Πίστευε και ερεύνα

Ιστοσελίδα για παιδεραστές και αιμομίκτες

Ιστοσελίδα για παιδεραστές και αιμομίκτες είναι αυτή εδώ η σελίδα, στην οποία βρίσκεσαι.

Είναι μια ιστοσελίδα που θέλει να σου πει κάτι, αδερφέ μου, αν είσαι παιδεραστής ή αιμομίκτης.

Αδερφέ μου, έλα στο σπίτι σου - στην Εκκλησία - και μπες κάτω από το πετραχήλι του παπά. Πάρε συγχώρεση και καθοδήγηση για να γιατρευτεί η ψυχή σου και να λυτρωθείς κι εσύ και εκείνοι που πιθανόν έχεις κάνει θύματά σου.
Ο κόσμος θα σε μισήσει αν μάθει τι κάνεις. Το ξέρεις, γι' αυτό και κρύβεσαι. Η Εκκλησία δεν σε μισεί. Σε προσκαλεί. Σε προσκαλεί για μετάνοια και σου προσφέρει την πολύτιμη και ακαταμάχητη βοήθεια του Χριστού, μέσω του ταπεινού και πιστού, αλλά έμπειρου και δυναμικού, πνευματικού σου οδηγού (στο μυστήριο της εξομολόγησης), της προσευχής, της θείας μετάληψης, για να βρεις την Αληθινή Χαρά και την Αληθινή Ζωή!

Τι είναι η Εκκλησία; Ένα πνευματικό Νοσοκομείο που ίδρυσε ο Χριστός για όλους τους αμαρτωλούς, σαν εσένα και σαν εμένα. Ο καθένας μας είναι δεμένος και σε κάποιο πάθος, σε κάποια ηθική και ψυχοσωματική εξάρτηση. Ο ορθόδοξος δρόμος είναι ο δρόμος της θεραπείας, της απεξάρτησης και της απελευθέρωσης.
Ο Χριστός υβρίστηκε και σταυρώθηκε επειδή πλησίαζε τους αμαρτωλούς κι έδινε συγχώρεση στους μετανοημένους. Εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί (τ' αδέρφια σου), συχνά υβριζόμαστε επειδή δεν μισούμε εκείνους που διαπράττουν τρομερά αμαρτήματα και φρικτά εγκλήματα, αλλά, αντί να κραυγάζουμε απαιτώντας τη θανάτωσή τους, τους ικετεύουμε να μας πλησιάσουν, να βάλουν αρχή μετάνοιας και να σωθούν!...

Έλα λοιπόν. Η αγκαλιά του Χριστού είναι ανοιχτή και οι παλάμες Του στάζουν το πολύτιμο και ζωοποιό Αίμα που έχυσε για να σε κερδίσει απ' το διάβολο (τον εχθρό σου) και να σε καλέσει στη σωτηρία.
Δεν υπάρχει αμαρτία που να μη σβήνεται εντελώς, χωρίς ανταπόδοση ούτε σ' αυτή ούτε στην άλλη ζωή, με τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Μια μόνο αμαρτία δε συγχωρείται: το να μείνω αμετανόητος και, γεμάτος τυφλό εγωισμό, να μη δέχομαι να με συγχωρέσει ο Θεός.
Έλα λοιπόν. Ο ιερέας σε περιμένει. Όταν όλοι σε προδώσουν ή σε λιθοβολήσουν, ο πνευματικός σου (ο εξομολόγος σου) δε θα σε προδώσει και δε θα σε λιθοβολήσει, αλλά θα σε στηρίξει και θα σε βοηθήσει. Θα σε στηρίξει και θα σε βοηθήσει, όχι βέβαια για να συνεχίσεις να κάνεις κακό, αλλά για ν' αλλάξεις και να γεμίσεις από το Φως της μετάνοιας, από το Φως της αγιότητας, από το Φως του Ιησού Χριστού, του Θεού της Αγάπης, του αληθινού Θεού.

Στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν αγίες που θανατώθηκαν από τον πατέρα τους, επειδή αντιστάθηκαν στις αιμομικτικές επιθυμίες του - για παράδειγμα, η αγία Ντύμφνα, ορθόδοξη αγία της αρχαίας Ιρλανδίας, και η αγία Μαρκέλλα της Χίου. Αλλά δες και την αγία Θωμαΐδα της Αλεξάνδρειας, που δολοφονήθηκε από τον πεθερό της, επειδή αρνήθηκε να παραδοθεί στις επιθυμίες του.
Οι αγίες αυτές έχουν να σου πουν κάτι. Μα και όλοι οι αμαρτωλοί που μετανόησαν και σώθηκαν (να μια βαριά περίπτωση, ένας βιαστής και δολοφόνος, που έκλαψε φρικτά και κατέληξε άγιος) έχουν να σου πουν κάτι: Έλα σε μας. Κι ο ίδιος ο Χριστός έχει να σου πει κάτι: "Έλα σε μένα. Δε θα σε διώξω, δε θα σε δικάσω, θα σε λυτρώσω, θα σε βοηθήσω, θα σε σώσω".
 

Ο βράχος όπου μαρτύρησε η αγία Μαρκέλλα στη Χίο (από εδώ)

Αν είσαι θύμα κάποιου παιδεραστή ή αιμομίκτη, έλα στην Εκκλησία. Μπες κάτω από το πετραχήλι του παπά και επίτρεψε στο Χριστό να στείλει τη θεραπευτική χάρη Του στην ψυχή και στο σώμα σου, για να σε γιατρέψει και να σε λυτρώσει.
Επίτρεψε στο Χριστό, μέσω της Εκκλησίας και του πνευματικου οδηγού που η ίδια η Εκκλησία έχει τοποθετήσει εκεί για σένα (σε κάθε ενορία, και στην εκκλησία που λειτουργεί κοντά στο σπίτι σου), να σε βοηθήσει να ελευθερωθείς από τον άνθρωπο που σε βασανίζει και σε εκμεταλλεύεται, αν σου συμβαίνει ακόμη. Έλα, βρες τον παπά, ζήτα βοήθεια.
Ζήτα βοήθεια από ειδικούς, και έλα επίσης στην Εκκλησία, στο πνευματικό Νοσοκομείο, το δρόμο της σωτηρίας και της αγιότητας.
Κάνε το μεγάλο βήμα που θα σου αλλάξει τη ζωή. Έχε θάρρος. Κάνε το σταυρό σου και προχώρα. Ξέφυγε απ' αυτόν. Έλα σε μας. Έλα στο Χριστό, το Γιατρό των ψυχών και των σωμάτων, το Θεό της αγάπης. Σε περιμένει.

Ο Δεκάλογος των συζύγων

1. Μην κάνετε το δάσκαλο στο/στη σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.

2. Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια, που βοηθάει να ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίσουμε τον Θεό.

3. Το σύντροφο μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του, και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Η οικογένεια είναι παλαίστρα και γυμναστήριο.

4. Προσπαθείτε να καταλάβετε το/τη σύζυγό σας. Μην λησμονείτε ότι ο άντρας σκέφτεται περισσότερο με τη στεγνή λογική, ενώ η γυναίκα με την καρδιά.

5. Μην προσπαθείτε να επιβάλετε τη γνώμη σας και να διορθώσετε το/τη σύντροφό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας.

6. Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα όλες οι δυσκολίες της ζωής.

7. Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός. Δε μας σώζει η επίθεση κατά του συντρόφου μας, αλλά η επίθεση κατά του εγώ μας.

8. Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να αγαπάει ο πατέρας τη μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.

9. Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.

10. Ο γάμος είναι «Μυστήριο μέγα», που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με η Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια Της.

imverias.gr

Το ραφτάκι, ο άγιος νεομάρτυρας Χριστόδουλος

 

 

Χρόνια δύστυχα! Τόποι βασανισμένοι! Τουρκιά απ΄ άκρη σ΄ άκρη στην Ελλάδα.

Στις πόλεις οι Χριστιανοί μάθαν να ζουν με τους άπιστους. Με φόβο πάν στις εκκλησιές τους. Λίγες οι κουβέντες τους με τους Αγαρηνούς. Μα στα χωριά, τούτος ο φόβος γίνεται βάρος ασήκωτο.

Xrist;odoylosΣτη Βάλτα της Κασσάνδρας γεννήθηκε μες στη σκλαβιά ένα Ελληνόπουλο. Το βάφτισαν Χριστόδουλο κι ήταν καμάρι των γονιών του. Δούλος αληθινός του Χριστού, που δεν το χώρεσε ο τόπος που γεννήθηκε. Πώς να ζήσει μες στη μικρή κοινωνία του χωριού, που παραφύλαγε μέρα νύχτα ο κίνδυνος απ΄ το μαχαίρι του Τούρκου; Πώς να ζήσει η λεύτερη ψυχή του παιδιού;

Έφευγαν χωριανοί για τη μεγάλη πόλη.

- Μάνα, να πάω μαζί τους;

- Σύρε, αγόρι μου, κι η Παναγιά μαζί σου!

Με την ευχή της μάνας έφτασε το παιδί στη Σαλονίκη.

Σ΄ ένα ραφτάδικο μπήκε παραγιός. Καλός ο μάστορης. Τεχνίτης απ΄ τους πρώτους. Και χριστιανός. Κοντά του μάθαινε την τέχνη το παιδί κι αν τύχαινε κάνα ταξίδι τ΄ αφεντικού, έπαιρνε μαζί και το παιδόπουλο, να βλέπει, να μαθαίνει.

Στη Χίο μια φορά τον πήρε ο μάστορης μαζί του. Έτρεχε κείνος στις παραγγελιές του και το παλικαρόπουλο πήρε τα σοκάκια της πόλης. Εδώ κι εκεί, χαζεύοντας στα μαγαζάκια, έψαχνε κάτι να βρει, ν΄ αγοράσει για ενθύμιο με το μικρό του χαρτζιλίκι. Κι εκεί πια που έλεγες πως θα ΄φευγε μ΄ άδεια τα χέρια, γιατί τίποτα απ΄ τις πραμάτιες δεν το συγκινούσε, να, πέφτει το μάτι του σ΄ ένα ξύλινο σταυρό. «Αυτό! Αυτό θα πάρω!», σκέφτηκε, «κι ας είναι αζωγράφιστος. Στη Σαλονίκη έχει καλούς ζωγράφους. Κάπου θα το δώσω να μου τον ζωγραφίσουνε».

Με τον σταυρό στον κόρφο γύρισε στην πόλη το παιδί κι έδωσε και του τον ζωγραφίσαν. Στον Αϊ-Θανάση είχε έναν φίλο καντηλανάφτη, τον πήγε ίσια εκεί και τον άφησε στην εκκλησία.

Σαν πέρασαν λίγες μέρες μαθεύτηκ΄ απ΄ τους Χριστιανούς ότι ένας γείτονας, Βούλγαρος στη γενιά, μα Χριστιανός κι εκείνος, θα άλλαζε, λέει, την πίστη του. Θ΄ αρνιότανε τον Χριστό, για να τουρκέψει. Μαύρισε η καρδιά του Χριστόδουλου, σαν άκουσε τα κρυφομιλήματα των Χριστιανών. «Ακούς εκεί! Να αρνηθεί την αλήθεια για το ψέμα! Μωρέ, δεν είχαν μέσα τους καρδιά οι άνθρωποι;» Κι από κείνη τη στιγμή του μπαίνει ο λογισμός: «Τουρκεύει αυτός; Κι εγώ θα μαρτυρήσω για τον Χριστό μου!».

Ποιος να το πίστευε εκεί πέρα στην Κασσάνδρα, ποιος να το φανταζότανε στη Βάλτα! Πού να το βάλει ο νους της μάνας! Πού σκέψη για τέτοιο πράμα, τ΄ άλλα παλικαράκια του χωριού, οι φίλοι οι παιδικοί του!

thessaloniki_mesaΈνα πρωί – 26 Ιουλίου ήτανε – πιάνει μολύβι και χαρτί, χώνεται σε μια γωνιά του μαγαζιού και σκέφτεται και γράφει. Και πάλι σταματάει να σκεφτεί και ξαναγράφει. Ψάχνει στη μνήμη του να θυμηθεί ό,τι κακό έχει πει κι έχει κάνει ίσαμε τώρα στη ζωή του. Κι όταν τελείωσε με τις αμαρτίες του, με το χαρτί στο χέρι τραβάει για τον Αϊ-Θανάση. Ζητάει τον σταυρό του. Γυρεύει τον γέροντα πνευματικό. Κι εκεί, στο μισοσκόταδο της εκκλησιάς, αφήνει, μουσκεμένος απ΄ τα δάκρυα, στα πόδια του Σταυρού, τις αμαρτίες του. Παίρνει ευχή! Παίρνει φτερά στα πόδια, φτερά και στην καρδιά.

Στο ραφτάδικο θυμήθηκ΄ ο Χριστόδουλος κι άλλες, ξεχασμένες του αμαρτίες. Κινάει αξημέρωτα την άλλη μέρα, ανήμερα τ΄ Αγίου Παντελεήμονα και τραβάει στην εκκλησία. Λέει στον φίλο του πως θέλει κι άλλα να πει του πνευματικού. Και σαν λαφρώνει εντελώς η καρδιά του, πιάνει ν΄ ανάψει τα καντήλια. Σε λίγο, δυο τρεις, δέκα, δεκαπέντε σκιές πιάνουνε τις γωνιές και τα στασίδια. Κι ο Χριστόδουλος εκεί! Ανοίγει σαν νιόσκαφτο χωράφι την ψυχή του, να ποτιστεί απ΄ τη δροσιά της Θείας Χάρης. Όρθρος, Λειτουργία και ο Χριστόδουλος κοινωνάει. Έγινε ένα πια με τον Χριστό, ο δούλος του Κυρίου. Στην απόλυση τίποτα δεν τον σταματά. Ζητάει πάλι τον σταυρό του, τάχα για να φτιάξει έναν όμοιο για κάποιον φίλο του. Τον παίρνει και ξεκινά για το μαγαζάκι τους. Δουλεύει κι έχει στον κόρφο τον σταυρό, να του καίει τα στήθια. Έχει μέσα του τον ίδιο τον Χριστό, να τον φλογίζει απ΄ την αγάπη του.

agora_mesa«Νταμπ! ντάμπα νταμπ!» τα νταβούλια των Αγαρηνών χτυπούν, να μαζευτούν οι άπιστοι, για να χαρούν που ο Χριστιανός, ο Βούλγαρος, τουρκεύει. Πετιέται ο Χριστόδουλος απ΄ το σκαμνί. Αφήνει ψαλίδια και βελόνια και κλωστές κι ίσα τραβά στον καφενέ, όπου ήτανε γιομάτος Τουρκαλάδες. Βγάζει από τον κόρφο του τον σταυρό και τον κρατά ψηλά με το δεξί. Ανοίγουν δρόμο ξαφνιασμένοι οι Τούρκοι. Έμεινε να χαζεύει κι ο αρνητής του Χριστού.

- Αδελφέ μου, μιλά γλυκά το παλικάρι, αδελφέ, τι έπαθες! Για κοίτα τον Χριστό που εσταυρώθηκε για σένα και για μένα! Αφήνεις την αλήθεια της πίστης μας, αφήνεις τη σωτηρία, για να δεχτείς την ψευτιά και τον θάνατο;

Βουβάθηκε ο Βούλγαρος. Και σαν τον επλησίασε ο Χριστόδουλος στα χείλη τον σταυρό για να τον ασπαστεί, γύρισ΄ εκείνος το κεφάλι απότομα, διαολισμένος. Μεμιάς το πλήθος των Αγαρηνών, που είχε λουφάξει αμίλητο, ορμάει λυσσασμένο στο παλικάρι. Τον έσπρωχναν, τον τραβοκοπούσαν, μα κείνος πάλευε να φτάσει πάλι κοντά στον προδότη της πίστης του, μήπως και του αλλάξει τη γνώμη κι έρθει στα συγκαλά του. Με βρισιές, κλοτσιές και ξεφωνητά τον σπρώχνουν έξω οι Τούρκοι κι εκεί πέφτει στα χέρια των Γενίτσαρων. Τον χτυπούνε με γροθιές, με ξύλα. Τον τρυπούν με μαχαίρια στον λαιμό, στην πλάτη, στο κεφάλι. Αίματα από παντού βάφουν τα ρούχα του, τα μέλη του, του δρόμου τα λιθάρια. Δεμένο σαν κακούργο τον φέρνουνε σηκωτό στον αγά κι από κει στον μουλά. Μόνο ο σταυρός δεν έχει πέσει από τα χέρια του. Απ΄ αυτόν κρατιέται ο μάρτυρας και στέκεται μπροστά στον κριτή ίσιος, γαλήνιος, όμορφος σαν άγγελος.

kamara_mesa- Ποιος σ΄ έστειλε, μπρε παλαβέ, να κάνεις τούτο το πατιρντί;

- Κανένας, αγά μου, απ΄ τους ανθρώπους που φαντάζεσαι. Μ΄ έστειλε ο ίδιος ο Χριστός!

- Άσ΄ τα, γιαβρούμ, αυτά! Έλα να τουρκέψεις, για να γλιτώσεις και να σε κάμω αρχοντόπουλο.

- Εσύ εμένα άκου, αγά μου! Μυαλωμένος άνθρωπος είσαι. Παράτα την ψεύτικη θρησκεία σας κι έλα να γίνεις Χριστιανός, για να σωθείς!

Το τι έγινε τότε, κανένα μάτι ανθρώπινο δε θα ΄θελε να το ΄βλεπε. Πρόσταξε και το δέσανε το παλικάρι. Κι ύστερα πρόσταξε να το δείρουνε. Κι όσο το μανιασμένο πλήθος έδερνε και μάτωνε και κομμάτιαζε τον μάρτυρα κι όσο το αίμα του, ανάκατο με του Χριστού το αίμα, που είχε μεταλάβει, κυλούσε σε ρυάκια στα χώματα και τις πέτρες, τόσο οι γενίτσαροι απειλούσανε τον κριτή:

- Πες να τονε σκοτώσουμε! Βγάλε απόφαση για θάνατο! Να σκοτωθεί! Πες το! Αλλιώς θα σε κόψουμε κομμάτια τώρα δα!

- Θάνατος! είπε τότε εκείνος, για να γλιτώσει το τομάρι του και στου παλικαριού τον λαιμό περνάνε ευθύς χοντρό σκοινί, θηλιά φτιαγμένο.

Νύχτωσε και ξημέρωσ΄ η άλλη μέρα. Το σέρνουνε σαν το αρνί για σφάξιμο ως τον μουσελίμη. Εκεί, μ΄ όση πνοή του έμεινε ακόμα, μίλησε πάλι για την πίστη του Χριστού. Κι άλλο ξύλο για την ομολογία του. Διακόσιες τέσσερις, λένε, ξυλιές, ήτανε η απόφαση του μουσελίμη. Μα, λένε, πως οι ξυλιές ήταν ατέλειωτες, όσο τον σέρναν μεσ΄ από την αγορά. Μπροστά στα μαγαζιά των Χριστιανών είχανε μαζευτεί, γεμάτοι οργή και φόβο, οι φίλοι και γνωστοί του μάρτυρα.

«Πότε και πώς εγίνηκε αυτό;» ρωτούσανε ένας τον άλλο. Και του Χριστόδουλου ο μάστορης δεν πίστευε στα μάτια του: «Μπρε…, μπρε, μπρε τι γίνεται ο άνθρωπος;». Μάρτυρας ο παραγιός του! Πώς τον αλλάζει έτσι τον άνθρωπο του Χριστού η δύναμη!

- Συγχωρέστε με, αδελφοί, ψιθύριζε το παλικάρι. Συγχωρέστε με κι ο Θεός να σας συγχωρέσει.

Ag_Minas_mesaΦτάσανε στην αυλή του Αϊ-Μηνά. Εκεί, στο πλαγιαστό δοκάρι της μεσαίας πόρτας, κρέμασαν τον Χριστόδουλο, τον μάρτυρα. Το παλικάρι από τη Βάλτα της Χαλκιδικής άγιασε με το αίμα του τα χώματα της Σαλονίκης. Κι όταν τον θάψαν με τιμές οι Χριστιανοί, εκατοντάδες θαύματα γίναν από τ΄ άγιο λείψανό του. Ακόμα και τα κουρελάκια από τα ρούχα του γιατρεύανε αρρώστους από χρόνια.

Τα κουρελάκια όμως αυτά ήτανε διπλά ποτισμένα: από το άγιο αίμα του μάρτυρα και από του Κυρίου μας, Χριστού το Τίμιο Αίμα.

Σ.Γ.Α.

Ο άγιος νεομάρτυρας Χριστόδουλος από την Κασσάνδρα της Χαλκιδικής έδωσε τη ζωή του για τον Χριστό στις 28 Ιουλίου του 1777.

 

πηγή 

Η Ευρώπη της ανωμαλίας και της διαστροφής, που μας κουνάει το δάχτυλο και μας λέει τεμπέληδες και απατεώνες: Οι Ολλανδοί παιδόφιλοι θέλουν νόμιμες τις σεξουαλικές σχέσεις με παιδιά.

 

Πολλά καθημερινά παραδείγματα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, όπως το πολύ πρόσφατο ζήτημα των Ολλανδών παιδόφιλων που διαμαρτύρονται για την κατάργηση της λέσχης τους, επαναφέρουν στο προσκήνιο το ζήτημα μίας παράδοξης (chic)“φιλίας” προς τα παιδιά, την παιδοφιλία.

----------------------------------

Στη φαιά γη των Λαιστρυγόνων

Ένα ποίημα από το χαμομηλάκι αφιερωμένο

στους Ολλανδούς παιδόφιλους

----------------------------------

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ολλανδίας πριν λίγους μήνες, έκρινε την λέσχη των παιδόφιλων Vereniging MARTIJN παράνομη, χαρακτηρίζοντάς την ως "απειλή" για την δημόσια τάξη.
Σήμερα, η ολλανδική οργάνωση παιδοφιλίας σχεδιάζει να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διεκδικώντας να δικαιωθεί, καθώς ο δικηγόρος της υποστηρίζει πως η απαγόρευση παραβιάζει την ελευθερία του λόγου.

Marthijn Uitenboogaard van de Vereniging Martijn:Παιδόφιλοι, μέλη της λέσχης Vereniging MARTIJN

Τι υποστηρίζουν όμως, ακριβώς οι παιδόφιλοι της συγκεκριμένης λέσχης;
Όπως οι ίδιοι λένε, διεκδικούν την κοινωνική και νομική αποδοχή των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ ενηλίκων και παιδιών από το 1982. Μάλιστα, θεωρούν ότι η λέσχη αποτελεί έναν χώρο ανταλλαγής απόψεων ώστε να ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος πάνω στο ζήτημα. (!!!!)
Με αφορμή αυτή την παράδοξη (chic!!) θέση, αναζητήσαμε αναλυτικά στοιχεία για τον τρόπο που διαμορφώνεται το προφίλ της παιδοφιλίας σήμερα.

Ο κύκλος των παιδόφιλων παλιά, περιοριζόταν σε πάρκα και παιδικές χαρές. Ανυποψίαστα βλέμματα γονέων συναντούσαν μπροστά τους μορφές που δεν κινούσαν καμία υποψία στο πέρασμά τους.

Η χρήση του διαδικτύου φαίνεται πως έχει αντικαταστήσει σήμερα, τις παιδοφιλικές τάσεις για βόλτες με φαντασιώσεις που στηρίζονται σε εικονικές αναπαραστάσεις παιδιών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως ο κυβερνοχώρος αποτελεί πλέον, την "αντανάκλαση κάθε διαταραγμένης προσωπικότητας".

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, 750.000 παιδόφιλοι παραμονεύουν καθημερινά στο διαδίκτυο με σκοπό να προσελκύσουν ανηλίκους. Τέσσερα εκατομμύρια sites αφορούν παιδική πορνογραφία, ενώ έως και 100.000 παιδιά έχουν πέσει θύματα των κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας.

Τα δε κέρδη από την εν λόγω δραστηριότητα υπολογίζονται έως και 20 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Πέρσι, οι αστυνομικές αρχές του Καναδά εντόπισαν περίπου 33.000 ταινίες με παιδικό πορνογραφικό υλικό, που διακινούνταν παράνομα στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα η βιομηχανία, που είναι στημένη πίσω από την παιδική πορνογραφία, να πληγεί σοβαρά.

πηγή 

Η πιο συγκινητική φωτογραφία της χρονιάς.

 

Σιωπη…. 
Σεβας….

πηγή 

"Άλλο το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία".

 

Ελεγε ο Άγιος Πορφύριος...
«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του. 

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια...
Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.

Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί ,από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.

Με τις τοποθετήσεις αυτές του Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικές απορίες που είχα, αναφορικά με ψυχολογικά προβλήματα της χριστιανικής ζωής. Αντιλαμβανόμουν ότι ο Γέροντας ήθελε να αποφεύγουμε την υπερηφάνεια, την μεταμφιεσμένη σε αυτοδικαίωση «χριστιανικού» φαρισαϊσμού ή σε αυτοκαταδίκη «χριστιανικής» περιδεούς συνειδήσεως. Έβλεπα, ότι η θρασύτητα των αισθανομένων ως «καθαρών» και η δειλία των αισθανομένων ως «ενόχων» δε διαφέρουν ουσιαστικά, ότι είναι δύο όψεις του αυτού νομίσματος ,της υπερηφάνειας. Διότι ο αληθινά πιστός χριστιανός ελευθερώνεται από την ενοχή με την εξομολόγηση και την άφεση και χαίρει στην ελευθερία αυτή που του χάρισε ο Χριστός ∙ γνωρίζοντας δε ότι αυτό είναι δώρο Θεού ευγνωμονεί και δεν περιφρονεί. Είναι καθαρός δια του αίματος του Χριστού και όχι από δικό του κατόρθωμα. Έτσι, χαίρει και ευχαριστεί και δεν υπερηφανεύεται και επί πλέον βλέπει και όλους τους άλλους δυνάμει καλούς δια του αίματος του Χριστού. Ο Γέροντας μας δείχνει το δρόμο, που παράκαμπτε το κακό (αμαρτία) και το χειρότερο (υπερηφάνεια αρετής) και οδηγούσε στο καλύτερο, στην ταπείνωση. Γι’ αυτό προσπαθούσε να προστατεύσει τη γνησιότητα της ταπείνωσης από τους κινδύνους νόθευσής της.

Μου έλεγε: «Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού». Ο Γέροντας ,με τη διδασκαλία του και περισσότερο με τα βιώματά του, εποίμανε τα πρόβατά του και τα οδηγούσε σε λειμώνες αγάπης και ταπείνωσης. Ζούσε ο ίδιος την ταπείνωση, πιστεύοντας ότι, εκείνος είναι το τίποτε, γιατί ο Θεός είναι , όπως έλεγε, το παν, κι ότι, ό,τι εμείς βλέπαμε πως είχε, δεν ήταν δικό του, αλλά δώρο του Θεού.

*Απόσπασμα από το Βιβλίο “Ανθολόγιο Συμβουλών” του Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου