Δεν του δίνουμε. Μας δίνει !!

Είναι ο Απόστολος!

Βαπτίσθηκε τον Ιούλιο του 2014 στο Λουγκουζί της Ουγκάντας!

Ένα πρόσχαρο μικρό που του αρέσει να μοιράζεται.

Μας έδωσε λίγο από το μικρό του γλύκισμα, σπάνιο για το χωριό.

Κάπως έτσι ανακαιφαλαιώνουμε και ολοκληρώνουμε σιγά σιγά την 3η αποστολή μας στην Ουγκάντα!

πηγή

Επίθεση στoν Μανώλη Γλέζο από τουρκόφρονες βουλευτές

Μοιράζουν αρμοδιότητες και βάζουν όρια οι εκλεκτοί του τουρκικού προξενείου!!! 
Ποιά είναι η θέση του Αλέξη Τσίπρα στις προκλητικές δηλώσεις των τουρκοφρόνων βουλευτών;

Οι τουρκόφρονες βουλευτές υπερασπίζονται τα τουρκόφρονα φαντάσματα της χούντας, που εκτός από την μισή Κύπρο είχαν φροντίσει να δώσουν δώρο και την Θράκη στην φίλη τους την Τουρκία…

Τι είπε λοιπόν ο Μανόλης Γλέζος για τα μειονοτικά σχολεία και τους εξόργισε:

«Δεν επιτρέπεται η εκπαίδευση Ελλήνων πολιτών να παραμένει δέσμια του Μορφωτικού Πρωτοκόλλου που υπογράφτηκε το 1968 μεταξύ της Ελλάδας των συνταγματαρχών και της Τουρκίας, το οποίο αναγνώριζε ως μόνη γλώσσα της μειονότητας την τουρκική».

Ο Μανόλης Γλέζος έστειλε το παρακάτω χαιρετισμό ο οποίος διαβάστηκε στο διήμερο συνέδριο που διεξήχθη στην Κομοτηνή (28-29 Νοεμβρίου 2014) με θέμα «Γλώσσα και Εθνική Ενότητα»:

«Από την καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης σας γράφω. Από την Έδρα της Δημοκρατίας, όπως ισχυρίζονται οι Ευρωπαίοι της Εσπερίας, οι οποίοι όμως υπεράνω της πολιτικής και του πολιτισμού θέτουν το χρήμα, το οποίο έχουν αναγορεύσει σε Θεό.
Το Συνέδριό σας έχει, βέβαια, θέμα του τη διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας και σας συγχαίρω γι αυτό. Εδώ όμως που βρίσκομαι ανακαλύπτω για άλλη μια φορά και πιστοποιώ τη επιρροή, τη διείσδυση της ελληνικής γλώσσας στις άλλες γλώσσες και την κυριαρχία της στην ορολογία.
Ήδη στην εισαγωγική παράγραφο του χαιρετισμού μου δείτε πόσες είναι οι λέξεις με ρίζα ελληνική: Ευρωπαϊκή Ένωση: European Union, Δημοκρατία: Democracy, πολιτική: politics, policy, καθώς και η λέξη Θεός, που με το πέρασμά της στην Ελλάδα, με το Δία (ονομαστική Ζευς, γεν. Διός), έγινε Deus και Dieu.
Κλείνοντας, θέλω να σας απευθύνω μια έκκληση. Το ακριτικό Πανεπιστήμιο Θράκης οφείλει να μεριμνήσει και να πρωτοστατήσει για τη βελτίωση της εκπαίδευσης των μουσουλμανοπαίδων της περιοχής.
Δεν επιτρέπεται η εκπαίδευση αυτής της μερίδας των Ελλήνων πολιτών να παραμένει δέσμια του Μορφωτικού Πρωτοκόλλου που υπογράφτηκε το 1968 μεταξύ της Ελλάδας των συνταγματαρχών και της Τουρκίας, το οποίο αναγνώριζε ως μόνη γλώσσα της μειονότητας την τουρκική, ρίχνοντας συλλήβδην τα παιδιά των Πομάκων, των μουσουλμάνων Ρομά της περιοχής και άλλων στα λεγόμενα «μειονοτικά σχολεία».
Αδικούμε αυτά τα παιδιά και τα εμποδίζουμε να αποκτήσουν συνείδηση της ταυτότητάς τους, στερώντας τους τόσο τις δικές τους γλώσσες, όσο και μια στέρεη και ουσιαστική γνώση της ελληνικής, εφόδιο πολύτιμο για το μέλλον τους.
Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι ειδικά τους Πομάκους τους έχω γνωρίσει καλά, έχω επισκεφθεί τα χωριά τους, μου έχουν κάνει γνωστά τα προβλήματά τους αλλά και την εμμονή τους να υπάρξουν. Εξακολουθούν να μιλούν τη γλώσσα τους, διότι, έστω κι αν δεν το γνωρίζουν, το νιώθουν και το αισθάνονται ότι ο αφανισμός ενός λαού ξεκινάει από τον αφανισμό της γλώσσας του. Και οι συγκεντρωμένοι εδώ το γνωρίζουν πολύ καλά».

Πηγή: Αντιφωνητής

Οι δηλώσεις των τουρκοφρόνων βουλευτών

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης Χουσείν Ζεϊμπέκ σχολίασε τις δηλώσεις που έκανε ο ευρωβουλευτής Μανώλης Γλέζος σχετικά με την μειονοτική εκπαίδευση.
Στην δήλωση που έκανε ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Χουσείν Ζεϊμπέκ αναφέρει:

"Είναι προσωπική άποψη του κυρίου Γλέζου. Δεν δεσμεύει το κόμμα. Εμείς ως βουλευτές του ίδιου κόμματος, φυσικά δεν συμφωνούμε με την άποψη του. Και δεν την βρίσκουμε σωστή. Φυσικά και υπάρχει ελευθερία έκφρασης. Προσωπική του άποψη είναι, αλλά εμείς δεν συμφωνούμε".

Ο βουλευτής Ζεϊμπέκ υπογράμμισε πως σίγουρα δεν συμφωνεί με τις απόψεις του Γλέζου και ανέφερε τα εξής:

"Οι απόψεις αυτές δεσμεύουν τον ίδιο τον Γλέζο και όχι το κόμμα. Το κόμμα μας είναι ανοιχτό σε όλες τις απόψεις, εκφράζονται όλες οι απόψεις και μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Ξέρετε ότι στο κόμμα μας η εσωτερική δημοκρατία είναι σημαντική. Αλλά σε τέτοια θέματα η κομματική άποψη εμφανίζεται ως μία. Και οι θέσεις του κόμματος σε αυτό το θέμα είναι σαφείς. Δεν συμφωνώ με τις απόψεις του Γλέζου σε αυτό το θέμα. Αυτές οι απόψεις δεσμεύουν τον ίδιο. Δεν είναι αυτές οι απόψεις του κόμματος. Το σημαντικό εδώ είναι το ποιες είναι οι απόψεις του κόμματος".

Ο Ζεϊμπέκ ανέφερε πως στις τελευταίες συζητήσεις σχετικά με τις αλλαγές στην μειονοτική εκπαίδευση, το κόμμα τον στήριξε και είπε πως:

"Ξέρετε πως ψηφίσαμε όχι στην αλλαγή του νόμου. Το κόμμα μας στήριξε σε αυτό το θέμα. Ενσωμάτωσε την άποψη μας. Τώρα έρχεται στην επικαιρότητα αυτή η δήλωση του κ. Γλέζου. Το επαναλαμβάνω. Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη". 

Εφ. Γκιουντέμ

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Ροδόπης Αϊχάν Καραγιουσούφ σχολίασε λέγοντας:

«Η δήλωση του Γλέζου ήταν μια άσχετη δήλωση. Τις σχετικές με την μειονοτική εκπαίδευση θέσεις του κόμματος τις καθορίζει η επιτροπή παιδείας. Πιστεύω πως δεν είναι σε θέση να μιλά για την μειονοτική εκπαίδευση».

Ο Καραγιουσούφ ανέφερε πως υπάρχουν τμήματα στον ΣΥΡΙΖΑ επιφορτισμένα με τον καθορισμό θέσεων για διάφορα θέματα και είπε:

«Υπάρχει η επιτροπή παιδείας που καθορίζει και εκφράζει τις σχετικές με την παιδεία θέσεις του κόμματος. Εμείς μετέχουμε σε εκείνη την επιτροπή. Η επιτροπή αυτή είναι που καθορίζει τα της παιδείας, άρα και σχετικά με την μειονοτική εκπαίδευση. Ο κύριος Γλέζος με μια ευαισθησία αριστερού εξέφρασε μια άποψη. Έστειλε έναν χαιρετισμό σε μια εκδήλωση που γινόταν στην Κομοτηνή. Αλλά δεν είναι σε θέση να κάνει δηλώσεις για την μειονοτική εκπαίδευση».

Τέλος ο βουλευτής Καραγιουσούφ εξέφρασε τις εξής απόψεις:

«Ο κ. Γλέζος είναι κάποιος που παίρνοντας ψήφους ρεκόρ από όλη την Ελλάδα, εξελέγη ευρωβουλευτής. Αλλά τα εντός κόμματος καθήκοντά του δεν έχουν σχέση με την εκπαίδευση. Αφήστε να μιλάμε εμείς για αυτά τα θέματα ως μειονοτικοί βουλευτές. Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν ο κ. Γλέζος μιλούσε για τις πολεμικές αποζημιώσεις που πρέπει να δώσει η Γερμανία στην Ελλάδα».

Η ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΟΥ 68
Ο Καραγιουσούφ ανέφερε πως η μειονοτική εκπαίδευση στηρίζεται στο μορφωτικό πρωτόκολλο του 1968 και ότι λειτουργεί με αυτό και είπε:

 «Στα μειονοτικά σχολεία υπάρχει ένα δίγλωσσο σύστημα παιδείας. Στα ελληνικά που είναι η κρατική και επίσημη γλώσσα και τα τουρκικά που είναι η γλώσσα της μειονότητας και των μειονοτικών μαθητών».

Ο Καραγιουσούφ συνέχισε λέγοντας:

«Το πρωτόκολλο αυτό ακόμη εφαρμόζεται. 46 χρόνια πέρασαν από την υπογραφή του. Στο διάστημα αυτό Τουρκία και Ελλάδα έκατσαν στο τραπέζι και συζήτησαν διάφορα θέματα. Μακάρι μέχρι σήμερα οι σχετικές συνθήκες και τα πρωτόκολλα να είχαν συζητηθεί με έναν ειλικρινή διάλογο. Ο στόχος εδώ είναι τα παιδιά τα οποία σπουδάζουν και αποφοιτούν από τα μειονοτικά σχολεία να είναι στο ίδιο επίπεδο με τα χριστιανόπουλα που σπουδάζουν και αποφοιτούν από τα κρατικά σχολεία. Πιστεύω πως ορισμένες ρυθμίσεις σχετικά με την μειονοτική εκπαίδευση θα έπρεπε να εξετασθούν ανάμεσα στις δύο χώρες». 

Εφ. Γκιουντέμ

Πηγή ΤourkikaNea

Σχόλιο ιστολογίου: Αφού ο κ. Ζεϊμπέκ (γνωστή γλάστρα του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής) δηλώνει ότι οι απόψεις του κ. Γλέζου είναι καθαρά προσωπικές του και δεν εκφράζουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, μήπως μπορεί ο τουρκόφρονας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, να μας πούνε ευθέως ποιες είναι οι ακριβείς θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ επί του συγκεκριμένου θέματος; Εμείς αναμένουμε τις θέσεις όχι μόνο για το συγκεκριμένο θέμα της εκπαίδευσης των μουσουλμανοπαίδων, αλλά και για την χρήση της τουρκικής γλώσσας σε συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και για την γενικότερη άποψη της Κουμουνδούρου επί των εθνικών θεμάτων, από την Θράκη έως και την Κύπρο… 
Αν έχουνε την ευγενή καλοσύνη οι διασώστες του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να απαντήσουν ευθαρσώς και χωρίς εισαγωγικά. Εκτός και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ασπάζεται τις θέσεις του κ. Ζεϊμπέκ και την γενικότερη (ή και ειδικότερη) τουρκοφροσύνη του συγκεκριμένου βουλευτή…
Όσο για τον κ. Καραγιουσούφ να του θυμίσουμε πως υπάρχει μία συνθήκη που ονομάζεται Συνθήκη της Λοζάνης, όπου ρητά αναγράφεται πως δεν υπάρχουν τούρκοι στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν μουσουλμάνοι Πομάκοι (μιλούν την Πομακική, σλαβικό ιδίωμα), Ρομά (μιλούν την Ρομανί) και τουρκόγλωσσοι (εκείνοι που χρησιμοποιούν ένα ιδίωμα της τουρκικής γλώσσας). Όσο για την «ειδικότητά» του (ως εντόπιος) στα θέματα της Θράκης, ευγενικά θα του θυμίσουμε πως υπάρχουν και άλλοι κάτοικοι στην περιοχή εκτός από τους χορηγούμενους του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, οι οποίοι σκέφτονται αποκλειστικά προς το συμφέρον της Ελλάδας και δεν έχουν κάποια άλλη χώρα ως «μητέρα πατρίδα», για να προωθήσουν τα συμφέροντά της…
πηγή

Η τοπογραφία του τρόμου

Το ότι εβδομηντατόσα χρόνια μετά, πρέπει να εξηγήσεις εξ αρχής τι σημαίνει φασισμός, δεν το λες και μεγάλη πρόοδο. Ένα μίγμα αμορφωσιάς, απόγνωσης και καφρίλας έχει καθηλώσει ένα αδικαιολόγητα ευμέγεθες κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην ευκολία των παράλογων επιχειρημάτων. Των βολικών γενικεύσεων. Των ασυνείδητων επιλογών.

Λίγο το κρύο, λίγο η βροχή θυμίζει κάτι από Βερολίνο. Λέω να σε πάω μία βόλτα. Έρχεσαι;



Στο κέντρο του Βερολίνου, υπάρχει μία μεγάλη έκταση που μετά το τέλος του πολέμου, παρέμεινε γιαπί. Βλέπεις, σε ετούτο το σημείο υψώνονταν κάποτες τα κτήρια της Γκεστάπο και των Ες Ες. Ακριβώς εδώ βρισκόταν το διοικητικό κέντρο του Χίτλερ και των συνεργατών του. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων ισοπέδωσαν το μέρος, που εν συνεχεία υπάχθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και σχεδόν γιαπί παραμένει μέχρι τις μέρες μας.



Σα να μην του έφθαναν οι ήδη βεβαρυμένες ιστορικές του φορτίσεις, μερικά χρόνια αργότερα, πέρασε από δίπλα του και το τείχος, που έχτισαν οι Σοβιετικοί για να περιφράξουν τον παραλογισμό τους. Πίσω από το τείχος, παραμένουν θλιμμένα κάποια από τα κτήρια του ανατολικού ολοκληρωτισμού, σε μία πόλη με πολλαπλές ταυτότητες και σύνθετα ιστορικά συμπλέγματα.



Περπατώντας εντός της έκτασης και κατά μήκος του τείχους (που σε αυτό του το τμήμα, έχει παραμείνει σχεδόν ανέπαφο, ως ιστορικό τεκμήριο μνήμης και αναστοχασμού), συναντάς κάτω από ειδικές μεταλλικές κατασκευές, τα υπόγεια των κυβερνητικών κτηρίων των Ναζί.



Καλωσήρθατε στην "τοπογραφία του τρόμου". Πιαστείτε όλοι από το χέρι και ας κάμουμε μία σύντομη αναδρομή στην αδυσώπητη και αναπόδραστη αλήθεια της φασιστικής βίας.



Στο μέσον της έκτασης, οι Γερμανοί έχουν φτιάξει πολύ προσφάτως ένα λιτό μουσείο από μέταλλο και γυαλί, για να στεγάσουν το δύσκολο και ενοχικό θέμα του Ναζισμού. Μέσα από μία σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων και σύντομων κειμένων, επιστρέφουν σε μία από τις πλέον καταίσχυντες στιγμές της πανανθρώπινης ιστορίας: την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την πραγμάτωση της φασιστικής ιδεολογίας.

Την ιστορία την ξεύρεις καλά. Όλα ξεκίνησαν μέσα στο χάος και την οικονομική δυσπραγία που επέβαλαν οι δυτικοί στην ηττημένη Γερμανία μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η υψηλή ανεργία, η ανέχεια και η απόγνωση των λαϊκών τάξεων αποτέλεσε το πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη του Χίτλερ και την ευρεία υποστήριξη των επιχειρημάτων του: μειονότητες όπως οι Εβραίοι μάς κατατρώνε τον πλούτο, η ανωτερότητα της φυλής μας αποδεικνύεται από τη λαμπρή ιστορία μας, όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι φυλετικά κατώτεροι και άρα θα πρέπει να παταχθούν, οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και αναποτελεσματικοί, η βία κατά πάντων είναι δικαιολογημένη όταν ενδύεται το μανδύα του εθνικού συμφέροντος, χρησιμοποιούμε τη δημοκρατία για να επιβάλουμε τον ολοκληρωτισμό.



Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα ξεσπάσματα βίας. Κατά των "προφανών" εχθρών του λαού: των ξένων. Στην πάνω φωτογραφία, δεν σου κάμει τόσο εντύπωση το πλήθος των όσων συγκεντρώθηκαν για να χαζέψουν το σπάσιμο και την καταστροφή ενός εβραϊκού μαγαζιού. Σου κάμουν μεγαλύτερη εντύπωση, οι χαρούμενες, γελαστές φάτσες των ανθρώπων που γύρισαν να κοιτάξουν το φωτογραφικό φακό, ενόσω εκτυλισσόταν δίπλα τους μία πράξη απροκάλυπτης βίας.



Το ίδιο και στις επόμενες φωτογραφίες. Οι Ναζιστές έχουν καταλάβει την εξουσία και προχωρούν σε εκδιώξεις ή συλλήψεις Εβραίων και κατασχέσεις περιουσιών. Πίσω από το σκοινί, το φιλοθεάμων πλήθος παρακολουθεί και δεν λείπουν τα χαμόγελα.

Ντυμένες με τα καλά τους παλτουδάκια και τα καπέλα τους, οι Εβραίες εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, χωρίς να καλογνωρίζουν τι σχέδια έχει στο νοσηρό μυαλό του το νέο καθεστώς, για την περίπτωσή τους. Αστές της εποχής, αξιοπρεπείς στην εμφάνιση και σίγουρα θορυβημένες, έχουν βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο μίας λαϊκής αρένας που στήθηκε για να τις δει να εξευτελίζονται.



Ηλικιωμένες κυρίες εν σειρά οδηγούνται στο άγνωστο. Εξιλαστήρια θύματα ενός λαού που διψάει για αίμα και αντεκδίκηση.



Οι Ναζί προχωρούν σε παραδειγματικές κατασχέσεις και συστηματικούς εκφοβισμούς. Πρόσεξε και πάλι το πλήθος που παρακολουθεί.



Με τα χαρτιά τους στο χέρι, σε μεγάλες ουρές, περιμένουν να ιδούν τι θα απογίνουν. Βλέπεις στα πρόσωπά τους την κούραση, κάποιο φόβο, ίσως και περιέργεια. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα οδηγήσει το τρενάκι του φασισμού. Ξεκινάει έτσι απλά: από μερικές προσαγωγές, μερικές μικρές νίκες που ικανοποιούν και ανακουφίζουν το λαϊκό αίσθημα. Εν συνεχεία, κλιμακώνει τις δράσεις του, ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του και στραγγαλίζει τις ελευθερίες. Στο τέλος, κατατρώγει τα σωθικά όλων όσων έρχονται σε επαφή μαζί του και διασπείρει το μίσος και τον τρόμο. Καταλήγει πάντοτε στην καταστροφή. Έτσι ακριβώς. Και τόσο προβλέψιμα.



Δες προσεκτικά τους ανθρώπους που κάθονται και περιμένουν με την καρτέλα περασμένη στο στήθος τους. Κοίταξέ τους πολύ προσεκτικά. Και ύστερα δες αυτό το παιδί.



Είναι μέρος μίας μεγαλύτερης φωτογραφίας που έχει ως θέμα την εκκένωση μίας συνοικίας Εβραίων. Αλλά έκαμα ζουμ. Και στάθηκα στο βλέμμα του και στην ανάταση των χεριών του. Από πίσω το όπλο του γερμανού στρατιώτη και μπροστά το παιδί. Αυτός είναι ο φασισμός και δεν έχει κανείς ούτε ένα ελαφρυντικό.



Έπειτα εστίασα σε αυτό το ειρωνικό χαμόγελο. Του στρατιώτη που παρακολουθεί με προφανή ικανοποίηση, τον εξευτελισμό ενός ανθρώπου.



Το επόμενο στάδιο είναι η διαπόμπευση. Των όσων δεν εκπληρώνουν τα κριτήρια. Όσων δεν ταιριάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι του φαντασιακού ιδεότυπου.



Και η περιφορά τους μπροστά από τα αδηφάγο και αποκτηνωμένο πλήθος. Που συγκαλύπτει την ατομική του ευθύνη μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο.

Σφίχτηκε η καρδιά μου, ένιωσα αηδία. Διέκοψα για λίγο την ανάγνωση των φωτογραφιών και κατέφυγα στο εσωτερικό αίθριο του μουσείου για να πάρω μία ανάσα.

Κοίταξα κάτω τα βότσαλα. Ψιλόβρεχε έξω, έχουν αρχίσει και τα κρύα. Υγρές και γκρίζες οι πέτρες δεν αφήνουν να φυτρώσει τίποτα σε ετούτο εδώ το μέρος. 

Επέστρεψα στην έκθεση. Χάζεψα μερικές φωτογραφίες με στελέχη της Γκεστάπο να ποζάρουν γελαστά στη γερμανική ύπαιθρο. Διάβασα με προσοχή τις λεζάντες, τα ονόματα, τα κατορθώματα του καθενός. Άλλος κατέκαψε ανθρώπους, άλλος οδήγησε εκατοντάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλος συμμετείχε σε δολοφονικές επιθέσεις κατά αμάχων.

Αναρωτήθηκα πώς έφθασαν σε αυτές τις θέσεις όλοι αυτοί. Κάποιος τους ψήφισε  κάποιος τους ανέδειξε, κάποιος παρέλειψε να τους εγκαλέσει όταν άρχιζαν να εκφράζουν δημοσίως τον παραληρηματικό λόγο τους.



Ύστερα μελέτησα την ενότητα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι, δεν υπάρχει κάτι που δεν ήξευρα ή που δεν φανταζόμουν. Έχω άλλωστε επισκεφθεί το Νταχάου (το σχετικό ποστ, εδώ) και ποτέ δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Εντούτοις, κάθε φορά, τη νιώθω τη γροθιά στο στομάχι.



Ο πατέρας μου που τον έχει ζήσει τον πόλεμο, μου έχει πει ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν είχαν ιδέα περί στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δεν ήξευραν ούτε που οδηγούνταν όλοι όσοι συλλαμβάνονταν, ούτε βεβαίως γνώριζαν περί των φρικαλέων πειραμάτων, των βασανιστηρίων και των φούρνων. Όταν τελείωσε ο πόλεμος και γύρισαν γιομάτοι αγωνία οι όσοι επέζησαν από το Άουσβιτς και το Νταχάου, τότε μόνο αντιλήφθηκε ο κόσμος το μέγεθος του εγκλήματος. Τη συμφορά που προκάλεσε το μίσος.



Αυτός ο χάρτης δείχνει από που μεταφέρονταν συλληφθέντες προς το Άουσβιτς. Ναι, και από την Ελλάδα. Από τη Θεσσαλονίκη, τη Ρόδο, την Αθήνα, την Κέρκυρα και τα Γιάννενα.

Στην Ελλάδα, αφιερώνεται και μία πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα. Που περιλαμβάνει φωτογραφίες από τις θηριωδίες στα ελληνικά χωριά, από την πείνα κατά τη διάρκεια της κατοχής και από τον ηρωικό -ναι, ηρωικό- τρόπο που απέκρουσε η χώρα μας το φασισμό.

Ένας ολόκληρος τοίχος καλύπτεται με καρτέλες των εργαζόμενων στα Ες Ες και τη Γκεστάπο. Πολύχρωμες χαρτονένιες καρτέλες. Θα μπορούσε να είναι και ένα εικαστικό αποτέλεσμα, μία σύνθεση ενός μοντέρνου καλλιτέχνη. Αλλά είναι απλώς τα φαντάσματα που στοιχειώνουν ετούτο εδώ το μέρος.

Δυο-τρία πράγματα θέλω να σου δείξω ακόμη και θα σε αφήσω. Το πρώτο είναι αυτές οι φυσιογνωμίες. Είναι γυναίκες δεσμοφύλακες και νοσοκόμες που υπηρέτησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρατήρησε τη σκληρότητα και την απανθρωπιά στα βλέμματά τους. Από ένα σημείο και μετά, εάν αφήσεις να σε καταλάβει το μίσος, η όποια ηθική σου υπόσταση ακυρώνεται. Ένα κτήνος γίνεσαι.

Επίσης να σου δείξω αυτή τη φωτογραφία από τις δίκες που ακολούθησαν μετά το τέλος του πολέμου. Οι θαρραλέοι παλικαράδες κρύβουν τώρα τα πρόσωπά τους από το φωτογραφικό φακό. Αλλά δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς καταλαβαίνεις για τι ανθρωπάρια πρόκειται.

Και κάτι ακόμα που θα βρεις πολύ ενδιαφέρον. Σε αυτό το πλήθος όλοι χαιρετούν ναζιστικά.

Όλοι εκτός από έναν.

Και ίσως αυτός ο ένας, να σώζει κάπως τα προσχήματα για τους Γερμανούς που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν συνειδησιακά αυτή τη δυσβάσταχτη ιστορική ενοχή. Άλλοι είναι σε φάση άρνησης, άλλοι σε φάση αδιαφορίας, άλλοι ειλικρινώς ντρέπονται για τους μπαμπάδες ή τους παππούδες τους που συμμετείχαν σε αυτό το έγκλημα.

Ο βαρύς φθινοπωρινός ουρανός σκέπασε με θλίψη την πόλη. Βγήκα από το μουσείο συντετριμμένος. Αλλά εξαιρετικά σίγουρος. Ότι η ιστορική μνήμη είναι βαρύ καθήκον των λαών. Και ότι η υπευθυνότητα, η λογική και η ευθυκρισία δεν είναι καθόλου δεδομένες. Δυστυχώς, καθόλου δεδομένες.

Εάν είναι να υψώσεις στο μπαλκόνι σου τη σημαία μεθαύριο, ας ξεύρεις τουλάχιστον γιατί το κάμεις. Και ας το κάμεις για τους σωστούς λόγους.

πηγή 

Ο Mέγας Bασίλειος κι’ ο Παραμορφωμένος Xριστιανισμός

ή αλλιώς ο Κόντογλου για την πλάνη των "Μετα-πατερικών"

Κόντογλου Φώτης
Θέλω να μιλήσω για τον άγιο Bασίλειο, αλλά να μην πω τα συνηθισμένα που λένε όσοι γράφουνε γι' αυτόν τον αληθινά Mέγαν άγιο. Προπάντων κάποιοι θεολόγοι φραγκοδιαβασμένοι, που δεν τους ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου η αγιότητά του κ' η κατά Θεόν σοφία του, αλλά η "θύραθεν" σοφία του, η γνώση που είχε στα ελληνικά γράμματα, στη ρητορική και στάλλα εφήμερα και εξωτερικά στολίδια αυτής της βαθειάς ψυχής, λησμονώντας τι γράφει ο απόστολος Παύλος για την κοσμική σοφία, που τη λέγει "μωρίαν παρά τω Θεώ".
    Για τους τέτοιους, η φιλοσοφία είναι σεβαστή, μάλιστα περισσότερο από τη θρησκεία κι' ας θέλουνε να το κρύψουνε, η επιστήμη πιο πειστική από την πίστη, η αρχαιότης πιο σπουδαίο οικόσημο από τον Xριστιανισμό. Γι' αυτό, όλα τα μετράνε μ' αυτά τα μέτρα. H αξία των αγίων Πατέρων δεν έγκειται στην αγιότητά τους, αλλά στο κατά πόσον είναι δεινοί ρήτορες, δεινοί συζητηταί, δυνατοί στο μυαλό, μ' ένα σύντομον λόγο, κατά πόσον έχουνε όσα εκτιμούσε και εκτιμά η αμαρτωλή ανθρωπότητα κι' όσα είναι ή περιττά για το χριστιανό, ή βλαβερά, κατά το Eυαγγέλιο. Mα δεν πάει να λέγη το Eυαγγέλιο! Aυτοί οι διδάσκαλοι του λαού δεν ρωτάνε τίποτα, αυτοί τραβάνε το χαβά τους. Tον Παύλο, που είχε πη χίλιες φορές και κατά χίλιους τρόπους πως η γλωσσική επιτηδειότητα δηλ. η ρητορεία, είναι ψεύτικη και δεν τη θέλει ο Xριστός, αυτοί, σώνει και καλά, με το ζόρι, τον ανακηρύξανε "μέγαν ρήτορα", αυτόν που είπε λ.χ. "ου γαρ απέστειλέ με ο Xριστός βαπτίζειν, αλλ' ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Xριστού", και που γράφει στους Kολοσσαείς: "Bλέπετε (προσέξετε) μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Xριστόν". Aυτοί όμως που εξηγούνε στο λαό την Aγία Γραφή, είναι κουφοί και τυφλοί, ή κάνουνε πως δεν ακούνε και δεν βλέπουνε, κι' αυτόν που είπε πως η φιλοσοφία είναι "κενή απάτη", τον ανακηρύξανε μέγαν φιλόσοφον, στοχαστήν, τετραπέρατον εγκέφαλον "κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Xριστόν". Θέλουνε να τον κάνουνε "εφάμιλλον των αρχαίων φιλοσόφων οίτινες εδόξασαν την ανθρωπότητα", ώστε να έχη κι' ο Xριστιανισμός κάποιους μεγάλους νόας κι' όχι μοναχά τους πτωχούς τω πνεύματι, τα φτωχαδάκια, τους αγράμματους Aποστόλους, τους απλοϊκούς ασκητάδες, τους ευκολόπιστους μάρτυρες και αγίους. Tους τέτοιους ψευτοχριστιανούς τούς τρώγει η περηφάνια, η κοσμική ματαιοδοξία, επειδή είναι αυτοί που λέγει ο ίδιος ο Παύλος "εική φυσιούμενοι υπό του νοός της σαρκός αυτών", και "εν σαρκί όντες" και τα σαρκικά τιμώντες, θέλουν "Θεώ αρέσει". Tον Παύλο που είπε τον φοβερό τούτον λόγο "παν ό ουκ εκ πίστεως, αμαρτία εστίν" δηλ. "ό,τι δεν προέρχεται από την πίστη, είναι αμαρτία", με τη μικρόλογη διάνοιά τους, τον κατεβάσανε στα μέτρα τους, κάνοντάς τον λογοκόπο ρήτορα, φιλόσοφο, κοινωνιολόγο, πολιτικό, διοργανωτή, ψυχολόγο, παιδαγωγό, καιροσκόπο, επειδή αυτά καταλαβαίνουνε, κι' αυτά είναι οι πιο μεγάλοι τίτλοι που μπορούνε να φαντασθούνε. Mε πιο γερά λόγια και πιο καθαρά, ζωηρά και τρανταχτά, δεν μπορούσε να τους πη αυτά τα πράγματα κανένα στόμα, παρεκτός από τον Παύλο, και όμως δεν πήρανε χαμπάρι οι καινούριοι γραμματείς. Aς είναι τα λόγια του σαν σφυριά που κοπανάνε τα ξερά καύκαλά τους, εκείνοι: το γουδί το γουδοχέρι. Άκουσε πώς μιλά ο Παύλος για την αρχαία σοφία: "Eπειδή (γαρ) εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας (φιλοσοφίας) τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. Eπειδή και Iουδαίοι σημείον αιτούσι, και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Xριστόν εσταυρωμένον, Iουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν...". Λοιπόν, ιδού τι λέγει ο Παύλος και τι διδάσκουνε οι εξηγητές του Eυαγγελίου και του ίδιου του Παύλου, δηλαδή τη μεμωραμένη σοφία, που θεωρεί τη διδασκαλία του Xριστού μωρία.
    Δείχνω μεγάλη επιμονή σ' αυτό το ζήτημα, γιατί αυτοί που θέλουνε να νοθέψουνε το κατακάθαρο νερό του Eυαγγελίου, "το ύδωρ το ζων το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον", με τα βαλτόνερα της γνώσης και της αρχαίας φιλοσοφίας που πίνανε κείνον τον καιρό οι ταλαίπωροι άνθρωποι, "οι μη έχοντες ελπίδα", χωρίς να ξεδιψάσουνε, αυτοί λοιπόν οι τυφλοί οδηγοί στραβώνουνε τον κόσμο, και γίνουνται αιτία με τις θεωρίες τους να πέφτουνε οι νέοι στην απιστία, γιατί ψυχές που θρέφονται με την "κενή απάτη", πού θα καταντήσουνε παρά στην απιστία, ομολογημένη ή ανομολόγητη;
Όλα αυτά προέρχονται από τον παραμορφωμένο Xριστιανισμό που μαθαίνουν όσοι δασκαλεύονται στα πανεπιστήμια της Δύσης, που είναι η πατρίδα του ορθολογισμού και του ουμανισμού, κ' ύστερα τον φέρνουνε αυτό τον ορθολογιστικό Xριστιανισμό σ' εμάς. Γιατί έχουμε την κατάρα να μαθαίνουνε όλα τα δικά μας από τους ξένους, ακόμα και την αρχαία γλώσσα.
    Γυρίζω πάλι στον Παύλο, για να πάρω απ' αυτόν κι' άλλα θεόπνευστα λόγια που βγάζουνε ψεύτες αυτούς τους φραγκοσπουδασμένους ουμανίστες ψευτοχριστιανούς. Kαι παίρνω όλο λόγια του Παύλου, γιατί σ' αυτόν τον άγιο φανερώνουνε την περισσότερη εκτίμησή τους, επειδή, με τα μέτρα που τον κρίνουνε, βρίσκουνε σ' αυτόν περισσότερη εγκόσμια γνώση, κοινωνική δραστηριότητα, ρητορική δεινότητα, μεθοδικότητα, ψυχολογική cξύτητα, κι' ένα σωρό άλλα τέτοια που τα εκτιμούνε πολύ, χωρίς να μπορούνε να δούνε οι θεότυφλοι πως ο Παύλος είναι ο μεγαλύτερος και σφοδρότερος εχθρός και κατακριτής της στραβής αντίληψης που έχουνε για τη χριστιανική θρησκεία.
    Γράφει λοιπόν ο θεόγλωσσος Παύλος και ρωτά: "Πού σοφός; Πού γραμματεύς; Πού συζητητής του αιώνος τούτου; (δηλ. της κοσμικής σοφίας). Oυχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;" Σαν να λέγη: "Ποιος από τους σοφούς του κόσμου τούτου, από τους φιλοσόφους και τους δεινούς συζητητάς, με τη διαλεκτική τους, θα μπορέση να συζητήση, ή καν να καταλάβη αυτά που λέμε εμείς οι μωροί, εμείς που δεν γνωρίζουμε τα μαστορικά γυρίσματα της διαλεκτικής, εμείς οι απαίδευτοι ανατολίτες, κι' όχι κατά βάθος εμείς, αλλά αυτά που λέγει το Πνεύμα το Άγιον με το στόμα μας;"
    Kαι παρακάτω γράφει: "Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων". Ποιοι είναι οι άρχοντες του αιώνος τούτου, οι καταργούμενοι, παρά οι φιλόσοφοι κ' οι ρήτορες κ' οι άλλοι λογής-λογής μαστόροι της κοσμικής λογοτεχνίας, που τα σκοτεινά φώτα τους, λένε οι τυφλοί διδάσκαλοι του λαού πως χρειάζονται στο χριστιανό, σαν να μην τους φθάνη το φως του Eυαγγελίου, που λέγει "αν το φως που έχουνε μέσα τους (οι τέτοιοι) είναι σκοτάδι, το σκοτάδι τους πόσο πρέπει να είναι;"
    Λοιπόν, κατά το πνεύμα "του αιώνος τούτου του καταργουμένου" εορτάζουνε και δοξάζουνε και τον άγιον Bασίλειον, όχι σαν άγιον και αγωνιστή της αληθινής θρησκείας, αλλά σαν συγγραφέα "καλλιεπών συγγραμμάτων", "σοφόν ηθικολόγον και παιδαγωγόν, λάτρην της ελληνικής σοφίας".
    Aλλά πόσο σύμφωνος είναι ο άγιος με κείνους που τον δοξάζουνε για την ελληνομάθειά του και για την εκτίμηση που είχε στην αρχαία σοφία, το φανερώνουνε τα παρακάτω λόγια από μια επιστολή που έγραψε στον Eυστάθιο επίσκοπο Σεβαστείας:
    "Eγώ, γράφει, αφού ξόδεψα πολύν καιρόν στα μάταια πράγματα, κι' αφού όλη σχεδόν τη νεότητά μου τη χάλασα με το να κοπιάζω για πράγματα ανώφελα (αδιαφόρετα), καταγινόμενος να μελετώ τα μαθήματα της "παρά του Θεού μωρανθείσης σοφίας", επειδή κάποτε ξύπνησα σαν να κοιμόμουνα σε βαθύν ύπνο, και άνοιξα τα μάτια μου στο θαυμαστό φως της αληθείας του Eυαγγελίου κ' είδα καλά πως ήτανε άχρηστη "η σοφία των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων", αφού έκλαψα πολύ για την ελεεινή ζωή μου, παρακαλούσα το Θεό να με χειροκρατήση για να φωτισθώ στα δόγματα της ευσέβειας. Kαι πριν απ' όλα προσπάθησα να αποκτήσω κάποια ηθική διόρθωση, επειδή είχε πάθει μεγάλη διαστροφή η ψυχή μου από τη συναναστροφή μου με τους κακούς ανθρώπους. Διάβασα λοιπόν το Eυαγγέλιο, και σαν είδα πως εκεί μέσα είναι γραμμένο πως συντείνει πολύ στη σωτηρία του ανθρώπου το να πουλήση τα υπάρχοντά του και να τα μοιράση στους φτωχούς αδελφούς του και να ζη χωρίς να φροντίζη καθόλου για τούτη τη ζωή, και να μην προσηλώνεται η ψυχή στα επίγεια από καμμιά συμπάθεια, παρακαλούσα να εύρω κάποιον από τους αδελφούς που να διάλεξε αυτόν το δρόμο στη ζωή του, ώστε, μαζί μ' αυτόν, να ταξιδέψω και να περάσω τούτη την περαστική φουρτούνα της ζωής".
    Aλλά ποιος δίνει σημασία σ' αυτά που λέγει ο Mέγας Bασίλειος; Hμείς κάναμε ένα δικό μας Xριστιανισμό, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Xριστιανισμό, όπως λέγει ο μεγάλος Iεροεξεταστής του Nτοστογιέφσκη, γιατί ο Xριστιανισμός που δίδαξε ο Xριστός είναι ανεφάρμοστος, απάνθρωπος. Eμείς, αντί ν' ανέβουμε προς τον Xριστό, που λέγει "εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εμένα", τον κατεβάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς, και κάναμε ένα Xριστιανισμό σύμφωνο με τις αδυναμίες μας, με τα πάθη μας, με τις κοσμικές φιλοδοξίες μας, και δώσαμε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιμούμε και που θαυμάζει η υλοφροσύνη μας, τους κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήμονες κ.λπ. O μεγάλος Iεροεξεταστής, σαν πήγανε μπροστά του τον Xριστό (που πρόσταξε να τον πιάσουνε, επειδή ξανακατέβηκε στη γη και τον ακολουθούσε ο κόσμος), του είπε: "Tον καιρό που ήρθες στον κόσμο έφερες στους ανθρώπους μια θρησκεία σκληρή, ανεφάρμοστη, απάνθρωπη. Eμείς την κάναμε βολική, ανθρωπινή. Tι ξαναήρθες να κάνης πάλι στον κόσμο; Nα μας τη χαλάσης, μόλις τη βάλαμε στο δρόμο; Γι' αυτό, θα διατάξω να σε κάψουνε εν ονόματί σου, σαν αιρετικόν".
    O βολικός, ο ανθρωπινός Xριστιανισμός, αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι η συχαμερή παραμόρφωση που έπαθε το Eυαγγέλιο από την πονηρή υλοφροσύνη της σαρκός.

(από το Γίγαντες ταπεινοί, Aκρίτας 2000) 
πηγή 

Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υποφέρεις . Να, βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία).Εμείς γρήγορα θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Κι αν έχει πάθει ανακοπή καρδιάς; Τι κι αν είναι μεθυσμένος. Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ' ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι. Εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να ζούμε όχι λέγοντας: "Δώσε μου", αλλά "πάρε από εμένα". Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.

PYOTR MAMONOV - Ρώσσος Ηθοποιός.

ΜΜΕ: Ενημέρωση ή απόβλάκωση και φανατισμός;

3 Δεκεμβρίου: Ήταν η παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, όμως αυτό το θέμα δεν επρόκειτο να "παίξει" στα δελτία ειδήσεων. Δεν "πουλάει" αρκετά. Τα ΜΜΕ το γνωρίζουν και το αποκρύπτουν σκόπιμα.

Αντίθετα το θέμα της άδειας του Ν.Ρωμανού παίζει και θα συνεχίσει να απασχολεί τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και τον Τύπο ασταμάτητα.

Με όλο τον σεβασμό προς όλους,και έχοντας ως γράφουσα την ευθύνη για την ανάρτηση πιστεύω πως οι πραγματικοί ήρωες της ζωής, ως γνήσιοι μαχητές αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και δύναμη -και όχι χρησιμοποιώντας εγκληματικές ενέργειες ή εκβιασμούς απέναντι στην δικαιοσύνη, όπως ο Ρωμανός-, τα προβλήματα που τους παρουσιάζονται καθημερινά.

Και αυτά τα άτομα θαυμάζω πραγματικά και είναι άξια επαίνου!

Δεν το λέω επειδή έχω μια αναπηρία, όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν τι άνθρωπος είμαι, αλλά επειδή έχω δει ΑΠΕΙΡΕΣ αναρτήσεις για τον "ήρωα των ημερών" Ν.Ρωμανό και ελάχιστες για τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΑΜΕΑ, και γι'αυτό αναρωτιέμαι:

• Μήπως το θέμα του Ρωμανού είναι μια (καλή;) ευκαιρία να ξεφύγουμε-ξεσπάσουμε από τα καθημερινά μας προβλήματα;
• Μήπως όλη αυτή η τηλεοπτική ηρωοποίηση του Ρωμανού αποσκοπεί στην χειραγώγηση του κόσμου και σε έξαρση επεισοδίων στην Αθήνα στην επέτειο του Γρηγορόπουλου;
• Γιατί η νομοθεσία πρέπει να προσαρμόζεται στα μέτρα ενός εγκληματία και όχι να εφαρμόζεται, όπως ορίζεται στον κώδικα και ισχύει για όλους;
• Ο καθένας μας δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, εφόσον είναι ενήλικας;

Λυπάμαι που χαλάω την "αγωνιστική" διάθεση πολλών, αλλά έχω την αίσθηση, πως μέσα στα τόσα πολύ σοβαρά προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουμε όλοι μας χάνουμε το μέτρο και κοιτάμε το δέντρο, αντί να εστιάζουμε στο δάσος.

Ευγενία Κιλέτση
Δικηγόρος - Διαμεσολαβήτρια ΙΚΔΘ

Υ.Γ. Κάθε άποψη είναι σεβαστή και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί μαζί μου.
Καλές γιορτές σε όλους σας!!!
πηγή 

Θαύματα του Αγίου Νικολάου κατά τον εικοστό αιώνα!

 

1) Θαύμα σε αγιορείτικο μοναστήρι
«Τι κάνετε»; ρώτησε ο άγνωστος ιερέας. Μόνο αυτό το αλεύρι σας έμεινε;
Οι πατέρες του αθωνικού μοναστηριού απάντησαν ότι μόνο αυτό το αλεύρι τους είχε μείνει και δεν μπορούσαν να αγοράσουν άλλο εξαιτίας της γερμανικής κατοχής. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η μονή για να επιβιώσει χρειαζόνταν δέκα χλιάδες οκάδες τον χρόνο και εκείνοι δεν μπορούσαν να αγοράσουν ούτε μία οκά.

Ο άγνωστος ιερές πήρε λίγο αλεύρι το ευλόγησε και το έριξε πάνω στο υπόλοιπο αλεύρι.Ευλόγησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,το μοναστήρι, την θάλασσα και ετοιμάστηκε να φύγει…
-«Από πού έρχεσαι»;τον ρώτησαν οι πατέρες.«Κάθησε μαζί μας να φας λίγο ψωμί με ελιές»
-«Έρχομαι από πολύ μακριά,από τα Μύρα της Λυκίας»απάντησε και απομακρύνθηκε.
Τελικά οι 150 οκάδες που είχε ευλογήσει ο άγιος έφτασαν για μισό χρόνο,από τον Δεκέμβριο όταν ο Άγιος Νικόλαος εμφανίστηκε στο μοναστήρι μέχρι τον Ιουλιο όταν βγήκε η νέα σοδειά.

2) Ο Άγ.Νικόλαος σώζει θαυματουργικά έναν Κινέζο
Στην Κίνα πριν ανεβούν στην εξουσία οι Κινέζοι,υπήρχε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Χάρπιν μία εικόνα του Αγίου Νικολάου την οποία είχαν τοποθετήσει Ρώσοι μετανάστες.Την σέβονταν ακόμη και οι μη-ορθόδοξοι Κινέζοι
Μία ημέρα ήρθε στον σταθμό ένας βρεγμένος Κινέζος ο οποίος είχε πέσει στα γόνατα ευχαριστώντας τον Άγιο Νικόλαο στα κινέζικα.
Αυτός μία ημέρα κατά την διάρκεια του χειμώνα προσπάθησε να διασχίσει τον Σάνγκαρι ποταμό.Αυτός ο ποταμός περνάει μέσα από το Χάρπιν και τον χειμώνα παγώνει.Όπως προχωρούσε βιαστικός.ο πάγος έσπασε και βρέθηκε κάτω από τον πάγο.Όπως βυθιζόνταν θυμήθηκε την εικόνα του σιδηροδρομικού σταθμού και φώναξε:«Γέρε άνθρωπε από τον σιδηροδρομικό σταθμό,βοήθησε με»!
Μετά έχασε τις αισθήσεις και γλίστρησε κάτω από τον πάγο.Ο θάνατος φαινόνταν βέβαιος
Το επόμενο πράγμαα που θυμάται είναι ότι βρέθηκε στην όχθη του ποταμού!Το δέρμα του ήταν παγωμένο.Όσο πιο γρήγορα μπορούσε έτρεξε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό και έπεσε μπροστά στην εικόνα ευχαριστώντας τον Άγιο ιεράρχη Νικόλαο για την θαυματουργική του επέμβαση

3) Η εικόνα του Κρεμλίνου που χάθηκε και ξαναεμφανίστηκε
Ένας από τους είκοσι πύργους του Κρεμλίνου στην Μόσχα είναι ο πύργος του Αγίου Νικολάου και μία από τις εισόδους του Κρεμλίνου ο οποίος χτίστηκε το 1492.Από τον 16 αιώνα η εικόνα του Αγιόυ Νικολάου Μοζάινσκ κόσμει τον πύργο.
Red brick Gothic tower with spire
Υπο το βλέμμα του Αγίου έγιναν οι παρελάσεις και οι στέψεις των τσάρων στο Κρεμλίνο για 500 χρόνια.
Το 1812 ο Ναπολέων έβαλε φωτιά στο Κρεμλίνο.Ο πύργος του Αγίου Νικολάου ανατινάχθηκε και όλο το πάνω μέρος κατάρρευσε.Η εικόνα όμως κατα θαυματουργικό τρόπο σώθηκε.
Το 1916 ο πύργος ξαναφτιάχθηκε με κάποιες προσθήκες.
Κατά την Οκτωβριανή επανάσταση η πύλη και ο πύργος του Αγίου Νικολάου Μοζάινσκ δέχθηκε επίθεση με εκρηκτικά,ριπές πολυβόλου και χειροβομβίδες.Μία εικόνα ενός αγγέλου από την άλλη μεριά καταστράφηκε.Η εικόνα του Αγίου όμως-παρά τις τρύπες από τις σφαίρες διασώθηκε για δεύτερη φορά!Οι μπολσεβίκοι σκέπασαν την εικόνα με ένα κόκκινο ύφασμα μακρυά από τα βλέματα των πιστών.Το ύφασμα όμως κομματιάστηκε και οι Μοσχοβίτες μπορούσαν πάλι να δουν την εικόνα. Τον Μάιο του 1918(σ.σ.9 Μαίου εορτή της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Νικολάου)ο πατριάρχης Τύχωνας ζήτησε η λιτανεία να περάσει από την Κόκκινη Πλατεία όπου έγινε δέηση κάτω από την εικόνα του Αγίου.Ο Κόκκινος Στρατός διέλυσε την συγκέντρωση με πυροβολισμούς.
Το 1934 η εικόνα εξαφανίστηκε,όλοι πίστευαν ότι κατά διαταγή του Στάλιν η εικόνα είχε καταστραφεί.
Οι αναστηλωτικές εργασίες του 2010 όμως διεψευσαν αυτήν την εκδοχή.Η εικόνα βρέθηκε!
Οι εργάτες που είχαν ανεβεί για να καταστρέψουν την εικόνα-με κίνδυνο της ζωής τους-δεν την κατέστρεψαν αλλά την σκέπασαν με ένα μεταλλικό κάγκελο και ένα μεταλλικό δίχτυ.Η απόσταση του από τον σοβά ήταν δέκα εκατοστά και έτσι μπορούσε να »αναπνέει».Την μεταλλική πλάκα την έβαψαν με μπογιά.
Η εικόνα ανακαινίστηκε και τα αποκαλυπτήρια της έγιναν στις 15/28 Αυγούστου 2010 παρουσία του προεδρου Μεντβέντεβ./πηγή

4) Ο Άγ.Νικόλαος θεραπεύει μουσουλμάνα
Μιά μουσουλμάνα από την Ρωσική Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν,η οποία επί 14 χρόνια υποβάλονταν σε εξετάσεις και θεραπείες για να μείνει έγκυος,το κατάφερε αφού προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου.
»Είμαι μουσουλμάνα,αλλά για κάποιον λόγο πιστεύω ότι η εικόνα με βοήθησε»δήλωσε η ευτυχισμενη μητέρα στην Komsomolskaya Pravda.
Οι φίλοι της, την συμβουλευσαν να πάει στην εκκλησία:Ο γάμος της είχε αποτύχει ενώ η διάγνωση ήταν σαν μία μαχαιριά για την οικογένειά της-η ασθένειά της δεν θα της επέτρεπε να γεννήσει.
Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σε μία εκκλησία,ήταν λίγο φοβισμένη και δεν ήξερε πώς να προσευχηθεί.
Οι ενορίτες την ενθάρρυναν λέγοντάς της να προσευχηθεί από την» καρδιά της».
Τότε προσευχήθηκε λέγοντας»Νικόλαε θαυματουργέ βοήθησέ με να απόκτήσω έναν γιό»και άφησε μία χρυσή αλυσίδα δίπλα στην εικόνα.
Μετά από έναν μήνα έμεινε έγκυος και τελικά γέννησε ένα υγιέστατο μωράκι!/πηγή

5) Συγκλονιστικό θαύμα του Αγ.Νικολάου στο Κίεβο το 1920
Στα μέσα της δεκαετίας του’40 βρέθηκα στο Μόναχο,στην Δυτ.Γερμανία.Η πόλη ήταν ακόμη ερειπωμένη από τον πόλεμο και δεν είχα που να μείνω.Τελικά βρέθηκε ο «Καλός Σαμαρείτης»κάποια δωμάτια που ανήκαν στην εκκλησία.Εκεί βρήκα και έναν κύριο γύρω στα 40-45 και συστηθήκαμε.Έπρεπε να κοιμηθούμε πάνω σε κάτι σανίδες και καρέκλες και για να περάσει η ώρα μας αρχίσαμε να συζητάμε.Σε μία στιγμή μου λέει
»Έχεις ακούσει για το θαύμα του Αγίου Νικολάου στο Κίεβο την δεκαετία του ’20»;
Εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα και τότε άρχισε να μου διηγείται τα παρακάτω:
«Στο Κίεβο,στο Πόντολ(στο βόρειο τμήμα της πόλης)ζούσε μία χήρα με τον γιό της και την θυγατέρα της.Αυτή η γυναίκα προσευχόνταν συχνά μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου και ζητούσε την βοήθειά του σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις.Τελικά ο γιός της έγινε αξιωματικός.
Οι αναταραχές και οι αλλαγές στην διακυβέρνηση της πόλης(Λευκοί,Κόκκινοι κ.τ.λ.)είχαν ως αποτέλεσμα οι πρώην αξιωματικοί να συλληφθούν.Αμέσως η αδελφή του έτρεξε στις »γνωριμίες» τους,για να τον ελευθερώσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.Η ηλικιωμένη γυναίκα γρήγορα έτρεξε στον Άγιο Νικόλαο και προσευχήθηκε για πολλή ώρα..Όταν γύρισε στο σπίτι της είχε την εσωτερική πληροφορία ότι όλα θα πάνε καλά.Καθισε να πίει ένα τσάι όταν η κόρη της της είπε ότι ο αδελφός τη είχε εξαφανιστεί!
Κατά το χάραμα της επομένης ημέρας ο γιός της γύρισε.Ήταν πεινασμένος,χτυπημένος και βρώμικος.
Άρχισε να διηγείται πως μετέφεραν όλους τους κρατουμένους αξιωματικούς έξω από την πόλη στην Πετσέρσκα προς την μεριά της Λαύρας των Σπηλαίων.
Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας κοντός ηλικιωμένος άντρας.Πλησίασε τον διοικητή και τον ρώτησε »Πού τους πάτε»;
Στο »Ντουκχόνιν»απάντησε αυτός υπονοώντας τον τόπο όπου θα τους εκτελούσαν.»Φύγε τώρα γέρο»φώναξε.Ο ηλικιωμένος άντρας κινήθηκε να φύγει πλησίασε όμως την γιό της χήρας και τον πήρε από το χέρι λέγοντας:«Αυτον δεν θα τον πάρεις,τον γνωρίζω»!
Ο διοικητής και οι φρουροί δεν είπαν λέξη και ούτε τον εμπόδισαν!Αφού προχώρησαν είπε στον νεαρό»Πήγαινε τώρα στην μάνα σου»και εξαφανίστηκε.
Η χήρα αμέσως πήγε να ευχαριστήσει τον Άγιο Νικόλαο.Ο γιός δεν ήθελε να κάνει τίποτα άλλο από το να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί.Η μητέρα του όμως τον πήρε μαζί του.Είχε πάει και άλλες φορές αλλά ήταν αδιάφορος,όταν βρέθηκαν μπροστά στην εικόνα. Ο γιος χλώμιασε και άρχισε να τρέμει,λέγοντας:«Αγαπημένη μητέρα,αυτός είναι ο ηλικιωμένος άντρας που με οδήγησε στην ελευθερία…»!
Ποιός άραγε ήταν αυτός ο κύριος που μου διηγήθηκε με τόσες λεπτομέρειες το θαύμα;

6) Η εικόνα που εμφανίστηκε μόνη της

Στην επαρχία του Ταμπώφ μία οικογένεια αγόρασε ένα παλιό εγκαταλελειμένο σπίτι.Καθώς το κτίριο ήταν ερειπωμένο,μία παλιά πόρτα την έριξαν κάτω από ένα υπόστεγο.
Μία βροχερή ημέρα η κόρη βγήκε στον κήπο και είδε μια εικόνα πάνω στην πόρτα!Άφού την προσκύνησε πήγε στο σπίτι της χαρούμενη λέγοντας:«Έγινε θαύμα!Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός εμφανίστηκε!
Γρήγορα πήραν την εικόνα στην εκκλησία του Σέχμαν.
όταν την είδε ο επίσκοπος του Ταμπώφ,είπε:«Ναι,πρόκειται για ένα θαύμα.Δεν γνωρίζαμε τίποτα για αυτή την εικόνα και ξαφνικά αποκαλύφθηκε.Αποκαλύφθηκε για να μας θυμίσει ότι γλύτωσε από τους φοβερούς διωγμούς»
Πολλοί πιστοί έρχονται για να προσκυνήσουν την εικόνα η οποία μέρα με την μέρα γίνεται πιο φωτεινή.
Ένας συντηρητής ταυτοποίησε την εικόνα- η οποία ήταν καλυμμένη από ένα χοντρό στρώμα μπογιάς-ως εικόνα της μοσχοβίτικης σχολής του 19ου αιώνα.
πηγή

7) Η εικόνα του Αγίου Νικολάου που μυρόβλησε

Τον Αύγουστο του 2006 μία εικόνα του Αγίου Νικολάου,στο Ντόνετσκ της Ουκρανίας. δάκρυσε.Μεγάλες σταγόνες μύρου έτρεχαν από τα μάτια του για μία εβδομάδα.Αυτό συνέβη τρεις μήνες πριν ένα αεροπλάνο με 159 επιβατες συντριβεί κοντα στο Ντόνετσκ./πηγή

8) Κάποιος χτυπάει το τζάμι…!
Το παρακάτω θαύμα συνέβη στις αρχές του πολέμου στο Μπαλασίχ,μια μικρή πόλη κοντά στη Μόσχα.
Η οικογένεια Σολοβίεβ είχε τέσσερα παιδιά.Η μητέρα ήταν ετοιμοθάνατη.Η δεκάχρονη κόρη της η Παρασκευή,στεκόνταν στο τζάμι και έκλαιγε.Ξαφνικά άκουσε έναν ήχο στο τζάμι.Σκούπισε με το δάκτυλο το παγωμένο τζάμι και είδε έναν ηλικιωμένο ο οποίος είχε στον ώμο του μία κορδέλα.Της είπε:«Κοριτσάκι μην κλαις,η μαμά σου δεν θα πεθάνει!»
Η Παρασκευή ησύχασε και πήγε να διηγηθεί στους γείτονες το γεγονός
-Η μαμά μου δεν θα πεθάνει.Μου το είπε ένας γέρος
-Ποιός γέρος;
-Εκείνος που χτύπησε το τζάμι μας.Είχε και μία κορδέλα στον ώμο.Μου είπε ότι η μαμά δεν θα πεθάνει.
Της έδειξαν κάποιες εικόνες.Σε μία από αυτές αναγνώρισε τον Αγιο Νικόλαο ο οποίος απεικονίζονταν με το ωμοφόριο και κρατώντας το Ευαγγέλιο,/πηγή

10) Το θαύμα της παλιάς εικόνας

20 Σεπτεμβρίου 2011
Ένα ασυνήθιστο φαινόμενο συνέβη στο χωριό Ρασσίβκα της περιοχής Πολτάβα της Ουκρανίας: τα πρόσωπα του Χριστού και του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν στα δισκία μετά τη μετακίνησή τους από καμένο τόπο στο σπίτι.
Πριν από τον πόλεμο, το αγροκτημά μας μας ανήκε στον ιερέα. Το παλιό σπίτι βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, έπρεπε να χτίσουμε ένα νέο σπίτι. Περίπου πριν από πέντε χρόνια κάηκε και το υπόστεγο του ιερέα. Όταν αρχίσαμε να αποσυναρμολογούμε τα συντρίμμια μετά την πυρκαγιά, βρέθηκαν δύο μικρές πλάκες, με μέγεθος μιας φωτογραφίας 10 x 15. Μας εξέπληξε πολύ το γεγονός ότι δεν κάηκαν. Ο γαμπρός μου αποφάσισε να μην τις πετάξει», – είπε η ογδοντοπεντάχρονη Μαρία Nεφορτούνα.
Τώρα, στο σπίτι της οι συχωριανοι πάνε όπως στην εκκλησία για να προσκυνήσουν τις εικόνες, γράφει η εφημερίδα «KomsomolskayaPravda».
Με τη σειρά του, ο γαμπρός της νοικοκυράς, Βασίλειος Μπουχάνενκο, είπε – «αρχικά ήταν αδύνατο να δει κανείς κάτι στις σανιδίτσες, ήταν θαμπές, είχαν κιτρινωπό χρώμα, και ήταν αρκετά χτυπημένες από το δερμιστή».
Τις εικόνες μετέφεραν στη θερινή κουζίνα και τις ξέχασαν μέχρι ότου τις βρήκαν τα εγγόνια και άρχισαν να παίζουν μ’αυτές.
«Βλέποντάς το, πήρα μια σανιδίτσα στα χέρια και αιφνιδιάστηκα ! πάνω σ’αυτή φάνηκε το πρόσωπο ενός αγίου. Την πήρα στην εκκλησία, την αγίασα, και στη συνέχεια την τοποθέτησα στην πιο περίοπτη θέση του σπιτιού, δίπλα σε οικογενειακές φωτογραφίες. Δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι αυτή είναι εικόνα. Σε λίγους μήνες πάνω της φάνηκαν το πρόσωπο,τα χέρια του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού ακόμα και λεπτομέρειες της ένδυσης. Μερικές λεπτομέρειες φάνηκαν μόλις σε μια εβδομάδα» – δήλωσε ο Β. Μπουχάνενκο.
Από την πλευρά του ο προϊστάμενος της εκκλησίας στο Ρασσίβκα, πατέρας Μπογκντάν, διηγήθηκε ότι «η εμφάνιση αυτών των εικόνων», έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια του.
«Θυμάμαι καλά πόσο θαμπή ήταν η εικόνα του Αγίου Νικολάου, όταν αγιάσαμε αυτόν τον πίνακα, και πόσο σαφής είναι τώρα. Απλά φωτίζεται! Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έγινε θαύμα. Να πλυθούν ή να καθαριστούν οι παλιές εικόνες είναι αδύνατο. Αυτά τα πειράματα δεν περνούν μ’αυτές. Είτε ανανεώνονται είτε όχι. Είναι το θέλημα του Θεού σε όλα. Μεγάλο ρόλο παίζει η ατμόσφαιρα στο σπίτι και η πίστη των ανθρώπων που μένουν εκεί »-είπε ο ιερέας.

πηγή 

Για να σωθεί μαγιά δασκάλων...

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Γεννήθηκα το 1887 στον Πειραιά, οι γονείς μου κατάγονταν από τη Χίο. Η μητέρα του αείμνηστου Πορφύρα και η δικιά μου ήταν αδελφάδες, το γένος Συριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές τις πέρασα στον Πειραιά. Κι όποιος ξέρεις τι σημασία έχει γιά τον νέο η παρουσία στην κριτική τούτη ηλικία ενός προσώπου, σαν τον λαμπρόν εκείνο παιδαγωγό, που θύμιζε αρχαίον Έλληνα, τον αείμνηστο Ιάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οι μαθητές του φυλάγουν σ’ όλη τους τη ζωή, μέσα στην καρδιά τους, τη μνήμη της μορφής του». (Δ.Πικιώνη «Κείμενα», έκδ. «Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας», σελ. 23). Ξεκίνησα να διαβάζω κάποια αυτοβιογραφικά σημειώματα του Π.Πικιώνη, του μεγάλου Έλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο την τελευταία πρόταση του προοιμίου του. Κράτησε στα φυλλοκάρδια του, ολοζωής, την μνήμη της μορφής του δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα. Πόσες φορές σε βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ακριβών» ανθρώπων, δεν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Ευτύχησε να μαθητεύσει κοντά στον...». «Ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους... τον ενέπνευσε την αγάπη για τα γράμματα». Όσο κρατούσε η Παιδεία σ’ αυτόν τον τόπο, σχολείο και παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τα πάντα δορυφορούσαν τον δάσκαλο. «Καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί», απροσπέλαστος ο λόγος του αγίου Γρηγορίου του θεολόγου. Χαρακτηριστικό το ακόλουθο παράδειγμα, που δείχνει το πόσο σημαντικό και ουσιαστικό θεωρούσαν οι Ρωμηοί (Βυζαντινοί) πρόγονοί μας το αξίωμα του δασκάλου.

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842μ.Χ.) διδάσκει στην Κωνσταντινούπολη ο περίφημος Λέων ο μαθηματικός ή φιλόσοφος. Η φήμη του Λέοντος είχε εξαπλωθεί «επί πτερύγων ανέμων», είχε φτάσει ως το χαλιφάτο της Βαγδάτης. Ο χαλίφης Μαμούν τον ζήτησε επίσημα από τον
αυτοκράτορα Λέοντα, έστω και ως μετακλητό, προσφέροντας ένα τεράστιο ποσό. Ο Θεόφιλος αποβλέποντας στο γόητρο της αυτοκρατορίας, αλλά και εκτιμώντας την αξία του δασκάλου, αρνήθηκε. Αξίζει να παραθέσουμε αποσπάσματα από τον επιστολικό διάλογο των δύο ηγετών, όπως τον διέσωσε ο «Συνεχιστής Θεοφάνους». Γράφει ο χαλίφης: «Αξιώ το όν έχεις επί φιλοσοφία και ταις άλλαις επιστήμαις περιβόητον άνδρα βραχύν τινά χρόνον εξαποστείλαι...». Απαντά ο Θεόφιλος: «...άλογον το οικείον δούναι ετέροις καλόν και την των όντων γνώσιν έκδοτον ποιήσαι τοις έθνεσι, δι’ ής το των Ρωμαίων γένος θαυμάζεται τε και τιμάται παρά πάσι». Με λίγα λόγια, είναι ανοησία να ξεπουλήσεις στα έθνη, αυτό γιά το οποίο θαυμάζεται το γένος σου, δηλαδή, ο έξοχος διάκονος της όντως Παιδείας. (Από το βιβλίο του Γ.Τσαμπή «Η Παιδεία στο Βυζάντιο», εκδ. Γρηγόρη, σελ. 54). Το παραπάνω, νομίζω, εξηγεί και το χιλιόχρονον της ενδόξου αυτοκρατορίας μας. «Κάλλιο γνώση, παρά γρόσι», όπως έλεγαν και οι εν αιχμαλωσία πρόγονοί μας. Και είναι γεγονός αναντίρρητο πως φτάσαμε στην αγιασμένη Επανάσταση γιατί «η ψυχή του Γένους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν. Διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (Του ακαδημαϊκού Σ.Μενάρδου, που περιέχεται στο βιβλίο του αρχιμ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», σελ. 181).

Ο οξυδερκής και διορατικός Ιωάννης Καποδίστριας είχε συλλάβει εναργέστατα την σημασία της αποστολής του δασκάλου, αλλά και τις ολέθριες συνέπειες της αποκοπής του λειτουργήματος από την ελληνική παράδοση. Γράφει σε επιστολή του προς τον Μισαήλ Αποστολίδη, λίγο πριν αναλάβει την μαρτυρική διακυβέρνηση της νεκραστημένης πατρίδας: «...αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδας και η διακυβέρνησίς της αδύνατη». (Ιω. Τσάγκα, «Η Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή στο εκπαιδευτικό έργο του Ιω. Καποδίστρια», εκδ. «Κυριακίδη», σελ. 151).

Είναι γεγονός ότι αυτός ο τύπος του δασκάλου, που έβλεπε τον εαυτό του θεματοφύλακα της παράδοσης και μετέδιδε την φλόγα της ψυχής του- ίσως με πολλή ρητορική-αλλά με εντιμότητα και ευθύνη, επιβίωσε ως τα χρόνια περίπου της μεταπολίτευσης. Μέχρι τότε ο δάσκαλος δίδασκε και μιλούσε για πίστη, γλώσσα και πατρίδα, βουτούσε στο κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού και μόρφωνε γενιές Ελλήνων με τα «καλούδια», τα τιμαλφή του Γένους. Αυτόν όμως τον λόγιο δάσκαλο τον ειρωνεύτηκε, τον πολέμησε και τον κλόνισε στην ψυχή του έθνους η λεγόμενη προοδευτική διανόηση που ή μας ήρθε από τα «φωτισμένα έθνη της Εσπερίας» ή ξεπήδησε από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου. (Η γενιά του Πολυτεχνείου).

Περιφρονώντας πλήρως την παράδοση του τόπου μας, την οποία ταύτισαν με τα «ελληνοχριστιανικά» ιδεολογήματα της δικτατορίας, άγευστοι του μεγαλείου της και ανίκανοι να αντιληφθούν την στρέβλωση που προηγήθηκε, επέπεσαν, ως όρνεα, και την κατασυκοφάντησαν. Φρόντισαν βεβαίως να αναρριχηθούν σε ακαδημαϊκές έδρες, για να ροκανίζουν τα προγράμματα της ΕΟΚ, ανεμίζοντας το ακαταγώνιστο διαπιστευτήριο του δήθεν προοδευτισμού τους: παράδοση, πίστη, πατρίδα, γλώσσα-στην αρτιμελή μορφή της, το λεγόμενο πολυτονικό-ίσον συντήρηση, σκοταδισμός, χουντικά κατάλοιπα, το όλον καρυκευμένο με την εύηχη, την «ευγενή τύφλωσιν», που βαφτίστηκε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Αποτέλεσμα στις σχολές, που φοιτούν οι αυριανοί δάσκαλοι και καθηγητές, να κυριαρχεί όλος αυτός ο εθνομηδενιστικός εσμός, πράγμα που ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη τις καταστρεπτικές του συνέπειες. Οι δάσκαλοι που αποφοιτούν τα τελευταία χρόνια από τα παιδαγωγικά τμήματα, όχι μόνο δεν «μορφώθηκαν εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας», αλλά αυτό το ήθος και αυτόν τον «χρυσό» κανόνα, φρόντισαν και φροντίζουν οι Γραικύλοι της σήμερον καθηγητές τους να δυσφημίζουν. Πολύ απλά τα νέα αυτά παιδιά-πλην των ελαχίστων που ταράζει τα σπλάχνα τους ο πόνος της πατρίδας-έχασαν την ιθαγένειά τους, υιοθετούν αβασάνιστα και επικροτούν όλες τις νεοταξικές μαγαρισιές, γιατί είναι μπουκωμένα από, όπως προείπα, εθνομηδενισμό. Τους μιλάς για πίστη και πατρίδα, για το χρέος του δασκάλου να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά τις αλήθειες που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, του αγωνιστές και τους ήρωες, που διέσωσαν το Γένος και σου προσάπτουν γραφικότητα, εθνικισμό, τα χαρακτηρίζουν, φρούτο της αριστεροσύνης αυτό, «στερεότυπα». Έχει ειπωθεί πολύ εύστοχα ότι η ένταξη των νέων στο παρεθλόν συνιστά την ουσιωδέστερη λειτουργία της εκπαίδευσης και ίσως είμαστε, όσοι δάσκαλοι προλάβαμε τις Παιδαγωγικές Ακαδημίες, η τελευταία γενιά που επιτελεί αυτήν την λειτουργία, που αντιστέκεται στην επέλαση του μηδενισμού και της ασημαντοκρατίας.

Άρα, «για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους», οφείλουμε να μορφώσουμε έναν νέο τύπο εθνικού δασκάλου, «διακεκριμένου επί φιλοθρησκεία και έρωτι προς την εθνικήν γλώσσαν και φιλολογίαν» για να θυμηθούμε και πάλι τον Κυβερνήτη. Οι επίβουλοι της πατρίδας, έχοντας άφθονο χρήμα και μέσα, οργανώνουν πλήθος σεμιναρίων για εκπαιδευτικούς στα οποία ξερνούν τα δηλητήριά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε, εξασφαλίζοντας χώρους και χρηματοδότηση από ανθρώπους που αγωνιούν γιά την πατρίδα μας ή με την συμβολή των γνωστών, για το αδούλωτο ήθος, Μητροπολιτών μας, να συσταθούν φροντιστήρια για νέους δασκάλους. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε 5-6 μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, να συγκεντρώνονται νέοι εκπαιδευτικοί-με τα έξοδα πληρωμένα-όπου οι παλιοί μας οι δάσκαλοι (Γανωτής, Καργάκος, Ζουράρις, παπα-Γιώργης, Μεταλληνός, παπα-Θόδωρος Ζήσης, π.Σαράντος και όσοι πνευματικοί, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς παλεύουν για ψυχή και Χριστό-και υπάρχουν αρκετοί-οι οποίοι θα βγάλουν τα σκουπίδια από τις ψυχές των νέων δασκάλων, θα ξεριζώσουν τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα της εκκλησιομαχίας και αφιλοπατρίας που τους έσπειραν στις σχολές τους και θα τους μεταγγίζουν τα πνευματικά αντισώματα του Γένους. Έτσι, θα περισωθεί μία γενιά δασκάλων που «όταν τους πειράζουν πατρίδαν και θρησκεία, θα μιλούν, θα ενεργούν και ό,τι θέλουν ας τους κάμουν» κατά τον αείχλωρο λόγο του Μακρυγιάννη.
πηγή 

Ταξίδι στην Ελλάδα του 1961

Ολλανδοί  τουρίστες ταξίδεψαν στην Ελλάδα του 1961 και έβγαλαν τις παρακάτω φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες είναι από το άλμπουμ μιας 45χρονης γυναίκας από το Άμστερνταμ, που ήρθε παραθέριση με κάποιους φίλους της στις Κυκλάδες, από τις 16 Ιουνίου έως τις 7 Ιούλη του l961 . Μια αποκαλυπτική εικόνα του τουρισμού στις Κυκλάδες και ειδικότερα στη Μύκονο.
 

πηγή