Η εικόνα του απίστου (Αγίου Νεκταρίου)

Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.
Ο άπιστος είναι τόσο δυστυχής, αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα, το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής.
Ο άπιστος είναι πάρα πολύ δυστυχής γιατί του λείπει η αληθινή αγάπη των ανθρώπων που περιβάλλει με φροντίδα τη θλιμμένη καρδιά. Ο άπιστος είναι δυστυχέστατος καθότι στερήθηκε το θείο κάλλος, τη θεία εικόνα τού Δημιουργού, την οποία ο ίδιος ο θείος καλλιτέχνης χάραξε και την οποία η πίστη αποκάλυψε.

Ο οφθαλμός του άπιστου τίποτε άλλο δεν βρίσκει μέσα στη δημιουργία, παρά μόνο τη δράση της φύσης. Η λαμπρή εικόνα του θείου Δημιουργού, το θαυμάσιο κάλλος της γι` αυτόν μένουν καλυμμένα και ανεξερεύνητα. Το βλέμμα του πλανιέται άσκοπα μέσα στο άπειρο της δημιουργίας, πουθενά όμως δεν βρίσκει την ομορφιά της σοφίας του Θεού' πουθενά δεν θαυμάζει τη θεία παντοδυναμία, πουθενά δεν ανακαλύπτει την αγαθότητα τού Θεού, τη θεία πρόνοια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη τού Δημιουργού προς τη δημιουργία. Ο νους του δεν μπορεί να οδηγηθεί πέραν τού ορατού κόσμου, ούτε να υπερβεί τα όρια των αισθήσεων. Η καρδιά του παραμένει αναίσθητη μπροστά στην απεικόνιση της θείας σοφίας και δύναμης. Σ' αυτή δεν γεννιέται κανένα συναίσθημα λατρείας. Τα χείλη του μένουν σφραγισμένα, το στόμα του ακίνητο, η γλώσσα του ασάλευτη. Δεν βγαίνει φωνή μέσα από το στέρνο του, που να υμνεί, να δοξολογεί, να ευλογεί και να ευχαριστεί τον Θεό.

Η χαρά που είναι απλωμένη στο σύμπαν εγκατέλειψε την καρδιά του απίστου, διότι απ' αυτήν έχει απομακρυνθεί ο Θεός. Αυτό το κενό, το κάλυψε η λύπη, η βαριεστιμάρα και η ανυπομονησία. Παραμένει κακόκεφος, η δε έλλειψη φροντίδας για τα πνευματικά έχει καταλάβει το πνεύμα του. Πλανιέται μέσα στη δίχως φως και απατηλή νύχτα της ζωής αυτής, όπου καμιά ακτίνα φωτός δεν φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους του. Κανείς δεν καθοδηγεί, κανείς δεν κατευθύνει τα βήματά του. Στο στάδιο της ζωής είναι μόνος. Διέρχεται τον βίο του δίχως την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Περνά μέσα από πολλές παγίδες και κανείς δεν μπορεί να τον απελευθερώσει απ'αυτές. Πέφτει μέσα σ' αυτές και συνθλίβεται από το βάρος τους. Στις θλίψεις του κανείς δεν μπορεί να τον ανακουφίσει.

Η ειρήνη της ψυχής, η γαλήνη της καρδιάς, φυγαδεύτηκαν από την απιστία, και το πένθος κατέκλυσε τα βάθη της καρδιάς του. Η χαρά που βρίσκει ο πιστός στην εργασία των θεϊκών εντολών και η ευτυχία που προέρχεται από τον ηθικό βίο, είναι για τον άπιστο άγνωστα συναισθήματα. Η αγαλλίαση που προέρχεται από τη θρησκεία ποτέ δεν επισκέφτηκε την καρδιά του άπιστου. Η πεποίθηση που πηγάζει από την πίστη στη θεία πρόνοια και η οποία καταπαύει τις φροντίδες της ζωής, είναι γι' αυτόν μια δύναμη ακατανόητη.

Η ευχαρίστηση που προέρχεται από την αγάπη και την ευεργεσία αποτελούν για τον άπιστο παντελώς άγνωστα μυστήρια. Ο άπιστος θέτοντας ως αρχή την ύλη, περιόρισε την αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου στον πολύ στενό κύκλο των πρόσκαιρων απολαύσεων, φροντίζοντας πάντοτε για την ικανοποίησή τους και ασχολούμενος διαρκώς με αυτές. Τα θέλγητρα της αρετής είναι σ' αυτόν τελείως ξένα. Δεν έχει γευθεί τη γλυκύτητα αυτής της χάρης. Ο άπιστος αγνόησε ποιά είναι η πηγή της αληθινής ευτυχίας και έτρεξε, δίχως να το καταλάβει, στις πηγές της πίκρας. Η απόλαυση τού έφερε τον κορεσμό και ο κορεσμός την αηδία. Η αηδία έφερε την ανία, η ανία τη θλίψη, η θλίψη τον πόνο και ο πόνος την απόγνωση. Όλα όσα μέχρι τώρα τον έθελγαν, έχασαν τη χάρη τους. Διότι όλες οι απολαύσεις του κόσμου, ως πεπερασμένες, είναι και ανίκανες να κάνουν τον άπιστο ευτυχισμένο.

Εφόσον η καρδιά τού ανθρώπου έχει πλαστεί για να κατοικηθεί από τον Θεό, το απόλυτο αγαθό, σκιρτάει και χαίρεται μόνο με αυτό το αγαθό γιατί σ` αυτό βρίσκεται ο Θεός. Από την καρδιά όμως του άπιστου ο Θεός έχει απομακρυνθεί. Η καρδιά έχει άπειρους πόθους, αφού πλάστηκε για να περιλάβει μέσα της το άπειρο. Ωστόσο, η καρδιά τού άπιστου δεν είναι πια γεμάτη από το άπειρο και πάντα στενάζει, αναζητά και ποθεί, αλλά ουδέποτε ικανοποιείται. Κι αυτό διότι οι απολαύσεις του κόσμου είναι ανίσχυρες να καλύψουν το κενό της καρδιάς του. Οι ηδονές και οι διασκεδάσεις του κόσμου, όταν σβήνουν, αφήνουν στην καρδιά ένα κατακάθι πίκρας. Οι δε μάταιες δόξες έχουν συντρόφισσες τις θλίψεις.

Ο άπιστος αγνόησε ότι η ευτυχία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, αλλά στην αγάπη του Θεού, του απόλυτου και αιώνιου αγαθού. Εδώ βρίσκεται και η κακοδαιμονία αυτών που αγνοούν τον Θεό. Αυτός που αρνείται τον Θεό είναι σαν να αρνείται την ευτυχία του και την ατέλειωτη μακαριότητα. Αγωνίζεται δυστυχισμένος στον πολύμοχθο αγώνα της ζωής. Έτσι, απελπισμένος και με τη δειλία φωλιασμένη στην ψυχή του, βαδίζει προς τον ήδη ανοιγμένο τάφο του. Το θαυμάσιο έργο που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του, αυτό που διαδραματίζεται πάνω στην παγκόσμια σκηνή και το οποίο διευθύνει η θεία σοφία, η θεία χάρη και δύναμη κι ενώ αυτά τα ίδια είναι οι πρωταγωνιστές, με συμπαραστάτες την αρμονία και τη θεία καλοσύνη, περνάει από μπροστά του τελείως απαρατήρητο. Κυλά μπρος στα πόδια του το γλυκό νερό τού ποταμού τής χαράς και της ευτυχίας, αλλά αυτός σαν καταδικασμένος Τάνταλος, αδυνατεί να δροσίσει την ξεραμένη από την απιστία γλώσσα του, σβήνοντας τη δίψα που τον καίει, διότι το νερό που τρέχει από τη δροσογόνο πηγή της πίστης, γλιστρά και φεύγει μπροστά από τα χείλη του.

Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου! Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία; Πώς σου άρπαξαν τον θησαυρό; Έχασες την πίστη σου, αρνήθηκες τον Θεό σου, αρνήθηκες την αποκάλυψή Του και πέταξες την πλουσιοπάροχη δωρεά της θείας χάρης. Πόσο άθλια είναι η ζωή του ανθρώπου αυτού! Αυτή είναι μια σειρά από βάσανα, γιατί το τερπνό έχασε στα μάτια του τον τερπνό χαρακτήρα του. Η φύση γύρω του τού φαίνεται στείρα και άγονη δεν γεννά μέσα του καμιά ευχαρίστηση και κανένα χαρμόσυνο συναίσθημα. Κανένα από τα δημιουργήματα του Θεού δεν του χαμογελά. Ένα πένθιμο πέπλο έχει σκεπάσει τη χάρη της φύσης, η οποία πλέον δεν τον έλκει με κανένα της θέλγητρο. Η ζωή του έχει γίνει βάρος δυσβάστακτο και η διάρκειά της στον χρόνο που κυλάει, μοιάζει με αφόρητη ταλαιπωρία.

Να λοιπόν που η απελπισία εμφανίζεται ήδη μπροστά του σαν δήμιος κι ένα σκληρό βασανιστήριο τυραννάει τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Το θάρρος του τον έχει κιόλας εγκαταλείψει, η αντίστασή του εξασθένησε και οι ηθικές του δυνάμεις έχουν πλέον διαφθαρεί από την απιστία. Φέρεται σαν άνθρωπος που κινείται από κάτι άλλο, δηλαδή από την απιστία, έχει δε παραδοθεί στα φοβερά δεσμά της απόγνωσης, η οποία είναι πάντα δίχως έλεος και συμπάθεια. Αποκόπτει έτσι με βία και σκληρότητα το νήμα της άθλιας ζωής του και εκσφενδονίζεται στον βυθό της απώλειας, στα μαύρα Τάρταρα, όπου τότε μόνο θα βγει, όταν τον καλέσει η φωνή τού θείου Δημιουργού του, τον οποίο απαρνήθηκε, για να δώσει λόγο για την απιστία του. Τότε θα κατακριθεί και θα σταλεί στο πυρ το αιώνιο.

πηγή

Η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών σε Ελλάδα και Ευρώπη λαμβάνει διαστάσεις ιδιόμορφης εισβολής

 

Οι πρώτες φαβέλες τις Βραζιλίας εμφανίστηκαν το 1893, μετά τα αιματηρά γεγονότα που σημάδεψαν τον «πόλεμο των Κανούδος» (GuerradosCanudos), μεταξύ της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Βραζιλίας και 30.000 σε παρατιστών βορειοδυτικά της Πολιτείας Bahia, στην ομώνυμη πόλη. Εκεί, ο φονταμενταλιστής ιεροκήρυκας Antonio Conselheiro κατάφερε με την αρωγή των τοπικών αρχών, να εγκαθιδρύσει ένα χριστιανοσοσιαλιστικό σύστημα παράλληλης διακυβέρνησης αμφισβητώντας ανοιχτά το επίσημο κράτος και τις δομές του. 

Σύντομα κατέστη πόλος έλξης για χιλιάδες ανθρώπους από την ευρύτερη περιοχή που, από αγανάκτηση για την ανέχεια σε συνδυασμό με έντονη δεισιδαιμονία, τον ακολούθησαν πρόθυμα.
 Η κατάσταση αυτή ανάγκασε την επίσημη πολιτεία να αντιδράσει. Συγκέντρωσε ένα στρατό 30.000 μαχητών ώστε να πνίξουν στο αίμα τους στασιαστές μια και καλή. Το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί και οι φανατικοί του Conselheiro κατακρεουργήθηκαν, πληρώνοντας το βαρύ τίμημα της πολιτικής μαγγανείας του ψευδοκήρυκα. Η πρώτη φαβέλα λοιπόν, στέγασε τους 20.000 βετεράνους που επιβίωσαν του πολέμου των Κανούδος. Σταδιακά χιλιάδες μετανάστες -πρώην σκλάβοι οι περισσότεροι από αυτούς- έφυγαν από τις πόλεις και την ύπαιθρο όπου ενδημούσαν και εισέρρευσαν στις φαβέλες του Ρίο και του Σάο Πάολο. Κι αν οι φαβέλες για κάποιους είναι γνωστές για το μαγικό αριστερό του Ρίμπο και το «φαινόμενο» Ρονάλντο, υπάρχει και η αθέατη πλευρά της σελήνης. Σποραδικά, η αθλιότητα ως θέαμα επικαλύπτει την λάμψη του βασιλιά των σπορ καθώς η εξαθλίωση καταντά εμπορεύσιμο τουριστικό προϊόν. Ο ανθρώπινος πόνος στον πυρήνα της φαβέλας γίνεται μετρήσιμος οικονομικά και εξαργυρώνει την πολλή μιζέρια του για τα ελάχιστα νομίσματα όσων αντέχουν να πληρώσουν τούτες τις ιδιότυπες τουριστικές attraction: μακρόστενες φολκλορικές disneyland της αθλιότητας φτιαγμένες από τσίγκο και λάσπη. Φαίνεται πως τέτοια εκθέματα ζηλεύουν ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι που προκρίνουν και προτείνουν την δημιουργία μια περίκλειστης πόλης προσφύγων και μεταναστών μέσα στην Αθήνα. Με προσχηματικές αναφορές στην σύμπραξη της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών και της πολυεθνικής δύναμης της frontex θαρρούν πως εξωραΐζουν την πραγματικότητα: χτίζουν φαβέλες στην Ευρώπη και η Αθήνα είναι μόνο η αρχή. 

Οι φαβέλες όμως δεν είναι μόνο ο μάγος Τζιοβάνι, η σάμπα και η μαγεία της στρογγυλής θεάς με τις παραμυθένιες καριέρες και τα χρυσοφόρα συμβόλαια που μετατρέπονταν σε δακρύβρεχτες εκπομπές στα τηλεοπτικά talks hows του Champions League. Μέχρι τις αρχές του 1980, εξαιτίας της έλλειψης οποιασδήποτε κοινωνικής μέριμνας ή προνοιακών δομών, είχαν μετατραπεί σε κρησφύγετα ναρκεμπόρων και προαγωγών, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

Μιλάμε για συνθήκες αποκτήνωσης: παιδάκια σε νηπιακή ηλικία οργανώνονται σε συμμορίες και κραδαίνουν όπλα στις τρυφερές τους παλάμες -όχι πλαστικά αλλά από εκείνα τα πραγματικά που σκορπίζουν τον όλεθρο- σαρώνοντας τους περαστικούς για λίγα ρεάλ. «Το πιο επικίνδυνο πλάσμα που θα συναντήσετε στη Βραζιλία είναι τα παιδιά», συμβουλεύουν οι ελάχιστοι πεπειραμένοι ξεναγοί που γνωρίζουν τις κακοτοπιές: «οι λόμπες και το κρέμασμα δεν είναι όροι μόνο για ποδόσφαιρο», υπενθυμίζουν με νόημα. Ένας στους χίλιους κατοίκους της φαβέλας θα γίνει ποδοσφαιριστής για να εξαργυρώσει την ελευθερία του από αυτή ακόμη και με συμβόλαιο σε κάποιο ανυπόληπτο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή, όσοι έμειναν πίσω πρωταγωνιστούν στην εκδοχή των hunger games αστικής επιβίωσης, εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε καρτέλ κοκαΐνης και κυκλώματα σωματεμπορίας -μικρές αστικές ζούγκλες ένθετες στο μοντέρνο Ρίο Ντε Τζανέιρο των ουρανοξυστών. Αν και η αστυνομία προσπάθησε να εκκενώσει τις φαβέλες αρκετές φορές, απέτυχε παταγωδώς, συχνά με πολλά θύματα εκατέρωθεν και εκτεταμένη χρήση βίας. Το 2009 η κυβέρνηση προσπάθησε να περιφράξει αρκετές από τις φαβέλες του Ρίο με αφορμή την αυθαίρετη επέκταση της που εμπόδιζε την δημιουργία τουριστικών υποδομών, κυρίως φαραωνικών ξενοδοχειακών μονάδων της άλλης Βραζιλίας –της Βραζιλίας της ανάπτυξης και της οικονομικής ευημερίας. Δεν είναι λίγοι όμως όσοι ισχυρίζονται πως τα τείχη υψώθηκαν μόνο για να τις αποκρύψουν από τους τουρίστες που επισκέφτηκαν την χώρα του καφέ για το πρόσφατο μουντιάλ του 14. Εκεί όπου η Βραζιλία διασύρθηκε στο γκαζόν από την Γερμανία, διασύρθηκε όμως και εκτός γηπέδου σε ζητήματα διαχείρισης κοινωνικών κρίσεων από τις εικόνες που είδαν το φως της δημοσιότητας.

Ας είμαστε ειλικρινείς: η εισροή μεταναστών στην Ευρώπη έχει λάβει διαστάσεις εισβολής. Κάθε μέρα που περνάει ετερόκλητοι πληθυσμοί -πρόσφυγες, φυγάδες και λαθρομετανάστες, θύματα της φρίκης του πολέμου ορισμένοι και άλλοι με ποινικό μητρώο- στοιβάζονται σε σημείο ασφυξίας στα «κέντρα υποδοχής»(hotspots) της Λέσβου και της Κω. Οι εικόνες από τα νησιά μας είναι τραγικές, η εκμετάλλευση και η παραβατικότητα θεριεύουν όσο οι χαώδεις πολιτισμικές ανισότητες μεταξύ των φιλοξενούμενων αναδύονται στην επιφάνεια και αποκρυσταλλώνονται. Οι πραγματικοί πρόσφυγες μικρή σχέση έχουν με όσους πυρπολούν έγγραφα και διαβατήρια, δήθεν από φόβο, πριν αιτηθούν πολιτικό άσυλο. Οι τελευταίοι συχνά επιτίθενται και κακουργούν εναντίον των πρώτων. Ενδεικτικές είναι οι μαρτυρίες Σύρων κυρίως προσφύγων που εξαπατήθηκαν από επιτήδειους και αεριτζήδες. 

Η «κλίκα του νερού», στήνει αυτοσχέδιους πάγκους με τοποτηρητές που υποτίθεται πως πωλούν νερό κατά μήκος του μεταναστευτικού ποδαρόδρομου από τον κόλπο της Γέρας ως το λιμάνι της Μυτιλήνης μέσα από τον δρόμο για το Μανταμάδο. «Έλα μωρέ, νεράκι πουλάνε αφού...»: ναι, αλλά μονοπωλώντας γκανγκστερικά το μονοπάτι τους αναγκάζουν να αγοράζουν το νερό σε υπερπολλαπλάσια αξία. Εννοείται δε πως δεν τους πείθουν πάντα με τα λόγια. Όταν φτάσουν στο λιμάνι ακόμη και ο αέρας που θα αναπνεύσουν έχει κοστολογηθεί και πρέπει να εισπραχθεί, από Αφγανούς νταήδες ή Ιρακινούς παλικαράδες, αλλιώς το τίμημα θα είναι δυσβάσταχτο για τους ίδιους ή τις οικογένειες τους που θα εισέλθουν με το επόμενο κύμα εισροών. Στο μεταξύ μόνο το Ελληνικό Λιμενικό παράγει έργο, όσο οι περισσότερες ΜΚΟ κ αι η frontex παλινωδούν, παρακινούμενο κυρίως από την αυταπάρνηση που επιδεικνύουν τα στελέχη που το επανδρώνουν. Πόσες ψυχές να σώσουν και αυτοί, οι καθημερινοί αφανείς ήρωες με τις άλκιμες πλάτες που σηκώνουν την ευθύνη να περισυλλέγουν ναυαγούς;

Καραβιές αλυσοδεμένων ψυχών με όνειρα σε μπόγους και ψήγματα ελπίδας στο μπαλαούρο, συνεχίζουν να καταφτάνουν μαζικά κουβαλώντας την φαβελοποίηση στις αποσκευές τους. 

Η γιουνκερική Ένωση αντί να ενδιαφερθεί για την εποπτεία, την διαχείριση και την αστυνόμευση της εισροής προσφύγων παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο μπροστά στο δράμα αυτών των ανθρώπων. Νίπτοντας τα χέρια της, δίνει το δικαίωμα στην ιδεοληπτική αριστερή μας κυβέρνηση να εμπορεύεται αλά καρτ ανθρωπισμό στήνοντας τσαντίρια στο Πεδίον του Άρεως, την ίδια στιγμή που η θάλασσα του Αιγαίου ξεβράζει νεκρά βρέφη στις ακτές της Tουρκίας -εκδικούμενη έτσι την γείτονα για το δουλεμπόριο που συστηματικά ασκεί με τις ευχές της σκοταδιστικής ηγεσίας Ερντογάν. 

Η Ευρώπη, αδύναμη και ανήμπορη να αντιληφθεί τι συμβαίνει, δημιουργεί χωματερές ανθρώπων στην μπροστινή της αυλή αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Αντί να σχεδιάσει και να υλοποιήσει συστηματικούς ελέγχους, να διαχειριστεί την κρίση αναλαμβάνοντας την οργάνωση και την χρηματοδότηση κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας στα τουρκικά παράλια -έξω δηλαδή από το έδαφος της- και να αστυνομεύσει επαρκώς τα θαλάσσια σύνορα της με την συμβολή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, φθόνησε μάλλον την αίγλη των φαβέλων.

 Ο νεαρός Έλληνας πρωθυπουργός, που γαλουχήθηκε στις καταλήψεις των Πατησίων οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από την «Πόλη του Θεού» (CidadedeDeus) θα ήταν λογικό από αυτή την άποψη να ονειρεύεται μία, δύο και γιατί όχι και παραπάνω τουριστικές attraction αθλιότητας. 

Μια μυρμηγκιά από αντίσκηνα και παραπήγματα σε ζοφερές συνθήκες αναξιοπρέπειας στο Πέραμα, τον Κορυδαλλό, την Αμφιάλη, τον Κολωνό και τα Πατήσια. Και φυσικά, οι περισσότεροι από αυτούς θα δέχονται ευχάριστα το ερντογανικό αφήγημα περί καταπίεσης των θρησκευτικών δικαιωμάτων τους στην Ελλάδα. Το σλόγκαν«live your myth in Greece; build your own Acropolis»θα μετασκευαστεί στο προοδευτικότερο «to myth your live in Greece; build your own Favela».Πόσος καιρός πιστεύετε πως θα περάσει προτού το ριζοσπαστικό ισλάμ– που καταφέρνει να υπάρχει ακόμη και στο συντηρητικό Λονδίνο- εκδηλωθεί και στον τόπο μας;

Η μέγγενη της μεταναστευτικής κρίσης σφίγγει εντατικά τις κάρες των εθνών της Ευρώπης απειλώντας να τα συνθλίψει: αν πέσει η Αθήνα, κλονίζεται το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ταυτότητας, η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της. 

Ακολουθεί η Ρώμη, δεύτερη κύρια πύλη εισόδου μεταναστευτικών ρευμάτων και σύμβολο του πνεύματος των νόμων της. 

Και ο κατάλογος κάθε στιγμή που περνάει θα μεγαλώνει: κάθε μητρόπολη και μια φαβέλα, κάθε κράτος μέλος και ένας σκουπιδότοπος ψυχών όπου τα καρτέλ δουλεμπορίας και οι αργυρώνητες ΜΚΟ θα ασκούν τον απόλυτο έλεγχο διαιωνίζοντας όλα όσα στιγματίζουν τον πολιτισμό μας: ρατσισμό, εξαθλίωση, έγκλημα και εκμετάλλευση.

 Όπως ακριβώς προεξόφλησε πως θα συμβεί ή τέως Υπουργός Μετανάστευσης -που μπορεί να είναι άπατρις αλλά δεν είναι κάποιο τυχαίο ακατάρτιστο πρόσωπο από τα πολλά εκείνης της κυβέρνησης- οι«ευρωφαβέλες» θα καταστούν σύντομα θεματικά πάρκα ανέχειας και εξαχρείωσης από τα οποία τα νησιά μας και η Αθήνα «θα πλουτίσουν». Έστω και με αυτό τον τρόπο Σαν από σχήμα οξύμωρο βγαλμένη, η Ευρώπη των πάλαι ποτέ αποικιών καταντάει η ίδια αποικία. Τι τραγική ειρωνεία: Την ώρα που δογματικοί διεθνιστές ορίζουν την τύχη του τόπου και οι ιδανικοί αυτόχειρες των Βρυξελλών στέκουν τρομοκρατημένοι μπροστά στην πραγματικότητα, αμφιβάλω για ποια Ευρώπη τελικά συζητάμε όταν δεν τολμάμε καν να την οριοθετήσουμε και κατά συνέπεια να την προστατεύσουμε.

Μακρής Γιώργος

Ο πράκτορας του Ναπολέοντα Κοραής κατά της Ρωμηοσύνης, και η "Ελληνική Νομαρχία"

 

Πώς προκύψαμε από Ρωμηοί: "Έλληνες"; Γιατί σήμερα μερικοί ανιστόρητοι λένε ότι οι Έλληνες είναι "υπόδουλοι" στην Κωνσταντινούπολη; Από πού "εισήχθη" στη χώρα μας ο ξενόφερτος "Διαφωτισμός"; Τι ρόλο έπαιξαν κατά της χώρας μας και της Εκκλησίας ο Κοραής και ο Ναπολέων; Τι παραμύθι έχουν καταπιεί οι σημερινοί "Εκσυγχρονιστές" και "Διαφωτιστές" που παπαγαλίζουν ανιστόρητες και αφιλοσόφητες Δυτικές ανοησίες;

Για όλες αυτές τις απαντήσεις, θα βρείτε διαφωτιστικό το παρακάτω κειμενάκι. Είναι μεταφρασμένο από την καθαρεύουσα σε απλή γλώσσα, από τον πρόλογο της β΄ έκδοσης του βιβλίου: "ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ" εκδόσεις Δομός δεύτερη έκδοση, του π. Ι. Ρωμανίδη, γραμμένο το Πάσχα του 1989 ως πρόλογος. Είναι ένα τμήμα του προλόγου, που θεωρήσαμε χρήσιμο να γίνει ευρύτερα γνωστό σε κάθε Ρωμηό.

Όταν γραφόταν η παρούσα μελέτη, δεν ήταν ακόμα αισθητό, ότι στα ξένα κέντρα αποφάσεων, σχεδιάσθηκε όχι μόνο η κατάργηση της Ρωμηοσύνης, αλλά και η αλλοίωση της Ορθοδοξίας κατά τα πρότυπα των δυτικών. Σήμερα παραδόξως, η έρευνα οδηγεί στον Ναπολέοντα και το επιτελείο του, ως αρχιτέκτονες των ενεργηθέντων.

Αυτός είχε στο επιτελείο του μεταξύ άλλων τον Ρήγα Βελεστινλή και τον Αδαμάντιο Κοραή. Ο Ρήγας πρόσφερε σχέδιο Επαναστάσεως και ιδρύσεως ελεύθερης Ρούμελης/Ρωμανίας, που θα είχε την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, που αποτελούσαν το μιλιέτ των Ρωμαίων, αλλά και των Μουσουλμάνων. Κατ' εντολήν όμως του Ναπολέοντα, ο Κοραής εργάσθηκε για την ανατροπή των σχεδίων του Ρήγα, έργο που συντελέσθηκε δια ψηφίσματος της Γ΄ Εθνικής Συνελεύσεως του 1927. Με αυτό, αναγνωρίζονταν ως θεμελιώδη τα "άριστα συγγράμματα", οι "λόγοι" και οι "παραγγελίες" του Κοραή. Ασφαλώς οι πληρεξούσιοι που γνώριζαν τις παραγγελίες αυτές ήταν λίγοι, επειδή ψήφισαν:

α) ότι το Έθνος ήταν υπόδουλο στην Κωνσταντινούπολη από την εποχή του Μεγάλου Κωσταντίνου ως του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και στη συνέχεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και

β) ότι οφείλουν να μεταβάλουν θρησκεία χωρίς όμως αλλαγή των δογμάτων. Είναι εμφανές πλέον ότι το επιτελείο του Ναπολέοντα μερίμνησε για την έκδοση του βιβλίου "Ελληνική Νομαρχία ήτη Λόγος περί ελευθερίας" το έτος 1806, του οποίου ο συντάκτης αναφέρει ότι "κράζομαι ανώνυμος Έλλην". Αφιερώνει το βιβλίο στον "Ρίγα" κατά Γαλλική ορθογραφία), κατ' ουσίαν όμως ανατρέπει το σχέδιο του Ρήγα με σχέδιο του Ναπολέοντα, το οποίο αργότερα φέρεται ως σχέδιο του Κοραή. Προς συγκάλυψη της πηγής του σχεδίου, ο συντάκτης επιτίθεται κατά του δυνάστη της Γαλλίας και κατά των θρόνων, υποστηρίζοντας όμως την αριστοκρατία και την φυσική ανισότητα των ανθρώπων που αποτελούν τα θεμέλια των θρόνων. Παραγγέλλεται μάλιστα στο υπό ίδρυσιν Ελληνικό έθνος, να δεχθεί τον Κοραή ως έναν των διαδόχων του Ρήγα και νέο Ιπποκράτη και φιλόσοφο, αν και αυτός κατά την εποχή αυτή ήταν αφοσιωμένος στον Ναπολέοντα και στα σχέδιά του. Επιπλέον παραγγέλλει στους μη γνωρίζοντες ακόμα ότι είναι Έλληνες, να ελευθερώσουν τους εαυτούς τους, επειδή εάν ελευθερωθούν από άλλους, απλώς θα αλλάξουν δυνάστη. Το τελευταίο φανερώνει ότι ο συντάκτης είναι ζηλωτής της απόλυτης και άνευ όρων ανεξαρτησίας, δηλαδή ότι δεν είναι πράκτορας ουδενός. Εύλογο λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα, γιατί δεν αποκαλύπτει το όνομά του να τον ακολουθήσουμε, αλλά συνιστά τον πράκτορα Κοραή, ενώ ο ίδιος δεν είναι πράκτορας κανενός, ώστε να τον ακολουθήσουμε.

Το ότι η συγγραφή και έκδοση του βιβλίου αυτού είναι έργο του επιτελείου του Ναπολέοντα, ξεσκεπάζεται σαφώς από την πολεμική την οποία επιχειρεί ο "συγγραφέας" εναντίον της ισότητας των ανθρώπων, υποστηρίζοντας ότι και στην αυτοκρατορία μπορεί να υπάρχει ελευθερία: «επειδή και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις, δημοκρατίαν και αριστοκρατίαν σώζεται η ελευθερία. Αδιάφορος είναι η εκλογή». Κατά τον συντάκτη, η ελευθερία, δηλαδή η Νομαρχία, «χωρίς να θελήση ματαίως να κάμη όλους δυνατούς , όλους πεπαιδευμένους ,όλους πλουσίους, ή τουναντίων, εμετρίασε μόνον με τους νόμους την φυσικήν ανομοιότητα, και τόσον καλώς εξίσωσε τας λοιπάς, ώστε οπού έκαμε να χαίρονται οι άνθρωποι μίαν εντελή ομοιότητα, αγκαλά και κατά φύσιν ανόμοιοι». Η ομοιότητα λοιπόν όλων, επιτυχάνεται με την υπακοή στους νόμους, που κάνει εξ ίσου ελεύθερους και τον αριστοκράτη και τον μη αριστοκράτη, αν και υφίστανται μεταξύ των ανθρώπων ανομοιότητες: «Οι άνθρωποι διαφέρουσι αναμεταξύ των κατά φυσικόν τρόπον». Ουσιαστικά πρόκειται περί ανατροπής των θεμελίων της δημοκρατίας και ελευθερίας και σαφούς επιστροφής στην μεσαιωνική ρατσιστική φιλοσοφία-θεολογία της τευτονικής ευγένειας της Ευρώπης. Αυτής που γέννησε τον Καρλομάγνο, τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ.

Μάλιστα είναι κωμική η αγανάκτηση του αριστοκράτη συντάκτη του βιβλίου, επειδή ένας τιποτένιος γεωργικής προέλευσης νέος μπορεί να φθάσει μέχρι του αξιώματος του Πατριάρχη. Κωμικά αλλά και ουσιώδη είναι επίσης τα λάθη που διατυπώνονται περί της οργάνωσης και λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας (την οποία αντιλαμβάνεται σαν όμοια με την Παπική), μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Αγνοώντας το συνοδικό μας σύστημα, θεωρεί ότι οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων "υπόκεινται" στον Οικουμενικό Πατριάρχη, γι' αυτό γράφει: «ο γελοιώδης τίτλος οικουμενικός φανερώνει, ότι οι άλλοι τρεις Πατριάρχαι υπόκεινται εις αυτόν. Αυτός λοιπόν διαμοιράζει εις όλας τας επαρχίας του Οθωμανικού κράτους». Καθόλου δεν υποπτεύεται ο συντάκτης ότι στον χώρο της εν λόγω Αυτοκρατορίας υπάρχουν αυτοκέφαλες και αυτόνομες Εκκλησίες, η κάθε μία των οποίων έχει τη δική της σύνοδο προεδρευομένη από του Πατριάρχη, Μητροπολίτη ή Αρχιεπισκόπου, και ότι εκλέγει τους επισκόπους της αυτόνομα. Ισχυρίζεται ακόμα ο συντάκτης του βιβλίου, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εις όλην την Οθωμανικήν επικράτειαν και εκεί που δεν είναι Χριστιανοί τόσας εκατοντάδας αρχιεπισκόπους, εξ ων ο καθείς έχει τέσσαρες ή πέντε επισκοπάς, εις τας οποίας πέμπει και αυτός τόσους επισκόπους». Ο Φράγκος νομίζει ότι μόνο η Κωνσταντινούπολις έχει σύνοδο, στην οποία ο Πατριάρχης είναι δέσμιος, όπως ακριβώς στην Curia ο Πάπας της Ρώμης. Μία φορά αναφέρει το όνομα "μητρόπολις" αλλά ουδέποτε "μητροπολίτες", ενώ είναι γνωστό ότι κατά την εποχή εκείνη, ο Μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου. Ο δε Αρχιεπίσκοπος ως μέλος αυτής της συνόδου, ήταν ο πρώτος κατά πρεσβεία επίσκοπος, όπως ο Αρχιδιάκονος μεταξύ των διακόνων.

Η σύγχυση του συντάκτη όσον αφορά θέματα οργάνωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ασφαλώς οφείλεται στις πηγές από τις οποίες αντλεί τις πληροφορίες του, που βρίσκονταν στα αρχεία κατασκοπίας. Στα αρχεία αυτά, βρίσκονταν κατατεθειμένες οι αναφορές των "περιηγητών", οι οποίοι συνέλεγαν πληροφορίες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους, μη μπορώντας όμως να κατανοήσουν ορθά όσα έβλεπαν και άκουγαν. Είναι χαρακτηριστικό το ότι μιλάει ο συντάκτης για «κλάσιν της ιερωσύνης», ακριβώς επειδή έχει υπ' όψιν του τη δική του Φράγκικη παράδοση, κατά την οποία ο κλήρος αποτελούσε ιδιαίτερη τάξη (classe). Σε αυτή ηγούνταν οι Φράγκοι επίσκοποι, και ήταν διαφορετική από την classe των ευγενών στην οποία ανήκαν οι Φράγκοι, και της τρίτης κατάστασης στην οποία ανήκαν οι Γαλλορωμαίοι.

Ισχυρίζεται επίσης ότι ο ιερέας του χωριού, που φέρει «φόρεμα ιερωσύνης», αναγορεύεται σε αρχιμανδρίτη «με γρόσια», και με τον ίδιο τρόπο μπορεί να ανέλθει μέχρι τον πατριαρχικό θρόνο. Αγνοεί εμφανώς ότι οι Ιερείς των χωριών, (όπως μέχρι σήμερα), ήταν έγγαμοι και επομένως δεν προβιβάζονταν σε αυτούς τους βαθμούς. Φανταζόταν εσφαλμένα ότι οι Ιερείς και οι Επίσκοποι όλων των βαθμίδων άρχιζαν τη σταδιοδρομία τους ως Ιερείς χωριών, λόγω των πληροφοριών του περί χωρικής προελεύσεως. Συγχέει τους Ιερείς των χωριών με τους άγαμους κληρικούς και αγνοεί ότι μόνο οι άγαμοι αποκτούν τα ανωτέρω οφφίκια. Η προέλευση των μοναχών από τα χωριά, που ανέβαιναν μέχρι τη θέση του Πατριάρχη, τον οδηγεί στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι αυτοί είναι απαίδευτοι. Και αυτό επειδή στη δική του πατρίδα μόνο οι αριστοκράτες σπουδάζουν στις ανώτερες σχολές για να αποκτήσουν νευραλγικές θέσεις στην Εκκλησία. Και είναι γνωστό ότι εκεί η "Εκκλησία" κυβερινόταν κυρίως από Φράγκους ευγενείς, όπως ακριβώς και το κράτος. Αγνοεί ο συντάκτης ότι από αυτούς τους χωρικούς αναδείχθηκαν μέγιστες φυσιογνωμίες της Ορθόδοξης Θεολογίας, λόγω ακριβώς της σπουδής χειρογράφων των ιερών μονών, μέσα στις τεράστιες βιβλιοθήκες. Γι' αυτό ακριβώς γνώριζαν καλύτερα από τους Λατίνους τους πατέρες και την ιστορία της αυτοκρατορίας. Γιατί οι Λατίνοι τους μελετούσαν με κλειδί ερμηνείας μόνο τον Αυγουστίνο και τους σχολαστικούς. Είναι γνωστό ότι ο εκ γενετής αριστοκράτης δεν μπορεί να αποκρύψει την απέχθειά του για όσους γίνονταν ηγέτες χωρίς να είναι αριστοκράτες. Γι' αυτό και ο συντάκτης της "Ελληνικής Νομαρχίας" γράφει: «όθεν όλοι οι αρχηγοί της Εκκλησίας κατάγονται από την ιδίαν ποταπότητα και οι περισσότεροι είναι αμαθέστατοι». Φαίνεται μάλιστα να αγνοεί ο αριστοκράτης αυτός, ότι οι Απόστολοι ήταν "ποταποί" και ο κορυφαίος Πέτρος "αγράμματος".

Επαναλαμβάνοντας ο συντάκτης τις θέσεις του Ναπολέοντα και του Κοραή, διατείνεται ότι οι Ελλαδικοί, μετά από τόσους αιώνες δουλειάς στην Κωνσταντινούπολη, λησμόνησαν ότι είναι Έλληνες και έλαβαν το όνομα Ρωμαίοι. Γιατί όμως ο συντάκτης χρησιμοποιεί το όνομα: "Έλλην"; Στη Δύση μας γνώριζαν ως «Greci», ενώ στην ανατολή το όνομα σήμαινε "ειδωλολάτρης". Οι Χριστιανοί κάτοικοι του ελλαδικού θέματος λέγονταν "Ελλαδικοί", ενώ πολλοί Ρωμαίοι είχαν συνηθίσει από την εποχή της Φραγκοκρατίας να ονομάζονται Greci από τους Φράγκους. Το 1801 ο Ναπολέων έστειλε στο Ελλαδικό το "Σάλπισμα πολεμιστήριον" του οποίου συντάκτης ήταν ο Κοραής, για να προκαλέσει επανάσταση κατά των Τούρκων και να πετύχει την αποστολή επανδρωμένου στόλου στην Αίγυπτο για βοήθεια του στρατού του εναντίον των Τούρκων και των Άγγλων. Μέσω του "Σαλπίσματος" προσπαθεί πρώτα να πείσει τους Ελλαδικούς ότι δεν είναι Ρωμαίοι αλλά Έλληνες, οι οποίοι ξέχασαν το όνομά τους μετά τόσους αιώνες δουλείας στην Κωνσταντινούπολη.

...

Ήδη στις 5.2.1801, σαράντα έξι μήνες πριν από τη στέψη του Ναπολέοντα, ως  imperator, o Κοραής δηλώνει σε επιστολή του το κωδικό όνομα του κυρίου του: "Ο «Καραοσμάνογλου» (= Carolus Magnus, κατά τουρκική εκφορά του ονόματος), έχει την ελπίδα να κατακτήση την Ιωνία και να καταστρέψει το θρόνο του Βυζαντίου, γενόμενος βασιλεύς δηλαδή imperator".

πηγή

Μας καταστρέφουν αυτά που… αγαπάμε

 

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς

«Μα θα ‘ρθουνε άλλα χρόνια
μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα»
Ν. Γκάτσος

Τα βασανιστήρια ως σωματική κάκωση και άσκηση βίας απαγορεύονται στα δημοκρατικά καθεστώτα, όπως τουλάχιστον «γράφουν τα χαρτιά» και οι διακηρύξεις, όμως δεν έχουν εκλείψει. Απλώς αναπροσαρμόστηκαν, εκσυγχρονίστηκαν οι μέθοδοι βασανισμού. Την παραδοσιακή τεχνική των σωματικών πόνων διαδέχτηκε η τεχνολογία που λιανίζει το μυαλό, συντρίβει τη σκέψη και, κυρίως, ελέγχει τη συνείδηση. Οι σημερινοί βασανιστές δεν είναι τα παγερά καθάρματα του παρελθόντος, επαγγελματίες σαδιστές, κτηνάνθρωποι που ποδοπατούσαν και κατακρεουργούσαν κορμά, αλλά γνωμηγήτορες, «υπερειδικοί» που εξουθενώνουν και υποτάσσουν ψυχές.

Τα σατανικά εργαλεία και μέσα των βασανιστηρίων δεν είναι πια τα μαστίγια, τα κνούτα και τα ηλεκτρόδια, αλλά η τηλεοπτική εικόνα, το καθημερινό βασανιστήριο κατατρομοκράτησης των πολιτών για αλλαγή ή προσαρμογή της συμπεριφοράς τους, για την πειθήνια υπακοή σε μνημόνια, για την αποκοίμηση έως αναισθησίας των αντανακλαστικών τους, για την δολοφονία των ιδεών, για το αλυσόδεμα, εντέλει, της σκέψης και την κατάλυση της διαφωνίας και του αντιλόγου. Μια συναφής παραπομπή. Στο εξαιρετικό ο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» του Άλντους Χάξλεϋ, στον πρόλογο, διαβάζουμε μια προφητική σύγκριση μεταξύ του έργου του Χάξλεϋ και του περίφημου «1984» του Όργουελ.

«…Ο Όργουελ προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιβληθεί ένας έξωθεν αυταρχισμός. Αντιθέτως για τον Χάξλεϋ, δεν χρειάζεται Μεγάλος Αδερφός για να στερηθεί ο άνθρωπος την αυτονομία, την ωριμότητα και την ιστορική του μνήμη. Εκείνος πίστευε ότι σιγά σιγά οι άνθρωποι θα καταλήξουν να αγαπούν την καταπίεσή τους, να λατρεύουν την τεχνολογία και να αποδομήσουν την ικανότητά τους για σκέψη. Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϋ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο, γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. (Το βλέπουμε στα σχολεία αυτό). Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϋ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά. Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης…
Με λίγα λόγια, ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϋ ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε».

(…ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω», έχουν ειπωθεί προ αιώνων αυτά, στην προς Ρωμαίους, ζ, 19). Την τηλεόραση την αγαπάμε, είμαστε εθισμένοι, εισπνέουμε χαιρέκακα τις αναθυμιάσεις της, νομίζοντας πως μένουμε απρόσβλητοι. Από μικρές δόσεις όμως αρχίζει ο καταστροφικός εθισμός και η ψυχοκτόνος εξάρτηση.

Αυτή, λοιπόν, η αγαπημένη συσκευή είναι το ακατανίκητο όπλο των βασανιστών μας. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νυχθημερόν ενσταλάσσονται οι δηλητηριώδεις δόσεις, ώστε να παραιτηθούν να αφοπλιστούν, να αποδεχτούν μοιρολατρικά τα θύματά της – οι πάλαι ποτέ σκεπτόμενοι πολίτες – τα υποδουλωτικά μηνύματα. Όλα τα λεγόμενα δελτία ειδήσεων – εκπομπές ιδεολογικής αποστράγγισης, εξαπάτησης και χειραγώγησης του λαού – αφιερώνουν το ήμισυ και πλέον του χρόνου τους, περιγράφοντας τα δεινά μας, παρόντα και επερχόμενα.

Μαυρίζει η ψυχή σου. Βασανιστές που τρομοκρατούν τον κόσμο. Το μήνυμα σαφές. Τα «μέτρα» θα περάσουν, το κακό θα σας βρει, σκύψτε, υπακούστε, βουλώστε το, κλειστείτε στα σπίτια σας, όλα για το καλό σας γίνονται, «μαζί τα φάγαμε», είστε ανεπρόκοποι, υποταχθείτε στα κελεύσματα της Τρόϊκας και των γελωτοποιών που την εκπροσωπούν εν Ελλάδι. Στα «παραδοσιακά» βασανιστήρια, οι βασανιζόμενοι, τα θύματα, εξαναγκάζονταν για να αποφύγουν τα μαρτύρια, να ομολογήσουν και να αποδεχθούν ό,τι τους ζητούσε ο δήμιος. «Νομίζω το ξέρετε και εσείς πως οι βασανιζόμενοι επηρεάζονται και λένε ό,τι ευχαριστεί τους βασανιστές τους – ό,το αν εκείνοις μέλλωσι χαριείσθαι», γράφει ο ρήτορας Αντιφών στο «περί του Ηρώδου φόνου» (ν.32).

Ίδια τακτική χρησιμοποιούν οι τηλεβασανιστές μας. Με την καθημερινή, δόλια «διδασκαλία» ξεθωριάζουν την μνήμη μας, αποστεώνουν την ζωογόνο συλλογικότητα, ενσπείρουν τον φόβο και εγκολπώνονται οι πολίτες την «διδαχή» της πορωμένης και ξεπουλημένης εξουσίας, που συμπυκνώνεται στη φράση: καθένας για τον εαυτό του, ας τους άλλους να πνιγούν. Γι’ αυτό τα μέτρα περνούν αντουφέκιστα. Υποκύπτουμε για να γλιτώσουμε το καθημερινό βάσανο.

Παρένθεση. Ακόμη και αυτή η ιταμή και χυδαία επίθεση κατά της εθνικής μας ιστορίας και μνήμης-μέσω εκπομπών, βιβλίων, περιοδικών και λοιπών αηδιών-στην παρούσα συγκυρία υποστυλώνει το βρόμικο σχέδιο για την πνευματική υποδούλωση και την υποταγή του λαού μας. Το ’21, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, το Έπος του ΄40, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, παραπέμπουν στο ηρωϊκό, αντιστασιακό ήθος, στο αδούλωτο φρόνημα, στο αίσθημα του χρέους και της θυσίας, στην παλικαριά, πράγματα επικίνδυνα για Μνημόνια και ξεπουλήματα της εμπερίστατης πατρίδας. Γι’ αυτό λύσσαξαν οι εθνομάχοι. Τον «Μπραΐμη» τον προσκύνησαν οι δειλοί, οι κιοτήδες, οι σαπιοκοιλιές. Οι απροσκύνητοι πολέμαρχοι, οι Κολοκοτρωναίοι και οι Μακρυγιάννηδες, πολεμούσαν γιατί είχαν ενώπιόν τους «πίστιν και πατρίδα», τα τιμιότερα του ανθρώπου, του Έλληνα.

Τα ύπουλα, διαβρωτικά όμως βασανιστήρια δεν περιορίζονται μόνο στην κατατρομοκράτηση του λαού. Τον ίδιο στόχο έχει και η αποβλακωτική «ψυχαγωγία» που παρέχουν τα ίδια μέσα. Τα απανωτά κοπροθεάματα, όπου επώνυμοι «γυμνοσάλιαγκες και λοιπά παρδαλοειδή, αιχμαλωτίζουν την σκέψη με τα αήθη και σιχαμερά «σκάνδαλα», διαφθείρουν, αγελοποιούν. Είναι κι αυτά ένα είδος βασανιστηρίου, το κέλυφός τους είναι ελκυστικό, αλλά και «πανέρι με οχιές». Πολλοί αναρωτιούνται τι κάνουμε; Γιατί δεν αντιδρά ο λαός, η πατρίδα καταστρέφεται, «τι πάθηκαν, τι γίνηκαν, του κόσμου οι αντρειωμένοι»; Απάντηση. Βλέπουν τηλεόραση, διασκεδάζουν, ηρεμούν, αποτραβιούνται εις τα ίδια, ιδιωτεύουν. Αυτοί είναι οι ιδανικοί πολίτες για τους καταστροφείς του τόπου. Για να γλυτώσουν από τους βασανιστές, απαθείς και αδρανείς, απελπισμένοι, συναινούν. Ό,τι πει η τηλεόραση, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, οι γνωμηγήτορες – τύπου Πρετεντέρη – που το δορυφορούν.

Αυτή την ύπουλη, διαβρωτική διεργασία είχε επισημάνει ο Πλάτων. Η μουσική έγραφε – μουσική με την αρχαία έννοια: όλες οι τέχνες που προστατεύονται από τις Μούσες – πρέπει να αποτελεί το κύριο μέλημα της πολιτείας. Γιατί μέσα από την «μουσική», την παιδεία δηλαδή (σ’ αυτήν εντάσσονται και η ψυχαγωγία και η αισθητική καλλιέργεια), διεισδύει εύκολα αθέατη η διαφθορά στην κοινωνία – «ραδίως αύτη λανθάνει παραδυομένη» (Πολιτεία 424d-e). Και μάλιστα, με μορφή παιδιάς, παιχνιδιού, με άκακο φαινομενικά τρόπο διαμέσου της διασκέδασης.

Αφού διεισδύει η διαφθορά στην κοινωνία – στην εποχή μας, όπως προείπαμε, διαμέσου των τηλεοπτικών δικτύων με τα σιχαμερά προγράμματα βίας, αίματος, εκτραχηλισμού και κυρίως παραποίησης της αλήθεια- «αφού», γράφει ο Πλάτων στην «Πολιτεία», «εγκατασταθεί για καλά, αρχίζει να εισχωρεί από κάτω σαν το νερό και διαποτίζει τα ήθη και τις ενασχολήσεις των πολιτών. Και όταν δυναμώσει εισβάλλει στις ανθρώπινες σχέσεις και ύστερα ρίχνεται, Σωκράτη, πάνω στους νόμους και τους δημοκρατικούς θεσμούς με ακολασία, ώσπου να αναποδογυρίσει τα πάντα και το δημόσιο και το ιδιωτικό». Αυτό δεν συμβαίνει στην πατρίδα μας; Δεν αναποδογύρισαν τα πάντα και έγιναν τα σκουπίδια αξίες και οι αξίες, σκουπίδια;

πηγή 

Τα θρησκευτικά λάθη είναι επικίνδυνα, τα φιλοσοφικά είναι απλώς γελοία.

Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776)
("Ο κόσμος της Σοφίας" - ημερολόγιο και Σημειωματάριο - 1999)

ΟΙΚΙΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Τα παλιά χρόνια, ήταν συνεχής και αδιάκοπη η προσπάθεια της κάθε αγροτικής οικογένειας να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερα είδη διατροφής, για να μπορέσει να θρέψει την πολυάριθμη φαμίλια της.
   Για την εξασφάλιση αυτών των αγαθών, των τόσο απαραίτητων για τη συντήρησή τους, λειτουργούσε ένα ολοκληρωμένο σύστημα παραγωγής τους από την ίδια οικογένεια. Τα προσφερόμενα προϊόντα προς αγορά, από τα παντοπωλεία, ήταν απρόσιτα. Αυτά τα παντοπωλεία ήταν κάτι σαν τα σημερινά super-market, γιατί πούλαγαν όλα τα είδη της εποχής. Εκτός από τα τρόφιμα είχαν λιπάσματα, θειάφι, είδη κιγκαλερίας, βαφές, πρόκες… μέχρι και ασπιρίνες. Όμως ο πολύς κόσμος δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει. Ειδικά οι φτωχοί αγρότες έπιαναν χρήματα στα χέρια τους μόνο το καλοκαίρι που πούλαγαν τα προϊόντα τους. Είναι γνωστό ότι αρκετά παλιά, το εμπόριο γινόταν με ανταλλαγή προϊόντων. Αργότερα μπήκε το βερεσέ (αγορά με πίστωση). Οι πιο τακτικοί πελάτες των καταστημάτων αυτών ήταν τα πιτσιρίκια, αν και δεν έκαναν μεγάλους λογαριασμούς, που αγόραζαν συνήθως καραμέλες, στραγάλια και κανένα ξερολούκουμο.
Το βασικό είδος διατροφής ήταν βέβαια και τότε το ψωμί και μετά το λάδι. Όμως ο μεγάλος αγώνας ήταν για το ψωμί της χρονιάς. Προσπάθεια του κάθε αγρότη ήταν να αυξήσει την παραγωγή του σιταριού και του κριθαριού, για να χορτάσει η οικογένειά του ψωμί. Βέβαια το αποτέλεσμα δεν ήταν πάντα θετικό. Τότε αναγκάζονταν να αγοράσουν στάρι ή έτοιμο αλεύρι.
Ο πλάστης, το πλαστήρι, η πινακωτή (σανίδια χοντρά από κορμούς πεύκων με κοιλώματα ανάλογα το μήκος), η μεγάλη πήλινη ή ξύλινη λεκάνη ήταν τα χρειαζούμενα της νοικοκυράς, η οποία ζύμωνε το ψωμί της οικογένειας για ολόκληρη εβδομάδα. Από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας έπιανε το προζύμι. Ένα κομμάτι ζυμάρι που είχε φυλαγμένο στην παγωνιέρα από το ψωμί της προηγούμενης εβδομάδας, το δούλευε με νερό και αλεύρι, έτσι που να γίνει πηκτός χυλός και τον άφηνε κουκουλωμένο με μάλλινη κουβέρτα όλη τη νύχτα. Μ’ αυτή τη μαγιά, πολύ πρωί την άλλη μέρα ζύμωνε το ψωμί, το κουκούλωνε και πάλι με την κουβέρτα και το άφηνε να ανεβεί. Ύστερα κράταγε πάλι ένα κομμάτι ζυμάρι (προζύμι), για να κάνει το ψωμί της επόμενης εβδομάδας. Με το υπόλοιπο έπλαθε 4-5 μεγάλα καρβέλια (όσα και οι θέσεις της πινακωτής), που ήταν στρωμένη με βαμβακερές πετσέτες καλά αλευρωμένες. Δίπλωνε τις πετσέτες πάνω από τα ψωμιά και σκέπαζε την πινακωτή με την κουβέρτα, για να μην κρυώσει η ζύμη και για να φουσκώσει γρήγορα. Όταν φούσκωνε το ψωμί, έβαζε την πινακωτή στον ώμο και το πήγαινε στο φούρνο.
Στην είσοδο της αυλής του κάθε σπιτιού δέσποζε η παρουσία του φούρνου. Σπίτι χωρίς φούρνο δεν υπήρχε κι αυτό γιατί ψωμί έτοιμο δεν πουλιόταν τότε. Αν κάποια οικογένεια τύχαινε να μην έχει, τότε ζύμωνε λίγα ψωμιά και τα φούρνιζε στη γειτόνισσα. Αρτοποιός της οικογένειας ήταν η ίδια η μάνα. Οι νοικοκυρές συνήθως χρησιμοποιούσαν μεγάλη σκάφη, γιατί ζύμωναν πολλά καρβέλια (7-10, από 3 οκάδες και πάνω το καθένα). Μ’ αυτά θα πέρναγαν πολλές μέρες, γιατί το ζύμωμα και το άναμμα του φούρνου ήταν μια πολύ κουραστική δουλειά. Μόλις τελείωνε το ζύμωμα, έπλαθε τα ψωμιά, τα έβαζε πάνω σε τάβλες ή στις πινακωτές και τα σκέπαζε για να «γίνουν» με τη ζεστασιά, οπότε και θα ήταν έτοιμα για το φούρνισμα.
Μετά άναβε τον φούρνο. Έριχνε στη συνέχεια κλαριά για να κάψει καλά, οπότε και θα ήταν έτοιμος για το ψήσιμο. Τα κλαριά τα έσπρωχνε με το φουρνόξυλο και τα άπλωνε σε όλα τα μέρη του φούρνου για να είναι ομοιόμορφο το κάψιμο. Όταν ο φούρνος ήταν έτοιμος, τότε τραβούσε προς τα έξω πάλι με το φουρνόξυλο όλα τα κάρβουνα και τα μάζευε προς το εξωτερικό της πόρτας του φούρνου. Μετά με την πανιάρα (ένα κοντάρι, πάνω στο οποίο είχε δεμένο ένα βρεγμένο χοντρό πανί) σκούπιζε καλά το δάπεδο του φούρνου, για να είναι καθαρό. Τότε ερχόταν η σειρά του μεγάλου ξύλινου φτυαριού. Έβαζε πάνω στο φτυάρι το κάθε καρβέλι, το χάραζε μ’ ένα μαχαίρι και το φούρνιζε. Τελευταία έβαζε την προπύρα την οποία άφηνε έξω-έξω, κοντά στην πόρτα του φούρνου. Η προπύρα ήταν ακριβώς ίδια με τη σημερινή λαγάνα που τρώμε κάθε Καθαρή Δευτέρα. Ετοιμαζόταν πολύ πιο γρήγορα απ’ τα άλλα ψωμιά και τρωγόταν ζεστή. Στα παιδιά άρεσε πολύ με τουλουμοτύρι, σαν πρωινό φαγητό. Εκεί άναβε τον φούρνο με ξύλα και όταν ο φούρνος πύρωνε, έβαζε με ένα ξύλινο φτυάρι τα ψωμιά.   Το λάδι δεν δημιουργούσε το ίδιο άγχος, και τούτο γιατί εκείνοι που δεν κάλυπταν τις ανάγκες της χρονιάς είχανε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν την έλλειψη αυτή. Μέλη της οικογένειας πήγαιναν και μάζευαν ελιές των μεγαλοπαραγωγών και αμείβονταν σε είδος και μ’ αυτό τον τρόπο κάλυπταν τις ανάγκες τους. Όταν λοιπόν εξασφαλιζόταν το ψωμί και το λάδι της χρονιάς, τότε ο επικεφαλής της οικογένειας έπαιρνε βαθιά ανάσα.
Για όλα τα άλλα λειτουργούσε ο προαιώνιος θεσμός της οικιακής οικονομίας, δηλ. η οικογενειακή παραγωγή. Δεν αφήνανε καμία ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα μέσα διατροφής. Σπέρνανε φακές, ρεβίθια, φασόλια και φυτεύανε πατάτες, ντομάτες και μποστάνια. Τις μέρες της μουστιάς, οι νοικοκυρές βράζανε μούστο και τον κάνανε πετιμέζι. Το βάζανε σε σταμνιά – μικρά κιούπια – και το φυλάγανε για τον χειμώνα. Αποτελούσε μια εξαιρετική τροφή για μικρούς και μεγάλους. Αντικαθιστούσε τη ζάχαρη, που ήταν ακριβή για τη φτωχολογιά. Μ’ αυτό γλύκαιναν, το τσάι του βουνού, το χαμομήλι και τη φασκομηλιά που έπιναν. Οι νοικοκυρές ετοίμαζαν και πολλές σταφίδες και τις αποθήκευαν για τον χειμώνα. Όσο αφορά τις ντομάτες, όταν είχαν σχετικά μεγάλη παραγωγή, τις λιώνανε μέσα στα σκαφίδια, τις αλατίζανε, τις σουρώνανε, για να μείνει μονάχα ο χυμός και μετά μέσα στον τέντζερη τις βράζανε ώσπου να πήξουν κι έτσι κάνανε τον ντοματοπελτέ. Μετά τον βάζανε σ’ ένα κιούπι, ρίχνανε από πάνω λάδι, για να μην έρχεται σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα και μουχλιάσει κι έτσι είχανε ντομάτα να περάσουνε όλο το χειμώνα. Με το γάλα της γίδας κάνανε μπόλικο γλυκοτραχανά. Κόβανε το στάρι στο χερόμυλο με τις δύο μεγάλες κυλινδρικές πέτρες, το κάνανε πλιγούρι και μετά το βράζανε μέσα στο γάλα. Ήτανε κι ο τραχανάς μια από τις περιζήτητες χειμωνιάτικες τροφές.
   Το βαγένι με το κρασί, ήταν απαραίτητο σε κάθε σπίτι. Επίσης σε πρώτη θέση και τα λάχανα, που τα έλεγαν σε κάποιες περιοχές και μάπες.
Όσο αφορά τα ζώα τους, οι τσοπάνηδες των ορεινών χωριών το χειμώνα, εάν είχαν μεγάλο αριθμό από γιδοπρόβατα, για να τα προφυλάξουν από τη παγωνιά, τα φέρνανε να ξεχειμάσουν κατά τον κάμπο και εκεί τα σκάριζαν (=έβγαζαν) για να βοσκήσουν. Σ’ αυτούς τους τσοπάνηδες, παραχωρούσαν τα χωράφια τους με το χορτάρι οι ντόπιοι, και σε αντάλλαγμα έπαιρναν τουλουμοτύρι έτοιμο μέσα στ’ ασκιά και μαλλιά προβατίσια ή γίδινα, που αποτελούσαν βέβαια την πρώτη ύλη για τον αργαλειό της κάθε νοικοκυράς.
Λαϊκές Παραδόσεις, Σταύρος Αβδούλος – Εκδόσεις Φιλίστωρ
 πηγή

ΖΩΝΤΑΝΗ Η ΓΚΡΕΚΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – Καλαβρία, ἡ “ξεχασμένη” Ἑλλάδα

 

 

Βίκυ Μπαφατάκη

«Καλῶς ἤρτετε»: μὲ αὐτὴ τὴ φράση στὰ χείλη καὶ μὲ χαρούμενα πρόσωπα μᾶς ὑποδέχονται σὲ μιὰ Ἑλλάδα ποὺ ἡ καρδιά της χτυπᾶ ἔξω ἀπὸ τὰ δικά της ὅρια. Ἡ Ἑλληνόφωνη Καλαβρία σὰν τραγούδι φερμένο μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες, ταξιδεμένο στὶς θάλασσες τῆς Μεσογείου, ἐπιβιώνει χάρις στοὺς κατοίκους της. Τὸ μαγευτικὸ ὁδοιπορικὸ στὰ πιὸ ἀπομονωμένα καὶ φτωχικὰ σπλάχνα τῆς Ἰταλίας, ὅπου οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν μιὰ ἀρχαία δωρικὴ γλῶσσα, τὰ γκρεκάνικα, καὶ σύσσωμοι καρδιοχτυποῦν γιὰ νὰ μὴ σβήσει.

Ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ συγκινητικό

Στὸν κόσμο τῆς Ἑλληνόφωνης Καλαβρίας μὲ μύησε πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὁ φίλος μου Carmelo Nucera, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἀφιερώσει ὅλη του τὴ ζωή στὴ διάσωση τῆς γκρεκάνικης γλώσσας καὶ τῆς ελληνικῆς κουλτούρας ἐτούτου τοῦ τόπου.

Πέρασε καιρὸς ἀπὸ τότε, ἀλλὰ πάντα οἱ βαθιὲς ἐπιθυμίες ἐκπληρώνονται… Ὅταν τὸ ἀεροπλάνο προσγειωνόταν στὸ Ρήγιο τῆς Καλαβρίας, δεκάδες πρωτόγνωρα συναισθήματα μᾶς πλημμύρισαν, ἐνῷ τὸ τοπίο πλάνευε ἀπροκάλυπτα τὴ ματιά μας.

Ἀπὸ τὸ παράθυρο ξεπρόβαλαν πρῶτα τὰ τραχιὰ βουνὰ τοῦ Ἀσπρομόντε, ποτισμένα μὲ ἱστορία καὶ μνῆμες ἀπὸ μιὰ Ἑλλάδα ποὺ στοίχειωσε σθεναρὰ στὰ δύσβατα μονοπάτια τῶν Ἑλληνόφωνων χωριῶν τῆς Καλαβρίας. Καὶ φυσικὰ ἡ θάλασσα, μὲ τὸ γνωστὸ Stretto τῆς Μεσσήνας, τὸ στενὸ ὑδάτινο πέρασμα ποὺ ἑνώνει τὴν Καλαβρία μὲ τὴ Σικελία καὶ μπολιάζει μὲ τὴν καλή της αὔρα σκαριὰ καὶ ταξιδευτές, καὶ προσδοκίες τῶν κατοίκων τῆς φτωχικῆς Καλαβρίας γιὰ ἕνα καλύτερο «αὔριο».

Τὸν 8ο αἰῶνα π.Χ. ξεκίνησαν ὅλα

Ὅλα ξεκίνησαν στὰ τέλη τοῦ 8ου π.Χ. αἰῶνα, ὅταν Ἕλληνες ἄποικοι ἐγκαταστάθηκαν στὰ ἀνατολικὰ παράλια τῆς Σικελίας καὶ τῆς Κάτω Ἰταλίας, χαρίζοντας σὲ αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸ τμῆμα τὸ ὄνομα Μεγάλη Ἑλλάδα. Στὴν Καλαβρία ἱδρύθηκαν καὶ ἤκμασαν σημαντικὲς ἑλληνικὲς ἀποικίες, ὅπως τὸ Ρήγιο ἀπὸ τοὺς Χαλκιδεῖς τὸ 715 π.Χ., τὸ ὁποῖο ἀργότερα κατοίκησαν Μεσσήνιοι πρόσφυγες. Οἱ Λοκροὶ ἱδρύθηκαν ἀπὸ Δωριεῖς τῆς Λοκρίδας τὸ 673 π.Χ. καὶ πῆραν τὸ προσωνύμιο Ἐπιζεφύριοι ἀπὸ τὸ ἀκρωτήριο Ζεφύριο.

Οἱ πόλεις Κρότων καὶ Σύβαρις, ἀπὸ τὰ πιὸ πλούσια κράτη τῆς Ἰταλίας, ἱδρύθηκαν ἀπὸ μετανάστες Ἀχαιοὺς τὸν 8ο αἰ. π.Χ. καὶ ἔπαιξαν σημαντικὸ πολιτιστικὸ καὶ ἐμπορικὸ ρόλο στὴν εὐρύτερη περιοχή. Ἀπὸ τὸν 6ο αἰ. μ.Χ. καὶ μετὰ ἐγκαταστάθηκαν στὴν περιοχὴ Βυζαντινοὶ στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὑπάλληλοι, καθὼς ὁ στρατηγὸς τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ, Βελισσάριος, τὸ 535 μ.Χ. ἀποβιβάστηκε στὴ Σικελία καὶ ἀπελευθέρωσε τὸ νησὶ καὶ τὴν Καλαβρία ἀπὸ τοὺς Γότθους. Ἀργότερα ἐπικάθισαν στὴν Καλαβρία Ἕλληνες τῆς Καρχηδόνας μετὰ τὴν κατάληψη τῆς Ἀφρικῆς ἀπὸ τοὺς Ἄραβες, Ἕλληνες τῆς Σικελίας μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ νησιοῦ ἀπὸ τοὺς Ἄραβες τὸ 823 μ.Χ. καὶ εἰκονολάτρες ἀπὸ τὶς ἀνατολικὲς βυζαντινὲς ἐπαρχίες κατὰ τὴν εἰκονομαχία (726-843 μ.Χ.), οἱ ὁποῖοι καὶ ἵδρυσαν ἐρημητήρια καὶ μοναστήρια σὲ ὅλη τὴν περιοχή. Ἡ Καλαβρία ὑπῆρξε γιὰ τοὺς Βυζαντινοὺς ἕνα σημαντικὸ ὀχυρὸ πρὸς τὴ Δύση γιὰ τὴν ἀναχαίτιση τῶν βαρβάρων. Ἡ ἀκμή της τοποθετεῖται τὸν 9ο ἕως καὶ τὸν 11ο αἰ. μ.Χ., ὁπότε κατακτήθηκε ἀπὸ τοὺς Νορμανδούς, ἔγινε Δουκᾶτο καὶ ἐκδιώχθηκαν οἱ Βυζαντινοί. Τὸν 12ο αἰ. μ.Χ. ἔληξε ἡ βυζαντινὴ κυριαρχία στὴν Κάτω Ἰταλία καὶ παρὰ τὶς ξένες κυριαρχίες οἱ κάτοικοι διατήρησαν τὴν ἑλληνικότητά τους, τὴ γλῶσσα καὶ τὸν πολιτισμό τους.

Οἱ μεταναστεύσεις πληθυσμῶν στὴν Κάτω Ἰταλία συνεχίστηκαν καὶ μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1453. Ἡ ἑλληνόφωνη περιοχὴ τῆς Καλαβρίας τὸν 16ο αι. μ.Χ. ἁπλωνόταν σὲ ὅλη τὴ Νότια Ἰταλία. Σήμερα περιορίζεται στὴν ὁροσειρὰ τοῦ Ἀσπρομόντε καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ ἑλληνόφωνα χωριὰ Ἀμεντολέα, Βούα, Γιαλὸς τοῦ Βούα, Βουνί, Ροχούδι, Γκαλιτσανό, Κοντοφούρι, Χωρίο Βουνί, Χωρίο Ροχούδι.

Οἱ λιγοστοὶ κάτοικοι τῶν χωριῶν, γεωργοὶ καὶ κτηνοτρόφοι στὴν πλειονότητά τους, διατηροῦν τὴ γκρεκάνικη γλῶσσα, ἤθη καὶ ἔθιμα ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ κληρονόμησαν καὶ κυρίως τὴ μουσικὴ καὶ τὰ τραγούδια αἰώνων, ποὺ σμιλεύτηκαν στὴ συνείδησή τους. Δηλώνουν Ἕλληνες, εἶναι περήφανοι γιὰ τὴν καταγωγή τους, ὀρθώνουν τὸ ἀνάστημά τους μέσα στὰ βουβὰ σοκάκια τῆς ἀπομόνωσης καὶ ἀνάβουν κεριά, γιὰ νὰ ὑποδηλώσουν τὴν ἑλληνικότητά τους. Εἶναι ἡ τρανταχτὴ καὶ μοναδικὴ πιὰ ἀπόδειξη πὼς ἐκεῖ χτυπᾶ ἀκόμα μιὰ καρδιὰ ἑλληνική. «Tὰ γκρεκάνικα πρέπει νὰ ἐπιζήσουν»

Πινακίδες, εὐχές, συζητήσεις. Λέξεις καὶ φράσεις γκρεκάνικες ποὺ μοιάζουν νὰ ξεπετάγονται ἀπὸ τοὺς στίχους τῆς Ἰλιάδας καὶ τῆς Ὀδύσσειας. Ἀπὸ τὸν μικρότερο ἕως τὸν γεροντότερο, σὲ τοῦτα τὰ μέρη, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν καὶ τραγουδοῦν τὴν γκρεκάνικη γλῶσσα, προσπαθῶντας νὰ μείνουν συνδεδεμένοι αἰώνια μὲ τὴν ἑλληνικὴ καταγωγή τους. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς Καλαβρίας ἐπιβιώνει αἰῶνες ὁλόκληρους στὰ δύσβατα χωριὰ τοῦ Ἀσπρομόντε καὶ οἱ φωνὲς τῶν

ἀνθρώπων ποὺ ἐπιμένουν ἑλληνικὰ μοιάζουν νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴ διατήρηση τῆς κοινῆς μας γλώσσας.

Τὰ γκρεκάνικα εἶναι μιὰ ἀρχαία διάλεκτος μὲ ἰταλικὲς προσμείξεις. Ἡ διάλεκτος αὐτὴ εἶναι μετεξέλιξη τῆς ἀρχαίας δωρικῆς διαλέκτου καὶ διατηρεῖ ὁμηρικὲς λέξεις. Ἡ γλῶσσα ἦταν ἰσχυρὴ καὶ ἀντιστάθηκε στὴν ἰταλική· ἀκόμη καὶ ὅσες ἰταλικὲς λέξεις εἰσχώρησαν σὲ αὐτήν, φόρεσαν… ἑλληνικὸ χιτῶνα.

Οἱ γεροντότεροι κάτοικοι τῆς ἑλληνόφωνης Καλαβρίας μιλοῦν τὰ γκρεκάνικα στὴν καθημερινότητά τους. Οἱ μακρινοὶ αὐτοὶ ἀπόγονοι τῶν πρώτων Ἑλλήνων μεταναστῶν ἀρνοῦνται νὰ μιλήσουν ἰταλικὰ καὶ ὠθοῦν τοὺς νέους νὰ διδάσκονται τὰ γκρεκάνικα. Μάχονται νὰ διατηρήσουν τὴ γλῶσσα, γιατὶ μὲ τὸν λόγο τους κρατοῦν ζωντανὴ τὴν ἑλληνική τους ταυτότητα καὶ ἀντιπαλεύονται ἐκείνους τοὺς λίγους ντόπιους ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα θεωροῦν τὰ γκρεκάνικα κατώτερη γλῶσσα, τὴ γλῶσσα τῶν φτωχῶν βοσκῶν.

Στὴν Καλαβρία τὸ τοπικὸ Σύνταγμα ρυθμίζει νόμιμα τὴ χρήση τῆς γλώσσας ἀπὸ τὴν ἑλληνόφωνη μειονότητα. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο στὸ Ροχούδι, στὸ Κοντοφούρι, στὴν Ἀμεντολέα, στὸ Γκαλιτσανό, στὴ Μπόβα Μαρίνα ἡ γλῶσσα ποὺ ἀκούγεται εἶναι «i glossa tu grecani», δηλαδὴ «ἡ γλῶσσα τοῦ Ἕλληνα» καὶ μάλιστα διδάσκεται μὲ πεῖσμα.

Ἡ γκρεκάνικη γλῶσσα ἀργοσβήνει σήμερα, ὡστόσο ὑπάρχουν κάποιοι περήφανοι Ἕλληνες ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ὑποταχτοῦν στὶς ἐπιταγὲς τῶν καιρῶν καὶ διδάσκουν στὰ σπίτια καὶ στὴ Bιβλιοθήκη τῆς Bova Marina καὶ τῶν ἄλλων χωριῶν τὰ γκρεκάνικα. Δάσκαλοι καὶ μαθητὲς κρατᾶνε ζωντανὴ σὲ λευκὸ χαρτὶ τὴ γλῶσσα αἰώνων. Τὰ τραγούδια ἔχουν ἰδιαίτερη θέση στὸ μάθημα, καθὼς τὸ κάνουν πιὸ εὐχάριστο καὶ εὔκολο. Παράλληλα εἶναι ἴσως καὶ ἕνας φόρος τιμῆς, ἀφοῦ χάρις στὰ τραγούδια ἡ γλῶσσα μεταφέρθηκε στοὺς αἰῶνες.

Ἡ διάσωση τῆς σπουδαίας γκρεκάνικης γλώσσας δὲν εἶναι μόνο ὑπόθεση τῶν ντόπιων. Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἐπιστήμονες ἀπὸ τὴν Εὐρώπη κλήθηκαν σὲ ἕνα συνέδριο μὲ θέμα τή «διάσωση τῆς γκρεκάνικης γλώσσας», στὴ Bova Marina, τὸ ὁποῖο ὀργάνωσε τὸ Κέντρο Συντονισμοῦ τῶν Ἑλλήνων τῆς Καλαβρίας.

Τὴν Ἑλλάδα ἐκπροσώπησαν ἡ καθηγήτρια τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Στέλλα Πριοβόλου, καὶ ἡ ὑποφαινόμενη Ἱστορικός – Ἐπικοινωνιολόγος Βασιλικὴ Μπαφατάκη. Οἱ ὁμιλητὲς καὶ οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ὑποδέχτηκαν μὲ χαρὰ τὸ πρῶτο γκρεκάνικο λεξικὸ τοῦ Filippo Violi καὶ ὑποσχέθηκαν ὅτι τὰ ἑλληνικὰ τῆς Καλαβρίας θὰ ἀνθίσουν στὶς λεκτικὲς ἀγκαλιὲς τῶν νέων. Ἡ Ζωὴ Παπαδοπούλου καὶ ὁ Γρηγόρης Κοκούσης εἶναι δάσκαλοι ἑλληνικῶν καὶ ζοῦν μὲ τοὺς τρεῖς γιούς τους στὴ Bova Marina, ἐδῶ καὶ δύο χρόνια. «Ἤρθαμε στὴν Καλαβρία μὲ πολὺ κέφι καὶ ὄρεξη γιὰ νὰ διδάξουμε τὰ ἑλληνικά. Δυστυχῶς, τὰ παιδιὰ γνωρίζουν τὴ γλῶσσα μόνο ἀπὸ τὰ ἀκούσματα τῶν παππούδων

τους. Ὅμως εὐτυχῶς ἡ διδασκαλία πιάνει τόπο, καθὼς μαθαίνοντας σωστὰ τὴ γλῶσσα νιώθουν ὅτι βρίσκονται κοντὰ σὲ ἐκείνους, ὅτι συνεννοοῦνται ἀπόλυτα. Τόσο τὰ παιδιὰ ὅσο καὶ οἱ ἐνήλικες ἔχουν μεγάλη λαχτάρα νὰ μάθουν τὰ νέα ἑλληνικὰ καὶ νὰ ταξιδέψουν στὴν Ἑλλάδα», λέει ὁ Γρηγόρης. Ἡ Ζωή διδάσκει ἑλληνικὰ στὶς τρεῖς τελευταῖες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ καὶ στὸ γυμνάσιο:

«Τὰ ἑλληνικά εἶναι ἕνα μάθημα ποὺ ἀρέσει στὰ παιδιά. Δυσκολεύονται μὲ τὴ γλῶσσα κι ἔτσι μὲ τραγούδια κι ἄλλες δραστηριότητες προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε τὸ μάθημα πιὸ εὐχάριστο. Τοὺς μεταλαμπαδεύουμε τὴν ἀγάπη μας γιὰ τὴ γλῶσσα, καὶ κατ’ ἐπέκταση γιὰ τὴν Ἑλλάδα», λέει.

Μὲ ταμπουρέλο καὶ τσεραμέντo

Ἡ μουσικὴ τῆς ἑλληνόφωνης Καλαβρίας, μὲ γλυκόπικρους ἀλλὰ καὶ χαρούμενους ρυθμούς, σταλάζει τὶς μνῆμες τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας μὲ τραγούδια τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγάπης, νανουρίσματα καὶ μοιρολόγια. Μὲ τὰ παραδοσιακὰ ὄργανα, τὴν «τσεραμέντα» (εἶδος τσαμπούνας), τὸ «ὀργανέτο» (μιὰ μικρὴ καὶ πρωτόγονη παραλλαγὴ τοῦ ἀκορντεόν), τὴ βυζαντινὴ καλαβρέζικη λύρα καὶ τὸ «ταμπουρέλο» δένουν τὸ χθὲς μὲ τὸ σήμερα. Ἡ πανάρχαια γλῶσσα γίνεται τραγούδι καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ Ἕλληνες τῆς Καλαβρίας τραγουδοῦν στὰ γκρεκάνικα καὶ παίζουν μουσική, λὲς καὶ εἶναι γραμμένη στὰ γονίδιά τους. Ὁ Sergio di Giorgio, μουσικὸς καὶ κατασκευαστὴς παραδοσιακῶν ὀργάνων τῆς Καλαβρίας, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴ γιαγιά του ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, μᾶς εἶπε: «Νιώθω μιὰ ἑλληνικότητα σὲ ὅλα, στὰ ἐπίθετα, στὴ γλῶσσα, στὴν καταγωγὴ γενικότερα. Παίζουμε μουσικὴ μὲ ὅλα τὰ παραδοσιακὰ ὄργανα τῆς περιοχῆς, τὰ ὁποῖα καὶ κατασκευάζω. Ἡ μουσικὴ παίζει σημαντικὸ ρόλο στὴ διατήρηση τῆς προφορικῆς κουλτούρας τοῦ τόπου ἀπὸ πατέρα στὸν γιό. Εἶμαι εὐτυχὴς ποὺ μπορῶ νὰ συμβάλλω κι ἐγὼ σὲ αὐτό».

Ὁδοιπορικὸ στὰ χωριὰ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας

Τὸ Ρήγιο εἶναι μιὰ πόλη ποὺ ἁπλώνεται πλάι στὴ θάλασσα καὶ ἀνακαλεῖ ἀρχαῖες μνῆμες τοῦ ἀποικισμοῦ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας. Τὰ νεοκλασικά της κτίρια διαφόρων ἀρχιτεκτονικῶν ἐπιρροῶν καὶ ἡ βόλτα κατὰ μῆκος τῆς παραλίας μὲ τὰ φοινικόδεντρα ἀνοίγουν ἐκστασιακὰ τὴ ματιά. Οἱ κάτοικοι καλοντυμένοι καὶ φιλόξενοι κρατοῦν τὶς ἑλληνικὲς συνήθειες τῶν κερασμάτων, ὁπότε εὔκολα ὁ ἕνας καφὲς διαδέχεται τὸν ἄλλον. Τὸ Ρήγιο ἀποτελεῖ ξεκάθαρα μιὰ γῆ ἑλληνικὴ, ποὺ ζητᾶ ἀνάσα ἀπὸ τὴ μητέρα Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὸν πολιτισμό, τὴν κουλτούρα καὶ τὴν ἱστορία τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας.

Οἱ ἀρχέτυπες μνῆμες ὁδηγοῦν τὸ ταξίδι μας στὶς ψηλὲς κορυφὲς τῆς Καλαβρίας. Ὁ δρόμος εἶναι μαιανδροειδής. Πάνω στὶς σχισμάδες τῶν βουνῶν, σὲ ὑψόμετρο 900-1.000 μέτρων, ἀπελευθερώνονται τὰ εἴδωλα καὶ οἱ ζωὲς τῶν ἑλληνόφωνων χωριῶν, ποὺ βιώνουν τὸ ἴδιο φῶς, τὴν ἴδια βροχὴ καὶ τὸν ἴδιο ἄνεμο αἰῶνες τώρα.

Τὰ περισσότερα χωριὰ ἀντικρίζουν τὸν χείμαρρο Amendolea, στὴν κοίτη τοῦ ὁποίου μοιάζει νὰ κυλᾶ ἀσήμι χάρις στὸ λαμπερὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Ἡ Bova Marina (Γιαλὸς τοῦ Βούα) εἶναι μιὰ παραλιακὴ κωμόπολη, ὅπου βρῆκαν καταφύγιο οἱ κάτοικοι τῆς ὀρεινῆς Bova, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν καὶ διατηροῦν σὰν κερὶ ἀναστάσιμο τὴν πολιτιστικὴ καὶ γλωσσική τους κληρονομιά. Ἐκεῖ, μάλιστα, βρίσκεται τὸ Κέντρο Ἑλληνόφωνων Σπουδῶν, ὅπου διδάσκονται τὰ γκρεκάνικα, μιὰ μικρὴ λαογραφικὴ συλλογὴ καὶ ἡ Βιβλιοθήκη μὲ πολλὰ ἑλληνικὰ βιβλία.

«Τὰ γκρεκάνικα τῆς Καλαβρίας ποὺ μιλᾶμε μέχρι σήμερα ἐδῶ εἶναι ἕνας ἀνεκτίμητος θησαυρὸς γλωσσικῆς ἀξίας, ἕνα μνημεῖο ποὺ δὲν τὸ βλέπουμε, ἀλλὰ τὸ ἀκοῦμε», μᾶς λέει ὁ καθηγητὴς Elio Cotronei. Ἡ ἔγνοια καὶ ἡ προσπάθεια τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴ διάσωση τῶν γκρεκάνικων εἶναι διαρκής: «Προσπαθοῦμε νὰ μὴ σβήσει ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ γλῶσσα αἰώνων. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ εἶναι κοντά μας καὶ νὰ μὴν ξεχνάει αὐτὴ τὴ γωνιά της», παρατηρεῖ ὁ Carmelo Nucera, πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Apodiafazzi. Τὰ γκρεκάνικα τὰ μιλᾶ ἀπὸ μικρὸς («platago ti glοssa» ὅπως λέγεται) καὶ ὁ Pepe Zindatta, πρόεδρος τοῦ Κέντρου Συντονισμοῦ τῆς Καλαβρίας: «Θέλουμε νὰ ζήσει ἡ γλῶσσα καὶ νὰ πάει μπροστά. Καὶ ὄχι μόνο ἡ γλῶσσα. Διατηροῦμε τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας καὶ κυρίως τὴ μουσική μας. Ἐγὼ παίζω ταμπουρέλο, τσαμπούνα, λύρα τῆς Καλαβρίας καὶ φλάουτο. Ἔχουμε τὸ ἴδιο αἷμα καὶ μιλοῦμε τὴν ἴδια γλῶσσα, εἴμαστε ἀδέλφια, ὅπως λέει κι ἕνα τραγούδι μας».

Ἀκρογωνιαῖος λίθος γιὰ τὴ διάσωση τῆς γκρεκάνικης γλώσσας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ στὴν Καλαβρία εἶναι ὁ παιδίατρος Tito Squillaci, ποὺ διδάσκει ἑλληνικά:

«Ἔμαθα ἑλληνικὰ ἀπὸ τοὺς παπποῦδες καὶ τοὺς γονεῖς μου, γιατὶ ἔνιωσα μιὰ ἀνάγκη ἐσωτερικὴ νὰ κρατήσω τὶς ρίζες μου. Τὰ νέα ἑλληνικὰ τὰ ἔμαθα στὸ πανεπιστήμιο καὶ πῆγα δύο φορὲς στὴ Θεσσαλονίκη. Εἶμαι ὁ μόνος ἐδῶ ποὺ μιλῶ στὸ σπίτι, στὰ τρία παιδιά μου, μόνο ἑλληνικά. Ἐμεῖς εἴμαστε ἐθνικά, πολιτιστικά, γλωσσικὰ Ἕλληνες ἀλλὰ Ἰταλοὶ πολῖτες. Ὁ τόπος μιλᾶ 2.800 χρόνια τὸ γκρέκο – εἴμαστε κομμάτι τῆς Ρωμιοσύνης. Διδάσκω τὴ γλῶσσα, γιατὶ ὅλοι πρέπει νὰ μάθουν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία». Σὲ ἕνα παλιὸ μοναστήρι τῆς Bova Marina συναντήσαμε μιὰ ὁμάδα παιδιῶν μὲ ἑλληνικὴ καταγωγὴ νὰ κάνει πρόβα γιὰ μιὰ θεατρικὴ παράσταση. Ἐνθουσιάστηκαν ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψή μας καὶ μᾶς μίλησαν γιὰ τὴ μεγάλη τους ἀγάπη γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἐνῷ εὐχήθηκαν νὰ τοὺς ἐπισκέπτονται πιὸ συχνὰ Ἕλληνες, νὰ μὴν τοὺς ξεχνοῦν. Ἀνάλογα συναισθήματα εἰσπράξαμε καὶ στὸ ἑστιατόριο «Μεσόγειος»,

ὅπου μᾶς ὑποδέχτηκαν ἐγκάρδια ὁ ἰδιοκτήτης καὶ φιλόλογος Salvatore Dienni καὶ ἡ γυναῖκα του Alba. Μᾶς τράταραν τὶς λιχουδιὲς τῆς περιοχῆς ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἑλληνικὰ ἐδέσματα, ὅπως σουβλάκι καὶ τζατζίκι. «Διδάσκω στὸ γυμνάσιο τὴ νεοελληνικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ κάθε Σαββατοκύριακο κάνω μάθημα καὶ σὲ ἀρκετὰ ἄτομα στὸ Νέο Ροχούδι», μᾶς εἶπε ὁ Salvatore καὶ συμπλήρωσε:

«Αἰσθάνομαι πνευματικὰ Ἕλληνας. Οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ ἐπισκέπτονται τὴν περιοχὴ καὶ νὰ γίνονται ἐπισκέψεις μαθητῶν, ὅπως γίνονται ἀπὸ τὰ δικά μας σχολεῖα στὴν Ἑλλάδα. Στὸ ἑστιατόριό μας συνδέουμε τὴ γαστρονομία ποὺ κληρονομήσαμε μὲ τὴν ἑλληνική. Εὐχόμαστε «kala pramata» σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες καὶ ζοῦμε μὲ τὴν προσδοκία νὰ μᾶς 

θυμοῦνται πάντα».

ΠΗΓΗ

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ*

Μερόπης Ν. Σπυροπούλου

Ὁμότιμης Καθηγήτριας Πανεπιστημίου  Ἀθηνῶν

  Ἡ Θεία Πρόνοια μὲ ἀξίωσε νὰ φοιτήσω, γιὰ τὶς ἐγκύκλιες σπουδές μου, σ’ ἕνα σχολεῖο τοῦ ὁποίου ἡ ἱστορία μοιάζει μὲ παραμύθι. Ἦταν τὸ  Ἀβερώφειο, στὴ χώρα τοῦ μεγάλου ποταμοῦ, τὴν Αἴγυπτο, στὴν Ἀλεξάνδρεια. Τὴν πόλη ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος σχεδίασε στὴν ἀντικρινὴ πρὸς τὴν Ἑλλάδα ἀκτὴ τῆς Μεσογείου. Ἐκεῖ ὅπου – ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δεσμοὺς ποὺ ὑπῆρχαν μεταξὺ τῶν δυὸ λαῶν κατὰ τὴν ἀρχαιότητα – ἀπὸ τοὺς μεταβυζαντινοὺς ἤδη χρόνους, στὴν Ἀραβικὴ Αἴγυπτο, τὴν τουρκοκρατούμενη, ἀλλὰ καὶ τὴν Αἴγυπτο τῶν Μαμελούκων καὶ τοῦ Μωχάμεντ Ἄλη, οἱ Ἕλληνες μέσα στὴν τότε πολυπολιτισμικὴ κοινωνία κυριάρχησαν σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς.
Πιὸ συγκεκριμένα, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 19^ου  αἰώνα καὶ μέχρι τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, οἱ Ἕλληνες ποὺ ζοῦσαν στὴν Αἴγυπτο, μὲ τὶς ἐξαιρετικές τους δραστηριότητες στοὺς τομεῖς τοῦ ἐμπορίου, τῆς ναυτιλίας, τῆς γεωπονίας, ἀλλὰ καὶ τῶν γραμμάτων,  ἔφτασαν νὰ δημιουργήσουν αὐτὸ ποὺ τόσο εὔστοχα ἐπισήμανε καὶ κατέγραψε ὁ Μανώλης Γιαλουράκης, τὴν «Αἴγυπτο τῶν Ἑλλήνων». Μὲ πνεῦμα χρέους, εὐθύνης καὶ ἐθνικῆς συνειδήσεως καὶ ὑπερηφάνειας, πιστοὶ στὶς ὑποθῆκες τῆς μαγικῆς φύτρας τῆς φυλῆς, οἱ ἰδιοφυεῖς Ἕλληνες τοῦ αἰώνα ποὺ πέρασε, οἱ ὁποῖοι σ’ αὐτὴν τὴ φιλόξενη δεύτερη πατρίδα πλουτίζουν καὶ καταξιώνονται κοινωνικά, δὲν συναγωνίζονται γιὰ τὸ ποιὸς θὰ κάνει τὴ μεγαλύτερη ἐπίδειξη χλιδῆς. Ἔγνοιά τους εἶναι τὸ ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ προσφέρει τὰ περισσότερα στὴν ἑλληνικὴ παροικία πού, χρόνο μὲ τὸν χρόνο, ριζώνει ἐκεῖ, ὅπως καὶ στὴν πολυαγαπημένη μάννα πατρίδα ποὺ ἄφησαν πίσω, ἀλλὰ τὴν κρατοῦν πάντα ζεστὰ φυλαγμένη στὴν καρδιά τους. Κι ἀξίζει, νομίζω, νὰ ἀναφέρω ὅτι, σὲ καμμιὰ ἄλλη ξένη παροικία τῆς Αἰγύπτου, δὲν ὑπῆρχε αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο της δωρεᾶς καὶ τῆς προσφορᾶς στὰ κοινά, τῆς φροντίδας καὶ τῆς λαχτάρας γιὰ ἐθνικὲς διακρίσεις. Ἴσως αὐτὴ νὰ ἦταν καὶ μία ἀπὸ τὶς αἰτίες γιὰ τὶς ὁποῖες, οἱ γηγενεῖς κάτοικοι τῆς Αἰγύπτου, ξεχώριζαν πάντα μὲ θαυμασμὸ καὶ ἀγάπη τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ ὅλους τους ἄλλους ξένους ποὺ ζοῦσαν στὴ χώρα τους.
Εἶναι ἀνέφικτο νὰ προσπαθήσω νὰ ἀναφέρω τὰ ὀνόματα, ἔστω καὶ μερικῶν, ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς ἀλλὰ καὶ ἀφανεῖς ἐθνικοὺς εὐεργέτες πού, ἀπὸ τὶς προσφορές τους, εἶναι γνωστοὶ κι ἐδῶ στὴν πατρίδα μας. Εἶναι τόσοι πολλοί. Καὶ ὅλοι, ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι, πιστοὶ στὸ χρέος, ἀλλὰ καὶ ὑπερήφανοι γιὰ τὴν ἐθνική τους κληρονομιά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὑπέροχα εὐαγῆ ἱδρύματα ποὺ προσφέρουν στὶς ἑλληνικὲς παροικίες τῆς Αἰγύπτου – νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, βιβλιοθῆκες, πολιτιστικὰ κέντρα – καὶ τὴν ποικίλη βοήθεια καὶ ὑποστήριξη πρὸς τὴν μητέρα πατρίδα, προχωροῦν, μὲ ὅραμα, σὲ κάτι ἀκόμα πιὸ οὐσιαστικό.
Ἔχοντας, ἀπὸ πολὺ νωρίς, συνειδητοποιήσει βαθύτατα τὴ σημασία ποὺ εἶχε γιὰ τὸ μέλλον τῶν Αἰγυπτιωτῶν Ἑλλήνων ἡ  Παιδεία  χτίζουν – τί ἄλλο;- σχολεῖα. Ἱδρύονται σαράντα δυὸ ἑλληνικὰ σχολεῖα πρωτοβάθμιας ἐκπαίδευσης, σὲ ὅλη τὴν Αἴγυπτο, δώδεκα σχολεῖα δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης στὶς μεγάλες πόλεις καὶ τρεῖς ἐπαγγελματικὲς σχολὲς στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ τὸ Κάιρο. Ὁ σκοπός τους δὲν ἦταν μόνο ἡ μόρφωση καὶ ἡ ἐπαγγελματικὴ κατάρτιση τῶν μαθητῶν, ἀλλὰ καὶ «γιὰ νὰ κρατήσουν τὰ ἑλληνόπουλα γλώσσα, θρησκεία καὶ πατρίδα», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφτηκε τότε.
Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ κλίμα γεννήθηκε καὶ τὸ σχολεῖο, ποὺ ἡ ἱστορία του μοιάζει μὲ παραμύθι καὶ ποὺ ἀπὸ μερικοὺς μελετητές ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς μία ἀπὸ τὶς Σχολὲς τοῦ Γένους. Τὸ Ἀβερώφειο. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε τὴν ἐποχὴ ποὺ μπαίνουν οἱ βάσεις τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος Ἀλεξανδρείας, ὅταν τὸ 1843, μὲ πρωτοβουλία τῶν ἀδελφῶν Τοσίτσα καὶ τοῦ ἀνηψιοῦ τους Ν. Στουρνάρη, ἱδρύεται τὸ «Σχολεῖο τῶν Γραικῶν», «τὸ ἀλληλοδιδακτικὸν καὶ ἑλληνικόν», δημοτικὸ καὶ κάπως προωθημένο πρὸς Σχολαρχεῖο. Αὐτὸ τὸ σχολεῖο τὸ 1854, μὲ δαπάνη Τοσίτσα, ἀποκτᾶ ἰδιόκτητη στέγη, μετονομάζεται σὲ Τοσιτσαία Σχολὴ (ἡ ὁποία ὑπάρχει μέχρι σήμερα καὶ θαυμάσια ἀνακαινισμένη στεγάζει τώρα τὸ Πατριαρχεῖο) καὶ γίνεται ἡ μητέρα σχολὴ ὅλων τῶν ἑλληνικῶν ἐκπαιδευτηρίων τῆς Αἰγύπτου.
Τὸ 1878 ἡ Ἑλληνικὴ Κοινότητα Ἀλεξανδρείας ἀποφασίζει νὰ προσθέσει δυὸ γυμνασιακὲς τάξεις, μετὰ τὸ Σχολαρχεῖο καί, τὸ 1885-86, μὲ πρόεδρό της τὸν Γεώργιο Ἀβέρωφ, ἱδρύει τὸ πρῶτο τριτάξιο Γυμνάσιο, ποὺ ὀνομάζεται Ἀβερώφειο Γυμνάσιο. Τὸ 1889 γίνεται τετρατάξιο , ἀργότερα ἑξατάξιο καὶ ἀπὸ τὸ 1890-91 ἀναγνωρίζεται ὡς ἰσότιμο πρὸς τὰ ἀντίστοιχα σχολεῖα τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ τότε ἑλληνικὸ Ὑπουργεῖο Ἐκπαιδεύσεως.
Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ σχολεῖο, ποὺ στεγάζεται πιὰ σ’ ἕνα θαυμάσιο καλλιμάρμαρο συγκρότημα κτηρίων, γράφεται μέρα μὲ τὴ μέρα ἡ ἱστορία του. Καθὼς τὰ χρόνια περνοῦν, μὲ αὐστηρὰ ἐπιλεγμένους, φωτισμένους ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως ἀφοσιωμένους δασκάλους, οἱ πρωτοποριακὲς πρωτοβουλίες καὶ δραστηριότητες, τὸ μεράκι, ὁ ἐνθουσιασμός, ἡ εὐσυνειδησία καὶ ἡ ἔμπνευση, ὅπως καὶ τὰ ἐντελῶς ἀντικειμενικὰ ἀποτελέσματα, συνθέτουν καὶ συντελοῦν στὴ φήμη τοῦ Ἀβερωφείου Γυμνασίου. Οἱ γεμάτες ἀπὸ ἐνθουσιασμὸ γραπτὲς ἐντυπώσεις πολλῶν ἐπιφανῶν διανοουμένων Ἑλλήνων τῆς ἐποχῆς, ποὺ ἐπισκέπτονται τὴν Αἴγυπτο, ὅπως γιὰ παράδειγμα τοῦ Α. Ραγκαβῆ («Ἐκδρομὴ στὴν Αἴγυπτο», Περιοδικὸ Ἑστία, Τόμος 26, 1888 ) καὶ τοῦ Γ. Παρασκευόπουλου («Ἡ Μεγάλη Ἑλλάς», Ἔκδοσις 1898), ἀποτελοῦν ἀδιάψευστες μαρτυρίες γιὰ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ ἀξιοθαύμαστο ἐκπαιδευτικὸ ἔργο ποὺ διαχρονικὰ ἄνθισε μέσα σ’ αὐτὸ τὸ Σχολεῖο.

            Μετὰ ἀπὸ τὶς διαπιστώσεις αὐτὲς εἶναι φυσικὸ νὰ τίθεται τὸ καίριο ἐρώτημα: Σὲ ποιοὺς παράγοντες ὀφειλόταν ἄραγε ἡ ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ σχολείου καί, κατὰ παράλληλη ἀντιστοιχία, καὶ τῶν ἄλλων ἑλληνικῶν ἐκπαιδευτηρίων τῆς Αἰγύπτου;
 Θὰ προσπαθήσω νὰ ἀπαντήσω ἀπαριθμώντας, ὅσο πιὸ συνοπτικὰ εἶναι δυνατόν, στοιχεῖα ποὺ ἀντλῶ ἀπὸ προσωπικές μου μνῆμες καὶ ἐμπειρίες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅσα ἔχουν καταγράψει καὶ ἄλλοι, ποὺ εἶχαν τὴν τύχη νὰ ζήσουν μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς χώρους, εἴτε ὡς μαθητὲς εἴτε ὡς δάσκαλοι:
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωταρχικοὺς παράγοντες, πιστεύω πὼς ἦταν ἡ συνειδητὴ   ἔγνοια τῶν ἁρμοδίων γιὰ τὴν οὐσιαστικὴ ἐκπαίδευση τῶν μαθητῶν, τὴν   ὁποία θεωροῦσαν ὡς βασικὸ καὶ ἀναντικατάστατο μέσον γιὰ νὰ  διατηρήσει ἡ παροικία τὴν ἐθνική της ταυτότητα, μέσα σὲ μία σαγηνευτικὴ κοσμοπολίτικη κοινωνία. Νὰ διατηρήσει δηλαδὴ τὴ θρησκεία, τὴ γλώσσα καὶ τὴν ἐθνική της συνείδηση.
          Συγχρόνως, ἡ ἔγνοια ἦταν νὰ προικιστοῦν τὰ ἑλληνόπουλα τῆς Αἰγύπτου, μὲ   ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα προσόντα· ὑπῆρχε μέσα στὸ Γυμνασιακὸ   πρόγραμμα μάθημα Ἐμπορικοῦ Δικαίου καί, ἤδη ἀπὸ τὸ 1843, διδασκαλία   Ἀραβικῶν καὶ Γαλλικῶν μὲ προσθήκη, ἀργότερα καὶ Ἀγγλικῶν – ὄχι ἁπλῶς  γιὰ νὰ ζήσουν ἀξιοπρεπῶς μέσα στὴν πολυπολιτισμική, ἀπαιτητικὴ καὶ ἄκρως   ἀνταγωνιστικὴ κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ νὰ διακριθοῦν ἐπάξια μέσα σ’ αὐτήν.   Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ποιοτικῆς ἀγωγῆς, τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ἀξιοκρατικῆς   καταξίωσης,  διαπότισε καὶ ἐπικράτησε σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς εὐρύτερης Παιδείας ποὺ παρεῖχαν αὐτὰ τὰ σχολεῖα. Ἀπὸ τοὺς ἐμπνευσμένους   Δασκάλους μεταγγιζόταν στοὺς μαθητές, ὡς ἐσωτερικὴ κινητήρια δύναμη, ἡ   πρόθεση νὰ εἶναι οἱ καλύτεροι, κι αὐτὸ ἔγινε κανόνας καὶ πράξη ζωῆς γιὰ ὅλη   τὴν ἑλληνικὴ παροικία.
             Εἶχαν θεσπιστεῖ καὶ λειτουργοῦσαν εἰδικὲς «Ἐπιτροπὲς Μελέτης τῆς Ἀγορᾶς».  Αὐτές, συμμετεῖχαν συμβουλευτικά, μεταξὺ ἄλλων, στὴν κατάρτιση τῶν ἐτήσιων ἀναλυτικῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων, στὴν ἐτήσια ἀντικειμενικὴ ἀξιολόγηση  τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς παρεχόμενης ἐκπαίδευσης καὶ τῆς ἀντίστοιχης ἀποδόσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν, προκειμένου νὰ ἀνανεωθεῖ ἡ ἐτήσια σύμβασή τους μὲ τὴν Κοινότητα.
            Ὑπῆρχε ἀποκεντρωμένη καὶ αὐτόνομη Διοίκηση τῶν Σχολείων ἡ ὁποία εἶχε τὴν εὐθύνη τῆς ἐφαρμογῆς ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων ἐναρμονισμένων   πρὸς τὶς προδιαγραφὲς τοῦ, τότε, Ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Ἐκπαιδεύσεως. Εἶχε, ὅμως, καὶ τὴν εὐχέρεια κάποιας αὐτόνομης προσαρμογῆς τῶν προσφερομένων γνώσεων πρὸς τὶς ἀνάγκες καὶ ἐπιδιώξεις τῆς τοπικῆς κοινωνίας. Μὲ τὴ σημαντικὴ συμβολὴ τοῦ ἀείμνηστου Εὐ. Παπανούτσου, ὁ ὁποῖος – ἀφοῦ, μὲ ὑποτροφία τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος Ἀλεξανδρείας μετεκπαιδεύτηκε στὴ Γερμανία- δίδαξε, γιὰ περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια(1920-1931), στὰ Ἀβερώφεια ἐκπαιδευτήρια, ἐφαρμόστηκαν πρωτόγνωρες, γιὰ τὴν ἐποχή, ἐκπαιδευτικὲς δραστηριότητες.
              Τὸ σχολεῖο λειτουργοῦσε ἕξι μέρες τὴν ἑβδομάδα. Τὶς τρεῖς ἡμέρες ἴσχυε   ὁλοήμερο ἑπτάωρο πρόγραμμα, τὶς ἄλλες δυὸ ὀκτάωρο καὶ τὸ Σάββατο   ἑξάωρο. Μόνο ἔτσι καὶ μὲ τὸν ἀξιοθαύμαστο ζῆλο τῶν καθηγητῶν ἦταν    δυνατὸν νὰ χωρέσουν μέσα στὶς ὧρες τῆς διδασκαλίας καὶ οἱ τρεῖς   ὑποχρεωτικὲς ξένες γλῶσσες. Σὲ τέτοιο μάλιστα ἐπίπεδο ὥστε, μὲ τὴν   ἀποφοίτησή τους ἀπὸ τὸ Γυμνάσιο, οἱ μαθητὲς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ δίνουν τὶς   ἀπαιτούμενες ἐξετάσεις στὰ ἐπίσημα Κέντρα καὶ νὰ ἀποκτοῦν τὰ ἀντίστοιχα   ἀναγνωρισμένα πιστοποιητικὰ καὶ πτυχία.
  Μ’ αὐτὴν τὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ προετοιμασία τῶν παιδιῶν τῆς ἑλληνικῆς παροικίας, ἀλλὰ καὶ μέσα σ’ ἕνα κλίμα ποὺ σεβόταν τὴν ποικιλία τῶν γύρω πολιτισμικῶν ἀξιῶν, ἡ Ἑλλάδα ἦταν πάντα παρούσα. Τόσο στὶς γεμάτες παλμὸ μαθητικὲς θρησκευτικὲς καὶ ἐθνικὲς γιορτές, στὰ θαυμάσια μαθητικὰ περιοδικά, ὅσο καὶ σὲ ὅλες τὶς συμμετοχὲς τῶν μαθητῶν στὰ θρησκευτικὰ καὶ πολιτιστικὰ δρώμενα τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας.

                Εἶναι πάρα πολλὰ τὰ ὅσα θὰ μποροῦσαν ἀκόμα νὰ λεχθοῦν γιὰ τὰ Ἀβερώφεια καὶ τὰ ἄλλα σχολεῖα τῆς ἑλληνικῆς παροικίας στὴν Αἴγυπτο. Συμπερασματικὰ καὶ συνοπτικά, θὰ τὰ χαρακτηρίζαμε ὡς σχολεῖα ἀρχῶν, σχολεῖα ὅπου κυριαρχοῦσαν, στὴν  ἐφαρμοσμένη τους ἔννοια, οἱ λέξεις φιλότιμο, χρέος, ἀρετή, λειτούργημα, εὐθύνη, ἀξιοκρατία, πειθαρχία, ἱεραρχία, τιμή. Ἐκεῖ, οἱ μαθητὲς συνειδητοποιοῦσαν τὴ σημασία τῆς σύνδεσης τῆς ἔννοιας τῆς παιδείας μὲ τὴν ἔννοια τοῦ μόχθου.
          Ἴσως, δὲν χρειάζεται νὰ προστεθεῖ τίποτε ἄλλο. Ὅλα, ὅσα θὰ μποροῦσαν ἀκόμη νὰ λεχθοῦν χωρᾶνε στὴ λέξη εὐγμωμοσύνη. Αὐτὴν ποὺ θὰ νιώθουν πάντα ὅσοι ἀξιώθηκαν νὰ ζήσουν καὶ νὰ μορφωθοῦν μέσα σ’ αὐτὰ τὰ σχολεῖα.


  *ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ζ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠ. 2011

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ

 

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν* μιλώντας στο φεστιβάλ φιλοσοφίας έκανε λόγο όχι πια για το «τέλος των ιδεολογιών» αλλά για μια νέα ιδεολογία αυτή που ωθεί τους ανθρώπους στην εξατομίκευση, που αναφέρεται στο άτομο και όχι στην κοινωνία συνολικά, σε μια ιδεολογία που σε σπρώχνει στην απόκτηση αγαθών, στον πλουτισμό, στη μονομερή σκέψη. Ο εαυτός μας για τον εαυτό μας.

Ίσως μιλάμε πια για μια ευρύτερη νέα τάξη πραγμάτων. Από την πολιτική και την οικονομία ως τις προσωπικές ανθρώπινες σκέψεις. Ποια η θέση του ανθρώπου σ’ αυτήν την καινούρια πραγματικότητα; Ο άνθρωπος είναι μόνος γιατί έχει χάσει από τον νου του την έννοια της συλλογικότητας.

Μοιάζει με μια καλομελετημένη προπαγάνδα, ενώ στην ουσία είναι συνάρτηση της πολιτικής πραγματικότητας και των μειωμένων αντιστάσεων της κοινωνίας, της τόσο πληγωμένης και της τόσο ρηχής. Χάνονται τα ιδανικά μας, χάνονται οι αξίες μας, είμαστε πια απλοί καταναλωτές. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η νέα ιδεολογία και τη δεχθήκαμε σιωπηρά και αβασάνιστα. Ίσως είναι η μοναδική ιδεολογία στην παγκόσμια ιστορία που την ασπάστηκαν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον «ανεπτυγμένο» κόσμο ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνικότητας και πολιτικών καταβολών και το αστείο είναι πως έγινε τόσο αθόρυβα και ύπουλα που δεν το αντιληφθήκαμε καν.

Ναι, δεν το αντιληφθήκαμε. Κανείς μας. Δεν το αντιλήφθηκαν ούτε τα νέα παιδιά που γίνονται μέσα από το σχολείο τεχνοκράτες χωρίς δυνατότητα αντίστασης. Δεν το αντιλήφθηκαν, γιατί δεν το έγραψε πουθενά στα περιοδικά που ξεφυλλίζουν, ούτε στα τηλεοπτικά προγράμματα που σε μαθαίνουν να είσαι πλούσιος, κομψός, γεμάτος «προσωπικά προβλήματα» συναισθηματικού περιεχομένου. Χρειάζεται να σπαταλήσουν πολύ χρόνο για να μιμηθούν την αγαπημένη τους σειρά στην πραγματική ζωή. Αυτοί οι έφηβοι δεν καλύπτουν ηλικίες από τα 13 ως τα 17. Προχωρούν ακόμα παραπέρα στα 20, τα 30, τα 40 και έχουν πάντα τα ίδια ιδανικά: ομορφιά, πλούτος, πλασματική ευτυχία. Άρα καταναλωτισμός, αποκοπή από τους γύρω, ένταξη σε μια νέα πραγματικότητα: ανάγκη είναι ό,τι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μου και με κάνει να αισθάνομαι καλά.

Μα δεν το κατάλαβαν ούτε οι πνευματικοί άνθρωποι. Εκείνοι δεν το αντιλήφθηκαν επειδή η αποκοπή τους από την κοινωνία και την κοινωνική ιδεολογία έγινε όχι από έλλειψη παιδείας και μόρφωσης και ιδανικών, αλλά από αγανάκτηση. Και από σνομπισμό από ένα σημείο και μετά…Η δική τους πνευματική ανωτερότητα δεν θα τους επέτρεπε να συναναστραφούν το μέσο καταναλωτικό ον…

Ο Σαρτρ έλεγε ότι ο ρόλος του φιλοσόφου – και του πνευματικού ανθρώπου εν γένει είναι να βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες, στα χαρακώματα, στην πρώτη γραμμή. Αφού οι κοινωνικοί αγώνες δεν υιοθετούνται πλέον από μεγάλα σύνολα συνανθρώπων μας, περιχαρακώθηκαν κι αυτοί στον γυάλινο πύργο τους. Παραδόθηκαν στη θλίψη και στη βαθιά τους στενοχώρια και έμειναν να παράγουν έργο το οποίο γίνεται γνωστό στους στενούς κύκλους των διανοούμενων. Ανάγκη είναι ό,τι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μου και με κάνει να αισθάνομαι καλά.

Ασπασθήκαμε λοιπόν οι περισσότεροι αυτή τη νέα ιδεολογία της ιδιώτευσης, ερμηνευμένη από τον καθένα μας κατά το δοκούν. Μακάρι, μόνο, να βιώνουμε μια πολιτιστική παρακμή. Έτσι, θα έχουμε την ελπίδα της αναγέννησης.

Σ.Ε.

*Καθηγητής του τμήματος Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας (Πολωνίας) και του Λιντς (Αγγλίας)

πηγή 

Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ, ΑΦΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΙΑΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΚΤΡΩΣΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ 2010. ΔΗΛΑΔΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΟΜΨΑ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΕΜΡΥΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ.
ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΩΣ ΣΦΑΓΗ ΕΜΒΡΥΩΝ ΣΤΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ» ΧΩΡΕΣ.
ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΑ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ.

 

πηγή 

Ανάβρα Μαγνησίας, το Γαλατικό χωριό της Ελλάδας. Ένα χωριό παράδειγμα προς μίμηση!

Η ανάπτυξή αυτής της απομακρυσμένης κοινότητας, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για την ελληνική επαρχία, τους πολιτικούς της παράγοντες, αλλά και για κάθε πολιτικό.

Ο δήμαρχος του ορεινού χωριού της Ανάβρας Μαγνησίας, αποδεικνύει ότι υπάρχουν περιπτώσεις Ελλήνων που πηγαίνουν κόντρα στην διαφθορά και την μιζέρια, και ενδιαφέρονται πραγματικά για τον τόπο τους.

Λίγα λόγια για την Ανάβρα, ένα «γαλατικό » χωριό ,όπως το χουν ονομάσει κάποια δημοσιεύματα, που αντιστέκεται στη μιζέρια και τα ήθη των καιρών

Πρόκειται για ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό που κατάφερε μετά από συστηματική προσπάθεια, όχι μόνο να σταθεί όρθιο, αλλά να γίνει πρότυπο ανάπτυξης. Για τη μεγάλη ανατροπή που έρχεται από την Ανάβρα του νομού Μαγνησίας.Στις δυτικές πλαγιές της Οθρυος, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων και σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την κοντινότερη κωμόπολη (τον Αλμυρό), οι 700 κάτοικοι, όλοι τους κτηνοτρόφοι, απολαμβάνουν εισοδήματα από 30 έως 100 χιλιάδες ευρώ και μια ποιότητα ζωής που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πλούσια Ελβετία.

Εδώ ο κόσμος δεν φεύγει προς τα αστικά κέντρα, αλλά επιστρέφει στο χωριό του. Με ποσοστό ανεργίας στο μηδέν και με μέσο όρο ηλικίας τα 40 έτη, ο πληθυσμός διπλασιάστηκε μέσα στα τελευταία 15 χρόνια.

Οι υποδομές του υποδειγματικές: Το αιολικό πάρκο, που δίνει έσοδα 100.000 ευρώ ετησίως στην κοινότητα, τα τρία υπερσύγχρονα κτηνοτροφικά πάρκα που στεγάζουν το χειμώνα (όταν η Ανάβρα αποκλείεται από τα χιόνια) 25.000 ζώα, το πρότυπο σφαγείο, που θυμίζει χειρουργείο, το διώροφο πάρκινγκ των 60 θέσεων, το γυμναστήριο με τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, τα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, το λαογραφικό μουσείο και φυσικά το περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο, έκτασης 240 στρεμμάτων.

Η κοινωνική μέριμνα κατέχει πρώτιστη θέση: νηπιαγωγείο και δημοτικό του «κουτιού», αγροτικό ιατρείο (πάντοτε στελεχωμένο), δωρεάν στέγαση για τους δασκάλους και τους γιατρούς, «Βοήθεια στο σπίτι», σχεδιασμός για γηροκομείο, ακόμα και για πισίνα!

Πoιο είναι άραγε το μυστικό της επιτυχίας; Πώς μια μειονεκτική περιοχή κατάφερε το «θαύμα»;

Η μάχη με τη μιζέρια άρχισε τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν τα ηνία της κοινότητας πήρε ο Δημήτρης Τσουκαλάς, ένας άνθρωπος που άφησε την Αθήνα για να γυρίσει στο χωριό του και να προσφέρει στη γενέτειρά του. Με ένα διάλειμμα 4 χρόνων, είναι από τότε κοινοτάρχης της Ανάβρας. Η κατάσταση που συνάντησε ήταν απελπιστική. Τα γελάδια, οι χοίροι και τα πρόβατα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο χωριό. Στους χωματόδρομους. Δεν υπήρχε πουθενά άσφαλτος. Το χειμώνα περπατούσες μέσα στη λάσπη, το καλοκαίρι η σκόνη σε έπνιγε.

«Προτεραιότητά μας ήταν η κατασκευή κτηνοτροφικών πάρκων, για να μπει τέλος στην αναρχία που επικρατούσε. Με φως, νερό και σωστή δόμηση, σταβλίζουν τα ζώα τους το χειμώνα. Τους υπόλοιπους μήνες βόσκουν ελεύθερα στα βουνά. Αυτός είναι και ο λόγος που το κρέας τους φημίζεται για την ξεχωριστή γεύση του. Η κτηνοτροφία είναι η πηγή των εισοδημάτων στην Ανάβρα», λέει στο ΕΤ.Κ ο πρόεδρος της κοινότητας.

«Ισως εγώ είμαι ο πιο φτωχός του χωριού, αφού η σύνταξη που παίρνω από τη ΔΕΗ, όπου έφυγα με το βαθμό του επιθεωρητή, κυμαίνεται στα 2.500 ευρώ».

Βάσεις ανάπτυξης
Η πρόοδος συνεχίστηκε με την κατασκευή του σφαγείου βιολογικής γραμμής, το μοναδικό δημόσιο στην Ελλάδα, με πιστοποίηση από τη ΔΗΩ. Ετσι μπήκε τάξη και δημιουργήθηκε η βάση για την ανάπτυξη της βιοκτηνοτροφίας, με συνέπεια οι παραγωγοί να κερδίζουν σημαντικά ποσά από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με χρήματα της οποίας έγιναν οι παραπάνω υποδομές.

Ξύπνιος, σχολαστικός και με όραμα ο πρόεδρος παρακολουθεί ανελλιπώς κάθε κοινοτικό πρόγραμμα και το εκμεταλλεύεται δεόντως. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, όπως λέει ο ίδιος, είναι ότι κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία των συγχωριανών του. Στην αρχή έφεραν αντιρρήσεις στα σχέδιά του, αλλά με επιμονή και υπομονή τούς έπεισε.

Τώρα τους καλεί να δημιουργήσουν τυποποιητήρια για τα προϊόντα τους, ώστε να ολοκληρωθεί το φάσμα της βιολογικής παραγωγής. Η Ανάβρα δεν βάσισε την ανάπτυξή της στο κράτος. Ηθελε έσοδα δικά της. Ετσι, πριν από τρία χρόνια ολοκλήρωσε το έργο του αιολικού πάρκου, με τις 20 ανεμογεννήτριες και ανάδοχο την ισπανική εταιρία Gamesa.

Εσοδα
Το ρεύμα το αγοράζει η ΔΕΗ, ενώ η κοινότητα για τη χρήση του χώρου, που της ανήκει, εισπράττει έως και 100.000 ευρώ το χρόνο.
Υπό δημοπράτηση βρίσκεται και η ανάπτυξη υδροηλεκτρικού εργοστασίου, από το νερό των πηγών της Ανάβρας. Από εκεί θα εισπράττονται άλλες 100.000 ευρώ. Η επιστροφή στις ρίζες είναι μια σταθερή πολιτική για τον κ. Τσουκαλά. Για να ενισχυθεί κι άλλο ο πληθυσμός, έκανε επέκταση του οικισμού και δίνει οικόπεδα σε άστεγους δημότες στο ? της αντικειμενικής τους αξίας και με αποπληρωμή σε 5 δόσεις.

Μετανάστες σε… ορεινό παράδεισο
«Δεν μας λείπει τίποτα. Εγώ, παρόλο που γεννήθηκα στην Αθήνα, ήρθα στο χωριό των γονιών μου, μόλις γνώρισα εδώ, κατά τη διάρκεια των διακοπών, το σύζυγό μου τον Παναγιώτη. Κάναμε τρία παιδιά. Δουλεύουμε με τον άνδρα μου φροντίζοντας τα 100 γελάδια που έχουμε. Πηγαίνουμε γυμναστήριο, πίνουμε τα τσιπουράκια μας στις 5 ταβέρνες του χωριού και αν θέλουμε νυχτερινή ζωή πεταγόμαστε μέχρι τον Δομοκό ή τον Αλμυρό», λέει στον ΕΤ.Κ η Νίκη Μηλιώνη.

anavra1
Οι ηλικιωμένοι αισθάνονται ασφάλεια με τη μόνιμη παρουσία της αγροτικής γιατρού. Η Ελένη Τριανταφύλλου δέχεται 8 με 9 άτομα καθημερινά στο ιατρείο. Πήγε στην Ανάβρα στις 5 Αυγούστου και για τους επόμενους 9 μήνες που θα μείνει εκεί νιώθει τυχερή που βρέθηκε σε ένα τόσο φιλικό περιβάλλον. Μάλιστα, δεν επιβαρύνεται από την τσέπη της, γιατί μένει σε διαμέρισμα που της παραχώρησε η κοινότητα (όπως και οι τρεις δάσκαλοι).

Ο Αποστόλης Καπέλος και ο Πολύζος Κανατούλης είναι δυο νέοι κτηνοτρόφοι. Παίκτες στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού (Α.Ο. ΟΘΡΥΣ), κάθονται στο καφενείο και συζητούν πώς θα αντιμετωπίσουν τον ΔΟΜΟΚΟ, την ισχυρότερη ομάδα της περιοχής. Περηφανεύονται για την προαγωγή στην Α” Ερασιτεχνική, αλλά και για τα επιτεύγματα του χωριού τους.

«Να πάτε να δείτε το περιβαλλοντικό πάρκο», μας λένε. Συναντάμε έναν παράδεισο. Αιωνόβια πλατάνια, σε μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων, με γεφύρια, παιδικές χαρές, πετρόκτιστη διακόσμηση και με τους λαγούς και τα ελάφια να ξεπετάγονται μέσα από τα ξέφωτα, με φόντο τον υδάτινο κόσμο του Ενιππέα (παραπόταμου του Πηνειού).

Εδώ κρατάει ακόμα το έθιμο της δρυστέλας , όπου οι νοικοκυραίοι πλένουν ρούχα και χαλιά με τα ορμητικά νερά των πηγών. Μια περιφραγμένη έκταση, συνολικού εμβαδού 240 στρεμμάτων, που αποτελεί ταυτόχρονα και μουσείο παράδοσης. Αλλη μια ευκαιρία για να εισπράττει η κοινότητα έσοδα, καθώς πολλά σχολεία εκδηλώνουν ενδιαφέρον για επίσκεψη και αναμένεται να μπει συμβολικό εισιτήριο για τα έξοδα συντήρησής του.

Το πλέον μεγαλόπνοο σχέδιο, αυτή την περίοδο, είναι η επικείμενη εγκατάσταση συστήματος τηλεθέρμανσης. Με προϋπολογισμό 1.700.000 ευρώ (από ευρωπαϊκά κονδύλια) και με μελέτη από το ΤΕΙ Κοζάνης η Περιφέρεια έχει πει ήδη το «ναι». Ενας κεντρικός λέβητας θα τοποθετηθεί στο πάνω μέρος του χωριού και από εκεί θα διοχετεύονται υπόγειοι αγωγοί από τους δρόμους της Ανάβρας με καυτό νερό. Το κάθε σπίτι θα συνδέεται με το σύστημα και θα έχει ολόκληρο το χειμώνα ζεστό νερό και θέρμανση, με μια ελάχιστη επιβάρυνση. Θα λειτουργεί με την καύση βιομάζας (κοπριές των ζώων, ξερά φύλλα, άχυρο κ.ά).

πηγή