Δεν έχεις καιρό... δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τάσος Λειβαδίτης

Η ηθικολογία και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Δυστυχώς, υπάρχει μια στάση μομφής απέναντι στο πρόσωπο του Παπαδιαμάντη, από ελληνορθόδοξους χριστιανούς, γιατί είχε το πάθος του αλκοολισμού. Κατ αρχάς να πούμε πώς ο Παπαδιαμάντης είναι εξακριβωμένο πώς εκοιμήθη ως χριστιανός ορθόδοξος, τετελειωμένος, αφού έφυγε εξομολογημένος και κοινωνών των αχράντων μυστηρίων, με τους ύμνους και τις οπτασίες της πίστης στα ευλαβικά χείλη.

Επίσης, για το πρόσωπο και το ακραιφνές ορθόδοξο ήθος και την ευσέβεια του, ομιλούν τα έργα του, αλλά και η κατά τα άλλα ασκητική, ολιγαρκής και ταπεινή ζωή του. Αφανής και ταπεινός άχρι τέλους, ακόμα και όταν εδοξάζετο με παράσημα και είχε την ευχέρεια να πρωταγωνιστεί μπροστά στα τεχνητά φώτα της φιλολογίας.

Ο Παπαδιαμάντης εκφράζει ένα γνήσιο λαϊκό ορθόδοξο ύφος. Δεν είναι μόνο ο κοσμοκαλογερισμός του ο ιδιότροπος, αλλά και οι επαρχιακές του καταβολές πού ορίζουν την συμπεριφορά του. Μιας επαρχίας, όπου οι ιερείς «εκάπνιζαν δημοσία αργιλέ και έφεραν ράβδον», συγχρωτίζοταν με ανθρώπους της υπαίθρου, ήταν οι ίδιοι άνθρωποι της υπαίθρου άδολοι και αγνοί, με πάθη πού δεν φροντίζουν να κρύψουν, με λαϊκές προλήψεις, αλλά όχι κοινωνικές προλήψεις, με μια εικόνα πού δεν φροντίζουν να καλύψουν κάτω από τα ψιμύθια ψευδοευπρέπειας, ανεπιτήδευτα άπλαστοι και ανεπιτήδευτοι. Δεν διστάζουν να μετανοήσουν και να αυτοτσαλακωθούν για μικροπάθη ανθρώπινα, πού τα φέρουν ενώ έχουν γνήσιο ορθόδοξο πνεύμα και θεολογία ακραιφνέστατα ορθόδοξη η οποία αποπνέει από τις απλοϊκές διδασκαλίες και τις πράξεις τους.

Εξαρτημένοι από τους Κολλυβάδες και την γνήσια ευλάβεια και ορθοδοξία τους, οι χριστιανοί του Παπαδιαμάντη ωστόσο δεν ξεφεύγουν από το περιβάλλον της ταβέρνας και τα πάθη της βιοπάλης. Κάτι ακαταλαβίστικο για τον μικροαστό χριστιανό ή τους πάλαι μαθητές του Μακράκη και τους μετέπειτα διαδόχους τους, που προβάλουν μια άτεγχτη ηθικολογία δυτικού τύπου.

Πενήντα χρόνια πίσω υπήρχαν ακόμα τέτοιοι αληθείς ορθόδοξοι χριστιανοί, πού θα έλεγε και ο κυρ Αλέξανδρος. Το «κακό» ξεκινά με την Εκκλησία να ασπάζεται ευσεβιστικές τάσεις και σχεδόν οι πιστοί να αυθυποβάλλονται σε κάτι τέτοιες αλλότριες με το ελευθέριο, πλην όμως όχι αμαρτωλό, ήθος της πάλαι ελληνορθοδοξίας.

Τέλος, δεν μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε την ρομαντική φύση και την ανθρώπινη ευαισθησία του, και τις περιπέτειες του βίου, ίσως και ένα έμφυτο μερακλίκι πού τον οδήγησε εκεί.

Ο Παπαδιαμάντης στα διαλείμματα των αγρυπνιών σύχναζε μετά εφημερίων και ιεροψαλτών σε ταβέρνες του παλιού καιρού, όπου ξεκουράζονταν οι οργανοπαίχτες και οι ξενύχτες, τις μικρές ώρες. Θα αντέχαμε σήμερα μια τέτοια ανθρωπινότατη πραγματικότητα για έναν χριστιανό τόσο μα τόσο ευλαβή;

πηγή 

Η μαρξιστική προέλευση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας

"Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολοντάι* έπεισε τον Λένιν να κάνουν την 8^η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, επίσημη αργία στη Σοβιετική Ένωση .... Η Κολλοντάι πίστευε ότι, όπως και το κράτος, η οικογενειακή μονάδα θα μαραθεί μόλις το δεύτερο στάδιο του κομμουνισμού γίνει πραγματικότητα. Έβλεπε το γάμο και τις παραδοσιακές οικογένειες ως κληρονομιά του καταπιεστικού, βασισμένου στο δικαίωμα ιδιοκτησίας, εγωιστικού παρελθόντος". (Από τη Βικιπαίδεια). 

 

Πόσοι άνθρωποι στην Δύση ασχολούνται πραγματικά, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένα παλιό κομμουνιστικό εργαλείο προπαγάνδας, που έχει περάσει στην mainstream κουλτούρα μας και έχει γίνει πλέον επίσημη γιορτή;

Φεμινίστριες, «προοδευτικές», μαρξίστριες, αλλά και κρυφές ή φανερές λεσβίες, προβάλλουν ιδιαίτερα, μέσα από μπλογκς και «εκδηλώσεις», την "Ημέρα της Γυναίκας", προσποιούμενες ότι «τιμούν» τις γυναίκες, όμως αφίσες όπως αυτή από το Γουίνιπεγκ του Καναδά που δείχνει μια κακάσχημη μέγαιρα να κραδαίνει ένα σφυρί απειλώντας "αν είχα μόνο ένα σφυρί ..", μάλλον άλλα θέλουν να πουν.

Η αφίσα ανακοινώνει χορό και λέει: «Ελάτε να συνθλίψουμε την πατριαρχία τα μεσάνυχτα!».

Χιλιάδες παρόμοιες εκδηλώσεις προγραμματίζονται σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπου "μόνο γυναίκες και κορίτσια" είναι ευπρόσδεκτα.

Φαίνεται ότι η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ξεκίνησε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής (S.P.A.) το 1909. Το S.P.A. ήταν μια ένθερμη μαρξιστική οργάνωση – με τον πιο διάσημο ηγέτη του, τον Eugene Debs, που έγινε μαρξιστής μόλις διάβασε το ‘Das Kapital’. Καθώς ο μαρξισμός αποκτούσε ρεύμα, η γιορτή αυτή γινόταν όλο και πιο δημοφιλής σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωναν, έμπλεκαν σε ταραχές και συγκρούσεις με την αστυνομία, καθώς τις ωθούσαν ακτιβίστριες όπως η Κλάρα Τσέτκιν (αργότερα ένθερμη Μπολσεβίκα).

Όταν η τσαρική Ρωσία ήταν στα πρόθυρα της αστάθειας, ήταν οι ταραχές από γυναίκες σε μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Πετρούπολης, που πυροδότησαν τη σπίθα της επανάστασης. Σε αναγνώριση της ζωτικής σημασίας υποστήριξη αυτών των πρώτων φεμινιστριών που έδωσαν στην εκκολαπτόμενο μπολσεβίκικο καθεστώς, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έγινε επίσημη γιορτή της Σοβιετικής Ένωσης.

Λόγω της ισχυρής της σύνδεσης με τον κομμουνισμό και τις τερατώδεις υπερβολές των Μπολσεβίκων, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έπεσε σε αφάνεια στη Δύση μέχρι που αναβίωσε από τις μαρξίστριες φεμινίστριες της δεκαετίας του 1960. Από τότε, έχει γίνει μια μέρα θριάμβου, κατά την οποία οι γυναίκες βεβηλώνουν εκκλησίες, αποκλείουν τους άνδρες δημόσιους χώρους, και γενικά συγχαίρουν τον εαυτό τους.

Σε ορισμένες χώρες, η μέρα έχει πολύ αρνητική χροιά, επειδή συμβολίζει την σοβιετική κατοχή. Στην πρώην Τσεχοσλοβακία, για παράδειγμα, τα συλλαλητήρια κατά την Ημέρα της Γυναίκας ήταν τεράστια γεγονότα που χρηματοδοτούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Από την επανάκτηση της ανεξαρτησίας τους, οι χώρες αυτές έχουν γενικά είχε μια αρνητική γνώμη για την γιορτή, η οποία μνημονεύεται μόνο από τους εναπομείναντες "κολλημένους" κομμουνιστές.

* Η Αλεξάνδρα Κολοντάι (Alexandra Kollontai 1872 – 1952) είχε πρωταγωνιστήσει το 1918, ένα χρόνο μετά την επικράτηση του Λένιν και των Μπολσεβίκων, στην σύνταξη του νέου οικογενειακού κώδικα. Στόχος του κώδικα ήταν “να καταργηθεί η υποκρισία της αστικής οικογένειας”. Η Κολοντάι οραματιζόταν ένα κόσμο όπου “ο υποκριτικός και δουλικός  για τη γυναίκα αστικός γάμος σε μια ιδιοκτησιακή κοινωνία, θα έδινε τη θέση του σε μια ελεύθερη σχέση συμβίωσης, σεβασμού, έρωτα και αγάπης των ανθρώπων, μέσα σε μια αταξική κοινωνία”. Καθιερώθηκαν τότε ο πολιτικός γάμος (ο μόνος που γραφόταν στο ληξιαρχείο) και το πολιτικό διαζύγιο. Τα νόθα παιδιά απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τα νόμιμα. Κάθε αίτηση διαζυγίου ακόμα και μονομερής, γινόταν αυτομάτως δεκτή και ανακοινωνόταν στο έτερον ήμισυ μέσα σε επτά ημέρες ταχυδρομικώς. Νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις και αναγνωρίστηκε η ιδέα της συμβίωσης. Όσοι συμβίωναν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους παντρεμένους. 

πηγή

Δύο βιβλία για τον Όσιο Παΐσιο δωρεάν στον υπολογιστή

http://athoslibrary.blogspot.gr

http://athoslibrary.blogspot.gr

Τα τρία πιο επικίνδυνα φάρμακα για τον πόνο…Αυτή η πληροφορία θα μπορούσε να σώσει τη ζωή σας!

Τα Φάρμακα για τον πόνο και οι ανεπιθύμητες ενέργειες τους είναι η τέταρτη κύρια αιτία θανάτου στις ΗΠΑ. 

Είναι πίσω μόνο από τον καρκίνο, τις καρδιακές παθήσεις, και τα εγκεφαλικά επεισόδια. Αλλά και πάλι, εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν κάποια μορφή αναλγητικών φαρμάκων κάθε μέρα. Με συνταγή ή χωρίς, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων που παίρνουν αυτά απλά δεν συνειδητοποιούν τους απίστευτες κινδύνους.

Ο κίνδυνος εσείς ή κάποιος που γνωρίζετε να πεθάνει απευθείας, ή από μια παρενέργεια του φαρμάκου είναι υψηλότερος από την πιθανότητα θανάτου από παράνομες ναρκωτικές ουσίες, τον διαβήτη, την νόσο των πνευμόνων, ή ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Αυτό είναι τρομακτικό.

Η συνειδητοποίηση είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουνν πόσο επικίνδυνα αυτά τα φάρμακα είναι πραγματικά. Αυτή η πληροφορία θα μπορούσε να σώσει τη ζωή σας.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ: 

3 –  Οπιούχα Παυσίπονα Μερικά από τα πιο κοινά οπιούχα συνταγογραφούμενα φάρμακα είναι η κωδεΐνη, η μορφίνη, Hydrocodone, Vicodin, και οξυκωδόνη. Αυτά τα φάρμακα συνταγογραφούνται συχνά μετά από χειρουργική επέμβαση, μεγάλα ατυχήματα, σοβαρούς τραυματισμούς ή επώδυνες παθήσεις. Αυτά τα φάρμακα μπορούν να μουδιάσουν τον πόνο, αλλά σε έναν εξαιρετικά υψηλό βαθμό. Ο αριθμός των θανάτων από υπερβολική δόση είναι τώρα μεγαλύτερος από ό, τι εκείνος των θανάτων από ηρωίνη και κοκαΐνη μαζί και πάνω από 15.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από υπερβολική δόση οπιούχων φαρμάκων πόνου.

2 – NASIDs Έχετε ξανά ακούσει τα ονόματα αυτά: ιβουπροφαίνη (Advil), Naprosyn (Aleve) και Motrin. Υπάρχουν κι άλλα. Ερευνητές από τη Δανία έδειξαν ότι ασθενείς με προηγούμενο ιστορικό καρδιακής προσβολής που έλαβαν NASIDs ακόμη και για σύντομο χρονικό διάστημα – είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου, ή καρδιακής προσβολής. Χιλιάδες άλλες μελέτες έχουν γίνει σχετικά με τα NASIDs και αναφέρουν επίσης αυξημένα ποσοστά θανάτων και καρδιακών προσβολών. Τα NASIDs προκαλούν πάνω από 16.000 θανάτους ετησίως. Όσους θανάτους προκαλεί και το AIDS.

  1- Αναστολείς COX-2 Celebrex είναι ένας τύπος μη-στεροειδών αντι-φλεγμονώδων φαρμάκων (NSAID) γνωστός ως αναστολέας COX-2. Το Celebrex χρησιμοποιείται συνήθως για τη θεραπεία πολλών συνθηκών που σχετίζονται με τον πόνο και τη φλεγμονή. ‘Οσον αφορά το Celebrex, είναι ο μόνος COX-2 αναστολέας που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην αγορά,καθώς τα πιο κοντινά <<ξαδερφάκια >> του αποτραβήχτηκαν καθώς θεωρήθηκαν υπαίτια για τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων ή πολύ επικίνδυνα για την καρδιά. Παράλληλα με τις μελέτες όσον αφορά το δυναμικό του φαρμάκου ως αντικαρκινικό φάρμακο , το National Cancer Institute ανακάλυψε ότι όσοι έκαναν χρήση δόσης 400mg του Celebrex είχαν 250 τοις εκατό μεγαλύτερο κίνδυνο να πεθάνουν από καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό επεισόδιο και εκείνοι που λάμβαναν 800 mg είχαν 340 τοις εκατό υψηλότερο κίνδυνο.

Η ΚΑΤΩΤΑΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά. Τα Χάπια Πόνου είναι επικίνδυνα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από επιπλοκές που σχετίζονται με φάρμακα για τον πόνο. Να είστε πολύ προσεκτικοί τι βάζετε στο σώμα σας. Κάνετε την έρευνά σας, έτσι ώστε εσείς ή ένα μέλος της οικογένειάς σας να μην είναι το επόμενο θύμα αυτών των θανατηφόρων φαρμάκων.

Πηγές για αυτό το άρθρο περιλαμβάνουν: http://www.undergroundhealth.com http://www.theheart.org http://www.drjohnm.org

πηγή

Προβοκάτσια ή λαθρομεταναστευτική υστερία;

Πολιτική θύελλα έχει προκαλέσει η υπόθεση της «απελευθέρωσης» παράνομων μεταναστών.
Κάποιοι μιλούν για προβοκάτσια.
Ασφαλώς το στοιχείο της προβοκάτσιας δεν μπορεί να το αποκλείσουμε: Τα πρώην κυβερνητικά ανδρείκελα έχουν αριστεύσει στον τομέα αυτόν.
Ωστόσο η προβοκάτσια δεν στήνεται στον αέρα, αλλά πατάει σε κάποιο έδαφος:
Σε προχειρότητες, λαθρομεναστευτικές υστερίες και εμμονές, σε υπερβολές κ.λπ των σημερινών κυβερνητικών διαχειριστών.
Και εδώ έχουμε την υστερική «συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ περί «ανοικτών συνόρων» (το δόγμα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και του Σόρος), καθώς και τη «συνιστώσα» των φανατικών «επεγγελματιών» του «αντιρατσισμού», των υμνητών της λαθρομετανάστευσης (να μη μας φοβίζουν οι λέξεις).
Εδώ έχουμε την υπουργό Τασία Χριστοδουλοπούλου: Δηλαδή την ανωτέρω «συνιστώσα» σε κυβερνητική εξουσία!!!
Η προβακάτσια, συνεπώς, αν υπάρχει (και υπάρχει από τη ΝΔ) ξεκινάει από την υστερική (υπέρ των παράνομων μεταναστών) υπουργό.
Σύμβολος της υπουργού έδωσε τη διαταγή για να …ανοίξουν τα σύνορα. Διαβάστε το ρεπορτάζ: imerisia
Πιο αποκαλυπτικός, όμως και καταλυτικός είναι ο Στάθης, στο σημερινό του κείμενο, εδώ: enikos

Και ο Στάθης είναι υπεράνω υποψίας, διότι αγωνίζεται ο άμοιρος, στο μέτρο του δυνατού και με ποικίλες ταχυδακτυλουργίες, να …διασώσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ…

Διαβάζουμε, λοιπόν, από το Στάθη:
«Οπως τι επίσης δεν καταλαβαίνω με το μεταναστευτικό; Αυτή είναι η επεξεργασία του προβλήματος; Αυτές είναι οι μελέτες του ΣΥΡΙΖΑ (εν όψει ανάληψης της διακυβέρνησης), αυτές είναι οι προτάσεις του για τη λύση ενός απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας; Η ενεργοποίηση ενός αραχνιασμένου νόμου του Γιωργάκη απ’ το 2011;
Ενός τόσο ελαφρόμυαλου νόμου, όσον ελαφρόμυαλος ήταν ο Γιωργάκης; Προς τι η σπουδή της κυρίας Τασούλας Χριστοδουλόπουλου (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ούτε καν έχει ορκισθεί ακόμα) να υπερκεράσει τον κ. Πανούση και να φέρει προ τετελεσμένων την κυβέρνηση; Με ποια διαβούλευση; με ποιους φορείς; με ποιους στόχους και με ποια στρατηγική προχώρησε η κυρία Υπουργός; Εκτός κι αν για την κυρία Τασούλα Χριστοδουλόπουλου η σκέψη Γιωργάκη και οι νόμοι Γιωργάκη είναι κάτι σαν το βιβλιαράκι του Μάο, που θεράπευε πάσαν νόσον διά του θανάτου των ασθενών.
Η Αριστερά έχει κάνει κυβέρνηση, φιλολαϊκή κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας και στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν μπορούν να λειτουργήσουν συνιστώσες Τασούλες ή άλλες. Και το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο για να ανατεθεί η λύση του σε ΜΚΟ. Μάλιστα σε αμαρτωλές ΜΚΟ που πολλά χρόνια τώρα ψωμίζονται απ’ το μεταναστευτικό πρόβλημα διασπαθίζοντας εθνικούς και κοινοτικούς πόρους».

Όταν ο Στάθης λέει αυτά τα δικά μας σχόλια περιττεύουν…
πηγή

Kλείνουν 27000 τζαμιά στην Αίγυπτο ως κέντρα εξτρεμιστικου ισλαμισμού. Η Αυστρία απαγορεύει έξωθεν χρηματοδότηση τζαμιών. Εμείς κύριε ;;

ΕΔΩ

Χαλβάς σιμιγδαλένιος με τρία μυστικά

Το αγαπητό γλύκισμα των παιδικών μας χρόνων.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει φάει σπιτικό χαλβά. Είναι το γλύκισμα-σήμα κατατεθέν της Μεσογείου. Τυνησία, αραβικές χώρες, Μαρόκο, Αίγυπτος όλοι το φτιάχνουν. Είναι μια απλή συνταγή, θέλει λίγη αγάπη για να πετύχει και αρκετή υπομονή στο καβούρντισμα του σιμιγδαλιού για να μοσχομυρίσει και να γυαλίσει. Ανταποδίδει την αγάπη, για μέρες!

Υλικά

• 1 φλυτζάνι ελαιόλαδο
• 1 φλυτζάνι σιμιγδάλι ψιλό
• 1 φλυτζάνι σιμιγδάλι χοντρό
• 2,5 φλυτζάνια ζάχαρη
• 4 φλυτζάνια νερό
• 2 χούφτες φυστίκια πράσινα, ανάλατα, σπασμένα χοντρά
• 1 φλούδα λεμονιού
• 1 φλούδα πορτοκαλιού
• 1 κουταλιά της σούπας κανέλα βιολογική
• 1 ξυλάκι κανέλας

Εκτέλεση

• Παίρνουμε ένα φλυτζάνι και το χρησιμοποιούμε σαν μεζούρα για όλα τα υλικά
• Σε βαθιά κατσαρόλα βράζουμε το νερό με την  ζάχαρη, το ξύλο κανέλας, τις φλούδες λεμονιού και πορτοκαλιού, μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη
• Την αφήνουμε να βράζει και συνεχίζουμε
• Σε άλλη βαθιά κατσαρόλα ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά το ελαιόλαδο και καβουρντίζουμε το σιμιγδάλι
• Ανακατεύουμε απαλά και μετά πιο δραστήρια με ξύλινη κουτάλα, μέχρι να ροδίσει καλά
• Παλεύουμε πάνω από την κατσαρόλα για 10 λεπτά
• Τότε προσθέτουμε την κανέλα και τα σπασμένα φυστίκια
• Βγάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά
• Με κουτάλα και με προσοχή ρίχνουμε λίγο λίγο το ζεστό σιρόπι στο καβουρντισμένο σιμιγδάλι.
• Λοιπόν εδώ, SOS! Το μείγμα καίγεται και πετάει !
• Απομακρύνετε το πρόσωπο και προσέξτε κάπως
• Ξαναβάζουμε στη φωτιά το χαλβά και ανακατεύουμε μέχρι να ξεκολλάει από την κατσαρόλα
• Τον αδειάζουμε σε φόρμα στρογγυλή ή τετράγωνη και αφήνουμε να κρυώσει
• Μην το καταναλώσετε καυτό ή ζεστό, «κάθεται» στο στομάχι

Ποιά είναι τα τρία μυστικά:
1. Μην βάζετε ξύσμα πορτοκαλιού στο χαλβά. Η φλούδα αρκεί για άρωμα
2. Ξεφύγετε από το παραδοσιακό αμύγδαλο και δοκιμάστε το φυστίκι
3. Βάλτε κανέλα και πάνω από τον χαλβά, όταν κρυώσει

Mια καλή ιδέα είναι να βάλετε τον χαλβά σας σε ατομικά, μικρά, μπολάκια.

Βάλτε από πάνω ξεφλουδισμένα αμύγδαλα ή φυστίκια, ό,τι σας αρέσει.

Ετσι αποφεύγετε το χύμα χαλβά που στενάζει μέσα σε πιάτο!

Πηγή

ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΑΨΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ.ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΟΜΕΝΕΙ.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Αποτίναξα τα πατρικά χαλινάρια, δηλαδή την επίβλεψη και καθοδήγηση του Θεού Πατέρα, με ακατάστατο νου συνέζησα με τις κτηνώδεις της αμαρτίας σκέψεις και πράξεις. Όλο μου τον βίο με ασωτίες τον πέρασα, εγώ ο ταλαίπωρος. Δεν είχα τροφή να χορτάσω και με θέριζε η πείνα, η καρδιά μου ήταν άδεια και κάπου – κάπου με την ηδονή των σαρκικών παθών, που προσωρινά ευχαριστούν τον άνθρωπο ζούσα. Αλλά, Πατέρα αγαθέ, μη μου κλείσεις τα φιλάνθρωπα σπλάχνα σου, αλλά άνοιξέ την αγκαλιά σου και δέξου με σαν τον άσωτο υιό και σώσε με.

Ιδιόμελον του Κατανυκτικού Εσπερινού της Κυριακής

Η Ψυχική Υγεία των Παιδιών

Η υγεία των παιδιών είναι θέμα πρόληψης και προφύλαξης όχι απλά θεραπείας. Τα ψυχικά και τα ψυχολογικά είναι συνήθως πνευματικά προβλήματα που τα αφήσαμε και ήρθε η στρέβλωση και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Πως φροντίζει κανείς την ψυχική υγεία των παιδιών; Κάνοντας τα κατάλληλα εμβόλια στην κατάλληλη ηλικία…

Πώς οι ειδωλολάτρες κατέστρεψαν και τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας τον 3ο αιώνα μ.Χ.

 

Και πάλι για το γνωστό παραμύθι Αθεο-Παγανιστών, ότι δήθεν οι Χριστιανοί κατέστρεψαν τη Βιβλιοθήκη τής Αλεξανδρείας. Αυτά που ΟΙ ΙΔΙΟΙ έκαναν κατά τις αρχαίες πηγές, τα φορτώνουν μετά από αιώνες, ξεδιάντροπα στους Χριστιανούς, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τη σύγχυση ορισμένων, τής βιβλιοθήκης με τον τοπικό ειδωλολατρικό ναό τού Σέραπη!

Εισαγωγικά: Και ΠΑΛΙ ο Εδουάρδος Γίββων (Edward Gibbon) στο προσκήνιο…

Σε κάθε εξέλιξη της, η πρόοδος των τεχνικών μέσων χαρακτηρίζεται θετικά ή αρνητικά συνήθως από τις προθέσεις του δημιουργού της και από την καλή ή κακή χρήση της. Έτσι, θετική είναι η νέα σχετικά δυνατότητα δημιουργίας των blogs (ιστολογίων) η οποία άνοιξε ορίζοντες στην πληροφόρηση και την επικοινωνία, όμως πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν κακή χρήση της, προκειμένου να μεταφέρουν προχειρολογίες και ιδεοληψίες, από το καφενείο της γειτονιάς τους, στο διαδίκτυο. Κάποια blogs λοιπόν, ακολουθούν συστηματικά μια μόδα της εποχής, να γράφουν και να αντιγράφουν ό,τι να ’ναι (με κύρια πηγή το εύκολο και τσάμπα διαδίκτυο…) χωρίς να το ελέγχουν, χωρίς να εξετάζουν βαθύτερα την αξιοπιστία της πηγής.

 

Σε ένα από αυτά τα blogs, το οποίο όπως και άλλα παρόμοια, διαστρέφει συστηματικά την ιστορία ενώ εκτίθεται διαρκώς από τις αναξιόπιστες «πηγές» του (κίτρινος τύπος, διάφορες ιστοσελίδες, αλλά ποτέ έγκυρη βιβλιογραφία), διαβάσαμε τώρα τελευταία μια απίστευτη ανακρίβεια:

ότι η «φημισμένη βιβλιοθήκη» της Αλεξάνδρειας ήταν το κέντρο «του παγκόσμιου πολιτισμού που καταστράφηκε από τα ορθόδοξα στίφη»!

Για όσους διαβάσουν αυτό το «συμπέρασμα» και γνωρίζουν ελάχιστη ιστορία, θεωρούν αναμενόμενο ότι η κατηγορία απευθύνεται στους χριστιανούς επί Πατριαρχίας Θεοφίλου Αλεξανδρείας (από το 385 έως το 412) και ειδικά για τα γεγονότα του 390/391 οπότε και κατεδαφίστηκε ο ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια.

 

Η αλήθεια είναι ότι αυτή την πληροφορία δεν την έβγαλαν από το μυαλό τους όπως πολλές άλλες. Δεν ευθύνονται δηλ. για την ύπαρξή της, ευθύνονται όμως για την αναμετάδοσή της, πριν ακόμα ελέγξουν αν η αξιοπιστία της πληροφορίας αντέχει απέναντι στη σύγχρονη βιβλιογραφία. Διότι η πληροφορία αυτή πηγάζει από παρά πολύ παλιά, -για μαντέψτε- από την εποχή του γνωστού μας Γίββωνα στα τέλη του …18^ου αιώνα!

Έχουμε γράψει και αλλού για τον άνθρωπο αυτόν. Ο Γίββων ήταν ένας γνήσιος εκπρόσωπος του αντιχριστιανισμού, που έγραψε σε μια εποχή όπου το ρέμα του διαφωτισμού είχε παρασύρει κάθε ψήγμα επιστημονικής αξιοπρέπειας από τους ανθρώπους που έστω αναφέρονταν στον Χριστιανισμό.

Τι θα διάβαζε όμως κάποιος για να πάρει μια ιδέα για την αξιοπιστία ενός ιστορικού έργου που αναφέρεται στο Βυζάντιο; Θα διάβαζε τη γνώμη του Diehl, του Mango, του Ostrogorsky, του Vasiliev, τη γνώμη του Σαββίδη, του Τωμαδάκη, της Χριστοφιλοπούλου, την άποψη της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους», της «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», ή μια έκδοση του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης; Πάντως, ό,τι κι αν διάβαζε, το συμπέρασμα θα ήταν ένα: όλοι ανεξαιρέτως, προτείνουν ότι μετά από 220 χρόνια είναι καιρός για όλους όσοι τον επικαλούνται, να επισκεφτούν και κανένα βιβλιοπωλείο...[1].

 

Σήμερα, η επίκληση στην «αυθεντία» του Γίββωνα, δεν έχει ελαφρυντικά. Και την ευθύνη για το ότι κυκλοφορούν ακόμη και σήμερα ως αντιχριστιανικά «επιχειρήματα», αποσπάσματα από αυτή την ανεπανάληπτη φαρσοκωμωδία που κατ' ευφημισμόν λέγεται «ιστορικό έργο», την έχουν εξολοκλήρου οι νεόκοποι αντιχριστιανοί του διαδικτύου. Οι άνθρωποι αυτοί, μη βρίσκοντας σε πραγματικά επιστημονικά έργα, βολικές για την ιδεοληψία τους διατυπώσεις, αποφάσισαν να βάλουν τέρμα στην βιβλιογραφική τους ενημέρωση στο έτος ...1788.

 

Η άγνοια που αντέχει στο χρόνο…

Αυτός λοιπόν, ο περίφημος Γίββων, ανάμεσα σε άλλα σφάλματα που έκανε, απέδωσε, από λάθος, στους χριστιανούς και την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας:

«Theophilus proceeded to demolish the temple of Serapis [...] The valuable library of Alexandria was pillaged or destroyed»[2].

Που σημαίνει:

«Ο Θεόφιλος προχώρησε στην κατεδάφιση του ναού του Σέραπι [...] Η πολύτιμη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας λεηλατήθηκε ή  καταστράφηκε».

Εντάξει, ο Γίββων το έγραψε. Όμως, είναι δυνατόν να διαβάσει κάποιος ιστορικό βιβλίο του 1788 και να το πάρει τοις μετρητοίς, χωρίς να επαληθεύσει τα όποια στοιχεία αυτό δίνει, εφόσον μιλάμε για ένα έργο που εκδόθηκε πριν από 220 χρόνια;

 

Οι σύγχρονες μελέτες που υπάρχουν, έχουν καταφέρει να διαφωτίσουν πολλά σημαντικά ζητήματα, τα οποία ο Γίββων δεν γνώριζε.

Άρα λοιπόν, πρώτο σημαντικό ζήτημα είναι η διασάφηση ότι -σύμφωνα με τον Λουτσιάνο Κανφόρα- «ο Γίββων» στις σχετικές αναφορές του «συνέχεε τη βασιλική βιβλιοθήκη με εκείνη του Σεραπείου» [3]!

Διότι αν είχε κάνει ο Γίββων τον κόπο να μάθει ελληνικά και να μελετήσει σοβαρά το αντικείμενό του, θα ήξερε ότι ήταν γνωστή αυτή η διάκριση των δύο βιβλιοθηκών. Όπως, για παράδειγμα, γράφει τον 4ο αι. ο Επιφάνειος, επίσκοπος Σαλαμίνος της Κύπρου:

«Και ούτως αι βίβλοι εις ελληνίδα εκτεθείσαι απετέθησαν εν τη ΠΡΩΤΗ βιβλιοθήκη τη ΕΝ ΤΩ ΒΡΟΥΧΙΩ οικοδομηθείση. Έτι δε ύστερον και ΕΤΕΡΑ εγένετο βιβλιοθήκη ΕΝ ΤΩ ΣΕΡΑΠΙΩ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ, ήτις και θυγάτηρ ωνομάσθη αυτής» [4].

 

Για την επιπλέον τεκμηρίωση αυτής της πολύ βασικής πληροφορίας, επιλέξαμε ένα κοινά αποδεκτό έργο, το «The Oxford Companion to Classical Literature», ένα αξιόλογο βοήθημα για θέματα που αφορούν την αρχαία κλασική φιλολογία.

Στην ελληνική μετάφραση του έργου αυτού, αναφέρεται πως η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας…

…«φαίνεται ότι βρισκόταν στη ‘’συνοικία του παλατιού’’ της Αλεξάνδρειας, ίσως παραδίπλα στο Μουσείο, και τη συμπλήρωνε ένα βοηθητικό κτίριο ΔΙΠΛΑ στο Σεραπείο» [5].

 

Κατά συνέπεια:

ΑΛΛΟ είναι το «Μουσείο»,

ΑΛΛΟ είναι η «βιβλιοθήκη του Μουσείου» δηλ. η περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας,

ΑΛΛΟ είναι το Σεραπείο δηλ. ο Ναός του Σέραπι και

ΑΛΛΟ είναι η πολύ μικρότερη βοηθητική βιβλιοθήκη που βρισκόταν δίπλα στο Σεραπείο.

 

Λέγοντας «Μουσείο», είναι καλό να διευκρινίσουμε τη σημασία του: ήταν στην αρχαιότητα «μια τοποθεσία που σχετιζόταν με τις ‘’Μούσες’’ [...] [και] έφτασε να σημαίνει εκπαιδευτικό χώρο [...] Το ονομαστότερο μουσείο ήταν της ‘’Αλεξάνδρειας’’ στην Αίγυπτο [...] Ήταν ξεχωριστό από τη Βιβλιοθήκη» [6].

Τα γεγονότα επί  Θεοφίλου όμως, όπως είναι γνωστό, συνδέονται ΜΟΝΟ με τον Ναό του Σέραπι και όχι με την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ή με την βοηθητική βιβλιοθήκη δίπλα στο Σεραπείο για την οποία δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την καταστροφή της. Εξάλλου, ο ναός του Σέραπι βρισκόταν νοτιοδυτικά της κύριας βιβλιοθήκης και σε αρκετά μεγάλη απόσταση[7].

Η πληροφορία είναι πολύ συγκεκριμένη και όπως αναφέρει η Maria Dzielska, ο

Θεόφιλος έδωσε…

…«ένα ισχυρό χτύπημα στο Σεραπείο που ήταν κάποτε κέντρο λατρείας στην Αλεξάνδρεια. Η ενέργεια εναντίον του ΝΑΟΥ έλαβε χώρα είτε το 391, είτε το 392» [8].

Παρενθετικά μάλιστα, αξίζει να σημειώσουμε την πληροφορία που μας δίνει η συγγραφέας, ότι η κατεδάφιση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, αν οι ειδωλολάτρες δεν θεωρούσαν καλό ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ τους χριστιανούς που κινήθηκαν ενάντια στο Ναό, με αποτέλεσμα να βρει ευκαιρία ο Θεόφιλος να καλέσει τον στρατό για να σταματήσουν οι εκτροπές:

«Μια ομάδα Αλεξανδρινών ειδωλολατρών, των οποίων ο αριθμός ήταν ακόμα σημαντικός, οχυρώθηκε μέσα στον ναό και άρχισε να επιτίθεται στους πολιορκητές χριστιανούς. Αυτό έδωσε στον Θεόφιλο την ευκαιρία να στραφεί στις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές για βοήθεια. Το ζήτημα τερματίστηκε με ένα διάταγμα του αυτοκράτορα που ανάγκασε τους ειδωλολάτρες να εγκαταλείψουν τον ναό, ανακήρυξε μάρτυρες τους ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ και παρέδωσε το Σεραπείο στην εκκλησία […] Ξέρουμε […] δυο Αλεξανδρινούς γραμματικούς που πήραν μέρος στην άμυνα του Σεραπείου […] Ο Αμμώνιος […] και ο Ελλάδιος […] Στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατέφυγαν μετά τις ταραχές του 391-392, αναπολούσαν και οι δύο με θλίψη τα γεγονότα της Αλεξανδρείας […] Από την πλευρά του, ο Ελλάδιος επαιρόταν ότι ΕΙΧΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΕΝΝΕΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ στις συγκρούσεις των δρόμων» [9].

Γράψαμε και αλλού ότι θα πρέπει να σταματήσουν να περιγράφονται οι ειδωλολάτρες της ύστερης αρχαιότητας ως «αθώα θύματα» [10], και θα πρέπει επίσης να σταματήσουν οι νέο-ειδωλολάτρες, να βάζουν στην ίδια ζυγαριά τα οικοδομικά υλικά μερικών κατεστραμμένων ναών με τις ζωές χριστιανών που με φρικτούς τρόπους αφαιρούσαν επί αιώνες οι παγανιστές.

Η οριστική καταστροφή της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τους ειδωλολάτρες στα 270 μ.Χ. περίπου.

Η παρουσία της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην περιοχή του Βρουχίου, είναι  η μαρτυρία που για τους μελετητές βαραίνει ιδιαίτερα στην προσπάθεια ανίχνευσης της οριστικής καταστροφής της. Η οποία όπως φαίνεται, καταστράφηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ., 120 χρόνια πριν τα γεγονότα με του 390/391.

Πρωταγωνιστές και υπεύθυνοι για την καταστροφή ήταν οι ειδωλολάτρες επί Αυρηλιανού.

Ο Λεύκιος Δομίτιος Αυρηλιανός, (Lucius Domitius Aurelianus, 214-275 μ.Χ.), ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας στο διάστημα 270-275. Από την άλλη πλευρά ήταν η Ζηνοβία, βασίλισσα της Παλμύρας (μιας ρωμαϊκής αποικίας στη σημερινή Συρία), στα έτη 267-273, με επεκτατικές βλέψεις οι οποίες έθεσαν σε κίνδυνο τη ρωμαϊκή κυριαρχία στην Αίγυπτο[11].

            Ο Αυρηλιανός κινήθηκε εναντίον της και κατάφερε να συντρίψει τη δύναμη και το κράτος της. Όμως, αυτή η επανάσταση των Παλμυρηνών, οι οποίοι είχαν οπαδούς και στην Αίγυπτο, είχε ως συνέπεια να μεταδοθεί το αντιρρωμαϊκό κίνημα και να εκδηλωθεί και στην Αλεξάνδρεια «με αρχηγό τον πλούσιο έμπορο […] Φίρμο»[12].

Τελικά:

«Εναντίον των επαναστατών βάδισε, μετά την οριστική συντριβή των Παλμυρηνών, ο ίδιος ο Αυρηλιανός. Η νίκη του κατά του Φίρμου επισφραγίσθηκε με σφαγή και με την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ των τειχών και ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ ΒΡΟΥΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, όπου είχαν καταφύγει οι επαναστάτες» [13].

            Ο πολυγράφος Ιταλός ελληνιστής και πανεπιστημιακός καθηγητής Λουτσιάνο Κανφόρα, ήταν αυτός που εκπόνησε ειδική μελέτη για την τύχη της περίφημης βιβλιοθήκης, καταλήγοντας στο εξής συμπέρασμα:

«Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε η σειρά της Αλεξάνδρειας. ΤΟΤΕ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ, κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης ανάμεσα στη Ζηνοβία και τον Αυρηλιανό, οπότε, όπως γράφει ο Αμμιανός, Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ (amisit regionem) «quae Bruchion appellabatur, diuturnum praestantium hominum domicilium» (XXII, 16, 15)· άλλοτε στη συνοικία αυτή -παρατηρεί λίγα χρόνια αργότερα ο Επιφάνιος- υπήρχε η βιβλιοθήκη 'και τώρα η ΕΡΗΜΟΣ' (Patrologia Graeca, 43,252[14]). Η αδιάκοπη ζωντάνια της, μοναδική σ' έναν κόσμο βασανισμένο από τη σαθρότητα των ίδιων των βιβλίων, μαρτυρείται από σημεία που αλληλοδιαδέχονται σχεδόν ως την τελευταία στιγμή» [15].

Το συμπέρασμα αυτό του Ιταλού καθηγητή υιοθετήθηκε ή επιβεβαιώθηκε και σε άλλα εξειδικευμένα έργα, με θέμα ακριβώς το βιβλίο ή τις βιβλιοθήκες.

Ο Lionel Casson σημειώνει:

«το τέλος της βιβλιοθήκης έφτασε ίσως το 270 μ.Χ. ή εκεί γύρω, όταν ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός, καταπνίγοντας την εξέγερση του βασιλείου της Παλμύρας, έδωσε λυσσαλέες μάχες στην Αλεξάνδρεια. Τότε ισοπεδώθηκαν τα ανάκτορα, και πιθανόν μαζί τους και η βιβλιοθήκη» [16].

Και ο Horst Blanck επαναλαμβάνει:

«Το θλιβερό τέλος της βιβλιοθήκης, σύμφωνα με τον Canfora, το έφεραν οι πόλεμοι του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (κυβέρνησε 270-275) με τη Ζηνοβία, τη βασίλισσα της Παλμύρας, όταν καταστράφηκε στην Αλεξάνδρεια και το τμήμα της πόλης Βρουχείον μαζί με το παλαιό βασιλικό ανάκτορο (Ammianus Marcellinus 22,16.15)» [17].

Επίσης, άλλη μια αναφορά έχουμε και από το ειδικό αρχαιογνωστικό εγχειρίδιο «Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία» (εκδ. Παπαδήμας), έργο πλήθους καθηγητών υπό την επιμέλεια του Heinz-Gunther Nesselrat, όπου στο σημείο που εξετάζεται η πιθανότητα να έγινε η καταστροφή της βιβλιοθήκης από τον Ιούλιο Καίσαρα, μνημονεύονται ευθέως τα πορίσματα του Κανφόρα[18].

Τελικά, η διάψευση του Γίββωνα και των …αιώνιων υποστηρικτών του, είναι πανηγυρική. Ουδεμία σχέση είχε η κατεστραμμένη περιοχή του Βρουχίου με τη θέση του Σεραπείου και της βοηθητικής βιβλιοθήκης. Για τη βιβλιοθήκη αυτή, περίπου είκοσι φορές μικρότερη σε χωρητικότητα από την Βασιλική Βιβλιοθήκη, δεν έχουμε συγκεκριμένη μαρτυρία για την τύχη της όπως φαίνεται από τη διατύπωση του Lionel Casson:

«η περίφημη βιβλιοθήκη του Μουσείου στην Αλεξάνδρεια είχε ήδη εκλείψει από το 270 περίπου... Η δεύτερη σημαντικότερη αλεξανδρινή βιβλιοθήκη ήταν στο Σεραπείο, το ναό του θεού Σέραπη, κτίριο που κατεδαφίστηκε το 390 […] Η βιβλιοθήκη όμως μπορεί να διέφυγε την καταστροφή και να υπήρχε ακόμη όταν η Αλεξάνδρεια παραδόθηκε στους Άραβες το 642, αν πιστέψουμε μια γραφική ιστορία που διασώζεται σε αραβικές πηγές» [19].

Σημαντικό είναι επίσης να γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με την μαρτυρία του Επιφάνιου[20], στη βιβλιοθήκη του Σεραπείου είχαν αποθηκευτεί ελληνικά χειρόγραφα και ερμηνευτικά έργα της Παλαιάς Διαθήκης των Εβδομήκοντα[21] . Η παρουσία των Ιερών Γραφών εκεί, θα ήταν σίγουρα γνωστή στους χριστιανούς οι οποίοι έτσι, είχαν σοβαρό λόγο όχι μόνο να ΜΗΝ καταστρέψουν τη βοηθητική βιβλιοθήκη, αλλά αντιθέτως, να την ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΝ κιόλας[22].

Επίλογος

Ανάμεσα στα άλλα λοιπόν, ας τελειώνει και αυτό το παραμύθι για την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ο Γίββων δεν μπορεί να τους βοηθήσει άλλο. Ας το καταλάβουν μια για πάντα ότι οι ειδωλολάτρες ήταν αυτοί που καταδίκασαν σε αφανισμό ένα τεράστιο κομμάτι της αρχαίας φιλολογικής παραγωγής, οπότε, ας πάψουν μερικοί να παριστάνουν τους τιμητές της αρχαίας λογοτεχνίας.

            Κάθε τι που διαβάζουν σήμερα, σε ποσοστό τουλάχιστον 85 % έχει διασωθεί από χριστιανούς. Έρχονται μετά από 16 αιώνες μερικοί και «πουλάνε προστασία» στην αρχαία ελληνική γραμματεία; Όταν σε ολόκληρο το Βυζάντιο, οι χριστιανοί δίδασκαν τα αρχαία κλασικά έργα, τα μάθαιναν στα σχολεία, τα αντέγραφαν, τα υπομνημάτιζαν και τα λεξικογραφούσαν;

Ας γνωρίζουν λοιπόν ότι ούτε καν τους τιμητές του ναού του Σέραπι δεν τους αξίζει να κάνουν. Διότι οι ειδωλολάτρες ήταν εκείνοι που κατέστρεψαν τον ακόμη μεγαλύτερης αίγλης ναό, τον περίφημο ναό του Δία στο Καπιτώλιο της Ρώμης!

Το Καπιτώλιο «ήταν ιερός λόφος στη Ρώμη όπου υπήρχε μεγάλος και περίφημος ναός του Δία» [23]. Ο ναός αυτός ήταν ένα ειδωλολατρικό ιερό ακόμη σπουδαιότερο και από το Σεραπείο[24], καθώς αποτελούσε «το έμβλημα της αιωνιότητας της Ρώμης» [25].

            Και όμως, γεγονότα απείρου ειδωλολατρικού κάλλους συνέβησαν όταν ο Ρωμαίος Βιτέλιος Αύλος, κυνήγησε τον Δομιτιανό, δεύτερο γιο του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, στη διάρκεια εμφύλιου πολέμου του 69 μ.Χ. για τον αυτοκρατορικό θρόνο:

«Έτυχε τότε ο Δομετιανός, γιος του Ουεσπασιανού, να συγκρουστεί με τον Βιτέλιο για την εξουσία του πατέρα του. Πολιορκήθηκε στο Καπιτώλιο, αλλά κατάφερε να ξεφύγει, και Ο ΒΙΤΕΛΙΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΟΝ ΝΑΟ» [26].

Αυτά διέπρατταν οι «ευαίσθητοι» ειδωλολάτρες, που κόπτονταν δήθεν για την προστασία των ναών και των βιβλιοθηκών της αρχαιότητας.

Για πολλοστή φορά φάνηκε η αδυναμία του νεόκοπου και προχειρολόγου αντιχριστιανισμού, να αντέξει τον σοβαρό διάλογο. Εκατοντάδες ψέματα, σοφίσματα και προπαγανδιστικά συνθήματα έχουν επιστραφεί στους αποστολείς τους…

 

Σημειώσεις

---

[1] Βλ. Σχετικό άρθρο με κρίσεις για την μονομέρεια, αναξιοπιστία και παλαιότητα του έργου του Edward Gibbon, «The history of the decline and fall of the Roman Empire».

[2] Edward Gibbon, «The history of the decline and fall of the Roman Empire» (ed. William Smith), τόμ. 3, London 1862, σελ. 419.

[3] Κανφόρα Λουτσιάνο, «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας», Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1990, σελ. 122.

[4] Επιφάνιος, «Περί μέτρων και σταθμών», PG 43, 256Β.

[5] Άρθρο: «Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη», στο: Howatson C. M., «Εγχειρίδιο Κλασικών Σπουδών» (τίτλ. πρωτ. «The Oxford Companion to Classical Literature»), εκδ. Αφοί Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 59.

[6] Άρθρο: «Μουσείον», στο: Howatson C. M., «Εγχειρίδιο Κλασικών Σπουδών», ό.π., σελ. 508.

[7] Βλ. σχετικό χάρτη στο: Κανφόρα Λουτσιάνο, «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη…», ό.π., σελ. 83.

[8] Dzielska Maria, «Υπατία η Αλεξανδρινή», εκδ. Ενάλιος, Αθήνα 1997, σελ. 150.

[9] Dzielska Maria, «Υπατία η Αλεξανδρινή», ό.π., σελ. 150.155.

[10] Βλ. Σχετικό άρθρο της ΟΟΔΕ.

[11] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΣΤ΄, «Ελληνισμός και Ρώμη 30 π.Χ.-324 μ.Χ.», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1976, σελ. 324.

[12] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΣΤ΄, ό.π.

[13] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΣΤ΄, στο ίδιο.

[14] Επιφάνιος, «Περί μέτρων και σταθμών», PG 43, 249C.252A: «Πτολεμαίος, ο επικληθείς Φιλάδελφος […] όστις βιβλιοθήκην κατασκευάσας επί της αυτής Αλεξάνδρου πόλεως εν τω Βρουχίω καλουμένω κλίματι (και έστι τούτο της αυτής πόλεως ΕΡΗΜΟΝ ΤΑΝΥΝ ΥΠΑΡΧΟΝ)…»..

[15] Κανφόρα Λουτσιάνο, «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας», Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1990, σελ. 202.

[16] Lionel Casson, «Οι βιβλιοθήκες στον αρχαίο κόσμο», εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2006, σελ. 81.

[17] Horst Blanck, «To Βιβλίο στην Αρχαιότητα», εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 1994, σελ. 192.

[18] Nesselrath Heinz-Gunther, «Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία» (τόμ. Α΄-Αρχαία Ελλάδα), 2η έκδ., Παπαδήμας, Αθήνα 2003, σελ. 13.

[19] Lionel Casson, «Οι βιβλιοθήκες…», ό.π., σελ. 217.

[20] Επιφάνιος, «Περί μέτρων και σταθμών», PG 43, 256Β.

[21] Βλ. σχετικά με τη μετάφραση των Εβδομήκοντα στην Ορθόδοξη εγκυκλοπαίδεια: http://el.orthodoxwiki.org/Μετάφραση_των_Εβδομήκοντα .

[22] Για τη βιβλιοθήκη του Σεραπείου βλ. και τα σχετικά άρθρα: 1. http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/alexandr.bibl1.htm, 2. http://www.arhaioplixia.org/arhaioplixia8.html (στην παράγραφο #20).

[23] Φιλόστρατος, Άπαντα #2 (σειρά «Οι Έλληνες» #308), Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 316, υποσημ. #29.

[24] Χριστοφιλοπούλου Αικατερίνη, «Το Πολίτευμα και οι Θεσμοί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (324-1204)», Αθήνα 2004, σελ. 22.

[25] Chuvin Pierre, «Οι τελευταίοι εθνικοί. Ένα χρονικό της ήττας του παγανισμού», εκδ. Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 89.

[26] Φιλόστρατος, Άπαντα #2 (σειρά «Οι Έλληνες» #308), Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 153.

Όταν οι καρκινοπαθείς πεθαίνουν λόγω πλάνης

«Έχω χάσει ασθενείς από όλες αυτές τις εναλλακτικές θεραπείες» γράφει στον Guardian η ογκολόγος και συγγραφέας Ρανιάνα Σριβάσταβα, σχολιάζοντας την περίπτωση της νεαρής βρετανίδας που πέθανε από καρκίνο επειδή προτίμησε τις βιταμίνες από τη χημειοθεραπεία.

Η 29χρονη Τζέσικα Έινσκοου δεν είναι η μόνη καρκινοπαθής που πεθαίνει λόγω πλάνης: έρευνες έχουν δείξει ότι το 70% των ασθενών με καρκίνο χρησιμοποιούν εναλλακτικές θεραπείες, επισημαίνει η Σριβάσταβα.

Και έχει πολλά παραδείγματα να παραθέσει.

Όπως μια ασθενής με καρκίνο του μαστού σε τελικό στάδιο, η οποία πέθανε από βλάβες στη σπονδυλική στήλη όταν ένας εναλλακτικός θεραπευτής της σακάτεψε την πλάτη με απρόσεκτους χειρισμούς.

Ή ο ασθενής που είδε τις οικονομίες του να εξανεμίζονται, και τον καρκίνο του προστάτη να φουντώνει, έπειτα από δαπάνες 50.000 δολαρίων για ενδοφλέβιες ενέσεις βιταμινών. Τελικά μετάνιωσε που δεν ακολούθησε τη σύσταση των γιατρών για χημειοθεραπεία.

Υπάρχει ακόμα η περίπτωση της γυναίκας που αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι της όταν ήρθε ο λογαριασμός για τη «φυσική θεραπεία» που είχε ακολουθήσει ο καρκινοπαθής σύζυγός της, πριν τελικά πεθάνει.

Η Τζέσικα Έινσκοου ήταν μια από τους πολλούς οπαδούς της «θεραπείας Γκέρσον», η οποία προωθείται ως «η φυσική θεραπεία που ενεργοποιεί την εξαιρετική ικανότητα του οργανισμού να αυτοθεραπεύεται».

Σύμφωνα με το δικτυακό τόπο της βρετανικής οργάνωσης Cancer Research UK, η θεραπεία περιλαμβάνει εννέα κιλά φρούτα και τρία με τέσσερα κλύσματα με καφέ την ημέρα. Η οργάνωση προειδοποιεί ότι «σε ορισμένες καταστάσεις η θεραπεία Γκέρσον μπορεί να είναι πολύ επιβλαβής για την υγεία».

Η Έινσκοου είχε πιθανότητα επιβίωσης της τάξης του 61% αν ξεκινούσε άμεσα χημειοθεραπεία. Αρνήθηκε όμως τη βοήθεια των γιατρών ακόμα και όταν το σάρκωμα από το οποίο έπασχε επεκτάθηκε. Αρνήθηκε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό και χημειοθεραπεία και συνέχισε τη θεραπεία Γκέρσον.

Υπάρχουν όμως κι άλλες «εναλλακτικές θεραπείες» -με ηλεκτρόνια, με μαγνητική ενέργεια, με ειδικές λάμπες, όλες τους θεραπείες που έχουν απορριφθεί από τους επίσημους φορείς, ανάμεσά τους η Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου.

Άλλες θεραπείες βασίζονται σε βιταμίνες και μαντζούνια κάθε είδους, τα οποία, όπως προειδοποιεί η Σριβάσταβα, μπορούν να μειώσουν την αποτελεσματικότητα της χημειοθεραπείες.

Πολλές φορές, εξάλλου, αυτά τα συμπληρώματα διατροφής δεν περιέχουν αυτό που αναγράφουν. Καναδική μελέτη που εξέτασε 44 συσκευασίες βοτάνων διαπίστωνε ότι το ένα τρίτο περιείχε άσχετες ουσίες. Άλλες μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι δημοφιλή συμπληρώματα περιέχουν στην πραγματικότητα αλεσμένο ρύζι και ζιζάνια.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει χαρακτηρίσει αυτές τις απάτες απειλή για την ασφάλεια των καταναλωτών. Δεδομένου όμως ότι πρόκειται για διατροφικά συμπληρώματα και όχι για φάρμακα, οι έλεγχοι είναι περιορισμένοι έως ανύπαρκτοι.

Η Σριβάσταβα επισημαίνει ακόμα ότι οι εναλλακτικοί θεραπευτές ποτέ δεν έρχονται σε επαφή με τους ογκολόγους των ασθενών τους. Παραδέχεται εξάλλου ότι ούτε οι ογκολόγοι δεν έρχονται σε επαφή με τους εναλλακτικούς θεραπευτές.

Πώς θα μπορούσαν εξάλλου να συνεννοηθούν με υποστηρικτές θεραπειών για τις οποίες δεν υπάρχει καμία μελέτη, με ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την απελπισία των πελατών τους;

Ακόμα κι αν κάτι πάει στραβά, οι θεραπευτές αυτοί σχεδόν ποτέ δεν αντιμετωπίζουν τις κυρώσεις που θα επιβάλλονταν σε έναν αμελή ογκολόγο.

Η Δρ Σριβάσταβα θεωρεί ότι οι αρχές θα πρέπει να ρυθμίσουν αυτή την αγορά εναλλακτικών θεραπειών, ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο.

Ίσως αυτό θα ήταν το μόνο αποτελεσματικό μέτρο για την προστασία απελπισμένων καρκινοπαθών, οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν και τα χρήματα και τη ζωή τους.

Η καλύτερη ενημέρωση των ασθενών για τους κινδύνους πιθανώς δεν θα είχε αποτέλεσμα, αφού το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους απληροφόρητους, τους αφελείς και τους αδαείς.

Το γνωρίζουμε από την περίπτωση του μεγιστάνα της Apple Στιβ Τζομπς, o οποίος ανέβαλε το χειρουργείο για τον καρκίνο από τον οποίο έπασχε, προτιμώντας να ακολουθήσει θεραπεία με βιταμίνες.

Ακόμα και ο ιδιοφυής Στιβ Τζομπς δεν αποκλείεται να συντόμευσε τη ζωή του λόγω πλάνης.

 πηγή