Το θέαμα, ένα φοβερό πνευματικό όπλο

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ

Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος  εναντίον του εκκλησιασμού

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.

Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).

Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.

Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα. Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται  καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι. Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί.»

«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει  παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη. Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».

«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».

« [...] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου.Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».

«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».

«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε -  αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».

Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή - ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».

«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό - επειδή είναι το πιο δημοκρατικό - όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία - που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών - ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους. Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος». 

πηγή

Τι μοναδικό κοινό στοιχείο έχουν ο Στέφανος Μάνος και ο Σπύρος Λυκούδης;

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Ο Στέφανος Μάνος και ο Σπύρος Λυκούδης έχουν το εξής μοναδικό κοινό στοιχείο: και οι δύο τους ίδρυσαν κόμματα που προσχώρησαν στο «Ποτάμι»!
Άκουγα χθες στην τηλεόραση τον επικεφαλής του «Ποταμιού» να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την συνεργασία του με δύο διαμετρικά αντίθετες κινήσεις, με απαντήσεις του τύπου «κάθε ποτάμι έχει δύο όχθες»…. Μα για να ενωθούν οι δύο όχθες απαιτείται γέφυρα, και πραγματικά δεν υπάρχει οποιοδήποτε κοινό στοιχείο που να γεφυρώνει την πολιτική σκέψη του Σπύρου Λυκούδη και αυτήν του Στέφανου Μάνου.

Ο Μάνος, πολιτικός της Δεξιάς με ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις, μεγαλοαστός και βιομήχανος, με σπουδές διοίκησης επιχειρήσεων στο Χάρβαρντ, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Αλευροβιομηχάνων Ελλάδος και έφορος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, διετέλεσε πολλές φορές βουλευτής και υπουργός της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Αποχώρησε το 1999 και ίδρυσε το Κόμμα των Φιλελευθέρων, με το οποίο μετείχε στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1999 και έλαβε 1,62%. Το 2000 εντάχθηκε στην ΝΔ, το 2004 στο ΠΑΣΟΚ (!) και το 2009 ίδρυσε νέο πολιτικό κόμμα, την «Δράση». Στις ευρωεκλογές του 2009 έλαβε 0,76%. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 η «Δράση» έλαβε 1,8 %, ενώ στις εκλογές του Ιουνίου 2012, από κοινού με το κόμμα «Δημιουργία Ξανά», έλαβε 1,59%. Λίγες μέρες μετά, παραιτήθηκε από την προεδρία της «Δράσης», η οποία συνέχισε υπό άλλη ηγεσία.
Συμπέρασμα: το κόμμα του Μάνου δεν βρήκε ποτέ απήχηση στο εκλογικό σώμα, διότι η ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του αποκρούει όσους έχουν και την ελάχιστη κοινωνική ευαισθησία και θεωρούν αναγκαία γιά την λειτουργία μίας κοινωνίας την κοινωνική πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη. Ευνοήτως, λοιπόν, αναζητά σχεδία για να επιπλεύσει. Εκτίμηση: η προσχώρηση της «Δράσης» στο «Ποτάμι» δεν θα προσθέσει αλλά θα αφαιρέσει ψήφους από το δεύτερο.
Ερχόμαστε τώρα στην δεύτερη συνιστώσα του «Ποταμιού»: το νέο κόμμα Λυκούδη, τους «Μεταρρυθμιστές». Στην ιστοσελίδα του, ο ιδρυτής αυτοπαρουσιάζεται ως εξής: «Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο… Αριστερός νεολαίος της γενιάς του 60… Πέρασα τα μαθητικά μου χρόνια στο Α’ Γυμνάσιο της Πλάκας, απ’ όπου στην τελευταία τάξη με απομάκρυναν ως ανεπιθύμητο, ατίθασο και ανατρεπτικό στοιχείο. Στο αριστερό κίνημα μπήκα μαθητής και στα φοιτητικά μου χρόνια στη Νομική Σχολή εντάχθηκα στη Νεολαία Λαμπράκη. Πήρα το πτυχίο μου από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στρατιωτική Χούντα, χαφιεδοκρατία, συλλήψεις, περιορισμοί, στρατιωτική θητεία ως ημιονηγός (μουλαράς) σε στρατόπεδο χαρακτηρισμένων αριστερών στρατιωτών στην Ελευθερούπολη της Καβάλας. Μετά τη Μεταπολίτευση ακολούθησα το βηματισμό και την περιπέτεια της Ανανεωτικής Αριστεράς: ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ και Συνασπισμός. Εκείνα τα χρόνια η πολιτική και προσωπική μου σχέση με τον Λεωνίδα Κύρκο εξελίχθηκε σε μια σημαντική και στενή φιλία που κράτησε μέχρι την τελευταία του στιγμή. Με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησα, πιστεύοντας πως οπισθοδρομεί την υπόθεση του δημοκρατικού σοσιαλισμού.» Στην συνέχεια ίδρυσε με τον Κουβέλη την Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού, τον Ιούνιο του 2010 αποχώρησε μαζί του και ίδρυσαν την ΔΗΜΑΡ, της οποίας εξελέγη Γραμματέας και βουλευτής Επικρατείας. Τον Σεπτέμβριο του 2014 έφυγε από την ΔΗΜΑΡ και ίδρυσε το κόμμα «Μεταρρυθμιστές», που προσχώρησε πρόσφατα στο «Ποτάμι». Μαζί με το νεοφιλελεύθερο κόμμα του Μάνου.
Πώς θα χαρακτήριζε κάποιος την στάση «Δράσης» και «Μεταρρυθμιστών»; Καιροσκοπισμό; Τυχοδιωκτισμό; Πάντως την στάση του «Ποταμιού» να συνεργαστεί με δύο τόσο ακραία διαφορετικά (και προφανώς χωρίς εκλογικό αντίκρυσμα) γκρουπούσκουλα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι πολιτική αυτοκτονία. Ακόμα κι αν μπει στην Βουλή, απλά θα έχει δώσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε δύο εκλογικά ανύπαρκτες, άσχετες μεταξύ τους και με το ίδιο το «Ποτάμι», ομάδες.
Ή μήπως αυτός είναι ο σκοπός;

*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
πηγή 

ΤΙ ΕΓΙΝΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΜΙΑ ΟΤΑΝ ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΚΡΙΣΗ ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ενώ πλησιάζουμε στην θλιβερή επέτειο της κρίσης των Ιμίων, πολλά αναπάντητα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα μετά από δεκαεννέα χρόνια από την βραδιά εκείνη που είχε φέρει την Ελλάδα και την Τουρκία ένα βήμα πριν από μια πολεμική σύγκρουση.

Ένα μεγάλο από αυτά τα ερωτήματα που μέχρι σήμερα πολύ λίγο είναι γνωστό είναι η ελληνική σημαία που βρίσκονταν στην δεύτερη βραχονησίδα. Το 2001 κυκλοφόρησε στην Τουρκία το αποκαλυπτικό βιβλίο του τότε αρχηγού του Επιτελείου Ναυτικού της Τουρκίας, ναυάρχου Γκιουβέν Έρκαγια, που πέθανε αιφνιδίως τον Μάιο του 2000 και το οποίο υποστηρίζει ότι την Ελληνική σημαία που βρίσκονταν στην δεύτερη Ίμια την κατέβασε το άγημα των Τούρκων κομάντος που αποβιβάστηκε το βράδυ της 29η Ιανουαρίου 1996, για να ανεβάσει την τουρκική.

Το βιβλίο του Γκιουβέν Έρκαγια που έχει τον τίτλο, «Ένας στρατιώτης Ένας Διπλωμάτης», αφηγείται την σταδιοδρομία του Τούρκου ναύαρχου την οποία σε μεγάλο μέρος πέρασε αντιμετωπίζοντας τις ελληνοτουρκικές διαφορές, στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Όπως ομολογεί και ο ίδιος, στις δυο μεγάλες κρίσεις που έφεραν τις δυο χώρες στα πρόθυρα του πόλεμου, δηλαδή στην κρίση του 1986 και στην κρίση των Ιμίων το 1996, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση των ελληνικών δυνάμεων και ήταν από τους κύριους πρωταγωνιστές των γεγονότων. Για την κρίση των Ιμίων ο Έρκαγια χαρακτηρίζει την κίνηση των Ελλήνων να επιβεβαιώσουν την ελληνική κυριαρχία στην βραχονησίδα, σαν «ελληνική μπαμπεσιά» και ισχυρίζεται ότι το τουρκικό άγημα των κομάντος που πήγε στην δεύτερη Ίμια με μια φουσκωτή λέμβο, πέρασε απαρατήρητο από… 12 ελληνικά πλοία που περιπολούσαν στην περιοχή και αφού αποβιβάστηκε κατέβασε την ελληνική σημαία που βρίσκονταν στην δεύτερη Ίμια και σήκωσε την τουρκική. Την ίδια ώρα, όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Τούρκος ναύαρχος, ο πρόεδρος Κλίντον αναζητούσε στο τηλέφωνο την Ταντσού Τσιλέρ αλλά δεν μπορούσε να την βρει καθώς όλοι στην Άγκυρα περίμεναν με αγωνία την κατάληξη της επιχείρησης των Τούρκων κομάντος και από την επιτυχία της ή μη, θα εξαρτιόνταν οι επόμενες κινήσεις της Τουρκίας.

Ο Γκιουβέν Έρκαγια εξιστορεί τα γεγονότα που δημιούργησαν την κρίση από τον Δεκέμβριο του 1995 και όπως τονίζει, την περίοδο εκείνη βρίσκονταν σε επίσημη επίσκεψη στο Πακιστάν όπου και έλαβε μήνυμα να επιστρέψει αμέσως στην βάση του γιατί υπήρχαν ραγδαίες εξελίξεις στο Αιγαίο. Αφού επέστρεψε προσπάθησε να καταλάβει που βρίσκονταν τα Ίμια, (!!!), και μάλιστα είχε ζητήσει και κατάλληλους χάρτες για να δει το μέρος όπου εξελίσσονταν η κρίση και που βρίσκονταν ακριβώς αυτές οι βραχονησίδες. Αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του : «Η ένταση συνεχώς ανέβαινε και ο τουρκικός τύπος ανέβαζε τους τόνους με πρωτοσέλιδα που έριχναν λαδί στην φωτιά. Από τις 24 έως τις 26 Ιανουαρίου υπήρχε άσκηση στον ναύσταθμο του Γκιολτζούκ αλλά τα γεγονότα της κρίσης είχαν επισκιάσει την κατάσταση και ενώ υπήρχε προγραμματισμένο ταξίδι μου στη Ολλανδία, ματαιώθηκε εξ αιτίας της κρίσης».

Στις 26 Ιανουαρίου ο Έρκαγια έσπευσε στην Άγκυρα ενώ στον δρόμο του ήρθε μήνυμα να επικοινωνήσει επειγόντως με την πρωθυπουργό Ταντσού Τσιλέρ. Στην τουρκική πρωτεύουσα συνήλθε έκτακτη σύσκεψη με την συμμετοχή της Τσιλέρ, του ίδιου, του υπουργού Εξωτερικών Ντενίζ Μπαϊκάλ, του υπαρχηγού του Γενικού Επιτελείου, στρατηγού Τσεβίκ Μπιρ και σύμβουλων του υπουργείου Εξωτερικών, (μεταξύ των οποίων αναφέρεται και ο υφυπουργός Ινάλ Μπατού ) και επιτελών του Γενικού Επιτελείου. Η Τσιλέρ ζήτησε την άποψη του Έρκαγια για το τι έπρεπε να γίνει και ο ναύαρχος απάντησε πως ή θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι η βραχονησίδα είναι ελληνική και να αποχωρίσουν, ή να επιμένουν και να επιβάλουν με όλα τα μέσα που διέθεταν την τουρκική κυριαρχία. Μέση οδός όπως τόνισε από την αρχή, δεν υπήρχε. Το ίδιο βράδυ όμως, όπως ομολογεί ο ίδιος, δεν μπόρεσε να κλίσει μάτι καθώς διέβλεπε πως τα πράγματα οδηγούσαν αναπόφευκτα σε σύγκρουση με ανυπολόγιστες συνέπειες και για τις δυο χώρες. Ήταν οργισμένος με την Τσιλέρ γιατί είχε οδηγήσει την Τουρκία σε μια ανεξέλεγκτη κρίση με άγνωστη κατάληξη. Την επόμενη γευμάτισε με τον Τσεβίκ Μπιρ και τότε σκέφτηκε, (;;;),  ότι δίπλα στην βραχονησίδα υπήρχε και μια δίδυμη βραχονησίδα που ήταν ακάλυπτη. Αμέσως αποφασίστηκε να ριχτεί στην δεύτερη νησίδα τουρκικό άγημα για να εξισορροπηθεί η κατάσταση. Σε λίγη ώρα άρχισαν αμέσως οι προετοιμασίες των Τούρκων κομάντος, ενώ στην Άγκυρα καλούνταν ο Έλληνας πρέσβης για να του επιδοθεί τελεσίγραφο αποχώρησης μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες του ελληνικού τμήματος από την πρώτη βραχονησίδα. Τα γεγονότα όπως εξελίχτηκαν στην συνέχεια είναι γνωστά.

Σίγουρα οι μαρτυρίες αυτές ενός από τους πρωταγωνιστές της κρίσης των Ιμίων από την άλλη πλευρά, δείχνουν για άλλη μια φορά το πλεονέκτημα που είχε η ελληνική πλευρά στην κρίση αυτή, την τουρκική αγωνιά για το πως θα αντιμετωπίσουν την ελληνική «προκλητικότητα» και τέλος την μεγάλη ελληνική προδοσία που παρέδωσε ουσιαστικά ελληνική κυριαρχία προς ευχαρίστηση των μεγάλων «συμμάχων» μας, των Αμερικανών. Έκτοτε η τουρκική προκλητικότητα ακολούθησε ιλιγγιώδη ανοδική πορεία σε όλο το μήκος και το πλάτος του ελληνικού Αιγαίου.

Άραγε το πάθημα έγινε μάθημα ; Αν εξετάσουμε τους σημερινούς ηγέτες μας, μάλλον θα οδηγηθούμε σε τραγικά συμπεράσματα!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Δεν χρειάζονται πολλά για να αρέσει η τέχνη σε κάποιον: ψυχή ευαίσθητη, λεπτή, ευσυγκίνητη, ανοιχτή στο καλό και το ωραίο, ικανή για αυθόρμητη αισθητική εμπειρία.

Φωτογραφία : Α. Ταρκόφσκι -Απόσπασμα απο το βιβλίο του «Σμιλεύοντας τον χρόνο».

Τὸ φετινὸ Καρναβάλι φέρνει ἐκπλήξεις στὸ Αἰγαῖο

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

«Βασκανία γὰρ φαυλότητας ἀμαυροὶ τὰ καλά»

Δευτέρα 12 Ἰανουαρίου, ὑποδεχόμενος τὸν Παλαιστίνιο ἡγέτη Μαχμοὺτ Ἀμπὰς στὴν Ἄγκυρα, ὁ Ρετζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογᾶν φρόντισε νὰ δείξει σὲ ὅλο τὸν πολιτισμένο κόσμο πῶς ἀντιλαμβάνεται τὸν ἑαυτό του, ποιὰ εἶναι ἡ ἄποψη ποὺ ἔχει γιὰ τὴν χώρα του ἀλλὰ καὶ πόσο μπορεῖ νὰ προχωρήσει τὴν ἰδέα τοῦ τουρκικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ. 

Φόρεσαν οἱ Τοῦρκοι τὰ καλά τους καὶ βγαίνουν ἀναμνηστικὲς φωτογραφίες.

¨Όμως τίποτε τὸ πραγματικὰ γιορτινὸ δὲν χαρακτηρίζει τὸ κλίμα στὴν οἰκονομικὴ πρωτεύουσα τῆς γείτονος (ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ 50% τῆς ἐμπορικῆς κίνησης καὶ στὸ 27% τοῦ ΑΕΠ ὅλης τῆς χώρας), πόσω μᾶλλον στὴν “βαθιὰ Τουρκία”. 

¨Η πατρίδα τοῦ Ταγὶπ Ἐρντογᾶν ὑποδέχεται τὸ Νέο Ἔτος ἐν μέσω ἀπαισιοδοξίας γιὰ τὴν κατάσταση τῆς οἰκονομίας – καὶ ὁ πολυσυζητημένος κλυδωνισμὸς τῆς λίρας τὸ τελευταῖο διάστημα ἀποτελεῖ ἕνα μόνο ἀπὸ τὰ δείγματα τῆς διαφαινόμενης καχεξίας.¨ 

¨Το ποσοστὸ ἀνεργίας, ἀντίστοιχα, βρίσκεται σὲ ὑψηλὸ τετραετίας: τὸν Σεπτέμβριο ἔφτασε τὸ 10,5% (σὲ ἐποχιακὰ προσαρμοσμένη βάση), ἐνῶ μεταξὺ τῶν νέων ξεπερνᾶ τὸ 20%.¨

¨Το 45% τῶν Τούρκων ἐκτιμᾶ σὲ ἔρευνα τῆς Aviva μεταξὺ 12 χωρῶν ὅτι ἡ οἰκονομία τῆς χώρας θὰ ἐπιδεινωθεῖ τὸ ἑπόμενο 12μηνο καθιστώντας τοὺς γείτονες τοὺς πλέον...

ἀπαισιόδοξους μετὰ τοὺς Γάλλους.¨

¨Σε μεγάλο βαθμό, οἱ πιέσεις ποὺ δέχεται ἡ τουρκικὴ οἰκονομία εἶναι ἐξωγενεῖς καὶ ὀφείλονται στὴν σταδιακὴ ἀντιστροφὴ τῆς ποσοτικῆς διευκόλυνσης ποὺ εἶχε ἐξαπολύσει ἡ ἀμερικανικὴ κεντρικὴ τράπεζα, φουσκώνοντας τὶς ἀναδυόμενες οἰκονομίες. Ἀνάμεσά τους, ξεχωρίζουν οἱ “πέντε εὐάλωτες” (Τουρκία, Ἰνδία, Βραζιλία, Ἰνδονησία, Ν. Ἀφρικὴ) ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν αὐτὸ τὸ κύμα ἐπαναπατρισμοῦ κεφαλαίων, ἔχοντας μεγάλα ἐλλείμματα τρεχουσῶν συναλλαγῶν – ἐξ οὗ καὶ ἡ θεαματικὴ ὑποχώρηση τῶν νομισμάτων τους. Γιὰ δὲ τὴν Τουρκία, τῆς ὁποίας τὰ ἐλλείμματα ὀφείλονται κατὰ πολὺ στὴν ἀπόλυτη ἐνεργειακή της ἐξάρτηση, ἡ θεαματικὴ μείωση τῆς τιμῆς τοῦ πετρελαίου ἀπὸ τὸν Ἰούνιο καὶ μετὰ κινδυνεύει νὰ ἀποδειχθεῖ δῶρον ἄδωρον, ἀφοῦ ἀντισταθμίζεται ἀπὸ τὴν πτώση τῆς λίρας κατὰ 15,3% ἔναντί του δολαρίου τὸ 2014¨

¨Ήδη τὸ ΔΝΤ ἔχει ἀπευθύνει συστάσεις πρὸς τὴν Τουρκία νὰ προχωρήσει σὲ διαρθρωτικὲς μεταρρυθμίσεις οἱ ὁποῖες θὰ μειώσουν τὴν ἐξάρτησή της ἀπὸ τὶς ξένες ἐπενδύσεις. ¨

Τοῦ Κώστα Ράπτη (Ἡ Τουρκία ἀποκαλύπτεται ἀνοχύρωτη) Capital.gr

Πιθανῶς γιὰ τοὺς Τούρκους ἡ ἔννοια Οἰκονομία νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν λέξη Λεηλασία.

Ἔτσι οἱ Τοῦρκοι κατάλαβαν ὅτι γιὰ νὰ ἀνορθώσουν τὴν οἰκονομία τοὺς  πρέπει νὰ κάνουν  οὐσιαστικὲς –διαθρωτικὲς- μεταρρυθμίσεις ἐκδίδοντας μόνο  Νavtex.

Καὶ ἄρχισαν τὶς ¨μεταρρυθμίσεις ¨ἀπὸ τὸν  περασμένο Νοέμβριο μὲ Νavtex στὴν Κυπριακὴ ΑΟΖ καὶ ἡ κακιὰ συνήθεια τοὺς ἔμεινε χούι γιὰ νὰ συνεχίσουν καὶ στὰ νερὰ τοῦ Αἰγαίου.

¨Η Τουρκία ἐπιχειρεῖ παράνομα καὶ προκλητικὰ νὰ “κλειδώσει” γιὰ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο τεράστιες περιοχὲς τοῦ Αἰγαίου. Σὲ μία πρωτοφανῆ ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν Ἄγκυρα ἐπίδειξη προκλητικότητας ἡ Τουρκία δέσμευσε μὲ δύο navtex μεγάλες περιοχὲς στὸ βόρειο καὶ κεντρικὸ Αἰγαῖο!

•Οι δεσμεύσεις ἰσχύουν κατὰ τὴν Τουρκία ἀπὸ 1η Ἰανουαρίου ὡς 31 Ἰανουαρίου 2015 ,καθημερινὰ ἀπὸ τὶς 5 τὰ ξημερώματα μέχρι τὶς 4.00 ἀπόγευμα ἐκτὸς ἀπὸ τὰ Σαββατοκύριακα!

¨Οι τοῦρκοι κρατοῦν τὶς ἀργίες-παράξενα πράγματα¨

Καὶ οἱ δύο τουρκικὲς navtex ἐπικαλύπτουν περιοχὲς ὅπου ἡ Ἑλλάδα ἔχει κυριαρχικὰ δικαιώματα καὶ φθάνει στὸ σημεῖο στὴν Λῆμνο νὰ καλύπτει τμῆμα τῆς τερματικῆς περιοχῆς τοῦ ἀεροδρομίου τοῦ νησιοῦ.¨ OnAlert. infognomonpolitics.blogspot.gr/ 11/1/15

Ἐμεῖς βιώνουμε προεκλογικὴ περίοδο μὲ ὅλα τὰ ¨καλούδιά¨ της.

Ὅμως σήμερα χάνεται μία ζεστὴ εὐκαιρία νὰ ἀπαντηθεῖ ἕνα καίριο ἐρώτημα ἀπὸ τὰ κόμματα ποὺ συμμετέχουν στὶς ἐκλογές.

ΓΙΑΤΊ κανένας κομματικὸς σχηματισμὸς μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν ἀνήκουστη πρόκληση τῶν Τούρκων δὲν παίρνει ἐπίσημη Θέση πῶς θὰ διαχειριστεῖ τὸ μεῖζον αὐτὸ  πρόβλημα;

ΓΙΑΤΙ ἀποφεύγουν νὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα μὲ τοὺς ψηφοφόρους τοὺς τώρα;

Ἔχουν πρόγραμμα διαχείρισης αὐτῆς τῆς κρίσης ποῦ πάει νὰ γίνει ¨ Θεία Δίκη¨ δίχως ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς νὰ γνωρίζει τί παίχθηκε μὲ τὴν ΑΟΖ τὶς τελευταῖες δεκαετίες;

Ἂν δὲν πάρουν ἐπίσημη καὶ τεκμηριωμένη θέση τώρα –προεκλογικὰ ὁ Τοῦρκος μπορεῖ τὸ ἀμέσως χρονικὸ διάστημα ¨νὰ σουλατσάρει¨ στὸ Αἰγαῖο ὅπως γίνεται στὴν Κύπρο μὲ νέα ἐρευνητικὰ σκάφη τύπου Barbaros  ποὺ ἤδη ναυπηγεῖ.

Μὲ τὰ φετινὰ καρναβάλια μπορεῖ νὰ ἔχουμε ἢ ὄχι νέα κυβέρνηση καὶ νέο Πρόεδρο.

Σίγουρα ὅμως θὰ ἔχουμε ¨τὰ καρναβάλια¨ τῶν Τούρκων στὸ Αἰγαῖο.

πηγή