Νέο αμόκ Παπανδρέου στο Αγρίνιο

Σε κατάσταση απόγνωσης που θυμίζει τα όσα του έλεγαν οι ξένοι ηγέτες στις Κάννες εμφανίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου στο Αγρίνιο. Μιλώντας στους αθεράπευτους οπαδούς του οι οποίοι του φώναζαν «Γιώργο μαζί για την αλλαγή», επανέλαβε ότι τα περί «λύτρωσης και όχι διάσπασης», κάνοντας επίθεση στην κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και τη Νέα Δημοκρατία, με πλάγιες βολές κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου. Έκανε λόγο για επίπλαστη ενότητα και έδρα στο επικρατείας, με αντάλλαγμα τη σιωπή, ενώ πρόσθεσε ότι για τη σταθερότητα της χώρας «ανέχτηκα για καιρό καταστάσεις, στρογγυλέματα θέσεων. Δεν φυγομάχησα, δεν έπαιξα τη χώρα στα ζάρια. Κάποιοι θα πουν ότι το πλήρωσα ακριβά». Αναρωτήθηκε δε ποιος θα ασχοληθεί με «τους πραγματικούς εμπρηστές της χώρας», τονίζοντας ότι «θα ασχοληθεί κανείς επιτέλους για την πορεία προς το χάος την περίοδο 2004-9; Δεν ακούσετε κανέναν άλλον να τα λέει αυτά, κανείς δεν ασχολείται με τους εμπρηστές, αλλά εμείς θα τα λέμε».
Επανέλαβε ότι το κόμμα δεν θα γίνει «παρακολούθημα κανενός, δεν θα γίνουμε ουραγός της δεξιάς», (αυτός που συνεργάστηκε με το ΛΑΟΣ) υπογραμμίζοντας ότι «πρέπει να δώσουμε φωνή στους χιλιάδες πολίτες. ότι δεν θα υπονομευθεί η φωνή τους όταν εμείς προτείναμε το δημοψήφισμα. Είναι το κίνημα των πολιτών που θέλουμε να το διαμορφώσουν. Είναι δικό σας κίνημα».

Τα λόγια είναι περιττά για την περίπτωση Παπανδρέου!
πηγή 

Oταν θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός

... μέχρι και για τα Θεοφάνεια και το Θείο Φως μιλάς!

EΔΩ

Τα Φώτα στο Αϊβαλί

του Φώτη Κόντογλου

Στα θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ' από τη Λειτουργία των Θεοφανίων. Έτσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ' ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο.

Ξεκινούσε η συνοδεία από τη μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ' ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουργία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορτή πιο επίσημη. Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ' οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελαθήκαμε και κάναμε την ψαλμωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς.

Σαν φτάνανε στ' Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδες ανεβαίνανε σε μια μεγάλη σανιδωτή σάγια εμορφοσκαρωμένη, για να κάνουνε τον Αγιασμό, Ο κόσμος έπιανε την ακρογιαλιά κι ανέβαινε ο καθένας όπου εύρισκε, για να μπορεί να βλέπει. Τα σπίτια πού ήτανε ένα γύρο γεμίζανε κόσμο. Οι γυναίκες θυμιάζανε από τα παραθύρια. Από το μέρος της θάλασσας ήτανε μαζεμένα ίσαμε εκατό καΐκια και βάρκες αμέτρητες, με τις πλώρες γυρισμένες κατά το μέρος πού στεκότανε ο δεσπότης. Έτσι πού ήτανε παραταγμένα τα καΐκια, μοιάζανε σαν αρμάδα πού θα κάνει πόλεμο. Πιο ανοιχτά, κατά το πέλαγο, έβλεπες φουνταρισμένα τα μεγάλα καΐκια, γεμάτα κόσμο και κείνα. Άλλα πάλι είχανε περιζωσμένες τις βάρκες πού βρισκόντανε γιαλό, κ' ήτανε κι αυτά γεμάτα κόσμο, προ πάντων θαλασσινοί και παιδομάνι.

Σ' αυτά τα μέρη κάνει πολύ κρύο, και τις πιο πολλές φορές οι αντένες των καραβιών ήτανε χιονισμένες, ένα θέαμα πολύ έμορφο.

Απάνου στα ξάρτια και στις σκαλιέρες, στις γάμπιες και στα μπαστούνια των καραβιών ήτανε σκαλωμένοι πλήθος θαλασσινοί, μεγάλοι και μικροί. Η θάλασσα ήτανε κοιμισμένη, μπουνάτσα. Κρούσταλλα κρεμόντανε από τα ξάρτια σε πολλά καΐκια. Κρύο τάρταρος. Στην κάθε βάρκα από κείνες πού είχανε κοντοζυγώσει στη στεριά και περιμένανε να πέσει ο Σταυρός στη θάλασσα, στεκόντανε από ένα - δυο νοματέοι απάνω στην πλώρη, ενώ άλλοι δυο ήτανε στα κουπιά. Αυτοί πού στεκόντανε ορθοί στην πλώρη, ήτανε ολόγυμνοι, εξόν ένα άσπρο βρακί πού φορούσανε σαν πεστιμάλι. Οι πιο πολλοί ήτανε σαν θεριά, χεροδύναμοι, πλαταράδες, χοντρολαίμηδες, μαλλιαρόστηθοι, τα κορμιά τους ήτανε κόκκινα από το κρύο. Τα ποδάρια τους ήτανε γερά και φουσκωμένα σαν αδράχτια, θαλασσάνθρωποι, γεμιτζήδες, κοντραμπατζήδες, ψημένοι με τ' αλάτι. Οι πιο πολλοί είχανε ριχμένες στις πλάτες τις γούνες τους, για να μην παγώσουνε, Ένα - δυο όμως στεκόντανε γυμνοί και κάνανε κάπου - κάπου τον σταυρό τους. Μα το μάτι τους ήτανε καρφωμένο στο μέρος πού θα 'ριχνε τον Σταυρό ο δεσπότης.

Ανάμεσα στους γυμνούς ήτανε ο Κωστής ο Γιωργάρας, ο Στρατης ο Μπεκός, ο Γιωργής ο Σόνιος, ο Δημητρός ο Μπούμπας, Πέτρος ο Κλόκας, ο Βασίλης ο Αρναούτης, ο παλαβό - Παρασκευάς κι άλλοι. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου. Ο Γιωργάρας ήτανε μιαν ανθρωπάρα θηρίο, σαν Κουταλιανός, με μουστάκια μαύρα, μ' έναν λαιμό σαν βαρέλι. Είχε δεμένο στο κεφάλι του ένα μαντίλι κ' ήτα­νε ίδιος κουρσάρος. Ακουμπούσε απάνω σ' ένα κοντάρι, λες κ' ήτανε ο Ποσειδώνας ζωντανός. Ο Δημητρός ο Μπούμπας ήτανε ένα άλλο θεριόψαρο, χοντρός και κοντόφαρδος, μαυριδερός σαν Σαρακηνός, και καθότανε ανεκούρκουδος, σκεπασμένος με τη γούνα του, με το μάτι του καρφωμένο στον δεσπότη. Ο Πατσός ο Αράπης, ο λεγόμενος παλαβό - Παρασκευάς, είχε γένεια κατσαρά και κόκκινα και το πετσί του ήτανε από φυσικό του κόκκινο. Στο κορμί ήτανε αντρειωμένος και σβέλτος σαν τζαμπάζης και δεν χαμπάριζε ολότελα από κρύο. Στο σουλούπι ήτανε ίδιος Ρούσος. Αυτός ήτανε ανεβασμένος απάνω στα ξάρτια σε μια μπρατσέρα φουνταρισμένη, και στεκότανε δίχως να σαλέψει, σαν τ' άγαλμα. Μυστήριο πώς δεν πάγωνε! O Πέτρος ο Κλόκας ήτανε ο μονάχος πού δε φορούσε βρακιά. Αυτός ήτανε ευρωπαϊσμένος, φορούσε στενό πανταλόνι και ναυτικό σκουφί. Στο κορμί ήτανε λιγνός και μάγκας στο σχέδιο. Τα χέρια του τα 'χε μπλεγμένα μπροστά στο στήθος του και σουλατσάριζε απάνω στη βάρκα, ολοένα μιλούσε κ' έκανε και κάμποσα θεατρικά.

Σαν σίμωνε λοιπόν η συνοδεία στη θάλασσα, κι ακουγότανε από μακριά η ψαλμωδία, γινότανε μεγάλος αλαλαγμός απάνω στις βάρκες. Οι βουτηχτάδες πετούσανε τις γούνες τους κ' οι άλλοι τραβούσανε τα κουπιά, για να 'ναι οι βάρκες τους κοντά στο μέρος πού θα 'πεφτε ο Σταυρός. Άλλοι φωνάζανε από τα ξάρτια, άλλοι μαλώνανε, άλλοι ανεβαίνανε στις κουπαστές για να δούνε. Τέλος φτάνανε οι στρατιώτες και ταχτοποιούσανε τον κόσμο. Μπροστά πήγαινε ο αξιωματικός ο Τούρκος κι άνοιγε τον δρόμο να περάσει ο δεσπότης, κ' έλεγε: «Γιόλ βέριν εφεντιά!» - δηλαδή: «Κάνετε δρόμο στον αφέντη!» Ο στρατός αραδιαζότανε σε παράταξη κ' οι ψαλτάδες ψέλνανε πολλές φορές «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε». Στο τέλος το 'ψελνε κι ο δεσπότης κ' έριχνε τον Σταυρό στη θάλασσα. Αλαλαγμός σηκωνότανε μέσα στη θάλασσα. Οι βάρκες και τα καΐκια καργάρανε τα κουπιά και τρακάρανε το 'να τ' άλλο. Οι πλώρες χτυπούσαμε η μια την άλλη. Κουπιά, κοντάρια, καμάκια, απόχες μπερδευόντανε μεταξύ τους. Οι βουτηχτάδες πέφτανε στο νερό κ' ή θάλασσα άφριζε σαν να παλεύανε σκυλόψαρα. Πολλοί απ' αυτούς κάνανε ώρα πολλή ν' ανεβούνε απάνω, παίρνανε μακροβούτι και ψάχνανε στον πάτο να βρούνε τον Σταυρό. Για μια στιγμή φανερωνότανε κανένα κεφάλι και βούλιαζε γλήγορα πριν να το δεις.

Άξαφνα βγήκε ένα κεφάλι με κόκκινα γένεια κ' ένα χέρι ξενέρισε και βαστούσε τον Σταυρό. Ήτανε ο παλαβό - Παρασκευάς. Με δυο - τρεις χεροβολιές κολύμπησε κατά το μέρος του δεσπότη και σκάλωσε στην αραξιά. Έκανε μετάνοια και φίλησε το χέρι του κ' έδωσε τον Σταυρό. Ο δεσπότης τον πήρε, τον ασπάστηκε και τον έβαλε στον ασημένιο δίσκο κ' υστέρα έδωσε τον δίσκο στον Παρασκευά. Οι ψαλτάδες πιάσανε πάλι και ψέλνανε κι ο κόσμος αλάλαζε. Ύστερα η συνοδεία τράβηξε πάλι για την εκκλησιά. Ο Παρασκευάς θεόγυμνος, με τον δίσκο στα χέρια, γύριζε στους μεγάλους καφενέδες και στις ταβέρνες κ' έρριχνε ο κάθε ένας ό,τι ρεγάλο ήθελε. Τόσες ώρες ολόγυμνος και βρεμένος, με παγωμένο βρακί, μήτε κρύωνε, μήτε κάνε τους ώμους του δεν ανεσήκωνε. Όπως ήτανε κοκκινογένης αστακόχρωμος, έλεγε κανένας πώς ήτανε ο Σκύθης Ανάχαρσις, πού γύριζε τον χειμώνα γυμνός μέσα στην Αθήνα τα παλιά τα χρόνια, κ' οι Αθηναίοι τον ρωτούσανε γιατί δεν κρυώνει, κι αυτός αποκρινότανε πώς όλο το κορμί του είναι σαν το κούτελο, πού δεν κρυώνει ποτές.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Κυδωνίες (Αιβαλί) πρίν το 1922. Μια Ελληνικότατη πόλη.

Την ώρα πού έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια και τα καράβια, πού ήτανε φουνταρισμένα ανοιχτά στο πέλαγο, γυρίζανε την πλώρη τους κατά την Ανατολή, από κει πού ήρθε ο Χριστός στον κόσμο.

«Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»

Ελλάδα, Ιανουάριος 1948

 

Προσέξτε την αρχοντιά, την αξιοπρέπεια και την λεβεντιά που έχουν τα πρόσωπα σ' αυτή την φωτογραφία παρ' όλη την φτώχεια του σκηνικού! Εμείς σε σχέση με αυτούς έχουμε όλα τα καλά του Θεού και είμαστε κακομοίρηδες!!

Άγιος Πορφύριος: Θεοφάνεια και αγιασμός στο πορνείο :Μια καταπληκτική ιστορία από τα χείλη του θαυματουργού αγιορείτη γέροντα για την επίσκεψη του σε ένα οίκο ανοχής κάπου κοντά στην Ομόνοια.

Σημαία της μεγάλης Αλβανίας στο πρωθυπουργικό μέγαρο της χώρας και στο facebook του Ράμα

 

Σεμινάρια εθνικιστικής παραφροσύνης παραδίδει ο Αλβανός πρωθυπουργός

Ο Αλβανός πρωθυπουργός, Έντι Ράμα, δημοσίευσε μεταξύ πολλών φωτογραφιών στο λογαριασμό του στο μέσω κοινωνικής δικτύωσης Facebook, την εικόνα του λαβάρου που προκάλεσε τις ταραχές και τα επεισόδια κατά τον ποδοσφαιρικό αγώνα Σερβίας - Αλβανίας. Μάλιστα η εικόνα αυτή της μεγάλης Αλβανίας προβλήθηκε και στην πρόσοψη του πρωθυπουργικού μεγάρου όπου κατα την διάρκεια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, οι πολίτες μπορούσαν να στείλουν sms με ευχές από τα κινητά τους και έπειτα το μήνυμα προβαλλόταν εκεί.
Η εμφάνιση του λάβαρου με τον χάρτη της μεγάλης Αλβανίας, παρόμοιο κρατά στο γραφείο του και ο πρώην πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, προκάλεσε την αντίδραση μερίδας των αλβανικών ΜΜΕ.
Ο δημοφιλής ιστότοπος ενημέρωσης lapsi. al, υπενθυμίζει ότι οι σερβικές αρχές κατηγόρησαν τον αδελφό του πρωθυπουργού Έντι Ράμα για το επεισόδιο με το τηλεκατευθυνόμενο ιπτάμενο drone, ενώ ο ίδιος ποτέ δεν ξεκαθάρισε την θέση του και δεν έδωσε μια σαφείς εξηγήσεις για όσα του προσάπτουν.
«Οι άνθρωποι του και η αστυνομία, παρείχαν προστασία στον Μπαλίστ Μορίνα (ο αναφερόμενος ως ο άνθρωπος που έστειλε το ιπτάμενο λάβαρο στο στάδιο του Βελιγραδίου) για αρκετές μέρες στα Τίρανα, μέχρι που πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του με τον Σέρβο Πρωθυπουργό Βουτσιτς στο Βελιγράδι» αναφέρει η εφημερίδα. Και προσθέτει: «Στις πρώτες αυτές ημέρες του νέου έτους, ο Ράμα με το "κοστούμι του πατριώτη", δεν φαίνεται πλέον να φοβάται. Με την ανάρτηση στην ιστοσελίδα του αμφιλεγόμενου λάβαρου και την προβολή της εικόνας αυτής στο μπροστινό μέρος του κτιρίου της Αλβανικής κυβέρνησης, παίρνει την πλευρά του Μορίνα και εκείνων που υποστήριξαν την πτήση του drone. Έχει ήδη αποδειχθεί ότι αν δεν υπήρχε εμπνευστής αυτής της πράξης, τουλάχιστον είναι μεταξύ εκείνων που την ενέκρινε. Ένα ακόμη βήμα λοιπόν για την δημιουργία ενός πατριωτικού προφίλ του Ράμα»

πηγή

 

Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο,
με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο...
μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή....
Οδυσσέας Ελύτης

Τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη, ὅπου εἶχαν πλυθεῖ ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ εἶχαν ἔλθει στὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ ὁμολογώντας τὸ κακὸ ποὺ βάραινε τὴ ζωή τους, ἦσαν βαριὰ, θανατηφόρα. Σ’ αὐτὰ τὰ νερὰ ὁ Κύριος καταδύεται σηκώνοντας στοὺς ὤμους Του τὴν θνητὴ φύση.

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ