Πριν από χρόνια ένα καλοκαίρι όταν ήμουν στο Παρίσι αποφάσισα μαζί με ένα συμμαθητή μου που είχε έρθει από την Θεσσαλονίκη για να κάνει το μεταπτυχιακό του σε γαλλικό πανεπιστήμιο, τον Γιώργο, να πάμε στην Χάγη της Ολλανδίας για να επισκεφτούμε την Ελένη που είχε πρόσφατα τότε παντρευτεί έναν Ολλανδό. Αφού φτάσαμε αργά το βράδυ, κοιμηθήκαμε κουρασμένοι και την επόμενη μέρα αρχίσαμε την ξενάγηση στην Χάγη, μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Η Ελένη μας πήγε και σε ένα ναό προτεσταντικό, που όπως μας είχε προετοιμάσει θα εντυπωσιαστούμε από το εσωτερικό του. Αυτό το εσωτερικό ήταν ένας όχι πολύ μεγάλος χώρος με ξύλινους πάγκους που κοίταζαν προς το υποτιθέμενο ιερό του ναού.
Εκεί δοκιμάσαμε πράγματι μια μεγάλη έκπληξη. Το υποτιθέμενο ιερό δεν ήταν άλλο από ένας μεγάλος γκρίζος βράχος που ξεχώριζε για την ανώμαλη επιφάνεια του σε πολλές μεριές, με ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό καρφωμένο κάπου στην μέση. Όταν πλησίασα με απορία ενώ οι άλλοι συζητούσαν γι’ αυτό το πρωτότυπο ιερό, μου έκανε εντύπωση μια ανεπαίσθητη δυσωδία και κάτι που διέκρινα στο πάτωμα σε μια άκρη του βράχου. Κάτι μαύρα σημάδια που κινούνταν πολύ γρήγορα. Πλησίασα και άλλο για να δω τις συμβαίνει και τότε δοκίμασα καινούργια έκπληξη. Εκεί στην άκρη του βράχου βρίσκονταν μια φωλιά από… μικρούς ποντικούς που κυκλοφορούσαν αμέριμνοι, σίγουρα καλοταϊσμένοι.
Γύρισα πίσω λίγο σοκαρισμένος και ρώτησα την Ελένη τι είναι αυτό. Εκείνη προς νέα μου έκπληξη δεν φάνηκε παραξενεμένη και υποστήριξε πως αυτό δείχνει την… ιερότητα του «ιερού» βράχου, αφού οι ποντικοί κυκλοφορούν χωρίς κανένα φόβο. Άλλωστε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις της Ελένης, πρώιμης Ολλανδέζας, σε λίγα χρόνια όλε οι θρησκείες θα συγχωνευτούν σε μια ομολογία και όλοι οι ναοί θα είναι τόποι λατρείας για όλους, σύμφωνα με την νέα πανθρησκεία που θα «ενώσει» όλο τον κόσμο κάτω από την αγάπη του «Ένα», του μοναδικού «θεού». Αισθάνθηκα περίεργα και θυμήθηκα ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει πριν από λίγο καιρό στην γαλλική τηλεόραση που έδειχνε ένα μεγάλο ναό των Ινδουιστών που ήταν αφιερωμένος στους… ποντικούς. Οι ακαθαρσίες ήταν εκεί το ιερό στίγμα του προσκύνηματικού ναού, όπου χιλιάδες Ινδουιστές πήγαιναν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τα …ποντίκια.
Ο μύθος λέει πως τα ποντίκια αυτά ήταν στρατιώτες από κάποια μάχη και για να σωθούν γιατί τους είχαν περικυκλώσει οι εχθροί, η θεά Karni Mata τους έκανε ποντίκια. Ο ναός τελείωσε στις αρχές του εικοστού αιώνα από τον Μαχαραγιά Ganga Singh του Bikaner.
Είναι πραγματικά πολύ χαρακτηριστικές οι σκηνές από τους πιστούς που με μεγάλη ευλάβεια προσκυνούν και τρέφουν τα ποντίκια μέσα στον ναό καθώς το θρησκευτικό στοιχείο κυριαρχεί στις κινήσεις τους. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι οι ξένοι τουρίστες, κυρίως Ευρωπαίοι αλλά και Αμερικανοί, που έρχονται και αυτοί να θαυμάσουν και να… προσκυνήσουν τον ναό των ποντικιών.
Βασική αρχή του Οικουμενισμού είναι πως όλες οι θρησκείες, όλες οι λατρείες εκφράζουν την «αλήθεια» σε διαφορική μορφή. Άραγε ποια είναι αυτή η «αλήθεια» στον ναό των ποντικιών, που είναι αντικείμενο λατρείας και προσκύνημα δεκάδων χιλιάδων πιστών, ακόμα και πολλών Ευρωπαίων;; Και καλά όλοι αυτοί! Αν είναι δυνατόν όμως εμείς, εμείς που γεννηθήκαμε και ζούμε σε μια Ορθόδοξη χώρα να αποδεχτούμε πως η μόνη αλήθεια μοιράζεται με τέτοιες λατρείες.
Ω μη γένοιτο!
