Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων. Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε! Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα!

Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή».

Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. «Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δω». Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω. «Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει.

Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο.

Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. « Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε. «Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει» του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε». « Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ». «Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω. «Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου». «Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».

«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει.

«Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή". Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: "Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!". Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «δόξα τω Θεώ».

Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;

 Γέροντας Παiσιος

πηγή 

Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ

 Ο δυτικός άνθρωπος έχει παγιώσει κατά τους τελευταίους αιώνες την κυριαρχία του στον πλανήτη. Με την ισχύ που απέκτησε επέβαλε και τις θεωρούμενες από αυτόν αξίες σε όλους τους λαούς, οι οποίοι πορεύονται υποταγμένοι εν πολλοίς στον δυτικό τρόπο ζωής, παρά τις διαφορετικές θρησκευτικές πίστεις, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τις διαφορετικές παραδόσεις. Κορύφωση του δυτικού τρόπου βιωτής αποτελεί στην εποχή μας το «αμερικανικό όνειρο», το οποίο αποδέχονται με εκδηλώσεις λατρείας πλείστοι όσοι όχι μόνον Αμερικανοί αλλά και πολίτες πολλών άλλων χωρών.

Ο δυτικός άνθρωπος καυχάται για τις αξίες του, που στην πραγματικότητα είναι ψευτοαξίες. Έχει βαθύτατη την πεποίθηση ότι είναι προασπιστής των θεωρουμένων ως πανανθρωπίνων ιδανικών και ότι βαδίζει αταλάντευτα τον ορθό δρόμο προς την πρόοδο και την ευημερία ότι είναι φορέας ανωτέρου πολιτισμού, ο οποίος τελικά θα επικρατήσει ως ο μόνος στην επιφάνεια του πλανήτη! Η αλαζονεία αυτή ελάχιστα περιθώρια αυτοελέγχου και αυτοκριτικής αφήνει στον δυτικό άνθρωπο.

Ο δυτικός άνθρωπος πορεύεται δίχως Θεό, τον οποίο έχει απορρίψει από αιώνες. Κάποιοι το σημαντικό για την «πρόοδο» των δυτικών κοινωνιών χρονικό ορόσημο τοποθετούν στην εποχή του λεγομένου διαφωτισμού. Σε βάθος ανάλυση θα μας οδηγήσει στη θλιβερή διαπίστωση ότι η Δύση και πριν πορευόταν ερήμην του Θεού, το μήνυμα του οποίου είχε αρχίζει να διαστρεβλώνει ήδη από τα τέλη της πρώτης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισή του και συνέχιζε να διαστρεβλώνει. Η Δύση, παρά την επικράτηση της αθεΐας στην πολιτική και στη διανόηση, δεν είναι άθεη. Πολλοί ακόμη δηλώνουν πιστοί στο Θεό και είναι μέλη διαφόρων «εκκλησιών», οι οποίες πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς στον χώρο των διαμαρτυρομένων αρνούμενες να υποταχθούν στην παπική «αυθεντία», η οποία εμμένει στην αλαζονεία της! Εκείνο, που ακόμη και ορθόδοξοι αποφεύγουν να τονίσουν, είναι η άνευ όρων υποταγή των χριστιανών της Δύσης στον πρακτικό υλισμό ως απόρροια της οικονομικής ευμάρειας, την οποία έχουν εξασφαλίσει χάρη στην καταλήστευση των φτωχών και καταφρονεμένων από τους δυτικούς λαών. Είναι τραγικό να τονίζεται από προτεστάντες, ευτυχώς όχι από όλους, ότι η υλική ευμάρεια είναι αμοιβή του Θεού προς αυτούς για την πίστη τους! Πάντως άποψη των αμερικανών αναλυτών του ανά τον πλανήτη αντιαμερικανισμού είναι ότι αυτός οφείλεται στον φθόνο για τα υψηλά επιτεύγματα του νεοπαγούς λαού, που προέκυψε από την πανσπερμία των λαών που κατοίκησαν το βόρειο τμήμα της νέας ηπείρου.

Τα επιτεύγματα των δυτικών υπήρξαν όντως μεγάλα και θαυμαστά στον τομέα της επιστήμης και όσοι από εμάς ωφελούμαστε από αυτά τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη! Εκείνο που συνήθως διαφεύγει της προσοχής μας είναι το ερώτημα: Πόσοι είναι αυτοί που επωφελούνται από τα επιτεύγματα στο σύνολο των επτά περίπου δισεκατομμυρίων του πλανητικού πληθυσμού; Να είναι άραγε το ένα δισεκατομμύριο ή μήπως ούτε καν τόσοι; Και αν για τους υπόλοιπους τα επιτεύγματα είναι απρόσιτα, πού οφείλεται αυτό; Στην οκνηρία τους, στην νοητική ανεπάρκειά τους ή στην εχθρική τους στάση έναντι του πολιτισμού; Ο δυτικός άνθρωπος έχει δώσει από καιρό απαντήσεις στο ερώτημα. Θεώρησε όλους τους άλλους λαούς κατωτέρους αυτών που ανήκουν στην αρία φυλή. Έτσι καλλιέργησε τις φυλετικές διακρίσεις, κατρακύλισε στον καιάδα της ευγονικής και τερατούργησε στα κρεματόρια! Ακόμη δεν άσκησε ουδεμία αυτοκριτική για τα μύρια όσα εγκλήματα του όπως η εξόντωση των ερυθροδέρμων, το δουλεμπόριο των μαύρων, η καταδυνάστευση των λαών κατά την αποικιοκρατία. Όσο για τα άγρια εγκλήματα του ναζισμού, αισθάνονται ικανοποίηση, καθώς έχουν στήσει τη δίκη της Νυρεμβέργης και τα έχουν επιρρίψει σε μία μικρή ομάδα διεστραμμένων κατ' αυτούς εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας. Όμως ο Καμύ, δικός τους αυτός, βροντοφωνάζει: Το έγκλημα διεπράχθη από τον δυτικό μηδενισμό! (Επαναστατημένος άνθρωπος). Παραμένοντας αλαζών ο δυτικός άνθρωπος εξακολουθεί να αγνοεί τον αυτοέλεγχο και την αυτοκριτική. Έτσι εξακολουθεί να σπέρνει τον όλεθρο στους λαούς που δεν ανήκουν στη χωρία των προνομιούχων αρίων αλλά και εντός αυτής. Έχουμε πάμπολλα δείγματα μη ανεκτικότητας έναντι των λατινογενών λαών, των σλαβικών λαών και του ελληνικού, ιδίως του ελληνικού. Την περιφρόνησή τους γευθήκαμε έντονη κατά την τελευταία κρίση, στην οποία μας οδήγησαν με εντολές τους προς τους δυτικόφρονες πολιτικούς, που ασκούν την εξουσία στη χώρα μας όχι ελέω Θεού ούτε ελέω λαού, αλλά ελέω της νέας τάξης πραγμάτων.

Πορεύεται τον ορθό δρόμο η Δύση προς την υλική ευημερία; Η απάντηση με βάση τον ευαγγελικό νόμο είναι σαφώς αρνητική. Όμως δεν θα προχωρήσουμε σε ανάλυση με βάση νόμο, που η Δύση έχει σαφώς απορρίψει. Θα κάνουμε κάποιους συλλογισμούς με βάση τη λεγόμενη κοινή λογική, αν και έχουμε έντονες επιφυλάξεις για το αν υπάρχει τέτοια. Αν υπήρχε, δεν θα ερμηνευόταν ως φθόνος των λεηλατούμενων και ρημαζόμενων ο αντιαμερικανισμός. Ξεκινούμε από τη θεμελιώδη θέση ότι όλα τελειώνουν στον τάφο και, συνεπώς, κυρίαρχος στόχος είναι η απόλαυση του βίου στο μέγιστο βαθμό. Η με οικονομικούς όρους ανάλυση των πάντων μαρτυρεί την καθολική σχεδόν αποδοχή της θέσης. Είναι αναμφισβήτητο ότι οι έχοντες και κατέχοντες εξασφαλίζουν πολλές απολαύσεις. Είναι όμως δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές εξασφαλίζουν ευχαρίστηση, όχι όμως και χαρά; Ψιλά γράμματα η διάκριση στις δυτικές κοινωνίες, στη χωρία των οποίων, με λύπη μου, εντάσσω και τη νεοελληνική. Αυτές αγνοούν τις όποιες προειδοποιήσεις ελαχίστων ειδικών, που σημαίνουν συναγερμό για πλείστες όσες παθογένειες: Διάλυση της οικογένειας, που θυσιάζεται στον βωμό της απόλαυσης μέσω του πανσεξουαλισμού. Οι νέοι βλαστοί των κοινωνιών βιάζονται στα κοινωνικά θερμοκήπια να δώσουν πρώιμους καρπούς (εφηβικές ερωτικές σχέσεις, εκτρώσεις ως δικαίωμα Exclamation mark, αδυναμία συγκρότησης οικογένειας λόγω άγνοιας της ευθύνης και των υποχρεώσεων και πολύ περισσότερο λόγω άρνησης της θυσίας).

Στο κυνήγι του χρήματος, που επιδίδονται οι γονείς προς ικανοποίηση επίπλαστων στα πλαίσια του συστήματος αναγκών, δεν έχουν χρόνο να δουν τα παιδιά τους και να συνομιλήσουν μαζί τους, πόσο μάλλον να τα διδάξουν, αν βέβαια οι ίδιοι γνωρίζουν τα του βίου. Ο δυτικός άνθρωπος, κατ' έντολή του «Σάυλοκ», επιτείνει τον εκτραχηλισμό νομοθετώντας και την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, ώστε να καταστεί αδύνατη η συνεύρεση των μελών της οικογένειας γύρω από το τραπέζι! Τα παιδιά δεν παιδαγωγούνται πλέον στο σχολείο, το οποίο έχει απολέσει τον παιδευτικό του χαρακτήρα. Αποκλειστικός παιδαγωγός είναι η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, για τα παιδιά, το διαδίκτυο για τους εφήβους και τους νέους. Στα πρώτα παρέχεται άφθονη βία, στους άλλους άφθονο σέξ! Η εικονικότητα συγχέεται συν τω χρόνω με την πραγματικότητα. Όταν το παιδί σκοτώνει καθημερινά εκατοντάδες κακούς, δεν συγκινείται όταν βλέπει συνομήλικά του, τραυματισμένα ή νεκρά στη μικρή οθόνη, ιδιαίτερα όταν έχει υποστεί πλύση με τη διάκριση μεταξύ καλών (ημών) και κακών (άλλων)! Μάλιστα στην επιθυμία του να γευθεί πιο έντονες συγκινήσεις παίρνει το όπλο του πατέρα του (στις ΗΠΑ είναι το όπλο αντικείμενο λατρείας) και επιχειρεί και κατά καλών στο σχολείο του, αφού δεν είναι εύκολο να βρει κακούς! Πρόσφατα Σουηδός πολίτης, φίλος της ειρήνης, ταξίδεψε με τα μικρά παιδιά του στο Ισραήλ, για να λάβουν αυτά μικρή γεύση των δεινών του πολέμου. Δέχθηκε έντονες τις επικρίσεις ότι προκάλεσε αθεράπευτα ψυχικά τραύματα σ' αυτά! Όμως πράγματι τα ωφέλησε: Δεν θα ξαναπαίξουν τα αγαπημένα τους πολεμικά παιχνίδια. Άραγε θα εξετάσουμε σε βάθος και εμείς την ευκολία, με την οποία οδηγήθηκαν στο διπλό έγκλημα δύο νεαροί σε βάρος δύο νέων για ασήμαντη, όπως χαρακτηρίζεται συνήθως στα δικαστικά χρονικά, αφορμή;

Όταν ο έφηβος απολαύσει, άγουρος ακόμη, τις σαρκικές ηδονές, αναζητά νέες εμπειρίες στις παρά φύση απολαύσεις! Η ομοφυλοφιλία κάνει θραύση στις δυτικές κοινωνίες. Μάλιστα επικροτείται από κυβερνήσεις, τοπική αυτοδιοίκηση, επιστημονική κοινότητα! Οι ανά τον κόσμο πρεσβείες των ΗΠΑ συνεπικουρούμενες από τις των άλλων δυτικών χωρών πρωταγωνιστούν στις εκδηλώσεις ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας. (Εμείς άντε να τα βάλουμε με κάποιον δήμαρχο!). Ο σεξοτουρισμός οργιάζει στις χώρες της Άπω Ανατολής και πρόσφατα στην Ολλανδία νομιμοποιήθηκε το κόμμα των «παιδοφίλων». Στην περήφανη Γερμανία λειτουργούν οίκοι κτηνοβασίας και οι ζωόφιλοι αρκούνται να ζητήσουν να μη κακοποιούνται τα ζώα! Τέλος η ΕΕ προσανατολίζεται στη σύνταξη οδηγίας για τον συνυπολιγισμό στο ΑΕΠ των προσόδων από την πορνεία και το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών! Οι μουσουλμάνοι έχουν αντιληφθεί ότι η σαπίλα έχει εξαπλωθεί και εισχωρήσει σε βάθος στις δυτικές κοινωνίες, γι' αυτό σε κάποια πορεία σε ευρωπαϊκή πόλη κάποιος κρατούσε πινακίδα, που έγραφε: «Η Ευρώπη είναι καρκίνος. Το Ισλάμ είναι η θεραπεία»!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή 

Ποια είναι αυτή η γυναίκα;

Πώς τη λένε; Την ξέρω; Κάτι μου λέει το πρόσωπό της. Πού την έχω δει; Στην τηλεόραση; Στο internet; Στο σινεμά; Κάπου στον δρόμο; Είναι διαφήμιση, είναι πραγματικότητα, τι είναι; Μοιάζουν τα πρόσωπα, μπορείς να μπερδευτείς. Μήπως είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος; Κι αν είναι μια παλιά φωτογραφία της οικογένειάς μου, αν είναι συγγενής μου, αίμα μου; Μια άγνωστη ιστορία του προσφυγικού μας παρελθόντος; Τα ξέρω τα μάτια της…

Ποια είναι, άραγε, αυτή η γυναίκα; Μοιάζει φτωχή και κουρασμένη. Τι της έχει συμβεί;Από ποια δύσκολη εποχή έρχεται η εικόνα της; Από ποια χώρα; Σε ποιο σημείο της αέναης Αδικίας βρέθηκε να ζει;

Τι απέγινε εκείνη; Τι απέγιναν τα παιδιά της; Τι απέγιναν οι σκέψεις της; Χάθηκαν; Ή μήπως όχι; Είναι εδώ δίπλα μου; Μήπως ζει; Μήπως βρίσκεται στην Αθήνα, μήπως βλέπουμε τον ίδιο ήλιο τώρα που γράφω στο μικρό μου δωμάτιο; Ποια είναι; Μήπως δεν έχει σημασία; Μήπως χάνω (ξανά) τον χρόνο μου; Τι με νοιάζει; Τι θα αλλάξει στη δική μου τη ζωή αν ξέρω; Πότε θα αλλάξει η δική μου η ζωή αν, τελικά, μάθω;

Ποια είναι;

Επί 20 ολόκληρα μίλια, η φωτογράφος σκεφτόταν αν θα έπρεπε να είχε σταματήσει σ’ αυτό που είδε με την άκρη του ματιού της στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Η δουλειά είχε γίνει, την αμοιβή της θα την έπαιρνε, μέχρι τελευταίο σεντ, έξω έβρεχε κι όμως μέσα της υπήρχε μια δύναμη- μη ελέγξιμη πια- που δεν άφηνε σε ησυχία το μυαλό της. Για 20 μίλια ήταν αναποφάσιστη (μικρή απόσταση, αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν πολλοί που διανύουν αναποφάσιστοι κι αδρανείς ολόκληρη τη ζωή τους). Ξαφνικά σταμάτησε το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ήταν άδειος. Επιτόπου στροφή. Ακολούθησε την αντίθετη πορεία – του δρόμου και της λογικής- και βρέθηκε ξανά στον καταυλισμό.

Εκεί ζούσαν προσωρινά, με τις οικογένειές τους σε παραπήγματα, περιφερόμενοι άστεγοι αγρότες. Πάμφθηνα εργατικά χέρια μεταναστών για τις καλλιέργειες της περιοχής. Θα μάζευαν αρακά και μπιζέλια, αλλά την προηγούμενη νύχτα ο παγετός είχε καταστρέψει τη σοδειά. Άλλο ένα κακό νέο ανάμεσα στα χιλιάδες δυσάρεστα μαντάτα της ζωής τους- πότε θα σταματούσε αυτό; Ίσως ποτέ.

Η ανησυχία ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πολύ σύντομα, οι κάτοικοι της περιοχής και οι ιδιοκτήτες των καλλιεργειών, θα έρχονταν να τους διώξουν. Με βίαιο τρόπο, χωρίς έλεος. Οι ίδιοι καθωσπρέπει άνθρωποι, με τα παιδιά, τα σπίτια και τη γη τους- οι οποίοι θα τους έδιναν δουλειά στα χωράφια τους- οι ίδιοι την επόμενη μέρα θα χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο για να τους διώξουν, αφού πια η παρουσία τους δε θα απέφερε πια κανένα απολύτως κέρδος. Η πραότητα του χαρακτήρα και ο ανθρωπισμός τους βασίζονταν στον αστάθμητο παράγοντα του κατάλληλου απτού ανταλλάγματος. Η υπόγεια αποδοχή της ένοχης χρησιμότητας ενός εγκλήματος γεννά τον πιο ορκισμένο στρατό φανατικών, εκείνων που εθίζονται στη δικαιολογία κάθε επόμενου εγκλήματος.

Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της απόλυτης φτώχιας, της αγωνίας και του πόνου, η φωτογράφος εστίασε στη μητέρα με τα τέσσερα πεινασμένα παιδιά (υπήρχε κι ένα πέμπτο στην κοιλιά της μάνας, που θα γεννιόταν σε λίγους μήνες, σε καιρούς απόγνωσης). Η δικιά τους ήταν η πιο πρόχειρα φτιαγμένη τέντα απ’ όλες. Τράβηξε δυο πρώτες φωτογραφίες. Δυο γενικά πλάνα.

Και μετά πλησίασε. Όλο και πλησίαζε. Η μητέρα δεν κοίταξε ποτέ προς το φακό ή προς τον άνθρωπο που ακάλεστος είχε εισβάλει στην ελάχιστη ιδιωτικότητά τους.

Συνολικά τράβηξε έξι φωτογραφίες. Δεν ρώτησε το όνομα της μητέρας, ζήτησε μόνο να μάθει την ηλικία της.

«32 χρόνων».

Κι όμως… Αυτό ήταν το ταλαιπωρημένο πρόσωπο μιας 32χρονης γυναίκας, που είχε βιώσει τόσα, όσα αρκούσαν για πολλές ζωές. Ζούσαν τρώγοντας παγωμένα λαχανικά – ήταν βαρυχειμωνιά- και όσα μικρά πουλιά μπορούσαν να σκοτώσουν τα ίδια τα παιδιά.

Η φωτογράφος υποσχέθηκε προφορικά – αν και δεν της ζητήθηκε- να μην δημοσιεύσει το υλικό.

Είπε ψέματα.

Αυτό το ψέμα ,όμως, ευεργέτησε αμέσως πολλούς κατατρεγμένους. Τρεις μέρες μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας στην εφημερίδα, εκείνος ο καταυλισμός στη μέση του τίποτα (US Highway 101, 2.500χλμ, κατά μήκος της δυτικής ακτής) γέμισε με τρόφιμα, ρούχα και προσφορές ανθρώπων που είχαν συγκινηθεί από τη φωτογραφία της μητέρας. Κάποιοι απ’ τους άστεγους εργάτες είχαν ήδη φύγει (για πού άραγε; Για ένα επόμενο πουθενά…), ανάμεσά τους, όμως, και η μητέρα με τα παιδιά. Εκείνοι δεν ήξεραν τι είχε συμβεί.

Η δημοσίευση μιας δεύτερης φωτογραφίας- διαφορετικής από αυτή που είχε μπει στην εφημερίδα- έκανε τον γύρο της χώρας μέσα σε λίγες μέρες. Η μητέρα είχε γίνει σύμβολο καρτερικότητας κι αξιοπρέπειας σε καιρούς δυστυχίας κι εξαθλίωσης. Όλοι μιλούσαν για εκείνη και τα μικρά της.

Ένα αποφασισμένο βλέμμα, σ’ ένα κουρασμένο πρόσωπο. Και δυο παιδιά ν ακουμπούν φοβισμένα πάνω της. Ήταν ο φόβος του φακού, αλλά έμοιαζε με το φόβο του παρόντος και του μέλλοντος. Ήταν τα δύσκολα χρόνια. Κι εκείνη ήταν η Μόνα Λίζα μιας σκονισμένης απ’ τις αντιξοότητες εποχής.

[ H Dorothea Lange (Ντοροθέα Λανγκ) τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες το 1936, στις Ηνωμένες Πολιτείες (Nipomo, California). Το στιγμιότυπο της μητέρας με τα δυο παιδιά γυρισμένα στο φακό, αποτέλεσε την πιο χαρακτηριστική φωτογραφία της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Great Depression).  Η ταυτότητα της εμβληματικής “Migrant Mother” έγινε γνωστή πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν η ηλικιωμένη πλέον γυναίκα εκείνης της φωτογραφίας έδινε μάχη με τον καρκίνο και δεν είχε τα χρήματα για να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Τότε δημοσιεύτηκε τ’ όνομά της και μαζεύτηκε ένα ποσό (κάποιες χιλιάδες δολάρια) που της επέτρεψε να ‘χει ένα αξιοπρεπές τέλος. Την έλεγαν Φλόρενς (Florence Owens Thomson 1903 -1983), ήταν μια Τσερόκι. Διωγμένη από την Οκλαχόμα – όπως χιλιάδες της φυλής της-  παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία, όμως η οικογένεια του συζύγου δεν ήθελε μια ινδιάνα για νύφη. Έκαναν παιδιά, εκείνος πέθανε ξαφνικά. Πώς θα ζήσουν; Τι θα κάνουν; Οικονομική ύφεση, ανεργία, διώξεις. Ανατροπές, μόνο ανατροπές. Ένας άβολος σκληρός άδικος κόσμος. Κάθε βήμα της ζωής της- από την αρχή- έμοιαζε δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Κάθε βήμα κι ένας πόνος. Κι όλα να μοιάζουν κάθε φορά με το τέλος του κόσμου.

Η Φλόρενς δεν κέρδισε ποτέ χρήματα από τη φωτογραφία (μόνο το ποσό εκείνο στα γεράματα, πριν πεθάνει). Ούτε η Λανγκ. Τα δικαιώματα ανήκαν στην αμερικανική κυβέρνηση ( με κρατικό χρήμα-Farm Security Administration- είχαν πληρωθεί τα ντοκουμέντα της ομάδας φωτογράφων που ταξίδευαν στις φτωχές αγροτικές περιοχές της Αμερικής). Η Λανγκ, όμως, κέρδισε αναγνωρισιμότητα κι επαγγελματική καταξίωση.]

(Dorothea Lange 1895-1965)

Aυτή είναι η Φλόρενς το 1979, μαζί με τις κόρες της. Μπροστά της γονατιστή η Νόρμα (το μωρό που κρατούσε τότε στα χέρια της). Πίσω της η Κάθριν και η Ρούμπυ (τα δυο παιδιά με τη γυρισμένη πλάτη στη φωτογραφία του ’36. H Ρούμπυ εμφανιζόταν στο πλευρό της μητέρας της και σε δυο ακόμα από εκείνες τις φωτογραφίες)

H “Migrant Mother” είναι η χαρακτηριστικότερη φωτογραφία της Μεγάλης Ύφεσης. Γρήγορα, όμως, ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κι απέκτησε τους δικούς του ήρωες, τις δικές του εμβληματικές μορφές. Και μετά ήρθε η εποχή της ευημερίας. Κι εκείνη είχε τα σύμβολά της, παντοδύναμα. Ζήτω το χρήμα! Η φτωχή μητέρα έμοιαζε πολύ μακρινή. Τόσο μακρινή, που αρκούσε για να γίνει γραμματόσημο.

(Γραμματόσημο του 1998).

Έτσι γίνεται συνήθως. Οι άνθρωποι τιμούν, φροντίζουν, επιβραβεύουν κι αγαπούν οτιδήποτε υπάρχει σε απόσταση ασφαλείας. Το ΤΩΡΑ παραμένει πάντοτε η εποχή της βαρβαρότητας.

ΥΓ. Σήμερα στο Nipomo (πληθυσμός 16.000 κάτοικοι), πολύ κοντά στο σημείο της τυχαίας ιστορικής φωτογράφισης υπάρχει ένα σχολείο, που φέρει ένα όνομα. Το όνομα της φωτογράφου Ντοροθέα Λανγκ. Όχι της Φλόρενς. Ίσως καλύτερα.

Καλύτερα να μην ήξερα καν το όνομά της, όπως όταν πρωτοείδα τη φωτογραφία κι αναρωτιόμουν αν ήταν ένας δικός μου άνθρωπος. Γιατί όταν ξέρεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες, η γυναίκα γίνεται το ενδιαφέρον ντεκόρ μιας ακόμα ιστορίας, ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες- που θα μάθεις ή δε θα μάθεις- και νομίζεις πως δεν έχουν καμία σύνδεση με το δικό σου σύντομο πέρασμα απ’ αυτόν τον κόσμο.

Ενώ στην πραγματικότητα εκείνο το βλέμμα, εκείνη η μάνα και τα παιδιά είναι η δική σου ιστορία.

πηγή 

Νύφες ετών 10: Ενα συγκλονιστικό οδοιπορικό στα βάθη της Ανατολής

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, τα κορίτσια χάνουν απότομα την παιδική τους ηλικία και εξαναγκάζονται να παντρευτούν πριν καν φτάσουν στην εφηβεία. Παγκοσμίως, σχεδόν ένα στα πέντε έφηβα κορίτσια (ηλικίας 15-19) είναι σήμερα παντρεμένα και συχνά θεωρούνται «ιδιοκτησία» του συζύγου τους και κακοποιούνται.
 
Οι ανήλικες νύφες έχουν υψηλή καταγραφή γυναικολογικών προβλημάτων και είναι πιο πιθανό να χάσουν την παρθενιά τους με βιασμό, συγκριτικά με τις γυναίκες που παντρεύονται μετά την ηλικία των δεκαοκτώ ετών.
Επίσης, σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού έχουν 41% υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης ψυχικής ασθένειας, όπως κατάθλιψη, άγχος, και διπολική διαταραχή. Είναι πέντε φορές πιο πιθανό να πεθάνουν στη γέννα από μια γυναίκα στα είκοσί της και το ποσοστό θνησιμότητας των βρεφών τους είναι υψηλότερο.
 
Παρά το γεγονός ότι απαγορεύεται σε ορισμένες χώρες, οι γάμοι με ανήλικες νύφες συνεχίζονται, ιδιαίτερα σε χωριά της υπαίθρου. Είναι διαδεδομένη πρακτική στη Νοτιοανατολική Ασία, τη Μέση Ανατολή, και κυρίως την υποσαχάρια Αφρική.
Παγκοσμίως, περίπου 39.000 ανήλικα κορίτσια γίνονται νύφες κάθε μέρα.
 
Το Μπανγκλαντές έχει το υψηλότερο ποσοστό γάμου ανηλίκων στον κόσμο, παρόλο που η πρακτική έχει τεθεί εκτός νόμου. Σημειώνεται ότι μόνο το 29,3% των γυναικών στο Μπαγκλαντές είναι εγγράμματες.
Η Τανζανία έχει μια πρακτική που ονομάζεται Nyumba ntobu σύμφωνα με την οποία, μια πλούσια ηλικιωμένη γυναίκα αγοράζει ουσιαστικά ένα νεαρό κορίτσι για να γίνει μητέρα. Η γυναίκα επιλέγει έναν άνδρα για να γονιμοποιήσει το κορίτσι, το οποίο στη συνέχεια γίνεται μια μηχανή παραγωγής μωρών. Όλα τα μωρά όμως θα ανήκουν στην ηλικιωμένη γυναίκα.
 
Στην Ινδία, το 47% των κοριτσιών παντρεύονται πριν από την ηλικία των 18 ετών Αν και δεν έχουν το υψηλότερο ποσοστό ανήλικων νυφών στον κόσμο, έχουν τον υψηλότερο αριθμό, λόγω του πληθυσμού
 
Το 2010, το αφγανικό υπουργείο Δημόσιας Υγείας διαπίστωσε ότι το 47% των θανάτων των γυναικών ηλικίας 20 έως 24 σχετιζόταν με την εγκυμοσύνη. Μία Αφγανή γυναίκα πεθαίνει από επιπλοκές της εγκυμοσύνης κάθε δύο ώρες.
 
Στην ηλικία των εννέα, η Nujood Ali παντρεύτηκε έναν άνδρα γύρω στα τριάντα. Ύστερα από μήνες ξυλοδαρμών και βιασμών, η δεύτερη γυναίκα του πατέρα της έδωσε κρυφά λεφτά για ταξί και οδηγίες για το Δικαστικό Μέγαρο. Η Ali μπήκε μέσα και δήλωσε ότι θέλει διαζύγιο. Μια γυναίκα δικηγόρος ανέλαβε την υπόθεσή της και στην ηλικία των δέκα ετών, η Αli κέρδισε. Το βιβλίο με τα απομνημονεύματά της, «Είμαι η Nujood, 10 ετών και Διαζευγμένη» κέρδισε διεθνή αναγνώριση.
 
Από τους ανήλικους γάμους δεν γλυτώνουν ούτε τα νεαρά αγόρια, αλλά με πολύ μικρότερη συχνότητα σε σχέση με τα κορίτσια. 720.000.000 γυναίκες μέχρι σήμερα έγιναν ανήλικες νύφες σε σύγκριση με 156.000.000 άνδρες.

 πηγή

Eυτυχισμένο παιδί στη... Γάζα!! - Happy Child in... Gaza!!

Επιτέλους… με τα τεχνητά μέλη μπορώ να πάω σχολείο
-αν υπάρχει σχολείο-… είμαι ευτυχισμένος!

πηγή