Από που πηγαίνουν για τα Εξάρχεια;

 

 

Ἡ ἐνίοτε μονότονη διαμονή μας στὴν καθ' ἡμᾶς κοινοπολιτεία, σοῦ δίνει πολλές ευκαιρίες απόδρασης. Ἔτσι λοιπὸν τ’ ἀποφασίσαμε. Ἦταν κατὰ τὶς πέντε τὸ ἀπόγευμα καὶ ξεκινήσαμε. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἔμοιαζε ἐκρηκτικὴ ἔως φτερνίσματος. Ἀλλὰ ο συνασκήτης μου στὴ σχόλη, κι ἐγώ δὲν πτοηθήκαμε, θέλαμε νὰ ἀνεβοῦμε τὸν Γολγοθὰ (Λυκαβηττό). Ὁμολογουμένως ἦταν φθινόπωρο καὶ ἡ γρίπη καινὴ τε καὶ παλαιὰ ἔφερνε βόλτες. Ἀλλ’ ἐκεῖνο τ’ ἀπόγευμα ἔμοιαζε διαφορετικό.

Ἦταν Φθινόπωρο ὅπως προανέφερα, ἀλλὰ τὸ γύρω σκηνικὸ θύμιζε ἔντονα Ἄνοιξη. Τὸ τοπίο τοῦ μικροῦ δάσους τοῦ Λυκαβηττοῦ περνοῦσε ἀπ’ ἕνα μεταίχμιο χρωματικῆς παλέττας, στὴν ὁποία συνέβαλαν οἱ ἕντονες βροχοπτώσεις τῶν προηγούμενων ἡμερῶν. Μπορεῖ μερικὰ ἀπὸ τὰ δέντρα νὰ εἴχαν ρίξει τὰ φύλλα τους ἀλλὰ μαζὶ μ’ αὐτὰ εἴχε ξαναβλαστήσει τὸ χορτάρι, καὶ εἴχε πάρει ὕψος κι ἕνα τέτοιο ἔντονο πράσινο χρώμα ποὺ μαζὶ μὲ τὴ σχετικὴ ὑγρασία, ἡ γενικὴ ἄποψη τοῦ περιβάλλοντος θύμιζε ἰρλανδικὰ βοσκοτόπια, πράγμα σπάνια γιὰ τὸ κλίμα καὶ τὸ φῶς τῆς Ἀθήνας.

Τὸ λοιπὸν ὅπως καταλαβαίνετε ἦταν ἕνας ὑπέροχος, φθινοπωρινός, ἀπογευματινὸς καὶ ἀπολαυστικὸς περίπατος. Καθ’ ὅλα ἐπίκαιρος τοῦ καιροῦ, μὰ καθόλου ἐπίκαιρος τῆς ἐπετειακῆς «επικαιρότητας». Ἔτσι κι ἐμεῖς ἐθελουσίως ἀνυποψίαστοι ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ καὶ διαδικτυακὴ εἰκονικὴ πραγματικότητα συνεχίζαμε τὴν πορεία μας πρὸς τὴν κορυφὴ νὰ προλάβουμε τὰ χρώματα τοῦ βασιλιά ἥλιου. 

Πράγματι τὰ χρώματά του προσφέρθηκαν ἀντίδωρο στὸν ἀνηφορικό μας κόπο. Ἡ ἄνωθεν ἄποψη τοῦ λεκανοπεδίου, οἱ συνδυασμοὶ τῶν ἀκτίνων τοῦ κόκκινου ἥλιου ποὺ πλέκονταν μὲ τὸ γαλάζιο τ’ οὐρανοῦ ροδίζοντας τὴν ἀνοιχτωσιὰ τοῦ καθαροῦ ὁρίζοντα, τὸ καμπαναριὸ τοῦ Ἅϊ-Γιώργη καὶ ἡ πλησίον του πολύχρονη ἐλιά, ὅλ’ αὐτὰ λοιπὸν συνέθεταν τὴν μουσικὴ ἁρμονία ἑνὸς κάδρου ποὺ ἐμπόδιζε τὴν βοὴ τῆς Ἀθήνας νὰ σοῦ τρυπήσει τ’ αὐτιά, μάλλον σοῦ σφύριζε ἀδιάφορη. Ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν ἔβρισκες ἡσυχία. Ὅλη αὐτὴ ἡ ροδίζουσα ἡρεμία ταράσσονταν ἀπὸ τὰ ἐναλλασσόμενα τουριστικὰ φλὰς τῶν φωτογραφικῶν μηχανῶν ποὺ μάταια προσπαθοῦσαν ν’ ἀποτυπώσουν τὴν ὄντως πραγματικότητα ὡς ψηφιακὰ ἀνάμνηση. – Κι αὐτὸ τὸ ἑλικόπτερο πάν’ ἀπ’ τὰ κεφάλια μας δὲν σταμάτησε – συνεπείᾳ τῆς «ἐπικαιρότητας», ὅπως προανέφερα.

Ἡ ὥρα ὅμως πέρασε γρήγορα κι βραδινὸς κατήφορος μᾶς ἔβγαλε ἀπ’ τὴν μεριὰ τοῦ Κολωνακίου. Καὶ ξάφνου ἔνα τζιπωηδὲς θηρίο φρενάρει μέσα στὴν βαρβαρική του πολυτελὴ εὐγένεια προκειμένου νὰ διευκολύνει τὴ διέλευση ἑνὸς περιπολικοῦ τῆς ἀστυνομίας. Ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ ἐντυπώθηκε στὴ μνήμη μας ἀπὸ τὴν σκηνή, ἦταν ὁ εὐχαριστήριος χαιρετισμός μετὰ ὑποτελείας τοῦ νεαροῦ αστυνομικού, ὁδηγοῦ τοῦ περιπολικοῦ πρὸς τὴν καχεκτικὴ καὶ λεπτεπίλεπτη κοπελίτσα ὁδηγὸ τοῦ τζιπωηδούς. Ὤ! τῆς ἀντιφατικῆς ματαιότητας!

Καθῶς λοιπὸν κατηφορίζαμε στὴ πλούσια συνοικία, κατηφόρισε κι ἡ κουβέντα μας, κι ἔφτασε ὡς τὴν ἔννοια τῆς πτωχείας. Εἶναι ἡ φτώχεια ἁρετὴ ἢ μήπως εἶναι μοίρα; Ἀναρωτιόμασταν μὲ τὸν ἐναλλακτικὸ συνασκητή μου καὶ συνοδοιπόρο αὐτοῦ τοῦ φθινοπωρινοῦ περιπάτου, ὥσπου φτάσαμε στὴν πλατεία Δεξαμενῆς. Ἐκεῖ λοιπὸν καθίσαμε κι ἦρθε ὁ κυρ Ἀλέξανδρος, παλιὸς κάτοικος τῆς περιοχῆς νὰ μᾶς ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματά μας. Ξεπρόβαλε ἡ μορφή του ἀνάγλυφη μέσα ἀπ’ τὸν τοῖχο. Μᾶς θύμισε ἕνα περιστατικὸ ἀπ’ τὴν ζωή του. 

Τὴν πρώτη φορά ποὺ εἴχε πάει ν’ ἀναλάβει ὑπηρεσία στὸ γραφεῖο τῆς ἐφημερίδας «ΑΣΤΥ», ὁ  Κακλαμάνος, ὑπεύθυνος τῆς ἐφημερίδας, ἀφοῦ τοῦ μίλησε γιὰ τὴ δουλειά, ποὺ εἴχε νὰ κάνει, ἔφτασε μὲ κάποια ἐπιφύλαξη καὶ στὸ ζήτημα τοῦ μισθοῦ. 

– Ὁ μισθός σας θὰ εἶναι ἑκατόν πενήντα δραχμές… τοῦ εἶπε. 

Ὁ Παπαδιαμάντης κοντοστάθηκε, σὰ νὰ ἔκανε κάποιους ὑπολογισμοὺς μὲ τὸ νοῦ του.

– Μήπως εἶναι λίγα… τοῦ εἶπε δειλά ὁ Κακλαμάνος, ἔτοιμος ν’ αὐξήσει τὸ ποσό, ποὺ εἶχε προτείνει. Τότε ἀκούστηκε ἀπ’ τὰ χείλη τοῦ Παπαδιαμάντη ἡ μοναδικότερη ἀπάντηση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει ἄνθρωπος σὲ τέτοια στιγμή.

– Πολλὲς εἶναι ἑκατον πενήντα, είπε. Μὲ φτάνουνε ἑκατὸ… Κι ἔφυγε βιαστικὸς καὶ ντροπαλός, χωρὶς νὰ προσθέσει λέξη.

Ἀνάψαμε ἕνα μελισσοκέρι στὴ μνήμη του καὶ πήραμε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, μ’ ἕναν ἀναστεναγμὸ ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τοῦ κυρ Αλέξανδρου νὰ μᾶς γλυκαίνει τὴ διαδρομή. Καθ’ ὁδὸν ὅμως ξαφνιαστήκαμε ἐκ τῶν συνεχῶν ἐμποδίων τῶν σωμάτων ἀσφαλείας κι ἀποφασίσαμε νὰ ξαναπεράσουμε μέσα ἀπὸ τὰ μονοπάτια τοῦ Λυκαβηττοῦ. Κι ὅμως, πόση ἠρεμία σοῦ δίνει ἔστω κι αὐτὸ τὸ μικρὸ δάσος, τί κι ἂν ἀπέχει μόλις λίγα μέτρα ἀπὸ τὴν «ἐπικαιρότητα»! 

Καθὼς τὸ λοιπὸν περπατούσαμε,  δυὸ πρόσωπα φάνηκαν στὸ βάθος. Προσπάθησα νὰ δῶ ἂν ἦταν γνώριμα ἀπ’ τὴν καθ’ ἡμᾶς κοινοπολιτεία, ἀλλὰ μᾶς πρόλαβαν αὐτά 

- Κι ἐσεῖς στὸ ἀντάρτικο τῶν βουνῶν; μᾶς ρώτησαν. Δὲν ἦταν κάποιοι γνωστοί μας, ἀλλ’  ἡ ἐναλλακτικὴ καὶ πολύχρωμη ἔνδυση τοῦ συνοδίτη μου τοὺς φάνηκε μάλλον οἰκεία, σὰν ν’ ἀνήκαμε κι ἐμεῖς τάχα στὴν «ἐπικαιρότητα». Ἔγνεψα καταφατικὰ τὸ κεφάλι κι ἀναρωτήθηκα – ἦρθαν λοιπὸν οἱ καιροί; 

 Ὅταν δὲ ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως …τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τα ΟΡΗ «…» προσεύχεσθε δὲ ἵνα μἠ γένηται ἡ φυγὴ ὑμῶν χειμῶνος. (Μαρκ. ιγ’ 14, 18). Δόξα τῷ  Θεῷ πάντων ἕνεκεν… καταλήγω μέσα μου.

Πιὸ κάτω μιὰ ἄλλη παρέα –ἀπὸ πού βγαίνουμε Κολωνάκι, Εξάρχεια; μᾶς ρωτᾶ –συνεχίστε σ’ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, ἀπὸ δῶ παιδιά– απαντήσαμε. Τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ ερυθρόλευκες κορδέλες δὲν  μᾶς ἄφηναν νὰ βγοῦμε στὴν ὁδὸ Δορυλαίου, ἔτσι κι ἐμεῖς συνεχίσαμε πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς Λεωφόρου Ἀλεξάνδρας. Ἀλλ’ἐμεῖς πηγαίναμε κόντρα στὸ πλῆθος, νέοι καὶ παλιοί, ὅλοι ὅδευαν πρὸς τὰ Ἐξάρχεια. Σὲ μιὰ διασταύρωση ὅμως βρεθήκαμε μετέωροι. Ἀριστερά μας μιὰ ὁμάδα ἀστυνομικῶν, ἐμπόδιζε τὴν κυκλοφορία. Δεξιά μας μιὰ ἀκόμη μεγαλύτερη ὁμάδα προσώπων ποὺ βαστοῦσαν παλούκια ἢ φλάμπουρα. Ὀπισθοχωρήσαμε κι ἐμεῖς, ἀλλάξαμε πορεία. Βρεθήκαμε τὸ λοιπὸν σὲ ἄλλες γειτονιὲς ποὺ δὲν γνωρίζαμε. Δεξιὰ κι ἀριστερὰ, στὶς εἰσόδους τῶν πολυκατοικιῶν, ἀμήχανα πρόσωπα συζητοῦσαν τὰ δρώμενα, πιὸ κάτω κάδοι ἀπορριμμάτων ἀναποδογυρισμένοι. Κι ἐμεῖς δύο ἐπαρχιωτόπουλα ἐθελουσίως ἀνυποψίαστοι, μὲ ἄλλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις συνεχίζαμε τὸν περίπατο. Σὰν νὰ εἶχε περάσει λίγο πρὶν λιτανεία καὶ τὰ πρόσωπα στὶς πόρτες προϋπαντοῦσαν τὰ ἱερά, σκέφτηκα. Μόνο ποὺ δὲν μύριζε θυμίαμα, ἀλλὰ φωτιά. –Νά  ’μαστε– λέω καθὼς βλέπω τὴν πινακίδα τῆς ὁδοῦ ὅπου περπατούσαμε: «Ἀρματωλῶν καὶ Κλεφτῶν». Μόλις τὸ συνειδητοποιήσαμε πατήσαμε ἕνα γέλιο ποὺ ὁ κόσμος γύρω τρόμαξε μέσα στὴ «δακρυσμένη» ἀτμόσφαιρα.

Ἐπιτέλους ὅμως καταφέραμε καὶ βγήκαμε στὴν Ἀλεξάνδρας. Περπατούσαμε δυὸ ἄτομα σὲ πορεία ἀντίθετη ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ κατέβαινε στὰ Ἑξάρχεια. Ἐκεῖ λοιπὸν περπατοῦσα καμουφλαρισμένος πίσω ἀπ’ τὴν ἐναλλακτικὴ ἔνδυση τοῦ συνοδίτη μου, καὶ τὸ πλῆθος δὲν ἀντιλήφθηκε τὴν ἀνυποψίαστη ἀδιαφορία μας γιὰ τὴν «ἐπικαιρότητα». Τὸ μόνο ποὺ προβλημάτιζε τὸ βλέμμα τους ἦταν ἡ ἀντίθετη πρὸς τὰ Ἑξάρχεια πορεία μας. 

Ὅλη λοιπὸν ἡ μεταπολιτευτική ἱστορία περνοῦσε ἀπὸ μπροστά μας. Πιτσιρίκια, νέοι καὶ «συνταξιοῦχοι ἀγωνιστὲς» παλιῶν ἀγώνων, πρόσωπα ποὺ ζητοῦσαν ἀκόμα κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ ἀλληλεγγύη, ψωμὶ – παιδεία – ἐλευθερία, τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον – ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν – ἀλλὰ ῥύσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ἦταν ἀπόγευμα τῆς δεκάτης ἐβδόμης Νοεμβρίου τοῦ "κάποιου" καὶ δὶς χιλιοστοῦ ἔτους σωτηρίου π.Κ.*. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, Γενναδίου καὶ Μαξίμου Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως.

*πρὸ Κρίσεως

πηγή

Σχολή Γονέων στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Κατούνας

Ιερά Μητρόπολις

Αιτωλίας & Ακαρνανίας.

Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου

Κατούνας.

                                 

Π    Ρ    Ο    Σ    Κ    Λ    Η    Σ    Η

   Σας προσκαλούμε με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού στην πρώτη ομιλία της Σχολής Γονέων της ενορίας μας για την φετινή χρονιά η οποία θα πραγματοποιηθεί:

την Κυριακή 23 Νοεμβρίου  2014 στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου και ώρα 4:30 το απόγευμα.

Ομιλήτρια  θα είναι η κα. Λανάρα Ουρανία Φιλόλογος –    τ. Γυμνασιάρχης - τ. Γ.Ε.Μ.Ε. η οποία θα ομιλήσει με θέμα:

¨Πως θα τονώσουμε την πίστη των παιδιών μας ¨.

  

                                                         Εκ του Ιερού Ναού. 

πηγή

300 χρόνια από τη γέννηση του Πατροκοσμά

«Στο Μέγα Δέντρο ξεκινά
στο Καλοντάει αγιάζει
χτίζει σκολειά, χτίζει εκκλησιές
χτίζει την Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμά, σαν να ‘ταν χθές
το κήρυγμά σου αχάζει
στη Ρούμελη, στην Ήπειρο
στην απεραντοσύνη».

 

του Δημήτρη Νάτσιου
δάσκαλος Κιλκίς

Το ποίημα είναι του Γεωργίου Αθνάνα και αποδίδει νομίζω εναργώς αυτό που στάθηκε ο άγιος Κοσμάς: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης. Χτίζει, γράφει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, διότι «το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια» κατά τον αείχλωρο λόγο, του αγίου. Τα σχολεία όμως που «ανοίγουν» εκκλησιές και την κατ’ οίκον εκκλησία, την οικογένεια, είναι τα σχολεία του Πατροκοσμά, τα σχολεία που φωτίζουν τους νέους και όχι σαν τα σημερινά που κλείνουν εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια.
Λίγο πιό πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του αγίου. Σε μια διχάλα ενός δέντρου είναι καρφωμένος ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά: Εκεί δίπλα χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παπούδες: πέρασε κι απ’ τα μέρη μας ο Αγιο-Κοσμάς. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.
Σε εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που οι αλώπεκες του σκότους, οι παπικοί, οργιάζουν, οι Εβραίοι βυσσοδομούν και οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολειά για να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι καταραμένοι οι δαίμονες, τι είναι Παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία και αρετή».
Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να υποδυθούν, δηλαδή, οι μαθητές το δαιμόνιο). «Το κακό», έλεγε ο άγιος σε μια προφητεία του, «θα σας έρθει από τους διαβασμένους». Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους ονομάζει γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ημιμαθείς που μεταρρυθμίζουν, αναγεννούν, αναπτερώνουν την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία ρωμαίικα, με «ψυχή και Χριστό», να καταντήσουν μάνδρες εκκλησιομαχίας, αφιλοπατρίας και γλωσσικής αφασίας.
Δίδασκα προχτές στους μαθητές μου, παιδιά Στ’ Δημοτικού το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Δεν προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, όμως-και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσις, εν οίδα ότι ουδέν ειμί-δεν σκύβω το κεφάλι στο ψευτορωμαίικο, γιατί «όταν μου πειράζουν πατρίδαν και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», όπως μας εντέλλεται ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Μου λέει ένας μαθητής μου. Γιατί, Κύριε, την ώρα που μας διαβάζετε το Ευαγγέλιο επικρατεί απολυτη ησυχία; Στ’ άλλα μαθήματα αγριεύουμε, είμαστε ανήσυχοι; Τι να του πω του παιδιού; Θυμήθηκα τα λόγια του αγίου: «Δεν βλέπετε ότι αγρίευσε το γένος μας από την αμάθεια και εγίναμεν ως τα θηρία»;
Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, να μην γίνουν ωσάν τα γουρουνόπουλα, όπως έλεγε ο άγιος στους γονείς τους, που τ’ άφηναν χωρίς «τα γράμματα που διαβάζουνε / οι αγράμματοι και αγιάζουνε» (Ελύητης). Τα γράμματα αυτά είναι ο λόγος του Κυρίου, ο ίδιος ο Χριστός, και ο λόγος, ο σπόρος αυτός δεν φτάνει εις την γην την αγαθήν, τις ψυχές των παιδιών μας γιατί τον πνίγουν τα αγκάθια. Και τα δηλητηριώδη αγκάθια της αφιλοπατρίας και τη εκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, τα παλιά Αναγνωστικά. Και τα λέγαμε Αναγνωστικά, γιατί μέσω των βιβλίων διάβαζε ο μαθητής τον πολιτισμό μας, περιείχαν γνώσεις ιστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ένα λόγο, βιβλία, να πω μία λέξη που ποινικοποιήθηκε, Πατριδογνωσίας. Σε αντίθεση με τα νέα-περιοδικά ποικίλης ύλης, όπως απροκάλυπτα τα ονομάζω-που γελοιοποιούν τον δάσκαλο και υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του σχολείου.
Βεβαίως, να γράψω και τον σκληρό λόγο, υπεύθυνοι είμαστε και εμείς οι δάσκαλοι. «Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές», έλεγε ο άγιος. Ο δάσκαλος είναι η ψυχή του σχολείου. «Σχολείον ίσον δάσκαλος» βροντοφωνάζει ο Παλαμάς. «Καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί γίνονται» ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και όχι «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» όπως διακηρύττει το υπουργείο πρώην εθνικής Παιδείας. Στην παράδοσή μας πάντοτε η διδασκαλία ήταν δασκαλοκεντρική και έτσι πρέπει να παραμένει αρκεί ο δάσκαλος να είναι πρωτίστως πρόσωπο και όχι ρόλος. Διότι ο δάσκαλος διδάσκει με την ίδια του τη ζωή-«τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει». (άγ. Χρυσόστομος). Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να ενσταλάξει στις ψυχές των παιδιών το μορφωτικό αγαθό.
Τα τελευταία όμως χρόνια παρεισέφρησαν στα παιδαγωγικά τμήματα και στο αμαρτωλό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Γραικύλοι της σήμερον με αποτέλεσμα «να βγαίνουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται», όπως προφήτεψε ο Πατροκοσμάς.
Ενώ είναι γεμάτο το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού με καλούδια και με τα τιμαλφή του Γένους και της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας, αντί να ευφραίνονται τα παιδιά που είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι, εμείς τα καταδικάσαμε σε λιμοκτονία, τα ταΐζουμε με τα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές των Φράγκων.
Φέτος κλείνουν 300 χρόνια από την γέννηση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του εθναποστόλου που έσωσε κυριολεκτικά το Γένος από τον αφανισμό. Και η διάσωσή του οφείλεται στα εκατοντάδες σχολεία που κτίστηκαν με την παραίνεσή του. Τιμάμε στα σχολεία, μας αποστέλει και σχετικές εγκυκλίους το υπουργείο, τις γνωστές χαζοχαρούμενες παγκόσμιες ημέρες, του ύπνου, των ζώων, της ξενοφοβίας, του γέλιου, του χαχανητού, της βλακείας-όταν καταργείς το εορτολόγιο, την μνήμη τω αγίων, ψάχνεις υποκατάταστατα-ενώ θα έπρεπε, αν τούτο το κράτος ήταν ελληνικό και όχι μνημονιακό απολειφάδι, να κηρυχτεί έτος Αγίου Κοσμά και να προβλεφθούν σχετικές εκδηλώσεις. Τόσες και τόσες «δράσεις» αναλαμβάνουμε, μία για να μας υπενθυμίζει σε ποιούς χρωστάμε ελεύθερη πατρίδα τι πείραζε; Συμβουλεύω τους συναδέλφους, που έχουν πίστη στο Χριστό και φιλοπατρία-εμείς οι «σκοταδιστές» για τους προσκυνημένους στο σύστημα-να παρατήσουν για μια μέρα τα σχολικά περιοδικά-βιβλία και να διαβάσουν, να μιλήσουν στους μαθητές τους για το ποιος ήταν και τι πρόσφερε ο άγιος στο Γένος. Είναι πράξη αντίστασης στην περιρρέουσα σκυβαλοκρατία. Να πιάσουν τον Πατροκοσμά από το χέρι και να τον φέρουν μες στην τάξη κι αυτός ξέρει τι θα διδάξει στα παιδιά.
Να καθαρογράψουν και να δώσουν στους μαθητές, για αντιγραφή και ορθογραφία, που λέγαμε παλιά τούτα τα «ελληνοσώτειρα» λόγια: «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω, καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος χαλάσει, καθώς μέλει να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν,τα πράγματά σας ας τα πάρουν, μη σας μέλλει, δώσετέ τα, δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χρστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χάσετε».
πηγή 

ΠΑΠΙΚΑ ΣΥΝΟΙΚΕΣΙΑ: ΟΤΑΝ " ΟΡΓΙΖΕΤΑΙ" Ο ΘΕΟΣ !

MAZI ME ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ του χρόνου εξελίχθηκε και η νοημοσύνη μας και έτσι μπορούμε πιο αποδοτικά κι’ αποτελεσματικά να ελισσόμαστε  σε θέματα πίστεως και όχι να φερόμεθα «ανοήτως» όπως τόσα εκατομμύρια Μαρτύρων,Ομολογητών, Νεομαρτύρων και Ηρώων που έχυσαν χιλιάδες βυτιοφόρα αίματος ενόσω  θα μπορούσαν να φερθούν με «διπλωματία» και «οικονομία» ούτως ώστε και την ζωούλα τους να περισώσουν αλλά και με τον Θεό καλά να τα έχουν.

Εμείς λοιπόν  μπορούμε ανά πάσα στιγμή να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας , όμως ο Θεός δεν περιπαίζεται και μάλιστα πολλές φορές έχει φανερώσει την οργή και αγανάκτησή του όταν με τόση ευκολία και επιπολαιότητα κάνουμε εκπτώσεις στην αλήθεια και στην ακριβοπληρωμένη πίστη μας.

Και επειδή το θέμα είναι πλέον επίκαιρο,  θα αναφέρουμε λίγα παραδείγματα πνευματικών γραμματείων που ξεπλήρωσαν όσοι φέρθηκαν με πνευματικό ενδοτισμό προδίδοντας την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση εμπρός

 στον αλεπουδο-Παπισμό και τις αιρετικές εμμονές και απόψεις του:
 

Όπως γράφει ο Ιστορικός Συρόπουλος:

Η αναχώρηση της Ορθοδόξου αντιπροσωπίας προς την Δύση για την ψευτοσύνοδο της Φερράρας έγινε ύστερα από πλήθος εμποδίων: « Πολλά κωλύματα επήγαγεν ο Θεός προς το μη γενέσθαι την Σύνοδον» και ενώ βρίσκονταν στο λιμάνι και  ήταν έτοιμοι προς αποβίβασιν   «ευθύς σεισμός εγένετο μέγας»

Οι συνετώτεροι εθεώρησαν τον σεισμόν ως «θεομηνίαν» και ένα «εκ των απαισίων οιωνών»

(S.SYROPOULOS, εκδ.V.Laurent.Τμ.ΙΙΙ, κεφ.12.σελ.172)

Ήρθε όμως και «δεύτερον σύμβολον Θεομηνίας» στις 27 Νοεμβρίου 1437, την ώρα ακριβώς που  ο αυτοκράτορας επιβιβάζονταν στην Βασιλική  τριήρη «ευθύς πάλιν σεισμός μέγας εγένετο»

(S.SYROPOULOS, εκδ.V.Laurent.Τμ.ΙV, κεφ,1 σελ. 196.)

Σημειώθηκε όμως και Τρίτη «θεομηνία»:

 Μεγάλος σεισμός έγινε πάλι την ώρα κατά την οποία το βασιλικό πλοίο σταματούσε  στην Μάδυτο.Ο σεισμός ήταν τόσο έντονος που τον αισθάνθηκαν και όσοι βρίσκονταν μέσα στα πλοία.

Επίσης συνέβη στην Φερράρα ,όπως αναφέρει ο Ρώσος Ιερεύς Συμεών του Σουζντάλ , και το ακόλουθο γεγονός:

«Ένας Παπικός θεολόγος, ονόματι Ιωάννης άρχισε να συκοφαντεί με σφοδρότητα τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό κατά τις εργασίες της συνόδου και να του αντιλέγει με θρασύτητα.

Αλλά ο Άγιος Μάρκος δεν  του απάντησε τίποτα, περιορίσθηκε μόνο , όταν βγήκε από το παλάτι του Πάπα να του πεί:

«πήγαινε ετοιμάσου και από τούδε και εις το εξής μην κακολογήσεις πλέον τας αγίας επτά Οικουμενικας Συνόδους των Αγίων Πατέρων.»

Κατόπιν επέστρεψε ο παπικός θεολόγος  στο ξενοδοχείο όπου διέμενε όπου και πέθανε αμέσως.

les Russes au Concile de Ferrare-Florence,εις Περιοδ. «IRENIKON” 1974/2 σελ. 201)

Ακόμη γίνεται αναφορά και για ένα φρικτό γεγονός την ώρα που μιλούσε στην ψευτοσύνοδο της Φλωρεντίας ο ενωτικός και Λατινόφρονας Αυτοκράτωρ Ιωάννης Η΄ο Παλαιολόγος.
 

Μόλις άρχισε να δημηγορεί  υπέρ της ενώσεως, ο μεγάλος και αγαπητός του κυνηγετικός σκύλος του ,που κοιμόταν εκείνη την στιγμή δίπλα από τα πόδια του, ξύπνησε ξαφνικά και άρχιζε να ουρλιάζει δυνατά και τρομερά.Οι υπηρέτες προσπάθησαν να τον φιμώσουν αλλά το ά-λογο ζώο συνέχιζε να γαυγίζει  και να κλαυθμυρίζει  αδιάκοπα.Σιώπησε μόνο  όταν τελείωσε τον λόγο του  ο βασιλιάς. »

(S.SYROPOULOS σελ.458)

Κάτι παρόμοιο  έκανε και στη Παλαιά Διαθήκη  ο ά-λογος όνος του προφήτου Βαλαάμ η οποία μίλησε με ανθρώπινη λαλιά  στον προφήτη για να τον εμποδίσει από την καταστροφή(Αριθμ. κβ΄23-30)

Ας συνεχίζουμε τώρα  με τον ενδοτικό και προ-διεφθαρμένο (όπως τον αποκαλεί ο Άγιος Μάρκος)Πατριάρχη των Ορθόδοξων Ιωσήφ τον Β΄και με τον τρόπο και χρόνο όπου ξεψύχησε:

Έλεγε ότι θα παραμείνει στην Φλωρεντία λίγες ακόμη ημέρες μέχρις ότου υπογράψει τον «Όρο» της  ενώσεως των Εκκλησιών, και μετά θα αποχωρήσει στην Κων/πολη.

Όμως δεν πρόλαβε. Πέθανε μετά από οκτώ ημερες αιφνιδίως την ώρα που δειπνούσε.

Ήτο  Τετάρτη 10 Ιουνίου του 1439, και όπως γράφουν τα πρακτικά της συνόδου  ο Ιωσήφ κατελήφθη από «φοβεράν τρεμούλα.» «Μετά το δείπνον απεσύρθη στο δωματιό του  και ενώ έγραφε εξεψύχησε, τρόμου και κλόνου επιστάντος αυτώ»

(ΠΡΑΚΤιΚΑ vol.V,FascII,σελ.444

Αλλά ας πάμε και στην αλεπού τον Πάπα  Ευγένιο τον Δ΄που έκανε ό,τι περνούσε από το δόλιο μυαλό του προκειμένου να υποτάξει και τορπιλίσει την Ορθοδοξη Πίστη και Εκκλησία μας και για το κύκνειο άσμα του λίγο πριν ξεψυχήσει αναθεωρόντας ,κατόπιν εορτής, την ζωήν του και μοιρολογώντας :

  «Τι καλύτερον θα ήτο δια την σωτηρίαν της ψυχής μου να μην γινόμουνα ποτέ Πάπας, ούτε Καρδινάλιος, αλλά να είχα αποθάνει ως Χριστιανός!»

(Περ.ΚΙΒΩΤΟΣ αρ.φυλ.17-18 ΜάΙος –ούνιος 1953, σελ. 196)

Κλείνοντας το άρθρο ας φιλοξενήσουμε και ένα αντιπροσωπευτικό απόσπασμα από το θαυμάσιο Βιβλίο του Μακαριστού Γέροντος Μωϋσέως του Αγιορείτου :

«Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος»για να δούμε τα αποτελέσματα των ανίερων συμπροσευχών:

«Δεν μπορῶ να φάγω τρεῖς ἡμέρας»…

Ἱερομόναχος Γαβριήλ Ἰβηρίτης (1871-1965)

Διακρίθηκε ὡς διακριτικός Πνευματικός. Ἐξομολογοῦσε μοναχούς πέντεἀθωνικῶν μονῶν, καθώς καί σκητῶν, κελλίων, καί προσκυνητές λαϊκούς. Σέ αὐτόν ἐξομολογεῖτο καί ὁ καπετάν Γιαγλής, πού στά τέλη του ἔγινε μοναχός…
Σέ ἐπιστολή του ὁ πάπα-Γαβριήλ ἀναφέρει πώς στίς 16.9.1887 μέ τόν Γέροντα του εἶδε σ' ἕνα σπήλαιο ἔξω τῆς Μ. Λαύρας τούςἀφορισμένους, πού συλλειτούργησαν μέ τους παπικούς ,και καταλήγει: 

«Τότε διόλου δέν ἐδειλίασα, τώρα ὅμως, ὅταν τούς ἐνθυμηθῶ, ταράττεται ἡ ψυχή μου καί δέν ἠμπορῶ οὔτε νά κοιμηθῶ ημερόνυκτα οὔτε νά φάγω δύο καί τρεῖς ἡμέρας, ἐνῶ τότε ὅπου τούς εἶδα οὔτεἔβαλα τίποτε εἰς τόν νοῦν μου.
Γράφω Ιδία χειρί εἰς τάς 2 Μαρτίου 1964 ἐν τή Ἱερά Μονή Ξενοφῶντος, 
Γαβριήλ Ἱερομόναχος Πνευματικός ἐκ τοῦ Ἴβηριτικου Κελλίου Γενέσιον τοῦΤιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τοῦ ἐπιλεγομένου Μαλακή» .Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίω στίς 17-03-1965 

(Μέγα  Γεροντικό – Μον.Μωϋσέως Αγιορείτου-εκδ. Μυγδονία) 

*  *  *

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ας σκεπάζει την Ρωμιοσύνη μας και ας δέεται στον Κύριο Ιησούν Χριστό μας για όλους τους Ορθοδόξους διωκομένους Χριστιανούς, να μας χαρίζει ψυχικό σθένος και πύρινη αγάπη για την Αγία αλήθεια Του.

πηγή 

Πώς ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου συνδέεται με τον Όσιο Σισώη

Ένας όσιος της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, ο ασκητής Σισώης, επί εκατοντάδες χρόνια απεικονίζεται σε αγιογραφίες πάνω από τον ανοιχτό τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο Όσιος Σισώης συνιστά ένα αίνιγμα για την κλασική αλλά και τη βυζαντινή αρχαιολογία.

Οι ειδικοί επιστήμονες προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον συμβολισμό των σχετικών αγιογραφιών, οι πρώτες εκ των οποίον χρονολογούνται ήδη από τον 14ο μ.Χ. αιώνα.

Και, επίσης, να απαντήσουν πειστικά στο ερώτημα: Είχε στ’ αλήθεια δει ο Όσιος Σισώης τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Την ύπαρξη του Οσίου Σισώη επεσήμανε στο protothema.gr ο κ. Σωτήρης Αθανασέλης, καθηγητής Τοξικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Συγκεκριμένα, ο κ. Αθανασέλης σε εκτενή επιστολή του με τίτλο «Ο Τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Χριστιανική Αγιογραφία» γράφει:
«Επί πολλά χρόνια επισκέπτης στο Ζαγόρι της Ηπείρου είχα την τύχη να επισκευτώ αρκετές φορές την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο χωριό Κουκούλι.

Από την πρώτη επίσκεψή μου στην καταπληκτικά αγιογραφημένη αυτή εκκλησία, μού τράβηξε την προσοχή μια τοιχογραφία-αγιογραφία του Οσίου Σισώη ο οποίος βρίσκεται μπροστά στον ανοικτό τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (!) και αναφωνεί: ‘

‘Ορών σε τάφε δειλιώ σου την θέαν και καρδιοστάλακτον δάκρυον χέω, χρέος το κοινόφλητον εις νουν λαμβάνων, πως ουν μέλλω, διελθείν περας τοιούτον. Αι, αι θάνατε τις δύναται φυγείν σε;’, ή, σε ελεύθερη απόδοση ‘Βλέποντάς σε τάφε δειλιάζω και τρομάζω στη θέα σου και χύνω δάκρυα από την καρδιά, φέρνοντας στο νού μου το χρέος που οφείλουν όλοι οι άνθρωποι να εξοφλήσουν (δηλαδή το θάνατο), έτσι και εγώ θα υποστώ ένα τέτοιο τέλος. Αχ, αχ θάνατε, ποιος είναι εκείνος που μπορεί να σε αποφύγει;’

Η σκηνή αυτή, όπως απεικονίζεται στην ανωτέρω τοιχογραφία, πέραν του εντυπωσιασμού που μου προκάλεσε, μού δημιούργησε και εύλογα ερωτήματα τα οποία προσπάθησα να διερευνήσω με σχετική -ομολογώ- επιτυχία αφού το όλο θέμα είναι εκτός του γνωστικού μου αντικειμένου.

Οι μαθητές του Οσίου Σισώη, οι οποίοι θεωρούνται ως οι πρώτοι που απεικόνησαν τη σχετική σκηνή, την περιγράφουν ως εξής: ‘Σισώης ο Μέγας εν Ασκηταίς έμπροσθεν του τάφου του βασιλέως των Ελλήνων Αλεξάνδρου, του πάλαι λάμψαντος εν δόξει φρίττει και το άστατον του καιρού και της δόξης της προσκαίρου λυπηθείς, ιδού κλαίει’.

Όσιος Σισώης – Αγ. Νικόλαος Θεολογίνας

Ο Όσιος Σισώης γεννήθηκε το 367 και πέθανε το 429 μ.Χ. Μόνασε στην έρημο της Θηβαΐδας στην Άνω Αίγυπτο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Ιουλίου και ανήκει στην πρώτη γενιά μεγάλων ασκητών που ακολούθησε τον Μέγα Αντώνιο.

Στα ασκητικά και τα αγιολογικά κείμενα χαρακτηρίζεται ως ‘Όσιος (=άγιος, μοναχός) Σισώης’ ή ‘Αββάς (=πατέρας) Σισώης’.

Tο μοναστήρι του Aββά Σισώη, στην κοιλάδα της Νιτρίας στην περιοχή Wadi el Natroun της Αιγύπτου είναι ένα από τα αρχαία μοναστήρια της Σκήτης, της κοιτίδας του χριστιανικού μοναχισμού, τα οποία λειτουργούν από τον 4ο αιώνα μ.X.
Το μοναστήρι περιέχει το σκήνωμα του Οσίου Σισώη το οποίο λέγεται ότι είναι τέλεια διατηρημένο σε ένα κόκκινο πανί.

Όσιος Σισώης – Κινητή εκόνα 16ου αι. Μουσείο Ερμιταζ 

Οι μοναχοί ισχυρίζονται ότι δεν είναι ασυνήθιστο για τον Άγιο Σισώη να κάνει θαύματα για τους αληθινά πιστούς και θεωρείται, εξάλλου, ως ένας από τους πιο σημαντικούς οσίους των Κοπτών Χριστιανών της Αιγύπτου.

Οι πρώτες απεικονίσεις του, τον 16ο αιώνα, τον παριστούν ως σεβάσμιο γέροντα.

Ο Όσιος Σισώης, απεικονίζεται πάντα, σε όλες τις αγιογραφίες, δίπλα στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αναλογιζόμενος τη ματαιότητα της ζωής και το αναπόφευκτο του θανάτου. Γιατί όμως του Μεγάλου Αλεξάνδρου και όχι κάποιου άλλου;

Όσιος Σισώης – Κουκούλι Ζαγορίου

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι παρόμοιες αγιογραφίες με αυτή του Κουκουλίου έχουν καταγραφεί, στη Μονή Μεγίστης Λαύρας και στη Μονή Ξηροποτάμου στο Άγιον Όρος, στη Μονή Βαρλαάμ στα Μετέωρα (1566) και στη Μονή Μεγίστης στο Καστελόριζο. Ακόμη απεικονίζεται σε Εκκλησίες της Καστοριάς όπως στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Μονή της Παναγίας της Μαυριώτισσας (1552), στον Αγ. Νικόλαο Θεολογίνας (1662) και στην εκκλησία του Ιωάννου του Προδρόμου στη συνοικία Αποζάρι (1727).

Ανάλογη απεικόνιση υπάρχει και στη Μονή των Παμμεγίστων Tαξιαρχών στις Μηλιές του Πηλίου(1774). Σε όλες αυτές θα πρέπει να προστεθεί και η σχετικά μεταγενέστερη απεικόνιση στην Κοίμηση της Θεοτόκου στο Κουκούλι Ζαγορίου (1788).

Όσιος Σισώης – Μονή Βαρλαάμ

Ιδιαίτερης σημασίας είναι η αγιογραφία στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο στη Μονή της Παναγίας της Μαυριώτισσας στην οποία ο Όσιος Σισώης απεικονίζεται εμπρός από έναν ανοικτό τάφο όπου μαζί με το σκελετό του Μεγάλου Αλεξάνδρου απεικονίζονται και άλλοι δύο σκελετοί. Κατά μία εκδοχή αυτό είναι ένα δηλωτικό στοιχείο της μεταθανάτιας ισότητας βασιλέων και μη.

Mήπως όμως η απεικόνιση αυτή υποδηλώνει ταφή του Μ. Αλέξανδρου σε πολυάνδριο;

Όσιος Σισώης – Μονή Παναχράντου Μέγαρα (Σύγχρονη)

Στην αγιογραφία του Κουκουλίου το διαφορετικό (και μοναδικό σε σχέση με τις υπόλοιπες αγιογραφίες) είναι ότι στο κεφάλι του σκελετού του Μεγάλου Αλεξάνδρου διακρίνεται χρυσή κορώνα.

Δεν γνωρίζω αν ανάλογες απεικονίσεις υπάρχουν και σε άλλες εκκλησίες ανά την Ελλάδα πλην των προαναφερθεισών. Μια σχετική πληροφόρηση από περισσότερο ειδικούς στο θέμα θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη και κατατοπιστική.

Όσιος Σισώης – Πρόδρομος Αποζάρι

Ο Δωρόθεος, ο Επίσκοπος Τύρου (255-362 μ.Χ.) όταν επανήλθε από την εξορία κατά την οποία είχε εργασθεί ως σκλάβος στα ορυχεία της όασης της Σίουα στην Αίγυπτο, ανέφερε ότι οι κάτοικοί της ήταν ειδωλολάτρες και λάτρευαν τον Αιγύπτιο Θεό Άμμωνα, αλλά και τον Μέγα Αλέξανδρο ο οποίος ήταν θαμμένος εκεί.

Γνωρίζοντας τις εκτενείς συζητήσεις που έχουν γίνει και γίνονται για τον εντοπισμό του ακριβούς σημείου που βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου αναλογίστηκα -με την αφέλεια του αδαούς- για ποιο λόγο ο Όσιος Σισώης απεικονίζεται πάντα μπροστά σε αυτόν τον τάφο;

Μήπως πράγματι ο Όσιος Σισώης είχε βρεί τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου κάπου εκεί που μόναζε;

Μήπως αυτό που η σχετική αγιογραφία δείχνει είναι η απεικόνιση ενός πραγματικού γεγονότος;

Μήπως αν αναζητηθούν και εντοπιστούν οι ακριβείς διαδρομές του Οσίου Σισώη εντοπιστεί και ο θρυλικός πλέον τάφος του Μ. Αλεξάνδρου;

Αυτά είναι σίγουρα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ερωτήματα που, άλλοι, πιο ειδικοί από εμένα θα μπορούσαν ή θα μπορέσουν να απαντήσουν».

Όσιος Σισώης – Ρώσικη τεχνοτροπία

Το ζήτημα που θέτει η περίπτωση του Οσίου Σισώη είναι εάν η απεικόνισή του θα πρέπει να ληφθεί ως «κυριολεξία» ή να μελετηθεί για το συμβολικό της νόημα.

Στην πρώτη εκδοχή η ανάλυση γίνεται στο δρόμο που ακολουθεί και ο κ. Αθανασέλης, οπότε διερευνώνται τα ιστορικά δεδομένα σχετικά με μια επίσκεψη του Σισώη στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στη δεύτερη όμως, οι αρχαιολόγοι δίνουν βάρος στο πώς η αγιογραφία αντανακλά «το φόβο του θανάτου ολόκληρου του βυζαντινού κόσμου που έχει δει μια αυτοκρατορία να καταρρέει και φιλοσοφεί πάνω στη ματαιότητα των εγκοσμίων», όπως μπορεί κάποιος να διαβάσει σε σχετικό άρθρο του archaiologia.gr.

Όσιος Σισώης – Θεολόγος Μαυριώτισσας

Επίσης, το ότι στις απεικονίσεις του Οσίου Σισώη εμφανίζεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φαίνεται πως αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη, πιθανότατα του Γεωργίου Φράγκου, ο οποίος το 1556 αγιογράφησε τη Μονή Βαρλαάμ, στα Μετέωρα.

Ενώ λοιπόν έως τότε ο Όσιος παρουσιαζόταν πάνω από ανοιχτό τάφο αγνώστου, «δια χειρός Φράγκου» βρέθηκε πάνω από τη σαρκοφάγο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ακριβώς για να τονίσει ακόμη περισσότερο την ματαιότητα των εγκοσμίων.

Όσιος Σισώης – Σύγχρονη Αγιογραφία

protothema.gr

Νιώθω υπερήφανα, που ανήκω στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Το γεγονός αυτό, με πληρεί και δημιουργεί έναν προσωπικό δεσμό με τον λαό μου και τον πολιτισμό μου. Η πίστη, μου προσφέρει μιά ηθική, μου χαρίζει εσωτερική γαλήνη.

Βλαντιμίρ Πούτιν

Ο αρθρογράφος κ. Χειλαδάκης, ξεσκεπάζει τους ενόχους και λέει τα πράγματα με το όνομά τους

Ωραίο πράγμα η συναίνεση! "Η ομόνοια κτίζει σπίτια, η διχόνοια τα χαλάει", λέει μια λαϊκή παροιμία.

Θα ήταν ευχής έργο αν οι δυνάμεις αυτού του τόπου συναινούσαν στην επίλυση των προβλημάτων στην παρούσα χρονική στιγμή που ως λαός βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου.

Αν είχαμε αρραγές μέτωπο π. Χ. στα εθνικά θέματα δεν θα σερνόμασταν σ' ένα διαρκές “παιχνίδι”- αμυνόμενοι πάντοτε - με τους γείτονες εξ ανατολών.

Αλλά προϋπόθεση της συναίνεσης είναι οι συμβαλλόμενες πλευρές να έχουν ένα ήθος.

Αυτό είναι " εκ των ων ουκ άνευ". Επάνω στην απάτη, την υποκρισία, το ψέμα, τον καιροσκοπισμό, την ιδιοτέλεια, τις προσωπικές φιλοδοξίες δεν κτίζεται η καλώς νοούμενη συναίνεση.

Βέβαια όλως περιέργως το "κακό" είναι "μονιασμένο".

Ο σατανάς ενώνει τα όργανα του για να προωθούνται τα έργα της ανομίας και του ολέθρου που εξυπηρετούν τα σχέδια της σατανοκίνητης μασονικής εξουσίας.

Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων δε μας πείθει για το ήθος των ανθρώπων που άσκησαν και συνεχίζουν να ασκούν εξουσία σ’ αυτόν τον τόπο.

Όλων των αποχρώσεων από τα δεξιά ως τα αριστερά, δεν έχει σημασία. Αδιάφορο. Και στην πολιτική και στη θρησκευτική και στην κοινωνική ζωή του τόπου.

Ο αρθρογράφος κ. Χειλαδάκης, ξεσκεπάζει στο άρθρο που ακολουθεί, τους ενόχους και λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Η αλήθεια για τους νεοέλληνες είναι πικρή και οι συνέπειες τραγικότατες.

"Έίμαστε στα χρόνια των ισχνών αγελάδων. Έρχονται και ισχνότερες", άκουσα από το στόμα ενός διακριτικού Γέροντα.

Ας μη ξεγελιόμαστε, το μέγα ζητούμενο είναι το ήθος.

Είναι γραφικό ότι στους έσχατους καιρούς θα εκλείψει και οι άνθρωποι θα είναι απειθείς, ασεβείς, αδιάκριτοι, κατάλαλοι, αλαζόνες,. . . . . θηρία ανήμερα.

Το συμπέρασμα είναι ηλίου φαεινότερο. Η κρίση που βιώνουμε είναι πνευματική.

Έχουμε χάσει το μέτρο του ανθρώπου και αυτό είναι που μας κρατάει κολλημένους στο έσχατο σκαλοπάτι ως χώρα και ως έθνος.

Δεν ταιριάζουν όλα τούτα σε ένα ορθόδοξο λαό με αναγνωρισμένη εθνική ιστορία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση.

Ελάχιστες είναι οι φωνές που έχουν διάκριση της πραγματικότητας και αυτές πνίγονται μέσα στην πολυφωνία της πλάνης.

Έως καιρού όμως,γιατί κάποια στιγμή οι Έλληνες ως "νέοι Νινευίτες" θα έρθουμε "εις εαυτόν", θα μετανοήσουμε και θα βρούμε το δρόμο της σωτηρίας.

Υπάρχει ακόμη ελπίδα. Δεν είναι "ευχολόγια".

Η ιστορική εμπειρία και η Ορθόδοξια, είναι η ασφαλέστερη πηγή άντλησης αποθεμάτων ανδρείου φρονήματος και δύναμης αληθινής ζωής.

Η ΑΝΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΗ «ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ» ΤΗΣ ΚΟΡΟΙΔΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Είναι φανερό πως μια χώρα πάει μπροστά και αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις όποιες εθνικές κρίσεις και δυσκολίες μόνο όταν υπάρχει δημιουργική συναίνεση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και κάποια ομοφωνία στην λήψη αποφάσεων με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα, την αξιοποίηση των εθνικών πόρων και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού.

Αυτά τα πολύ «ωραία» και πολύ «όμορφα» λόγια της συναίνεσης, της ομοφωνίας, της εθνικής ομοψυχίας, της πολίτικης ωριμότητας που δεν θα επιτρέπει τις πολιτικές και εθνικές περιπέτειες, την αναγκαία ομοφωνία στην λήψη των κρισίμων  αποφάσεων πέραν τον κομματικών συμφερόντων, ακούγονται τελευταία πολύ συχνά και πραγματικά δημιουργούν την εντύπωση πως όλα αυτά είναι αναγκαία και απαραίτητα για να προχωρήσει ο τόπος και κυρίως για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού τα τέσσερα τελευταία χρόνια που έχει απομυζηθεί με τον χειρότερο τρόπο.

Αλήθεια τι ευτυχία να ήταν όλα αυτά αληθινά! Τι ωραία να ήταν όλα αυτά σωστά και πραγματικά υλοποιήσιμα για να σταθεί όρθια η χωρά αυτή! Πόσο απαραίτητα να είναι όλα αυτά για να αντιμετωπιστεί η εξ’ ανατολών απειλή η οποία  τελευταία «παίζει» έντεχνα και αυτή στον βωμό της διαφημιζόμενης εθνικής ενότητας ; Αλλά και τι καινούργια κοροϊδία μαγειρεύεται σε βάρος των ανυποψίαστων όπως πάντα πολιτών αυτής της χώρας, που έχουν δει μέσα σε λίγα χρόνια να τραυματίζεται προκλητικά κάθε εθνική ακεραιότητα, να εξαφανίζονται οι νέοι του, να διαλύονται με τον χειρότερο τρόπο οικογένειες, να καταστρέφεται η κοινωνία, να χτυπιέται αμείλικτα η Ορθοδοξία, να γίνεται η χώρα ξέφραγο αμπέλι σε προσχεδιασμένη μουσουλμανική εισβολή από ανατολάς χωρίς να υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση χάριν ενός πολυπολιτισμικού «εκσυγχρονισμού» ; Αλήθεια τι καινούργια κοροϊδία εξυφαίνεται σε ένα άφωνο λαό που βλέπει καθημερινά να καταστρέφεται κάθε ελπίδα για επιβίωση, να βλέπει τα παιδιά του να σέρνονται στους δρόμους χωρίς κανένα μέλλον, γεμάτα απελπισία, άνεργα και χωρίς καμία προοπτική να στεριώσουν κάπου και να δημιουργήσουν οικογένεια ενώ το γένος μας εξαφανίζεται ; Αλήθεια πόσο πονηροί είναι όλοι αυτοί που εφευρίσκουν συνέχεια τρόπους να αποφύγουν την νέμεση για τα εθνικά τους εγκλήματα, γιατί παρέδωσαν την εθνική μας ύπαρξη σε ξένους ανθέλληνες τοκογλύφους, στην μεγαλύτερη εθνική προδοσία στην νεώτερη έθνη μας ιστορία ; Τώρα η «Νέα Ελλάδα» προβάλλεται να είναι η Ελλάδα της «συναίνεσης», στην ουσία της συγχώρεσης όλων των εθνικών εγκλημάτων πού διαπραχτήκαν τα τελευταία χρόνια, θα είναι η Ελλάδα που θα συνεχίζει να βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν ενώ θα έχει «σωθεί» από τους εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους!

Σε ποια σωστή χώρα οι κλέφτες, οι απατεώνες, οι πολιτικοί ψεύτες, οι εθνικοί προδότες, παραμένουν χαριεντιζόμενοι στην εξουσία και για να σωθούν οι ίδιοι από τα αδιέξοδα τους πουλούν συναίνεση και την αποκαλούμενη «εθνική ομοψυχία» για να «σώσουν» την πατρίδα που οι ίδιοι την κατάστρεψαν ; Σε ποια σοβαρή χώρα η σωτηρία της εξαρτάται από την διάσωση αυτών που την λεηλάτησαν, αυτών που έστειλαν χιλιάδες νέους στο εξωτερικό κρατώντας εδώ όλα τα λαμόγια, τους πολιτικούς εγκληματίες, όλους τους προδότες, όλους τους ξεπουλημένους ποιμενάρχες που συναίνεσαν σε όλη αυτή την εγκληματική προδοσία ; Σε ποια σοβαρή χώρα οι πολιτικές της «δυνάμεις», αριστεροί και δεξιοί θεατρίνοι, κρίνεται απαραίτητο να συγκλίνουν στην μεγαλύτερη πολιτική απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού ; Ως ποτέ θα είμαστε θεατές των εγκλημάτων τους ; Ως πότε θα μας ξεγελούν με τον πιο εξωφρενικό τρόπο για να παραμένουν καρφωτοί στις καρέκλες τους, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί, όλοι μαζί στην μεγαλύτερη εθνική κοροϊδία και εθνική καταστροφή ;

Ως πότε αυτή η χώρα θα γίνεται το έρμαιο όλων αυτών των επικοινωνιακών παιχνιδιών των μεγαλύτερων απατεώνων της ελληνικής ιστορίας ; Ως πότε οι ποιμενάρχες θα ξεπουλιούνται για τα τριάκοντα αργύρια ; Ως πότε ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

πηγή 

Οι ορεινοί συντηρητές

Η φορητή μονάδα για την καταγραφή, την ανάλυση και τη συντήρηση κινητών μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς σε απομακρυσμένα σημεία της Ελλάδας παρουσιάζει τα πρώτα δείγματα δουλειάς

Οι συντηρητές μεταφέρουν με προσοχή την εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα από την εκκλησία της Υπαπαντής Αρτεμισίας στον χώρο συντήρησης

Η ιδέα για ένα κινητό συνεργείο που θα μπορεί να επισκέπτεται απομακρυσμένα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας γεννήθηκε στην Τουρκία. Τον Νοέμβριο του 2012 συμμετείχα ως επικεφαλής της μικρής εταιρείας Time Heritage, στο διεθνές συνέδριο με τίτλο «Cultural Heritage Protection in Τimes of Risk», που διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο Yildiz της Κωνσταντινούπολης. Ακούγοντας τις πολύ ενδιαφέρουσες προσπάθειες που γίνονται για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς που βρίσκεται σε κίνδυνο σε διάφορα μέρη του κόσμου μού γεννήθηκε η απορία γιατί η Ελλάδα, μια χώρα τόσο πλούσια σε μνημεία, πολλά από τα οποία βρίσκονται σε περιοχές δυσπρόσιτες, δεν διαθέτει μια μονάδα συντήρησης που να μπορεί να επεμβαίνει in situ σε κρίσιμες περιπτώσεις. Δεν πέρασε πολύς καιρός και η ιδέα μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, με κάποιες σχετικές μετατροπές.

Η υλοποίηση. Μια δυνατότητα χρηματοδότησης που προσφέρθηκε από το Ομοσπονδιακό Γραφείο Πολιτισμού του ελβετικού υπουργείου Εσωτερικών (Bundesamt für Kultur) σε συνδυασμό με τη θετική ανταπόκριση του Εργαστηρίου Αρχαιομετρίας του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και του επικεφαλής του, καθηγητή Νίκου Ζαχαριά, ο οποίος ενστερνίστηκε την ιδέα και ανέλαβε να την υλοποιήσει, οδήγησαν στο πρόγραμμα MoCaCu. Αν και ακούγεται σαν εξωτικό πτηνό, τα αρχικά σημαίνουν Mobile Care for the Documentation, Characterisation and Conservation of Movable Cultural Heritage Artefacts from Remote Areas in Greece.

Η ιδέα είναι σχετικά απλή: η μονάδα, που θα διαθέτει τον βασικό εξοπλισμό για συλλογή δειγμάτων και ανάλυση υλικών και χρωστικών, για συντήρηση και για καταγραφή, θα επανδρώνεται από επιστήμονες της αρχαιομετρίας και της συντήρησης, της ιστορίας και της αρχαιολογίας, ενώ νέοι πτυχιούχοι ή και φοιτητές θα συμμετέχουν στην ομάδα για απόκτηση πρακτικής εμπειρίας. Το πρόγραμμα θα καλύπτει τα έξοδα μετακίνησης και μια στοιχειώδη ημερήσια αποζημίωση στα μέλη της ομάδας και οι φορείς που ενδιαφέρονται για την καταγραφή και τη συντήρηση του υλικού τους θα αναλαμβάνουν τα έξοδα φιλοξενίας και σίτισης της ομάδας για όσο διάστημα διαρκέσει η κάθε αποστολή (συνήθως μία με δύο εβδομάδες).

Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, το πρόγραμμα έχει ως εξής: το Εργαστήριο Αρχαιομετρίας, σε συνεργασία με δύο εξέχοντες συντηρητές, τον δρα Χρήστο Καρύδη και τη δρα Ελένη Κουλουμπή, κατάρτισαν έναν ενδελεχή κατάλογο με τον εξοπλισμό που απαιτείται για τη συντήρηση και τις αναλύσεις έργων τέχνης και αρχαιολογικού υλικού (κυρίως εικόνες, πίνακες, αντικείμενα από χαρτί, ξύλο και ύφασμα). Ταυτοχρόνως, δύο εταιρείες, η Time Heritage και η Διάδρασις, συνεργάστηκαν για την κατάρτιση ενός μοντέλου βάσης δεδομένων συμβατής με τα διεθνή πρότυπα και με αυτά του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης, καθώς και για τη δημιουργία μιας ιστοσελίδας (www.onsitepreservation.eu).

Στη συνέχεια, μέσω δελτίων Τύπου με αποδέκτες περιφερειακές διευθύνσεις, δήμους, μητροπόλεις αλλά και λαογραφικά μουσεία ή συλλογές, έγινε μια προσπάθεια δημοσιοποίησης της ύπαρξης της μονάδας, με σκοπό την εκδήλωση ενδιαφέροντος από φορείς που βρίσκονται σε απομακρυσμένες ή δυσπρόσιτες περιοχές και δεν έχουν τη δυνατότητα να συντηρήσουν το υλικό τους, να μπορούν να προσφέρουν φιλοξενία στο συνεργείο που θα τους επισκεφθεί και θα παράσχει δωρεάν τις υπηρεσίες του.

Οι αποστολές. Η πρώτη περιοχή που ανταποκρίθηκε ήταν ο τέως Δήμος Αλαγονίας, που ανήκει πλέον στον Δήμο Καλαμάτας. Η ορεινή αυτή περιοχή του Δυτικού Ταϋγέτου βρίθει ιερών ναών και μονών που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ως προς τη συντήρηση και διατήρηση του υλικού τους. Σε συνεργασία με την αρμόδια Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (26η), η ομάδα του MoCaCu κατάρτισε έναν κατάλογο με ορισμένα αντικείμενα που χρήζουν άμεσης προστασίας και υλοποίησε την πρώτη της αποστολή το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου του 2014.

Λόγω του πλήθους των αντικειμένων, καθώς και της απόστασης μεταξύ των χωριών της ορεινής αυτής περιοχής, στήθηκαν δύο εργαστήρια: το ένα στο χωριό Νέδουσα, και συγκεκριμένα μέσα στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη, και το δεύτερο στο χωριό Αρτεμισία, στο υπό διαμόρφωση πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο που στεγάζεται στο ανακαινισμένο παλιό σχολείο του χωριού.

Η εμπειρία, εκτός από ενδιαφέρουσα, ήταν και συγκινητική: οι τοπικές κοινότητες και οι ιερείς αγκάλιασαν την προσπάθεια, ενώ είδαν με άλλο μάτι τη δική τους πολιτιστική κληρονομιά. Αφηγήθηκαν όμορφες ιστορίες και τοπικές παραδόσεις που εμπλούτισαν το πληροφοριακό υλικό, συνδέοντας έτσι τα μνημεία άρρηκτα με τον τόπο και τους ανθρώπους. Τα έργα μέρα με την ημέρα αποκάλυπταν τα μυστικά τους: επιγραφές χαμένες κάτω από την πατίνα του χρόνου και τις επικαθίσεις, εικόνες που επιζωγραφίστηκαν σε προγενέστερες προσπάθειες να συντηρηθούν, χειρόγραφα σημειώματα με κιμωλία ή μολύβι στο πίσω μέρος των εικονισμάτων, φθορές που μαρτυρούν ανθρώπινες ενέργειες...

Η δεύτερη αποστολή, που έχει ήδη δρομολογηθεί, θα υλοποιηθεί στην άλλη άκρη της Ελλάδας, στον ορεινό όγκο των Τζουμέρκων, και συγκεκριμένα στο χωριό Καλαρρύτες του Νομού Ιωαννίνων, άλλοτε σπουδαίο κέντρο αργυροχοΐας και εμπορίου. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και το υλικό της μαρτυρούν τον πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικο χαρακτήρα των κατοίκων της μικρής αυτής αετοφωλιάς των Τζουμέρκων, που ποτέ δεν ξεχνούσαν τη γενέτειρά τους, στέλνοντας αφιερώματα από τα επτά σημεία της Γης όπου βρίσκονταν.

Εκτός των δύο αυτών αποστολών, οι οποίες αποτελούν και τις συμβατικές υποχρεώσεις της ομάδας προς τους χρηματοδότες της, έχει εκδηλωθεί ήδη ενδιαφέρον για ένταξη στη δράση της μονάδας και από άλλους φορείς, λαογραφικά μουσεία, συλλογές μεταβυζαντινής τέχνης και δήμους.

Αποτίμηση. Η προσπάθεια που ξεκινάει με το MoCaCu δεν έχει φυσικά σκοπό να υποκαταστήσει το έργο των φορέων του υπουργείου Πολιτισμού. Αντίθετα, στοχεύει στο να παράσχει βοήθεια εκεί όπου το υπουργείο είτε είναι αναρμόδιο ή δεν επαρκεί, καθώς επικεντρώνει τις τιτάνιες προσπάθειές του σε σημαντικότερα μνημεία. Η in situ επέμβαση παρέχει φροντίδα σε έργα τέχνης και αντικείμενα που διαφορετικά δύσκολα θα μεταφέρονταν σε επαγγελματικό εργαστήριο συντήρησης, αφενός λόγω της απόστασης και των κινδύνων και αφετέρου λόγω του υψηλού κόστους που θα απαιτούνταν για μια τέτοια ενέργεια. Επίσης στρέφει το βλέμμα της επιστημονικής κοινότητας σε κινητά μνημεία που δεν έχουν αναδειχθεί επαρκώς, συχνά δεν είναι καν καταγεγραμμένα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανιχνευθούν και να ανευρεθούν σε περίπτωση κλοπής.

Επιπλέον, το MoCaCu παρέχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: τα αντικείμενα μελετώνται εντός του αρχαιολογικού αλλά και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντός τους, όχι αποκομμένα από την κοινωνία που τα περιβάλλει καθημερινά, αλλά σε συνάρτηση και διάλογο με αυτήν. Ετσι, εκτός από τις καθαρά «επιστημονικές» πληροφορίες που συλλέγονται και καταγράφονται και που αφορούν την αρχαιολογία, την αρχαιομετρία, την κατάσταση συντήρησης και τις όποιες επεμβάσεις γίνουν από τους συντηρητές της ομάδας, αποτυπώνονται και στοιχεία που αφορούν την τοπική κοινωνία, τη σχέση της με τα μνημεία και την πολιτιστική της κληρονομιά, τους «μύθους» με τους οποίους τα επενδύει, τις παραδόσεις, την τοπική ιστορία και την «ψυχή» της ελληνικής υπαίθρου εν γένει. Επιχειρείται δηλαδή μια σχετικά «ρηξικέλευθη» προσέγγιση της πολιτιστικής κληρονομιάς, που έχει τη δυναμική να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις των τοπικών κοινωνιών με τα υλικά τους κατάλοιπα, ενώ παράλληλα θα τους διδάσκει πώς να τα προστατεύουν και να τα αναδεικνύουν.

Η Αφροδίτη Καμάρα είναι ιστορικός, διδάκτωρ Αρχαίας Ιστορίας και διευθύνουσα σύμβουλος της Time Heritage.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014