Σχετικά με τον χαιρετισμό «Χριστός ετέχθη»

Ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά λέμε: «Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε», ἤ «ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε», ἤ «ὁ Σωτήρας γεννήθηκε»!
Μέ τόν χαιρετισμό αὐτό ἰσχυριζόμαστε καί μαρτυροῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ὅτι ἦρθε στόν κόσμο Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά ἔρθει γιά τή σωτηρία τῆς γενεᾶς τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι ἐκτός Αὐτοῦ ἄλλον δέν πρέπει νά περιμένουμε.

Ἐκεῖνος, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στούς προπάτορές μας ὅταν διώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο,
Ἐκεῖνος τόν ὁποῖο οἱ ἀσεβεῖς λαοί μόλις πού διαισθάνονταν,
Ἐκεῖνος πού οἱ Ἑβραῖοι προφῆτες ξεκάθαρα προφήτευσαν,
Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο ἡ ἀβοήθητη ἀνθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πονεμένα ἀναστέναζε,
Ἐκεῖνος ἔλαμψε στή γῆ ὅπως ὁ ἥλιος μετά ἀπό μακριά νύχτα.
Κι ἔτσι ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη»,μαρτυροῦμε καί ὅτι ὁ Ὕψιστος κράτησε τήν ὑπόσχεσή Του, καί ὅτι ἡ προαίσθηση τῆς ἀνθρωπότητας ἐκπληρώθηκε, καί ὅτι οἱ προφητεῖες τῶν προφητῶν πραγματοποιήθηκαν, καί ὅτι οἱ ἀνθρώπινοι ἀναστεναγμοί χόρτασαν χαρά.


«Χριστός ἐτέχθη»
Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε, ὁ Πανθαύμαστος, ταυτόχρονα Ἄνθρωπος καί Θεός, ἦρθε γιά νά ξεκουραστοῦν ἐπάνω Του τά κουρασμένα ἀνθρώπινα μάτια καί νά μήν κοιτάξουν ἄλλον Μεσσία.

Ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε, Ἐκεῖνος πού εἶναι Παντοδύναμος καί Ἐλεήμων καί ταυτόχρονα κρατᾶ τό σκῆπτρο τῆς δύναμης καί τό καντήλι τοῦ ἐλέους ἦρθε στόν κόσμο μας γιά νά σταθοῦν ὄρθιοι καί οἱ ἐλάχιστοι καί νά φωνάξουν: «Ἐμεῖς εἴμαστε παιδιά τοῦ βασιλιᾶ»!

Ὁ Ἥρωας γεννήθηκε, ὁ Ἀκατανίκητος, γιά νά ὑπερασπιστεῖ τούς δίκαιους, γιά νά κατακτήσει τούς ἁμαρτωλούς, γιά νά καταρρίψει τά πνεύματα τῆς μοχθηρίας κάτω ἀπό τόν οὐρανό.

Ὁ Ὁδηγός γεννήθηκε, ὁ Πανορατικός, γιά νά βγάλει στό δρόμο τούς χαμένους καί νά τούς ὁδηγήσει.

Ὁ Διαφωτιστής γεννήθηκε, ὁ Πανφωτισμένος, γιά νά διώξει τό σκότος καί νά διαφωτίσει τούς σκοτισμένους.

Ὁ Ποιμήν γεννήθηκε, ὁ Πάμπλουτος, γιά νά ταΐσει τούς πεινασμένους, ὄχι μέ τή γῆ ἀλλά μέ τόν οὐρανό, μέ τό οὐράνιο σῶμα Του καί μέ τό πύρινο αἷμα Του.

Ὁ Φιλάνθρωπος γεννήθηκε, ὁ σπάνιος, γιά νά ἀγκαλιάσει στά στήθη Του, καί νά ζωντανέψει μέ τήν ἀγάπη τά ἀμέτρητα ὀρφανά Του, πού γιά πολύ καιρό πήγαιναν ἀπό τόν τάφο τῆς ζωῆς στόν τάφο τοῦ θανάτου.

Ὁ τῆς ἀποκαλύψεως Θεός γεννήθηκε, ὁ Μέγιστος, γιά νά τραβήξει τήν αὐλαία καί νά ἀποκαλύψει στούς θνητούς τό ἀθάνατο Βασίλειο τῶν Οὐρανῶν.

Ὅλα αὐτά σημαίνουν ἐκεῖνα τά θαυμάσια λόγια, μέ τά ὁποῖα οἱ χριστιανοί τά Χριστούγεννα χαιρετιοῦνται καί μέ τά ὁποῖα καί ἐγώ ἀδελφοί ἐσᾶς χαιρετῶ:
Χριστός ἐτέχθη!
Xριστός ἐτέχθη ἐπί γῆς ἐν
φάτνη σπάργανα φορέσας
τά δεσμά διαρήξας τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν.(δίς)
* (Στίς Σλαβικές χῶρες συνηθίζεται ὁ χαιρετισμός αὐτός τά Χριστούγεννα,
κατ᾿ ἀναλογία μέ τόν χαιρετισμό τοῦ Πάσχα, δηλαδή «Χριστός ἐτέχθη»
καί ἡ ἀπάντηση «Ἀληθῶς ἐτέχθη»).

πηγή(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»)

Η Ελλάς μπροστά στη φάτνη - Οι αρχαίοι Έλληνες πρόδρομοι του χριστιανισμού

 

Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΛΛΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ (α΄)
«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,13)
Πρὸ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνθρωπότης καὶ μαζί της ἡ πατρίδα μας ὑπέφερε. Ἂν ἔφθαναν στ᾽ αὐτιά μας οἱ φωνὲς ἀπ᾽ τὶς ψυχὲς μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, θ᾽ ἀκούγαμε ἀ­ναστε­ναγμοὺς καὶ κραυ­γὲς πόνου, ὅπως π.χ. ὁ πόνος ποὺ δοκίμαζαν ὁ Λαοκόων καὶ τὰ παιδιά του, στὸ γνωστὸ σύμ­­πλεγμα, καθὼς τοὺς ἔσφιγγαν οἱ δράκοντες.

Ὁ ἀρχαῖ­ος ὄφις – τὸ κακό, παρ᾿ ὅλη τὴν ἕλ­ξι καὶ γοητεία μὲ τὴν ὁποία ἐξαπάτησε τοὺς πρωτοπλά­στους καὶ παρασύρει ἔκτοτε τοὺς ἀν­θρώπους, κρύβει μέσα του φοβερὸ δηλη­τή­ριο ποὺ δὲν ἄφησε τίποτε ἀμόλυντο. Ὁ ἄν­θρω­πος φαρμακώθηκε ἀπ᾽ τὴ ῥίζα του, ψυ­χὴ καὶ σῶ­μα δι­εφθάρησαν. Τὸ δηλητήριο αὐ­τό, ποὺ ἡ ἁγία Γραφὴ τὸ ὀ­νομάζει ἁ­μαρτία, διαπότισε ὅλη τὴν ἀνθρώ­πινη ὑπόστασι· ὁ νοῦς σκοτίστηκε, ἡ καρδιὰ ψυ­χράν­θηκε, ἡ θέλησι ἀτόνη­σε. Ἡ ἀνθρω­πότης ψυχορ­ραγοῦσε ὅπως ὁ δια­βάτης τῆς πα­ραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου ποὺ ἔ­πεσε στοὺς λῃ­στὰς κι αὐτοὶ «ἐκδύσαντες αὐ­τὸν καὶ πλη­γὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡ­μιθανῆ τυγχάνοντα» (Λουκ. 10,30). Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ πέθαινε.
Γι᾽ αὐτὸ ἀπ᾽ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου ἀ­κούγονταν κραυγὲς πόνου. Ἡ ἀνθρωπότης ἀ­π᾽ τὸ κεφάλι ὣς τὰ πόδια εἶχε γίνει ἕνα ἕλ­κος. Ὅπου κι ἂν τὴν ἄγγιζες πονοῦσε καὶ φώναζε. Καὶ ποιός δὲν πονοῦσε καὶ δὲν φώναζε; Φώναζαν τὰ παι­διά, ποὺ τά ᾽ρριχναν στὸν Καιάδα. Φώναζαν οἱ παρθένες, ποὺ ἀτιμάζονταν μέσα στοὺς ναοὺς τῆς εἰδωλολατρίας προσ­φέ­ρον­τας τὴν τιμή τους ὡς… λατρεία τῆς θε­ᾶς Ἀ­φρο­δίτης καὶ τῆς θεᾶς Ἀστάρτης. Φώναζαν τὰ ἑ­κατομμύρια δοῦλοι, ποὺ ἔσερναν τὶς ἁλυσίδες τῆς σκλαβιᾶς καὶ τοὺς κομμάτια­ζαν οἱ με­γιστᾶ­νες γιὰ νὰ τρέφουν μὲ τὶς σάρκες τους τὰ ἰχθυ­οτροφεῖα τους. Φώναζαν οἱ λαοί, ποὺ εἶ­χαν χά­σει τὴν ἐλευθερία τους κάτω ἀπ᾽ τὸ ζυγὸ τῆς Ῥώμης. Πρὸ παντὸς ὅμως φώναζαν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἔνοχοι γιὰ τὶς μύριες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου·
αὐτοί, ἀπὸ προσωπικὴ πεῖρα, εἶχαν πεισθῆ ὅτι τὸ ν᾽ ἀνατρέψουν ἕνα τυραννικὸ καθε­στώς, ὅσο δύσκολο κι ἂν εἶνε, εἶνε παι­χνίδι ἐν συγκρίσει μὲ τὸ ν᾽ ἀ­νατρέψῃ καν­εὶς τὴν τυραννία τῶν παθῶν, ποὺ ἔχει θρονια­στῆ στὴν καρδιὰ τοῦ ἐνόχου. Ἐ­κεῖ, στὰ σκοτεινὰ ὑ­ποσυνεί­δητα βάθη τῆς ψυχῆς, ζοῦν οἱ ἀόρατοι τύραν­νοι, τὰ πάθη, καὶ γιὰ νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὴν τυραννία τους ἡ ψυχὴ φώναζε μαζὶ μὲ τὸν Παῦ­λο· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (῾Ρωμ. 7,24).
Ὅλοι καὶ ὅλα ζητοῦσαν λύτρωσι, καὶ οἱ φω­νὲς ἔφταναν ὣς τὸν οὐρανό. Πόνος καὶ πόθος. Ἡ ἀνθρω­πότης πονοῦσε βλέποντας τὰ ἄ­πειρα θύματα σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, σὲ κάθε ἐκ­δήλωσι τῆς ζωῆς· ἀλλὰ καὶ ποθοῦσε νὰ βγῇ ἀ­π᾽ τὸ λαβύρινθο, νὰ ζήσῃ λυτρωμένη ἀπὸ τοὺς φό­βους ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν τυραννιῶν.
Φωνὲς ἀκούγονταν ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς οἰ­κουμένης· Ἔρχεται! ἔρχεται ὁ Δυνατός, ὁ Σο­φός, ὁ Ἰατρός, ἔρχεται ὁ Λυτρωτής! Καὶ μυστη­ριωδῶς ὅλοι στρέφονταν πρὸς τὴν Ἀνατολή.
Οἱ προφῆται τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ προφητεῖες των
Ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη –ἐκτὸς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ– ἐ­­κεῖνο ποὺ αἰσθανόταν περισσότερο τὴν ἀνάγ­κη μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως γιὰ νὰ σω­θῇ ὁ κόσμος, ἦταν ἡ Ἑλλάς.
Ἡ πατρίδα μας, ποὺ εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποιητὰς κι ἀνέβηκε στὸν κολοφῶ­­να τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως, διαισθάνθη­κε ὅ­τι τὸ κακὸ ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τῆς ἀν­θρωπότητος ἦταν τέτοιο ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θεραπευθῇ μὲ ἀνθρώπινα μόνο μέσα, μὲ ἁ­πλὲς φιλοσοφικὲς συμβουλές. Αὐτές, ὅ­σο ὡραῖες κι ἂν εἶνε, μοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρω­στο, ἐνῷ ἡ ῥίζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος μένει μέσα, κ᾽ ἐκεῖ δουλεύει καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνῃ τὸ αἷμα καὶ νὰ ἐπιφέρῃ τὸ θάνατο.
Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σῴζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μεγάλος ἄρρωστος, ἡ ἀνθρωπότης, χρειαζόταν «φάρμακα ἡρωικά». Ποιός θὰ τὰ ἔδινε;
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸ στόμα μεγάλων τέκνων της προφήτευσε, ὅτι θ᾽ ἀνατείλῃ μιὰ χαρμόσυνη ἡ­μέρα, ποὺ τὸ κακό, ὁ «Τυφών», θὰ συντριβῇ κάτω ἀπὸ τὴ δύναμι τοῦ Ἰσχυροῦ καὶ τότε θὰ σημειωθῇ νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἂς ἀναφέρουμε μερικὲς ἐκλάμψεις τοῦ προ­φητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία νωρίς χαιρέτισε τὴ γέννησι τοῦ Λυτρω­τοῦ· ἂς δοῦμε, σὲ δύο συνέχειες, ὡρισμένους προφῆ­τες τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς προφητεῖες τους.
Σωκράτης (469-399 π.Χ.)
Ὁ Σωκράτης ἐ­θεωρεῖτο ὡς ὁ πάντων ἀνδρῶν σοφώτατος. Στὸ τέλος τῆς ζωῆς του δικαζόταν στὴν Ἀθήνα. Ὅ­ταν ἦρθε ἡ ὥρα ν᾿ ἀπολογηθῇ, δὲν κολά­κευ­­σε τοὺς δικαστάς του, δὲν ζήτησε τὸ ἔλεός τους· μίλησε μὲ τὴν ὠμὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας. Ἀ­πευθύνθηκε στοὺς Ἀθηναίους, ἀνασκόπησε τὴ ζωή του ἀνάμεσά τους, τὴν ἀποστολὴ ποὺ εἶ­χε νὰ διδάσκῃ κάθε συμπολίτη του τὸ γνωστὸ «Γνῶθι σαυτόν», καὶ προβλέπον­τας τὸ σκληρὸ τέλος του, εἶπε περίπου τὰ ἑξῆς.
«Ἀθηναῖοι! Ὑπῆρξα ὁ ἀφυπνιστὴς τῶν συνει­­δήσεών σας, ἡ βουκέντρα τῆς πόλεώς σας. Ὅ­πως ὁ γεωργὸς χρησιμοποιεῖ τὴ βουκέντρα γιὰ νὰ κινήσῃ τὰ νωθρὰ ζῷα στὴ δουλειά, ἔτσι κ᾽ ἐγὼ χρησιμοποίησα τὴ διδασκαλία γιὰ νὰ κι­νήσω τὴ νωθρὴ σκέψι σας σὲ ὑψηλὲς ἰδέες, ποὺ εἶνε τὰ κίνητρα γιὰ μεγάλες ἀποφάσεις τοῦ βίου. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀποστολή μου, ἡ ὁποία σὲ λίγο τελειώνει. Ἐσεῖς μὲν θ᾿ ἀπαλλαγῆτε ἀ­­πὸ μένα τὸν Σωκράτη, ποὺ μὲ τοὺς ἐλέγχους μου σᾶς εἶχα γίνει τόσο ἐνοχλητικός· ἀλλὰ με­τὰ τὸ θάνατό μου προβλέπω, ὅτι θὰ καλύψῃ τὴν πόλι σας βαθὺ πνευματικὸ σκοτάδι. Ἐσεῖς καὶ οἱ ἀπόγονοί σας θὰ κοιμᾶστε, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς σᾶς λυπηθῇ καὶ στείλῃ κάποιον, ποὺ θὰ ἔ­χῃ τὴ δύναμι νὰ σᾶς ξυπνήσῃ καὶ νὰ σᾶς διδά­­ξῃ ποιός εἶνε ὁ ἀληθινὸς προορισμὸς τοῦ ἀν­θρώ­που». Ἐπὶ λέξει· «Καθεύδοντες διατελοῖ­τε ἄν, εἰ μή τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειε κηδόμενος ὑμῶν» (Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους 18[31α]).
Τὰ τελευταῖα αὐτὰ λόγια τοῦ Σωκράτους θεωρήθηκαν ἀνέκαθεν ὡς προφητικά, ἐκπληρώθηκαν δὲ πλήρως – πότε; ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὡς κῆρυξ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἔ­φθασε στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ φωνή του ξύπνησε τοὺς προγόνους μας ἀπὸ τὴ βαθειὰ νύχτα τῆς εἰδωλολατρίας (βλ. Πράξ. 17,22). Προφητικὰ ὅμως πρέπει νὰ θεωρηθοῦν καὶ τὰ λόγια ἐκεῖνα ποὺ εἶ­χε πεῖ ὁ Σωκράτης σὲ κάποια ἄλλη περίπτωσι νωρίτερα.
Μιὰ μέρα ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐφυέστερους καὶ ζωηρότερους μαθητάς του, ὁ Ἀλκιβιάδης, πήγαινε στὸ ναὸ νὰ προσφέρῃ θυσία. Συναν­τᾷ λοιπὸν τὸν Σωκράτη καὶ τὸν ἐρωτᾷ τί πρέπει νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τοὺς θεούς. Τὸ ἐρώτημα εἶνε σοβαρὸ καὶ γύρω ἀπὸ αὐτὸ στρέφεται ἡ συζήτησι. Ἀκοῦστε σὲ παράφρασι τὸν διάλογο.
«Σωκράτης· Δὲν εἶμαι σὲ θέσι ν᾽ ἀπαντήσω στὸ ἐρώτημά σου. Ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις μου. Εἶνε ἀνάγκη νὰ περιμένουμε ἕως ὅτου μάθου­με καλά, ποιά πρέπει νὰ εἶνε ἡ ἁρμόζουσα στάσι μας ἀπέναντι σὲ θεοὺς καὶ ἀνθρώπους.
Ἀλκιβιάδης· Νὰ περιμένουμε; Μὰ πότε θὰ ἔρ­θῃ ὁ καιρὸς αὐτός; Καὶ ποιός θὰ εἶνε ὁ ἐκ­παιδευτὴς τῆς θείας αὐτῆς τέχνης; Ἐγὼ τοὐ­λάχιστον θὰ αἰσθανθῶ χαρὰ ἀνέκφραστη νὰ δῶ τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν πῶς θὰ εἶνε.
Σωκράτης· Αὐτός, ὁ θεῖος ἐκπαιδευτής, δὲν ἀ­­διαφορεῖ γιὰ σένα. Ἀλλά, ὅπως λέει κάπου ὁ Ὅμηρος γιὰ ἕνα ἥρωά του, ὅτι δὲν θὰ μποροῦ­σε νὰ δῇ καὶ νὰ διακρίνῃ τὰ θεῖα καὶ τὰ ἀν­θρώπινα ἐὰν μὲ θεϊκὴ ἐπέμβασι δὲν θ᾿ ἀφαιρεῖτο τὸ πυκνὸ σκοτάδι ἀπὸ τὰ μάτια του, ἔ­τσι κ᾽ ἐγὼ λέω γιὰ σένα ὅτι, γιὰ νὰ διακρίνῃς τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἀφαιρε­θῇ ἀπὸ τὰ δικά σου μάτια τὸ σκοτάδι. Καὶ αὐ­τὸ θὰ εἶνε ἔργο τοῦ θείου ἐκπαιδευτοῦ.
Ἀλκιβιάδης· Ἂς μοῦ ἀφαιρέσῃ τὸ σκοτάδι, ἂς κάνῃ ὅ,τι ἄλλο θέλει σ᾽ ἐμένα – δὲν θὰ φέρω καμμιά ἀντίρρησι, ἀρκεῖ μὲ τὰ μέσα ποὺ θὰ μοῦ ὑποδείξῃ νὰ γίνω καλύτερος καὶ νὰ μπορέσω νὰ προσφέρω τὶς καλύτερες θυσίες στὸ θεό.
Σωκράτης· Μὴν ἀμφιβάλλεις καθόλου ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ποὺ θὰ κατέχῃ τὸ μυστικὸ τῆς προαγωγῆς μας σὲ ἀνώτερες σφαῖρες ζωῆς, θὰ ἐνδιαφερθῇ προσωπικὰ πολὺ γιὰ σένα.
Ἀλκιβιάδης· Ἀλλὰ τότε νομίζω ὅτι καὶ ἡ θυσία, ποὺ ἑτοιμάζομαι νὰ προσ­φέρω, καλὸ εἶνε νὰ ἀναβληθῇ μέχρι τὸν ἐρχομό του.
Σωκράτης· Συμφωνῶ.
Ἀλκιβιάδης· Μὲ ἐνθουσίασες, δάσκαλε. Ἐπει­δὴ μὲ συμβούλευες σωστά, θὰ μοῦ ἐ­πιτρέψῃς νὰ σὲ στεφανώσω μὲ τὸ στεφάνι αὐτὸ ποὺ κρατῶ· ὡς πρὸς δὲ τὰ ἄλλα δῶρα ἐπιφυλάσσομαι νὰ τὰ προσφέρω θυσία ὅταν ἔρθῃ ἡ ἡμέ­ρα ἐκείνη, ἐλπίζω δὲ ὅτι δὲν εἶνε μακριά».
Αὐτὸς ὁ διάλογος βρίσκει τὴν ἐκπλήρωσί του στὸ Εὐαγγέλιο (κατὰ Λουκᾶν κεφ. 11ο). Με­­τὰ τέσσερις αἰῶνες στὸ ἐρώτημα τοῦ Ἀλκιβι­άδου δόθηκε ἡ ἀπάντησι. Ὅταν οἱ μαθηταὶ εἶ­παν «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσ­εύχεσθαι» (Λουκ. 11,1), ὁ Κύριος ἄνοιξε τὰ πανάχραν­τα χείλη του καὶ δί­δαξε τὴν ἀνθρωπότητα τί πρέπει νὰ ζητῇ ὅ­ταν κλίνῃ γόνυ ἐμπρὸς στὸν οὐράνιο Πατέρα.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Α΄ μέρος μεγάλου ἄρθρου, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Χριστ. Σπίθα» τὸ 1948 καὶ ἀναδημοσιεύθηκε στὰ βιβλία Ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός (1950), ἐν μέρει Σαλπίσματα (1952) καὶ Χριστούγεννα (1988).

πηγή 

Ο Μητροπολίτης Σισανίου για το σύμφωνο γκεησμού

Μία απροσδόκητα ωραία συνάντηση. Ρωσία.

Π.ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΙΣΚΟΥ.

ΠΕΘΑΝΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟ ΤΟΥ

Ο π Γεράσιμος Ίσκου γεννήθηκε στις 21 Ιανουάριου 1912 στο Μπακάου της Ρουμανίας . Μπήκε στη μονή Μπαγδάνα ως δόκιμος από νεαρή ηλικία . Το 1937 ήταν ηγούμενος στη μονή Άρνοτα . Το1943 έγινε ηγούμενος στη μονή Τισμάνα
Με τη καθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανία και την έναρξη του διωγμού της εκκλησιάς η μονή Τισμάνα γίνεται ένας από τους σημαντικούς πυρήνες αντικομμουνιστικής δράσης.
Συνελήφθη στις 26 Σεπτέμβρη 1948

ΑΠΟ ΦΥΛΑΚΗ ΣΕ ΦΥΛΑΚΗ

Στις φυλακές της Κραϊόβας όπου γίνεται η ''δίκη ''του, παρά τα βασανιστήρια, δεν προδίδει κανέναν. Από εκεί τον μεταφέρουν στο τρομερό Αϊούντ όπου τον ανάγκασαν να βγάλει το μοναχικό του ένδυμα (στη Κραϊόβα του το επέτρεψαν ).
Στη φυλακή ο πατέρας Γεράσιμος γαληνεύει τις ψυχές των κρατουμένων με τη δύναμη της πίστης . Το μεγαλύτερο ''όπλο'' του ήταν η προσευχή του Ιησού. Εκτός από τα βασανιστήρια τους υποχρέωναν στις πιο δύσκολες και ταπεινωτικές εργασίες Οι φύλακες που είχαν διαλέξει ήταν από του πιο σκληρούς και πιο άπιστους ανθρώπους .

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ΤΟ ΔΗΜΙΟ ΤΟΥ
Ανάμεσα στους βασανιστές ξεχώριζε για τη σκληρότητα του κάποιος Βασιλεσκου ,ποινικός κρατούμενος, ο οποίος με θέρμη είχε αγκαλιάσει την ''αναδιαπαιδαγώγηση'' (δηλαδή τη μετατροπή σε κομμουνιστικό άνθρωπο)
Οι ιερείς που είχαν φυλακιστεί στο Κανάλι ήταν ένα παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και αντοχής για τους άλλους κρατουμένους.
Παίρνοντας τεράστια ρίσκα και πληρώνοντας με το αίμα τους, κάθε μέρα τελούσαν τη Θεία Λειτουργία, φέρνοντας το Χριστό στη μέση της κολάσεως . Τη περίοδο που ήταν στο Κανάλι ο π Γεράσιμος αρρώστησε από φυματίωση και τον πήγαν στο νοσοκομείο των φυλακών της Τιργκου –Οκνα. Τον μετέφεραν στο δωμάτιο 4 όπου βρισκόταν οι ετοιμοθάνατοι . Η ιατρική περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη, για φάρμακα ούτε λόγος . Όσοι κρατούμενοι είχαν ιατρικές γνώσεις βοηθούσαν τους φυματικούς ρισκάροντας την υγεία τους .
Το δωμάτιο 4 ήταν πάντα γεμάτο, έτσι ώστε σε κάθε κρεβάτι βρίσκονταν 2-3 ασθενείς . Ο π Γεράσιμος βρισκόταν στο ίδιο κρεβάτι με το στρατηγό Τουτιρέσκου, τον οποίο γύρισε στην αληθινή πίστη.

Ο π. Γεράσιμος Ίσκου, ο οποίος έλαμπε επειδή είχε τη χάρη του Θεού, προγνώριζε τη μέρα του θανάτου του και παρακάλεσε να του πλύνουν το σώμα( κατά το σύνηθες ). 
Πριν εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο όμως έκανε μια χειρονομία που έδειξε στους γύρω του το μέγεθος της αγιοσύνης του. Ο Βασιλέσκου ο βασανιστής του έφθασε και αυτός στο νοσοκομείο ,άρρωστος από φυματίωση. Στις 25 Δεκεμβρίου 1951, ο π Γεράσιμος σηκώθηκε από το κρεβάτι του με πολύ δυσκολία και πήγε στο προσκέφαλο του Βασιλέσκου ο οποίος βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο. Με αγάπη χριστιανική, του έπλυνε το πρόσωπο και του είπε: «Ησύχασε είσαι νέος και δεν ήξερες τι κάνεις . Σε συγχωρώ με όλη μου τη καρδιά .Αφού συγχωρούμε εμείς τότε σίγουρα και ο Χριστός που είναι πιο καλός από εμάς θα σε συγχωρέσει.»

Τον εξομολόγησε και τον κοινώνησε. Μετά ο π Γεράσιμος γύρισε στο κρεβάτι του και παρακάλεσε να του διαβάσουν τις προσευχές και παρέδωσε τη ψυχή του ακούγοντας αγγελικούς ύμνους . Την ίδια νύχτα ,τη νύχτα των Χριστουγέννων, ο π Γεράσιμος και ο Βασιλέσκου έφυγαν μαζί για το Κύριο. Όπως ακριβώς ο ληστής στο σταυρό που γνώρισε το Θεό και μετανόησε για τις πράξεις του.
Τα σώματα τους τα πέταξαν οι κομμουνιστές ,όπως συνήθιζαν, για να κρύβουν τα εγκλήματά τους, στους κοινούς λάκκους των φυλακών της Τιργκου –Οκνα.(φωτο)

Πραγματικά ο βίος των νεομαρτύρων των κομμουνιστικών φυλακών είναι το Νέο Πατερικό της Ορθοδόξου εκκλησίας.Ταπεινωμένοι,στριμωγμένοι,φριχτά βασανισμένοι,αντί για μίσος έδειχναν ατελείωτη αγάπη.Ακόμη και ‘ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της σεκιουριτάτε έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι σιγουρα στις φυλακές υπήρχε ο Χριστός,αλλιώς δεν αξηγείται πως κράτησαν την πίστη τους μετά από τόσα βασανιστήρια.

Χρονικό από μια επίσκεψη στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους

Νίκος Γκουράρος*

Έγινε «καλή» συνήθεια πιά και βρέθηκα και φέτος στο ‘Αγιον Όρος, στο Βατοπαίδι, στις 18 Δεκεμβρίου (5 Δεκ π.η.) για να γιορτάσω τον Άγιο μου. Κατά την αγιορειτική παράδοση η εορτή του εκάστοτε Αγίου αρχίζει από την παραμονή με πανηγυρικό εσπερινό και αγρυπνία που ανάλογα με το τυπικό της Μονής αρχίζει κατά τις 18:00 και ολοκληρώνεται με την δοξολογία γύρω στις 02:00 το πρωί. Αυτή η εμπειρία, για εμάς τους λαϊκούς «ζωντανεύει», όταν την παραμονή το απόγευμα βγαίνεις από το κελί σου και ξεκινάς για το Καθολικό προκειμένου να παραστείς στην αγρυπνία και αν στο δρόμο συναντήσεις κάποιον μοναχό που σε γνωρίζει, αμέσως σου εύχεται:«Νικόλα καλό Παράδεισο…, να ζήσεις…, να χαίρεσαι τον Άγιο σου…, ο άγιος Νικόλαος να είναι θερμός προστάτης σου…, να είστε ενωμένοι, αγαπημένοι και χαρούμενοι εν Χριστώ όλη η οικογένεια…»!

Από την μία, συνηθισμένος από την κοσμική κατάσταση, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου, είναι«μα αύριο είναι η γιορτή μου, γιατί μου εύχονται από τώρα». Από την άλλη, όταν αρχίζεις και παίρνεις λίγο μυρωδιά από «τα πνευματικά» και ακούς τέτοιες ευχές από πατέρες οι οποίοι και αυτοί όπως και εσύ έχουν αφήσει το κελί τους για να μπουν στην εκκλησία και να τιμήσουν με την προσευχή τους για 6-7 ώρες, όλοι μαζί, ενωμένοι, τον Άγιο που γιορτάζει, έχεις μια λεπτή αίσθηση χαράς και πια «ζεις» ότι το γεγονός της εορτής αρχίζει από τον εσπερινό την παραμονή και ολοκληρώνεται την ερχόμενη με την Θεία λειτουργία.

Δεν θα σταθώ όμως ούτε στην αγρυπνία που κύλισε τόσο όμορφα μέχρι τις 2 το πρωί, ούτε στο μεγάλο γεγονός της Θείας Λειτουργίας για τον Άγιο την επόμενη το πρωί που ήταν το «πνευματικό πυροτέχνημα» του πανηγυριού.

Είναι παράδοση του Αγίου Όρους, το βράδυ ανήμερα της εορτής, η Μονή η οποία εορτάζει στο όνομα του συγκεκριμένου Αγίου να κάνει ειδική πανηγυρική ακολουθία για τους κτήτορες της. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως πανηγυρικό μνημόσυνο-τιμή στους κτήτορες της Μονής, τα λεγόμενα «κτητορικά». Φέτος ο γέροντας Εφραίμ της Ι.Μ. Βατοπαιδίου, είχε προσκληθεί από την Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, η οποία εορτάζει του Αγίου Νικολάου, να συπροσευχηθεί στα κτητορικά. «Νίκο, να πάρεις την παρέα σου και να πάμε μαζί αύριο στα κτητορικά στην Μονή Σταυρονικήτα, να είστε έτοιμοι στις 2 παρά τέταρτο το μεσημέρι έξω από την πύλη για να φύγουμε», μου ψιθύριζε ο γέροντας κάποια στιγμή το βράδυ της αγρυπνίας. Δεν θα υπήρχε νομίζω καλύτερο δώρο για την γιορτή μου.

Πραγματικά, ανήμερα το μεσημέρι σταθήκαμε έξω από την πύλη και νάσου 2 μικρούληδες πατέρες οι οποίοι μας είπαν: «περιμένετε εδώ να φέρουμε δυό αυτοκίνητα και θα έρθει ο γέροντας για να φύγουμε». ΩΧ, είπα από μέσα μου, κάτι μου θυμίζει αυτό! Πριν καμιά δεκαριά μήνες, δύο άλλοι «μεγάλοι» όμως πατέρες μου είπαν το ίδιο πράγμα σε αντίστοιχη «βόλτα» που θα πηγαίναμε με τον γέροντα σε ένα κελάκι στις Καρυές για έναν εσπερινό. Μόλις ο γέροντας βγήκε στην πύλη και είδε δύο αυτοκίνητα και τους μεγάλους πατέρες έτοιμους στη θέση του οδηγού για να ξεκινήσουμε γούρλωσαν τα μάτια του: ποιος σας είπε να φέρετε δύο αυτοκίνητα; «ευλόγησον γέροντα μα είμαστε οκτώ άτομα, δεν χωράμε σε ένα τζίπ» λέει ο ένας από τους πατέρες. «Και ποιόν ρώτησες;» του λέει ο γέροντας,«τον λογισμό σου;» Ωχ, λέω από μέσα μου, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Για να μην μακρηγορώ, τον έστειλε τρέχοντας πίσω να αφήσει το δεύτερο αυτοκίνητο αφού άκουσε τα απαραίτητα καλογερικά «κεκραγάρια»! Μόλις γύρισε στριμώχτηκε στην κυριολεξία και αυτός με τους άλλους δύο πατέρες στο πίσω μέρος του τζιπ και ξεκινήσαμε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως χώρεσαν πίσω αυτοί οι άνθρωποι και με τι πονοκέφαλο έφθασαν από τα ντάπα ντούπα στα κατσάβραχα. Ο γέροντας μόλις ξεκινήσαμε είπε; «π. Π. χωρέσατε πίσω;» «βέβαια γέροντα δόξα τω Θεώ» λέει ο καημένος. Τι να έλεγε; «Ήταν που δεν θα χωρούσατε … είπε ο γέροντας. Και συνέχισε: Είδατε Νίκο; αυτοί οι νέοι, αυτοί οι σύγχρονοι καλόγεροι δεν θέλουν να στριμωχτούν, θέλουν δεύτερο αυτοκίνητο, για να πάνε άνετα, να μην δυσκολευτούν λίγο, είναι της ανέσεως». Και συνέχισε τα «κεκραγάρια» αλλά με μια αισθητή πατρική αγάπη στο πίσω μέρος του τόνου της φωνής του και μια ακόμη πιο αισθητή «καλή» σιωπή στα χαμηλόφωνα «ευλόγησον» των πατέρων.

Αυτό που μου έμεινε από εκείνη την 45λεπτη διαδρομή προς το καρυώτικο κελί ήταν η ταπείνωση με την οποία οι πατέρες άκουγαν τον γέροντα τους να του νουθετεί. Μου έλεγε αργότερα κάποιος πολύ αγαπητός μου πνευματικός άνθρωπος που γνωρίζει καλά τα καλογερικά: «αυτή είναι η συμφωνία που κάνει ο μοναχός με τον γέροντά του!» «Έχει συμφωνήσει να ταπεινώνεται … για το καλό του …, γιαυτό και χαίρεται!» Άλλος κόσμος!

Γιατί όμως ανέφερα την μικρή ιστορία; γιατί και αυτή την φορά μόλις βγήκε ο γέροντας στην πύλη και είδε τα δύο αυτοκίνητα άρχισε να βρέχει πάλι «τα γνωστά κεκραγάρια». Την αγάπη αυτού του ανθρώπου την έχουμε ζήσει στο πετσί μας πάμπολες φορές αλλά… για πότε εξαφανίστηκε το δεύτερο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε όλοι μαζί στο ένα, δεν περιγράφεται. Απλά, αυτή την φορά ήμουν εγώ με έναν από τους φίλους της παρέας στο πίσω κάθισμα και με γυρτό το κεφάλι γιατί δεν χώραγα ούτε στο ύψος αλλά δυστυχώς ούτε και στο πλάτος!!! Το πως κατέβηκα από το τζιπ μόλις φθάσαμε στην μονή η καρδούλα μου το ξέρει!

Η Ι. Μ. Σταυρονικήτα είναι ένα πανέμορφο αγιορειτικό μοναστήρι, 10 φορές πιο μικρό από το Βατοπαίδι. 3000 τετραγωνικά η Σταυρονικήτα, 35.000 τετραγωνικά το Βατοπαίδι. Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς με το που φθάνει στην Μονή είναι απέναντι ο χειμωνιάτικος Άθως ο οποίος γλιστράει μέχρι την θάλασσα. Καταπληκτική εικόνα.«Ξέρεις εδώ στην Μονή Σταυρονικήτα οι πατέρες δεν έχουν ρεύμα, φως έχουν με τις λάμπες» μου λέει κάποιος από τους πατέρες της συνοδείας μας. Πως να είναι να είσαι το 2015 σε αγιορειτικό κοινοβιακό μοναστήρι με λάμπες σκέφτηκα! Εντωμεταξύ ο πονοκέφαλος από το κούνημα και το στρίμωγμα στο αυτοκίνητο δεν περιγράφεται. Μόλις περάσαμε την πόρτα της Μονής, στα δέκα μέτρα είναι το καθολικό. Αριστερά από την πύλη του Καθολικού δεσπόζει πραγματικός άρχοντας σε τοιχογραφία ο Άγιος Νικόλαος. Έχουμε και τις αδυναμίες μας, τι να κάνουμε! «Νίκο εδώ είναι το σπίτι του Αγίου Νικολάου» μου λέει χαμηλόφωνα ο γέροντας. Το Καθολικό της Ι.Μ. Σταυρονικήτα είναι μικρό σε σχέση με αυτά άλλων μονών του Αγίου Όρους αλλά η ζεστασιά που ένιωθε κάποιος με το που παιρνούσε την πόρτα, σου ενέπνεε ένα μεγαλείο .. μα ένα μεγαλείο. Πάντοτε ένιωθα την αρχοντιά του Αγίου Νικολάου αλλά τώρα την είδα και στο σπίτι του.

Στα κτητορικά προεξήρχε καλεσμένος της Μονής ο Μητροπολίτης Μαρωνείας Παντελεήμων. Τον γέροντα Εφραίμ τον καλωσόρισε ο ηγούμενος της Μονής Σταυρονικήτα γέροντας Τύχωνας. Στον αριστερό σύνθρονο, από την Γερμανία ο Επίσκοπος Παλμύρα Ιωάννης του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Δίπλα του ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων, γέροντας Ναθαναήλ και δίπλα του καμιά δεκαριά πατέρες οι οποίοι αποτελούσαν τον αριστερό χορό. Από την άλλη πλευρά δίπλα στον Μητροπολίτη Μαρωνείας πήρε την θέση του ο γέροντας Εφραίμ και ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος γέροντας Γαβριήλ. Οι άλλοι δύο της παρέας μας κάθησαν σε στασίδι στην Λιτή. Εγώ ήθελα να βλέπω όλα τα τεκτενόμενα και τρύπωσα σε θέση ακριβώς απέναντι από τον Δεσπότη και τους γεροντάδες! Πέρασε ένα εικοσάλεπτο περίπου και ξαφνικά βλέπω δεξιά μου να μπαίνει με την συνοδεία ενός μοναχού ο γέροντας Βασίλειος ο προηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων. Πήρε ευχή από τον Δεσπότη και ο Δεσπότης από τον γέροντα Βασίλειο και έκατσε και εκείνος με την σειρά του δίπλα στον γέροντα Εφραίμ. Ασπάστηκε ο ένας τον άλλον, ψιθύρησαν κάτι οι δυο τους, οι πατέρες έφεραν ένα πετραχήλι για τον γέροντα Βασίλειο όπως είχαν φέρει σε όλους τους γεροντάδες.

Όταν μπήκε ο γέροντας Βασίλειος, παππούς πιά αλλά αρχοντικός και τον ασπάστηκε και ο γέροντας Τύχωνας, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή από το νέο βιβλίο για τον Άγιο Παϊσιο όπου ο γέροντας Παϊσιος μιλάει πριν 40 χρόνια σε δύο πνευματικοπαίδια του και τους ζητά να πάνε στην Ι.Μ. Σταυρονικήτα να αναλάβουν το μοναστήρι.

Ήταν πολύ πέρα για πέρα «αληθινή» η σκηνή όπου οι γεροντάδες έκατσαν γύρω από τον δίσκο με τα κόλλυβα των κτητόρων, με τον Δεσπότη στην μέση και διάβασαν τις ευχές. Είναι τόσο μα τόσο ζωντανή η παράδοση στο Άγιον Όρος. Τρείς ώρες διήρκησε η ακολουθία. Όμορφη ευκαιρία για προσευχή. Βοηθάει να έρθεις αντιμέτωπος με την Αλήθεια ότι και να σημαίνει αυτό για τον καθένας μας!

Με το πέρας, οι πατέρες μας κάλεσαν στην παραδοσιακή αγιορειτική πανηγυρική τράπεζα όπου είχαν φροντίσει να μας φιλέψουν με εορταστικό φρέσκο τηγανητό μπακαλιάρο, πατάτες τηγανητές, σκορδαλιά απερίγραπτη, κανταΐφι νηστήσιμο και ένα απίθανο ημίγλυκο κόκκινο κρασί, πάντοτε υπό τον ήχο της φωνής του αναγνώστη ο οποίος διάβαζε στιγμές από τον βίο του Αγίου. Όλα αυτά κάτω από το γλυκό φως της λάμπας! Εδώ αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πως είναι να μην έχεις ρεύμα και να φωτίζεις τον χώρο με λάμπα και λάδι. Άλλη αίσθηση. Βέβαια το μοναστήρι είναι μικρό και αντέχει να είναι θελημένα ακόμη με τις λάμπες και τις σόμπες με τα ξύλα. Δόξα τω Θεώ. Που να γίνει τέτοιο πράγμα σε μεγάλο μοναστήρι που έχει πχ 100 πατέρες, 150 εργάτες, 150 επισκέπτες. Δηλαδή μόνο για ύπνο χρησιμοποιούνται 400 δωμάτια. Άλλοι χώροι για διακονήματα, άλλοι για γραφεία, καμιά δεκαριά παρεκκλήσια κλπ. Μία λάμπα να ξεχαστεί ή μια σόμπα να μην προσεχθεί και έγιναν όλα λαμπάδα!

Ο Δεσπότης χτύπησε το καμπανάκι σημαίνοντας την λήξη της τράπεζας. Βγήκε πρώτος και έκατσε δεξιά ευλογώντας έναν από εμάς ξεχωριστά. Οι πατέρες της Μονής, αμέσως μετά, κάλεσαν τους ηγουμένους και τις συνοδείες τους στο συνοδικό για το κέρασμα. Ελληνικός καφές, τσάι του βουνού, μελομακάρονα και νηστήσιμα σοκολατάκια.

Ο Δεσπότης έκατσε στην μέση ανάμεσα στους γεροντάδες. Γύρω γύρω πατέρες από τις συνοδείες των γεροντάδων και οι μεγάλοι πατέρες της Μονής. Στη γωνία ο ηγούμενος της Μονής γέροντας Τύχωνας, ο και φιλοξενών, ο οποίος παρατηρούσε μην ξεφύγει κάποια λεπτομέρεια. Παρακολουθούσα κάθε στιγμή, κάθε κίνηση, κάθε νεύμα. Δεν έχεις πάντοτε τέτοιες ευκαιρίες. Ο Δεσπότης παρακάλεσε τον γέροντα Βασίλειο να πει ένα πνευματικό λόγο προς ωφέλειαν και διδασκαλία όπως χαρακτηριστικά είπε.

Περίμενα να ακούσω πως και πως. Μην χάσω ούτε κόμμα! Τον γέροντα Βασίλειο τον είχα γνωρίσει πριν ενάμιση χρόνο στην γιορτή του γέροντα Αλέξιου του Ξενοφωντινού όπου είχαμε πάει με δύο πατέρες βατοπαιδινούς ως επίσκεψη για την ονομαστική του εορτή. Στο γραφείο του γέροντα Αλέξιου ήταν ο ηγούμενος της Ι.Μ. Ιβήρων γέροντας Ναθαναήλ, ο γέροντας Βασίλειος και καμιά δεκαπενταριά κελιώτες που είχαν έρθει και αυτοί για επίσκεψη. Ο γέροντας Βασίλειος με τον γέροντα Αλέξιο έπιασαν μια κουβέντα για παλιούς αγιορείτες. Μου έκανε τόσο εντύπωση η ποιότητα της κουβέντας και γενικά όλο το κλίμα. Δεν ήθελες να σταματήσουν να εξιστορούν γεγονότα, πολλά από τα οποία είχαν και αυτό το χαρακτηριστικό αγιορειτικό καλογερικό χιούμορ που σε κράταγε κολλημένο στα λόγια τους. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία να δει κάποιος πως σε ένα πνευματικό, μοναστηριακό περιβάλλον γίνεται μια επίσκεψη για την εορτή του νοικοκύρη.

Εκείνη η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη διότι πήγαμε στην Ξενοφώντος και αμέσως μετά πίσω στο Βατοπαίδι περιμένοντας την υποδοχή του Γέροντος Εφραίμ ο οποίος είχε μόλις αποφυλακιστεί και γύριζε στο μοναστήρι του, στα παιδιά του! Τι ιστορία και αυτή Θεέ μου! Μου έλεγε σε μια από τις επισκέψεις μου στην φυλακή: «Νίκο, εσείς μην στεναχωριέστε, εγώ είμαι στρατιώτης του Θεού και πρέπει να βαστήξω τον Σταυρό μου προς Δόξαν Θεού». Τελοσπάντων, δεν είναι της στιγμής να πιάσουμε το θέμα.

Όταν ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε, χαιρετήσαμε παίρνοντας την ευχή τους τον γέροντα Αλέξιο, και αμέσως μετά τον γέροντα Βασίλειο. Μόλις έφθασαν οι δυό βατοπαιδινοί πατέρες και έβαλαν μετάνοια για να πάρουν την ευχή του γέροντα Βασίλειου, εκείνος τους ευχήθηκε «με το καλό να υποδεχθείτε τον γέροντα σας». Ήταν και αυτή η ευχή μια παρηγοριά για τους πατέρες. Τουλάχιστον έτσι την αισθάνθηκα εγώ.

Πίσω στο σήμερα, στα του συνοδικού στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα με τον γέροντα Βασίλειο όπου μόλις τον παρακάλεσε ο Δεσπότης να μιλήσει εκείνος στην αρχή δίστασε αλλά οι άλλοι μικρότεροι ηλικιακά γεροντάδες του είπαν «γέροντα κάνε υπακοή στον Δεσπότη» (ο οποίος παρεπιπτόντως είναι νεώτερος στην ηλικία από όλους τους γεροντάδες της πανηγύρεως).

Ο γέροντας Βασίλειος αφού έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα σιωπηλός άρχισε να μας μιλάει για το πώς ζούσαν τόσα χρόνια στο μοναστήρι την Χάρη του Αγίου Νικολάου, αλλά και σκέψεις πάνω στα τελευταία γεγονότα στο Παρίσι και στην κρίση που υπάρχει στον κόσμο, βασισμένος πάντοτε στους λόγους του Αγίου Ισαάκ. Πατέρες σαν τον γέροντα Βασίλειο που έχουν 40-50 χρόνια στο Άγιον Όρος έχουν αναμφίβολα μια ευχέρεια στον πνευματικό λόγο, αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι η σιγουριά και η ησυχία που ένιωθε σε αυτά που έλεγε. Δεν ήταν σαν να ακούς ένα θεωρητικό μάθημα. Σου έδινε την αίσθηση αυτής της λεγόμενης εμπειρικής θεολογίας που είναι πάντα τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα και διδακτική.

Σταματώ εδώ και επισυνάπτω την συγκεκριμένη ομιλία την οποία την ηχογράφησε κάποιος μοναχός και μας έδωσε το απόσπασμα.

Είναι ένα μικρό πνευματικό δώρο της Πεμπτουσίας για τις Άγιες μέρες που έρχονται.

Καλά Χριστούγεννα

*Διευθυντής Πεμπτουσίας

Πρόεδρος Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός

σημ. Στην συντακτική ομάδα της Πεμπτουσίας, λόγω τους πνεύματος της διαδικτυακής μας έκδοσης, έχουμε συνεχώς εμπειρίες όπως η παραπάνω. Αποφασίσαμε για κάποιες από αυτές που τις θεωρούμε σημαντικές, να τις μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας με την μορφή ενός χρονικού. Συγχωρέσατε τον υπογράφοντα για την απλότητα της γραφής του. Δεν συνηθίζει να γράφει. Ότι περιγράφεται παραπάνω είναι απλά καρδιακό. Τίποτε περισσότερο..

Ακολουθεί η Ομιλία του γέροντος Βασιλείου Γοντικάκη στο Συνοδικό της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους,  (Κτητορικά 06 Δεκ. 2015 π.η.)

Η χρονιά που η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας προσπάθησε να αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα με τα γενέθλια του Στάλιν!

 

Το 1950 ήταν μία από τις πρώτες χρονιές του Ψυχρού Πολέμου. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των υπερδυνάμεων ήταν ισχυρός και χωρίς κανόνες. 
Μία τέτοια περίπτωση ήταν η είδηση, ότι η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας σκόπευε να αντικαταστήσει τη γιορτή των Χριστουγέννων με τα γενέθλια του Στάλιν. Η είδηση προκάλεσε σάλο στην Ευρώπη του 1950. 
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, τα μέσα ενημέρωσης της Ανατολικής Γερμανίας προσπαθούσαν να πείσουν τον λαό μέσα από μεθοδευμένη προπαγάνδα, ότι η γιορτή των Χριστουγέννων θεωρούταν πλέον ξεπερασμένη. Η κομμουνιστική νεολαία σε σχολεία και Πανεπιστήμια τόνιζε το γεγονός ότι η Ανατολική Γερμανία έπρεπε να περάσει «σε ένα στάδιο εκσυγχρονισμού και αποτίναξης του θρησκευτικού σκοταδισμού». 
Για αυτό τον λόγο η κομμουνιστική νεολαία και η κυβέρνηση πρότειναν τον Δεκέμβριο ως μήνα εορτασμού των γενεθλίων του «πατερούλη». Παράλληλα, πρότειναν ο Δεκέμβριος να γίνει μήνας αφιερωμένος στη γερμανοσοβιετική φιλία. Τα επιτεύγματα του Στάλιν προβάλλονταν συνεχώς ενώ ο Τύπος προσπαθούσε να μεταδώσει την εικόνα του, ως δημιουργού και πατέρα της ΕΣΣΔ.... 

η συνέχεια εδώ

Αποδομούν την ελληνική Παιδεία

 Καταργείται η διδασκαλία του "Επιτάφιου του Περικλέους" - Μειώνονται οι ώρες για Αρχαία Ελληνικά και Νεοελληνική Λογοτεχνία

 
 

του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου

Σε ένα νέο ατόπημα κατά της ελληνικής Παιδείας φαίνεται πως προχωράει η κυβέρνηση η οποία αποφάσισε να καταργηθεί η διδασκαλία του Επιταφίου του Περικλέους, που έχει χαρακτηρισθεί το «ευαγγέλιο της δημοκρατίας», να μειωθεί σε μία ώρα την εβδομάδα η διδασκαλία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στην Γ΄ τάξη Γενικού Λυκείου, και σε τέσσερις ώρες την εβδομάδα η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών!

Δηλαδή φέρεται αποφασισμένη να προσφέρει στα Ελληνόπουλα οτιδήποτε άλλο πέραν της ελληνικής Παιδείας, ότι σημαντικότερο δηλαδή για να ορίσει ένα παιδί στην συνείδησή του ότι είναι Έλληνας.

Εντύπωση όμως προκαλεί ότι δεν υπάρχει ουσιαστική αντίδραση ούτε από την Αντιπολίτευση. Θα μιλήσει κανείς και από την υποτιθέμενη αντίπερα πολιτική "όχθη";

Το Δ.Σ. της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς διαμαρτύρεται εντονότατα για την απόφαση της νέας ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας (ΦΕΚ 941 Β’ /25-5-2015) και εκφράζει την πλήρη αντίθεσή του για τη δραστική μείωση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Ομάδα Προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών της Γ΄ Λυκείου (από 10 που προβλέπονταν στον ν. 4186/2013 σε 4 (!) ώρες εβδομαδιαίως), η οποία περιλαμβάνεται στην ίδια Υπουργική Απόφαση.

Ο Επιτάφιος του Περικλή θεωρείται ο απόλυτος ορισμός των δημοκρατικών αξιών και της δημοκρατικής ηθικής, και όμως η κυβέρνηση της Αριστεράς που υποτίθεται ότι κόπτεται για ζητήματα δημοκρατίας και ήθους, δεν θέλει να διδάσκεται στα παιδιά των Ελλήνων.

Διδάσκεται στα ξένα σχολεία, στα ξένα πανεπιστήμια και δεν θα διδάσκεται στην χώρα όπου εκφωνήθηκε 2.400 χρόνια πριν.

Πέραν του ηθικού βάρους του κειμένου αυτού, η κατάργησή του και η κατάργηση ωρών διαδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών θα επιφέρει καίριο πλήγμα ακόμα και στην συνέχεια και την καλή χρήση της ελληνικής Γλώσσας.

Τα παιδιά αύριο, που ήδη αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες, δεν θα μπορούν να εκφραστούν σωστά, γιατί θα τους λείπουνε ΛΕΞΕΙΣ, και όταν λείπουνε ΛΕΞΕΙΣ, τότε λείπουνε και ΣΚΕΨΕΙΣ.

Μήπως αυτό θέλει η ελληνική κυβέρνηση; Ή μήπως αυτό ζητούν κάποιοι από το εξωτερικό για να επιβεβαιώσουν ότι ο ελληνικός λαός στο μέλλον,πρώτον δεν θα είναι ελληνικός, δεύτερον θα είναι πειθήνιος και εύκολα ελέγξιμος, και τρίτον θα αποτελείται από έναν "μαζοπολτό" και όχι από ξεχωριστές και ισχυρές προσωπικότητες, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πιστεύω, χωρίς καμια αξία στη ζωή τους.

Μέσω των αρχαίων Ελληνικών κειμένων κατανοείται η διαχρονία και η ενότητα της Ελληνικής γλώσσας και ενισχύεται η έκφραση και ο λεξιλογικός πλούτος του γραπτού και προφορικού λόγου.

Η Δημοτική είναι ελλιπής, δεν έχει εξελιχθεί γραμματικά και συντακτικά ώστε να αντικαταστήσει την Αρχαία Ελληνική. Ακόμα και τώρα όποτε μιλάμε σοβαρά, χρησιμοποιούμε αρχαίες λέξεις και εκφράσεις, καθώς η Δημοτική δεν θεωρείται ικανή να προσφέρει τις ίδιες σημαίνουσες δονήσεις στους εγκεφάλους των παρευρισκόμενων συνομιλητών.

Χώρια ότι η Δημοτική απαιτεί πολλές λέξεις για να εκφράσει κάτι που η Καθαρεύουσα φερειπείν το έκανε με μια μόνο. Πχ. "είμαστε φίλοι από παιδιά", χρησιμοποιήθηκαν τέσσερις λέξεις, "παιδιόθεν φίλοι" μόνο δύο, και πολύ πιο έυστοχες,κατανοητές.

Τι άλλο αποτελεί τον κορμό ενός Έθνους; Μα φυσικά η Λογοτεχνία του, την οποία όπως φαίνεται ούτε αυτή θέλουν να διδάσκονται τα παιδιά, προφανώς στο Υπουργείο Παιδείας σκέφτονται ότι, είναι "κατωτέρου" επιπέδου ένας Καραγάτσης, ένας Καζαντζάκης,ένας Κόντογλου, ένας Βενέζης, ένας Σαμαράκης από τον ξένο συρφετό συγγραφέων, και δεν υπάρχει ανάγκη να διδάσκονται στα παιδιά.

Όπως αναφέρει η Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά "Η μείωση της διδασκαλίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας σε μία μόνον ώρα εβδομαδιαίως στην Γενική Παιδεία της Γ΄ Λυκείου υποβαθμίζει ουσιαστικά και τους βάρδους της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, που με το μεγάλο έργο τους εμπλούτισαν τον Νεοελληνικό μας λόγο, γαλούχησαν γενιές και γενιές Νεοελλήνων, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην μόρφωση των Ελλήνων πολιτών. 

Αυτήν ακριβώς την μόρφωση, με τη μείωση της διδασκαλίας της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας στερούν αβασάνιστα οι εισαγόμενες αλλαγές από τη σημερινή ελληνική νεολαία και αυριανούς πολίτες της χώρας μας.

Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να επανεξετάσει τις αποφάσεις του για το πρόγραμμα της Γ΄ Λυκείου και να μη μειώσει την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στη διαχρονία της. Είναι χρέος προς την νεότητα και τον πολιτισμό μας.

Η Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά θεωρεί ως καθοριστικής σημασίας τα προγράμματα και τα διδακτικά βιβλία, που αφορούν την Ελληνική ανθρωπιστική κληρονομιά και την Ελληνική ιστορία και γλώσσα στη διαχρονική τους συνέχεια. 

Προτίθεται γι’ αυτό ν’ αφιερώσει σ’ αυτό το θέμα μια από τις μεγάλες εκδηλώσεις της του προσεχούς έτους 2016.

Συγκεκριμένα, θα οργανώσει Επιστημονική Ημερίδα στην Αθήνα, στο πρώτο τρίμηνο του 2016, και θα καλέσει διακεκριμένους ειδικούς και εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων να εξετάσουν και να συζητήσουν συστηματικά τα υπάρχοντα προγράμματα και διδακτικά βιβλία όλων των τάξεων του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου, στον τομέα ειδικότερα της ανθρωπιστικής παιδείας, της Ελληνικής ιστορίας και της γλώσσας. Τα συμπεράσματα της Ημερίδος, με μορφή παρατηρήσεων, εισηγήσεων και προτάσεων, θα υποβληθούν στο Υπουργείο Παιδείας.

Η Ελληνική γλωσσική αλλά και γενικότερα ανθρωπιστική κληρονομιά, Παιδεία και πολιτιστική ταυτότητα, είναι υπόθεση ολόκληρου του Ελληνικού λαού και υποθήκη και επιταγή για την πολιτική του αρμόδιου Υπουργείου.

Με αυτό το πνεύμα, η Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά είναι πρόθυμη να συνεργασθεί με το Υπουργείο για την επανεξέταση των προγραμμάτων και των διδακτικών βιβλίων, που χρειάζεται να επανεξετασθούν."

Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και στις δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας Σίας Αναγνωστοπούλου «Τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο. Στην Ελλάδα εθνική ιστορία θεωρείται ό,τι κάποιοι έχουν επιβάλει. Δηλαδή, αυτό που οι ίδιοι θεωρούν –και όχι οι ιστορικοί επιστήμονες– πως αποτελεί την εθνική ιστορία των Ελλήνων»!

Και συνέχισε λέγοντας «Για παράδειγμα, η Μικρασιατική Καταστροφή είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός. Ομως δεν συνέβη επειδή οι Ελληνες είναι Ελληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι μεγάλο εθνικό γεγονός επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία. Ετσι πρέπει να το ερμηνεύουμε για να έχουμε πλήρη ιστορική γνώση»!

«Ο εθνικιστής έχει την άποψη, τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του είναι εθνική ιδιομορφία. Δηλαδή, για παράδειγμα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή είμαστε Ελληνες και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της ελληνικής φυλής. Αντίθετα, ο ιστορικός λέει ότι ο Κολοκοτρώνης είναι μια ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων»

Μα εδώ υπάρχει ένα σοβαρό κενό λογικής.

Ο Θ.Κολοκοτρώνης είναι γέννημα της τότε ελληνικής πραγματικότητας, της τότε ελληνικής κοινωνίας, των τότε περιστάσεων. Από αυτά δημιουργήθηκε, οπότε ναι, ήταν ο Θ.Κολοκοτρώνης εμπλουτισμένος με τον ηρωϊσμό της ελληνικής Φυλής, όπως και Σκώτος Ουάλας ήταν εμπλουτισμένος με τον ηρωϊσμό της σκωτικής Φυλής. 

Όσο για τον αν ο ηρωϊσμός είναι ίδιον της Φυλής, δεν είναι γνωστό ιστορικά εάν υπάρχει άλλος λαός στον πλανήτη που να έχει σειρά μαχών στις οποίες αν και οι Έλληνες γνώριζαν ότι είναι χαμένες και δεν θα επιβιώσουν επέλεξαν ωστόσο να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο άνδρα, και μάλιστα αυτό συνέβη σε όλες τις περιόδους τυο Ελληνισμού.

Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ, ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος το 1453 στην Άλωση της Πόλης, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι στην Επανάσταση του 1821, όλοι μα όλοι, και με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις επέλεξαν τον ένδοξο θάνατο παρά την άσημη θαλπωρή της υποχώρησης, και της αναβολής της μάχης για "μια άλλη ημέρα"

Να θυμίσουμε τι φέρεται ότι είχε πει ο Χένρι Κίσσινγκερ; Δημοσιεύτηκε μια υποτιθέμενη δήλωση που ο Κίσινγκερ έκανε το 1994 σε μια συνάντηση υψηλά ισταμένων σε ένα ξενοδοχείο της Ουάσινγκτον. Η πηγή της ήταν άρθρο της Turkish Daily News. Η διαβόητη δήλωση ήταν:

«Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι” αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθή να συμμορφωθή. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την.. νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας.»

Το απόσπασμα αυτό παρότι δημοσιεύτηκε και στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και στην Αυριανή, αμφισβητήθηκε. 

Ο Κίσσινγκερ, έστειλε επιστολή διάψευσης στο περιοδικό καθώς και στην Turkish Daily News. Η διάψευση δημοσιεύθηκε τότε στα Πολιτικά Θέματα. Το ζήτημα είναι τι απ'ολα αυτά που φέρεται να είπε δεν γίνεται;

Εν πάσει περιτπώσει, τι θέλει η κυβέρνηση; Πρώτα νομιμοποιεί τους "γάμους" των ομοφυλοφίλων χτυπώντας τα παραδοσιακά θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας και τώρα θέλει "πολτο-πολίτες" με μηδενική εθνική συνείδηση; 
Γιατί; 
Συνήθως αυτό γίνεται όταν βρίσκεται "καθοδόν" κάποια "Αυτοκρατόρία" που δεν θέλει διαχωρισμούς στους υπηκόους της, μήπως σε αυτό μετασχηματίζεται η ΕΕ;

πηγή

Όποιος αγαπάει το Θεό δε στενοχωρεί άνθρωπο, ούτε στενοχωριέται από άλλον άνθρωπο για ασήμαντα πράγματα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΣΤΗ ΒΙΑΙΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΜΟΝΟΠΟΛΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ

(Απαγόρευση εορτασμού των Χριστουγέννων στο Μπρουνέι, τη Σομαλία, το Τζατζικιστάν αλλά και σε Γερμανικές περιοχές)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δεν είναι μόνο η Γαλλία από το Ευρωπαϊκό δίπολο που επέδειξε την διαπολιτισμική ένδεια απέναντι στο Ισλάμ, αλλά και η Γερμανία. Μετά την απαγόρευση των χριστιανικών συμβόλων στην πόλη Solingen, τη σειρά είχε το Bερολίνο και συγκεκριμένα η περιοχή Κreuzberg. 

Oι Γερμανικές αρχές του Κreuzberg απαγορεύουν τον εορτασμό των Χριστουγέννων σε δημόσιους δρόμους και χώρους. Σύμφωνα με την Γερμανική ‘’Berliner Zeitung’’ και θα στηθεί μόνο ένα δένδρο στην περιοχή. Και όλα τούτα για τους μουσουλμάνους της περιοχής. Ακόμα και η ‘’Χριστουγεννιάτικη αγορά’’ μετονομάστηκε σε ‘’γιορτή του χειμώνα’’. 

Και το αντιμίσθιο τούτων, η άλλη όψη της βίαιης ισλαμικής μονοπολιτισμικότητας στο μουσουμανικό κρατίδιο του Μπρουνέι, στις βόρειες ακτές του νησιού Βόρνεο, όπου απαγορεύτηκε κάθε εορταστική εκδήλωση που να θυμίζει Χριστούγεννα, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της πεντάχρονης τουλάχιστον φυλάκισης. Απαγόρευση παρόμοια για τα Χριστούγεννα έγινε και στη Σομαλία και το Τζατζικιστάν.

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «χαρά εν όλω τω κόσμω». Δυστυχώς όμως η Ισλαμική αντίχριστος άρνηση της Θεότητας του Υιού και Λόγου του Θεού, προσπαθεί να μοιράσει τον φόβο και τον πνευματικό θάνατο στις καρδιές των ανθρώπων.  

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄Τιμοθ. γ΄16).

Ένας ομοφυλόφιλος μιλάει με τον άγιο Ανδρέα το διά Χριστόν σαλό

Ενώ ο άγιος καθόταν μπροστά στην είσοδο, πλησίασε κάποιος νεαρός ευνούχος, θαλαμηπόλος ενός πλουσίου. Το πρό­σωπό του ήταν ρόδινο και το δέρμα του λευκό σαν χιόνι. Ήταν ωραίος, μάλλον ξανθός, υπερβολικά μαλθακός και μύριζε από μακριά αρώματα. Με τον Επιφάνιο ήσαν πολύ αγαπημένοι, ήσαν γείτονες και συνομήλικοι. Κρατούσε στο χέρι τριάντα χουρμάδες που φαίνονταν σαν ξερά σύκα. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος:

—Αγαπημένε μου Επιφάνιε, ποιος είναι αυτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στο αφόρητο κρύο και μοιάζει θαλασσοδαρμένος;
—Δεν ξέρω, φίλε μου, τι να σου πω. Τον νου του πάντως τον έχει αιχμαλωτίσει ο πονηρός και γυρίζει σαν τρελός. Γι’ αυτό όλοι οι δαιμονισμένοι γυρίζουν με σχισμένα ρούχα, χωρίς να αισθάνονται το κρύο ή τον καύσωνα.

Ο Επιφάνιος γνώριζε καλά τον άγιο Ανδρέα και ήξερε ότι είναι άγιος. Μίλησε όμως έτσι, επειδή δεν ήθελε να αποκαλύψει την αρετή του δικαίου. Ο ευνούχος τότε ηρέμησε, συμπάθησε τον όσιο σαν φτωχό και του πρόσφερε όσους χουρμάδες είχε:

—Δέξου για την ώρα αυτά, του είπε, δεν έχω τίποτε άλλο.

Ο όσιος όμως, που με τους νοερούς οφθαλμούς έβλεπε την κατάσταση της ψυχής του, τον κοίταξε βλοσυρά και του είπε:

—Οι σαλοί δεν δέχονται δώρα από κωλο-φωνίους.

Με τη σύνθετη αυτή λέξη ο όσιος εννοεί τους αρσενοκοίτες, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο με το φυτό κολοφώνιο (είδος λαχάνου). Εκείνος δεν κατάλαβε και είπε:

—Πραγματικά είσαι τρελός. Βλέπεις χουρμάδες και τους λες κολοφώνια;
—Φύγε δόλιε! του απαντά ο μακάριος. Πήγαινε στον κοιτώνα τού κυρίου σου να κάνεις μαζί του τη βδελυρή αμαρτία των Σοδομιτών, και θα σου δώσει και άλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τις ακτίνες της βασιλείας των ουρανών δεν τις βλέπεις. Την αγριότητα της κολάσεως δεν την γνωρίζεις. Τον άγγελό σου τουλάχιστον, που σ’ ακολουθεί σαν Χριστιανό, δεν τον ντρέπεσαι; Αχ, να ήξερες τι τιμωρία σε περιμένει, ακάθαρτε, που συχνάζεις σε απόμερες γωνιές μαζί με άλλους και κάνεις πράξεις αφύσικες, που ούτε οι σκύλοι και οι χοίροι ούτε τα ερπετά και τα φίδια τις κάνουν! Ποιος σου τα έμαθε αυτά; Κρίμα στα νιάτα σου! Σε πλήγωσε ο σατανάς και σε γκρέμισε αγέρωχα στα τρίσβαθα του Άδη. Πρόσεξε! Μην προχωρείς περισσότερο, για να μη ρίξει φωτιά ο Θεός και σε κάψει πρόωρα κι έτσι από τη μια φωτιά πέσεις στην άλλη, της κολάσεως.

Ο ευνούχος άκουσε και έφριξε. Το πρόσωπό του κοκκίνισε.

—Αλίμονό μου του άθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.
—Τι έπαθες αγαπητέ μου; ρώτησε ο Επιφάνιος. Γιατί ντράπηκες και κοκκίνισες έτσι; Δεν σου είπα ότι αυτός είναι τρελός και λέει ό,τι φθάσει; Πάντως για ό,τι απ’ αυτά που άκουσες σε ελέγχει η συνείδησή σου, φρόντισε να το διορθώσεις και να μην περιφρονήσεις τα λόγια του. Είσαι νέος και ο σατανάς είναι φοβερός. Μας σπρώχνει να κάνουμε την αμαρτία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να έχει κι εμάς μέσα στη φωτιά τής κολάσεως και να παρηγοριέται.

Ο ευνούχος, ύστερα απ’ αυτά που άκουσε, ανεχώρησε. Τότε ο Επιφάνιος βοήθησε τον όσιο να σηκωθεί και πήγαν στο δωμάτιό του. Εκεί βρήκαν έτοιμο το τραπέζι και κάθισαν να ευφρανθούν. Μετά το φαγητό ρώτησε ο Επιφάνιος:

—Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο απότομα στον αγαπητό μου;
—Επειδή είναι φίλος σου, γι’ αυτό του μίλησα έτσι. Αν δεν ήταν, δεν θα άκουγε ούτε μία λέξη. Σκοπός μου δεν είναι να ελέγχω τους αμαρτωλούς, αλλά να τρέχω στον ίσιο δρόμο που οδηγεί στον ουρανό.
—Γνωρίζω κι εγώ τα σχετικά με τον ευνούχο, είπε ο Επιφάνιος. Αφού όμως ο καημένος είναι δούλος και βιάζεται από τον κύριό του, τι μπορεί να κάνει;
—Το ξέρω, είπε ο όσιος, καταλαβαίνω τη θέση του. Ο δούλος όμως πρέπει να εξυπηρετεί τον αφέντη του μόνο στις υλικές του ανάγκες, όχι στα έργα του διαβόλου και στις άτιμες πράξεις του, και μάλιστα σ’ αυτό το καταραμένο, το σιχαμερό αμάρτημα που ούτε στα ζώα το συναντάμε! Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος να μην αισθάνεται τη δυσωδία αυτής της ακαθαρσίας και να μην την αποστρέφεται;
—Όταν ο αφέντης, είπε πάλι ο Επιφάνιος, προστάξει τον δούλο να κάνει κάποια υπηρεσία είτε σωματική είτε πνευματική είτε ακόμη και αμαρτωλή, κι αυτός δεν υπακούσει, ξέρεις τότε τι κατάρες τον περιμένουν, τι ξύλο, τι απειλές και πόσα άλλα δεινά;
—Αυτό, παιδί μου, είναι το μαρτύριο του Χριστού. Αυτό εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Μακάριοι όσοι διώκονται εξ αιτίας της αρετής τους, γιατί δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 5:10). Αν οι δούλοι δεν υποχωρούν στη σιχαμερή σοδομιτική επιθυμία των κυρίων τους, είναι μακάριοι και τρισμακάριοι, γιατί τα βασανιστήρια που θα υποφέρουν θα τους κατατάξουν στη χορεία των μαρτύρων.

πηγή:Απόσπασμα από το βιβλίο «Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου

Στοχευμένο χτύπημα της συριακής αεροπορίας σκότωσε τον αρχιτρομοκράτη αρχηγό του « Ισλαμικού Στρατού » στα περίχωρα Δαμασκού

Ο Zahran Allouch υποστηριζόταν από την Σαουδική Αραβία και ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς άνδρες της συριακής λεγόμενης αντιπολίτευσης στη μάχη κατά του στρατού. Η οργάνωσή του ελέγχει ένα μεγάλο μέρος σε προάστια της Δαμασκού.metro,sputnik ″O θάνατος του Zahran Alloush είναι μια από τις πιο σημαντικές απώλειες για την αντιπολίτευση « , ανέφερε στο Twitter ο Charles Lister, ένας από τους κυριόπτερους ειδήμονες στις τρομοκρατικές οργανώσεις της ψευδεπίγραφης αντιπολίτευσης.

Η ελληνική δημόσια τηλεόραση κρατικοδίαιτη που πληρώνεται από το αίμα και το υστέρημα του ελληνικού λαού του φορολογούμενου ανέστιου πολίτη υπηρετεί ξένα συμφέροντα τουρκικού σαουσαραβικού νατοικού τύπου το κείμενο της ΕΡΤ μνημειώδες δεν τον αναφέρει ούτε μια φορά ως τρομοκράτη ούτε αυτόν ούτε την οργάνωση του: Νεκρός είναι ο αρχηγός της οργάνωσης «Τζάις αλ Ισλάμ», Ζαχράν Αλούς, ο οποίος σκοτώθηκε την Παρασκευή κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στο προπύργιό του στην Ανατολική Γούτα, στα ανατολικά της Δαμασκού. Την είδηση επιβεβαιώνουν ο συριακός στρατός, ένας ηγέτης της αντιπολίτευσης και το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η κρατική τηλεόραση της Συρίας μετέδωσε ότι τα πτώματα του ηγέτη της «Τζάις αλ Ισλάμ» και πολλών συνεργατών του θάφτηκαν στα ερείπια.
Ο Χάλεντ Χότζα, ηγετικό στέλεχος του Εθνικού Συριακού Συνασπισμού (CNS), του κυριότερου οργάνου της εξόριστης αντιπολίτευσης, επιβεβαίωσε μέσω του Twitter τον θάνατο του Αλούς.
Η «Τζάις αλ Ισλάμ» ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των ανατολικών προαστίων της συριακής πρωτεύουσας, τα οποία βομβαρδίζονται συχνά από τις κυβερνητικές δυνάμεις.
Το καθεστώς από την πλευρά του την κατηγορεί ότι βομβαρδίζει τη Δαμασκό.
Η αρχική της ονομασία ήταν «Λίουα αλ Ισλάμ» (Τάγμα του Ισλάμ) αλλά μετονομάστηκε σε «Στρατό του Ισλάμ» τον Νοέμβριο του 2013, όταν συμμάχησε με περίπου άλλα 60 ανταρτικά κινήματα. Η σαλαφιστική οργάνωση τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ενός ισλαμικού κράτους, όμως πρόσφατα υιοθέτησε μια πιο μετριοπαθή ρητορική.
Ο 44χρονος Αλούς είχε συλληφθεί το 2009 και αφέθηκε ελεύθερος τον Ιούνιο του 2011, όταν δόθηκε αμνηστία, τρεις μήνες μετά την έναρξη του εμφυλίου που έχει στοιχίσει τη ζωή σε 250.000 ανθρώπους στη Συρία.
Το κίνημά του συμμετείχε στο Ριάντ σε συνάντηση με τις κυριότερες οργανώσεις της αντιπολίτευσης, πολιτικές και ένοπλες.
Στις 10 Δεκεμβρίου οι συμμετέχοντες είχαν ανακοινώσει ότι συμφωνούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με τη Δαμασκό, όμως απαιτούν την αποχώρηση του Μπασάρ αλ Άσαντ μόλις ξεκινήσει η νέα περίοδος της πολιτικής μετάβασης στη χώρα.

dimpenews

Ο Δυσμάς και ο Γεστάς!

Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους: όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους. Ο δίκαιος Ιωσήφ οδηγούσε το γαϊδουράκι, πάνω στο οποίο ήταν φορτωμένα τα λίγα υπάρχοντά τους και όπου επέβαινε η Υπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στο στήθος της τον Υιό της. Οι ληστές άρπαξαν το γαϊδουράκι με σκοπό να το οδηγήσουν μακριά, και ένας απ’ αυτούς πλησίασε τη Μητέρα του Θεού για να δει τι κρατούσε κατάστηθα. Μόλις αντίκρισε το Χριστό-νήπιο, εξεπλάγη από την ασυνήθιστη ομορφιά Του και τότε, μέσα στην έκπληξή του, αναφώνησε: «Και ο Θεός αν έπαιρνε σάρκα ανθρώπινη, δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφος απ’ αυτό το Παιδί!». Κατόπιν ο ληστής πρόσταξε τους συνεργούς του να μην αρπάξουν τίποτα απ’ αυτούς τους οδοιπόρους.

Γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον γενναιόδωρο αυτό ληστή, η Παναγία Θεοτόκος του είπε: «Γνώριζε ότι το Παιδί αυτό θα σε ανταμείψει με ανταμοιβή μεγάλη, επειδή εσύ σήμερα Τον προστάτευσες». Τριάντα τρία χρόνια αργότερα ο ίδιος άνθρωπος κρεμόταν στο Σταυρό, για τα παραπτώματά του, σταυρωμένος στα δεξιά του Σταυρού του Χριστού. Το όνομά του ήταν Δυσμάς και το όνομα του άλλου, εξ αριστερών, ληστή ήταν Γεστάς. Βλέποντας ο Δυσμάς τον Δεσπότη, τον αθώο και αναμάρτητο Ιησού Χριστό, σταυρωμένο, μετανόησε για κάθε κακό που είχε κάνει στη ζωή του. Όταν ο Γεστάς βλασφήμησε εναντίον του Κυρίου, ο Δυσμάς Τον υπερασπίστηκε λέγοντας: ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε (Λουκ. 23, 41).

Ο Δυσμάς επομένως ήταν ο σοφός ληστής στον οποίον είπε ο Χριστός μας: αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω (Λουκ. 23. 43). Ο Κύριος χάρισε τον Παράδεισο σ’ αυτόν που Του χάρισε τη ζωή, όταν ήταν Παιδί!

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδας» – τ. 12, Δεκέμβριος, σ. 244-245)

πηγή