Η κριτική στην αρχαία ελληνική θρησκεία, από τον Ηράκλειτο στον Ευήμερο (α΄ μέρος)

.

Η αρχαία ελληνική θρησκεία παρουσιάζει μία ποικιλία μορφών και εκδηλώσεων σʼ όλη την ιστορική πορεία της1, με κορυφαίο βεβαίως σταθμό τη διαμόρφωση του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου, με την καθοριστική συμβολή σ’ αυτό το γεγονός των ποιητών Ησίοδου και Ομήρου, όπως έχει ήδη επισημάνει ο Ηρόδοτος2.

Εκτός όμως από τούς δώδεκα ολύμπιους θεούς, την καθιερωμένη και παραδοσιακή μορφή λατρείας των ελληνικών πόλεων, επιμέρους κεφάλαια και πτυχές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας αποτελούν: i) η διονυσιακή λατρεία, ii) το πλήθος των άλλων δευτερευουσών θεοτήτων (π.χ. Διόνυσος, Πάνας, Θέμις, Γαία, Τύχη, Δίκη, Χάριτες, Εκάτη, Σάτυροι, Σειληνοί κ.ά.), iii) οι εορτές και οι αγώνες, iv) οι ναοί και τα μαντεία, v) τα Ελευσίνια μυστήρια και τα μυστήρια με οργιαστικό χαρακτήρα του Διονύσου, τα Καβείρια και της Κυβέλης.

Επιπλέον, στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν: α) η παρουσία και κατά τους ιστορικούς χρόνους ανιμιστικών, φετιχιστικών και τοτεμιστικών στοιχείων, όπως η πίστη στη μαγική δύναμη των ξοάνων, β) η απόδοση ψυχής σε φυσικά αντικείμενα (π.χ. στα δέντρα ενοικούν οι Αμαδρυάδες), γ) η απόδοση λατρείας σε άψυχα αντικείμενα, όπως οι λεγόμενοι «βαίτυλοι» που θεωρούνταν ιεροί λίθοι, για τους οποίους πίστευαν ότι είχαν πέσει από τον ουρανό και η απόδοση σ’ αυτούς μαντικών και θεραπευτικών ιδιοτήτων. Ο Παυσανίας κατά τους ιστορικούς χρόνους μας πληροφορεί για την παρουσία και την απόδοση λατρείας σε ιερούς λίθους στην περιοχή της Αχαΐας (VII, 12, 4) και στον Ορχομενό της Βοιωτίας ( IX 38, 1) με την επισήμανση μάλιστα ότι: «Τάς μέν δή πέτρας σεβουσί τε μάλιστα καί τῷ Ἐτεοκλεῖ αὐτάς πεσεῖν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ φασίν». δ) Οι μαντικές πρακτικές, μαγικές θεραπείες και τελετουργίες, οι δεισιδαιμονίες, ε) η θεώρηση αφηρημένων εννοιών ως θεοτήτων π.χ. Ομόνοια, Αιδώς, Φήμη κ.ά. στ) η λατρεία διαφόρων τερατόμορφων όντων, (π.χ. Σφίγγες, Άρπυιες) κ.ά.

Παράλληλα όμως με την καθιερωμένη μορφή λατρείας των διαφόρων θεών, σχετικά νωρίς, ήδη από τον 5ον π.Χ. αἰ., αρχίζει και μία μορφή αμφισβήτησης και κριτικής της καθιερωμένης παραδοσιακής αρχαιοελληνικής θρησκείας, στον κύκλο των φιλοσόφων και των πνευματικών ανθρώπων και κορυφώνεται αργότερα στα ελληνιστικά χρόνια. Η κριτική αυτή έχει μεν διαφορετική αφετηρία εκκίνησης στα επιμέρους πρόσωπα, πλην όμως έχει πάντοτε συγκεκριμένη στόχευση, όπως π.χ. την απόρριψη δεισιδαιμονιών ή την υπέρβαση του έντονου ανθρωπομορφισμού ή τη μετάβαση από το μύθο στο λόγο κ.ο.κ3. Μία κριτική που σε ορισμένες περιπτώσεις βλέπουμε να έχει ταυτοχρόνως και μία μονοθεϊστική χροιά4 και επιπλέον να είναι συνδεδεμένη με συγκεκριμένες πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές παραμέτρους. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά παραδείγματα αυτού του φαινομένου.

Ο Ηράκλειτος (544 -484 π.Χ.) ασκεί δριμεία κριτική σε τελετουργίες οργιαστικού και εκστατικού χαρακτήρα5.

Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) ο ιδρυτής της Ελεατικής σχολής, αποτελεί ένα παράδειγμα εξαιρετικού ρεαλισμού και αδαμαντίνου διαύγειας κριτικής στην Ομηρική και Ησιόδειο θεογονία. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στο Αρ. 11 διασωζόμενο απόσπασμά του: «Πάντα θεοῖσʼ ἀνέθηκαν Ὅμηρος θʼ Ἡσίοδός τε ὅσα παρʼ ἀνθρώποισιν ὀνείδεα καί ψόγος ἐστίν κλέπτειν μοιχεύειν τε καί ἀλλήλους ἀπατεύειν». Μετάφραση: «Ο Όμηρος και ο Ησίοδος απέδωσαν στους θεούς όλα όσα προκαλούν στους ανθρώπους όνειδος και ψόγο, δηλαδή το να κλέβουν, να μοιχεύουν και να εξαπατούν ο ένας τον άλλον»6.

Σημειώσεις:

1. Επιλεκτικά βλ.W. F. Otto, Die Gotter Griechenlands, 19473. W. Burkert, Griechische Religion der archaischen und klassischen Epoche, 1977. M. P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας ελληνικής θρησκείας, (μτφρ: Αικ. Παπαθωμοπούλου), 19905. Του ιδίου, Ελληνική λαϊκή θρησκεία, (μτφρ. Ι. Κακριδή), 20002. R. Parker, Η Θρησκεία στην αρχαία Αθήνα, Ιστορική επισκόπηση, (μτφρ. Γεωρ. Τριανταφυλλίδη), 2005.

2. Βλ. Ηροδότου ιστοριών, Βιβλ. 2, κεφ. 53, «Οὗτοι δε εἰσιν οἱ ποιήσαντες θεογονίην Ἕλλησιν , καί τοῖσι θεοῖσι τάς ἐπωνυμίας δόντες καί τιμάς καί τέχνας διελόντες καί εἴδεα αὐτῶν σημήναντες».

3. Βλ. Griechische Religion, στο H. F.von Campenhausen - A. Bertholet (Hg), Worterbuch der Religionen, 1952, σ.172.

4. Βλ. W. Weischedel, Der Gott der Philosophen, τόμος A΄ , 19722, σσ. 56, 58.

5. Βλ. H. Diels, Fragmente der Vorsokratiker, τόμος Α, 19566. Πρβλ. Κλήμεντος Αλεξανδρέως, Προτρεπτικός προς Έλληνας, Β΄ 22, 1.

6. Βλ. Η.Diels, Die Fragmente der Vorsokratiker, τόμος A, 19566, σ. 132. W. Weischedel, Der Gott der Philosophen, όπ.π., σ. 42.

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

πηγή 

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΠΛΑΝΕΜΕΝΗ ΦΡΑΣΗ «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ»; ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Η΄ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ;

 

Ακούγεται τακτικά, από ανθρώπους, που προφασίζονται ότι γνωρίζουν τα του Νόμου του Θεού: «Το Ευαγγέλιο λέει: πίστευε και μη ερεύνα».

Εάν ρωτήσει κάποιος, σε ποιο σημείο το λέει αυτό το Ευαγγέλιο, δεν γνωρίζουν να απαντήσουν. Αυτά κάνει η άγνοια.

Αλλά απαντούμε ότι δεν υπάρχει τέτοια φράση στο Ευαγγέλιο. Η αντίθετη υπάρχει: «Ερευνάτε τας γραφάς». Η όλη φράση βρίσκεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο πέμπτο, στίχο 39. Έχει δε ως εξής: «Ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν∙ και εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού». Εξετάζετε, δηλαδή, με προσκόλληση στο εξωτερικό γράμμα τις Γραφές, διότι νομίζετε ότι με μόνη την ανάγνωση και την εξέταση αυτή θα έχετε ζωή αιώνια. Και εκείνες είναι που μαρτυρούν για Μένα.
Είναι, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, τα λόγια αυτά του Κυρίου προσταγή.Διότι η Αγία Γραφή μαρτυρεί περί του Χριστού και με αυτή ο Θεός δίδει μαρτυρία περί Αυτού. Πρέπει, λοιπόν, να ερευνά ο κάθε πιστός χριστιανός τις «Γραφές», διότι με την έρευνα θα επιτύχει την αιώνια ζωή. «Και η ζωή αυτή υπάρχει στον Υιό Του και με την ένωση μετά του Υιού Του μεταδίδεται στους πιστούς. Εκείνος, που είναι ενωμένος διά της πίστεως με τον Υιό και έχει Αυτόν ως δικό Του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή». (Α’ Ιω. Ε’ 11-12)
Ο Χριστός, λοιπόν, είναι ο Θησαυρός και πολύτιμος Μαργαρίτης ο κεκρυμμένος στον αγρό. Είναι το ύδωρ το ζων, που υπάρχει στα βαθιά φρέατα των Γραφών.
Η προτροπή του Κυρίου «ερευνάτε τας γραφάς» αναφέρεται και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας. Το δοξαστικό της Λιτής στη γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου λέει τα εξής: «Ερευνάτε τις Γραφές, καθώς είπε ο Χριστός ο Θεός μας στα ιερά Ευαγγέλια, διότι σ’ αυτές βρίσκουμε τον Χριστό να γεννάται και να σπαργανούται, να θηλάζει και να γαλουχείται, να δέχεται περιτομή και να βαστάζεται από τον Συμεών∙ όχι κατά δοξασία, ούτε κατά φαντασία, αλλά αληθινά έχει φανερωθεί στον κόσμο∙ προς Αυτόν ας βοήσουμε∙ ο προ αιώνων Θεός, δόξα σοι».
Στην εύλογη απορία, πως προέκυψε η άποψη αυτή – «πίστευε και μη ερεύνα» – ήταν σε χρήση από τους Ιησουίτες. Οι Ιησουίτες – τάγμα μοναχών της δυτικής παπικής εκκλησίας – είχαν τη φράση αυτή, ως αρχή τους. Και έγραψαν φοβερές σελίδες στην ιστορία. Η έννοια της φράσεως αυτής ερμηνεύεται ως εξής: Κλέψε, ατίμασε, εξαπάτησε, πάτησε πάνω σε πτώματα, αρκεί όλα αυτά να τα κάνεις για καλό σκοπό, οπότε δεν συμβαίνει τίποτε.
Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης και δράσης δεν είναι ορθός. Δεν είναι σύμφωνος με την ηθική του Ευαγγελίου. Είναι τελείως ξένος προς αυτό. Συνήθως αυτοί, που το λένε, αποβλέπουν στο να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους και να αποφεύγουν τον έλεγχό της. Και όπως γίνεται αντιληπτό, πέφτουν σε θανάσιμο αμάρτημα, ακριβώς, διότι έχουν την ιδέα ότι ξέρουν τα του θείου Νόμου. Αποδεικνύονται όμως πάνω στα πράγματα ότι είναι ξένοι και μακριά από το Θεό.

Πηγή:προσαρμοσμένο απόσπασμα ως απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα, από το βιβλίο: «Ο Νόμος του Θεού και ο Άνθρωπος», του μακαριστού Αρχιμ. Καλλιστράτου Ν. Λυράκη, Αθήνα 2000

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΔΥΤΙΚΟΥ… «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

1) Ήταν ένα πρωινό αρχές Σεπτεμβρίου και το Παρίσι είχε πάρει ήδη την φθινοπωρινή του όψη. Ο σταθμός του μετρό, στην Plaz de la Nation, ακόμα δεν είχε πολύ μεγάλη κίνηση. Ανέβηκε στον συρμό για να πάει στην Σχολή. Από τις επόμενες στάσεις άρχισε να ανεβαίνει πολύς κόσμος, κυρίως εργάτες και υπάλληλοι που πήγαιναν στις δουλειές τους. Όλοι ήταν σιωπηλοί και βλοσυροί. Νόμιζες πως ένα σκοτεινό σύννεφο, όπως ήταν και ο παριζιάνικος καιρός, σκέπαζε τις όψεις τους. Αυτός κάθονταν σε μια καλή θέση δίπλα στο παράθυρο κοντά στην πόρτα.

Σε μια στάση και ενώ όλες οι θέσεις ήταν ήδη κατειλημμένες, ανέβηκε μια Γαλλίδα αφρικάνικης καταγωγής που ήταν μάλλον στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης. Φαίνονταν καταβεβλημένη και το πρόσωπο της ήταν λίγο ιδρωμένο παρά του ότι δεν έκανε ζέστη. Κοίταξε γύρω του. Όλοι ήταν απασχολημένοι στον κόσμο τους και οι πιο πολλοί διάβαζαν εφημερίδα ή κανένα βιβλίο. Ξανακοίταξε την Νέγρα που προσπαθούσε με δυσκολία να πιαστεί από κάποιο σιδερένιο στύλο ενώ έδειχνε πως ζαλίζονταν έτοιμη να σωριαστέι στο πάτωμα. Ένοιωσε πολύ άσχημα. Σηκώθηκε αυθόρμητα και της προσέφερε την θέση του. Εκείνη τον κοίταξε έκπληκτη. Ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Κάποιοι γύρισαν και τον κοίταξαν περίεργα, μάλλον εχθρικά.

Η Νέγρα αφού του είπε τρεις φορές μερσί, κάθισε ανακουφισμένη μην πιστεύοντας ακόμα στην χειρονομία του. Κάποιος πιο πέρα ψιθύρισε, «Il est fou» ! Δεν το «χώνεψε» πως ένας λευκός σηκώθηκε για να καθίσει μια Νέγρα, στο Παρίσι, στο κέντρο της… «Ενωμένης Ευρώπης»! Και ύστερα σου λένε πως οι Έλληνες είναι…ρατσιστές!

2) Εκείνο το καλοκαίρι το Παρίσι είχε γεμίσει από Γιαπωνέζους τουρίστες. Παντού όπου πηγαίνεις συναντούσες Γιαπωνέζους που είχαν πάντα μαζί τους μια φωτογραφική μηχανή φωτογραφίζοντας τα πάντα. Νόμιζες πως η φωτογραφική μηχανή ήταν ένα κομμάτι από το σώμα τους, σαν κάποιο χέρι ή πόδι. Αυτά τα «γιαπωνέζικα μηχανάκια» είχαν τότε κατακτήσει όλη την Ευρώπη. Εκείνο το πρωινό έκανε πραγματικά πολύ ζεστή και περπατούσε δίπλα στον Σηκουάνα πηγαίνοντας προς της Σχολή. Ήδη οι Γιαπωνέζοι είχαν ξεχυθεί με κατεύθυνση προς την Notre Dame.

Ξαφνικά ένας απελπισμένος νέος ανέβηκε πάνω σε μια γέφυρα δείχνονται πως θέλει να αυτοκτονήσει. Πλησίασε να δει τι γίνεται. Οι Γιαπωνέζοι αμέσως μαζεύτηκαν σαν τα μυρμήγκια που οσμίζονται κάποιο φαί και σαν τρελοί έβγαζαν αμέτρητες φωτογραφίες ενθουσιασμένοι για το «λαβράκι» που είχαν πιάσει. Ο επίδοξος αυτόχειρας κοιτούσε με σκοτεινό βλέμμα το κενό. Ο Ρωμιός αισθάνθηκε πραγματικά άσχημα καθώς έβλεπε πως οι Γιαπωνέζοι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να απαθανατίσουν την σκηνή και μάλιστα φαίνονταν πως επιθυμούσαν με αγωνία να πηδήξει στο κενό. Μονό που δεν τον προέτρεπαν με τις φωνές τους! Τα κλικ των μηχανών τους είχαν πάρει φωτιά ενώ τα πρόσωπα τους κοιτούσαν με μεγάλη ένταση.

Σε μια στιγμή και ενώ άρχισαν να ακούγονται τα τσιρίγματα των σειρήνων από τα περιπολικά που πλησίαζαν, ο νέος τελικά έκανε ξαφνικά το απελπισμένο άλμα . Οι Γιαπωνέζοι άρχισαν να χοροπηδάνε ενθουσιασμένοι καθώς είχαν καταγράψει την όλη σκηνή. Μια ανθρώπινη ζωή για μερικές εκατοντάδες φωτογραφικά κλικ! Ένοιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι του αλλά ευτυχώς ο νέος την γλύτωσε με μερικά τραύματα.

3) Τους θερινούς μήνες είχε πιάσει δουλειά σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο στην Κρήτη προσπαθώντας να βγάλει λίγα λεφτά για να συνεχίσει τις σπουδές του. Έρχονταν τότε πολλοί τουρίστες, κυρίως Γερμανοί και άλλοι Σκανδιναβοί. Εκείνη την μέρα είχε φτάσει ένα μεγάλο γκρουπ Φιλανδών τουριστών. Ήταν όλοι τους καλοθρεμμένοι και τα πρόσωπα τους πρόδιδαν καλοπέραση καθώς έπρεπε να ήταν υψηλών εισοδημάτων. Μιλούσαν φωναχτά, αδιαφορώντας αν ενοχλούσαν τους άλλους και οι περισσότεροι ήταν χαρακτηριστικά παχύσαρκοι και κοκκινωποί.

Το βράδυ πριν πιάσει την βάρδια έκανε μια μικρή βόλτα στην παραλία του Αγίου Νικόλαου, εκείνο το πανέμορφο λιμάνι της Κρήτης. Καθώς γύριζε για να πιάσει δουλειά, κοντά στο ξενοδοχείο διέκρινε κάποιες σιλουέτες ξαπλωμένες στο έδαφος. Έτρεξε και πλησίασε κοντά να δει τι συνέβαινε. Οι σιλουέτες βρωμούσαν κρασί και μπύρα. Ήταν αναίσθητοι ενώ κάποιοι μιλούσαν ακαταλαβίστικα μέσα σε μια ζωώδη κατάσταση. Με έκπληξη κατάλαβε ότι ήταν από το γκρουπ των Φιλανδών τουριστών.

Είχαν πιεί ένα ποτάμι από αλκοόλ και τώρα ξαπλώνονταν σαν ζώα στο έδαφος ημιαναίσθητοι. Ήταν και πολλών κιλών και αυτό δυσκόλευε το έργο της… ανάσυρσης τους. Ένας από αυτούς είχε ξεσπάσει σε ένα θορυβώδες παραλήρημα που έμοιαζε με κλάμα και γοερές κραυγές. Πριν από χρόνια στην πανέμορφη Κρήτη.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

η ορφάνια από Θεό ...

 
Λόγω αυτής της ορφάνιας που έχει κόσμος σε σχέση με τον Θεό, ο οποίος είναι η χαρά, δεν ξέρει τι κάμνει και παραφέρεται.
Αν ο άνθρωπος μπεί στην γραμμή τού Θεού και τής Εκκλησίας και γνωρίσει τον Πατέρα του τον ουράνιο, τότε δεν θα συμπεριφέρεται πλέον ως ορφανός και θα έχει μόνιμα την χαρά.
Το άγχος τι είναι ;
Είναι ακριβώς , αυτή η ορφάνια από τον ουράνιο Πατέρα.

άγιος  Πορφύριος

Ήταν του Μάη το πρόσωπο

...Ήταν του Μάη το πρόσωπο
του φεγγαριού η ασπράδα

ένα περπάτημα ελαφρύ
σαν σκίρτημα του κάμπου

Κι αν θα διψάσεις για νερό
θα στύψουμε ένα σύννεφο

κι αν θα πεινάσεις για ψωμί
θα σφάξουμε ένα αηδόνι..

Νίκος Γκάτσος

Ο δόλιος βλάξ και μια θλιβερή επέτειος

Πριν πέντε χρόνια από το ακριτικό Καστελόριζο ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαζε στο Μνημόνιο και κατέστρεφε την χώρα. Λίγους μήνες πριν, τον Φεβρουάριο του 2010, ο Γ. Καραμπελιάς μας προειδοποιούσε για το ποιον του ανδρός αυτού. 

του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη τ. 60

Πολλοί από μας επέμεναν πως είναι βλαξ και δεν πρόκειται να κυβερνήσει ποτέ. Άλλοι, ανάμεσά τους και μερικοί που τον γνώριζαν, αντέτειναν πως είναι δόλιος και μνησίκακος ως καμήλα. Όταν την έφερε στον άχρηστο παρλαπίπα μέσα στο κόμμα του, εξόντωσε τον Σημίτη, χρίστηκε πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, και εν συνεχεία κέρδισε τις εκλογές απέναντι στον παραδομένο, επιβεβαιώθηκαν όσοι επέμεναν στη δεύτερη άποψη, πως είναι όντως δόλιος και σιγανό ποτάμι.
Ωστόσο, τέσσερις μήνες διακυβέρνησης ανέβασαν τις μετοχές εκείνων που πόνταραν στην ευήθεια. Διότι στη διάρκειά τους κατέστρεψε ήδη ό,τι είχε απομείνει από την οικονομία, φουσκώνοντας ο ίδιος τα ελλείμματα και αυτοπροβαλλόμενος σαν το εύκολο θύμα των κερδοσκόπων. Παράλληλα, τα πρώτα του ταξίδια στο εξωτερικό ήταν στην Τουρκία και την Αγγλία, δηλαδή στους ορκισμένους εχθρούς μας, (βλέπε και Φαϊνάνσιαλ Τάιμς) και όχι στη Γαλλία, τη Γερμανία ή τη Ρωσία, απ’ όπου θα μπορούσε ίσως κάτι να κερδίσει η Ελλάδα. Και μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης δραπετεύει για τέσσερις (!) μέρες στην Ινδία για την… αειφόρο ανάπτυξη.
Όμως και πάλι μπερδεύει τους «παρατηρητές». Εξαγγέλλει μια πολιτική λιτότητας, που υπερακοντίζει το Πρόγραμμα Σταθερότητας, αφού πρώτα εξαπάτησε τον Σαμαρά, στη συνάντηση που είχαν, ώστε αυτός να τον στηρίξει δημοσίως χωρίς να του αναφέρει τα νέα μέτρα, που εξήγγειλε δύο ώρες μετά! Επρόκειτο για καταπληκτικό δούλεμα. Εξαγγέλλει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, κερδίζοντας και τη στήριξη του Καρατζαφέρη, και τη στιγμή που τα συνδικάτα, οι συριζαίοι και οι γραφειοκρατίες ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις, προωθεί το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ώστε να τσουβαλιάσει όλους τους εθνομηδενιστές και «πολυπολιτισμικούς» αριστερούς.
Συμπέρασμα, το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Βλέπε Κόφι Ανάν, Μπαν Γκι Μουν και άλλους υπαλλήλους των Αμερικανών. Και υπάρχει μια παμπάλαια σύνθετη ελληνική λέξη, που το αποδίδει θαυμάσια: κουτοπονηριά.

πηγή 

Μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια»

 

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ' ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.
Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ' ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!
Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!
Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

Οδυσσέας Ελύτης

Ναός της δημοκρατίας ή ναός της… βωμολοχίας

 

Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος Κιλκίς

 

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις… Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε»
Γ. Σεφέρης

Η λέξη βωμολοχία έχει ενδιαφέρουσα ετυμολογική ερμηνεία. Για τα γενέθλιά της, ως συνήθως, θα καταφύγουμε στην αρχαία Ελλάδα. Θα μας βοηθήσει αυτή η περιήγηση στο να κατανοήσουμε ποιοι άνθρωποι, ποιοι εθνοπατέρες και ποιες εθνομητέρες, όπως ευφημιστικώς λέγονται οι βουλευτές, κάθονται στα έδρανα της Βουλής.
Στην αρχαιότητα, όταν γίνονταν θυσίες, οι διάφοροι χασομέρηδες και κοπροσκυλιάζοντες κηφήνες, συγκεντρώνονταν γύρω από τους βωμούς, για να πάρουν, μετά το τέλος των θυσιών, τα απομένοντα εκ των θυσιών κρέατα, τα ειδωλόθυτα, όπως λέγονται (εκ του θύω, θυσιάζω εις τα είδωλα). Αλλά ήταν τόσοι πολλοί, ώστε οι «ιερείς» δεν ήξεραν σε ποιόν να πρωτοδώσουν. Όσοι δεν προλάβαιναν να πάρουν μερίδιο, διαπληκτίζονταν και αλληλοϋβρίζονταν με όσους τυχερούς έπαιρναν. Όπως ακριβώς παλαιότερα, έξω από τα κρεοπωλεία, «τρώγονταν» τα λεγόμενα χασαπόσκυλα, για το ποιος θα αρπάξει το κόκκαλο που πετούσε ο πάλαι ποτέ… μακελλάρης και νυν κρεοπώλης. Από την λέξη, λοιπόν, βωμός και το ρήμα ελλοχεύω, που σημαίνει ενεδρεύω, παραφυλάω, παράγεται το βωμολοχώ. Και επειδή οι ελλοχεύοντες έβριζαν ασυστόλως, η λέξη κατάντησε να σημαίνει τον χυδαιολόγο. Μάλιστα, ο λαός, «για να σπάσει πλάκα», κατά το κοινώς λεγόμενο, μαζευόταν κατά τις θυσίες στους βωμούς για να διασκεδάσει, να ξεχάσει «τα πάθια και τους καημούς του», με τους σκυλοκαβγάδες των βωμολόχων.
Κάτι παρόμοιο ισχύει στις μέρες μας με τον «ναό» ή καλύτερα τον «βωμό της δημοκρατίας. Μέσω της αδηφάγου τηλεοπτικής οθόνης, εμείς ο λαός, παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις βωμολοχίες των βουλευτών. Πλην των τιμητικών εξαιρέσεων, κατανοούμε όλοι μας τι είδους άνθρωποι κάθονται στα εδώλια της Βουλής.
«Συνήχθησαν, λοιπόν, εν τω βουλευτηρίω και θηρία και κτήνη και ερπετά. Άνθρωποι παντός εστερημένοι διανοητικού προτερήματος παρακάθηνται εκεί, έχοντες ανήκουστον θράσος αμαθείας… εξευτελίζουσι δε και καταρυπαίνουσι το βουλευτικόν βήμα, επιβαίνοντες αυτού ανά πάσαν στιγμήν και φλυαρούντες άνευ αισχύνης ό,τι και αν τοις κατεβή εις την μεστήν αμαθείας και μωρίας κεφαλήν των», γράφει ο πάντοτε δηκτικός Κυρ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του «η διαφθορά της εξουσίας», αναφερόμενος σε Βουλή του 19ου αιώνα (σελ. 393. Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε και μία παραπομπή, την οποία, κατόπιν έντονου προβληματισμού, παραθέτω αδιστάκτως: «Βουλευτής τις, εκ των τιμιωτέρων, μας έλεγε προχθές ότι με ολιγωτέραν εντροπήν εισήρχετο εις τα μπορντέλα, όταν ήτο νέος, παρά τώρα εις την Βουλήν. Και είχε δίκαιον. Τα καταστήματα των Κοινών Γυναικών είναι ναός απέναντι του καταστήματος της Βουλής των Ελλήνων»).
Η τελευταία, εντός παρενθέσεως, αντιπαραβολή των δύο… καταστημάτων, των Κοινών Γυναικών και της Βουλής των Ελλήνων, αν και αναφέρεται σε παρελθόντα έτη, τα οποία ευτυχώς παρήλθαν ανεπιστρεπτί, ως γνωστόν ο νυν πολιτικός και παραπολιτικός κόσμος έχει εκπολιτιστεί, εν τούτοις, λέγω, ανησυχία με κατέλαβε λόγω του διδασκαλικού μου αξιώματος. (Έτσι το έλεγαν παλιά: αξίωμα. Ζητώ συγγνώμη, για το ψευτοκαθαρευουσιάνικο ύφος, αλλά, όπως λέει και ο ποιητής, «φτιάξε μια κρούστα τρέλλας γύρω από το μυαλό σου για να μπορέσεις να αντέξεις»).
Το σχολείο μας, η Στ’ Δημοτικού, όπως και εκατοντάδες άλλα σχολεία της Ελλάδας, προγραμματίζει προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, διδακτική επίσκεψη στην Αθήνα, πράγμα που ενθουσιάζει τους μαθητές και τους συνοδούς γονείς τους. Η Ακρόπολη, ο Παρθενών, το μουσείο, το μετρό για μας τους «επαρχιώτες», όπως συνεχίζουν σχετλιαστικώς να μας αποκαλούν τα κακομαθημένα μειράκια των καναλιών και λοιποί τζιτζιφιόγκοι… εξ Αθηνών, συνιστούν πράγματι ιδανικό προορισμό για τα παιδιά. Η διδακτική όμως εκδρομή γίνεται κυρίως και έτσι τιτλοφορείται-«εκπαιδευτική δράση» καταπώς την ονοματοδοτούν σήμερα- για να γνωρίσουν οι μαθητές την Βουλή των Ελλήνων. Αν, σκέφτομαι, συμπέσει, την ημέρα που θα πάνε οι μαθητές μου στην Βουλή, να συζητούν οι «αντιπρόσωποι του λαού» για μνημόνια, θεσμούς και τα συμπαρομαρτούντα, τι θα συμβεί; Να αγορεύει, για παράδειγμα, ο κυρ-Βούτσης και να του απαντά ο ελλοχεύων κυρ-Άδωνις. Με τις τόσες χυδαιολογίες και ευτελολογίες που θα ακούσουν οι μαθητές θα λάβουν, δία βίου, ένα «λαμπρό μάθημα» δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, από τις μεστές αμαθείας και μωρίας κεφαλές του έθνους. Οπότε, θα συμπεράνουν τα παιδιά, αν ετούτος ο χώρος, που κλαυσαχενίζεται ότι είναι ο ναός της δημοκρατίας και του ελεύθερου διαλόγου, ρυπαίνεται από τόσα και τέτοια… γαλλικά, στην ζωή μας και εμείς έτσι θα λύνουμε τις διαφορές μας. (Πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά, μήπως η σχολική βία, πέραν των άλλων, οφείλεται και στην εικόνα που παρουσιάζουν στην Βουλή όλοι αυτοί οι καντιποτένιοι και ημιμαθείς υβρεοχυδαιολόγοι).
Να παραθέσουμε και ένα νόστιμο ανέκδοτο που δημοσιεύτηκε σε αθηναϊκό περιοδικό του 1875, το οποίο υποδηλώνει και εξεικονίζει αριστοτεχνικά την ποταπότητα και την αχρειότητα των τότε κοινοβουλευτικών ανδρών.
Ο σουλτάνος διόρισε βεζύρη έναν άνθρωπό του, ολότελα αστοιχείωτο, κακοήθη, ένα χαμένο κορμί, ονόματι Χασάνης. Αρρωσταίνει ο πατέρας του Χασάνη, του θανατά, και καλεί τον γιο του, τον ασπάζεται περιπαθώς και του λέει:
-Παιδί μου, τώρα που θα πάω στον Κάτω Κόσμο, αν με ρωτήσουν πώς πάει το δοβλέτι (=εξουσία) τι να τους πω;
-Πες τους ότι ο Χασάνης έγινε βεζύρης και θα καταλάβουν!…». Μπορεί ο καθένας μας στη θέση του Χασάνη να βάλει πολλά ονόματα σύγχρονων βεζύρηδων…
Κλείνω με το περίφημο έργο του Μ. Φωτίου «Ο ηγεμών», γραμμένο την εποχή που κάναμε αυτοκρατορίες και μοιράζαμε πολιτισμό στους βάρβαρους λαούς, γιατί είχαμε ηγέτες, που φιλοτιμούσαν με το παράδειγμά και το ήθος τους το λαό.
«Όσω δε τις προέχει τη αρχή, τοσούτω χρεωστεί πρωτεύειν και τη αρετή. Ο δε τουναντίον ποιών, τρία άμα, και κάκιστα, επιτελεί: απόλλυσιν εαυτόν, τους ορώντας εις κακίαν παρακαλεί, βλασφημείσθαι παρασκευάζει τον Θεόν, ότι τοιούτω τηλικαύτην ενεχείρισεν αρχήν. Διά τούτο παντί μεν ανθρώπω φευκτέον η κακία, μάλιστα δε τοις εν τη αρχή».
Δηλαδή: «Όσο πιο μεγάλη εξουσία αποκτά κάποιος, τόσο πιο πολύ οφείλει να διακρίνεται και στην αρετή. Εκείνος που κάνει το αντίθετο, καταφέρνει τρία πράγματα, τα χειρότερα δυνατά: Καταστρέφει τον εαυτό του. Ωθεί όσους τον βλέπουν στην κακία. Τους κάνει να βλασφημούν το Θεό, που εμπιστεύτηκε στα χέρια τέτοιου ανθρώπου, τόσο μεγάλη εξουσία. Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει την κακία, προπάντων όμως όσοι έχουν εξουσία».

ότι λαμβάνουμε εύκολα, γρήγορα το χάνουμε ενώ ένα πράγμα που το αποκτάμε με καρδιακό πόνο, το φυλάγουμε σαν θησαυρό, με μεγάλη προσοχή

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

Με πιστωτική κάρτα οι συναλλαγές άνω των 70 ευρώ στα νησιά

Όσοι είναι αντίθετοι στην χρήση καρτών, φέτος ή θα αποφύγουν τα νησιά ή θα συμφωνούν να κόβουν μικρότερες αποδείξεις ή μπορεί να μας προλάβει όλους τίποτε άλλο...
 πηγή

Με πιστωτική κάρτα οι συναλλαγές άνω των 70 ευρώ στα νησιά

Μόντρεαλ: Εσπασε όλα τα ρεκόρ η έκθεση «Οι Ελληνες από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο»

Αυλαία έριξε η έκθεση με τα ελληνικά αρχαιολογικά εκθέματα «Οι Ελληνες από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο», που φιλοξενήθηκε επί τέσσερις μήνες στο αρχαιολογικό μουσείο Pointe-à-Callière του Μόντρεαλ.

Οπως αναφέρει σε δελτίο Τύπου το Μουσείο, η έκθεση δέχθηκε 132.156 επισκέπτες σημειώνοντας ρεκόρ επισκεψιμότητας για χειμερινούς μήνες, ενώ η μέση ημερήσια επισκεψιμότητα επίσης κατέλυσε όλα τα ρεκόρ από την έναρξη λειτουργίας του Μουσείου το 1992.

Η έκθεση, που θα έχει επόμενους σταθμούς την Οττάβα, το Σικάγο και την Ουάσιγκτον έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Μουσείο Pointe-à-Callière του Μόντρεαλ τον περασμένο Δεκέμβριο, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο τονώθηκε από διαλέξεις που προγραμματίσθηκαν κατά τη διάρκειά της τόσο στο χώρο του Μουσείου όσο και στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ.

Η έκθεση, που περιελάμβανε σπάνια ευρήματα 5.000 χρόνων ελληνικής προϊστορίας και ιστορίας από 22 μουσεία, οργανώθηκε υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας και ήταν χωρισμένη σε έξι ενότητες.

Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν προϊστορικά ευρήματα, αγγεία, προτομές φιλοσόφων και βασιλέων, κοσμήματα και έργα τέχνης της προϊστορικής, κλασικής και ελληνιστικής αρχαιότητας.

Για την εν λόγω έκθεση εκπονήθηκε μια δωρεάν εφαρμογή για την κινητή τηλεφωνία από το New Media Lab του Κέντρου «Σταύρος Νιάρχος» που λειτουργεί στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Simon Fraser της Βρετανικής Κολομβίας.

Η συγκεκριμένη εφαρμογή χρησιμεύει ως οδηγός για πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την έκθεση. Ταυτόχρονα, το υπουργείο Πολιτισμού με το κονσόρτσιουμ των Μουσείων εξέδωσαν ένα πολυτελές άλμπουμ που περιλαμβάνει τη θεματολογία, καθώς και αντικείμενα της έκθεσης.
πηγή