Να ποιούς να ψηφίσετε...

"Να προτιμάτε τις ελιές που δεν έχουν δάκο (σ.σ. τα μικρά έντομα που καταστρέφουν τον καρπό της ελιάς). Αν δεν υπάρχουν τέτοιες, να προτιμάτε εκείνες που έχουν λιγότερο δάκο. Φαίνονται αυτές ποιες είναι..."

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα,περνάς ανάμεσά τους κι αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν.Τις κλοτσάς,κι εκείνες δεν σαλεύουν!Εάν δεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ.

 

 Οδυσσέας Ελύτης

Για τους μικρούς μας φίλους..

πηγή

ΖΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

χωρίς σχόλιο

Και ξαφνικά το ΒΗΜΑ «βάφτηκε» κόκκινο

Με τον Αλέξη Τσίπρα σε πρώτο...πρωθυπουργικό πλάνο σε ένα «βαθύ κόκκινο φόντο» κυκλοφορεί σήμερα το ΒΗΜΑ της Κυριακής ολοκληρώνοντας μια ακόμη κυβίστηση του ΔΟΛ.
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας έρχεται να επιβεβαιώσει την ...ταχύτητα με την οποία ο Δημοσιογραφικός Όμιλος Λαμπράκη παραδοσιακά αλλάζει «σημαίες ευκαιρίας» πριν το επόμενο καράβι της εξουσίας, εμφανιστεί στον κάβο.

Ο επιχειρούμενος εναγκαλισμός του συγκροτήματος με την «κυβέρνηση της Αριστεράς» έγινε δημόσιος στις αρχές του Ιανουαρίου όταν το ΒΗΜΑ της Κυριακής «πριμοδότησε» με επίσης πρωτοσέλιδο δημοσίευμα την «Ευκαιρία της Αριστεράς» κρίνοντας ως «ιστορικών διαστάσεων» την «πολιτική ανατροπή από ενδεχόμενη πρωτιά Τσίπρα».

Στον ΔΟΛ τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τις παραδόσεις τους.

Ακόμη και στις κυβιστήσεις. Που έχουν παρελθόν και μάλλον και μέλλον.

Ωστόσο ο επιχειρούμενος εναγκαλισμός δεν βρίσκει πολύ πρόθυμους από την απέναντι πλευρά καθώς από τα ψηλά της Κουμουνδούρου δηλώνουν πως δεν έχουν καμία διάθεση για νέες αγάπες με τη μιντιακή διαπλοκή.



Οι “στροφές” της διαπλοκής που έγραψαν ιστορία

Μια σύντομη αναδρομή στο σπορ των "κυβιστήσεων" του ελληνικού Τύπου, που άλλαζε τους "εκλεκτούς" του σαν τα... πουκάμισα

Oι παλιότεροι θυμούνται ότι μέχρι τις εκλογές του 1977, ο ΔΟΛ στήριζε ανεπιφύλακτα την Ένωση Κέντρου και τον αλήστου μνήμης αρχηγό της Γεώργιο Μαύρο.

Οι εντολές από ψηλά προς τους δημοσιογράφους του Βήματος και των Νέων ήταν σαφείς: “Ενα μονόστηλο για τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ αρκεί”.

Μόλις μετά τη δυναμική που απέκτησε μετά τις εκλογές του 1977 το ΠΑΣΟΚ, οι εφημερίδες του τότε ΔΟΛ έγιναν συνοδοιπόροι και υμνητές του Α. Παπανδρέου. Η συνέχεια είναι γνωστή...

Το επόμενο μεγάλο επεισόδιο που έμεινε στην ιστορία για τις απότομες “κωλοτούμπες” της διαπλοκής συνδέεται με το περίφημο “βρώμικο 1989”.

Αφού οι διαπλεκόμενοι “ξέσκισαν' στην κυριολεξία το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα (να θυμηθούμε το πρωτοσέλιδο του Έθνους “Πέφτει ο φαύλος”), στήριξαν τον Κ. Μητσοτάκη να ανέλθει στην εξουσία. Και, ω του θαύματος! Μόλις δύο χρόνια μετά όταν ο Κ. Μητσοτάκης κατέρρεε, οι εκδότες ανακάλυψαν και πάλι τον... Ανδρέα.

Να θυμηθούμε χαρακτηριστικά τις καταθέσεις τους στο Ειδικό Δικαστήριο, όταν μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου “γουνάκια” Βασίλη Κόκκινου απέσυραν όλες τις κατηγορίες κατά του Ανδρέα για το “σκάνδαλο Κοσκωτά”, που λίγους μήνες πριν δημοσίευαν με πηχυαίους τίτλους στις εφημερίδες τους. Στη συνέχεια στήριξαν τον Ανδρέα αλλά το “χούι” δεν τους έφυγε.

Λίγο πριν από τις εκλογές του 1996, το ΒΗΜΑ πανηγύριζε πάλι πρωτοσέλιδα ότι “ο Μπλουντόζας είναι έτοιμος για πρωθυπουργός”. Ήταν η εποχή του μεγάλου έρωτα του ΔΟΛ με τον Μιλτιάδη Έβερτ.

Στην πλευρά του ΠΗΓΑΣΟΥ, ενώ εμαίνετο ο πόλεμος της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, το Έθνος “πόνταρε” στον Γεράσιμο Αρσένη και τον 'Ακη Τσοχατζόπουλο και αντιμετώπιζε με καχυποψία τον Κ. Σημίτη.

Ξαφνικά ως δια μαγείας, ανακάλυψαν την γοητεία του Κ. Σημίτη. Για να τον αδειάσουν λίγα χρόνια μετά.

Προσεγγίζοντας το “υπέροχο 2004”, ένας νέος έρωτας γεννήθηκε. Με τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ ο Κ. Σημίτης περνούσε αθόρυβα στη λήθη και το περιθώριο.

Οι ακούραστοι ελιγμοί όμως των μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ δεν σταμάτησαν. Ξαφνικά έλαμψε το άστρο και το φλερτ για τον Κ. Καραμανλή. Για να τον αδειάσουν κι αυτόν στη συνέχεια, όπως βέβαια και τον Γ. Παπανδρέου.

Να ξεχάσουμε το πρωτοσέλιδο του Βήματος μετά τις εκλογές του 2007, το οποίο τον καλούσε: “Παραιτηθείτε κ. Πρόεδρε”;

Όπως, βέβαια, να μην ξεχάσουμε και την “Καθημερινή”, η οποία σε μια νύχτα από “Πράβντα του εκσυγχρονισμού” έγινε η φωνή του “Καραμανλισμού”.

Και φτάσαμε στο σήμερα.

Από τα πρωτοσέλιδα που χαρακτήριζαν τον Αλέξη Τσίπρα “επικίνδυνο για την χώρα”, “εθνικό καταστροφέα”, “απειλή για το έθνος”, “Στάλιν” φτάσαμε στο “Η μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς”.

Την ίδια στιγμή το Μεγάλο Κανάλι έγινε “Παρτάλι για τον Αλέξη”, όπως εύστοχα ανέφερε στη χτεσινή του έκδοση το Πρώτο Θέμα. Βέβαια, όσοι γνωρίζουν, εκ των έσω, την διαπλοκή και τα ΜΜΕ που ελέγχει απλώς γελούν.

Γιατί γνωρίζουν ότι η εποχή έχει αλλάξει. Οι εφημερίδες οδηγούνται σε συρρίκνωση, η επιρροή τους μειώνεται, τα κανάλια απαξιώνονται με γρήγορες ρυθμούς, ενώ τα δάνεια των ΜΜΕ στις τράπεζες και η γενικότερη οικονομική τους κατάσταση μοιάζει να είναι εφιαλτική.

Παρόλ' αυτά συνεχίζουν να ασκούν ανεπηρέαστα την παλιά τέχνη της “κωλοτούμπας”. Ετοιμαστείτε για πολλά γέλια... 
πηγή 

Βιταμίνες ελπίδας (Περί εκλογομανίας)

Εύστοχος όπως πάντα ο Σαράντος Καργάκος... Γραμμένο στην ΕΣΤΙΑ στις 17 Οκτωβρίου 2014. Λίγες ώρες πριν τις κρίσιμες εκλογές, αφυπνίζει... (αυτό ελπίζουμε τουλάχιστον)

Η αισιοδοξία ήταν πάντα το ζητούμενο στην Ελλάδα. Αλλ’ αισιοδοξία μπορεί να βρεις σε έκταση διαρκείας μό­νο στα τρελοκομεία και σε έκταση βραχεία στις προ­εκλογικές περιόδους. Ο Έλληνας (όχι Έλλην) θαρρεί για χρονικό διάστημα περισσότερο των 30 ημερών πως όλα τα προβλήματα  του θα λυθούν ως διά μαγείας. Οι εκλογές είναι γι’ αυτόν ψυχικό ελιξήριο· βιταμίνες ελπίδας.

Αφού τελείωσαν τα  «μπάνια του λαού» ήχησαν πάλι, μαζί  με  τους πρώτους κεραυνούς οι σάλπιγγες της εκλογομανίας: «Όλοι στην κάλπη»! Με την ελπίδα ότι θα διώξουμε την «Τρόικα». Και μας διαφεύγει (τουλάχι­στον των περισσοτέρων) ότι την Τρόικα κάποιες άλλες εκλογές την έφεραν. Η Τρόικα δεν ήλθε από μόνη της· την καλέσαμε. Και το Μνημόνιο δεν μας επιβλήθηκε· το επιβάλαμε εμείς στον εαυτό μας  με  την ανεμώλια πολιτική και κοινωνική μας συμπεριφορά.

Ασφαλώς, τα   μετρά που προτείνει η Τρόικα είναι πι­κρά. Αλλ’ όταν ξοδεύαμε απερίσκεπτα τα  δανεικά, τότε όλα μας φαίνονταν γλυκά. Κάποτε είχαμε Δανική δυνα­στεία, αλλά πάντοτε -ιδίως μετά  το 1980- είχαμε δανει­κή πολιτική. Η εκάστοτε κυβέρνηση δανειζόταν, για να δανείζει τα  τρωκτικά. Έτσι ο δανεισμός έγινε κοινωνι­κός θεσμός. Πολλοί αφελείς πίστευαν ότι  με  τα  δάνεια θα ζήσουν ευχερώς και δεν κατανοούσαν ότι έβαζαν θηλιά στο λαιμό. Τώρα ακούω κάποιους περίεργους χα­ρακτηρισμούς: «Κόκκινα δάνεια». Τισημαίνει αυτό: Δεν κατανοώ. Αυτό που κατανοώ είναι πως τα  δάνεια καταλήγουν σε πικρά δάκρυα.

Ακούω διαρκώς το βοητό για αίτημα νέων εκλογών. Κανένας σεβασμός προς το αξίωμα του προέδρου της Δη­μοκρατίας. Κι αυτό σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τη δημοκρατία. Διάφορα ονόματα ρίχνονται στο στίβο, όπως οι μπάλλες στο «Μουντιάλ». Η προεδρία γίνεται «κλο­τσοσκούφι» στο πρωτάθλημα των βουλευτικών εκλογών. Αλλά οι εκλογές πρέπει να έρχονται στην ώρα τους και να διεξάγονται -όσο κι αν οι καιροί είναι σφικτοί-  μέσα σε ατμόσφαιρα ηρεμίας για να μπορεί ο λαός να σκεφτεί: τι ψηφίζει και ποιους ψηφίζει.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάς είναι ένα δοχείο γεμάτο  με  βεν­ζίνη, που μ’ ένα σπίρτο μπορεί να εκραγεί. Ένα διάχυτο μίσος απλώνει τα  πλοκάμια του παντού. Οι μισοί Έλληνες θ’ αρχίσουν να μισούν τους άλλους μισούς. Αυτά  που είδαμε κατά  τις ορκωμοσίες δημάρχων και περιφερειαρχών είναι προάγγελοι σπαραγμού. Δεν λέω πως η κυβέρνηση -και μά­λιστα ο πρωθυπουργός- δεν κουράζεται. Αλλά τα   μέτρα που λαμβάνονται ερεθίζουν δεν καταπραΰνουν. Τι τον θέλαμε τέτοιες ώρες τον «αντιρρατσικό νόμο»; Να μην μπορούμε αύριο να πούμε «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» και να λέμε «Ο Δωδεκάλογος του Ρομά»; Να μην μπορούμε να πούμε «Αραπιάς άτι» του Σολωμού και να λέμε «ίππος Άραβος»; Αφήνω ποια τα  λαϊκά μας τραγούδια. Θα απαγορευθούν;

Η Ελλάδα διαλύεται και φοβάμαι πως ο πολιτικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζεται. Και ο λαός πνίγεται  μέσα στη θάλασσα των θεσμικών αιτημάτων. Όλοι οι Έλληνες -και οι αλλοδαποί μαζί- έχουν αιτήματα. Και κάνουν διαβήμα­τα. Μόνον η Ελλάδα δεν τολμά να έχει αιτήματα ώστε να μπορέσει να κάνει δύο βήματα. Κι όμως έπρεπε ένα του­λάχιστον να έχει: Πώς να απαλλαγεί από τέτοιους Έλληνες. Πάνε χρόνια πολλά που ο Γ. Σουρής είχε πει προφη­τικά, απευθυνόμενος προς την Ελλάδα: «Εχθρούς δεν έχεις άλλους από τους Έλληνάς σου»!

Η περιβολή της χυδαιότητας, που είναι η μόδα των τελευταίων «μοντέρνων καιρών», αποφλοίωσε τον Έλληνα από κάθε ίχνος ελληνικό. Και πολλοί πι­στεύουν αφελώς ότι λύση στα  προβλήματά μας θα δώσει μια νέα εκλογική μάχη. Που ενδέχεται να έχει το αποτέλεσμα της μάχης του Σαγγαρίου. Προσωπικά δεν πι­στεύω ότι κάποιο κόμμα μπορεί να κάνει τη ζωή μας ευτυχέστερη. Η ευτυχία δεν είναι ζήτημα μόνον οικο­νομίας· περισσότερο είναι ζήτημα ευγενείας.

Αλλά πώς θα φυτρώσει το άνθος της ευγενείας στην ψυ­χή του λαού, όταν κάθε βράδυ -ή μάλλον ολημερίς- ραδιό­φωνα και TV προσφέρουν αφειδώς μαθήματα χυδαιότητας, αγριότητας και καννιβαλισμού; Ακόμη και οι συζητήσεις εκπροσώπων της πολιτικής έχουν το δυσώδες άρωμα της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Τρούμπας. Στα  σχολεία μας τώρα διδάσκονται τα  πάντα: Αντιρρατσισμός, ανθελληνισμός, σεξ και βία, μπογιάτισμα τοίχων, κατασκευή «Κοκταίηλ Μολότωφ», τεχνικές καταστροφής, τεχνικές καταλήψεων, το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη», η χρήση της σύριγγας και η χρήση αντισυλληπτικών. Παρεμπιπτόντως γίνονται και κάποια μαθήματα που εμπεδώνονται χάρη στα φροντιστήρια. Ένα μόνο δεν διδάσκεται: Σεβασμός!

-Σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον συνάν­θρωπό μας.

-Σεβασμός προς το κτίριο που μας φιλοξενεί, που κα­νονικά θα έπρεπε να είναι ό,τι η φωλιά για το πουλί.

- Σεβασμός προς τον διδάσκοντα. Αυτό όμως πρέπει να διδαχθεί από τον διδάσκοντα  με  τον σεβασμό που θα πρέ­πει να δείχνει προς το λειτούργημά του. Φίλος των παι­διών και όχι το «φιλαράκι».

- Σεβασμός προς τη μαθησιακή διαδικασία. Όχι αντί­δραση στο πέρα από αυτό που προσφέρει το κατά  κανόνα κακογραμμένο «Σχολικό».

-Σεβασμός προς κάθε αρχή και άξια που μας κράτησαν όρθιους στην ιστορική μας πορεία.

- Σεβασμός προς τους ήρωες και μάρτυρες. Τώρα που πλησιάζει η εθνική επέτειος πάλι θα ζήσουμε καταστάσεις αίσχους. Το παιδί δεν έχει διδαχθεί ότι κάθε εκτροπή είναι εντροπή, γιατί συνιστά  προσβολή της ιερής μνήμης των νεκρών μας. Και μια νεολαία, που δεν σέβεται τους νε­κρούς της έχει νεκρό  μέλλον.

Η αναρχία, που κατά  τη δεκαετία του ‘60 ξέσπασε σαν «ευκολόσβηστος αφρός», νικήθηκε παντού. Νίκησε όμως στην ελληνική παιδεία· και τη διέλυσε. Μια διαλυμένη όμως παιδεία δημιουργεί τη διαλυμένη κοινωνία και η δια­λυμένη κοινωνία δημιουργεί τη διαλυμένη πολιτική.

Τα παιδιά μας αυτή τη στιγμή, παρασυρμένα από τα  ανα­βολικά μιας υπονομεύουσας τα  πάντα πολιτικής, θεωρούν τις εκλογές ως πανάκεια. Και αγραμματίστως ταυτίζουν την πανάκεια  με  τα ... σπανάκια. Λυπάμαι! Οφείλω όμως να το πω: Τα παιδιά αυτή τη στιγμή σκοτώνουν τη ζωή τους μετα­φορικά και κυριολεκτικά. Για ψευδοϊδεολογήματα έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο καιρό κάποια «θεριακωμένα.» παιδιά, που  με  άλλο παιδαγωγικό προσανατολισμό θα μπο­ρούσαν να σηκώσουν  με  τα  μυώδη μπράτσα τους την Ελλά­δα ψηλά. Αλλά τα  παιδιά αυτά  δεν βλέπουν  μέλλον. Το  μέλ­λον όμως τα  βλέπει  με  την απαθή έκφραση του δημίου που μετρά το θύμα του  με  το μάτι για να υπολογίσει καλά το σχοινί που θα χρειαστεί για να τα ... κρεμάσει!

Λοιπόν, όχι εκλογές; Δεν θα είχα αντίρρηση, αν υπήρχε εγγύηση για καλύτερες επιλογές. Αλλ’ ο Έλληνας σε κρίσιμες στιγμές ανάμεσα στο καλό και στο καλύτερο διαλέγει το... χειρότερο!

πηγή 

Φωτο άλμπουμ εκλογών

Φωτογραφίες σκόρπιες, ανακατεμένες, χωρίς νόημα.. 

 

  

πηγή

ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ;;;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Επί τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια αυτή η χώρα έζησε ένα πρωτοφανές ολοκαύτωμα των πάντων, μια ιστορική ανθρωπιστική καταστροφή που δεν έχει κανένα προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία της. Χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν ή πτώχευσαν πετώντας στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, οικογένειες διαλύθηκαν ένεκα οικονομικών προβλημάτων, νέοι επιστήμονες, η ελπίδα του έθνους, εξοριστήκαν για να βρουν αλλού καλύτερη τύχη, νοσοκομεία έκλεισαν ή κυριολεκτικά διαλύθηκαν αφήνοντας ξεκρέμαστους και χωρίς φάρμακα χιλιάδες ασθενείς, σχολές και σχολεία καταργηθήκαν ή υπολειτουργούν με άθλιες συνθήκες, πανεπιστήμια βούλιαξαν στην βρωμιά και στις ακαθαρσίες, σπίτια που κτιστήκαν με δάνεια δημοπρατηθήκαν και κυριολεκτικά πέταξαν έξω ιδιοκτήτες που δεν φαντάζονταν όταν πήραν τα δάνεια την σημερινή εξέλιξη και τέλος, τα εθνικά θέματα εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους και η χώρα έγινε το κλοτσοσκούφι των γειτόνων της ενώ φτάσαμε στο σημείο οι τουρκικές φρεγάτες να κάνουν κρουαζιέρες έξω από το Σούνιο.

Μέσα σε όλα αυτά κορυφώθηκε η εγκληματικότητα, η πορνεία σε όλα της τα είδη, η αναλγησία για τον πόνο του διπλανού, η εξοντωτική διάθεση της καθημερινότητας, οι εν ψυχρώ δολοφονίες υπερηλίκων μόλις έπαιρναν την σύνταξη τους έξω από τα ίδια τους τα σπίτια, οι διαρρήξεις έγιναν καθημερινή ρουτίνα ενώ άνθησαν κάθε είδους τυχερά παιχνίδια που έγιναν το όραμα του νεοέλληνα να ξεπεράσει το μαρτύριο της επιβίωσης του, έτσι όπως τον κατάντησαν. Παράλληλα συνεχίστηκε και κορυφώθηκε η ανεξέλεγκτη ροη των λαθρομεταναστών από τα ανατολικά μέσω οργανωμένων γκρουπ που καθοδηγούνται από την τουρκική μαφία και όταν τους έριχναν στην θάλασσα, βαφτίζονταν ναυαγοί για να φορτωθούν στον ήδη λεηλατημένο κρατικό κορβανά, πάλι σε βάρος όσων προσπαθούσαν ακόμα να ορθοποδήσουν.
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγράψει κάνεις σε όλο της το μεγαλείο την θεομηνία που επέβαλε σε αυτή την χώρα το προδοτικό πολιτικό σύστημα που κερδοσκόπησε ασυνείδητα σε βάρος της εθνικής υπόστασης. Μαζί του επιχειρηματίες λαμόγια που ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς και οι ξένοι σύμμαχοι του ανθέλληνες τοκογλύφοι, που το μόνο που τους ενδιέφερε είναι να δανείζουν για να επωφελούνται κερδοσκοπικά με την ουσιαστική υποδούλωση της χώρας.
Για όλα αυτά και ενώ φτάνουμε υποτίθεται στο τέλος της μνημονιακής καταστροφής, το ερώτημα που μπαίνει αμείλικτο είναι το πώς θα κλείσουν όλες αυτές οι πληγές που αιμορραγούν ασταμάτητα, πως θα ορθοποδήσει ένας κόσμος απελπισμένος που φαντάζει χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, πως θα σωθεί μια χώρα που χτυπήθηκε τόσο έντονα από τους «σύμμαχους» και ετέρους της ;;
Αλλά το ουσιαστικό ερώτημα είναι ποιοι θα πληρώσουν για όλα αυτά ; Η προδοσία έχει και όνομα έχει και ταυτότητα. Όλοι οι υπεύθυνοι αυτής της μεγαλύτερης εθνικής συμφοράς πρέπει να πληρώσουν, να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα, (αλήθεια αυτό το ξεχάσαμε ;), να κατάσχουν ότι έχουν και δεν έχουν, να εθνικοποιήσουν τα τραπεζιτικά ληστρικά ιδρύματα, να μπει χέρι σε όλες τις λίστες (λαγκάρτν κλπ), και για τους υψηλά ιστάμενους το τίμημα να είναι πιο βαρύ και πιο παραδειγματικό. Η δικαιοσύνη για πρώτη φορά να είναι αμείλικτη σε όσους σκύλεψαν επί τόσα χρόνια σε βάρος του λαού αυτής της χώρας.
Μόνο έτσι αυτή η χώρα θα μπορέσει κάπως να ξαναβρεί τον ρυθμό της και να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τα ωραία λογία να μην μείνουν ωραία λόγια άλλα να ξαναφέρουν τον χαμένο ήλιο στην πιο ηλιόλουστη χώρα στον κόσμο!
Αν θέλουμε η Ελλάδα να ξαναζήσει !

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr