Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημε­ρομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κά­νει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.

 Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρω­μαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτη­τα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύ­ρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προ­σκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανι­σμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιά­κοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώ­ρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.

 Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερ­δίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δο­κιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πί­στεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χρι­στιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυ­τός επάξια το τίμησε.

Ο Άγιος Φανούριος

1. Γενικά για τη ζωή του

Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκε­κριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.

 Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύ­ρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξά­ρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύ­προ.

2. Η εύρεση της εικόνας 

Επιστρέφομε στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και απο­φάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.

Άρχισαν λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ' το νότιο μέρος του φρουρίου και να μαζεύουν πέτρες απ' τα μισογκρεμισμένα σπί­τια των κατοίκων, για να ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης τους. Ξαφ­νικά μέσα στα χαλάσματα βρήκαν μια ωραιό­τατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν ένα σωρό ει­κόνες, που απ' την πολυκαιρία δεν ξεχώρι­ζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε επάνω τους.

Μια μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ' όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου, που λεγόταν Φανούριος. Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός, κρα­τώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη λαμπάδα. Ο α­γιογράφος ακόμα ολόγυρα της εικόνας ζω­γράφισε σε δώδεκα παραστάσεις τα μαρτύ­ρια, που υπόφερε ο Άγιος και, που εξιστορούν ολοφάνερα την όλη ζωή του.

Οι παραστάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:

Α΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπρο­στά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπί­ζει την χριστιανική πίστη του.

Β΄. Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυ­πούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύ­ψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο.

Γ΄. Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.

Δ΄. Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνε­ται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυ­ρα του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμη­ρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του.

Ε΄. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυ­λακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανι­στήρια.

ΣΤ΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απο­λογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάρα­χη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.

Ζ΄. Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Εσταυ­ρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την α­δάμαστη θέληση και καρτερία του στον Κύ­ριο.

Η΄. Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμο­ποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυ­τό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμέ­νη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.

Θ΄. Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέ­λος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτι­κά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυ­τό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.

Ι΄. Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά.

ΙΑ΄. Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπρο­στά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλά­μες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέ­ρα και κλαίει για την αποτυχία του.

ΙΒ΄. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλό­γες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προ­σεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκ­φράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έ­τσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βά­σανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.

3.    Το χτίσιμο του ναού

Ο Μητροπολίτης τότε του νησιού, ο Νεί­λος, όταν μελέτησε επισταμένα την ει­κόνα που βρέθηκε, αποφάνθηκε, πως ο Φα­νούριος ήταν ένας απ' τους σπουδαιότε­ρους μεγαλομάρτυρες της Πίστεώς μας. Α­μέσως έστειλε αντιπροσωπεία στον ηγεμό­να του νησιού και τον παρακαλούσε να του δώσει άδεια για ν' ανακαινίσει την εκκλησία. Όταν όμως ο ηγεμόνας αρνήθηκε, τότε ο Μητροπολίτης μετέβη ο ίδιος προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσε να εξασφαλίσει απ' τον Σουλτάνο την άδεια που ζητούσε. Επέστρεψε σύντομα στη Ρό­δο κι αναστήλωσε το ναό ακριβώς στην πα­λιά θέση του, έξω από τα τείχη του. Ο να­ός σώζεται ως τα σήμερα και αποτελεί από τότε ιερό προσκύνημα όλων των Χριστια­νών.

4.    Στοιχεία απ' την εύρεση της εικόνας 

Βλέποντας την εικόνα του Αγίου Φανου­ρίου που βρέθηκε στη Ρόδο, εξάγουμε πολλά αξιόλογα στοιχεία που είναι τα ακό­λουθα:

• 1.   Σαν διαβάσουμε στην εικόνα το όνομα του Αγίου συμπεραίνομε αμέσως, πως εί­ναι ελληνικής καταγωγής.
• 2. Επίσης συμπεραίνομε πως οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς, για να του δώσουν ένα τόσο χριστιανικό όνομα.
• 3. Ο νέος αυτός ακόμα θα ήταν πολύ μορ­φωμένος για να γίνει στρατιωτικός.
• 4. Υπολογίζουμε ακόμα πως τα μαρτύρια του Αγίου Φανουρίου έγιναν τον β' και γ' αιώνα, όταν οι διωγμοί των χριστιανών βρί­σκονταν στο αποκορύφωμά τους.
• 5. Ο Φανούριος ολοφάνερα αποδεικνύε­ται πως ήταν Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολ­λά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε.
• 6. Βεβαιωνόμαστε επίσης πως ετιμάτο απ' τους πιστούς χριστιανούς απ' τα χρόνια του μαρτυρίου του σε χριστιανικούς ναούς, για να βρεθεί μάλιστα ένας τέτοιος ναός και στη Ρόδο.
• 7.   Απ' την απεικόνιση του Αγίου φαίνεται πως ο Φανούριος μαρτύρησε σε νεαρά
  ηλικία.

5.    Θαύματα του Αγίου

Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύ­ματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακό­λουθο:
 

Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρ­χιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).
 

Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστι­κό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
 

Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρι­σευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέ­λαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
 

Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρή­νητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθα­νε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελ­πίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχ­μαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
 

Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέν­τη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευ­λάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προ­σεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
 

Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφι­σμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανού­ριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευ­θερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, δια­φορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμ­βαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυ­τό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρ­χισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρό­πο.  

Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υ­ποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώ­θηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειρι­ζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
 

Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κα­κό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες α­ποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.
 

Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υ­γεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευ­θερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέ­θηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.  

Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρή­σουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέ­ρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.

6. Η πίτα του Αγίου Φανουρίου 

Η μεγάλη τιμή που τρέφουν οι χριστιανοί στον Άγιο Φανούριο, έγινε αιτία να δημιουργηθεί στο λαό το παραδοσιακό έθι­μο της πίττας του Αγίου ή καλύτερα της φανουρόπιτας.
 

Η πίτα συνήθως είναι μικρή και στρογ­γυλή και γίνεται από καθαρό αλεύρι, ζάχα­ρη, κανέλλα, λάδι κι αφού όλα αυτά τα υλι­κά ανακατευθούν, ζυμώνονται, μπαίνουν σε στρογγυλή φόρμα και η πίττα ψήνεται σε μέτρια θερμοκρασία στο φούρνο.
 

Η πίτα γίνεται για να φανερώσει ο Ά­γιος σε κάποιον ένα χαμένο αντικείμενο, κά­ποια δουλειά αν ένας είναι άεργος, κάποια χαμένη υπόθεση, την υγειά σε κάποιο άρ­ρωστο και άλλα παρόμοια. 

Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος δ΄. Βασίλειον διάδημα

Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν^. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον

Ιερείς διέσωσας αιχμαλωσίας αθέου και δεσμά συνέθλασας δυνάμει Θεία, Θεόφρον, ήσχυνας τυράννων θράση γενναιοφρόνως, ηύφρανας Αγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς, δια τούτο σε τιμώμεν, θείε οπλίτα, Φανούριε ένδοξε.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Τους ασπαζομένους την σην σεπτήν εικόνα εν πίστει και αιτούντας σην αρωγήν, Μάρτυς, κληρονόμους της Θείας Βασιλείας, Φανούριε, λιταίς σου πάντας ανάδειξον.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:  ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ  ΙΔΡΥΜΑ   «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»

Οι ισλαμοφασίστες συνεχίζουν το έργο τους

Τα ζώα του Ισλαμικού Κράτους καταστρέφουν και κατεδαφίζουν την μονή του 5^ου.αι. Άγιος Ελιάν-Ιoυλιανός  στην Al-Qaryatayn στη Συρία.Οι τρομοκράτες της ISIS ισχρυρίζονται ότι ο  « άγιος Elian ήταν διακοσμημένος με παραστάσεις και σύμβολα που αντιβαίνουν τη διδασκαλία του Allah ».

 

Στις 21 Μαίου οι ισλαμοφασίστες είχαν απαγάγει τον προιστάμενο της μονής π.Jacques Mourad, συροκαθολικό και μέλος της κοινότητας Al Khalil στην  Qaryatayn που βρίσκεται στα 40 km ΝΑ της Homs στο δρόμο για Παλμύρα.Η πόλη κυριεύθηκε στις αρχές του μήνα και η ευρύτερη περιοχή είναι πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Μετά την κατάκτηση της πόλης αιχμαλώτισαν 230 άτομα μεταξύ των οποίων δεκάδες χριστιανούς. 50 ομήρους τους απελευθέρωσαν ενώ 110 τους μετέφεραν στην επαρχία της Rakka και η τύχη τους παραμένει άγνωστη. 

Oι ισλαμοφασίστες μετέφεραν προς την ΒΑ 

Συρία δεκάδες αιχμαλώτους χριστιανούς.

Εκτιμάται ότι 1400 συρορθόδοξοι και 400 συροκαθολικοί ζούσαν στην πόλη Qaryatain πριν να την κατακτήσει η ISIS στις 6 Αυγούστου.

πηγή

Ψήφισμα υποστήριξης του φυλακισμένου αστυνομικού Σπύρου Χαγκαμπιμάνα, που αρνήθηκε να ασκήσει βία κατά διαδηλωτών

Έλληνα υπήκοου και ορθόδοξου ομολογητή στο Μπουρούντι



Όλοι θέλουμε αστυνομικούς που να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των διαδηλωτών. Ο Ρίτσαρντ-Σπύρος Χαγκαμπιμάνα βασανίζεται επειδή είναι ένας τέτοιος αστυνομικός!
Ο Ρίτσαρντ-Σπύρος, Έλληνας υπήκοος, συνταγματάρχης της μπουρουντιανής Αστυνομίας και υπαρχηγός του τμήματος επιχειρήσεων, κρατείται και βασανίζεται παράνομα στη φυλακή Μουραμούγια επειδή εναντιώθηκε σε εντολές και στρατηγικές της ηγεσίας της Αστυνομίας που στόχο είχαν τη δολοφονία άμαχων διαδηλωτών, που αντιδρούσαν στην τρίτη επανεκλογή του προέδρου Πιερ Νκουρουνζίζα. Επιπλέον ο Ρίτσαρντ-Σπύρος κατηγορήθηκε ψευδώς ως πραξικοπηματίας! Παρακαλούμε όλους τους αδελφούς μας - ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους - να ψηφίσουν για την άμεση απελευθέρωσή του!
Παρακαλούμε επίσης για την αναδημοσίευση του ψηφίσματος σε όσο το δυνατόν περισσότερους ιστότοπους (όπου Γης). 
  
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε το freerichardspyros και Ο δικός μας Σπύρος κινδυνεύει να εκτελεστεί στο Μπουρούντι γιατί ως αστυνομικός αρνήθηκε να ασκήσει βία κατά διαδηλωτών!

Πραότης, ἀνεξιθρησκεία, εὐεργεσία, εὐγένεια τρόπων, εἶναι ὁ ἀληθής τύπος Χριστιανοῦ

 Ἅγιος Νεκτάριος

οι μέρες μίκραιναν και τα ηλιοβασιλέματα πέρναγαν σε λίγα λεπτά απ’ το χρυσό στο μωβ και στο βαθύ μαύρο.

Μαριάνθη Ντεβάκη

Εκείνος που φροντίζει μονάχα για τούτη τη ζωή και αδιαφορεί για την άλλη, είναι ο έξυπνος της στιγμής, αλλά ο ανόητος της αιωνιότητας...

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΑΚΗΣ:ΑΥΤΟΙ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΤΗΝ ΣΗΚΩΣΟΥΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΨΗΛΑ!

Ναί λοιπόν,ζώ σ' αυτήν την χώρα. Μ' αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς, απο εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες. Ποτέ στην ζωή μου, δέν είχα σε υπόληψη, τούς έξυπνους, τούς σπουδασμένους, τούς λαοφιλείς, η τού επώνυμους. Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ότι αγγίζω κι' ότι αγαπώ. Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά τελικά, του να είσαι Έλληνας. 

Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές. Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε. Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα. Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν. Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη γι όλα, θα έχουν εξουσία, θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους, αλλά αυτά που θα λένε η θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης η ευλογίας. Δεν θα σας ξεκολήσουν στιγμή, απο το χώμα.


Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον "λαό", στο "κοινό" τους. "Δείχνουν νικητές κι' είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι' είναι πεθαμένοι". Οί άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν η τούς απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους. Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε. Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.

Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι' εγώ κοντά τους. Κοντά στήν κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγειή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα. Ζεί η Ελλάδα και θα ζεί, κόντρα στούς άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει απο γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.

Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα. Έχει προδοθει, έχει πονέσει και πονάει ακόμη. "Δέν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο" Ο Θεός μαζί μας λοιπόν,κι' εμείς μικρά παιδιά, στήν απλωμένη ζεςτή αγκαλιά Του. Και οι στρατιές τών αγγέλων

Του, ας δείξουν για λίγο και σ' εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα,πρόσωπά τους.

Αμήν, Αμήν, Αμήν!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΑΚΗΣ

Έχετε ελιές που δεν παράγουν; Μπολιάστε τις!

ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ "ΚΡΙΣΗ"
ΦΥΤΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!



Μπόλιασμα της ελιάς (Μαρτιος-Μάης)  με " κεντρί" (εγκεντρισμός)

Εγκατέστησα πριν επτά χρόνια 

 σε αυτή την τοποθεσία  των περίπου τεσσάρων στρεμμάτων, 50 ελίτσες, μισές-μισές Μεγαρίτικες και Θρούμπες Θάσου.

Στο φυτώριο της Τραγάνας που τ ΄αγόρασα,

ο παππούς φυτωριούχος 

είχε την καλοσύνη να μου δείξει έναν τρόπο να μπολιάσω

 με  " μάτι" (εδώ το λένε φόλα).

Με άλλη ευκαιρία, αναπτύσσω το πώς .

                Διάλεξα να ξεκινήσω φέτος 

με αυτό το δέντρο που παρουσίασε έντονη φυλλόπτωση 

και που έτσι κι αλλιώς θα το κλάδευα αυστηρά.

Το μπολιάζω όμως με ΅ καλέμι ΅ . 

Χρωστώ κάποια στιγμή ν αναφερθώ 

σ αυτόν στον οποίο οφείλω το τελικό φινίρισμα αυτής της τεχνικής.

Και ο οποίος εδώ και λίγους μήνες δεν ζει πια.

Βήμα πρώτο:

 Καρατόμηση .

Βημα δευτερο.

Επιλογή εμβολίου:

 Ντόπια ποικιλία Θρούμπας. 

Διαλέγω από την  "ποδιά" του δέντρου.
(Σε αυτό το είδος εμβολιασμού, μακριά από ¨ λουμάδες ¨,
τα λαίμαργα δηλαδή βλαστάρια του προηγούμενου χρόνου.)

ΔΕΝ ΑΝΑΖΗΤΩ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ

Όπως διακρίνεται,στα κομμάτια που διαλέγω

για εμβόλια

ΔΕΝ 

υπάρχουν εμφανείς οφθαλμοί!

Τα πιο πιθανά σημεία για έκπτυξη

είναι οι ¨ κόμποι ¨ που διακρίνονται

στην πιο πάνω και στις δυο πιο κάτω φωτό.

Στην διακλάδωση θα κοπεί και ο δεύτερος βλαστός

στην από κάτω φωτό.

Επιστροφή στο καρατομημένο υποκείμενο.

Λειαίνω τα χείλη στο υποκείμενο. 

Κατόπιν με τη βοήθειά ενός "κεντριού" από σκληρό ξύλο

που φτιάχνω επί τόπου,
όπως στην επάνω φωτό, 

δημιουργώ το χώρο για το εμβόλιο.

Κι έρχομαι ακριβώς τώρα σ΄ αυτό.

1. Μοιράζω στα τρία την περίμετρο του υποκειμένου.

2. Φροντίζω να διαλέξω σημεία στον κορμό
που να επιτρέπουν την όσο πιο τέλεια γίνεται
επαφή εμβολίου και υποκειμένου
(άρα, όχι σε ¨ κοιλιές¨ αλλά ούτε και σε ¨ κορφές ¨ ).

3. Καθαρές τομές στο εμβόλιο, χωρίς κυματισμούς,
αυτός είναι ο στόχος με την εξάσκηση.

 Η πατούρα βοηθάει αργότερα 

στο να αντέξει το εμβόλιο την μηχανική καταπόνηση από τον αέρα.

4. Να ΄μαστε!

 Ράφια , πάστα εμβολιασμού, 

...Τέλος!

ΠΡΟΣΟΧΗ! Πριν και μετά, απολύμανση των εργαλείων.

ΣημείωσηQ

Εποχή για εγκεντρισμούς: Μάρτη (μετά τις 15)-με τέλη Μάη

(δεν ποτίζω),

αλλά μπορώ και πιο μετά, με προϋπόθεση το πότισμα

(το αποφεύγω).

πηγή

Αρμονία χρωμάτων (εκτός το μαλλί)

Αυτό ήταν το βρώμικο σχέδιο τους: Ελλάδα εκτός Ευρώπης με 3 εκ. εγκλωβισμένους μετανάστες.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!

Με το Grexit η Γερμανία θα διασφάλιζε ότι ούτε ένας μετανάστης δεν θα έφτανε στην καρδιά της Ευρώπης!

Δεν ήταν απλά η χρεοκοπία και το μεγάλο πλιάτσικο, αλλά η εθνική καταστροφή.

Βλέποντας τις εικόνες με τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες αλλά και ισλαμιστές λαθρομετανάστες να περνούν από την Ελλάδα στα Σκόπια, γίνεται πλέον ξεκάθαρο το βρώμικο σχέδιο Σόρος – Παπανδρέου. Δεν είναι μόνον το Grexit και το πλιάτσικο στην δημόσια και ιδιωτική περιουσία που προετοίμασαν ευλαβικά οι βρωμεροί κύκλοι των παγκόσμιων σφαγέων. Την ίδια στιγμή που ο ΓΑΠ και ο Σόρος ετοίμαζαν την Ελληνική χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρώπη που θα έσκαγε όλως τυχαίως τον Ιούνιο του 2015, ο Σόρος ετοίμαζε και την «Πορτοκαλί επανάσταση» των ισλαμοφασιστών στην Συρία, που δημιούργησε το χάος μέσα από την γενοκτονία των γηγενών. Διότι όπως έχουμε αποκαλύψει από την πρώτη στιγμή, ο Σόρος οργάνωσε και χρηματοδότησε (και) την σφαγή στην Συρία.

Όπως είχαμε αποκαλύψει πως η σκοπιμότητα του σχεδίου Παπανδρέου μέσω του μνημονίου ήταν η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ, αφού έξοδος μοναχά από το Ευρώ δεν προβλέπεται σε καμμία συνθήκη. Αυτό που περίμεναν δηλαδή να κάνει ο Τσίπρας και να φύγει με ελικόπτερο. Ο βρώμικος ρόλος του Σόιμπλε είναι επίσης ξεκάθαρος, αφού το βαθύ γερμανικό κράτος με την έξοδο της Ελλάδας θα διασφάλιζε ότι ούτε ένας μετανάστης δεν θα έφτανε στην καρδιά της Ευρώπης! Η Ελλάδα δεν θα είχε το δικαίωμα να εκδώσει τα «μαγικά χαρτάκια» που κρατούν στα χέρια τους οι μετανάστες ώστε να μπορέσουν να φύγουν και η Ελλάδα θα γινόταν μία μπαρουταποθήκη, με εξαθλιωμένους κατοίκους και τρία εκατομμύρια πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, που θα ήταν αδύνατον να διαχειριστεί.

Και όλα αυτά σε απόλυτο συγχρονισμό. Βλέποντας μάλιστα την νεκρανάσταση του βασικού συνεργάτη του ΓΑΠ για την βρώμικη δουλειά, του Αλαβάνου, τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Καλοκαίρι στο Όρος

Φώτης Κόντογλου

Στ' Άγιον Όρος πήγα πολλές φορές. Την πρώτη φορά κάθησα παραπάνω από δυο μήνες κ' έκανα γνωριμία με πολλούς πατέρες και λαϊκούς, γιατί υπάρχουνε εκεί πέρα και αγωγιάτες αρβανίτες, παραγυιοί και γεμιτζήδες πού φορτώνουνε κερεστέ1 στα καράβια. Στη Δάφνη, που είναι η σκάλα που πιάνουνε τα βαπόρια, βρισκόντανε και κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ' εκεί γνωρίσθηκα με τρείς Αϊβαλιώτες και περάσαμε πολύ έμορφα. Από κει πήγα στις Καρυές, μα δεν κάθησα πολύ, γιατί γύρευα θάλασσα. Πήγα στο μοναστήρι των Ιβήρων μαζί με ένα γέροντα που πουλούσε βιβλία στις Καρυές και που τον λέγανε Αβέρκιον Κομβολογάν. Σ' αυτό το μοναστήρι κάθησα κάμποσο. Πιο πολύ με τραβούσε ο αρσανάς, δηλαδή το μέρος που βάζουνε τις βάρκες και τα σύνεργα της ψαρικής.

Άφησα τα γένεια μου, τα ξέχασα όλα και γίνηκα ψαράς. Έτρωγα, έπινα, δούλευα, κοιμώμουνα μαζί με τους ψαράδες που ήτανε όλο καλόγεροι, οι πιο πολλοί Μπουγαζιανοί, δηλαδή από τα μπουγάζια της Πόλης. Τί ξέγνοιαστη ζωή που πέρασα! Ιδιαίτερη φιλία έδεσα με τρεις. Ό ένας ήτανε ως εικοσιπέντε χρονώ, καλή ψυχή, φιλότιμος, στοχαστικός, πρόθυμος στο κάθε τι κ' είχε καλογερέψει από μικρός: τον λέγανε Βαρθολομαίο. Ο άλλος ήτανε ως σαράντα χρονών, ψαράς από το χωριό του, κοντόφαρδος, απλός, ήσυχος, λιγομίλητος, άκακος, «πτωχός τω πνεύματι», ταπεινός και τον λέγανε Βασίλειο. Ο άλλος ήτανε γέρος σον τον άγιο Πέτρο, γελαζούμενος, χωρατατζής και τον λέγανε Νικάνορα.

Ο Βαρθολομαίος διάβαζε και βιβλία με ταξίδια θαλασσινά. Ανάμεσα σε άλλα είχε στο κελλί του και δυο τρία βιβλία του Ιουλίου Βερν. Μ' αυτόν ψαρεύαμε αστακούς. Έβγαζε και κοράλλια και μου έδειχνε πώς να τα ψαρεύω. Ο αρσανάς ήτανε ένα σπίτι μακρύ, χτισμένο απάνω στη θάλασσα μέσα σ' έναν κόρφο που τον αποσκέπαζε ένας κάβος και για κεραμίδια είχε μαύρες πλάκες. Μπροστά είχε κάτι ξέρες που σκάζανε οι θάλασσες όποτε έπερνε βοριάς, κι από πάνω κατεβαίνανε τα βράχια φυτρωμένα με μυρσίνες, με πουρνάρια και κάθε άγριο χαμόδεντρο. Ο αρσανάς είχε πεντέξι κάβιες2 αραδιασμένες και μπροστά είχε ένα χαγιάτι που ακουμπούσε σε κάτι δοκάρια από αγριόξυλα. Εκεί μέσα κοιμόμαστε. Από κάτω είχε κάτι χαμηλές καμάρες και μέσα στις καμάρες τραβούσανε τις βάρκες. Τα δίχτυα τα απλώνανε απάνω στα μπαρμάκια3 του χαγιατιού. Εκεί που κοιμόμαστε ακούγαμε από κάτω μας τη θάλασσα που έμπαινε μέσα στις καμάρες και κυλούσε τα χαλίκια και μας νανούριζε. Παλιά εικονίσματα ήτανε κρεμασμένα μέσα στον αρσανά κ' έκαιγε ακοίμητο καντήλι.

 « ... » Είχε έρθει μια μέρα στα Καψοκαλύβια ένας καλόγερος από κάποιο ψαραδόσπιτο που ήταν ανάμεσα στον κάβο Σμέρνα και στα Καψοκαλύβια, και τον φιλοξένησε ο πάτερ Ισίδωρος και γνωρισθήκαμε. Τον λέγανε Νείλο, κ΄ ήτανε Μυτιληνιός. Φεύγοντας με προσκάλεσε να πάγω στο κελί του. Σε δύο τρεις μέρες, πήγα. Στο Όρος βλέπει κανείς πολλά ασυνήθιστα πράγματα και χτίρια, πλην το κελί του πάτερ Νείλου ήτανε από τα πιο παράξενα. Σε αυτό το μέρος κατεβαίνανε δύο ραχοκοκαλιές από βράχια και κάνανε δύο κάβους που τραβούσανε βαθιά στην θάλασσα, ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τόσο, που έλεγες πως το νερό που βρισκότανε ανάμεσα τους ήτανε ποτάμι κι όχι θάλασσα. Εκεί που έσμιγε ο ένας κάβος με τον άλλον, σηκωνόντανε δυό ράχες από βράχια κι ήτανε τόσο κοντά, που σκοτείνιαζε εκείνο το μέρος, ας έλαμπε ο ήλιος το καλοκαίρι. Σ΄ αυτό το μέρος, μέσα σ΄ αυτή την τρύπα, ήτανε χτισμένος ο αρσανάς του πάτερ Νείλου. Τα νερά ήτανε άπατα και σκοτεινά μέσα σε κείνο το κανάλι. Το σπίτι το χανε χτισμένο λίγο παραπάνω από την θάλασσα, θεμελιωμένο στο βράχο, με χαγιάτια και με καμάρες, όπως συνηθίζεται στο Όρος από τα παλιά χρόνια, με μαύρες πλάκες αντί για κεραμίδια. Λίγο παραπάνω ήτανε χτισμένη η εκκλησιά, μικρή, με σκαλιστό τέμπλο και με όλα τα καθέκαστα. Από πάνω κρεμότανε ένα βουνό δασωμένο και στην κορφή είχε ένα βράχο απότομο, μ΄ ένα σπήλαιο. Σ΄ αυτό το σπήλαιο ασκήτευε προ λίγα χρόνια ένας γέροντας που στάθηκε στα νιάτα του οπλαρχηγός στην Μακεδονία. Τώρα είχανε φωλιάσει όρνια μέσα στην σπηλιά και τά βλεπα που πέρνανε βόλτες γύρω στη ράχη.

Ο Νείλος και η συνοδεία του είχανε δυό τράτες και δυό βάρκες. Ήτανε εφτά - οχτώ νοματέοι, πέντε μεγάλοι και δυό τρία καλογέρια. Όλοι τους ήτανε ηλιοκαμένοι, μαύροι σαν αραπάδες. Ο πάτερ Νείλος είχε απάνω του μια ησυχία και μιαν απλότητα που σε έκανε να τον αγαπήσεις και να τον σεβαστείς. Λιγόλογος, μα ολοένα ήτανε χαμογελαστό το πρόσωπο του, με κάτι χείλια χοντρά σαν του αράπη, με μαύρα και πυκνά γένεια, που φυτρώνανε κάτω από τα μάτια του και σκεπάζανε τα μάγουλα του. Με τη σκούφια που φορούσε ήτανε ίδιος βαβυλώνιος. Ξυπόλητος, όπως δα ήτανε όλοι τους, φορούσε απάνω ένα σκούρο πουκάμισο και κάτω ένα βρακί ανατολίτικο ίσαμε τα γόνατα. Τις μέρες που κάθησα εκεί πέρα, ο Νείλος κ΄ ένας δόκιμος δεν πηγαίνανε με την τράτα για να μου κρατήσουνε συντροφιά. Ήτανε κ΄ ένας γέρος, πάτερ Αθανάσιος, που φύλαγε πάντα το σπίτι. Σαν γυρίζανε από το ψάρεμα βγάζανε τα ψάρια έξω και αφού διαλέγανε λίγα χοντρά για να φάμε, κι άλλα για πάστωμα, τα ψιλά τα κάνανε ένα σωρό και τα αφήνανε να σιτέψουνε για να τα αλατίσουνε. Από τα χοντρά παστώνανε πολλούς ροφούς, να χουνε το χειμώνα. Ψιλά, μαρίδα και σαρδέλα, παστώνανε πολλά βαρέλια και τα στέλνανε στη Σαλονίκη. Καθόντανε σταυροπόδι γύρω στο σωρό και παστώνανε. Όλο το σπίτι μύριζε μια τέτοια ψαρίλα, που στην αρχή γυρίζανε άνω κάτω τα στομάχια μου. Μα σιγά σιγά συνήθισα και δεν καταλάβαινα την ψαρίλα σχεδόν ολότελα. Συλλογιζόμουνα κιόλας πως έτσι θα μυρίζανε κι ο Χριστός κ΄ οι απόστολοι. Οι άνθρωποι κ΄ ότι έπιανες, όλα μυρίζανε ψαρίλα. Ακόμα και μέσα στην εκκλησιά ένοιωθες αυτή τη μυρουδιά.

Τις ώρες που λείπανε οι άλλοι στο ψάρεμα, κουβεντιάζαμε με τον πάτερ Νείλο για θρησκευτικά και για τα ιστορικά του σπιτιού του, τι φουρτούνες περάσανε, τι θεριόψαρα συναντήσανε, τι καΐκια βουλιάξανε από τότες που κάθησε σ΄ αυτό το μέρος κι άλλα λογιώ λογιών. Άλλη φορά πάλι, εκεί που καλαφάτιζε μια βάρκα τραβηγμένη έξω, έψελνε με τη γλυκειά φωνή του, κ΄ έκανε τον δεξιό ψάλτη κι εγώ τον αριστερόν. Λέγαμε τις Καταβασίες της Μεταμορφώσεως (γιατί ήτανε εκείνες οι μέρες του Αυγούστου) «Χοροί Ισραήλ αήκμοις ποσί, πόντον ερυθρόν και υγρόν βυθόν διελάσαντες», τα Πασαπνοάρια με το δοξαστικό «Παρέλαβεν ο Χριστός τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην», κι ύστερα λέγαμε αργώς και μετά μέλους το Κοινωνικό «Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευόμεθα εις τον αιώνα». Στο τέλος όμως ψέλναμε πάντα το «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το πνεύμα το άγιον, και δι΄ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι». Δεν μπορώ να παραστήσω το πόσο συγκινημένη ήτανε η καρδιά μου σαν άκουγα να ψέλνει ο ψαράς ο πάτερ Νείλος, ξυπόλητος, με το κατραμωμένο βρακί, με τα φύκια κολλημένα πάνω στα γυμνά ποδάρια του, να ψέλνει με κείνη την αρχαία μελωδία και να λέγει στίχους Ιαμβικούς, και παραπέρα ν΄ αφρίζουνε τα παμπάλαια ελληνικά κύματα κι ο αγέρας να βουΐζει πανηγυρικά απάνω στα θεόχτιστα βράχια και στα δέντρα! Μα η πιο βαθειά κι η πιο παράξενη συγκίνηση μ΄ έπιανε την Κυριακή και τις άλλες γιορτινές μέρες που λειτουργούσε ο πάτερ Νείλος ο ψαράς και γινότανε ιερέας του Υψίστου, αυτός που τον έβλεπα τις άλλες μέρες ν΄ αλατίζει ψάρια, να καλαφατίζει βάρκες, να ματίζει σκοινιά, να γραντολογά καραβόπανα, να βολεύει άγκουρες, να μπαλώνει δίχτυα, μαζί με τη συνοδεία του!

Και στη λειτουργία γινότανε σαν πατριάρχης, με το επανωκαλύμμαυχο, με το χρυσό φελόνι, με τα επιμάνικα, με το επιγονάτιο, και δεότανε μυστικώς μπροστά στην αγία Τράπεζα «υπέρ των του λαού αγνοημάτων», «ως ενδυόμενος την της ιερατείας χάριν». Ω! Τι εξαίσια και φρικτά μυστήρια έχει η ταπεινή ορθοδοξία μας! Μα η καρδιά μου δάκρυζε αληθινά από άγια χαρά κι από κατάνυξη, σαν στρώνανε για να φάμε και ευλογούσε την τράπεζα ο πάτερ Νείλος με τα θαλασσοψημένα δάχτυλα του, ενώ γύρω στεκότανε με σταυρωμένα χέρια εκείνοι οι απλοί ψαράδες, κουρασμένοι, θαλασσοδαρμένοι, ξεχασμένοι από τον κόσμο μέσα σε κείνη την καταβόθρα. Κι έλεγε με την ταπεινή φωνή του ο πάτερ Νείλος «Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου, ότι άγιος ει πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», ενώ μας απόσκιαζε η 

πλώρη του τρεχαντηριού κ΄ η αρμύρα ερχότανε από το βουερό το πέλαγο ΄΄.

πηγή

Και ό­σο βιὸς έ­χου­με, α­δέλ­φια και α­δελ­φές μου, ε­δώ στη γη θα α­πο­μεί­νει. Μο­νά­χα όση ε­λε­η­μο­σύ­νη δώ­σα­τε, αυ­τὸ θα έ­χε­τε για βο­ή­θεια στην ψυ­χή σας. Και ό,τι δώ­σα­τε στους φτω­χοὺς για την αγά­πη του Θε­ού, θα λά­βε­τε για το ένα, ε­κα­τὸ απὸ τον Χρι­στό. Η ελε­η­μο­σύ­νη, η αγά­πη και η νη­στεί­α α­γιά­ζει τον άν­θρω­πο και έχει αγα­θὸ τέ­λος.

 

 Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο πιο γλυκός ήχος, είναι ο ήχος της σιωπής...

Όταν γη και ουρανός γίνονται ένα!

Ένας παράδεισος στη γη και σίγουρα δεν είναι ο μόνος.
 Όμορφες εικόνες από τις αλυκές στην Βολιβία.
 Γαλάζιο παντού, σύννεφα, γαλήνη και ηρεμία.
Σύμφωνα με τη Daily Mail, οι ονειρικές αυτές εικόνες είναι στον επίγειο παράδεισο που λέγεται Βολιβία, στις αλυκές του Uyuni.
Εδώ δεν μπορεί κανείς εύκολα να πει που αρχίζει ο ουρανός αφού δεν το τοπίο σου δίνει μια ενιαία εικόνα, τόσο μαγική.



Οι εν λόγω αλυκές είναι 3.600 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας ενώ η περιοχή είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους τουρίστες οι οποίοι έρχονται να δουν κάτι διαφορετικό.
Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν την απέραντη λευκή έκταση και την εκπληκτική θέα, σε μια περιοχή που είναι αποκομμένη από τον σύγχρονο κόσμο.
Δίνοντας μόνο 15 δολάρια τη μέρα, οι τουρίστες μπορούν να έρθουν πιο κοντά στη φύση, μένοντας σε κατοικίες χωρίς ρεύμα ή νερό.
Μπορούν να συμμετάσχουν σε διάφορες τοπικές δραστηριότητες όπως το ετήσιο κούρεμα των λάμα ή να πάνε μαζί με τους ντόπιους με καραβάνια σε ερημικά χωριά μεταφέροντας αλάτι προς ανταλλαγή για φαγητό.



Αν και η περιοχή είχε πάντοτε επισκέπτες ωστόσο έγινε περιζήτητη τα τελευταία 5 χρόνια όταν εξορύχτηκαν 5.4 τόνοι λιθίου κάτω από την επιφάνεια του αλατιού.
Το λίθιο έχει “αναβαθμίσει” τη περιοχή καθώς οι κάτοικοι το χρησιμοποιούν για να έχουν ρεύμα και για να φορτίζουν από κινητά μέχρι ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
πηγή

Που να νιώσεις δερβίση μου, αυτά είναι ψηλά νοήματα, αυτά δεν είναι για όλους, είναι για άλλες ψυχές, λεπτές, όχι καθημερινές αλλοτριωμένες, είναι σκόρπιες αυτές οι ψυχές είναι κρυμμένες στη βοή του κόσμου, όταν σμίξουν αυτές οι ψυχές τρίζουν τα σώψυχα, τότε εσύ μόνο να κοιτάς γιατί αν μιλήσεις δε θα ακουστείς, κανείς δε θα σε ακούσει... Πετάνε αυτές οι ψυχές, είναι συνήθως στις άκρες του κόσμου στις εσχατιές, όταν μιλήσουν κρύψου χάθηκες, είσαι λίγος δερβίση, πολύ λίγος να το ξέρεις, το νταηλίκι σου χάνετε, δεν υπάρχει όποιος κι αν θαρρείς πως είσαι, να είσαι σιίγουρος γι' αυτό! Αυτές οι ψυχές Του μιλάνε μυστικά του Χριστού, τώρα μη μιλάς μόνο κοίτα. Σιωπή! (...)

 

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και γενικά η αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις… είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, υπάρχουν άγνωστοι πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν».

 


 Γ.Σεφέρης, «Πολιτικό ημερολόγιο», 1945

Πώς διασώθηκε ο τάφος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Στο χωριό Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου...βρίσκεται η Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον περίβολο της οποίας διατηρείται ο τάφος του αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Όταν αυτό ήρθε στην δημοσιότητα το έτος 1984 από τον καθηγητή κ. Παναγιώτη Χριστόπουλο,που επισκέφθηκε τον ιερό χώρο με ειδική άδεια του τότε καθεστώτος της Αλβανίας , μου δημιουργήθηκε μια απορία που σήμερα εξομολογούμε.

Δεν μπορούσα να εξηγήσω πως το άθεο καθεστώς του Εμβέρ Χότζα ,που δεν άφησε ίχνος Χριστιανικό στην ταλαιπωρημένη Βόρειο Ήπειρο ,επέτρεψε την διατήρηση της Μονής και του τάφου του Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού .

Η απορία μου αυτή λύθηκε πρόσφατα όταν ένας νέος Βορειοηπειρώτης, ο κ.Χρήστος Μήτρος από το Φίερι , γειτονική με το Κολικόντασι πόλη , ήρθε κοντά μας και ζήτησε να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος. Όταν μου εξήγησε τα σχετικά με τον τόπο της καταγωγής του,τον ρώτησα αν γνώριζε κάτι σχετικό με την απορία που είχα.Ο νέος με βουρκωμένα μάτια άφησε τον λογισμό του ελεύθερο και μου διήγηθηκε τα εξής θαυμαστά.

«Όταν το 1968 με νόμο του Αλβανικού κράτους απαγορεύθηκε κάθε θρησκευτική εκδήλωση , ήρθε διαταγή απο τα Τίρανα να γκρεμισθούν οι Εκκλησίες και να εξαφανισθούν οι Σταυροί απο τους Χριστιανικούς τάφους.
Ο τότε αστυνομικός διοικητής του Φίερι πήρε μαζί του το αρμόδιο συνεργείο και πήγαν στο Μοναστήρι προκειμένου να το εξαφανίσουν. Γνωρίζοντας μάλιστα την ευλάβεια των Ελλήνων πρός τον άγιο Κοσμά ,έδωσε εντολή να ξεκινήσει το έργο της κατεδαφίσεως απο τον τάφο του αγίου.

Όταν όμως οι εργάτες έδωσαν το πρώτο κτύπημα στο ιερό μνημείο τότε μια δυνατή βουή έσπασε την ησυχία του χώρου και μια μεγάλη λάμψη σαν φωτιά ξεπήδησε μέσα απο τον τάφο του πατρό-Κοσμά. ΄Εντρομοι οι παριστάμενοι ετράπησαν σε φυγή και δεν επανήλθαν παρά τις απειλές των Τιράνων και την «καθησυχαστική » δήλωση του καθεστώτος πως δήθεν, εξερράγη ξεχασμένη απο τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο βόμβα!»

Έτσι δεν βεβηλώθηκε ο τάφος του αγίου Κοσμά ,όπως και τα χαριτόβρυτα Λειψάνα του,που παρέμειναν εκεί βάλσαμο στις πληγές των Χριστιανών και ελπίδα πως…

πηγή

Η θαυματουργική θεραπεία του τυφλού κιθαρωδού Ιβάν!

Με την ευλογία του π. Ιωάννου της Κροστάνδης ο περίφημος μουσικός Αγρένεφ Σλαβιάνσκυ και η χορωδία του θα έδιναν ένα κοντσέρτο στην Κροστάνδη, υπέρ των οικογενειών του πληρώματος του πολεμικού «Ρουσάλκα», που είχε καταστραφεί.
Ο π. Ιωάννης, με την ευκαιρία αυτή, εξέφρασε την επιθυμία, να ψάλει η φημισμένη χορωδία και στην Θ. Λειτουργία. Έψαλλαν τόσο ώραια, που τους ξανακάλεσε. Τότε την δεύτερη φορά, έγινε η θαυματουργική θεραπεία του τυφλού κιθαρωδού Ιβάν.
«Μετά την Θ. Λειτουργία», διηγείται ο Αγρένεφ. «παρακάλεσα τον πρωθιερέα να ευλογήσει την οικογένειά μου και τους χορωδούς. Μετά την ακολουθία της παρακλήσεως και του αγιασμού, πλησιάσαμε όλοι να ασπασθούμε τον σταυρό που κρατούσε. Εγώ οδήγησα και τον τυφλό Ιβάν.
-Από πότε δεν βλέπεις; τον ρώτησε ο μπάτουσκα.
-Από την παιδική μου ηλικία. Είχα ίκτερο και τελικά τυφλώθηκα.
-Τότε δεν είναι σπουδαίο, του είπε χαμογελώντας. Και εγώ υπέφερα από ίκτερο και δεν ακούω καλά. Ας προσευχηθούμε όμως στον Κύριο.
Λέγοντας αυτά έβαλε μ’ ένα κουτάλι αγιασμό στο χέρι του και έπλυνε τρεις φορές τα μάτια του Ιβάν. Ύστερα τον χαϊδεψε, τον ευλόγησε και του είπε:
-Θα σ’ ελεήσει ο Κύριος! Πήγαινε τώρα. Ο Θεός μαζί σου.
Το βράδυ έδινα το κοντσέρτο. Πριν αρχίσουμε, μπαίνει στην αίθουσα του καλλωπισμού το παιδί που βοηθούσε τον Ιβάν, και μας λέει:
-Ο Ιβάν βλέπει!
-Πως βλέπει; Φέρτε το εδώ!
Τον έφεραν. Γεμάτος χαρά μας ανακοίνωσε:
-Πραγματικά βλέπω! Βλέπω σαν να βρίσκομαι μέσα σε ομίχλη.
Ήταν αδύνατο ν’ αμφιβάλει κανείς. Στεκόταν μπροστά μας με ανοιχτά τα μάτια και χαμογελούσε ευτυχισμένα. Από τότε ένοιωθε συνεχώς βελτίωση. Σήμερα βλέπει καθαρά και πηγαίνει παντού μόνος. Ενώ ήταν κατηφής, με σκυμμένο το κεφάλι και κλειστά τα μάτια, τώρα είναι εύθυμος, ομιλητικός και κιθαρίζει πιο χαρούμενα τραγούδια.

(Ιωάννης της Κροστάνδης)

από το βιβλίο: «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι» – Τόμος πρώτος (Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου).

Η νεαρή φοιτήτρια που ζει στα τρένα

Επέλεξε να περάσει τη ζωή της στα τρένα, η 23χρονη γερμανίδα φοιτήτρια Leonie Müller. Εδώ και μήνες έχει εγκατασταθεί εκεί.
Μετά από μια κακή εμπειρία με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού της, την περασμένη Ανοιξη, η νεαρή γυναίκα αποφάσισε να ζει σαν νομάς:
«Αμέσως αποφάσισα ότι δεν θέλω να ζω πια σε αυτό το σπίτι. Και στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα πλέον να μένω πουθενά» δήλωσε η φοιτήτρια στην «Washington Post».

Αντί λοιπόν να πληρώνει ένα ενοίκιο 400 ευρώ, η Leonie επένδυσε σε ένα μηνιαίο εισιτήριο τρένων που στοιχίζει 340 ευρώ και διασχίζει τη χώρα από τη μία άκρη στην άλλη, γράφει το «Spiegel».
«Αισθάνομαι πραγματικά σπίτι μου στα τρένα, μπορώ να επισκέπτομαι τους φίλους μου και ανακαλύπτω καινούριες πόλεις. Μοιάζει σαν να είμαι σε διακοπές συνεχώς. Διαβάζω, γράφω, παρακολουθώ από το παράθυρο και συναντώ συνεχώς συμπαθητικούς ανθρώπους. Πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις σε ένα τρένο».

Για να ταξιδέψει, η Leonie έχει πάντα μαζί της ρούχα για αλλαγή, το κομπιούτερ της, τις σημειώσεις της σχολής και ένα νεσεσέρ με καλυντικά. Πλένεται η ίδια αλλά πλένει και τα ρούχα της στις τουαλέτες των τρένων.
Οταν κάποια στιγμή κουράζεται στο τρένο και θέλει να κοιμηθεί σε ένα πραγματικό κρεβάτι, η νεαρή φοιτήτρια έχει τη λύση. Η  μητέρα της, η γιαγιά της και ο φίλος της την φιλοξενούν σε διαφορετικές πόλεις. «Σε μια κανονική ζωή θα είχα μια σχέση με το φίλο μου από μακριά, γιατί ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις, τώρα βλεπόμαστε πολύ συχνά» δηλώνει η Leonie στο γερμανικό κανάλι SWR.

Το εκπληκτικό με την περίπτωσή της είναι ότι η νεαρή φοιτήτρια θα κάνει ντοκτορά την εμπειρία της στα τρένα. «Θέλω να εμπνεύσω τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν τις συνήθειές τους ή αυτό που θεωρούν φυσιολογικό. Πάντα υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες από όσες φαίνονται. Η επόμενη περιπέτεια μπορεί να βρίσκεται στη γωνία του δρόμου, αρκεί να θέλει να την βρει κάποιος».

Πηγή