Αγιασμός επί τη ενάρξη των Κατηχητικών σχολείων και λοιπών δραστηριοτήτων της ενορίας Αγίου Αθανασίου Κατούνας.

   Αγιασμός επί τη ενάρξη των Κατηχητικών σχολείων και λοιπών δραστηριοτήτων της ενορίας μας.

Με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού μας πραγματοποιήθηκε ο        Αγιασμός για την έναρξη των κατηχητικών σχολείων και των λοιπών δραστηριοτήτων της ενορίας μας.

   Τον Αγιασμό τέλεσε ο  εφημέριος της ενορίας μας π. Νεκτάριος Τριάντης ο οποίος μας μίλησε για την παραβολή του σπορέως, ευχήθηκε σε όλους να γίνουμε καλή γη στην οποία θα καρποφορεί ο λόγος του Θεού και θα αποδίδει καρπούς πνευματικούς.              

   Στο τέλος ορίστηκε ημέρα και ώρα που θα γίνονται τα κατηχητικά αλλά και ο κύκλος μελέτης της Αγ. Γραφής.                         

  

 Ευχόμαστε καλή και ευλογημένη κατηχητική χρονιά. 

   

πηγή

«Φταίει κι ο ίδιος ο λαός, γιατί είναι μαραζιάρης»

 

Μίνως Αργυράκης – πλατεία Συντάγματος

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 117

Εσχάτως, ιδιαίτερα μετά τα τελευταία καραγκιοζιλίκια του δημοψηφίσματος, της μεγάλης «κωλοτούμπας» και των εκλογών που επιβράβευσαν, για μια ακόμα φορά, τους καταστροφείς της οικονομίας και της χώρας, ενώ προσεγγίζουν πλησίστια τα πλέον καταστροφικά μέτρα και βαραίνει ο γεωπολιτικός ορίζοντας, πληθαίνουν οι αμφιβολίες και οι διερωτήσεις για το εάν «στέκει καλά», όχι πλέον το πολιτικό σύστημα και μόνο, αλλά και ο ίδιος ο λαός. Πώς άραγε είναι δυνατόν να επιβραβεύεις τους ολετήρες σου, για να συνεχίσουν και να βαθύνουν το… θεάρεστο έργο τους;
Όλα άρχισαν με τον ΓΑΠ το 2009 που εγκαινίασε το σπιράλ της καταστροφής και ολοκληρώνονται με τον Τσίπρα, τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο! Δίπλα, στη Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμοι να ψηφίσουν έναν καλοζωισμένο νεαρό από «βασιλικό τζάκι», μόνο και μόνο γιατί… δεν τον γνωρίζουν. Τον μόνο καινούργιο που έφεραν στη Βουλή ήταν ο… Βασίλης Λεβέντης, που αποδεικνύεται ευστοχότερος από άλλους.
Δυστυχώς, είναι πάρα πολλές και επαναλαμβανόμενες οι περιπτώσεις για να αποτελούν σύμπτωση. Κάτι τρέχει με τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Επί παραδείγματι, τα τελευταία χρόνια, και κατ’ εξοχήν το πολύπαθο 2015, τσιμπιόμουν, κυριολεκτικώς καθημερινά, αδυνατώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλητών μου, ακόμα και φίλων της Ρήξης και του Άρδην, αλλά δυστυχώς, και ευρύτερα των συμπολιτών μου, που έδειχναν τόση εμπιστοσύνη και έρωτα, για προσωπικότητες όπως μια δικτατορίσκος –Ζωή Κωνσταντοπούλου–, ένας ανεκδιήγητος νάρκισσος –Γιάννης Βαρουφάκης–, προπαντός για έναν Αλκιβιάδη της συμφοράς, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Κάποιες στιγμές, νόμιζα ότι μιλάμε για άλλους ανθρώπους, για άλλη χώρα, για άλλον… αστερισμό. Μα δεν έβλεπαν την πρόδηλη ανικανότητα, την αγραμματοσύνη, τη χυδαιότητα, την απάτη, το δήθεν; Άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες, εργατικοί, ακόμα και γνωστοί φιλόσοφοι, εκστασιάζονταν από τις μπούρδες του Βαρουφάκη, έδειχναν μια περίεργη μαζοχιστική έλξη για την μαστιγοφόρο πρόεδρο και πάνω απ’ όλα για τον νεαρό δημαγωγό με τα λειψά ελληνικά του.
Και όμως, το διέπραξαν για μια ακόμα φορά, ίσως και μοιραία, το αμάρτημα! Και τώρα πια, αφού έρχεται ο λογαριασμός, αρχίζουν, μόλις, κάποιοι να αναρωτιούνται. Μήπως άραγε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια μιας ανείπωτης παρακμής και παρασιτοποίησης, είκοσι πέντε χρόνια τετράωρης –κατά μέσον όρο– τηλεθέασης, δάνειας ευμάρειας και το αλαλούμ της παγοσμιοποίησης, έφθειραν βαθύτατα το ίδιο το λαϊκό σώμα, την ευθυκρισία, ακόμα και την πνευματική μας υγεία; Αναμφίβολα, ΝΑΙ. Κατά τον ίδιο τρόπο, που τηρουμένων των αναλογιών, η εφτάχρονη δικτατορία είχε αποκτηνώσει πολιτιστικά ένα μεγάλο μέρος του έθνους. Και τώρα η ζημιά είναι μεγαλύτερη, γιατί έχει αγγίξει περισσότερα, βαθύτερα και πολύ πιο ζωτικά όργανα του λαϊκού σώματος.
Άραγε θα μπορέσουμε να «ξεμεθύσουμε» οι Έλληνες, ως συλλογικό σώμα και ως πρόσωπα, να επανασυνδεθούμε με την πραγματικότητα, να υποστούμε την αναγκαία κούρα απεξάρτησης από τα κάθε είδους βαριά ναρκωτικά που καταναλώναμε με τις χούφτες; Πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, ζωής ή θανάτου ενός ιστορικού λαού. Θα βρει μέσα του, στην παράδοσή του, στη θέληση του για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία, τη δύναμη να αλλάξει τον ίδιο τον εαυτό του, για να «ξαναβρεί τα φτερά τα πρωτινά του τα μεγάλα»;
Προσεχώς στις οθόνες μας.

πηγή 

Η γενιά του ναρκισσισμού

 
Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.

Εγώ, εγώ, εγώ

Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται πλέον ως σωστή και οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν τη σχηματίζουν.
Μία λέξη ισοδυναμεί πλέον με χίλιες εικόνες. Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις ώσπου να τον ερωτευθείς παράφορα ή να μην αντέχεις άλλο να τον βλέπεις; Η απόσταση από το ένα στάδιο στο άλλο δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.
Νάρκισσοι υπήρχαν πάντα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα. Η διαφορά είναι ότι έχουν πλέον πολλά εργαλεία στα χέρια τους: Facebook, Pinterest, Twitter, Foursquare, Instagram.
Οι έρευνες μαρτυρούν ότι τα επίπεδα του ναρκισσισμού είναι πολύ υψηλότερα σε σύγκριση με τις περασμένες γενιές και δεκαετίες και όλο και περισσότερα τεστ γίνονται για να μετρηθεί η στάθμη της επικίνδυνης εγωμανίας σε άνδρες και γυναίκες. Και όπως αποκαλύπτουν αμερικανοί ψυχολόγοι, τα προφίλ των χρηστών του Facebook είναι ο πιο έγκυρος τρόπος για να επαληθεύσουν αν οι ερωτηθέντες είπαν την αλήθεια ή όχι.

«Παρακολουθώ και θαυμάζω τη δουλειά σου μέσω Facebook εδώ και αρκετό καιρό.
Οι φωτογραφίες που βγάζεις είναι εκπληκτικής αισθητικής. Παίρνω, λοιπόν, το θάρρος να σου ζητήσω μια χάρη. Εδώ και λίγο καιρό χώρισα με τον φίλο μου, αλλά τον θέλω πίσω. Και σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να τον ξανακερδίσω είναι να του τραβήξω την προσοχή μέσα από φωτογραφίες που θα μου βγάλεις εσύ. Θέλω να με αναδείξεις, να γίνω μια από τις ηρωίδες σου, να με κάνεις να θυμίζω σταρ του σινεμά»: αυτό το μήνυμα βρήκε στην προσωπική της «αλληλογραφία» στο Facebook φίλη φωτογράφος και σκηνοθέτις. Μια άγνωστη γυναίκα σε ερωτική απελπισία τής ζητούσε να τη μεταμορφώσει σε κάτι που δεν είναι, προκειμένου να θαμπώσει και να ξανακερδίσει την καρδιά του πρώην της.



Το νερό της λίμνης όπου άλλοτε πνίγηκε ο Νάρκισσος έχει δώσει τη θέση του στο γυαλί της οθόνης, που είναι εξίσου θολό και παραπλανητικό.Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Εχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Πάντα αποτελούσε είδηση το τι παρήγγειλε η Μαντόνα, ακόμη και η εγχώρια Μενεγάκη, σε ένα εστιατόριο. Ή τι φοράει όταν πηγαίνει για ψώνια. Ή πού έκανε διακοπές. Τώρα πια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα «επώνυμα» πρόσωπα, είμαστε εμείς οι παπαράτσι του εαυτού μας. Μας καταδιώκουμε, δεν μας αφήνουμε στιγμή σε ησυχία. Μας πιέζουμε να κάνουμε δηλώσεις για το πώς αισθανόμαστε, προτού καλά καλά φτάσουμε στον προορισμό μας: «ενθουσιασμένος στην περιοχή Φάληρο» / «ευλογημένη στη βάφτιση της κορούλας μου Μαρίας-Ηλέκτρας». Μας αιφνιδιάζουμε με αυθόρμητα snapshots που τραβάμε τον εαυτό μας μόλις ξυπνήσουμε ή λίγο προτού κοιμηθούμε, όταν τρώμε, αφού φάμε, όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα.

Δίπλα στις χίλιες εικόνες, έρχονται να προστεθούν και οι ισάριθμες λέξεις – «πεινάω, διψάω, νυστάζω, θέλω παγωτό» – σαν προστάγματα κακομαθημένων πριγκιπόπουλων που έχουν εκατοντάδες αυλικούς, κι εκείνοι με τη σειρά τους, αντί να τσακιστούν για να τα ικανοποιήσουν, απλώς κάνουν «like». Και αυτό μοιάζει αρκετό.
Άλλοι, πάλι, προτιμούν τη ρητορική, τις πολιτικές αναλύσεις. Το να εκθέτεις την άποψή σου σε μια πλατφόρμα όπως το Facebook είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό, όταν όμως γράφεις ακατάπαυστα στα ψηφιακά fora κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται πότε προλαβαίνεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο (κάτι που συμβαίνει ακόμη και με συγκεκριμένους πολιτικούς, που δουλεύουν παρέα με το Τwitter τους), τότε έχουμε να κάνουμε με την άλλη όψη του ναρκισσιστικού νομίσματος. Με τη λαλίστατη λεζάντα κάτω από την εξίσου φλύαρη φωτογραφία.

Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Νάντια Τσιλιάκου εξηγεί: «Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητας τους τούς επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ειδικούς ναρκισσιστικά. Ολοι μας νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι στο ποιοι είμαστε, πόση αξία έχουμε, και προσπαθούμε να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύπτουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό μας. Το συναίσθημα υπερηφάνειας και αποδοχής αυξάνεται όταν οι “σημαντικοί άλλοι” μάς αποδέχονται και “τραυματίζεται” όταν μας απορρίπτουν. Ορισμένοι βέβαια από εμάς ασχολούνται σε δυσανάλογο βαθμό με την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω, ακόμη και αν κάποιες φορές εξαπατούν τους άλλους. Με άλλα λόγια, στον νάρκισσο υπάρχει δυσκολία αυτοαποδοχής και δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων».

Και συμπληρώνει σχετικά με την online επιδημία: «Διανύοντας την εποχή των social media με την ευκολία προβολής του ιδανικότερου εαυτού μας μέσω αυτών, χωρίς απαραίτητα να απαιτείται να έχουμε ουσιαστική επαφή και σχέση με τους διαδικτυακούς “φίλους” μας, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμμονή προβολής που εύκολα τροφοδοτείται και αυξάνεται ανάλογα με την ποσότητα των “like” που θα πάρουμε π.χ. σε κάθε selfie φωτογραφία, ενισχύοντας έτσι θετικά τη χαμηλή αυτοπεποίθηση που κρύβει ο ναρκισσισμός μας. Την εξέλιξη τέτοιων συμπεριφορών δεν τη γνωρίζουμε ακόμη, ωστόσο αξίζει να τονιστεί ότι δεν αποτελεί έναν θεραπευτικό τρόπο ουσιαστικής βελτίωσης της αυτοπεποίθησης ενός ατόμου, αλλά προσωρινής εξιδανίκευσης, χωρίς όμως το γνήσιο συναίσθημα. Ποιες πρέπει να είναι οι άμυνές μας; Να επαναπροσδιορίσουμε τη σημαντικότητα των social media στην καθημερινή μας ζωή, να σκεφτούμε τις σχέσεις μας και το κομμάτι της κριτικής ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους, να αγαπάμε χωρίς να εξιδανικεύουμε και να εκφράζουμε γνήσια συναισθήματα χωρίς να ντρεπόμαστε».

Γύρω από τη ναρκισσιστική φρενίτιδα έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία βοηθημάτων – υπάρχουν ακόμη και μάνατζερ που σε βοηθούν να χτίσεις ιδανικά fan bases στο Facebook.
Υπάρχουν ακόμη και πλασματικοί social media followers, σαν βαλτοί πελάτες στα νυχτομάγαζα, που λόγω κρίσης κάθονται στα πρώτα τραπέζια για να μη φαίνεται άδειο το κέντρο «διασκεδάσεως».
Όλο και πιο συχνά, οι ψυχοθεραπευόμενοι μιλούν στον ψυχοθεραπευτή τους για την εικονική και όχι για την πραγματική ζωή τους. Σύμφωνα με έρευνες, επτά στους δέκα χρήστες θα συνδεθούν – αν είχαν αποσυνδεθεί – στο Facebook με το που θα ξυπνήσουν και προτού καν πάνε στην τουαλέτα.
«Εγώ έχω το smartphone στο μαξιλάρι δίπλα μου και κοιμάμαι μαζί του σαν να είναι ο φίλος μου» μου είπε πρόσφατα μια φίλη. Ο φρενήρης διαγωνισμός δημοτικότητας μας γυρίζει πίσω στο βασανιστικό σκηνικό του σχολείου, όταν το μόνο που σε ένοιαζε ήταν αν φοράς τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια σε όλο το προαύλιο. 

Αν η «φωτογραφία προφίλ» που μόλις ανέβασες δεν πήρε τα αναμενόμενα «like» μέσα στο πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο, καταφεύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, αλλάζοντας τη μία μετά την άλλη, όπως αλλάζεις μπλούζες μπροστά στον καθρέφτη όταν νιώθεις ότι τίποτα δεν σου πάει. Εκτός, λοιπόν, από τους δεκάδες λόγους που έχει κάποιος να νιώσει στενάχωρα στην καθημερινότητά του, έρχεται να προστεθεί και ένας ακόμη: η ιντερνετική απόρριψη. Ολο και περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου δηλώνουν ευθαρσώς σε ερωτηματολόγια ότι η διάθεσή τους εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το πόσους σηκωμένους αντίχειρες θα βρουν κάτω από κάθε δημοσίευσή τους, ενώ το να τους διαγράψει κάποιος από φίλο είναι ικανό να τους καταρρακώσει.

Η selfie ως selfie δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Selfies βγάζαμε και στα 80s με μηχανές πολαρόιντ ή με Kodak fun μιας χρήσης. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που θα δώσεις όνομα σε αυτό που κάνεις, η αθώα και αυθόρμητη φωτογραφία της στιγμής δεν είναι πια ούτε τόσο αθώα ούτε τόσο αυθόρμητη. Καταντάει μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.
Φωτογραφίζουμε αδηφάγα τον εαυτό μας που παίρνει μπλαζέ ή φιλήδονες πόζες όπως οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν με μανία τη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Παράγουμε ασταμάτητα αυτοπροσωπογραφίες και τις εκθέτουμε σε εικονικές γκαλερί. Όπως στην τέχνη, όμως, έτσι και στη ζωή, όσο πιο πολλά είναι τα αντίτυπα που βγάζεις, τόσο μειώνεται η αξία του πρωτότυπου. Ο ναρκισσισμός σε ελεγχόμενες ποσότητες δεν βλάπτει. Σε υπερβολικές δόσεις, όμως, μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε πάθηση.
 
Ο πρώτος επίσημα καταγεγραμμένος Βρετανός με εθισμό στα selfies είναι ο 19χρονος Ντάνι Μπάουμαν, ο οποίος έδωσε και συνέντευξη στην εφημερίδα «Mirror». Το όνειρό του να τραβήξει την «τέλεια selfie» μετατράπηκε σε αρρωστημένη εμμονή, με τον ίδιο να φτάσει στο σημείο να παρατήσει το σχολείο, να χάσει 15 κιλά, να μη βγαίνει από το σπίτι επί έξι μήνες, τραβώντας κατά μέσο όρο εκατό φωτογραφίες του εαυτού του, επί δέκα ώρες την ημέρα.
Η μητέρα του τον βρήκε λιπόθυμο, όταν αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια, επειδή δεν είχε καταφέρει να τραβήξει τη φωτογραφία των ονείρων του. Αργότερα, στο νοσοκομείο, η περίοδος απεξάρτησής του από το κινητό του διήρκεσε αρκετό καιρό, με τον ίδιο αρχικά να καταφέρνει να αντέχει χωρίς το τηλέφωνό του για 15 λεπτά, ενώ στη συνέχεια μισή και μία ώρα.

Η συγκεκριμένη ιστορία σίγουρα δεν χαρακτηρίζει την πλειονότητα των χρηστών των social media, όσο εθισμένοι και αν είναι με την απαθανάτιση του ειδώλου τους. Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στον έξω κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εντός Διαδικτύου είναι πάνω-κάτω ο ίδιος με εκείνον όταν έχουμε βγει για να διασκεδάσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ζήσουμε: ζευγάρια αμίλητα που θα βρουν σημείο επαφής μόνο όταν θα βγει το tablet πάνω στο τραπέζι της καφετέριας. Συντροφιές ολόκληρες που απαρτίζονται από πρόσωπα τα οποία φωταγωγούνται από τις οθόνες των smartphones, καθώς κομπάζουν στο Facebook πόσο καλά περνούν στο τάδε μπαρ. Η μοναξιά υπήρχε πάντα, απλώς τώρα κυκλοφορεί με πιο φαντεζί αξεσουάρ.

Ο ναρκισσισμός, το χαϊδευτικό του ατομικισμού, αριθμεί πλέον στρατιές ατόμων μοναχικών και ολομόναχων: δεν θέλω να παντρευτώ ούτε και να συζήσω, τα λεφτά που βγάζω θέλω να τα τρώω όλα μόνος μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό με τις φατσούλες emoticon ως μάσκες της σύγχρονης τραγωδίας ή κωμωδίας που βιώνει ο καθένας. Θέλουμε πολλά τετραγωνικά για τον εαυτό μας και πολλά πίξελ για το είδωλό μας. Παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν πραγματικά και, όταν τελικά βρεθούν, νιώθουμε ότι πνιγόμαστε όπως ο Νάρκισσος στο ρηχό νερό, σε μια ύστατη προσπάθεια να ζήσει για πάντα ερωτευμένος με τον εαυτό του.

πηγή 

Είμαστε πλούσιοι με όσα δίνουμε και φτωχοί με όσα αρνούμαστε να δώσουμε.

  Μέγας   Βασίλειος

Παραδοσιακές Ενδυμασίες της Κύπρου Γράφει ο νόστος Έχω δημιουργήσει σελίδα στο facebook αφιερωμένη αποκλειστικά στις αυθεντικές παραδοσιακές ενδυμασίες της Κύπρου οι οποίες έχουν χαθεί και ξεχαστεί από καιρό. Αυτό που διακρίνει τις αυθεντικές ενδυμασίες της Κύπρου είναι η καλαισθησία, ο τέλειος συνδυασμός των χρωμάτων, και η αρχοντιά. Στην Κύπρο διακρίνουμε στην γυναικεία ενδυμασία τρεις βασικούς τύπους φορεσιών, τη «σαγιά», την «τύπου Αμαλίας» αστική ή «Λευκωσιάτικη» φορεσιά, και το «φουστάνι». Η σαγιά είναι η πιο αρχέγονη γυναικεία ενδυμασία της Κύπρου. Μέχρι το πρώτο μισό του 19ού αιώνα η σαγιά φοριόταν εξίσου και στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές του νησιού. Από το δεύτερο μισό του 19ού αιώνα και μετά στη Λευκωσία και στις άλλες πόλεις η σαγιά αντικαταστάθηκε με τη στολή «τύπου Αμαλίας». Ο τύπος αυτός ενδυμασίας διαδόθηκε εκτεταμένα και στους αγροτικούς οικισμούς της Κύπρου. Η σαγιά κατάφερε να επιζήσει με τοπικές παραλλαγές στα δυο απομονωμένα άκρα του νησιού, την Καρπασία και την Πάφο, μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα. Το φουστάνι εμφανίστηκε στην Κύπρο κατά τα τέλη του 19ού αιώνα, και είχε ευρύτατη διάδοση, τόσο στις ορεινές, όσο και στις πεδινές περιοχές του νησιού. Το φουστάνι γρήγορα αντικατέστησε τις παλαιότερες γυναικείες φορεσιές του νησιού, και φορέθηκε μέχρι το μέσα του 20ού αιώνα. Στην ανδρική φορεσιά της Κύπρου δεν υπάρχει ευδιάκριτος διαχωρισμός από περιοχή σε περιοχή. Το βασικό τμήμα της φορεσιάς είναι η βράκα και το πανωκόρμι, το γιλέκο (χωρίς μανίκια) και το ζιμπούνι (με μανίκια). Παρά τη φαινομενική ωστόσο ομοιομορφία υπάρχουν οι τοπικές διαφορές τόσο στο μέγεθος της βράκας (στη Πάφο και στις ορεινές περιοχές η βράκα είναι πιο κοντή και πιο στενή, χωρίς το μακρύ κάβαλλο) όσο και στο χρώμα του υφάσματος με το οποίο ήταν κατασκευασμένο το πανωκόρμι. Τα διακριτικά αυτά στοιχεία ήταν άλλωστε ενδεικτικά, στους ντόπιους, της προέλευσης αυτού που τα φορούσε.Σήμερα, τα κυπριακά λαογραφικά χορευτικά συγκροτήματα (με μία ή δύο εξαιρέσεις) αντί να διατηρούν και να προωθούν αυτές τις πανέμορφες ενδυμασίες από διάφορα μέρη της Κύπρου, τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Τη θέση τους δυστυχώς έχουν πάρει κακόγουστες και φτηνιάρικες φολκλορικές αντιγραφές του φουστανιού και της καρπασίτικης σαγιάς, οι οποίες ενδυμασίες είναι όλες Made in China. Ακόμη και ο γυναικείος κεφαλόδεσμος, το γνωστό «τσεμπέρι» που είναι τόσο απαραίτητο για τη παραδοσιακή ενδυμασία της Κύπριας γυναίκας, είναι σήμερα και αυτός Made in China. Οι ανδρικές ενδυμασίες έχουν επίσης αλλοιωθεί. Οι βράκες που ήταν καμωμένες με βαμβακερό δίμιτο ύφασμα, σήμερα ράβονται από συνθετικό ύφασμα και αυτό Μade in China. Οι μεταξωτές και μάλλινες «ζώστρες», τα γνωστά σε όλους «ζωνάρια» έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια, ως επίσης και οι χρωματιστοί ανδρικοί κεφαλόδεσμοι, τα ζιμπούνια, τα παραδοσιακά πουκάμισα, τα σώβρακα, οι μακριές κάλτσες, και οι ψηλές ποδίνες. Στις μέρες μας το όμορφο βελούδινο ανδρικό εορταστικό/γαμπρικό γιλέκο με το χειροποίητο κέντημα έχει εξαφανιστεί όπως και η γυναικεία σάρκα. Οι ποδίνες είναι κακοφτιαγμένες, χαμηλές και φαρδιές και είναι φτηνές αντιγραφές της αυθεντικής κυπριακής ποδίνας. Σε όλα όσα μας παρουσιάζουν ως κυπριακές παραδοσιακές ενδυμασίες βλέπουμε φτηνιάρικες αντιγραφές συνήθως Made in China, χωρίς ομορφιά και χάρη. Αυτά μας δείχνουν και αυτά μάθαμε να νομίζουμε ότι είναι οι παραδοσιακές ενδυμασίες της Κύπρου. Φτωχές, άχαρες, και ομοιόμορφες. Η πραγματικότητα όμως μας εκπλήσσει ευχάριστα. Ο στόχος αυτής της σελίδας στο facebook που είναι και η μοναδική στο είδος της, είναι να γνωρίσουμε τις πραγματικές ενδυμασίες της Κύπρου, τις αυθεντικές. Τις ενδυμασίες που φορούσαν στη πραγματικότητα οι πρόγονοί μας, και όχι αυτές που νομίζουμε σήμερα ότι φορούσαν. Να γνωρίσουμε την ομορφιά τους, τη χάρη τους, την καλαισθησία τους. Ενδυμασίες που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι να της βλέπουμε και όχι να ντρεπόμαστε για τη μιζέρια που μας παρουσιάζουν σήμερα. Ελάτε λοιπόν στο σπίτι σας, και αν σας αρέσει κάνετε like, και διαδώστε το και στους άλλους. πηγή

Παραδοσιακές Ενδυμασίες της Κύπρου

 Γράφει ο νόστος
 Έχω δημιουργήσει σελίδα στο facebook αφιερωμένη αποκλειστικά στις αυθεντικές παραδοσιακές ενδυμασίες της Κύπρου οι οποίες έχουν χαθεί και ξεχαστεί από καιρό. Αυτό που διακρίνει τις αυθεντικές ενδυμασίες της Κύπρου είναι η καλαισθησία, ο τέλειος συνδυασμός των χρωμάτων, και η αρχοντιά. Στην Κύπρο διακρίνουμε στην γυναικεία ενδυμασία τρεις βασικούς τύπους φορεσιών, τη «σαγιά», την «τύπου Αμαλίας» αστική  ή «Λευκωσιάτικη» φορεσιά, και το «φουστάνι». Η σαγιά είναι η πιο αρχέγονη γυναικεία ενδυμασία της Κύπρου. Μέχρι το πρώτο μισό του 19ού αιώνα η σαγιά φοριόταν εξίσου και στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές του νησιού. Από το δεύτερο μισό του 19ού αιώνα και μετά στη Λευκωσία και στις άλλες πόλεις η σαγιά αντικαταστάθηκε με τη στολή  «τύπου Αμαλίας». Ο τύπος αυτός ενδυμασίας διαδόθηκε εκτεταμένα και στους αγροτικούς οικισμούς της Κύπρου. Η σαγιά κατάφερε να επιζήσει με τοπικές παραλλαγές στα δυο απομονωμένα άκρα του νησιού, την Καρπασία και την Πάφο, μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα. Το φουστάνι εμφανίστηκε στην Κύπρο κατά τα τέλη του 19ού αιώνα, και είχε ευρύτατη διάδοση, τόσο στις ορεινές, όσο και στις πεδινές περιοχές του νησιού. Το φουστάνι γρήγορα αντικατέστησε τις παλαιότερες γυναικείες φορεσιές του νησιού, και φορέθηκε μέχρι το μέσα του 20ού αιώνα.

 Στην ανδρική φορεσιά της Κύπρου δεν υπάρχει ευδιάκριτος διαχωρισμός από περιοχή σε περιοχή. Το βασικό τμήμα της φορεσιάς είναι η βράκα και το πανωκόρμι, το γιλέκο (χωρίς μανίκια) και το ζιμπούνι (με μανίκια). Παρά τη φαινομενική ωστόσο ομοιομορφία υπάρχουν οι τοπικές διαφορές τόσο στο μέγεθος της βράκας (στη Πάφο και στις ορεινές περιοχές η βράκα είναι πιο κοντή και πιο στενή, χωρίς το μακρύ κάβαλλο) όσο και στο χρώμα του υφάσματος με το οποίο ήταν κατασκευασμένο το πανωκόρμι. Τα διακριτικά αυτά στοιχεία ήταν άλλωστε ενδεικτικά, στους ντόπιους, της προέλευσης αυτού που τα φορούσε.Σήμερα, τα κυπριακά λαογραφικά χορευτικά συγκροτήματα (με μία ή δύο εξαιρέσεις) αντί να διατηρούν και να προωθούν αυτές τις πανέμορφες ενδυμασίες από διάφορα μέρη της Κύπρου, τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Τη θέση τους δυστυχώς έχουν πάρει κακόγουστες και φτηνιάρικες φολκλορικές αντιγραφές  του φουστανιού και της καρπασίτικης σαγιάς, οι οποίες ενδυμασίες είναι όλες Made in China. Ακόμη και ο γυναικείος κεφαλόδεσμος, το γνωστό «τσεμπέρι» που είναι τόσο απαραίτητο για τη παραδοσιακή ενδυμασία της Κύπριας γυναίκας, είναι σήμερα και αυτός Made in China. Οι ανδρικές ενδυμασίες έχουν επίσης αλλοιωθεί. Οι βράκες που ήταν καμωμένες με βαμβακερό δίμιτο ύφασμα, σήμερα ράβονται από συνθετικό ύφασμα και αυτό Μade in China. Οι  μεταξωτές και μάλλινες «ζώστρες», τα γνωστά σε όλους «ζωνάρια» έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια, ως επίσης και οι χρωματιστοί ανδρικοί κεφαλόδεσμοι, τα ζιμπούνια, τα παραδοσιακά πουκάμισα, τα σώβρακα, οι μακριές κάλτσες, και οι ψηλές ποδίνες. Στις μέρες μας το όμορφο βελούδινο ανδρικό εορταστικό/γαμπρικό γιλέκο με το χειροποίητο κέντημα έχει εξαφανιστεί όπως και η γυναικεία σάρκα. Οι ποδίνες είναι κακοφτιαγμένες, χαμηλές και φαρδιές και είναι φτηνές αντιγραφές της αυθεντικής κυπριακής ποδίνας. Σε όλα όσα μας παρουσιάζουν ως κυπριακές παραδοσιακές ενδυμασίες βλέπουμε φτηνιάρικες αντιγραφές συνήθως Made in China, χωρίς ομορφιά και χάρη. Αυτά μας δείχνουν και αυτά μάθαμε να νομίζουμε ότι είναι οι παραδοσιακές ενδυμασίες της Κύπρου. Φτωχές, άχαρες, και ομοιόμορφες. Η πραγματικότητα όμως μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Ο στόχος  αυτής της σελίδας στο facebook που είναι και η μοναδική στο είδος της, είναι να γνωρίσουμε τις πραγματικές ενδυμασίες της Κύπρου, τις αυθεντικές. Τις ενδυμασίες που φορούσαν στη πραγματικότητα οι πρόγονοί μας, και όχι αυτές που νομίζουμε σήμερα ότι φορούσαν. Να γνωρίσουμε την ομορφιά τους, τη χάρη τους, την καλαισθησία τους. Ενδυμασίες που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι να της βλέπουμε και όχι να ντρεπόμαστε για τη μιζέρια που μας παρουσιάζουν σήμερα. Ελάτε λοιπόν στο σπίτι σας, και αν σας αρέσει κάνετε like, και διαδώστε το και στους άλλους.

 

 

πηγή

Φρικτά βασανιστήρια χριστιανών στα χέρια του «χαλιφάτου»

Όπου η αμερικανική ηγεσία υποστήριξε ακραίες ισλαμικές ομάδες να ανατρέψουν κοσμικούς δικτάτορες στο όνομα της «δημοκρατίας και της ελευθερίας», ο ντόπιος χριστιανικός πληθυσμός υποχρεώθηκε ή να μεταστραφεί στο Ισλάμ ή να πεθάνει...

ΠΗΓΗ: The Gatestone Institute

Και οι πολλοί χριστιανοί επέλεξαν τον θάνατο. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα προέρχεται από το Χαλέπι, όπου στις 28 Αυγούστου 12 χριστιανοί αφού βασανίσθηκαν, βιάστηκαν δημόσια, ακρωτηριάστηκαν, τελικά αποκεφαλίστηκαν και...

τα σώματά τους σταυρώθηκαν από τους τζιχαντιστές, διότι δεν εγκατέλειψαν τον Χριστό για τον Μωάμεθ.

Οι τζιχαντιστές περιέφεραν μπροστά από πλήθος ένα δωδεκάχρονο αγόρι. Του έκοψαν τα δάχτυλα, καθώς αρνήθηκε, με σθένος, να ασπαστεί το Ισλάμ. Το έδειραν αλύπητα, λέγοντας στον πατέρα του πως θα σταματήσουν μόνο αν αυτός μεταστραφεί. Αρνήθηκε. Τότε βασάνισαν και αυτόν, μαζί με άλλους δύο χριστιανούς. Κατόπιν, όλοι τους, και το αγόρι, σταυρώθηκαν.

Τα σώματά τους αφέθηκαν στους σταυρούς επί δύο ημέρες και δεν επετράπη σε κανέναν να πλησιάσει. Πάνω στους σταυρούς κρεμάστηκε μια πινακίδα που έγραφε : «Άπιστοι».

Άλλοι οκτώ χριστιανοί, ανάμεσά τους και δύο γυναίκες, επίσης διατάχθηκαν να ασπαστούν το Ισλάμ, ενώπιον μεγάλου πλήθους. Όταν αρνήθηκαν οι τζιχαντιστές βίασαν δημόσια τις δύο γυναίκες. Κατόπιν υποχρέωσαν και τους οκτώ να γονατίσουν και τους αποκεφάλισαν καθώς αυτοί προσεύχονταν. Μετά τον αποκεφαλισμό τους τα σώματά τους σταυρώθηκαν.

Τα ίδια συνέβησαν στη Λιβύη και το Ιράκ όταν οι Αμερικανοί ανέτρεψαν τους δικτάτορες των δύο χωρών, οι οποίοι, τηρούσαν υπό έλεγχο τα τζιχαντιστικά στοιχεία.

Το 2014 ο Αγγλικανός ιερέας Άντριου Γουάιτ, μίλησε για τις φριχτές σφαγές των χριστιανών στο Ιράκ. Ο ιερέας έκανε λόγο για παιδιά που τεμαχίζονταν στα δύο με σπαθί, σα να μην πέρασε μια μέρα από τον μεσαίωνα. Αυτά άρχισαν να συμβαίνουν στο Ιράκ πριν την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους, μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν.

Το 2003 τουλάχιστον 12 χριστιανοί σταυρώθηκαν, μεταξύ τους και παιδιά 10 ετών. Μαρτυρίες του Γουάιτ κάνουν λόγο για ομαδικές εκτελέσεις ολόκληρων οικογενειών. «Μια οκταμελής οικογένεια σφαγιάστηκε. Δίπλα τους ήταν η Βίβλος, μέσα σε μια λίμνη αίματος», ανέφερε σε μια από τις μαρτυρίες του.

Στη Λιβύη, στις αρχές του τρέχοντος έτους, το Ισλαμικό Κράτος έσφαξαν, σαν πρόβατα 21 χριστιανούς Κόπτες, αφού πρώτα τους έβγαλαν τα μάτια. Μετά από αυτό το ΙΚ δημοσίευσε βίντεο στο οποίο ο εκπρόσωπός του έλεγε:

«Λέμε στους χριστιανούς, όπου και αν βρίσκονται, ότι το ΙΚ θα επεκταθεί, με τη θέληση του Αλλάχ. Θα σας φτάσουμε ακόμα και στα πιο απόρθητα οχυρά σας. Όποιος ασπαστεί το Ισλάμ θα είναι ασφαλής. Όποιος αρνηθεί θα δει μόνο την αιχμή του δόρατός μας. Οι άνδρες θα σφαγούν, τα παιδιά θα γίνουν σκλάβοι μας και ο πλούτος σας λεία μας. Αυτή είναι η κρίση του Αλλάχ και του απεσταλμένου του».

Η συνεχιζόμενη σφαγή των χριστιανών από το Ισλαμικό Κράτος και η καταστροφή των εκκλησιών και των πολιτιστικών μνημείων κατατίθεται στα πόδια των δυτικών εθνών που ακούσια ή εκούσια, προετοίμασαν τον δρόμο στο ΙΚ.

Όπως είπε ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν, τα έθνη που υποστήριξαν την «Αραβική Άνοιξη», αντί για δημοκρατία και πρόοδο έφεραν βία, φτώχεια και καταστροφή. «Και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, περιλαμβανομένου αυτού της ζωής. Καταλάβατε τι κάνατε;», είπε.

Το κατάλαβαν ή όχι, η καταστροφή συνεχίζεται, με τους χριστιανούς να πληρώνουν το υψηλότερο τίμημα.

ΣΧΟΛΙΟ: ΨΑΛΜΟΣ  73

ἔθεντο τὰ σημεῖα αὐτῶν σημεῖα καὶ οὐκ ἔγνωσαν. 5 ὡς εἰς τὴν ἔξοδον ὑπεράνω, 6 ὡς ἐν δρυμῷ ξύλων ἀξίναις ἐξέκοψαν τὰς θύρας αὐτῆς ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν πελέκει καὶ λαξευτηρίῳ κατέρραξαν αὐτήν. 7 ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν τὸ σκήνωμα τοῦ ὀνόματός σου. 8 εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν αἱ συγγένειαι αὐτῶν ἐπὶ τὸ αὐτό· δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς. 9 τὰ σημεῖα αὐτῶν οὐκ εἴδομεν, οὐκ ἔστιν ἔτι προφήτης, καὶ ἡμᾶς οὐ γνώσεται ἔτι. 10 ἕως πότε, ὁ Θεός, ὀνειδιεῖ ὁ ἐχθρός, παροξυνεῖ ὁ ὑπεναντίος τὸ ὄνομά σου εἰς τέλος; 11 ἱνατί ἀποστρέφεις τὴν χεῖρά σου καὶ τὴν δεξιάν σου ἐκ μέσου τοῦ κόλπου σου εἰς τέλος;

Η Ρωσική εκκλησία συμμετέχει στό μαρτύριο τών χριστιανών. Η Ελληνική πού βρίσκεται;  Σέ διάλογο  μέ τούς αντίχριστους; Χαμένη στά παιχνίδια τής εξουσίας;  Υπερασπίζεται τήν περιουσία της καί τό μάθημα τών θρησκευτικών; Εάν ζητήσουν οι εξουσίες από τόν λαό της νά συνταχθεί μέ τόν Σατανά τί θά κάνει; θά ευλογήσει τά όπλα του;  Κατανοεί άραγε τί σημαίνει σύμφωνο συμβίωσης; ΜΑΡΘΑ!!..ΜΑΡΘΑ....

Αμέθυστος

ΥΓ.ΑΝΩΝΥΜΟΥ: Έβλεπα σήμερα στην τηλεόραση, στο καφενείο, μετά τη Θ. Λειτουργία: ενθρόνιση νέου επισκόπου Τρίκκης και Σταγών. 
Καμμιά δεκαπενταριά χρυσοποίκιλτοι,παρατεταγμένοι, καθισμένοι, 'αφημένοι', ιδρωμένοι...
Δεν έχουμε πια Εκκλησία στην Ελλάδα. 
Όλα για τον φακό. Λόγος ευχαριστήριος του νέου Δεσπότη: ευχαριστεί πολλά και διάφορα πρόσωπα, στο τέλος αναφορά σε κάποιους τοπικούς αγίους - μακάρι να τον βοηθήσουν... 
Σε τί όμως;
 Είναι χαρούμενος που κατέλαβε εντέλει το πόστο. 
Είναι νέος. Έχει 'μέλλον', 'ολοκληρωμένο'... 
Στην αντιφώνησή του ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος του λέει ανάμεσα στ' άλλα: "Να μείνης πιστός σ' αυτήν τη λαμπρή μέρα, πιστός και στις χαρές σου, που θά' ναι πολλές, και στις λύπες σου - γιατί να ξεύρης, πως πολλοί απ' αυτούς που σε ψήφισαν σήμερα, αύριο μπορεί να σου δαγκώσουν το χέρι..."!
 - Δεν έχουμε πια Εκκλησία στην Ελλάδα, στο χωριό μόνο δυο-τρεις γριούλες και άλλοι τόσοι γέροι στα στασίδια, κι ένας παπάς "άρχοντας"! Μόνος και "άρχοντας"! - 
Κι όμως, είναι προφανές,ότι εμείς πρέπει να είμαστε ακόμα χειρότεροι, που δεν 'λυώνουμε' στην προσευχή..

πηγή

Λιτανεία στο Χιλανδάρι

Μνημείο Γενοκτονίας κατασκευάζει ο Δήμος Πειραιά στο λιμάνι του!

Μνημείο Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού θα κατασκευάσει ο Δήμος Πειραιά στο ιστορικό λιμάνι του.

Σύμφωνα με τον Αναστάσιο Καζαντζίδη, πολιτευτή της ΝΔ στο Ν. Κιλκίς και μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών ελήφθη ομόφωνη από το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά, τη Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015, ύστερα από πρόταση που κατέθεσε ο Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών.

Όπως μας τόνισε ο κ. Καζαντζίδης τη δαπάνη για τη φιλοτέχνηση του μνημείου και την τοποθέτηση του σε εμφανές σημείο του λιμανιού ανέλαβε να καλύψει ο πρώτος σε σταυρούς προτίμησης δημοτικός σύμβουλος, Βαγγέλης Μαρινάκης.

Ο κ. Καζαντζίδης, εκ μέρους του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών, εκφράζει τις θερμές ευχαριστίες του στο δήμαρχο Πειραιά, Νίκο Μώραλη, στο Δημοτικό Συμβούλιο και στον κ. Μαρινάκη, για την ηθική και οικονομική υποστήριξη στο αίτημα αυτό, σημειώνοντας «ότι με τέτοιες ενέργειες η Αυτοδιοίκηση τιμά στην πράξη τον προσφυγικό Ελληνισμό του Πόντου».

Αξίζει να σημειωθεί ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών για εγκατάσταση Μνημείου Ποντιακού Ελληνισμού στα λιμάνια της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας, όπου και εκεί είχαν αποβιβαστεί μετά τη μικρασιατική τραγωδία οι πρόσφυγες.

Σήμερα οι άνθρωποι, πολεμούνται με το ψέμμα & την προπαγάνδα των Μέσων Ενημέρωσης..

Σταματήστε να γράφετε Greeklish! Δείτε το γιατί!

Η καταστροφική μόδα των ημερών, η οποία καθόλου αθώα δεν είναι, στα επόμενα χρόνια θα έχει σίγουρα καταστρέψει μεγάλο μέρος του μοναδικού πολιτισμού μας.
Δυστυχώς, η πλειοψηφία θεωρεί το θέμα μη επικίνδυνο και συνεχίζει να το στηρίζει εφόσον δεν καταλαβαίνει την σημαντικότητα του.
Την ίδια ώρα που σε άλλα μέρη του κόσμου η Αρχαία Ελληνική γλώσσα θεωρείται η βάση και το μέλλον των υπολογιστών και ψηφίζεται η θέση της στα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως η νεολαία (κυρίως) της Ελλάδας επιμένει…. Greeklish-τικα!
Το ποσοστό των αποφοίτων σχολών ανωτάτης εκπαίδευσης (ΑΕΙ και ΤΕΙ) που χρησιμοποιεί τα Greeklish είναι εκτός από αρκετά μεγάλο, είναι επίσης και απαράδεκτο.
Δεν είναι δυνατόν ένας απόφοιτος ανωτάτης σχολής – όποια και αν είναι αυτή – να χρησιμοποιεί τα Greeklish και να τα αντικαθιστά έναντι της μητρικής του γλώσσας της Ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας γλώσσας της Αγγλικής.
Αν θέλετε να θεωρείστε και να αποκαλείστε «επιστήμονες» θα πρέπει πρωτίστως να μάθετε να γράφετε σωστά στην μητρική σας γλώσσα καθώς και στην επίσημη διεθνή γλώσσα. Αλλιώς το πτυχίο σας δεν αξίζει να μπει ούτε σε κορνίζα. Οι Ελληνικές επιγραφές κάνουν την εμφάνισή τους σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου καθώς και σε μουσεία.
Λίγα παραδείγματα είναι τα εξής :
1) Το σύμβολο του Boston College της Μασσαχουσέτης – «αἰὲν ἀριστεύειν… καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν…» (Ιλιάς Ζ’, στ. 208). (Πάντα να αριστεύεις…και να είσαι ανώτερος από τους άλλους, και να μην ντροπιάζεις την γενιά των προγόνων σου…).
2) ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ «Διπλά βλέπουν αυτοί που γνωρίζουν γράμματα». Στην είσοδο στο κτίριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

3) «ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ’ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» «Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω. Νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθονἠδ’ ἑτάροισιν πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον.» (Οδύσσεια, Α.180-184) «πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ᾿ έχουν ρήγα. Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου ταξιδεύω για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο, να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.» Επιγραφή στη γέφυρα Eiserner Steg της Φρανκφούρτης, Γερμανία.
4) Διόδια έξω από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς Κάιρο με την επιγραφή «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ». Η αναγραφή της πόλης και στα Ελληνικά ήταν απαίτηση των δημάρχων της περιοχής Αλεξάνδρειας προς τιμήν του μεγάλου Αλεξάνδρου.
Για το θέμα της «Hellenic Quest» που είχε διαφημιστεί ως ένα σύστημα όπου τα αρχαία Ελληνικά θα είναι η βάση των υπολογιστών, υπήρξαν κάποιοι σοβαροί και με βάση ενδοιασμοί.
Το κείμενο δεν ήταν βασισμένο ολόκληρο σε αλήθειες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι σημαντική. Ιδιαίτερα ότι τα γράμματα αντιστοιχούν σε αριθμούς είναι τεκμηριωμένο από τον Πυθαγόρα μέχρι τους σημαντικότερους αναλυτές και επιστήμονες παγκοσμίως.
Είναι δώρο Θεού να μπορούμε να μιλούμε σε αυτή τη γλώσσα από την ημέρα της γέννησης μας. Και φυσικά μπορούμε πολύ πιο εύκολα να μάθουμε και άλλες ξένες γλώσσες σε σχέση με άλλους λαούς.
Μετά από όλα τα παραπάνω – εσύ γράφεις ακόμη Greeklish;
πηγή

Ο δήμαρχος που προσφέρει σπίτια έναντι μόλις... £1!

Το 2013, ο δήμαρχος του Λίβερπουλ, Τζο Άντερσον ξεκίνησε ένα σχέδιο για να πουλήσει τα άδεια σπίτια στην υποβαθμισμένη περιοχή του Picton έναντι του ευτελούς ποσού της 1 λίρας και τώρα, νέα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόγραμμα έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία.
Σύμφωνα με το BBC, 2.750 άνθρωποι έχουν δηλώσει ενδιαφέρον για τα παλιά και εγκαταλελειμμένα σπίτια, τα οποία αποτελούν μέρος του σχεδίου του δημάρχου Άντερσον για την ανάπλαση μερικών από τα πιο υποβαθμισμένα και αντιπαθή μέρη του Λίβερπουλ.

Αρχικά το πρόγραμμα ξεκίνησε πιλοτικά και μόνο λίγοι δρόμοι με άδεια σπίτια τέθηκαν προς πώληση, αλλά η επιτυχία της ιδέας του Δημοτικού Συμβουλίου του Λίβερπουλ να επενδύσει 6 εκατ. λίρες και να αξιοποιήσει τα σπίτια-φαντάσματα σε όλη την πόλη, ήταν τέτοια, που θα συνεχιστεί, σύμφωνα με το BBC.

Ένας νέος γύρος αιτήσεων για τα σπίτια αυτά άνοιξε στα τέλη Ιουλίου και το Συμβούλιο θα ανακοινώσει σύντομα 250 τυχερούς αγοραστές που έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν ένα από τα σπίτια.
Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί ο εν δυνάμει αγοραστής, όπως το ότι πρέπει να είναι για πρώτη φορά αγοραστές και να ζουν ή να εργάζονται στο Λίβερπουλ. Προτεραιότητα δίνεται επίσης, σε άτομα με παιδιά και σε άτομα με καλές συστάσεις.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα σπίτια κοστίζουν μόνο 1 λίρα, κανείς δεν θα εκπλαγεί από το γεγονός ότι διαθέτουν ελάχιστες ανέσεις και πολλά από αυτά έχουν μείνει ακατοίκητα για περισσότερο από μια δεκαετία, με κάποια από αυτά να έχουν προβλήματα ακόμα και με τα υδραυλικά και τα ηλεκτρικά.
Ο εμπνευστής της ιδέας, Τζόζεφ "Τζο" Άντερσον, γεννημένος στις 24 Ιανουαρίου του 1958, είναι πολιτικός με το βρετανικό Εργατικό Κόμμα και είναι ο πρώτος άμεσα εκλεγμένος δήμαρχος του Λίβερπουλ, έχοντας εκλεγεί με το 57% των ψήφων στις 3 Μαΐου του 2012. Έχει διατελέσει αρχηγός του Συμβουλίου του Λίβερπουλ από το 2010 μέχρι την εκλογή του Συμβουλίου στις δημοτικές εκλογές του 2012.


πηγή