Ο παπάς της Σπιναλόγκα

    Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.

    Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

    Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

    - Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

   

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

    Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά 'ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους.  Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά.

    To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

ΑΦΗΓΗΣΗ

    Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο! Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.

    Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.

    Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το «νησί των ζωντανών νεκρών», όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.

    Τις δύσκολες ώρες όλοι μας, όταν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο συνάνθρωπό μας, γονατιστοί στρέφομε τα μάτια μας προς τα άνω. Και εμείς, βρισκόμενοι στη Σπιναλόγκα, στο Γολγοθά του ανθρώπινου πόνου, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και προσευχόμαστε σιωπηλά. Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με το λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές το μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη Θεία Λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Τότε όμως ερχόταν από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας!

    Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

    Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια.  Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

    Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ο,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι.

    Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας όχι μόνο την αγάπη της γλυκύτητας, αλλά και την αγάπη της ευποιίας. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς.  Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ΣΤ´, 3). Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για...

    Δεν ολοκλήρωσε όμως τη φράση του. Ξέπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα.

    Η Αστυνομική Ταυτότητα του ιερομονάχου Χρυσάνθου, όπου αναγράφεται ως κατοικία του η Σπιναλόγκα.

    Ο πατήρ Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης, γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Επαρχίας Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Παρακολούθησε μαθήματα της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου χωρίς να πάρει απολυτήριο. Ο επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος τον έκρινε μοναχό το 1911 και τον τοποθέτησε στη Μονή Τοπλού. Στις 20 Ιανουαρίου τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στις 26 Σεπτεμβρίου 1920 ιερομόναχο. Το 1941, έπειτα από αίτησή του, ο επίσκοπός του Φιλόθεος Μαζοκοπάκης τον μετέθεσε στην Μονή Φανερωμένης Ιεράπετρας. Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού.

 

πηγή 

John Coltrane - Blue train

«Αμαζόνα» Πεσμεργκά τραγουδάει την ώρα που ξεψυχάει!. Να την διαψεύσει η Ρεπούση.

 

ΖΑΛΟΓΓΟ ΚΑΙ ΕΠΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΦΡΟΝΕΣ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΕΣ 

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την συγκλονιστική στιγμή που η «Αμαζόνα» Πεσμεργκά ξεψυχάει.

Βρίσκεται πάνω σε ένα πρόχειρο φορείο σκεπασμένη με κουβέρτες.

Έχει τραυματιστεί βαριά στις δραματικές μάχες γύρω από το Κομπανί, που δίνουν οι Κούρδοι ενάντια στους τζιχαντιστές του ισλαμικού Κράτους.Και η ίδια το ξέρει ότι θα πεθάνει, όμως δεν το βάζει κάτω.

Τραγουδάει με σταθερή φωνή και κλειστά μάτια. Το μόνο που σπάει τον ήχο από το τραγούδι της είναι οι σκόρπιοι λυγμοί από τους άλλους μαχητές.

Η «Αμαζόνα» μετά από λίγο πεθαίνει , όμως κάνοντας πράξη την γενναιότητα και τον ηρωισμό, όχι μόνο στο πεδίο των μαχών αλλά και στην μητέρα των μαχών.

Την μάχη για την ζωή. Το σώμα της μπορεί να πέθανε. Η ψυχή της όμως νίκησε τον θάνατο με το τραγούδι αυτό.

ΕΔΩ 

πηγή 

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

 

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ

Ο φιλόσοφος Αντισθένης έζησε στην Αθήνα από το 445 μέχρι το 360 π.Χ. Όλοι τότε μιλούσανε για την υποδειγματική του εγκράτεια και την παροιμιώδη περιφρόνηση, που έδειχνε σε κάθε άνεση και κοινωνική συμβατικότητα.

Από τα υπέροχα γνωμικά του, ας σταθούμε για λίγο μπροστά σε εκείνο, που αναφερόταν στο κρυφό μεγαλειώδες περιεχόμενο  της κάθε λέξης.

Έλεγε ο μεγάλος φιλόσοφος: ''Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις''. 

Τουτέστιν, η αρχή της σοφίας βρίσκεται μέσα στα άδυτα της σημασίας των λέξεων.

Να γιατί κάποτε στα σχολειά μας μαθαίναμε την  ετυμολογία των λέξεων με ζήλο ιδιαίτερο και προσοχή μεγάλη. Μέσω αυτής της επίπονης, αλλά δημιουργικής εργασίας γινότανε μια μύηση, θα λέγαμε, στην απεραντοσύνη της θεοδώρητης σοφίας των αρχαίων προγόνων μας. Με την ετυμολογική ανάλυση παραβιάζαμε κατά κάποιο τρόπο, με σεβασμό πάντοτε, την ιερότητα κάθε λέξης και ρουφούσαμε με λαιμαργία το νέκταρ το θεϊκό, που περιείχε στον πυρήνα της η κάθε μια.

Στο σημείο αυτό θα προσπαθήσουμε,  με τις πενιχρές μας δυνάμεις και την βοήθεια των ειδικών, να πραγματοποιήσουμε τα ''θυρανοίξια'' του μικρού ''ιερού'', που φέρει το όνομα Πολιτισμός. Τι θα πει πολιτισμός, ποια ήταν η παλαιά και ποια είναι η σημερινή σημασία της λέξης, τι σημαίνει πολιτιστικός και τι πολιτισμικός.

Στην αρχαία τους εκδοχή οι λέξεις πολίτης και πολιτισμός είναι μάνα και κόρη. Γι' αυτό και δεν παραξενευόμαστε, που η αρχική σημασία της λέξης πολιτισμός ήταν Δημόσια διοίκηση.

Στους Εκκλησιαστικούς συγγραφείς η λέξη πολιτισμός περιγράφει την ευγένεια και την κομψότητα των τρόπων ενός ανθρώπου της πόλης, ενός πολίτη.

Ο πολιτισμός με την νεότερη σημασία, δηλαδή ως το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων μιας ευρείας κοινωνικής ομάδας, πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Κοραή και αποδίδει τον γαλλικό όρο civilization. 

Σήμερα τις λέξεις πολιτιστικός και πολιτισμικός τις χρησιμοποιούμε συνήθως με κάποια σύγχυση. Το περιεχόμενό τους πολλές φορές το καλύπτει πέπλο ασάφειας.

Ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στο επίτομο έργο του ''Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας'' διευκρινίζει ότι η λέξη πολιτιστικός χρησιμοποιείται περισσότερο για τον πολιτισμό ως σύνολο δραστηριοτήτων, καθώς και για την δήλωση του τεχνικού πολιτισμού. Ενώ η λέξη πολιτισμικός τείνει να δηλώσει περισσότερο την αφηρημένη πλευρά του πολιτισμού, καθώς και τον πολιτισμό ως πνευματική καλλιέργεια.

Οι σοφοί πρόγονοί μας, όταν έλεγαν πολιτισμός, εννοούσαν Δημόσια διοίκηση. Στα χρόνια όμως τα δικά μας, όταν αναφερόμαστε στην Δημόσια διοίκηση, το μυαλό μας πηγαίνει κατευθείαν σ' αυτό που βιώνουμε, στον αντίποδα του πολιτισμού: στην διαπλοκή, τον χρηματισμό, την αναξιοκρατία, την οκνηρία, την μικρόνοια και γενικώς την παρακμή.

Πόσο δύσκολο είναι άραγε, να ξαναδώσουμε στην Δημόσια διοίκηση αυτό, που πραγματικά είναι και της αξίζει; Δηλαδή περιεχόμενο και σκοπό πολιτιστικό υψηλού πολιτισμικού επιπέδου και ισχύος παγκόσμιας εμβέλειας.

Τα πράγματα είναι απλά. Αν αποφασίσουμε να βάλουμε επιτέλους στην άκρη την δική μας απροθυμία, κανένας δανειστής και κανένα μνημόνιο δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο σε μια τέτοια ελληνοπρεπή και σωτήρια για όλους μας προσπάθεια.  

πηγή

Η μικρή Μαρία

Συμβαίνουν αυτά τα πράγματα; Δεν το πιστεύω!

Αλεξάνδρα Μητσοτάκη πρόεδρος της ActionAid Hellas και αδελφή της Ντόρας, κόρη του Κωνσταντίνου της αγίας και ομοουσίου οικογενείας , πήρε 600.000 ευρώ μέσω ΜΚΟ, προκειμένου να φτιάξει στην Αιθιοπία ένα σχολείο 100 τ.μ. με χωμάτινο δάπεδο.

Όταν ζητήθηκε από τον πρέσβη μας στην Αιθιοπία να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του έργου και το πραγματικό του κόστος, εκείνος αρνήθηκε να το πράξει... 

πηγή

Τσιμουδιά ο Σαμαράς για την "Μακεδονία"....Πόσο μακρινό φαίνεται το 1992 όταν μας έλεγε ότι είχε ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την Μακεδονία...

Ο Α. Σαμαράς στην χθεσινή συνέντευξη τύπου , μπροστά στην Μέρκελ , κατάπιε την γλώσσα του όταν δημοσιογράφος απεκάλεσε το κράτος των Σκοπίων :Μακεδονία.


Το μόνο που ...είπε ο πρωθυπουργός μας είναι ότι ...δεν είχε κάτι να πει...

Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες...

Άγνοια η και διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούσθηκε ότι δηλαδή μεγάλοι ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί.

του Κωσταντίνου Χολέβα

     Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλο, όμως, Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και εξηγούμεθα:
     Ο Μάρκος Μπότσαρης, στην μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα : "Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρεττανική σημαία".

     Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης - όχι αλβανικής - και ρωμαίικης απλής (νεοελληνικής). Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου και μάλιστα ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε έθνος Αλβανών. Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν Ρωμιοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι ένοιωθαν Τούρκοι, εξ ου και ο όρος Τουρκαλβανοί. Εάν μιλούμε για αλβανική συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, την Μπουμπουλίνα και τους Κουντουριώτηδες, αλλά στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την άλλη πλευρά ως σφαγείς των Ελλήνων.
     Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας δεν ανέφεραν Αλβανούς στην Βαλκανική. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ονομάζει Αλβανούς μία φυλή του Καυκάσου. Ο Γεώργιος Καστριώτης - Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν Ορθόδοξον Ηπειρώτη (15ο αιών). Σε έγγραφα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη "Αλβανός" ερμηνεύεται " Έλληνες από την Ήπειρο και την Πελοπόννησο" χωρίς να αμφισβητείται η ελληνική συνείδησή τους. Η αλβανική συνείδηση είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων , τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας διαπρεπής Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου.
     Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία !
     Προτιμούσαν την τουρκική παρά την άγνωστη σ' αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση. Άλλωστε και στους Βαλκανικούς πολέμους οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Μετά το 1908 πολλά από τα μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου, το οποίο σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων ήταν Τουρκαλβανοί.
     Η λέξη Αλβανία, σημαίνει Λευκή Χώρα από το λατινικό ΑΛΜΠΑ : λευκή. Είναι όρος με γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία.
     Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες και πολλούς κατοίκους των Μεσογείων, προέρχονται από τελείως διαφορετική ρίζα. Συγκεκριμένα από τη λέξη "Άρβανον", τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον, δηλαδή από την Ελληνικοτάτη Βόρειο Ήπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία. Οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες ουδέποτε είχαν διαφορετική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες. Παρεμφερές παράδειγμα μας δίδουν οι σλαβόφωνοι Μακεδονομάχοι Κώττας, Κύρου, Νταλίπης και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Ελλάδος κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Καθώς και οι τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας που κράτησαν μέσω της Εκκλησίας την ελληνικότητά τους αν και έχασαν την ελληνική γλώσσα. Οι δίγλωσσοι Έλληνες αρβανιτόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, κ.λ.π. μας προσφέρουν χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι στα Βαλκάνια κατά τους τελευταίους πέντε τουλάχιστον αιώνες η Ορθόδοξη πίστη - και γενικότερα η θρησκεία - διαμορφώνει την εθνική συνείδηση πολύ περισσότερο και από το γλωσσικό ιδίωμα.
     Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότης είναι μόνο επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία : χώρα των Αετών. Τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένα Έλλην αρβανιτόφωνος ; Ίσως ο ένας να μπορεί να καταλαβαίνει κάποιες λέξεις από τον άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν η έχουν την ίδια εθνική συνείδηση... Μην ξεχνούμε ότι Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα, παρά ταύτα συγκρούσθηκαν μεταξύ τους με οδυνηρές συνέπειες.
     Σέβομαι και κατανοώ τις προσπάθειες πολιτικών και δημοσιογράφων να περιορίσουν τα ενδεχόμενα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας - αν και οι ρίζες των προβλημάτων δεν έχουν μελετηθεί σωστά - στην κοινωνία μας. Όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται με άγνοια η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Ας μάθουμε καλά την Ιστορία μας ώστε και τους Έλληνες Αρβανίτες να τιμούμε για την εθνική τους προσφορά και με τον γείτονα αλβανικό λαό να διατηρούμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε την ελληνική κοινότητα της Βορείου Ηπείρου.

πηγή

Τα «παλαβά» πράγματα που όλοι οι γονείς πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας!

1. Δεν κατεβάζουμε το παντελόνι μας (ή τη φούστα μας) μπροστά στον κόσμο

2. Οι τσίχλες που είναι κολλημένες κάτω από τα τραπέζια ή τα θρανία δεν είναι «δωρεάν τσίχλες», οπότε δεν τις ξεκολλάμε για να τις ξαναμασήσουμε

3. Όσο κι αν σε ενοχλεί η αδελφή σου δε μπορείς να την τσιμπάς μέχρι να μελανιάσει, ούτε να προσπαθείς να μας πείσεις να την διώξουμε από το σπίτι 

4. Δεν τρώμε: πέτρες, άμμο, έντομα, χώμα, πατημένες σοκολάτες και ο,τιδήποτε πατημένο βρούμε στο δρόμο

5. Δεν τρώμε αυτά που βρίσκουμε στη μύτη μας, όταν την σκαλίζουμε

6. Δεν βάζουμε το φαγητό στα μαλλιά μας, στις τσέπες μας,  κάτω από το μαξιλάρι μας, στο καναπέ, ή στο κουκλόσπιτο. Και κυρίως όχι μέσα στη μπανιέρα.

7. Δεν πρέπει να εξασκείσαι στο γράψιμο, γράφοντας στους τοίχους. Ούτε στη ζωγραφική ζωγραφίζοντας τα έπιπλα!

8. Ναι, μπορείς να έχεις αγαπημένο πουκάμισο (ή φόρεμα) και να το φοράς για μέρες, αλλά δεν μπορείς να έχεις αγαπημένο εσώρουχο(και να το φοράς για μέρες)

9. Η λεκάνη της τουαλέτας δεν είναι βυθός για το μεγάλο πλαστικό σου υποβρύχιο. Και το νερό δεν είναι πόσιμο!

10. Όχι δε γίνεται να με παντρευτείς! Ούτε εσύ, ούτε η αδελφή σου. Ούτε το μπαμπά μπορείτε να παντρευτείτε!

Από τη blogger και συγγραφέα  Jenny Isenman
imommy

Φθινοπωρινές εικόνες

Ως πότε Κύριε....;

«Έως πότε, Κύριε, επιλήση μου εις τέλος; έως πότε αποστρέφεις τό πρόσωπόν σου απ' εμού;»
Ψαλμ ιβ'

«ινα τι απώσω με και ίνα τι σκυθρωπάζων πορεύομαι εν τω εκθλίβειν τον εχθρόν μου ;» 
     Ψαλμ.μβ'
«διεπέτασα προς σε τας χείρας μου...η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι.»
Ψαλμ.ρμβ'


Βόρεια Συρία, 19 Σεπτεμβρίου 2014
Οι κουρδικές κοινότητες γύρω και μέσα στην πόλη Κόμπανε
εξοντώνονται από τους τζιχαντιστές
που έχουν βαρύ αμερικανικό οπλισμό...

πηγή