Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Χριστούγεννα: ας κεραστούμε με οίνο ρωμαίικο

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivOADJQ7J05hLRTaLXniZt2LHkQokDyq_kWRZf3euCejHVg3saMGCnXQU7aCNcuEtAInMG2lK-eKKpU-_bupF_9jRP-0Jq0AjV__mVzo1Wu15vNYqtPhlCcHOz2gkdXobC85MY3oiOc9Ml/s1600/04.JPG


Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς

«Την 20ην Ιουλίου 1821 συνέτρωγαν ο Δημήτριος Υψηλάντης και ο Κολοκοτρώνης στους ίσκιους των δέντρων του Άστρους. Γίδα ψητή στρωμένη σε φύλλα, ασκί με ρετσινόκρασο, μισό φλασκί για ποτήρι και μαύρο ψωμί ήταν η ετοιμασία του γεύματος. Όταν εκάθησαν, κόβοντας ο Κολοκοτρώνης το ψητό με τα χέρια του, είπε στον Υψηλάντη: “Αυτά είναι τα χρυσά πιρούνια και τα χρυσά μαχαίρια της Ελλάδας, και αυτό το ρετσινάτο είναι τα πολύτιμα κρασιά της”. Άρεσε στον φιλόπατριν Υψηλάντην το γεύμα του Κολοκοτρώνη, επειδή εννόησε το πνεύμα του. Ήθελε να τον προλάβει ο Κολοκοτρώνης με μάθημα, αυτόν αναθρεμμένον με όλην την πολυτέλειαν της ευζωΐας, και να του εικονίσει τας δεινοπαθείας του ελληνικού αγώνος».

Ωραία εικόνα! Κερνά ο Γέρος του Μοριά, τον φιλόπατριν Υψηλάντη, τα πολύτιμα κρασιά της Ελλάδος, που είναι η απλότητα και η ολιγόδεια. Ας κεράσουμε, τούτες τις ημέρες, κι εμείς από αυτόν τον ρωμαίικο οίνο, το ρετσινάτο του Κολοκοτρώνη.


Και ας γιορτάσουμε διότι «βίος ανεόρταστος μακριά οδός απανδόκευτος», έλεγαν οι αρχαίοι. Οι γιορτές είναι σαν τα πανδοχεία που αναπαύουν τους κουρασμένους ταξιδιώτες. Τα Χριστούγεννα, που αυτές τις μέρες γιορτάζουμε, «χαίρει η φύσις όλη», χαίρονται και οι άνθρωποι. Μία κατ’ εξοχήν οικογενειακή γιορτή. Τα τελευταία μόνο χρόνια αντί για οικογενειακές συνάξεις, έχουμε αποδράσεις σε ειδυλλιακά θέρετρα. Αντί οι οικογένειες να ενώνονται, διαλύονται. Θα στηθεί, λοιπόν, το μεγαλοπρεπές χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με τα χοιρινά και τα λοιπά εκλεκτά κρεατικά, θα λησμονηθεί πάραυτα ο κόπος της νηστείας. Εξέχουσα θέση στο τραπέζι έχει όμως ο οίνος, για τον οποίο θα κάνουμε μερικές ετυμολογικές …περιπολίες.

Μία αναδρομή σ’ ένα συμπόσιο (συν+πόσις), μια γιορτή των αρχαίων Ελλήνων, θα μας πείσει ότι πράγματι είμαστε απόγονοί τους.

Κατ’ αρχήν το συμπόσιο περιλάμβανε δύο αυτοτελή μέρη: το δείπνον και το πότον. Το πρώτο, κατά το οποίο οι συνδαιτημόνες ικανοποιούσαν την πείνα τους, διαρκούσε λίγο και αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, την προετοιμασία για τον πότο, που ακολουθούσε. Το συμπόσιο δεν γινόταν μόνο για φαγοπότι, αλλά κυρίως για να συζητηθούν σοβαρά θέματα. Για τους αρχαίους ίσχυε το ρητό: «η άνευ λόγων τράπεζα ουδέν φάτνης διαφέρει», δηλαδή, το να τρώει κανείς χωρίς να συζητά, δεν έχει καμία διαφορά από το φαγητό των ζώων. Η αντίληψη αυτή έρχεται βέβαια σε πλήρη αντίθεση με την σημερινή προτροπή των μανάδων στα παιδιά τους «όταν τρώμε δεν μιλάμε και το φαγητό κοιτάμε». Ας γνωρίζουν οι μητέρες ότι έτσι πηγαίνουν κόντρα στην… φύση του Έλληνα. Για να διαρκέσει όμως το συμπόσιο και για να αποφευχθούν, λόγω μέθης, φιλονικίες και ασυναρτησίες από τους συμποσιαστές, οι αρχαίοι έπιναν τον οίνο «κεκαρμένον δι’ ύδατος». Ανακάτευαν, δηλαδή, τον οίνο με ζεστό νερό τον χειμώνα ή παγωμένο το καλοκαίρι. Η κράσις του οίνου γινόταν μέσα σε ειδικά αγγεία, τους κρατήρες. Όλοι αυτοί οι όροι προέρχονται από το αρχαίο ρήμα κεράννυμι, που σημαίνει αναμειγνύω. Ουδέποτε λοιπόν έπιναν, τον οίνο άκρατον. Το ακρατοποτείν εθεωρείτο γενικώς αξιόμεμπτη κατάχρηση. Μάλιστα ο μεγάλος Αθηναίος σοφός και νομοθέτης Σόλων όρισε: «εν τοις συμποσίοις μη πίνειν άκρατον τον οίνον». Από το ίδιο ρήμα, «το κεράννυμι», προέρχεται και η νεοελληνική λέξη κρασί, που αντικατέστησε στα χρόνια της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, την αρχική λέξη, οίνος. Η διαδικασία της αλλαγής, δεν μας είναι σαφής. Μερικοί υποθέτουν ότι προήλθε από την καθημερινή εντολή που ακουγόταν στα καπηλειά: «δώσ’ μοι κράσιν οίνου», που συγκόπηκε σε «δώσ’ μοι κράσιν» και τελικά «δώσ’ μοι κρασί». Άλλοι θεωρούν πιθανότερη την υποκατάσταση της λέξης οίνος από τη λέξη κρασί, με παρότρυνση της εκκλησίας. Ο οίνος χρησιμοποιείται στη Θεία Ευχαριστία, το κρασί –ως λέξη- για τα υπόλοιπα του βίου. Άλλωστε κάτι ανάλογο θα πρέπει να συνέβη και με τη λέξη ύδωρ που αντικαταστάθηκε από τη λέξη νερό. Αρχικά έλεγαν «δώσ’ μοι νεαρόν ύδωρ», έπειτα «δώσ’ μοι νεαρόν», και τελικά δώσε μου νερόν (με συγκοπή). Η λέξη νεαρός σημαίνει δροσερός, φρέσκος. Από την ίδια ρίζα κερ- του ρήματος κεράνυμμι, προέρχεται και το νεοελληνικό ρήμα κερνάω-ώ, που ενώ αρχικά είχε τη σημασία του προσφέρω κρασί, κατόπιν η έννοιά του διευρύνθηκε για κάθε είδους προσφορά.

Τα αγγεία, τώρα, του πότου, τα ποτήρια (από κει προέρχεται η λέξη) διακρίνονταν σε: αγγεία μεταφοράς και αποθήκευσης του κρασιού (πίθοι, αμφορείς και στάμνοι, εξού και η σημερινή στάμνα), σε αγγεία ανάμειξης του με νερό και ψύξης του (κρατήρες, ψυκτήρες), σε αγγεία σερβιρίσματος (οινοχόες, και στα ελληνιστικά χρόνια, λάγυνοι εξού και το σημερινό λαγήνι), και σε αγγεία πόσεως (ποτήρια, κύλικες). Οι ονομασίες που έπαιρναν τα μέρη των αγγείων (χείλος, στόμιο, λαιμός, σώμα, ωτία=λαβές) φέρνουν στο νου μας τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, που είναι φανερός ακόμη και σε απλά καθημερινά δημιουργήματα. Ο οίνος, λοιπόν, το κρασί, που ευφραίνει καρδιές, ο παυσίπονος και παυσίλυπος οίνος, ο ελευθερωτής του πνεύματος, η πηγή έμπνευσης των τεχνών, του θεάτρου και της φιλοσοφίας, έχει αυτές τις ημέρες κυρίαρχη θέση. Προσοχή όμως στις ακρατοποσίες, που κάνουν τον άνθρωπο ακράτητο και ασυγκράτητο. «Οίνος και γυναίκες αποστήσουσιν συνετούς», το κρασί και οι γυναίκες καταστρέφουν τους συνετούς, λέει η Αγία Γραφή, Χρόνια πολλά σε όλους τους συνδαιτημόνες και… «παίδες θραύσατε τας κύλικας», παιδιά σπάστε τα ποτήρια. (Και το έθιμο του σπασίματος πάνω στο γλέντι, λαμπρό ελάττωμα, αρχαία κληρονομιά είναι).

Και ας γιορτάσουμε ρωμαίικα, όπως μας συμβουλεύει ο Φώτης Κόντογλου.

«Αδέλφια μου. Φυλάξτε τα ελληνικά συνήθεια μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγελιώσαστε με α ξένα κι άνοστα πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις. “Ευφράνθητε εορτάζοντες”. Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: “Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δώστε και κανενός φτωχού όστις να υστερήται”. Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση.

Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε. Αυτή είναι η παραγγελία του Χριστού, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση. Δίνετε στους άλλους απ’ ό,τι έχετε. Το παραπάνω απ’ ό,τι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. “Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν».

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα, αδελφοί!

Σαρωτικός ο Μητροπολίτης Πειραιώς στο MEGA

http://www.entertv.gr/sites/default/files/styles/article_main/public/anatropi_2.jpeg?itok=_Er3_ct1

 

το βίντεο ΕΔΩ


Στὴν ἐκπομπὴ «Ἀνατροπὴ» τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ MEGA, ὑπῆρξε καλεσμένος ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς  Σεραφείμ, λίγες ὧρες πρὶν ἡ Βουλὴ ψηφίσει τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὸ λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης.

Ὁ Σεβασμιώτατος σὲ ὅλη τὴν ἐκπομπὴ ἔδωσε δυναμικὲς καὶ τεκμηριωμένες ἀπαντήσεις στοὺς συνομιλητές του, χαρακτηρίζοντας ψευδεπίγραφο τὸ νομοσχέδιο καὶ ἀντίθετο μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς πίστεως.

«Ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα Θεοῦ ὄχι ἕνα συμβόλαιο, καὶ θέλουν σήμερα νὰ δημιουργήσουν ἕνα νέο εἶδος ἀνθρώπου ποὺ δὲν ὑπάρχει στὴ φύση» ἀνέφερε χαρακτηριστικὰ...

ὁ π. Σεραφείμ.

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Σεβασμιώτατος καταδίκασε τὴν ὁμοφυλοφιλία, τονίζοντας ὅτι εἶναι «τραγικὴ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου».

Ὅταν ὁ κ. Ψαριανὸς ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς ὑπογράμμισε πὼς ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει λόγο στὰ κοσμικὰ νομοθετήματα, ὁ Σεβασμιώτατος ἀπάντησε πὼς «ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει λόγο στὰ πολιτικὰ ἀλλὰ ἔχει στὰ ἠθικά, δὲν ἐκφράζει ὁμοφοβικὸ λόγο ἀλλὰ πνευματικό».


Γιὰ ἀκόμη μία φορὰ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς επέμεινε ὅτι ἡ Ἀμερικὴ καὶ τὸ ἵδρυμα Σόρος προώθησε τὸ σύμφωνο συμβίωσης, θέλοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ γκρεμιστεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη τῆς Εὐρώπης.

Ἀπαντώντας σὲ καταγγελίες γιὰ ὁμοφυλοφιλία στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Μητροπολίτης Σεραφεὶμ ἀνέφερε ὅτι «ὅποιος γνωρίζει περιστατικὰ μὲ ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ τὰ καταγγείλει, ἀλλιῶς εἶναι συνένοχος στὸ ἔγκλημα καὶ συκοφάντης».

Ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἀνέφερε ὅτι ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τὴν θεσμοθέτηση τοῦ γεγονότος, τονίζοντας ὅτι «ἀντιδροῦμε γιὰ τὴν ἐκτροπὴ τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἐγὼ γεννήθηκα ἄνδρας δὲν μπορῶ νὰ γίνω γυναίκα».

Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ πὼς ὅταν ὁ κ. Ψαριανὸς ἀναφέρθηκε στὸν Πάπα καὶ τήν Καθολικὴ Ἐκκλησία, ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε χαρακτηριστικά: «Ὁ Ρ/Καθολικισμὸς δὲν εἶναι ἐκκλησία εἶναι ἐκτροπή».

Αἰμίλιος Πολυγένης

Τα Χριστούγεννα του παπά Τύχωνα (πνευματικός Γέρων του Οσίου Παϊσίου)



Τα Χριστούγεννα του παπά Τύχωνα 
(πνευματικός Γέρων του Οσίου Παϊσίου)
εγώ (,) το γουρουνόπουλο 
και τα Χριστούγεννα τού παπα Τύχωνα

Σοφία Ντρέκου

Κάθε Χριστούγεννα ο Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος.

Την δε ραχοκοκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή και, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή και είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκαλιά δυο -τρεις φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, και μετά έριχνε λίγο ρύζι.

Έτσι έκανε κατάλυση και κατηγορούσε και τον εαυτό του ότι τρώει και ψαρόσουπες στην έρημο!

Την ραχοκοκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί και για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια και τότε την πετούσε.

Ένα μικρό απόσπασμα από το αφιέρωμά μας στον παπα-Τύχων,
πνευματικός Γέρων του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου.



Αλλά όμως ψάχνοντας το παραπάνω θέμα στο διαδίκτυο, έπεσα στην ανάρτηση του αγαπημένου αδελφού Misha Sarov «Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις...»(Δημοσιεύτηκε: 25 Δεκ 2010) ο οποίος, το 2010 που πληκτρολόγησε το θέμα του, διαβάστε με πόσο εξαιρετική παρουσίαση και με τρόπο πνευματικό, ταπεινό το παρουσίασε, στο εκλεκτό κι ένα από τα σημαντικά ενδιαφέροντα ορθόδοξα ιστολόγια του αχανούς διαδικτύου. Γιατί η περιγραφή ενός θέματος και αυτοκριτική μας, κάνει την διαφορά αγαπημένοι μου αναγνώστες της «αέναης επΑνάστασης» στην παρουσίαση μιας ανάρτησης από την απλή αντιγραφή-επικόλληση στο διαδίκτυο.

εγώ (,) το γουρουνόπουλο και τα Χριστούγεννα τού παπα Τύχωνα
Γράφει ο Misha Sarov

Σε λίγη ώρα, μεταξύ συγγενών και φίλων, θα κατασπαράξω το βρέφος γουρουνόπουλο για να τιμήσω το αιδέσιμον της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων...

Θα «κυοφορήσω» λιπαρά και ευώδη φαγητά για να τιμήσω, υποτίθεται, Αυτόν που ετέχθη ανάμεσα στην κόπρο των άλογων ζώων...

Έξυπνος, σπουδαγμένος και οιηματίας γαρ, δε μπορώ να χαρώ αλλιώς αυτές τις μέρες. Εξάλλου πώς μπορούν να χαρούν τις «καταστηματικές ηδονές» του Επίκουρου, όσοι έχουν για θεό την κοιλιά τους;

«Κάθε Χριστούγεννα ό Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. Την δε ραχοκοκκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή καί, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή καί είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκκαλιά δυό-τρεΐς φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, καί μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση καί κατηγορούσε καί τον εαυτό του ότι τρώει καί ψαρόσουπες στην έρημο! Την ραχοκοκκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί καί για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια καί τότε την πετούσε»

(Μοναχού Παϊσίου Άγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες καί Αγιορείτικα, έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σ. 22).

Kαι η απορία θα παραμείνει: ξεδιψά η ψυχή με την χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια;
O παπα Τύχωνας περνούσε μίζερα και κακομοίρικα Χριστούγεννα;

Όνειρον Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, αμίσθου ιεροψάλτου


Όνειρον Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη - Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Σκίτσα: Παιδικά σχέδια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε σχολικά τετράδια. 
«Μικρός εζωγράφιζα Αγίους ...» λέει ο ίδιος.

Όνειρον Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Περιεχόμενα
1. Πρόλογος
2. Αὐτοβιογραφικὸ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
3. «Ὄνειρον Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, ἀμίσθου ἱεροψάλτου» Διήγημα-μυθοπλασία πού αναφέρεται στο επιθανάτιο όνειρο του κυρ Αλέξανδρου, την παραμονή της μεταστάσεως του.
4. ΒΙΝΤΕΟ: «Τὴν Χεῖρά Σου Τὴν Ἁψαμένην» Δίχορο δοξαστικό Θ' ώρας των Θεοφανείων, προαπαγγελομένης της «φήμης», μέλος Ιακώβου Πρωτοψάλτου. Ήχος πλάγιος του α'. Ψάλει χορός Βατοπαιδινών Πατέρων. Από το CD: «Βατοπαιδινή Μουσική Βιβλιοθήκη Β' - Ύμνοι των Θεοφανείων»

1. Πρόλογος
Σαν σήμερα, 3 Ιανουαρίου 1911, πεθαίνει ο μεγάλος λογοτέχνης μας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Αιωνία η μνήμη του ανθρώπου που έζησε ενάντια στο ρεύμα της εποχής του και που δεν ήθελε παρά να «ομοιάζει μόνο με τον εαυτόν του» και να «ασχολείται με το Ωραίον».

Ο Παπαδιαμάντης υπήρξε ένας μεγάλος συγγραφέας και μεγάλος πνευματικός άνθρωπος, που έζησε μία ζωή στα πλαίσια της αγιοσύνης, έχοντας για συντροφιά την απέραντη αγάπη του για τούς φτωχούς ανθρώπους του νησιού του και της πόλης, τον άσβεστο έρωτά του προς τη φύση, και τη θρησκευτική λατρεία του προς τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας.

2. Αὐτοβιογραφικὸ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

Το σύντομο βιογραφικό που έφτιαξε ο ίδιος για τον εαυτό του κατά παράκληση του Γιάννη Βλαχογιάννη, αναφέρει ότι:

«Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ τῇ 4ῃ Μαρτίου 1851. Ἐβγῆκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α´ καὶ Β´ τάξιν. Τῇ Γ´ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἶτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ τὸν Ἰούλιο τοῦ 1872 ἐπῆγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἦλθα εἰς Ἀθήνας καὶ ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ' τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολὴν ὅπου ἤκουσα κατ᾿ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ᾿ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰς ξένας γλώσσας. 

Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἶτα ἔγραφα στίχους, κι ἐδοκίμαζα νὰ συντάξω κωμωδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη ἡ «Μετανάστις» ἔργον μου, εἰς τὸν «Νεολόγον» Κωνσταντινουπόλεως. Τῷ 1881 ἓν θρησκευτικὸν ποιημάτιον εἰς τὸ περιοδικὸν «Σωτῆρα». Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθησαν «Οἱ Ἔμποροι τῶν ἐθνῶν»εἰς τὸ «Μὴ χάνεσαι». Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Α.Π. 

Τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σοφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ᾿ ἔρωτος τὴν φύσιν, καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἔθη· ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν οὐ μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαί σοι ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου (Ἀ. Π., Λαμπριάτικος Ψάλτης).»

Στις 3 Ιανουαρίου 1911, εκοιμήθη εν Κυρίω, ο άγιος των ελληνικών Γραμμάτων, κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αφού εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, έχοντας στα χείλη το δοξαστικόν της ενάτης ώρας των Θεοφανείων:

«Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην, τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου, Μεθ' ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτόν, ἡμῖν καθυπέδειξας, Ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν, Βαπτιστά, ὡς παῤῥησίαν ἔχων πολλήν, Καὶ γὰρ μείζων τῶν Προφητῶν ἁπάντων, ὑπ' αὐτοῦ μεμαρτύρησαι· Τοὺς ὀφθαλμούς σου πάλιν δέ, τοὺς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα κατιδόντας, ὡς ἐν εἴδει περιστερᾶς κατελθόν, Ἀναπέτασον πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ἵλεων ἡμῖν ἀπεργασάμενος· Καὶ δεῦρο στῆθι μεθ' ἡμῶν, Ἐπισφραγίζων τὸν ὕμνον, καὶ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως.»

3. Το παρακάτω διήγημα είναι μυθοπλασία πού αναφέρεται στο επιθανάτιο όνειρο του κυρ Αλέξανδρου, την παραμονή της μεταστάσεως του.

Ὄνειρον Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, ἀμίσθου ἱεροψάλτου

Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος

Ὁ γέρων τῆς Σκιάθου σχεδιάζει τὸ τελευταῖο του διήγημα, λίγο προτοῦ ἀποδημήσει, παραμονὲς τῶν Φώτων.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, υἱὸς τοῦ ἱερέως Ἀδαμαντίου Ἐμμανουήλ, διηγηματογράφος καὶ ἱεροψάλτης, ὠνειρεύθη τὴν νύκτα τῆς 2ας πρὸς 3ην Ἰανουαρίου 1911, εἰς τὴν Σκίαθον, ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὰς Ἀθήνας, ἔλαβε δὲ σημείωμα τοῦ Βλ. Γαβριηλίδου, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ διευθυντὴς τῆς «Ἀκροπόλεως» τὸν ἐκάλει νὰ περάσῃ τὸ ταχύτερον ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος. Μολονότι ἐνόησεν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἀναθέσεως ἐργασίας καὶ μολονότι ἡ οἰκονομική του κατάστασις πᾶν ἄλλο ἢ ἀνθηρὰ ἦτο, ἐδυσφόρησεν ἐλαφρῶς, ἔκαμε βῶλον τὸ σημείωμα καὶ τὸ κατέπιεν, ἀλλ᾿ ἡ κατάποσις ὑπῆρξεν ὀδυνηρά πως καὶ ηὐχήθη τότε νὰ εἶχεν ὀλίγον γάλα.

Αἰφνιδίως ἐπαρουσιάσθη ὁ φίλος του Νιρβάνας, ὅστις τοῦ ἔτεινε ποτήριον γάλακτος λέγων: «Ἀλέξανδρε, τόσον καιρὸν ἐπιμένω ὅτι, ἐὰν ἔπινες τακτικώτερα γάλα, θὰ ὠφελεῖσο πολύ, ἀλλ᾿ ἐσὺ μὲ πεῖσμα μοῦ ἀντιτάσσεις τὴν ἀπαράγραπτον τήρησιν τῆς νηστείας. Σήμερα ὅμως ἠμπορεῖς ἀνενόχως νὰ καταλύσῃς, καθ᾿ ὅτι διανύομεν τὸ Δωδεκαήμερο». Ὁ Ἀλέξανδρος ἔλαβε τὸ ποτήριον, ἀλλ᾿ ὅταν τὸ ἔφερεν εἰς τὰ χείλη του διεπίστωσεν ὅτι περιεῖχε διάλυμα ἀσβέστου, ταυτοχρόνως δὲ εἶδεν ὅτι ὁ Νιρβάνας διελύετο ὡς καπνός! Τοῦ Ἀχιτόφελ βουλαί, παίγνια τοῦ Βεελζεβούλ!

Τοῦτο τὸν ἐνέβαλεν εἰς τὴν ὑποψίαν ὅτι ἐνδεχομένως καὶ ὁ Γαβριηλίδης ἤθελε νὰ τὸν βάλῃ εἰς πειρασμόν. Ἐνθυμήθη ὅτι πρὸ ἐτῶν τοῦ ἐζήτησεν ἀσυστόλως νὰ μεταφράσῃ, Μεγαλοβδομαδιάτικα κιόλας, τὰ πρακτικὰ τῆς διεξαγομένης τότε ἐν Ἀγγλίᾳ δίκης θηλυπρεποῦς καὶ ἀκολάστου συγγραφέως. Εἶχε μετὰ βδελυγμίας ἀρνηθῆ, ἀλλ᾿ εἷς τῶν συντακτῶν τῆς «Ἀκροπόλεως» εὗρε τὴν εὐκαιρίαν, ὡς ἐνόμισε, νὰ τοῦ δώσῃ, ἀκαίρως καὶ δωρεάν, μάθημα φιλοχριστίας εἰπών: «Κύριε Ἀλέξανδρε, δὲν κινδυνεύετε νὰ φανῆτε ἀντίχριστος, ὅταν ἀντιμετωπίζετε μὲ τόσην ἀνεπιείκειαν τὰς ἀδυναμίας τῶν ἀνθρώπων;». Τρομερῶς ἐξερράγη τότε αὐτὸς καὶ ἀνταπέδωσεν ἐντόκως τὴν διδαχήν, τοῦ ἔκοψε δὲ τὴν καλημέραν ἐπὶ ὁλόκληρον μῆνα διὰ τὸ βλάσφημον «ἀντίχριστος».

Θὰ ἐπήγαινε, λοιπόν, εἰς συνάντησιν τοῦ Γαβριηλίδου, πλὴν ὅμως «κουμπωμένος».

Καθ᾿ ὁδὸν εὑρέθη ἀντίπρωρος πρὸς τὸν συμπατριώτην του Λαλεμῆτρον, ὅστις τὸν ἐχαιρέτισεν μὲ ἄκραν διαχυτικότητα καὶ μὲ ἴσην ἀφελότητα τὸν ἐκάλεσε νὰ καθίσωσιν εἰς παρακείμενον ζαχαροπλαστεῖον, ὀνομαστὸν διὰ τοὺς λουκουμᾶδες του. Ἐδέχθη τὴν πρόσκλησιν, εἰσῆλθον εἰς τὸ κατάστημα καὶ ὁ Λαλεμῆτρος παρήγγειλε δυὸ μερίδας. Ἦσαν λουκουμᾶδες ἐξαίρετοι καὶ τοὺς ἐτίμησαν δεόντως. Ὁ Παπαδιαμάντης ἐποτίσθη μέχρις ὀνύχων ἀπὸ τὴν ἡδύτητά των, ὅλην ἄρωμα!

«Εὐχαριστῶ διὰ τὸ κέρασμα», εἶπεν εἰς τὸν Λαλεμῆτρον, «μὲ ἔκαμες νὰ θυμηθῶ τὴν πατρίδα!». «Ἔχω ὅμως ἕνα παράπονο», ἀπήντησεν, ἀπροσδοκήτως ἀλλὰ καὶ μετὰ συστολῆς ἐκεῖνος. Θορυβηθεὶς ὁ Παπαδιαμάντης τὸν ἠρώτησεν ἂν τυχὸν τοῦ ὀφείλει χρήματα καὶ τὸ ἐλησμόνησεν· ἂν περὶ αὐτοῦ πρόκειται, νὰ μὴ ἀνησυχῇ, θὰ λάβῃ σήμερα καλὴν παραγγελίαν καὶ προκαταβολήν, θὰ τὸν ἐξοφλήσῃ ἀμέσως. Πάσχων νὰ τὸν πείσῃ ἠσθάνετο νὰ ἀναπέμπωνται ἐκ τοῦ στομάχου εἰς τὸ στόμα οἱ λουκουμάδες ὡς γεῦσιν χολῆς.

Ὁ ἄνθρωπος συνεστάλη ἔτι περισσότερον, ὅταν ὡς ὁ Παπαδιαμάντης ἐπῆρε τὸν ἀνασασμόν του, ἐμορμύρισεν ὅτι οὐδέποτε ἔτυχε νὰ ἔχουν χρηματικὰς δοσοληψίας, καὶ πῶς εἶχε σκεφθῆ αὐτὰ τὰ περὶ χρέους; Ἄλλης λογῆς ἦτον τὸ παράπονό του, ὅτι δηλαδὴ τὴν ἱστορίαν τοῦ Γιάννη τ᾿ Μοθωνιοῦ, ὅπου ἐγύρισε ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ἐπανδρεύθηκε τὴ σαστικιά του, τὸ Μελαχρὼ τῆς Κουμπουρτζίνας, ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος τὴν εἶχε βάλει στὸ χαρτί, ἀλλὰ τὴν ἰδικήν του, ὁποὺ καὶ αὐτὸς ἐβασανίσθη πέντε χρόνια στὴν Ἀλάσκα κ᾿ ἐτυφλώθη, καὶ ἐπέστρεψε στὴ Σκιάθο θαμματουργὰ θεραπευμένος, αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐλησμόνησεν.

Ἐξέφραζε τὸ παράπονον μὲ τὴν κεφαλὴν κάτω νεύουσαν, καὶ ὁ Παπαδιαμάντης μειδιῶν τοῦ ὑπενθύμισεν ὅτι ὁ ἐξάδελφός του Ἀλέκος εἶχεν ἀφηγηθῆ εἰς ὑπερεβδομήκοντα σελίδας τὸν νόστον του, ἄρα ἀδίκως παρεπονεῖτο, κινδυνεύων οὕτω νὰ θεωρηθῇ ἀχάριστος. Ὁ Λαλεμῆτρος ἠκροᾶτο ταπεινῶς, ἐντούτοις εὗρε τὸ θάρρος ν᾿ ἀπαντήσῃ:

«Ἔχεις δίκιο, κυρ-Ἀλέξανδρε, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν τὸ πῶ· ἐσὺ θὰ τὴν ἔγραφες νοστιμώτερα. Ὡστόσο, σὲ παρακαλῶ, νὰ μὴν κάνῃς λόγο στὸν ἐξάδελφό σου γιὰ τὴν κουβέντα μας· γιατί νὰ τὸν πικράνω;».

Ὁ Παπαδιαμάντης ἠσθάνθη ὑποχωροῦσαν τὴν πικρότητα τῆς γεύσεώς του. «Ἰδοὺ ὅτι καὶ ὁ Λαλεμῆτρος ἔχει, καθὼς λέγουν, προτιμήσεις ὕφους!» εἶπεν ἐνδομύχως καὶ παρευθὺς ἄκανθα οἰήσεως ἀνεφύη ἐν τῇ καρδίᾳ του καὶ ἦτο εἰς τὴν ἀκμὴν νὰ κομπάσῃ «Ἀλέκο, σέ...», ἀλλὰ συνῆλθε πάραυτα καὶ ἀνελογίσθη τὸ ἀποστολικὸν· «Τί ἔχεις, ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰδὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;». Ἔτεινε τὴν χεῖρα του πρὸς τὸν Λαλεμῆτρον.

«Ὡραῖοι οἱ λουκουμᾶδες! Θὰ εἰπῶ εἰς τὸν Μωραϊτίδην ὅτι ἐκεῖνον ἤθελες νὰ κεράσῃς, ἀλλὰ δὲν τὸν εὖρες καὶ ἐπωφελήθην ἐγώ...».

Ἀπεχωρίσθησαν, καὶ ὁ Παπαδιαμάντης ἐτάχυνε τὸ βῆμα. Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν «Ἀκρόπολιν», ὁ Γαβριηλίδης τὸν ὑπεδέχθη μὲ πλαστὴν ἀγανάκτησιν:

—Ἀλέξανδρε, εἶπεν, ἐχάθηκαν τὰ μόνιππα; Ἂς ἔπαιρνες ἕνα, ἀδελφέ, κι ἂς τὸ ἐχρέωνες εἰς ἐμέ! Βουλιάζουμε, Ἀλέξανδρε!

Τοῦ ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἡ ἐφημερὶς εἶχε κατακλυσθῆ ἀπὸ χείμαρρον ἐπιστολῶν ἐξ ὅλης της Ἑλλάδος καὶ τῶν ὁμογενῶν τῆς ἀλλοδαπῆς. Διεμαρτύροντο οἱ ἀναγνῶσται διὰ τὴν ἀπουσίαν ἑορτίου διηγήματός του εἰς τὸ χριστουγεννιάτικον καὶ πρωτοχρονιάτικον φύλλον καὶ διεμήνυον ὅτι ἂν καὶ ἡ ἔκδοσις τῶν Θεοφανείων στερῆται παπαδιαμαντικοῦ ἀφηγήματος, δὲν θὰ ἠγόραζον τὴν ἐφημερίδα καὶ ἂς κρατήσῃ ὁ κύριος διευθυντὴς τὰς ἐπιστροφὰς τῶν φύλλων διὰ νὰ τυλίγῃ τὸ προσφάγι του ἢ νὰ ψήνῃ ρέγγες!

—Ἀκοῦς, Ἀλέξανδρε, ἐπέφερε μὲ βεβιασμένον πως γέλωτα, ἀκοῦς τὰ ἀπειλητικὰ αἰτήματα τοῦ ἀναγνωστικοῦ συνδικάτου; Κακὴν δημοκρατίαν τοὺς ἐδιδάξαμεν, φίλτατε, ἀλλὰ παρέλκει τώρα πᾶσα συζήτησις περὶ τοῦ ἀρίστου τῶν πολιτευμάτων. Λοιπόν, ἔχομεν τέσσαρας ἡμέρας ἕως τὰ Φῶτα, φρόντισε, Ἀλέξανδρε τὴν Παραμονὴν τὸ πρωΐ, νὰ μοῦ παραδώσῃς τὸ διήγημα.

—Μόνον ἂν ἐπήγαινα στὴν Σκιάθον, ὑπέλαβεν ὁ Παπαδιαμάντης, θὰ ἠμποροῦσα, ἴσως, νὰ τὸ γράψω.

φώτο: Υπαίθρια Αγρυπνία στα ερείπια της Παναγίας της Πρέκλας, 
στο Κάστρο της Σκιάθου.

—Λοιπόν, τί περιμένεις; ἐβρυχήθη ὁ Γαβριηλίδης. Ναυλώνω πλοῖον καὶ ἀποπλέεις εἰς τρεῖς ὥρας, μόλις φθάσῃς στρώνεσαι στὸ γράψιμο, οὔτε κεφάλι θὰ σηκώσῃς, Ἀλέξανδρε, οὔτε νερὸ θὰ πιῇς, οὔτε λέξιν θὰ ἀπευθύνῃς εἰς ἄλλον καὶ τὴν Παραμονὴν τηλεγραφεῖς τὸ διήγημα.

—Ἀλλὰ ἐνδέχεται λόγῳ τοῦ καιροῦ νὰ μὴ λειτουργᾷ ἡ τηλεγραφικὴ γραμμή, εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος.

—Τότε πλέεις εἰς Χαλκίδα καὶ τηλεγραφεῖς ἐκεῖθεν, καὶ δὲν ἀναχωρεῖς εἰς τρεῖς ὥρας ἀλλὰ τώρα ἀμέσως, καὶ λάβε τὸ ἥμισυ τῆς ἀμοιβῆς, εἶπεν ἐν ἐξάψει ὁ Γαβριηλίδης καὶ τοῦ ἐνεχείρισε φάκελον.

Ἀνάρπαστοι κατέβησαν εἰς Πειραιᾶ, ὁ Γαβριηλίδης ἐναύλωσε ταχύπλουν, ὁ Παπαδιαμάντης ἐπεβιβάσθη, καὶ τὸ σκάφος ἀπέπλευσεν. Ἐκ πείσματος τοῦ πλοιάρχου δὲν εἰσῆλθον εἰς τὸν Εὐβοϊκόν, τοῦ ὁποίου ὁ διάπλους εἶναι καταφανῶς ὀλιγότερον τρικυμιώδης ἀπὸ τὴν θαλασσίαν ὁδόν, τὴν διὰ τοῦ Αἰγαίου.

Ἀνελπίστως ἐπέρασαν τὰ ἐπικίνδυνα τοῦ Καφηρέως ἄνευ ἰσχυρῶν κλυδωνισμῶν, ἀργότερα ὅμως ὁ καιρὸς ἤρχισε νὰ χειροτερεύῃ καὶ ὅταν πλέον προσήγγιζαν εἰς τὴν Σκύρον ἦτο ξίδι μοναχό, θάλασσα κιαμέτ!

Ὁ καπετάνιος ἠγκυροβόλησε στὲς Τρεῖς Μποῦκες, τὸν ἀσφαλέστατον λιμένα τῆς νήσου, καὶ ἐδήλωσεν ὅτι δὲν πρόκειται «νὰ σηκώσῃ ἄγκυραν, ἂν δὲν ξανοίξῃ». Εἰς μάτην διεμαρτυρήθη ὁ Παπαδιαμάντης, λέγων ὅτι τὸ πλοῖον εἶχεν ἀδρῶς ναυλωθῆ καὶ ὁ πλοίαρχος ὤφειλε νὰ κάμῃ νόμο-τρόπο, ὥστε αὔριον, τὸ βραδύτερον, νὰ εὑρίσκωνται εἰς τὴν Σκιάθον.

Ἐκεῖνος ἀντέτεινεν ὅτι καμμία ναύλωσις δὲν εἶναι ὑπερτέρα τῆς σωτηρίας τοῦ σκάφους, καὶ ἂς μὴ λησμονῇ ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει περιγράψει εἰς διήγημά του ἀβαρίας ἀναγκαίας πρὸς ἀποφυγὴν καταποντισμοῦ σκάφους καὶ ψυχῶν.

Ὁ Παπαδιαμάντης ἐκλείσθη εἰς τὸν θαλαμίσκον του. Ἦτο ἡ τετάρτη πρὸ τῆς ἑορτῆς ἡμέρα. Ἐξάπλωσεν εἰς τὴν κουκέταν του καὶ ἐσυλλογίζετο ὅτι, ἂν δὲν «ἔπεφτε ὁ καιρός» ἐκινδύνευε νὰ μὴ γράψῃ τὸ διήγημα καί, τὸ χειρότερον, νὰ χάσῃ τὰς Ὥρας τῶν Θεοφανίων. Ἀλλ᾿ ἂν ἐνέδωσεν εἰς τὴν παράλογον ἀπαίτησιν τοῦ Γαβριηλίδου, τὸ ἔκαμεν ἐπὶ τῇ προσδοκίᾳ τῆς Ἀκολουθίας τῶν Ὡρῶν ἐν τῇ προσφιλέστατῃ νήσῳ. Ὄχι, δὲν θὰ ἐπέτρεπεν ὁ Θεὸς νὰ μὴ τὰς συμψάλῃ μὲ τὸν κὺρ Ἀλεξανδρῆν, τὸν ψάλτην τοῦ ναοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν!

Ἤρχισε νὰ αἰσθάνεται θέρμην, καὶ μικρὸν ρίγος τὸν διεπέρασεν. Ἐσκεπάσθη καλῶς καὶ ἐσκέπτετο πλέον ὅτι ἡ ἐσπευσμένη ἀναχώρησις δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ μηνύσῃ εἰς τὸν ἐξάδελφον Ἀλέκον νὰ μὴ λείψῃ ἐκεῖνος κἂν ἀπὸ τὸν Ἅγιον Ἐλισσαῖον. Ἀλλ᾿ ἐνεφανίσθη τότε ὅμιλος ἐνοριτῶν καί, κυρίως, ἐνοριτισσῶν τοῦ ναϋδρίου, οἱ ὁποῖοι ἐπρόβαλαν τὴν ἀπαίτησιν νὰ ἐπιστρέψῃ διὰ νὰ ψάλῃ αὐτὸς τὰς Ὥρας. Ἄλλως, ἠπείλουν, θὰ ἐκκλησιάζοντο ἀλλοῦ.

Τοὺς ἐνουθέτησε καὶ τοὺς ἐξώρκισε νὰ μὴ ἐκπειράζωσι Κύριον τὸν Θεόν των, εἰς τὰ θεῖα δὲν χωροῦν ἐκβιασμοί, καὶ πῶς ἦτον δυνατὸν νὰ εὑρεθῇ πάλιν εἰς Ἀθήνας ἄνευ θαύματος; Ἀπεδείχθησαν ὅμως «ἀγύριστα κεφάλια», καὶ ἐκεῖνος, διὰ νὰ μὴ κολασθῶσιν, ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα καὶ ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν.

Συντόνως κολυμβῶν ἔφθασεν αἰσίως εἰς Πειραιᾶ καὶ ἐκεῖθεν ἀνῆλθε διάβροχος εἰς Ἀθήνας καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν θαλπερὸν ναΐσκον, καθ᾿ ἣν στιγμὴν ὁ τριτεξάδελφός του ἡτοιμάζετο νὰ ψάλῃ τὸ ἐξαίσιον καὶ ἀθάνατον Δοξαστικὸν τῆς Ἐνάτης Ὥρας. Θεωρῶν ὅμως, ἄνευ ἐκπλήξεως, εἰσερχόμενον τὸν καταστάζοντα Παπαδιαμάντη τοῦ λέγει φυσικότατα:

—Ἀλέξανδρε, ἰδικόν σου τὸ Δοξαστικόν!

Ἠσθάνθη φρικίασιν εὐφροσύνης καὶ ἐξύπνησε καὶ ἐνόησεν ὅτι δὲν θὰ προλάβῃ τὰς Ὥρας τῶν Φώτων. Ἡ ἀδελφή του Κυρατσούλα, ποὺ εἶχε τὴν ἔγνοια του, τὸν ἠρώτησεν, ἐν συνοχῇ καρδίας· «Τί θέλεις, Ἀλέξανδρε;» Ἀφυπνίσθησαν σχεδὸν ἔντρομοι καὶ αἱ ἄλλαι, ὁποὺ ἐλαγοκοιμῶντο εἰς τὴν διπλανὴν κάμαρην.

— «Ἡσυχάσατε!», εἶπε πραέως, «θὰ ψάλω τὸ Δοξαστικόν».

Εἶτα μὲ τρέμουσαν φωνήν, ὡς πτηνὸν ἀποδημητικὸν ἀπερχόμενον εἰς θερμοτέρους οὐρανούς, ἐμινύρισε τὸ πανηγυρικὸν ᾆσμα: «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἀψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου... ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά».. Καὶ βλέπων ὅτι ὁ μέγιστος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν τὸν ἐπεσκίαζεν ἤδη διὰ τῶν χειρῶν καὶ τῶν πτερύγων του, ἔκλινε πρὸς τὴν πλευρὰν τῆς καρδίας καὶ ἀπέπτη.

Μίμησις Ant. Tab. Ὁ κ. Νίκος Δ. Τριανταφυλλόπουλος εἶναι φιλόλογος, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν κριτικὴ ἔκδοση τῶν «Ἁπάντων» τοῦ Ἀλ. Παπαδιαμάντη. (www.papadiamantis.org)

Δυσκολοερμήνευτοι Χριστουγεννιάτικοι ύμνοι


2 (1)45
1Α
123456
ΠΗΓΗ.ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣ

«Φωνή εν Ραμά ηκούσθη. Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτῆς και ουκ ήθελε παρακληθήναι οτι ουκ εισί».



Με 194 ψήφους υπέρ

και 56 ψήφους κατά,

αλλά και 51 απόντες,

ψηφίστηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης από την Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την διαστροφή.


 
«Ναι» επί της αρχής ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και η Ένωση Κεντρώων, καθώς και 19 βουλευτές της ΝΔ

Καταψήφισαν 29 βουλευτές της ΝΔ, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ εκτός από τρεις βουλευτές: (Έλενα Κουντουρά, ο Κ. Ζουράρις και ο Αθ. Παπαχριστόπουλος.) ενώ ο πρόεδρος του κόμματος Π. Καμμένος απείχε.


Καταψήφισαν το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.


 Από την ψηφοφορία υπήρξαν και ηχηρές απουσίες, μεταξύ άλλων του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου,  του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Μάρκου Μπόλαρη, του ενός εκ των δύο διεκδικητών της αρχηγίας της ΝΔ. Ευ. Μεϊμαράκη, του Αντώνη Σαμαρά, του Κώστα Καραμανλή και του Άδωνι Γεωργιάδη.

Από την ΝΔ υπέρ ψήφισαν μόλις 19 βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, 29 ψήφισαν «όχι» και 27 ήταν απόντες. μεταξύ αυτών ο προσωρινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ι. Πλακιωτάκης, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Ι. Βρούτσης, ο υποψήφιος αρχηγός του κόμματος Κυρ. Μητσοτάκης, η Ντόρα Μπακογιάννη, Όλγα Κεφαλογιάννη, Ν. Δένδιας, Νίκη Κεραμέως, Ν. Κακλαμάνης, Κ. Τασούλας, Κ. Χατζηδάκης, Γ. Γιακουμάτος, Κατερίνα Παπακώστα, Θ. Φορτσάκης, Β. Οικονόμου κ.ά.  Ωστόσο, καταγράφηκαν πολλά «όχι» και εξίσου πολλές απουσίες. Συγκεκριμένα, 29 βουλευτές της ΝΔ καταψήφισαν επί της αρχής ενώ 27 επέλεξαν να απουσιάσουν.


«Όχι» ψήφισαν οι εξής: Άννα Καραμανλή, Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, Κ. Βλάσης, Μ. Βορίδης, Γ. Βλάχος, Ανδ. Κατσανιώτης, Δ. Κυριαζίδης, Εμ. Κόνσολας, Αν. Δημοσχάκης,
Απ. Βεσυρόπουλος, Β. Γιόγιακας, Αθ. Μπούρας, Σ. Αναστασιάδης, Γ. Γεωργαντάς, Ι. Κασαπίδης, Μαρία Αντωνίου, Αθ. Δαβάκης, Μ. Χαρακόπουλος, Χρ. Κέλλας, Χ. Αθανασίου, Χρ. Μπουκώρος, Αθ. Καββαδάς, Γ. Καρασμάνης, Κ. Κουκοδήμος, Ι. Κεφαλογιάννης, Στ. Γιαννάκης, Φωτεινή Αραμπατζή, Γ. Βαγιωνάς και Ν. Μηταράκης. 


Μεταξύ των απόντων ήταν ο έτερος υποψήφιος για την αρχηγία του κόμματος Ευ. Μεϊμαράκης καθώς και οι πρώην πρωθυπουργοί Αντ. Σαμαράς και Κων. Καραμανλής, ο Άδ. Γεωργιάδης, ο Δ. Σταμάτης, ο Β. Κικίλιας, η Σοφία Βούλτεψη, ο Μ. Σαλμάς, ο Κ. Καραγκούνης, ο Ι. Ανδριανός, ο Γ. Στύλιος, η Γεωργία Μαρτίνου, ο Κ. Τσιάρας, ο Ευ. Μπασιάκος, ο Κ. Κοντογεώργος, ο Κ. Τζαβάρας, ο Ελ. Αυγενάκης, ο Κ. Γκιουλέκας, ο Στ. Καλαφάτης, η Έλενα Ράπτη, ο Ι. Τραγάκης, ο Κων. Καραμανλής, ο Κ. Σκρέκας, ο Χρ. Σταϊκούρας, ο Ι. Αντωνιάδης, ο Θ. Καράογλου, Κ. Κατσαφάδος.

Μεταξύ των απόντων ήταν και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ι. Δραγασάκης, πολλοί βουλευτές του ΚΚΕ μεταξύ αυτών και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, η Αλέκα Παπαρήγα, η Λιάνα Κανέλλη κ.ά. (το ΚΚΕ καταψήφισε το νομοσχέδιο), ενώ απούσα ήταν και η πρόεδρος του ΠαΣοΚ Φώφη Γεννηματά (αν και το κόμμα της υπερψήφισε επί της αρχής). 


ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ; 
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ; 

Εδώ κάνατε την ανωμαλία και τη διαστροφή νόμο του Κράτους...στην παιδεία θα κολλήσετε;

 http://www.politisonline.com/file/2015/10/filis-tsipras.jpg

 

Νίκος Φίλης, Είναι υποχρέωση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στα σχολειά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση


Το κείμενο της ομιλίας του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή η Βουλή να αναδειχτεί Βουλή των δικαιωμάτων. Και αυτή η επιδίωξη γίνεται κάτω από το κράτος καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης όπως αυτή δημιουργείται από τα μνημόνια, τη λιτότητα. Πράγματι αυτό το κράτος ραγίζει δικαιώματα, αμφισβητεί δικαιώματα. Η Βουλή των δικαιωμάτων πρέπει να αντιμετωπίζει στο σύνολο τα δικαιώματα και κοινωνικά και πολιτικά με την ευρεία έννοια, γιατί και τα προσωπικά έχουν πολιτική χροιά. Το προσωπικό είναι και πολιτικό.

Δεν υπάρχουν δικαιώματα alacarte. Η αντίληψη ότι υπάρχουν τα καλά δικαιώματα που αφορούν την εργασία και τα κακά ή κατ’ ανοχήν δικαιώματα που αφορούν τις προσωπικές σχέσεις είναι μια αντίληψη που συνιστά μήτρα των διακρίσεων.

Θα σας θυμίσω τη φράση ενός φιλελεύθερου Γερμανού αντιναζιστή, ο οποίος έλεγε μετά τον πόλεμο: «Όταν χτυπούσαν και συλλάμβαναν τους Εβραίους, λέγαμε ότι αυτά είναι για τους Εβραίους και δεν μας αφορά. Όταν χτυπούσαν και συλλαμβάναν τους ομοφυλόφιλους, λέγαμε ότι αυτά είναι για τους ομοφυλόφιλους και δεν μας αφορά. Όταν χτυπούσαν και συλλαμβάναν τους κομμουνιστές, λέγαμε ότι αυτά είναι για τους κομμουνιστές και δεν μας αφορά. Και μετά ήρθε η σειρά μας». Άρα, λοιπόν, δεν υπάρχει άσκηση δικαιωμάτων α λα καρτ.

Δεύτερον, είναι προφανές ότι τα κοινωνικά δικαιώματα, τα άυλα –όπως λέγονται- δικαιώματα, αυτά που συγκροτούν περισσότερο έναν ορίζοντα αξιών και λιγότερο υλικών διεκδικήσεων, διχάζουν, διαφοροποιούν με άλλο τρόπο τις κοινωνίες. Σήμερα είχαμε μια μικρή εικόνα αυτής της διαφοροποίησης, μια οριζόντια διαφοροποίηση διακομματικά σε σχέση με το ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης.

Αυτή η οριζόντια διαφοροποίηση υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων, που εδράζεται σε μια αντίληψη πολιτικού φιλελευθερισμού –η οποία δυστυχώς στη χώρα μας είναι ρηχή, γιατί η κοινωνία των πολιτών είναι ισχνή- προφανώς προκαλεί οριζόντιες αντιδράσεις. Το διακομματικό τόξο του κοινωνικού συντηρητισμού και των διακρίσεων το είδαμε και σήμερα στη Βουλή. Το βλέπουμε και στις τηλεοράσεις. Βλέπουμε τους ρασοφόρους του μίσους, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τον χριστιανισμό αλλά με άλλα εξουσιαστικά πράγματα έχουν.

Το βλέπουμε καθημερινά μέσα από αντιλήψεις ακροδεξιάς κοπής, μέσα από την παρότρυνση του ρατσισμού, του εθνοφυλετισμού και του εθνικισμού που σε συνθήκες κρίσης, όπως ζούμε σήμερα, εμφανίζεται ως παραμυθία για τα δεινά των πολιτών.

Είναι προφανές ότι σε αυτό το μαύρο μέτωπο με τις αποχρώσεις του, σε αυτό το διακομματικό τόξο του κοινωνικού συντηρητισμού και των διακρίσεων υπάρχει ανάγκη να ορθώσουμε μέσα από την κοινωνία των πολιτών, αλλά και μεταξύ μας εδώ, ένα μέτωπο του ορθού λόγου, ένα μέτωπο το οποίο θα λέει «ως εδώ και μη παρέκει» στις διάφορες αντιλήψεις που αμφισβητούν σε μια μεγάλη κατηγορία πολιτών, σε πολλές κατηγορίες πολιτών κατά περίπτωση, το δικαίωμα να ζουν ισότιμα και με ισονομία.

Άκουσα, και θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό, παρ’ ότι απουσιάζει το ΚΚΕ απ’ ό,τι βλέπω, την αντίληψη σύμφωνα με την οποία για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Πρόκειται για έναν πρωτόγνωρο ταξικό αναγωγισμό, ο οποίος δεν επιβεβαιώνεται από την ίδια την ιστορία. Αν πιστεύει κανείς ότι οι παραβιάσεις εις βάρος των δικαιωμάτων των γυναικών, οι παραβιάσεις εις βάρος των ομοφυλοφίλων, ο ρατσισμός είναι φαινόμενα τα οποία εκλείπουν όταν έρθει ο σοσιαλισμός στην κοινωνία μας, στη χώρα μας, δεν λαμβάνει υπόψη του τι έζησαν οι κοινωνίες στην ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του υπαρκτού σοσιαλισμού και βεβαίως δεν λαμβάνει υπόψη την κοινωνική εμπειρία. Πρόκειται για μια χιλιαστικού τύπου αντιμετώπιση της ιστορίας.

Η πραγματικότητα που αφορά τους πολίτες είναι ότι υπάρχουν πολλές αδικίες και αντιθέσεις που προκύπτουν όχι από τη βασική, κεφάλαιο-εργασία, αλλά από άλλες πολύ σημαντικές, όπως είναι η σχέση άντρα και γυναίκα, όπως είναι η διαφορετικότητα ως προς τη σεξουαλικότητα και βεβαίως η μεγάλη αντίθεση που έχει να κάνει με το περιβάλλον, με το μεγάλο οικολογικό πρόβλημα.

Άρα, το κοινωνικό πρόβλημα στο οποίο κάποιοι αναφέρονται με τρόπο αναχρονιστικό και υπονομευτικό για την απελευθερωτική πορεία είναι ένα πρόβλημα το οποίο συνδυάζεται με πολυμορφία αντιθέσεων, δυνάμεων αλλαγής, με ένα μπλοκ που δεν αφορά μόνο εργατισμό, αλλά αφορά ένα σύνολο δικαιωμάτων κοινωνικών και πολιτικών που εδράζονται σε διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.

Γύρω από τη σεξουαλικότητα, γύρω από το δικαίωμα στην απόλαυση της ηδονής, γύρω από την αγάπη οργανώνονται δικαιώματα και υποχρεώσεις. Διαφορετικά, αν η σχέση παραμένει γυμνή νομικά, τότε αφηνόμαστε στον αυτοματισμό των συγκυριακών συσχετισμών δύναμης που συχνά προσλαμβάνει άγριες μορφές και διαστάσεις. Οι καταπιεσμένες σεξουαλικές μειονότητες έχουν ζήσει αυτού του είδους την ένταση της αγριότητας. Συνεπώς, η συζήτηση σήμερα εδώ είναι συζήτηση που αφορά την ισότητα, την ισονομία, τα δικαιώματα όλων των πολιτών.

Είναι σαφές ότι σε αυτήν την πρόταση, σε μια πρόταση που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες μπορεί κανένας να διαπιστώσει καθημερινές αντιδράσεις. Τα μίντια είναι η μια μορφή αυτών των αντιδράσεων και συχνά πυκνά βλέπουμε ότι αυτές οι αντιδράσεις, που –επαναλαμβάνω- έχουν θεσμικό χαρακτήρα με ράσα συχνά, αλλά έχουν και άτυπο χαρακτήρα. Το βλέπουμε στην καθημερινότητα με τους πολίτες που κάτω από πολλά προβλήματα ψάχνουν για τον εχθρό δίπλα τους και ο διαφορετικός οιασδήποτε διαφορετικότητας είναι ο εύκολος εχθρός. Είναι προφανές ότι σε αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να ορθώσουμε ένα ανάστημα δημοκρατίας, ένα αποφασιστικό ανάστημα ορθού λόγου.

Άφησα τελευταίο ένα μεγάλο ζήτημα που αφορά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Είναι προφανές ότι αυτή η συζήτηση εδώ θα ήταν διαφορετική μεταξύ μας αν είχαμε όλοι γίνει μαθητές σε σχολεία όπου δεν είχε απαγορευμένη συζήτηση γύρω από τη σεξουαλικότητα, γύρω από το σεξ, γύρω από ένα μεγάλο μέρος της ζωής των ανθρώπων δηλαδή.

Είναι υποχρέωση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο υπεύθυνο, με τρόπο που να αξιοποιεί τους επιστήμονες και όχι άσχετα πρόσωπα, με τρόπο που να συγκροτεί ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο, να φέρει στα σχολειά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, για να μην επαναληφθούν κάποια άλλη στιγμή στη Βουλή κραυγές και απόψεις σαν και αυτές που ακούσαμε εδώ μέσα και οι οποίες δεν τιμούν τη Βουλή.
Ευχαριστώ.

Φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των ομάδων του κατηχητικού Αγ. Αθανασίου Κατούνας και του μικρού τμήματος της ομάδος του Παναιτωλικού.


   Την Τρίτη 22 Δεκεμβρίου και ώρα 3 το μεσημέρι στο Αθλητικό Συγκρότημα ¨EMILEON¨ πραγματοποιήθηκε φιλικός ποδοσφαιρικός  αγώνας μεταξύ των ομάδων του Κατηχητικού Σχολείου της ενορίας Αγίου Αθανασίου Κατούνας και της ομάδος του μικρού τμήματος του Παναιτωλικού. Τα παιδιά δώσανε μήνυμα ότι ο αληθινός αθλητισμός ενώνει τους ανθρώπους, δημιουργεί φιλίες ανάμεσα σε έθνη και λαούς, κάνει τον ανθρωπο να είναι ελεύθερος από σκοπιμότητες και προσωπικά ωφέλει, τον ψυχαγωγεί όπως πρέπει και δημιουργεί αληθινές σχέσεις αγάπης, αλληλοσεβασμού και εκτίμησης μεταξύ των ανθρώπων.
   Ευχόμαστε, τα παιδιά μας οι αυριανοί αθλητές να καταλάβουν το αληθινό ιδανικό του αθλητισμού και να αγωνίζονται στην ζωή να κρατούν τους εαυτούς τους καθαρό από την αμαρτία και το κακό.                










πηγή