Ο Χριστός με φράκο (αληθινή ιστορία)

Ο Χριστός με φράκο (αληθινή ιστορία)
Του Βασιλείου Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941)

Το κείμενο πού ακολουθεί, είναι γραμμένο από το ρώσο λόγιο Βασίλειο Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941), γόνο φτωχής οικογένειας της Τβέρ, που, μετά την επανάσταση του 1917, κατέφυγε στην Εσθονία. Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε, να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις). Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και το 1938 «Το οδοιπορικό ραβδί».
Η επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει τη δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητα του. ‘Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο «Αρχαία πόλη», πού από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως της δημοσιότητας. Το Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο, συλλαμβάνεται από τη μυστική αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), οπού δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού. Αποκαταστάθηκε το 1991. Το 1971 εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη μια επίτομη συλλογή δημοσιευμάτων του Β. Νικηφόρωφ-Βόλγιν, στη ρωσική γλωσσά, με γενικό τίτλο «Το οδοιπορικό ραβδί». Ό συγγραφέας αναπλάθει λογοτεχνικά, με απαράμιλλη ενάργεια και περιγραφική δύναμη, αυθεντικές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά της εποχής του – εποχής συνταρακτικής, «αποκαλυπτικής» για την πατρίδα του και την Εκκλησία της.
Φαίνεται πώς είχαν σχεδιάσει από καιρό να κάνουν αντιπερισπασμό στη νυχτερινή ακολουθία της Αναστάσεως. Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν αναρτημένα πλακάτ σ’ όλα τα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία της πόλης:
Όρθρος της Κομσομόλ!
Ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα!
Ελατέ να δείτε τη νέα κωμωδία του Αντώνη Ίζιουμωφ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ
Στον κεντρικό ρόλο ο ηθοποιός του θεάτρου Μόσχας Αλέξανδρος Ροστόβτσεφ.
Χείμαρρος ευφυολογίας! Τρελό γέλιο!
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η δημοτική μπάντα πέρασε απ’ όλους τους δρόμους της πόλης, καλώντας το λαό στην παράσταση. Μπροστά από τους οργανοπαίχτες πήγαινε ένας σωματώδης νεαρός με Ιερατική αμφίεση και καλυμμαύχι. Κρατούσε ένα πλακάτ σαν λάβαρο, οπού ήταν ζωγραφισμένος ο Χριστός με φράκο και ψηλό καπέλο! Στα πλάγια βάδιζαν κομσομόλοι με αναμμένες δάδες. Όλη η πόλη είχε σηκωθεί στο πόδι. Πλήθος άρχισε να καταφθάνει στο θέατρο. Πάνω από την κεντρική είσοδο του έγραφε με κόκκινα φωτεινά γράμματα: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ
Στη μεγάλη αίθουσα τα μεγάφωνα μετέδιδαν ραδιοφωνική ομιλία από το σταθμό της Μόσχας με θέμα: «Ό αισχρός ρόλος του χριστιανισμού στην Ιστορία των λαών». Όταν σταμάτησαν τα μεγάφωνα, η χορωδία των κομσομόλων, με συνοδεία ακορντεόν, άρχισε να τραγουδάει:
Με την προσευχή δε βλέπω προκοπή.
Σβησμένο είναι το χέρι μου.
Δε θέλω, όχι, τον προφήτη Ηλία!
Δώστε μου το φως του Ηλία*!…
Το πλήθος ξέσπασε σε αλαλαγμούς, βρισιές και χαχανητά. Έβαλαν τα χέρια στους γοφούς, έτριξαν τα δόντια, βρυχήθηκαν:
– Κι άλλο, παιδιά! Πιο άγρια! Βαράτε!…
… Τρεις γριές ψωμολυσσιάρες
Δυο σαρακιασμένοι γέροι
Άδειο, άδειο το εκκλησάκι
Δεν μαζεύει πια πεντάρα!…
– Πιο δυνατά! Δώστε του! Πιο ζωντανά!
…Αχ, αυγουλάκι μου δεν έχεις τσουγκριστεί
Με πόσες θεϊκές κουταμάρες έχουμε ποτιστεί!…
– Πιό-δυ-να-τά! Και-πιο-σκλη-ρά!
Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Από τη μικρή εκκλησούλα, πού ήταν κοντά στο θέατρο, βγήκαν οι πιστοί για την τελετή της Αναστάσεως. Σκοτάδι. Οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν – μονάχα οι φλογίτσες των κεριών, πού τρεμόπαιζαν και προχωρούσαν αργά-αργά.
«Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς…»
Σαν είδαν τη λιτανεία οι κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν στα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα. Το ‘στησαν πάλι στο τραγούδι:
Έ, συ, μηλαράκι μου, κυλίσου
Ό δρόμος είναι γλιστερός
Παράσυρε όλους τους αγίους
Πάσχα των κομσομόλων.
Οι φλόγες των κεριών ήταν τώρα ακίνητες μπροστά στην είσοδο του ναΐσκου. Από κει ήρθε η απόκριση στο τραγούδι των κομσομόλων:
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας καί τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος»!
Η μεγάλη αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη κόσμο. Η παράσταση άρχισε…
Πράξη πρώτη: Πάνω στη σκηνή είχαν αναπαραστήσει το ιερό ενός ναού. Στην υποτιθέμενη αγία τράπεζα βρίσκονταν μπουκάλια με κρασί και μεζέδες. Ολόγυρα, σε ψηλά καθίσματα – αυτά πού έχουν στα μπαρ – ήταν καθισμένοι οι ηθοποιοί, ντυμένοι με Ιερατικά άμφια. Τσούγκριζαν και έπιναν με άγια ποτήρια. Κάποιος άλλος, με διακονικό στιχάρι, έπαιζε φυσαρμόνικα. Στο πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικές τάχα καλόγριες κι έπαιζαν χαρτιά. Οι θεατές έσκαγαν στα γέλια. Κάποιος ζαλίστηκε. Την ώρα πού τον έβγαζαν από την αίθουσα, βρυχιόταν σαν θηρίο, γελώντας αγρία και κουνώντας το κεφάλι, μα έχοντας το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, οι παράξενοι μορφασμοί του χλωμού προσώπου του προκάλεσαν περισσότερο γέλιο…
Στο διάλειμμα οι υπεύθυνοι της παραστάσεως έλεγαν:
– Όσα είδατε είναι μόνο τα λουλούδια, καρποί θα ‘ρθουν σε λίγο! Περιμένετε… Στη δεύτερη πράξη θα βγει ο Ροστόβτσεφ, και τότε πραγματικά θα τρελαθείτε!…
Πράξη δεύτερη: Ό διάσημος ηθοποιός παρουσιάστηκε στη σκηνή κάτω από θύελλα ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Φορούσε μακρύ, λευκό χιτώνα και στα χέρια του κρατούσε χρυσό Ευαγγέλιο. Παρίστανε το Χριστό. σύμφωνα με το έργο, έπρεπε να διαβάσει δυο στίχους – μονό δυο στίχους – από τους Μακαρισμούς. λησίασε αργά, με ιεροπρέπεια, σ’ ένα αναλόγιο και ακούμπησε το Ευαγγέλιο. Με τη βαθιά, κυματιστή φωνή του αναφώνησε:
– Πρόσχωμεν!
Στην αίθουσα ξαφνικά βασίλεψε απόλυτη σιωπή. Ο Ροστόβστεφ άνοιξε το Ιερό βιβλίο και άρχισε να διαβάζει:
– Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών.
Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται…
Στο σημείο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Εδώ ακριβώς θα απάγγελλε έναν φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο, πού θα τελείωνε με τη φράση: «Φέρτε μου το φράκο και το καπέλο!»
Δεν έγινε όμως αυτό!
Ο ηθοποιός απροσδόκητα σωπαίνει. Και η σιωπή του κρατάει τόσο πολύ, πού από τα παρασκήνια αρχίζουν ν’ ανησυχούν. Του υπαγορεύουν τα λόγια πού έπρεπε να πει, του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα… αυτός όμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Τέλος, σε μια στιγμή, συνταράζεται ολόκληρος. Με τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τα χέρια του τραβάνε σπασμωδικά το χιτώνα. Το πρόσωπο του αλλοιώνεται. Στυλώνει τα μάτια στο βιβλίο και αρχίζει πρώτα να ψιθυρίζει κι έπειτα να διαβάζει όλο και πιο δυνατά:
– Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται…
Είναι απίστευτο: Στο θέατρο, πού πριν από λίγο το δονούσαν οι βλαστήμιες και οι εμπαιγμοί, επικρατεί τώρα νεκρική σιγή. Και μέσα σ’ αυτή τη σιγή κυκλοφορούν, σαν τις πασχαλινές λαμπάδες ολόγυρα στην εκκλησία, τα λόγια του Χριστού:
– Υμείς έστε το φως του κόσμου… αγαπάτε τους εχθρούς υμών… προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς…
Ο Ροστόβτσεφ διάβασε αργά και καθαρά ολόκληρο το πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, και κανένας δεν κουνήθηκε, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Μήπως η Ιερόσυλη μεταμόρφωση του ηθοποιού είχε αποκαταστήσει μπροστά στα μάτια τους – όπως, άλλωστε, και στου ίδιου τα μάτια – τη γκρεμισμένη εικόνα του ζωντανού Κυρίου;…
Στα παρασκήνια ακούγονταν δυνατοί ψιθυρισμοί και νευρικοί βηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν! Θ’ αστειεύεται ο Ροστόβτσεφ! Κάποιο κόλπο σκαρώνει! Να, τώρα, οπού να ‘ναι, μ’ ένα χτύπημα στα γόνατα, με δυο του λέξεις, θα ξεσηκώσει το κοινό! θα τους κάνει να χτυπιούνται!… Μα στη σκηνή έγινε κάτι ακόμα πιο απροσδόκητο, που έκανε αργότερα ολόκληρη τη χώρα να το συζητάει:
Ο Ροστόβτσεφ σχημάτισε μ’ ευλαβική επίδεκτικότητα πάνω στο σώμα του το σημείο του σταυρού, και είπε:
– Μνήσθητί μου. Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου!…
Κάτι ακόμα πήγε να πει, αλλά τη στιγμή εκείνη κατέβασαν την αυλαία. Μετά από λίγα λεπτά, μια νευρική φωνή ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα:
– Λόγω ξαφνικής ασθένειας του συντρόφου Ροστόβτσεφ, η σημερινή θεατρική παράσταση ματαιώνεται!
________________________________________
* Υπονοούν τον Λένιν, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Ηλίας.
πηγή 

Η πολιτισμική και η πολιτική σκέψη του Περικλή

 

Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Η πολιτισμική σκέψη του Περικλή

Η πολιτισμική σκέψη του Περικλή δεν είναι ανάγκη να αποδείξει τη διαχρονικότητά της, αφού ο καθένας μπορεί να δει το ίχνος της μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Έχει ενδιαφέρον ν’ αντιληφθούμε ότι στη σκέψη του στρατηγιστή, ο πολιτισμός δεν είναι ούτε μια λεπτομέρεια ούτε δευτερεύον. Βασίστηκε στην ενέργεια και τη στρατηγική, για να χτίσει μια ηγεμονία στη θάλασσα αλλά ταυτόχρονα ως γνώστης της επιστήμης και των τεχνών ερμήνεψε το εργαλείο του πολιτισμού όχι απλοϊκά δίνοντάς του μόνο μια πολιτική διάσταση, αλλά μια πολλαπλότητα που του επέτρεψε να κάνει τη διαφορά. Η πολιτισμική σκέψη του Περικλή βασίζεται σε αξίες κι όχι μόνο σε αρχές και γι’ αυτόν το λόγο επέλεξε το διαχρονικό. Ο Περικλής δεν έκανε μόνο φεστιβάλ για να μην έχει έξοδα, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν απομένει τίποτα. Ο Περικλής δεν έβλεπε την οικονομία ως τον απώτερο στόχο των πάντων. Την είχε απλώς ως ενδιάμεσο, τίποτα παραπάνω. Ο Περικλής δεν έκανε επενδύσεις δίχως στρατηγικό σχέδιο. Ο πολιτισμός με τον Περικλή έγινε η αιχμή του δόρατος της στρατηγικής του. Διότι το πολεμικό ναυτικό το φοβάσαι και το σέβεσαι, ενώ τον πολιτισμό τον θαυμάζεις και αυτό είναι ακόμα πιο ανθεκτικό. Και ο στόχος της στρατηγικής δεν είναι το βέλτιστο, αλλά η ανθεκτικότητα. Με τον πολιτισμό ο Περικλής θωράκισε τον Ελληνισμό, όπως ο Θεμιστοκλής τον είχε προστατέψει με τον στόλο. Είναι ένα βήμα πιο πέρα και ο Περικλής το έκανε.

Η πολιτική σκέψη του Περικλή

Η πολιτική σκέψη του Περικλή έχει διαφωτίσει όλη την έννοια της Δημοκρατίας. Έχει ενδιαφέρον ότι διάφοροι κριτικοί τον κατηγόρησαν ότι ήταν λαϊκιστής όμως στην ουσία αυτός ο χαρακτήρας οφείλεται στο ανοιχτό του πνεύμα. Ήξερε τι σημαίνει κλέος και γνώριζε τη διαφορά με τη φήμη. Δεν ήταν μόνο φιλοδημοκράτης αλλά δημοκράτης έως το κόκκαλο γιατί έβλεπε την ουσία του Ελληνισμού. Ο καθένας έχει σημασία αλλά μόνο οι άξιοι μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Το στρατηγικό υπόβαθρο της πολιτικής του σκέψης του επέτρεψε να μην είναι κενός με το λαό του γιατί δεν θεωρούσε ότι ο λαός είναι μόνο και μόνο μια μάζα. Ήθελε όχι μόνο τις τεχνητές επαφές αλλά τις σχέσεις εμπιστοσύνης πάνω στις οποίες μπορούσε να χτίσει. Ο Περικλής είδε ότι ο Δήμος είναι το πιο σημαντικό στοιχείο της Δημοκρατίας κι όχι το κράτος όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Δεν πρόκειται για ρητορική αλλά για ανθρωπιά. Αν θεωρείς ότι η Δημοκρατία είναι απλώς ένα κράτος, στην ουσία δεν είσαι Έλληνας. Γιατί ο Έλληνας θέλει την ελευθερία έτσι γι’ αυτόν η Δημοκρατία δεν είναι το κράτος του λαού αλλά η δύναμη του λαού κι αν δεν εμπιστεύεσαι το λαό δεν υπάρχει δύναμη. Ο Περικλής ως δημοκράτης ανέδειξε αυτή τη δύναμη μέσω της στρατηγικής κι έτσι δημιούργησε πολιτική που άφησε ιστορία.

πηγή 

Το Στοιχειό της Χάρμαινας

Αν είσαι αρνί, αυτή εδώ η πόλη δεν είναι και το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί. Διότι δεν μπορεί παρά να έχεις ακούσει τις φήμες που κυκλοφορούν. Δηλαδής χελόου, από τα πρώτα πράματα που μαθαίνει κάθε σοβαρό αρνί, πριν καλά-καλά αρχίσει να βελάζει, είναι ότι στα Σάλωνα, σφάζουν αρνιά! Και ως γνωστόν, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Και θράκα. Και σούβλα μη-χειρότερα!

Ίσως γι'αυτό τα Σάλωνα δεν είναι και πολύ δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Και αν τυχόν πεις σε κάποιον πως πήγες για μία βόλτα κατά κει, θα σε κοιτάξει με κάποια απορία ή και έναν σνομπισμό στο μάτι. Θα σε πει και ντεκαντάνς και μπασκλασαρία. Αλλά επειδής εμείς δεν ήμεθα πρόβατα (μπεε!), νάμαστε εδώ που αγναντεύουμε την πόλη από αψηλά.



Ιδού πόζα πανοραμίκ, για να μπορέσεις να θαυμάσεις κι εσύ ετούτο το ιδιαίτερο μέρος απ'άκρη σ'άκρη του. Από εδώ επάνου μπορείς να καταλάβεις γιατί οι αρχαίοι ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν σε ετούτον τον τόπο. Μα γιατί είναι ευλογημένος, με καταπράσινους λόφους και βουνά, που τον αγκαλιάζουνε και τον κανακεύουνε. Κι έτσι τον ονομάσανε Άμφισσα. Από το ρήμα "αμφιέννυμι" που σημαίνει ντύνω ή περιβάλλω. Διότι περιβάλλεται από τη Γκιώνα και από τον Παρνασσό. Διότι ντύνεται με τη βλάστησή τους.



Εκεί που τελειώνουν οι ανηφοριές της πόλης, ξεκινά ένας πευκόφυτος λόφος. Ναι, ακόμα δεν ήρθαμε και αρχίσαμε τα σκαρφαλώματα.



Στην κορφή του λόφου, θα συναντήσεις τα Κυκλώπεια Τείχη της Άμφισσας. Πέτρες είναι, μη φανταστείς τίποτις εξαντρίκ. Αλλά πέτρες θηριώδεις και πανάρχαιες. Και βέρι βέρι ιμπρέσιβ.



Μέσα από μία μικρή δίοδο, περνάς στα ενδότερα. Και αρχίζεις να περιπατείς ανάμεσα σε ερείπια οχυρώσεων. Που ανάγονται στη φραγκοκρατία.



Βλέπεις, ετούτο το ύψωμα με την ανεμπόδιστη θέα στο Κρισαίο Πεδίο, αποτελούσε πάντα ιδανικό σημείο να κάθεσαι να κατοπτεύεις, να κόβεις κίνηση, να κουτσομπολεύεις τον κάθε τρεχαγύρευε που κινείται στας περιοχάς και άμα λάχει να κατεβαίνεις κιόλας και να του κάμεις μαγκιές τύπου "τίνος είσ'εσύ ωρέ;", "για που τό'βαλ΄ς πατριώτ;" και τέτοια.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον βεβαίως επιλέξανε οι αρχαίοι να στήσουν εδώ το κονάκι τους είναι ότι εκτός που μπορούσαν να κοιτάνε το Κρισαίο Πεδίο, μπορούσαν και να το αξιοποιήσουν. Διότι αυτός ο καταπληκτικός ασημόχρωμος ελαιώνας βγάζει εδώ και αιώνες θαυμάσιο λάδι.  Να κόψεις μία ντομάτα, λίγο αγγουράκι, μισό κρομμύδι, ένα κομμάτι φέτα, να το κάμεις χωριάτικη. Ή να ρίξεις κάνα κολοκύθι και καμιά πατάτα στην κατσαρόλα, να σκαρώσεις κάνα λαδερό. Ευλογημένο το λάδι, κρατά ετούτην την πόλη εδώ και χιλιάδες χρόνια ζωντανή.



Ετούτο το λάδι όμως, έμελλε κάποτες και να την καταστρέψει. Στην αρχαιότητα βλέπεις, οι γειτονικοί Δελφοί ως αμείλικτη ρελίτζιους κορπορέισον που ήταν, είχαν βάλει χέρι στον ελαιώνα (κάτι σαν την υπόθεση του Βατοπεδίου), αλλά οι Αμφισσείς συνέχισαν να τον διεκδικούν και να τον καλλιεργούν. Οι Δελφοί στράφηκαν τότες στον Φίλιππο τον Β' της Μακεδονίας, ο οποίος ήρθε ως εδώ, συνέτριψε τις δυνάμεις της πόλης και την κατέσκαψε εκ θεμελίων, γκρεμίζοντας την ακρόπολή της.

Η Άμφισσα επανέκαμψε και κατά την ρωμαϊκή περίοδο, γνώρισε νέα άνθιση και αυγάτισε ο πληθυσμός της. Μάλιστα, κατά τους αυτοκρατορικούς ρωμαϊκούς χρόνους, έφθασε να γίνει μία από τις πιο ακμαίες πόλεις του ελλαδικού χώρου.

Κατα τη Βυζαντινή περίοδο, η Άμφισσα ησυχία δεν είχε. Το 10ο αιώνα κουβαληθήκανε μέχρις εδώ οι Βούλγαροι του Σαμουήλ και την εκάμανε λαμπόγυαλο. Τον 11ο αιώνα, έπεσε η πανούκλα και την αποδεκάτισε. Και νάσου οι Φράγκοι, οι Καταλανοί, οι Ιωαννίτες Ιππότες, οι Οθωμανοί -κέντρο διερχομένων γινήκαμε.

Αλλά νισάφι με τα χιστόρικαλ ριβιούς -εγώ για άλλο λόγο σε έφερα μέχρις εδώ. Για να σου δείξω την πιο αγαπημένη μου συνοικία της Άμφισσας. Πούρχομαι, την περιπατώ και την απολαμβάνω.



Χάρμαινα τη λέμε. Αν και σε κάποιους είναι γνωστή και ως συνοικία των Ταμπάκηδων.



Ναι το ξεύρω, έχεις πολλές άγνωστες λέξεις. Λίγη υπομονή και όλα θα σου τα εξηγήσω.



Στη Χάρμαινα ήταν συγκεντρωμένα όλα τα εργαστήρια που ασχολούνταν με την κατεργασία του δέρματος. Τα βυρσοδεψία ντε! Βλέπεις, εδώ πιο πέρα, υπάρχει μία πηγή από την οποία έτρεχε άφθονο νερό. Και μέσω ενός βέρι βέρι σοφίστικέιτεντ δικτύου υδρορροών, το νερό διερχόταν μέσα από τα εργαστήρια, ξέπλενε τα δέρματα και τους χάριζε ένα θαυμάσιο ανεξίτηλο και στιλπνό κίτρινο χρώμα. Που το συνδυάζεις τελοσπάντων, με μαύρο πανταλόνι αν είσαι κάζουαλ τύπος, κόκκινο τι-σερτ και τζινάκι αν είσαι τρέντις ή το φοράς και σκέτο αν είσαι τίποτις νεάντερνταλ.

Οι τεχνίτες της επεξεργασίας του δέρματος ονομάζονται ταμπάκηδες. Και το προϊόν της δουλειάς τους είναι περιζήτητο και ακριβό. Αλλά μην βιάζεσαι να ασχοληθείς επαγγελματικώς με το άθλημα: εκτός αν είσαι βασταζερός και σου αρέσουν τα βαρέα και ανθυγιεινά.

Κάτσε να σου το περιγράψω εγώ ως διαδικασία για να πάρεις μία ιδέα: παίρνεις το δέρμα από το σφαγείο (βάλε γάντι, παίζει σπλάτερ) και το ρίχνεις στη βαρέλα πλυσίματος. Για να πάρει μία πλύση και να φύγει η τρίχα. Μετά, το περνάς μία βαφή με βελανίδι. Πούναι ζούπερ θαυματουργή, διότι το καθιστά ανθεκτικό στη χρυσή γραφή. Που σημαίνει ότι μπορείς να γράψεις με χρυσά γράμματα το μπραντ νέιμ σου ή καμία αφιέρωση ή μία μαντινάδα βρε αδελφέ, να μερακλώσουμε λιγάκι.

Ύστερα, το λιγδώνουμε το δέρμα, του περνάμε μία βαφή (κόκκινο, τιρκουάζ, μενεξεδί), το κρεμάμε για κάμποσες μέρες να στεγνώσει, το γυαλίζουμε και γεια σας. Ναι, η βυρσοδεψία συγκαταλέγεται στα πλέον δύσκολα και επίπονα επαγγέλματα -μαζί με τον μεταλλωρύχος, τον ναρκαλιευτή, τον ταϊστή πιράνχας, τον υπουργό οικονομίας της Ελλάδας και τον μέικαπ άρτιστ της Πάρις Χίλτον.



Εξού και έχουν μείνει ελάχιστα εργαστήρια που συνεχίζουν (ρισπέκτ!) την πατρογονική παράδοση των ταμπάκηδων.



Στο κέντρο της Χάρμαινας, βρίσκεται το Τουλασίδι. Ένα κτήριο αψηλό, εντυπωσιακό, θεωρητικό. Που κάποτες ήταν κοινόχρηστος χώρος των ταμπάκηδων οι οποίοι έρχονταν εδώ για να ξετριχιάσουν τα δέρματά τους, αλλά τώρα έχει γίνει πολιτιστικός χώρος και προστατεύεται από το Δήμο.

Τα βυρσοδεψία της Χάρμαινας εμφανίστηκαν γύρω στο 1600 και για κάμποσους αιώνες ήκμαζαν, αποτελώντας τη δεύτερη σημαντικότερη πηγή εσόδων για την πόλη, μετά το λάδι.

Από τα σαράντα τόσα κτήρια της Χάρμαινας, αρκετά έχουν αναπαλαιωθεί και αναδειχθεί. Άλλα, μένουν ερειπωμένα ή μισογκρεμισμένα. Ως σύνολο όμως συνθέτουν μία ιδιαίτερα γοητευτική -και μάλλον άγνωστη στους περισσότερους- εικόνα.

Θα πεις, μα καλά, πώς είναι δυνατόν να βρίσκει κανείς γοητεία σε ένα μέρος που επεξεργάζονταν δέρματα και ξέπλεναν αίματα από σφαγμένα ζώα; Διότι αν είσαι το αρνί που λέγαμε στην αρχή, ετούτος ο τόπος ισοδυναμεί για σένα με το Άουσβιτς και το Νταχάου.

Όχι, η γοητεία δεν βρίσκεται στα δέρματα που χάσκουν κρεμασμένα από τα σκοινιά και λιάζονται για να στεγνώσουν. Αλλά στην ιστορία των ανθρώπων που κατοίκησαν εδώ. Μία μακραίωνη ιστορία πούναι κεντημένη με μόχθο και με κάματο. Στα σπίτια, στα εργαστήρια, στις ανηφοριές με τις οποίες αναμετριούνταν με την καθημερινότητά τους.

Στα στενά σοκάκια. Που ακούς να ψιθυρίζουν ακόμα τις ιστορίες για το περίφημο Στοιχειό. Το φάντασμα του Κωνσταντή. Που πήγε ο έρμος και γκρεμίστηκε από την Ακρόπολη πούμασταν πριν, σαν βρήκε την αγαπημένη του Λενιώ σκοτωμένη μετά από μία καταιγίδα. Ένα Στοιχειό που το ζώνει η μοναξιά. Και που στριγκλίζει και βογκά και σέρνει το βάρος της θλίψης του, γυρεύοντας τη λύτρωσή του.

Διότι ναι, η γοητεία ξετυλίγεται μπροστά σε εκείνους που μπορούν να τη διακρίνουν. Σε εκείνους που μπορούν να την καταλάβουν και να την εκτιμήσουν. Και κάπως έτσι, να εντάξουν τον εαυτό τους στην ιστορική συνέχεια, να ιδούν τη ζωή τους στην πραγματικές της διαστάσεις.



Εδώ στην Άμφισσα, μπορεί κανείς να συναντήσει αυτή τη μακραίωνη ιστορική συνέχεια που οδηγεί στο σήμερα. Και να ξετυλίξει το κουβάρι της αφήγησης. Από τα Κυκλώπεια τείχη και το φράγκικο οχυρό μέχρι τα εργαστήρια των ταμπάκηδων και τα νεοκλασικά αρχοντόσπιτα.

Κι από το Κρισαίο Πεδίο με τον καρπερό ελαιώνα του ως τις αυλές των σπιτιών στο κέντρο της πόλης. Και ως τα σοκάκια της Χάρμαινας που κατοικεί το Στοιχειό.

Οι κάτοικοι της Άμφισσας θεωρούσαν παλιά πως κάθε πηγή, κάθε συνοικία, κάθε λημέρι, διέθετε κι από ένα Στοιχειό. Και πως από καιρού εις καιρόν, τα Στοιχειά πιανόντουσαν στα χέρια και παλεύανε. Εδώ και πολλά χρόνια όμως, τα Στοιχειά έχουν σιωπήσει. Ίσως σχωρέθηκαν. Ίσως λησμονήθηκαν. Αλλά φοβούμαι, αντικαταστάθηκαν. Από άλλα Στοιχειά, πιο επικίνδυνα. Που δεν παραμονεύουν στις πηγές και στα ρουμάνια. Αλλά κατοικούνε τους ανθρώπους και χαρχαλεύουνε τα μέσα τους. Κι αν θες τη γνώμη μου, μέρη σαν κι ετούτο, βοηθούνε να εξημερώσει κανείς το Στοιχειό του. Να το φέρει εδώ και να τ' απελευθερώσει. Να του γελάσει, να του μιλήσει και να μονιάσουνε.

πηγή 

Για το νέο κύμα λαθρομεταναστών που καταπλέει στη χώρα μας...

Από το ωραίο ιστολόγιο Της Σταυρούλας αντλούμε την παρακάτω ανάρτηση, που ασφαλώς θ' ανάψει φωτιές:

Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με...

       

     

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη μεταναστευτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Μεταφέρονται οι δυστυχείς λαθρομετανάστες από τα νησιά, όπου "ξεβράζονται" θαλασσοπνιγμένοι από τους δουλέμπορους, στον Πειραιά κι από εκεί με λεωφορεία στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια. Εκεί αφήνονται στην τύχη τους. Μήπως, λέει, μπορέσουν και βρουν δικούς τους ανθρώπους που θα τους φιλοξενήσουν ή κάπως θα τους διευκολύνουν. Πάντως για έξι μήνες δεν θα τους ενοχλήσει η αστυνομία, δεν θα απελαθούν κτλ.

Στο μεταξύ περίπου εκατό χιλιάδες πρόσφυγες-μετανάστες υπολογίζεται πως βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα τουρκικά παράλια και αναζητούν τρόπο να περάσουν απέναντι στα νησιά μας και να τύχουν αυτής της φιλόξενης πολιτικής (!!!).

Οι κάτοικοι των νησιών αποδεικνύοντας καθημερινά την ανθρωπιά τους και τιμώντας την ελληνική φιλοξενία και τη χριστιανική αγάπη ξεπερνούν τις δυνάμεις τους και ανταποκρίνονται προσφέροντας τρόφιμα και σκεπάσματα και μια ανοιχτή αγκαλιά. Αλλά τι μέλλει γενέσθαι; Υπάρχει κάποιο πιο σοβαρό και μακροπρόθεσμο σχέδιο δράσης εκ μέρους των αρχών; Τα στρατόπεδα ενοχλούσαν και τα άδειασαν (και σίγουρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο για τους ταλαίπωρους μετανάστες και πρόσφυγες), αλλά τώρα υπάρχει το τίποτα. 

Απλές ερωτήσεις: πού αφοδεύουν; πού πλένονται; πού ακουμπούν τα λιγοστά έστω υπάρχοντά τους; τι τρώνε; σε τι ελπίζουν; πώς δεν θα γίνουν ενοχλητικοί στους περιοίκους κατά ποικίλους τρόπους; τι εικόνα παρουσιάζει πλέον το κέντρο της Αθήνας;

 

Δεν ισχυρίζομαι ότι το πρόβλημα είναι εύκολο ή ότι δεν υπήρχε και τώρα μας προέκυψε. Είναι δυσκολότατο με πολλές παραμέτρους και σίγουρα υπερβαίνει και τις δυνάμεις και την αρμοδιότητα της όποιας ελληνικής κυβέρνησης. Έχει τεράστια ευθύνη όλη η Ευρώπη, η οποία κλείνει τα μάτια της και νίπτει χείρας, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος. Είναι διεθνές πρόβλημα και πρέπει να πάρει θέση η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ΟΗΕ κι άλλες διεθνείς οργανώσεις.

Κάτι όμως πρέπει να κινηθεί. Κάποιοι πρέπει να κάνουν το θέμα ενοχλητικά γνωστό και να πιέσουν  τους "βαρήκοοους" τρανούς αυτής της γης. 

Αλήθεια τι κάνει ο Ευρωπαίος επίτροπος Μετανάστευσης, Εσωτερικών υποθέσεων και Ιθαγένειας, ο δικός μας κ. Αβραμόπουλος; Είχαμε πανηγυρίσει όταν ανέλαβε αυτό το πόστο.

Μια πρόταση: Να αναλάβουν οι Μητροπόλεις όλης της Ελλάδας τη φιλοξενία τουλάχιστον των προσφύγων από τη Συρία, οι οποίοι είναι στην πλειονότητά τους Χριστιανοί κι έχουν γίνει στον τόπο τους στόχος των φανατικών μουσουλμάνων. Νομίζω πως πολλοί  Έλληνες Χριστιανοί όχι απλά θα δέχονταν, αλλά θα ήθελαν να φιλοξενήσουν Σύριους αδελφούς στα σπίτια τους. 

Δεν έχει μόνο η πολιτεία ευθύνη. Για όλους μας είναι μια προσωπική πρόκληση αγάπης ο "ξένος, ός ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη".

"Ν": Το σχόλιό μας:

Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι οξύτατο. Η Ελλάδα έχει καταντήσει αποθήκη ανθρώπων, που καταφτάνουν ανεξέλεγκτα και αφήνονται εδώ στην τύχη τους, ενώ υπάρχουν και φωνές που λένε - και ίσως έχουν δίκιο - ότι η μεταναστευτική αυτή εισροή είναι αποτέλεσμα σχεδίου καταστροφής της κοινωνίας μας.

Οπωσδήποτε η μόνη πραγματική λύση του προβλήματος είναι να φύγουν όσο το δυνατόν περισσότεροι μετανάστες (δηλ. περισσότερες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, γιατί με τέτοια μεγέθη πλέον μιλάμε), με προορισμό είτε τις πατρίδες τους είτε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στις μεν πατρίδες τους όμως ίσως πεθάνουν αμέσως, λόγω πολέμου, πείνας ή πολιτικών & θρησκευτικών διώξεων, η δε Ευρώπη δεν τους θέλει κι εμείς υποτασσόμαστε στο θέλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (με υπογραφές προφανώς) και τους κρατάμε εδώ.

Πραγματική λύση επίσης, σε διεθνές επίπεδο, θα ήταν μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών παρεμβάσεων που θα βοηθούσε στη βελτίωση των συνθηκών ζωής στον τρίτο κόσμο (όπου διεφθαρμένες κυβερνήσεις ή σκληρά ισλαμικά καθεστώτα κρατούν εξαθλιωμένες τις κοινωνίες, συχνά όμως σε συνεργασία με δυτικούς φορείς εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής), ώστε οι άνθρωποι αυτοί να γυρίσουν στο σπίτι τους. Τέτοια προοπτική όμως δεν διαφαίνεται, καθώς είναι κοινό μυστικό (ή μάλλον δεν είναι καν μυστικό) πως οι διεθνείς δυνάμεις "παρεμβαίνουν" μόνο όταν πρόκειται ν' αυξήσουν τους θησαυρούς τους...

Σε καμία περίπτωση δεν είναι χριστιανικά σωστό να τους αντιμετωπίζουμε σαν σκουπίδια, αλλά ούτε και απλώς ν' αφήνουμε να συσσωρεύονται στον τόπο μας. Το πρόβλημα απαιτεί ισχυρή πολιτική βούληση και σχεδιασμό, που δυστυχώς δεν τα βλέπουμε, όχι μόνο στο θέμα αυτό, αλλά σε όλα τα θέματα...

Και τώρα, για την πρόταση της όντως αγαπητής συναδέλφου ν' αναλάβει δράση η Εκκλησία, για την οποία την ευχαριστώ. Αυτή η πρόταση ίσως πιο πολύ απ' όλα με έκανε να αναδημοσιεύσω την ανάρτηση.

Η Εκκλησία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έχει πρωτίστως ευθύνη ιεραποστολικού ανοίγματος στους αδελφούς μας αυτούς, μήπως κάποιοι βρουν το Φως του Χριστού, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον.
Πιστέψτε με, αν η Εκκλησία αναλάβει τη φιλοξενία τους, η κοινή γνώμη, που απλώς ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ τους μετανάστες, θα αγανακτήσει εναντίον της! Αν είναι δικαιολογημένη αυτή η αγανάκτηση και σε ποιο βαθμό, δε θα το συζητήσω εδώ. Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει κάτι η Εκκλησία, ό,τι μπορεί με τη δύναμη του Θεού.
Θεωρώ όμως αναγκαίο, με τη βοήθεια κοινωνιολόγων και πολιτικών επιστημόνων, να εξηγήσει στο λαό μας τους λόγους, που κάνουν μετανάστες αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι - ας μην το παραβλέπουμε - είναι αληθινοί άνθρωποι, όπως εμείς, όχι κινούμενα σχέδια, ούτε σκουπίδια. Οι "πολλοί", οι "εκ του κόσμου", και πάλι δε θα συγκινηθούν. Οι χριστιανοί όμως, νομίζω, ναι.

Φιλοξενία σε σπίτια απλών χριστιανών; Όχι (αν και ίσως θα υπήρχαν μερικοί εθελοντές και ας είναι ευλογημένο). Υπάρχουν οι κατοικίες των επισκόπων, που συνήθως είναι ευρύχωρες, υπάρχουν τα μοναστήρια με τις αυλές τους και άλλους χώρους, αλλά και κατοικίες αρχιμανδριτών που μένουν στις πόλεις. Ας κατασκηνώσουν εκεί οι αδελφοί (ανεξαρτήτως θρησκείας), ας τους συναγάγουν οι επίσκοποι και οι μοναχοί μας και ας τους δώσουν άσυλο εκεί. Κι ας στοιβάζονται - καλύτερα εκεί παρά στην Ομόνοια ή όπου αλλού.
Βέβαια και οι όποιες δυνατότητες της Εκκλησίας είναι περιορισμένες. Δε μπορεί να περιθάλψει εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια μετανάστες (και συγχρόνως να βαστάζει το βάρος του ανθρωπιστικού αγώνα της για τους Έλληνες αναξιοπαθούντες).
Εκεί όμως, όχι μόνο υλική τροφή, ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ. Άμεσο και επείγον φυσικά είναι το πρόβλημα της σίτισης και της υγείας τους, όπως και για τους λαούς της Ιεραποστολής σε άλλες χώρες και ηπείρους. Όμως (σε χριστιανούς το λέω) εξίσου ανάγκη έχουν από πνευματική τροφή! H κατάσταση που επικρατεί στις χώρες της Ορθόδοξης Ιεραποστολής έρχεται τώρα στη χώρα μας. Έρχεται, για να γίνουμε ιεραπόστολοι χωρίς να φύγουμε από τον τόπο μας, όπως είχε επισημάνει κάποιος αδελφός.
Δόξα τω Θεώ, στο Διαδίκτυο υπάρχουν αραβικές ορθόδοξες ιστοσελίδες, μητροπόλεων και πατριαρχείων, απ' όπου μπορεί κάποιος, με στοιχειώδη έρευνα και με τη βοήθεια της αυτόματης μετάφρασης (αν δεν ξέρει καθόλου τη γλώσσα και δεν υπάρχει αγγλικό κείμενο), να αντλήσει ορισμένα κείμενα που θα βοηθήσουν τους μετανάστες να γνωρίσουν τι είναι η Ορθοδοξία (*). Όμως θα μπορούσε η Εκκλησία (ή κάποιες μονές, ιεραποστολικές αδελφότητες κ.τ.λ.) να αξιοποιήσει τους αραβόφωνους ορθόδοξους χριστιανούς που ξέρει ότι ζουν στη χώρα μας ή ακόμη και να ζητήσει από τα πατριαρχεία Αντιοχείας και Ιεροσολύμων την αποστολή ορισμένων στελεχών, κληρικών ή λαϊκών, που θα βοηθούσαν!
Τα ίδια ισχύουν και για τους πληθυσμούς των μεταναστών που δε μιλούν αραβικά, αν και νομίζω πως οι πληθυσμοί αυτοί είναι μικρότεροι. Σε όποια γλώσσα κι αν χρειάζεται, με τη βοήθεια του Θεού, θα βρεθεί ορθόδοξος να μιλήσει.

Δεν εννοώ να προσηλυτιστούν καταναγκαστικά οι μετανάστες ή να συρθούν στο χριστιανισμό για να επιβιώσουν (πράγμα που θα ήταν και αναποτελεσματικό, αλλά κυρίως ανήθικο και φυσικά μη χριστιανικό), μόνο ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ. Και μετά, έχει ο Θεός.
Αν δεν το κάνουν οι μητροπόλεις, ας το κάνουν οι μονές. Αλλά παρακαλώ το Θεό και ΙΚΕΤΕΥΩ τους μοναχούς, ηγουμένους, αρχιμανδρίτες, κληρικούς γενικά, αλλά και τις ιεραποστολικές αδελφότητες και όποιον άλλο μπορεί, να βρεθεί ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ που να κάνει ΕΛΕΟΣ για τους αδελφούς μας και να τους μιλήσει ή να τους δώσει κάτι να διαβάσουν για τον αληθινό Θεό!
Τα ζώα τα τρέφουμε μόνο υλικά. Αν αυτούς τους θεωρούμε ανθρώπους, πώς αντέχει η συνείδησή μας να μην τους μεταδίδουμε το λόγο του Χριστού, όπως ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΤΟΛΗ απ' Αυτόν;
Χιλιάδες αδελφούς μάς στέλνει στην πόρτα μας ο Θεός για ιεραποστολή. Θα δεχτούμε την πρόσκληση και την ευκαιρία που μας δίνει;

Αραβόφωνες Ορθόδοξες Ιστοσελίδες (πολλές από αυτές έχουν και αγγλόφωνη σελίδα):

• Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem)
• Πατριαρχείο Αντιοχείας (Greek Orthodox Patriarchate of Antioch and All The East)
• Με την ευκαιρία, ιδού και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, αν και η σελίδα δε βλέπω να έχει αραβικά.
• Η Αρχιεπισκοπή Χαλεπίου Συρίας (και το διαδικτυακό κανάλι της - στο YT)
• Η Μητρόπολη Αμμάν Ιορδανίας (και το διαδικτυακό κανάλι της)
• Η Αρχιεπισκοπή του Όρους Λιβάνου
• Σχολή Εκκλησιαστικής Μουσικής από την αρχιεπισκοπή του Όρους Λιβάνου (με πολλά βίντεο)
•  Ηoly Τrinity Family in Douma (μια μοναστική κοινότητα υπαγόμενη στην αρχιεπισκοπή του Όρους Λιβάνου· ακολουθεί την παράδοση του γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ. Λεπτομέρειες εδώ).
• Η ιστοσελίδα της περίφημης Μονής των Ποιμένων (Μπετ-Σαχούρ)
• Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Κατάρ (πατρ. Ιεροσολύμων)
• Orthodox Online Network
• Ορθόδοξοι Παλαιστίνιοι (με αναρτήσεις κυρίως ελληνικά και αγγλικά, αλλά και αραβικά)
•  خدمة القداس الإلهي عربي - Η Θεία Λειτουργία στα αραβικά
  
• Αναρτήσεις του ιστολογίου μας στα αραβικά (με τη βοήθεια της αυτόματης μετάφρασης και πολύ προσεκτικό έλεγχο, δόξα τω Θεώ, για να δω τι λένε και από πού προέρχονται)
• Δείτε και την αγγλόφωνη ιστοσελίδα Notes on Arab Orthodoxy, όπου θα βρείτε μεταφρασμένα στα αγγλικά άρθρα από αραβόφωνες ιστοσελίδες.

(*) Αυτό το στόχο εξυπηρετεί και η ενότητά μας Ετέραις γλώσσαις (ο τίτλος από το Πράξ. 2, 4: "και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις..."), όπου, με τη χάρη του Θεού, βάζω ο καημένος ό,τι μου προκύπτει σε διάφορες γλώσσες του κόσμου (πλην της αγγλικής, που αποτελεί ιδιαίτερη ενότητα), μήπως κάποιος το χρησιμοποιήσει ιεραποστολικά.
Αυτά φυσικά είναι απειροελάχιστα δείγματα. Η ορθόδοξη αρθρογραφία σε πάρα πολλές γλώσσες του κόσμου, δόξα τω Θεώ, είναι ολόκληρη θάλασσα. Όρεξη να έχει να ψάχνει όποιος θέλει - και, ας μην το ξεχνάμε, χρειάζεται και θερμή προσευχή, όχι έπαρση και ψευδαίσθηση ότι είμαστε ή ότι θα γίνουμε οι σωτήρες του κόσμου. Ένας Σωτήρας υπάρχει, ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός ημών.

 

Ο άγιος Πορφύριος και η αγία Μαρία η Αιγυπτία, αραβικές εικόνες από την όμορφη (αγγλόφωνη) ιστοσελίδα της Holy Trinity Family (εδώ & εδώ). Ο σύνδεσμος που δίνουμε παραπάνω είναι για την αραβόφωνη σελίδα τους.

 

πηγή 

Στα γυρίσματα του «Ουζερί Τσιτσάνης»

Μ. Μανουσάκης:«Τέσσερα χρόνια πολεμάμε να κάνουμε για αυτή ταινία» 
Βυθισμένοι μέσα στην κάπνα του «Ουζερί Τσιτσάνης», οι θαμώνες γλεντούν υπό τις μελωδίες της «Σκληρόκαρδης», που ερμηνεύει το νέο αστέρι του μαγαζιού, η Λέλα. Δίπλα της, ο Βασίλης Τσιτσάνης παίζει μπουζούκι, χρωματίζοντας με το ταλέντο του τη βραδιά, λίγο πριν η κυκλοφορία απαγορευθεί στη νυχτερινή γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη του 1942.
Ενορχηστρωτής της παραπάνω κινηματογραφικής σκηνής, που εκτυλίχθηκε εχθές το μεσημέρι στο «Σχολείον της Αθήνας - Ειρήνη Παππά», ήταν ο αγαπημένος Ελληνας σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης, ο οποίος εδώ και έναν μήνα έχει ξεκινήσει γυρίσματα για την νέα του ταινία «Ουζερί Τσιτσάνης».
Χθες είχαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στα σκηνικά του ιστορικού στεκιού, το οποίο έχει στηθεί στον όμορφο χώρο της οδού Πειραιώς 52, και να μιλήσουμε με τους συντελεστές αυτής της μεγάλης κινηματογραφικής παραγωγής, που υπολογίζεται ότι θα βγει στις σκοτεινές αίθουσες τον Δεκέμβριο του 2015, από τη Feelgood Entertainment.
«Την ταινία αυτή πολεμάμε να την κάνουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια» δηλώνει στη «δημοκρατία» ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης. «Μπορεί να είναι δύσκολες οι εποχές, αλλά τότε είναι που γίνονται περισσότερα πράγματα. Αλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι και ο Τσιτσάνης σε δύσκολες εποχές δημιούργησε».
Κάτω από τη σκηνοθετική ματιά του, οι ηθοποιοί παίρνουν τις θέσεις τους στο πλατό και κινούνται μέσα στον χώρο ακούγοντας με προσοχή τις συμβουλές του πολύπειρου δημιουργού. «Το βιβλίο του Σκαμπαρδώνη μού άρεσε πάρα πολύ» λέει ο κ. Μανουσάκης. «Ηταν ζυγισμένο ανάμεσα στον Βασίλη Τσιτσάνη και τον απαγορευμένο έρωτα ενός χριστιανού και μιας Εβραίας. Μάλιστα, ο έρωτας αυτός δεν ήταν σε πρώτο πλάνο στο βιβλίο. Ηταν δική μας επιλογή να αποκτήσει πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία».
Οι δυο ερωτευμένοι του φιλμ είναι ο Γιώργος (Χάρης Φραγκούλης) και η Εστρέα, την οποία υποδύεται η 22χρονη Χριστίνα Χειλά. Για τη νεαρή ηθοποιό, μάλιστα, αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της. «Νιώθω τυχερή που παίζω σ' αυτό το φιλμ. Ο κ. Μανουσάκης λειτουργεί πολύ προστατευτικά απέναντι στους ηθοποιούς του» δηλώνει η ίδια.
Το έτερο πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας είναι ο Βασίλης Τσιτσάνης (Ανδρέας Κωνσταντίνου) και η Λέλα (Βασιλική Τρουφάκου). Η τελευταία υποδύεται μια λαϊκή τραγουδίστρια, η οποία ερωτεύεται με πάθος τον συνθέτη. «Τον θαυμάζει απεριόριστα. Εξάλλου, στο πλευρό εκείνου αναδείχθηκε» λέει η Βασιλική Τρουφάκου. «Τον ερωτεύεται παράφορα, αν και γνωρίζει ότι εκείνος είναι παντρεμένος και ότι δεν πρόκειται ν' αφήσει τη γυναίκα του. Είναι μια δυνατή προσωπικότητα, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της» τονίζει η ηθοποιός, υποστηρίζοντας ότι το πρόσωπο που υποδύεται έχει σίγουρα στοιχεία «από τη Μαρίκα Νίνου, με την οποία είχε σχέση ο Τσιτσάνης».
Δυνατό καστ με την επιστροφή Λάκη Κομνηνού
Τη σύζυγο του Βασίλη Τσιτσάνη, τη Ζωή, υποδύεται η ταλαντούχα ηθοποιός Ξανθή Γεωργίου, η οποία λέει ότι η ηρωίδα της ήταν «μια αγία, που λάτρευε τον συνθέτη, με τον οποίο έζησε τον απόλυτο έρωτα». Στην ταινία παίζουν ακόμη οι Γιάννης Αϊβάζης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Στέλλα Γιαμπουρά, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Πέτρος Ξεκούκης και Λάκης Κομνηνός. Ο τελευταίος, μάλιστα, ο οποίος επιστρέφει στα κινηματογραφικά πλατό έπειτα από περίπου 12 χρόνια, κάνει λόγο «για μια μεγάλη παραγωγή, η οποία είναι συμπτωματικά πολύ επίκαιρη, καθότι δείχνει τη γερμανική Κατοχή αλλά και τα δεινά των Εβραίων».
Γιώτα Βαζούρα

... και με τρόμαζε η φιγούρα μου έτσι αλλαγμένη σε φόντο ατόφιο λευκό , ασβεστωμένο , σαν να μη χωράει το ψέμα μέσα του ..

μαριάνθη ντεβάκη

Η τέχνη σώζει από την άνοια

Η ζωγραφική, το σχέδιο, η γλυπτική, η αγγειοπλαστική και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες ενεργοποιούν το μυαλό και εξασκούν την επιδεξιότητα των κινήσεων, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο εμφάνισης άνοιας σε προχωρημένη ηλικία, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Η μελέτη δείχνει ότι όσο περισσότερο ένας ηλικιωμένος απασχολείται με κάποια μορφή εικαστικών τεχνών, τόσο περισσότερο προστατεύεται από την πιθανότητα άνοιας και Αλτσχάιμερ.
Οι ερευνητές της Κλινικής Μάγιο στη Μινεσότα, με επικεφαλής τη δρα Ρόουζμπουντ Ρόμπερτς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Neurology" της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ», μελέτησαν 256 ανθρώπους άνω των 85 ετών επί μια τετραετία, καταγράφοντας τα χόμπι και τις συνήθειές τους στον ελεύθερο χρόνο τους.
Όπως διαπιστώθηκε έπειτα από τέσσερα χρόνια, όσοι είχαν τακτική ενασχόληση με τις τέχνες, είχαν κατά μέσο όρο 73% μικρότερη πιθανότητα να εμφανίσουν προβλήματα μνήμης και νόησης. Όσοι ασχολούνταν με άλλου είδους χειροτεχνικές και κατασκευαστικές δραστηριότητες, είχαν μειωμένο κίνδυνο κατά 45%, όσοι χρησιμοποιούσαν τακτικά το Ίντερνετ και τους υπολογιστές, είχαν μειωμένο κίνδυνο κατά 53% και όσοι συστηματικά το... έριχναν έξω, έχοντας πολλές κοινωνικές συναναστροφές, είχαν μειωμένο κίνδυνο κατά 55%.
«Η μελέτη μας ενισχύει την άποψη ότι η ενεργή ενασχόληση του νου μπορεί να προστατέψει τους νευρώνες (τα εγκεφαλικά κύτταρα), ώστε να μην πεθάνουν, βοηθώντας αντίθετα στη δημιουργία νέων νευρώνων σε προχωρημένη ηλικία» δήλωσε η Ρόουζμπουντ Ρόμπερτς.
Περίπου ένας στους έξι ανθρώπους άνω των 80 ετών έχει άνοια και το πρόβλημα επιδεινώνεται διεθνώς με το πέρασμα του χρόνου. Εκτός από τις διάφορες δραστηριότητες στον ελεύθερο χρόνο, η υγιεινή διατροφή, η σωματική άσκηση, ο έλεγχος του βάρους και η αποφυγή καπνίσματος, επίσης μειώνουν τον κίνδυνο άνοιας.

πηγή

Η ιερά λιτάνευση της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας της Πορταϊτίσσης στην Ιερά Μονή των Ιβήρων, την Τρίτη της Δικαινησίμου

Εορτάσθη και φέτος, την Τρίτη ημέρα της Διακαινησίμου, μέσα σε κλίμα Αναστάσιμης χαράς και συμφώνως προς την Αγιορειτική παράδοση η κατά θαυμαστόν τρόπον εύρεση της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας της Πορταϊτίσσης στην Ιεράν Μονήν των Ιβήρων - Αγίου Όρους.

Πλήθος ευλαβών προσκυνητών από πολλά μέρη της υφηλίου προσήλθαν με κατάνυξη για να λάβουν τη χάρη και την ευλογία της Υπεραγίας Θεοτόκου, της επονομαζόμενης και Πορταϊτίσσης, στης οποίας τη μορφή διαγράφεται μια πλούσια δέσμη ευγενών και δυνατών αισθημάτων ενώ η αυστηρή έκφραση του Ιερού Προσώπου Της, τονιζομένη από την επιβλητική και καθηλωτική ματιά Της, προξενεί το δέος.

Την παραμονή της εορτής ετελέσθη στο Καθολικό της Ιεράς Μονής των Ιβήρων ο Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης π. Ιωάννου.

Την επομένη ετελέσθη κατά τις πρώτες πρωινές ώρες η Ακολουθία του Όρθρου και ο Αγιασμός στη Φιάλη της Μονής, χοροστατούντος του Επισκόπου Αμορίου π. Νικηφόρου και εν συνεχεία η περισπούδαστος Εικόνα της Παναγίας, με τη συνοδεία όλων των προσκυνητών, λιτανεύτηκε στα κτήματα και στα παρεκκλήσια πέριξ του Μοναστηριού.

Η ιερά λιτάνευση κατέληξε στο Κάθισμα της Μονής όπου ετελέσθη η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης  Ιωάννου και συλλειτουργούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αμορίου Νικηφόρου και με τη συμμετοχή του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου π. Ναθαναήλ, του προηγουμένου π. Βασιλείου, καθώς και άλλων ιερομονάχων και διακόνων από πολλές Μονές της Αθωνικής Πολιτείας.

Εν συνεχεία η Εικόνα μεταφέρθηκε στο Αγίασμα και τοποθετήθηκε στο σημείο όπου σύμφωνα με την παράδοση την ακούμπησε ο όσιος Γαβριήλ το 1004, όταν την πήρε από τη θάλασσα. Εκεί έγινε και η διανομή του Αντιδώρου και κατόπιν και πάλι λιτανευτικώς επέστρεψε στην Ιερά Μονή όπου και τοποθετήθηκε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής των Ιβήρων, προτού επιστρέψει μετά από λίγες ημέρες στο Ιερό Παρεκκλήσιό Της, από όπου και φυλάττει συνεχώς τους μοναχούς αλλά και όλους τους ευλαβείς Χριστιανούς μεσιτεύοντας αδιαλείπτως προς τον Υιόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Ακολούθησε εόρτια Αγιορειτική πανηγυρική τράπεζα.

πηγή

Εκπαιδευτικά sites για παιδιά: Μάθηση και διασκέδαση με ένα κλικ!

Είναι αδύνατο να αποτρέψει σήμερα ο γονιός ένα παιδί από τη χρήση υπολογιστή και την πρόσβαση στο ίντερνετ –ποιοι γονείς κατάφεραν να «ξεκολλήσουν» τη δική μας γενιά από τα Game Boys; Είναι, όμως, δυνατό να του μάθει αφενός να χρησιμοποίει τα μέσα αυτά με ασφάλεια αλλά και να του συστήσει ιστοσελίδες που έχουν να προσφέρουν παραπάνω δυνατότητες από απλή ψυχαγωγία.

Μπορεί τα ελληνικά εκπαιδευτικά sites να μην έχουν ακόμα φτάσει στα επίπεδα των ξενόγλωσσων (και δη των αμερικανικών), αλλά ορισμένα από αυτά είναι ιδιαίτερα αξιόλογα, ελεγμένα από εκπαιδευτικούς και με ενδιαφέρον περιεχόμενο που όχι μόνο ιντριγκάρει τη σκέψη, αλλά και διδάσκει και απαιτεί την ενεργή συμμετοχή του παιδιού.

Δείτε τα πιο αξιόλογα δωρεάν ελληνικά εκπαιδευτικά sites για παιδιά ηλικίας από 1 έτους:

Προσχολική ηλικία

Chicco.gr – Ελάτε να παίξουμε!

Στην ελληνική ιστοσελίδα της Chicco, πέρα από την περιγραφή των προϊόντων και πολλά ενδιαφέροντα άρθρα για τους γονείς και τα παιδιά θα βρείτε και την κατηγορία «Ελάτε να παίξουμε», στην οποία υπάρχουν έξυπνα παιχνίδια για 3 ηλικιακές ομάδες (12+, 24+ και 36+ μηνών). Τα 6 συνολικά παιχνίδια είναι βέβαιο πως θα ενθουσιάσουν τα παιδιά –το τελευταίο, μάλιστα, θα τους μάθει και ορισμένες λέξεις στα αγγλικά.

Fun two Three.com

Πρόκειται για ένα πολύ προσεγμένο site εκπαιδευτικού χαρακτήρα, το οποίο απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας, καθώς διαθέτει παιχνίδια και δραστηριότητες που μπορούν να παρακολουθήσουν ακόμα και οι πιο μικρές ηλικίες. Πολλά από τα παιχνίδια είναι δωρεάν, αλλά για να έχετε πρόσβαση σε ακόμα περισσότερα, θα χρειαστεί να γραφτείτε και να καταβάλλετε κάποιο ποσό συνδρομής. Πρόκειται για μία από τις πιο αξιόλογες ιστοσελίδες για παιδιά, στην οποία οι γονείς θα βρουν πολλά ενδιαφέροντα σημεία.

Paidika.gr

Απλοϊκό αλλά πολύ ευχάριστο, το site αυτό προσφέρει εκτυπώσιμες εικόνες για να χρωματίσουν τα παιδιά (με ήρωες της Disney, αλλά και με πολλούς ακόμα αγαπημένους ήρωες των παιδιών), μπόλικα παραμύθια για να τους διαβάσετε, ενώ δίνει και πολλές ιδέες για δραστηριότητες που μπορείτε να κάνετε μαζί τους.

Σχολική ηλικία

Jele.gr

Το Jele είναι ένα αρκετά αξιόλογο διαδραστικό site εκπαιδευτικών / ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων, οι οποίες βασίζονται στην ύλη του Δημοτικού. Έτσι, παιδιά ηλικίας από 5-6 ετών μπορούν να συμμετέχουν σε περιπετειώδεις δραστηριότητες με έξυπνους διαλόγους και σύντομες περιπετειούλες που τα καλούν να λύνουν προβλήματα, τα βοηθούν όταν κάνουν λάθος και τα επιβραβεύουν όταν βρίσκουν το σωστό αποτέλεσμα.

Ποιος θέλει να γίνει πτυχιούχος;

Με αυτό το site το σίγουρο είναι ότι θα «κολλήσετε», μικροί και μεγάλοι στην οικογένεια! Η σελίδα είναι δημιουργημένη από ανθρώπους της εκπαίδευσης, για την εκπαίδευση. Στηρίζεται στο σκεπτικό «μάθηση μέσα από το παιχνίδι» και διαθέτει εκπαιδευτικά παιχνίδια, στα οποία γίνεται χρήση σχολικής ύλης Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, και τα οποία είναι δημιουργημένα στη μορφή του τηλεπαιχνιδιού «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος»!

SaferInternet.gr

Στην κατηγορία «Παιδιά» του SaferInternet.gr θα βρείτε ορισμένα ενδιαφέροντα παιχνίδια που σκοπό έχουν να μάθουν στο παιδί πώς να χρησιμοποιεί σωστά όχι μόνο το ίντερνετ, αλλά και πολλά ακόμα μέσα επικοινωνίας.

Civilprotection.gr – Παίζω και μαθαίνω

Ο Ηρακλής καλωσορίζει τα παιδιά στη Μυρμηγκούπολη και τα καλεί να συμμετέχουν σε παιχνίδια και δραστηριότητες, αλλά και να διαβάζουν οδηγίες που τα μαθαίνουν να είναι σωστά προετοιμασμένα για να αποφεύγουν διάφορους κινδύνους που προέρχονται από φυσικές καταστροφές (σεισμός, πλημμύρα, καύσωνας κ.λ.π.) Ανάμεσα στα παιχνίδια τα παιδιά θα βρουν Σταυρόλεξο, Τετράγωνα Μνήμης, Παζλ, θα μπορούν να ζωγραφίσουν και να… βρουν το τέλος του Λαβύρινθου! Η ιστοσελίδα έχει δημιουργηθεί από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας.

Πηγή

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΥΝΑ

Μεγάλη Τετάρτη. 

Μεγάλη Πέμπτη.

Μεγάλη Παρασκευή

Μ. Παρασκευή

Μ. Σάββατο

Χριστός Ανέστη.

πηγή