“Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου”, Ένα τραγικά επίκαιρο βιβλίο

 

Σκοπός μου ήταν να ξεκινήσω από τον Άθω και να φτάσω μέχρι τα κοπτικά μοναστήρια της Άνω Αιγύπτου, για να κάνω αυτό που άλλοι ταξιδιώτες, εκείνοι που θα ακολουθήσουν μετά από μένα, δεν θα μπορέσουν να κάνουν.

Αυτά έγραφε ο Ουίλιαμ Νταλρίμπλ πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, με προφητική διαίσθηση, που πήγαζε από τη διαύγεια των επιτόπιων διαπιστώσεών του. Εφοδιασμένος με εξαιρετικές σπουδές και ακατάβλητη αποφασιστικότητα, ο Σκωτσέζος περιηγητής, σε πολύ νεαρή ηλικία, επιχείρησε ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο, αψηφώντας τους υπαρκτούς κινδύνους και πετυχαίνοντας το στόχο του. Να διασώσει, δηλαδή, στην παγκόσμια ιστορική μνήμη, τα απομεινάρια του χριστιανικού κόσμου εκεί που υπήρξε, ακριβώς, η κοιτίδα του. Ένα ταξίδι στην Αντιόχεια, στην Έδεσσα, στο Τουρ Αμπντίν, στο Χαλέπι, στη Δαμασκό, στη Βηρυτό, στην Ιερουσαλήμ, στην Αλεξάνδρεια, στην έρημο της Άνω Αιγύπτου. Στους τόπους που γεννήθηκε και άνθισε ο μοναχισμός κι ο ασκητισμός, εκεί που συναντήθηκε η ανατολή με το ελληνικό πνεύμα. Ένα βιβλίο που θα έπρεπε να διαβάσουν, σήμερα, όσοι στη Δύση προχωρούν σε μια ακόμη αφροσύνη, απειλώντας να δώσουν, ταυτόχρονα, τη χαριστική βολή στη χριστιανική παρουσία δύο χιλιάδων ετών. Και, πρωτίστως, να (ξανα)διαβάσουν οι Έλληνες. Όχι, όμως, ως νοσταλγικό αφήγημα ενός προικισμένου περιηγητή. Αλλά ως αφυπνιστική πρόκληση προς έναν λαό που, πνευματικά ναρκωμένος, δεν αντιλαμβάνεται τις ευθύνες του απέναντι στην πολιτισμική του κληρονομιά.

Ο Νταλρίμπλ ξεκίνησε από το Άγιο Όρος με οδηγό το «Λειμωνάριο», που συνέγραψε ο μοναχός Ιωάννης Μόσχος, με τη συνοδεία του Σοφρωνίου του σοφιστή, μετέπειτα πατριάρχη Ιεροσολύμων, και στο οποίο περιγράφει όσα είδε και έζησε κατά την περιήγησή του, που πραγματοποίησε μετά το 587. Σκοπός τους ήταν «να συλλέξουν τη σοφία των πατέρων της ερήμου –των σοφών και των μυστών της Ανατολής- πριν καταρρεύσει και χαθεί ο εύθραυστος κόσμος τους» (σελ. 26), όταν ακόμη «η Ανατολική Μεσόγειος εξακολουθούσε να είναι το πλουσιότερο, πολυπληθέστερο και πιο πολιτισμένο κομμάτι της Μεσογείου» (σελ. 33)

Το «Λειμωνάριο» ακολούθησε κι ο σύγχρονος περιηγητής και κατέγραψε ό,τι συνάντησε. Επιδίωξε δε, όσα αντίκρισε, να τα κατανοήσει με μια εσωτερική θέαση, εγγύτερα στο βυζαντινό άνθρωπο, κι όχι από τη σκοπιά του σύγχρονου δυτικού. Όπως γράφει με αφορμή το χώρο, κοντά στην Αντιόχεια, που ο Συμεών ο στυλίτης ασκήθηκε στην απόλυτη εγκράτεια: «Μπροστά στη βάση ενός στύλου συνειδητοποιείς ότι, εκείνο που είχε συγκινήσει τόσο βαθιά τις γενιές του παρελθόντος, σήμερα μπορείς ίσως να το κρυφοκοιτάξεις μόνο με τα μάτια της πίστης, ενώ την ίδια στιγμή, ιδωμένο μέσα από το αδυσώπητο και στρεβλωτικό μικροσκόπιο του σκεπτικιστικού δυτικού ορθολογισμού, παραμένει κάτι ανεξήγητο και γελοίο» (σελ. 90). Η αλήθεια είναι ότι τελικά συνυπάρχουν κι οι δύο προσεγγίσεις. Προς ικανοποίησιν, ίσως, και του δυτικού αναγνώστη, ο οποίος συνεχίζει να έλκεται από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις για την Ανατολή.

Σημαντική είναι, όμως, και η συμβολή του βιβλίου στην καταγραφή και αποτύπωση της κατάστασης του χριστιανικού πληθυσμού, που ακόμη επιβίωνε τη δεκαετία του 1990 στις περιοχές που επισκέφθηκε. Κατάσταση που περιγράφεται με μελανά χρώματα, για έναν ολόκληρο κόσμο που χάνεται, έχοντας συνείδηση της επικείμενης απώλειάς του, αλλά που εντούτοις επιμένει, σε πείσμα όλων των δυνάμεων που επιδιώκουν την εξόντωσή του. Διότι οι άλλοτε ακμαίες χριστιανικές κοινότητες είτε βρίσκονταν υπό διωγμόν, ανοιχτό όπως στην Τουρκία ή κεκαλυμμένο όπως στο Ισραήλ και στην Αίγυπτο, είτε σε παρακμή, με ραγδαίους ρυθμούς μετανάστευσης.

 

Εκκινώντας από τη νότια, σήμερα, Τουρκία, ο Νταλρίμπλ διεπίστωσε με τι ταχύτητα και τι δόλια μεθοδικότητα εξαφανίζονται οι μαρτυρίες της χριστιανικής παρουσίας στη χώρα. Ναοί –αρμενικοί, ελληνικοί, συρορθόδοξοι– μετατρέπονται σε μουσουλμανικά τεμένη ή αφήνονται να καταλήξουν σε σωρούς ερειπίων. Η βάναυση επίθεση στην ιστορική μνήμη έρχεται να ολοκληρώσει την εξόντωση και εκδίωξη των χριστιανών, μετά τις γενοκτονίες των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Χωρίς αναστολές, το τουρκικό κράτος εξαφανίζει ακόμη και τις πλάκες από τα νεκροταφεία με τα χριστιανικά, ιδιαίτερα αρμενικά, ονόματα. Ο συγγραφέας, βέβαια, δίνει μια εξιδανικευμένη εικόνα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, επαναλαμβάνοντας τα κλισέ για τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα. Πάντως, επιλέγει να το χρησιμοποιήσει ώστε να ενταθεί η αντίθεση με τη γενοκτονική πολιτική της κεμαλικής Τουρκίας.

 

Στην άλλοτε φημισμένη Αντιόχεια (Αντάκια), εκεί που πρωτοπήραν το όνομά τους οι χριστιανοί, σήμερα τίποτε δεν θυμίζει την τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Βυζαντίου και για ένα σύντομο διάστημα πρωτεύουσα του Ιουλιανού του Παραβάτη. Εκεί που αγόρευε ο Λιβάνιος, στην πόλη του Ιωάννη του Χρυσοστόμου και του Θεοδώρου Μοψουεστίας, εκεί που ο Θεόδωρος ο Ταρσεύς μελέτησε τις Γραφές «που αργότερα ερμήνευσε στους Αγγλοσάξονες, όταν εξελέγη έβδομος αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι»  (σελ. 82), ή που έζησε ο Άγιος Συμεών ο Στυλίτης, «μια χούφτα χριστιανοί που έχουν απομείνει στην Αντιόχεια έχουν σοβαρότερα προβλήματα απ’ τα ερείπια ενός ξεχασμένου ερημίτη» (σελ. 87). Διακόσιες οικογένειες χριστιανών έχουν απομείνει, καθώς χιλιάδες άλλοι μετανάστευσαν εξ ανάγκης στη Συρία ή στη Δύση. «όπως συνέβη και με τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, οι μόνοι που είχαν μείνει ήταν οι πιο φτωχοί κι οι πιο ηλικιωμένοι» (σ. 92).

 

Η ίδια εικόνα και στην Έδεσσα (Ούρφα), όπου βρισκόταν ένα από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια του Βυζαντίου και οι αίθουσες διδασκαλίας ήταν τόπος γόνιμης ανταλλαγής ιδεών (σ. 98).

Συνεχίζοντας το ταξίδι του, ο Νταλρίμπλ εισέρχεται στην περιοχή των Κούρδων, σε περίοδο έξαρσης του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα που διεξάγει το ΡΚΚ εναντίον του τουρκικού κράτους και των συνεργατών του. Και γι’ αυτό η πορεία του στα βουνά ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη, με την κρατική ασφάλεια και το στρατό να τον ακολουθούν κατά πόδας. Και παντού, όπου είχαν απομείνει χριστιανοί, το ίδιο κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Έως και πριν έναν αιώνα εκεί ήκμαζε το θρησκευτικό κέντρο των συρορθόδοξων. Στα τέλη του 19ου αιώνα, σε αυτά τα μέρη διαβιούσαν ακόμη διακόσιες χιλιάδες συρορθόδοξοι. Το πατριαρχείο τους βρισκόταν στο Ντερ ελ-Ζαφεράν, στην περιοχή Τουρ Αμπντίν, όπου σε «τριακόσια μοναστήρια συνέχιζε να τελείται η παλιά λειτουργία της Αντιόχειας σε αραμαϊκή γλώσσα» (σ. 131). Μετά τους βίαιους εκτοπισμούς του πληθυσμού, ο Κεμάλ εκδίωξε, το 1924, και το συρορθόδοξο Πατριάρχη, ο οποίος κατέφυγε στη Δαμασκό. Το 1978, το τουρκικό κράτος έκλεισε το αραμαϊκό σχολείο της μονής, δίνοντας το τελειωτικό κτύπημα. Όταν γραφόταν το βιβλίο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, δεν είχαν απομείνει ούτε εννιακόσιοι συρορθόδοξοι και δεκαπέντε μοναχοί και μοναχές στις πέντε σωζόμενες μονές! Την ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι ελληνορθόδοξοι Σύριοι, όπως πληροφορείται ο συγγραφέας κατά την επίσκεψή του στη περίφημη μονή του Μαρ Γκάμπριελ, κτισμένη το 512 από τον αυτοκράτορα Αναστάσιο. Χαμένα σχεδόν τα ίχνη του λαμπρού της παρελθόντος και στη Νίσιβι (Νισιμπίν). Μια πόλη που στάθηκε άλλοτε πνευματικό κέντρο των Περσών χριστιανών και της νεστοριανής εκκλησίας, και με ένα λαμπρό πανεπιστήμιο, απ’ όπου «τα έργα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα ταξίδεψαν στην Κόρδοβα των Μαυριτανών, για να φτάσουν κάποτε στα νεότευκτα πανεπιστήμια της Μεσαιωνικής Ευρώπης» (σελ. 193). Σήμερα, δεκάδες χιλιάδες νεστοριανοί έχουν εγκαταλείψει το Ιράκ, όπου σχεδόν δεν υπάρχει πλέον χριστιανικός πληθυσμός, προς δόξαν και πάλι της «ευφυούς» στρατηγικής της χριστιανικής Δύσης. Όσοι δεν κατέφυγαν στην Ευρώπη και στην Αμερική, παρέμειναν στη Συρία.

Η Συρία, που όπως καταγράφεται στο οδοιπορικό του Νταλρίμπλ (Χαλέπι, Κύρρος, Σερζίλα, Χομς –Έμεσα, πατρίδα του Ρωμανού του μελωδού-, μονή Σεϊντάια με εκκλησίασμα σχεδόν αποκλειστικά μουσουλμάνους, Δαμασκός) παρά την αυταρχικότητα του καθεστώτος (τότε) του Χαβέζ αλ Άσαντ, η ανοχή στις διάφορες θρησκευτικές κοινότητες ήταν η μεγαλύτερη σε όλη την Εγγύς Ανατολή –μαζί με αυτή του Λιβάνου. Όπως είπε ο, τότε, συρορθόδοξος μητροπολίτης Χαλεπίου Γκρεγκόριο, «αν δεν υπήρχε η Συρία, θα ’μασταν τελειωμένοι. Πραγματικά. Είναι ένα άσυλο, ένα καταφύγιο για όλους τους χριστιανούς. για τους νεστοριανούς και τους Χαλδαίους, που εκδιώχθηκαν απ’ το Ιράκ, τους συρορθόδοξους και τους Αρμένιους, που εκδιώχθηκαν απ’ την Τουρκία, ακόμη και για μερικούς Παλαιστίνιους χριστιανούς που έφτασαν απ’ τους Αγίους Τόπους, διωγμένοι από τους Ισραηλινούς» (σελ. 211). Πράγματι, οι χριστιανοί έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στον αγώνα κατά της αποικιοκρατίας όσο και  στη συγκρότηση ενός κοσμικού κράτους. Αναφέρουμε, για παράδειγμα, τον Μισέλ Άφλακ, ιδρυτικό στέλεχος του Μπάαθ, ή τον Φάρις αλ-Χούρι, που διετέλεσε πρωθυπουργός. Και η συνεργασία τους με τους αλεβίτες –τους οποίους οι ακραίοι σουνίτες αποκαλούν υποτιμητικά νουσαϊρίτες, δηλαδή μικρούς χριστιανούς– που ανήκει η οικογένεια Άσαντ, έχει βαθιές ρίζες. Όπως θα το διατυπώσει ο καθηγητής Σαλίμπι, στη Βηρυτό, «οι Άραβες χριστιανοί είναι που κάνουν τον αραβικό κόσμο ‘‘αραβικό’’ αντί για ‘‘μουσουλμανικό’’. […] Το γεγονός ότι, οι περισσότεροι από τους θεμελιωτές του κοσμικού αραβικού εθνικισμού ήταν χριστιανοί, δεν είναι μια απλή σύμπτωση». Τι επιδιώκουν, λοιπόν, σήμερα, όσοι συντάσσονται με τα παρακλάδια της Αλ-Κάιντα, τα μεσαιωνικά εμιράτα και την Τουρκία, εξυπηρετώντας(;) τις επιδιώξεις του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή; Έχουν έστω και κατ’ ελάχιστον αναλογιστεί το ζοφερό τοπίο που θα ξεφυτρώσει από τις φλόγες των βομβών τους; Συνιστά τραγική ειρωνεία, το δίχως άλλο, ο ρόλος που αναλαμβάνουν οι σύγχρονοι απόγονοι των σταυροφόρων…

 

Το οδοιπορικό του ταξιδιού «στη σκιά του Βυζαντίου» συνεχίζεται, μετά τη Συρία, στον Λίβανο. Εκεί, όπου η κυριότερη χριστιανική κοινότητα, οι μαρωνίτες, έχουν την κύρια ευθύνη για τον πολυετή εμφύλιο, που σπαράσσει το πολύπαθο αυτό κράτος. Απόγονοι των οπαδών του μονοθελητισμού, που υποστήριξε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος για να συμφιλιώσει ορθόδοξους και μονοφυσίτες και να ενώσει τη διχασμένη αυτοκρατορία, τελικά οδηγήθηκαν στην απομόνωση. Αιώνες αργότερα, ήλθαν σε επαφή με τους σταυροφόρους και συνδέθηκαν με τη Δύση. Τελικώς, το 1920, η Γαλλία δημιουργεί το κράτος του Μεγάλου Λιβάνου, ακριβώς γι’ αυτήν τη θρησκευτική μειονότητα. Η δράση όμως των οργανώσεων των μαρωνιτών εναντίον των υπόλοιπων κατοίκων του Λιβάνου, αλλά ιδιαίτερα εναντίον των Παλαιστινίων προσφύγων, μουσουλμάνων και χριστιανών, μετά τις διώξεις του Ισραήλ, ήταν απάνθρωπη. Οι σφαγές στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα από τους φαλαγγίτες μαρωνίτες, υπό την καθοδήγηση των Ισραηλινών, καταγράφεται ως ένα από τα επαχθέστερα εγκλήματα. Κι όμως, μέσα από τους κόλπους των μαρωνιτών είχε εμφανιστεί ένα από τα πιο ευαίσθητα πνεύματα της Μέσης Ανατολής, ο «μυστικός» ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν…

 

Τα όσα είδε, έκαναν τον Νταλρίμπλ να προσευχηθεί επάνω στο τάφο του Ιωάννη Μόσχου, στη μονή του Αγίου Θεοδοσίου, κοντά στη Βηθλεέμ, και για «τους τρομαγμένους Σύρους χριστιανούς του Μαρ Γκάμπριελ, τους Αρμένιους στο Χαλέπι και τους Παλαιστίνιους χριστιανούς στο στρατόπεδο Μαρ Ελιάς» του Λιβάνου (σελ. 400).

Και στο Ισραήλ, η εικόνα για το χριστιανικό πληθυσμό αποτυπώθηκε ως απελπιστική. Οι Παλαιστίνιοι χριστιανοί απέμειναν, τη δεκαετία του 1990, μόλις 170 χιλιάδες, ενώ οι πρόσφυγες ξεπερνούσαν τις 400 χιλιάδες! Στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, ενώ το 1922 ο πληθυσμός της ήταν σε ποσοστό πενήντα δύο τοις εκατό χριστιανικός, έφθασαν να αποτελούν κάτι λιγότερο από το δυόμισι τοις εκατό. Το ισραηλινό κράτος μεροληπτεί απροκάλυπτα εις βάρος του χριστιανικού στοιχείου και των χριστιανικών μνημείων, ενώ φανατικοί Εβραίοι χαρεντίμ, όπως και ακραίοι μουσουλμάνοι, καταστρέφουν χριστιανικά ιερά και βιαιοπραγούν εναντίον των χριστιανών. Όπως, λοιπόν, συμπεραίνει ο Νταλρίμπλ, υπάρχει ο κίνδυνος, «χωρίς τον ντόπιο χριστιανικό πληθυσμό, τα σημαντικότερα προσκυνήματα του χριστιανικού κόσμου να μετατραπούν σε απλά μουσειακά κομμάτια, που θα συντηρούνται μόνο για να ικανοποιούν την περιέργεια των τουριστών» (σελ. 441).

 

Το ταξίδι ολοκληρώνεται, όπως και αυτό του Ιωάννη Μόσχου πριν από περίπου 1400 χρόνια, στην Αίγυπτο: Στην Αλεξάνδρεια, στη Μονή του Αγίου Αντωνίου, του ιδρυτή του χριστιανικού μοναχισμού, στην Όαση της Χάργκα, στην κοπτική νεκρόπολη της Μπαγκαουάτ. Κι εδώ, η άνοδος του ακραίου Ισλάμ, ιδιαίτερα στην Άνω Αίγυπτο, εκδηλωνόταν με την ενίσχυση της Γκαμάα αλ-Ισλαμίγια και τις επιθέσεις της τελευταίας εναντίον των σε απόγνωση κοπτών. Είναι συγκλονιστική η στάση των κοπτών ιερωμένων και κατοίκων, που αποφεύγουν να μιλήσουν, από φόβο για τις εναντίον τους δολοφονικές επιθέσεις και τις ανατινάξεις των ναών τους. Όπως είπε ο γερο-κόπτης, στο προάστιο Έιν Σαμς του Καΐρου, εκεί όπου πρόσφατα όχλος ακραίων ισλαμιστών είχε επιτεθεί εναντίον της κοπτικής εκκλησίας, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας άγνωστο αριθμό πιστών: «Δεν θα μας κάνει καλό ν’ αρχίσουμε να διαλαλούμε τα προβλήματά μας. Οι χριστιανοί της Ευρώπης δεν πρόκειται να βοηθήσουν. Κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Γι’ αυτό καθόμαστε ήσυχοι. Δεν έχουμε άλλη επιλογή∙ πρέπει να προσπαθήσουμε να συνυπάρξουμε» (σελ. 603).

Τα γεγονότα στην Αίγυπτο, τα δύο τελευταία χρόνια, αποδεικνύουν το μέγεθος της νοσηρής ατμόσφαιρας που είχε για χρόνια καλλιεργηθεί και που  τόσο παραστατικά κατέγραψε ο Νταλρίμπλ. Αποδεικνύουν επίσης την ολότελα λανθασμένη πολιτική της Δύσης, η οποία φέρει τεράστιες ευθύνες για την τραγική εικόνα της Εγγύς Ανατολής, το μαρτύριο του χριστιανικού στοιχείου, την ενδυνάμωση των ακραίων στοιχείων. Και, δυστυχώς, αυτά που συμβαίνουν στη Συρία και για τη Συρία, δεν μπορούν παρά να μας γεμίζουν απαισιοδοξία για το αύριο…

 Δημοσιεύθηκε στο περιδικό “Άρδην” τεύχος  94, Οκτώβριος 2013

 

πηγή

Ἡ ἀγάπη γλιστράει στὴν καρδιά διὰ μέσου τῶν ματιῶν

 Ἰσπανική παροιμία

ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ» 

.           Δικαιώνονται τώρα ἀπολύτως ὅ­­­σοι ἀντέδρασαν καὶ συνεχίζουν νὰ ἀν­­­τιδροῦν στὴν ἀνέγερση μουσουλμανικοῦ τεμένους στὴν πόλη τῶν Ἀ­­­θηνῶν. Ἤδη ὁ Τύπος τῆς 21ης Σεπτεμβρίου μᾶς πληροφόρησε ὅτι καὶ στὴν Ἀθήνα γίνεται στρατολόγηση τζιχαντι­στῶν μέσα σὲ παράνομα τεμένη, ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι γεμάτη ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος. Ἕνας δὲ τζιχαντιστής, τοῦ ὁποίου τὰ στοιχεῖα εἶναι γνωστὰ στὴν Ἀσφάλεια, εἶναι αὐτὴ τὴ στιγμὴ μέλος τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους καὶ πολεμᾶ στὴ Συρία. Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ περιστατικό, ποὺ κινητοποίησε τὴν ἀστυνομία, ἡ ὁποία κάνει τώρα ἐξονυχιστικοὺς ἐλέγχους μεταξὺ τῶν λαθρομεταναστῶν, δικαιολογεῖ τοὺς φόβους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν παρουσία μουσουλμανικοῦ τεμένους στὴν Ἀθήνα.
.           Ὅμως ὁ ἑλληνικὸς Τύπος μᾶς πληροφόρησε καὶ γιὰ τὸ τί συμβαίνει σήμερα στὴν Τουρκία, ἡ ὁποία μέχρι τώρα «ἔνιπτε τὰς χεῖρας της» ἐπιμένουσα ὅτι δὲν ἔχει σχέση μὲ τοὺς τζιχαντιστὲς τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους. «Αἴσθηση ἔχει προκαλέσει ἡ ἐπιστολή», γράφει ὁ Τύπος, «μιᾶς νοσοκόμας ἀπὸ τὴν Τουρκία, ποὺ ἀρνεῖται νὰ ἀναλάβει τὴν θεραπεία ἄλλων τραυματιῶν τοῦ ἰσλαμικοῦ κράτους. ‘‘Τοὺς θεραπεύουμε, καὶ μετὰ ἀποκεφαλίζουν ἀνθρώπους. Ἔχω ἀηδιάσει νὰ περιθάλπω μαχητὲς τοῦ ἰσλαμικοῦ κράτους’’, δηλώνει ἐμφαντικὰ ἡ νοσοκόμα στὴν τουρκικὴ ἐφημερίδα Τaraf, διατηρών­τας τὴν ἀνωνυμία της γιὰ λόγους ἀσφαλείας (…). Σύμφωνα μὲ τὴν Τaraf, ἡ νοσοκόμα ποὺ ἀναφέρεται μόνο μὲ τὰ ἀρχικά της (ὑπηρετεῖ σὲ ἰδιωτικὸ νοσοκομεῖο τῆς ἐπαρχίας Μερσὶν στὴ νότια Τουρκία) δὲν εἶναι ἡ μόνη. Ἀρκετὲς ἀκόμη συνάδελφοί της, ἀκόμη καὶ ἰατροὶ σὲ ἄλλες τουρκικὲς ἐπαρχίες στὰ σύνορα μὲ τὴ Συρία, αἰσθάνονται ἀμήχανα κάθε φορὰ ποὺ καλοῦνται νὰ παρέχουν τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς τραυματίες τοῦ ἰσλαμικοῦ κράτους» («Ἑστία» 22-9-2014).
.           Ἄραγε ὅλα αὐτὰ τὰ βοῶντα καὶ κράζοντα γεγονότα θὰ ἀναχαιτίσουν τὸν ζῆλο ἐκείνων ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ἀνέγερση τοῦ τεμένους στὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα; Δὲν θὰ τοὺς προβληματίσουν τὰ ὅσα τραγικὰ καὶ ἀνατριχιαστικὰ συμβαίνουν στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ ὄχι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὰ σύνορά μας; Μήπως εἶναι καιρὸς γιὰ δεύτερες, ὥριμες σκέψεις;

Ερυθροφρουροί και άλλοι...

Το Θεόδωρου Χατζηπαντελή, Μακεδονία 31.10.14

Με αφορμή τα γεγονότα στο ΕΚΠΑ και γενικότερα στα ιδρύματα όπου ομάδες ατόμων νομίζουν ότι η ατομική ή η συλλογική βούλησή τους έχει νομοθετική ισχύ και καλούνται από κάποια οικουμενική αλήθεια να επιβάλουν και την εφαρμογή της παριστάνοντας τις δυνάμεις τάξης, θέλοντας να κάνουν αυτό που οι ίδιοι υποτίθεται ότι δεν θέλουν να υποστούν. Δηλαδή θέλουν να γίνει το δικό τους, γιατί πιθανόν μία προαιώνια αρχή, η ιστορία, η επανάσταση, ο λαός το επιβάλλει. Αλλά φυσικά διαμαρτύρονται, όταν η πεζή πραγματικότητα, δηλαδή η παρούσα Βουλή, η παρούσα διοίκηση του υπουργείου, επιβάλλει το σεβασμό του νόμου. Πιθανόν, όταν η “δική τους” πλειοψηφία κυριαρχήσει, να ζήσουμε την παρακάτω ιστορία. Σαν φάρσα φυσικά. “Τον Ιούνιο οι φοιτητές, τα επίλεκτα εκτελεστικά όργανα της πολιτιστικής επανάστασης πήραν εντολή να καταδικάσουν τους καθηγητές τους ως φορείς ‘μικροαστικών ιδεών’ και καταργήθηκαν οι εξετάσεις. Η νεολαία άρχισε να οργανώνεται σε ομάδες. Η πρώτη φάση της πολιτιστικής επανάστασης ήταν πραγματικότητα. Οι καθηγητές και οι εκπαιδευτικοί διοικητές αποτέλεσαν τα πρώτα θύματα της πολιτιστικής επανάστασης. Αρκετοί σε όλη τη χώρα ξυλοκοπήθηκαν, εξευτελίστηκαν και βασανίστηκαν.
”Στις 2 Ιουνίου του 1966 μία ομάδα μαθητών γυμνασίου από το Πεκίνο τοιχοκόλλησε μία αφίσα η οποία έγραφε ‘Ανθρώπινα αισθήματα και κουραφέξαλα! Θα είμαστε βίαιοι! Θα σας ρίξουμε καταγής και θα σας ποδοπατήσουμε’ και στην οποία υπέγραφε ως ‘Ερυθροφρουροί’. Την 1η Αυγούστου ο Μάο έστειλε μία επιστολή στους Ερυθροφρουρούς δηλώνοντας τη ‘φλογερή υποστήριξή του’ και ενημέρωσε τα υψηλά στελέχη ότι πρέπει να τους προωθήσουν. Οι αξιωματούχοι έπρεπε να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να συγκροτήσουν ομάδες Ερυθροφρουρών. Σύντομα οι Ερυθροφρουροί άρχισαν έντονες βιαιοπραγίες και ο Μάο έδωσε εντολή στην αστυνομία και στο στρατό να μην επεμβαίνουν καθόλου στις δράσεις της νεολαίας, αφήνοντάς την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη.

”Κατά την πολιτιστική επανάσταση είναι γεγονός ότι πραγματοποιήθηκαν ριζοσπαστικές αλλαγές στο σύστημα εκπαίδευσης. Μία από τις σπουδαιότερες ήταν η ίδρυση των εργοστασιακών πανεπιστημίων, με σκοπό να διαμορφωθούν τεχνικοί που προέρχονται από τις γραμμές της εργατικής τάξης. Τα εργοστασιακά πανεπιστήμια ήταν μία απόπειρα να συντριβεί το μονοπώλιο των ‘ειδικών’ και από την άλλη οι εργάτες να κατακτήσουν τη σύνδεση θεωρίας-πράξης. Το ερώτημα που αποπειράθηκε να απαντήσει αυτή η καινοτομία ήταν πώς θα ασκηθεί στον τομέα της τεχνικής η δικτατορία του προλεταριάτου”.

Για όποιον έχει την υπομονή να διαβάσει.... για τις ιδεολογικές καταβολές [π.χ. οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα σε παλαιότερη συνέντευξη που έδωσε στα “ΝΕΑ” ότι εκτιμά πως η σκέψη του Μάο είναι “πολύ πιο διαχρονική από εκείνη του Μαρξ και του Λένιν”]. Φαίνεται πάντως ότι η σκέψη του Μάο τον έχει εμπνεύσει, γιατί και στο πρόσφατο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει τσιτάτο δικό του. Απευθυνόμενος στην Αλέκα είπε: “Θα της θυμίσω μία σοφή ρήση του προέδρου Μάο: ‘Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση…’”.

Ο 

Με αφορμή τα γεγονότα στο ΕΚΠΑ και γενικότερα στα ιδρύματα όπου ομάδες ατόμων νομίζουν ότι η ατομική ή η συλλογική βούλησή τους έχει νομοθετική ισχύ και καλούνται από κάποια οικουμενική αλήθεια να επιβάλουν και την εφαρμογή της παριστάνοντας τις δυνάμεις τάξης, θέλοντας να κάνουν αυτό που οι ίδιοι υποτίθεται ότι δεν θέλουν να υποστούν.

Δηλαδή θέλουν να γίνει το δικό τους, γιατί πιθανόν μία προαιώνια αρχή, η ιστορία, η επανάσταση, ο λαός το επιβάλλει. Αλλά φυσικά διαμαρτύρονται, όταν η πεζή πραγματικότητα, δηλαδή η παρούσα Βουλή, η παρούσα διοίκηση του υπουργείου, επιβάλλει το σεβασμό του νόμου. Πιθανόν, όταν η “δική τους” πλειοψηφία κυριαρχήσει, να ζήσουμε την παρακάτω ιστορία. Σαν φάρσα φυσικά.

“Τον Ιούνιο οι φοιτητές, τα επίλεκτα εκτελεστικά όργανα της πολιτιστικής επανάστασης πήραν εντολή να καταδικάσουν τους καθηγητές τους ως φορείς ‘μικροαστικών ιδεών’ και καταργήθηκαν οι εξετάσεις. Η νεολαία άρχισε να οργανώνεται σε ομάδες. Η πρώτη φάση της πολιτιστικής επανάστασης ήταν πραγματικότητα. Οι καθηγητές και οι εκπαιδευτικοί διοικητές αποτέλεσαν τα πρώτα θύματα της πολιτιστικής επανάστασης. Αρκετοί σε όλη τη χώρα ξυλοκοπήθηκαν, εξευτελίστηκαν και βασανίστηκαν.

”Στις 2 Ιουνίου του 1966 μία ομάδα μαθητών γυμνασίου από το Πεκίνο τοιχοκόλλησε μία αφίσα η οποία έγραφε ‘Ανθρώπινα αισθήματα και κουραφέξαλα! Θα είμαστε βίαιοι! Θα σας ρίξουμε καταγής και θα σας ποδοπατήσουμε’ και στην οποία υπέγραφε ως ‘Ερυθροφρουροί’. Την 1η Αυγούστου ο Μάο έστειλε μία επιστολή στους Ερυθροφρουρούς δηλώνοντας τη ‘φλογερή υποστήριξή του’ και ενημέρωσε τα υψηλά στελέχη ότι πρέπει να τους προωθήσουν. Οι αξιωματούχοι έπρεπε να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να συγκροτήσουν ομάδες Ερυθροφρουρών. Σύντομα οι Ερυθροφρουροί άρχισαν έντονες βιαιοπραγίες και ο Μάο έδωσε εντολή στην αστυνομία και στο στρατό να μην επεμβαίνουν καθόλου στις δράσεις της νεολαίας, αφήνοντάς την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη.

”Κατά την πολιτιστική επανάσταση είναι γεγονός ότι πραγματοποιήθηκαν ριζοσπαστικές αλλαγές στο σύστημα εκπαίδευσης. Μία από τις σπουδαιότερες ήταν η ίδρυση των εργοστασιακών πανεπιστημίων, με σκοπό να διαμορφωθούν τεχνικοί που προέρχονται από τις γραμμές της εργατικής τάξης. Τα εργοστασιακά πανεπιστήμια ήταν μία απόπειρα να συντριβεί το μονοπώλιο των ‘ειδικών’ και από την άλλη οι εργάτες να κατακτήσουν τη σύνδεση θεωρίας-πράξης. Το ερώτημα που αποπειράθηκε να απαντήσει αυτή η καινοτομία ήταν πώς θα ασκηθεί στον τομέα της τεχνικής η δικτατορία του προλεταριάτου”.

Για όποιον έχει την υπομονή να διαβάσει.... για τις ιδεολογικές καταβολές [π.χ. οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα σε παλαιότερη συνέντευξη που έδωσε στα “ΝΕΑ” ότι εκτιμά πως η σκέψη του Μάο είναι “πολύ πιο διαχρονική από εκείνη του Μαρξ και του Λένιν”]. Φαίνεται πάντως ότι η σκέψη του Μάο τον έχει εμπνεύσει, γιατί και στο πρόσφατο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει τσιτάτο δικό του. Απευθυνόμενος στην Αλέκα είπε: “Θα της θυμίσω μία σοφή ρήση του προέδρου Μάο: ‘Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση…’”.

Ο Θεόδωρος Χατζηπαντελής είναι Καθηγητής ΑΠΘ, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών
Πρόεδρος ΔΕ Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

πηγή

Δηλώσεις προσωπικοτήτων και αναφορές του Τύπου της εποχής για την Ουγγρική εξέγερση του 1956 :

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ :

«Το πιο συνταρακτικό, είναι αυτό που περιγράφει: το πως πήγαιναν τα παιδιά της Ουγγαρίας να πέσουν πάνω στα ρωσικά τανκς που τα θέριζαν. Έπεφτε λέει το χιόνι, πασπάλιζε τα αναστατωμένα μαλλιά των παιδιών - οι νοικοκυρές της Βουδαπέστης και οι γεροντότεροι ρίχνουν από τα παράθυρα τρόφιμα στα παιδιά, ή κατέβαιναν στις πόρτες και τους έδιναν ό,τι είχαν, κονιάκ ή τίποτα φαγί, ή τίποτα γλυκό. Τα εγκαρδίωναν με χαμόγελο, τα κορίτσια και τα αγόρια απαντούσαν χαμογελώντας, λέγαν κανένα αστείο, ύστερα στήναν το αυτί τους, και με μάτια όπου άναβε ή φλόγα άκουγαν τους πυροβολισμούς που είχαν ξαναρχίσει πιο κάτω. «Πάμε» λέγαν. Και ξεκινούσαν να πεθάνουν.. «Που πας εσύ;» λέει μια κυρούλα σ’ ένα κορίτσι άοπλο. «Και να είχα όπλο, δεν ξέρω να το μεταχειρισθώ» της αποκρίνεται. «Αλλά εκείνος που βλέπεις - κι’ έδειξε ένα παλικαράκι πού φαινόταν να είναι ο αρχηγός τους - είναι αδερφός μου. Μου είπε «έλα» και πάω μαζί του». Ήταν μια ομάδα ίσαμε πεντακόσια παιδιά - σημειώνει ο ανταποκριτής. Τα θερίσανε όλα, σε λίγο, οι Ρώσοι. Ακόμα, λέει, και όταν ελάχιστα που απόμεναν, εσήκωσαν άσπρη σημαία πίσω από ένα τοίχο που τα προστάτευε, ακόμα και τότε οι Ρώσοι, μεθυσμένοι από το αίμα και την αντίσταση που βρίσκαν, δεν σταμάτησαν. Τα παιδιά, με το πασπαλισμένο χιόνι στα μαλλιά, χάθηκαν όλα...

Νίκος ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ :

«... Ως Έλληνας που βαθύτατα υποφέρω για τον στραγγαλισμό της ελευθερίας στην Κύπρο από τους Άγγλους, εννοώ καλύτερα από κάθε άλλον και συμμετέχω στον αγώνα του Ουγγρικού λαού για την ελευθερία. Τα μεγάλα λόγια, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Δικαιώματα του Ανθρώπου μας τα λένε για να κρύψουν την ατιμία και την αδικία».

Παύλος ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ (δημοσιογράφος, λογοτέχνης, 1895-1984):

«... Την ίδια στιγμή μέσα στην καρδιά τής Ευρώπης διαπράττεται η δολοφονία ενός λαού. Δεν του στερείται μόνο το δικαίωμα να εκλέξει τον τρόπο τής ζωής του. Του αφαιρούν την ίδια τη ζωή. Κεφάλια πέφτουν. Κοκκίνισε ό Δούναβης από το αίμα. Ξένος στρατός επιβάλλει τις θελήσεις του. Διαπραγματεύσεις για την τεχνική τής αποχωρήσεως των Σοβιετικών στρατευμάτων. Αυτό ήταν η φάκα. Παγίδα για να συλληφθούν εκείνοι με τούς όποιους διαπραγματεύονται».

Ευάγγελος ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ (παιδαγωγός, φιλόσοφος, δοκιμιογράφος, 1900 – 1982):

«Επειδή ένας λαός στο κέντρο της Ευρώπης ξεσηκώθηκε για να διεκδικήσει το δικαίωμα ν’ αυτοκυβερνηθεί έπεσαν απάνω του και τον αιματοκύλισαν χωρίς καμιά συμπόνια εκείνοι ακριβώς που διαλαλούν ότι στο πρόγραμμά τους έβαλαν να δώσουν κάτω από τον ήλιο μοίρα στους φτωχούς και στους καταφρονεμένους».

Ο αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων Γεώργιος ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:

«... Ο Κομμουνισμός, είναι ώριμος να γίνει παρελθόν εάν οι ηγέται του Ελευθέρου Κόσμου θελήσουν να κάμουν την Δημοκρατία μέλλον - μέλλον και γι’ αυτή τη Σοβιετική Ένωση. Η τραγωδία της Ουγγαρίας, επιβεβαιώνει απόλυτα αυτή την αλήθεια. Δυστυχώς, η Αγγλία και η Γαλλία έκαμαν ακριβώς το αντίθετο. Και η μόνη ακτίνα φωτός μας ήρθε από την Αμερική για να μας προφυλάξει από την απόλυτη απόγνωση - η Χριστιανική πίστηστην ειρήνη του προέδρου Αϊζενχάουερ...»

Ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος του Εργαζόμενου Λαού Γεώργιος ΚΑΡΤΑΛΗΣ (1908 - 1957) :

«Τα γεγονότα της Ουγγαρίας, αποτελούν, αναντίρρητα, μέγα σφάλμα της σοβιετικής πολιτικής - μίαν ενέργειαν που έρχεται εις οξυτάτην αντίφασιν προς την Ιδέαν της ειρηνικής συνυπάρξεως και της ισοτιμίας των λαών, την οποίαν η Σοβιετική Ένωση είχεν υψώσει ως φωτεινόν έμβλημα της διεθνούς πολιτικής της. Διότι, το Ουγγρικόν κίνημα είναι απολύτως λαϊκόν. Και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει σ’ αυτό να δοθεί ο χαρακτηρισμός φασιστικής επαναστάσεως. Είναι ορθοτάτη η σχετική παρατήρησις του Γκομούλκα, ότι «μια λαϊκή εξέγερσις είναι αδύνατον να έχει υποκινητάς αντιλαίκά στοιχεία, γιατί αυτό αντίκειται στις θεμελιώδεις κοινωνιολογικές αρχές».

Παναγιώτης ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (1902 – 1986) :

«Ο κομμουνισμός προκαλεί την εξέγερσιν των εργατών, των στρατιωτών, των αγροτών, της νεολαίας και των διανοουμένων.Και την προκαλεί όχι εν ονόματι οιουδήποτε φασίστα, διότι είχε παραγίνει και η χρησιμοποίησις αυτής της λέξεως, δεν είχεν πλέον απομείνει κανείς φασίστας εις την Ουγγαρίαν. Αλλά την επανάστασιν την έκαμον, με ελάχιστα μέσα, ευρισκόμενοι ενώπιον της μεγαλυτέρας και ισχυροτέρας δυνάμεως του κόσμου και ενώπιον των σοβιετικών τανκς, ακόμη και τα κορίτσια και αι εργάτριαι και οι πάντες... Το δίδαγμα διαψεύδει ολόκληρον την Μαρξιστικήν θεωρίαν και ειδικώτερον την σαγηνευτικήν δια την νεολαίαν περί πολέμου θεωρίαν της Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η Εθνική ανεξαρτησία, η Εθνική ιδέα, η Εθνική πραγματικότηςσυνδεδεμένη με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, αποδεικνύεται ανωτέρα της επί της βίας βασιζομένης κομμουνιστικής αλληλεγγύης. Η Ουγγαρία καθίσταται τοιουτοτρόπως μία μεγάλη εποποιΐα του αίώνος μας...»

Ηλίας ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ (1907- 1968):

«....Ένας λαϊκός ποιητής του 1848 τραγουδούσε: «Ο σοσιαλισμός έχει δύο φτερά: τον εργάτη και τον φοιτητή». Εργάτες και φοιτηταί (μαζί με τούς διανοοουμένους υπό την ηγεσίαν του Μεγάλου Μαρξιστού φιλοσφόφου Λούκαης), υπήρξαν οι πρωταγωνισταί της Ουγγρικής εξεγέρσεως. Εις την τραγικήν θέσιν περιήγαγαν οι σταλινικοί την «σοσιαλιστική εξουσίαν».

...Πλάϊ εις τα δημοκρατικά αιτήματα, (ελεύθεραι εκλογαί, ελεύθερος τύπος κ.λ.π.), διετύπωσε εθνικά αιτήματα:Εκμετάλλευσιν των κοιτασμάτων ουρανίου προς όφελος της Ουγγαρίας, αναθεώρησιν των οικονομικών συμφωνιών με τους ξένους, αποκατάστασιν του εθνικού εμβλήματος, αποχώρησιν των Ρώσων. «Ουγγαρία ανεξάρτητη και σοσιαλιστική». Πρώτη πράξις των επαναστατών υπήρξε η καταστροφή του μνηνείου του Στάλιν...»

Εφημερίδα «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΛΛΑΣ» της 1-2-1956 :

«...Η εξέγερσις του Ουγγρικού λαού υπέρ της ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας του, επνίγη εις το αίμα. Και η εκδίκησις του Ρώσου δυνάστου θα είναι όπως φαίνεται άνευ οίκτου και ελέους. Κλίνομεν ευλαβώς το γόνυ προ του ηρωϊσμού και του μαρτυρίου του υπερηφάνου αυτού λαού ο όποιος προθύμως αντιμετώπισε τον θάνατο δια να ανακτήση την ελευθερίαν του».

Εφημερίδα «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» της 17-11-1956 :

«....σήμερον παριστάμεθα μάρτυρες τής φοβερής τραγωδίας, εις την οποία κατεδίκασεν ο κομμουνισμός την εργατικήν τάξιν. Εις την Ουγγαρίαν ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ ΕΥΡΕΘΗΣΑΝ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΣ. Η εργατική τάξις έλαβε τα όπλα δια να πολεμήση την κομμουνιστική τυραννίαν. Εκήρυξε γενικήν απεργίαν, έστησε οδοφράγματα και εσήκωσε την σημαίαν της επαναστάσεως, την οποίαν εκράτησε υψηλά παρά τας κτηνώδεις εφορμήσεις των ρωσικών τανκς. Αλλ’ όταν η «δικτατορία του προλεταριάτου», όταν το «εργατικόν» και το «σοσιαλιστικόν» κράτος έγινε πραγματικότης, οι εργάται διεπίστωσαν, ότι ήσαν πλέον φυλακισμένοι εις σκοτεινόν κάτεργον. Έχασαν τας πολιτικός των ελευθερίας. Κατηργήθηκαν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα. Τώρα επανεστάτησαν. ΕΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΤΑΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΤΑΝΚΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΝ. Ο αφορισμός του Μαρξ, προσέλαβε ζωντανόν αλλ’ αντίστροφον περιεχόμενον. Οι εργάται εξεγειρόμενοι, βλέπουν ότι «δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τα δεσμά τους» (που τους εσφυρηλάτησεν ο κομμουνισμός) και «έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρον» (τον κόσμο των δικαιωμάτων και των δυνατοτήτων που κατέκτησαν μέσα εις την δημοκρατίαν και που τους ήρπασεν η κομμουνιστική δικτατορία)».

Εφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» της 8-11-1956 :

«...Χθες ο κομμουνισμός εόρτασε την επέτειον της εγκαθιδρύσεώς του εις την Ρωσίαν. Ποταμοί αίματος έρρευσαν τότε και μετά τριάκοντα και εννέα έτη, οι αιμοδιψείς άρχοντες του Κρεμλίνου εορτάζουν αναβαπτιζόμενοι εις το ηρωϊκόν αίμα των Ούγγρων την επέτειον της επικρατήσεώς των.

Εις την Τασκένδην ανδράποδα, εις την Πολωνίαν μισθωτοί μπράβοι. Αυτοί είναι οι Έλληνες κομμουνισταί. Πολιτικοί και διανοούμενοι όλων των χωρών της Ευρώπης και του άλλου κόσμου οι όποιοι από μακρών ετών εστρατεύοντο και εθήτευον υπό το αιματοβαφέν λάβαρον του ερυθρού προφήτου, δεν κατώρθωσαν να συγκροτήσουν τον αποτροπιασμόν των και ύψωσαν την φωνήν των καταδικάζοντες το κομμουνιστικό όργιον του αίματος, της σφαγής και του εγκλήματος».

Εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» της 31-10-1956 :

«Μετά την εξέγερσιν του Ανατολικού Βερολίνου, ο Μπέρια ετουφεκίσθη, μετά το Πόζναν η δικαιοσύνη είδε καλλιτέρας ημέρας, και μετά την Ουγγαρίαν, κάτι άλλο πρέπη να αλλάξη   

...Εις το βάθος πάντως, όσα συνέβησαν εις τας δύο χώρας, παρουσιάζουν το εξής κοινόν: Ότι απετέλεσαν εξέγερσιν λαών, στερημένων του άρτου των και της ελευθερίας των».

Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της 11-11-1956 :

«....Ασύγκριτον είναι το μεγαλείον του Ουγγρικού έθνους. Και κοσμοϊστορικής σημασίας ο άπελπις αγών του δια την ελευθερίαν. ...Όσον και αν προσπαθήση κανείς να ανεύρη εις το ιστορικόν παρελθόν ομοιότητας και αναλογίας με την Οκτωβριανήν επανάστασιν της Ουγγαρίας, δεν θα το κατορθώση. Πρόκειται περί μιας πανεθνικής εξεγέρσεως. Όλαι αι κοινωνικοί κατηγορίαι, όλαι αι ηλικίαι, όλαι αι τάσεις, είναι παρά το πλευρόν της: εργάται, στρατιώται, αγρόται, διανοούμενοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά.Κεντρικήν διεύθυνσιν του αγώνος δεν έχουν. Τους ενώνει μόνον ό πόθος της ελευθερίας, που είναι κοινός εις πάντας...»

«....Και οι Ούγγροι; Μάχονται με τα δόντια. Μικρά παιδιά χειρίζονται αυτοσχεδίους βόμβας με φιάλας πετρελαίου κατά των σοβιετικών αρμάτων μάχης. (Αλλά κάθε καταστρεφόμενων άρμα, το αντικαθιστούν πέντε...).

..... «Χιλιάδες Ούγγρων νέων -μετά την κτηνώδη συντριβήν της εθνικής επαναστάσεως- σύρονται τώρα από τούς Ρώσους προς την Σιβηρίαν -από όπου ουδέποτε ίσως να επανέλθουν, όπως συνέβη με εκατομμύρια ολόκληρα θυμάτων του μπολσεβικισμού. Μετά το πυρ και τον σίδηρον, η εν ψυχρώ ωργανωμένη γενοκτονία εις βάρος του τραγικού Ουγγρικού έθνους, το οποίον διέπραξεν το ανήκουστο διά τούς εξανδραποδιστάς του έγκλημα της διεκδικήσεως της εθνικής ελευθερίας».

πηγή

Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ανάργυροι και θαυματουργοί

Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη (βλέπε 2 Ιανουαρίου) έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι' αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ' 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων. Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά. Σημείωση: Για τα τρία διαφορετικά ζευγάρια «Αγίων Κοσμά και Δαμιανού των Αναργύρων» διαβάστε εδώ.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος πλ δ’. Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Ο καλύτερος φωτογράφος της χρονιάς είναι 9 ετών!

Το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό για τον «Φωτογράφο της Χρονιάς» με θεματολογία την άγρια ζωή το πήρε ο 9χρονος Carlos Perez Naval.

Από την ηλικία των 4 ετών του αγόρασαν μια απλή φωτογραφική μηχανή με την οποία τραβούσε τις δικές του φωτογραφίες από κάθε προορισμό....
Κάπως έτσι η φωτογραφία του έγινε πάθος. Το ένα έφερε το άλλο και το αγόρι σύντομα απέκτησε όλον τον επαγγελματικό εξοπλισμό.

Και όταν δεν ταξιδεύει βγαίνει στη φύση, απαθανατίζει οτιδήποτε του κεντρίσει το ενδιαφέρον.

πηγή

Είμαστε και οι δυο είδος προς εξαφάνιση! Και το μισοερειπωμένο αγροτόσπιτο στο βάθος αλλά και… εγώ ο εναπομείνας ακάματος εργάτης των παλιών ορεινών οικισμών. Γεράσαμε και θα φύγουμε με το παράπονο της λησμονιάς. Ας όψονται οι αίτιοι της εγκατάλειψης εκείνα τα γραβατωμένα δίποδα «γαϊδούρια» - ξέρετε, ντε, ποια εννοώ…

   

ΥΓ: Η φωτο στο Καλεσμένο Ευρυτανίας, στο σχεδόν έρημο, πια, συνοικισμό Παλιοχώρι.  

πηγή

Οι καλύτεροι ορειβάτες του κόσμου ή αλλιώς… κατσίκες!

Είναι γνωστό ότι οι κατσίκες είναι ατρόμητα ζώα και μπορούν να σκαρφαλώσουν σε αρκετά μεγάλα ύψη.
Σε κάποια σημεία του κόσμου ωστόσο… το παρακάνουν!
Επιδεικνύοντας απίστευτη τόλμη και ικανότητες που θα ζήλευαν οι καλύτεροι ορειβάτες, σκαρφαλώνουν απότομους βράχους και σε ύψη που κόβουν την ανάσα.












πηγή