε θερμό επεισόδιο. Επείγει: – Ουσιαστικοποίηση του άξονα με Κάϊρο –Τελ Αβίβ και πάσα δυνατή διεύρυνσή του. Η Ρωσία έχει συμφέρον να συμπράξει – Επαναπροσδιορισμός της πολιτικής μας στο Κυπριακό, Μέτρο ότι αυτό είναι πρόβλημα εισβολής, κατοχής, εποικισμού και αδιαπραγμάτευτη η υπόσταση του διεθνούς υποκειμένου της Κυπριακής Δημοκρατίας. – Επαλήθευση της εθνικοαμυντικής θωράκισής μας με ό,τι σημαίνει αυτό. Αν και στα νυν ηγετικά κλιμάκια δεν φαίνεται Κολοκοτρώνης, η πράξη θα αναδείξει τέτοιον, ικανόν να ενσταλάξει αφοβία και να βροντοφωνάξει όπως εκείνος, πριν την άλωση της Τριπολιτσάς: «Έλληνες Τούρκους μη φοβείσθε»! Η συνάντηση των Αθηνών θα καταλήξει σίγουρα σε φιάσκο. Οι ημέτεροι πρέπει να μην ξεχάσουν την απάντηση του Κολοκοτρώνη στον Βρετανό ναύαρχο Άμιλτον που του πρότεινε να μεσιτεύσει η Αγγλία για συμβιβασμό με την Τουρκία: «Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους (…).Έτσι δεν με εμίλησε πλέον» 

πηγή 

Επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας προς τον Υπουργό Υγείας

 

Με αφορμή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δύο Νοσοκομεία του Νομού Αιτωλοακαρνανίας στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου και στο Αγρίνιο σχετικά με την έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς απέστειλε επιστολή στον Υπουργό Υγείας κ. Μάκη Βορίδη.

Ο Σεβασμιώτατος γράφει μεταξύ άλλων: «Ένα αίτημα του λαού μας το οποίο χρονίζει πολύ και το οποίο αφορά άμεσα την υγεία, την νοσηλεία και τη θεραπεία των συνανθρώπων μας. Δυο σύγχρονα νοσοκομεία στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο, άρτια από κτιριακής πλευράς, είναι ελλειμματικά από πλευράς επανδρώσεως με ιατρικό προσωπικό και αδύναμα να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες προλήψεως, νοσηλείας και θεραπείας των αδελφών μας».

Και καταλήγει: «Όχι άλλη καθυστέρησι, περιφρόνησι και αδιαφορία. Περιμένουμε άμεση λύσι και επάνδρωσι των νοσοκομείων μας για να διαλαλήσουμε παντού την ευεργεσία σας. Δεν ζητάει ο λαός μας τίποτα το παράνομο. Την υγεία του ζητάει να του διασφαλίση η Πατρίδα του».

Ολόκληρη η επιστολή του Σεβασμιωτάτου έχει ως εξής:

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

Απευθύνομαι σε εσάς και σας γράφω ως ένας Επίσκοπος που κινείται από αγάπη πατρική και από ειλικρινές ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του, οι οποίοι ανήκουν στο ποίμνιό του. Δεν έχω καμία σκοπιμότητα, καμία υστεροβουλία, καμία κομματική τοποθέτησι.

Πατέρας και διάκονος του λαού μου επιθυμώ να είμαι, και προσπαθώ μαζί του να αντιμετωπίζω τα προβλήματά του, τα οποία εύχομαι να λύνωνται ορθά και ωφέλιμα για τον καθένα.

Εύχομαι σε εσάς προσωπικά υγεία και πλουσία τη Χάρι του Θεού και ευόδωσι των κόπων και των θυσιών σας.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια της διακονίας μου κινούμενος, τολμώ να σας ενοχλήσω κ. Υπουργέ. Σας ενοχλώ και σας ικετεύω να ευαισθητοποιηθείτε και να επιμεληθείτε προσωπικά, το θέμα της επανδρώσεως των νοσοκομείων Μεσολογγίου και Αγρινίου με ιατρικό προσωπικό.

Ένα αίτημα του λαού μας το οποίο χρονίζει πολύ και το οποίο αφορά άμεσα την υγεία, την νοσηλεία και τη θεραπεία των συνανθρώπων μας. Παρακολουθώ και ζω τον πόνο του λαού μας και εφ’ όσον δεν ελύθηκε το πρόβλημα τολμώ να σας ενοχλήσω κι εγώ.

Δυο σύγχρονα νοσοκομεία στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο, άρτια από κτιριακής πλευράς, είναι ελλειμματικά από πλευράς επανδρώσεως με ιατρικό προσωπικό και αδύναμα να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες προλήψεως, νοσηλείας και θεραπείας των αδελφών μας.

Μια πολυπληθής Αιτωλοακαρνανία με ευκλεή, ωραίο, δημιουργικό λαό, μια εύανδρος περιοχή η οποία τροφοδοτεί τον πληθυσμό της πατρίδος μας με τις πολλές, ευλογημένες πολύτεκνες οικογένειες, αλλά και με πτωχές οικογένειες, η οποία είναι πιστή στις παραδόσεις και τα ιδανικά της Πατρίδος μας, δεν έχει ιατρούς για να προλάβουν να αντιμετωπίσουν και να διασφαλίσουν την υγεία των πολιτών της. Οι υπάρχοντες ιατροί όντως θυσιάζονται και πάντοτε θα τους είμαστε ευγνώμονες. Πόσο όμως να επαρκέσουν;

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, κ. Υπουργέ, σας παρακαλούμε να σπεύσετε. Όχι άλλη καθυστέρησι, περιφρόνησι και αδιαφορία. Δεν είναι η Αιτωλοακαρνανία τμήμα της Ελληνικής Πατρίδος; Περιμένουμε άμεση λύσι και επάνδρωσι των νοσοκομείων μας για να διαλαλήσουμε παντού την ευεργεσία σας. Διαφορετικά, θα μιλήσουμε για εγκατάλειψι και περιφρόνησι του ευγενούς Αιτωλοακαρνανικού λαού.

Σπεύσατε και βοηθήσατε κ. Υπουργέ, σώσατε τον λαό της Αιτωλοακαρνανίας. Δεν ζητάει ο λαός μας τίποτα το παράνομο. Την υγεία του ζητάει να του διασφαλίση η Πατρίδα του. Γνωρίζουμε, πιστεύουμε και ομολογούμε ότι αγαπάτε τον δοκιμαζόμενο λαό μας.

Σας ζητούμε βοήθεια. Θα σας είμαστε ευγνώμονες.

Μετά πατρικών ευχών,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Εκ του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας

της Ιεράς Μητροπόλεως

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-το απαγορευμενο video(Αυτα που δεν θα σας πουν)