Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015
Σχολικά βιβλία που υμνούν τον Κεμάλ και αρνητές, ακροδεξιοί υπουργοί με κόκκινες προβιές
Θ. Μαλκίδης
Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
Σχολικά βιβλία που υμνούν τον Κεμάλ και αρνητές υπουργοί…
Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει με το αποκαλούμενο “πολιτικό”, “ακαδημαϊκό”, “πνευματικό” προσωπικό στην Ελλάδα και ειδικότερα σε ότι έχει σχέση με τη στάση του έναντι της Γενοκτονίας που υπέστη ο Ελληνικός λαός στον Πόντο, στην Μικρά Ασία, στη Θράκη.
Η πρόταση από τον Βενιζέλο για Νόμπελ Ειρήνης στον σφαγέα των Ελλήνων (!), η παραχώρηση από τον Μεταξά του ψεύτικου σπιτιού του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη και ο οδυρμός του δικτάτορα για το θάνατό του, οι συναντήσεις της Χούντας στο όνομα του Κεμάλ, οι τιμές στο μαυσωλείο του από τους Κωνσταντίνο και Κώστα Καραμανλή καθώς και από τον Γιώργο Παπανδρέου, σε αντίθεση με την ιστορία, τους νόμους και τη βούληση του ελληνικού λαού που αναγνωρίζουν τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη Γενοκτονία, η επίσημη παρουσία στα εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, η άρνηση δια του Υπουργού Παιδείας της Γενοκτονίας, η αναφορές για ιστορική και όχι εθνική ταυτότητα (!) και ότι τα ελληνικά σχολικά βιβλία της ιστορίας είναι πολύ «εθνικά», είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Η λατρεία των ψευτοκαθηγητών, ψευτοπολιτικών και ψευτοδιανοούμενων για τον Μουσταφά Κεμάλ, το βασικό υπεύθυνο του μαζικού εγκλήματος εναντίων των Ελλήνων και Ελληνίδων ξεπερνά κάθε φαντασία. Αφού κατέθεσαν στεφάνια στο μαυσωλείο του δασκάλου του Χίτλερ- αυτά γράφουν για το Κεμάλ κορυφαία πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ – αφού τον ύμνησαν και τον λάτρεψαν, αφού αρνήθηκαν τη Γενοκτονία, κατέληξαν να υποστηρίζουν στα σχολικά βιβλία το συνωστισμό, να γράφουν για τον “δημιουργό της σύγχρονης Τουρκίας” και να βγάζουν εκτός ύλης τη Γενοκτονία που διέπραξε.
Πέρα από το γεγονός της ύπαρξης των σημερινών σχολικών βιβλίων που αποτελούν οδηγούς μαγειρικής, οχήματα καταστροφής κάθε αξίας και αρχής που οικοδόμησε την παράδοσή μας και την πορεία μας ως δημοκρατικό και αντιστασιακό έθνος, τα συγκεκριμένα έντυπα εξελίσσονται σε μέσο εξύμνησης ότι πιο φασιστικού γέννησε ο χώρος της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Θράκης, του Κουρδιστάν, της Αρμενίας. Αποσιωπούνται ιστορικά γεγονότα που άλλαξαν τη διαδρομή του Ελληνικού λαού και διακόπτοντας την πορεία αιώνων, βγάζουν εκτός ύλης την ανάλυση της Γενοκτονίας που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 1.000.000 προγόνους μας και προβάλλουν τον Μουσταφά Κεμάλ με τρόπο απαράδεκτο για παιδιά, έφηβους και νέους και βεβαίως δολοφονημένους αδελφούς μας.
Για τις πράξεις αυτές που αποτελούν ύβρι για ζώντες και κεκοιμημένους, οι υπεύθυνοι οφείλουν και υποχρεούνται να ζητήσουν συγνώμη για να εξιλεωθούν. Όπως έπραξαν πολλοί σοβαροί, δημοκράτες και αληθινοί αγωνιστές, συναθλητές μας πλέον, στην προσπάθεια αναγνώρισης. Αυτούς τους έχουμε μαζί μας, οι αρνητές και οι υμνητές ας πορευτούν με το φασισμό του Μουσταφά Κεμάλ, του δασκάλου του Χίτλερ.
πηγή
Μελομακάρονα ή κουραμπιέδες: Ποιο χριστουγεννιάτικο γλυκό είναι καλύτερο διατροφικά;
Τα Χριστούγεννα είναι απόλυτα συνυφασμένα με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες και όλοι περιμένουμε αυτές τις μέρες για να γευτούμε τα γλυκά αυτά.
Αν και ποτέ δεν πρέπει να κάνουμε υπερβολές στην διατροφή μας, είναι βέβαιο ότι τα Χριστούγεννα θα ξεφύγουμε λίγο από το καθημερινό μας ισορροπημένο πρόγραμμα. Μπορεί μερικοί να είναι φανατικοί του κουραμπιέ και άλλοι να μην μπορούν να αντισταθούν στα μελομακάρονα, αλλά ποιο από τα δύο γλυκά είναι διατροφικά «καλύτερο»; Προκειμένου να μάθουμε την διατροφική αξία των χριστουγεννιάτικων γλυκών ζητήσαμε την βοήθειας της Κλεοπάτρας Αρέστη, διαιτολόγου- διατροφολόγου (Msc).
Αρχικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ναι μεν και τα δύο γλυκά είναι πολύ νόστιμα αλλά μας προσφέρουν όμως και αρκετές θερμίδες, επειδή το μικρό τους μέγεθος μας ξεγελάει, άρα και εδώ τίθεται το μέτρο, όπως σε όλα τα άλλα που πρέπει να έχουμε. Βέβαια ακόμη και όσοι βρίσκονται σε πρόγραμμα διατροφής και προσπαθούν να ελέγξουν το βάρος τους, μπορούν να τα εντάξουν στο διαιτολόγιο τους. Ωστόσο καλό θα ήταν να γνωρίζουμε την θρεπτική σύσταση των δύο αυτών γλυκισμάτων, ώστε να ξέρουμε σε τι ποσότητα και συχνότητα μπορούμε να τα καταναλώσουμε, χωρίς αυτό να μας στοιχίσει παραπανίσια κιλά.
«Καλό θα ήταν να λάβουμε υπ' όψιν μας και τις προτιμήσεις κάθε ατόμου. Κάποιος μπορεί να προτιμά ένα κουραμπιέ από τι ένα μελομακάρονο. Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει πρόβλημα ούτε χρειάζεται να αλλάξει τη συνήθεια του, εφόσον βέβαια καταναλώνονται με μέτρο», αναφέρει η κ. Αρέστη.
Ένας μέτριος κουραμπιές περίπου 40-50 γραμμαρίων μας αποδίδει περίπου 160-200 θερμίδες και 11-13,5 γραμμάρια λίπους, αναλόγως βέβαια τον τρόπο παρασκευής του. Είναι ιδιαιτέρα πλούσιος σε κορεσμένα λιπαρά σε σχέση με τα μελομακάρονα λόγω της προσθήκης βουτύρου και η υπερκατανάλωση μπορεί να αυξήσει τη χοληστερίνη και τριγλυκερίδια, παράγοντες που επιβαρύνουν το καρδιαγγειακό σύστημα. Επίσης, έχει υψηλή περιεκτικότητα σε απλούς υδατάνθρακες εξαιτίας του άσπρου αλευριού και της ζάχαρης. Από την άλλη πλευρά, τα αμύγδαλα που περιέχει είναι πλούσια σε μονοακόρεστα λιπαρά, βιταμίνη Ε και ασβέστιο.
Ένα μέτριο μελομακάρονο περίπου 40-50 γραμμαρίων μας αποδίδει περίπου 150-180 θερμίδες και 8-10 γραμμάρια λίπους αναλόγως βέβαια τον τρόπο παρασκευής του. Αν προστεθεί σοκολάτα αυτό ανεβάζει τόσο τις θερμίδες όσο και τα γραμμάρια λίπους. Όσον αφορά τα υλικά του, ο χυμός πορτοκαλιού είναι ευεργετικός και πλούσιος σε βιταμίνη C, τα καρύδια προσφέρουν απαραίτητα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα και βιταμίνες του συμπλέγματος Β, το ελαιόλαδο είναι πλούσιο σε μονοακόρεστα λιπαρά και αντιοξειδωτικές βιταμίνες (κυρίως βιταμίνη Ε) και το μέλι που περιέχει βιταμίνες του συμπλέγματος Β, σε συνδυασμό βέβαια με την κανέλλα που αποτελεί ένα εξαίρετο μπαχαρικό, πλούσιο σε αιθέρια έλαια που αποδεδειγμένα ανεβάζει τις ευεργετικές επιδράσεις στην υγεία.
Από την άλλη, η ζάχαρη και το αλεύρι που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του κουραμπιέ ανεβάζουν τις θερμίδες και τους απλούς υδατάνθρακες αυτού του νόστιμου γλυκίσματος.
Συμπέρασμα
Όσον αφορά στην κατανάλωση θερμίδων τώρα και τα δύο γλυκίσματα έχουν περίπου τις ίδιες θερμίδες. Αν και η ενέργεια τους εξαρτάται από τον τρόπο παρασκευής τους και διαφοροποιείται ανάλογα με τη συνταγή.
Κρατήστε όμως το εξής. Το μελομακάρονο υπερτερεί του κουραμπιέ κυρίως λόγω της θρεπτικής του αξίας και όχι της θερμιδικής (εφόσον θερμιδικά διαφέρουν ελάχιστα).
Επομένως, στο δίλημμα, μελομακάρονο ή κουραμπιέ, προτιμήστε ένα από τα δύο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο.
Γενικά προσπαθήστε να τα φάτε με στρατηγική. Για παράδειγμα φάτε μαζί με το πρωινό σας ένα μελομακάρονο ή ένα κουραμπιέ. Με τον τρόπο αυτό ο οργανισμός σας θα αξιοποιήσει τις θερμίδες των γλυκών λόγω της δραστηριότητας που θα καλό θα ήταν να έχετε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μία άλλη καλή λύση, είναι να φάτε το μελομακάρονο ή τον κουραμπιέ μετά από το απογευματινό σας φρούτο ή χυμό.
Συνεπώς, και τα δύο αυτά γλυκίσματα μπορούν να ενταχθούν με μικρή κατανάλωση στα πλαίσια μιας ισορροπημένης διατροφής χωρίς να υπάρχει κίνδυνος για παραπανίσια κιλά. Και μην ξεχνάτε γευόμαστε τα πάντα αλλά με μέτρο.
πηγή
Ρίζα Ιεσσαί :Tο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού
«Ρίζα Ιεσσαί»: Μια εξαίρετη επιστημονική εργασία από τον Λαρισαίο φιλόλογο και Δρ. Βυζαντινής Τέχνης Στ. Γουλούλη
Το δένδρο ή ρίζα του Ιεσσαί είναι στην ουσία μια εικονογραφική εκδοχή γενεαλογικού δένδρου η οποία αποδίδει συμβολικά την ανθρώπινη καταγωγή του Χριστού από τη βασιλική γενιά του Δαβίδ και έχει την αφετηρία της στη γνωστή προφητεία του Ησαϊα «εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εκ της ρίζης αναβήσεται» (Ησ. 11, 1). Η εικόνα ονομάζεται «Ρίζα Ιεσσαί» επειδή η Παναγία (η οποία συμβολίζεται εν προκειμένω με τη «ράβδο», το κλωνάρι που φυτρώνει από τον κορμό του Ιεσσαί), προέρχεται, κατά σάρκα, από το γένος του προφητάνακτος Δαβίδ, του οποίου ο Ιεσσαί ήταν πατέρας. Από το πλαγιασμένο σώμα του γενάρχη Ιεσσαί φύεται ένα δένδρο. Οι άρρενες πρόγονοι του Χριστού εικονίζονται στα κλαδιά να περιβάλλουν το πολύτιμο άνθος, την Παναγία με το Βρέφος. Η εικόνα δοξάζει τη θεία γέννηση, ακριβώς όπως οι στίχοι του ύμνου των Χριστουγέννων «…ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εξ αυτής, Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας…».
Με την ιστορικοθεολογική ανάλυση αυτής της λίαν ενδιαφέρουσας - και εξ επόψεως επιστημονικής - αγιογραφικής παράστασης, ασχολείται ο αγαπητός συνάδελφος, συντοπίτης, διευθυντής του τοπικού Γραφείου των Γενικών Αρχείων του Κράτους (Γ.Α.Κ.), φιλόλογος και διδάκτορας της Βυζαντινής Τέχνης, Σταύρος Γουλούλης, στο έργο του «Ρίζα Ιεσσαί: Ο σύνθετος εικονογραφικός τύπος (13ος -16ος αι.) – Γένεση, ερμηνεία και εξέλιξη ενός δυναστικού μύθου», το οποίο εκδόθηκε σε πολυτελή τόμο από το Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών του ΑΠΘ, στη σειρά «Βυζαντικά Κείμενα και Μελέται».
Η ρίζα του Ιεσσαί(Μονή Μολντοβίτσα)
Η εν λόγω αγιογραφική παράσταση συνήθως παρουσιάζει ξαπλωμένο τον Ιεσσαί, όπου εκ του σώματός του αναφύεται κορμός δένδρου, στη κορυφή του οποίου "εν είδει" άνθους παρίσταται η βρεφοκρατούσα Θεοτόκος. Στους δε κλάδους του δένδρου απεικονίζονται κατά γενεαλογική σειρά, εκ των κάτω προς τα πάνω οι επίγειοι προπάτορες του μνήστορoς Ιωσήφ, παρεμβάλλοντας ενίοτε, αναλόγως της έμπνευσης των διαφόρων αγιογράφων, και άλλα βιβλικά πρόσωπα, κυρίως Προφήτες.
Η μεγάλη σύνθεση της Ρίζας Ιεσσαί, με την οποία ασχολείται στο έργο του ο Σταύρος Γουλούλης, είναι γνωστή από 25 περίπου παραστάσεις, από τις οποίες πιο γνωστές από την Ελλάδα είναι αυτές του ιερού ναού των Αγίων Αποστόλων Θεσσαλονίκης (περίπου στα 1330), της Λαύρας Αγίου Όρους (π. 1335), του ιερού ναού Αγ. Γεωργίου Πλατανίτη στην Ανω Βιάννο ν. Ηρακλείου (1401), του Αγ. Νικολάου στη Τσαριτσάνη ν. Λάρισας (1615), κ.α. Η παλαιότερη όμως είναι στο Sopocani Σερβίας (1260-1270), ενώ η πιο πλήρης είναι αυτή σε γλυπτό στην πρόσοψη του καθεδρικού (ρωμαιοκαθολικού) ναού της Θεοτόκου, στο Orvieto (Ουμβρία, Ιταλία, φωτ.) (π. 1310-1320).
Τα δομικά στοιχεία της σύνθεσης είναι: 1) ο κοιμώμενος - νεκρός Ιεσσαί, γενάρχης του βασιλικού οίκου του Ισραήλ, από τον οποίο εκφύεται συμβολικά ο γιος του Δαβίδ και όλο το δένδρο, 2) οι βασιλείς και άλλοι προπάτορες, η Θεοτόκος και ο Ιησούς Χριστός, 3) οι προφήτες, 4) οι Έλληνες φιλόσοφοι (Όμηρος, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Πυθαγόρας, Γαληνός, Διοσκορίδης, Σίβυλλα, Σόλων, Πλάτων, Κλεάνθης, Πλούταρχος, Φίλων Ιουδαίος), 5) δεκαοκτώ σκηνές με αναπαραστάσεις ιστορικών γεγονότων και προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης.
Το πλήθος μορφών και σκηνών που αναφύονται μέσα σε πλούσιο βλαστικό περιβάλλον μιας άκανθας που φυτρώνει σε ξερό τόπο, ορίζουν έναν σύνθετο εικονογραφικό τύπο, ο οποίος αποτελεί εξέλιξη ενός άλλου πιο απλού, που αναπτύσσεται ανάμεσα στον 11ο και 15ο αι., ενώ περιέχει μόνο τον Ιεσσαί, τον Δαβίδ, τον Σολομώντα, τη Θεοτόκο και τον Χριστό, καθώς και μερικούς προφήτες, και καθόλου σκηνές.
Πάντως απλός και σύνθετος τύπος της Ρίζα Ιεσσαί αποτελούν μορφή του γνωστού θέματος του δένδρου της ζωής, ενός συμβόλου που συνδέει τον φυσικό και μεταφυσικό κόσμο ή τον κόσμο των νεκρών και έχει (στον εβραϊσμό και χριστιανισμό) εσχατολογική αναφορά. Γι’ αυτό η κατανομή των 18 σκηνών έγινε έχοντας πρότυπο τη μεγάλη λειτουργία της Αποκαλύψεως του Ιωάννη, η οποία αναλογεί (αλληγορικά) προς τη φυσική λειτουργία της άκανθας.
Αυτό σημαίνει ότι από τη ρίζα του δένδρου του Ιεσσαί φυτρώνει πάνω στον κορμό η βασιλεία ενός νέου αυτοκράτορα, μιας νέας δυναστείας, η οποία μπορεί να ταυτισθεί με αυτή των Λασκαριδών (1204-1258). Όπως δείχνουν μερικές εικονογραφικές λεπτομέρειες ο τιμώμενος βασιλιάς πρέπει να είναι ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις (1254-1258), ο οποίος καλλιέργησε τις επιστήμες και τα γράμματα, καθιστώντας τη Νίκαια δεύτερη Αθήνα.
Η σύναξη των 81 μορφών (=92), προπατόρων, προφητών, Ελλήνων φιλοσόφων, γίνεται με αφορμή τα εγκαίνια ενός κτιρίου, το οποίο πρέπει να ταυτισθεί με τον ναό - μαρτύριο του προστάτη της γεωργίας Αγίου Τρύφωνος στη Νίκαια, όπου ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις ενέταξε την γνωστή σχολή του, γεγονός που συνέπεσε με την επίσημη αναγόρευση (χρίση) του, πιθανότατα την ημέρα της Πεντηκοστής, της μεγάλης εγκαινιαστικής γιορτής της Εκκλησίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)