"Παναγία Θεοτόκε, φώτισόν μου το σκότος..."

Πόσες φορές θα πρέπει να έχεις πέσει "στα γόνατα", για να μπορείς να ψελλίσεις  τέτοια φοβερή κουβέντα;

πηγή

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η Δύση και οι Ησυχαστές (Κυριακή Β΄Νηστειών)

Η Β’ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά (14ος αιώνας), ησυχαστή του Αγίου Όρους και μετά Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης.

Ο άγιος Γρηγόριος υπερασπίστηκε τους Ησυχαστές του Αγίου Όρους, τους οποίους ειρωνευόταν και πολεμούσε ο εκφραστής του πνεύματος της Δυτικής Εκκλησίας, μοναχός Βαρλαάμ, από την Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας. Ο άγ. Γρηγόριος, όταν υπερασπιζόταν τους εν λόγω Μοναχούς, διατύπωνε την Ορθόδοξη πίστη, σχετικά με τον Θεό και τον τρόπο προσέγγισής του από τον άν­θρωπο, καθώς και το τί είναι αυτό, που συνιστά τη σωτηρία του ανθρώπου.
Αν η πίστη αλλοιωθεί, έστω και κατά ένα γιώτα (ι) τότε δια­φοροποιείται η «εν Χριστώ» ζωή και ματαιώνεται η σωτηρία του ανθρώπου.
Η Δύση
Ανάμεσα σ’ εκείνους που αλλοίωσαν την αληθινή πίστη της Εκ­κλησίας είναι και η Δυτική ’Εκκλησία. Ποιά είναι η βασική δια­φορά της από την Ορθόδοξη; Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Δύσης είναι η νοησιαρχία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ως πηγή πίστεως τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Πρώτα ο Θεός και μετά ο άνθρωπος. Οι Απόστολοι είπαν: «Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν». Το «ημίν» αναφέρεται στους Αποστόλους, οι οποίοι ακολουθούν το Άγιο Πνεύμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσπαθεί να προσεγγίσει το μυστήριο του Θεού, βιώνοντας τη ζωή του Χριστού, όσο είναι δυνατό στον άνθρωπο· ανάλογα με το βαθμό σχέσης με τον Θεό· με την εσωτερική κάθαρση του ανθρώπου και το βαθμό Χάριτος που θα πάρει από τον Θεό, ενώ η Δυτική προσπαθεί να προσεγγίσει τον Θεό διανοητικά, με την ανθρώπινη λογική και τη φυσική γνώση. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τη Χάρη του Θεού. Το μυστήριο όμως του Θεού είναι «υπέρ λό­γον» (=ξεπερνά τη λογική). Πώς θα το προσεγγίσει η λογική;
Ο Βαρλαάμ κατηγορούσε τους Ησυχαστές του Αγ. Όρους, οι οποίοι, για να προσεγγίσουν τον Θεό, αγωνίζονταν να καθαρθούν στη ψυχή με την αδιάλειπτη προσευχή, για να σκηνώσει σ’ αυτήν η θεοποιός Χάρις του Αγίου Πνεύματος, ώστε να πραγμα­τοποιήσουν αυτό, που είπε ο Χριστός και έγινε παράδοση στην Ορθόδοξη Εκκλησία: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5, 8). Αυτή η παράδοση ήταν ξένη και άγνωστη στη Δύση. Γι’ αυτό και στις συζητήσεις του με τον άγιο Γρηγόριο ο Βαρλαάμ, που εξέφραζε το πνεύμα της Δύσης, υπεστήριζε ότι ο άνθρωπος όσο πιο πολύ προχωρήσει στη γνώση, στα γράμματα, στη φιλοσοφία, τόσο περισσότερο γνωρίζει τον Θεό και έρχεται πλησίον Του. Η ουσία βρίσκεται στη νόηση και όχι στην «κάθαρση της καρδίας», που είπε ο Χριστός. Ο άγιος Γρηγόριος δεν συμφωνούσε, γιατί, εκτός των άλλων, άφηνε έξω από τη σωτηρία τους ολιγογράμματους και τους αγράμματους.
Ο Αγ. Γρηγόριος και οι Ησυχαστές
Τί ήταν οι Ησυχαστές; Αυτοί που στη ζωή τους επεδίωξαν την «ησυχία», που δεν είναι απλά η αποφυγή των εξωτερικών θορύ­βων, της ηχορύπανσης. Την ησυχία αυτή είναι εύκολο να τη βρεις, αν απομακρυνθείς από τον κόσμο. Το δύσκολο είναι να κατορθώ­σει ο άνθρωπος την εσωτερική ησυχία, αφού απαλλαγεί από την εσωτερική ταραχή που δημιουργούν: το φρόνημα του κόσμου και η συμμόρφωση με αυτό, οι βιοτικές μέριμνες, η επιθυμία του πλούτου και των πολλών αγαθών, οι σαρκικοί λογισμοί, που «γεννούν στην καρδιά υιούς και θυγατέρας» (Ευάγριος) η φωτιά των φιλή­δονων ορμών, γενικά η ροπή προς την αμαρτία. Όλα αυτά δη­μιουργούν την «ένδοθεν ζάλην» και ταραχή. Όταν αυτά εκλείψουν, έρχεται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά, που αναπαύει τον άνθρωπο και τότε ησυχάζει.
Για να έρθει η ποθητή ησυχία απαιτείται άσκηση εναντίον ό­λων, που συνθέτουν τον παλαιό άνθρωπο, για να γίνει ο Χριστια­νός, στρατιώτης Χριστού «άυλος και αμέριμνος», «απαθής πάσης επιθυμίας» και να επιρρίψει όλη την «μέριμνά του επί Κύριον». Ζωή του να γίνει η αδιάλειπτη προσευχή και η κατοίκηση του Χριστού στην καρδιά, που καρποφορεί την αληθινή ησυχία. Αυτός που την απολαμβάνει καλείται ησυχαστής. Είναι η κατάσταση του ανθρώπου πριν από την πτώση, η παραδείσια.
Από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού υπήρξαν Ησυ­χαστές, οι οποίοι με τον τρόπο ζωής τους, σφράγισαν διαχρονικά τον χαρακτήρα της πνευματικής ζωής. Εγκατέλειπαν τις πόλεις και «επόλιζαν (=δημιουργούνταν πόλεις από το πλήθος των Ασ­κητών) την έρημον», όχι για να αποστραφούν τον κόσμο, αλλά για να προσηλωθούν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τα προβλήματα του κόσμου τα μετάφεραν στο θυσιαστήριο και με τις προσευχές τους σταματούσαν πολλές φορές την ανομβρία, τους σεισμούς, τους πολέμους, τις επιδημίες ασθενειών κ.ά. Ο Μ. Αντώνιος π.χ. «την οικουμένην εστήριξεν ευχαίς του», όπως ψάλλει η Εκκλη­σία μας.
Αυτούς τους ανθρώπους κατηγορεί και ειρωνεύεται ο Βαρλαάμ, γιατί ο ίδιος δεν είχε τον εμπειρία της ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής. «Διενοείτο τα θεία», όπως λέγει ο άγ. Γρηγόριος, δηλαδή ο Θεός ήταν γι’ αυτόν αντικείμενο διανοίας, μια ιδέα, ενώ οι Ησυχαστές «έπασχαν τα θεία». Ο Θεός γι’ αυτούς ήταν πρόσωπο, με το οποίο «πάσχιζαν» να συναφθούν. Με την άσκηση και τη «γεύση» του Σταυρού, «έδιναν αίμα για να πάρουν Πνεύμα». Για τον Βαρλαάμ οι Ησυχαστές θεωρούνταν αργόσχολοι. Αλλά ποιά εργασία του κόσμου, μπορούσε να ανεβάσει τον άνθρωπο στον ουρανό και να τον κάνει «κατά χάριν» Θεό; Καμιά. Ενώ η «αργία» των Ησυχαστών το έκανε. Γι’ αυτό, όπως λέγει ο άγ. Γρηγόριος, είναι «υπέρ πάσαν ενέργειαν» (=ξεπερνά κάθε εργασία), γιατί «ενεργούσε» τη θέωση.
Αυτή η «αργία» είναι η αδιάλειπτη προσευχή, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Με τη συντομία της βοηθούσε τον νου να συγκεντρωθεί στην καρδιά και να προσηλωθεί στον Θεό. Με τη μεταφορά στην καρδιά γινόταν το όπλο τους εναντίον του δια­βόλου. Η προσευχή αυτή γινόταν έξις (=ζωή) και τους συνείχε, έστω και αν το σώμα ασχολείτο με οτιδήποτε άλλο. Επειδή ήταν ένα με τη ζωή τους ή μάλλον αυτή η ίδια η ζωή τους, η οποιαδήποτε φυσική εργασία δεν εμπόδιζε τον νου να προσεύχεται αδιαλείπτως. Όπως για τον άνθρωπο στον Παράδεισο, πριν από τον πτώση, ζωή του ήταν να βρίσκεται σε διαρκή σχέση και κοινωνία με τον Θεό, σ’ αυτή τον κατάσταση επανέρχονταν -κατά το δυ­νατό- και οι Ησυχαστές. Κατόρθωναν να δουν το άκτιστο Φως, το οποίο ο άγ. Γρηγόριος αποκαλεί υποστατικό, δηλαδή δεν ήταν απλά μια αισθητή λάμψη, αλλά ένα φως «ενυπόστατο», «εν προσώπω». Και αυτό το πρόσωπο ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Όπως σημειώνει ο άγ. Γρηγόριος, «όταν η προσευχή γίνεται με καθαρό νου (από καθετί το αισθητό) εξέρχεται (ο νους) από τον ευχή, γεμάτος θερμότητα, ως να έχει φωτιά μέσα του (το θείο πυρ της Χάριτος). Εγώ νομίζω -σημειώνει- πως και ο ιδρώτας που έσταζε από το πρόσωπο του Κυρίου, κατά τον εναγώνια προ­σευχή του στη Γεθσημανή, ήταν αποτέλεσμα της εσωτερικής θερ­μότητας της προσευχής».
Ο άγ. Γρηγόριος έλεγε, πως οι Ησυχαστές πραγματοποιούσαν τον Μακαρισμό του Κυρίου: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και ο Κύριος υποσχέθηκε, πως σ’ αυτούς θα «ενοικήσει και θα εμπεριπατήσει» (Β’ Κορ. 6, 16). Για όσους τον αγαπούν αληθινά, υποσχέθηκε πως θα έρθει με τον Πατέρα Του και θα κάνουν «μονήν» (=διαμονή) στην καρδιά τους.
Οι Ησυχαστές βίωσαν την Παράδοση της Εκκλησίας, ότι ο άνθρωπος με την κάθαρσή του από τα πάθη προσεγγίζει τον Θεό και θεώνεται και αυτή η θέωση συνιστά τη σωτηρία του.
Σήμερα, που οι άνθρωποι νοιώθουμε τόσο κουρασμένοι από τους εκτός και τους εντός μας θορύβους, το μήνυμα του άγ. Γρηγορίου του Παλαμά και των Ησυχαστών είναι επίκαιρο.
Να επιστρέψουμε στους εαυτούς μας, στην περισυλλογή, την αυτοσυγκέντρωση, την αναζήτηση του Θεού και τη σχέση και κοι­νωνία μαζί Του και θα νοιώσουμε κοντά του την ανάπαυση, για την οποία μας υποσχέθηκε: «Καγώ αναπαύσω υμάς».

πηγή

Εορτή Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821 στην Κατούνα.

Με την δέουσα λαμπρότητα τίμησε η Κατούνα την διπλή εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Εθνικής Επετείου της 25^ης Μαρτίου 1821. 

Το πρωί τελέσθηκε η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία για τη μεγάλη Θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και στη συνέχεια η Δοξολογία με τη συμμετοχή επισήμων και των σχολείων της Κατούνας. 

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων προς τιμή των πεσόντων ηρώων της Επαναστάσεως και πραγματοποιήθηκε μαθητική παρέλαση στον κεντρικό δρόμο της πόλεως. 

Οι εορταστικές εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την παρουσίαση παραδοσιακών χορών από τα παιδιά των Κατηχητικών Σχολείων Αγίου Αθανασίου Κατούνας.

Και του χρόνου!

πηγή

Μουσουλμάνοι της Συρίας: O ISIS τους βομβαρδίζει κι αυτοί απαντούν στρεφόμενοι στον Χριστιανισμό

Ένας απίστευτος αριθμός μουσουλμάνων που ζουν στην εμπόλεμη Συρία έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν τον Ιησού μετά την εμπειρία της αγάπης Του που έζησαν από πρώτο χέρι με θαυματουργές θεραπείες!
Μεταξύ των ανθρώπων που ζουν μέσα ή κοντά στην εμπόλεμη ζώνη, πολλοί είναι αυτοί που αγωνίζονται να επιβιώσουν, επειδή δεν υπάρχουν αρκετά τρόφιμα, σύμφωνα με την οργάνωση Christian Aid.
Μια Σύρια μητέρα, με το όνομα Majida, προσευχήθηκε στο Θεό αφότου η οικογένειά της βγήκε έξω σε αναζήτηση τροφίμων.
Εκείνη προσευχήθηκε λέγοντας,"Κύριε, ξέρω ότι ποτέ δεν μας απογοήτευσες ποτέ, χρειαζόμαστε τροφή για την οικογένειά μας" αφηγείται εκπρόσωπος της Christian Aid. "Καθώς περπατούσε αργότερα την ίδια ημέρα, βρήκε κάποια χρήματα στο δρόμο μπροστά της. Ήταν τόσο ευχαριστημένη που ο Θεός είχε απαντήσει την προσευχή της με ένα τέτοιο τρόπο που άρχισε να πηδά πάνω κάτω με χαρά." Η Majida έσπευσε να αγοράσει ψωμί για την οικογένειά της, και όταν οι γείτονές της την ρώτησαν που είχε βρει τα χρήματα, είπε, "Εστάλησαν από τον Θεό."
"Την πίεσαν να τους πει πως ήταν δυνατό κάτι τέτοιο, κι έτσι αυτή πήγε για να μοιραστεί την πίστη της και να προσευχηθεί μαζί τους", είπε ακόμη ο εκπρόσωπος της οργάνωσης.
Απελπισμένοι μουσουλμάνοι που ακούν για θαυματουργές θεραπείες από Χριστιανούς έχουν προσεγγίσει για να μάθουν περισσότερα. Μια μητέρα που ονομάζεται Nivine έφερε την παράλυτη, 2χρονη κόρη της σε μια συνάντηση μιας από τις ομάδες που συνδέονται με την αποστολή Christian Aid. Ο επικεφαλής της ομάδας ενημέρωσε την Nivine ότι προσεύχονται στο όνομα του Ιησού.
"Ό, τι χρειάζεται", απάντησε εκείνη, με δάκρυα στα μάτια. "Μόνο κάντε την καλύτερα!"
"Όταν προσευχόμαστε, προσευχόμαστε σε ένα ζωντανό Θεό," της απάντησε ο επκεφαλής της ομάδας.. Στη συνέχεια της εξήγησε το ευαγγέλιο και εκείνη δέχτηκε τον Χριστό.
Κατόπιν η Nivine ξεκίνησε πιστά να παρακολουθεί τις συναντήσεις με την παράλυτη κόρη της. Η ομάδα συνέχισε να προσευχεται για το παιδί τις επόμενες ημέρες.Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα, η Nivine βρισκόταν σε μια συνάντηση με την κόρη της δίπλα της. Είχε τα ματιά στραμμένα προς τα κάτω και παρατήρησε την κόρη της που χαμογελούσε. Τότε συγκλονισμένη είδε ότι τα χέρια της κινούνταν. Θα μπορούσε αυτό να είναι ένα όνειρο; Αλλά η κόρη της συνέχισε να κινείται. Ήταν αλήθεια, είχε γιατρευτεί από τη δύναμη του ζωντανού Θεού!
Μια άλλη μητέρα, Aveen, μαζί με τον σύζυγό της, Mohamad, και τα επτά παιδιά τους, αποτελούν μέρος μιας εκκλησίας σε άλλη πόλη στη Συρία. Ο Mohamad έχασε πρόσφατα τη δουλειά του."Αυτό που μας εκπλήσσει περισσότερο για αυτή την οικογένεια είναι ότι οι Aveen και Mohamad, και οι δύο προέρχονται από πολύ φανατικές μουσουλμανικές οικογένειες που επιθυμούν να τυος πετροβολήσουν μέχρι θανάτου και όμως εξακολουθούν να εμφανίζουν άφοβα έντονη την αγάπη τους για τον Κύριο. Παρά τη δυσκολία επιβιώνουν χωρίς δουλειά και με την απειλή της δίωξης " ανέφερε ο εκπρόσωπος της οργάνωσης.
Τα επεισόδια της θεραπείας και της σωτηρίας δεν σταματούν εδώ όμως...
Εν μέσω των φρικαλεοτήτων του πολέμου, ένας μουσουλμάνος που ονομάζεται AMAD άκουσε για ένα σημείο στην πόλη του, όπου οι άνθρωποι προσεύχονται και μερικοί γιατρεύονται. Η επιδείνωση της νόσου του δέρματος σε ένα από τα παιδιά του, τον οδήγησε εκεί
"Σε μια στιγμή ανδρείας, έφερε το γιο του στον τόπο συνάντησης, και οι πιστοί εκεί προσευχήθηκαν γι 'αυτόν", δήλωσε ο εκπρόσωπος της Christian Aid. "Την επόμενη μέρα το παιδί ξύπνησε χωρίς κανένα πρόβλημα στο δέρμα του! Ήταν αναμφισβήτητα ένα θαύμα. Όλη η οικογένειά του πλέον πιστεύουν στον Κύριο, και θέλουν να βαφτιστούν."
 πηγή

Ναναι αυτό η μεγάλη  πρόκληση  για τους χριστιανούς της Ελλάδας, μήπως ο καλος  θεός  μέσα  απο χιλιάδες  τρόπους  θέλει να φέρει  ψυχές  κοντά του;  ας είναι η κρυφή  μας ελπίδα  και η προσευχή!

Με αφορμή την 25η Μαρτίου: Ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πού πάμε

Οι εθνικές επέτειοι προσφέρονται για την αποτίμηση της πορείας ενός λαού, όσο διχασμένος και διαλυμένος και αν είναι, σε κρίσιμες συγκυρίες της ιστορικής του διαδρομής.

Υπήρξαν περίοδοι που ο ελληνισμός επέδειξε υψηλές ικανότητες και άφησε το ιστορικό αποτύπωμά του στην ανθρώπινη ιστορία (η πλέον πρόσφατη η επανάσταση του ’21), αλλά και άλλες, όπως η σημερινή, που κυμαίνεται στο ναδίρ των δυνατοτήτων του.
Μια πρώτη αποτίμηση που θα μπορούσε να γίνει, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, είναι ότι για να υψωθεί μια κοινωνία στο βάθρο της ιστορίας και του πολιτισμού της ανθρωπότητας πρέπει να συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Λαός που είναι αποφασισμένος να συμμετάσχει στις αλλαγές, ανιδιοτελής ηγεσία που έχει ισχυρή θέληση και φρόνημα να αναλάβει την πρωτοβουλία κινήσεων, πνευματική ηγεσία που να βρίσκεται στην πρωτοπορία του διεθνούς προβληματισμού και να μην περιμένει τη σίτισή της από την κρατική συνδρομή, και ακμαία οικονομική τάξη που, πέραν του πλούτου της, έχει εθνική συνείδηση και επιθυμεί να συμμετάσχει στο πολιτισμικό γεγονός.
Τίποτε από αυτά δεν συντρέχει στις σημερινές συνθήκες. Γι’ αυτό και η μεγάλη παρακμή και του ελληνισμού και της Ελλάδας. Το γνωστό επιχείρημα «και οι άλλοι ίδιοι είναι» αρμόζει μόνο στους εξουσιομανείς με τα φτηνά και αγοραία επιχειρήματά τους.

Για να συμβεί η Επανάσταση του 1821 συνέτρεξαν αρκετά χρόνια πριν, ίσως αμέσως μετά την Άλωση, διεργασίες που προετοίμαζαν αυτήν την ημέρα. Το αν πέτυχε ή όχι, φαίνεται από τα σημερινά αποτελέσματα.

Η ελληνική εθνότητα αναδύθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με προϋποθέσεις που δεν δημιουργούσαν ιδιαίτερη αισιοδοξία αφού, από τη διεξαγωγή ακόμη του Αγώνα, οι Έλληνες αγωνιστές εμφάνισαν ορισμένα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά τους. Η Επανάσταση οδηγήθηκε σε έναν καταστρεπτικό εμφύλιο, αναγκάστηκε να πάρει δάνειο το οποίο την οδήγησε σε εξάρτηση από τις δυνάμεις, δεν πίστεψε στις δυνατότητές της να μπορέσει να οικοδομήσει το κράτος της χωρίς τους ξένους και, προς το τέλος, δολοφόνησε την πρώτη –και ίσως μοναδική– ελπίδα που είχε, τον Καποδίστρια. Ήταν ο μόνος, ίσως, τότε, που θα μπορούσε να θέσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας σύγχρονης, για τον καιρό της, πολιτειακής οντότητας.
Στάθηκε όμως ικανό, το κράτος που δημιουργήθηκε, να εξελληνίσει πληθυσμούς που ήταν διατεθειμένοι να συμπορευτούν με τους Έλληνες και έφτασε στο απόγειο των στόχων του (Μεγάλη Ιδέα) που δεν επιτεύχθηκαν, πάλι λόγω της αιώνιας αδυναμίας του: του διχασμού. Την ώρα που δινόταν η ύψιστη μάχη, η μία από τις ισχυρές πολιτικές ομάδες είχε ως κύριο σύνθημά της την επιστροφή στην πατρίδα, μια άλλη διένειμε προκηρύξεις στο μέτωπο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και καλούσε τους στρατιώτες να μην πολεμήσουν, και ο λαός καταψήφιζε τον πολιτικό που άρχισε την περιπέτεια και –αν υπήρχε μια δυνατότητα να έρθει σε πέρας– ήταν ο μόνος που θα το κατόρθωνε. Τον Βενιζέλο.
Από τότε ξεκίνησε και η παρακμή με μικρές ζωηρές εξάρσεις, είτε πολιτισμικές (γενιά του ’30), είτε στρατιωτικές (πόλεμος του ’40).
Τα σκαμπανεβάσματα της ιστορικής εξέλιξης επιβεβαιώνουν, απλώς, τη σημερινή τραγική κατάσταση. Σε μια από τις πλέον δύσκολες χωροχρονικές του στιγμές, ο ελληνισμός βρίσκεται χωρίς να συντρέχει καμιά από τις προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου. Όλα βρίσκονται σε παρακμή και σύγχυση και ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός νέου, ακραίου διχασμού.

Μετά την ολοκλήρωση ενός κύκλου που άρχισε την επομένη της Άλωσης και ολοκληρώθηκε το 1821, ο ελληνισμός αντιμετωπίζει και σήμερα το ίδιο ερώτημα που τον βασάνιζε και το 1453: αφομοίωση από τη Δύση ή δορυφοροποίηση από την Τουρκία;

Κάτι δεν πήγε καλά όλα αυτά τα χρόνια, μετά την Τουρκοκρατία, και χάθηκε η αφομοιωτική δύναμη του ελληνικού πολιτισμού. Και οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες επικράτησαν πολιτισμικά. Όταν η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην Ανατολή, ο ελληνικός πολιτισμός αναδύθηκε υπό νέα μορφή, μετά τη σύμμειξή του με την ορθοδοξία, και κυριάρχησε στο Βυζάντιο για άλλη μια χιλιετία. Με την Τουρκοκρατία τα πράγματα φαίνεται να υποχώρησαν. Το κράτος που προέκυψε από την Επανάσταση του 1821 είχε αναφορές κυρίως στην αρχαία Ελλάδα, αλλά η πραγματική του υπόσταση ήταν βαθιά επηρεασμένη από την Τουρκοκρατία και το Βυζάντιο.
Από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης, ο Ρήγας είχε ως βασική επιδίωξη την αποκατάσταση της ιστορίας του ελληνικού έθνους μέσω της επιβεβαίωσης της ιστορικής συνέχειας και την ενδυνάμωση της εθνικής συνείδησης ως αποτέλεσμα της ενίσχυσης της ιστορικής αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης.
Σήμερα οι αποδομιστές, ζηλωτές της υπερμοντέρνας θεωριοκρατούμενης ιστοριογραφίας, κατασκευάζουν νέους μύθους για την ελληνική εθνότητα και το ελληνικό έθνος, με κυρίαρχο στοιχείο τις ιδεοληψίες τους, ερχόμενοι σε αντίθεση ακόμη και με τον διαπρεπή μαρξιστή ιστορικό Νίκο Σβορώνο. Ο οποίος, κατά τον Σπύρο Ασδραχά, αποδέχεται το καθιερωμένο σχήμα της συνέχειας του ελληνικού λαού και της «ελληνικότητας», την οποία ονομάζει «ελληνισμό», παρά την αμφισημία του όρου.

Την περίοδο πριν από την Ελληνική Επανάσταση διαμορφώνεται ο διεθνής αποικιοκρατικός καταμερισμός εργασίας.

Η ελληνική αστική τάξη αρχίζει να μορφοποιείται και να δρα με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που πραγματοποίησαν οι αντίστοιχες δυτικοευρωπαϊκές. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη κρατικής υπόστασης – κάτι που προσδιόρισε το συμβιβασμό της με τους «κοτζαμπάσηδες», και που οδήγησε στο συγκεκριμένο μεταπελευθερωτικό συγκρότημα εξουσίας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο διαμορφώνονται αργά αλλά σταθερά οι όροι ηγεμονίας του ελληνικού εθνικού στοιχείου. Το ιστορικό βάρος του ελληνικού στοιχείου, η εξάπλωση του ελληνικού αστικού πληθυσμού στα Βαλκάνια, η γλώσσα και η θρησκεία, οι μηχανισμοί κρατικής διοίκησης στους οποίους κυριαρχούσαν οι Έλληνες.
Οι Έλληνες αστοί αποτελούσαν ένα είδος «διαβαλκανικής» αστικής τάξης. Ο ρωμαίικος αστισμός ασκούσε ένα είδος κηδεμονίας επάνω στη νεαρή αστική τάξη όλης σχεδόν της Βαλκανικής. Κηδεμονία βέβαια που δεν ήταν άμοιρη και αρνητικών επιπτώσεων, στο βαθμό που η αυτονόμηση κάθε βαλκανικού έθνους «σφραγίστηκε» από ένα σημείο και πέρα με τον «απογαλακτισμό» από τη μακρόχρονη βυζαντινή/ελληνική επιρροή.
Αυτή η πάλαι ποτέ βαλκανική παρουσία έχει σήμερα συρρικνωθεί στα όρια ενός ελλαδικού κρατιδίου το οποίο άγεται και φέρεται από τις λανθασμένες και ιδεοληπτικές κινήσεις της πολιτικής του ηγεσίας. Και ενός λαού που περιέπεσε σε «πολιτισμική οκνηρία» και δεν μπορεί, ή και δεν θέλει να διαμορφώσει, πρωτίστως, και να αναδείξει νέα πολιτική, οικονομική, και πνευματική ηγεσία.

Γιατί οι ηγεσίες δεν πέφτουν ως μάννα εξ ουρανού, αλλά αναδεικνύονται από τις ζωντανές δυνάμεις των λαών.

Το σημερινό ελλαδικό κρατίδιο βρίσκεται παντελώς απομονωμένο και αποδυναμωμένο, περίγελος γειτόνων του που κάποτε αντιμετώπιζαν το έθνος που το συγκροτεί με σεβασμό.
Οι κίνδυνοι αυτής της απομόνωσης είναι τεράστιοι. Ελπίδες από τον εσωτερικό ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν. Η αναγκαστική όμως, λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, νέα διασπορά, ίσως δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας νέας Ελληνικής Αναγέννησης.
Το υπόβαθρο του ελληνικού πολιτισμού –στη διαχρονική του διαμόρφωση– μπορεί να δώσει και σήμερα διεξόδους στο ευρωπαϊκό, πλέον, πολιτισμικό και πολιτικό αδιέξοδο.
Κάποιοι, όμως, αψηφώντας τις δυσκολίες, πρέπει να αναλάβουν την πρωτοβουλία.
πηγή 

Υπεύθυνη για το λουτρό αίματος των Βρυξελλών είναι η Τουρκία – Ορίστε οι αποδείξεις!

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα «Ινφογνώμων Πολιτικά» του Σάββα Καλεντερίδη.

 

Το πρωτοσέλιδο της τουρκικής εφημερίδας Star, που είναι κανονικό φερέφωνο του Ερντογάν, με τίτλο Βέλγιο Χώρα-Τρομοκράτης. Για όσους έχουν αμφιβολίες, κυκλοφόρησε χθες το πρωί, 22 Μαρτίου 2016, λίγο πριν σκάσουν οι βόμβες στις Βρυξέλλες

 

Όταν οι κάθε είδους τρομοκράτες επιλέγουν έναν στόχο, με την ενέργειά τους θέλουν να δώσουν ένα μήνυμα.

Μάλιστα, τις περισσότερες φορές το μήνυμα είναι αυτό που τους ενδιαφέρει και όχι η καταστροφή που θα προκαλέσουν με την τρομοκρατική ενέργεια.

Κι αυτό γιατί πάντα, επειδή θεωρούν ότι είναι αποκλεισμένοι από τα συμβατικά ΜΜΕ, μέσα από μια τρομοκρατική ενέργεια, είτε μέσα από τις προκυρήξεις είτε μέσα από το θόρυβο που προκαλείται, τους δίνεται η ευκαιρία να μπουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης στην οποία απευθύνονται.

Στην περίπτωση της διπλής τρομοκρατικής επίθεσης των Βρυξελλών μπορεί να υπάρχουν και άλλα μηνύματα, που σχετίζονται με την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε., όμως το ΚΕΝΤΡΙΚΟ μήνυμα ήταν αυτό που αρνιόταν να πάρει η κυβέρνηση του Βελγίου, από τις επανειλλημμένες προειδοποιήσεις και διαβήματα που έκανε προς αυτήν η τουρκική κυβέρνηση και οι κρατικές και παρακρατικές ομάδες, στις οποίες πλέον συμπεριλαμβάνονται και οι τουρκικές εφημερίδες.
Ο ίδιος ο Ερντογάν, την ημέρα που συνήρχετο η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. μαζί με τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, έξανε σφοδρή επίθεση εναντίον της Ε.Ε., επειδή φιλοξενεί και στηρίζει τις οργανώσεις του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος.
Η εφημερίδα Star, κανονικό φερέφωνο του Ερντογάν, στις 22 Μαρτίου 2016, δηλαδή την ημέρα των επιθέσεων στις Βρυξέλλες, κυκλοφόρησε με τον πηχιαίο τίτλο “Βέλγιο Χώρα-Τρομοκράτης” και φωτογραφίες Κούρδων που έχουν στα χέρια τους σημαίες της Ροζάβα, δηλαδή του αυτόνομου κουρδικού κράτους που ιδρύθηκε στη Β. Συρία, το οποίο αποτελεί μείζονα απειλή για την ίδια την Τουρκία.
Στο ίδιο φύλλο υπάρχουν απειλές του ίδιου του Ερντογάν στο Βέλγιο και φυσικά στα σχετικά άρθρα της εφημερίδας.
Στο σημερινή φύλλο η εφημερίδα Star κυκλοφορεί και πάλι με πρωτοσέλιδο αφιέρωμα και τίτλο “Το φίδι που έτρεφε στον κόρφο του το Βέλγιο, τσίμπησε το ίδιο“, με εκτεταμένες και ξεκάθαρες αναφορές στην παρουσία των στελεχών του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος και την προστασία που απαολαμβάνουν από το βελγικό κράτος, για την περίπτωση που δεν κατάλαβαν το μήνυμα της τρομοκρατικής επίθεσης οι Βέλγοι.
Επίσης, στο σημερινό της πρωτοσέλιδο η ισλαμιστική εφημερίδα ΑΚΙΤ, από τα καθογητικά φύλλα του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, έχει τον ίδιο τίτλο με την Σταρ και στη φωτογραφία, σε περίπτωση που δεν έλαβαν το μήνυμα οι Βέλγοι, δεν παραλείπει να βάλει τις φωτογραφίες ενός Κούρδου πολιτικού πρώην βουλευτή, του Ζουμπεΐρ Αϋντάρ, από τα ηγετικά στελέχη του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος, και της Φεχριέ Ερντάλ, που κατηγορείται για τη δολοφονία του Σαμπαντζί, που διαμένουν στο Βέλγιο. Στο… αφιέρωμα αυτό ο τίτλος είναι “Υποστηρικτής τρομοκρατών το Βέλγιο“.
Σε σημερινό του άρθρο με τίτλο “Όποιος κοιμάται με την τρομοκρατία, ξυπνάει μ’ αυτήν“, ο βασικός αρθρογράφος της πιστής στον Ερντογάν ηλεκτρονικής εφημερίδας ΙΝΤΕΡΝΕΤΧΑΜΠΕΡ, Χαντί Όζισικ, αναφέρει επί λέξει:
“Η κυβένηση που διοικεί τη χώρα αυτή, παρά τις διαμαρτυρίες και τις ενστάσεις της Τουρκίας, δίνει άδεια και επιτρέπει το ΡΚΚ να κάνει την προπαγάνδα του. Δεν έβγζε άχνα όταν το ΡΚΚ ΄΄εστηνε αντίσκηνο και έκανε συγκεντρώσεις με τους οπαδούς του.
Από την άλλη πλευρά, η βελγική κυβέρνηση, υποστηρίζοντας τις Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας* (YPG), που θεωρείται ο πιο μεγάλος εχθρός του “Ισλαμικού Κράτους” στο Ιράκ και τη Συρία, ήταν σαν να έλεγε στους τζιχαντιστές “Ελάτε να μου βάλετε βόμβες“.
Υπάρχουν κι άλλα ντοκουμέντα και στοιχεία, όπως υπάρχουν και στοιχεία για τις επιθέσεις στη Γαλλία, που κι εκείνες έγιναν για να δώσουν το μήνυμα στον Ολάντ, επειδή υποδέχτηκε στο Προεδρικό Μέγαρο της Γαλλίας με τις στρατιωτικές τους στολές τους ηγέτες του YPG, στο Παρίσι.
Μην δίνετε σημασία στο ποιοι ήταν οι τρομοκράτες και σε ποια ομάδα ανήκαν.
Η Τουρκία αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο του ISIS και έχει τη δυνατότητα να δίνει την “εργολαβία” απευθείας στην ηγετική ομάδα του κι από κει να αρχίζει η αντίστροφη διαδικασία και η αντίστροφή μέτρηση.
Όλα αυτά ελπίζω να τα διαβάσουν και να τα αναλύσουν σωστά ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί της κυβέρνησής του, που με τις ενέργειές τους έχουν παραδώσει την πατρίδα μας όμηρο στα χέρια της Τουρκίας και αν δεν αφυπνιστούν, θα βρεθούν προ εξελίξεων που ούτε καν μπορούν να φανταστούν.

*Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας* (YPG), είναι ο στρατός που έχει συγκροτηθεί μετά από εντολή του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν στη Ροζάβα (Β. Συρία), ο οποίος έχει κατανικήσει τους τζιχαντιστές και έχει απελευθερώσει όλα τα εδάφη που κατοικούν Κούρδοι στη Συρία. Αποτελεί εχθρό και μείζονα απειλή για την Τουρκία, γιατί έχει κερδίσει τη συμμαχία των ΗΠΑ και αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ίδρυσης του δεύτερου κουρδικού κράτους στην περιοχή.

Πηγή

Η ανάθεση της αρχηγίας της Φιλικής Εταιρείας. Ιωάννης Καποδίστριας και Αλέξανδρος Υψηλάντης

Το σπίτι της οδού Κράσνη (πάροδος Ν. 18) στην Οδησσό, όπου ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία.

«Η ανάθεση της αρχηγίας της Φιλικής Εταιρείας. Ιωάννης Καποδίστριας και Αλέξανδρος Υψηλάντης». Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου. Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, «Λ΄ Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο 29-31 Μαΐου 2009», Θεσσαλονίκη, 2010.

---

Εδώ και δεκαετίες στο πλαίσιο των σχολικών εορτών της 25ης Μαρτίου αναρτώνται, παραδοσιακά, στις σχολικές αίθουσες προσωπογραφίες των ηγετικών μορφών της Επανάστασης του 1821. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να διαπιστώσει κανείς ότι την οπτική επαναστατική αρμονική συγχορδία των πάνοπλων Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Ανδρούτσου και Μακρυγιάννη διαταράσσει η εικόνα του μαυροφορεμένου και μελαγχολικού κόμη Ι. Καποδίστρια, ο οποίος εικονιστικά και μόνο φαίνεται ως παραφωνία στον ρωμαλέο περίγυρο που τον πλαισιώνει. Το ομολογουμένως απλοϊκό αυτό σχήμα είναι απροσδόκητα αντιπροσωπευτικό της σχέσης του Κερκυραίου πολιτικού αφενός με την ιδέα της Ελληνικής Επανάστασης αφετέρου με τον οργανωτικό πυρήνα αυτής, την Φιλική Εταιρεία, της μυστικής εκείνης οργάνωσης που στόχο της είχε την προετοιμασία του Εθνικού Εγχειρήματος.

Νικόλαος Σκουφάς

Το δημιούργημα των Ξάνθου, Σκουφά και Τσακάλωφ δεν ήταν ιστορικό unicum ενώ σε πολλά επίπεδα αντέγραφε τις οργανωτικές δομές παρόμοιων Εταιρειών της Ευρώπης με πολλά σημεία σύγκλισης αλλά και αποκλίσεις σε επίπεδο ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού, κυρίως στον βαθμό αξιοποίησης της ιδεολογικής επαναστατικής κληρονομιάς του 1789. Επίσης δεν ήταν η πρώτη ελληνική εταιρεία. Της ίδρυσης της το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας είχαν προηγηθεί αντίστοιχες προσπάθειες με ερεβώδεις συχνά σκοπούς και πρόγραμμα, όπως η λέσχη «Αλέξανδρος» με ενδεχομένως τεκτονικές καταβολές, η Εταιρεία των Φίλων με στόχο την απελευθέρωση της Ελλάδας, η Εταιρεία των Καλών Εξαδέλφων, η Εταιρεία της Αθηνάς και η Εταιρεία των Πέντε. [1] Πολλές ακόμη θα μπορούσαν να αναφερθούν. Σε αντίθεση με αυτές τις προσπάθειες οι οποίες πολλές φορές προέτασσαν σκοπούς μορφωτικούς και εκπαιδευτικούς η Φιλική Εταιρεία είχε ξεκάθαρη εξ αρχής σκοποθεσία «την καλυτέρευση του έθνους και εάν ο Θεός σχωρίσει με ελευθερίαν».[2]

Ωστόσο αν και στην ιδρυτική της διακήρυξη η Φιλική Εταιρεία ομολογούσε ότι δεν ανέμενε την «φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων», έγινε σύντομα σαφές στην ηγετική της ομάδα ότι ο προσηλυτισμός προσώπων με μικρή οικονομική επιφάνεια και κύρος – συνακόλουθα- δεν ήταν ικανοποιητικός για την εικόνα που η Εταιρεία φιλοδοξούσε να προβάλει για τον εαυτό της. Την εικόνα του ισχυρού πυρήνα με τις απαραίτητες για το επαναστατικό εγχείρημα διασυνδέσεις και επαφές με τους «προκομμένους» του γένους. Γεγονός το οποίο θα ενέπνεε εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Η μικρή προσέλευση άλλωστε μέχρι το 1816 έκανε πολλούς να θεωρήσουν ως έτος ίδρυσής της το 1816 και όχι το 1814. Παρά τα ελπιδοφόρα μηνύματα όπως ο προσεταιρισμός του Π. Σέκερη, του Λεβέντη, του Γρ. Μαρασλή, του Ηλ. Μάνεση και τον αδελφών Κούμπαρη, προσωπικοτήτων με οικονομική ευρωστία, οι Φιλικοί και η προσπάθεια τους στερούνταν του απαραίτητου κύρους και ακτινοβολίας, η οποία θα μπορούσε να προσελκύσει της ηγετικές τάξεις του γένους.

Αν και τα Ορλωφικά καθώς και το σύνολο των επαναστατικών εμπειριών των παρελθόντων αιώνων είχαν προκαλέσει σημαντικό πλήγμα στο γόητρο των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ως δυνάμει ελευθερωτών των Ελλήνων, η εμφάνιση της προσπάθειας ως χαίρουσας της έγκρισης ενός ισχυρού εστεμμένου έτοιμου να συνδράμει στρατιωτικά αλλά και οικονομικά – κατά την προπαρασκευή της – την Επανάσταση, ήταν διαρκές και μόνιμο ζητούμενο. Αυτοί οι προβληματισμοί οδήγησαν τους Ξάνθο, Σκουφά. Τσακάλωφ στην επινόηση της «Αρχής», της κρυφής «κινούσας δύναμης» της Εταιρείας για την οποία ο Ξάνθος έγραψε στα Απομνημονεύματα του:

«…Ωνομάσθη Αρχή άγνωστος και αφανής εις όλους τους προσήλυτους αδελφούς της Εταιρείας ταύτης. Τα συμβάντα του αειμνήστου Ρήγα και Παπά Ευθύμιου και άλλα δικαιολογημένα αίτια, παρεκίνησαν τους Αρχηγούς, να φυλάξωσι μυστικήν την Αρχήν, μέχρι της ενάρξεως της επαναστάσεως. Διά τούτο πολλοί απατηθέντες εξέλαβον ως Αρχηγούς διάφορα υποκείμενα, όχι μόνον εκ των κατηχηθέντων προσηλύτων αδελφών της Εταιρείας ταύτης αλλά και εξ εκείνων οίτινες δεν είχον γνώσιν ίσως και διάθεσιν του εγχειρήματος»[3]

Ο Ξάνθος αναφέρει μέρος της αλήθειας καθώς στην μετοχή «απατηθέντες» παραλείπεται το ποιητικό αίτιο. Όσοι πείσθηκαν και σχημάτισαν λανθασμένη άποψη περί της αρχής καθοδηγήθηκαν στην συνέχεια εντέχνως από την προπαγάνδα της Εταιρείας, με την διαρροή φημών και επενδύοντας στις παραδόσεις του ομοδόξου «Ξανθού Γένους», των Ρώσων. Η απάντηση που έλαβε ο εφοπλιστής και μέλος της Φιλικής Σέκερης, σχετικά με την Αρχή, ότι η καταγωγή της δηλαδή τοποθετείται στα βάθη της Ρωσίας [4] είναι ενδεικτική των προθέσεων των Αρχηγών, να παραπέμψουν εμμέσως είτε στον Τσάρο Αλέξανδρο Α΄ είτε στον υπουργό του, τον Ιωάννη Καποδίστρια του οποίου τα πλεονεκτήματα για την επίζηλη θέση του Αρχηγού της Φιλικής ως του πλέον προβεβλημένου Έλληνα της εποχής του ήταν προφανή και πασιφανή. Ωστόσο υπήρχαν και άλλες «ισχυρές υποψηφιότητες», μεταξύ αυτών και εκείνη του Μηλιώτη Αρχιμανδρίτη Άνθιμου Γαζή, ο οποίος όμως αρνήθηκε δηλώνοντας ότι δεν ήταν «σύμφωνος μολονότι δεν ήταν ενάντιος». [5]

Ιωάννης Καποδίστριας,   Λιθογραφία, ΑΒ ΕΒ Venezia. Lit. Deye.

Την επίσημη πρόταση για την ανάληψη της ηγεσίας της Εταιρείας θα απευθύνει ο Ξάνθος στον Κόμη τον Χειμώνα του 1820 για να λάβει την αρνητική απάντηση του τελευταίου και να απευθυνθεί τελικά στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Για να κατανοηθούν τα αίτια της άρνησης αυτής υπάρχουν δύο κομβικής σημασίας ζητήματα: Η αποστολή Ν. Γαλάτη στον Καποδίστρια, και η κατάχρηση του ονόματος της Φιλομούσου Εταιρείας από τους Φιλικούς. Η πρώτη επαφή (υπήρξε μία ακόμη ίσως το 1814 με τον Τσακάλωφ)[6] του Έλληνα υπουργού εξωτερικών του Τσάρου με την Φιλική Εταιρεία έγινε διά του αντιπροσώπου της Νικολάου Γαλάτη μίας σχεδόν μυθιστορηματικής μορφής για τις προθέσεις του οποίου λίγα μπορούν να ειπωθούν με βεβαιότητα εκτός ίσως από τον έντονο καιροσκοπισμό του. Χαρακτηριστικό το οποίο οδήγησε τελικά στην εκτέλεσή του από τους Φιλικούς.

Ο αυτοδιαφημιζόμενος ως συγγενής του Καποδίστρια μυήθηκε από τον Σκουφά, ο οποίος στο τέλος της ζωής του παραδέχτηκε ότι η απόφαση του αυτή υπήρξε το μεγαλύτερο λάθος του. Αφού ο πρεσβύτερος των ιδρυτών του αποκάλυψε την αλήθεια για τα περί της Αρχής μυθεύματα και την άγνοια του Καποδίστρια για τις διακινούμενες φήμες, υποσχέθηκε την ένταξη του στον ηγετικό πυρήνα με την προϋπόθεση να ταξιδέψει στην Ρωσία και να προτείνει στον Καποδίστρια την ανάληψη της ηγεσίας. Ο τελευταίος αν και υποψιασμένος για την φύση της επισκέψεως αυτής όπως παραδέχεται στο υπόμνημα του προς τον Τσάρο Νικόλαο Α΄ το 1826 – κείμενο το οποίο αποδεικνύεται μεγάλης σημασίας ερμηνευτική κλείδα για την στάση του Καποδίστρια προς του «ελεεινούς εμποροϋπάλληλους» όπως αποκαλεί τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας- αποδέχτηκε το αίτημα του ενημερώνοντας παράλληλα τον Αλέξανδρο Α΄ ότι «κρίνων εκ της επιστολής δεν περιμένω άλλον τι παρά καμμίαν ανοησίαν». [7]

Η απαραδειγμάτιστη διαγωγή του «κενόδοξου» και «αχαλίνωτου» Γαλάτη σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του ιστορικού της Φιλικής, Ιωάννη Φιλήμονα υπήρξε το πρελούδιο της συνάντησής του με τον Καποδίστρια. Συστηνόμενος στην Μόσχα ως «Κόμης» και «Πρέσβης του Ελληνικού Έθνους» φορούσε την στολή της Ιονίου Πολιτοφυλακής και τόνιζε πως η επιρροή του ήταν τόση στα μέλη της Φιλικής – για την οποία μιλούσε απροσχημάτιστα- ώστε μία εντολή του αρκούσε για να δολοφονήσουν ακόμη και τον ίδιο τον Αυτοκράτορα της Ρωσίας. [8] Τα γεγονότα αυτά είναι άγνωστο πόσο υπονόμευσαν το κλίμα της συνάντησης, είναι γνωστή όμως η αντίδραση του Καποδίστρια τόσο από το υπόμνημα του 1826 όσο και από συμπληρωματικές πηγές. Αφού χαρακτήρισε την πρόταση του προϊόν παραφροσύνης, του ζήτησε να μεταφέρει στους εντολείς του ότι «αν δεν θέλουν να καταστραφούν και να συμπαρασύρουν εις τον όλεθρον το αθώον και δυστυχές έθνος των, πρέπει να εγκαταλείψουν τας επαναστατικάς ενεργείας των και να ζήσουν ως πρότερον υφ ας κυβερνήσεις ευρίσκονται, μέχρις ότου η Θεία πρόνοια αποφασίσει άλλλως».[9]

Παρά τον αποτρεπτικό λόγο του Κόμη η επικίνδυνη συμπεριφορά του Γαλάτη στο εσωτερικό της ρωσικής αυτοκρατορίας οδήγησε στην σύλληψη αλλά και στην ενίσχυση των αρχικών φόβων του Κερκυραίου διπλωμάτη περί των μελών της Εταιρείας, η οποία με την αποστολή Γαλάτη φαινόταν περίτρανα να μην διαθέτει το απαραίτητο από άποψη ποιότητας έμψυχο υλικό το οποίο θα την καθιστούσε ικανή να ηγηθεί της Ελληνικής Επανάστασης την στιγμή που – όπως καλύτερα από τον καθένα λόγω της θέσης του γνώριζε – η επανάσταση στην Ευρώπη της Παλινόρθωσης δεν ήταν άκαιρη ή παρακινδυνευμένη αλλά πιθανότατα καταδικασμένη να αποτύχει πριν ακόμα εκδηλωθεί.

Ωστόσο ο Καποδίστριας ήταν ενήμερος και προϊδεασμένος τόσο για τις συνωμοτικές κινήσεις κάποιας εταιρείας με επαναστατικούς σκοπούς όσο και για την προσπάθεια των μελών της να οικειοποιηθούν το όνομα του ως αρχηγού, να τον εμπλέξουν και τελικά να ταυτίσουν την Εταιρεία τους με την Φιλόμουσο Εταιρεία. Η εταιρεία αυτή είχε ιδρυθεί από τον Καποδίστρια τον Ανθ. Γαζή και τον Ιγνάτιο Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας με στόχο την συγκέντρωση χρηματικών ποσών «διά την έκδοσιν των κλασικών συγγραφέων και βοήθειαν πτωχών μαθητών όσοι σπουδάζουσι τας επιστήμας και τέλος διά την ανακάλυψην παντός είδους αρχαιοτήτων» όπως δηλωνόταν στην ιδρυτική της πράξη.

Η εταιρεία με την ξεκάθαρη αυτή φιλεκπαιδευτική σκοποθεσία και το εκπολιτιστικό πρόγραμμα – το οποίο σύμφωνα με τον Απ. Βακαλόπουλο απέβλεπε και στην αναδημιουργία ενδεχομένως μίας ορθόδοξης οικουμένης [10] – γεννήθηκε κατά την διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης από την πίστη του Καποδίστρια ότι της εθνικής αποκατάστασης των Ελλήνων έπρεπε να προηγηθεί ο φωτισμός αυτών σύμφωνα με την κοραϊκή ρήση ενώ τα πρώτα της μέλη ήταν ο ίδιος ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ και μερικές από τις πλέον προβεβλημένες προσωπικότητες της μοναρχούμενης Ευρώπης. Βρισκόταν δηλαδή στον αντίποδα τόσο ως προς τις καταβολές της όσο και ως προς την ιδεολογία των επαναστατικών κηρυγμάτων των Φιλικών, οι οποίοι προσπάθησαν να εμφανίσουν τις δύο εταιρείες ως μία για ευνόητους λόγους.

Ο ενήμερος από το Φιλικό Θ. Νέγρη Καποδίστριας αναφέρει στο υπόμνημά του προς τον Νικόλαο Α΄ σχετικά με τις προσπάθειες αυτές: «Τοιαύτη είναι η αρχή της Εταιρείας των Φίλων των Μουσών, της εν Ελλάδι αποκληθείσης Φιλομούσου Εταιρείας, ης την φύσην μετέπειτα ανήσυχοι και ταραχοποιοί άνθρωποι απεπειράθησαν να διαστρέψουν».[11] Τέτοιες φήμες ήταν εύκολο να εκθέσουν τον Καποδίστρια απέναντι στον ευμετάβλητο Αλέξανδρο, του οποίου οι διαρκείς ιδεολογικές μεταπτώσεις του είχαν προσδώσει το προσωνύμιο του «ανεμοδείκτη» αλλά και να επηρεάσουν δυσμενώς την εξέλιξη του ελληνικού ζητήματος. Εξαιρετικής σημασίας προκειμένου να κατανοηθεί η στάση του Καποδίστρια απέναντι στον «εταιρισμό» είναι το γεγονός ότι σε πολλούς κύκλους με κοινό χαρακτηριστικό τον φόβο απέναντι στην δυναμική εμφάνιση της Ρωσίας στον Βαλκανικό Νότο, η Εταιρεία που ίδρυσε ο υπουργός εξωτερικών του Τσάρου θεωρήθηκε όργανο προπαγάνδας της Τρίτης Ρώμης: μεταξύ αυτών ο παρατηρητής του Συνεδρίου της Βιέννης De la Garde Chambonas, ο υπουργός της αυστριακής αστυνομίας Hager και Αυστριακός Πρόξενος στην Κέρκυρα Von Paulich, ο οποίος δήλωνε ότι η Εταιρεία των Φιλομούσων έπρεπε να αποκαλείται εταιρεία των Φιλορώσων. [12]

Το ερώτημα λοιπόν το οποίο τίθεται είναι το εξής: Αν μία εταιρεία όπως η Φιλόμουσος δίχως ανατρεπτικούς σκοπούς, «γεννημένη» στην Ευρώπη της Παλινόρθωσης, με χορηγούς όπως ο δημιουργός της Ιεράς Συμμαχίας Αλέξανδρος Α΄, δίχως μία δομή ύποπτη και παρεξηγήσιμη τύγχανε αυτής της αντιμετώπισης και η οποία ουκ ολίγες φορές έφερε τον Καποδίστρια στο στόχαστρο της μυστικής αστυνομίας του Metternich, ποία θα ήταν η τύχη μίας εταιρείας όπως η Φιλική με διακεκηρυγμένους επαναστατικούς στόχους και οργάνωση παρόμοια με άλλων ευρωπαϊκών επαναστατικών ομάδων της Ευρώπης, όπως η Φιλική;

Ο Κερκυραίος πολιτικός γνώριζε την απάντηση και για τον λόγο αυτό κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Κέρκυρα το 1819 τόνισε στους συμπατριώτες του ότι ο κόσμος «έχειν ανάγκη ησυχίας» ενώ προσπάθησε, ενήμερος ων για την προσπάθειες εμπλοκής του ονόματός του, να διαψεύσει τις φήμες που τον ενέπλεκαν σε επαναστατικά προγράμματα «προς αποφυγήν πάσης κακής ερμηνείας της συνομιλίας των», φοβούμενος «μήπως η κακοβουλία επωφεληθεί την περίστασιν και γενήσει παρά τοις ομοδόξοις ημών ιδέας εσφαλμένας ή ελπίδας επικινδύνους», όπως επισημαίνει στο υπόμνημα του 1826, τονίζοντας παράλληλα την προτεραιότητα της ηθικής και πνευματικής τελείωσης του έθνους. [13]

«Ο όρκος του Φιλικού». Πίνακας του Επτανήσιου ζωγράφου Διονυσίου Τσόκου (1849), που αποδίδει σε κατανυκτική ατμόσφαιρα την κορυφαία στιγμή της μύησης στην Εταιρεία, δηλ. του όρκου πάνω στο Ευαγγέλιο, και παριστάνει, κατά την παράδοση, την ορκωμοσία στην Ζάκυνθο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Την ίδια στιγμή ωστόσο, αν και οι Φιλικοί είχαν κατορθώσει να αυξήσουν την προσέλευση νέων μελών, προβλήματα απειθαρχίας στο εσωτερικό της και η αμφιβολία πολλών μελών της για την συμμετοχή του Καποδίστρια στο όλο εγχείρημα (όπως ο Λάζαρος Κουντουριώτης) επανέφεραν το ζήτημα της ανάληψης της ηγεσίας από μία ισχυρή προσωπικότητα επιτακτικά στο προσκήνιο, αν και η αποτυχημένη απόπειρα του Γαλάτη κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική υπήρξε. Η διογκούμενη αυτή δυσαρέσκεια αλλά και προβλήματα πρακτικής φύσης όπως οι κίνδυνοι που ελλόχευαν από τις προσπάθειες μελών να έρθουν σε επαφή με τον φερόμενο ως αρχηγό Καποδίστρια, με σκοπό να του ζητήσουν την συνδρομή του, μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να αποκαλύψουν την αλήθεια περί της αρχής.

Άλλωστε υπήρχε το παράδειγμα του απεσταλμένου του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Κυριάκου Καμαρινού ο οποίος όταν έμαθε από τον ίδιο τον Κόμη την αλήθεια «ως αχαλίνωτο άλογο» σύμφωνα με τον Παπαφλέσσα μιλούσε απροκάλυπτα περί της Εταιρείας και της Αρχής. Πρακτική η οποία οδήγησε στην εκτέλεσή του από μέλη της Φιλικής. Είναι ενδεικτικό της σημασίας που απέδιδαν οι ιδρυτές της στην απόκρυψη της αλήθειας περί της Αρχής, το γεγονός ότι όσοι θέλησαν είτε από απερισκεψία όπως ο Γαλάτης είτε από διάθεση εκδίκησης όπως ο Καμαρινός να αποκαλύψουν την αλήθεια, εκτελέσθηκαν, ενώ ο ίδιος ο Καποδίστριας συσχετίζοντας τα γεγονότα έγραψε ότι: «ούτοι εθανατώθησαν ως οχληροί μάρτυρες της αλήθειας ην άλλοι προσεπάθουν να αποκρύψουν από τους Έλληνας». [14]

Σκέψεις όπως αυτές οδήγησαν τον Ξάνθο να επαναλάβει το εγχείρημα του Γαλάτη. Ο Ξάνθος παρουσιάζει την απόφαση να απευθυνθεί στον Καποδίστρια αφενός ως δική του επιλογή αφετέρου δίχως να αναφέρεται σε κανένα σημείο των απομνημονευμάτων του στην προγενέστερη αποτυχημένη απόπειρα, κάτι το οποίο επιτρέπει την υπόθεση ότι το 1817 ο Σκουφάς είχε κινηθεί αυτόνομα αποκρύπτοντας, ίσως για ψυχολογικούς λόγους, την κατάληξη της αποστολής του Γαλάτη. Σχετικά με την επιλογή του αναφέρεται στον Καποδίστρια ως «σημαντικόν τότε και άξιον εμπιστοσύνης του Ελληνικού Έθνους δια την μεγάλην πολιτικήν του εις την Ρωσίαν θέσιν». Ο Σκουφάς αναχώρησε με προορισμό την Πετρούπολη το 1818 εφοδιασμένος με κείμενο της Συνθήκης, βάση της οποίας όλα τα μέλη της Φιλικής υπόσχονταν υπακοή στον Αρχηγό ενώ ο τελευταίος δεσμευόταν υπογράφοντας το «υποχρεωτικόν» έγγραφο με το οποίο δήλωνε την αποδοχή της κλήτευσης του. Σημασία ίσως έχει το γεγονός ότι στην Σφραγίδα της Συνθήκης σε περίοπτη θέση βρισκόταν μεταξύ των αρχικών των μελών το γράμμα «Ι» (Ιωάννης Καποδίστριας), σε μία παράτολμη προσπάθεια ίσως να αποτραπεί το αναπόφευκτο. [15]

Ωστόσο το κλίμα της μελλοντικής συνάντησης είχε υπονομευθεί από τις διαιρέσεις στο εσωτερικό της Εταιρείας όπως είχαν δείξει τα γεγονότα με τον Θ. Νέγρη και τον Κυρ. Καμαρινού, από την έλλειψη ωριμότητας των μελών της και την ευπιστία αυτών, όπως είχε δείξει περίτρανα η περίπτωση του Γαλάτη, από την διάθεση των μελών της να καπηλευθούν το όνομα της Φιλομούσου και του ιδρυτή της αφήνοντας έκθετο τον ίδιο στον τσάρο. Φήμες των οποίων το αβάσιμο ο Καποδίστριας επεδίωξε να καταδείξει με επιστολές του τόσο προς τον Πετρόμπεη όσο και προς τον Ρώσο Πρόξενο στο Ιάσιο Α. Πίνη όπου η Εταιρεία γνώριζε μεγάλη διάδοση. Με επιστολή του στον τελευταίο ζητούσε να «φοβερίσει και να απομακρύνει τους νομιζομένους ψευδαποστόλους της Εταιρείας» ενώ με παρόμοια επιστολή προς τον καθηγητή της Ακαδημίας του Βουκουρεστίου Κ. Βαρδαλάχο καταδίκαζε την «μανία των μυστικών εταιρειών που παραπλανούν όλα τα πνεύματα και απειλούν τις πιο πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης με καταστροφές».[16]

Για την συνάντηση Καποδίστρια – Ξάνθου βασικές πηγές είναι τα απομνημονεύματα του Ξάνθου, το έργο του Φιλήμονος (ο μόνος με πρόσβαση στο αρχειακό υλικό της Φιλικής), ο Λεβέντης, ο φιλικός Ξόδηλος και ο Νικ. Υψηλάντης αδελφός του Αλεξάνδρου και του Δημητρίου. Δυστυχώς ο Καποδίστριας δεν αναφέρεται στην τόσο καθοριστική αυτή συζήτηση. Για τις δύο συναντήσεις που πιθανότατα έλαβαν χώρα τον Ιανουάριο του 1820 σημαντικότερη των μαρτυριών είναι αυτή του Ξάνθου. [17] Στην πρώτη συνέντευξη, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο φιλικός, αφού μίλησε στον υπουργό του τσάρου για την ανάγκη ανάληψης της ηγεσίας από μια σημαντική προσωπικότητα, ο τελευταίος του ζήτησε να υπάρξει μία δεύτερη συνάντηση «ίνα συνομιλήσωσι σπουδαιότερον». Από επιστολή του φιλικού Πατσιμάδη προς τον Ξάνθο, ο οποίος ανέμενε «χαροποιέστερον τι» μετά την πρώτη επαφή, φαίνεται να υποφώσκει στο στρατόπεδο των Φιλικών η ελπίδα της αποδοχής του αιτήματος τους. Ωστόσο από ορισμένους συνεργάτες του Ξάνθου όπως ο Κομιζόπουλος είχε γίνει αντιληπτή η «αμφιβολίαν δια την έκβασιν» από «τον τρόπον του γράφειν», δηλαδή από την συγκρατημένη γλώσσα του Ξάνθου στις επιστολές κατά το μεσοδιάστημα των δύο συναντήσεων. [18]

Η δεύτερη συνάντηση ήλθε να επιβεβαιώσει τους λιγότερο αισιόδοξους. Αφού ζητήθηκε από τον Καποδίστρια να αναλάβει την αρχηγία του εγχειρήματος και την διεύθυνση του πολέμου, ο Ξάνθος έλαβε την αρνητική απάντηση του Καποδίστρια, ο οποίος επικαλέστηκε την θέση του δίπλα στον Αλέξανδρο Α΄ και το ασυμβίβαστο αυτής με την θέση του αρχηγού. Στην τελευταία έκκληση του Ξάνθου ότι δεν ήταν δυνατόν «ως Έλλην και εν υπολήψει παρ αυτοίς και πολλοίς άλλοις, να μείνει αδιάφορος» την στιγμή μάλιστα που η ανάγκη εύρεσης αρχηγού ήταν αδήριτη, ο Κόμης αποκρίθηκε αρνητικά για δεύτερη φορά ενώ ευχήθηκε ο Θεός να τους βοηθήσει αν αυτοί γνώριζαν κάποιον εναλλακτικό τρόπο δράσης. [19] Δεν γνωρίζουμε αν η αντίδραση του Καποδίστρια ήταν ακριβώς αυτή καθώς τα απομνημονεύματα γράφθηκαν πολύ αργότερα όταν ο Ξάνθος θα μπορούσε να σταθμίσει τα πράγματα. Σχετικά με τις άλλες πηγές: Ο Ξόδηλος ενστερνίζεται τους ενδοιασμούς του Καποδίστρια, ενώ πιο μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του ιστορικού της Φιλικής, Φιλήμονος στα δύο του έργα, Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας και Δοκίμιον περί της Ελληνικής Επαναστάσεως. Στο πρώτο αποδίδει την άρνηση του Καποδίστρια στον ρόλο του Γαλάτη και του Καμαρινού, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «εθεώρει πάντα παράκαιρον την ύπαρξιν» της Φιλικής, ενώ στο δεύτερο μας πληροφορεί για μία παλαιότερη άγνωστη συνάντηση σε απροσδιόριστο χρόνο ανάμεσα στον Ξάνθο και τον Καποδίστρια, κατά την οποία ο δεύτερος είχε αναρωτηθεί αν υπήρχαν αρκετοί «Θρασύβουλοι» μεταξύ των Ελλήνων, για να λάβει την απάντηση του πρώτου στην συνάντηση τους το 1820 ότι οι «Θρασύβουλοι» ήταν πλέον έτοιμοι. [20] Τέλος, ο εχθρικός προς τον Καποδίστρια Νικόλαος Υψηλάντης αναφέρει ότι η συνάντηση δεν έγινε ποτέ, καθώς ο Καποδίστριας πάντα αδιάφορος προς το μέλλον τον Ελλήνων, αρνήθηκε στον Ξάνθο κάθε συζήτηση. [21]

Το επόμενο κομβικής σημασίας ζήτημα αφορά στον τρόπο με τον οποίο τελικά επελέγη ο Αλέξανδρος Υψηλάντης για την θέση του Αρχηγού και ποίος ο ρόλος του Καποδίστρια. «Απελπισθείς ο Ξάνθος από τον Κόμητα έστρεψεν τον στοχασμόν του εις άλλον υποκείμενον λαμπρόν ως τον Κόμητα επιτηδειότερον ίσως τούτου, τον Πρίγκιπα Αλέξανδρον Υψηλάντην, ο οποίος έχαιρε της υπολήψεως και της ευνοίας του τσάρου». Έτσι περιγράφει την απόφασή του ο Ξάνθος.[22] Ο χειρόγραφος κώδικας της Βουλής με αριθμό 41 αναφέρει ότι ο Ξάνθος σκόπευε να προσφέρει την αρχηγία στον υπουργό του τσάρου, με τον Υψηλάντη να αποτελεί επιλογή εν εφεδρεία καθώς η υποψηφιότητα του πρώτου υπερτερούσε από κάθε άποψη στις διαβουλεύσεις των Φιλικών. Ωστόσο το ενδεχόμενο η στάση του Ξάνθου στο Κίεβο, πριν συναντηθεί με τον Καποδίστρια στην Πετρούπολη, εικάζεται ότι ως στόχο της είχε μία πρώτη επαφή με τον Πρίγκιπα και την βολιδοσκόπηση των προθέσεών του.

Αλέξανδρος Υψηλάντης, λιθογραφία, Εκ του πολυχρωμολιθογραφείου Ι. Δ. Νεράντζη, Λειψία.

Ο ενθουσιώδης και ανυπόκριτος πατριωτισμός του Υψηλάντη ήταν άλλωστε γνωστός. Ήδη από το συνέδριο της Βιέννης ο De la Garde θα επισημάνει την εμμονή του στο «όνειρο της νεότητος», του όπως αποκαλούσε την επιθυμία του για την απελευθέρωση της Ελλάδας, ενώ – άγνωστο με ποιον τρόπο – σχεδίαζε να εκμεταλλευθεί για τον σκοπό αυτό την διαφυγή του Ναπολέοντα από την Έλβα το 1815 και την διεθνή τότε κατάσταση. [23] Το ενδεχόμενο της μύησής του στην Στοά «Τρεις Αρετές» [24], η ενίσχυση ποικίλλων «φιλελληνικών εταιρειών», οι πιθανολογούμενες διασυνδέσεις με τους αξιωματικούς εκείνους που αργότερα θα αποτελέσουν τον Πυρήνα της Επανάστασης των Δεκεμβριστών και κυρίως το γεγονός ότι οι αδελφοί του Δημήτριος Νικόλαος και Γρηγόριος ήταν ήδη μέλη της Φιλικής, ενεθάρρυναν το Ξάνθο να απευθυνθεί στον Πρίγκιπα. Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στο γεγονός ότι σε κανένα σημείο ο Ξάνθος δεν εμφανίζει την απόφαση του αυτή ως απόρροια κάποιας προτροπής του αντίθετου προς το όλο εγχείρημα Καποδίστρια, ενώ στην διήγηση της συνάντησής του με τον Υψηλάντη είναι αιχμηρός κάνοντας συγκεκριμένη αναφορά στο πρόσωπο του Καποδίστρια και άλλων ομογενών οι οποίοι «καταφεύγουν εις ξένους τόπους και αφήνουν τους ομογενείς του ορφανούς». [25]

Ο Υψηλάντης σύμφωνα πάντα με τον Ξάνθο αποδέχθηκε τον τίτλο του «Γενικού Επιτρόπου της Αρχής» ή «Γενικού Εφόρου» [26] αφού πρώτα ζήτησε να διαπιστώσει από τους καταλόγους των μελών της Φιλικής το μέγεθός της. Αν και αναφορά στον ρόλο του Καποδίστρια στην επιλογή του Υψηλάντη ως εφεδρικού αρχηγού δεν γίνεται, ο Ξάνθος μνημονεύει ότι μετά την αποδοχή του χρίσματος, ο Υψηλάντης επισκέφθηκε τον Καποδίστρια ζητώντας του να μεσολαβήσει στον Αυτοκράτορα με σκοπό να αποσπάσει την υπόσχεση οικονομικής ή στρατιωτικής συνδρομής σε μελλοντικό επαναστατικό εγχείρημα. Σύμφωνα με τον κορυφαίο Φιλικό, ο υπουργός του τσάρου αρνήθηκε επαναλαμβάνοντας όσα είχε επισημάνει και στον ίδιο. Πολλοί ερευνητές με στόχο να καταστήσουν τον Καποδίστρια περισσότερο ελκυστικό υποστήριξαν αφενός ότι εκείνος στην δεύτερη συνάντηση του με τον Ξάνθο υπέδειξε τον Υψηλάντη ως αντικαταστάτη [27] του, αφετέρου ότι ο Υψηλάντης αποδέχθηκε το χρίσμα μόνο μετά από υποτιθέμενη έγκριση του Καποδίστρια. Η άποψη αυτή στηρίζεται σε μαρτυρίες όπως αυτή της Lulu Thurheim αδελφής της συζύγου του Ρώσου Πρέσβη στην Βιέννη, φίλης του Υψηλάντη και πιθανότατα «θύματος» της «ανατολικού τύπου γοητείας» του. Στα απομνημονεύματά της υποστηρίζει ότι για την ατυχή κατάληξη του εξέγερσης του Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες μέρος της ευθύνης φέρει ο Καποδίστριας ενώ το ίδιο υπαινίσσεται και ο De la Garde. [28] Υποστηρικτική της ίδιας άποψης είναι και η μαρτυρία του Ν. Υψηλάντη, ο οποίος μνημονεύει την διαβεβαίωση του υπουργού του Τσάρου στον αδελφό του Αλέξανδρο ότι η Ρωσία ήταν έτοιμη να τον συνδράμει. Μαρτυρία τελείως ασύμβατη με τα υπάρχοντα στοιχεία, την προσωπικότητα την διορατικότητα και τον πολιτικό συντηρητισμό του Κερκυραίου διπλωμάτη.

Οι παραπάνω ωστόσο μαρτυρίες μικρή σημασία έχουν συγκρινόμενες με την επιστολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη προς τον αδελφό του Αλεξάνδρου Α’ και διάδοχό του, Νικόλαο Α’. Η επιστολή αυτή συντάχθηκε το 1828 στην Βιέννη, όπου διέμενε ο ίδιος και τα αδέλφια του μετά από την αποφυλάκιση τους Theresienstadt, όπου φυλακίσθηκαν μετά την αποτυχημένη εξέγερση στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Με την επιστολή αυτή, καθώς και με άλλες παρόμοιου ύφους, με αποδέκτες άλλους εστεμμένους της Ευρώπης, όπως ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’,[29] ζητούσε την μεσολάβησή τους στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκο Α΄ και στον καγκελάριο Metternich, προκείμενου να αρθούν οι ποικίλοι περιορισμοί που τους είχαν επιβληθεί στην μετακίνηση στο εσωτερικό της αυστριακής αυτοκρατορίας καθώς και η απαγόρευση της εξόδου από αυτήν. Άλλωστε η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του Υψηλάντη καθιστούσε απαραίτητη την αλλαγή του τόπου διαμονής του. Με την επιστολή του 1828 παρουσίαζε την δική του εκδοχή για την ανάληψη της ηγεσίας της Φιλικής, προσπαθώντας να αποσείσει όλες τις κατηγορίες από το πρόσωπο και να κερδίσει την εύνοια του τσάρου, ο οποίος από τις πρώτες ημέρες του στον θρόνο κλήθηκε να αντιμετωπίσει την επανάσταση των Δεκεμβριστών.

Κατά συνέπεια πολύ μικρή συμπάθεια θα επιδείκνυε προς πρόσωπα με υπονομευτική προς το status quo δράση. Σύμφωνα με την επιστολή Υψηλάντη, ο Καποδίστριας ήταν ενήμερος για τις προετοιμασίες του, τις οποίες χαρακτήρισε «καλάς και καταλλήλους» παροτρύνοντας τον παράλληλα να προχωρήσει «μη δεικνύων δισταγμόν περί της επιτυχίας». Παράλληλα, δήλωνε ότι ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ σε συνομιλία την οποία είχαν στα ανάκτορα του Τσερσκόε Σέλο ήταν ευνοϊκός απέναντι στο ενδεχόμενο της Ελληνικής Επανάστασης. Η πιο διαφωτιστική όμως φράση της επιστολής ακολουθεί: «Αληθές ότι η Α. Μ. ωμίλει πάντοτε αορίστως αλλά πάντοτε μετ’ ευνοίας τοιαύτης, οία εξήπτε πάντοτε τας ελπίδας μου και μετέτρεπεν αυτάς εις βέβαιον μέλλον».[30] Με την φράση αυτή καταδεικνύεται η αδυναμία του ρομαντικού πατριώτη Υψηλάντη να κατανοήσει τόσο την πολιτική πραγματικότητα του 1820 όσο και τον ευμετάβλητο χαρακτήρα του τσάρου, ατοπήματα πολύ δύσκολο να διαπραχθούν από τον Καποδίστρια.

Ευτύχημα θεωρώ το γεγονός ότι η έρευνα μου στο ιστορικό αρχείο της Κέρκυρας με έφερε σε επαφή με ανέκδοτη επιστολή του Υψηλάντη προς τον Καποδίστρια, ενισχυτική της άποψης ότι ο Καποδίστριας δεν εμπλέκεται στην επιλογή του Υψηλάντη ούτε ότι τον ενεθάρρυνε σε κάποια από της αποφάσεις του. Στην επιστολή αυτή, η οποία γράφτηκε στο Theresienstadt το 1827 και αποτελεί μια ακόμη παράκληση με στόχο την βελτίωση των συνθηκών κράτησής του, ο Υψηλάντης δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο σε παρελθούσα συνάντηση τους, δεν διατυπώνει καμία μομφή, (πράγμα το οποίο πράττει στην επιστολή του προς τον τσάρο το 1828) με την ελπίδα ίσως να τον θέσει προ των ευθυνών του. [31] Είναι λογικό λοιπόν να υποθέσει κανείς ότι δεν το πράττει όχι για να κερδίσει την εύνοια του Καποδίστρια αλλά επειδή γνώριζε ότι ο λόγος του σχετικά με την Φιλική ήταν πάντα αποτρεπτικός. Θα ζητούσε άλλωστε σε αυτήν την δύσκολη στιγμή την συνδρομή του ανθρώπου στα λάθη του οποίου «οφείλω άπασας τας δυστυχίας μου» όπως έγραφε στην επιστολή του στον Αυτοκράτορα το 1828; Το ενδεχόμενο στην επιστολή του 1827 να αποσιωπά τον ρόλο του Καποδίστρια από φόβο μήπως οι πάντα εν εγρηγόρσει αυστριακές αρχές χρησιμοποιήσουν το περιεχόμενο της επιστολής για να ενοχοποιήσουν τον Καποδίστρια είναι απίθανο καθώς:

α) στην επιστολή του 1828 με ευκολία καταφέρεται εναντίον του Καποδίστρια αλλά και των αυστριακών αρχών

β) όπως φαίνεται από την ανέκδοτη επιστολή του 1827 ο Υψηλάντης μέσω κάποιας φίλης την οποία δεν κατονομάζει πιθανότατα είχε κάποιον τρόπο να παρακάμπτει τον έλεγχο της αλληλογραφίας του.

Προς ενίσχυση της άποψης αυτής είναι και όσα αναφέρει ο Καποδίστριας στο υπόμνημά του, σύμφωνα με το οποίο συμβούλευσε τον Πρίγκιπα να κρατά τις αποστάσεις του από τους «καταστραφέντες λόγω της κακής των διαγωγής και αφαιρούντες νυν το χρήμα εν ονόματι μίας πατρίδας ην αυτοί δεν έχουν». [32]

Η επιστολή του Υψηλάντη το 1827 συμπληρώνει την εικόνα της ιστορικής αλήθειας και σε συνδυασμό με την επιστολή του 1828 δίνει μία γεύση της δεινής θέσης και της απόγνωσης του φυλακισμένου Πρίγκιπα, του οποίου η κατάσταση της υγείας διαρκώς επιδεινωνόταν καθιστώντας απαραίτητη την άρση και των τελευταίων περιορισμών που η αυστριακή κυβέρνηση είχε επιβάλει.[33]

Συμπερασματικά το ζήτημα της ανάληψης της ηγεσίας της Φιλικής Εταιρείας από τον Καποδίστρια και αργότερα από τον Υψηλάντη αναδεικνύει σε σημαντικό βαθμό όχι μόνο την διάσταση των απόψεων, των τάσεων και των εκτιμήσεων λίγο πριν την εκδήλωση της Επανάστασης αλλά και σε ιστοριογραφικό επίπεδο την συχνή χρήση της ιστορίας ως προκρουστείου κλίνης, με την οποία επιχειρείται να ορισθεί η έννοια του «πατριωτισμού» μονοδιάστατα. Καθώς ο τελευταίος ίσως δεν είναι συνώνυμο μόνο της υψηλαντικής ανδρείας αλλά και της καποδιστριακής συγκράτησης και περίσκεψης.

  

Υποσημειώσεις 

---

[1] Β. Παναγιωτόπουλος, «Η Φιλική Εταιρεία. Οργανωτικές προϋποθέσεις της εθνικής επανάστασης», Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. Γ΄, Αθήνα 2003, σ. 10.

[2] Ιστορικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη (Ι.Α.Μ.Μ.), Συλλογή εγγράφων Φιλικής Εταιρείας, Φάκελλος ½, Διπλώματα (1818-1822).

[3] Ε. Ξάνθος, Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας, Αθήνα 1845, σ. 4.

[4] Ι. Φιλήμων, Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας, Ναύπλιο 1834, σ. 182.

[5] Ι. Χατζηφώτης, Άνθιμος Γαζής (1758-1828) Η ζωή και το έργο του, Αθήνα 1965, σ.119.

[6] Την πληροφορία αυτή αναφέρει μόνο η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία.

[7] Ι. Καποδίστριας, Απομνημονεύματα (Αυτοβιογραφία). Επισκόπηση της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, Αθήνα 1986, σ. 82.

[8] C. M. Woodhouse, Capodistria. The founder of Greek Independence, Λονδίνο 1973, σσ. 162-163.

[9] Ελ. Κούκου, Ιωάννης Καποδίστριας. Ο άνθρωπος – ο ευρωπαίος διπλωμάτης, Αθήνα 2005, σ.83.

[10] Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού (1813-1822), τόμος Ε΄, Θεσσαλονίκη 1980, σσ. 59-60.

[11] Καποδίστριας, ό, π., σ.59.

[12] Βακαλόπουλος, ό. π., σ. 57.

[13] Καποδίστριας, ό. π., σ. 111.

[14] Καποδίστριας, ό. π., σ. 128.

[15] Τ. Κανδηλώρου, Η Φιλική Εταιρεία 1814-1821, Αθήνα 1926, σ. 149.

[16] Βακαλόπουλος, ό. π., σ. 97

[17] Αρχείον Εμμανουήλ Ξάνθου, τ. Α΄, Αθήνα 2000, σ. νβ΄.

[18] Αρχείον Ξάνθου, ό. π., τ. Β΄, σ. 72

[19] Ξάνθος, ό. π., σσ. 16-17.

[20] Ι. Φιλήμων, Δοκίμιον περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. Α΄, Αθήνα 1859, σ. 29.

[21] Ε. Μωραϊτίνης Πατριαρχέας, Απομνημονεύματα του Πρίγκιπος Νικολάου Υψηλάντη, Αθήνα 1986, σσ. 213-214.

[22] Ξάνθος, ό. π., σ. 16

[23] Πολ. Ενεπεκίδης, Ρήγας – Υψηλάντης – Καποδίστριας. Έρευναι εις τα Αρχεία της Αυστρίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ελλάδος, Αθήνα 1965, σ. 102.

[24] Ενεπεκίδης, ό. π., σ. 124.

[25] Ξάνθος, ό. π., σ. 16.

[26] Παναγιωτόπουλος, ό. π., σ. 28.

[27] Θ. Μακρής, Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η προκυβερνητική πατριωτική του δράσις, Κέρκυρα 1964, σ. 156.

[28] Ενεπεκίδης, ό. π., σ. 107.

[29] Ar. Moutafidou, «Alexandros Ypsilantis in Theresienstadt. Preußen, Metternich und der russische Faktor», Südost-Forschungen, 63/64 (2004/2005), 232-244.

[30] Π. Ροδάκης, Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και η Φιλική, Αθήνα 1996, σ. 226.

[31] Γ. Α. Κ., Κέρκυρας, Αρχείο Ι. Α. Καποδίστρια, Φακ. 488, Αλληλογραφία Αλεξ. Υψηλάντη.

[32] Καποδίστριας, ό. π., σ. 130

[33] Moutafidou, ό. π., σ. 244.

Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου

Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, «Λ΄ Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο 29-31 Μαΐου 2009», Θεσσαλονίκη, 2010.

πηγή 

Οι Τούρκοι φιλάνε τα πόδια όποιου δεν σκύβει το κεφάλι

Τα γεγονότα των Βρυξελλών συγκροτούν βαρύ ράπισμα  στην Ευρώπη της παρακμής , του μηδενισμού, της υλιστικής ευζωίας, των απονεκρωμένων αξιών ζωής.
Τα παιδιά του ισλαμοφασισμού που ανδρώθηκαν στα πολυπολιτισμικά γκέτο της Δύσεως, ποτισμένα από μίσος που τους εμπνέει το τζιχαντικό Ισλάμ, τυφλωμένα από παραισθησιογόνα μιας πίστης που διακηρύσσει εαυτήν ισχυρότερη πασών, θα σκοτώνουν και θα ρημάζουν μέχρι η Ευρώπη να ανακτήσει τις χαμένες αξίες του πολιτισμού της.
Να σταματήσουν Ομπάμα, Πούτιν και Μέρκελ το δράμα της Συρίας. Μπορούν.  Τότε θα  γυρίσουν  οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και θα γλυτώσουμε από την μετάσταση και τη διαιώνιση του δράματος, εμείς πρωτίστως που πληρώνουμε το μάρμαρο και οι Ευρωπαίοι παρότι, ποιούν την νήσσαν . Ιδού  το «δέον» αυτής της ώρας.
Απόγονοι ηρώων αδυνατούμε να συλλάβουμε τη δύναμη της ψυχής εκείνων που επαναστάτησαν στα 1821 εναντίον του βάρβαρου κατακτητή και γονάτισαν την ισχυρότερη τότε αυτοκρατορία της Ευρασίας, την Οθωμανική.
Ο επαναστατημένος τότε Ελληνισμός πάλεψε ανένδοτα εναντίον του προαιώνιου εχθρού του και της ανίερης Ιεράς Συμμαχίας που ο Σολωμός συγκεφαλαίωσε:
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, σπαθί Τουρκιάς μολύβι.
Πέλαγο μέγα βράζ΄ ο εχθρός προς το φτωχό καλύβι».
( Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Σχεδίασμα Β, 5).
Ο Καζαντζάκης συνόψισε  το θαύμα  της  Παλιγγενεσίας: «Η  πιο στοιχειώδης λογική αντιστάθηκε στην άγια τούτη παραφροσύνη. Πώς μια φούχτα άνθρωποι ξαρμάτωτοι, πεινασμένοι, ανοργάνωτοι μέσα σε μια Ευρώπη λυσσαλέα  αντιδραστική, μπόρεσαν να σηκώσουν κεφάλι και να ελπίσουν ελευθερία;».
Μήπως άλλαξε τάχατες  η Ευρώπη και από λυσσαλέα αντιδραστική, έγινε, όχι βέβαια παράφορα, αλλά  στοιχειωδώς φιλική; Αλλοίμονο…
Η διαβόητη Συμφωνία των Βρυξελλών είναι lex imperfecta = νόμος που η παράβασή του δεν συνεπάγεται καμμιά κύρωση για τους παραβάτες.  .
Ζούμε μήπως το τέλος της Ευρωενωσιακής Ουτοπίας; Αφερέγγυα  η πρόσφατη Συμφωνία. Οι πλούσιοι της Ευρώπης έστειλαν τον λογαριασμό στην πτωχευμένη Ελλάδα.
Ελλειμματικού διαμετρήματος ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν συνειδητοποίησαν τις διαστάσεις του προβλήματος, ή φαντάστηκαν ότι μπορούν να το απωθήσουν μακριά από την αυλή τους. Θα το βρουν μπροστά τους. Η Ευρώπη των οραμάτων  απέχει έτη φωτός… Ζούμε την Ευρώπη της διάλυσης, και ας μην το μολογάμε.
Η Τουρκία  σπανίως υπογράφει συμφωνίες. Αρνείται π.χ. επιμόνως να συνυπογράψει τη Διεθνή Σύμβαση του δικαίου της θάλασσας.  Και όταν υπογράψει,  το κάνει για να μην τις εφαρμόσει! Τα παραδείγματα άπειρα.
Όσοι έχουν στοιχειώδη επίγνωση των συμβαινόντων γνωρίζουν ότι η αποκαλούμενη προσφυγική κρίση  είναι καθαρά Τουρκικό Σχέδιο.
Γι΄ αυτό, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο νεοοθωμανός διπλασίασε τις ροές όπως άλλωστε και τις παραβιάσεις. Δεν σκέφτηκε ο πρωθυπουργός να αξιώσει την κατ΄ ευθείαν από Τουρκία προς Ευρώπη μετακίνηση προσφύγων με τσάρτερ; Θα ήταν μια κατ’ αρχήν λύση.
Η Συμφωνία νομιμοποιεί τους εγκληματίες διακινητές που μοιράζονται με το τουρκικό κράτος τις αιματηρές οικονομίες των δυστυχισμένων.
Στην κρίσιμη  Σύνοδο δεν ακούστηκε  ωστόσο καμία φωνή για την ανάγκη άμεσου τερματισμού του συριακού δράματος. Απολογισμός του: 470.000 νεκροί,  4.500.000 πρόσφυγες, 500.000 πολιορκημένοι,  6.600.000 εσωτερικά εκτοπισμένοι, 13.500.000 αποζούν από ανθρωπιστική βοήθεια.
Ο Ερντογάν πρωταγωνιστεί στην συριακή τραγωδία. Όσο πάντως αυτή συνεχίζεται, το προσφυγικό θα μετεξελιχθεί σε καρκίνωμα για την Ε.Ε.  Δικό της το πρόβλημα, ήθελέ τα και έπαθέ τα! Αλλά ο εγκλωβισμός απροσδιόριστου αριθμού στην Ελλάδα των μνημονίων είναι μια άλλη απερίγραπτη,  η δική μας τραγωδία. Ποιος θα τους θρέψει , ποιος θα τους νοσηλεύσει, πώς θα ελέγξει την αναπόφευκτη παραβατικότητά τους;
Ο Τούρκος αναγνωρίσθηκε ισότιμος και στρατηγικός εταίρος της Ε.Ε. Ευρώπη το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει…
Εισπράττει πακτωλό ευρωχρήματος. Αυτοί που ξέμειναν και όσοι τους ακολουθούν είναι ανεπιθύμητοι παντού. Αποθηκεύονται εδώ. Δικό τους και δικό μας δράμα.
Τα μόνα ανοιχτά σύνορα πια είναι τα ελληνικά. Υπάρχει η ανθρωπιστική πλευρά του προσφυγικού και ο λαός μας την τίμησε . Η γεωπολιτική όμως όψη του προβλήματος αφορά την εθνική μας ασφάλεια και υπόσταση. Το σκέφτονται οι κυβερνώντες;
Να αποκρούσομε το σαδιστικό παιχνίδι της Τουρκίας που απεργάζεται την καταστροφή μας. Ό,τι δεν κατάφερε ο Οθωμανισμός στα 500 χρόνια της δουλείας το επιχειρεί ο νεοοθωμανισμός με μεταμοντέρνα τεχνική. Όλοι έκλεισαν τα σύνορά τους, όλοι πλην της Ελλάδος.
Αν ο Αχμέτ ήταν όντως φίλος του Αλέξη , όφειλε να του μάθει την σοφότερη από όσες τουρκικές παροιμίες γνωρίζουμε , αυτήν εδώ: «Φιλάμε τα πόδια εκείνου που δεν σκύβει το κεφάλι». Ο εστί μεθερμηνευόμενον , εκείνον που σκύβει τον ποδοπατάμε… Αλλοίμονό μας!
Μέρες Εθνεγερσίας να επιβεβαιώσουμε τους Εθνεγέρτες:
«Ω Έλληνες, ω θείαι
ψυχαί, ΄που εις τους μεγάλους
κινδύνους φανερώνετε
ακάμαντον ενέργειαν
και υψηλήν φύσιν».
( Κάλβος, Τα Ηφαίστια).
πηγή 

Όταν οι «πολιτισμένοι» Βέλγοι έκαναν θηριωδίες στους ιθαγενείς του Κονγκό

 
Εκατό μαστιγώματα και ακρωτηριασμός για τους απείθαρχους αφρικανούς εργάτες. Τα εγκλήματα του βασιλιά Λεοπόλδου του Βελγίου που εξαγόρασε τους φύλαρχους του Κονγκό για ένα κομμάτι ύφασμα (σκληρές εικόνες)... 
 

Αυτή τη φορά Το Βέλγιο. Η καρδιά της Ε.Ε. βαμμένη στο αίμα. 10.000.000 σφαγιάστηκαν για να είναι σήμερα μια χώρα πλούσια και να αποτελεί το κέντρο των αποφάσεων για τους υπολοίπους λαούς τόσο της Ευρώπης, όσο και άλλων που εξαρτούνται από αυτήν την συμμαχία. Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β” του Βελγίου, έμεινε στην ιστορία ως ο «σφαγέας του Κονγκό», αφού κατά την περίοδο της βασιλείας του, στα τέλη του 1800, ακρωτηριάστηκαν και θανατώθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί. Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με την διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου, ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό. 

 Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β' του Βελγίου γνωστός και ως "σφαγέας του Κονγκό" Μια έκταση 905 χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων τροπικού δάσους, αχανείς εκτάσεις από δέντρα καουτσούκ, που ήταν το υλικό με την υψηλότερη ζήτηση στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν τα εδάφη που είχε υπό την κατοχή του ο βασιλιάς.Έκταση δηλαδή 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο. Το 1876 ο Λεοπόλδος ίδρυσε την «φιλανθρωπική» Διεθνή Ένωση της Αφρικής για να υποδουλώσει του λαούς της Αφρικής Ήταν μια φιλανθρωπική οργάνωση, που είχε ως βιτρίνα την ιεραποστολική εργασία και την δυτικοποίηση των αφρικανικών λαών. Στην πραγματικότητα η οργάνωση ήταν το όχημα για να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία αλλά κυρίως να υποδουλώσει τους αφρικανικούς λαούς και να προβάλλει σε διεθνές επίπεδο το μικρό πια Βέλγιο. Στα 23 χρόνια διακυβέρνησης του (1885-1908), ο Λεοπόλδος σφαγίασε πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανούς, κόβοντας τα χέρια και τα γεννητικά τους όργανα. 
 Τους μαστίγωναν μέχρι λιποθυμίας και πολλές φορές μέχρι θανάτου. Τους έκαιγαν και βίαζαν τις γυναίκες. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ο Λεοπόλδος δεν είχε πάει ποτέ στο Κονγκό. Τις θηριωδίες του βασιλιά-σφαγέα «ζήλεψαν» οι Βρετανοί, οι Γερμανοί και οι Πορτογάλοι οι οποίοι εφάρμοσαν τις ίδιες τακτικές στους αυτόχθονες λαούς που κατέκτησαν. Κομμένα χέρια και μαστίγωμα μέχρι θανάτου για τους μη αποδοτικούς 

Στιγμιότυπο από ντοκιμαντέρ για την σφαγή του Κονγκό από τον Λεοπόλδο Όσοι εξακολουθούσαν να μην είναι αποδοτικοί, δέχονταν μέχρι 100 τέτοια χτυπήματα που τους έστελναν στο θάνατο. Σε άλλες περιπτώσεις τους έκοβαν το ένα χέρι. Τον Λεοπόλδο εκπροσωπούσε ένας ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός που είχε αναλάβει να τρομοκρατεί και να σκοτώνει τους εργάτες χωρίς να φαίνεται πουθενά ο ίδιος. Λευκοί αξιωματικοί βασάνιζαν τους υποδουλωμένους εργάτες, μερικοί εκ των οποίων προέρχονταν και από φυλές κανίβαλων ή είχαν απαχθεί από γύρω χωριά.

Κομμένα χέρια ως λάφυρα! Η μαρτυρία ενός κατώτερου αξιωματικού του μισθοφορικού στρατού του Λεοπόλδου αποκαλύπτει την ωμή πραγματικότητα: Ο διοικητής μας διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όλων των ανδρών ενός χωριού που αντιστάθηκε στις επιθυμίες του Λεοπόλδου. Κόψαμε επίσης και τα γεννητικά τους όργανα. Τέλος, μας ανάγκασαν να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού μανάδες με τα παιδιά τους. Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β” του Βελγίου είχε καταγραφεί ως ο πλουσιότερος άντρας εκείνης της εποχής. Η αμύθητη περιουσία του ξεπερνούσε τα 100 εκατομμύρια δολάρια ενώ το μεγαλύτερο της μεταβιβάστηκε στην βελγική κυβέρνηση μετά το θάνατο του. Όσο οι λαοί θα μένουν απαθείς στις σφαγές που κάνουν οι "ηγέτες" τους, τόσο "Τζιχαντιστές" θα γεννιούνται. Τι δουλειά έχουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία? Παντού σ' όλη τη γη ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της δύσης σκοτώνουν με καλές "βόμβες". Σκοτώνουν γιατί θέλουν να πάρουν τα διαμάντια, το χρυσό τον πλούτο των αδυνάμων. Εμείς απαθείς ..συμμετέχουμε. Αυτοί ασφαλείς κι εμείς θύματα της τρομοκρατίας μας... Παρακολουθήστε το απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του BBC για την σφαγή του Κονγκό.

το βίντεο ΕΔΩ

πηγή

οταν εφαρμοζεται ο πνευματικός νόμος...